_ MO
VENTUS House
{Mōtus} mōtus , ūs, m. moveo, I. a moving, motion (freq. and class.). I. Lit. A. In gen., motion, movement, moving, move, inspiration, “orbes, qui versantur contrario motu,” Cic. Rep. 6, 17, 17: “deus motum dedit caelo,” id. Univ. 6: “natura omnia ciens et agitans motibus et mutationibus suis,” id. N. D. 3, 11, 27: “motus astrorum ignoro,” Juv. 3, 42.—Poet.: “futuri,” departure, Verg. A. 4, 297: “sub Aurorae primos excedere motus,” Luc. 4, 734: “crebri terrae,” i. e. earthquakes, Curt. 4, 4, 20; 8, 11, 2.—
B. In partic., artistic movement, gesticulation, dancing: “haud indecoros motus more Tusco dabant,” gesticulated, Liv. 7, 2: “Ionici,” dances, Hor. C. 3, 6, 21: “Cereri dare motūs,” to perform dances, dance, Verg. G 1, 350: “palaestrici,” the motions of wrestlers, Cic. Off. 1, 36, 130. —Of the gestures of an orator, Cic. Brut. 30, 116.—Of military movements, evolutions: “ut ad motūs concursūsque essent leviores,” Nep. Iph. 1, 4.—
C. Transf., a stage in the growth of a plant: “tres esse motūs in vite, seu potius in surculo, naturales: unum quo germinet: alterum quo floreat: tertium quo maturescat,” Col. 4, 28, 2.—
{Ventus} ventulus -i, m. a wind. ventus -i, m. wind. ventito : to come often, to visit frequently. ventosus : full of wind, windy, breezy. ventulus : breeze, soft wind.
ventus, i, m. Sanscr. vā, blow; vatas, wind; Gr. root α-, ω, ημι, to blow; whence ήρ, αρα, etc.; Goth. vaia, to breathe; vinds, wind
I. wind (syn.: aura, flamen). I. Lit.: “ventus est aëris fluens unda cum incerta motus redundantia, etc.,” Vitr. 1, 6; cf. Quint. 12, 10, 67; Plin. 2, 47, 46, § 120;
II. Trop., the wind, as a symbol of fortune (favorable or unfavorable), fame, applause, etc.: quicumque venti erunt, ars certe nostra non aberit, however the winds may blow, i. e. whatever circumstances may arise, Cic. Fam. 12, 25, 5: alios ego vidi ventos; “alias prospexi animo procellas,” id. Pis. 9, 21; cf.: “cujus (Caesaris) nunc venti valde sunt secundi,”
FIXd
ARCHITECTURE/DESIGN
ii.