Tłumaczył K r z ysztof Sokołowsk i
Lublin – Warszawa
Prolog
U
przywilejowany Robson znieruchomiał z jedną nogą na błotnistym trakcie, drugą na stopniu po wozu i z jastrzębim nosem nastawionym na gorący wiatr fatrastańskiego pustkowia. Powietrze było tu wilgotne, śmierdzące, a woń dymu z kominów dalekiego miasta wydawała się sklejać mu nos. Gdyby ktoś mnie widział, pomyślał, mógłby stwierdzić, że wyglądam jak pies ła piący wiatr – choć tylko głupiec ośmieliłby się głośno porównać Uprzywilejowanego do istoty tak niskiej jak pies – i miałby, muszę przyznać, sporo racji. Magia Uprzywilejowanych dostrojona była do żywio łów i do Nieświata. Dzięki temu Robson oraz wszyscy jego bracia i siostry dysponowali głęboką wiedzą o świe cie, której nikt inny nie był w stanie posiąść. Wiedza ta, rodzaj szóstego zmysłu, dawała mu bezcenną przewagę w wielu różnych sytuacjach, ale w tej jedyne, czego do świadczał, to nieokreślony niepokój, przeczucie czegoś groźnego, wywołujące mrowienie w opuszkach palców.
6
Brian McClellan
Blisko minutę trwał tak nieruchomo z nogą na stopniu, po czym godnie zstąpił na ziemię. W polu widzenia nie było nikogo. Na południu i na zachodzie farmy i równina zalewowa ciągnęły się aż po horyzont. Od wschodu, od oceanu, wiał słony wiatr, na północy zaś stolica Fatrasty, Landfall, królowała nad krajem z wysokości dwustustopowego wapiennego pła skowyżu. Miasto odległe było o niespełna dwie mile, znajdowało się praktycznie w zasięgu głosu, a obecność tajnej policji lady kanclerz gwarantowała, że z tej strony nie nadejdzie żadne niebezpieczeństwo. Robson nie oddalał się od powozu. Nałożył rękawice, przez chwilę poruszał palcami. Sprawdzał, czy może na wiązać kontakt z Nieświatem. Wyczuwał zwykłe trzaski i iskry magii, blisko, tuż poza zasięgiem, gotowe pod dać się jego woli. Skrzywił wargi w lekkim uśmiechu na myśl o tym, jaką przyniosło mu to ulgę. Choć to przecież zwykły drobiazg, głupstwo! Uprzywilejowanemu rzucić wyzwanie mógł tylko prochowy mag, a ich w Landfall nie było. Skąd więc ten niepokój? Zbadał okolicę aż po horyzont, drugi raz i trzeci, wy tężając wszystkie zmysły. Nic, tylko nieliczni farmerzy i zwykły ruch na gościńcu, omijający jego powóz. Złą czył się z Nieświatem lekkim ruchem środkowego palca, jakby pociągał za niewidzialną nić, aż wreszcie zgroma dził tyle energii, by otoczyć ciało tarczą stwardniałego powietrza. Ostrożności nigdy za wiele. – Jeszcze chwila, Thom – powiedział do stangreta podrzemującego na koźle. Błoto chlupotało pod butami Robsona na ścieżce, prowadzącej w bok od gościńca, w stronę kilku rozbi tych obok siebie brudnych namiotów. Na zdeptanym te
Prolog Prolog
raz polu bawełny, na niewielkim wzniesieniu, rozłożono obóz. Robotnicy wynosili ziemię z dziury wygrzebanej w samym jego środku. Im bliżej obozu, tym większy był niepokój Robsona, lecz mag mu się nie poddawał. Wręcz przeciwnie, na widok wychodzącego z namiotu starsze go mężczyzny przywołał na twarz chłodny uśmiech. – Uprzywilejowany Robsonie. – Starszy mężczyzna ukłonił się kilkakrotnie, nim ośmielił się wyciągnąć dłoń na powitanie. – Jestem Cressel. Profesor Cressel. Kieruję pracami wykopaliskowymi. Jestem ci bardzo wdzięczny, panie, że nie zwlekałeś z przybyciem. Robson potrząsnął wyciągniętą dłonią, notując w pa mięci, jak Cressel drgnął i skulił się, czując pod pal cami haftowaną tkaninę rękawicy. Profesor był chudy, zgarbiony od wieloletniego ślęczenia nad księgami, łysy z wyjątkiem jednego pasma siwych włosów, a na czubku nosa nosił kwadratowe okulary. Przekroczył już sześć dziesiątkę, był więc o dwadzieścia lat starszy od maga, zdecydowanie górującego nad nim wzrostem i posturą. Na Uniwersytecie Landfall cieszył się doskonałą opinią. Cressel wyrwał rękę z uścisku Uprzywilejowanego najszybciej, jak na to pozwalała grzeczność. To zaciskał pięści, to je rozwierał, patrząc nieruchomym wzrokiem na gościniec. Wszystko wskazywało na to, że jest płoch liwym człowiekiem. – Otrzymałem informację, że to ważne – powiedział Robson. Cressel gapił się na niego przez kilka długich chwil. – Och tak, tak! – zareagował z opóźnieniem. – To bardzo ważne. A przynajmniej wydaje się ważne mnie. – Wydaje się? Wydaje? Za dwie godziny siadam do ko lacji z samą lady kanclerz, a tobie się wydaje, profesorze? Na czole Cressela pojawiły się krople potu.
7
8
Brian McClellan
– Bardzo mi przykro, Uprzywilejowany. Nie wiedzia łem przecież, że... – Skoro już tu jestem – przerwał mu mag – może po wiesz mi, panie, o co chodzi. K iedy podeszli bliżej obozu, Robson zauważył, że wokół namiotów stoi w luźnym kręgu kilkunastu straż ników, uzbrojonych w muszkiety i pałki. W środku było ich więcej, łatwi do rozpoznania w żółtych kurtkach pil nowali pracujących robotników. Robson miał poważne zastrzeżenia do obozów pracy. Na ich więźniów nie można było liczyć, słabi z niedoży wienia pracowali leniwie, powoli. Fatrasta była jednak obszarem frontowym, więc wysyłano tu więcej krymi nalistów i skazańców z Dziewięciu niż gdziekolwiek in dziej. Lady kanclerz dawno temu uznała, że jedyne, co dało się z nimi zrobić, to umożliwić im zapracowanie na wolność. Dzięki temu miasto dysponowało zasobami do prowadzenia wielkich prac publicznych, a także mogło wynajmować robotników organizacjom prywatnym, jak w tym przypadku Uniwersytetowi Landfall. – Czy orientujesz się, panie, co tu robimy? – spytał Cressel. – Słyszałem, że wykopujecie jakieś pozostałości po Dynizyjczykach – odparł mag. Wszędzie było tego pełno, reliktów po starej cywilizacji, która wycofała się z kon tynentu na długo przedtem, nim pojawił się tutaj ktoś z Dziewięciu. Wyrastały w środku parków, służyły za fundamenty domów, a jeśli było coś z prawdy w krążą cych uparcie plotkach, pod bagnistą równiną otaczają cą Landfall znajdowały się kamienne ruiny miasta. Nie które z wydobywanych pamiątek zachowały nawet ślady starej magii, co czyniło je szczególnie interesującymi dla naukowców i Uprzywilejowanych.
Prolog Prolog
– Tak. Oczywiście, to prawda. A więc do istoty spra wy. – Profesor nadal wykręcał sobie ręce. – Rzecz w tym, Uprzywilejowany Robsonie, że kiedy odkopaliśmy czter dzieści stóp artefaktu, sześciu moich robotników osza lało. Robson zrezygnował z rozważań nad ekonomiczną sensownością obozów pracy. Spojrzał na profesora z na głym zainteresowaniem. – Twierdzisz, panie, że oszaleli? – Tak. Dostali nagłego ataku gwałtownego szaleń stwa. – Proszę mi pokazać ten artefakt. Profesor poprowadził maga do wnętrza obozu, ku wielkiej dziurze w ziemi, mającej mniej więcej dwadzieś cia jardów średnicy i tyleż samo głębokości. Jej środek wypełniał obelisk o średnicy czterech stóp kwadrato wych, otoczony rusztowaniami. Odpadające ze ścian schnące błoto ukazywało gładki szary wapień, bez naj mniejszych wątpliwości wydobywany w kamienioło mach zajmujących centrum płaskowyżu Landfall. Po wielkich literach, wyrytych na jednej ze ścianek, Robson rozpoznał język jako starodynizyjski – nic niezwykłego, często spotykało się go na rozsianych po mieście rui nach. Ale poczuł też, jak skręca mu się żołądek. Magia, zawsze obecna na granicach postrzegania świata cza rodzieja, znikła, jakby obelisk wywołał w niej nieprze zwyciężoną odrazę. – Wygląda całkiem zwyczajnie – powiedział głośno. Wyjął z kieszeni chusteczkę i wytarł nos, tylko po to, by ukryć drżenie palców. – Po prostu kolejny kawał kamie nia, pozostały nam po Dynizyjczykach. – Myśmy też tak myśleli. – Cressel poprawił uma zane błotem okulary. – Ten zabytek nie wydaje się
9
10
Brian McClellan
iezwykły, od innych różni się wyłącznie tym, że znaj n duje się w pewnym oddaleniu od centrum miasta. – Jeśli nie ma w nim niczego nadzwyczajnego, dla czego uparliście się go odkopać? – spytał mag, nie ukry wając rozdrażnienia. – Osiadł w miękkiej ziemi równiny zalewowej. Ist nieje oczywiście problem wody, ale poza tym to miało być łatwe. – I jest? – Na razie... tak. – Cressel zawahał się i dodał: – Póki nie zdarzyły się te przypadki szaleństwa. – A co się właściwie stało? – Robotnicy. – Cressel machnął ręką w kierunku długiego sznura więźniów, wynoszących kosze ziemi i gruzu po drewnianych rampach i opróżniających je na granicy jamy. – Wysokość obiektu szacujemy na osiem dziesiąt stóp, co czyniłoby go największym ze znalezio nych dotychczas w mieście. W zeszłym tygodniu, ja kieś sześćdziesiąt stóp w dole, czy raczej dwadzieścia, licząc od podstawy obelisku, odkryliśmy niezwykłe in skrypcje. Tego samego dnia mieliśmy pierwszy przypa dek szaleństwa. – Zbieżność to nie przyczynowość – rzucił mag zi rytowany. – Prawda, oczywiście. Założyliśmy, że ten człowiek doznał udaru cieplnego, ale następnego dnia mieliśmy drugi przypadek. A potem trzeci. Powtarzało się to każ dego dnia. Po szóstej ofierze postanowiliśmy skontakto wać się z tobą, panie, bo zawsze bardzo interesowałeś się uniwersytetem, więc pomyśleliśmy... – ...że zrobię wam uprzejmość – dokończył Rob son kwaśno. Postanowił zmniejszyć roczną darowiznę na uniwersytet o kilka tysięcy krana. Niech nie myślą
Prolog Prolog
o nim, że jest aż taki hojny. Cenił uniwersytet, fascy nowało go dążenie do wiedzy, poznania przeszłej i two rzenia przyszłej, ale teraz uczeni posunęli się za daleko. Był przecież człowiekiem zajętym. – W jakim sensie niezwykłe były te inskrypcje? – spytał. – Nie zapisano ich w starodynizyjskim. Nikt na Uni wersytecie nie rozpoznał tego pisma. Powinieneś zejść i zobaczyć je na własne oczy, panie. – Cressel, nie cze kając, poszedł rampą w dół jamy. – Ciekaw jestem opi nii Uprzywilejowanego. Robson poczuł gęsią skórkę na całym ciele. Nie mógł się ruszyć, jakby wrósł w ziemię, a strach ścisnął mu żołądek żelazną pięścią. Nie potrafił powiedzieć, skąd wzięło się to uczucie. Prawie wszystkie starożytne rui ny na tym kontynencie pokryte były napisami w staro dynizyjskim. Odkrycie na którymś z obelisków napisów w innym języku miałoby zapewne historyczne znacze nie, ale problemy z odczytaniem inskrypcji to nie powód, żeby się aż tak przestraszyć. Zastanawiał się, czy zmysły dobrze mu radzą: unikać tego czegoś za wszelką cenę. Przecież to nic wielkiego, powiedzieć Cresselowi „nie”. Mógł nakazać zamknię cie wykopaliska, a obelisk zniszczyć prochem lub ma gią. Ale Uprzywilejowani nie zawdzięczali swej reputa cji powściągliwości. Robson ruszył do jamy za Cresselem. Schodzili pro wizorycznym, chwiejnym rusztowaniem, robotnicy na tychmiast ustępowali im z drogi. Już wkrótce stali na ziemi, wpatrując się w punkt odległy o kilka zaledwie stóp od dna. Rzeczywiście, na jednym z kamieni wi dać było skomplikowaną inskrypcję. Kamień staran nie oczyszczono z błota, aż wydawał się niemal biały,
11
12
Brian McClellan
a wijące się, ozdobne litery nie przypominały żadnych znanych magowi. Przyglądał się im przez kilka długich chwil. – Czy te przypadki szaleństwa miały jakąś cechę wspólną? – spytał z roztargnieniem. Za jego plecami słychać było stłumiony odgłos kopania ziemi motykami i łopatami, od którego tu, na dole, wibrowało powietrze. – Wydaje się, że poddają się mu tylko ci, którzy spę dzili tu większą część dnia. Po trzecim przypadku zaka załem straży i pracownikom uniwersytetu schodzenia tu, chyba że jest to absolutnie konieczne. Ale robotnikom już nie, pomyślał Robson. A co tam. Nauka wymaga ofiar. Przechylił głowę na bok. Zaczął dostrzegać w in skrypcji pewien porządek. Cressel miał rację, to było jakieś pismo. Ale pismo jakiego języka? Uprzywilejowa ni w wieku Robsona dysponowali szeroką wiedzą, nie ustępującą wiedzy profesorów w ich specjalizacjach, ale Robsonowi nie zdarzyło się widzieć niczego choćby tro chę podobnego. Pismo wydawało się stare, o wiele starsze od po wszechnego na otaczających ich zabytkach pisma dy nizyjskiego, a dynizyjski był jednym z najstarszych języków znanych współczesnej lingwistyce. Powoli, z wahaniem Robson uniósł dłoń. Sięgnął do Nieświa ta, by podporządkować sobie chaotyczną magię spoza świata. Ale magia znów usunęła się przed jego doty kiem, musiał walczyć, by utrzymać ją przy sobie blisko, na wypadek gdyby nagle jej potrzebował. Obelisk wy dawał mu się w jakiś sposób groźny. Nie chciał dać się zaskoczyć. A kiedy był już pewien, że jest przygotowany na każdą ewentualność, dotknął kamienia z inskrypcją dłonią w rękawicy.
Prolog Prolog
Przez głowę Uprzywilejowanego jak błyskawica prze mknęła wizja. Zobaczył mężczyznę, znajomą twarz oto czoną kręconymi jasnymi włosami. Mężczyzna wyciągał ręce, jakby chciał przytulić świat do piersi. Otaczała go biel, jaskrawa i bezlitosna. Robson wcale nie miał pew ności, czy biel tę tworzy mężczyzna, czy odwrotnie: biel go pożera. Oderwał dłoń od obelisku. Wizja znikła, a Robson uświadomił sobie, że drży gwałtownie, a ubranie ma przesiąknięte potem. Cressel przyglądał mu się, wstrząś nięty. Mag zatarł dłonie. Czubki palców prawej rękawi cy znikły niczym spalone, choć skóra pod nią była nie tknięta. Pozostawił zaskoczonego Cressela na platformie, a sam wbiegł na górę i popędził do powozu, nie zwal niając ani na chwilę. – Thom! Podrzemujący stangret drgnął i obudził się. – Panie? – Thom, chcę, żebyś zawiózł informację do lady kanclerz. – Tak jest, panie. Jaką? – Powiedz jej, że znalazłem. Thom podrapał się po głowie. – I to wszystko? – Tak, to wszystko. Więcej nie musisz wiedzieć. Dla twojego własnego bezpieczeństwa. Jedź! Odprowadził wzrokiem powóz, który wjechał na goś ciniec tak gwałtownie, że niemal zepchnął z niego kara wanę mułów i klnącego pod niebiosa handlarza. Robson wyjął chusteczkę. Chciał przetrzeć spocone czoło, ale okazało się, że chusteczka już jest przesiąknięta potem. – Uprzywilejowany...
13
14
Brian McClellan
Obrócił się. Profesor wreszcie go dogonił. – Uprzywilejowany... – wydyszał Cressel. – Co się dzieje? Dobrze się czujesz, panie? – Oczywiście, oczywiście, czuję się bardzo dobrze. – Robson machnął ręką. Poszedł w kierunku obozu. Ar cheolog natychmiast do niego dołączył. – Ale... ale wyglądałeś, panie, jakbyś zobaczył ducha. Robson przypomniał sobie swoją krótką wizję, za trzymał ją w wyobraźni kilka chwil, zmarszczył brwi. – Nie, nie ducha – powiedział. – Widziałem boga.
1 Ro z d z i a ł
Z
Fort Samnan pozostały tylko ruiny. Wysoka na dwadzieścia stóp palisada z półbali drewna cypry sowego otaczała niegdyś największą fortyfikację przy za chodnim rozgałęzieniu nurtu rzeki Tristan, a także spo re, prosperujące miasteczko handlowe z półobronnym centrum, w którym znajdowały się plac zebrań miesz kańców i budynki urzędowe. Czterdziestostopowe wie że strażnicze strzegły go od strony rzeki i od przeciwnej, gdzie na kilkuset akrach ziemi, osuszonej pod uprawy, powstały duże farmy. Fort był pomnikiem cywilizacji, wzniesionym po środku największych bagien znanego świata, co tylko dodatkowo smuciło Vlorę, patrzącą na to, co z niego zostało. Roztrzaskana wielka brama leżała wewnątrz palisady, niemal całkowicie zniszczonej ogniem artyle ryjskim, wieże spłonęły i wciąż się tliły, z drewniane go gródka, który skupił na sobie uwagę artylerii, pozo stały drzazgi. Ruiny jeszcze nie dogasły, chmura dymu
16
Brian McClellan
znosiła się w gorące, wilgotne popołudniowe powie w trze na tysiąc stóp. K rajobraz po bitwie rzadko budził we Vlorze przera żenie. Zawodowy żołnierz szybko by zwariował, gdyby przerażały go walki, które toczy się przecież jedną po drugiej, ale Vlora zawsze czuła coś w rodzaju smutku, tłumiącego szok. Nadal obecny, choć na granicy świa domości, nie pozwalał jej radować się zwycięską bitwą. Vlora poczuła znajomy smak dymu na języku. Splu nęła w błoto. Przyglądała się żołnierzom w szkarłatnych i niebieskich kurtkach, to wyłaniającym się, to ginącym w jego chmurach. Wynosili zwłoki, gromadzili rozrzu coną broń, przeliczali jeńców, szpital polowy operował rannych. Robiono to szybko i sprawnie, nikt nie rabo wał, nie gwałcił, nie mordował; dla Vlory był to powód do dumy. Ale jej wzrok ciągle zbaczał na ciała poległych. Jakie będą straty? Po obu stronach? Przeszła przez wartownię po kawałkach drewna, po zostałościach bramy fortu. Zatrzymała się na chwilę, by przepuścić dwóch żołnierzy z noszami. A potem, kiedy po raz pierwszy zobaczyła wnętrze Fort Samnan, ode tchnęła głęboko przez zaciśnięte zęby. Kilka budynków wprawdzie stało, ale i tak nie wyglądał on wiele lepiej od gródka. Frontowe forty konstruowano tak, by współczesna broń, w tym lekka artyleria, znajdowała się za osłoną fortyfikacji, a Palo z ich łukami i przestarzałymi musz kietami operowali poza umocnieniami. Nigdy odwrotnie. Nagle kątem oka dostrzegła żołnierza, wychodzące go chyłkiem z na pół zrujnowanego budynku z małym pudełkiem pod pachą. Bardziej zaskoczona niż rozgnie wana przechyliła głowę na bok. Próbowała przypomnieć sobie stopień i nazwisko.
Rozdział 1
– Szeregowy Dobri! – krzyknęła. Żołnierz, niski człowieczek z wielkim nosem i dłu gimi palcami, podskoczył dobrą stopę i wykonał zwrot, usiłując przy tym ukryć pudełko za plecami. – Tak jest! – Stuknął obcasami i zasalutował. Udało mu się przy tym upuścić pudełko. Wypadło z niego na ziemię kilka kubków i jakieś srebra stołowe. Vlora mil czała, żeby tym bardziej osłabić pewność siebie szere gowego, wzbudzić strach. – Szukacie właściciela tych cennych sreber, Dobri? – spytała niewinnie. Widziała, jak Dobri robi wielkie oczy. Nadal saluto wał, wyprężony, i patrzył wprost przed siebie, ale Vlorze wydawało się, że widzi, jak drży. Podeszła do żołnierza z boku i ignorując leżące na ziemi dobra, obeszła go po woli dookoła. Nosił taki sam mundur jak ona, krwawo czerwoną kurtę ze złotymi guzikami i spodnie z czerwo nym lampasem i mankietami. Jak ona miał też mosiężną odznakę w klapie kurty: czako w tle dwóch skrzyżowa nych muszkietów. Najemny Oddział Strzelców Wybo rowych. Mundur pokryty był pyłem, na rękawach i no gawkach widać było smugi sadzy. Dobri otworzył usta, zamknął je i westchnął. Wie dział, że przegrał. – Nie, lady Krzemień. Ja je ukradłem. – Doskonale! – ucieszyła się Vlora. – Przynajmniej pamiętacie, jak bardzo nie znoszę... łgarzy. Szybko rozważyła sytuację. Bitwa była krótka, lecz gwałtowna. Dobri jako jeden z pierwszych jej żołnierzy znalazł się za palisadą, gdy tylko artyleria rozbiła bra mę. Dobry, odważny żołnierz, tyle że ma lepkie palce. – Dobri, w tej chwili odniesiecie znalezione dobra do kwatermistrzostwa, a następnie zameldujecie się
17
18
Brian McClellan
pułkownikowi Olemowi. Powiecie mu, że zgłaszacie się na ochotnika do czyszczenia latryn. Przez trzy tygodnie. Jeśli pułkownik spróbuje dociekać motywów tej decyzji, na waszym miejscu zachowałabym dyskrecję. Chyba że nad latryny przedkładacie pluton egzekucyjny. – Tak jest, lady Krzemień. – Moi strzelcy nie kradną – przypomniała mu Vlo ra. – Jesteśmy najemnikami, nie złodziejami. Odmasze rować! Nie spuszczała oka z żołnierza, póki nie pozbierał sreber i nie odszedł wprost do namiotu kwatermistrzo stwa za palisadą fortu. Zastanowiła się przelotnie, czy nie uczynić z szeregowego dobrego przykładu, w końcu powinna od czasu do czasu udowodnić czymś, że nie od parady nosi przydomek Krzemień, ale jej ludzie już niemal rok walczyli na pograniczu. Zrozumienie i dy scyplina, trzeba je dobrze wyważyć, bo inaczej pojawia się ryzyko buntu. – Generał Krzemień! Odwróciła się. Młody sierżant podchodził do niej od strony zrównanego z ziemią forciku. – Sierżancie Padnir, w czym mogę być wam pomoc na? Sierżant zasalutował. – Pułkownik Olem chce z panią rozmawiać, pani ge nerał. Mówi, że to pilne. Vlora zmarszczyła brwi. Padnir był blady mimo upa łu i patrzył na nią jakby nerwowo. A tymczasem był to człowiek na ogół spokojny, zrównoważony. Pod trzy dziestkę, zaledwie kilka lat młodszy od niej, żołnierz ten, jak wielu innych, którymi dowodziła, wykuł się w woj nie Adro z Kezem. Coś musiało pójść bardzo źle, jeśli o niego chodzi. Ten niepokój...
Rozdział 1
– Oczywiście. Ja tylko sprawdzam, co się dzieje. Już idę. Poszła za sierżantem, a następnie oboje skręcili w główną ulicę miasteczka. Vlora zatrzymała się raz, przed szeregiem jeńców, klęczących na poboczu i pil nowanych przez garstkę żołnierzy. Sami Palo, tubylcy Fatrasty, o jaskrawoczerwonych włosach i piegowatych ciałach. Jedno spojrzenie powiedziało jej, że to wieśnia cy, nie żołnierze. Ich grupa opanowała Samnan, zadeklarowała, że fort leży na jej ziemi, po czym zabroniła rządowi F atrasty wkraczania na „ich teren”. Palo zabili kilkudziesięciu osadników, spalili kilka domów i w zasadzie niczego wię cej nie dokonali. Niewiele tego na narodowe powstanie. Rząd Fatrasty zareagował, wysyłając oddział Vlory, Najemny Oddział Strzelców Wyborowych, z zadaniem stłumienia powstania. Nie pierwszy raz Vlora dostawała takie zadanie i brała je, bo Fatrasta dobrze płaciła. Nie sądziła też, by był to raz ostatni. K iedy przechodziła obok, kilku jeńców uniosło twa rze, spojrzało na nią pustym wzrokiem. Kilku innych przeszyło ją spojrzeniem przepełnionym nienawiścią, a jeszcze kilku zaklęło w swoim języku. Zignorowała wszystkie te reakcje. Nie lubiła wal czyć z tymi ludźmi, gwałtownymi, ale biednymi i sła bo uzbrojonymi. To byli partyzanci i pod dowództwem takiej na przykład tajemniczej Czerwonej Ręki potrafili zadać dokuczliwe straty fatrastańskiej armii, która mia ła pecha, bo obrali ją sobie za cel. Pojedyncze potycz ki, choćby takie jak zdobycie Samnan, przeradzały się w rzezie, tyle że w odwrotnym kierunku. Tak jak Vlora to widziała, ci biedni głupcy mieli swo je racje. To była ich ziemia. Żyli na niej od czasów, k iedy
19
20
Brian McClellan
odeszli Dynizyjczycy, a to było jakieś tysiąc lat temu. Na długo przedtem, nim Kresjanie przybyli z Dziewię ciu i rozpoczęli kolonizację Fatrasty. Na nieszczęście dla nich, Palo nie stać było na najemników, choćby i jej strzelców, a rząd Fatrasty jak najbardziej. Minęła jeńców. W zaledwie kilka chwil później po drugiej stronie gródka zobaczyła pułkownika Olema. Olem miał czterdzieści pięć lat i powoli zaczynał wyglą dać na swój wiek, a w jego jasnej brodzie pojawiły się pas ma siwizny. Zdaniem Vlory dzięki temu wyglądał szla chetniej. Nosił identyczny czerwono-niebieski mundur co jego towarzysze, ale z pojedynczą gwiazdką w jednej klapie kurty, a odznaką Strzelców Wyborowych, z cza ko i muszkietami, w drugiej. To była oznaka jego rangi. – Pułkowniku? – przywitała go Vlora. – Generał Krzemień. – Olem nie podniósł na nią wzroku. Formalnie był drugim oficerem, w rzeczywi stości miał jak Vlora stopień generała adrańskiej armii w stanie spoczynku i połowę udziałów w Najemnym Oddziale Strzelców Wyborowych, a więc byli dokładnie równi rangą. Olem wolał pozostać – formalnie – „puł kownikiem Olemem”, ale w rzeczywistości Vlora zasię gała jego rady równie często, jak on zasięgał jej. Pułkownik przykucnął z rękami na kolanach. Był czymś wyraźnie zdumiony. Przed nim leżało skulone ciało starego Palo o piego watej skórze, pomarszczonej jak suszona śliwka. Z ran postrzałowych i od ciosów zadanych bagnetem ciągle sączyła się krew. Zwłoki tubylca otaczały trupy w mun durach Strzelców Wyborowych, dwadzieścia parę ciał. Rozcięto im gardła i rozpłatano brzuchy. Dwa karabiny złamano czysto, na połowy. – Co tu się stało? – spytała Vlora.
Rozdział 1
– Oboje możemy się tylko domyślać. Pułkownik wyprostował się, potarł zapałkę o pas, osłonił płomyk przed wiatrem i zapalił papierosa. Zaciąg nął się powoli, nie odrywał wzroku od ciała s tarego Palo. Vlora tymczasem patrzyła na swych martwych żoł nierzy. W myślach wymieniała ich imiona: Forlin, Jad, Wellans... To była długa lista. Wszyscy szeregowcy, żad nego z nich nie znała dobrze, lecz mimo wszystko to byli jednak jej ludzie. – Co to za sukinsyn? – Wskazała starego Palo. – Nie mam pojęcia. – On to zrobił? – Na to wygląda – przyznał pułkownik. – Już wynie śliśmy stąd piętnastu rannych. To twierdzenie skłoniło Vlorę do zastanowienia. O co tu chodziło? Nic się nie zgadzało. Palo walczyli z furią, ale pod bagnetami regularnego wojska padali jak każdy. – Jakim cudem jeden stary tubylec pokonał, poranił i pozabijał – w myślach policzyła szybko – niemal czter dziestu najlepszych żołnierzy piechoty na tym konty nencie? – A to – westchnął pułkownik – jest naprawdę do bre pytanie. – I...? – Obdarzyła Olema długim, gniewnym spojrze niem, takim, przed jakim jej ludzie rozbiegali się w po szukiwaniu kryjówki. Pułkownik nic sobie z niego nie robił. Jak zwykle. – Od chłopców usłyszałem, że poruszał się szybko. Za szybko, żeby wzrok mógł za nim nadążyć. Jak... – Olem dopiero teraz podniósł wzrok i spojrzał wprost w oczy Vlory. – Jak mag prochowy. V lora przywołała swoje magiczne zmysły. Szuka ła w Nieświecie. Jako mag prochowy potrafiła wyczuć
21
22
Brian McClellan
każdy ładunek prochu i każdy rożek w promieniu se tek jardów, ukazywały się w jej głowie niczym punk ty na mapie. Skupiła się na ciele starca. Nie wyczuła ani uncji prochu, ale magię owszem. Wyrafinowaną i taką, o której istnieniu nie miała pojęcia. Jeszcze chwi la t akiego b adania i nagle rozbolała ją głowa. Z amknęła oczy. – No więc – oznajmiła – to nie był mag prochowy. Ale są w nim ślady magii. Nie potrafię powiedzieć o niej nic konkretnego. – Nic nie wyczułem – przyznał Olem. Miał własną, pomniejszą Zdolność, pozwalającą mu obywać się bez snu, ale nie potrafił jak Vlora tak łatwo sięgać w Nie świat. V lora przyklękła przy ciele. Przyjrzała mu się do kładnie, tym razem bez użycia magii. Włosy starego dawno przestały być rude, a stały się siwe. W sękatych dłoniach nadal ściskał dwa toporki z polerowanej kości. Większość Palo ubierała się zależnie od okoliczności – w dziczy nosili skóry, w mieście może nie od razu ma rynarki, ale w każdym razie cywilizowane stroje. Ten wojownik nie. Miał na sobie grubą ciemną skórę, z całą pewnością zdartą nie ze ssaka. Była szorstka i twarda, w dotyku przypominała skórę węża. – Widziałeś kiedyś kogoś odzianego w coś takiego? – Skóra smoka bagiennego – odparł Olem. – Widzia łem zrobione z niej torby i buty, ale to rzecz niezmiernie kosztowna. Trudno ją wyprawić. Nikt nie nosi pełnego stroju ze skóry smoka. – Strząsnął popiół z papierosa. – A ja nigdy nie widziałem tak walczącego Palo. Trochę to niepokojące. – Trochę – zgodziła się z nim Vlora. Była wstrząśnię ta, choć dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. Bagna,
Rozdział 1
bagienne smoki, węże, robale i Palo, to wszystko wy dawało się wystarczająco złe, ale jakkolwiek by było, to strzelcy zawsze zajmowali miejsce na szczycie łańcucha pokarmowego. Aż do dziś. Jeszcze raz przesunęła palca mi po stroju. Wyglądało na to, że stanowi niezłą osłonę przed nożem, a zapewne nawet bagnetem. – Jest jak zbroja – szepnęła. – Języki pójdą w ruch – zwrócił jej uwagę Olem. – Mam pilnować, żeby plotki się nie rozchodziły? – Nie – zdecydowała Vlora. – Niech ludzie plotku ją sobie do woli. Ale wydaj rozkaz, żeby jeśli zobaczą kogoś tak odzianego, zwarli szyki i trzymali go na od ległość bagnetu. I żeby ktoś natychmiast mnie zawia domił. Olem zmarszczył brwi. – Sądzisz, że pokonasz kogoś, kto pokonał tylu żoł nierzy? – Nie mam pojęcia, ale niech będę przeklęta, jeśli po zwolę jakiemuś byle Palo rżnąć moich ludzi jak szynkę na święto. Zawsze mogę wsadzić mu kulę w łeb z trzy dziestu kroków. – A jeśli zjawi się ich więcej niż jeden? Vlora przeszyła pułkownika gniewnym spojrzeniem. – Jasne. – Olem rzucił papierosa na ziemię, przydep nął niedopałek. – Sformować się, wezwać generał Krze mień. Przez kilka minut stali jeszcze oboje w milczeniu. Ciała wywieziono, oddział specjalny zdołał wygasić ogień. Gońcy dostarczyli meldunki, na zgliszczach jed nej z wież ustawiono maszt, na który wciągnięto fla gę Fatrasty, jasnożółtą z zielonymi rogami, a pod nią także mniejszą, czerwono-niebieską chorągiew Najem nego Oddziału Strzelców Wyborowych.
23
24
Brian McClellan
Koń niosący kurierkę przejechał przez wyrwę w pa lisadzie, w której kiedyś znajdowała się brama. Pro wadzony wprawną ręką przebił się przez tłum i chaos, nieodłącznie towarzyszące zaprowadzaniu porządku po bitwie. Kobieta w siodle przyglądała się otoczeniu obo jętnie, wydawała się nawet znudzona, a kiedy zobaczyła klęczących na ulicy Palo, uśmiechnęła się z nieukrywaną złośliwością. Vlora nigdy jej przedtem nie widziała, ale żółty mundur mówił sam za siebie. Przed chwilą wciąg nęli na maszt flagę dokładnie tego koloru. Goniec nale żała do regularnych formacji armii Fatrasty. Niemal naparła koniem na Vlorę i Olema. Patrzyła na nich z tym samym kpiącym uśmiechem, jak przyle pionym do warg. Nie zasalutowała, nie przywitała ich ani słowem. – Ty jesteś generał Krzemień? – A kto pyta? – Rozkazy od lady kanclerz. – Goniec podała im wy jętą spod kurtki kopertę. Odebrał ją Olem, rozdarł, wy gładził papier na brzuchu. Kurierka zawróciła koniem w miejscu i natychmiast, bez słowa, opuściła fort przez bramę główną. Fatrastańscy regularni żołnierze cieszyli się opinią aroganckich dupków, ale nawet wśród nich Vlora nieczęsto spotykała dupków aż tak aroganckich. Poklepała rękojeść pistoletu. – Pewnie byłoby to bardzo nieprofesjonalne strącić jej teraz kapelusz z głowy? – spytała. – Bardzo – przytaknął pułkownik, nie przerywając lektury rozkazu. – Przeklęta fatrastańska armia powinna nauczyć się wreszcie okazywać szacunek tym, którzy odwalają za nią całą robotę.
Rozdział 1
– Niech cię pocieszy, że zarabiasz znacznie więcej od niej. – Olem podał Vlorze papier. – Powinnaś przeczytać. – O co chodzi? – spytała. – W Landfall mają problem. Wzywają nas do po wrotu. Vlora miała ochotę zatańczyć. Landfall było wilgotne i cuchnące, owszem, ale jak każde nowoczesne miasto miało też swoje zalety. Można było przyzwoicie zjeść, pójść do teatru, nawet wziąć kąpiel. No i znalazłaby się daleko od tych przeklętych bagien i – spojrzała na cia ło starca, wynoszone dopiero teraz – przeklętych Palo. Ulga szybko jednak ustąpiła miejsca podejrzliwości. – Jaki problem? – Tego nie napisali. – Oczywiście! – Vlora przygryzła dolną wargę. – No dobrze, kończymy sprzątanie. Jeńców niech nasi ludzie odprowadzą do Planth. Reszcie zapowiedzieć, że wyru szamy o świcie.
Vlora stała na brzegu rzeki Tristan. Piechota właśnie pakowała się na przysłane po strzelców płaskodenne łodzie towarowe. Spływ w takiej łodzi skracał drogę do Landfall do zaledwie kilku dni, ale zastanawiało ją, że dano im transport. Miasto musiało mieć poważny pro blem. Trochę to Vlorę niepokoiło, dała więc sobie spo kój z przewidywaniami, a uwagę obróciła na trzymane na kolanach pudełko. A właściwie stare pudło na ka pelusze – pamiątkę z czasów, gdy była nastolatką, dziś wypełnione listami od dawnej miłości, zakończonej już i niemal zapomnianej. Taniel Dwa Strzały był jej
25
26
Brian McClellan
przyjacielem z dzieciństwa, przyrodnim, adopcyjnym bratem, w którymś momencie nawet narzeczonym, ale był także bohaterem rewolucji fatrastańskiej. Przed je denastu laty na tych właśnie bagnach walczył z Kezem o wyzwolenie Fatrasty, przemykał się ścieżkami wodny mi wraz ze swym muszkietem, z którego zabijał Uprzy wilejowanych, magów i oficerów. Oboje byli Adrańczykami, obcymi w tym kraju. Bez pośrednie obserwacje i doświadczenia Taniela, najchęt niej przez niego opisywane, stały się dla Vlory nieocenio nym źródłem informacji o dzikim, upalnym kontynencie. – Łodzie dostaliśmy tylko dla piechoty – donośny głos przerwał jej rozmyślania. V lora aż podskoczyła i w pierwszym odruchu pró bowała schować listy, ale zdołała się powstrzymać. Głos należał bowiem do Olema, a oboje z pułkownikiem nie mieli przed sobą żadnych sekretów. – To co mamy zrobić z dragonami i kirasjerami? Olem przydepnął niedopałek. Spojrzał na pudło li stów, które generał Krzemień piastowała na kolanach. – Major Gustar poprowadzi ich lądem. Dotrą do Landfall jakiś tydzień po nas. Możemy tylko mieć na dzieję, że nie będziemy ich potrzebować wcześniej. To listy Taniela? – Tak. – Vlora przewracała karty, nawet na nie nie patrząc. Utrata kawalerii, nawet na tydzień... Jakie to irytujące! – Chciałam sprawdzić, czy nie wspomniał gdzieś o wojownikach Palo, noszących skóry smoków bagiennych. – Coś takiego rzucałoby się chyba w oczy – zauważył Olem. Usiadł obok Vlory na trawie. Kolejna łódź przybi ła do brzegu, żołnierze wchodzili na pokład. Fort Sam nan za ich plecami nadal się tlił.
Rozdział 1
V lorę ogarnęła nostalgia za dawnymi czasami. Te listy nieodmiennie je przypominały – i jej, i Olemowi. – Też tak myślę, ale chciałam sprawdzić. Olem natychmiast się z nią zgodził. – Wygląda mi to na dobry pomysł. Palo go lubili, prawda? – Ciągle jest wśród nich jakąś przeklętą legendą, na wet po tych wszystkich latach. – Vlora miała tylko na dzieję, że jej słowa nie zabrzmiały zbyt kwaśno. Każde wspomnienie Taniela drażniło. Ich wspólna przeszłość była dość burzliwa. – Myślisz, że walczyłby o wolność Fatrasty, gdyby wiedział, że po paru latach Fatrastanie będą traktować Palo w ten sposób? – Ruchem głowy Olem wskazał Fort Samnan. – Może? A może nie? – Vlora też miewała skrupuły, ale praca to praca. Najemnicy nie mogą wybrzydzać. – Poszedł na wojnę, żeby zabijać Kezan. Zakończył ją... – Oczy Vlory zwęziły się na myśl o czerwonowłosej Palo, którą Taniel przywiózł jako pamiątkę z podróży. – No dobrze... – Zamknęła pudło z trzaskiem. – Nic użyteczne go tu nie znajdę. W każdym razie nic o tym wojowniku. – Wstała, podała rękę Olemowi. – Wracajmy do Landfall.
Premiera 28 listopada Kliknij Polub nas na
facebooku
i przejdź do sklepu, by kupić książkę
27