Στιγμές απαξίωσης των ζωών μας και στιγμές ελευθερίας
Στιγμή 1: 06/12/2008 Δολοφονείται στα Εξάρχεια ο 16χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος. Η γενιά των τότε 700 ευρώ, οι μαθητές, οι εξεγερμένοι φοιτητές των καταλήψεων του 2006-07, οι μετανάστες, συνειδητοποιούν πως το όπλο του μπάτσου στρέφεται εναντίον τους. Το όπλο το οποίο τιμωρεί την απειθαρχεία, τους συγκρουσιακούς αγώνες του παρελθόντος και τους αγώνες των νεότερων γενεών. Η υπόσχεση της εξουσίας για θάνατο ξεσηκώνει ένα ευρύ φάσμα ανυποταγής, που έμεινε στην πρόσφατη ιστορία γνωστό ως «εξέγερση του Δεκέμβρη». Από τη άλλη, το σχέδιο της εξουσίας που ξετυλίγεται από το Δεκέμβρη και μετά, έχει στόχο να διαλύσει με κάθε τρόπο την ενότητα και τα όνειρα μιας απείθαρχης γενιάς. Λίγο πριν και ήδη από τον Οκτώβρη του ‘08 συζητιέται εκτεταμένα η «παγκόσμια οικονομική κρίση» που είχε ως αφετηρία την χρεοκοπία του αμερικάνικου τραπεζικού συστήματος λόγο της άρνησης πληρωμής των στεγαστικών δανείων από τους λατίνους προλετάριους. Η δυναμική του Δεκέμβρη συμπίπτει με μια εποχή που τα αφεντικά, οι τράπεζες, τα ΜΜΕ και τα πολιτικά και κρατικά επιτελεία δηλώνουν επίσημα την αποτυχία τους να αποπληρώσουν τα χρέη τους και ετοιμάζουν μια οργανωμένη επίθεση στο μισθό και τους εργαζομένους. Μια επίθεση που συμβαίνει για έναν ευνόητο λόγο: δεν ήμαστε τόσο παραγωγικές όσο θα έπρεπε, δεν ήμαστε τόσο φτηνοί όσο θα έπρεπε. Στιγμή 2: Χειμώνας – Άνοιξη – Καλοκαίρι... 2009 - Επιθέσεις σε διάφορα μέτωπα Ενώ ήδη συζητιέται η ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας, η πρώτη κίνηση από τη μεριά της εξουσίας για την «ανακατάληψη» από το κράτος των «απείθαρχων πόλεων» χτυπά τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας, τους μετανάστες. Στόχος διπλός. Από τη μία η ανασύσταση του ελληνικού κορμού γύρω από το «αίσθημα ασφάλειας» και την εξάλειψη της «εγκληματικότητας», και από την άλλη η απαλοιφή της αγωνιστικής διάθεσης των μεταναστών. Η ανακοίνωση για «καθαρισμό των πόλεων», η μεταφορά των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο απροκάλυπτος ναζιστικός λόγος, συνοδεύεται από τα πρώτα δείγματα εμφάνισης της νεοναζιστικής χρυσής αυγής σε κοινωνικές ομάδες και στα ΜΜΕ. Το κρατικό πογκρόμ εναντίον του καταυλισμού των μεταναστών στην Πάτρα και του εμπρησμού του, ακολουθούν μικρότερα ή μεγαλύτερα πογκρόμ και επιθέσεις από ομάδες κρούσης της χ.α. Τότε είναι που εμφανίζεται και η πολύ γνωστή «επιτροπή κατοίκων Αγ. Παντελεήμονα». Την ίδια περίοδο αριστερά και αντιεξουσιαστικά στέκια και καταλήψεις δέχονται εμπρηστικές και βομβιστικές επιθέσεις από φασίστες, ενώ αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές διαδηλώσεις καταστέλονται από τους μπάτσους. Η δράση των φασιστών εφαρμόζει κατά γράμμα
γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν
την επίσημη κρατική πολιτική: τον εκφοβισμό των μεταναστών και όσων τους στέκονταν αλληλέγγυοι. Η διαρκής υποτίμηση της ζωής των μεταναστών και μαζί της εργασίας τους, των ιδεών τους, των συνηθειών τους, της ύπαρξής τους, αποτελεί στο εξής μια υπόσχεση υποτίμησης για όλες μας. Στιγμή 3: Μπάτσοι και ναζί το ίδιο μαγαζί Το προμοτάρισμα της χ.α. αποτελεί όπως φαίνεται κεντρική πολιτική επιλογή. Ήδη από το Φεβρουάριο του 2008 γίνεται ξεκάθαρη η κάλυψη των μαχαιροβγαλτών από την αστυνομία, όταν αντιφασίστες μαχαιρώνονται κατά την διάρκεια διαδήλωσης και έπειτα οι φασίστες προστατεύονται από τις ασπίδες των ΜΑΤ. Μέχρι τότε τέτοια περιστατικά αποδίδονταν σε μια κάποια ολιγωρία της αστυνομίας, σε ελλιπείς αποδείξεις. Έκτοτε όμως η κάλυψη της χ.α. για να συνεχίσει το βρώμικο έργο της καταστολής επισημοποιείται. Αυτή η κρατική κάλυψη δεν διστάζει να δημοσιοποιείται και να παράγει τον αντίστοιχο εκφοβισμό. Οι στενές σχέσεις φασιστών και αστυνομίας είναι γεγονός. Στενές σχέσεις που δεν έχουν φυσικά μόνο πολιτικά κίνητρα, παρόλο που αυτά υπάρχουν και είναι σημαντικά, αλλά διαπερνούν όλο το φάσμα της οικονομίας του εγκλήματος και του ελέγχου του, μέρος του οποίου αποτελεί και η διακίνηση και εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας. Ως απάντηση στους αγωνιζόμενους μετανάστες, κομμάτι των οποίων πραγματοποίησε απεργία πείνας το χειμώνα του 2011, αποτελεί η κάλυψη των φασιστικών ομάδων κρούσης. Αποκορύφωμα των φασιστικών επιθέσεων αποτέλεσε το πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, που εκτυλίχτηκε στον Αγ. Παντελεήμονα το Μάιο του 2011, με αφορμή την δολοφονία ενός κατοίκου, και το οποίο είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες τραυματισμένους μετανάστες και ένα νεκρό από μαχαίρι φασίστα. Μία μέρα πριν ένας διαδηλωτής τραυματίζεται σοβαρά από την αστυνομία και μεταφέρεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται για μέρες. Ανάμεσα στα δύο περιστατικά τα ΜΜΕ μένουν στο «δίκαιο» της ρατσιστικής εξέγερσης των Ελλήνων ενώ η δολοφονία θάβεται. Θα ακολουθήσει το καλοκαίρι του 2011 το «κίνημα των αγανακτισμένων», το οποίο, παρά την βίαιη καταστολή που υπέστει, θα γονιμοποιήσει πλήθος κοινωνικών και ταξικών αγώνων, με σημαντικότερο τον αγώνα των συνελεύσεων γειτονιάς ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ. Το κράτος για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη κοινωνική ανυπακοή, η οποία εκφράζεται με δυναμικό τρόπο στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, παίζει για ακόμη μία φορά το «χαρτί» της χ.α., όπου με την στήριξη των μμε εισέρχεται στη Βουλή μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012. Την ίδια στιγμή, τον Απρίλη του 2012, λαμβάνει χώρα το κυνήγι των οροθετικών γυναικών και ξεπροβάλουν απόψεις που θυμίζουν τη ναζιστική προπαγάνδα περί καθαρότητας και στοχοποιούνται συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (προλετάριες, μετανάστριες, πόρνες, χρήστριες ουσιών, τρανς άτομα). Στιγμή 4: Μνημόνιο Η κρίση του ελληνικού χρέους αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για τα ντόπια αφεντικά. Με την απειλή της χρεοκοπίας ξεδιπλώνουν μια ολομέτωπη επίθεση που οδηγεί στην απαξίωση της εργασίας και του μισθού. Οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνταν να πραγματοποιηθούν τα τελευταία 20 χρόνια και εμποδίζονταν από πλήθος κοινωνικών και ταξικών αγώνων, θα μπουν πλέον σε τροχιά. Τα ελληνικά αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους, όσο η μέση ελληνική βλακεία χρεώνει την βίαιη υποτίμηση της ζωής στη Μέρκελ και το ΔΝΤ. Κεντρικά στην επιθετική αυτή πολιτική, είναι η συμπίεση του κόστους εργασίας και η δημοσιονομική μεταρρύθμιση. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: μαζικές απολύσεις, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, αυξήσεις σε πετρέλαιο και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, χαράτσια, νέοι φόροι, εντατικοποίηση των σπουδών, διάλυση της δημόσιας παιδείας και υγείας. Η επίθεση αυτή πραγματοποιείται με την τακτική του διαίρει και βασίλευε, στοχεύοντας στην απομόνωση κάθε κοινωνικής ομάδας και επιδιώκοντας
γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν
την μικρότερη δυνατή αντίδραση και σύνδεση των αγώνων. Η απάντηση των εργαζομένων ενάντια σε αυτή την αλληλουχία μέτρων και επιθετικότητας, εκδηλώνεται με μαζικές διαδηλώσεις, ενίοτε με εξεγερτικά χαρακτηριστικά, οι οποίες όμως δεν ανακόπτουν την πολιτική αποφασιστικότητα των αφεντικών. Στο κίνημα των πλατειών εναποτίθεται η τελευταία ελπίδα. Η αποτυχία του να σταματήσει τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου πακέτου στήριξης δημιούργησε στο αγωνιζόμενο κομμάτι ένα αίσθημα αδυναμίας που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα. Στιγμή 5: Γενίκευση της επισφάλειας Η απελευθέρωση των απολύσεων, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, η πίεση και η εντατικοποίηση κατά τη διάρκεια των σπουδών και της μαθητείας, η απλήρωτη εργασία, οι αυξήσεις στα μέσα διαβίωσης, δημιουργούν μια ρευστή κατάσταση. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση εργασίας και είναι έτοιμοι να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί. Η ανασφάλεια γίνεται κεντρική συνθήκη ζωής και ο φόβος το πιο τρομερό μέσο πειθάρχησης. Υπ αριθμόν ένα στόχος για τα αφεντικά είναι η φτηνή, πειθαρχημένη εργασία. Κυρίαρχες φιγούρες νταβατζίδων και μπράβων δίνουν και παίρνουν, ο νέος φασισμός σπονσοράρεται από παντού. Σκάσε και δούλευε και αν δεν έχεις δουλειά, δείρε κάνα μετανάστη. Εθνική ενότητα και σκυμμένο το κεφάλι. Το κόλπο πιάνει, η ιδεολογική αθλιότητα και η τζάμπα μαγκιά ενός αρκετά σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας οδηγεί στην φασιστικοποίηση του. Από την άλλη, πολλοί μικροί αγώνες γύρω από απολύσεις, ιδιαίτερα στους πιο επισφαλείς κλάδους, δείχνουν μέσα από την δράση τους ποιοί πραγματικά βγαίνουν κερδισμένοι από την κρίση. Μα φυσικά τα ελληνικά αφεντικά... Στιγμή 6: Κυνήγι μαγισσών και δόγμα μηδενικής ανοχής. Εκκένωση της κατάληψης της Βίλας Αμαλίας Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 εκκενώνεται η Βίλα Αμαλίας. Μία κατάληψη σύμβολο της αντεργκράουντ κουλτούρας και του αντιεξουσιαστικού χώρου, μια κατάληψη με πλούσια αντιφασιστική δράση. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία κατάληψη που εκκενώνεται εκείνη την περίοδο, είναι όμως το σάλπισμα προς τους αγωνιζόμενους και τις αγωνιζόμενες πως η επίθεση και η υποτίμηση θα επεκταθεί, πέρα από το ιδεολογικό επίπεδο και στην φυσική υπόσταση των χώρων καθημερινότητας, οργάνωσης και αγώνα. Η φιλελεύθερη ρητορική, παρόλο που δεν ταυτίζεται με τους ναζί, έχει πολλά κοινά σημεία και ξεδιπλώνεται πάντα με μια σοβαροφάνεια και μια αίσθηση ξεπεράσματος των «κολλημάτων» του παρελθόντος. Η επιχείρηση νόμος και τάξη που θα «τελειώσει» με τις «εστίες ανομίας» και θα τις παραδώσει στον «ελληνικό λαό» ή στους νόμιμους ιδιοκτήτες προς αξιοποίηση, είναι άλλη μια πράξη του έργου εκφοβισμού και καταστολής. Οι φιλελεύθεροι αρθρογράφοι χειροκροτούν: επιτέλους θα αξιοποιηθούν τα ακίνητα του κέντρου. Και μαζί οι διάφορες δημοτικές φιέστες με καλοθελητές καλλιτέχνες και λοιπούς σαλτιμπάγκους οργανώνουν τα επόμενα events που θα δώσουν άλλο τόνο στις φτωχές συνοικίες και θα φέρουν τους φραγκάτους επενδυτές σε ευχάριστη αμηχανία. Το θεάρεστο τούτο έργο συνεχίζεται από το φετινό καλοκαίρι, με την εκκένωση όλων των καταλήψεων της Πάτρας, των καταλήψεων στα Γιάννενα, την κατάληψη στέγης του Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη. Στιγμή 7: Πολιτικές δολοφονίες: Πάυλος Φύσσας Αντιφασίστας 35 χρονών, δολοφονημένος από χέρι ναζί, οπλισμένο από 500.000 ψήφους. Και ξαφνικά όλοι πέφτουν από τα σύννεφα. Η ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί να αντέξει την δολοφονία Έλληνα ανατιφασίστα και σκίζει τα ιμάτιά της. Για τους μετανάστες... δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν είδε.
γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν
# Δεν ήταν λίγες οι φωνές που φώναζαν παλιότερα πως οι τρομονόμοι, η αναβαθμισμένη καταστολή και οι μιντιακές επιχειρήσεις συκοφάντησης ήταν πρακτικές που στόχο είχαν όλη την κοινωνία και όχι μόνο τους «κατ’ εξαίρεση» διωκόμενους. Και να... οι Κασσάνδρες επιβεβαιώνονται. Από τις επιστρατεύσεις απεργιών, την βία της αστυνομίας προς όλους και όλες όσους αγωνίζονται, τα σπασμένα κεφάλια, τα ντου σε σπίτια, την λήψη DNA από κατοίκους της Χαλκιδικής, τις συλλήψεις αγωνιστών και αγωνιστριών με ενεργοποίηση του τρομονόμου, είναι ξεκάθαρο πως το κράτος στα πλαίσια της μηδενικής ανοχής σε οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην αναδιάρθρωση δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε τον εαυτό του. Η επίθεση στους εργατικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και το ισχυροποιημένο νομικό οπλοστάσιο για την κατοχύρωση και εξασφάλιση της επιτυχίας αυτής της επίθεσης, δείχνουν πως το κράτος μεταλλάσσεται ανάλογα με τις συνθήκες. Δεν έχει a priori ένα συγκεκριμένο ορισμό και δεν αποτελεί μια ουδέτερη δομή. Διαμορφώνεται δομικά μέσα από την οικονομία και την κοινωνία. # Αυτό που ξετυλίχτηκε με σημεία και τέρατα όλο το προηγούμενο διάστημα, αυτό που μας έχει κάτσει στο σβέρκο, αυτός ο κόμπος στο λαιμό την στιγμή που σκεφτόμαστε την εξέγερση ως την μόνη διέξοδο, αυτή η αμηχανία μπροστά στο κατρακύλημα της ιστορίας, στην μερικότητα που νιώθει η κάθε μικρή προσπάθεια, αυτή η απογοήτευση των «μαζών» από τα «μεγάλα γεγονότα» που δεν οδηγούν πουθενά, αυτή η αναποτελεσματικότητα των μέσων αγώνα, αυτή η όξυνση του φόβου, αυτά τα μαντρόσκυλα των αφεντικών που έχουν αποθρασυνθεί, αυτή η ελληνική ρατσιστική μπόχα σε κάθε σπιθαμή του δημόσιου λόγου και χώρου, αυτό είναι το βάθεμα της κρίσης από την μεριά των αφεντικών. Αυτή είναι η απαξίωση της ζωής μας, της νοημοσύνης μας, ο περιορισμός της ελευθερίας μας να ανασαίνουμε έστω και λίγο με τους όρους μας, με τις συλλογικές μας πρακτικές, με την δημιουργικότητα και την ελπίδα μας. Αυτή η συμπίεση ανάμεσα στη μισθωτή εργασία ως εξάρτηση επιβίωσης και στην ανεργία ως πρόσδεση σε οργανισμούς κρατικής μέριμνας ή στην οικογένεια, αυτή είναι η απειλή που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο ατομικισμό αλλά και σε μεγαλύτερες εκτονώσεις. Αυτές οι συμπληγάδες ανάμεσα σε ένα αυταρχικό κράτος και σε ένα αριστερό φιλελεύθερο κράτος που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μία δηλαδή υπόσχεση κράτους και μόνο κράτους που δεν περιλαμβάνει πουθενά μια πραγματική ριζοσπαστική ανατροπή των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων, είναι συμπληγάδες που συμπληρώνουν το πάζλ της επιστροφής στην ομαλότητα. Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το άλλο άκρο. Στιγμές ελευθερίας: Κι όμως ο ζόφος δεν είναι παντού. Και το γνωρίζουμε όλες και όλοι. Ο γαλαξίας των αγωνιζόμενων ανθρώπων συγκροτεί και ανασυγκροτεί μέσα από την αλληλεγγύη και το μοίρασμα τα ψήγματα ενός άλλου κόσμου. Οι αγώνες στα νοσοκομεία, οι αγώνες ενάντια στο χαράτσι, οι κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια, οι συνελεύσεις γειτονιάς, η δραστηριοποίηση μέσα σε κατειλημμένους χώρους με συνελεύσεις και εκδηλώσεις, το μοίρασμα σε χώρους συνάντησης ενάντια στον κύκλο του χρήματος, είναι οι τρόποι και οι τόποι που διατηρούν τη δύναμή μας και μας διαμορφώνουν. Το βάθεμα της κρίσης από την μεριά μας είναι αυτή την στιγμή η προσπάθεια να αναχαιτίσουμε την επίθεση με την δημιουργία ενός διευρυμένου κοινωνικού αναχώματος. Όχι με την ψήφο αλλά με την έμπρακτη σύνδεσή μας με όσες και όσους αγωνίζονται. Η σύνδεση και η κυκλοφορία των αγώνων, η έμπρακτη αλληλεγγύη, οι δομές αυτοοργάνωσης ως μια διαρκής απόπειρα να ανασυσταθούν σημεία αλληλεπίδρασης, η υπεράσπιση των αγώνων που εναντιώνονται στην υποτίμηση ντόπιων και μεταναστών, στην καταστροφή της φύσης, στην έμφυλη καταπίεση και στην επιβολή κυρίαρχων πατριαρχικών προτύπων, η διεθνής αλληλεπίδραση των αγώνων (η πλατεία Ταξίμ δεν είναι μακριά...), όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στην επέλαση της βαρβαρότητας, εκεί πρέπει να δώσουμε τα χέρια μας και να προχωρήσουμε... αλληλεγγύη στις καταλήψεις φάμπρικα
υφανέτ