The Original Soundtrack Jaws
Blade Runner
Het lijk van een jonge vrouw spoelt aan op het strand. Politiechef Martin Brody start een onderzoek en vermoedt dat een witte haai de wateren onveilig maakt. Het bestuur van het toeristendorpje kiest echter voor het commerciële belang en weigert het verhaal van Brody te geloven.
Los Angeles, 2019. Het almachtige bedrijf Tyrell Corporation heeft een nieuw type robot ontwikkeld dat vrijwel identiek is aan de mens, de replicant. Vijf replicanten hebben een schip gekaapt en zijn op weg naar de Aarde om hun schepper op te zoeken.
Jaws won drie Oscars, waaronder die voor Beste muziek. De intense soundtrack van John Williams droeg mee aan het succes van de film en roept zelfs 45 jaar later nog steeds onherroepelijk de gedachte aan een naderend gevaar op.
Blade Runner – de ultieme sci-fi klassieker – kwam uit in 1982, maar het duurde 12 jaar voor de beklijvende soundtrack van Vangelis beschikbaar werd.
1975, duur: 2:04, VS, regie: Steven Spielberg, met: Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss, dialogen: Engels
1982, duur: 1:57, VS, regie: Ridley Scott, met: Harrison Ford, Rutger Hauer, Sean Young e.a., dialogen: Engels
Vertoning: 24/6 in Cinema ZEDVesalius
Vertoning: 3/7 in Cinema ZED-Vesalius
Robin Broos OVER THE ORIGINAL SOUNDTRACK Hoe komt het dat we de muziek van Star Wars, Amélie Poulin of Psycho op commando kunnen neuriën, maar de respectievelijke componisten telkens pas aan het einde van de aftiteling worden bedankt?
Fox, die de film vooraf zou gaan. Yann Tiersen wil liever niets meer te maken hebben met zijn score voor Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain. En Bernard Herrmann moest het schrikeffect van Psycho creëren voor de helft van de gewone prijs.
Soundtracks zijn altijd wat een buitenbeentje geweest in het productieproces van een film. Bij de release van een voorname titel lezen we interviews met de regisseur en cast, komen de triple-A acteurs in Het Journaal. Maar de filmcomponist, die hoor je zelden. Zonde, want ook zij hebben vaak een opmerkelijk verhaal te vertellen.
De eerste keer dat ik begreep dat soundtracks iets bijzonder hadden, was bij het album John Williams conducts John Williams: The Star Wars Trilogy. We schrijven midden jaren 1990. Er waren nog maar drie films in deze franchise en dat leek voldoende. En op zijn album bewees Williams zijn genialiteit: dat je met muzieknoten herinneringen kan creëren. Elk voornaam personage had z'n eigen leitmotiv, die mijn tienerbrein telkens terugkatapulteerde naar een specifiek moment in de ruimtesaga.
John Williams liet zich voor zijn openings muziek van Star Wars inspireren op de 30 seconden tellende fanfare van 20th Century 20
Niet veel later was er de Disney-tekenfilm The Lion King, een onmiskenbare klassieker voor iedereen die kind was in 1994. In die pre-internettijden was mijn opa de man die me vertelde over de nieuwste films. The Lion King zagen we samen in de bioscoop. Een film die ik nog steeds niet kan uitkijken zonder een traan te laten. Dan heb ik het niet eens over het Bambi-moment van onze generatie, wanneer Simba zijn vader verliest. Gewoon al die openingsscène, waar de leeuwenkoning aan de savanne wordt voorgesteld op de Afro-geïnspireerde tonen van ‘Circle of Life’. Het is waarschijnlijk die muziek die zo triggert. Of de herinnering. Elke keer zie ik me weer zitten in de cinema, naast m’n opa. “Da’s verzorgd”, fluisterde hij. Zijn manier om te zeggen: ik vind dit goed. Toen twee jaar geleden
