weekblad voor Fijnaart & Heijningen D i n s d a g 7 j a n u a r i 2 0 2 0 | w e e k 2 | j a a r g a n g 7 | U i t g e v e r i j L o k a a l | S p e c h t 17 | 4 7 9 3 H N F i j n a a r t | w w w . f e n d e r t l o k a a l . n l
De Eetlijn-winkel
Herinneringen 4
Inschrijving leutstoet
Biljartkampioen
Juf Wilma neemt na bijna 42 jaar afscheid van haar zwembad
“Het was iedere dag opnieuw een feestje” zwembad in Maastricht kreeg zij de kans om in Breda te gaan werken, in het sportfondsenbad. “Dat was niet zo’n succes”, blikt ze terug. De directeur was zeer autoritair. Ik vind het lastig om zomaar gezag te accepteren. Ik wil altijd weten waarom ik dingen moet doen. In 1975 kon ik in Klundert aan de slag. Helaas was de directeur van Breda ook hoofd van het rayon waaronder Klundert viel. Opnieuw kwam er een conflict, omdat ik te eerlijk en te rechtlijnig ben. Gelukkig kwam er een functie vrij in Fijnaart. Daar was het oude gemeentebad twee jaar dicht geweest voor een verbouwing. In de tussentijd waren de mensen vanuit Fijnaart in Klundert gaan zwemmen. Gemeentesecretaris Lieven had ook zijn kinderen op zwemles in Klundert. Hij wist exact hoe ik was en vond dat ze mij moesten hebben. Zo kwam ik hier terecht.” Juf Wilma heeft nu meer tijd om thuis in Zevenbergen door te brengen, maar blijft Zwembad De Oester bezoeken.
In Fijnaart en Heijningen is het zoeken naar mensen die niet door Wilma van den Wijngaart-Moonen (65) hebben leren zwemmen. Zowel kinderen als volwassenen behaalden dankzij juf Wilma hun zwemdiploma. Afgelopen 13 december gaf de Zevenbergse na bijna 42 jaar voor het laatst aanwijzingen in De Oester. Komende zaterdag kan iedereen van 16.00 tot 17.30 uur Wilma uitzwaaien tijdens een receptie in De Parel. Kinderen in de basisschoolleeftijd mogen zaterdag van 14.00 tot 15.00 uur nog één keer gratis samen met juf Wilma zwemmen. Na het afscheid gaat zij genieten van haar vrije tijd en zelf baantjes trekken, uiteraard in het Fijnaartse bad. Wilma groeide op in het Zuid-Limburgse Voerendaal. “Daar heb ik tot mijn zeventiende gewoond. Toen ben ik gaan studeren in Den Haag. Mijn moeder had daar nog familie wonen, konden die mooi mij in de gaten houden”, steekt Wilma van wal. “Ik ging naar de sportacademie. Ik was altijd aan het sporten: turnen, volleybal, noem maar op.” Dankzij de mijnsluiting in de jaren zeventig kwam daar zwem-
men bij. “Mijn vader werkte in de mijnen”, legt Wilma uit. “Na de sluiting werd hij huismeester van de sporthal en het pas gebouwde zwembad. Voor de cursus zwemonderwijs kwamen ze iemand tekort. Mijn vader vroeg of dat niet iets voor mij was. Het was alleen op zaterdag en dan kreeg ik handelswetenschappen op de havo. ‘Als ik je dan een brommertje geef, dan red je het wel’, zei mijn vader met zijn zachte G. Nou, dat wilde
ik. Daardoor ben ik de cursus gaan doen. Die kwam in Den Haag goed van pas. Ik kon daar zwemles geven aan mijn medestudenten uit Suriname en de Nederlandse Antillen. Die meisjes hadden dat nooit gehad.” Contrast Het contrast tussen Voerendaal en Den Haag bleek voor Wilma te groot. Ze brak haar studie af en keerde terug naar Zuid-Limburg. Na een baantje in het
Volkerakkertje ’t Volkerakkertje was eigendom van de gemeente Fijnaart en Heijningen. “Je had maar één locatie en moest het met elkaar doen”, blikt Wilma terug. Samen met Han Keijzer was zij verantwoordelijk voor het lesgeven. Ook daarbij botste het weleens. “Maar ik kreeg van Han alle vrijheid om dingen te ontdekken en te ontwikkelen. Daardoor hebben we een manier van lesgeven ontwikkeld die enorm goed werkt. Ik vind het belangrijk dat kinderen zelf ontdekken. Daardoor houden ze plezier in het zwemmen. Als kinderen dit moeten en dat moeten, dan komen ze huilend van zwemles en nu niet.” Lees verder op pagina 3