weekblad voor Fijnaart & Heijningen D i n s d a g 2 1 j u l i 2 0 1 5 | w e e k 3 0 | j a a r g a n g 2 | U i t g e v e r i j L o k a a l | S p e c h t 17 | 4 7 9 3 H N F i j n a a r t | w w w . f e n d e r t l o k a a l . n l
De kers op de taart
Hersengymnastiek
Kunst op school
Circus bij juf Illa
Familie Kannekens voor vijfde keer in Vierdaagse van Nijmegen
“Wandelen is super voor het familiegevoel” met elkaar wandelen. Dat is super voor het familiegevoel.” “Na vijf jaar weet je ook beter hoe alles verloopt”, vult Puk aan. “De eerste keer is alles nieuw. Als je aankomt in Nijmegen denk je dat je er bent, maar dan moet je nog 5 kilometer. Dat is dan heel lang.” “Nou”, herinnert Sabrina zich, “vooral aan die Via Gladiola lijkt geen eind te komen.”
De wandelende familie, vlak voor het vertrek met v.l.n.r. staand: Dolf, Frans, Jolanda en Piet, zittend: Mieke, Sabrina, Sjaan en Puk en op de voorgrond supporter Truus Kannekens. Op de foto ontbreken John, Thea en Hans.
Een familieuitje bestaat meestal uit samen fietsen, bowlen of het houden van een speurtocht. Niet bij de familie Kannekens. Sinds 2011 is de Fijnaartse familie van de partij in de Vierdaagse van Nijmegen. Deze week voor de vijfde keer. De lustrumeditie wordt afgelegd met elf familieleden, waarvan Sjaan als oudste 69 jaar op de teller heeft staan. Sabrina is met 14 jaar de jongste van het stel. Vandaag (dinsdag 21 juli) is de Vierdaagse van Nijmegen voor het 99ste jaar van start gegaan. Sjaan Kannekens, Jolanda en Sabrina van Roessel leggen de 30 kilometer af. Dagelijks wandelen Piet en Dolf Kannekens, Frans en Mieke de Gast, Hans en Puk Otto en Thea Vervloed 40 kilometer. John van Steen neemt elke dag 50 kilometer voor zijn rekening. Sarah De vierdaagse-gekte is bij de familie ontstaan tijdens een bowlinguitje. “Ik zag op 21 juli
2011 Sarah. Dat leek me een mooi moment om de Vierdaagse van Nijmegen te lopen. Toen ik dat vertelde zeiden de anderen spontaan: dan doen we dat ook wel even”, vertelt Puk. Twaalf familieleden begonnen begin februari met de voorbereiding. “Dat viel tegen”, weet Piet nog goed. “De eerste keer liepen we een rondje rond het dorp. Daar kwam geen eind aan. Het leek wel of we heel Brabant rondliepen.” De week daarna was het nog erger. “Toen zijn we halverwege omgedraaid”, meldt
Dolf, “door de hagel en sneeuw.” “Je moet gewoon gewend raken aan de afstand, dan valt het best mee”, relativeert Sjaan. “We lopen elk weekend wel ergens”, zegt Frans. “Dat is een mooie invulling van de zondagmorgen.” Familiegevoel Tijdens de vierdaagse merk je volgens Mieke de afstand niet. “Dan gebeurt er zoveel om je heen. Het is ook heel leuk om dit met de hele familie te doen. Je ziet elkaar niet zo vaak. Het eerst jaar gingen we elke week
Zigzagt De sfeer tijdens de vierdaagse is uniek, beamen alle familieleden. “Alle mensen staan al om zes uur ’s morgens langs de kant van de weg met van alles en nog wat. Ze maken het iedereen naar de zin. Je hoeft eigenlijk niets mee te nemen, want alles wordt je aangereikt”, vertelt Puk. Vooral Frans maakt daar goed gebruik van, volgens Piet. “Op papier loopt hij 40 kilometer, maar in de praktijk 50. Hij zigzagt van de ene naar de andere kant van de weg om snoepjes aan te pakken. Hij wil niemand teleurstellen.” Opvallen De familie zorgt ervoor dat ze goed opvalt tussen de ruim veertigduizend wandelaars. “De mannen dragen elke dag een ander kleur shirt. Voor de vrouwen maken we ook iets speciaals. Zo hadden we vorig jaar een rock-n-roll-outfit, iets voor roze woensdag en op de laatste dag rood, wit en blauw”, somt Mieke op. “De mannen zijn jaloers op onze rokken”, lacht Puk. “Mogen ze volgend jaar in Schotse rokken.” Dit jaar prijken op de shirts vier ‘kannekes’, omdat al vier generaties Kannekens hebben meegelopen.
Lees verder op pagina 3