Grafzoeker: Marie Antoinette

Max en Maggie zijn twee nieuwsgierige tieners. De Professor heeft voor hen het spel ‘Grafzoeker’ uitgevonden waarin ze met hun Nintendo Switch naar het verleden kunnen reizen. Voor de Tienerfakkel gaan ze op zoek naar overleden beroemdheden voor een levendig interview. Vandaag trekken ze naar Parijs.

Max: Hier moeten we zijn, druk maar op de X! Maggie: Oké, hier komt ie!

Max: Dag mevrouw … oei. U heeft uw eigen hoofd vast?! Marie Antoinette: Oh ja? Hm, ja, dat is waar, ze hebben mij ontdaan van mijn hoofd. In het jaar 1793 was dat … Oh jongens, dat is al een hele tijd geleden! Maggie: Ik zal uw hoofd even terugplaatsen. Wacht even. ZL + Y … Yes WOOSH Marie Antoinette: Oh, ja! Veel beter, dank u wel! Mijn haar is wel nog een beetje in de war. Max: Wie bent u eigenlijk, mevrouw? Marie Antoinette: Mijn naam is Maria Antonia Josepha Johanna. Marie Antoinette voor de vrienden. Maggie: Hoe bent u uw hoofd, euh, kwijtgeraakt? Marie Antoinette: Dat is een lang verhaal. Ik zal maar beginnen bij het begin. Ik was de dochter van de Oostenrijkse keizer. In die tijd was Frankrijk de grote vijand van Oostenrijk. Om vrede te bekomen moest ik op veertienjarige leeftijd trouwen met de dauphin, de kroonprins van Frankrijk. Maggie: Als veertienjarige trouwen? Bah! Marie Antoinette: Ja, het was een andere tijd hé. Nu, de dauphin kon niet aanwezig zijn op onze trouwceremonie, dus moest mijn broer even zijn plaats innemen. Pas hierna zou ik mijn man voor het eerst ontmoeten. Max: Dus je bent niet getrouwd uit liefde? Marie Antoinette: Haha. Oh nee. Voor prinsen en prinsessen was het heel lang gebruikelijk om te trouwen om meer macht en bezit te krijgen. En soms ook om vrede te bekomen tussen twee landen. Maggie: En u zou daarna naar Frankrijk verhuizen? Marie Antoinette: Ja, ik trok als tiener met zestig koetsen richting Frankrijk. We gingen wonen in het paleis van Versailles, niet zover van Parijs. Dat is een geweldig groot kasteel vol pracht en praal. Dat moet je zeker ooit eens bezoeken! Als koningin moest ik de mode bepalen. Ik had altijd een hoog opgestoken kapsel en droeg frivole jurken en dure sierraden. De Franse bevolking kon mijn ‘dure’ stijl maar weinig smaken. Ze verspreidden gemene roddels over mij! Max: Dat is niet lief! Marie Antoinette: (zucht) Ja, ik genoot van het kasteelleven en dat werd me niet echt in dank afgenomen. Er heerste veel armoede in

Frankrijk en de mensen hadden honger, maar eigenlijk had ik daar weinig benul van. Mijn leven vond plaats binnen de muren van grote paleizen en prachtige tuinen. Het was niet aan een koningin om bezig te zijn met het lot van de gewone mensen. Maggie: En die gewone mensen hebben u dan aangevallen? Marie Antoinette: Klopt. In 1789 brak de Franse Revolutie uit. De Franse burgers kwamen in opstand en eisten brood op de plank en meer rechten. Onze dure levensstijl was een doorn in het oog. Het koningshuis werd afgeschaft en de rebellen zouden uiteindelijk de koninklijke familie in gevangenschap houden. Wat een verschrikking! Ik verhuisde van mijn prachtig paleis naar een vieze cel. Na een schijnproces kreeg ik het meedogenloze verdict te horen: de doodstraf. Op 16 oktober 1793 werd ik naar de guillotine gebracht, een tuig waarmee men mensen onthoofde. Om mij nog extra te vernederen werd ik op een mestkar naar het schavot gevoerd. Duizenden mensen kwamen kijken naar dit spektakel. Max: Klinkt als een gruwelijke tijd. Marie Antoinette: Dat was het ook … En zo verloor ik dus mijn hoofd. Maggie: Brrrr. Gelukkig is de doodstraf hier al lang afgeschaft. Marie Antoinette: En maar goed ook! Max: Bedankt voor dit interview, mevrouw Antoinette! Marie Antoinette: Dank jullie wel. Laten we samen nog een lekker gebakje nuttigen!