weekblad voor Fijnaart & Heijningen D i n s d a g 15 s e p t e m b e r 2 0 2 0 | w e e k 3 8 | j a a r g a n g 7 | U i t g e v e r i j L o k a a l | S p e c h t 17 | 47 9 3 H N F i j n a a r t | w w w. f e n d e r t l o k a a l . n l
Zilveren spelden
Succesvolle fiets4daagse
Gevaarlijke berm
Gekapte golfvrienden
Alfred Leeuw neemt leiding uitvaartverzorging over van vader Gerard
“Mooi om met de familie de gewenste weg te bewandelen” ste, ik was inmiddels zelf vader, voelde ik me geschikt en zover voorbereid om het werk van uitvaartondernemer helemaal uit te voeren. Sinds die tijd vul ik het in alle onderdelen in.”
Alfred Leeuw heeft inmiddels 13 jaar ervaring in het verzorgen van uitvaarten.
Als 26-jarig ‘broekie’ stapte Alfred Leeuw (42) in de voetsporen van zijn vader Gerard (69). Achter het stuur van de rouwauto, met het vervaardigen van rouwdrukwerk en als luisterend oor bij de familiegesprekken leerde hij stapsgewijs het vak. Na vier, vijf jaar was de tijd rijp om het werk van uitvaartondernemer volledig uit te voeren. Nu is het moment aangebroken dat Alfred de leiding van Uitvaartverzorging Leeuw overneemt van zijn vader, die op de achtergrond voorlopig actief blijft. De naam ‘Leeuw’ schoot in Fijnaart wortel dankzij Sonia Bloemen. De in Zevenbergen geboren Steenbergenaar Gerard runde de bloemenzaak aan de Voorstraat. De toenmalige begrafenisondernemer kwam regelmatig in de winkel voor rouwboeketten. Hij was al aardig op leeftijd en zag in Gerard zijn opvolger. “Mijn vader is mee gaan lopen en ontdekte dat het werk hem wel lag, maar ook dat het beter kon. Vanaf het moment dat hij uitvaartverzorger werd ging het snel. Na twee jaar had hij het zo druk dat
hij met Sonia Bloemen moest stoppen”, vertelt Alfred. Opgroeien De jonge Alfred groeide op met de uitvaartonderneming van zijn vader. “Bij ons thuis werd vaak over de begrafenis of crematie gesproken. Dat was geen schrikbeeld meer. In 1994 kocht mijn vader het rouwcentrum in Steenbergen. Daar kwam ik regelmatig over de vloer, zoals mijn kinderen nu ook doen. Daarom was het voor mij en is het ook voor hen geen enge
plek”, aldus Alfred. “Rond mijn 26e ben ik mijn vader gaan helpen. Hij schafte een rouwauto aan, die hij daardoor niet meer hoefde te huren, en liet mij erin rijden. Indertijd namen we ook het vervaardigen van de rouwkaarten in eigen beheer, Dat was mijn tweede taak. Zo verdiende ik mijn salaris terug en leerde ik het vak. Na enkele jaren ging ik mee naar de nabestaanden. Ik zat dan in een hoekje te luisteren en te kijken terwijl mijn vader aan tafel zat. Zo heb ik het vak geleerd. Rond mijn dertig-
Het stokje overnemen Jaren geleden groeide het idee om het stokje over te nemen. “Inmiddels is mijn vader 69 jaar. De afgelopen jaren merkt hij dat de emmer die je als mens kunt hebben heel erg vol is. Het kost ook steeds meer tijd om het niveau van de emmer zover te laten zakken dat er weer wat bij kan”, legt Alfred uit. “Aan de andere kant heeft hij het bedrijf van de grond af opgebouwd. Dat laat je niet ineens helemaal los. Daarom is het met stapjes gegaan. Hij is steeds meer op de achtergrond getreden. Zo chauffeurt hij nu voor mij, zoals ik bij hem ben begonnen. Voorlopig laat hij het ook nog niet helemaal los. Hij springt bij als het nodig is en laat ook nog zijn gezicht zien in Fijnaart. Vooral bij de mensen waar hij vertrouwd is. Het moet alleen geen verplichting meer zijn. De verantwoording ligt nu bij mij.” Rouwcentrum Fijnaart “We hebben rouwcentra in Steenbergen, Zevenbergen en tot voor kort in Fijnaart”, meldt Alfred. “Mijn vader kocht indertijd het rouwcentrum in Fijnaart ook als een investering voor zijn oude dag. De kerk had al langer interesse in het pand. Nu was een goed moment om het gesprek aan te gaan. Onze voorwaarde was wel dat het gebouw een mortuarium zou blijven dat wij kunnen huren.” Lees verder op pagina 3