“ΤΡΙΚΥΜΙΑ”
ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ
ΧΩΡΟ -ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΩΣ ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ Ε ΤΕΡΟΤΟΠΙΕΣ
ΦΙΛΑΝΘΗ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ επιβλέπων ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΦΛΟΣ επιβλέπων ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ σύμβουλος Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Μάρτιος 2019
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
7 εισαγωγή 8 το κείμενο 13 μετάφραση 28 το νησί 32 δημόσιος χώρος και ετεροτοπία 36 σύνθεση 52 κατασκευαστική προσέγγιση 58 σκηνοθεσίες 59 τοποθετήσεις
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η διπλωματική αυτή επιχειρεί την δημιουργία ενός χωρικού αντικειμένου που παράγει δημόσιες εμπειρίες, βασισμένο στην Τρικυμία του Σαίξπηρ. Αφετηρία αποτελεί η ανάγνωση του θεατρικού κειμένου ως εργαλείο για την δημιουργία χώρου. Ένα πρώτο ζήτημα που προσεγγίζεται ως πειραματική διερεύνηση είναι η αρχιτεκτονική δημιουργία ως υλική επιφάνεια της γραφής. Γίνεται μια προσπάθεια παραγωγής ενός χωρικού αναλόγου ως <μετάφραση> του γραπτού λόγου, ώστε οι σημασίες του κειμένου να αποκτήσουν υλική υπόσταση μέσω της σωματικής αντίληψης. Ο στόχος αυτού του πειράματος δεν είναι η απόλυτη ταύτιση χώρου και κειμένου και η πλήρης κατανόηση των αναλογιών, αλλά η πρόκληση αισθημάτων και συνειρμών αντίστοιχων με αυτών που ακολουθούν την ανάγνωση. Όπως η ερμηνεία του κειμένου έτσι και η ερμηνεία του χώρου είναι ανοιχτή και υποκειμενική. Ένα δεύτερο ζήτημα είναι η κοινωνική και πολιτική υπόσταση μιας τέτοια δημιουργίας. Στις εκφάνσεις του σύγχρονου θεάτρου, και τέχνης γενικότερα, εντάσσονται έντονα οι παράμετροι της συμμετοχικότητας, διαδραστηκότητας, κοινωνικοποίησης, μεταβλητότητας κ.ο.κ., οι οποίες στο σύνολό τους τοποθετούν την καλλιτεχνική δημιουργία σε μια ανοιχτή συνεχή συζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό της. Το ζητούμενο δεν είναι η τέχνη ως μιας ουτοπική προ-κατασκευή αλλά ως τρόπος βίωσης του πραγματικού/υπάρχοντος. Ακολουθώντας αυτήν την λογική επιδιώκεται να συμπεριληφθεί στην παραπάνω προσπάθεια μια μετατόπιση στον τρόπο βίωσης της σύγχρονης πόλης. Ο στόχος είναι η σύνθεση μιας ετεροτοπίας η οποία αντιπαραβάλλεται στην καθιερωμένη πραγματικότητα του δημόσιου χώρου καθώς προτείνει νέες συνθήκες ύπαρξης μέσα σε αυτόν και μπορούν να της αποδοθούν πολλαπλές ερμηνείες μέσω της αισθητικής αντίληψης. Για τον λόγο αυτόν δεν αποσκοπείται η λειτουργική κατανόηση αλλά η βιωματική εμπειρία. Τα εργαλεία για την προσέγγιση μιας τέτοιας εμπειρίας είναι η δημιουργία συναντήσεων και συμβάντων, η επιβράδυνση, η εναλλαγή, η σύγκριση, η αποκοπή και η επαναφορά. Το αποτέλεσμα που στοχεύεται είναι η παραγωγή ενός παράδοξου δημόσιου χώρου ως παρένθεση στην πόλη, η δημιουργία ενός <αλλού>, που μπορεί να λειτουργήσει ως σχόλιο στις καθιερωμένες δομές και ως ερέθισμα για επανεξέτασή τους. Η αλληλεπίδραση με αυτήν την κατασκευή βασίζεται σε μια γενική επιλογή, από την λαμβάνουσα θέση σε σχέση με αυτήν έως την ερμηνεία της, ώστε εν τέλη ο καθένας δημιουργεί την δικιά του αφήγηση.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΤΡΙΚΥΜΙΑ. WILLIAM SHAKESPEARE Ένα ερημονήσι, καταμεσής της θάλασσας. Ένα πλοίο βουλιάζει από την τρικυμία που ξεσπά στα ανοιχτά. Πρόσπερο και Μιράντα. Νόμιμος δούκας του Μιλάνου και η κόρη του. Βρέθηκαν στο νησί πριν 12 χρόνια αφού ο αδερφός του Αντόνιο σφετερίστηκε τον θρόνο με την βοήθεια του βασιλιά της Νάπολης Αλόνσο. Κάλιμπαν, ένας άγριος ιθαγενής. Θεωρεί το νησί κληρονομιά του, από την μάνα του, την μάγισσα Συκοράξα, αλλά ο Πρόσπερο τον έκανε υπηρέτη του. Άριελ. Ένα αιθέριο πνεύμα του νησιού. Τον είχε φυλακίσει η μάγισσα Συκοράξα και ο Πρόσπερο τον έσωσε. Για να τον ελευθερώσει εκτελεί τα μάγια που τον διατάζει. Τρικυμία. Την προκάλεσε ο Άριελ μετά από προσταγή του Πρόσπερο διότι θέλει να τιμωρήσει τους εχθρούς του που βρίσκονται στο πλοίο. Όλοι τους ναυαγούν στο νησί σε μικρές ομάδες πιστεύοντας ότι οι υπόλοιποι είναι νεκροί. Φερδινάνδος. Ο γιος του βασιλιά της Νάπολης. Ναυαγεί μόνος στο νησί. Συναντά την Μιράντα και ερωτεύονται. Για λίγο ο πατέρας της τον δοκιμάζει, βάζοντάς τον να δουλεύει σκληρά γι αυτόν, μέχρι να συναινέσει για τον γάμο των δύο εραστών. Αλόνσο, Αντόνιο και λοιποί βασιλείς και ευγενείς. Καταλήγουν μαζί. Θεωρώντας τον διάδοχο νεκρό ο Σεβαστιάνος αποφασίζει να σκοτώσει τον αδερφό του Αλόνσο και να αναλάβει το βασίλειο της Νάπολης, όπως είχε κάνει ο Αντόνιο στον Πρόσπερο. Χάνει όμως την ευκαιρία. Στέφανος και Τρίνκουλος. Ο μέθυσος και ο γελωτοποιός. Συναντούν τον Κάλιμπαν και καταστρώνουν σχέδιο να σκοτώσουν τον Πρόσπερο και να πάρουν την εξουσία του νησιού. Το νησί. Όλοι περιπλανιούνται εκεί και παρασύρονται από την μαγεία και τις μελωδίες του, μαζί με τις παραισθήσεις που προκαλεί ο Πρόσπερο και φτάνουν μέχρι την τρέλα για να ανακαλύψουν ότι ο λόγος είναι η αδικία προς τον Πρόσπερο. Μετανοούν, θέλουν να του επιστρέψουν το Δουκάτο και αυτός τους συγχωρεί. Η επόμενη μέρα. Θα αναχωρήσουν όλοι από το νησί, το οποίο θα επιστρέψει στην εξουσία του Κάλιμπαν, ο Άριελ θα αφεθεί ελεύθερος, ο Πρόσπερο θα επιστρέψει στο Μιλάνο και στον θρόνο του και οι δύο νέοι θα παντρευτούν. Μάλλον. Και έτσι επιστρέφουμε στην αρχή.
Η Τρικυμία του Σαίξπηρ συνηθίζεται να κατατάσσεται στις κωμωδίες του ποιητή. Παρόλα αυτά αν δούμε πέρα από το παραμύθι στην ουσία της η Τρικυμία είναι ένα δράμα απαλλαγμένο από τα μεγάλα πάθη και τα τραγικά διλλήματα. Ενώ τα περισσότερα σαιξπηρικά δράματα διαδραματίζονται πριν από μια τρικυμία, εδώ βρισκόμαστε μετά. Πρόκειται για την ιστορία του ανθρώπου συμπυκνωμένη και σε επανάληψη. Είναι ένα έργο που πραγματεύεται χειρονομίες και όχι πράξεις, οι οποίες αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο μεγαλείο του ανθρώπου και την αθλιότητά του, αντικατοπτρίζοντας την τρέλα της ανθρωπότητας. Όμως για να φανεί αυτή η τρέλα πρέπει να παρουσιαστεί σε ένα ερημονήσι. Αυτός ο μη τόπος, το Νησί, δεν έχει τίποτα κοινό με οποιονδήποτε τόπο έχει κατοικήσει και αναδιαμορφώσει ο άνθρωπος, δεν έχει στοιχεία πολιτισμού και δεν μπορεί να τοποθετηθεί στον χάρτη. Αποτελεί έναν τόπο μακριά από κάθε γνωστό τόπο, έναν ολόκληρο κόσμο, αυτοτελή, φυσικό και ιδανικό, που όμως θα βρίσκεται πάντα σε αντίθεση με την αφετηρία. Ο χρόνος μετράει κυριολεκτικά, τα γεγονότα που διαδραματίζονται διαρκούν μόνο μια μέρα, για την ακρίβεια κάποιες ώρες, με μεγάλη συνέπεια ως προς τον πραγματικό χρόνο που διαρκεί η παράσταση. Από την άλλη, όσον αφορά την χρονική τοποθέτηση, το δράμα βρίσκεται εκτός χρόνου. Στο νησί συναντάμε ταυτόχρονα χειμώνα και καλοκαίρι, άγονη και καρπερή γη, ενώ δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε ιστορικά τα γεγονότα. Μπορούμε αντ’ αυτού να ορίσουμε το έργο ως ένα αχρονικό επαναλήψιμο συμβάν στην ιστορία του ανθρώπου. Πραγματεύεται την επανάληψη του ίδιου θέματος: αγώνας για την εξουσία, φόνος, επανάσταση, βία. Ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί την αρχή της αναλογίας επαναλαμβάνοντας την ίδια κατάσταση μέσα από διαφορετικούς χαρακτήρες. Κατοπτρίζει, διακωμωδεί και μεγεθύνει το θέμα της εξουσίας, σε μια σκηνή παιγμένο από βασιλιάδες και σε άλλη από μπούφους. Οι μόνοι που εξαιρούνται από τον νόμο της επανάληψης είναι η Μιράντα και ο Φερδινάνδος, οι οποίοι ερωτεύονται και υπάρχουν μόνο ο ένας για τον άλλον, συμμετέχοντας στην ιστορία του κόσμου με άλλους νόμους. Και όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε αυτό το μαγεμένο νησί που κυριαρχεί η φύση, τόσο ειδυλλιακό όσο ανοίκειο. Στην προσπάθεια αποκωδικοποίησης του έργου αναδύονται τρεις καταστάσεις που λειτουργούν παράλληλα, η εξουσία, ο έρωτας και η ουτοπία.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Διαβάζοντας το κείμενο και ακολουθώντας την ιστορία δημιουργούμε εικόνες που το συνοδεύουν, κάποιες σχηματισμένες μέσω των δοσμένων περιγραφών και άλλες συνειρμικές, παρεκκλίνουσες και προσωπικές. Με αυτόν τον τρόπο συμβαίνει στον γραπτό λόγο μια κειμενοποίηση του χώρου, καθώς η χωρική εικόνα και εμπειρία αποτυπώνεται με λέξεις. Επιχειρείται εδώ η αντιστροφή αυτής της διαδικασίας, δηλαδή η χωροποίηση του κειμένου, όπου οι λέξεις και οι έννοιες αποτυπώνονται στον χώρο, με έμφαση σε αυτήν την διπλή προσέγγιση, περιγραφής και προσωπικών συνειρμών. Έτσι έχουμε σε ένα πρώτο επίπεδο την φυσική μορφή του χώρου που δημιουργείται με τα δεδομένα της, που αποτελούν μια περιγραφή, όπως οι λέξεις του κειμένου και από την άλλη τις διάφορες ερμηνείες που μπορούν να απορροφήσουν στην αντίληψη του καθενός. Η δημιουργία αυτού του χώρου βασίζεται στην ανάλυση του κειμένου. Η προσέγγιση του αναγνώσματος είναι κυρίως νοητική και ψυχολογική, με την έννοια της έμφασης στις καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες, στις ψυχολογικές τους μεταπτώσεις και στα αισθήματα που απορρέουν από αυτές. Προκειμένου να αποκωδικοποιηθεί το κείμενο προκύπτουν κάποιες γενικεύσεις, που ορίζουν ως αφηρημένες έννοιες τις καταστάσεις που έχουν αναδυθει. Στην Τρικυμία αυτές ήταν το τρίπτυχο, εξουσίαέρωτας-ουτοπία. Αφού οριστούν οι έννοιες που συμπυκνώνουν το έργο, επιχειρείται η ανάλυση εκ νέου υπό το πρίσμα τις τρικυμίας. Δεν ενδιαφέρει επομένως η κατανόηση της εξουσίας ως όρος που εμπεριέχει πολλαπλές ερμηνείες αλλά η κατανόηση της κατάστασης “εξουσία” όπως προκύπτει από την ιστορία της Τρικυμίας. Με αυτόν τον οδηγό ξεκινάει η μετάφραση αυτών των καταστάσεων αρχικά μέσω άλλων λέξεων με “χωρική φόρτιση”. Για παράδειγμα όταν ο έρωτας χαρακτηριστεί ως φωλιά, είμαστε ένα βήμα πιο κοντά σε μια χωρική αποτύπωσή του. Με αυτόν τον τρόπο σταδιακά παράγεται μια σειρά αποτυπώσεων, διαισθητικών και αυτοτελών που προκύπτουν από την μεταφορά των συγκεκριμένων λέξεων σε εικόνες. Οι αποτυπώσεις αυτές, μέσω σκίτσων και μακετών εκφράζουν σχέσεις όγκων, σχημάτων και σωμάτων που απορρέουν από τις επιλεγμένες έννοιες-λέξεις. Έπειτα από αυτήν την διαδικασία σειρά έχει η σύνθεση, ώστε να δημιουργηθεί ένα σύστημα που θα εμπεριέχει τις καταστάσεις και θα λειτουργεί ως σύνολο. Εδώ, παράλληλα με την διαδικασία επιλογής και συρραφής των προηγούμενων αποτυπώσεων, επιστρέφουμε ξανά στο κείμενο ώστε η σύνθεση να απαντάει στην συνολική δομή του, να μην χάσει την αφετηρία.
Το νησί τούτο είναι δικό μου από την Συκοράξα την μάνα μου, κι εσύ μου το ‘χεις πάρει. Κάλιμπαν. Πράξη πρώτη. Σκηνή 2.
Καλέ μου φίλε , την περίπτωσή σου θα ‘χω παράδειγμα· τη Νάπολη θα πάρω, καθώς εσύ κυρίεψες το Μιλάνο. Τράβηξε το σπαθί σου. Μια χτυπιά θα σε λυτρώσει από τον φόρο που πληρώνεις και τότε βασιλιάς εγώ, θα σ’ αγαπώ.
Σεβαστιάνος. Πράξη δεύτερη. Σκηνή 2.
Έτσι οι κατώτεροι υπηρέτες μου με φίνα κίνηση και με θαυμάσια προσοχή το ρόλο του έπαιξε καθένας. Τώρα δουλεύουν οι μεγάλες μου μαγείες και όλοι οι εχθροί μου ετούτοι ΄ναι μπλεγμένοι στην τρέλα τους. Στην εξουσία μου βρίσκονται·
Πρόσπερο. Πράξη τρίτη. Σκηνή 3.
Η εξουσία είναι ο τρόπος με τον οποίο ορισμένες πράξεις τροποποιούν άλλες πράξεις. Μπορεί να εκληφθεί ως βία που ασκούμε στα πράγματα ή μια πρακτική την οποία επιβάλουμε σε αυτά. Είναι μια σχέση με τα πράγματα και σχέση μεταξύ ανθρώπων, ένα αναπόφευκτο στοιχείο της κοινωνικής δράσης καθώς η συνθήκη των άνθρωπων που δρουν από κοινού τείνει να δημιουργεί αρχηγούς και σχέσεις υποταγής. Οι σχέσεις εξουσίας ετεροκαθορίζουν τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτές, ωθόντας τα να λειτουργούν βάση της θέσης που τους προσδίδεται, είτε αποδέχοντάς την, είτε αρνούμενοί την.
Η πλοκή της Τρικυμίας χτίζεται πάνω στο ζήτημα της εξουσίας και συγκεκριμένα στον αγώνα για την κατάκτησή της. Παρουσιάζεται η θηριωδία της ιστορίας και η αστάθεια της ηθικής τάξης. Οι φόνοι δεν είναι ανάγκη να συμβούν, αρκεί η πρόθεση. Οι ρόλοι συνεχώς αλλάζουν. Ο βασιλιάς γίνεται δούλος και ο δούλος επαναστατεί ενάντια στον βασιλιά του. Γίνεται μια συνεχής προσπάθεια για ανάβαση σε μία “καλύτερη θέση”. Το νησί μοιάζει με το βασίλειο που όλοι διεκδικούν και αποσπούν ο ένας απ’ τον άλλον. Διεκδικούν ακόμα και όταν δεν υπάρχει τίποτα για να κερδίσουν.
Μόλις πρωτοκοιτάχτηκαν, η αγάπη στα μάτια τους τρεμόπαιξε. Πρόσπερο. Πράξη πρώτη. Σκηνή 2.
Ω! Αν είσαι μια παρθένα και δεν έχεις αλλού χαρίσει την αγάπη σου, βασίλισσα θα σε κάνω της Νάπολης. Φερδινάνδος. Πράξη πρώτη. Σκηνή 2.
Ω! θαύμα! Πόσα όμορφα πλάσματα μαζεύτηκαν εδώ! Τι ωραίο το γένος το ανθρώπινο! Λαμπρέ, καινούριε κόσμε, που ‘χεις τέτοιους ανθρώπους! Μιράντα. Πράξη Πέμπτη . Σκηνή 1.
Ο έρωτας έχει τυχαία και ενδεχομενική μορφή και μπορεί να σχετιστεί με μια συνάντηση. Από μια τέτοια απλή αφετηρία μαθαίνουμε ότι μπορούμε να αποκτήσουμε μια εμπειρία του κόσμου με βάση την διαφορά και όχι μόνο με βάση την ταυτότητα. Παρ’ ότι ο έρωτας ξεκινάει με μια συνάντηση δεν αναλώνεται σε αυτήν. Το τυχαίο παγιώνεται και αρχίζει μια διαρκής κατασκευή, μια νέα αλήθεια σχετικά με το να είμαστε δύο και όχι ένας.
Ο έρωτας της Μιράντας και του Φερδινάνδου ξεκινάει αντίστοιχα από μια συνάντηση για να καταλήξει σε μια διαφορετική αντιμετώπιση του κόσμου. Η στιγμή της συνάντησης είναι η αρχή για μια νέα θεώρηση όπου αντιλαμβάνονται τα πάντα ο ένας μέσω του άλλου. Απομονώνονται σε αυτήν την κοινή κατάσταση που βιώνουν και είναι τυφλοί σε καθετί άλλο. Πρόκειται για μια τομή στην προηγούμενη κατάσταση που τους αποκόπτει από την ροή των πραγμάτων και έχουν παρωπίδες προς ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Στρέφουν όλη τους την προσοχή στο καινούριο μαζί.
Εάν είχα τούτο το νησί άρχοντά μου να το φυτέψω… και ήμουν βασιλιάς του, τι θα έκανα; … Στην πολιτεία μου όλα θα γινόντουσαν αντίθετα απ’ ότι συνηθίζονται· κάθε λογής εμπόριο θα απαγόρευα, δεν θα υπήρχαν δικαστές· άγνωστα θα ‘ταν τα γράμματα· ούτε πλούτη, μήτε φτώχια ή δούλοι· […] δουλειά καθόλου, άνεργοι όλοι οι άντρες· και οι γυναίκες, όμως αγνές και αθώες· εξουσία καμία. … Όλα κοινά θα τα ‘δινεν η Φύση δίχως ιδροκοπήματα και κόπους
Γκονζάλο. Πράξη δεύτερη. Σκηνή 1.
Μην έχεις φόβο· το νησί το πλημμυρίζουν γλυκόλαλοι σκοποί, θόρυβοι, κρότοι, που ευφραίνουν και δε βλάφτουν. Πότε, πότε χιλιάδες όργανα ηχερά βουίζουν στ’ αυτιά μου· κι άλλοτε φωνές, που κι όταν έχω ξυπνήσει από μεγάλον ύπνο, με κάνουν να ξανακοιμάμαι. Τότε θαρρώ, μες στ’ όνειρό μου πως ανοίγουν τα σύννεφα και θησαυρούς μου δείχνουν έτοιμους πάνω μου να πέσουν· τότε μόλις ξυπνώ, φωνάζω, γιατί θέλω να ονειρευτώ και πάλι. Κάλιμπαν. Πράξη τρίτη. Σκηνή 2.
Οι ουτοπίες αποτελούν θέσεις χωρίς πραγματικό τόπο. Πρόκειται για μια υπέρβαση του υπάρχοντος, για έναν τόπο αλλιώτικο, μια νέα πραγματηκότητα. Είναι ιδανικοί τόποι μιας ριζικής ετερότητας ως προς το υπάρχον. Η αρμονία που περιγράφουν προκείπτει, όχι μέσα από την σύνθεση διαφορών αλλά από την κατάργηση των στοιχείων που θεμελιώνουν την διαφορά. Σχετίζεται με μια άρνηση στην αλληλουχία και συνοχή του χρόνου, πρωτίστως στην ίδια την δομή του κοινωνικού χρόνου, επομένως αφορά τόσο μια χωρική, όσο και χρονική αναζήτηση.
Η ουτοπία που περιγράφεται στην Τρικυμία είναι το ιδανικό αλλού, ένας τόπος κυριευμένος από μαγικά πνεύματα και μουσικές, η φύση κινητήρια δύναμη όλων και το ανθρώπινο στοιχείο αναλώνεται στη παρουσία του. Ο χρόνος μετρά διαφορετικά, χάνει την κυκλική δομή του και επικρατεί κατάσταση ονείρου. Ο ευγενής Γκονζάλο φαντασιώνεται ότι εκεί θα μπορούσε να αναπτυχθεί η ιδανική κοινωνία, χωρίς εξουσία, δουλειά και υλικές απολάυσεις, καταργώντας τα θεμέλια της ανθρώπινης συνθήκης διαβίωσης. Όμως ακόμα και σε αυτήν την ονειροπόληση ο Γκονζάλο θα ήθελε να είναι ο βασιλιάς. Διαγράφεται έτσι η πτώση της ουτοπίας. Είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητά τους, που οι άνθρωποι δεν μπορούν να την αντέξουν. Συνδέεται με μια μοναχικότητα αναπόφευκτη γιατί όσο περισσότεροι άνθρωποι, τόσο αναιρείται η ουτοπία. Η ουτοπία για τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον είναι αβάσταχτη. Επομένως και η επιστροφή από αυτήν δεδομένη.
ΕΞΟΥΣΙΑ επανάληψη φαύλος κύκλος πλήθος εγκλωβισμός ανάβαση-κατάβαση επίπεδα
ΕΡΩΤΑΣ συνάντηση τομή φωλιά κρυψώνα ενδιάμεσα παρένθεση
ΟΥΤΟΠΙΑ αιώρηση ύψος τέλμα κορυφή επιστροφή μοναξιά
Ε Ξ ΟΥ Σ Ι Α
ΕΡΩΤΑΣ
ΟΥΤΟΠΙΑ
ΤΟ ΝΗΣΙ
Ένα τμήμα στεριάς που βρέχεται απ’ όλες τις πλευρές του από θάλασσα. Η αγάπη του Σαίξπηρ για το φανταστικό αρδεύεται πάντα από την σύγχρονή του πραγματικότητα, και χάρη σε τούτο ο κόσμος που συμπυκνώνει πάνω στην σκηνή γινόταν ακόμα πιο υλικός. Όμως πάντα ήταν ολόκληρος ο κόσμος. Είναι λοιπόν μάταιο να αναζητούμε το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του νησιού του Πρόσπερο. (Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας, Γιαν Κοττ)
Η έννοια του νησιού έχει κάτι το φαντασιακό, καθώς αποτυπώνει την μακρινή άγνωστη γη, ιδέα φόβου αλλά και αντικείμενο ανακάλυψης. Αντιπροσωπεύουν το μη κανονικό, ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες, χώρους αλλαγών, μεταμορφώσεων και γίγνεσθαι, άρσης ταυτοτήτων και ιεραρχήσεων. Γεωγραφικά, το νησί, έχει ξεκάθαρα όρια. Το νερό το διαχωρίζει αυστηρά από την ξηρά και για να φτάσει κανείς στα εδάφη του πρέπει να διασχίσει τη θάλασσα που παρεμβάλλεται. Το νησί, ως ετεροτοπία, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ανοίγματος και κλεισίματος. Η δύσκολη πρόσβαση είναι μέρος αυτής της ιεροτελεστίας. Το κύριο γνώρισμα της ετεροτοπίας, εντέλει, είναι ότι αποτελεί τόπο ανάδειξης σχέσεων ανάμεσα σε ετερότητες. Οι ετεροτοπίες αντανακλούν παράτυπες σχέσεις με το έτερο, για να παράγουν επιθυμίες ικανές να σκανδαλίσουν τις πραγματικές θέσεις της εκάστοτε κοινωνίας. Σαν ένα άλλο πλοίο, το νησί στέκει μόνο του, τόπος αποκομμένος και πλήρης. Ο μύθος του έρημου νησιού ανέκαθεν σαγήνευε ως το πρότυπο ενός ιδεατού κόσμου, μακριά από τον πραγματικό, που λειτουργεί ως τόπος υποδοχής για το παράνομο, το παράλογο, το παραφυσικό. Το υποκείμενο καταφεύγει σε αυτό το φανταστικό σενάριο προκειμένου να αποκαταστήσει τη σχέση μεταξύ νου και εμπειρίας. Απομονώνεται και αποστασιοποιείται σε αυτή την ενδιάμεση ζώνη, για να αναζητήσει τη δυναμική της απελευθέρωσης που θα επαναδιαμορφώσει τον τρόπο του ανήκειν. Η έρημη νήσος υπόσχεται το ιδανικό της ολοκληρωτικής αναδόμησης του κόσμου. Τα νησιά είναι η απόδειξη μιας αντίθεσης, της αντίθεσης ωκεανού και γης. Σύμφωνα με την ανάλυση του Deleuze, κατά τους γεωγράφους υπάρχουν δύο είδη νησιών, τα ηπειρωτικά και τα ωκεάνια. Τα ηπειρωτικά ήταν κάποτε κομμάτια της ηπείρου, από την οποία έχουν πια αποσχιστεί. Τα ωκεάνια είναι αυτόνομοι οργανισμοί, ανεξάρτητα από κάθε κοινωνική αναφορά, που έχουν σχηματιστεί από κοραλλιογενείς υφάλους ή έχουν αναδυθεί από τα βάθη της θάλασσας. Τα ηπειρωτικά νησιά υπενθυμίζουν πως η θάλασσα είναι πάνω από την γη και τα ωκεάνια πως η στεριά είναι ακόμα εκεί κάτω. Τα δύο ήδη νησιών υπήρχαν ήδη στην φαντασία. «Δεν είναι η νήσος που διαχωρίζεται από την ήπειρο, είναι οι άνθρωποι που αναζητούν την ευκαιρία να διαχωριστούν από τον κόσμο, όταν αναλογίζονται το νησί. Δεν είναι η νήσος που δημιουργείται από τα σπλάχνα της γης, είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν, εκ νέου, τον κόσμο πάνω της.” Όταν ονειρευόμαστε νησιά από την μια ονειρευόμαστε την αποκοπή, τον διαχωρισμό, το να είμαστε χαμένοι και μόνοι. Από την άλλη ονειρευόμαστε το ξεκίνημα από την αρχή, την αναδημιουργία (separating- creating). Η φαντασία καθιστά το ερημονήσι πρότυπο συλλογικής ζωής, πεδίο δυνητικών διερευνήσεων, τόπο επιθυμίας και εμπειρίας. Παρόλα αυτά υπάρχει πάντα η έρημος, που είναι αυτό που το περιβάλλει, ο ωκεανός γύρω του. Ας μην ξεχνάμε και πως συμβαίνει τα νησιά να λαμβάνουν τον ρόλο της εξορίας-φυλακής, για κατοίκους με συμπεριφορά αποκλίνουσα και έτσι λειτουργούν και ως ετεροτοπίες της απόκλισης. Τα νησιά είναι λογικό να εγκαταλείπονται όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατοικήσει με την ασφάλεια ότι πλέον δεν υπάρχει η αντίθεση ωκεανού – στεριάς. Η ουσία του εγκαταλελειμμένου νησιού είναι φαντασιακή και όχι γεωγραφική. Σε ένα εγκαταλελειμμένο νησί συμβαίνει αναδημιουργία και όχι δημιουργία, επανέναρξη και όχι έναρξη.
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΑ
Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι πλατείες, τα πάρκα, οι στοές, τα παγκάκια, τα πεζούλια, τα κολωνάκια. Το ανάμεσα στα κτίρια.
Ο δημόσιος χώρος των πόλεων, απαντώντας στον σύχρονο τρόπο και ρυθμό ζωής, λειτουργεί πλέον ως ενδιάμεσο, ως μεταβατικός χώρος μεταξύ του σημείου Α και του σημείου Β. Δεν είναι οικείος ή ανοίκειος, είναι απλά εξυπηρετικός, ευχάριστα ή δυσάρεστα, ως προς την κινητικότητα, την ροή ανθρώπων και αγαθών, την γεφύρωση αποστάσεων, την απαραίτητη απόσταση μεταξύ των κτιρίων. Ο σχεδιασμός προκαθορισμένων χώρων για κάθε διάσταση της σύγχρονης ζωής, αφαιρεί από τον δημόσιο χώρο την κοινωνική του δυνητικότητα. Έχει αποσυνδεθεί από τον ελεύθερο χρόνο και την κοινωνική δράση και έχει πάψει να αποτελεί τον τόπο του παράγειν από κοινού. Αντ’ αυτού κυριαρχεί η αποστασιοποίηση και η μοναχικότητα, η επιτάχυνση του βήματος και του βλέμματος, η ελάχιστη σύνδεση με τον χώρο και τους παρεβρισκόμενους, τόσο σωματική όσο και νοητική. Παρόλα αυτά παραμένει ο κυρίαρχος τόπος της συλλογικής αστικής εμπειρίας και επομένως μέσα σε αυτόν μπορούν να γεννηθούν εμβόλημες αναπτρεπτικές συνθήκες της παραπάνω περιγραφείσας κατάστασης.
Διερευνώντας αυτόν τον στόχο εισάγεται η έννοια της ετεροτοπίας, ως ένας πραγματικός, λειτουργικός τόπος, ο οποίος έχει σχεδιαστεί εντός του θεσμού της κοινωνίας και στον οποίο ταυτόχρονα αντισπροσωπεύονται, αμφισβητούνται και ανατρέπονται οι θέσεις της. Η ετεροτοπία έχει την δυνατότητα να αντιπαραθέσει σε έναν πραγματικό τόπο, πολλούς χώρους, πολλές θέσεις οι οποίες από μόνες τους είναι ασύμβατες. Συνδέεται με μια ρήξη με τον παραδοσιακό χρόνο δημιουργώντας ετεροχρονισμούς. Είναι χώροι που διαφέρουν και στεγάζουν την ετερότητα. Η διαφορά από τον περίγυρό τους κάνει τις ετεροτοπίες τόπους αναφοράς και παράλληλα ορίζονται και οι ίδιοι από μια σχέση σύγκρισης με τους άλλους τόπους της κοινωνίας. Μπορούν να θεωρηθούν κοινωνικά πειραματικά εργαστήρια, μεταβατικοί τόποι όπου αδιαμόρφωτες ακόμα προβάλλουν εναλλακτικές συμπεριφορές και αξίες. Οι ενδεχομενικότητες που προσφέρουν αποτελούν το πεδίο κατασκευής του μέλλοντος και οι προσωρινές ισορροπίες προεικονίζουν μορφές μονιμότερων συσχετισμών. Προκύπτουν πιθανές νέες κοινωνικές σχέσεις και εμπειρίες χωρίς να σημαίνει απαραίτητα πως θα θεμελιωθούν.
παρεμβολή Προτείνεται η παρεμβολή στον δημόσιο χώρο, ενός παράδοξου στοιχείου πιθανής ανατροπής των παγιωμένων πρακτικών μέσα σε αυτόν. Η επιβράδυνση της κίνησης, των ροών, των βλεμμάτων, της σκέψης.
περικύκλωση
Η αντικατάσταση μιας συνηθισμένης στάσης με μια ενδεχόμενη κίνηση και αντίστροφα. Η ύπαρξη ενός συστήματος ανοίγματος και κλεισίματος που απομονώνει ένα σημείο και ταυτόχρονα το καθιστά προσπελάσιμο.
εσωτερική | εξωτερική περιέλιξη
Η παρεμπόδιση των καθιερωμένων κινήσεων και ρυθμών που δίνει την δυνατότητα αναγνώρισης νέωων επιλογών. Τα χωρικά δίπολα που οδηγούν σε αμφιταλαντέυσεις και συγκρίσεις.
είσοδος κυκλισμός έξοδος
Η εναλλαγή των σωματικών συσχετισμών με τον χώρο και τους άλλους. Οι χωρικές πυκνώσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε κοινωνικές ζυμώσεις. Η αμφισβήτηση του γνώριμου μέσω της εισαγωγής του ξένου. Η επανανοηματοδότηση του παλιού μέσω της αποδοχής ή της απόρριψης του νέου.
πυκνώσεις
εντός περί εκτός
εσωτερική | εξωτερική διέλευση
είσοδος κυκλισμός έξοδος
σπείρα - ανέλιξη
πυκνώσεις
περί +
εντός =
Η ΣΥΝΘΕΣΗ
Ζητούμενο για το χωρικό αντικείμενο που σχεδιάζεται είναι να αποτελέσει
μ ια ο λό τητα , έ να ν κ όσμο με αυτοτέλ ει α [ΣΥΝΟΛΟ] η οποία δεν έρχεται να μπερδευτεί με την καθιερωμένη πραγματικότητα, ούτε να συμπληρώσει τον αστικό ιστό. Πρόκειται για μια αυτοτελή νέα κατασκευή ή οποία έρχεται σε
α ντιπα ρ ά θε ση μ ε το καθημερι ν ό και την πόλ η [ΠΟΛΗ]. Βρίσκεται μέσα στην πόλη ακριβώς για να συγκριθεί με αυτήν, να έρθει κόντρα και να προτείνει μια νέα συνθήκη. Εκφράζεται μέσω μιας
δο μ ή ς κα ι υλικό τητας σ τι βαρής, αλ λ ά αν ασ τρέψι μης [ΕΚΦΡΑΣΗ]. Έτσι ενισχύει την αυτοτέλειά της. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί μια κατασκευή ικανή να λειτουργήσει ανεξάρτητα και να προκαλεί ισχυρές αντιληπτικές και αισθητικές μεταπτώσεις. Με τον τρόπο αυτό η εγκατάσταση θα μπορεί να έχει
μ ε τα β λητή διά ρ κ ε ι α παρουσί ας [ΧΡΟΝΟΣ]. Ίσως να διαρκέσει για λίγο, όσο «ξαφνιάζει» και μετά να απομακρυνθεί, να μεταφερθεί σε άλλον τόπο δημιουργώντας νέες διαστάσεις και εμπειρίες. Ίσως να παραμείνει, παραλαμβάνοντας τον ρόλο που οι χρήστες της αποδίδουν, την φθορά του χρόνου και την επιρροή του περιβάλλοντός της. Η ενεργοποίηση αυτής της ετεροτοπίας συμβάνει μέσω της ανακάλυψή της. Αυτό συμβαίνει μέσω της
σω μ α τικό τητα ς [ΒΙΩΣΗ] που ως στοιχείο αλληλεπίδρασης, εξερεύνησης, παιχνιδιού και συμμετοχής, οδηγεί σε διαφορετικές εμπειρίες και καθιστά την εγκατάσταση προσωπικά βιωμένη.
Επιστρέφοντας στις αποτυπώσεις περί Εξουξίας - Έρωτα - Ουτοπίας που προέκυψαν, διερευνάται η σύνθεση ενός χωρικού αντικειμένου που θα τις συμπεριλαμβάνει. Αναζητείται η διατήρηση των σωματικών και χωρικών συσχετισμών που εντοπίζεται στις αρχικές αποτυπώσεις των τριών καταστάσεων, αυτήν την φορά εκφρασμένων με ένα κοινό λεξιλόγιο, με τα ίδια εργαλεία παραγωγής χώρου. Επιπλέον προστίθεται η παράμετρος της διαμόρφωσης νέων συσχετισμών μεταξύ των τριών καταστάσεων. Η σχέση και αλληλεπίδραση που θα προκύψει μεταξύ Εξουξίας - Έρωτα Ουτοπίας κατά την σύνθεσή τους. Η δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ αυτών. Ακόμα επιδιώκεται κατά την σύνθεση του χωρικού αντικειμένου η συμπερίληψη των συνθηκών που τέθηκαν όσον αφορά την ύπαρξή του μέσα στον δημόσιο χώρο. Σταδιακά διαμορφώνεται ένα κλειστό σύστημα όπου η Εξουσία κυκλώνει τον Έρωτα και την Ουτοπία, με τον πρώτο να αποτελεί ένα βύθισμα και την δεύτερη μια κορυφή στο σύστημα.
Το σύστημα που δημιουργείται με σκοπό να συνθέσει τις χωρικές ποιότητες που αντιστοιχούν στις τρεις καταστάσεις [Εξουσία, Έρωτας, Ουτοπία] παίρνει τελική μορφή όπου τα μεγέθη αντιστοιχούν σε σχέσεις σωμάτων. Η εξουσία, ως ένας φαύλος κύκλος αποτελεί την βασική αφήγηση, με την ανάβαση να διαδέχεται την κατάβαση και πάλι από την αρχή. Δημιουργούνται επίπεδα που προσφέρονται ως ένα βάθρο ιεραρχικών θέσεων. Οι διαστάσεις τους είναι ίδιες, καθώς μοιράζουν τον κύκλο σε 8 τμήματα, κάτι που εκφράζει μια χρονικότητα. Στον φαινομενικά σταθερό ρυθμό όμως αντιπαρέρχονται οι κλίσεις, οι αλλαγές πορείας και η επανάληψη, με αποτέλεσμα ο χρόνος εν τέλει να χάνεται. Στον ατέρμονο κύκλο της εξουσίας δημιουργείται μια τομή, που οδηγεί στο πιο κρυμμένο σημείο της σύνθεσης. Δύο διαφορετικές πορείες ενώνονται εκεί προκαλώντας μια συνάντηση. Το σημείο της συνάντησης είναι το μόνο κλειστό σημείο, που δημιουργείται μια φωλιά, χαμηλά, προστατευμένη από τα βλέμματα των πολλών. Εκεί χάνεται η αίσθηση όσων συμβαίνουν τριγύρω. Οι διαστάσεις του “δωματίου” αντιστοιχούν σε δύο άτομα. Τοποθετούνται δύο αντιδιαμετρικοί καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν ο ένας τον άλλον πολλαπλασιάζοντας τον χώρο και τα είδωλα και ενισχύοντας την εσωστρέφεια.Αυτοί που συναντήθηκαν θα πάρουν την απόφαση αν και για πόσο θα μοιραστούν την φωλιά και αν συνεχίσουν σε κοινή πορεία. Παρότι τα επίπεδα της εξουσίας διαδέχονται το ένα το άλλο και η κυκλική κίνηση μπορεί να είναι αέναη, υπάρχει ένα σημείο που μοιάζει να είναι το τέλος. Το πιο ψηλό σημείο, η κορυφή, ένα μικρό επίπεδο συγκριτικά με τα γύρω του. Εκεί η θέα είναι πανοραμική και ο έλεγχος της κατάστασης που συμβαίνει γύρω πλήρης. Όποιος φτάνει εκεί αιωρείται πάνω από το σύνολο της σύνθεσης. Τοποθετείται εκεί ένα μοναδικό στοιχείο που αντοιστοιχεί σε κάθισμα ενός ατόμου προσφέροντας την “ιδανική θέση”. Το στοιχείο αυτό προσφέρει και μια οπτική σύνδεση με τον κάτω χώρο μέσω της γυάλινης επιφάνειάς του. Όμως δεν έχει που αλλού να πάει από κει, ο χώρος είναι άβολα μικρός για να φιλοξενήσει περισσότερα άτομα και αναγκαστικά αυτός που έφτασε εκεί θα επιστρέψει. Είναι ένα τέλμα που οδηγεί πίσω στην κατάσταση της εξουσίας. Η είσοδος στο σύστημα είναι μια, και είναι κοινή με την έξοδο. Αυτό προσφέρει την αποκοπή και την επαναφορά που αναζητούμε. Το νησί που δημιουργείται είναι δύσβατο τριγύρω και δεν διαχέεται στον ωκεανό που το περιβάλει. Έχει σαφές όριο. Έτσι η επιλογή γίνεται πιο ξεκάθαρη, ο καθένας αποφασίζει εάν θα εισέλθει στο νησί βγαίνοντας απ’ τον ρυθμό της πόλης ή εάν θα το προσπεράσει, παρατηρώντας ίσως την εικόνα του από μακριά.
Γ
Α
Β
Α
Γ
Β
ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΟΨΗ
|
ΚΛΙΜΑΚΑ 1:33
ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΟΨΗ
Γ
Α
Β
Α
Γ
Β
ΕΙΔΙΚΗ ΚΑΤΟΨΗ
|
ΚΛΙΜΑΚΑ 1:33
ΕΙΔΙΚΗ ΚΑΤΟΨΗ
Ο Ψ Η
ΟΨΗ B
Ο Ψ Η
Β
|
Κ Λ Ι Μ Α Κ Α
Α
|
Κ Λ Ι Μ Α Κ Α
1 : 3 3
1 : 3 3
ΟΨΗ Α
K Α Τ Α Σ Κ Ε Υ Α Σ Τ Ι Κ Η
2.1
Π Ρ Ο Σ Ε Γ Γ Ι Σ Η
2.1
1.4
2.1
1.4
1.4 1.1
2.2 1.5
1.5
2.2
1.1
2.2
1.3 1.2
1.2 1.1
1. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΟΥ
1. ΑΞΟΝΟΜΕΤΡΙΚΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΟΥ
2. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΟΥ ΕΙΣΟΔΟΥ
1
4 2
3 T O M H
3
Α - Α
3
3 1.1
1.3
1.9
3. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΕΔΡΑΣΗΣ Α 1.6 2.3
3
1.1
3
1.1
1.6
1.7
1.6
1.3 1.8
3. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΕΔΡΑΣΗΣ Β
4. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗΣ CORTEN Α
1.1 1.3
4.ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗΣ CORTEN Β
4.ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗΣ CORTEN Γ
1.1
1.3
2.3 1.1 1.6 3
3. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΕΔΡΑΣΗΣ 45°
4.ΚΑΤΟΨΗ ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗΣ CORTEN
ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Ως προς την υλικότητα, επιλέχθηκε το κορτέν για το περιμετρικό όριο ως ένα σκληρό υλικό που θα περικλύει και θα διαγράφει το σχήμα. Η είσοδος τονίζεται από δύο στοιχεία του ίδιου υλικού. Το συναντάμε ξανά στο κεντικό τμήμα (πύργο) που ξεπροβάλλει μέσα από το σύστημα. Όλα τα υπόλοιπα εμφανή στοιχεία είναι ξύλινα. Τα δάπεδα πληρώνονται με ξύλινες σανίδες που ακολουθούν τα επίπεδα. Στα οριζόντια επίπεδα τοποθετούνται κάθετες σανίδες, ενώ στα κεκλιμένα οι σανίδες ακολουθούν την γεωμετρία των επιπέδων τονίζοντας τον άξονα ανάβασης - κατάβασης.
ΑΞΟΝΟΜΕΤΡΙΚΟ ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
Η κατασκευή έχει μηδενικό αποτύπωμα και χωρίζεται σε αυτοτελή, αυτοφερόμενα τμήματα που συμπληρώνουν το σχήμα, το καθένα με τον δικό του μεταλλικό σκελετό. Έτσι μπορεί να απορροφήσει τις αποκλίσεις που μπορεί να προκύψουν από τις ανομοιομορφίες του εδάφους ή τις δυσκολίες απόλυτης ευθυγράμμισης.
ΑΞΟΝΟΜΕΤΡΙΚΟ ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΕΣ
Καθώς το χωρικό αντικείμενο που προέκυψε δημιουργήθηκε με γνώμονα σχέσεις σωμάτων μεταξύ τους και με τον χώρο, επιβεβαιώνεται με την εισαγωγή του πλήθους σε αυτό. Οι σχεδιαστικά σκηνοθετημένες συνθήκες της εγκατάστασης ενισχύονται και εξελίσσονται όταν βρεθούν άτομα μέσα σε αυτήν που θα την ενεργοποιήσουν. Ανεξάρτητα πλέον από την αφετηρία του κειμένου και των καταστάσεων Εξουσία - Έρωτας - Ουτοπία, λειτουργούν οι σχέσεις επιπέδων, οι συναντήσεις σωμάτων, η περιπλάνηση, η στροφή του ενδιαφέροντος προς τα μέσα και οι κοινωνικές συναναστροφές που πιθανόν θα προκύψουν με αφορμή τα παραπάνω. Μια σκέψη πάνω σε μια αποκλίνουσα ενεργοποίηση του χώρου σε σχέση με τις αρχικές προθέσεις σχεδιασμού προκύπτει από σενάρια εμπειρίας του χώρου κατά την διάρκεια της νύχτας. Με την τοποθέτηση ενός φωτός στο βυθισμένο “δωμάτιο” του Έρωτα, αντιστρέφεται η συνθήκη που επικτρατεί κατά την διάρκεια της μέρας, όπου αυτό είναι το πιο σκοτεινό μέρος της κατασκευής. Εξελίσσοντας αυτήν την σκέψη εάν το κάθε άτομο χρησιμοποιούσε έναν φακό κατά την διάρκεια της νυχτερινής του επίσκεψης θα δημιουργούνταν ένα διαδραστικό τυχαίο συμβάν, μια φωτιστική εγκατάσταση που ορίζεται από τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτήν.
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
Πρόκειται για ένα χωρικό αντικείμενο που χαρακτηρίζεται ως site generic, με την έννοια ότι μπορεί να τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης ανεξάρτητα του χαρακτήρα και των συνθηκών που αυτά φέρουν. Η ελάχιστη προυπόθεση είναι οι επαρκείς διαστάσεις του σημείου. Μπορεί να τοποθετηθεί σε πλατείες, σε πάρκα, σε κόμβους, σε μεγάλους πεζοδρόμους, σε λόφους. Ο βαθμός τυχαιότητας των συμβάντων που εξελίσσονται σε σχέση με την εγκατάσταση αυξάνεται καθώς αυτή κατοικείται πέρα από τον προβλεπόμενο τρόπο. Παραλαμβάνει τις δυναμικές του περιβάλλοντος και των ατόμων που συνδιαλέγονται μαζί της και αποκτά νέους μεταβλητούς ρόλους. Επιχειρείται η απεικόνιση διαφορετικών σεναρίων κατά την τοποθέτηση της κατασκευής σε μια πλατεία, ένα όριο της πόλης που καταλήγει στην θάλασσα και ένα πάρκο, όπου αυτή μετατρέπεται δυνητικά σε ένα σημείο στάσης, ένα σημείο θέασης ή έναν χώρο παιχνιδιού. Μπορεί να αποτελέσει η ίδια ένα σημείο ενδιαφέροντος και να παραληφθεί ως έκθεμα ή μια θέση που χρησιμοποιείται για την παρατήρηση του περιβάλλοντός της προσφέροντας μια άλλη οτπική της πόλης ή ένα πεδίο δράσης που προκαλεί νέες πρακτικές κατοίκησης του δημόσιου χώρου. Τα παραπάνω αποτελούν ένα δείγμα σεναρίων σε σχέση με την ύπαρξη του χωρικού αντικειμένου στην πόλη που μπορούν να προκύψουν σε συνδυασμό ή και να αναιρούνται από άλλα καθώς σε καμία περίπτωση δεν εξαντλούν τις ενδεχομενικότητες που αναδύονται.
Ευχαριστώ Αντώνη Χρήστο Όλγα Δάφνη Νικολέτα Σοφία Σταύρο Κώστα Κατερίνα Πόπη Κοστάμο Μυρτώ Χριστίνα Γι ώ ρ γ ο Νατάσα Μαρίλια Βίκυ Κατερίνα Παναγιώτη Μυρτώ Νάνσυ Λίζα Νίκο Κίμωνα Αχχιλέα Έργκιους Άρη Γι ώ ρ γ ο Δήμητρα Νάντια Ντέμα Βένια Εμμανουέλα
κάθε ένα για κάτι άλλο και όλα για όλα