Podróże Gimbusa-Wielka Brytania

Numer 3{59}-2012

W tym numerze nasz Gimbus zwiedza Anglię

MIŁEGO CZYTANIA!

Witamy Was zimowo w kolejnym wydaniu specjalnym naszej szkolnej gazety Podróże Gimbusa !

Tym razem zabieramy Was na wycieczkę do

ANGLII !!!

Dowiecie się o Elżbiecie I, teatrze elżbietańskim oraz o obecnej rodzinie królewskiej. Zapoznamy Was z angielskimi pisarzami, poetami i celebrytami, a także znanymi postaciami angielskiej literatury i filmu. Z nami poznacie tajniki angielskiego humoru, przeczytacie o gotyckiej modzie, Szkocji i jej mrocznych sekretach oraz o królewskim sporcie – polo, a także o fenomenie brytyjskiej flagi na świecie.

Oprócz tego przygotowaliśmy dla Was świąteczną niespodziankę – artykuł o świętym drzewku.

Życzymy miłej lektury!

Redakcja

Opiekun gazetki: p.Joanna Jakimiak Redaktor naczelna: Maria Zadrożna Projekt okładki: Andżelika Gozdek Skład redakcji: Dominika Dmowska, Andżelika Gozdek, Alicja Końko, Wiktoria Lewandowska, Justyna Sowińska, Wiktoria Świniarska, Adrianna Wójcik

Królestwo angielskie Anglia jest krajem, w którym panuje ustrój monarchii parlamentarnej. Słowo monarchia kojarzy nam się z królestwem, władzą jednej osoby. Zapewne większość osób wie, że królową Anglii jest Elżbieta II. Jednak nie jest ona jedyną przedstawicielką angielskiej rodziny królewskiej.

Brytyjska Rodzina Królewska to grupa ludzi, których łączą bezpośrednie relacje rodzinne z monarchą brytyjskim. Nie ma żadnych prawnych uregulowań co do przynależności do Rodziny Królewskiej, dlatego można spotkać się z różnymi listami osób, uważanych za członków Rodziny.

Jednym z przedstawicieli Brytyjskiej Rodziny Królewskiej jest Henryk Karol Albert Dawid Mountbatten-Windsor, Książę Henryk z Walii potocznie nazywany księciem Harrym. Urodził się on 15 września 1984 roku w St Mary's Hospital w Paddington w Londynie. Jest

synem Karola, księcia Walii i Diany Spencer, córki 8. hrabiego Spencera; wnukiem królowej Elżbiety II; bratem księcia Wilhelma. Jest trzeci w linii sukcesji do brytyjskiego tronu po swoim ojcu i starszym bracie. Jego pełny tytuł brzmi Jego Królewska Wysokość Książę Henryk z Walii. Książę Harry ukończył w 2003 roku internatową szkołę męską Eton College. 8 maja 2005 r. książę Henryk wstąpił do Royal Military Academy w Sandhurst. Edukację odbywał pod nazwiskiem Henry Wales. W 2006 roku książę utworzył w Lesotho sierociniec dla dzieci zarażonych wirusem HIV. W tym samym roku został także mianowany komandorem Royal Navy. Książę pomagał również ofiarom tsunami w Azji Południowo-Wschodniej. 12 sierpnia 2012 roku reprezentował królową Elżbietę na ceremonii zamknięcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

książę Harry

Psy Elżbiety II Rodzina królewska – jest bogata, ważna, posiada wszystko czego chce, ma również swoje zachcianki, zainteresowania i zamiłowania. Zamiłowaniem królowej

Anglii – Elżbiety II, są psy. Wszystko zaczęło się w 1933 roku, gdy jej ojciec przyprowadził do Pałacu psy rasy Welsh Corgi Cardidan. Małej Elżbiecie pieski te

spodobały się niemal od pierwszego wejrzenia. Nie były zbyt duże, mogła podnosić je i unieść. Nie sprawiały zbyt dużo problemu, po prostu psy idealne dla małej księżniczki. Zainteresowanie czworonogami wzrosło do takiego stopnia, że królowa posiada obecnie około 30 psów. Natomiast jej mąż - książę Filip gustuje w labradorach. Głównie nazywa je nazwami inspirowanymi markami samochodów np.: Austin, Rover, Mini.

Inne psy nazywane są też markami kapeluszy np.: Trilby lub Fedora. Królowa

posiada też 5 spanieli :Bistra, Oxa'a, Flasah'a, Spick'a, Spana. Jednak tylko Corgi traktowane są iście królewsko, a mianowicie mają swój mały apartament w Pałacu Buckingham, jadają głównie karkówkę wołową, mięso z kurczaka lub z królika. Wszystkie psy szkolone są do polowań na zwierzynę i ptactwo.

Niezależnie od tego, gdzie jest Królowa, psy (Corgi) przewożone są tam specjalnymi limuzynami czy helikopterami.

Psy królowej podczas przechadzki po pałacu

Legenda o Robin Hoodzie Z Anglią nieodzownie wiążę się postać Roobin Hooda - bohatera średniowiecznych angielskich legend ludowych, którego faktyczne istnienie nie zostało potwierdzone przez źródła historyczne. Podania głoszą, że wraz z kompanami zamieszkiwał on las Sherwood i walczył przeciw despotycznemu

szeryfowi z Nottingham, Robertowi de Rainault. W większości legend o Robin Hoodzie jest on ułaskawiany przez powracającego do ojczyzny po długiej nieobecności króla Ryszarda Lwie Serce.

Według różnych wersji opowieści o Robin Hoodzie, w skład jego drużyny wchodzili

m.in: Lady Marion, Mały John, brat Tuck oraz Will Szkarłatny.

Opowieści o Robin Hoodzie znane są od ponad 600 lat. Za najbardziej prawdopodobny pierwowzór Robin Hooda uznaje się Robina Hode'a, dzierżawcę u arcybiskupa Yorku, wyjętego spod prawa w 1225 r. Według źródeł literackich z XIV-XVI wieku, świetny łucznik, który przewodził grupie ludzi wyjętych spod prawa i ukrywających się w lasach hrabstw Yorkshire i Nottinghamshire (zwłaszcza w lesie Sherwood). Sławę miała mu przynieść walka w obronie biednych i uciśnionych, którym rozdawał dobra zrabowane w czasie napadów na zamki, i klasztory.

Niektórzy uważają, że mógł być Sasem, który stracił swoje ziemie po najeździe Normanów 1066 roku. Niewykluczone też, że na legendę o Robin Hoodzie złożyło się życie dwóch lub więcej banitów.

Historyczny pierwowzór Robin Hooda był świetnym łucznikiem, a jego oryginalny łuk i dwie dobrze zachowane strzały można obecnie oglądać w muzeum na zamku Nottingham.

Utwory o Robin Hoodzie oraz prace historyczne na jego temat liczą na całym świecie przeszło 750 pozycji, np. A Lytell Geste of Robyn Hode z 1510 roku, powieść Ivanhoe Waltera Scotta z 1819 roku, (wydanie polskie 1821) i wiele innych. Jednak za najsłynniejszą, "wzorcową" uchodzi powieściowa adaptacja legend o Robin Hoodzie dokonana przez Howarda Pyle (Wesołe przygody Robin Hooda). Temat "Robin Hood" ma wiele odwołań w kulturze masowej, zabawach dziecięcych, strojach karnawałowych itd. Imieniem Robin Hooda nazwano kilka miejsc w północnej Anglii.

Robin Hood w filmie pt.: Przygody Robin Hooda

Pamięć o Robin Hoodzie Legenda o Robin Hoodzie i jego przygodach jest bardzo popularna i znana na niemalże całym świecie. Dlatego też Robin Hoodowi zostało poświęconych wiele miejsc, pomników, nazw ulic oraz dzieł literackich. Jednym z takim miejsc jest las w Sherwood – obszar, po którym według legend podróżował Robin Hood.

W tym lesie znajduje się Rezerwat Sherwood. Najbardziej znanym miejscem w Sherwood jest legendarny dąb zwany Major Oak, będący według lokalnych przekazów główną kwaterą Robin Hooda.

Ma on około 800 lat, a od XIX wieku jego masywne gałęzie są podtrzymywane przez system wsporników. Robin Hood jest symbolem angielskiego miasta –

Nottingham. Dlatego też przed zamkiem Nottingham wybudowano pomnik legendarnego bohatera. Jego imieniem nazwano również port lotniczy w Doncaster, którego pełna nazwa brzmi Port lotniczy Robin Hood Doncaster Sheffield. Na podstawie legendy o Robin Hoodzie powstało wiele dzieł literackich takich jak : Ojciec Chrzestny z Sherwood, Krzyżowiec z Sherwood, Robin Hood, Ivanhoe, Wesołe przygody Robin Hooda; oraz filmów takich jak : Przygody Robin Hooda, Wyzwanie dla Robin Hooda, Powrót Robin Hooda, Strzały Robin Hooda, Robin z Sherwood, Księżniczka złodziei. W muzeum zamku Nottingham podziwiać można rzekome strzały Robin

Hooda oraz jego stroje i inne przedmioty legendarnego bohatera, i symbolu Anglii.

Robin Hood na lotnisku w Doncaster Robin Hood w Nottingham

Sherlock Holmes Kolejną fikcyjną postacią związaną z Anglią jest Sherlock Holmes – bohater wielu powieści oraz opowiadań kryminalnych. Sherlock Holmes to genialny detektyw, który do rozwiązywania zagadek kryminalnych wykorzystywał metodę dedukcji (jak sam ją określał). Swoje śledztwa opierał na umiejętności obserwacji i znajomości psychologii, chemii, balistyki, matematyki, a także dużej wiedzy na temat wielu kultur, i religii. Był również utalentowanym skrzypkiem oraz bokserem. Miał również swoje uzależnienia: tytoń (dlatego często przedstawiany jest jako człowiek z fajką), kokainę oraz morfinę. Holmes już w czasie studiów doskonalił swoją metodę dedukcyjną, prowadząc niekiedy dochodzenia w sprawach kryminalnych.

Potem zamieszkał razem z doktorem Watsonem, który stał się jego kronikarzem i najlepszym przyjacielem. Obaj panowie rozwiązali dziesiątki zwykle bardzo zawiłych i tajemniczych zagadek

kryminalnych, nierzadko związanych z wysoko postawiony mi osobami całej Europy. W szczytowym okresie kariery Holmesa obaj panowie mieszkali przy ulicy Baker Street 221b, a ich gospodynią była pani Hudson. Później, w wyniku jednej ze spraw Holmesa, Watson ożenił się, założył praktykę lekarską i wyprowadził się ze wspólnego lokum. Sherlock Holmes miał starszego brata o imieniu Mycroft, który posiadał większe zdolności, lecz nie korzystał z nich tak często, jak detektyw. Sherlock Holmes potrafił ubierać w słowa swoje myśli, czego przykładem są jego wypowiedzi: Błędem jest mylić dziwne z tajemniczym; Miłość w moim życiu byłaby jak piach w delikatnym instrumencie.; Dla wielkiego umysłu nie ma rzeczy małych.

Sherlockowi Holmesowi zostało poświęconych, tak jak Robin Hoodowi, wiele miejsc. Przykładem są muzea na Baker Street w Londynie i w miejscowości Lucens w Szwajcarii.

detektyw Sherlock Holmes

Londyn stolicą mody Londyn zaskakuje swoją wielokulturowością w różnych aspektach takich jak: życie, kultura, sztuka, styl życia czy moda. Wokół Londynu zrobił się szum, bo w corocznym rankingu GLM zdetronizował niepokonany od pięciu lat Nowy Jork. Co takiego się stało, że stolica Anglii zdobyła modową koronę? Z Londynem wiążą się tacy projektanci jak Alexander McQueen- po swojej samobójczej śmierci jeszcze bardziej ceniony. Jednak do zaszczytnego miana stolicy mody przyczyniła się również księżna Kate Middleton. Jej modowa perfekcja podoba się i Brytyjkom, i całej reszcie świata. O kreacjach Kate Middleton rozpisywały się kolorowe magazyny, a artykułów na temat jej sukni

ślubnej (zaprojektowanej przez dom mody Alexandra McQueena) nie sposób zliczyć.

Co takiego ma w sobie Kate? Jej styl jest najczęściej kopiowany na świecie.

Sukienki i akcesoria, które nosi księżna Cambridge, rozchodzą się w mgnieniu oka.

Ze sklepowych półek znikają ubrania, które ma w swojej garderobie żona księcia Williama. Middleton od lat jest wierna brytyjskim markom. Często wybiera: Temperley, Mulberry, Burberry. Kilka tygodni przed ślubem pojawiała się w Belfaście, w kremowym trenczu Burberry.

Już następnego dnia salony wyprzedały wart kilkaset funtów kremowy płaszcz.

Inna ulubiona marka płaszczy księżnej to Libelula. Natomiast jest ulubioną marką jubilerską jest Links.

Kate Middleton w sukni ślubnej

Angielska flaga podbija świat Motyw angielskiej flagi można spotkać niemal wszędzie: na ubraniach, kubkach, butach, zeszytach i innych przyborach szkolnych, meblach, torbach; można tak wymieniać w nieskończoność. Wzór brytyjskiej flagi stał się kultowy. Czemu flaga zawdzięcza swoją niezwykłą popularność? Prawdopodobnie temu, że jest ona uznawana za jedną z najatrakcyjniejszych flag pod względem

wizualnym na świecie. Motyw brytyjskiej flagi króluje na wybiegach i jak na razie nie wychodzi z mody. Kochają go zarówno gwiazdy, jak i zwyczajni ludzie. Na ulicach cały czas można spotkać ten motyw na bluzkach, krótkich spodenkach oraz dodatkach. Ciekawe, jak długo potrwa sława brytyjskiej flagi?

Motyw flagi brytyjskiej w modzie

Angielskie słodycze Anglia jest producentem wielu słodyczy.

Wiele z nich nie jest dostępnych w Polsce i znamy je tylko z kolorowych reklam.

Jednak w naszym kraju znajdziemy odpowiedniki brytyjskich przysmaków.

Natomiast jeśli ktoś nie może wytrzymać bez angielskich słodyczy zawsze może je nabyć w sklepach internetowych. Jednym z najpopularniejszych wyrobów cukierniczych w Anglii są kultowe cukierki Celebrations. Innym popularnym produktem jest czekolada Galaxy; cukierki

tej samej firmy znajdują się właśnie w opakowaniu Celebrations. Dużą popularnością cieszą się także cukierki firmy FOX’S. Anglia słynie również z wyrobu herbaty firmy Twinings. Można ją kupić między innymi w Warszawie na Nowym Świecie. Znanym i pożądanym angielskim wyrobem jest również MilkyWay Magic Star - czekoladowe gwiazdki firmy MilkyWay, które dawniej były dostępne w Polsce. Niestety, dzisiaj nie znajdziemy już ich w naszym kraju.

Natomiast słodkością występującą w Polsce są cukierki Werther’ s Orginal – popularne karmelki. Podczas pobytu w

Anglii na pewno warto zaopatrzyć się w zapas słodyczy, aby jak najdłużej zadowalać nasze kubki smakowe.

Paczka gwiazdek firmy MilkiWay i opakowanie cukierków Celebrations

Styl Elżbiety I Elżbieta I Tudor – (urodzona w 1533 roku w Londynie), córka Henryka VIII Tudora i jego drugiej żony, Anny Boleyn. Dzieciństwo i młodość spędziła w ogniu religijnych i politycznych sporów, w cieniu katowskiego miecza, a częściowo nawet w więziennych murach Tower. W 1553 roku została koronowana na królową Anglii, Irlandii i Walii. Mając za przykład nieszczęśliwe małżeństwa swego ojca pozostała do końca życia w panieńskim

strojów o wysokich walorach artystycznych.

Królowa bardzo dbała o swoją urodę - w epoce renesansu na nowo rozkwita w Europie "przemysł" perfumeryjny i kosmetyczny. Elżbieta kąpała się często, przynajmniej raz w tygodniu (zwyczaj powszechnego korzystania z łaźni upadł na pocz. XVI w. kiedy zaczęto obawiać się zarazy, której rozprzestrzenianie się wiązano z wodą).

stanie i sprawowała rządy szczycąc się tytułem "dziewiczej królowej".

Elżbieta I była wielką elegantką, prawdziwym dyktatorem mody. Stworzyła własny styl nie tylko w ubiorze, ale i we wszystkich przejawach życia - styl elżbietański. O ilości i kosztowności jej sukien, i klejnotów do dzisiaj słuchamy z podziwem, i niedowierzaniem (ponoć było ich kilka tysięcy!) Liczne zachowane portrety królowej ukazują rzeczywiście niezwykłe bogactwo i różnorodność

Wybielała i pudrowała twarz, i ręce, polerowała paznokcie, a także czyściła, i polerowała zęby. Dbała też o kondycję i sprawność fizyczną. Do jej ulubionych rozrywek należały łowy, jazda konna i taniec "do upadłego". W ciągu dnia, dla gimnastyki lubiła przez chwile potańczyć gagliardę (szybki oparty na skomplikowanej kombinacji podskoków taniec), i to bardziej wyczerpujące męskie kroki.

Suknia Elżbiety i obraz przedstawiający królową

Moda gotycka Opinię najmroczniejszej ze wszystkich subkultur mają goci.

Zawdzięczają to romantycznej fascynacji cmentarzami i ruinami zamków, wampiryzmem, czarnym humorem oraz niewątpliwie specyficznej modzie i wizerunkom, inspirowanym głównie lekturą dzieł znanych twórców demonicznej prozy, jak: Anne Rice, Edgar Allan Poe czy H.P. Lovecraft.

Narodziny subkultury gotyckiej

stricte związany z rodzajem gotyku, który się preferuje.

Wyróżnia się gotyk gitarowy i elektroniczny, a analogicznie do nich dwa style ubierania się: klasyczny i

należy kojarzyć z latami 70-tymi XX wieku i działalnością takich postpunkowych zespołów jak Joy Division czy The Cure. Drugim jej źródłem był rock gotycki. Teksty tego nurtu odwołują się do tematów depresyjnych, takich jak: śmierć, nieszczęśliwa miłość, ale także do słowiańskiej i germańskiej mitologii.

Integracji tej grupy sprzyjają klimatyczne festiwale muzyczne, jak Castle Party, odbywający się na zamku w Bolkowie czy Wave-Gotik-Treffen w niemieckim Lipsku.

Wizerunek gota kształtował się przez ponad 20 lat i nadal ewoluuje, tyle że w stronę stylistyki bliskiej kulturze klubowej. Zainteresowania członków tej subkultury koncentrują się wokół literatury grozy oraz muzyki, ale cechą, dzięki której są widoczni w tłumie, jest ubiór, który jest

neogotycki (cybergothic). Ten pierwszy, tradycyjny, pozostaje wierny czerni oraz ubraniom z epoki, czyli koronkom, gorsetom, rozkloszowanym rękawom, wiktoriańskim sukniom i koszulom z żabotem.

Z kolei moda neogotycka charakteryzuje się obecnością ubrań w jaskrawych kolorach, najczęściej z lateksu i skóry oraz wszelkich towarzyszących im akcesoriów, takich jak: obroże, smycze, zamki czy bransoletki z ćwiekami. Dla konserwatywnych zwolenników klasyki zmiana wizerunku byłaby postrzegana jako profanacja. Indywidualiści mogą łączyć oba style. Osobna kategoria to tzw. niegotyccy goci, których fascynacja muzyczna nie idzie w parze z chęcią wizualnej przynależności do subkultury.

Gotycka stylizacja

The Hi-Fi Club, The Wardrobe, The Irish

Stolica gotów Za stolicę gotów uważa miasto Leeds w Anglii, z powodu dużej ilości kapel gotyckich, które się z niego wywodzą. W połowie lat 80-tych Leeds stało się miejscem wielkiej gotyckiej sceny, której lokalni aktorzy - The March Violets, Red Lorry Yellow Lorry, The Sisters of Mercy i Salvation odnieśli sukces krajowy bądź międzynarodowy.

Miasto posiada wiele miejsc koncertowych, takich jak: sala widowiskowa na Leeds University, gdzie grupa The Who nagrała swój historyczny album "Live at Leeds". To także Leeds Metropolitan University, The Cockpit, Brudenell Social Club, The Faversham,

Centre, Joseph's Well, The New Roscoe, The Vine czy The Mixing Tin. Okolicznościowe koncerty są organizowane w Millenium Square w centrum miasta, bądź w Roundhay Park, gdzie miała miejsce Love Parade w 2000 roku, z udziałem między innymi: Madonny, Robbiego Williamsa i Rolling Stones.

Innym miejscem, w którym królują goci jest dzielnica Camden Town w Londynie. Camden Town jest zresztą mieszaniną wielu subkultur z całego świata. Sercem dzielnicy jest Camden Market – ogromny bazar, na którym można kupić dosłownie wszystko.

Sklep na Camden Town oferujący stroje dla gotów

Królewski sport Angielski dwór królewski słynie z niezwykłego sportu – polo. Jest to gra zespołowa rozgrywana konno na trawiastym boisku przez dwie czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy.

Polo to sport wyczynowy, trudny i

starożytności bowiem, powstała na potrzeby szkolenia kawalerii konnej, których umiejętności nabyte poprzez takie zawody, wykorzystywane były w licznych starciach i bitwach.

Polo to jedyna gra na świecie określana mianem „gry królów”, a to z uwagi na fakt, że uprawia go arystokracja, rodziny królewskie oraz wpływowi biznesmeni. Należy pamiętać, że gra w

wymagający niezwykłego poświęcenia i odporności. Polo uchodzi również za najszybszą dyscyplinę drużynową. Wielu ludziom wydaje się, że jest nią hokej na lodzie, jednakże gracze dzięki prędkości koni są w stanie nadać grze polo znacznie szybszych obrotów.

Do gry w polo wykorzystuje się najczęściej szybkie rasy koni, takie jak: folbluty. Najwyższej klasy końmi, które nadają się do tej dyscypliny sportowej są

polo uchodzi za jedną z najbardziej ekskluzywnych (sprzęt, konie, jak i również lekcje gry w polo są bardzo drogie). Grywali w nią między innymi tak wielcy ludzie jak Brytyjczyk Winston Churchill, czy Polak – Alfred hrabia Potocki. Obecnie polo pasjonuje się między innymi brytyjski Książę Karol, czym zainspirował nawet swoich dwóch potomków.

kuce argentyńskie, które są hodowane właśnie z przeznaczeniem do gry w polo, przez hodowle w Buenos Aires – faworyta każdych mistrzostw świata w polo od kilku lat.

Dyscyplina ta jest nie tylko najszybszą, ale również najstarszą grą drużynową na świecie. Pierwsze zapiski tej gry datowane są na rok 3000 przed Chrystusem. Miejsce, z którego pochodzi ten dzisiejszy prestiżowy sport, położone jest w rejonie Bliskiego Wschodu i Środkowej Azji.

Zastosowanie tej dyscypliny miało oczywiście inne znaczenie niż w czasach dzisiejszych. W

Najsłynniejszy czarodziej wszechczasów, czyli

Harry Potter I oczywiście wszyscy od razu wiedzą, o kogo chodzi. To właśnie Harry Potter, młody czarodziej jest bohaterem serii książek autorstwa J. K. Rowling, które są jednym z najbardziej rozpoznawalnych bestsellerów napisanych w Wielkiej Brytanii.

Książki z tego cyklu cieszą się dużą popularnością wśród dzieci i młodzieży, ale trafiają również do dorosłych czytelników. Seria Harry Potter opisuje przygody młodego czarodzieja w ciągu sześciu lat jego edukacji w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie oraz rok po jej przerwaniu. Cała seria została sfilmowana, ponadto jest wiele gier i parodii na bazie tego cyklu.

Pierwsza książka, Harry Potter i Kamień Filozoficzny, wydana została w 1997 (Polska 2000), lecz jej akcja rozgrywa się w 1991.

Kolejne części zaczynają się przed rozpoczęciem roku szkolnego i kończą na początku kolejnych wakacji letnich i, choć opisują różne przygody stanowią całość większej historii, której kulminacją jest ostatni siódmy tom.

Autorka uparcie strzegła tajemnic serii. Także wydawcy na całym świecie zabraniali rozpowszechniania książek przed premierą, zobowiązując recenzentów i pracowników do zachowania fabuły książki w tajemnicy.

Cała seria składa się z 7 tomów plus dodatki:

- 1997(2000): Harry Potter i Kamień Filozoficzny, - 1998(2000): Harry Potter i Komnata Tajemnic, - 1999(2001): Harry Potter i więzień Azkabanu, - 2000(2001): Harry Potter i Czara Ognia, - 2003(2004): Harry Potter i Zakon Feniksa, - 2005(2006): Harry Potter i Książę Półkrwi, - 2007(2008): Harry Potter i Insygnia Śmierci.

- Quidditch przez wieki, - Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć, - Baśnie barda Beedle'a, - Prequel serii Harry Potter (opowiadanie).

Autorka Harry Potter został stworzony przez brytyjską pisarkę J. K. Rowling, a właściwie Joanne Murray. Angielska pisarka, z wykształcenia filolog klasyczny J. K. Rowling napisała dwa nie

wydane utwory, zanim postanowiła stworzyć przygody Harry'ego Pottera. Na pomysł ten wpadła podczas czterogodzinnej jazdy pociągiem. Jak mówi, zanim osiągnęła cel podróży, miała gotowe postacie oraz część fabuły książki „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”! Skończyła ją pisać w Edynburgu po rozwodzie z dziennikarzem Jorge Arantesem.

Seria o Harrym Potterze przyniosła jej duże zyski, wskutek czego stała się jedną z najbardziej majętnych osób w kraju. Wielkość jej majątku w 2008 oszacowano na 740 mln funtów, czyli ok. 1,5 mld dolarów! Wśród wielu nagród, którymi pisarka została uhonorowana, jest także międzynarodowe odznaczenie – Order Uśmiechu – przyznane przez polskich młodych czytelników w 2002.

J. K. Rowling pracuje nad stroną internetową „Pottermore”. Na stronie można przeżyć przygody Harry'ego, jako główny bohater. 27 września 2012 została wydana jej nowa książka dla dorosłych „Trafny wybór”. Joanne Rowling jest żoną Neila Murraya, za którego wyszła 26 grudnia 2001 roku. Z poprzedniego małżeństwa ma córkę Jessicę, oprócz tego ma jeszcze syna Davida i córkę

Mackenzie. W okresie przed stworzeniem serii „Harry Potter” cierpiała na depresję!

Wraz z popularnością książek narastała krytyka Harry’ego Pottera.

Niektóre środowiska chrześcijańskie zarzucają serii promowanie magii i okultyzmu, twierdząc, że wizja dzieci praktykujących magię może oswajać z praktykami satanizmu i neopoganizmu, zmniejszając znaczenie religii. Fabuła książek nie uwzględnia sfery religijnej, a przedstawione życie jest pozbawione jej wpływu.

Seria o Harrym Potterze odniosła olbrzymi sukces komercyjny na świecie w zakresie wyników sprzedaży książek, gadżetów promocyjnych, gier komputerowych, oglądalności w kinach i sprzedaży filmów. Została zaliczona do jednej z ważniejszych wydarzeń współczesnej popkultury.

Książka została przetłumaczona na ponad pięćdziesiąt języków.

Zjawisko fascynacji światem Harry'ego Pottera nazwano „potteromanią”. Rowling w 2003 roku zajęła 5 miejsce na liście 500 najlepiej zarabiających Brytyjczyków.

Nie ma chyba sensu podawać tu streszczeń książek z tej serii, ponieważ jaka przyjemność płynie z takiego czytania? Nie będę podawać również żadnych recenzji czy ocen, bo każdy ma własne zdanie, a większość ma zadziwiające podobieństwo do frazy „Harry Potter a) jest świetny!, b) jest nudny. lub c) to wcielenie zła!” I sami widzicie, po co to komu…

Z czego się śmieją Anglicy, czyli

Humor angielski Czy zastanawialiście się kiedyś, co najbardziej kojarzy Wam się z Wielką Brytanią? Nałogowe picie herbaty? Królowa Elżbieta? Oferty pracy na wakacje? A może czarny, dosadny i pełen absurdu humor?

Wszyscy dobrze znamy „Monty Pythona” czy „Jasia Fasolę”. Te programy to dwa najbardziej charakterystyczne przykłady tradycyjnego, „angielskiego” humoru.

Ma on swoich zwolenników, których rozśmiesza do łez, oraz przeciwników, których drażni i którzy uważają, że Anglik „śmieje się z byle czego i jest sucharski”(autentyczna opinia z Internetu!).

Czym charakteryzuje się ten rodzaj humoru?

No właśnie, czym? Humor angielski to specyficzne poczucie humoru, który dominuje w Wielkiej Brytanii i zdobył duże rzesze fanów oraz antyfanów na całym świecie.

Angielski humor opiera się w głównej mierze na absurdzie, ironii, sarkazmie, potopie zuchwalstwa, humorze sytuacyjnym oraz zaskoczeniu i nieprzewidywalności wraz z ośmieszeniem i wyśmianiem.

Do tego dochodzą jeszcze łamańce językowe, gry słowne, zagadki…

Podstawową cechą humoru angielskiego jest to, że przepaja on każdy aspekt życia - od sprzątania pokoju po filozofię. Żarty i skecze

często dotyczą obecnej sytuacji politycznej lub ważnych wydarzeń kulturalnych, najczęściej na Wyspach Brytyjskich; nie ma w nich tematów „tabu” - zakazanych.

Tradycja angielskich gier słownych i zagadek - dowcipów sięga czasów średniowiecza. Ze znalezionych manuskryptów wynika, że najstarsze udokumentowane żarty w języku angielskim pochodzą z X wieku, z obszaru południowej Anglii. Choć zostały one spisane w „The Exeter Book” przez Arcybiskupa Canterbury, to jednak większość ludzi znała je jedynie z przekazów ustnych.

Przykłady humoru (znane i nieznane) Kwintesencją tego humoru są seriale emitowane przez BBC, takie jak: - Latający cyrk Monty Pythona - Czarna Żmija - Hotel Zacisze - Co ludzie powiedzą?

- Pan wzywał, Milordzie?

- Jaś Fasola - Benny Hill Oprócz tego pojawiło się jeszcze kilka filmów pełnometrażowych, które NA PEWNO znacie: - Monty Python i Święty Graal - Żywot Briana

- Sens życia według Monty Pythona - Britannia Hospital - wszystkie filmy o Jamesie Bondzie - Jaś Fasola: Nadciąga totalny kataklizm I, oczywiście

Angielskie dowcipy W takim artykule nie może zabraknąć tradycyjnych żartów. Oto przykłady: A creature came walking, where many men Wise in spirits sat on [the] assembly; [the creature] had one eye upon two ears and two feet, and twelve hundred heads, [its] back on [its] belly and two heads, arms on [its] shoulder, one neck and two sides. Say what I am called.

Stworzenie takowe się zbliżało, gdzie wielu mężnych By radzić zasiadało, jedno oko wśród dwojga uszu Dwie stopy i tysiąc dwieście głów Tył i przód i obie ręce, kark, dwa ramiona i nic więcej Czymże zatem jestem?

Poprawna odpowiedź to… jednooki sprzedawca czosnku!

What is a bats favorite sport?

Co jest ulubionym sportem nietoperzy?

Batminton…

What is it - big, grey and goes round and round?

Co to jest - wielkie, szare i się kręci?

Słoń w pralce

How do you call the ant from abroad?

Jak nazwiesz mrówkę z zagranicy?

Ważną

Mother: If you eat your greens you’ll grow up to be a beautiful women.

Daughter: Why didn’t you eat them when you were young?!

Mama: Jeśli będziesz jadła warzywa, wyrośniesz na piękną kobietę.

Córka: To dlaczego ty ich nie jadłaś, kiedy byłaś młoda?!

I jak tu tego humoru angielskiego nie kochać?!...

Anglia to nie tylko czerwone piętrowe autobusy i londyńskie metro. To także dworki i pałace, otoczone rozległymi parkami z bujną roślinnością, usianą tu i tam romantycznymi ruinami…

Ogrody w stylu angielskim, bo to o nich będzie mowa, mają charakter nastrojowo sentymentalny z elementami architektury sztucznie nawiązującej do przeszłości, np. sztuczne ruiny, obeliski, świątynie.

Ogrodnicy wykorzystują naturalne warunki miejsca, w którym zakładają ogród, unikają też płotów i parkanów.

Zamiast sztucznych ogrodzeń pojawiają się skały, żywopłoty oraz strumienie.

Wbrew powszechnym przekonaniom wcale nie musi być to rozległy kompleks, ale też zwykła działka czy przydomowy ogródek, a nawet… balkon!

Ten styl w ogrodnictwie zaczął powstawać już pod koniec średniowiecza, gdy zamiast zamków

pojawiały się pierwsze pałace. Jego rozkwit nastąpił dopiero w XIX wieku, jako przeciwieństwo uporządkowanego i wyrównanego pod linijkę ogrodu francuskiego.

Natomiast za czasów królowej Wiktorii i jej następców, kiedy również zwykli Anglicy zaczęli interesować się ogrodnictwem, przeszedł przemianę.

Antyczne ruiny zamieniono na budki dla ptaków i owadów, egzotyczne kwiaty na rośliny z danego terenu, zamiast marmuru

zaczęto używać polnych kamieni, cegieł, kawałków drewna lub płótna…

Wbrew pozorom, angielski ogród można urządzić nawet w domu - wystarczy odrobina fantazji i czasu, trochę miejsca na parapecie czy balkonie. Nie potrzeba wielkich pieniędzy, by nasz „zielony pokój” rozkwitnął. W jego urządzaniu należy pamiętać o paru ważnych rzeczach:

- żadnych linijek ani kątów, to nie zeszyt od matematyki!

- ogród bez zwierząt, choćby nawet insektów to nie ogród - to ATRAPA! - tylko naturalne materiały, możesz używać też tego, co uważasz za śmieci! najważniejsza jest różnorodność i naturalność roślin, nie sadź egzotycznych lub takich samych!

- kieruj się wyobraźnią i fantazją, nie piszesz wypracowania z polskiego!

Pamiętając o tych kilku łatwych zasadach, możesz stworzyć ogród lub ogródek w klasycznym stylu angielskim, jak na przykład Studley Royal Park w hrabstwie North Yorkshire, Stourhead w hrabstwie Wiltshire, Englischer Garten w Monachium czy park miejski w Wiedniu ALBO przytulny kącik podobny do Coton Manor lub Great Dixter w hrabstwie East Sussex.

Wybór należy do Ciebie!

Angielscy poeci i pisarze Anglicy, jak każdy naród, mają swoich wielkich autorów. Warto sobie przypomnieć kilku z najważniejszych ludzi angielskiej kultury. A oto oni:

1. Christopher Marlowe dramaturg i poeta, pisał tragedie i sztuki historyczne nazwany „ojcem teatru elżbietańskiego”, rówieśnik Wiliama Szekspira.

2. William Szekspir (właściwie Shakespeare) poeta, dramaturg i aktor; jedna z najważniejszych postaci w angielskiej historii i kulturze, przypisuje się mu 38 sztuk teatralnych; wbrew pozorom postać bardzo zagadkowa, ale o tym później…

3. Lord Byron (właściwie George Gordon Noel Byron) poeta przełomu XVIII i XIX wieku, jeden z czołowych twórców europejskiego romantyzmu.

4. Rudyard Kipling - pisarz i poeta, laureat Literackiej Nagrody Nobla w 1907; jego najsłynniejszym chyba dziełem jest „Księga Dżungli”.

5. Charles Dickens - XIXwieczny powieściopisarz, jego najbardziej znanymi utworami są: „Oliwer Twist”, „David Copperfield” oraz oczywiście „Opowieść wigilijna”, którą omawiamy jako lekturę…

6. John Ronald Reuel Tolkien filolog, filozof katolicki i jeden z prekursorów gatunku fantasy, jego najsłynniejsze dzieła to „Władca pierścieni”, „Hobbit”, „Silmarillion”…

7. Joanne Kathleen Rowling pisarka, autorka 7-tomowej serii o Harrym Potterze, postaci niewątpliwie znanej…

8. Agatha Christie - pisarka i autorka sztuk teatralnych oraz jednych z najsłynniejszych powieści kryminalnych na świecie, stworzyła m. in. postać detektywa Herculesa Poirota; jej dzieła to np.: „Morderstwo w Orient Expressie”, „Śmierć na Nilu” czy „4.50 z Paddington”.

9. George Orwell - pisarz i publicysta, jest znany najbardziej ze swojego „Folwarku zwierzęcego”.

10.Joseph Conrad - pisarz polskiego pochodzenia, najbardziej znane dzieło to wydana w 1900 r. powieść „Lord Jim”.

11.John Milton - poeta i pisarz, znany przede wszystkim jako autor poematu epickiego „Raj utracony”.

12.Jane Austen - pisarka angielska, autorka powieści

opisujących życie angielskiej wieku, znana dzięki powieści „Duma i uprzedzenie”.

13. Lewis Carroll - pisarz, matematyk, logik i fotograf; sławny głównie dzięki książkom „Alicja w Krainie Czarów” i „Alicja po drugiej stronie lustra”.

14. Daniel Defoe - pisarz, prekursor nowożytnej powieści, najbardziej znany jako autor Robinsona Crusoe.

15.Arthur Conan Doyle - pisarz, czołowy przedstawiciel nurtu powieści detektywistycznej, w których głównym bohaterem jest Sherlock Holmes.

16.Clive Staples Lewis - pisarz, historyk, filozof i teolog; stworzył cykl fantasy „Opowieści z Narnii”.

klasy wyższej z początku XIX 17.Oscar Wilde - poeta, prozaik i dramatopisarz; nazywany „mistrzem paradoksu”.

18.Alan Alexander Milne pisarz, Autor książek dla dzieci „Kubuś Puchatek” oraz „Chatka Puchatka”.

19.Alfred Tennyson - poeta, jego najsłynniejsze utwory to ‘The Lady of Shalott” i „In Memoriam”.

20.Terry Pratchett - właściwie sir Terence David John Pratchett, pisarz fantasy i science fiction, najbardziej znany jako autor cyklu „Świat Dysku”.

21.Herbert George Wells powieściopisarz, jeden z pionierów gatunku science fiction.

Jak widać, Anglicy mocno zasłużyli się w światowej literaturze, zarówno w poezji, jak i w prozie czy nawet dramacie. Ci, których będzie to interesowało, mogą sprawdzić, ile z lektur w szkole lub książek, które jakimś cudem zdołali przeczytać, zostało napisanych przez autorów angielskich. Mogą się NAPRAWDĘ MOCNO zdziwić…

„Być albo nie być - oto jest pytanie”, czyli o

Williamie Szekspirze Ten angielski poeta, dramaturg i aktor tak naprawdę nazywał się William Shakespeare i jest powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy literatury angielskiej oraz reformatorów teatru.

Napisał około 40 sztuk, 154 sonety, a także wiele utworów innych gatunków. Mimo że cieszył się popularnością już za życia, jego sława rosła głównie po śmierci.

Uważa się go za poetę narodowego Anglii.

Był jednym z niewielu dramaturgów, którzy z powodzeniem tworzyli zarówno komedie jak i tragedie. Sztuki Szekspira zostały przetłumaczone na wszystkie najważniejsze języki nowożytne, inscenizacje mają miejsce na całym świecie. Jest również najczęściej cytowanym pisarzem anglojęzycznego świata.

Wiele jego neologizmów weszło do codziennego użycia. Lista słów, które wprowadził do języka angielskiego, liczy około 600 pozycji.

Życiorys William Shakespeare (znany także jako Shakspere, Shakspear, Shakespere, Shaksper, Shaxper, oraz Shake-speare) urodził się w kwietniu 1564 roku w Stratford-upon-Avon, jako trzecie z ośmiorga dzieci Johna Shakespeare'a, rękawicznika i lokalnego polityka, oraz pochodzącej ze znanej i bogatej

rodziny, Mary Arden. Przypuszcza się, że urodził się w domu rodzinnym przy Henley Street.

Dokładna data nie jest znana. Ze względu na to, że został ochrzczony 26 kwietnia, a zgodnie z tradycją taka ceremonia odbywała się nie później niż kilka dni po przyjściu na świat, przyjmuje się za datę jego

urodzenia 23 kwietnia 1564.

Uczył się w szkole w Stratford.

W okresie kłopotów finansowych ojca, związanych z nielegalnym handlem wełną, musiał przerwać naukę. Nic nie wiadomo o jego późniejszej edukacji. Pracował jako guwerner, sekretarz, a także aktor w dworskich przedstawieniach. W 1582 roku osiemnastoletni Szekspir ożenił się z Anne Hathaway, która miała wtedy 26 lat. W związku z różnicą wieku, a także z tym, że Anne była w trzecim miesiącu ciąży, przyjmuje się, że małżeństwo to było

wymuszone przez jej rodzinę. Mieli trójkę dzieci: Susannę urodzoną w 1583 i bliźnięta o imionach Hamnet i Judith, urodzone w 1585.

Nic nie wiadomo o siedmiu latach jego życia, które nastąpiły po przyjściu na świat bliźniąt. Ten czas określa się jako „stracone lata”.

Istnieją tylko domysły, co mogło dziać się w tym okresie. Być może William został aresztowany i osadzony w więzieniu za kłusownictwo. Istnieje też teoria, mówiąca, że pracował jako nauczyciel.

Możliwe, że w późniejszym okresie walczył jako

żołnierz w Holandii lub służył w szlacheckiej rodzinie. Przypuszcza się także, że podróżował po Europie.

Najbardziej prawdopodobna jest wersja, która zakłada, że dołączył do grupy teatralnej w Londynie i tam służył jej pomocą.

Pierwsza drukowana wzmianka o Szekspirze pojawia się w 1592 roku. W tym okresie był on już członkiem Trupy Lorda Szambelana.

W 1598 roku po raz pierwszy wziął udział w przedstawieniu; wtedy jego nazwisko zaczęło pojawiać się w charakterze autora sztuk. Przekaz mówi, że oprócz tego, że pisał dla Trupy Lorda Szambelana teksty nowych utworów, zajmował się finansami grupy i grywał niewielkie role w spektaklach.

Był współwłaścicielem „Globe Theatre”.

O dużej sprawności jako organizatora świadczą zasługi dla Trupy Lorda Szambelana. Potrafił zdobyć dla niej możnego mecenasa, jakim był król Jakub I. Znalazł źródło finansowania dla własnych prac. Oprócz współfinansowania budowy „The Globe”, działał także w Blackfriars Theatre.

Po przeprowadzce do Londynu.

Zachowane z tego okresu dokumenty pozwalają stwierdzić, że majątek Szekspira szybko rósł, co pozwoliło mu na zakup domu w Londynie, a także posiadłości „New Place” w Stratford. W 1596 roku przyczynił się do nadania herbu jego ojcu. Dewiza herbowa brzmiała: „Non Sanz Droic” - „Nie bez prawa”.

Szekspir wrócił do Stratford w 1613 roku, zmarł w wieku 52 lat, 23 kwietnia 1616. Ostatnie lata życia spędził w „New Place”.

Został pochowany w kolegiacie Świętej Trójcy w Stratford. To wyróżnienie spotkało go jednak nie ze względu na jego sławę jako pisarza: kupił ten przywilej za kwotę 440 funtów.

Jego pomnik przedstawia go jako poetę z piórem w ręce. Na nagrobku Szekspira, pod

popiersiem, znajduje się łacińskie epitafium i wiersz po angielsku.

Twórczość Sztuki tego pisarza, kroniki, komedie i tragedie, są uważane za jedne z najlepszych dzieł w swoich gatunkach i arcydzieła angielskiej literatury. Większość z nich została wystawiona w „The Globe”, wybudowanym w 1599 roku. Pisarz występował też jako aktor.

Jeśli chodzi o sztuki historyczne, Szekspir korzystał z dwóch podstawowych źródeł. Dla dzieł związanych z Rzymem i Grecją są to utwory Plutarcha; zaś związane z historią Brytanii, bazę czerpią z kronik Raphaela Holinsheda.

Eksperci dokonują następującego podziału wszystkich jego utworów: - wczesne komedie i kroniki (np. „Sen nocy letniej”), - utwory z okresu pośredniego („Otello”, „Romeo i Julia”, „Makbet”, „Hamlet” czy „Król Lear” oraz sztuki problemowe, do których zalicza się „Miarkę za miarkę”), - późne romanse („Burza”, „Opowieść zimowa”).

Wcześniejsze dzieła znacznie się od siebie różnią, ale te pisane później poruszają podobne tematy zdrada, przyjaźń, morderstwo, władza i ambicje. Utwory powstałe jako ostatnie zawierają więcej elementów fantastycznych, błyskotliwych rozwiązań.

Nie znana jest chronologia jego utworów. Poza tym nigdy nie wydał autoryzowanej edycji swoich sztuk, ciężko jest ustalić ich właściwą

wersję; dla niektórych dzieł istnieje kilka różniących się od siebie wydań. Ciągle trwają spory o to, czy Szekspir jest autorem wszystkich swoich dzieł.

Sonety Szekspira to zbiór 154 utworów. Oprócz sonetów, pisarz był autorem także dłuższych utworów wierszowanych, takich jak „Namiętny pielgrzym”, „Gwałt na Lukrecji” czy „Skarga zakochanej”.

Poza tym, napisał też krótki wiersz ,,Feniks i gołąb”.

Teatr elżbietański i Szekspir Prace tego autora miały ogromny wpływ na teatr w jego czasach i ten współczesny. Dzieła Szekspira stanowią najwybitniejsze przykłady zachodniej literatury, dzięki nim rozwinął się także teatr elżbietański.

Jego twórczość pozwoliła docenienie sztuk przez intelektualistów i zadowalając szukających zwykłej rozrywki. Teatr w okresie, w którym poeta przybył do Londynu, ulegał licznym

zmianom. We wczesnych latach jego pobytu najpopularniejsze były sztuki moralizatorskie.

Postaci tam występujące, które były personifikacją atrybutów moralnych, jak i sama fabuła były mało realistyczne; ukazywały wyższość dobra nad złem. Jednocześnie na uniwersytetach inscenizowano dramaty rzymskie, głównie po łacinie. Ich styl był bardzo formalny, przedkładano długie monologi i statyczność postaci nad dynamiczną akcję.

Pod koniec XVI wieku pisarze tacy jak Christopher Marlowe zaczęli zmieniać teatr. Odeszli od tradycyjnych koncepcji na rzecz sekularyzacji przedstawień. Ich dzieła łączyły w sobie poetycki styl i filozoficzne odniesienia uniwersyteckich autorów z łatwą przyswajalnością, znaną z utworów moralizatorskich. Jednocześnie były mniej dwuznaczne, rzadziej wykorzystywano alegorię.

Inspirowany tym stylem, Szekspir wyniósł go na nowy poziom.

Za umowną datę założenia teatru elżbietańskiego przyjmuje się rok 1576. Wtedy przedsiębiorca James Burbage wybudował pod Londynem pierwszy gmach przeznaczony wyłącznie do prezentacji widowisk teatralnych.

Nazwał go „The Theatre”(„Teatr”) i rozpoczął wystawianie pierwszych sztuk. Wkrótce pojawiły się dwa kolejne teatry – „The Curtain” i „The Rose” – a po nich przyszły następne.

Początkowo aktorzy grali na dworze, potem w budynkach.

Przyjmuje się, że sceną było podwyższenie, otoczone z trzech stron przez widzów i nieodgrodzone barierą. Aktorzy zwracali się do publiczności bezpośrednio, nawiązywali z nią bliski kontakt.

Sami widzowie pozostawali w interakcji z działaniami aktorów.

Publiczność bywała hałaśliwa i żywo reagowała na akcję przedstawienia. W zwyczaju było wiwatowanie, klaskanie, tupanie, a nawet – w przypadku znudzenia spektaklem – rzucanie w grających kamieniami!

Dekoracji było niewiele, często zastępował je napis głoszący, że akcja toczy się np. w lesie albo w komnacie zamkowej. Brak dekoracji rekompensowały bogate stroje aktorów. Czwarty bok sceny zamykała garderoba, przez którą wchodzili aktorzy. Nad nimi budowano niewielki ganek, galerię (były one miejscem rozgrywania scen balkonowych), wsparte na słupach.

Pomiędzy słupami zawieszano kotarę. Kurtyny nie było. Przedstawieniom towarzyszyła muzyka. Światło dzienne uniemożliwiało wykorzystywanie efektów świetlnych.

Tak naprawdę nie wiadomo dokładnie, jak wyglądała "scena elżbietańska" - każda scena w tamtych czasach była trochę inna.

Na podstawie znanych dzisiaj źródeł tworzy się obraz sceny elżbietańskiej i określa podstawowe zasady.

Najważniejszymi elementami widowiska były gra aktorska i tekst dramatu.

Aktorzy byli zawodowcami, dbali o wymowę,

każdym gestem i ruchem starali się uzyskać wrażenie prawdopodobieństwa. Ważne były kostiumy i rekwizyty, którymi się posługiwali.

Był to teatr gwiazdorski.

Dobrzy aktorzy cieszyli się zasłużoną sławą, byli szanowanymi, zamożnymi ludźmi.

W teatrze tym nie występowały kobiety, role kobiece grali młodzi, urodziwi mężczyźni!

Przedstawienia musiały wzruszać, bawić, budzić grozę, obfitować w niezwykłe i sensacyjne wydarzenia. Powinny one być tajemnicze, zawikłane, krwawe.

Postacie bohaterów, grane przez ulubionych aktorów, także musiały być interesujące: miały ostrzegać, służyć przykładem, podbudowywać.

Dzieła Szekspira Kroniki: - Król Jan - Henryk VI, część 1, 2 i 3 - Ryszard III - Henryk V - Henryk IV, część 1 i 2 - Ryszard II - Henryk VIII Komedie: - Komedia omyłek - Stracone zachody miłości - Poskromienie złośnicy - Dwaj panowie z Werony

- Sen nocy letniej - Kupiec wenecki - Wiele hałasu o nic - Jak wam się podoba - Wieczór Trzech Króli - Wesołe kumoszki z Windsoru - Perykles, książę Tyru - Wszystko dobre, co się dobrze kończy - Miarka za miarkę - Cymbelin - Opowieść zimowa - Burza Dwóch szlachetnych krewnych Tragedie: - Tytus Andronicus - Romeo i Julia - Juliusz Cezar - Troilus i Kresyda - Hamlet - Otello - Król Lear - Makbet - Antoniusz i Kleopatra - Koriolan - Tymon Ateńczyk Inne utwory: - Sonety - Wenus i Adonis - Gwałt na Lukrecji - Namiętny pielgrzym - Feniks i gołąb - Skarga zakochanej

Co ciekawe, jedynym utworem tego pisarza, który nie był „ściągnięty” od kogoś lub z czegoś, jest sztuka fantastyczna „Burza”. Innym, mało znanym faktem, jest to, że w swoich utworach Szekspir aż PIĘCIOKROTNIE wspomina o Polsce! ! !

Szkocja nie tylko w kratę Mówiąc „Anglia” większość ludzi myśli o Wielkiej Brytanii. Ale to nie wszystko! Zjednoczone Królestwo to także jej sąsiedzi: Walia, Północna Irlandia i oczywiście, Szkocja. A co jest takiego w tym kraju, oprócz dud, kiltów w modna ostatnio, szkocką kratę i potwora z Loch Ness? Zobaczcie sami!

Szkocja to część składowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, a dawniej niezależne królestwo.

Obejmuje północną część wyspy Wielkiej Brytanii oraz Hebrydy, Orkady i Szetlandy. Na południu graniczy z Anglią, reszta kraju otoczona jest Oceanem Atlantyckim i Morzem Północnym. Krajobraz w przeważającej części wyżynny i górski. Klimat umiarkowanie ciepły, wybitnie morski. Stolicą Szkocji jest Edynburg, a największym miastem Glasgow.

Patronem Szkocji jest św. Andrzej. Charakterystycznym kwiatem Szkocji jest popłoch pospolity (często utożsamiany z ostem). W 2005 42% ludności Szkocji należało do kalwińskiego Kościoła Szkocji, który jest od 1560 Kościołem narodowym. Szkoci od wieków byli emigrantami, do opuszczenia kraju zmuszały ich niegościnne ziemie i klimat lub polityka czy religia.

Charakterystyczna jest też szkocka pogoda, o której zmienności sami mieszkańcy tych ziem mówią: „If you don’t like the weather, wait a minute” „Jeśli pogoda Ci się nie podoba, poczekaj minutę”    !

Szkocja jest zamieszkana co najmniej od V tysiąclecia p.n.e. Od początku była obszarem, na którym dochodziło do konfrontacji różnych kultur i ludów.

Walki o wpływy w Szkocji ciągną się przez całą jej historię. Z czasem Szkocja została połączona z Anglią, najpierw unią personalną, potem realną w 1707, kiedy powstało Królestwo Wielkiej Brytanii. Szkoci nigdy nie pogodzili się z angielską dominacją, co doprowadzało wiele razy do powstań.

W 2007 premier rządu szkockiego, Alex Salmond ze Szkockiej Partii Narodowej przedstawił projekt ustawy o przeprowadzeniu referendum niepodległościowego, które miałoby umożliwić odłączenie się Szkocji od Wielkiej Brytanii! 15 października 2012 roku premier Wielkiej Brytanii David Cameron oraz Alex Salmond podpisali w Edynburgu porozumienie, zgodnie z którym referendum odbędzie się w 2014 roku. Zapowiedzią tej zmiany polityki był zwrot Szkocji (1996) kamienia koronacyjnego dawnych królów szkockich, który od 7 stuleci służył też królom brytyjskim i przechowywany był w Anglii.

Szkocja jest obok Irlandii centrum przemysłu whisky. Ważnym elementem gospodarki jest rybołówstwo i wydobycie ropy naftowej z Morza Północnego.

Przemysł skupiony jest w centralnej części kraju, głównie metalurgiczny, elektrotechniczny, elektroniczny, maszynowy, chemiczny, włókienniczy, papierniczy i spożywczy. Uprawia się tam głównie jęczmień i owies.

Szkocja posiada własne banknoty i monety (funty szkockie). Obowiązującą walutą jest funt szterling. Funtami szkockimi płacić można na terenie całej Wielkiej Brytanii, choć poza Szkocją nie zawsze są honorowane. Obecnie Szkocja posiada 10 miast o ludności przekraczającej 45 tys. osób.

Dudy, kilt i whisky to najbardziej znane produkty szkockiej kultury. Dudy pochodzą z Azji Mniejszej, mają jednak w kulturze Szkocji szczególne znaczenie i kojarzone są właśnie z nią. Kilt jako męska spódnica znany był już w czasach podbojów rzymskich na Wyspach brytyjskich. Charakterystyczny materiał, z którego wykonany jest kilt, zwany jest tartanem. Słowo to wywodzi się z francuskiego i oznacza tkaninę w kratę. Każdy z klanów szkockich ma swój unikatowy wzór. Whisky – jest kwestią sporną pomiędzy Szkotami a Irlandczykami – do dziś nie wyjaśnione jest, który z narodów wynalazł ten alkohol.

Nie ulega wątpliwości, że szkocka whisky znana jest i ceniona na całym świecie. Szkocka kuchnia znana jest z shortbread (maślane pieczywo chrupkie), kidney pie oraz haggis. Haggis to owczy żołądek napełniony mieszaniną złożoną z posiekanych owczych podrobów (serce, płuca i wątroba), płatków owsianych, cebuli i przypraw, zaszyty i ugotowany. Zazwyczaj podaje się go z ziemniakami. Kuchnia szkocka charakteryzuje się sporą ilością potraw zawierających owies. Przykładem może być tu cranachan. Tradycyjne szkockie śniadanie składa się zazwyczaj z owsianki, jajek smażonych na bekonie lub też wędzonych ryb. Znanym deserem szkockim jest spotted dick.

Oczywiście nie można też zapomnieć o szkockich klanach! Są to grupy spokrewnionych ze sobą Szkotów, odpowiednik naszych rodów czy plemion.

Jako forma organizacji społecznej przetrwały klany w Wyżynnej Szkocji do połowy XVIII w. Stanowiły jedną z głównych grup oporu przeciw zjednoczeniu z Anglią i angielskiej dominacji. Stąd góralskie klany popierały szkocką dynastię Stuartów, biorąc udział w szkockich powstaniach. Polityka angielskich

najeźdźców próbujących je zniszczyć przyczyniła się do ich umocnienia, a renesans szkockiej kultury na początku XIX w. pozwolił im przetrwać do teraz.

Klany szkockie nie są jednolite. Obok wielkich, istnieją mniejsze klany, będące w zasadzie rodami. Społeczność klanowa dzieli się zwykle na trzy grupy. Anglicy próbowali odnieść stosunki klanowe do swoich układów społecznych. Niektóre klany kultywują tradycję sprzed zasiedlenia królestwa i mają swoje irlandzkie gałęzie. Obecnie istnieje w Szkocji ponad 50 organizacji używających nazwy klan.

Zewnętrznymi wyróżnikami przynależności klanowej były - i są nadal przy uroczystych okazjach - tartan, zawołanie, godło i marsz klanowy, grany na dudach. Tradycyjnie członków klanu wiąże przywiązanie i szacunek do rodu naczelnika klanu. Z jego herbu pochodzi najczęściej godło klanu. Funkcja ta jest dziedziczna. Dawniej naczelnicy byli często wybierani, ale w obrębie jednego, wodzowskiego rodu.

Większość naczelników klanów posiada jednocześnie tytuły arystokratyczne, naczelnicy klanów nie posiadający tytułów arystokratycznych nazywani są tradycyjnie. Tradycyjne nazwy niektórych starych klanów nie zawsze są tożsame z nazwiskiem.

Charakterystyczne są zawołania klanowe, np. w klanie Bruce jest to „Garg'n Uair Dhuisgear!” - „Wściekły, gdy zbudzony!”, w klanie MacLean „Bas no Beatha!” - „Śmierć lub życie!”, zas w klanie Cameron - „Sons of the Hounds Come Here and Get Flesh!”, co oznacza … „Synowie psów, chodźcie tutaj i zabierzcie swoje mięso!”… Cóż, oryginalności w odzywkach mogłyby im pozazdrościć nawet nasze polskie „dresy”…

Wycieeeczkaaa, STOP! teraz ostatni przystanek w naszej podróży po Szkocji, bardzo dobrze wszystkim znany, choćby z tego jednego powodu…

Witajcie nad najsłynniejszym szkockim jeziorem Loch Ness!

Loch Ness to słodkowodne jezioro położone w północno-wschodniej Szkocji, o długości około 37-39 km. Położone jest na wysokości 16 m n.p.m., na południowy zachód od miasta Inverness.

Loch Ness jest jednym z wielu połączonych ze sobą jezior, które powstały w miejscach wyrzeźbionych przez lodowiec w czasie ostatniej epoki lodowcowej. Przejrzystość wody w Loch Ness jest niska, z powodu dużych ilości torfu. Loch Ness jest drugim co do wielkości szkockim jeziorem, ma powierzchnię 56,4 km², ale też największą objętość dzięki swojej głębokości. W najgłębszym miejscu mierzy ono 226 m.

Na południowo-zachodnim krańcu jeziora, w pobliżu Fortu Augustusa, znajduje się jedyna wyspa Loch Ness – Cherry Island. Jest ona przykładem "crannog", sztucznej wyspy stworzonej przez człowieka z okresu epoki żelaza.

Loch Ness jest najbardziej znanym jeziorem w Szkocji, a to z powodu…

Potwora z Loch Ness!

Nessie, bo tak jest on również nazywany, stał się niemal takim samym symbolem Szkocji, jak wieża Eiffla – Francji. Według relacji to zwierzę lub grupa zwierząt rzekomo zamieszkujące Loch Ness. Razem z Wielką Stopą i Yeti, potwór z Loch Ness jest kryptydą, jedną z najbardziej znanych zagadek kryptozoologii. Większość naukowców uznaje obecną dokumentację zwierzęcia za nieprzekonującą. Twierdzą, że relacje o Nessie są oszustwami lub obserwacjami znanych zwierząt czy zjawisk. Jednak wiara w istnienie potwora istnieje pośród wielu osób na całym świecie. Najbardziej popularne teorie próbujące wyjaśnić naturę rzekomego zwierzęcia określają je jako rodzaj plezjozaura, foki, węgorza lub jesiotra!

Opisy Nessie najczęściej mówią o tym, że potwór ma długą szyję zakończoną paszczą, dwu- lub jednogarbny grzbiet i ciemną skórę. Istnieje wiele legend, relacji i opowiadań o spotkaniach lub obserwacji tego stworzenia, lecz większość jest albo całkowitym oszustwem, albo stwierdzeniem o udowodnionej niewiarygodności. Co ciekawe, zaczynają się one aż od …

700 roku n. e. ! Jeden z kronikarzy opisuje historie spotkania św. Kolumba z mitycznym stworem.

Początek Miedzyna rodowej legendy zaczyna się w 1933r., kiedy to 2 maja znany biznesmen wraz z żona mieli zauważyć w wodzie jakieś zwierzę podobne do wieloryba. Zostało to opublikowane w lokalnej gazecie… no i się zaczęło. Od tego momentu co jakiś czas pojawiają się niezwykłe relacje, które lub są oszustwem, lub zostaje stwierdzona ich niewiarygodność, lub pozostają niewyjaśnione. A wy, co sądzicie o słynnym potworze z Loch Ness i innych sekretach Szkocji?

Terry Pratchett

Kim jest Terry Pratchett?

Właściwie sir Terence David John Pratchett to angielski pisarz fantasy i science fiction, najbardziej znany jako autor cyklu „Świat Dysku”. Inne jego dzieła to m.in. trylogia Johnny'ego Maxwella i trylogia Nomów. Współpracował przy adaptacjach swojej twórczości do sztuk teatralnych i gier komputerowych.

Pratchett zaczął pisać w wieku 13 lat, a swoją pierwszą pracę opublikował jako 15-latek. Jego pierwsza powieść ”Dywan” została opublikowana w 1971. Pierwsza książka z serii Świat Dysku — „Kolor magii” — ukazała się w 1983 i od tego momentu autor kończy średnio DWIE książki rocznie!

Pratchett był w latach 90. najlepiej sprzedającym się autorem w Wielkiej Brytanii. Do lutego 2007

roku sprzedał na całym świecie ok.

50 milionów książek, a jego dzieła zostały przetłumaczone na 33 języki.

Obecnie jest drugim najchętniej czytanym pisarzem w Wielkiej Brytanii, a w USA siódmym najchętniej czytanym pisarzem niepochodzącym ze Stanów Zjednoczonych.

Pratchett został Kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego w 1998 „za zasługi dla literatury”. Jego powieść „Zadziwiający Maurycy i jego edukowane szczury” zdobyła w 2001 nagrodę Carnegie Medal za najlepszą książkę dla dzieci. Książki Pratchetta są często określane jako „kultowe”. W 2008 otrzymał tytuł szlachecki „sir”.

Życiorys Urodził się w 1948 w Beaconsfield, jego rodzicami są David i Eileen Pratchett z Hay-onWye. Interesował się astronomią, zbierał karty herbaty Brooke Bond o kosmosie, posiadał teleskop i pragnął zostać astronomem, nie miał jednak wystarczających zdolności matematycznych.

Ta pasja spowodowała, że zainteresował się prozą science fiction. Początkowo czytał prace H.G. Wells'a, Arthur'a Conan Doyle'a i "każdą książkę, którą powinno się przeczytać".

W wieku 13 lat Pratchett opublikował w gazetce szkolnej swoje pierwsze opowiadanie – „The Hades Business’.

Pierwsza komercyjna publikacja jego pracy nastąpiła, gdy miał 15 lat. W wieku 17 lat Pratchett opuścił szkołę i zaczął pracować jako dziennikarz Bucks Free Press.

W 1971 roku opublikowano książkę „Dywan” ilustrowaną obrazami pisarza. Powieść otrzymała kilka bardzo dobrych recenzji.

Kolejnymi dziełami Pratchetta były książki science fiction „Ciemna strona Słońca” i „Warstwy wszechświata”, opublikowane w 1976 i 1981 roku.

W 1983 roku Pratchett zatrudnił się jako rzecznik prasowy w Centralnym Zarządzie Elektroenergetyki, w oddziale, na obszarze którego znajdowały się trzy elektrownie jądrowe. Pisarz żartował później, że wybrał idealny moment na rozpoczęcie tej kariery – tuż po wypadku w elektrowni jądrowej w Pensylwanii. Mówił także, że napisałby książkę o doświadczeniach z tej pracy, gdyby uważał, że ktokolwiek mu uwierzy!

Pierwsza powieść ze Świata Dysku – „Kolor magii” – została wydana w 1983 roku. Stał się bardziej znany po wydaniu jego kolejnej powieści „Blask fantastyczny” w 1986 roku.

Pratchett rzucił pracę w CEGB w 1987 roku po publikacji czwartej powieści ze Świata Dysku – „Morta”, by całkowicie skupić się na pisarstwie. Sprzedaż jego powieści szybko wzrastała i wiele książek

jego autorstwa okupowało szczyty list bestsellerów. Według „The Times” Pratchett był najlepiej sprzedającym się autorem z Wielkiej Brytanii w 1996. W Wielkiej Brytanii jego książki sprzedają się w 2,5 miliona egzemplarzy rocznie!

Terry Pratchett poślubił swoją żonę Lyn w 1968 roku, a w 1976 roku urodziła się córka Rhianna.

Obecnie jest ona dziennikarką i "przypadkową kolekcjonerką kotów", napisała także opowiadanie fantasy pod tytułem „Child of Chaos”. Pratchett opisuje swoje

sposoby spędzania wolnego czasu jako „pisanie, spacery, komputery, życie”.

Terry Pratchett jest także znany ze swojego zamiłowania do noszenia czarnych kapeluszy. Jako dziecko chciał zostać astronomem i zrealizował to marzenie, budując obserwatorium astronomiczne w swoim ogrodzie. Pratchett jest ateistą

i stronnikiem British Humanist Association. Pratchett cierpi na rzadką odmianę choroby Alzheimera.

Pisarstwo Pratchett ma w swoim dorobku zarówno powieści fantasy jak i science fiction, ale skoncentrował się niemal wyłącznie na pierwszym gatunku, gdyż według jego słów w fantasy "łatwiej zbudować świat wokół historii".

Terry Pratchett nie ukrywa, że wpływ na jego dzieła ma współczesna kultura. Nawiązania do niej są głównym źródłem jego

humoru. W swoich powieściach nawiązał do wielu postaci z kultury masowej i historii. Poza swoim charakterystycznym stylem pisania, Pratchett jest znany z używania w swoich książkach licznych, czasem wielopoziomowych przypisów.

Przypisy te występują w różnej

liczbie i wprowadzają zazwyczaj do powieści element humorystyczny, zawierają ciekawostki lub komentują narrację.

Imiona bohaterów i nazwy miejsc są często u Pratchetta aluzjami do ludzi i rzeczy w realnym świecie. Niektórzy bohaterowie są parodiami dobrze znanych postaci, np. Cohen Barbarzyńca to dyskowa wersja Conana Barbarzyńcy, zaś Leonard z Quirmu — Leonarda da Vinci.

Słynnym zabiegiem Pratchetta jest także akcentowanie wypowiedzi jednej z najbardziej znanych postaci Dysku, Śmierci, przez zapisywanie ich wielkimi literami.

Dzieła tego pisarza to między innymi wielotomowa seria „Świat Dysku”, opowiadająca o płaskim świecie, unoszącym się w przestrzeni kosmicznej na głowach czterech słoni, które z kolei stoją na grzbiecie żółwia, Wielkiego A’Tuina.

Tutaj magia jest zjawiskiem nie tylko normalnym, ale tak nudnym, jak np. szkoła; a tęcza jest OŚMIOKOLOROWA …

Inne książki to „Ksiegi nomów”, „Trylogia Johnny'ego Maxwella”, „Dobry omen”, „Kot w stanie czystym”, „Nacja”, „Ciemna strona Słońca”, „Warstwy wszechświata”, „Dywan”, „The Long Earth” oraz trzytomowa „Nauka Świat Dysku”.

Teraz najlepsza wiadomość: KSIĄŻKI PRATCHETTA MOŻNA WYPOŻYCZYĆ W

MIEJSKIEJ I SZKOLNEJ BIBLIOTECE! ! !

Wspaniałe, nieprawdaż?!...

Angielski Piłkarz– David Beckham David Beckham urodził się 2 maja 1975 roku w Leytonstone – dzielnicy Londynu.

Jest synem Sandry West, stylistyki fryzur oraz Davida Edwarda Beckhama. Piłkarz ze strony matki ma żydowskie pochodzenie, sam określa się jako "pół Żyd" i zaznacza, że judaizm miał najwięcej udziału w jego życiu religijnym.

Swoją zawodową karierę piłkarską rozpoczął podpisując kontrakt z Manchesterem United. W tym zespole

W roku 2003 odszedł do Realu Madryt, gdzie grał przez następne cztery sezony. W barwach Królewskich Beckham stał się pierwszym brytyjskim piłkarzem, który rozegrał 100 meczów w Lidze Mistrzów.

W jego ostatnim sezonie w tym klubie, Real został Mistrzem Hiszpanii — było to dla Davida najważniejsze trofeum zdobyte w tej drużynie — Beckham ostatni mecz w tym sezonie zagrał 17 czerwca. W styczniu 2007 ogłosił, że opuści Real i podpisze 5-

Dzieci Beckhama cieszące się z jego gola.

letni kontrakt z Los Angeles zadebiutował w wieku 17 lat. W czasie Galaxy. pobytu w tym klubie Czerwone Diabły zdobyły sześć razy Beckham z Galaxy podpisał tytuł Mistrza Anglii, kontrakt jeszcze 1 lipca tego dwa razy wygrały samego roku. Stał się najlepiej Puchar Anglii, i jeden zarabiającym piłkarzem z całej raz wygrały Ligę historii MLS. Zadebiutował 21 Mistrzów (w 1999 lipca w towarzyskim spotkaniu z roku). Beckham Chelsea Londyn na stadionie pierwszy raz jako kapitan Whipps Cross University The Home Depot Center.

Manchesteru United wystąpił Hospital w Londynie.

Pierwszego gola dla klubu Szpital, w którym się 21 października 2000 r. w David urodził. strzelił 15 sierpnia w półfinale spotkaniu ligowym przeciwko Super Ligi. Na jego debiutancki Leeds United. W tym meczu mecz ligowy, który odbył się 18 sierpnia zmienił Roya Keane'a. Spotkanie przyszła rekordowa liczba kibiców na zakończyło się wynikiem 3-0, a David stadionie Giants Stadium. strzelił gola z rzutu wolnego.

W styczniu 2009 roku został wypożyczony

jego żony szacuje się na 112 milionów

do A.C. Milan. Po pół rocznym wypożyczeniu wrócił do Los Angeles. W zimowym okienku transferowym w 2010 roku po raz kolejny został wypożyczony do AC Milan. 14 marca 2010, w meczu przeciwko Chievo Werona, Beckham zerwał lewe ścięgno Achillesa. Mimo pomyślnie przeprowadzonej operacji, kontuzja wykluczyła go z udziału na mundialu w RPA. Został pomocnikiem Capello.

Dwa razy zajął 2. miejsce w plebiscycie Piłkarza Roku FIFA. W latach 2004 i 2009 był najlepiej zarabiającym piłkarzem. W latach 2003-2004 jego nazwisko było najczęściej wyszukiwanym w Google tematem związanym ze sportem. Poza karierą piłkarską Beckham zyskał sławę dzięki małżeństwu z byłą wokalistką zespołu Spice Girls — Victorią Beckham, z którą ma trzech synów: Brooklyna Josepha (ur. 4 marca 1999 w Marylebone, Londyn), Romeo Jamesa (ur. 1 września 2002 w Marylebone, Londyn), oraz Cruza Davida (ur. 20 lutego 2005, Madryt) oraz córkę Harper Seven (ur. 10 lipca 2011 w Los Angeles).

Brał udział w wielu kampaniach reklamowych, swojego nazwiska użyczył także linii kosmetyków. Majątek Davida i

funtów.DavidBeckham jest Ambasadorem Dobrej Woli UNICEF.

David i Victoria Beckham na ślubie.

W skrócie: Wszyscy chyba wiedzą, że jest piłkarzem, gra na pozycji prawego pomocnika. David jest zawodnikiem amerykańskiego klubu piłkarskiego Los Angeles Galaxy (klub przyjął nazwę "Galaxy" głównie ze względu na Hollywood i tamtejsze gwiazdy filmowe) , który występuje w amerykańskiej Major League Soccer - zawodowej lidze piłkarskiej znajdującej się na najwyższym szczeblu rozgrywek w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie . Zimą 2011 roku trenował w angielskim Tottenhamie Hotspur – klubie piłkarskim z siedzibą w londyńskiej dzielnicy jak sama nazwa wskazuje Tottenham. Jest także członkiem reprezentacji Anglii. W marcu 2008 rozegrał mecz numer 100 w kadrze w spotkaniu przeciwko Francji. Beckham od 15 listopada 2000 do 2 lipca 2006 roku był kapitanem reprezentacji. Tę rolę w kadrze pełnił w 58 spotkaniach. Opaskę kapitańską zdjął zaraz po Mundialu 2006. Do kadry powrócił rok później.

David z córką Harper.

- Jeśli mielibyśmy to szczęście i doczekali się jeszcze jednego dziecka, to byłoby wspaniałe.

Zawsze marzyliśmy o posiadaniu dużej rodziny powiedział David w jednym z programów. Zostaliśmy pobłogosławieni zdrowiem i majątkiem, który pozwala nam mieć dużo dzieci.

Harper odnowiła nasze małżeństwo i czujemy się bardzo szczęśliwi - dodaje.

Więcej http://www.se.pl/rozrywka/plotki/harperodnowia-nasze-mazenstwo_205756.html

prawdziwym nazwiskiem lub jako Posh Spice. Wraz z Emmą Bunton, GeriHalliwell, Melanie Brown i Melanie Chisholm wydały 3 płyty i 12 singli oraz wyjechały na 3 tournée w latach 1996-2000.

Pierwszy singiel Wannabe osiągnął największy sukces. Ostatnia Victoria Caroline Beckham (z domu płyta Forever Adams) urodziła się 17 kwietnia 1974 została nagrana w w Anglii. Jest najmłodszą córka składzie 4 państwa Anthony i dziewczyn, gdyż Victoria Beckham Jacqueline Adams w GeriHalliwell podczas występu ze GoffsOak w hrabstwie odeszła.

Spice Girls w Las Vegas Hertfordshire w Anglii.

28 lipca 2007 na konferencji Ojciec był elektronikiem, matka prasowej w Londynie ogłoszono prowadziła dom. Ma dwoje starszego reaktywację zespołu. Każda z piosenkarek rodzeństwa: Louise i Christiana. miała na powrotnym tournée zarobić 10 Ukończyła St. Mary's High School w mln funtów. 1 grudnia ukazała się Cheshunti Jason Theatre School w składanka GreatestHits z dwoma nowymi Hoddesdon. nagraniami. Miesiąc wcześniej na rynek Brytyjska piosenkarka, autorka tekstów, został wypuszczony singiel Headlines aktorka i tancerka, w późniejszym czasie (FriendshipNeverEnds). Dzień po ukazaniu projektantka mody i się składanki zespół wyruszył w perfum. Na świecie tournée The Return of the Spice znana głównie jako Girls rozpoczęty koncertem w celebrytka.

Vancouver w Kanadzie. Trasa Karierę rozpoczęła w zakończyła się 26 lutego 2008 girlsbandzie Spice w Toronto w Kanadzie. Po Girls jako Posh rozpadzie Spice Girls Spice.Victoria rozpoczęła karierę solową.

Beckham 14 sierpnia 2000 wydała występowała w pierwszy solowy singiel Out Of girlsbandzie Spice YourMind, jeszcze za czasów Girls pod Spice Girls. Tydzień po

Victoria Beckham – wspaniała piosenkarka i stylistka

ukazaniu się singla w brytyjskich sklepach

YourEyes. Następnie wydała singiel

zajął 1 miejsce na liście UK Singles Chart.

LetYourHead Go. Jednak pod wpływem 8 lipca 2000 po raz pierwszy zaśpiewała męża przeprowadziła się z Anglii do solo piosenkę Out Of YourMind w Hyde Hiszpanii i zrezygnowała z drugiej płyty.

Park w Londynie. Dobra sprzedaż singla 29 grudnia 2003 roku wydała singiel This zaowocowała podpisaniem kontraktu z Groove. Wtedy zapowiedziała, że wyda VirginRecords. Następnym singlem była płytę w stylu R&B i hip-hop. piosenka Not SuchAn Innocent Girl, która W 2003 roku wydała rodzinne reality show miała swoja premierę 17 września 2001, 7 The Real Beckhams, w którym miesięcy po rozpadzie Spice Girls. wykorzystano 6 1 października 2001 wydała płytę piosenek Victorii.

Victoria Beckham lub VB. Zajęła 10 4 lipca 1999 miejsce na brytyjskiej liście UK album wyszła za mąż za chart. Album sprzedał się na świecie w Davida Beckhama nakładzie 5 mln sztuk, w samej Wielkiej i przyjęła jego Brytanii w 50 000 kopiach. Ostatnim nazwisko. Jest singlem matką trzech wydanym z synów: Brooklyna, płyty był utwór Romeo i Cruza A Mind of oraz córeczki ItsOwn, wydany Harper Seven.

11 lutego 2002.

Próbowała sił jako Zajął 6 miejsce projektantka mody i modelka. W 2004 w Wielkiej roku otworzyła własna kolekcję DVB Brytanii, Style, na którą składały się okulary, torby sprzedając się w i bielizna. Wypuściła własna kolekcję nakładzie 56 dżinsów, której 500 kopii. głównym Ubrania zaprojektowane przez Victorie Beckham. Opublikowane Nagrywanie sponsorem była na jej własnej stronie drugiej płyty zostało wstrzymane, firma Rock & http://www.victoriabeckham.com/ ponieważ Victoria zaszła drugi raz w Republic, jednak ciążę. Urodziła 1 września 2002 syna w USA wycofano o imieniu Romeo. Zakończyła współpracę je ze sprzedaży. z wytwórnią VirginRecords. Pod koniec W 2001 wydała własna autobiografię 2002 roku rozpoczęła współpracę z Telstar Learning to Fly, opisującą związek z Records wraz z nowym managerem mężem Davidem oraz ich pierwsze Simonem Fullerem. Kontrakt z wytwórnią dziecko. 5 lat później wydała książkę o kosztował 1,5 mln funtów. Pierwszy modzie pt. That Extra Half an Inch: Hair, singiel zapowiadający drugą płytę to Open

Heels and Everything In Between, rok później ukazała się druga część książki.

Wystąpiła w 3 reality show. Pierwsze, pt.

Being Victoria Beckham (2001), było o jej karierze solowej, natomiast drugim było show The Real Beckhams (2003). W 2007 roku, kiedy postanowiła przeprowadzić się z rodziną do USA, nagrano jeden odcinek Victoria Beckham: Coming to America, opowiadający o przeprowadzce. Ponadto zagrała gościnnie w serialu Brzydula Betty oraz reality show Kreator mody.

Jane

Austen

DZIECIŃSTWO, MŁODOŚĆ I PIERWSZE UTOWRY LITERACKIE ‘PEWNEJ DAMY’

Urodziła się 16 grudnia 1775 roku w Steventon w hrabstwie Hampshire. Jej ojcem był Georgie Austen, duchowny kościoła anglikańskiego, zaś matką Cassandra Austen. Jane wychowała się w ubogiej, wielodzietnej rodzinie (miała aż sześciu braci i jedną siostrę), co zaważyło na jej przyszłości. Jako panna z niewielkim posagiem nie miała dużych szans na zamążpójście. Warto pamiętać, że w tamtych czasach kobieta bez męża u boku uchodziła zwykle w życiu społecznym za ‘dziwadło’ i była narażona na liczne złośliwości ze strony innych.

romantyczna, Duma i uprzedzenie i Opactwo Northanger. Warto dodać, że powieści Jane nie publikowano pod jej nazwiskiem. Wydawano je jako dzieła „pewnej damy”. Dopiero po śmierci pisarki ujawniono, kim była autorka.

TAJEMNICE SERCA JANE

Dom Jane Austen; dzisiaj- muzeum poświęcone jej twórczości

Nauki Jane pobierała głównie w domu, gdzie uczyła się rysowania, gry na pianoforte i innych umiejętności potrzebnych młodej damie. Zachęcano ją również do literatury i do pisania. Bardzo lubiła powieść Sir Charles Grandison Samuela Richardsona, ceniła utwory Fanny Burney takie jak Camilla czy Cecilia.

Czytywała również powieści gotyckie autorstwa Ann Radcliffe. To właśnie w tym okresie powstały jej pierwsze literackie szkice: Elinor i Marianne, Pierwsze wrażenia i Susan, które wiele lat później zostały wydane jako Rozważna i

Jane Austen nigdy nie wyszła za mąż, jednak miała kilka flirtów i sympatii, które sprowadzają się głównie do trzech osób.

Na przełomie 1795 i 1796 roku Jane poznała Irlandczyka Thomasa Lefroya, z którym flirtowała na trzech balach, po czym oficjalnie znajomość się skończyła.

Jednak ostatnio pojawiły się informacje, że związek mógł trwać dłużej, zaś Jane mogła być znacznie bardziej zaangażowana, niż wynikałoby to z tonu nielicznych listów, które się zachowały.

Druga miłość jest jeszcze bardziej tajemnicza. Podczas jednej z corocznych podróży nad morze, która miała miejsce, gdy rodzina Austenów mieszkała w Bath, Jane poznała miłego, młodego człowieka, który, według słów Cassandry (siostry Jane), zakochał się w pisarce i ewentualne oświadczyny z jego strony z pewnością

byłyby przyjęte. Okoliczności jednak sprawiły, że młodzieniec musiał wyjechać, zaś jedyne informacje o nim, jakie później dotarły do sióstr, donosiły o jego śmierci.

W grudniu 1802 roku Jane i Cassandra odwiedziły znajomych w Hampshire, państwa Bigg z Manydown, i wtedy to Harris Bigg-Wither, młodszy o 6 lat od Jane, oświadczył się jej. Jane przyjęła oświadczyny, jednak następnego dnia zmieniła zdanie i z Cassandrą w pośpiechu powróciła do Bath. Jane miała wtedy 27 lat i była uważana za starą pannę, więc nic dziwnego, że przyjęła oświadczyny zamożnego człowieka, który mógłby zapewnić jej dobrobyt, jednakże Harris Bigg-Wither nie odznaczał się ani urodą, ani intelektem, więc nie dziwi też fakt, że ostatecznie zmieniła zdanie.

Utwory niedokończone 



Watsonowie (The Watsons) – niedokończona powieść zaczęta prawdopodobnie ok. 1803 roku.

Praca nad książką została przerwana prawdopodobnie ze względu na śmierć ojca Jane Austen w 1805 roku.

Sanditon - pracę nad tą powieścią przerwała śmierć autorki.

Juvenilia     

The Three Sisters Love and Freindship The History of England Catharine, or the Bower The Beautifull Cassandra OSTATNIE LATA

TWORCZOŚĆ

Powieści       

Lady Susan – (napisana prawdopodobnie ok. 1795 r.)

Rozważna i romantyczna (Sense and Sensibility, 1811) Duma i uprzedzenie (Pride and Prejudice, 1813) Mansfield Park (1814) Emma (1815) Opactwo Northanger (Northanger Abbey, 1817, wydanie pośmiertne) Perswazje (Persuasion, 1817, wydanie pośmiertne)

Kiedy w 1816 roku Jane Austen rozpoczęła pracę nad powieścią Sanditon, zaczęła się źle czuć. Zmarła rok później, 18 lipca 1817 roku w wieku 41 lat.

Przyczyna śmierci nie jest znana.

Najczęściej mówi się o chorobie Addisona.

PS

Większość powieści Jane Austen doczekało się swoich ekranizacji.

Zrealizowano również film dotyczący samej autorki – jej życia i twórczości, który nosi tytuł: Zakochana Jane.

Choinka - prawdziwa historia Wszyscy dobrze znamy ten moment, w którym (nareszcie!) odchodzimy od stołu uginającego się pod ciężarem jedzenia i możemy już zabrać się za rozpakowywanie prezentów. Wszyscy wiedzą także, gdzie te upominki powinny się znajdować - pod bogato ozdobionym bombkami, lampkami, słodyczami i łańcuchami drzewkiem, sztucznym lub naturalnym, najczęściej świerkiem lub jodłą. Święta tuż, tuż, a więc czas na… choinkę!

Historia W wielu kulturach drzewo, zwłaszcza iglaste, jest uważane za symbol życia i odradzania się, trwania i płodności. Jako drzewko bożonarodzeniowe, pojawiło się w XVI wieku, lecz prawdopodobnie już wcześniej występowało jako rajskie "drzewo dobrego i złego" w przedstawieniach o Adamie i Ewie, wystawianych w wigilię

Bożego Narodzenia.

Niektórzy uważają, że tradycja nawiązuje też do Krzyża z Golgoty, który jak głosi legenda, zbito z rajskiego drzewa życia. Tradycja choinek narodziła się w Alzacji (Francja), gdzie wstawiano drzewka i ubierano je ozdobami z papieru i jabłkami.

Wielkim zwolennikiem tego zwyczaju był Marcin Luter, który zalecał spędzanie świąt w domowym zaciszu. Choinki szybko stały się popularne w protestanckich Niemczech.

Nieco później obyczaj ten przejął Kościół katolicki, rozpowszechniając go w krajach Europy Północnej i Środkowej.

W XIX wieku choinka zawitała do Anglii i Francji, a potem do krajów Europy Południowej. Od tej pory jest najbardziej rozpoznawanym symbolem świąt Bożego Narodzenia.

Do Polski przenieśli ją niemieccy protestanci na przełomie XVIII i XIX wieku i początkowo

spotykano ją jedynie w miastach.

Stamtąd dopiero zwyczaj ten przeniósł się na wieś, w większości wypierając tradycyjną polską ozdobę, jaką była podłaźniczka oraz zastępując znacznie starszy, słowiański zwyczaj dekorowania snopu zboża - Diducha.

Dawniej na wsiach przyniesienie choinki do domu miało cechy kradzieży obrzędowej: gospodarz rankiem w Wigilię udawał się do lasu, a "ukradziona" z niego choinka czy gałęzie miały przynieść złodziejowi szczęście.

Tradycja przynoszenia żywego drzewa do domu być może ma swe korzenie w praktykowanym dawniej stawianiu w czasie adwentu przystrojonego drzewka w przedsionku kościoła.

Ozdoby Dawnymi, tradycyjnymi zdobieniami choinkowymi były ciastka, pierniczki (wypiekane często w kształcie serc), orzechy, małe i czerwone „rajskie jabłuszka”, własnoręcznie wykonywane w czasie adwentu ozdoby z bibuły, kolorowych papierów, piórek,

wydmuszek, słomy i źdźbeł traw, kłosów zbóż itp. Na gałązkach w wieczór wigilijny zapalano świeczki i „zimne ognie”.

Współcześnie, w zależności od kraju, ubiera się choinkę nieco inaczej. Dekoruje

się choinkę bombkami, cukierkami, papierowymi ozdobami, łańcuchami oraz srebrnymi i złotymi „włosami anielskimi”. W większości krajów drzewko ubiera wspólnie cała rodzina w dzień wigilijny. W krajach znajdujących się pod wpływem tradycji angielskiej i amerykańskiej, drzewko ubiera się wcześniej.

Symbolika Symbolika ozdób choinkowych, jak i samego drzewka, ma swe korzenie w tradycji ludowej, częściowo wyrosłej też na gruncie biblijnym: - Gwiazda Betlejemska, którą umieszczano na szczycie drzewka, miała pomagać w

powrotach do domu z dalekich stron; - oświetlenie choinki broniło dostępu złym mocom, a także miało odwrócić złe uroki, w chrześcijańskiej symbolice religijnej wskazywało natomiast na Chrystusa, który według tych wierzeń miał być światłem

oraz chronią dom przed kłopotami; - dzwonki oznaczają dobre nowiny i radosne wydarzenia; - anioły mają opiekować się domem; - jemioła przybyła do nas z Anglii, pod jemiołą całują się zakochani oraz skłócone ze sobą osoby, pęk jemioły należy trzymać w domu do następnych świąt; - samo żywe drzewko stało się w chrześcijaństwie symbolem Chrystusa jako źródła życia.

Prezenty Do dzisiaj, w wigilijny wieczór

dla pogan; jabłka zawieszane na gałązkach symbolizowały biblijny owoc, którym kuszeni byli przez Szatana Diabła Adam i Ewa, później zastąpiono je „rajskimi jabłuszkami”, pierwotnie zapewnić miały zdrowie i urodę; - orzechy, zawijane w sreberka nieść miały dobrobyt i siłę; papierowe łańcuchy przypominały o zniewoleniu grzechem, ale w okresach rozbiorów miały wymowę politycznych okowów, zaś w ludowej tradycji niektórych regionów Polski uważano, że łańcuchy wzmacniają rodzinne więzi

pod choinką znajdują się prezenty, przyniesione, w zależności od regionu, przez Aniołka, Dzieciątko, Gwiazdkę, Gwiazdora, Dziadka Mroza lub Świętego Mikołaja. Jest to tradycja rzadko spotykana w innych krajach, gdzie, jeśli w ogóle jest taki zwyczaj, prezenty są ofiarowywane w Boże Narodzenie.

W niektórych tradycjach samo drzewko bywa niespodzianką dla dzieci i gości.

A

POGODA

nglia ze względu na swoje położenie geograficzne charakteryzuje się klimatem umiarkowanie morskim. Nie sposób zgadnąć, w jakim miesiącu pogoda będzie najlepsza. Angielskie lato rzadko bywa upalne, a zima mroźna, niewielkie są też różnice klimatyczne między poszczególnymi regionami. Przeciętna temperatura latem w głębi lądu jest praktycznie taka sama jak na plażach południowego zachodu. Jedno jest natomiast pewne – jadąc do Anglii warto zaopatrzyć się w ciepłą kurtkę i parasol, bez względu na porę roku.

5’oclock

F

ive o'clock (ang. tea time) - brytyjski zwyczaj zapoczątkowany przez księżną Bedford oraz królową Wiktorię. Pora podwieczorku (zwykle o godzinie siedemnastej), na który składają się zazwyczaj: herbata (w Wielkiej Brytanii podawana z mlekiem), ciastka lub kanapki.

Obecna brytyjska królowa Elżbieta II popiera zwyczaj five o'clock, pomimo iż Anglicy przestają kultywować tę tradycję; również wiele osób zasiada do podwieczorku o innej porze, niż typowej dla five o'clock.

Spolszczona forma: „fajf” - mało już dziś popularna, ale dawniej w towarzystwie do dobrego tonu należało niezobowiązujące spotykanie się na „fajfie”.

HERBATA PO ANGIELSKU Herbata o wyraźnym cynamonowym aromacie.

Składniki: - 10 dkg czarnej herbaty - 4 kawałki cynamonu - 3 łyżeczki tartej skórki z cytryny - 1 łyżeczka goździków Przyrządzanie:

Wymieszać wszystkie składniki, zalać wrzątkiem i odstawić na 3-4 minuty do zaparzenia. Następnie przecedzić i rozlać do szklanek.

QUEEN Queen – brytyjski zespół rockowy utworzony w 1970 w Londynie przez Briana Maya, Rogera Taylora i Freddiego Mercury'ego. Basista John Deacon dołączył do grupy rok później.

Muzyka Queen odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą, że zespół trudno jest przypisać do konkretnego stylu. Większość utworów nosi cechy rocka i jego odmian (hard rock, glam rock, rock progresywny) oraz, w pewnym stopniu, muzyki pop. Charakterystyczną cechą zespołu są też wielowarstwowe aranżacje, harmonie wokalne oraz aktywny udział publiczności podczas koncertów.

Najbardziej znane utwory zespołu Queen:  Killer Queen (autor: Freddie Mercury, 1974),  Bohemian Rhapsody (autor: Freddie Mercury, 1975),  Somebody To Love (autor: Freddie Mercury, 1976),  We Will Rock You (autor: Brian May, 1977),  We Are The Champions (autor: Freddie Mercury, 1977),  Don't Stop Me Now (autor: Freddie Mercury, 1978),  Crazy Little Thing Called Love (autor: Freddie Mercury, 1979),  Another One Bites The Dust (autor: John Deacon, 1980),  Under Pressure (autor: cały zespół i David Bowie, 198),  Radio GaGa (autor: Roger Taylor, 1984),  I Want To Break Free (autor: John Deacon, 1984),  A Kind Of Magic (autor: Roger Taylor, 1986),  I Want It All (autor: Brian May, 1989),  Innuendo

(autor:

Roger

Taylor,

1991),  The Show Must Go On (autor: Brian May, 199),  Heaven For Everyone (autor: Roger Taylor, 1995).