Michiel deelt het verhaal van zijn moeder:
‘Dokter Van Zaanen ontzettend dankbaar’ De moeder van Michiel krijgt op haar 65e te horen dat zij de ziekte van Kahler heeft. De artsen geven aan dat zij, met deze agressieve vorm van beenmergkanker, slechts nog enkele jaren te leven heeft. Toch weet zij 12 jaar lang de strijd met de ziekte aan te gaan, voordat zij komt te overlijden op 77-jarige leeftijd. Dat zij het zo lang heeft volgehouden, komt volgens Michiel door haar positieve instelling. Ter nagedachtenis aan zijn moeder Nineke, deelt hij hun ervaringen.
Michiel (50) is gelukkig getrouwd met Penny en samen hebben zij een zoon: Sil (17). Hij heeft een eigen bedrijf in strategische marketingcommunicatie, met een kantoor op de Coolsingel. In zijn vrije tijd sport en reist hij graag en hij gaat graag naar zijn vakantiehuis op Terschelling.
12 samen
De moeder van Michiel was een creatieveling. Ze maakte graag werken van keramiek, schilderde graag en gaf hier ook les in. Michiel: ‘Ze was een bijzonder mens en een lieve vrouw met veel vriendinnen. 12 jaar geleden werd bij haar helaas de ziekte van Kahler geconstateerd. Daar schrok iedereen ontzettend van. Eerst heeft mijn vader voor haar gezorgd. Nadat mijn vader is overleden, nam ik de mantelzorg van hem over. Daardoor hebben mijn moeder en ik een heel sterke band opgebouwd.’
Gouden greep De behandeling van zijn moeder start met chemotherapie. Later volgt er een beenmergtransplantatie, een ingrijpende ingreep. Michiel: ‘In die tijd was 65 jaar de grens voor een beenmergtransplantatie. Eigenlijk was mijn moeder dus te oud. Dokter van Zaanen heeft toen besloten om het toch te doen. Dat bleek achteraf
een gouden greep. Want haar leven is hiermee, en dankzij de snel verbeterende behandelmethoden, kwalitatief verlengd. Ik, mijn broer en mijn moeder zijn dokter Van Zaanen en zijn team ontzettend dankbaar. Dankzij hen heeft onze moeder nog volop kunnen genieten van het leven.’
Persoonlijk contact Michiel: ‘Mijn moeder ging goed met de ziekte en behandeling om. Wij gingen maandelijks naar het ziekenhuis. Ik pikte haar op en dan stond zij daar met haar rollator. Ze was altijd dankbaar dat ik er was. Daarna een kopje koffie halen in Franciscus om vervolgens naar de afspraak met dokter Van Zaanen te gaan. Vaak kreeg zij dan een infuus en hoorde je de uitslagen. Het werd een soort traditie voor ons.’ Naast de kwalitatief goede behandeling, maakt vooral het persoonlijk contact het verschil. Marieke Hanse, palliatief oncologie verpleegkundige, belt geregeld
met de moeder van Michiel om te vragen hoe het met haar gaat. Michiel: ‘Dat soort dingen zijn goud waard. Daardoor voelde mijn moeder zich niet als patiënt, maar als mens. Je krijgt het gevoel dat je ertoe doet. Ik vind dat Franciscus dit uitstekend heeft gedaan.’
Corona De laatste tijd was er vanwege de lage weerstand van zijn moeder veel angst voor corona. Helaas komt zij uiteindelijk ook te overlijden aan een besmetting. Michiel: ‘Ook toen zijn wij ongelofelijk goed geholpen. Van de ambulancebroeder die op eigen initiatief besloot om mijn moeder mee te nemen, tot aan de liefdevolle verpleging aan haar sterfbed op de COVID-afdeling in Franciscus. Mijn moeder wilde niet naar de Intensive Care, omdat zij die plaats wilde vrijhouden voor andere patiënten. Wij hebben hier enorm veel respect voor.’
Positieve boodschap De kracht en positiviteit van zijn moeder loopt als een rode draad door het verhaal van Michiel. Dat is ook wat hij andere patiënten wil meegeven. Michiel: ‘Het is belangrijk dat je de ziekte niet gaat leven. Dus blijf de dingen doen die je wilt doen en blijf jezelf waarderen. Mijn moeder zei: maak het leven niet te ingewikkeld en geniet van wat je hebt. En dat heeft mijn moeder gedaan.’
