De blog naar vrijheid

De blog naar vrijheid Door Els Mertens Copyright 2016 Els Mertens Smashwords Editie Smashwords Edition, License Notes This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Nog meer GRATIS lezen??

Klik hier voor een GRATIS en exclusief boek met 4 verhalen 4 verhalen, 1 thema: een rollercoaster van gevoelens.

Besprenkeld met een vleugje humor

Inhoudstafel Hoofdstuk 1 Hoofdstuk 2 Hoofdstuk 3 Hoofdstuk 4 Hoofdstuk 5 Hoofdstuk 6 Hoofdstuk 7 Hoofdstuk 8 Hoofdstuk 9 Hoofdstuk 10 Hoofdstuk 11 Hoofdstuk 12 Hoofdstuk 13 Hoofdstuk 14 Hoofdstuk 15 Hoofdstuk 16 Hoofdstuk 17 Hoofdstuk 18 Hoofdstuk 19 Epiloog

Hoofdstuk 1 25 maart – deel één Beste persoon die dit wil lezen Misschien lees je dit uit nieuwsgierigheid, of misschien wel uit medelijden. Wat het ook is, het maakt me niet veel uit (niet grof bedoeld of zo). Bedankt om de moeite en de tijd te nemen. Ik verwacht niet echt een antwoord. Waarom ik dit dan schrijf? Ik weet het eigenlijk niet precies. Uit frustratie? Uit woede? Misschien uit verdriet? Ik denk dat het een combinatie is alles. Want ik ben boos. Ik ben gefrustreerd, maar ik ben vooral verdrietig. Wat ik hiermee denk te bereiken? Dat weet ik eerlijk gezegd ook niet.

Misschien wil ik gewoon wat aandacht. Misschien wil ik iemand die me de hand reikt en zegt: “Alles komt wel goed. Vertrouw me nu maar.” Wat ik bereik, is ook niet echt heel belangrijk. Slechter dan hoe ik mij nu voel, kan het toch allemaal niet meer. Het zal allemaal wat afhankelijk zijn van wat er gebeurt met dit bericht. Of er een reactie komt of niet. Geen druk of zo hoor, maar ik wil je gewoon waarschuwen.

Eigenlijk is het dus afhankelijk van jou, want jij bent diegene die dit leest. Denk dus goed na of je wel alles wil lezen. Egoïstisch van mij, maar je mag dus ook egoïstisch zijn en stoppen met lezen.

Nu heb je nog de kans om van gedachte te veranderen. Even goede vrienden (kan ook moeilijk anders, want ik ken jou niet eens).

Wil je toch verder lezen, dan dank ik je alvast. Maar ik wil je ook waarschuwen, je zal niks leuks lezen in dit bericht. Het is vooral een egocentrisch bericht, een klaagbericht.

Misschien zelfs een tikkeltje saai of net over the top en in jouw ogen zwaar overdreven.

Maar voor mij is het dat zeker niet.

Dus nogmaals … je kan nog terug! Maar dit is echt de laatste keer dat ik het zeg. Want hier begint mijn verhaal …

Eerst en vooral zal ik me even voorstellen. Je mag me Emily noemen. Ik ben bijna achttien (dat klinkt toch veel beter dan zeventieneneenhalf vind je niet) en ik heb een probleem, maar dat zal je al wel geraden hebben waarschijnlijk. Het probleem is helaas niet een wat, maar een wie. Mijn bloedeigen vader. Hij houdt niet van mij! Hij zegt dat hij het wel doet, maar hij gedraagt zich helemaal anders. En ze zeggen altijd dat daden luider spreken dan woorden. Je kan nog zo hard roepen dat je iemand graag ziet, als je die persoon terroriseert, lichamelijk en geestelijk veel pijn doet, dan verdwijnen die vier woorden “Ik hou van jou” al snel in het niets.

Alles begon vanaf het moment dat ik ter wereld kwam. Of eigenlijk vanaf dat ik gemaakt werd! Ik was niet gepland. Mijn ouders hadden al twee zonen en ze zeiden altijd: Twee is genoeg. Maar toen wilde ik per se de wereld zien.

Waarom hebben ze er toch niks tegen gedaan? Als je kinderwens voldaan is, waarom dan geen voorzorgsmaatregelen nemen, zodat er niemand meer bij kan komen? Kan ik niks aan doen dat ik zo nieuwsgierig was! En ik denk dat dat de reden is waarom mijn vader niet van mij houdt. Ondanks dat hij zegt dat hij dat wel doet. Maar hoe zeggen ze dat ook weer? Geen woorden, maar daden?

Hij zegt altijd: Je was dan wel een ongelukje, maar je was meer dan welkom. Maar waarom dan altijd blijven herhalen dat je eigenlijk maar twee kinderen wou? Als ik welkom was, had niemand toch hoeven weten dat ik ongepland was? En ik al zeker niet!

Sommige mensen snappen niet dat één zin een impact kan hebben op alles wat je doet en laat.

Ik herinner me niet heel veel van mijn kindertijd. Volgens mij was die niet zo heel slecht, want ik kan me ook goede dingen herinneren.

Maar rond mijn twaalfde begon de grootste ellende. Vanaf dan herinner ik me weinig leuke dingen. Ze zijn er wel, maar ze worden overschaduwd door alle negatieve ervaringen die ik sindsdien heb meegemaakt. En zoals meestal overwint de negativiteit het van de positiviteit.

Op mijn twaalfde ging ik naar de middelbare school. Ondanks dat ik in de lagere school geen al te beste beurt had gemaakt (niet dat ik echt dom was, maar slim kon je me niet noemen), moest ik Latijn studeren. Iets wat ik vreselijk vond. Talen interesseren me wel, maar niet zo'n dode taal waar je totaal niks mee bent!

Maar … ik moest het doen, omdat mijn broers het hadden gedaan. Toen had ik al het vermoeden dat ik altijd ging moeten opboksen tegen hen, die dubbel zo slim waren als ik.

En natuurlijk deed ik het niet goed. Het kon ook niet anders, want als ik iets niet wilde, veegde ik er mijn voeten aan. Erg misschien, maar zo zat en zit ik nog steeds in elkaar.

Take it or leave it. Gelukkig deed ik voor de rest van mijn vakken goed genoeg mijn best.

Ik mocht naar het tweede jaar, maar de Latijnse richting werd uitgesloten. Ik moest dus iets anders gaan doen, wat ik dus absoluut niet erg vond! Maar helaas mocht ik weer niet kiezen wat ik wou doen. Nou ja, eigenlijk werden de opties niet goed uitgelegd. Als ze toen verder hadden gekeken dan “je moet doen wat je broers doen”, dan hadden ze me in een andere richting gestuurd. Maar neen … weer moest ik het voorbeeld van mijn grote broers volgen en technische wetenschappen gaan doen. Terwijl ik amper één plus één kon

optellen (bij wijze van spreken hè) en wetenschappen me absoluut niet interesseerden.

Grote fout natuurlijk, want ik deed het niet graag. En zoals ik al schreef: als ik iets niet graag doe, doe ik het gewoon niet zoals het hoort. Ook kreeg ik telkens te horen: Je zal toch beter je best moeten doen, wil je je broers evenaren, hoor. Hoe hard ik ook schreeuwde dat ik NIET zoals mijn broers was, dat ik een individu was, een persoon die niet hoefde vergeleken te worden met een ander, het maakte niks uit. Ik moest en zou aan hetzelfde beeld voldoen. Omdat ik zo graag in de gratie wilde vallen bij iedereen, begon ik heel hard mijn best te doen, maar het mocht niet baten. Het tweede en derde jaar spartelde ik door, maar twee jaar geleden, in het vierde jaar, moest ik de handdoek in de ring gooien. Ik kon het niet meer. Zes uur wiskunde deed me de das om. En toen … toen het eigenlijk te laat was, besloten mijn ouders dat ik toch maar moest gaan doen wat ik op dat moment wilde doen. Ik ging verpleegassistente volgen, als soort van vooropleiding, omdat ik heel graag verloskundige wil worden.

Maar ik had gefaald volgens mijn ouders en broers, nou ja vooral volgens mijn vader. Ik had immers niet gedaan wat zij van me hadden verwacht. Ze begonnen me uit te maken voor al wat lief was. Door al die ellende begon ik nog eens extra veel te eten, waardoor mijn gewicht de hoogte in schoot. Wat natuurlijk zorgde voor nog meer pestgedrag. Als het niet over mijn domheid ging, dan ging het over mijn vetrollen (hoewel ik niet eens overdreven dik ben, hoor).

Ondertussen zit ik mijn laatste jaar en zijn mijn ouders nu naar school om mijn rapport op te halen, met de punten van mijn examens voor de Paasvakantie. Omdat ze de vorige keer een scène hadden gemaakt bij de leerkracht, tegenover mij, had ik geen zin om mee te gaan. Ik was al vernederd genoeg geweest toen. Gelukkig heb ik achteraf een smoes kunnen verzinnen waarom mijn vader zo had gereageerd.

Ik heb zo goed mijn best gedaan en weet dat ik voor alles geslaagd ben. Ik ben niet de primus van de klas, maar dat zal ik ook nooit worden. En daar streef ik ook helemaal niet naar, tegen de zin van mijn ouders. Ik weet dat ik mijn best doe en dat is voor mij voldoende. Zolang ik slaag, ben ik tevreden. De helft is genoeg, al de rest is overschot, heb ik ooit eens iemand horen zeggen. En eigenlijk heeft die persoon gelijk. Niet de beste ingesteldheid misschien, maar zo overleef ik. Want het is moeilijk om ondanks pesterijen van mijn vader en broers door te gaan alsof er niks aan de hand is. Niemand op school weet van mijn situatie thuis. Ik wil niet dat ze het weten. Want welke tiener wil nu dat

iedereen weet dat ze op die leeftijd nog altijd een pak slaag krijgt van haar ouders? Het is beschamend. En dus hou ik mijn mond op school en zet ik een masker op. Waardoor ik natuurlijk niet echt vrienden heb. Ik sluit me af van alles en iedereen, bang om gekwetst te worden. Maar er is dus beterschap op komst. Nieuwe school, nieuwe kansen. Dat hou ik me voor.

Ik ben bijna klaar met de middelbare school en dan wil ik met volle moed aan mijn hogeschool beginnen. Het liefst had ik op kamers gegaan, maar ook daar heb ik natuurlijk niks over te zeggen. Er is een school waar ik met het openbaar vervoer naartoe kan, dus waarom extra geld uitgeven? Ik begrijp ze langs de ene kant wel, maar langs de andere kant word ik er zo boos over! Ik wil me los maken van hen, maar zij willen me niet laten gaan. Hoe langer ze me in hun macht kunnen houden, hoe liever ze het hebben, denk ik. Het zal een soort van sadisme zijn, zeker? Ik weet het niet.

Oh … ik hoor de voordeur open gaan, tijd om mezelf weer in de strijd te gooien.

Moest je hierna niks meer van me horen, bel dan 112, dan is er iets ergs gebeurd. (grapje hoor, zo erg zal het niet zijn) Nog een laatste keer bedankt om dit te lezen. Voel je zeker niet verplicht om te antwoorden, ik zou dat in jouw plaats waarschijnlijk ook niet doen. Ik zou denken: weer zo'n hopeloos geval dat aandacht wil.

Geen probleem, zoals ik zei: we zijn beiden anoniem, dus even goede vrienden.

Dank je wel, Emily.

P.S. Ik heb bij de datum deel één geschreven, omdat ik een groot voorgevoel heb dat er nog een tweede deel zal komen. Ik hoor mijn vader beneden al als een gek tekeer gaan.

Wat er wordt gezegd, weet ik niet, maar waarschijnlijk zal je het straks wel lezen.

Net wanneer ik op verzenden wilde klikken, sloeg de twijfel toe. Wat als ik negatieve reacties zou krijgen? Die kans zat er wel in natuurlijk. Dan zou ik me waarschijnlijk nog slechter voelen. Was het wel een goed idee om mijn ellende op het internet te gooien?

Want eens je het op internet gooit, gaat het nooit meer weg. En ondanks dat ik het niet onder mijn eigen naam had geschreven, wist ik dat het altijd te achterhalen zou zijn. Maar langs de andere kant, zoveel mensen deden het! Waarom ik dan niet? Ik had al zoveel

keren geprobeerd het aan te kaarten bij iemand die ik kende, maar telkens had ik schrik gekregen. Was ik bang dat die persoon het fout zou opnemen en me nadien niet meer zou bekijken. Wat als ze partij trokken voor mijn ouders en niet voor mij? Misschien overdreef ik ook gewoon veel te veel. Was het werkelijk zo erg dan dat ik had geschreven?

Plots schoot er een pijnscheut tussen mijn schouderbladen. Met pijn dacht ik terug aan wat er de week voordien was gebeurd, de reden waarom ik dit blog had aangemaakt en dit bericht had geschreven. Ik overtuigde mezelf dat dit voor mij de enige manier was om het van me af te schrijven. Ik wilde gehoord worden. Ik wilde dat mensen van mijn pijn af wisten, maar ik wilde niet dat ze wisten wie ik echt was. Jaren had ik in een dagboek geschreven, maar toen ik had ontdekt dat mijn broer hem had gelezen, ben ik meteen gestopt en heb ik al mijn schrijfsels verbrand. Nadien had ik er spijt van, want ik kon niks meer terughalen, iets wat ik met internet dan weer wel kon. Op mijn computer natuurlijk ook, maar ook daar konden mijn broers lezen zonder al te veel moeite.

Ondanks dat ik wist dat mijn ouders weer terug waren, drukte ik op het pijltje naar boven en voegde nog wat toe.

De reden waarom ik dit blog heb aangemaakt en waarom ik mijn verhaal neer schrijf, is een voorval van vorige week. Mijn moeder, die het allemaal gewoon maar laat gebeuren, heeft een spierziekte, waardoor ze mentaal sterk achteruit gaat. Tel daarbij op dat ze door de medicijnen vergeetachtig wordt en het leven is voor haar geen lolletje. Daarom probeer ik het haar niet kwalijk te nemen dat ze het allemaal maar over zich heen laat komen. Ze is te ziek om terug te vechten en ik hou me gewoon voor dat ze net zo goed een slachtoffer is, nou ja, dat probeer ik. Een slachtoffer van een vieze ziekte en een slachtoffer van mijn manipulatieve vader. Ook al is het moeilijk, want in periodes van extreme woede, vraag ik me af waarom ze niks doet. Waarom ze me dit allemaal laat ondergaan. En waarom ze dit allemaal zelf ondergaat. Want ze krijgt van tijd tot tijd ook een hele waslijst aan verwijten en lelijke dingen naar haar hoofd gesmeten. Het zou me niet verwonderen, moest ze ook al eens een pak slaag van hem gekregen hebben. Maar dat zal ze waarschijnlijk nooit toegeven naar mij toe. Daar is ze veel te trots voor. En geef ze eens ongelijk?! Ik durf mijn verhaal ook niet kwijt aan mensen die ik ken. Uit schaamte. Dat het gebeurt, maar ook dat ik het toelaat.

Nu in ieder geval ‌ vorige week was mijn vader mijn moeder belachelijk aan het maken.

Hij lachte haar gewoon uit, omdat ze weeral iets was vergeten. Hij riep: “Slik nog wat meer pilletjes, dan weet je binnenkort niet meer hoe je pillen moet nemen. En dan kan je nadien misschien weer helder denken en het huishouden doen, in plaats van de hele dag op je luie kont te zitten. En mijn broers, in plaats van mama te steunen, begonnen lekker mee te doen met mijn vader. Ze maakten mijn moeder gezellig mee belachelijk en lachten haar uit. Omdat ik het zo beu was dat ze haar kwetsten, heb ik mijn mond open getrokken. Ik riep dat het eens gedaan moest zijn dat iedereen haar uitlachte. Dat ze er niks aan kon doen. Als ik daar had gestopt, hadden de gevolgen misschien wel mee gevallen, maar ik was zo boos dat ik er nog een schepje bovenop deed. Ik zei dat het misschien wel eens door hen zou komen dat mijn moeder zoveel pillen nam. Om beter om te gaan met al die tirades en uitlachmomenten. Dat had ik dus beter niet gedaan. De bom barstte, voor de zoveelste keer. Voor ik het wist, stond mijn vader achter me, balde hij zijn vuisten en sloeg me vreselijk hard op mijn rug, tussen mijn schouderbladen. Ik kermde van de pijn, maar dat kon hem blijkbaar niks schelen. Ik heb al eerder slaag gekregen van mijn vader, maar zoals hij nu sloeg, had hij nog nooit geslagen. Ik voelde de haat. Wenen wilde ik niet. Dat gunde ik hem niet. En dat zinde hem dan ook weer niet blijkbaar. Hij siste dat ik maar beter onder zijn ogen kon verdwijnen of dat ik nog wat extra slaag kreeg. Ik heb me dus snel uit te voeten gemaakt en ben dat weekend enkel naar beneden gegaan om snel een boterham te smeren.

Nu, zeven dagen later, doet het nog altijd heel veel pijn. Mijn vader spreekt niet tegen me, en ik ook niet tegen hem. En zolang hij zich niet excuseert, zal ik ook geen gesprek met hem aanknopen (niet dat ik dat voordien zoveel deed). Hij is in de fout gegaan, niet ik!

Klinkt misschien kinderachtig, maar ik heb de afgelopen jaren al genoeg toegegeven.

Jaren heb ik telkens nadien gedaan alsof er niks aan de hand was. Jarenlang heb ik terug de eerste stap gezet, omdat ik toch zo graag in de gratie wilde komen bij hem. Maar nu, na die slagen in mijn rug, heb ik eindelijk het licht gezien. Ik zal nooit in zijn gratie komen.

Maar waarom hij zo tegen me doet? Ik begrijp het echt niet. Ik heb het al zoveel gevraagd, maar niemand lijkt het antwoord te weten. Of ze weten het wel, maar zeggen het niet.

Ik stopte weer met typen. Ik las snel even alles na om te kijken of er geen schrijffouten in stonden, want daar was ik allergisch voor. Één van de enige positieve dingen die ik van mijn vader heb overgenomen. Dat het qua structuur een rommeltje was, kon me even niet

schelen. Ik had geschreven wat ik wilde schrijven. Volgende keer zou ik beter mijn best doen en wat meer structuur aanbrengen, nam ik me voor. Ik drukte op verzenden en slaakte een zucht. Het voelde zo goed om het los te laten op de wereld. Het was alsof er honderd kilo van mijn schouders viel. Nu moest ik me, tegen wil en dank, naar beneden begeven, wetende dat er weer een tirade zou volgen. Tree voor tree slofte ik naar beneden.

Het geroezemoes dat ik boven hoorde, werd luider en luider. Naarmate ik meer en meer de trap afdaalde, veranderde het geroezemoes in een grillig gesprek tussen mijn moeder en mijn vader.

“Komaan Emma, sterk zijn! Je kan het!” zei ik tegen mezelf. Niet dat het veel uithaalde.

Ik deed het altijd wanneer ik wist dat ik een confrontatie moest aangaan met mijn vader.

Dat gevoel van zelfzekerheid duurde welgeteld twee seconden. Hoe hij het deed, ik begrijp het nog altijd niet, maar hij kon me in één tel zo naar beneden halen dat ik al een hoopje ellende was nog voor hij goed en wel begonnen was.

Beneden was mijn vader aan het briesen als een stier. Hij was kwaad, maar mompelde zo snel, zodat ik niet kon horen wat hij precies zei.

Mijn moeder daarentegen hoorde ik luid en duidelijk antwoorden.

“Nee Daniël, doe het nou niet. Ze heeft haar best gedaan, dat hebben de leraars zelf gezegd. Ze hebben ons verzekerd dat ze niet beter kan. Ik begrijp dat je je daar niet goed bij voelt. Maar het ligt niet aan ons! Wij hebben niet gefaald. Wij hebben ons best gedaan.

Meer kunnen we toch niet doen? Je weet waarom ze anders is dan Michael en Johan.”

Ik vroeg me af waar dat weer op sloeg. Ik, anders dan Michael en Johan? Dat moest toch betekenen dat er meer met me aan de hand was?

“Ze moet het leren! Dit is zo vernederend voor mij! En voor jou ook! Besef je dat dan niet?! Waarom kan ze nou niet even goede punten halen als de rest van de kinderen? Zo moeilijk is dat toch niet! En zeker niet op dit niveau! Ze heeft een gemakkelijke richting gekozen en nog bakt ze er niet veel van.”

“Ze is nou eenmaal niet zo slim als Michael en Johan. Wanneer ga jij dat nou eens beseffen?”

Het was één van de eerste keren dat ik mijn moeder me hoorde verdedigen. Het voelde vreemd, maar toch goed. Het gaf me een klein beetje hoop dat ze eindelijk ging inzien dat mijn vader een monster was, waar we zo snel mogelijk van af moesten. Misschien had ze, net zoals ik, het licht gezien. Of misschien kwam het doordat ik haar verdedigd had, dat ze ook vond dat ze mij moest verdedigen.

“Ze wil gewoon niet zo slim zijn als Michael en Johan. Ze kan het wel zijn, maar dat kost haar te veel moeite. Ze is gewoon een blok aan ons been, een kankergezwel! Ik wou dat ze nooit geboren was!”

Mijn maag kromp in elkaar. Ik besefte dat ik weer klappen zou krijgen. Maar boven blijven was geen optie. Dan zou mijn vader alleen nog maar bozer worden, omdat hij de moeite moest doen om naar boven te komen.

Schoorvoetend nam ik de laatste drie treden. Bij elke tree die ik nam, voelde ik mijn benen zwaarder worden. Ik wilde zo hard weg rennen. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik slikte de krop weg en deed de deur van de huiskamer open. Meteen kwam mijn vader op me af, als een stier naar een rode lap.

“Waarom? Waarom?!”

De eerste hand zette een afdruk op mijn gezicht. Mijn wang begon meteen te branden.

“Je bent een smet op deze familie! Je bent slecht! Ik schaam me zo hard voor jou! Je bent niks waard! Hoor je me, NIKS!” Vader schreeuwde de longen uit zijn lijf en gebruikte mij als levende boksbal.

“Je verpest mijn goede reputatie!”

“Alsjeblief papa, stop ermee!”

“Stoppen?”

“Alsjeblieft,” smeekte ik.

“Ik stop niet, zolang jij niet stopt met je aan te stellen. Doe gewoon wat er van je gevraagd wordt!”

“Dat doe ik ook,” snikte ik. “Ik kan niet beter! Ik doe mijn best. Mama heeft het je net verteld! Ik heb gehoord dat de leraars dit zelf hebben gezegd blijkbaar! Waarom geloof je me nou niet? Ik doe mijn uiterste best om jou te plezieren. Om in jouw gratie te komen.

Maar niks lijkt te werken.”

“Als je echt je best zou doen, zou je beter presteren. Je bent een dikke nul. Als het aan mij lag, hadden we je al lang ergens in één of ander tehuis voor probleemjongeren gestopt.

Want dat ben je! Je bent niks waard! Ik walg van jou. Als ik het had geweten, ik had je laten weghalen toen je nog in je moeders buik zat! Ik had het toen al moeten weten dat er niks goeds van kon komen! Je was toen al vervloekt.”

“Daniel!” riep mama paniekerig.

“Het is al goed,” brulde hij terug. Maar hij bleef maar doorgaan over hoe slecht ik was, dat ik niks waard was. Hij bleef maar roepen en tieren.

En ik? Ik huilde tranen met tuiten. Het deed zoveel pijn, niet alleen de klappen, maar vooral de woorden. Fysieke wonden heelden, psychische wonden niet.

“Daniël, stop ermee.” Mijn moeder mengde zich weer in de strijd. “Zo is het wel genoeg, denk je niet? Je hebt je punt gemaakt.” Ik hoorde mijn moeders stem breken. Het was voor haar ook genoeg geweest, althans zo leek het toch.

Mijn vader draaide zich om en beende weg. En ik? Ik bleef achter in tranen.

“Oh liefje, kom hier,” fluisterde mijn moeder, terwijl ze me knuffelde.

Omdat ze tegen hem in was gegaan, dacht ik echt dat ze eindelijk het licht had gezien. Ik probeerde zachtjes aan te brengen dat ik mijn breekpunt had bereikt en dat ik hoopte dat we bij hem weg zouden gaan.

“Waarom kunnen we hier nu niet gewoon weg? Waarom blijf je het toch tolereren dat hij me zoveel pijn doen? Misschien heb ik het recht niet dit te vragen, maar ik begrijp het gewoon niet! Hij is toch niet goed voor ons? De enigen die hier tellen, zijn Michael en Johan. Hij maakt jou belachelijk door je uit te lachen met je ziekte. Hij maakt mij het leven zuur, omdat ik niet ben wie hij wil dat ik ben. Hij haat vrouwen! Het lijkt wel alsof wij enkel goed zijn voor de was en de plas.”

“Ach lieverd, niet overdrijven, hè. Zo erg is het nou toch ook weer niet. Hij heeft ook zijn goede kanten, hoor. Alleen heeft hij er wat moeite mee die te laten zien.”

Ik kon het niet geloven, verdedigde ze hem nou weer? Mijn gevoel voor begrip sloeg om in kwaadheid, iets wat de laatste weken wel meer gebeurde. Hoe kon ze nou zo zijn?

“Ik snap echt niet waarom je dit toelaat. Waarom je dit afdoet alsof het niks is. Hij slaat me, mama! Niet één keer, maar meerdere keren! Dit is niet gewoon maar een pak slaag. Dit is gewoon woede! Dit is niet: ik corrigeer iets wat fout is gegaan. Want er is niks fout gegaan! Je weet dat ik zo hard mijn best doe op school. Maar ik ben gewoon zo anders dan Michael en Johan. Soms begin ik te denken dat jullie mij stiekem geadopteerd hebben of zo.”

Moeder keek me vreemd aan en begon haar hoofd te schudden. “Zeg dat nooit meer,” mompelde ze.

Ik voelde me moedeloos. Zag ze het nou echt niet?

“Waarom was je daarstraks trouwens in paniek toen hij begon over dat hij het had kunnen weten? Dat ik in jouw buik al vervloekt was?”

Mama schudde heftig haar hoofd. “Dat weet ik niet.”

“Ben je zeker? Want je leek me toch wel in paniek toen hij erover begon.”

“Dat heb je dan fout begrepen,” zei ze geïrriteerd.

Een moment flitste het door mijn hoofd dat zij ook werd geslagen door hem.

“Doet hij het ook bij jou?” vroeg ik. Het was goed bedoeld, maar blijkbaar kwam het zo niet over.

Voor ik er erg in had, hief mijn moeder haar hand op en wilde ze me slaan. Ik dook weg, waardoor ze met haar vlakke hand tegen de kast sloeg. Ik wist dat het vreselijk veel pijn moest doen, maar om de één of andere reden wist ze zich sterk te houden.

“Waag het niet om dat ook nog maar één keer te vragen! Vader is goed voor ons!

Ondanks onze slechte momenten, is hij altijd een goede mens geweest! Ondanks mijn fouten, is hij bij mij gebleven en heeft hij me mijn stommiteiten vergeven. Dankzij hem ben ik jarenlang thuis kunnen blijven om jullie op te voeden. Nooit ben je naar de opvang geweest, altijd stonden we klaar voor jou! Ben je ooit iets tekort gekomen? Nee. Je hebt altijd hetzelfde gekregen en gedaan als je broers, ondanks dat je het soms niet verdiende.

Nee, hij doet het niet bij mij! Hij houdt van mij en ik van hem. En waag het ook nooit meer om te vragen om hem te verlaten! Gedraag je wat beter en het zou veel beter gaan in dit gezin!”

Ik stond perplex. Hoe kon het nou dat iemand zo kon omslaan. Ze verdedigde me eerst en plots stond ze lijnrecht tegenover me. Ik wist dat haar ziekte kortsluitingen veroorzaakte in haar hersenen, waardoor ze soms niet meer rationeel kon denken, maar zo erg? Dat kon ik niet aan.

“De dag dat je zelf een gezin hebt, zal de dag zijn waarop je beseft wat echte liefde is. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het huwelijk is werken. En je hebt goede en slechte momenten. Zolang die goede momenten de overhand hebben, is het goed. Dan leer je met de slechte momenten omgaan. En als je dan kinderen hebt, zal je leren dat ook dat niet allemaal loopt zoals je wil. Opvoeden is soms ook met harde hand optreden, of je nu wil of niet. Dan zal je begrijpen waarom je vader dit doet, en waarom ik het toelaat. Hij houdt van je. Ook al toont hij het soms op een rare manier. Neem het van me aan. Je beseft niet half hoeveel hij voor je over heeft gehad! En als je later kinderen hebt, zal je met momenten ook optreden zoals wij optreden. Of je nou wil of niet. Dat heet

verantwoordelijkheid. En dat hoort gewoon bij het ouderschap. Je zal zien … je zal het begrijpen.”

Ik veerde recht en riep: “Nooit! Ik zal het NOOIT begrijpen!”

Hoe kon ze dat ook maar één seconde denken!

Kwaad riep ik nog achterna: “De pillen hebben je hersenen aangetast! We praten wel eens wanneer je weer helder bent!” Ik wist dat het lelijk was en voelde me meteen schuldig, maar toch kon het me niet schelen. Wat zij had gezegd was ook abnormaal.

Ik gooide de deur dicht en liep naar mijn kamer, de enige plek waar mijn ouders nooit kwamen en waar ik wist dat ik veilig was. Ik plofte op bed en liet mijn tranen de vrije loop.

Ik was razend, op mijn vader, maar ook op mijn moeder. Misschien was ik nog bozer op haar dan op hem. Omdat zij hem verdedigde en niet mij!

Hoofdstuk 2 Nadat ik geen tranen meer over had, zette ik de computer weer aan. Ik wist niet goed wat eerst doen. Me laten meevoeren in het toneelstuk dat ik aan het schrijven was of nog een blogpost schrijven.

Ik besloot het tweede te doen. Eerst even al mijn gevoelens en frustraties de vrije loop laten, zodat ik vrij was om me te laten meevoeren in mijn fantasie, om te ontsnappen aan de realiteit. Want dat was één van de redenen waarom ik probeerde toneelstukken te schrijven en me had aangesloten bij een toneelvereniging. Om te ontsnappen aan mijn echte leven en te doen alsof. Bijna niemand wist dat ik schreef en maar enkelen wisten dat ik in die toneelvereniging zat. Zelfs mijn ouders hadden geen benul. Die wisten dat ik iedere woensdagavond en zaterdagvoormiddag weg was, maar niet naar waar ik ging.

Zoveel interesse hadden ze dus in me. Ze vroegen het zich blijkbaar nooit af.

Ik opende mijn blog. Blijkbaar was mijn post interessant, want op die korte tijd was het al meer dan vijftig keer gelezen. Maar niemand had de moeite gedaan om te antwoorden. Wat alleen maar kon betekenen dat iedereen het uit nieuwsgierigheid had gelezen. Althans daar ging ik van uit. Ik trok het me niet aan en klikte de link aan om een nieuwe post te schrijven.

25 maart – deel twee (zoals verwacht) Hoi aan diegene die na mijn eerste post toch nog de moeite doet om aan mijn tweede post te beginnen. Het blijft me niet uitmaken of je leest uit nieuwsgierigheid, uit medelijden of gewoon omdat je niks beters te doen hebt (al vind ik dat best zielig). Wat voor reden je ook hebt, ik aanvaard ze. Omdat ik niet zo haatdragend ben als sommige anderen en omdat ik hoop dat ik met mijn post toch iets kan bereiken. Al is het maar een klein iets (zoals jouw tijdverdrijf zijn).

Mijn vorige post had ik afgesloten, omdat ik de confrontatie met mijn vader ging aangaan. Wel … dat is niet zo heel goed verlopen, maar dat had je waarschijnlijk al wel kunnen raden. Wil je echt weten wat er is gebeurd? Zoals ik al enkele keren in mijn vorige blogpost heb geschreven, hoef je echt niet verder te lezen als je echt niet wil. Het is je vergeven! Jij bent nog altijd een vreemde voor mij, jij weet al iets over mij maar toch blijf ik vreemd voor jou (verschillende manieren vreemd misschien).

In ieder geval, dit is de laatste keer dat ik je waarschuw. Als je na deze post nog wil doorlezen, zal je wel je redenen hebben en doe ik niet meer de moeite om je ervan te weerhouden. Maar mijn dank en mijn waardering zijn groot.

Nou, zoals je al wel zal gedacht hebben, heeft mijn vader me weer geslagen. Maar dit keer was het echt anders. De andere keren sloeg hij in een vlaag van woede, maar nu bleef ik de woede voelen. Het bleef niet bij ĂŠĂŠn of twee slagen, nee, hij gebruikte mij als levende boksbal. Alles doet zo'n pijn. Niet enkel fysiek heeft hij weer extra wonden veroorzaakt, maar ook psychisch. Ik weet niet hoe lang ik dit nog vol hou. Ik wil hier weg, maar ik kan het niet. Ik heb geen geld en ik studeer nog.

Ik voel me echt zo gevangen.

En weet je wat het ergste is? Mijn moeder heeft er eerst voor gezorgd dat mijn vader ophield met slaan. Maar toen ik vroeg waarom ze dit bleef aanvaarden, hief ze zelf haar hand! In plaats van me te troosten, me te beschermen tegen die tiran. Ik dook weg en ze sloeg met haar vlakke hand tegen de kast. Na de nodige verwijten ben ik naar boven gespurt. Mijn kamer is de enige veilige plek in huis.

Ik ben zo boos! Niet alleen op hem, maar ook op haar! Waarom doet ze nou zoiets? Ik snap het niet. Ik ben ook zo in de war na dit voorval. Ik had me verwacht aan een tirade en een klap of twee, maar niet aan een afranseling en een bijna-klap van mijn moeder.

Mijn vermoeden dat er iets meer aan de hand is dan gewoon een vader die zijn dochter niet graag heeft, werd tijdens onze ruzie daarstraks ook wel weer bevestigd. Mijn vader zei dat ik al vanaf in de buik vervloekt was. Dat hij al op voorhand wist dat het mis zou lopen. Mijn moeder riep in paniek zijn naam en toen hield hij erover op. Nadien heb ik aan mijn moeder gevraagd wat het te betekenen had, maar ze wimpelde me af. Ze zei dat het niks was. Maar ik ben er zeker van: ik zie geen spoken. Er is iets aan de hand! Maar wat? Niemand wil me wat vertellen. En daardoor word ik nog triester en meer gefrustreerd. Ik heb nu nog meer het gevoel dat ik er niet bij hoor en er ook nooit zal bij horen. Ik voel me zo alleen! Ik kan niet meer. Ik ben op het punt dat ik het ga opgeven.

Sommigen zullen nu wel denken dat ik het veel te zwart zie, en misschien is het ook zo.

Maar ik weet niet wat ik nog extra kan doen. Als jij het weet, vertel het me! Alvast bedankt! Ik zal je dankbaar zijn.

Ik stopte met typen en drukte op verzenden. Ondanks dat ik me had voorgenomen om vanaf mijn tweede post meer aandacht te besteden aan structuur en schrijven, kon het me

niet schelen. Niks kon me nog schelen. Eigenlijk was structuur en correct schrijven ook niet echt aan de orde. Ik schreef wat er in me op kwam. Als ik het nadien zou gaan herschrijven, was ik bezig met echt schrijven in plaats van mijn hart te luchten. Misschien dat ik dat ooit wel deed. Om mijn verhaal te vertellen aan mensen. Om te laten weten dat ze niet alleen stonden. Maar dat kon alleen maar wanneer ik uit deze situatie uit zou komen. En dat was nog lang niet zeker. Momenteel zag ik geen uitweg. Ik was gedoemd om nog jaren gebukt te gaan onder het bewind van mijn vader, de dictator.

Ik zuchtte. Ik kon niet geloven dat ik op dit moment in mijn leven was gekomen. Het moment waarop het me allemaal niks meer kon schelen. Nooit had ik gedacht dat ik ooit zou denken dat ik niks meer had om voor te leven. Misschien kon ik er maar beter een einde aan maken. Wat voor nut had het? Ook als ik uit deze situatie zou komen, de kans was groot dat ik nooit iemand echt zou kunnen lief hebben. Ik zou waarschijnlijk altijd achterdochtig blijven. Allemaal dankzij mijn ouders en mijn broers.

Net op het moment dat ik mijn browser wilde sluiten, hoorde ik een ping. Er had iemand gereageerd op mijn blog! Al snel volgde er nog één.

Na mijn eerste euforie beval ik mezelf om nuchter en realistisch te blijven. Ik wist genoeg van internet om te weten dat de kans groter was dat er trollen waren die me met de grond gelijk zouden maken dan dat er positieve reacties zouden komen. Maar ik was zo nieuwsgierig, dat ik meteen wilde lezen. Goed of slecht, slechter dan dit zou ik me toch niet kunnen voelen. Mijn hart ging sneller slaan toen ik het eerste bericht las.

25 maart – Leo Wat ben jij een dramaqueen zeg. Besef dat je potverdorie geluk hebt dat je twee ouders hebt die om je geven. Mijn ouders zijn gestorven toen ik zeven was. Ik zou er alles voor over hebben om ze weer bij me te hebben. Ook al zou ik af en toe een pak slaag krijgen, het zou me niks deren. Je bent een verwend nest! Een beetje discipline dezer dagen en de pubers gaan weeral aan het klagen dat ze het toch oh zo moeilijk hebben. Opgroeien zonder ouders. DAT is moeilijk! Leo

Ik slikte. Opgroeien zonder ouders. In mijn geval had het misschien beter geweest. God wat klonk dat erg zeg! Maar had deze persoon gelijk? Overdreef ik nou echt? Ik ging gelijk door naar het tweede bericht, wat niet veel beter was.

25 maart – Jess Kindje, kindje toch! Je bent nog groen achter je oren en denkt dat je weet hoe het leven er werkelijk aan toe gaat. Het gras is heus niet groener aan de overkant. In tegendeel. Ik werd jarenlang iedere dag afgeslagen door mijn vader. Iedere dag leefde ik in angst. Tot de dag dat hij gearresteerd werd voor moord. De moord op mijn moeder. Omdat ze het had aangedurfd om mij te verdedigen. Het was de eerste keer, en ook meteen de laatste.

En nu? Nu leef ik met een torenhoog schuldgevoel, omdat ook ik haar had gevraagd waarom ze me niet verdedigde. Nu, nu het te laat is, weet ik waarom.

Ik kan je ergens wel begrijpen dat je je gefrustreerd voelt, maar ik begrijp ook je moeder!

Zij heeft het ook niet gemakkelijk. Jess

Ik slikte een krop weg. Tranen welden op. Mijn computer bleef pingen en berichten bleven binnen stromen. Door de waas heen ging ik door met lezen. Het was ongelooflijk wat sommige mensen schreven. Niemand nam het serieus. Ik overdreef. Wat anderen hadden mee gemaakt was véél erger. Ik was gek op drama en wilde aandacht. Het pak slaag werd herleid naar een tik en de ruzies waren eerder discussies.

Ik hield me voor dat zo'n reacties, die meestal met de meest belachelijke namen werden gepost, afkomstig waren van zo'n trollen die het als sport bezien om andere mensen zwart te maken. Het was best gemakkelijk om ze te onderscheiden van de echte berichten, zoals die van Leo en Jess. Dat waren eigenlijk de enige twee berichten die de moeite waard waren om op te antwoorden. Al wist ik niet goed of dat wel de bedoeling was en of het wel de juiste beslissing was. Ze waren het immers niet met me eens!

Net wanneer ik me afvroeg waarom ik in godsnaam zo dom en impulsief was geweest om een blog te starten en mijn ellende openbaar te maken, pingde mijn computer nog een keer. Tegen beter weten in, klikte ik het bericht aan. Het was toch allemaal al kapot, dus deze ene kon er ook nog wel bij. Waarom ik me bleef pijnigen? Ik wist het niet. Net zoals ik op de meeste andere waarom-vragen geen antwoord wist. De vragen bleven komen, de antwoorden niet.

25 maart – Ben Lieve Emily (wat zo mag ik je noemen, zeg je) Ik zal me eerst even voorstellen. Je mag me Ben noemen ;)

Één goede raad: trek je niks aan van al die berichten. Het merendeel van die berichten komt van mensen die er plezier in hebben om irritante en belachelijke haatberichten te posten. Die paar berichten van mensen die het niet slecht bedoelen, zal je wel herkennen.

Die hebben een hele andere toon dan die van die rotmensen. Jouw probleem is niet minder erg dan anderen hun verhaal! Anderen hebben misschien meer meegemaakt dan jij, maar dat maakt jouw leed niet minder zwaar. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar laat je hier dus echt niet door leiden. Dat ze reageren op jouw berichten is op zich zelfs iets positiefs. Ze zeggen het misschien niet met de juiste woorden, maar reageren betekent dat ze toch iets geven om jou en toch iets of wat medelijden hebben.

Ook al uiten ze het door zichzelf en hun verhaal erger te vinden dan het jouwe en jouw verhaal te minimaliseren en te banaliseren. Trek je op aan positieve en lieve berichten, zoals het mijne. Ik ben er van overtuigd dat je je ondertussen zal afvragen of het wel zo'n goed idee was om je ellende het wereld wijde web op te gooien. Geloof me, als het je helpt om dingen te verwerken, moet je dat zeker blijven doen. Zolang je je dus niks aantrekt van al die belachelijk idioten die denken dat ze jou kennen en die er van uitgaan dat je weer één of andere tiener bent met te veel tijd en een tekort aan aandacht. En voor er reactie komt van die idioten: nee ik ken jou ook niet (voor zover ik weet toch niet) maar ik denk dat ik weet wat je doormaakt. Ik ben er best wel zeker van, aangezien ik in hetzelfde schuitje heb gezeten. Maar geloof me als ik zeg: het kan allemaal veranderen. Zolang je maar sterk blijft.

Het is misschien raar dat ik, als vreemde, jou, ook een vreemde, een bericht als dit stuur, maar ik vond dat ik dat moest doen. Jouw laatste bericht baarde me zorgen. Geef alsjeblief niet op. Alles kan nog! Zolang je het maar gelooft en er zelf ook aan werkt.

Nog even en je kan thuis wel weg! Er is altijd een uitweg, ook al zie je hem momenteel nog niet. Als je wil praten, ik ben er voor je! Stuur me gewoon een berichtje en dan bekijken we het wel verder.

Heel veel liefs en hopelijk tot snel, Ben

Tranen rolden over mijn wangen. Een vreemde had zich mijn lot aangetrokken! Het voelde vreemd, maar toch zo goed. Ik kon het niet geloven. Voor één klein moment kwam het in me op dat het misschien één of andere ziekelijke geest was, die me gewoon wilde pakken en me nadien nog dieper wilde duwen. Maar die gedachte wierp ik snel van me af.

Dat kon toch niet? Zo diep zou toch niemand zakken? Of wel? Ik zette het van me af. Ook al zou het achter blijken dat het niet gemeend was, ik voelde me er nu veel beter door. En dat

was het belangrijkst. Moest hij slechte bedoelingen hebben gehad, waren die nu wel mislukt. Ik kreeg een klein beetje hoop, maar bleef ook hier realistisch. Het was en bleef internet. Ik had een andere naam aangenomen, dus het kon goed zijn dat die andere dat ook had gedaan.

Ben had gelijk over het feit dat het veelzeggend was dat mensen toch de moeite namen om te reageren, met uitzondering van die losers natuurlijk. Misschien was het om zich zelf beter te voelen, maar misschien was het ook gewoon om me in te laten zien dat er nog veel andere mensen waren die zoveel ellende kenden. En oké sommigen uitten het niet op de juiste manier, door hun problemen erger te vinden dan de mijne, maar ik zou in hun plaats waarschijnlijk hetzelfde doen. Want zelf vind je je eigen problemen de ergste van de wereld.

De manier waarop deed er plots niet meer toe. Dat ze hadden gereageerd, was nu belangrijker en deed me al goed. Als soort van dank, besloot ik om de berichten te beantwoorden. Natuurlijk niet die gemene berichten, maar enkel de berichten waarvan ik het gevoel had dat ze het meenden. Dat waren er maar twee: Leo en Jess.

25 maart – Emily Beste Leo, Het spijt me dat je zonder ouders bent moeten opgroeien. Het moet vreselijk zijn.

Begrijpen hoe het is, kan ik niet. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik denk dat je het alleen kan begrijpen, als je het hebt meegemaakt. Maar ik kan me wel inbeelden dat het moeilijk is. Uit jouw bericht kan ik wel opmaken dat je het gered hebt en dat je bent uitgegroeid tot een sterk persoon. Daarvoor ben ik blij en het ondersteunt me en geeft me hoop. Dank je wel voor je bericht.

25 maart – Emily Beste Jess, Vreselijk dat je dat hebt moeten meemaken. Ik kan me niet inbeelden hoe het is om een vader te hebben die dit zou doen. Hoewel mijn eigen vader een tiran is, zie ik niet gebeuren dat hij mijn moeder iets zou aandoen. Maar zeg nooit nooit. Jij zal het waarschijnlijk ook nooit hebben verwacht. Vreselijk om op die manier je beide ouders te verliezen. Hopelijk kan je dit verwerken en word je een sterke vrouw! Ik wens je alvast heel veel sterkte en veel succes in de toekomst. Bedankt voor je bericht.

Het bericht van Ben moest ik even laten bezinken. Hij had de moeite gedaan en heel veel tijd genomen om een mooi bericht te schrijven, dat verdiende op z'n minst een even goed antwoord. Ik liet mijn blog even voor wat het was en ging verder met mijn toneelproject.

Het verhaal weerspiegelde mijn leven, nou ja het begin dan toch. Het ging over een meisje dat thuis werd gepest door haar eigen familie en hoopte los te komen van haar ouders. In tegenstelling tot mezelf, lukte het haar wel en werd ze door haar prins op het witte paard meegevoerd naar de meest romantische plekjes op aarde. Dat was het soort verhalen waar ik dol op was en waar ik helemaal in op kon gaan. Logisch natuurlijk, want dat was waar ik al lang van droomde. Me losrukken van mijn ouders en mijn broers en een gelukkig leven tegemoet gaan. Maar dat leek momenteel alleen maar wishful thinking.

Omdat mijn ouders me zo minachtten, was ik er van overtuigd dat niemand van me zou houden. Dat ik ĂŠĂŠn of ander gedrocht was dat geen geluk verdiende.

Ik opende mijn document en begon te schrijven. Ik liet mijn gevoelens de vrije loop en al snel was de structuur voor de karakters afgewerkt. Dat was het voordeel dat niemand me stoorde. Ik kon er helemaal in opgaan, zonder dat iemand me uit mijn fantasie haalde.

Voor ik het wist, viel de avond en was het tijd om naar bed te gaan. Blijkbaar was het bij niemand opgekomen om me te roepen voor het avondeten. Niet dat ik honger had, maar toch, het maakte nog maar eens pijnlijk duidelijk dat ik gewoon onzichtbaar was en totaal niet gemist werd aan de tafel. Iets wat in andere gezinnen toch het meest gezellige moment van de avond leek, was bij ons een zeldzaamheid.

Hoofdstuk 3 De volgende ochtend werd ik gewekt door kabaal in huis. Het was vakantie, maar uitslapen zat er zeker niet in. Daar had ik al ervaring mee. Mijn vader vond niet dat vakantie gelijk stond aan uitslapen en uitrusten. Rust moest je verdienen. En aangezien ik nooit goed genoeg was en nooit genoeg mijn best deed, zat het er nooit in. Tenzij ik op logement ging bij iemand. Maar ook dat deed ik niet veel, want veel vrienden had ik niet, behalve Lise, een meisje van school en de toneelvereniging.

“Laat ze toch slapen,” hoorde ik mijn moeder zeggen.

“Geen denken aan,” brulde mijn vader. “Gisteravond voelde ze zich te goed om met ons te eten, nu komt ze ontbijten! En nadien moet ze jou maar helpen met het huishouden.”

“Komaan Daniël, ze heeft vakantie. Laat haar even bekomen van de examens.”

Ik hoorde mijn vader lachen.

“Bekomen? Waarom moet ze bekomen? Ze heeft geen klop gedaan! Je weet hoe ik erover denk. Michael en Johan, die hebben het verdiend om uit te rusten. Liggen zij nog in bed?

Nee, zij zitten hier gezellig bij ons aan tafel. Terwijl zij hard hebben gewerkt. Emma heeft geen bal gedaan voor school. Dat weet jij, dat weet ik en dat weet zij zelf ook.”

“Ach Daniel, daar heb je misschien gelijk in, maar laat ze toch. Ze weet gewoon niet beter.”

“Maakt niet uit. Misschien is ze zo dom als het achterste van een varken, maar dat geeft haar niet het recht om lui te zijn. Als ze niet binnen de vijf minuten beneden is, dan sleur ik haar persoonlijk uit bed en zorg ik ervoor dat ze hier bij ons aan de tafel zit. En dan zal het haar beste dag niet zijn!”

Ik zuchtte. Hier had ik echt geen zin in. Mijn kamer was mijn heiligdom, de enige plek waar ik me veilig voelde. En dat wilde ik zo houden. Tegen mijn zin kroop ik uit bed, kleedde me aan en ging naar beneden.

“Goedemorgen,” zei ik vlak.

“Morgen?” bromde mijn vader. “De dag is al bijna om. En het enige wat jij doet, is liggen stinken in je bed! Je zou beter je moeder wat helpen in het huishouden. Want veel meer dan dat kan je toch niet.”

Ik zuchtte weer. Dat ging een hele leuke vakantie worden. Ik besloot er niet tegen in te gaan en gewoon mee te gaan met de stroom. Ik had de energie ook niet meer.

“Ik zal vandaag de strijk wel doen,” zei ik gewillig. Dat was iets wat ik nog graag deed, omdat ik tegelijkertijd kon nadenken over allerlei verhaallijnen.

“Dat hoeft niet,” zei mama. Als papa's ogen kogels hadden geweest, had mijn moeder doorzeeft geweest. “Vandaag mag je nog even rust nemen. Morgen ligt die berg er ook nog, doe het morgen maar.”

Nou dat schoot ook op! Vandaag hoefde ik niks te doen, maar morgen wel. Wetende dat mijn moeder op deze dag van de week altijd de was deed, was dat geen mooi vooruitzicht.

Het was dus met voorbedachte rade dat ze zei dat ik het morgen maar moest doen.

“Ik doe het vandaag echt wel hoor. Ik vind het niet erg.”

“Maar ...” begon mijn moeder weer. Ik zag aan haar gezicht dat ze het er niet mee eens was en dat het dus echt puur was omdat zij anders morgen moest werken.

“Niks te maren,” kapte papa haar af. “Ze zegt dat ze het zal doen, laat ze dat maar doen.

Als ze het vandaag doet, kan ze morgen andere dingen doen. Zoals ik al zei: ze hoeft niet te bekomen. Bekomen doe je als je inspanningen hebt gedaan.”

“Goed dan,” zuchtte mama. Het ontbrak haar aan energie om er tegen in te gaan. Net zoals het mij aan moed ontbrak om er tegen in te gaan.

Na het eten begon ik, dik tegen mijn zin, aan de strijk. Ik deed snel door, want ik besefte dat ik gisteravond vergeten was om Ben een antwoord te sturen. En dat verdiende hij echt wel.

Dus na de hele berg strijk te hebben weggewerkt, spurtte ik naar boven, zette mijn computer aan en begon met volle goesting te schrijven.

26 maart – Emily Beste Ben (wat zo mag ik je noemen hihi) Hartelijk bedankt voor je hele lieve bericht van gisteren. Sorry dat ik niet eerder reageerde. Ik was zo onder de indruk dat ik niet meteen wist wat terug te schrijven.

Omdat jij zoveel moeite hebt genomen om mij een hart onder de riem te steken, wilde ik me er niet snel snel vanaf maken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in eerste instantie wel mijn twijfels had. Waarom zou iemand zich mijn lot aantrekken? Je leest tegenwoordig zoveel. Maar of het fake is of niet, jouw bericht heeft me wel bepaalde inzichten gegeven.

Klinkt gek, maar kom, we zijn niet kieskeurig.

Door jouw bericht heb ik beslist om de anderen terug te schrijven. Gewoon om ze te bedanken voor de tijd en de moeite die ze hebben genomen om hun mening te geven.

Ze hadden het misschien iets anders kunnen verwoorden, maar langs de andere kant ‌ misschien had ik in hun plaats wel net hetzelfde geschreven. Gedacht in ieder geval al wel, waarschijnlijk had ik niet het lef gehad om het neer te schrijven.

Wat ik me wel afvraag, is hoe je op mijn blog terecht gekomen bent.

Dat was iets wat ik me echt afvroeg. Wat bezielt een mens om zulke blogs te lezen? Moest het nou zijn dat ik al langer een blog had met lezers en dan zoiets postte, zou ik het logisch vinden dat er reacties kwamen, maar nu?

Ik schreef mijn naam nog onder het bericht en drukte op verzenden. Het enige wat ik nu nog kon doen, was wachten.

Omdat ik niet de hele tijd als een hopeloos geval wilde zitten gapen naar mijn scherm en niet in een negatieve sfeer wilde vertoeven, besloot ik mijn beste vriendin Lise te sms'en.

Lise probeerde, net als ik, toneelstukken te schrijven. Als we iets hadden verzonnen, lazen we het samen door en herschreven we het samen.

Hoi Lise, zin om af te spreken? Gisteren weer volop gewerkt aan een stuk. Kan wel een kritische noot gebruiken. Xox

Nog geen minuut later piepte mijn telefoon.

Zeker! Kom ik naar jou of jij naar mij?

Dat je dat nog durft te vragen! Denk dat je het antwoord al wel weet. Ik kom wel naar jou, mijn ouders zijn thuis en je weet hoe ze zijn, hè.

Lise wist dat de relatie met mijn ouders niet goed was. Ze wist dat ik me vaak alleen voelde en daarom weg droomde in verhalen. Maar dat ik echt fysiek en mentaal mishandeld werd, dat wist ze niet. Dat wist niemand. Behalve de mensen die mijn blog

hadden gelezen, natuurlijk. Maar die wisten niet wie ik echt was. Daarom dat ik zo goed als altijd bij haar afsprak. Hoe minder mensen hier de negatieve vibes voelden, hoe beter.

Nou je weet maar nooit, hè. En het zou fout voelen om gewoon te vragen: kom je naar hier? Mam vraagt trouwens of je blijft slapen vannacht.

Een warm gevoel vulde mijn lichaam. Had ik maar zo'n moeder. Op momenten dat ik Lise met haar moeder bezig zag, kreeg ik soms een steek van jaloezie door mijn lijf. Ze leken met momenten eerder vriendinnen dan moeder en dochter. Heerlijk was het om te zien. Maar tegelijkertijd liet het me nog maar eens beseffen wat ik niet had.

Zonder het te vragen aan mijn ouders, stuurde ik terug dat het oké was. Ik stopte wat spullen in een rugzak en ging naar de huiskamer.

“Mam, ik ga naar Lise vandaag en ik blijf daar slapen. Dus je hoeft niks te voorzien voor mij vandaag en morgen. ” “Hmm,” mompelde mijn moeder.

En dat was het dan. Geen “dag lieverd, veel plezier”, geen knuffel, geen zoen. Alleen maar gemompel. Typisch. Ze was waarschijnlijk boos omdat ze morgen zelf de strijk zou moeten doen. En ik? Ik probeerde het me niet aantrekken. Ik ging plezier maken en niks of niemand zou me dat afnemen!

“Nou … dan ga ik maar. Dag mam.”

“Hmm...”

Ik draaide me om en verdween. Ik was blij dat papa er niet was, anders was het feestje zeker niet doorgegaan.

Hoofdstuk 4 Een half uurtje later kwam ik aan bij Lise. Het regende pijpenstelen, maar dat kon me niet echt deren. Zolang ik maar thuis weg was.

“Dag lieverd,” zei Katrien, de moeder van Lise. “Ach, ben je heel dat stuk met de fiets gekomen in dit weer? Had toch even gezegd dat je met de fiets moest! Dan had ik je komen ophalen.”

Tranen sprongen in mijn ogen. Ik voelde me zo belachelijk, want het kwam gewoon door dat kleine gebaar. Hier was het allemaal zo vanzelfsprekend dat de ouders dingen deden voor hun kind.

“Ach schat, wat scheelt er?”

“Niks. Gewoon ...” zei ik met trillende stem. Ik haalde mijn schouders op, niet in staat om meer te zeggen.

“Gaat het weer niet thuis?”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee,” piepte ik.

“Kom hier.” Katrien trok me tegen zich aan en gaf me een knuffel. Wat maakte dat ik nog harder begon te huilen.

“Sorry,” zei ik.

“Je hoeft je niet te verontschuldigen. Als er iemand is, die dat moet doen, dan is het jouw vader wel.”

“Nou, eigenlijk is het deze keer mijn moeder.”

Katrien fronste haar wenkbrauwen. “Je moeder?”

Ik knikte.

“Kom eerst binnen. Doe je schoenen uit, zet je spullen hier maar en dan gaan we gezellig in de huiskamer verder praten. Ik heb Lise nog even naar de winkel gestuurd, aangezien er niks lekkers in huis was voor jullie.”

Nadat ik mijn spullen weg had gezet en droge kledij had aangedaan, plofte ik in de zetel en begon mijn verhaal te vertellen. Over hoe mijn vader tekeer ging, maar vooral de reactie van mijn moeder.

“Ze is er dus van overtuigd dat ik, als ik later zelf kinderen heb, het zal begrijpen waarom mijn vader zo tegen me doet.”

Katrien schudde vol ongeloof haar hoofd. Ik had nog nooit zo veel verteld.

“Ik vind het zo erg voor jou,” zei ze stil. “Ik dacht dat het enkel een moeilijke relatie was, maar er lijkt toch veel meer aan de hand. Als ik iets kon doen, ik deed het meteen.”

Ik glimlachte flauw. “Dat weet ik wel, Katrien. En dat betekent al heel veel voor me.”

Nonchalant voegde ik er nog aan toe: “Ach en zo erg is het niet.” Dat deed ik meestal als iemand me naar de situatie thuis vroeg. Afzwakken, zodat niemand de hele waarheid zou ontdekken.

“Lieverd, je vertelt het me toch als er meer is dan enkel roepen en tieren, hè.”

Ik slikte en knikte, terwijl mijn hart schreeuwde. Maar ik kon het niet om de hele waarheid te vertellen. Tenminste nu nog niet.

“Lise heeft geluk met een moeder zoals jij.”

Katrien lachte. “Nou vertel haar dat maar, want soms wil ze het niet geloven, hoor.”

“Vertel wie wat?” vroeg Lise die, volgeladen met zakken, binnen kwam gehuppeld.

“Ik moet jou vertellen dat je echt geluk hebt met je moeder.”

Lises gezicht vertrok meteen.

“Is het weer zover?”

Ik knikte.

“Maar laten we het er alsjeblief niet meer over hebben. Ik ben naar hier gekomen om jou mijn nieuwste project te laten lezen. En ook een beetje om niet thuis te moeten zitten. Het is daar echt zo ongezellig! Mama voelt zich niet al te best en Michael en Johan zijn al weer aan het studeren voor hun eindexamens. Stress alom en natuurlijk ook de nodige sneren naar mij toe.”

“Weet je wat, wat zou je er van zeggen om met ons mee op vakantie te gaan? We hebben een appartementje aan de zee gereserveerd. Er is plaats voor vier, maar zoals je weet, zijn we maar met drie.”

Ik was sprakeloos.

“Echt?”

“Nee,” lachte Katrien, “ik ben je maar aan het plagen. Natuurlijk echt! Anders zou ik het toch niet vragen?”

Ik twijfelde. Niet omdat ik er geen zin in had, in tegendeel, ik wilde niks liever. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit met mijn familie op vakantie was geweest. Maar ik wilde niet enthousiast worden, want de kans was groot dat mijn ouders het niet zouden toelaten.

“Scheelt er iets?” vroeg Lise. “Heb je geen zin om mee te gaan? Je hoeft niet, hoor.”

Ik hoorde dat ze zich gekwetst voelde, al zou ze dat natuurlijk nooit zeggen.

Ik schudde weer mijn hoofd. “Nee, er scheelt niks. Ik wil heel graag meegaan, maar ...”

“Dat is dan geregeld,” onderbrak Lise me.

“Nee wacht. Ik wil meegaan, maar ik denk dat mijn ouders het niet zullen toelaten als ik het ze vraag.”

“Dat valt dan te regelen,” antwoordde Katrien. “Ik zal even naar je ouders bellen.”

Weer panikeerde ik.

“Nee,” zei ik snel. “Ik doe het zelf wel.”

“Niks van, laat mij nu maar. Als ik het vraag, zullen ze minder snel nee zeggen, denk ik.”

Daar had Katrien wel een punt. Mijn ouders wilden angstvallig verbergen dat ze niet goed voor me waren, dus de zeldzame keren dat er iemand op bezoek kwam of belde, waren ze poeslief.

“Nou goed dan,” zei ik. “Doe je best!” Ik stak mijn beide duimen in de lucht en trok een gek gezicht.

“Kom.” Lise trok me aan mijn arm. “Ik sta te popelen om je toneelstuk te lezen. Daar kwam je tenslotte voor, niet?”

“Jij bent toch zo nieuwsgierig, hè! Niet normaal!” giechelde ik.

Ik voelde me op slag beter.

“Waar wacht je dan nog op!” Lise stond te trappelen van ongeduld.

“Ja ja … geef me nou even de kans om mijn stick te nemen.”

De namiddag vloog voorbij. Lise was heel enthousiast over mijn toneelstuk. Samen bespraken we wat er nog aan veranderd kon worden en wat de sterke punten waren.

“Ik vind echt dat je dit aan Willem moet laten zien. Ik denk dat hij even enthousiast zal zijn als ik.”

“Nee joh, niemand hoeft dit te lezen. Nu nog niet. En zeker Willem niet.”

“Waarom niet?”

Ik begon te blozen.

“Oh … ik snap het al. Heb je het nog altijd zo zwaar te pakken voor hem? Ik dacht dat je hem uit je hoofd ging zetten.”

“Dat was de bedoeling,” grinnikte ik. “Maar dat is moeilijker gezegd dan gedaan. Hij is iedere week zo lief voor mij! En die ogen.” Ik zuchtte.

Willem was de verantwoordelijke van de toneelvereniging en hij was echt mijn god. Ik keek op naar hem. Wat hij allemaal uit zijn mouw kon toveren tijdens de voorbereidingen van onze toneelvoorstellingen. Heerlijk vond ik het. Na een tijdje begon ik verliefd op hem te worden. Ondanks dat ik me had voorgenomen dat niet te worden. Want wie zou er nou iets in mij zien? Ik zag er niet uit door mijn overgewicht. Ik had geprobeerd die verliefde gevoelens te onderdrukken, maar dat lukte me niet goed. Iedere keer wanneer ik een beetje afstand had genomen, deed Willem weer iets, waardoor ik weer als een blok voor hem viel.

Wat me het meeste tegen hield, was dat Lise ooit een relatie had gehad met Willem. Nog voor zij en ik elkaar kenden. Het was helemaal in het begin van de toneelvereniging. En ook al had ze me haar zegen al verschillende keren gegeven, het bleef een struikelblok voor mij.

“Lise, je weet waarom ik zeker niks met Willem wil beginnen.”

“Dat weet ik en ik vind het nog altijd een heel belachelijke reden. Waarom zou jij niks met Willem mogen beginnen als ik er ooit iets mee heb gehad? Onze breuk was misschien wat moeilijk, maar dat wil niet zeggen dat niemand hem mag hebben. Dan heb ik liever dat mijn beste vriendin hem neemt, dan een wildvreemde. Ik ben compleet over hem. En hij ook over mij. We zitten nu echt in het stadium dat we gewoon vrienden kunnen zijn, zonder ook maar aan iets anders te denken. Echt waar! Geloof me.”

Ik zuchtte. “Hij is echt geweldig, hè. En zo lief! Maar toch … ik kan het niet.”

“Serieus meid? Moet je een klap tegen je hoofd hebben?” Lise knipoogde. “Ga ervoor! Of gebruik op z'n minste die gevoelens! Schrijf een mega romantisch stuk en maak hem en jou tot hoofdpersonages.”

“Ja, natuurlijk. Waarom ook niet!” riep ik uit.

“Meen je dat nu?” Lise keek me verwonderd aan.

“Wat denk je nou zelf. Zie je het al gebeuren. Hoi Willem, ik heb een super romantisch stuk geschreven voor onze toneelvereniging. Oh ja … en jij en ik spelen de hoofdrol. Leuk hè. En wees niet bang, ik heb de zegen van Lise al gekregen om iets met jou te beginnen.”

We gierden het uit van het lachen.

“Ja,” zei Lise. “Dat klinkt best belachelijk.”

“En vooral wanhopig!”

“Ach, jouw prins komt nog wel!”

Omdat ik het met iemand wilde delen, besloot ik Lise over Ben te vertellen. Al was ik niet volledig eerlijk. Ik kon Lise niet vertellen dat ik zelf een blog was gestart en dat ik thuis door een hel ging.

“Lise, ik wil je nog iets vertellen.”

Lise keek me fronsend aan.

“Klinkt serieus.”

“Valt wel mee, hoor,” lachte ik. “Ik heb iemand leren kennen via een blog waar we allebei lid van zijn.”

“Pardon? En Willem dan?”

“Lise! Zo bedoel ik het niet! Het is iemand die ook een moeilijkere relatie heeft met zijn ouders. Ik heb echt het gevoel dat hij begrijpt wat ik mee maak thuis.”

Lise zei niks, maar ik wist wat ze dacht.

“Het is niet dat ik er niet met jou kan over praten hè, maar ...”

“Het is oké,” onderbrak Lise me. “Ik begrijp het wel, hoor. Ik kan me inbeelden dat het niet leuk is wat je mee maakt thuis, maar begrijpen doe je het pas wanneer je het zelf mee maakt, en dat doe ik niet. En hoop ik ook nooit mee te maken.”

Ik schrok dat Lise zo begrijpend was. Meestal was ze toch wat lastig als ik iemand anders in vertrouwen nam.

“Als jij je er goed bij voelt, dan is het goed voor mij.” Lise glimlachte. “Zolang je maar mijn beste vriendin blijft en weet dat je met alles terecht kan bij mij.”

“Dat weet ik wel, gekke trien! Ik zou jou nooit inruilen als beste vriendin!”

“Dan is het goed.” Lise omhelsde me.

De rest van de avond en de dag nadien hadden Lise en ik de grootste lol. We fantaseerden over knappe prinsen op witte paarden, keken films met knappe prinsen op witte paarden, nou ja … eerder knappe, snelle auto's, maar hé, ik ben niet zo kieskeurig.

Hoofdstuk 5 Met tegenzin ging ik de dag nadien naar huis. Katrien had mijn moeder al verschillende keren proberen te bellen om te vragen of ik mee op vakantie mocht, maar helaas kreeg ze geen gehoor. Dus moest ik het zelf eerst proberen te vragen.

Onderweg naar huis begon ik aan mijn speech. Voor één keer zou ik het feit dat ze me liever niet in hun buurt hadden, kunnen gebruiken in mijn eigen voordeel.

Ik stak meteen van wal toen ik thuis kwam.

“Mam, pap, de moeder van Lise heeft gevraagd of ik mee mag op vakantie. Ze vertrekken binnen vier dagen. Ze hebben een appartementje aan zee gehuurd en er is nog één plekje vrij. Ik heb gezegd dat ik dolgraag met hen mee wilde, maar dat ik het eerst nog even aan jullie ging vragen. Dus bij deze: mag ik mee op vakantie? Bekijk het positief. Ik mag gratis mee en eet op hun kosten. Je hoeft een hele week geen rekening met mij te houden en je hoeft me geen eten te geven. Ideaal toch! Je zou me er een groot plezier mee doen en volgens mij is het voor jullie toch ook handig, niet?”

Mama en papa keken me aan alsof ik net iets had gezegd in één of andere brabbeltaal waar ze niks van verstonden.

“Je hoeft nu nog niet meteen te beslissen,” ging ik vrolijk verder. “Als ik het tegen morgen weet, is het goed. Dan zie ik Lise weer. Hopelijk laten jullie me gaan. Want dan zijn jullie een hele week van me af. Heerlijk toch!” Ik glimlachte breed, draaide me om en huppelde naar mijn kamer.

Ik zette mijn computer aan en ging meteen naar mijn blog, in de hoop om een bericht te vinden van Ben. Geen meldingen van nieuwe posts op mijn blog. Ik wilde net beginnen pruilen, toen ik zag dat ik privé wel een bericht had gekregen van iemand. Mijn hart maakte een vreugdesprong. Het was van Ben!

27 maart – Ben Hoi Emily, Ik dacht: ik stuur je even privé een berichtje, want dat vind ik iets persoonlijker dan openbaar communiceren. Niet dat daar iets mis mee is, hoor. Ik heb het ook gedaan.

Maar ik heb het gevoel dat we een lange periode met elkaar zullen praten, dus misschien is het gewoon prettiger om privé te praten. Dan kan je toch net iets meer vertellen, hè.

Eerst en vooral wil ik antwoorden op je vraag. Ik ben niet toevallig op jouw blog terecht gekomen. Het klinkt misschien vreemd, maar ik was op zoek naar een blogpost zoals de jouwe. Waarom? Niet uit medelijden. Ik had en heb een missie. Omdat ik in exact hetzelfde schuitje heb gezeten als jij. Ik heb zelf ook klappen gekregen van mijn vader. En mijn moeder zat erbij en keek ernaar. In een kamerplant zat meer leven dan in haar. Ik heb, net als jij, mijn frustraties geuit op het internet. En ik kreeg net zoals jij berichten van mensen die mijn een dramaqueen vonden. Vonden dat ik overdreef. En toen … toen kreeg ik een bericht van iemand die zich mijn lot aantrok. Ook van iemand die hetzelfde had meegemaakt als mij. Ondertussen zijn we vijf jaar verder en sta ik heel stevig in mijn schoenen. Dankzij Timothy ben ik nu vrij. Hij heeft me doen inzien dat ik tegen mijn ouders in moest gaan. En dat heb ik gedaan. Ik heb teruggeslagen. Letterlijk en figuurlijk. Met Kerstmis, voor de ogen van heel mijn familie, haalde hij uit. Omdat ik de kalkoen fout had aangesneden. Kan je het geloven? Omwille van taai, vies vlees dat met Kerst verplicht gegeven moet worden! En voor de ogen van mijn hele familie heb ik teruggeslagen. En het meest ongelooflijke was dat mijn familie mij steunde en me toejuichte. Dat ik eindelijk het lef had gehad om tegen die tiran in te gaan.

En omdat ik zoveel aan Timothy heb gehad, besloot ik dat het tijd was om hetzelfde te doen wat hij voor mij had gedaan. Ik heb en had zoveel aan Timothy, dat ik voelde dat ik voor iemand anders hetzelfde zou kunnen betekenen. Ik heb al vele berichten gelezen, maar het jouwe sprong er wel uit. Het klinkt heel vreemd natuurlijk dat ik jou heb uitgekozen om te helpen, dat klinkt eerder alsof ik jou een hopeloos geval vind, maar niks is minder waar. Het jouwe ligt me gewoon het nauwst aan het hart, omdat het mijn bericht had kunnen zijn. Met het verschil dat ik een jongen ben en jij een meisje (nou ja … dat veronderstel ik nog altijd wel) En wat ik kan, kan jij ook! Op een dag zal je sterk genoeg zijn om terug te vechten.

Misschien niet letterlijk, maar op z'n minst wel figuurlijk. En ik hoop dat ik dan op één of andere manier aan je zijde mag en kan staan. En wat ik dan ook hoop, is dat jij met jouw overwinning nadien de ketting verder zet en, misschien wel samen met mij, op jouw beurt iemand anders helpt.

Als iedereen die thuis in zo'n situatie zit, iemand heeft die weet waar het over gaat, zou het allemaal veel gemakkelijker dragen zijn.

Ik hoop dat ik je met dit bericht heb overtuigd om contact te blijven houden.

Want ik meen het echt serieus met jou.

Als dat zo is, wil ik je veel meer over mezelf vertellen.

Ik hoop snel van jou te horen. Misschien kan je al beginnen met wat meer over jezelf te vertellen. Ik ben er heel nieuwsgierig naar.

Groetjes, Ben.

Ik voelde me in de zevende hemel. Ik kreeg zelfs kriebels in mijn buik! Natuurlijk niet van verliefdheid, maar eerder van opwinding. Hij meende het serieus met mij! Ook al kende ik hem niet, het voelde goed. Zo goed dat ik besloot meteen een bericht terug te sturen.

Helaas dacht mijn vader daar anders op. Net op het moment dat ik op 'antwoord' drukte, brulde hij mijn naam.

“Kom naar beneden!”

De moed zakte me al in de schoenen. Ze hadden waarschijnlijk een beslissing genomen en aan mijn vader zijn stem te horen, beloofde het niet veel goeds te zijn. Het was ook veel te snel nadat ik het had gevraagd. Waarschijnlijk had hij al vanaf het eerste moment beslist dat ik niet mocht gaan. Want ik was er van overtuigd dat, ondanks dat hij me liever niet in zijn buurt had, hij me zoveel mogelijk wilde treiteren. En nu kon hij dat doen door me niet mee op vakantie te laten gaan en me een hele week te pesten met allerlei huishoudelijke taken en gemene opmerkingen als iets niet lukte of als ik het niet deed naar zijn normen.

Ondanks de negatieve gedachte probeerde ik me sterk te houden. Ik ging me niet laten intimideren. En als het antwoord negatief was, zou ik meteen in de tegenaanval gaan. Ik moest en zou mee op vakantie gaan!

Tegen mijn zin ging ik naar beneden, nadenkend over hoe ik het zou verwoorden als het antwoord nee zou zijn.

“Ja, papa,” zei ik vrolijk, terwijl ik de kamer binnen ging. “Hebben jullie een besluit genomen? Hopelijk een goed besluit. Het zou echt een hele goede oplossing zijn als ik mee op vakantie ging, hoor!”

“Kind, zwijg toch,” onderbrak papa me. “Je mag mee, nou goed?! Ik kan niet wachten om een hele week rust te hebben. Een hele week me niet druk hoeven maken, omdat jij weer één of andere stoot uithaalt. Of je broers weer het bloed onder hun nagels onderuit haalt.”

Ik snapte niet waar hij het over had. Tijdens de vakanties zat ik meer alleen op mijn kamer, dan dat ik in de huiskamer zat. Ik had zelfs mijn eigen televisie met kabel op mijn

kamer, zodat ik zelfs de gezellige televisiemomenten van mijn vader met mijn broers niet moest meemaken.

“Maar één ding is duidelijk. Ik betaal niks. Helemaal niks!”

“Hoeft ook niet. Ik heb zelf geld genoeg gespaard voor iets extra.”

Zonder nog iets te zeggen, draaide ik me om en huppelde naar buiten. Ik kon niet wachten om Lise het goede nieuws te vertellen. Dat bericht aan Ben moest maar even wachten.

LISE!!! Weet je wat?! Het mag!! Ik mag mee op vakantie! Kan je het geloven! Ik had echt niet verwacht dat ik mee zou mogen gaan. Heb hun gedrag tegenover mij als argument gebruikt. Heb gezegd dat ze blij moeten zijn dat ze een week van mij af zijn. En het heeft gewerkt! Jippie! Kan niet wachten. Xxx

Wauw! Dat is supergoed nieuws! Mama en papa vindt het ook heel leuk dat je mee gaat. Waarschijnlijk omdat ze dan minder last met mij hebben en zelf genoeg kunnen relaxen.

Maakt niet uit, toch? Wij gaan een hele leuke week tegemoet! Ik voel het in mijn kleine teen!

Heb mijn teen niet nodig om te weten dat wij veel plezier gaan beleven. Vergeet vooral je badpak niet. Aan het appartementencomplex is een mega cool waterpretpark.

Komt in orde! Voor de rest nog iets speciaals? Of is enkel kledij en wasgerief voldoende?

Meer heb je niet nodig, meid. En als je iets vergeet, kan je het daar nog altijd kopen.

Haha, ik zit met een budget, schat. Ik ben zo dom geweest om te zeggen dat het mijn ouders niks zal kosten, dus ze willen ook geen zakgeld meegeven.

Ach ‌ dat regelen we dan wel. Komt allemaal in orde! Belangrijkste is dat jij erbij zal zijn. De rest is allemaal vervangbaar en te koop in de supermarkt.

Je bent een schat! Zou je nooit willen verliezen. Tot morgen.

Dat is dan wederzijds! Love you. Tot morgen! Dikke zoen.

Ik ging languit op bed liggen, genietend van de dag. Hij kon al niet meer stuk. Ik had een bericht gehad van Ben en ik mocht mee op vakantie! Heerlijk! Omdat ik niet wilde overkomen alsof ik geen leven had, besloot ik om toch maar even te wachten met Ben een bericht te sturen, ondanks dat ik niet kon wachten om hem alles te vertellen.

Hoofdstuk 6 De dagen nadien gingen heel langzaam voorbij. Omdat ik zo weinig in de aura van mijn ouders en broers wilde vertoeven, trok ik me zoveel mogelijk terug op mijn kamer of ging ik met Lise op pad. Het enige wat ik thuis deed, was schrijven.

Iedere dag postte ik een bericht. Niet over hoe slecht het wel was thuis, maar kortverhalen en gedichten die ik lang geleden had geschreven en die ik nu herwerkte naar een meer mature versie. Er kwamen veel reacties. Vooral op mijn gedichten. Mensen vonden dat ik talent had en dat ik zeker verder moest gaan met schrijven.

Ik kreeg zelfs een reactie van Leo, de persoon die me bij mijn eerste post volledig de grond had ingeduwd.

28 maart – Leo Hoi Emily, Allereerst bedankt voor je antwoord op mijn redelijk grof bericht. Misschien had ik het anders moeten formuleren, maar ik wilde duidelijk zijn met jou. En blijkbaar heeft het geholpen. Wat een leuke berichten zie ik van jou verschijnen! Mooie gedichten en leuke kortverhalen. Doe vooral zo verder! Je gaat er wel komen, meid! Veel succes nog met je familie. Ooit komt er een dag dat je echt gaat beseffen waarom het allemaal gebeurt.

Begrijpen hoeft niet en goedkeuren al helemaal niet. Maar ooit zullen alle puzzelstukjes samenvallen en klopt het hele plaatje, ook al is het een lelijk plaatje.

Veel sterkte! En blijf vooral die mooie gedichten posten.

Groetjes, Leo.

Dat bericht had een grote glimlach op mijn gezicht getoverd. Heerlijk hoe mensen gewoon eerlijk kunnen toegeven dat ze fout zaten. Nou ja ‌ fout is misschien niet het goede woord. Dat ze beseffen dat ze toch wel grof zijn geweest en zich niet te goed voelen om dat toe te geven. En dan nog een leuk compliment erbij. Kon het nog beter?

Bloggen was echt de juiste methode voor mij om mijn gevoelens te uiten en om na te denken. Na te denken over het verleden, het heden en natuurlijk ook de toekomst. Mijn droom om verloskundige te worden, kwam steeds dichterbij. Nog een paar maanden en ik

kon aan een nieuw avontuur beginnen. En dan … dan zou er ook een hele nieuwe wereld open gaan voor me. En hopelijk kon ik dan snel onafhankelijk worden.

Behalve de blogberichten, stuurde Ben en ik elkaar iedere dag minstens één bericht . Ik vond het heerlijk om met hem praten over alles en niks. Omdat het relatief rustig was tussen mijn vader en mij, ging het meer over de dagelijkse dingen die ons bezig hielden.

28 maart – Emily Hoi Ben, Wat was ik blij dat ik je berichtje zag! Sorry dat ik zo laat antwoord. Ik was bij een vriendin blijven slapen. Het was er echt heerlijk! Haar ouders zijn zo lief voor mij! Vooral haar moeder. Had ik maar zo'n ouders! Maar dat zal jij ook waarschijnlijk wel duizenden keren gedacht hebben.

Na jouw laatste bericht, ben ik er van overtuigd dat je het goed met me meent en ben ik bereid om wat meer over mezelf te vertellen. (God dat klinkt bijna als een datingprogramma of zo) Nou zoals je al weet, is mijn naam Emily. Op het einde van dit jaar word ik achttien.

Eindelijk volwassen!

Eind juni hoop ik mijn diploma verpleegassistente te behalen, zodat ik nadien kan verder studeren voor verloskundige. Want dat is al jaren mijn grote droom. Baby's ter wereld helpen komen, vrouwen verzorgen en baby's vertroetelen, volgens mij is er geen enkele job boeiender en leuker dan die.

Wat er thuis aan de hand is, heb ik al in geuren en kleuren verteld, aan jou en aan de rest van de wereld. Het leven hier thuis met mijn ouders en mijn broers is alles behalve prettig, maar ik hou me vast aan het feit dat ik binnen enkele jaren vrij zal zijn. Ook al lijkt het momenteel nog heel ver weg, ik hoop binnen drie jaar, meteen na mijn studies alleen te gaan wonen.

Voor de rest bestaat mijn leven uit niet veel anders. Ik schrijf heel veel.

Oh ja en ik zit ook in een toneelvereniging. Waar we momenteel aan bezig zijn, kan ik helaas niet verklappen, maar het is echt heel leuk.

Het ergste is dat mijn ouders van niks weten. Ze denken dat ik iedere woensdag en iedere zaterdag bij een vriendin of in de bibliotheek ga werken aan mijn eindwerk. Ik denk dat

als ze het moesten weten, dat ze me sito presto verbieden om nog te gaan. Mijn vader vindt al die dingen namelijk heel belachelijk.

Ik vind het heerlijk om te kunnen veranderen in andere mensen, even gewoon niet mezelf zijn, niet aan mijn situatie moeten denken.

En dat is eigenlijk het enige wat ik doe momenteel. School, studeren, schrijven en toneel.

En wat doe jij allemaal in het echte leven? Behalve hopeloze gevallen als ik redden van de verdoemenis?

Ik hoop het snel te horen! Nog een keer bedankt voor wat je in die paar berichten al voor me hebt betekend.

Groetjes, Emily.

Dat leek me genoeg voor de eerste keer. Ik had nog veel meer te vertellen, maar dat was voor een volgend bericht.

28 maart – Ben Hoi Emily, Leuk van je te horen! Dat ik Ben heet, weet je al. Ik ben vijfentwintig. Ik woon sinds kort alleen. Voordien woonde ik nog thuis, maar de situatie daar werd echt onhoudbaar.

Zoals ik je reeds verteld heb, heb ik in hetzelfde schuitje als jij gezeten. Maar ik heb mijn vader op een dag terug geslagen. Ik kon het niet meer aan. En het voelde heerlijk! Ik had eindelijk het lef gehad om alles te doen waarvan hij dacht dat ik het nooit zou doen. Sterk en stoer zijn. Voor mezelf opkomen en me niet laten gebruiken als een vaatdoek.

Sindsdien heeft hij me nooit meer geslagen, maar dat wilde niet zeggen dat we vanaf dan dikke vrienden waren. In tegendeel. Mijn vader heeft de afgelopen drie jaar nauwelijks een woord tegen mij gezegd. Om je een voorbeeld te geven: als we samen aan tafel zaten en er stond iets in mijn buurt dat hij nodig had, vroeg hij aan mijn moeder of zij aan mij wou vragen om het door te geven aan hem. Heel belachelijk natuurlijk, maar zo zat hij dus in elkaar. Na drie jaar heb ik het opgegeven en ben ik het huis uit gegaan. En dat was ook de laatste dag dat ik mijn vader gezien of gehoord heb. En ik heb ook totaal geen behoefte om hem te zien of te horen. Mijn moeder, dat is een ander verhaal. Ze heeft me nooit echt beschermd tegen mijn vader, maar om de één of andere reden kan ik het haar niet kwalijk nemen. Ze ging zelf gebukt onder de tirannie van mijn vader. Ze werd, net

als ik, geterroriseerd. En volgens mij werd ze ook geslagen, hoewel ze dat altijd heeft ontkend. Waarschijnlijk was ze te trots om dit toe te geven, omdat het een teken van zwakte is natuurlijk. Waarmee ik niet goed praat wat ze deed. Maar ik kon en kan me wel inbeelden dat het geen makkelijke situatie was waar ze in zat. Dus misschien dat je ooit wel begrijpt waarom je moeder zich zo gedroeg en gedraagt. Maar begrijp me niet verkeerd. Zoals ik hiervoor zei: daarmee wordt het gedrag van haar en je vader niet goedgekeurd, hè. Het blijft zo dat je in een ellendige situatie zit, waar je moeilijk uit kan komen. Maar geloof me, het lukt! Ik ben daar zelf het voorbeeld van. Zoals ik dus ook al zei, door iemand anders.

En nu doe ik hetzelfde bij jou. En eerst en vooral: je bent geen hopeloos geval hoor, verre van. Je lijkt me een interessant persoon.

En blijkbaar hebben we iets gemeen! Ik zit namelijk ook in een toneelvereniging. Ik ben er een verantwoordelijke voor de jeugd. Heerlijke job. Ik heb enkele talentvolle jongeren in mijn gezelschap en ik hoop dat ik er mede voor kan zorgen dat ze sterren worden. Veel meer kan ik er ook helaas niet over kwijt, want dat zou de vertrouwensband tussen mij en mijn jongeren toch wat aantasten, ook al ken ik je niet. Maar dat zal jij wel begrijpen.

Schrijven doe ik zelf nog niet, maar ik hoop er in de toekomst mee te beginnen.

Momenteel heb ik het dus te druk met regisseren. Hopelijk lukt het me binnenkort wel.

Misschien dat ik er ooit mijn beroep van zou kunnen maken, dat zou echt de max zijn!

Zo ‌ ik ga nu stoppen. Ik heb je nog veel meer te vertellen, maar helaas roept de plicht.

Tijd om weer een hele dag telefoontjes aan te nemen in het callcenter.

Tot de volgende!

Groetjes, Ben

Wat was het leuk om te lezen dat Ben en ik meer gemeen hadden dan enkel een hoop ellende. Hoe graag ik ook meteen wilde reageren, ik was zo moe van een drukke dag vol karweitjes, dat ik op bed plofte en Sister Act I op zette. Een heerlijke film waarbij mijn verstand op nul kon en ik alleen maar moest lachen met de hilarische momenten.

De volgende ochtend wilde ik natuurlijk meteen een bericht naar Ben terug sturen, maar dat was weer buiten mijn vader gerekend. Niet dat hij de tiran uit hing, maar hij had het in zijn bol gekregen dat de hele tuin heraangelegd moest worden. Michael studeerde bijna af als tuinarchitect en hij wilde al wat tuinprojecten doen, om een portfolio samen te stellen voor bij zijn sollicitaties.

En natuurlijk kwam ik er niet onderuit om mee te helpen. Al het gras moest omgespit worden en dat vonden ze dus een perfect karweitje voor mij. Nou ja … eerder karwei in plaats van karweitje. Omdat ik niet wilde dat mijn vakantie werd afgelast, ging ik gewillig aan de slag. Pas laat in de namiddag was ik klaar en kon ik me, na een douche, achter de computer zetten om een bericht terug te typen.

29 maart - Emily Hoi Ben, sorry dat ik zo laat antwoord. Mijn vader had weer kuren. Michael, mijn broer, studeert binnenkort af als tuinarchitect en nu moet heel de tuin veranderd worden. Heb de hele dag de grond omgewoeld. Maar omdat ik binnen enkele dagen op vakantie vertrek en mijn vader er totaal niet moeilijk over heeft gedaan, wil ik nu niet tegen zijn schenen stampen, zodat mijn hele tripje in het water valt.

Ach en nu besef ik dat ik daar nog niks over verteld heb! Toen ik bij mijn vriendin ben gaan logeren, vroeg haar moeder of ik mee op vakantie ging. Op weg naar huis had ik een hele speech voorbereid over hoe geweldig het niet zou zijn dat mijn ouders een hele week van me af waren en dat het goedkoop was, want dat ze niks hoefden te betalen. En wonder boven wonder, ze zeiden ja!! Ik kijk er enorm naar uit. Even uitwaaien aan zee met mensen die me wel graag zien. Mensen die me als deel van hun gezin beschouwen. Ik ben enthousiast. Maar dat zal je al wel hebben gemerkt.

Dus bij deze ben je gewaarschuwd: Binnen twee dagen zal je even niks meer van me horen. Want ik heb enkel een vaste computer en een gewone gsm zonder internet. Lekker primitief, maar eigenlijk mis ik al die technologie niet. Het enige wat ik altijd echt nodig heb, is pen en papier.

En nu wordt het tijd om op jouw bericht te antwoorden. Wat leuk dat we iets gemeen hebben! Toneel is voor mij ook meer dan een gewone hobby. Ik vind het heerlijk om me te laten meevoeren in de fantasie, waarschijnlijk dat ik daarom zelf ook schrijf. Ik maak mezelf altijd tot het hoofdpersonage in mijn hoofd, waardoor ik me op dat moment volledig kan onderdompelen in het verhaal en mij volledig kan laten gaan. Dat is de beste tip die ik je al kan geven. Zet jezelf in het verhaal. En vertrek ook altijd vanuit een bestaande situatie. Dat helpt bij mij ook heel goed. Al is het maar één zin die je op een bepaald moment hebt gehoord, één flits die je ooit hebt gezien, ook al is het in je dromen.

Schrijf het op, het zal nadien nog van pas komen!

En de laatste tip: schrijven schrijven schrijven. Niet opgeven en niet stoppen met schrijven. Ook al schrijf je pulp in het begin, het wordt beter, geloof me. Misschien klink ik nu als een opschepper, maar het is echt zo. Ik post mijn verhalen ergens anoniem en in het begin kwam er enkel kritiek. Nu krijg ik lofprijzingen en complimenten. Het sterkt me om verder te doen. Misschien dat ik je binnenkort wel wat stuur. En als we elkaar ooit ontmoeten, dan wil ik je gerust helpen. Voor wat hoort wat, hè. Jij helpt mij door mijn moeilijke periode, ik help jou je dromen na te jagen. Is dat een deal? Ik hoop het wel!

Wie weet kan je dan die geweldige job in het callcenter opgeven en van je passie je werk maken. Of heb je andere plannen?

Wat leuk trouwens dat je een hele groep jongeren onder je hebt! Lijkt me een hele uitdaging. Eentje die ik ooit ook wel zou willen nemen, maar omdat ik één van de jongsten ben, zie ik me dat in de nabije toekomst niet doen. Want dat zou ook betekenen dat onze verantwoordelijke weg zou zijn. En eigenlijk … eigenlijk zou ik dat vreselijk vinden! Onze verantwoordelijke is echt een geweldige kerel! Niet alleen qua uiterlijk, maar vooral qua innerlijk. Hij is echt zo lief tegen iedereen! En hij motiveert iedereen om door te gaan, ook bij moeilijke momenten. Hij is echt de perfecte kerel voor die job! Ik heb al super veel van hem geleerd en zou nog heel veel van hem willen leren. Niet alleen op gebied van toneel spelen, maar ook dus over leiderschap. Maar het zal wel bij een droom zal blijven, denk ik.

Zo … tijd om te gaan eten. Ik schrijf je morgen wel weer terug! Of eventueel deze avond.

Groetjes, Emily.

Ik sloot mijn computer en ging naar beneden. Ik hoorde vader met Michael en Johan bezig over de planning van de dag nadien. Struiken uitdoen, bomen planten, grasmatten leggen. Het was allemaal zwaar werk, dus ik dacht dat ik een rustige dag ging hebben, zonder werk in de tuin. Maar dat was buiten mijn vader gerekend.

“Jij kan morgen niks doen in de achtertuin, maar het onkruid in de voortuin moet nog gewied worden. Dat is echt een vrouwenwerkje, perfect voor jou dus.” Papa grijnsde breeduit en voegde er nog aan toe: “Je zal er niet moe van worden.”

Ik kon het niet geloven. Ik had vandaag zo hard gewerkt, niet tegen gesputterd en toch moest hij 's avonds belachelijk beginnen doen. Ik dacht aan Ben. Zou ik het erop wagen om tegen te spreken? Had ik het lef om een grote bek op te zetten? Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar ik bedacht me weer. Ik moest denken aan mijn vakantie.

“Komt in orde,” zei ik vrolijk, in plaats van grof te zijn.

Na het eten ging ik meteen weer naar boven. Nog geen bericht van Ben te bespeuren, wat ik wel logisch vond. Hij had waarschijnlijk, net zoals gisteren, de late shift en kon dan pas laat op de avond antwoorden.

De volgende ochtend keek ik, voor ik naar beneden ging om te eten en aan mijn rotkarweitje te beginnen, even op mijn computer. Ben had inderdaad 's avonds laat nog geantwoord.

29 maart – Ben Hoi Emily, Wat een rotshift was me dat zeg! Blijkbaar is er een soort van reorganisatie op komst en dat heeft voor oproer gezorgd. Er werd iets verteld, maar eigenlijk niks. We werden gesust, maar het kwaad was al geschied. We eisten meer uitleg en we hebben uiteindelijk zelfs het werk neer gelegd! Maar we mochten helaas niet naar huis. Wat een saaie boel.

Omdat we weigerden te werken, mochten we ook niet aan onze computer zitten. Anders had ik je al kunnen terug schrijven. Maar hier ben ik nu! Wat leuk dat je op vakantie gaat! Wel spijtig voor mij natuurlijk. Ik was net gewend aan het worden aan iedere dag een bericht van jou. Maar ik ben blij voor jou. Even weg uit die rotsituatie thuis.

Wat sneu trouwens dat je niet kan rusten tijdens je vakantie. Is je vader altijd zo? Dat je geen enkele dag rust mag hebben? Je moet toch recupereren van je examens?

Ach ja … eens een tiran, altijd een tiran zeker? Rotvent!

Maar goed … binnen enkele dagen heb je wat rust. Je verdient het!

Je vroeg in je bericht wat mijn plannen waren in de toekomst. Wel … het plan was dat ik nog enkele jaren in het callcenter zou werken en tegelijkertijd in avondonderwijs een studie drama en media zou doen. Maar nu er zoveel ontslagen dreigen te vallen, ben ik niet meer zo zeker. Ik zou eventueel in dagonderwijs op kortere termijn die studie kunnen doen, maar ik weet niet of me dat lukt. Dit hangt ook een beetje af van de goodwill van de arbeidsdienst, of ze me toelating geven om vrijgesteld te worden van het zoeken naar nieuw werk. Misschien ben ik wat voorbarig en kan ik toch nog aan de slag blijven, we zullen zien. Maar één ding weet ik al wel zeker: ik ga mijn studie doen! Dat is wat ik mezelf in de toekomst zie doen. Van mijn passie mijn werk maken! Ik leef voor het toneel

en het theater. Moest er morgen iemand zeggen dat het absoluut niet mogelijk zou zijn, ik zou niet weten wat ik zou doen. Ik heb al heel mijn toekomst opgebouwd rond die droom, ik wil niks anders meer.

Ach we zien wel … ik verkoop het vel van de beer al.

Theater en toneel zal sowieso wel altijd in mijn leven zijn door mijn groep.

En ik merk dat het bij jou ook altijd deel zal uitmaken van jouw leven. Wat heerlijk dat je ook droomt van je eigen gezelschap! Misschien kunnen we samen iets oprichten!

Ik hoop dat je veel van die verantwoordelijke van jou kan opsteken. Hij lijkt me een goede kerel.

En ik merk dat je een beetje stiekem verliefd bent, niet? Of heb ik jouw bericht fout begrepen. Maar aan de hand van hoe je over hem spreekt, merk ik toch dat het iets dieper zit dan alleen maar adoratie. Vergeef het me als ik fout zit. Is ook niks om je voor te schamen. Iedereen heeft wel eens een geheime crush op iemand, niet? Om je een geheimpje te vertellen: ook ik heb dat hoor. Ik ben echt dol op één van de meiden uit mijn groep, maar ja … het voelt zo fout om de stap te zetten! Ach misschien later.

Zo, ik ga nu mijn bedje opzoeken. Een hele shift niks doen vraagt veel meer energie dan een hele shift luisteren naar mensen die zagen en klagen omdat hun facturen niet juist zijn of dat hun producten werden afgesloten. Dan nog liever dat, dan niks doen! De tijd gaat zo traag voorbij.

Wat ik dus eigenlijk kort wilde zeggen, is dat ik moe ben en ga slapen.

Slaap wel en tot snel!

Omdat ik 's avonds nog moest pakken voor mijn trip naar zee, besloot ik om eerst te antwoorden, ook al schreeuwde mijn maag om eten.

30 maart – Emily Hoi Ben, Veel is er ondertussen niet gebeurd, maar omdat ik dadelijk weer moet beginnen aan een karweitje (de voortuin onkruidvrij maken), wil ik je nu toch snel nog een berichtje sturen.

En zo heb ik je vraag of mijn vader altijd zo is, al beantwoord. Hij is inderdaad altijd zo.

Voor mij dan toch. Omdat ik een luierik ben die op school niks doet, moet ik in de vakantie niet uitrusten volgens hem.

In ieder geval, als ik vanavond toch nog tijd heb (ik moet eerst mijn koffer nog pakken) stuur ik je een uitgebreider bericht.

Wat een rotdag heb jij gehad zeg! En dan krijg je ook nog het nieuws dat je me enkele dagen zal moeten missen. Maar weet je wat, misschien kan ik wel even via mijn vriendin haar laptop surfen en je een berichtje sturen. Voor ieder probleem is er een oplossing!

Een andere optie is gewoon een smartphone kopen. Maar daar moet ik eerst even over nadenken haha.

Wat leuk dat je weer gaat studeren! Of het nu met of zonder job is, maakt niet uit! Zolang je je hart maar volgt. En ik ben er van overtuigd dat jij dat wel zal kunnen in dagonderwijs. Als je iets met passie doet, is niks te zwaar of te moeilijk. Zelf ondervonden sinds ik eindelijk de richting doe waar ik in thuis hoor.

Om op je vraag te antwoorden over mijn verantwoordelijke: misschien ben ik wel een klein tikkeltje verliefd op hem. Maar het is gewoon zo fout! En wat zou hij nu zien in een meisje als ik? Oké hij weet niks van mijn verleden, maar eens hij het zou weten, zou hij waarschijnlijk gillend wegrennen. Want dat is toch wat iedereen doet. En ik kan het niemand kwalijk nemen. Ik zou waarschijnlijk net hetzelfde doen. Erg eigenlijk, maar ja … Ach ooit zal ik wel iemand vinden, niet?

En anders ga ik het klooster in. Geen last van mijn ouders, geen last van zagende en klagende mensen die me veroordelen. Gewoon rust. Rust om te schrijven. Nadeel is dat ik dan niks ben met die schrijfsels. Plus de schrijfsels zullen dan vreselijk saai zijn, want ze moeten allemaal heel zedig blijven.

Bij nader inzien: schrap die optie maar gewoon. Ik heb het nooit geopperd!

Zo … ik ga nu maar snel naar beneden. Hoe sneller ik begin, hoe sneller ik klaar ben.

Daarna nog snel eventjes mijn koffer inpakken en dan relaxen. Ik kijk zo hard uit naar mijn vakantie! Maar ik ga jou ook wel missen hoor. Daar ben ik zeker van. Ondanks dat ik je nog maar net ken, lijkt het alsof ik je al veel langer ken. Alles wat je zegt, lijkt zo familiair. Maar dat komt misschien omdat je gewoon hetzelfde hebt meegemaakt als ik.

Veel meer moet ik er, denk ik, niet achter zoeken. God stel je voor! Dat we elkaar kennen. Dat zou pas gênant zijn, niet?

Maar dat zal wel niet, nu loop ik ook weer veel te hard van stapel, zoals jij met je ontslag.

Ooit zullen we elkaar ontmoeten en dan zal het wel zo zijn dat het voelt alsof we elkaar al echt kennen, maar dan toch ook weer niet. Snap je? Ik lijk wel in raadsels te spreken.

Maar nu ga ik echt even mijn maag wat vullen, want het lijkt alsof er een hele kudde beren in mijn buik zit.

Hopelijk lees ik vanavond nog een berichtje van je!

En hopelijk heb je niet zo'n saaie dag als gisteren.

Dikke knuffel (vind ik veel gezelliger klinken dan gewoon groetjes) P.S. Dat dit een kort bericht zou zijn, klopt ook al niet meer. Schrap dus maar het feit dat ik deze avond nog uitgebreider ga reageren.

30 maart – Ben Hoi Emily, Even snel. Wat zou je ervan denken om te chatten via de chatfunctie hier? Ik heb ontdekt hoe deze werkt en hoe ik je kan toevoegen. Dat praat misschien wat gemakkelijker. Ik heb vanaf morgen vroege shift, dus ik kan morgenavond om acht uur chatten met jou, als jij dat ook wil natuurlijk.

Groetjes, Ben.

30 maart – Emily Hoi Ben, Natuurlijk wil ik graag met je chatten! Dat is inderdaad veel gemakkelijker dan al die lange berichten. Want het is zo moeilijk om al die verschillende vragen in één keer te beantwoorden.

Als je wil, kan ik vanavond al met je chatten, na je shift. Tenzij je natuurlijk te moe bent.

Laat maar iets weten. Ik heb vandaag heel veel inspiratie, dus ik denk dat ik de hele dag achter mijn computer ga zitten, nadat ik het onkruid gewied heb natuurlijk. Ik heb beslist dat ik me toch maar ga wagen aan een roman. Wie weet … een mens kan maar proberen, niet? Schrijven zit in me, dat weet ik zeker, dus waarom enkel toneelstukken en kortverhalen schrijven? Alles is beter dan beneden op de bank hangen en kijken naar de meest hersenloze shit op de televisie. Want meer dan dat doen mijn moeder en mijn broers niet. Mijn moeder kijkt de ene soap na de andere en mijn broers kijken het liefst

naar van die programma's waar mensen in beet genomen worden. Ben ik nou de enige die dat echt troep vind? Wat is er mis met een mooie documentaire of een goede misdaadserie? Misschien ligt het aan mij. Misschien ben ik een raar geval, maar soaps en grappenprogramma's kunnen me echt niet bekoren.

Hopelijk jou ook niet, anders heb ik me nu compleet belachelijk gemaakt en jou serieus beledigd!

In ieder geval, ik zal ook even kijken hoe die chat werkt en dan zie ik je misschien deze avond nog verschijnen.

Groetjes

Nog geen minuut na het verzenden van mijn bericht, kwam er al een antwoord.

30 maart – Ben Hoi Emily, Omdat ik morgen vroege shift heb, ga ik meteen na mijn shift deze avond slapen. Spijtig, want ik zou het wel leuk gevonden hebben om vanavond al even met je te praten. Maar de plicht roept. Als ik niet uitgeslapen ben en ik krijg van die irritante mensen aan de lijn, dan kan ik niet vriendelijk genoeg blijven, vrees ik. En als ik niet vriendelijk kan blijven, dan is de kans wel groot dat ik mijn job verlies. En dat kan ik nu toch missen als kiespijn.

Veel plezier met schrijven! Misschien kan ik het ooit eens lezen?

Morgen om acht uur afspraak op de chat!

Groetjes

Snel stuurde ik nog één bericht terug.

30 maart – Emily Hoi Ben, Spijtig, maar wel begrijpelijk. En een job verliezen in deze tijd van crisis is inderdaad niet echt aangewezen.

Veel telefoneerplezier! Tot morgenavond. Ik kijk er naar uit! Groetjes, Emily

Hoofdstuk 7 Vol ongeduld zat ik de dag nadien iets voor acht uur te wachten tot Ben online zou komen. Door een noodoproep voor mijn vader, waren de karweitjes uitgesteld en had ik de hele dag geschreven. Hierdoor had ik vreselijke hoofdpijn, maar dat maakte niet uit. Ik wilde per se met Ben chatten. Chatten was zoveel leuker dan berichten sturen en wachten op een antwoord. Je kon meteen reageren op dingen en je had veel meer het gevoel dat je echt praatte met elkaar. Om exact acht uur verscheen er een berichtje.

Hoi Emily

Mijn hart maakte een sprongetje. Dit was het begin van iets leuks.

Hoi Ben, leuke dag gehad?

Ach niet echt, vandaag te horen gekregen dat er toch wel wat ontslagen zullen vallen.

Maar dat maakt niet uit. Ik wil niet al te negatief doen.

Niet leuk! Hopelijk hoor jij niet tot die groep! Weet je waarop ze zullen selecteren? Nou iedere maand krijgen we een score op bepaalde gesprekken en de slechtsten moeten natuurlijk eerst vertrekken. Ik doe het op zich nog niet zo slecht, maar ik weiger gewoon een verkooppraatje te maken. Ik ben daar niet voor opgeleid en ik ben van het principe dat we daarvoor onze verkoopafdeling hebben. Dus ik moet een tandje bijsteken en toch gaan doen wat ze vragen, dik tegen mijn zin, of ik maak kans op een ontslag.

Ugh, ik zou ook niet graag verkopen! Ik heb daar zelf ook een hekel aan. Wanneer ik naar ergens bel en ze me weer ĂŠĂŠn of ander product willen aansmeren, dat ik eigenlijk niet nodig heb, maar waar zij van overtuigd zijn dat ik het WEL nodig heb. Bah. Maar als je job er vanaf hangt, zou ik het misschien toch doen. Hoe lastig ook.

Ja, klopt. Ik ga het nog bekijken. Het is dat ik niet veel andere opties heb momenteel of ik was al lang gestopt.

Komt wel goed! Hoe gaat het voor de rest met jou?

Goed. En moet jou? Bijna klaar om te vertrekken?

Jep, helemaal klaar voor.

Weet je … misschien kunnen we gewoon via sms blijven communiceren? Ik kan begrijpen dat je op dat moment natuurlijk niet veel tijd hebt om met me te praten en je zal ook geen moeilijke momenten kennen, maar als er toch iets is, kan je me dan altijd bereiken. Als je dat wil hè.

Ik aarzelde. Privéberichten sturen en chatten vond ik oké, maar sms'en en dus mijn mobiel nummer geven, dat was misschien toch wat snel. Omdat ik niet goed wist hoe ik het moest aanbrengen, besloot ik iets te doen wat ik al wel meer had gedaan, wanneer ik een beetje in paniek was en niet wist hoe ermee omgaan.

Oei … problemen met internet! Valt constant weg. Even nakijken. Als je met niet meer hoort, dan is het probleem niet opgelost. Ik antwoord dadelijk op je bericht.

Ik klikte mijn internetpagina toe en wachtte. Ik wist niet goed wat doen. En alsof het zo moest zijn, ging op dat moment mijn mobiel. Een bericht van Lise. Ik had haar verteld dat ik ging chatten met Ben, dus ik had al verwacht dat ze me ging stalken met berichten.

Hoi meid, alles goed met de chat?

Niet echt! Ik heb net in paniek heel de boel afgesloten. Ben wil mijn mobiel nummer voor als we op vakantie zijn. Maar ik weet het niet goed. Is dat wel zo'n goed idee?

Waarom niet? Zo erg is het toch niet om je mobiel nummer te geven? Moest hij uiteindelijk toch één of andere creep zijn, kan je nog altijd van nummer veranderen. Een nummer is maar een nummer hè.

Waarom ben jij toch zo slim?

Tja … moet ik dat echt vertellen? Ga nu maar snel weer online en geef je nummer aan Ben.

Ik zuchtte. Was dat echt wel een goed plan? Ik wist het even niet meer. Lise had wel gelijk dat het maar een nummer was. Maar toch … het maakte alles nog zo echter. Ik kreeg een beklemmend gevoel, ik had het gevoel dat het allemaal veel te snel ging.

Is het al gebeurd?

Nee nog niet. Ik twijfel nog.

God meid, je hebt niks te verliezen! Ik praat niet meer tegen jou zolang je niks hebt gestuurd naar Ben. En je weet dat ik het meen, hè!

En of ik dat wist! Lise had ooit eens bijna twee weken tegen mij gezwegen, omdat ze wilde dat ik eens iets nieuws probeerde, maar ik weigerde. Het moment dat ik dan toch had toegestemd, had ze me weer aangesproken. Nog steeds twijfelend, klikte ik mijn internet weer aan.

Hoi Ben, ben ik weer! Sorry voor de vertraging. Hebben hier wel meer problemen.

Ondertussen heb ik ook even nagedacht over jouw vraag om elkaar te sms'en. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog een beetje twijfel. Gaat het niet allemaal wat snel?

Ik kreeg niet meteen reactie, dus ik begon al te doemdenken dat Ben boos was, dat hij zich afgewezen voelde en van die dingen. Ik had al spijt dat ik mijn twijfel had uitgesproken en begon weer te typen.

Maar ondertussen ben ik er wel uit dat ik eigenlijk niks te verliezen heb. Moest je uiteindelijk één of andere vreselijk griezelige stalker zijn, kan ik nog altijd mijn nummer veranderen en jou overal blokkeren.

Weer geen reactie. Geschreven woord was natuurlijk ook weer anders dan gesproken woord. In mijn hoofd had ik het gezegd als grap, natuurlijk, maar zo was het misschien niet overgekomen.

Ben? Het was maar een grapje hoor. Van die stalker en zo. Ben je boos? Het spijt me.

Ik wist dat het best wel wanhopig klonk, maar ik begon lichtjes in paniek te geraken. Was het al gedaan met ons contact? God ik werd gek van mezelf! Zo erg zou het nu toch wel niet zijn, of wel? Hij zou toch wel doorhebben dat dat van die stalker een grapje was!

Ik vroeg me af wat voor wijze woorden Lise nu voor me zou hebben.

“Rustig blijven, Emma,” zei ik tegen mezelf. “Hou voor ogen dat je eigenlijk niks te verliezen hebt. Je kent Ben helemaal niet. Als hij jou niet snapt, dan is dat zijn probleem, niet het jouwe.”

Ik moest stiekem lachen. Het was erg gesteld met me. Ik was al tegen mezelf aan het praten!

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een pinggeluid. Ben!

Meid meid, relax! Mag ik al niet meer een sanitaire stop inlassen? Zo kleingeestig ben ik nou ook weer niet dat ik boos word voor zo'n grap, hoor.

Maar even serieus. Als je je twijfels hebt, dan wacht je nog maar even met je nummer te geven, oké? Wanneer jij er klaar voor bent. Vertrouwen is iets wat groeien en uiteindelijk kennen we elkaar nog maar net. Ik begrijp het. Ik was ook zo. Je vertrouwen in de

mensheid is al meerdere keren de grond in gestampt door je familie, dan is het logisch dat je die lijn ook doortrekt naar de hele wereld.

Nu voelde ik me nog schuldiger. Hij bleef zo begripvol.

Ach, weet je wat! Soms moet een mens risico's nemen in het leven. Hier heb je mijn nummer: 0435 34 64 54

Je hoefde je echt niet verplicht te voelen, hoor.

Doe ik ook niet. Stuur je mij een bericht? Dan heb ik jouw nummer ook meteen. En als ik dan op vakantie ben, dan hou ik je op de hoogte van alles, goed?

We chatten nog verder over koetjes en kalfjes. Het voelde zo vertrouwd aan. Ik begon meer en meer het gevoel te hebben dat ik Ben op de ene of andere manier al veel langer kende. Een uur later was het tijd om af te sluiten.

OkĂŠ. Ik ga nu mijn bedje opzoeken. Morgen moet ik weer fris en monter zijn. Voor mijn verkooppraatjes.

Succes! Je gaat dat goed doen! En anders doe je maar alsof je aan het acteren bent in het theater. Doe ik ook soms als ik iets moeilijk moet doen.

Meid, dat is een GEWELDIGE tip! Thanks! Nou slaap wel dan maar. Morgenavond zelfde uur?

Ik vertrek morgenavond al naar mijn vriendin, zodat we overmorgen op tijd kunnen vertrekken. We gaan naar zee en dat is toch een eindje van hieruit. Maar je mag me gewoon een bericht op mijn mobiel sturen. Ik zal dan zo snel mogelijk antwoorden. Goed?

Zeker. Ik kijk er naar uit! Veel plezier op vakantie! Geniet van iedere seconde! En geniet vooral van de vrijheid! Zeven dagen zonder moeder en vader! Geen gezeik om je kop: doe dit, doe dat! Blablabla.

Jippie! Slaap wel! En tot snel!

Ondanks mijn twijfels, ging ik toch met een gerust gevoel naar bed. Ik moest gewoon wat meer de dingen laten gebeuren. En dingen durven. Draaide het niet goed uit, spijtig dan.

Een illusie armer, maar wel een ervaring rijker.

De dag nadien waren mama en papa de hele dag weg, dus kon ik me rustig voorbereiden op mijn vakantie. Omdat ik al alles had ingepakt, kon ik niet anders doen dan wachten tot het avond werd. Lise was nog de hele dag op pad met haar tante, dus ik kon niet vroeger naar haar gaan. Om de dag toch iets sneller vooruit te laten gaan en niet constant naar de klok te kijken, besloot ik een filmdagje te houden. Ik ging van “Het spook van de opera” naar “The Devil wears Prada” naar een romantische komedie met Sandra Bullock.

Voor ik het wist, waren mijn ouders weer thuis. Gedaan met de rust, want ze begonnen meteen te kakelen en te klagen over het feit dat ik voor de televisie hing, in plaats van te studeren of karweitjes te doen. Ik besloot het te negeren.

Ondanks dat ik wist dat er bij Lise nog niemand thuis was, nam ik mijn spullen en vertrok ik.

“Moet je niks meer eten?” vroeg mama.

Ik schudde mijn hoofd. Ik zat al in vakantiestemming, ik had geen zin in een “gezellig” eetmomentje met mijn oh zo gezellige familie.

“Ik eet wel iets bij Lise.”

“Ja, want daar is het toch zo veel beter,” zei mijn vader sarcastisch.

Ik wilde bevestigend antwoorden, maar besloot het niet te doen.

“Nee, maar ze hebben daar al voorzien dat ik mee eet.”

Ik had al zoveel gelogen tegen mijn ouders dat het een tweede natuur begon te worden.

Zonder blikken of blozen kon ik hen aankijken en dingen zeggen die totaal niet waar waren. Maar het interesseerde me niet. Het was niet dat ze zoveel gaven om wat ik zei.

“Maakt niet uit, maak maar dat je weg komt,” bromde mijn vader en hij beende weg.

Geen “veel plezier”, geen “dag”, niks.

“Ach ja,” zei ik. Ik trok mijn schouders op. Zonder het aan mijn hart te laten komen, vertrok ik. Met het openbaar vervoer, want natuurlijk hadden mijn vader en moeder nooit voorgesteld me even te brengen.

Alsof het het lot was, kwamen Lise en ik samen aan bij haar thuis.

“Ben je er al?” vroeg Lise verbaasd.

“Is dat een probleem? Ik wilde gewoon thuis weg, want het gezeik begon weeral. En ik zat al in vakantiemodus, dus ik had er geen zin in.”

“Nee, natuurlijk niet! Mam en pap komen binnen een half uurtje thuis. Heb je al gegeten?”

Ik schudde mijn hoofd.

“Zullen we een broodje halen in de broodjesbar achter de hoek?”

“Prima idee!”

“En klaar voor de vakantie?”

“Helemaal! Ik heb er echt superveel zin in! Weg van alles en iedereen.”

Lise lachte.

“Nou ja, behalve van jullie! Je begrijpt het wel, hè. Even batterijen terug opladen voor we aan onze laatste weken op school beginnen.”

“Spannend eigenlijk, hè. Nog eventjes en we zijn afgestudeerd! Klaar voor de volgende stap.”

Ik knikte enthousiast. “Weet jij al wat je hierna gaat doen?”

“Ik weet het nog niet honderd procent zeker, maar ik denk het wel.”

“Wow, echt?”

Lise was al maandenlang aan het twijfelen tussen verschillende richtingen. Dat ze ook in de sociale sector verder zou gaan, was logisch, anders deed je geen sociale richting in de middelbare school, maar wat, dat wist ze nog niet precies. Tot nu dan blijkbaar.

“Ik denk dat ik voor maatschappelijk werkster gaan. Werken met mensen die echt hulp nodig hebben, op verschillende vlakken, heeft me altijd wel gelegen en ik denk dat dit een heerlijke job is om uit te voeren. Plus je kan er nog altijd veel kanten mee uit.”

“Weet je, dit lijkt me inderdaad iets voor jou!” En dat meende ik. Lise was altijd heel begaan met de mensen en nam het altijd op voor diegenen die in de maatschappij onderdrukt werden.

“Weet je wat, misschien kan je toneel combineren met je werk als sociaal werkster of zo, hè. Je gunt die mensen gewoon een kans om in de spotlights te staan. Ik zal het verhaal schrijven, Willem zal regisseren en jij begeleidt iedereen. Perfect toch?”

Lise keek me vreemd aan.

“Oei, niet dan? Je ziet dat toch veel meer, zo van die sociale projecten. Met probleemjongeren, met ex-delinquenten, mensen met een beperking. Waarom dan niet met daklozen of zo?”

“Meid, je loopt te hard van stapel. We gaan eerst dit jaar afmaken, en dan nog enkele jaren extra door spartelen. En dan praten we er nog eens over, goed?”

“Deal! En nu eerst eten, want ik scheur van de honger.”

De avond bij Lise verliep heel gemoedelijk. Gezellig met z'n allen voor de televisie hangen, kijken naar een goede, spannende detective. Veel beter dan die belachelijke rotzooi waar mijn familie altijd naar keek.

Hoofdstuk 8 De volgende ochtend was het dan eindelijk tijd om te vertrekken. Ik had die nacht heel slecht geslapen. Waarom wist ik niet. Ik had zo uitgekeken naar deze vakantie en plots voelde ik me zo raar. Ik kon het gevoel niet plaatsen. Was het omdat ik me druk begon te maken dat ik een hele week met mijn neus op de feiten gedrukt ging worden? Dat het bij Lise en haar ouders veel beter was dan bij mij thuis? Misschien. Ik probeerde het gevoel van me af te schudden. Ik ging alleen maar plezier maken.

Net wanneer we vertrokken, begon mijn mobiel te piepen. Ik had sinds eergisteren niks meer van Ben gehoord, dus ik hoopte dat hij het was.

Hoi Emily, sorry dat ik nu pas iets van me laat horen. Drukke dag gehad gisteren. Mijn vader is blijkbaar onverwachts gestorven. Dus ik moest even al mijn aandacht aan mijn jongere broertje geven. Hij woont nog thuis en is helemaal van de kaart.

Ai :( veel sterkte en innige deelneming. Hopelijk gaat het een beetje?

Met mij wel. Ik had al afscheid genomen van mijn ouders. Op het moment dat ik thuis ben weg gegaan. Het doet me wel heel veel om mijn broer zo verdrietig te zien. Omdat het zo plots is gebeurd, komt er zoveel meer bij kijken! Alles moet nog geregeld worden, maar alles is ook afhankelijk van wanneer de lijkschouwer het lichaam vrij geeft.

Lichaam vrijgeven? Er is toch geen misdrijf gebeurd?

Ik snapte er niks van.

“Bizar,” zei ik, luider dan gepland.

“Wat?” “Hu?” Ik keek op en zag Lise vragend naar me kijken.

“Wat is er bizar?” vroeg ze.

“Oh, heb ik dat luidop gezegd?”

Lise knikte.

“Bens vader is plots gestorven, maar hij schrijft dat het moeilijk is om alles te regelen, omdat alles afhankelijk is van de vrijgave van de lijkschouwer. Maar het gaat volgens mij om een gewoon overlijden. Waarom moeten ze dan een autopsie doen?”

“Dat doen ze altijd met plots overlijdens,” legde Katrien uit. “Niet enkel bij verdachte overlijdens. Nou ja, een plots overlijden wordt eigenlijk altijd als verdacht aanschouwd.”

“Weer wat geleerd vandaag.”

Nee, maar omdat het plots is, kan het zijn dat het verdacht is, vandaar.

Ik hoorde het inderdaad net van mijn surrogaatmoeder van deze week. Ik wil je heel veel sterkte wensen! Het zal best moeilijk zijn. Als ik iets voor je kan doen, laat het weten!

Is goed meid, geniet jij maar van je vakantie. Zoals ik al aangaf, het doet me eigenlijk niks. Voor mij bestond mijn vader al niet meer.

Zal ik zeker doen, maar weet dat ik aan je denk! En geef zeker een gil als je een luisterend oor nodig hebt!

Omdat ik niet asociaal wilde zijn, stak ik mijn mobiel meteen weer in mijn zak. Ik ergerde me er zelf altijd dood aan dat sommige mensen constant op hun mobiel zaten te tokkelen, ook als je in gezelschap was. Abnormaal vond ik dat. Maar dat kwam misschien omdat ik zelf geen smartphone had en dus ook geen internet had. Het boeide me allemaal niet. Een mobiel was om te bellen en te sms'en. Niks meer, niks minder.

“Zo, en nu alleen maar aandacht voor jullie,” zei ik, bij wijze van verontschuldiging.

“Ach,” giechelde Lise, “we zullen nog genoeg tijd met elkaar doorbrengen. Dat je af en toe eens een sms stuurt, stoort me niet, hoor. Ik zal het waarschijnlijk zelf ook doen.”

Ik glimlachte.

De rest van de rit staarde ik uit het raam. Lise lag zoals gewoonlijk snel te slapen, waardoor ik gewoon kon genieten van het uitzicht.

De dagen aan zee vlogen voorbij. We maakten plezier, maar maakten ook veel tijd voor een goed gesprek. Over onze toekomst, maar ook over onze fantasieĂŤn. Wat onze dromen waren, waar we absoluut niet mee te maken wilden hebben. Ik kwam dingen over Lise te weten, waarvan ik niks af wist, en omgekeerd. We waren al boezemvriendinnen, maar deze vakantie zorgde voor de bevestiging dat we vriendinnen voor het leven zouden zijn, wat er ook gebeurde. Het was heerlijk. Ik kon gek doen, zonder gestoord te worden door gemompel, gebrul en commando's. Ik kon gesprekken voeren en mijn fantasie de vrije loop laten, zonder uitgelachen te worden.

Iedere avond, wanneer Lise in de douche zat, stuurde ik een berichtje naar Ben en kreeg ik gegarandeerd eentje terug.

1 april Hoi Ben, vandaag niet heel veel gedaan. Rond de middag zijn we aangekomen. Na het installeren, zijn we een wandeling gaan maken en hebben we geluncht in een gezellig visrestaurant aan het einde van de dijk. Nadien hebben we wat op het strand gezeten en hebben we gepland wat we zullen doen de komende dagen. En nu lig ik al uitgeteld op de bank. Te wachten tot mijn vriendin uit de douche komt. Vanavond gaan we waarschijnlijk nog een gezelschapsspelletje spelen. Superleuk, want dat doe ik thuis nooit. Hoe gaat het met jou?

Hoi Emily, hier alles goed. Broertje blijft de komende dagen logeren. Ben zelf wel aan het werk, maar thuis is het voor hem niet leuk. Constant bezoek, heel de tijd gehuil van mensen die hij nog nooit heeft gezien. Hij wil wat rust. Kan het hem niet kwalijk nemen.

Voor de rest alles rustig. Veel plezier nog vanavond!

2 april Hoi hoi, vandaag leuke dag in het waterpretpark gehad. Het weer is hier echt miserabel. Veel wind en vooral veel regen. Gelukkig zit dat waterpretpark onder het appartementen-complex, zodat we niet nat worden.

Gezelschapsspel gisteravond was leuk. Hebben monopoly gespeeld, maar zijn nog niet klaar. Vanavond gaan we verder!

Haha, meen je dat nou echt? Je zou eens nat moeten worden, op weg naar het WATERpretpark. Grappig. Ik hoop dat je wint bij monopoly!! Hier nog altijd niet echt nieuws. Mama heeft me gebeld om te vragen of ik wil helpen met dingen te regelen, maar ik kan het niet. Ik wil het niet. Ze is beetje pissed nu op me, maar het kan me niks schelen!

Zo, tijd om te eten en mijn broertje bezig te houden. Doei!

3 april Serieus?! Heb jij dat weer besteld?! Ik ben naar hier gekomen om te genieten van de gezonde zeelucht, maar het regent hier pijpenstelen! Dus vandaag geen nieuws!

Vanavond weer spelletje spelen.

Sorry! Misschien huilt de hemel wel voor mijn vader (slechte grap, I know) Ik hoop dat het snel beter weer is! Hier ook geen nieuws.

4 april Hoera! Supermooi weer! Vandaag zijn we naar het pretpark hier in de buurt geweest.

Was ook best leuk. En vanavond weer hetzelfde liedje. Gezellig een spelletje spelen!

Hier geen nieuws. Morgen begrafenis van mijn vader. Geen zin om te gaan, maar ik moet wel.

Komt wel goed. Veel sterkte! Als er iets is, je weet wat je moet doen, hè!

5 april Hoi Ben, hoe gaat het daar vandaag? Ik weet dat de dood van je vader je niks deed (dat zei je) maar ik ben er van overtuigd dat het vandaag toch een moeilijke dag voor je moet geweest zijn. Ik heb veel aan je gedacht en hoop dat alles in orde is met jou. Dikke knuffel

Hoi Emily, dank je wel. Alles is oké. Alleen begin ik over zoveel dingen na te denken.

Mijn vader was pas vijftig! Het leven is veel te kort. Ik besef dat ik nog meer moet gaan leven. Meer durf moet hebben. Niks moet laten aanslepen. Wil ik iets? Dan moet ik ervoor gaan! Wil ik iets niet? Dan moet ik het ook duidelijk maken!

Groot gelijk! Zo denk ik er ook over. Gewoon gaan met die banaan!

Ben blij dat je dat zegt. Ik ga dus gewoon vragen wat ik al enkele dagen wilde vragen.

Wat zou je ervan zeggen om af te spreken?

Ik slikte bij het lezen van dat bericht. Afspreken? Was dat geen stap te ver? Ik vond dat beetje afstand tussen Ben en mij perfect. Wilde ik hem wel in levende lijve ontmoeten?

“Katrien, mag ik je wat vragen?”

“Natuurlijk lieverd, vertel.”

Ik legde Katrien uit dat ik Ben had leren kennen via internet en dat hij nu dus had gevraagd om me te ontmoeten.

“Zou ik dat wel doen?”

“Gho, eerlijk? Ik weet het eigenlijk niet. Ik heb niet zoveel ervaring met die dingen.”

“Nou misschien moet ik het dan niet doen,” zuchtte ik. Als Katrien al niet meteen enthousiast was, dan was het geen goed idee.

“Ach meid, je bent jong! Een beetje avontuur kan eigenlijk toch wel, niet? Misschien dat je kan afspreken met Lise erbij.”

“Wat afspreken met mij?” Lise kwam net de kamer binnen gehuppeld en mengde zich in het gesprek.

“Ben wil afspreken,” legde ik uit.

“En jij hebt weeral twijfels zeker?” lachte Lise.

“Jij bent op de hoogte hiervan?” vroeg Katrien.

“Duh! Beste vriendinnen vertellen elkaar toch alles! Meid, ga ervoor! Ik heb het al duizend keer gezegd, LEEF! Durf dingen te doen! Het leven is te kort.”

Nu was het mijn beurt om te lachen. “Heb jij stiekem met Ben gebeld of zo?” proestte ik uit. “Hij zei exact hetzelfde als jij! En dat is niet de eerste keer. Volgens mij kennen jullie elkaar en spreken jullie stiekem achter mijn rug met elkaar.”

“Auw! Pijn!” Lise greep naar haar hart en liet zich op de bank vallen. “Dat zou ik toch nooit doen!”

“Zeg nooit nooit! Maar goed, jij vindt dus dat ik het moet doen?” vroeg ik aan Lise.

Lise knikte enthousiast ja. Ik keek naar Katrien.

“Je hebt mijn zegen, liefje. Maar op één voorwaarde.”

“Dat Lise meegaat.” Ik knikte. “Dat begrijp ik. En ik zou niks liever willen. Goed, dan sms ik Ben dat we kunnen afspreken. Wanneer past het het beste?”

“Nou overmorgen gaan we in de late namiddag weer naar huis, dus eigenlijk heb je enkel morgen.”

“Oh ja.” Ik kon niet geloven dat de week al bijna ten einde was. “Naar huis,” zei ik, terwijl ik deed alsof ik ziek was.

“Ik weet het, maar het zal wel moeten, hè. Maar ooit komt er beterschap.”

“Ik hoop het,” zuchtte ik. Ik nam mijn mobiel en stuurde Ben een bericht.

Hoi Ben, overmorgen gaan we al weer naar huis, dus als je morgen kan komen, heel graag! Ik kom je samen met mijn vriendin ophalen aan het station in Oostende!

Super! Ik kijk er naar uit. Ik zal er rond één uur zijn. Eerst nog even mijn broertje weer naar huis doen en dan kan ik pas de trein nemen.

Is goed. Tot morgen!

“Spannend!” riep Lise, terwijl ze me omhelsde. “Ik ben trots op je.”

“Ik weet het toch nog zo goed niet,” zei ik twijfelend. Moest ik Lise en Katrien niet om me heen hebben gehad, dan had ik Ben waarschijnlijk afgewimpeld. Was ik er wel klaar voor?

Weer kwam die onzekere kant van me naar boven.

“Heb je er spijt van?” vroeg Katrien.

Ik haalde mijn schouders op. “Ik vind het allemaal zo eng. Ik doe de laatste tijd alleen maar dingen die ik tot voor kort nooit zou gedaan hebben.”

“Als je je er niet goed bij voelt, dan hoef je het niet te doen, hè. Het is niet omdat wij zeggen dat het oké is om te doen, dat je het moet doen. Doe geen dingen waar je niet volledig achter staat of die je niet wil doen. Volg je hart, dat is het enige wat ik kan zeggen.

Dat is ook de raad die ik Lise altijd geef.”

Ik voelde tranen prikken achter mijn oogleden. “Ik weet het niet,” snikte ik.

“Denk er even over na. Je hebt nog tot morgenmiddag om het af te bellen.”

“Maar dat is ook zo sneu voor Ben.” “Zit maar niet in met hem. Jij bent het enige wat belangrijk is. Je hoeft dit niet voor een ander te doen, maar enkel voor jezelf. Wat anderen ook zeggen, jij beslist nog altijd, goed?”

Ik knikte. Katrien gaf me een dikke knuffel.

“Goed, wie wil er een ijsje?”

Ik glimlachte. Ik wist dat dit een manier was van Katrien om me op te beuren.

Hoofdstuk 9 De volgende ochtend werd ik met bonzende hoofdpijn wakker. Ik had vreselijk slecht geslapen. Het had lang geduurd voor ik in slaap viel en eens ik in slaap was, had ik een nachtmerrie. Ik stond plots helemaal alleen in het station. Niemand te zien, behalve die ene persoon die van de trein stapte. Hij stelde zich voor als Ben en nam me mee naar een donker plekje waar hij me gevangen hield. Ik kon nooit zijn gezicht zien, maar wel zijn stem horen. Een stem die ik herkende, maar niet kon plaatsen. Nadat die persoon me had geslagen, werd ik badend in het zweet wakker. Nadien had ik heel onrustig geslapen.

“Ugh, ik voel me zo slecht,” zei ik tegen Lise, terwijl ik naar mijn hoofd greep. “Ik heb zo vreselijk gedroomd! Ik stond alleen aan het station en werd ontvoerd door een kerel die zich voorstelde als Ben. Maar ik heb nooit zijn gezicht gezien.”

“Maar meid toch. Heb je zoveel schrik?”

“Een beetje. Maar ik moet het doen. Ik kan nu niet meer afbellen! Dat vind ik heel onbeleefd en unfair.”

“Weet je wat, we zullen misschien in de voormiddag gaan skaten! Dat verzet je zinnen.

Dan denk je niet heel de tijd aan die komende ontmoeting en dan gaat de tijd sneller voorbij.”

“Goed idee. Maar eerst ontbijten en iets tegen de hoofdpijn innemen.”

De voormiddag vloog voorbij. Lises idee om te skaten was perfect . Ik dacht zo goed als niet aan Ben. Na het middageten was het dan zover. Voor we vertrokken, vroeg Katrien nog een laatste keer of ik er honderd procent zeker van was.

“Ik heb nog altijd een beetje schrik, maar nu is het toch te laat, hè. Ben zit al op de trein en ik vind het zo erg om dan nu tegen hem te gaan zeggen: “Sorry Ben, ik heb me bedacht.

Stap in het volgende station maar uit en keer maar weer naar huis.” Hij heeft net zijn vader verloren. En ondanks dat hij zegt dat het hem niks doet, ben ik er van overtuigd dat hij het er moeilijk mee heeft. Dat kan toch niet anders?”

Katrien lachte.

“Gewoon een ja had genoeg geweest, hoor.”

“Tja,” giechelde ik, “als ik zenuwachtig ben, heb ik de neiging om nogal veel te gaan praten. En als ik dan straks voor Ben sta, krijg ik waarschijnlijk geen woord gezegd!”

“Nog één vraagje. Hoe gaan jullie elkaar herkennen?”

“Wel, ik heb tegen Ben gezegd dat ik een donkere jeans zou aandoen, een rode T-shirt en mijn witte sneakers. En hij zou hetzelfde doen.

“Nu maar hopen dat niet iedereen diezelfde gedachte heeft vandaag.” Katrien knipoogde.

“Vertrek nu maar, anders staat Ben te koekeloeren en denkt hij dat jij hem in de kou hebt laten staan.”

Lise en ik trokken onze schoenen aan en vertrokken. Het was een kwartiertje lopen naar het station, ideaal om nog even tot rust te komen.

“Oh god Lise, ik ben zo zenuwachtig! Langs de ene kant ben ik blij dat ik Ben zal ontmoeten, maar langs de andere kant ben ik toch zo bang! Wat als het toch allemaal niet echt is. Dat het zoiets is als wat je ziet in dat programma Catfish!”

“Relax girl!” zei Lise, terwijl ze me zachtjes door elkaar schudde. “Denk je nou echt dat iemand zo ver zou gaan dat hij je sms't en van die dingen? Gewoon voor zijn plezier?”

“Jij hebt duidelijk nog nooit naar dat programma gekeken.”

“Niet echt, maar ik kan dat niet geloven.”

“Nou geloof het maar. Het is ongelooflijk hoe ver mensen gaan om anderen te raken.”

“En toch denk ik niet dat het in dit geval ook zo is. En trouwens, ook al is het één of andere misselijke grap, je hebt er toch al wat aan gehad, of niet? Belangrijkste is dat je voor jezelf bent opgekomen.”

Ik fronste mijn voorhoofd. “Voor zover ik weet, ben ik nog niet voor mezelf opgenomen hoor.”

“Jawel!” Lise grijnsde. “Je hebt een goede speech gegeven, waardoor je mee mocht op vakantie. Als je hun slecht gedrag niet had gebruikt, zat je nu waarschijnlijk thuis te kniezen en te wachten op een bericht van Ben. En dan had ik niet zo'n leuke vakantie gehad.”

“Dat geloof je zelf toch niet! Vakantie met jouw ouders is altijd leuk! Of ik er nu bij ben of niet.”

“Geloof me, met jou erbij is het veel leuker. “ “Misschien wel. Maar misschien ook niet. Vind je nu ook niet dat het allemaal wel heel snel gaat? Iets meer dan een week geleden was er van Ben nog geen sprake. En nu … nu ga ik hem al ontmoeten.”

Ik begon in paniek te schieten. Dit ging allemaal veel te snel. Wilde ik het wel? Had Ben niet te veel gepusht door enkele keren te vragen om af te spreken?

“Meid, echt waar. Als je nu niet gaat ophouden, krijg je een pak slaag, oké?! Ik ben bij je, wat kan er gebeuren? Niks.”

“Nou dat kan inderdaad gebeuren! Dat er NIKS gebeurt. Dat Ben helemaal niet komt opdagen.”

“Dat zien we dan wel weer, niet?” Ik snapte niet dat Lise zo rustig kon blijven. Ik keek op mijn horloge. Zenuwachtig keek ik op mijn telefoon. Het was één uur.

“Het is één uur. Zie je wel! Niemand te zien.”

Net op het moment dat ik dat had uitgesproken, piepte mijn mobiel.

“Een bericht van Ben! Ik wist het, hè! Hij komt niet! Wat ben ik toch een domme kip!”

“Lees nou toch eerst het bericht. Een stresskip ben je! Niks anders!”

Hoi Emily, blijkbaar is er ergens een storing. Momenteel heb ik een vertraging van ongeveer een half uur. Sorry dat ik het zo laat laat weten, maar we zijn nu pas op de hoogte gebracht.

“Zie je nou wel,” zei Lise. “Je ziet echt veel te veel spoken. Ontspan nou maar. Weet je wat, ik zal even ijsjes halen voor ons. Ideaal wanneer je moet wachten.

“Is goed. Ik wacht hier.”

Hoi Ben, ben blij om van je te horen! Ik dacht al dat je koudwatervrees had gekregen en niet ging komen. Ik blijf gewoon op hetzelfde plekje wachten. En ik ben ook niet van plan om iets anders aan te trekken. Tot zo!

Vijf minuten later kwam Lise terug met twee lekkere softijsjes.

“Ziezo, een mix voor jou.”

“Dank je wel. En nu wachten maar.”

Iedere twee minuten keek ik op mijn horloge. Wat ging de tijd toch traag vooruit!

“De tijd zal niet sneller gaan, hoor,” giechelde Lise. “In tegendeel, hoe harder je er op let, hoe langer het lijkt te duren. Hij zal hier zo wel zijn.”

Plots tikte er iemand op mijn schouder. Ik draaide me om en gaf een gil.

“Willem! Wat doe jij hier!” riep ik in paniek. Dit was niet het plan. Ik zou Ben zo ontmoeten en nu stond Willem plots voor mijn neus. Ik schudde mijn hoofd.

“Je moet weg, ik heb afgesproken met iemand.”

“Ehm ...” Willem liep rood aan. Toen ik naar zijn kledij keek, besefte ik plots wat er aan de hand was. Rode T-shirt, donkere jeans en witte sneakers. Ben was Willem! Of Willem was Ben, maakte dat verschil?

“Oh my god!” Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Dit kon niet waar zijn! Het mocht niet waar zijn! Heftig schudde ik weer met mijn hoofd.

“Nee, nee, nee,” fluisterde ik. “Dit kan niet, dit mag niet!”

Willem stond voor zich uit te staren, wist niet wat zeggen.

“Waarom heb je niks gezegd?!” riep ik verwijtend. “Waarom gebruik je in godsnaam een schuilnaam! Je weet hoe gevoelig dit ligt bij mij. Je weet perfect wat er aan de hand is. Had je daardoor niet kunnen denken dat ik het was?”

Willem keek me aan, maar zei nog altijd niks.

“Spreek dan toch potverdorie! Achter je computer heb je altijd een antwoord klaar, en nu … nu sta je hier als een standbeeld belachelijk te wezen.”

Ik had meteen spijt van mijn woorden. Ik was zo overstuur dat ik er gewoon alles uit floepte, hoe grof het ook was.

“Sorry,” zei Willem zacht. “Maar ik ben net zo geschrokken als jij. Ik kan jou net hetzelfde verwijten. Jij hebt je ook verschuild achter een andere naam. En denk je nu echt dat ik na ongeveer twee weken via de computer besef dat ik met een bekende aan het praten ben? Ik wist totaal niet dat je zo behandeld werd thuis. Anders had ik er al vroeger wat aan gedaan! Waarom heb je het me niet verteld?”

Ik liet mijn schouders en hoofd hangen. Dit ging niet zoals ik had gehoopt.

“Dit is echt een vergissing,” mompelde ik. “Ga nu maar gewoon naar huis. Ik moet hier over nadenken.”

“Meen je dat nu?” vroeg Willem met een lichte irritatie in zijn stem. “Ik ben speciaal naar

de kust gekomen om een meisje dat in de knoei zit met zichzelf te helpen en dan wimpel je me gewoon af? Voor mij maakt het echt niet uit of ik je al kende of niet, hoor! Ik vind het echt zo erg voor jou. Of je nu een vreemde bent of niet, ik wil je helpen!”

“Ik wil je hulp niet meer,” schreeuwde ik uit. Ik draaide me om en beende weg. Ik hoorde Lise nog wat tegen Willem zeggen, maar wat, dat wist ik niet. Het deerde me ook niet. Dat ze het maar bekeken allebei! Ik wilde alleen zijn.

Maar dat was buiten Lise gerekend natuurlijk.

“Emma! Wacht!” hoorde ik Lise roepen. Een paar seconden later stond ze naast me en trok ze aan mijn arm, zodat ik zou stoppen met wandelen.

“Waarom doe je nou zo? Waarom laat je Willem daar nou in de kou staan? Vind je dat niet een beetje egoïstisch? Willem is net zo geschrokken als jij! Waarom geef je het geen kans? Maakt het uit dat het Willem is? Hij is zo lief! Hij heeft hetzelfde meegemaakt als jij.

Plus jullie voelen elkaar zo goed aan in de groep! Geef het een kans.”

“Waarom heb jij me niet verteld dat Willem ook zoiets heeft meegemaakt? Dan had ik misschien wel de link gelegd op voorhand!”

“Jezus, meid, omdat ik het zelf niet wist! Zoiets vertel je toch niet meteen aan iemand als je een relatie begint! Zo lang ben ik niet samen geweest met Willem. En dat weet je! Ga dit nou niet op mij af reageren! Geef Willem gewoon een kans!”

Ik zuchtte. “Je snapt het niet hè! Ik KAN het niet!”

“Waarom niet? Geef me één goede reden.”

“Die ken je goed genoeg,” fluisterde ik.

“Oh,” was het enige wat Lise nog zei. Haar frank was blijkbaar gevallen.

“Inderdaad. Oh. “ “Maar ...”

Ik hief mijn hand op.

“Laat nou maar. Ik moet dit even verwerken, snap je? En sorry voor mijn uitval.”

“Geeft niks.” Lise gaf me een knuffel. “Wil je alleen zijn?”

Ik knikte. “Kan jij misschien nog even bij Willem kijken?”

Lise grinnikte. “Zie je wel dat je bezorgd bent.”

Ongewild giechelde ik ook. “Natuurlijk. Is toch logisch? Maar het is gewoon een grote schok. Ik heb hem zoveel verteld!”

“Dat geeft toch niks? Misschien is het zelfs een voordeel!”

“Nee dat denk ik niet. In tegendeel. Wat moet Willem nu niet van mij denken! Ik ben een hopeloos geval met vreselijke ouders. Dat wil je toch niet in je familie?”

“Hola, nu ga je toch wel een beetje te snel. Daar hoef je nu toch nog niet aan te denken?

Laat Willem eerst verder toe als gewone vriend. En dan nadien kan je aftasten of het meer kan worden of niet.”

“Dat weet ik nu al.”

“God, meid, stop met zelfmedelijden!” Ik hoorde dat Lise er genoeg van begon te krijgen.

En misschien had ze wel gelijk, maar ik had nergens anders zin in. Ik voelde me echt zo ellendig. Ik was de zieligste persoon op aarde! Ik vond dat ik het recht had om me zo te voelen.

“Ga maar gewoon naar Willem toe. Ik red me wel.”

“Zeker?”

Ik knikte. “Ik wil je niet tot last zijn. En ik wil niet dat dit de vakantie gaat vergallen. Ik moet het even allemaal op een rijtje zetten. Binnen een uurtje of zo ben ik wel weer van de partij. En dan gaan we ons lekker met ons twee amuseren in het waterpretpark, oké?”

“Afgesproken.” Lise gaf me nog een laatste knuffel en zoen en wandelde richting Willem, die in de verte nog altijd stond te wachten en waarschijnlijk nog altijd hoopte dat ik ook zijn richting uit zou wandelen.

Ik voelde me schuldig, maar ik kon het echt niet om hem onder ogen te komen. Ik wilde het ook niet. Ik zou toch alleen maar de meest foute dingen eerst zeggen. Om nadien dan te beginnen stotteren, waardoor hij waarschijnlijk zou door hebben wat er werkelijk aan de hand was. En dan zou hij beginnen denken dat ik het er allemaal voor gedaan had. Dat ik in werkelijkheid wel wist wie hij was en hem op die manier voor me wilde winnen.

Mijn gedachten schoten alle kanten uit. Het waren alleen maar belachelijke redeneringen, die dus totaal geen steek hielden. Maar het was de gemakkelijkste manier om mezelf wijs te maken dat dit de juiste oplossing was. Gewoon weg gaan van Willem en hem negeren. Wat betekende dat ik ook moest stoppen met de toneelgroep.

Plots herinnerde ik me een bericht dat ik had gepost op mijn blog, een paar dagen na het eerste contact met Ben, nou ja … met Willem dus.

Over iemand uit mijn toneelgroep die ik wel zag zitten. Willem moest wel weten dat het over hem ging! Want ik had hem beschreven.

Oh god, nu kon ik hem zeker nooit meer onder ogen komen. Alles rondom me begon te draaien, ik werd meteen misselijk. Voor ik het wist, werd alles zwart voor mijn ogen en knalde ik met mijn hoofd tegen iets hards aan.

“Emma?” Het was een bekende stem die mijn naam zei, maar ik kon hem nog niet plaatsen. Alles leek zo ver weg en alles leek zo wazig.

“Emma? Gaat het?”

Langzaam kwam ik terug in de bewoonde wereld.

Ik zag de hoofden van Lise en Willem boven het mijne bengelen.

“Moet ik een ambulance bellen?” vroeg Willem bezorgd.

“Willem, ze is gewoon flauwgevallen.”

“Maar dat bloed!”

Bloed!

Ik schoot razend snel recht, maar lag nog sneller terug op de grond.

“Blijf maar liggen,” zei Willem zacht, terwijl hij lief de haren uit mijn gezicht streek.

Ondanks dat ik zo tegen hem tekeer was gegaan. Dan moest hij toch echt wel om me geven, niet?

“Dank je wel. En sorry. Ik wilde niet ...”

“Sssst,” onderbrak Willem me. “Daar hoef je nu niet mee bezig te zijn. We praten er later wel over, oké?”

Ik knikte. “Oh fuck, mijn hoofd!”

“Kom, we helpen je wel even recht.”

Lise stak haar arm onder de mijne, Willem volgde haar voorbeeld. Alleen deed hij het net iets onhandiger waardoor zijn hoofd tegen het mijne kwam. In een roes van pijn en verwardheid tuitte ik mijn lippen en plantte een zoen op zijn wang. Willem keek me verbaasd aan om vervolgens breeduit te glimlachen en te knipogen. Ik viel meteen weer als een blok voor hem. Alles wat voordien gebeurd was, was hem allemaal vergeven.

Waarschijnlijk kwam dat doordat mijn hersenen wat rond hadden gerammeld in mijn hersenpan, maar het kon me niet schelen. Niks kon me nog schelen. Wat zou het ook.

Allerlei tegenstrijdige gedachten vlogen als een wervelwind binnen in mijn hoofd. En plots, uit het niets, kwamen weer die dikke tranen. Waarom? God mocht het weten, maar ik blijkbaar niet.

Tijdens de wandeling naar het hotel, bleef ik maar snotteren en sorry zeggen. En Willem en Lise? Die ondersteunden en susten me. Ze waren zo lief, dat ik nog meer begon te huilen. Omdat ik het niet verdiende dat ze zo lief waren. Enkele momenten voordien had ik ze uitgescholden voor het rot van de straat. Had ik Willem gewoon koudweg laten staan, omdat hij had gelogen tegen me. Omdat hij niet had gezegd wie hij werkelijk was! Terwijl ik ook niet eerlijk was geweest. Ik had me ook verscholen achter een fictieve naam.

Aangekomen in het hotel werd ik meteen verzorgd door het personeel. Katrien en Pieter, Lises vader, waren nergens te bespeuren, waarschijnlijk waren ze zelf gaan wandelen. En we wilden ze niet ongerust maken, want de wonde aan mijn hoofd viel al bij al nog mee. Er was meer bloed dan dat er wonde was.

De hoofdpijn die ik er aan over hield, was erger.

“Ik denk dat je alleen zal moeten zwemmen, Lise,” zei ik zacht. “Mijn hoofd ontploft bijna.”

“Wat wil je, je moest ook per se het hardste stuk uitkiezen om tegen te vallen,” giechelde Lise. “Maar geeft niks hoor, lieverd. Ik trek mijn plan wel.”

“Zal ik hier blijven?” vroeg Willem bezorgd.

Heftig schudde ik mijn hoofd, wat geen goed idee was. De kamer begon te draaien en ik begon weer te kokhalzen.

“Meid, je hebt volgens mij een hersenschudding of zo.”

Ik hoorde de bezorgdheid in Willems stem, maar ondanks dat ik hem zijn acties allemaal wilde vergeven, schaamde ik me weer dood voor mijn actie een paar minuten voordien.

“Niet overdrijven, hè. Ik moet gewoon een beetje rusten, alleen. Dus ga jullie samen wat amuseren, laat jullie volledig gaan. Roddel lekker een beetje over mij, maakt me niet uit.

Maar ik wil nu gewoon even wat rust.”

“Maar ...” begon Willem.

“Laat haar nou maar,” onderbrak Lise hem. “Geloof me, als ze iets in haar hoofd heeft, kan je haar niet meer ompraten.”

“Nou dat weet ik maar al te goed,” antwoordde Willem. Hij draaide zich weer naar mij toe. “Ben je zeker? Want ik wil gerust blijven.”

“Hoeft niet,” zuchtte ik. “Ik wil eventjes rusten en nadenken over wat net allemaal gebeurd is.”

Willem giechelde.

“En ik wil het vooral vergeten,” voegde ik er nog aan toe.

Willem keek vreemd. “Ik niet hoor.”

“Echt niet?” vroeg ik, terwijl ik mijn ogen neersloeg. “Het was echt beschamend.”

“We praten er later wel over, oké?”

Ik knikte, wat weer een pijnscheut door heel mijn hoofd veroorzaakte.

“Oh god, ik moet echt gaan liggen. Geniet van jullie namiddag.”

“Dag lieverd. Als er iets is, bel je me oké?”

“Of mij,” grinnikte Willem. “Alleen moet je het zoeken onder Ben.” Ik rolde met mijn ogen.

“Grappig hoor. Ik denk dat je er ook onder Willem in staat, hoor. Ga nu maar. Want ondertussen zijn we weer een paar minuten verder en draait de kamer nog altijd als een tol en zijn jullie nog altijd niet aan het genieten van de dag.”

Vanaf het moment dat mijn hoofd het kussen raakte, viel ik in slaap. Ik was uitgeput.

Uitgeput van de heerlijke en drukke vakantie die ik had gehad met Lise en haar ouders, maar vooral uitgeput door al die heftige emoties die ik de afgelopen weken had ervaren.

Met dan als klap op de vuurpijl dat Willem Ben was. Of Ben Willem, maakte niet uit.

Hoofdstuk 10 Een tijdje later werd ik gewekt door een zachte hand die door mijn haar streek.

“Lieverd? Alles in orde?” vroeg Katrien zacht.

Ik ging recht zitten en greep meteen weer naar mijn hoofd.

“Oooh, mijn hoofd,” was het enige wat ik mompelde. “Het lijkt wel alsof er duizend kabouters in mijn hoofd met hamertjes aan het werk zijn.”

“Hier, drink dit op. Zal snel beteren dan.” Katrien gaf me een glas met iets bruisend in.

“Ik hoop het, want dat doet echt zeer!”

“Je hebt dan ook een vreselijke smak gemaakt, heb ik gehoord.”

Ik knikte.

“Wil je erover praten?”

Ik haalde mijn schouders op.

“Er valt niet echt veel over te zeggen. Willem is Ben en Ben is Willem.”

Katrien keek me vragend aan. Ze had er natuurlijk totaal geen idee van wat ik allemaal had uitgespookt op internet.

“Wil je de korte versie of de lange?”

Katrien zei niks en wachtte. “Oké, de lange dan. Heb je enkele uren tijd?”

“Voor jou maak ik tijd,” was het enige wat Katrien nog zei, voor ik begon te vertellen.

Meer dan een uur was ik aan het woord. En ik gooide er alles uit. Dat het nog veel erger was thuis dan wat ik hen had verteld, dat ik mijn verhaal op internet had gegooid en dat ik zo Ben had leren kennen. En dan dat Ben Willem bleek te zijn. En dat ik natuurlijk nu niet wist wat ik moest doen.

“Oh Katrien, ik voel me zo verraden! Maar langs de andere kant ben ik natuurlijk ook niet eerlijk geweest. Misschien had ik het moeten zien aan de hand van wat hij allemaal schreef.

Maar het is allemaal zo snel gegaan. En het is nu ook niet zo dat we in de toneelvereniging veel over ons privéleven praten. Daar hebben we de tijd niet voor!”

Ik liet mijn schouders hangen. “Wat nu?”

“Ach lieverd, wat zegt je hart?”

Ik keek Katrien vreemd aan. Serieus? Wat was dat nou voor een vraag.

“Mijn hart doet pijn. Ik ben verliefd op Willem, heb dat dan ook nog eens duidelijk in een bericht geschreven dat ik verliefd ben op mijn verantwoordelijke van de groep. Ik heb hem mijn diepste geheimen verteld. Dingen waar ik me vreselijk voor schaam en die bijna niemand weet. Eigenlijk zo goed als niemand, behalve jij nu en Willem. Zelfs Lise weet het niet precies. Wat voor een basis is dat nu om een relatie te starten? Als dat al is wat Willem überhaupt zou willen. Wat zit ik toch te bazelen. Natuurlijk wil hij niks met me beginnen.

Wie zou dat nu wel willen na heel dit gedoe?”

“Kom hier.” Katrien trok me tegen zich aan. Oh wat voelde dat toch goed! Dat had mijn eigen moeder moeten doen! In plaats van te zeggen dat ik het later allemaal wel zou begrijpen.

“Waarom zou niemand iets met je willen beginnen? Bekijk het van de positieve kant.

Willem weet nu alles al van je verleden. Hij heeft je daarstraks gezien en ondanks de schok is hij toch niet gillend de andere kant uitgelopen. In tegendeel. Van wat ik van Lise en hem heb gehoord, heeft hij met je willen praten, maar ben jij diegene die weggelopen bent.”

In één opslag voelde ik me schuldig. Katrien had gelijk! Ik was een aansteller geweest.

Willem was inderdaad niet de andere kant uit gerend. Hij wilde met me praten! En ik heb hem afgewezen! Oh god, wat moest hij toch niet van mij denken!

“Ik moet met hem praten!” Ik sprong recht, maar zat even snel weer neer. “Maar niet nu zo te merken,” zei ik in een poging grappig te zijn.

“Willem is hier, hij zit te wachten in de huiskamer.”

“Zijn ze dan niet gaan zwemmen?”

Katrien schudde haar hoofd.

“Ze hebben hier op ons gewacht en het hele verhaal gedaan.”

“Maar wat moet ik eigenlijk tegen hem zeggen?”

“Laat je hart spreken. En niet je verstand. Want je verstand zal je nu alleen maar in de weg zitten. Wees gewoon eerlijk tegen Willem.”

“Heb jij ook al met hem gepraat?”

Katrien knikte.

“En?” “Ik denk dat je dat beter met hem bespreekt.” Katrien glimlachte. “Maar ik ben er zeker van dat je wel blij zal zijn met wat er uit de bus zal komen.”

“Echt?” Ik begon wat hoop te krijgen.

“Daarom dat ik je de goede raad geef om je hart te laten spreken. Je verdient geluk. En ik denk echt dat Willem je dat zal en kan geven. Maar nu heb ik al te veel gezegd.”

“Dank je wel,” zei ik zacht. “Waarom ben jij niet mijn moeder?”

Katrien lachte. “Als ik je moeder was geweest, dan had dit allemaal niet gebeurd, toch?

Alles gebeurt voor een reden, daar moet ik je moeder wel gelijk in geven.”

Ik stak mijn tong uit. “Ugh, ik wil het niet horen!”

“Dus … laat ik Willem binnen?”

Ik knikte. “Doe maar. Dan hebben we ook meteen samen het bed gedeeld,” giechelde ik.

“Braaf zijn, hoor! Je bent mijn verantwoordelijkheid!” Katrien draaide zich om en liep naar buiten. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik was zo bang, maar tegelijkertijd zo opgewonden. Zeker omdat Katrien had laten uitschijnen dat het niet mis kon lopen. Maar toch … het kon nog alle kanten uit gaan.

Ik legde mezelf weer neer op bed sloot nog even mijn ogen tot ik de deur weer hoorde open gaan.

“Emma?” vroeg Willem zacht.

“Kom maar. Ik blijf even liggen, als je het niet erg vindt.”

“Geeft niks hoor.” Willems toon was zo lief. “Hoe gaat het nu met je?”

“Buiten het feit dat er kabouters aan de binnenkant van mijn schedel aan het werk zijn, is alles oké.”

Het klonk zo belachelijk, maar ik had het nodig om het ijs te breken tussen ons.

“Gelukkig! Je had je lelijk pijn kunnen doen! Als je nog een beetje meer naar rechts had gestaan, had je op betonnen blokken gevallen en dan denk ik niet dat je hier had gelegen, maar eerder in het ziekenhuis.”

“Maar dat is gelukkig niet gebeurd.”

“Inderdaad.”

“En nu zitten we hier.”

Een ongemakkelijke stilte vulde de kamer.

“Willem?” begon ik. “Het spijt me. Ik had vanaf het begin mijn eigen naam moeten gebruiken. Maar ik schaamde me zo. En ik had er nooit aan gedacht dat het wel eens een

bekende kon zijn aan de andere kant van de lijn.” Ik stopte even, niet goed wetend wat ik nu moest zeggen en doen.

“Het spijt mij ook. Ik had ook eerlijk moeten zijn.”

“Heb je nooit een vermoeden gehad? Toen ik dingen vertelde over onze toneelvereniging?”

Willem schudde zijn hoofd. “Als ik ook maar één vermoeden had gehad, had ik wel een visje uitgegooid om het te weten te komen.”

“Ik ook,” zuchtte ik. “Wat ik me wel afvraag, is waarom je hier nog altijd bent. Nu je weet wie de persoon achter Emily is. Ik heb zoveel problemen. En ik heb zo lelijk tegen jou gedaan daarstraks.”

“Waarom denk je?”

Ik trok mijn schouders op. “Als ik het zou weten, zou ik het je niet vragen, hè.”

“Denk eens terug aan al die berichten?”

Plots besefte ik waar Willem op doelde. Hier wilde ik niet over praten, ik schaamde me dood.

“Ach, vergeet dat gewoon. Je hoeft geen medelijden met me te hebben. Oké, je weet nu dat ik verliefd ben op jou, maar dat hoeft toch niet tussen ons te staan? Toch?”

Ik keek op en zag Willem stralen. Ik snapte er niks van.

“Het hoeft inderdaad niet tussen ons te staan. Denk nou eens aan de berichten die ik jou gestuurd heb.”

Ik dacht na.

“Oh!” zei ik plots. “Serieus?” Mijn mond viel open van verbazing.

“Ben ik ...”

Willem knikte. “Dus daarom ben ik hier nog.”

“Maar waarom? Nou ja, oké je kiest niet op wie je verliefd wordt, maar ik ben een wrak!

Eén brok ellende. Ik krijg alleen maar bagger over me heen. Zo iemand wil je toch niet in je leven?”

“Dat zeg jij, maar ik mag daar toch zelf over beslissen, niet?” antwoordde Willem kordaat.

“Ik WEET wat je hebt meegemaakt. Ik ben er namelijk zelf geweest. Dus ik weet uit ervaring dat het echt wel goed met je kan en zal komen! Met hulp van de juiste mensen.”

“Je bent gek!” riep ik uit. Ik kon het echt niet begrijpen.

“Nee, dat ben ik niet. Het enige waar je me van kan betichten, is dat ik gek op jou ben.”

“Jezus man! Zo'n kleffe praat. Ugh.” Ik deed alsof ik moest overgeven, wat maakte dat Willem vreselijk hard begon te lachen.

“Willem, alsjeblief, niet zo luid,” smeekte ik hem. Hoewel het natuurlijk mijn eigen schuld was.

“Sorry,” hikte Willem. “Je bent echt grappig, weet je dat.”

“Nou eigenlijk niet. En dit is eigenlijk ook niet grappig.” Ik speelde dat ik beledigd was.

“Nee, je hebt gelijk.” Willem zette een serieus gezicht op. “Maar wat nu?”

“Dat hangt van jou af.”

“Waarom?”

“Je weet hoe ik me voel, maar ik kan echt wel begrijpen dat je niks met mij wil beginnen, nu alles aan het licht is gekomen.”

“Meid, stop daar nu eens mee! Stop met jezelf neer te halen! Je bent veel meer waard dan hoe je ouders je laten voelen! Zij zijn diegenen die slecht zijn. Zij zijn niks waard. Niks waard als ouders, maar ook niet als persoon. Want ouders of niet, zoiets doe je niemand aan! Ook niet je ergste vijand. En ik kan mijn gevoelens voor jou ook niet zomaar uit schakelen.”

“Willem, wind je niet zo op,” suste ik hem.

“Dat doe ik wel,” zei Willem boos. “Ze hebben het recht niet! De mijne hadden dat recht ook niet. Ze hebben het ook gedaan, maar ze hebben me niet klein gekregen! En ze gaan jou ook niet klein krijgen.”

“Daarvoor is het al te laat,” zei ik stil.

Willem schoof aarzelend een beetje dichter.

“Het is nergens te laat voor, Emma. Echt niet, geloof me.”

“Dat blijf je maar zeggen, dat ik je moet geloven.” Mijn stem begon te trillen en ik wist dat het niet lang meer zou duren eer de tranen weer zouden komen. “Maar het is zo moeilijk, snap je?”

“Ik denk dat ik het beter snap dan wie dan ook hier in de buurt.”

“Dus alles wat je schreef, was echt waar?”

Willem knikte. Ieder woord. Het enige wat gelogen was, was mijn naam. Maar de rest was allemaal waar. Ik heb ook serieus in de klappen gedeeld. Maar ik heb terug gevochten.

Zoals ik zei, figuurlijk, maar ook letterlijk. En ik ga ervoor zorgen dat jij ook sterk genoeg zal zijn om tegen hen in te gaan. Komaan meid, je kan het!”

Willem schoof nog een beetje dichter. Aarzelend nam hij mijn hand.

“Vind je het trouwens niet raar dat je eerst met Lise bent geweest en nu met mij zou gaan?”

Willem schudde zijn hoofd.

“Lise heeft me haar zegen al gegeven. En als ik het goed begrijp, heeft ze jou ook al verschillende keren gezegd dat je gerust voor mij mocht gaan. Waarom heb je in godsnaam zo lang gewacht? Dan had heel deze situatie met het internet en de schok dat we elkaar kenden, niet gebeurd.”

“Het is niet zo gemakkelijk, Willem. Dat begrijp je wel. Ik zie mezelf niet graag, mijn ouders zien me niet graag, mijn broers ook niet, dus waarom zou er iemand anders mij wel graag zien?”

“Katrien, Pieter en Lise zien je toch ook graag?”

Dat was waar. Zij waren de enigen die om me gaven. Ze waren allemaal zo lief voor me geweest.

“En ik zie je ook graag. Maar je moet het wel toelaten dat ik je help. Alsjeblief, ik wil het heel graag. Ik vind het zo erg voor je! Je bent zo'n lieve, prachtige en getalenteerde meid.

Je verdient dit niet! Niemand verdient dit natuurlijk, maar jij zeker niet!”

Ik snikte. “Je bent toch zo lief!”

“Kom hier.”

Willem trok me tegen zich aan, zodat mijn hoofd op zijn borst kon rusten. Hier had ik al lang over gedroomd, maar ik had nooit gedacht dat die droom werkelijkheid zou worden.

Tranen stroomden ondertussen weer over mijn wangen en de kabouters in mijn hoofd hadden hun hamertjes ingeruild voor drilboren. Ik hoopte dat de pijnstiller die Katrien me had gegeven, snel zijn werk zou doen.

“Het is oké, je komt er wel! Daar zorg ik voor.”

Minutenlang lag mijn hoofd op Willems borst en streelde hij zachtjes mijn haar.

“Dank je wel,” fluisterde ik na een tijdje. Het voelde goed, maar toch ook zo onwennig.

Iets als dit had ik nog nooit ervaren! Ik had nog nooit een vriendje gehad. En nog nooit zo geknuffeld met iemand.

“Ik denk dat het tijd wordt om naar de huiskamer te gaan. Anders gaan ze foute gedachten krijgen, denk ik.”

Ik giechelde. “Nou, ik had Katrien al gewaarschuwd.”

Ik hief mijn hoofd op, waardoor mijn gezicht op enkele centimeters van Willems gezicht zat. Dit was het moment! “Laat het toe,” zei ik tegen mezelf. “Ga ervoor, je verdient het!”

Zonder iets te zeggen, trok ik Willem wat dichter en zoende ik hem zacht. Al snel beantwoordde hij mijn zoen met nog eentje, deze keer een iets langere en stevigere zoen.

Een gelukzalig gevoel overspoelde me.

Plots werd er op de deur geklopt.

“Emma? Willem? Alles oké?”

Willem en ik gierden het uit. Dit was echt karma.

“Ja hoor,” riep ik. “We komen er zo aan!”

Ik keek Willem aan, niet goed wetende wat te doen en wat te zeggen.

“Wat nu?”

“Ik denk dat het wel duidelijk is, niet? Ik heb je graag, jij hebt mij graag en we hebben net gezoend. Wat denk je ervan om er voor te gaan?”

Ik merkte dat Willem ook heel onwennig was. Hoe het kwam, wist ik niet precies.

“Nou waarom niet.” Ik haalde mijn schouders op. Het was voor mij allemaal nieuw, dus ik wist totaal niet hoe ik met de situatie om moest gaan.

“Beetje enthousiaster mag wel hoor.”

“Ik wil het heel graag, maar ik vind het zo'n vreemde situatie hier. Ik denk niet dat dit het standaardvoorbeeld is van hoe je elkaar leert kennen en hoe je elkaar voor het eerst zoent, of wel? Plus het is ook allemaal de eerste keer voor mij.”

Willem schudde zijn hoofd. “Ik heb niet zo heel veel ervaring, maar volgens mij is dit inderdaad een raar geval. Maar ach … wij zijn ook beiden een beetje raar, niet?”

Spreek voor jezelf,” zei ik, terwijl ik mijn tong uit stak.

“Raar is goed hè,” probeerde Willem zich te verdedigen. “Raar is speciaal.”

“Het is al goed, je hoeft je niet te verdedigen. Raar is goed. Ik hou van raar.” Ik knipoogde. “En nu moeten we echt terug, want anders zwaait er wat.”

Willem gaf me nog een laatste zoen voor we samen naar de huiskamer gingen. Ik had nog steeds hoofdpijn, maar om de één of andere reden kon ik er wat beter mee om.

Waarschijnlijk omdat heel de heisa met Willem al van de baan was. Hoewel de grootste uitdaging nog zou komen. Hem voorstellen aan mijn ouders. Iets waar ik toch best wel wat tegenop zag. Maar alles op zijn tijd. Nu wilde ik eerst van Willem genieten. En van de laatste dag van mijn vakantie met Lise en haar familie.

“Zo, hoe is het met je hoofdpijn?” vroeg Katrien. Ik zag aan haar gezicht dat ze eigenlijk iets anders wilde vragen, maar niet durfde.

“Goed goed,” zei ik met uitgestreken gezicht. “Nog vragen?” Ik grijnsde. Zouden ze het durven?

“Ja ja!” riep Lise.

Ik keek haar vragend aan, goed wetend wat ze wou vragen.

“Moet ik het nou echt vragen?” vroeg Lise verontwaardigd.

Ik knikte.

“Oh komaan! Vertel nou toch gewoon wat er in die slaapkamer gebeurd is!”

“Gho wat zal ik zeggen,” plaagde ik Lise.

“Wat gebeurt in de slaapkamer, blijft in de slaapkamer,” hielp Willem een handje.

“Niet leuk!” zei Lise, terwijl ze haar armen kruiste en boos keek.

“Als je het nu nog altijd niet begrijpt, ben je nog dommer dan ik dacht.” Ik gierde het uit van het lachen.

“Dus jullie hebben gekust?”

Lise wachtte ons antwoord niet af en vloog op me af om me te omhelzen.

“Gefeliciteerd meid!” Vervolgens kreeg ik een klap op mijn achterhoofd.

“Auw! Waar was dat nou goed voor! Mijn kop doet al zo veel pijn!”

“Dat is omdat je zo lang gewacht hebt, potverdorie! Hoe vaak heb ik je gezegd dat je moest proberen.”

“Maar ...”

“Niks te maren,” onderbrak ze me. “Eigen schuld, dikke bult! Maar ik ben toch zo blij voor jullie!” Ze knuffelde ons nog eens een keertje samen.

“Veel geluk samen,” zei Katrien.

“Dank je wel, Katrien. Voor alles.”

“Lieverd, dat is toch vanzelfsprekend? Je bent een supermeid, je verdient geluk! Ik ben boos op jouw ouders dat ze je zo behandelen! Waarom heb je dit eigenlijk niet eerder allemaal verteld in plaats van de helft te verdoezelen en te doen alsof het nog mee viel?

Dan hadden we je eerder al kunnen helpen.”

“Ik schaamde me zo!”

“Dat is toch nergens voor nodig?”

“Misschien niet, maar zo voelde ik me wel. Hoe zou je zelf zijn? Als bijna volwassene nog altijd kletsen krijgen van je vader. Zoiets wordt toch meer geassocieerd met kleine kindjes die een tik krijgen als ze stout zijn geweest? Ik wilde niet dat mensen slecht van me zouden denken.”

“Dat begrijp ik wel. Maar nu ben ik wel blij dat je het allemaal hebt verteld. Is er misschien nog iets wat we voor je kunnen doen?”

“Nou, je zou me een plezier doen om met mij deze avond uit te gaan eten. Op mijn kosten! Om jullie te bedanken.”

“Maar dat hoeft toch helemaal niet.”

“Ik sta erop. Dat is het minste wat ik voor jullie kan doen. Dus ik duld geen tegenspraak.

Wij gaan uit eten! Met zijn allen. En ik trakteer.”

“Ik ga moeten passen, Emma,” zei Willem.

“Oh.” Ik was teleurgesteld. “Waarom dan?”

“Ik heb deze avond nog een afspraak met een advocaat. Familiedingen regelen. Ik leg het je later wel uit.”

“Zo laat nog?”

Willem knikte. “Hij is een vriend van de familie, dus het maakte hem niet uit dat het pas om negen uur of zo kon. Maar ik moet dan wel binnen een half uurtje de trein terug nemen, anders ben ik te laat. En het is te belangrijk om te laten schieten.”

“Dus je bent echt alleen maar voor die ontmoeting naar hier gekomen?”

Willem knikte. “Speciaal voor jou.”

“Maar dat wist je toen nog niet,” lachte ik. “Anders had je misschien niet gekomen.”

“Dan had ik nog een trein vroeger genomen! En dan had ik mijn afspraak met de advocaat zeker verzet!”

“Ach we hebben nog tijd zat. Het voordeel is: we hoeven elkaar niet meer echt te leren kennen. Je kent mijn diepste geheimen al. Dus dat is een drempel die ik niet meer hoef te nemen.” Ik knipoogde. Eigenlijk was deze manier van bij elkaar komen misschien toch nog niet zo slecht. Het had me wel een pijnlijke hoofdwonde gegeven, maar dat nam ik er dan maar bij.

“Goed, ik zal met je meelopen naar het station.”

Ik draaide me om naar Lise, Katrien en Pieter.

“Zullen we een strandwandeling gaan maken wanneer ik terug ben en dan gaan eten? Ik heb nood aan frisse lucht. Hopelijk gaat mijn hoofdpijn dan snel volledig weg.”

“Is goed,” zei Pieter. “We zullen wachten op jou. Ga maar snel, of Willem mist zijn trein.”

Tijdens de wandeling naar het station nam Willem plots mijn hand vast. Mijn eerste reactie was terug trekken. Want het bleef nog raar aanvoelen.

“Sorry,” zei ik, terwijl ik mijn hand terug uitstak.

“Heb je schrik?” vroeg Willem onzeker.

Ik schudde mijn hoofd. “Nee, maar geef me wat tijd. Het is voor mij allemaal de eerste keer. Het voelt allemaal zo raar aan. En ik moet gewoon nog wennen aan het idee dat iemand mij kan lief hebben. Als ik iets doe wat raar lijkt of waar je het moeilijk mee hebt, laat het me dan gewoon weten. Weet dat het niet aan jou ligt, maar zeker aan mij. Het enige wat ik dan van je vraag, is me die tijd te gunnen en met me te praten. Praten is zo belangrijk! Doe ik iets niet goed, zeg het dan. Wil je over iets praten, doe het dan. Krop het niet op.”

“Liefje liefje toch,” zei Willem sussend. “Ontspan nou toch eens! Het komt allemaal wel goed. Neem alle tijd die je wil. Maar sluit je alsjeblief niet af van me. Jij vraagt aan mij om eerlijk te zeggen wanneer er iets mis is, maar ik wil van jou hetzelfde. Ik ben niet alleen maar die zelfzekere jongen die je tijdens de repetities ziet. En ik ben ook niet alleen maar die positieve jongen die je in al je berichten ziet opduiken. Ik heb ook mijn fouten en mijn tekortkomingen, maar samen komen we er wel! Ik weet waar je staat, van waar je komt. Ik

ben er ook geweest, maar ik sta al veel verder dan jou, vandaar dat ik zelfverzekerder lijk.

Maar ik kan nog altijd groeien.”

Ik vond het raar om op zo'n diepzinnige manier te praten met Willem. Het was raar, maar goed raar. Dit betekende dat het alleen maar beter kon worden.

Ik kroop tegen Willem aan en nam zijn geur in me op. Een geur die ik altijd van ver al had geroken. Van dichtbij rook hij nog lekkerder.

“Ik hou van jou,” mompelde ik. Maar blijkbaar luid genoeg dat Willem het kon horen.

“Ik ook van jou,” fluisterde hij terug.

Dit was het perfecte zinnetje om afscheid te nemen.

“Mijn trein gaat zo vertrekken, ik moet echt instappen.”

“Ik wil je liever bij mij hebben,” zei ik. “Maar ik begrijp wel dat je moet gaan. Ga maar snel, voor ik je bij je arm vast hou en niet meer laat gaan.”

“Morgenavond ben je weer thuis. En ik zal op je wachten.”

“Nee!” riep ik in paniek. Meteen voelde ik me schuldig. “Sorry. Ik bedoel maar, ik heb liever nog niet dat je bij me thuis komt. Laat ons even zorgeloos genieten van onze relatie.”

“Ik bedoelde niet dat ik aan je deur zou wachten hoor,” gibberde Willem. “Ik ben gek, maar zo gek nog niet! Ik wil me nog liever niet in het hol van de leeuw begeven. Als je het niet erg vindt.”

“Natuurlijk niet. Ik vind het zelf goed! Ik zal het ze op een gepast tijdstip wel vertellen.

Maar ik ben er van overtuigd dat dit nu niet in goede aarde zal vallen.”

“Waarom niet? Je hebt er toch de leeftijd voor?”

“Een vriendje zorgt alleen maar voor nog extra afleiding,” deed ik mijn vader na. “En jongen, loop maar snel weg. Emma is niks waard. Ren voor je leven! Ga weg, nu het nog kan. Voor ze je in haar kluwen heeft,” ging ik verder.

“Zo erg zal het wel niet zijn, toch?”

“Geloof me, zo erg zal het wel zijn.”

Ons gesprek werd onderbroken door een stem die door heel het station galmde. Het was een melding dat de trein binnen een minuut ging vertrekken.

“Tijd om in te stappen,” zei Willem. “Ik moet echt vertrekken.” Hij gaf me nog een laatste zoen en stapte in. Met tranen in mijn ogen keek ik hoe de trein in beweging kwam en van

me weg reed. Ik bleef gapen tot hij uit het zicht verdwenen was, vooraleer ik me omdraaide.

Tijdens de wandeling terug naar het hotel dacht ik na over alles wat er de afgelopen uren gebeurd was. Het was allemaal niet te bevatten. En ondanks dat ik gelukkig was, kreeg ik een beklemmend gevoel. Was het niet allemaal te mooi om waar te zijn? Ik begon sneller te ademen en tegen dat ik aan het appartement was, was ik aan het hyperventileren en begon alles rondom me te draaien.

Strompelend ging ik het appartement binnen. Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen, maar natuurlijk hadden ze snel door dat er iets aan de hand was.

“Alles oké?”

Ik schudde. “Niet echt, maar het komt wel goed.” Ik glimlachte, ondanks dat ik me best wel ellendig voelde. En ook beschaamd. De hele vakantie was heel leuk geweest, tot vandaag. Nou ja, op zich was vandaag ook een leuke dag met Willem die ook iets voor me bleek te voelen, maar alles van voordien en wat er nu net gebeurde, was best wel vervelend.

Ik ademde een paar keer rustig in en uit en al snel verdween het beklemmende gevoel.

Na enkele minuten zuchtte ik. “Oké, het gaat wel weer. Mijn excuses, weeral.”

“Je hoeft je niet te verontschuldigen.” Pieter keek bezorgd.

“Ben je zeker dat je terug oké bent?”

Ik knikte. “Het werd me allemaal wat veel. Maar weet je, genoeg gepiekerd. Tijd om weer wat plezier te maken. De afgelopen week was echt geweldig. Ik heb nog nooit zo'n leuke vakantie gehad. En ondanks dat ik deze morgen de grond van dichtbij heb gezien en nu deze wonde op mijn hoofd heb, is dit een herinnering die ik voor de rest van mijn leven meedraag. Ik wil jullie nu alvast bedanken voor alles. Vanaf nu wil ik niet meer negatief denken. Ook al zal het thuis moeilijk zijn, ik weet dat ik op jullie kan rekenen en ook op Willem. Ik moet en zal hier sterker uitkomen. Hoe, weet ik nog niet precies, maar het komt goed! Zolang ik jullie maar heb.”

Katrien kwam naar me toe en knuffelde me. “Je kan altijd op ons rekenen, we zullen je steunen in alles wat je doet! Weet je wat, ik zal gewoon je surrogaatmoeder worden.”

Die zin toverde een grote glimlach op mijn gezicht.

“Dank je wel!”

Ik slaakte nog één keer een diepe zucht en zei: “En nu! Plezier! Iedereen klaar voor de wandeling?”

Ik wist niet hoe het kwam, maar ik had plots tonnen energie. Alles was eruit. Alles wat ik kwijt wilde, had ik kunnen vertellen. Aan mensen die me graag hadden, mensen waar ik op zou kunnen blijven rekenen. Ik had de persoon gezoend die ik graag wilde zoenen. Het was zelfs mijn allereerste echte zoen ooit! En die persoon had gezegd dat hij er ook voor mij ging zijn. Ik had plots het gevoel dat ik de wereld aan kon. Dat ik vanaf morgenavond weer in negatieve sferen zou vertoeven, kon me niks meer schelen. Ik ging er boven staan! Ik ging mijn best doen om het niet meer aan mijn hart te laten komen. Ik ging overleven!

De avond vloog voorbij en ik had niet één keer een slechte gedachte. Heerlijk vond ik het om die wind door mijn haren te voelen. Ondanks dat het koud was, voelde ik me warm vanbinnen.

Ik sliep die nacht als een roosje en ook de dag nadien leefde ik op wolkjes. We gingen voor de laatste keer naar het waterpretpark, maakten nog een laatste strandwandeling en sloten de vakantie af met een lekker etentje in het visrestaurant onder het appartementencomplex.

En dan was het spijtig genoeg tijd om naar huis te gaan. Met veel tegenzin begon ik in te pakken. Ik zag er zo tegen op om weer naar huis te gaan. Het liefst van al zou ik nooit meer één voet in dat huis zetten, maar dat ging niet. Ik kon moeilijk bij Lise gaan wonen. En Willem was ook al zeker geen optie. Misschien later.

Hoofdstuk 11 De rit naar huis leek de helft korter dan de heenweg, maar dat lijkt altijd zo. Hoe dichter we bij huis kwamen, hoe zwaarder ik me weer begon te voelen. Ik zei de hele rit geen woord en tuurde alleen maar naar buiten. Lise lag, zoals altijd, te snurken en Katrien en Pieter waren druk aan het discussiëren over hun volgende vakantie. Plots werd ik uit mijn gedachten gehaald door een trillende mobiel.

Hoi lieverd, ik denk dat je al op de terugweg bent. Ik hoop het in ieder geval. Zie ik je vanavond nog? Dikke zoen

“Katrien, weet jij waar Willem woont?”

“Ja hoor.”

“Zou je mij daar misschien kunnen afzetten? Mijn ouders weten toch niet wanneer ik thuis kom, dus dan kan ik even goed nog eventjes genieten van Willem.”

“Natuurlijk lieverd,” glimlachte Katrien. “Ik kan je geen ongelijk geven. Heb je je bagage dit weekend al nodig? We moeten zondagavond in de buurt zijn, misschien dat we ze dan even thuis af kunnen zetten. Dan hoef je er nu niet mee te zeulen.”

“Ik heb kledij genoeg thuis, dus als het voor jullie geen moeite is, mag dat.”

“Komt in orde. We komen toch langs jouw huis, dan kunnen we wel eventjes stoppen, hè.”

“Dank je wel,” zei ik uit de grond van mijn hart. Waarom waren mijn ouders toch niet zo!

Ik stuurde Willem een berichtje terug.

Je zal me zeker zien! Heb net aan Katrien gevraagd om me naar jou te brengen, in plaats van naar mijn ouders. Die hebben toch geen idee van wanneer ik thuis kom. En het kan ze toch niks schelen of ik nu thuis kom of pas deze avond laat. Tenzij je natuurlijk nu niet kan. Dikke knuffel

Natuurlijk kan ik nu wel! Ik kan niet wachten! Tot zo! Xxx

Mijn hart maakte een vreugdesprong. Ik verlangde zo hard naar Willem. Ik wilde hem vertellen dat ik vanaf nu enkel positief door het leven wilde gaan. Dat hij mijn drijvende kracht was, mijn voorbeeld.

Ook al kende ik hem natuurlijk nog altijd niet zo goed als hij mij kende.

Een kwartier later stond ik voor Willems deur. Ik had er geen flauw benul van hoe hij woonde. Met bibberende vinger, drukte ik op de deurbel.

“Ja?” “Ik ben er.”

“Oei, nu al!”

“Nou tot zover de warme welkom!” zei ik beledigd.

“Sorry, het was niet zo bedoeld. Het is alleen ...”

“Je bent nog niet klaar met opruimen,” grinnikte ik.

“Nou … ehm ...” Ik wist dat ik gelijk had en begon te lachen.

“Hoe lang heb je nog nodig?”

“Geef me nog vijf minuutjes. Weet je wat, kom al maar naar boven en als ik klaar ben, doe ik de deur open.”

De deur zoemde en sprong open. Ondanks dat ik aan de deur ging moeten wachten, haastte ik me naar boven. Hijgend kwam ik aan. Waarom had Willem toch een appartement op de vijfde verdieping gekozen in een blok waar geen lift was! Goed gek!

Blijkbaar had ik er ook best lang over gedaan, want Willem stond me al op te wachten.

“Meen je dat nou?” hijgde ik. “Heb ik er echt vijf minuten over gedaan? Jezus man, kon je nou echt geen appartement op het gelijkvloers vinden. Of als je echt van het uitzicht wou genieten, eentje met een lift?!”

Willem moest lachen.

“Nogmaals sorry. Dit was het enige wat binnen mijn budget paste. Treed binnen in mijn nederig stulpje.” Willem zwaaide met veel grandeur met zijn arm, maakte een buiging en ging opzij, zodat ik binnen kon.

Mijn mond viel open. Willem, die me zo'n gezellige ouderwetse kerel leek, had zijn huis compleet anders ingericht dan ik in gedachten had. Ik dacht dat het allemaal heel gezellig en eclectisch zou zijn, maar in plaats daarvan was het heel strak en best een beetje kil.

“Is het zo lelijk?” Willem haalde me uit mijn gedachten.

“Ehm, nee hoor, alleen … anders dan ik in gedachten had. Dat is alles. Maar het is best mooi. Alleen beetje wennen.”

“Je vindt het dus lelijk. Je mag het gerust zeggen, hoor. Eerlijk gezegd vind ik het zelf ook nog niet helemaal op en top. Het strakke vind ik heel mooi, maar ik mis nog iets.”

“Een vrouwelijke toets,” grapte ik.

“Zo kan je het noemen, ja. Ik woon hier nog niet zo heel lang en heb totaal geen benul van decoratie. Wat goed past, wat gemakkelijk te onderhouden is. Ik wachtte op iemand die het me kon vertellen.” Hoopvol keek hij me aan.

“En jij denkt dat je bij mij aan het juiste adres bent? Ik kan nog niet eens paars van roze onderscheiden, laat staan dat ik verstand heb van decoratie, soorten stofjes en spullen die bij elkaar passen.”

“Nou, doei dan!” plaagde Willem me. “Dan zoek ik wel een ander.”

Ik greep naar mijn hart. “Auw!” riep ik uit, terwijl ik me languit op de bank liet vallen.

“Oh schoonheid, mijn oprechte excuses,” antwoordde Willem met een belachelijk accent.

“Dit was niet mijn bedoeling! Het was een grap, mijn allerliefste. Aanvaard deze ehm … “ Willem grabbelde snel een pen die op het bijzettafeltje lag. “Aanvaard deze balpen als teken van mijn liefde. Aanvaard mijn oprechte excuses.”

“Mijn liefste prins, ik weet het nog zo niet, waarom zou ik u geloven.” Ik onderdrukte een giechel en ging verder. “Wie zegt dat gij de waarheid spreekt.”

“Ik! Mijn allerliefste.” Willem liet zich naast me vallen en begon te lachen.

“Het is al goed,” ging ik op gewone toon weer verder. “Het is je vergeven, maar voor deze ene keer, begrepen?”

“Maar ben je dan echt zo slecht in decoreren?”

“Vreselijk.” Ik trok een gek gezicht. “Misschien kan je Myrte vragen van de toneelvereniging. Hoe zij onze decors altijd aankleedt, dat doet niemand haar na.”

“Misschien wel. Ik ga het nog even bekijken. Misschien moeten we gewoon eens samen naar Ikea gaan of zo. Om te kijken wat we mooi vinden.”

“Goed idee!”

“Ik heb je echt gemist, weet je dat,” zei Willem plots.

“Je hebt me gisteren nog gezien!”

“Ja dat weet ik, maar toch heb ik je gemist. Ik was liever bij je gebleven, maar zoals ik zei: ik moest dringend zaken regelen. Dingen die ik je één van de weken wil vertellen, maar nu niet. Nu wil ik je alleen maar knuffelen en vertroetelen. Ik heb dit echt al zo lang willen doen! Je moest eens weten hoe lang ik al gek ben van jou.”

“Nou dat is dan wederzijds. Ik heb je al zoveel keren willen knuffelen en zoenen.”

“Bizar toch dat we niks hebben gemerkt bij elkaar.”

“Waarschijnlijk omdat we onszelf wijs bleven maken dat het niet goed was?”

“En waarom eigenlijk niet? We zijn beiden oud en wijs genoeg. En uiteindelijk zijn we niet echt een school of iets dergelijke, dus ik zou nooit in de problemen komen wanneer ik iets begin met een jongere. Uiteindelijk ben ik maar een verantwoordelijke, omdat ik één van de oudste personen ben, hè.”

“Ach, het maakt eigenlijk allemaal niet meer uit, toch? We zijn nu bij elkaar. Dat is het belangrijkste. De tijd die we verloren hebben, maken we snel wel weer goed.”

“Dat is beloofd!” zei Willem.

De rest van de avond vulden we met praten, zoenen en knuffelen. Het was heerlijk om onder ons twee te zijn. Het voelde zo goed aan. Ik wilde dat de avond eeuwig duurde.

Maar helaas … aan alle goede liedjes komt een einde. Rond acht uur was het tijd om naar huis te gaan. Ik moest te voet en had dus nog een wandeling van een half uurtje voor de boeg. Willem had voorgesteld om me naar huis te brengen met de fiets, maar dat wilde ik liever niet. Hoe minder mensen ons samen zagen, hoe minder kans dat mijn ouders het wisten voor ik ze het kon vertellen.

“Succes met je ouders,” zei Willem met enige bezorgdheid in zijn stem.

“Weet je, ik weet dat ik het kan. Het kan me echt niet meer schelen dat ze me klein proberen te maken. Ik moet het van me af laten glijden! Het moet, anders komt het niet goed. Ik moet me kunnen concentreren op mijn eindexamens, zodat ik met mooie punten kan afstuderen.”

“Je hebt groot gelijk! En ik geloof in jou. Als je hulp nodig hebt met iets, je weet me te vinden. Ik ben niet van de slimsten, maar bepaalde dingen lukken me wel. En als je een rustige plek nodig hebt om te studeren, je mag altijd naar hier komen. Ook als ik er niet ben, goed?”

“Is goed. Dank je wel.”

“Dat hoef je toch niet telkens te zeggen, dat is toch normaal?”

Ik trok mijn schouders op. “Weet ik niet.”

“Geloof me, in een relatie zijn zo'n dingen normaal en vanzelfsprekend.”

“Relatie, dat klinkt zo ...” Ik wist niet goed hoe ik het moest formuleren zonder kwetsend te klinken.

“Serieus?”

“Misschien wel, ja.”

“Heb je twijfels?”

Heftig schudde ik mijn hoofd.

“Nee zeker niet! Maar het is allemaal zo heftig. Ik kan het allemaal nog niet goed vatten.

Eens het gewone leven terug begint, zal alles wel een plaatsje krijgen en komt alles wel op zijn pootjes terecht.”

“Natuurlijk. Alles op zijn tijd.”

“Maar nu moet ik echt naar huis, want anders denk ik dat mijn ouders naar Katrien zullen bellen. En dan zwaait er wat.”

“Is goed. Zie ik je morgen?”

“Ik zal proberen. Maar ik moet telkens een smoes verzinnen. Ik wil het ze zo graag vertellen, maar langs de andere kant weet ik wat het zal teweeg brengen en dat wil ik nog even uitstellen.”

“Ach, als het niet lukt, lukt het niet. Ik wil niet dat je in de problemen komt door mij.”

“Ik probeer het ze zo snel mogelijk te vertellen, ik beloof het je.”

Ik gaf Willem nog een laatste zoen en vertrok. Met lood in mijn schoenen wandelde ik naar huis. Ik had echt geen zin om weer iedere dag op eieren te moeten lopen. Het gelukzalige gevoel van de afgelopen week en afgelopen avond ging niet lang duren, dat wist ik zeker. En gelijk kreeg ik.

Vanaf het moment dat ik binnen kwam, voelde ik al spanning. Ik haalde diep adem en sprak mezelf eerst wat moed in. “Laat het niet aan je hart komen. Wat er ook gebeurt, je hebt mensen die om je geven! Vergeet dat niet”

“Hoi iedereen, ik ben weer thuis.” Ik probeerde zo opgewekt mogelijk te klinken, zodat ze zouden weten dat ik een hele leuke week had gehad.

“Hmm,” mompelde mijn moeder. Ik keek naar de televisie. Mooi en meedogenloos speelde, ik stoorde dus haar tv-momentje.

“Gedaan met de rust,” zei Michael, waarop Johan hard begon te lachen en zei: “Ik was net hetzelfde aan het denken!”

“Ik ben blij dat je thuis bent.”

Was dat echt mijn vader die dat had gezegd? Wat zat erachter?

“Je moeder heeft een hele slechte week gehad, dus er is best wat strijk blijven liggen. Je hebt nog drie dagen voor school weer begint, dus je kan haar vanaf morgen helpen.”

DAT zat er dus achter. Maar ik ging me niet laten intimideren.

“Ik ben blij dat jij blij bent,” zei ik een tikkeltje gemeen. “Ik zal morgen met veel plezier de strijk doen, maar 's avonds heb ik afgesproken met enkele vriendinnen.”

“Als de berg was is weggewerkt, mag je gaan, anders niet,” grommelde papa.

“Is goed, ik zal mijn best doen. Ik ben doodop, dus ik ga slapen. Tot morgen!” Ik draaide me om en huppelde naar de deur.

“Wacht eens,” zei mijn moeder plots. Ik draaide me weer om. De eindgeneriek van Mooi en Meedogenloos rolde over het scherm, voor haar het moment om weer in de realiteit te komen. “Wat is er met je gezicht gebeurd?”

Oh shit, daar had ik even niet aan gedacht. Ik wreef over mijn voorhoofd.

“Ach, niks ergs. Ik wilde de grond even inspecteren,” lachte ik. Maar blijkbaar was ik de enige die het grappig vond. Ik streek mijn gezicht plat en ging verder: “Het is echt niet erg, hoor. Ik voelde me plots niet goed en ben flauwgevallen. Dat is niet de eerste keer dat me dit overkomt, hè. Alleen ben ik nu ongelukkig terecht gekomen. Maar het zal wel weer verdwijnen. Ik heb het meteen laten ontsmetten en Katrien heeft het nadien nog extra verzorgd. Ze is echt zo lief!”

“Ja, ja” onderbrak mijn moeder me, terwijl ze met haar hand wuifde. Ondertussen was de begingeneriek van het volgend programma begonnen, iets waar ze ook iedere dag naar keek. Het signaal om te verdwijnen.

“Maar je hoeft je sowieso geen zorgen te maken.” Ik wilde nog toevoegen dat ik geen hersenschudding had of zo, maar besloot het niet te doen. Ik kon me al inbeelden wat voor een lachsalvo's dat teweeg zou brengen. Ik draaide me weer om en ging naar mijn kamer.

Nadat ik mijn pyjama had aangedaan, liet ik me met mijn mobiel op bed vallen, klaar voor nog een laatste sms aan Willem.

Hoi schat (god wat klinkt dat raar om te typen) Het eerste contact is al achter de rug.

Wat was het weer gezellig! Maar … ik heb me er niks van aangetrokken! Ik heb zelf aangeboden om klusjes te doen, om dan daarna te zeggen dat ik morgenavond een afspraak heb met vriendinnen. Als de berg was is weggewerkt, kom ik jouw richting uit.

Xxx

Hoi liefje (het klinkt inderdaad raar, maar toch zo goed om het eindelijk te kunnen zeggen) Wat ben ik blij dat je kan komen. Kan je nu al niet beginnen aan de strijk? Des te eerder ben je klaar. Grapje hoor. Xox

Nou ik ben doodmoe dus nu beginnen is geen optie. Dan kan ik morgen opnieuw beginnen. Maar ik ga mijn best doen om zo snel mogelijk klaar te zijn! Ben je de hele dag thuis? Xxx

Ik heb de vroege shift, dus rond drie uur ben ik thuis. Vanaf dan ben je meer dan welkom. Eerder ook hoor, maar ik denk dat het dan maar saai zal zijn. Xox

Hihi nou ik wil gerust eerder komen, hoor. Liever in jouw appartement op mijn gemak zitten, dan op mijn kamer zitten wachten tot er weer iets mis loopt of zo. Enkel één probleempje. Ik zal dan voor de deur moeten blijven wachten of de deur moeten openbreken. Wat heb je het liefst? Xxx

Dat is gemakkelijk. Blijf maar voor de deur zitten! Dat is veel goedkoper. Anders draai ik op voor de kosten van een nieuwe deur. Plus eer die deur gemaakt is, heb ik er al een paar bange dagen op zitten, omdat mijn appartement niet goed afgesloten is.

Dank je wel hoor! Geld is belangrijker dan het comfort van je vriendin? Sympathiek. In dat geval kom ik pas om tien uur 's avonds even hallo zeggen. Tot morgen! Xxx

Boehoe! Het was maar een grapje hoor! Weet je wat, ik geef je morgen wel een sleutel.

Xox

Hoeft niet hoor! Dat is veel te snel! Ik ben er van overtuigd dat ik enkele uren zoet zal zijn met de berg was, dus ik denk dat ik pas tegen vier uur bij jou zal zijn. Xxx

Ik wil het heel graag. Ik sta er zelfs op. Het is misschien snel, maar het voelt allemaal heel goed aan. Maar het is natuurlijk jouw keuze of je hem aanvaardt of niet. Ik ga zeker niks forceren. Dat heb ik je beloofd. Xox

Komt allemaal in orde. Gaan we morgen gezellig uit eten? Xxx Is goed voor mij. Ik ga nu slapen, want ik ben ook wel moe. Slaap wel! Goed dromen over mij, hè.

Slaap wel. Zal geen probleem zijn. Xxx

Ik legde mijn mobiel onder mijn hoofdkussen, draaide me op mijn zij en sloot mijn ogen.

Ik dacht terug aan de voorbije dagen. Ik kon niet anders dan glimlachen. Ik was er zeker van dat ik nog moeilijke tijden tegemoet ging gaan thuis, mijn examens kwamen er immers nog aan. Het moment dat mijn vader nog eens extra benadrukte dat ik niet goed genoeg was. Maar ik wist ook dat ik nu een vangnet had. Mensen op wie ik kon rekenen en mensen op wie ik kon steunen.

De volgende ochtend werd ik gewekt door mijn mobiel die piepte. Half slapend opende ik de berichten.

Goedemorgen zonneschijn. Ik dacht: laat ik mijn dag beginnen met mijn geliefde een bericht te sturen. Hopelijk heb je je mobiel op stil gezet, want anders heb ik je nu wakker gemaakt. Maar als het zo is, bekijk het dan van de positieve kant: je hebt nu tijd zat om aan die berg strijk te beginnen. Eigenlijk heb ik niet echt iets te zeggen, ik wilde je gewoon een fijne dag wensen en je dikke kussen en knuffels sturen. Dat is bij deze dus gebeurd. Tot vanavond!

Ondanks dat het een heel lief bericht was, vloekte ik eens goed voor ik me omdraaide en het deken weer over mijn hoofd trok. Het was potverdorie nog maar zes uur! Welke ziel haalde het toch in zijn kop om op dat uur berichten te sturen? Ook al waren ze zo lief! Die strijk moest maar wachten! Ik wilde slapen!

Hoofdstuk 12 Twee uur later werd ik gewekt door gebrom in de gang.

“Dat is nog maar één dag thuis en dat wil weeral uitslapen zo te zien! Het zal niet zijn, hoor!”

Ik zuchtte. Daar gingen we weer. Voor ik kon roepen dat ik al wakker was en dat ik zou opstaan, ramde mijn vader op de deur.

“Luierik! Opstaan! Jij hebt je vakantie gehad. Tijd om te werken. Ik wil je binnen vijf minuten beneden zien. Of je blijft vanavond thuis, of je werk nu klaar is of niet.”

Ik vloog uit bed. Dat mocht niet gebeuren!

“Ik kom, ik kom!” grommelde ik.

“Het zal je geraden zijn,” antwoordde mijn vader. “Je broers zijn al een uur op.”

“Waarom moeten zijn niks doen, dan?” riep ik, terwijl ik mijn kledij aantrok.

“Zij moeten volop studeren voor hun eindexamens. Iets waar jij je ook beter wat op zou focussen. Of je kan het vergeten om verder te studeren.”

Ik schrok. Had hij dat nou echt gezegd? Ik was er altijd van uit gegaan dat het al zeker was dat ik kon gaan verder studeren. Maar mijn ouders hadden nooit definitief ja of nee gezegd. Ik slikte. Stel je voor! Dat zouden ze toch nooit doen?

Dat zal ik ook zeker doen, maar ik kan niet en helpen in het huishouden en studeren tegelijkertijd.”

Ik kreeg geen antwoord. Wat inhield dat ik papa voor schut had gezet en dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Ik lachte, stak mijn tong uit en huppelde de kamer uit.

“Ik ga even snel ontbijten en dan begin ik aan de strijk. Ik heb rond vier uur afgesproken, dus ik wil op tijd klaar zijn.”

Papa keek me giftig aan. Ik zag dat hij iets wilde zeggen, maar hij bedacht zich kennelijk.

Ik ging naar beneden, ontbeet snel en begon, weeral dik tegen mijn zin, aan de berg was.

Drie uur later was ik nog bezig. Volgens mij had mama zelf niet meer gestreken sinds ik het laatste de berg had weggewerkt. En ik was er ook van overtuigd dat ze de kasten had uitgeladen en alles wat ook maar iets of wat muf rook, in de was had gegooid. Er van uitgaand dat ik de strijk vanaf nu iedere keer ging doen. Na vier uur strijken was de hele berg verdwenen.

“Mama, alles is klaar.”

“Nu al?” vroeg ze verbaasd. Ik vroeg me af of ik echt zo overdreven snel was geweest.

“Ben je zeker dat je met vriendinnen hebt afgesproken? De snelheid waarmee je hebt gestreken, is abnormaal. Volgens mij heb je een vriendje.”

Shit! Ik probeerde gewoon te doen en antwoordde zo nonchalant mogelijk: “Nee hoor, geen vriendje. Alleen een leuke avond gepland bij Lise en nog enkele meiden.”

Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Waarom had ik nu in godsnaam gezegd dat ik naar Lise ging! Mama bleef achterdochtig kijken.

“Bel haar maar als je me niet gelooft.”

“Misschien doe ik dat wel,” antwoordde mijn moeder met een gemene lach op haar gezicht.

Ik haalde mijn schouders op, maar binnenin schoot ik in paniek. Ik moest Lise en Katrien zo snel mogelijk contacteren. Bellen durfde ik niet. De muren in ons huis waren zo dun dat ik eigenlijk nooit met mijn mobiel belde wanneer ik binnen was. Maar als ik nu naar buiten zou gaan, zou mijn moeder haar achterdocht nog meer groeien.

“Als je me niet meer nodig hebt, ga ik naar mijn kamer. Ik ga mijn kleerkast eens sorteren. Volgens mij liggen er veel dingen die versleten zijn. En dan kan ik binnenkort, als de koopjes beginnen, wat nieuwe spullen kopen.”

“Doe maar,” mompelde mijn moeder.

Oef! Zonder al te veel problemen kon ik me uit de voeten maken. Hoe sneller ik Lise kon sms'en, hoe beter.

LISE! Ik heb een probleem. Ik haat liegen tegen mijn ouders (nou ja niet echt maar kom hihi), maar ik heb een stommiteit begaan. Ik heb mijn moeder gezegd dat ik deze avond naar jou kom!

Nou geen probleem, hoor. Je bent van harte welkom hier. Je mag ook gerust blijven slapen.

Serieus??? Ben jij blond of zo? Ik heb je heel graag, maar ik heb met Willem afgesproken.

Ow ‌ heb even in de spiegel gekeken en nee hoor, ik heb nog altijd rood haar. Maar wees dan toch duidelijk! Verliefde kip! Maar waarom vertel je je ouders niet gewoon de waarheid? Constant moeten liegen is toch vermoeiend?

I know, maar ik kan niet anders. Ze willen nu al dat ik niks van afleiding heb. Ik moet me concentreren op school. Daarom dat ik ook niks zeg over onze toneelgroep.

Maar al die leugens! Eerst de toneelgroep, nu Willem. Vermoeiend en verwarrend! In ieder geval, waarom is het een probleem dat je hebt gezegd dat je bij mij bent? Je mama gaat toch echt niet bellen?

Dat is het hem juist! Ze werd achterdochtig. Ik moest strijken en was volgens haar veel te snel klaar. Dus ze zei dat ze dacht dat ik niet met vriendinnen weg ging, maar dat ik stiekem een vriendje had. En ik floepte er uit dat ik naar jou ging.

Maar dan nog? Ze heeft nog nooit gebeld!

Maar nu zei ze dat ze het misschien toch eens moest checken. En ik heb gezegd: je doet maar!

Oh my god! Emma! Waarom doe je dat nou!

Ik weet het niet! Ik was zo opgefokt, omdat ze over een vriendje begon! Hoe zou je zelf zijn. Stel je voor dat ze er nu al achter komen. Ik ben er zeker van dat ze me dan opsluiten tot het einde van dit schooljaar.

Mja, dat is wel waar natuurlijk. Komt wel in orde. Mama en papa zijn niet thuis deze avond. En je ouders hebben enkel het vaste nummer niet? Probleem opgelost! Ik zal de telefoon zeker niet opnemen dan.

Je bent een schat! Het spijt me dat ik je in een lastige situatie heb gebracht.

Ach schat, geen probleem toch! Ik begrijp het wel. Je bent verliefd, dan zeg en doe je soms gewoon domme dingen.

Echt? Wat heb ik dan allemaal al voor domme dingen gedaan en gezegd?

Hihi wil je dat echt weten? Ik geef je drie woorden: zee, Willem, hoofdpijn

Ja ja … wrijf het er nog maar lekker in! Mijn hoofd is nog altijd niet genezen. God wat heb ik me toen toch echt aangesteld, hè!

Nog een keer: wil je dat echt weten?

Nou liever niet dan. In ieder geval. Dank je wel dat je dit allemaal voor me wil doen.

Daar zijn vrienden voor, toch? Je verdient een goed leven met Willem. Als ik daarvoor moet liegen, geen probleem. En ik denk dat mam en pap er ook geen probleem van maken.

Super! Ooit zal ik jullie belonen voor jullie steun! Als ik aan het werk ben en geld genoeg heb om jullie te trakteren op iets moois.

Hoeft niet! Zoals ik zei: daar zijn vrienden voor. Jij zou voor mij net hetzelfde doen.

Zeker! Nog één vraagje. Mag ik bij jou blijven slapen? Hihi

Natuurlijk!

Ik

zal

morgen

ook

de

telefoon

niet

opnemen.

We

hebben

nummerherkenning, dus zal zeker geen probleem zijn.

Dank je wel! Ik kan het niet genoeg zeggen.

Geen dank. Geniet van je avond en nacht met Willem. Maar geen dingen doen die je niet wil, hè. En ook geen dingen doen die ik niet zou doen haha.

Komt in orde! Willem respecteert me en zal geen dingen van me vragen die ik niet wil.

Dat weet ik, Willem is een goede jongen. Je hebt het echt getroffen met hem.

En nu ga ik echt de douche in, anders kan ik niet tijdig bij Willem zijn. Veel plezier vanavond!

Jij ook.

Na een verfrissende douche was ik helemaal klaar voor mijn avond en nacht met Willem.

Tenminste als hij dat ook wilde. Ik ging me zeker niet opdringen, maar ik verlangde echt naar mijn eerste nacht met hem. Het klonk allemaal heel cliché en misschien was het dat ook, maar ik was er klaar voor. Ik was al bijna achttien en ik was er van overtuigd dat ik uit mijn klas en mijn omgeving één van de enigen was die nog niet tot dat moment was gekomen. Misschien kwam het er vanavond van, misschien ook niet. Maar moest Willem die suggestie geven, ik zou zeker geen nee zeggen.

Hoofdstuk 13 Om vier uur stipt belde ik aan bij Willem. Zonder te vragen wie er was, ging de zoemer en kon ik naar boven. Toen ik boven kwam, stond de deur op een kier. Ik duwde ze zachtjes open, een gevoel van warmte overviel me. Mijn mond viel open van verbazing. Het appartement, dat gisteren nog zo kil en koud leek, stond helemaal vol met theelichtjes.

“Hoi lieverd,” zei Willem.

“Wauw,” was het enige wat ik kon uitbrengen.

“Kom binnen, zet je spullen hier maar neer en kom hier.”

Willem kwam mijn richting uit en omhelsde me.

“Vind je het mooi?”

Ik knikte. “Het is prachtig,” fluisterde ik.

“Klaar voor een leuke avond?”

Ik glimlachte. Natuurlijk was ik er klaar voor! Wat er ook zou gebeuren.

“Zullen we eerst wat eten?”

“Was het niet de bedoeling dat we uit gingen eten?” giechelde ik.

“Ja, normaal wel. Kunnen we nog doen, hoor.”

“Hoeft niet, we kunnen ook gewoon wat bestellen, toch? Ik zit liever gezellig hier, onder ons tweetjes.”

“Perfect plan!” zei Willem, terwijl hij met foldertjes zwaaide. “Ik had precies hetzelfde idee. Waar heb je zin in? Grieks? Thais? Chinees? Pizza? Kebab? Als we binnen een kwartiertje bestellen, is het hier tussen vijf en half zes. Duurt op zaterdag altijd best lang.”

“Heb jij van alles een foldertje?” proestte ik uit.

Willem knikte. “Ik ben een jonge kerel die alleen woont en die tot enkele dagen geleden single was.”

“Nou pizza en kebab heb ik de afgelopen week op vakantie gegeten. Grieks of Thais, misschien?”

“Is goed.”

“Jij mag kiezen. Jij bent de expert hier.”

“Nou dan gaan we voor Thais. Zal ik gewoon enkele dingen bestellen of wil je kijken?”

Ik schudde mijn hoofd. “Heb nog nooit Thais gegeten, dus ga je gang.”

Anderhalf uur later zaten we gezellig op de bank te eten.

“En vind je het lekker?”

Ik knikte.

“Wil je vanavond blijven slapen?”

De hap die ik op dat moment in mijn mond wilde steken, viel van mijn vork weer op mijn bord. Had hij dat nou echt gewoon gevraagd? Midden tijdens het eten?

Omdat ik niet meteen antwoordde en er dus een ongemakkelijke stilte viel, excuseerde Willem zich meteen. “Sorry, dat had ik niet mogen vragen. Dat is nog veel te vroeg.”

Ik schudde mijn hoofd en keek hem vertederd aan.

“Dat is het niet hoor,” zei ik zacht. “Ik schrok alleen van de vraag. Ik had erop gehoopt, maar ik dacht niet dat je het zou vragen.”

“Waarom heb je het dan zelf niet gevraagd?” vroeg Willem verbaasd.

“Omdat ik ook het gevoel had dat ik me dan zou opdringen.”

Willem gaf me een zoen. “Jij dringt je nooit op! Maar wat heb je je ouders dan wijs gemaakt als ik vragen mag? Want ik neem aan dat je niet hebt gezegd: 'Mama, papa, ik heb een vriendje sinds enkele dagen en ik ga nu naar hem toe. Oh ja, en ik blijf er ook nog slapen.' .”

Ik lachte. “Nee, zo is het inderdaad niet gegaan. Maar het werd wel even heet onder mijn voeten. Zoals je weet, moest ik eerst die gigantische berg strijk weg werken, hè. Geloof me, volgens mij heeft mama gewoon alle kasten leeg gehaald en alles waar ook maar één kreukje in zat of ook maar iets minder fris rook, in de was gegooid, zodat ik extra werk had.

Nou in ieder geval. Ik begon als een gek te strijken en na vier uur was ik klaar! Kan je het geloven?! Vier uur! En weet je wat mijn moeder vroeg? “Gho ben je zo snel al klaar?” Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg! Vier uur strijken was blijkbaar niet lang genoeg voor haar. En toen begon ze erover dat ze het straf vond dat ik dat alleen maar deed om met vriendinnen weg te kunnen. Ze vroeg zich luidop af of ik misschien toch geen vriendje had.

Ik heb er toen uit gefloept dat ik naar Lise ging en daar bleef slapen.”

“Waarom vertel je ze nou niet gewoon de waarheid?” vroeg Willem. Ik merkte enige bezorgdheid op in zijn stem. “Zoveel liegen kan toch nooit goed zijn voor je gemoedsrust.

Plus je liegt al over je toneelgroep. En nu ga je dan nog liegen over je vriendje.”

“Je lijkt Lise wel. Ze zei daarstraks exact hetzelfde. Maar je weet waarom ik het verzwijg.

Niet omdat ik niet trots op jou ben of zo, maar gewoon omdat ik schrik heb.”

“Samen kunnen we ze toch aan.”

“Ik vind het echt heel lief en schattig dat je me wil helpen en bijstaan, maar echt geloof me, dit is nog geen goed idee. Dat komt later wel.”

“Is goed.”

“Laten we nu gewoon genieten van de avond en van elkaar.”

Ik zette mijn bord weg. “Dat vind ik een prima idee,” zei ik en kroop wat dichter tegen Willem aan.

“Weet je … ik kan heel goed massages geven,” zei ik ondeugend. “Als beloning voor alles wat je al gedaan hebt voor me.”

Willem wilde iets zeggen, maar ik stak mijn hand op en gebaarde hem om te zwijgen.

“Ik duld geen tegenspraak. Begin niet van dat het vanzelfsprekend is, dat het normaal is in een relatie. Dat is het misschien, maar iemand verwennen, is ook normaal in een relatie.

Dus laat me dit doen voor jou. En trouwens, op het moment van ons contact via internet, waren we nog niet samen.”

“Oké dan maar.”

Willem genoot van zijn massage en ik ook. Hij had me al zoveel gegeven dat ik het niet meer dan normaal vond om hem iets terug te geven.

Na de massage stond Willem op, nog steeds helemaal naakt. Ik wist eerst niet goed waar kijken, maar besloot me dan gewoon mee te laten voeren. Willem nam mijn hand vast en zoende me teder. Hij nam me mee naar de slaapkamer.

Een tijdje stonden we te zoenen, hij helemaal naakt, ik helemaal aangekleed. Na een tijdje stak Willem zijn hand aarzelend onder mijn T-shirt. Hij stopte even, alsof hij wachtte op goedkeuring om verder te gaan.

“Het is oké,” fluisterde ik. “Ik ben er klaar voor.”

Zachtjes begon Willem me uit te kleden om me dan zachtjes op het bed te duwen. Hier had ik al maanden naar verlangd. Maandenlang had ik hierover gedroomd. Ik had zelfs mijn fantasie op papier gezet!

Vrijen met Willem voelde alsof ik in de hemel was. Het was helemaal zoals ik het me had voorgesteld. Willem wist dat het mijn eerste keer was en was zo zacht en teder. Op

bepaalde momenten wachtte hij mijn reactie af, soms vroeg hij me zelfs of alles okĂŠ was.

Voor sommigen zou dit heel onromantisch zijn, maar voor mij was het een teken van respect naar mij toe. Wat maakte dat ik nog meer verlangde naar Willem.

Het was de beste avond en nacht uit heel mijn leven. Naar onze vrijpartij vielen we in slaap. Nog nooit had ik zo heerlijk geslapen. Niet enkel door het heerlijke zachte bed van Willem, maar ook door de warmte die me omringde.

Hoofdstuk 14 In de weken nadien zagen Willem en ik elkaar bijna iedere dag. Als hij vroege shift had op het werk, kwam hij me na school oppikken en wandelden we samen naar huis. Omdat mama en papa werkten en pas rond zes uur thuis kwamen en Michael en Johan tot laat les hadden, hadden we altijd een uurtje of twee voor ons tweetjes.

De dagen dat Willem late shift had, probeerde hij voordat de school begon nog even langs te komen, maar dat lukte natuurlijk niet iedere dag. Soms wilde hij iets langer slapen en dan zagen we elkaar niet, maar dat overleefden we wel. Als we elkaar niet zagen, dan belden en sms'ten we op z'n minst wel. Ik kon geen dag zonder zijn stem te horen, en omgekeerd ook niet.

Op woensdag en zaterdag zagen we elkaar dan nog extra op de toneelvereniging. We besloten om daar wel meteen open kaart te spelen en iedereen te vertellen dat wij een koppel waren. Maar we vroegen ook om nog even te zwijgen naar de buitenwereld toe. Ik legde uit dat de relatie met mijn ouders niet was wat het moest zijn en dat ze momenteel vonden dat ik geen afleidingen mocht hebben.

Papa en mama begonnen soms wel achterdochtig te worden. Ze vonden dat ik de laatste tijd veel te vrolijk rond liep. Met momenten probeerden ze me extra te kleineren, in de hoop dat ik terug ĂŠĂŠn hoopje ellende zou worden. Blijkbaar mocht ik niet gelukkig zijn en moest ik alleen maar triest wezen.

Begin juni brak een belangrijk moment aan: mijn eindexamens. Ik studeerde de sterren van de hemel, want ik wilde zo graag slagen. Al was het maar om te laten zien aan mijn vader dat ik het wel degelijk kon. En natuurlijk hoopte ik dat hij me dan verder zou laten studeren. Ik had er altijd van uit gegaan dat ik ging verder studeren, maar na de opmerkingen van mijn vader de afgelopen weken was ik niet meer zeker. En zonder geld van hen zou het me niet lukken.

Willem had ondertussen onbetaald verlof genomen. Samen met de ouderen van de toneelgroep had hij de kans gekregen om op tournee te gaan met een ander gezelschap. Hij wilde eerst niet, maar omdat ik hem niet in de weg wilde staan en ik vond dat dit de ideale manier was om verder te geraken in de theaterwereld, had hij de kans genomen. Hij belde iedere dag. Om te horen hoe het met me ging en om te vertellen hoe het leven als rondreizend artiest was. Het was best zwaar, want ik miste hem verschrikkelijk. Maar ik wist ook dat hij de tijd van zijn leven had. En op die manier kon ik me toch beter concentreren. Geen afleiding van vriendjes en ook geen afleiding van de toneelvereniging, want die werd natuurlijk tijdelijk on hold gezet.

Wat ik wel spijtig vond, was dat Willem niet bij mijn diploma-uitreiking zou zijn, ik studeerde af en ik wilde daar de personen bij die van me hielden en die me onvoorwaardelijk steunden. Maar ik moest het dus helaas met mijn ouders doen. Althans dat dacht ik.

De dag voor mijn afstudeerfeestje ging plots de bel.

“Verwacht jij iemand?” vroeg Michael nors.

Ik schudde mijn hoofd. “Jij?” “Nee. Anders zou ik het niet vragen hè.”

God wat was hij toch een kwal!

Ik hees me recht, want Michael leek niet echt aanstalten te maken om de deur open te maken en rende naar beneden.

“Oh my god! Willem!” piepte ik.

“Heb je me gemist?”

“Wat een vraag!” riep ik uit, terwijl ik mijn armen rond Willem sloeg en hem zoende.

“Ik neem aan dat dat ja is.”

Ik knikte. “Natuurlijk! Maar moet je niet optreden vanavond?”

Willem schudde zijn hoofd. “Nope, door technische storing zijn de voorstellingen van de komende dagen verplaatst naar volgende maand. Dus ik heb enkele dagen vrij.”

“Dus je dacht: ik ga even langs bij mijn vriendin en verras haar eventjes.”

Willem grijnsde. “Volledig juist! U wint de hoofdprijs.”

“Die heb ik al gewonnen toen jij in mijn leven kwam.”

“Ik kom je eigenlijk iets vragen. Wat zou je ervan denken om me te vergezellen op tournee?”

Ik keek Willem ongelovig aan.

“Wat?” vroeg ik dom.

“Je hebt me wel gehoord.”

“Ja, maar …”

“Komaan lieverd, je studeert af! Vanaf nu begint het leven! Plus … we zoeken eigenlijk een vervangster voor één van de hoofdspeelsters. Ze is onverwacht uitgevallen. Als we

niemand vinden tegen dat de shows terug starten binnen enkele dagen, dan hebben we een probleem. Hoe meer shows we zullen moeten afgelasten, hoe slechter voor onze reputatie.”

Willem keek me zielig aan. Ik wist het nog zo goed niet.

“Maar...” zei ik weer.

“Je hoeft nu niet te antwoorden, hoor. Sorry dat ik je hiermee overval. Maar ik wil je zo graag bij me. Al was het maar totdat je weer jaar school gaat.”

“Ik denk niet dat dat gaat gebeuren,” fluisterde ik.

“Wat niet? Dat je niet mee gaat? Of dat je niet gaat studeren?”

“Het tweede.”

“Heeft hij nog altijd niet definitief ja gezegd?”

Ik schudde mijn hoofd. “Ik denk ook niet dat hij dat gaat doen. Gisteren zei hij weer dat ik me geen illusies moest maken. Ik heb zo hard mijn best gedaan en ik heb volgens mij goede punten, maar blijkbaar heb ik het allemaal voor niks gedaan.”

“Zeg dat nou maar niet. Het is niet omdat je nu niet kan gaan studeren, dat je het later niet kan! Ik ken zoveel mensen die op latere leeftijd gaan studeren, nadat ze eerst jaren hebben gewerkt om die studies te kunnen betalen.”

Willem doelde natuurlijk op zichzelf.

“Ik weet het wel, maar het is allemaal zo moeilijk!”

“Nou wat zeg je er van? Ga je mee of niet?”

“Wie is daar?” hoorde ik Johan van boven roepen. Ik schrok. Niemand thuis wist dat ik een relatie had!

“Niemand speciaal,” riep ik zenuwachtig. “Gewoon, iemand van school.”

Willem keek me niets begrijpend aan.

Ik sloeg mijn ogen neer.

“Sorry,” fluisterde ik. “Ik heb het nog niet verteld.”

“Meen je dat nu?” Willem klonk een beetje gekwetst, wat ik hem niet kwalijk kon nemen.

“Het spijt me,” zei ik weer. “Ik wilde je niet kwetsen. Ik heb gewoon schrik dat ze boos op me zullen zijn. Of dat ze belachelijk gaan doen en me het niet gunnen.”

Tranen welden weer op. Waarom moest ik toch altijd gaan janken als een klein kind.

“Ach meid, kom hier.” Willem sloeg zijn armen rond me en troostte me. Het voelde zo goed en veilig. En toen … toen besefte ik dat ik gewoon volledig voor Willem moest gaan.

Johan, Michael en mijn ouders zouden me toch maar het leven zuur maken. En studeren zat er zo goed als zeker toch niet in nu. Bij Willem voelde ik me veilig. Het voelde goed, ook al waren we nog maar twee maanden samen. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld bij iemand. En ik had ook nog nooit het gevoel gehad dat iemand van me hield. Het was niet te beschrijven. En misschien was het wat cru, maar uiteindelijk was alles beter dan thuis te blijven bij mijn eigen familie.

“Het is goed, ik ga met je mee,” zei ik met trillende stem. “Ik hou van jou, jij houdt van mij, wat ik soms nog altijd niet begrijp, maar kom … je zal je redenen hebben.”

“Lieve schat, ik heb het al eens gezegd: hou op met je neer te halen. Je bent een pracht van een meid. Zie dat dan toch in! Je ouders en je broers hebben het mis! Je bent zoveel waard, veel meer dan dat zij denken.”

Ik glimlachte door mijn tranen heen. Wat was hij toch een schat.

“Ik hou van jou,” fluisterde ik.

Net op dat moment draaide de auto van mijn ouders de straat in. Ik schoot in paniek en duwde Willem van me af.

“Mijn ouders!” piepte ik.

Willem haalde zijn schouders op. “Maakt niet uit, ze moeten het nu toch weten, niet?”

“Ja, maar niet op deze manier!”

Ik begon sneller te ademen en voelde me misselijk te worden.

“Ik vrees dat het al te laat is,” zei Willem rustig. “Maak je niet druk. Samen lossen we dit wel op.”

Ik schudde hevig mijn hoofd. “Nee Willem, jij kent mijn ouders niet. Ik heb je al veel verteld, maar ik ben er van overtuigd dat mijn vader in staat is om jou een pak rammel te geven. Het enige wat hij wil, is mij in zijn macht houden.”

“Reden te meer om weg te gaan, schat. Je verdient zoveel beter! Laat me je helpen.”

“Dat is heel lief,” snikte ik, “maar alsjeblief. Ik zou me zo schuldig voelen, moest mijn vader jou wat klappen geven.”

“Lieverd, laat me nou. Ik heb al wel meer klappen geïncasseerd, remember?”

Ik knikte. Ik had er even niet aan gedacht dat Willem exact hetzelfde had meegemaakt als ik. Met als enige verschil dat hij uiteindelijk terug sloeg. Maar ik vond het toch nog anders.

Hij was een jongen, zijn vader een man. Ik was een meisje en het was dus sowieso al een oneerlijke strijd. Ik wist dat als ik zou terug slaan, ik nog harder in de klappen zou delen.

“Maar toch ...” protesteerde ik zacht, wetende dat ik ook dit niet zou winnen.

“Geef het op,” giechelde Willem. Ik vond er niks grappig aan, maar ik wist dat hij het goed bedoelde.

Ik zuchtte. “Ik zal niet anders kunnen, neem ik aan?”

Willem schudde zijn hoofd. “Laat me jou nu gewoon beschermen, oké? Laten we ze eerst gewoon vertellen wie ik ben. De rest komt later wel. Als we ze nu ook al vertellen dat je met mij mee op tournee gaat, dan denk ik dat de kans inderdaad bestaat dat ik een vuist in mijn gezicht krijg.”

De auto van mijn ouders draaide de oprit op. Mijn hart leek een tel stil te staan. Ik zag aan mijn vaders gezicht dat hij niet goed gezind was. Ik was er van overtuigd dat de hel ging losbarsten nog voor we goed en wel binnen waren. En ik kreeg gelijk.

“Wie ben jij,” snauwde mijn vader toen we de hal binnen waren.

“Mijn naam is Willem en ik ben de vriend van jouw dochter.”

“De vriend?” vroeg mijn moeder verrast. Ik zag dat ze ondanks alles toch blij voor me was. Maar doordat mijn vader haar bijna neerbliksemde met zijn ogen, hield ze zich koest.

Willem knikte. “Ja, DE vriend.”

Uit het niets begon mijn vader plots te bulderlachen.

“Emma heeft een vriendje. Waar gaan we dat schrijven. Nou jongen, als ik je één tip mag geven: ren zo snel je kan! Ze is niks waard hoor. Ze is zo dom als het achterste van een varken en ook in het huishouden bakt ze er niks van.”

Ik stond perplex. Had hij dat nou echt gezegd? Tijdens de eerste kennismaking met mijn vriend? Gelukkig wist Willem wie mijn vader was en voelde hij zich totaal niet geïntimideerd.

“Nou, dan ga ik al geen eerste goede beurt bij mijn toekomstige schoonvader maken, want ik ben het daar volledig niet mee eens.”

En toen gebeurde er iets ongelooflijk. Voor het eerst zag ik mijn vader met zijn mond vol tanden staan.

“Emma is misschien niet de primus van de klas, maar ze heeft wel andere talenten. Ze is een getalenteerd schrijfster en ze is de allerliefste persoon die ik ooit heb gekend,” ging Willem verder.

“Schrijfster?” vroeg mijn moeder.

Willem keek me aan en besefte toen dat hij iets fout had gezegd.

“Het geeft niet Willem,” zei ik lief. “Mijn schuld.”

Ik draaide me naar mijn moeder en begon te vertellen over mijn lidmaatschap bij de toneelvereniging en over de uren die ik schrijvend achter mijn computer doorbracht.

“Jij? Bij een toneelvereniging?” vroeg mijn vader ongelovig.

Ik knikte trots.

“En waarom weten wij hier niks van?” Ik voelde dat de woede begon op te borrelen bij hem.

“Omdat jullie het anders toch niet hadden toegelaten.”

“Wees daar maar zeker van!” brulde mijn vader. “Een schande! Nu weet ik waarom je zo'n slechte punten haalt! In plaats van je met serieuze zaken bezig te houden, ga je lekker belachelijk op het podium rollenspelletjes spelen.”

Papa draaide zich om naar Willem.

“En jij? Jij hebt haar dit opgestookt zeker!”

“Nee meneer, ik heb Emma pas leren kennen in de toneelvereniging.”

“Maar je hebt haar niet gezegd dat ze eerst school moest afmaken of zo? Wie laat nou kinderen die nog naar school gaan toe op een vereniging. Kinderen moeten zich bezighouden met school en met niks anders. Mijn zonen hebben zoiets nooit gedaan en kijk nu. Ze gaan beiden naar de universiteit en studeren bijna af. Daarna gaat eentje zelfs voor zijn doctoraat. Huppeldepup hier heeft een hobby waar wij niks van af weten en presteert slecht op school. Goed gedaan jongen, goed gedaan! Je hebt de hele toekomst van onze dochter om zeep geholpen.”

“Excuseer, maar ik ben er van overtuigd dat uw dochter een hele mooie toekomst tegemoet gaat. Misschien niet in de richting die u wenst, maar zeker en vast wel in de richting die zij wenst uit te gaan.”

Dat was spijtig genoeg de druppel die de emmer deed overlopen. Of beter gezegd, dat was de trigger om mijn vader te laten uithalen met zijn vuist. Niet naar Willem, maar naar mij.

Willems reflex was, gelukkig voor mij, sneller en hij blokte mijn vaders arm af.

“Waag het niet! Waag het niet om haar te slaan! Heb je dat nog niet genoeg gedaan?” siste Willem. Ik smolt dat hij het zo voor mij op nam, maar tegelijkertijd werd ik alleen maar banger. En terecht. Dat Willem mij verdedigde en tegen mijn vader in ging, maakte hem alleen maar woester.

“Wie denk je wel dat je bent! Je hebt mij nog nooit gezien en je begint hier al drama te veroorzaken! Ik weet dat Emma mij overal gaat zwart maken en overal gaat rondbazuinen dat ik een slechte vader ben, dat ik haar iedere dag bont en blauw sla. Maar geloof me, dat is zwaar overdreven! Af en toe krijgt ze een tik, maar dat verdient ze ook! Ze behandelt iedereen in de familie als een stuk vuil. Ze vindt zich beter dan de rest. Maar weet je wat?

Dat is ze absoluut niet! Dus nog eens een goede raad: moei je met je eigen zaken. Ga naar huis en vergeet haar. Ze is het niet waard!”

“Ik ga nergens heen. Althans niet zonder Emma. Ik hou van haar, zij houdt van mij. Is dat zo moeilijk om te geloven? Ze verdient dit niet! En dat weet je zelf ook wel.”

Voor Willem er erg in had, sloeg mijn vader hem recht in het gezicht. Het bloedt spoot meteen uit zijn neus. Willem viel op de grond en kermde van de pijn.

“Pap! Smeerlap! Ik haat jou!” riep ik uit. Ik knielde neer naast Willem, gaf hem de zakdoek die ik toevallig in mijn zak had zitten en barstte weer in tranen uit. “Sorry,” was het enige wat ik kon uitbrengen.

“Het is oké, misschien heb ik het wel verdiend,” mompelde Willem.

“Dat heb je zeker,” riep mijn vader uit. “En nu, wegwezen!”

Ik hielp Willem recht en bleef me verontschuldigen. “Het is niet erg, lieverd. Ik had het moeten zien aankomen.”

“Moet ik je nog een extra schop onder je kont geven of ga je het nu eindelijk vertrekken.”

“We gaan,” zei Willem. “Geen paniek.”

“We?” vroeg mijn vader. “Jij gaat, Emma blijft hier.”

“Geen denken aan,” riep ik uit.

“Dat zullen we nog wel eens zien.” Vader greep mijn arm vast en kneep er zo hard in, dat ik niet anders kon dan blijven waar ik was, terwijl ik Willem naar buiten zag gaan.

“Ik hou van jou!�

De tranen bleven over mijn wangen stromen. Was dit nu het einde van mijn relatie met Willem? Dat kon toch niet anders? Wie wil er nou samen zijn met iemand van wie de vader een tiran is, die je in elkaar slaat als het hem niet zint.

Ik trok mijn arm los en spurtte naar mijn kamer. Huilend liet ik me op bed vallen, mijn mobiel stevig omklemt. Ik hoopte dat Willem snel zou bellen, maar tegelijkertijd hield ik mezelf voor dat mijn mobiel voor lange tijd stil zou zijn.

Na een tijdje was ik zo uitgeput van het huilen, dat ik in slaap viel.

Hoofdstuk 15 De volgende ochtend werd ik wakker met bonzende hoofdpijn. Het eerste wat ik deed, was op mijn mobiel kijken. Ik had twee berichten, eentje van gisteravond en eentje van deze morgen! Nerveus tikte ik het eerste open, in de veronderstelling dat het een negatief bericht zou zijn. Een bericht van Willem om onze relatie officieel te beëindigen.

Dag lieverd, ik wilde je eerst bellen, maar ik wist niet goed of dat een goed idee was.

Daarom dit berichtje. Ik ben er zeker van dat je nu denkt dat onze relatie gedaan is, maar niks is minder waar. Ik hou van jou en daar zal niemand iets aan veranderen! Zeker je vader niet. Bel me wanneer je kan. Xxx Willem

Wat was ik opgelucht. Dat hij nog altijd met mij wilde verder gaan, bevestigde alleen maar dat hij heel veel van mij hield en dat hij voor de volle honderd procent voor mij wilde gaan. Snel las ik het tweede bericht.

Hoi lieverd, alles in orde? Ik hoor maar niks van jou, dus ik word wat ongerust. Moest jouw vader niet zo'n losse handjes hebben, ik had al lang weer aan de deur gestaan.

Maar mijn neus doet nog altijd zoveel pijn, een tweede slag overleeft hij niet, vrees ik. Ik hoop je snel te horen. Dikke zoen, Willem.

Snel drukte ik op antwoorden.

Oh Willem, je hebt er geen idee van hoe blij ik ben om van jou te horen! Het spijt me zo, schat. Ik wou dat ik de pijn kon overnemen. Ik heb gisteravond zo hard gehuild, dat ik van vermoeidheid in slaap ben gevallen. Ik ga me nu uit bed hijsen, aankleden en dan kom ik naar jou. Niks of niemand zal me tegen houden. Xoxox

Vliegensvlug kleedde ik me aan en rende naar beneden. Geen spoor te bekennen van mijn ouders.

“Johan, waar zijn mam en pap?”

Johan haalde zijn schouders op. “Weet ik niet, maar niet hier.”

Hilarisch toch, mijn broer! Dat had ik wel zelf gezien.

“Als ze terug zijn, kan je ze dan zeggen dat ik vandaag de hele dag weg ben. Vanavond is het mijn diploma-uitreiking, ze moeten maar zelf kijken of ze komen of niet.”

“Hmm,” mompelde Johan, zonder op te kijken van zijn boek.

“Eigenlijk interesseert het me niet echt of ze komen of niet, maar laat ze wel even een berichtje sturen met de melding of ze komen of niet. Kwestie dat ik stoelen kan reserveren.”

“Hmm.” Weer enkel gemompel.

Ik haalde mijn schouders op en zuchtte. “Weet je wat, laat maar. Ze bekijken het maar.”

Ik draaide me om en vertrok naar Willem.

“Oh Willem,” zei ik, terwijl ik zachtjes zijn gezicht aanraakte.

“Wat zie jij er uit!”

Ik slikte de krop in mijn keel weg. De rechterkant van Willems gezicht was volledig gezwollen en had alle kleuren van de regenboog.

“Dank je wel voor het compliment.”

Willem probeerde te lachen, maar kromp in elkaar van de pijn.

“Je mag me niet laten lachen,” zei hij, wat natuurlijk een volgende lachbui veroorzaakte.

“Oooh dat doet zo'n pijn,” kreunde Willem, terwijl hij naar zijn hoofd greep.

“Sorry,” zei ik zacht. Ik sloeg mijn armen rond hem en knuffelde hem. “Het spijt me.”

Willem trok me van zich af en nam mijn armen stevig vast.

“Nu ga jij eens goed naar mij luisteren,” zei hij kordaat. “Dit is niet jouw fout! Begrijp je dat goed? Niet jouw fout! Knoop dat goed in je oren.”

Zijn reactie maakte dat ik begon te huilen. En dat terwijl hij diegene was die pijn leed. Hij was diegene die de klap had opgevangen voor mij. Ik huilde, omdat mijn vader de man van wie ik hield pijn had gedaan. Ik huilde, omdat er iemand was die van mij hield, iets wat ik nooit eerder had ervaren. Ik huilde om allerlei dingen en eigenlijk ook om niks.

“Ach lieverd, stop nou met huilen! Je vader is je tranen niet waard! Niemand is jouw tranen waard. Ik wil vanaf nu enkel tranen van geluk zien, oké?”

Ik snikte. “Ik zal proberen,” stotterde ik.

“Nee, je gaat het niet proberen. Je gaat het doen. Bevel van je verantwoordelijke van de toneelgroep.”

Ondanks mijn tranen moest ik lachen, hoewel het eerder op hinniken leek.

“Ik kan je echt niks beloven, maar ik ga proberen.”

“Goed zo.” Willem streek zijn vingers door mijn haar. “Ik hou van jou en het doet zoveel pijn om jou zo verdrietig te zien. Dat moet echt veranderen! Je moet daar weg bij je ouders.”

“Dat weet ik, maar wat kan ik doen? Nadat ik met jou terug kom van tournee, heb ik geen andere keuze dan terug thuis te gaan wonen. Want ik heb geen geld genoeg om de waarborg van een studio of een appartementje te betalen. Ik moet eerst een paar maanden, misschien zelfs jaren werken, om me dat te kunnen veroorloven.”

“Er is nog een andere optie,” giechelde Willem.

Ik keek hem vragend aan. Ik begreep niet wat hij bedoelde en ik snapte al helemaal niet wat er te lachen viel.

“Snap je het nou echt niet? Of ben je stiekem blond?”

Ik bleef hem aanstaren.

“Ik woon alleen,” was het enige wat Willem zei. Mijn mond viel open van verbazing. Dit kon hij niet menen! We waren nog maar net samen. En hij sprak al over samenwonen.

Heftig schudde ik mijn hoofd. “Dit is te veel van het goede. Dat kan ik echt niet accepteren.

We kennen elkaar nauwelijks!”

Ben keek verontwaardigd. “En dan? Trouwens de belangrijkste dingen weten ik en jij. Dat is toch genoeg?”

“Wat als die twee maanden die we samen zullen doorbrengen ons doet beseffen dat we niet voor elkaar gemaakt zijn?”

Ben trok grote ogen.

“Meen je dat nou? Denk je zo over onze relatie?” Ik merkte dat hij op zijn tenen getrapt was en voelde me meteen weer heel schuldig.

“Nee, natuurlijk niet. Maar … ik begrijp echt nog altijd niet waarom je zoveel van me houdt! Ik ben een gebroken meisje. Ik heb een heel verleden. Een verleden dat ik waarschijnlijk nog voor lange tijd zal meedragen. Waarom zou je in godsnaam daarvoor kiezen? Ik heb er niet voor gekozen, jij kan dat wel.”

“Serieus, meid, het gaat misschien fout klinken, maar zo dadelijk krijg je een pak slaag. Ik heb het je al duizend keer gezegd: stop met jezelf zo neer te halen!”

“Sorry,” zei ik, hoewel ik het niet echt meende. Want ik begreep het echt niet.

“Mag ik heel eerlijk met je zijn?” Willem keek me liefdevol aan, maar iets zei me dat wat hij ging zeggen, niet zo liefdevol ging klinken, ook al was het goed bedoeld.

Ik knikte ja, maar dacht nee.

“Je zal het me niet kwalijk nemen wat ik nu ga zeggen?”

“Ehm,” antwoordde ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde.

Willem wachtte niet op een degelijk antwoord en ging verder.

“Je moet ook gewoon stoppen met in die slachtofferrol te blijven zitten. Het spijt me, maar als je in die rol blijft, zal je nooit volledig gelukkig zijn. Ja, je hebt een verleden. En ja, het zal je voor eeuwig blijven achtervolgen. Maar je hoeft niet in die negativiteit te blijven hangen. Trek je op aan positieve dingen. Laat je gewoon meevoeren met de stroom. Ga met ons mee op tournee, leid je eigen leven. En wat komt, dat komt. Zijn we daarna nog samen, dan ga je gewoon met me mee naar huis. Beslissen we nadien dat het toch niet zal werken tussen ons, dan ga je ook nog gewoon met mij mee naar huis, totdat we een oplossing hebben gevonden. Maar ga niet meer terug naar huis. Want dan zal je altijd in die negativiteit blijven en zal je altijd in die slachtofferrol blijven steken. Geloof me. Been there, done that.”

Hoofdstuk 16 “Oké meid, tijd om je koffers te pakken. Ben je er klaar voor?”

Ik merkte dat Willem best wel zenuwachtig was. Zenuwachtiger dan ik in ieder geval. Ik was zo blij dat ik eindelijk weg zou gaan bij mijn rotfamilie om me aan te sluiten bij mijn nieuwe familie, mijn vrienden van de toneelvereniging. Ik was ook blij dat ik mocht meespelen in de productie, al was ik zo'n beetje tweede keuze.

“Je ben toch nog altijd zeker, hè?”

“Natuurlijk!” riep Willem een beetje verontwaardigd uit. “Waarom zou ik daar nu over gaan twijfelen?”

“Omdat je staat te trillen als een grassprietje in de wind.”

“Nou dat geeft echt niks met jou te maken hoor, liefje. Dat heeft eerder met je vader te maken. Heb je hem echt nog niks verteld?”

Ik schudde mijn hoofd.

“Ik heb de kans nog niet echt gekregen. Eergisteren leek me niet echt het geschikte moment.” Ongewild moest ik lachen.

“Nee, niet echt.”

“En gisteren waren mijn ouders nergens te bespeuren.”

“Tot ze kwamen opdagen op je diploma-uitreiking.”

Ik keek naar Willem alsof ik in een zure appel beet.

“Inderdaad. Bah. Ik had ze er liever niet bij gehad. En dan dat belachelijke gedoe bij mijn leerkrachten. Dat ik zo'n geweldige meid was. Walgelijk.”

Ik werd instant weer misselijk toen ik dacht aan hun gedrag de avond voordien.

“Ach, prijs je gelukkig dat het voorbij is. We gaan nu gewoon jouw spullen pakken.

Binnen een paar uurtjes komt de taxi om ons naar Brussel te brengen. En dan moet je wel meteen beginnen repeteren, want morgenavond heb je je eerste voorstelling.”

“Nou de tekst ken ik al hoor.”

Willem keek me aan alsof ik gek was geworden. “Pardon?”

“Door heel dat belachelijke gedoe van mijn ouders kon ik niet slapen.”

“Dus je hebt de hele nacht gestudeerd?”

Ik knikte. “Jep, tot vier uur deze ochtend. En toen dacht ik: ik ga toch maar even slapen.”

“Je bent toch een gekkerd, hoor.” Willem kwam naar me toe en gaf me een zoen op mijn voorhoofd. “Daarom hou ik toch zo van jou.”

“Omdat ik gek ben?” lachte ik.

“Ja,” zei Willem met een grote glimlach op zijn gezicht.

“Nou dank je wel. Gek zijn doet gelukkig geen zeer.”

“En nu aan het werk! Anders geraken die spullen nooit ingepakt.”

“Ik heb alles al ingepakt,” proestte ik.

“Oh my god, meen je dat nou? Wanneer heb je dat dan gedaan?”

“Om zes uur. Ik kon niet meer slapen.”

Willem gierde het uit van het lachen. “Gek geval.”

“Je valt in herhaling.” Ik stak mijn tong uit. “ Maar ik heb enkel mijn kledij en mijn belangrijkste spullen ingepakt, hoor. Ik ga echt niet al meteen alles meesleuren op tournee.

Ik ben er van overtuigd dat tegen dat ik dan terug kom, de rest van mijn spullen netjes in dozen zit.”

“Hu?” “Hoe sneller ik hier buiten ben, hoe beter voor mijn ouders volgens mij.”

“Komt goed.” Willem gaf me een knuffel. “Kom, we gaan.” Hij nam mijn twee koffers en liep naar beneden. Bij de deur van de huiskamer bleef hij staan. “Ga ik mee of doe je dit alleen?”

Ik wist dat ik dit moest doen, maar ik wist ook wat er zou komen. “Wacht even buiten als je wil. Dit moet ik alleen doen. Ik wil het alleen doen. Ik wil laten zien dat ik sterk ben, dat ik geen back up nodig heb.” Ik zei het op ferme toon, hoewel ik me totaal het omgekeerde voelde. “En trouwens, je neus ziet er nu al niet uit.”

“Zou je vader echt weeral slaan?”

“Ik ben er van overtuigd dat hij zal slaan. En dan incasseer ik liever die slag, dan dat jij weeral de boksbal bent. Ik sus me nu met de gedachte dat het de laatste keer zal zijn. Dat ik het niet langer pik. En dat ik nu tegen hem in zal gaan, door met jou mee te gaan.

Voorgoed. Ik wil niet langer gebukt gaan onder deze situatie. Ik wil vrij zijn. Vrij zijn, samen met jou.”

Ik zag dat Willem het er moeilijk mee had. Ik wist dat hij liever die slagen wilde incasseren, gewoon omdat hij het vreselijk vond om te zien hoe iemand van wie hij heel veel hield, zo werd mishandeld.

“Hier gaan we dan.” Ik ademde diep in en uit en ging de woonkamer binnen.

Mam zat in haar relaxzetel te breien, pap zat half te slapen op de bank.

“Mam, pap, ik moet jullie iets vertellen.”

“We voelden het al aankomen,” zei mam zacht.

“Dus je vindt het niet erg?”

Pap schudde zijn hoofd. Hier klopte iets niet.

“Zolang je na je vakantie met Willem maar terug komt. Wie hier wil blijven wonen en niet wil studeren, moet centen binnen brengen.”

Dat klopte er dus niet. Potverdorie ik wilde studeren, maar ik kon het financieel niet zelf.

“Ehm, sorry mam en pap, maar jullie hebben blijkbaar iets fout geïnterpreteerd. Ik ga inderdaad mijn grote vakantie spenderen met Willem, maar niet maar een paar dagen. Ik ga de komende maanden mee op tournee. En ...”

Voor ik verder kon gaan, vroeg mijn vader: “Verdien je daar geld mee?”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dit keer niet. Maar misschien de volgende keer.” Ik probeerde hem te sussen, maar het leek niet te werken.

“Jij bent toch echt een domme kip, hè. Je gaat werken, maar je verdient er niks mee.

Typisch voor jou. Die Willem hè, die profiteert van jou! Ach ja … je zal het nadien wel beseffen. En wanneer je terug thuis bent, ga je gewoon op zoek naar normaal werk, zoals iedere normale mens. Want denk maar niet dat ik ga betalen voor hogere studies. Je zal toch niet slagen en dan is al mijn geld verspild.”

Nu ging de bom barsten. Ik zette me schrap, ademde nog eens diep in en ging verder: “Ik kom nadien niet meer terug.”

“Wat?” Mijn vader veerde recht.

Toen ik mijn moeder aankeek, merkte ik tranen in haar ogen. Waarom zei ze niks?

Waarom liet ze me gewoon gaan, zonder boe of ba? Had ze het echt zomaar opgegeven?

Plots had ik medelijden met haar.

Met drie grote passen stond papa voor me.

“WAT zei je?” siste hij.

“Je hebt me wel gehoord. Ik ga eerst op tournee met de toneelvereniging en dan ga ik het huis uit.”

“En waar denk je dan te gaan wonen? Onder de brug? Of op het podium van het toneel?”

“Bij Willem,” zei ik nonchalant. “Hij heeft me aangeboden om bij hem te komen wonen.

En ik heb geaccepteerd. Ik ben het beu om hier telkens te worden afgeblaft, om afgeslagen te worden alsof ik één of ander beest ben. Ik ben meer waard dan dat. Jullie denken van niet, maar Willem heeft me dat doen inzien. Ik heb misschien niet de talenten die jij wil dat ik heb, maar ik heb er wel! En ik wil daarin verder gaan. De droom om vroedvrouw te worden, mag ik al definitief opbergen, maar mijn andere droom gaan jullie niet afpakken!

Aangezien ik weet dat jullie mij hierin niet zullen steunen, zoek ik mensen die mij daar wel in steunen. Mensen zoals Willem. Vanaf nu zijn hij en mijn vrienden mijn familie! Jullie worden bedankt voor de bewezen diensten. Vanaf nu zijn jullie vrij. Verlost van mij. Je bent genezen van je kankergezwel. Je benen zullen niet meer zo zwaar voelen, aangezien er geen blok meer aan hangt. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Ik ben echt niet vergeten hoe je me telkens hebt genoemd! Maar daar heb ik eigenlijk geen zin meer in. Ik heb al genoeg energie verspild aan jullie. Jij zegt altijd dat ik niks waard ben, maar weet je wat? Jij bent voor mij ook niks waard. Je bent niks voor mij! Niks! Begrijp je me. Het enige goede dat je in je leven hebt gedaan, is raak schieten, zodat ik geboren kon worden.”

Ik zette me schrap. Ik wist dat er vanaf nu ieder moment een slag zou kunnen komen. Ik wilde voorbereid zijn.

“Mensen zoals Willem. Losers! Dat zijn jullie allemaal,” bulderde mijn vader. En toen … toen kwam de slag. Recht in mijn gezicht, met gebalde vuist. Zo had hij mij nog nooit geslagen. Meteen voelde ik een straaltje bloed langs mijn oog over mijn wang sijpelen.

“Na alles wat we voor jou hebben gedaan.”

Ik was woedend. Voor ik het wist, sloeg ik mijn vader terug, met de vlakke hand op zijn wang. Ik schrok. Dit had ik nog nooit gedaan. Ik wist ook niet dat ik het in me had om dat te doen.

“Wat hebben jullie voor me gedaan? Vertel me dat eens? Jullie hebben absoluut niks voor mij gedaan! Je hebt je ouderplicht gedaan door me naar school te laten gaan, omdat je anders één of andere instantie op je dak zou krijgen. Je hebt me de basiszorgen gegeven, zodat ik kon overleven. Dat is het enige wat jullie voor mij hebben gedaan! Oh ja … en je

hebt me genoeg geslagen. DAT is wat jij hebt gedaan voor mij! En voor de rest NIKS! Niks!

Hoor je me goed? Ik haat jou. Ik walg van jou! Ik heb er genoeg van en ik ben er gewoon klaar mee. Bekijk me maar eens goed, want het zal de laatste keer zijn dat je me ziet.”

Ik draaide me om en liep naar de deur. Ik hoorde mama snikken, maar het kon me niks meer schelen. Ze was geen haar beter dan mijn vader. Ook nu had ze hem niet tegen gehouden. Terwijl ik afscheid nam van hen.

“Vaarwel,” was het enige wat ik nog zei. Zonder af te wachten of er nog een antwoord kwam, verliet ik de huiskamer en liep ik door de gang naar de voordeur.

Ik voelde tranen prikken achter mijn oogleden. “Niet huilen,” zei ik tegen mezelf. “Ze zijn jouw tranen niet waard! Wees trots op jezelf! Dus rechte rug, borst vooruit, en gaan met die banaan. Je verdient beter! Wees sterk. Je komt er wel!”

Voor ik de deur achter me toe sloeg, piepte ik nog even in de spiegel, die net naast het raam hing. Het bloeden was ondertussen gestopt, er was enkel nog een straaltje opgedroogd bloed op mijn wang te zien. Helaas begon mijn oog te zwellen.

Zodra ik de deur definitief toe sloeg en Willem zag staan, kon ik het niet droog houden.

Een gevoel van vrijheid en opluchting overviel me. Ik voelde me zo dankbaar.

Willem kwam toegesneld. Blijkbaar had hij een eindje verder staan wachten, waarschijnlijk omdat hij het niet kon aanhoren hoe het eraan toe zou gaan. Toen hij zag dat mijn gezicht gezwollen was, riep hij uit: “De klootzak! Ach liefje, kom hier.”

“Het is oké,” suste ik hem. “Dat is niet waarom ik huil.”

“Heb je twijfels?”

Heftig schudde ik mijn hoofd. “Nee natuurlijk niet! Ik wil niks liever dan een leven beginnen met jou. Het zijn tranen van opluchting. Ik ben zo opgelucht dat het allemaal voorbij is. Geen slagen meer, geen tranen meer. Nou ja, geen tranen van ellende meer.

Alleen nog maar tranen van geluk. Geen pijn meer!”

“Goed gezegd. En ik zal daar zeker mee voor zorgen!” Willem keek me liefdevol aan en veegde mijn tranen weg. Een laatste snik ontsnapte.

“Oh ja, ik heb mijn vader trouwens terug geslagen,” zei ik nonchalant, alsof het de normaalste zaak ter wereld was. “En het voelde goed,” voegde ik er giechelend aan toe.

“Laten we gaan, hoe sneller je hier weg bent, hoe beter. De taxi staat iets verderop geparkeerd.”

Groot was mijn verbazing toen ik Lise in de taxi zag zitten.

“Wat doe jij hier?” riep ik verbaasd uit.

“Nou ook hallo hoor.” Lise keek alsof ze gekwetst was. “Ik ga met jullie mee.”

Ik begreep er niks van en keek Willem vragend aan.

“Billie heeft een ongeluk gehad, waardoor we nog iemand anders moesten hebben als vervanging.”

“En dat ben ik.” Lise straalde. En ik vond het ook geweldig! Samen met mijn vriend en mijn beste vriendin aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Beter kon het toch niet!

“Ik moet niet vragen wie jouw gezicht zo heeft toegetakeld, zeker?” Lisa keek bezorgd.

“Ach, zo erg is het niet. Ik heb hem terug geslagen.” Ik glunderde van trots.

“Wauw! You go girl! En wat was zijn reactie?”

“Hij zei niks.”

“En je moeder?”

“Ook niet. Die zat alleen maar te janken. Eerst wilde ik medelijden hebben met haar, maar uiteindelijk is ze geen haar beter dan mijn vader geweest. Anders had mijn leven er helemaal anders uit gezien. Als ze me had beschermd, had ik nooit zoveel slagen gekregen.

Zij is even schuldig als mijn vader, misschien zelfs schuldiger. Omdat ze het toeliet, omdat ze keer op keer toekeek. Ze schuilde zich altijd achter haar ziekte, zei altijd dat ze er niks aan kon doen. Want haar ziekte veroorzaakte rare kronkels in haar hersenen. Kan best zijn, maar toch, ik kan het niet begrijpen.”

“Je hebt groot gelijk meid. Ik ben blij dat je terug hebt geslagen. Letterlijk en figuurlijk!

Het wordt tijd dat je nu je eigen leven gaat leiden. Ver weg van die tiran, dicht bij je vrienden. Weet je wat, wij zijn vanaf nu jouw familie, afgesproken?”

Ik lachte. “Dat is nou exact wat ik tegen mijn vader heb gezegd! Dat hij vanaf nu vrij is van alle plichten die hij als vader had. Dat ik vanaf nu mijn eigen familie zal samenstellen.

En dat die zal bestaan uit vrienden die me wel steunen en die er wel voor me zijn. En vooral mensen die me niet mishandelen! Misschien moet ik jouw moeder maar vragen om mij te adopteren of zo.”

“Dat zal ze met plezier doen, hoor.”

“Dan word jij mijn zus,” giechelde ik.

“Ook met veel plezier, hoor.”

We gierden het uit van het lachen. Dit was het leven dat ik altijd voor ogen had. Het leven waar ik van droomde. “Nou, dat moeten we vieren! Maar eerst maar naar Brussel toe.�

Ik zette me op de achterbank, samen met Willem, die zijn arm rond me sloeg en me naar zich toe trok. Zachtjes streelde hij mijn haar. Ik genoot met volle teugen. Dit was de rit van mijn leven. De rit naar mijn toekomst. Een toekomst met mensen van wie ik hield. Ik pikte een traan weg, een traan van geluk. En de laatste traan voor lange tijd.

Hoofdstuk 17 De tournee door Vlaanderen was een groot succes. In iedere stad en in elk dorp waar we kwamen, was onze show uitverkocht. Na enkele weken kwam diegene die ik verving terug en werd er beslist dat we gewoon afwisselend zouden spelen. Zo konden we allebei ervaring opdoen en beiden een beetje van de roem proeven.

Ik genoot met volle teugen. Van het werken, van het repeteren en van mijn tijd met Willem. Mijn relatie met Willem was het beste wat me ooit was overkomen. Ik dacht niet meer aan mijn verloren toekomst als verloskundige. Ik had mijn draai gevonden in de theaterwereld. Hier wilde ik in verder gaan.

Doordat ik overdag best wel wat vrije tijd had, besloot ik om aan een boek te beginnen.

Een boek waarin ik mijn hele levensloop vertelde. Dat klonk heel zwaar, en soms was het dat ook. Ik was uiteindelijk nog zo jong en had al heel veel meegemaakt. Ik hoopte met mijn boek jongeren aan te sporen om tijdig hulp te zoeken. En vooral om hulp te aanvaarden.

En samenhangend met mijn levensverhaal, bleef ik ook mijn blog updaten. Zodat mensen konden zien dat het niet alleen maar slecht kan zijn, het leven. Af en toe kreeg ik een bericht van meisjes die in dezelfde situatie zaten en die uit mijn berichten heel veel steun haalden.

Een week voor het einde van onze tournee speelden we in onze eigen stad, iets wat heel raar aanvoelde. Ondanks dat ik mijn ouders nog altijd haatte voor wat ze me hadden aangedaan, hoopte ik stiekem dat ze in de zaal zouden zitten. Niet omdat ik me dan beter zou voelen, maar zodat zij zich slechter zou voelen. Dat ze zouden zien dat ze mij niet klein hadden gekregen. Dus zodra het publiek klaar zat, piepte ik stiekem door het gordijn. In een flits dacht ik dat ik mijn ouders in de zaal had gezien. Ik was op slag extra zenuwachtig.

Toen ik het podium op ging, keek ik nog eens rond. De mensen die ik had gezien, leken heel hard op mijn ouders, maar ze waren het dus niet. Ondanks alles was ik toch wel wat teleurgesteld. Ze hadden na mijn tirade niets meer van zich laten horen, wat ik wel had verwacht. Ze waren gewoon laf. Te laf om hun fouten in te zien, te laf om te vragen of er nog hoop was om een band tussen hen op te bouwen. Iets wat ik ook echt niet wilde op dit moment in mijn leven. Mijn leven was goed zoals het was.

Helaas werd mijn rustige leventje na de voorstelling volledig overhoop gehaald.

“Ben jij Emma?” vroeg een medewerker van de theaterzaal.

Ik knikte verbaasd. “Ja, waarom?” Het kwam bruut over, maar ik vond het zo vreemd.

“Er heeft iemand dit afgegeven voor jou. Ze vroeg om het zeker door te geven aan jou.”

Ik keek naar de enveloppe die de man vast had en begon meteen te trillen. Ik herkende het handschrift.

“Ik hoef hem niet,” zei ik met bibberende stem.

De medewerker, Zeno genaamd, lachte. Ik zag absoluut niet in wat er zo grappig was aan deze situatie en liet dat ook duidelijk merken.

Meteen streek hij zijn gezicht terug in de plooi. “Sorry, maar die mevrouw had voorspeld dat dit zou gebeuren. En ik moest toch even aandringen, zei ze. Het is heel belangrijk dat je hem leest. Het zou heel je verleden duidelijk maken.”

Ik snapte er niks van. Mij leek het allemaal duidelijk te zijn. Mijn vader wilde me niet, haatte me en was blij dat hij van mij af was. Meer moest ik niet weten. Ik had er net bijna vrede mee genomen.

“Alles oké,” vroeg Willem. Ik schrok. Hoe lang stond hij hier al?

“God, Willem, je doet me schrikken!” zei ik nogal bot. Ik had er meteen spijt van. Hij kon er immers niet aan doen dat mijn moeder zich weer eens even liet opmerken.

“Sorry,” zei ik meteen. “Het is nogal … gecompliceerd. Zeno hier heeft de opdracht gekregen een brief af te leveren aan mij.”

Willem keek al even verbaasd naar mij als ik voordien naar Zeno had gekeken.

“Een brief van mijn moeder,” ging ik verder.

Willems mond viel open van verbazing. “Van ...”

Ik knikte. “Inderdaad, the one and only. Ik wil hem niet, maar blijkbaar heeft ze hem de opdracht gegeven om me te overtuigen en om aan te dringen.”

Ik draaide me weer naar Zeno. “Weet je wat, geef hem maar, ik zal wel zien wat ik ermee doe. Ik mag jou hier niet mee belasten. Mijn excuses.”

Zeno glimlachte. “Geen probleem hoor. Excuses aanvaard. Ik heb al ergere dingen moeten doen dan dit. Nog een prettige avond.”

“Voor jou ook,” zei ik. In mezelf dacht ik dat het absoluut geen prettige avond meer ging worden. Die stomme actie van mijn moeder had een domper op alles gezet.

“Nog één vraagje,” riep ik naar Zeno. “Heeft die mevrouw de show bijgewoond?” Ik moest het gewoon weten.

Zeno knikte.

“Alleen?”

Weer een knik. Mijn vader was er dus niet bij geweest.

“Dank je.”

Ik zuchtte. Ik wist niet goed wat doen. Ik was nieuwsgierig wat ze had geschreven. Wat voor onzin ze nu weer ging aanhalen om haar daden goed te praten. Wat het ook was, ik zou ze nooit vergeven hoe ze had gedaan tegen mij. Of beter gezegd: hoe ze net niet tegen me had gedaan. Ze had me moeten verdedigen!

“Schat, wat ga je doen?” vroeg Willem zacht. Hij kneep zachtjes in mijn arm en gaf me een zoen.

Ik trok mijn schouders op. “Ik weet het niet, ik wil weten wat ze te zeggen heeft, maar toch ook weer niet. Het zal sowieso toch niks uithalen. Ze heeft me gekwetst tot in het diepst van mijn ziel. Ze heeft me proberen klein te krijgen. Het is haar niet gelukt. In tegendeel! Ik ben er sterker uit gekomen. En nu wil ze plots weer in mijn leven komen waarschijnlijk. Die brief moet gewoon weg.”

“Misschien,” antwoordde Willem. “Maar ga je je dan niet voor altijd afvragen wat ze heeft geschreven?”

Willem had wel een punt. Het zou altijd aan me blijven knagen. Ik kende mezelf, en Willem kende me blijkbaar ook al heel goed.

“Waarschijnlijk wel.”

“Ze heeft je avond toch al om zeep geholpen, kan het nog erger zijn? Ik weet dat je het wil weten. En jij weet het eigenlijk ook dat je het wil weten. Gewoon door die zure appel heen bijten, lieverd.”

Ongewild moest ik lachen.

“Waarom ben jij zo slim?”

“Ik ben niet slim, ik heb gewoon mensenkennis. En ik weet dat je er toch de hele avond aan zal denken. En niet enkel deze avond. Het zal je blijven achtervolgen. Tot het eind van je dagen. Boooooeeeee.”

Dat was nu typisch Willem. Hij begon gek te doen, omdat hij wist dat het me zou opbeuren en omdat het me over de streep zou trekken.

Ik glimlachte. “Oké oké, je hebt gelijk.” Ik scheurde de brief open en begon te lezen.

Liefste Emma, Het zal je waarschijnlijk verbazen een brief van mij te krijgen. En ik ben er zeker van dat de medewerker aan wie ik de brief heb gegeven, moeite heeft gehad om de brief aan jou te geven. Maar aangezien je nu aan het lezen bent, is het gelukt! En ik ben er blij voor. Ik ben blij om te weten dat je toch nog iets van me wil horen.

Daar was weer die valse bescheidenheid. Een lelijk trekje van de familie. Ze ging er dus vanuit dat ik het sowieso zou lezen en dat het alleen maar weer om haar ging. Maar ‌ ik wilde het een kans geven en ging verder.

Eerst en vooral wil ik je nogmaals sorry zeggen voor al wat er gebeurd is. Niet enkel de afgelopen maanden, maar de afgelopen jaren.

De afgelopen maanden ben ik door een hel gegaan. Ik wist dat er iets moest veranderen.

Omdat je vader jou niet meer als zondebok kon gebruiken, heeft hij zijn woede op mij gericht. Voor het eerst in jaren heb ik in de klappen gedeeld. Letterlijk. En dat was het moment dat ik het licht zag. Nadat het licht eerst even uit ging natuurlijk.

Nog een grapje ertussen zwieren ook. Ik gruwelde er van. Alleen Willem kon dat op een gepaste manier doen, vond ik. Maar misschien was ik ook gewoon bevooroordeeld en wilde ik mijn moeder geen eerlijke kans geven.

Wat ik wil zeggen, Emma, is dat ik je vader verlaten heb. Ik wilde zo niet meer verder leven. En ik heb spijt, zoveel spijt dat ik het niet eerder heb gezien! Dat ik eerst zelf hetzelfde lot moest ondergaan, voordat mijn ogen open gingen.

Het spijt me zo verschrikkelijk!

Ik merkte dat op hoogte van deze paragraaf het papier vochtig was geweest. De inkt was een beetje uitgelopen. Ondanks dat ik niet wilde huilen, werden mijn ogen vochtig. Ik

wilde sterk zijn. Ik wilde niet dat de brief me iets deed. Ik wilde het gewoon kunnen afsluiten! Maar helaas dachten mijn gevoelens daar anders over.

“Het is oké.” Willem nam me vast en wiegde me zacht. “Laat het gewoon los. Laat het eruit, als het eruit moet. Je hoeft je niet te schamen.”

Ik snikte. “Maar ik heb wekenlang zo hard geroepen dat het me niks deed. Dat ik niks meer te maken wilde hebben met mijn ouders. Dat ze in mijn ogen dood waren. En nu … één teken van leven van hen, en ik verander in een hoopje ellende.”

“Dat is toch normaal? Je hebt niet echt de tijd gehad om alles te verwerken, hè. Je bent meteen meegegaan en beginnen op te treden. Je hebt er niet aan moeten denken de afgelopen tijd, tot we deze kant uit kwamen. Uiteindelijk zal je het toch onder ogen moeten komen en het verwerken.”

Ik snikte weer. “Ik weet het wel, maar ik vond het prima dat ik er niet aan moest denken.”

“Logisch, maar dat is niet de realiteit, hè meid. Komaan, lees even verder. Misschien wordt alles wel duidelijk.”

Door een waas van tranen las ik verder.

Nu ik weg ben van je vader, vind ik dat het tijd wordt om jou de waarheid te vertellen. En ook omdat je bijna achttien bent. Want dat was een belofte die ik ooit gemaakt heb.

Ik slikte. Ik had een naar voorgevoel dat ik wist wat er zou komen.

De reden waarom je vader je altijd anders heeft behandeld, is omdat hij eigenlijk niet je echte vader is. Ongeveer negentien jaar geleden zat ons huwelijk in het slop. We hadden samen beslist dat ik een tijdje niet zou werken, om voor Michael en Johan te zorgen. Een bewuste keuze, maar het betekende wel dat je vader dubbel zo hard moest werken om zijn gezin te onderhouden. Omdat hij de druk niet aan kon, begon hij me verwijten te maken dat ik het huishouden niet goed genoeg deed. Hij verwachtte dat hij, als hij thuis kwam, meteen kon eten en nadien rustig van zijn avond kon genieten. Terwijl ik wilde dat hij 's avonds wel eventjes met Michael en Johan bezig was. Ze zagen hun vader al amper en dan 's avonds mochten ze hem niet lastig vallen.

Hij kon niet goed om met de situatie en hij ging aan de drank. Hij bezag mij alleen maar als zijn huishoudster. Van liefde was er niet veel sprake meer.

En toen ‌ toen heb ik een fout gemaakt. Ik kwam Richard tegen. Richard was de vader van een jongen die bij Michael in de klas zat. Op een dag geraakten we aan de praat.

Bleek dat zijn huwelijk ook in het slop zat. We begonnen af te spreken, gewoon om ons hart te luchten. Maar van het ene kwam het andere. We begonnen een affaire. Ik voelde me zo goed bij Richard. Hij was de man met wie ik verder wilde in mijn leven. Hij was zo lief! En teder. Alles wat ik op dat moment nodig had en niet kreeg van Daniel. Even leek het alsof hij ook voor mij zou kiezen. Maar helaas. Een half jaar nadat het was begonnen, kwam er abrupt een einde aan onze affaire. Richard wilde vechten voor zijn eigen relatie.

Zijn vrouw bleek zwanger te zijn van hun vierde kind. Hij zou het zich nooit vergeven dat hij zijn zwangere vrouw had laten zitten met nog drie andere kinderen, zei hij. En dat voor een relatie met een vrouw die ook nog getrouwd was. Ik was er kapot van.

Dagenlang heb ik gehuild. Gehuild om iets dat eigenlijk gedoemd was om te mislukken.

Drie weken later kwam dan de schok. Ik was ook zwanger van hem. Ik heb geprobeerd het hem te vertellen, maar hij liet me klaar en duidelijk weten dat hij absoluut niks meer met mij te maken wilde hebben. Op den duur waren zijn berichten zo grillig dat hij mij de schuld begon te geven van alles. Dat ik hem verleid had, dat ik een hoer was. Dus besliste ik om hem niet op de hoogte te brengen van mijn zwangerschap. Ik probeerde mijn eigen huwelijk te redden.

Ik stopte even met lezen om te verwerken wat ik net had gelezen. Mijn eerste gedachte was: had ze maar nooit moeite gedaan om haar huwelijk te redden. Dan had ik opgegroeid met enkel een moeder, maar dan was ik veel beter af geweest, dat wist ik heel zeker.

Zoveel vragen kwamen al in me op, en ik was nog niet eens halfweg de brief! Ik zuchtte diep en ging weer verder.

Omdat Daniel en ik al maanden geen seks hadden gehad, kon ik niks anders dan opbiechten wat er was gebeurd. Er werd geroepen en getierd. Daniel dreigde me op straat te gooien. Ik dreigde ermee om zijn kinderen van hem af te pakken. Aangezien hij er toch niet naar om keek 's avonds. En toen veranderde plots alles. Michael en Johan werden plots overstelpt met aandacht. Zo hard zelfs, dat hun papa plots hun god was en mama niet meer bestond vanaf het moment dat hij thuis kwam. Na een tijdje nam Daniel vrede met de situatie en zei hij dat het kind, jij dus, meer dan welkom was. Waarom die ommezwaai, ik weet het niet zeker, maar volgens mij begon hij in te zien dat kinderen zoveel vreugde geven en dat ze onvoorwaardelijk van je houden. Geloof me wanneer ik

zeg dat hij zo verliefd op jou was toen je werd geboren. Eindelijk had hij een dochter. Het leek hem niet te deren dat jullie biologisch niet verwant waren.

De eerste jaren gingen goed. Hij droeg je op handen. Het lukte hem om de drank af te zweren en ieder weekend was hij met jou en je broers op stap. Al was het maar naar de speeltuin achter de hoek. Zolang hij maar bij jullie kon zien. Hij was de perfect echtgenoot en vader. Ik begreep niet van waar die wending kwam, maar ik besloot me niet te veel vragen te stellen en gewoon te genieten. Maar dan werd ik ziek en begon jij te puberen. Je was helemaal anders dan je broers, die eigenlijk nooit echt gepuberd hadden en de meest voorbeeldige en uitmuntende leerlingen van de klas waren. Ze zaten altijd bij de besten van de klas, terwijl jij ergens onderaan bengelde.

Daarbij kwam nog dat je in de loop der jaren meer en meer op je biologische vader begon te lijken en daar kon hij blijkbaar niet meer mee om. Hij ging terug aan de drank en besloot om enkel Michael en Johan te steunen in alles.

In het begin lukte het me om er tegen in te gaan, maar naarmate ik zieker en zieker werd, heb ik het opgegeven. Maar het deed me pijn om hem jou zo te zien behandelen. En het doet nog steeds zoveel pijn dat ik jou nooit heb verdedigd in al die tijd. Maar ik was te ziek. Ik had al mijn energie nodig om op de been te blijven. Want als ik volledig weg viel, wat zou er dan gebeuren?

Ik kan wel duizend keer zeggen dat het me spijt, je zal me waarschijnlijk niet echt geloven. Maar weet dat als ik de klok kon terugdraaien, ik het meteen zou doen. Het moment dat Daniel me sloeg, was ik zo bang en besefte ik wat jij keer op keer had moeten meemaken. Elke keer schrik dat hij zo hard zou slaan, dat je niet meer recht zou komen.

Dat het de laatste slag zou zijn. Het moet vreselijk geweest zijn voor jou. Volledig begrijpen doe ik het niet, dat kan ik ook niet, want ik heb het maar één keer meegemaakt, jij hebt het duizenden keren meegemaakt! Vreselijk.

Ik kan niks doen om het goed te maken, maar ik hoop dat je ergens in je hart toch iets vindt om me te vergeven. Vergeten hoeft niet. Hoewel ik natuurlijk het liefst die ellendige herinneringen uit jouw geheugen wil wissen en ze wil vervangen met nieuwe, leuke herinneringen. Maar dat laatste zal een utopie blijven. De afgelopen maanden heb je laten merken dat je ons niet in je leven wil, althans momenteel nog niet, misschien later.

Ik ga je niet verplichten om contact met mij op te nemen, maar ik ben al blij dat je de brief tot hier hebt gelezen.

Voor ik deze brief ga afsluiten, wil ik je nog één ding zeggen: als je meer wil weten over je echte vader, laat het dan weten. Ik wil je er zoveel mogelijk over vertellen. Maar ga

alsjeblief niet zelf op zoek naar hem. Hij is je energie niet waard. En het zal je alleen maar nog meer pijn doen. Toen hij mij achterliet, was hij duidelijk: hij wilde niks met mij te maken hebben, dus ik ben er van overtuigd dat hij ook niks met jou wil te maken hebben. Het klinkt cru, maar vergeet hem gewoon! Heb je vragen, kom naar mij. En nee, het is geen truc om jou terug in mijn leven te krijgen. Want dat zal je waarschijnlijk nu wel denken. In ieder geval, vraag maar raak, ik zal zoveel mogelijk proberen te antwoorden. Maar nog eens: ga niet zelf op zoek, je zal alleen maar bedrogen uitkomen en teleurgesteld achterblijven.

Zo, ik ga nu stoppen met schrijven. Ik denk dat ik alles wel heb geschreven wat ik wilde schreven. De bal ligt nu in jouw kamp. Doe je niks met deze brief, goed dan, doe je er wel iets mee, ook goed. Het is aan jou. Ik heb mijn zegje gedaan en kan nu vrede nemen met de situatie. Wat er ook gebeurt, het is allemaal goed voor mij.

Tijdens het lezen van de brief was ik medelijden beginnen voelen voor mijn moeder. Ik kon bijna begrijpen waarom ze zo had gedaan, maar die laatste zinnen … die maakten alles kapot. Tijdens de brief was ik beginnen denken dat ze oprecht was, dat ze vergiffenis wilde voor haar daden. En dat ze me eerlijk met me wilde zijn, geen leugens meer. Maar na die laatste zin was duidelijk dat dat totaal niet het geval was. Dat ze gewoon probeerde haar eigen geweten te sussen.

Ze had contact opgenomen met mij, gewoon om het van zich af te schrijven en om alles weer naar mij te schuiven. Op deze manier hoefde ze zich niet meer schuldig te voelen. Ze had me alles verteld, als ik er niks mee deed, was het vanaf nu mijn eigen schuld. Maar had ze me echt alles verteld? Nee, ik vond eigenlijk van niet. Ze had een visje uitgeworpen. Ze had me iets verteld, zodat ik zou happen. Happen om meer te weten te komen. En ook al zei ze dat ze het niet had gedaan om terug contact met me te willen, ik was er van overtuigd dat het dit wel één van haar redenen was. Een golf van haat overspoelde me als een surfer die van zijn board wordt gegooid door een veel te grote golf.

“Kutwijf!” riep ik hard.

“Excuseer?” vroeg Willem geschrokken.

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. “Riep ik dat echt zo luid?”

Willem knikte.

“Sorry, dat was niet mijn bedoeling.”

“Is de brief zo erg?”

Ik keek Willem vreemd aan. Ik was er vanuit gegaan dat hij mee had gelezen met me.

“Heb je niet meegelezen dan?”

Willem schudde zijn hoofd. “Dat is privé.”

“Willem, lieverd, jij zit mee in mijn privéleven, dus jij mag gerust meelezen. Maar om op je vraag te antwoorden: ja het is echt erg.”

Ik gaf de brief aan Willem, zodat hij zelf kon lezen. Ik zag zijn ogen groeien, de rimpels op zijn voorhoofd dieper worden en zijn mond open vallen van verbazing.

“Oh … my … god!” zei Willem verontwaardigd.

“Dus … Je vader is je echte vader niet, en je echte vader weet niks van jouw bestaan.”

Ik schudde mijn hoofd. “Niet te vatten! En dat vertelt ze me dan via een brief!”

“Om je dan vervolgens te zeggen dat je beter niet op zoek gaat naar je echte vader, want hij wil niks van jou weten. Hoe kan ze dat in godsnaam weten! Ze heeft hem nooit verteld over jou!”

Willem leek nog meer gefrustreerd en bozer dan ik.

“Ach, liefje, wind je niet zo op. Het komt allemaal wel goed.”

Het was best ironisch dat ik hem moest sussen, in plaats van hij mij.

“Weet je wat, die brief gaat gewoon de vuilnisbak in.”

Ik voegde de daad bij het woord, nam de brief en scheurde hem in stukken.

“Ik wil echt niks meer met haar te maken hebben.”

“En wat met je vader?”

“Daar wil ik niet aan denken. Het is zoals het is. Mijn leven is nu goed zoals het is. Niks of niemand kan daar iets aan veranderen. Ik heb jou nu, en Lise en haar ouders. Dat is genoeg. Meer heb ik niet nodig,” zei ik stoer, ondanks dat ik diep van binnen wist ik dat het me allemaal veel zou doen en dat ik zeker op zoek naar hem wilde gaan.

“Lieve schat, jij weet net zo goed als ik dat deze brief altijd in je gedachten gaat blijven, niet?”

Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. “Ik weet het niet.”

“Nou, ik weet het wel,” zei Willem kordaat. “Je moet er komaf mee maken. Waarom schrijf je niet gewoon iets terug? Leg de bal terug in haar kamp. Dan weet je meteen of ze

het meent of dat ze alleen maar haar geweten wilde sussen en hoopt dat je niks meer van je laat horen, zodat zij gerust kan slapen en zichzelf niks moet verwijten.”

Ik wist dat Willem gelijk had, maar was te koppig om het toe te geven.

“Laat het nou gewoon even rusten. Ik ga erover nadenken, maar niet deze avond. Ik ga nu gewoon een heerlijk warme douche nemen en dan ga ik slapen.”

“Is goed,” zei Willem. “Wat jij wil. Maar ...”

“Niks te maren Willem,” onderbrak ik hem. “Ik wil er niks meer over horen. Ik wil nu gewoon weer genieten. Genieten zoals ik voordien deed, voor deze brief. Ze kan me niks meer maken!”

Ondanks dat we in eigen stad speelden, waren we genoodzaakt om op hotel te gaan, terwijl de rest van de groep wel naar huis ging. Willem had zijn appartement tijdelijk verhuurd en ik kon nergens naartoe.

Het hotel lag op wandelafstand, dus na een heerlijke wandeling kwamen we aan op onze kamer en kon ik genieten van die heerlijke douche. Althans dat was de bedoeling.

Vanaf het moment dat ik het water over mijn lijf voelde stromen, kwamen alle gevoelens boven. De druppels die over mijn gezicht gleden, vermengden zich met mijn tranen. Iedere vezel in mijn lijf begon pijn te doen. Ik zette de douche heet. Ik hoopte dat die fysieke pijn van het warme water op mijn huid mijn andere pijn zou overschaduwen, zodat ik er niet meer aan moest denken. Maar niks was minder waar. Het leek alles extra te versterken.

Eerst begon mijn huid lichtjes te tintelen, maar al snel leek mijn vel in brand te staan. Ik gilde het uit van de pijn. Niet alleen van de pijn van het hete water, maar om alle pijn die mijn ouders me ooit hadden aangedaan. Ik haatte hen! Alles rond me begon te draaien.

“Willem!” schreeuwde ik. Ik probeerde me te focussen op het geluid van de waterstralen die tegen de muur spatten. Ik wist dat als ik me op één ding kon concentreren tot Willem er was ik bij bewustzijn zou blijven.

Pijlsnel trok Willem me uit de douche, wikkelde me in een handdoek en troostte me. Ik stortte compleet in, terwijl ik dat helemaal niet wilde. Ik wilde sterk zijn. Aan iedereen laten zien dat ik mijn ouders niet nodig had. Dat ik het wel alleen kon. Maar nu werd nogmaals duidelijk dat ik helemaal niet sterk was. In tegendeel, ik was zwak. Eén brief van mijn moeder en ik werd weer die huilebalk van enkele maanden geleden. Het moment dat ik thuis was vertrokken, was het moment dat ik mijn laatste bittere traan had gelaten. En nu, nu zorgde mijn bloedeigen moeder er weer voor dat ik opnieuw begon. Mijn vader was mijn vader niet, mijn moeder was wel mijn moeder, maar was die naam niet waardig. Ik

voelde me leeg, ik wist niet meer wie ik echt was. Eén brief had ervoor gezorgd dat heel mijn verleden een leugen was.

Na een half uur huilen in Willems armen, vond ik het welletjes. Ik snikte nog een paar keer na, maar besloot toen dat het tijd was om voorgoed komaf te maken met mijn verleden. Of toch het verleden met mijn moeder. Wat ik met mijn biologische vader zou doen, wist ik nog niet.

“Genoeg gehuild! Mijn moeder mag mijn leven niet blijven controleren! Ik ga haar nu een email sturen.”

Ik ging op bed zitten, opende de laptop en begon te typen. Alle frustraties kwamen boven.

Het was waarschijnlijk een ongestructureerde boel, maar dat kon me niet schelen. Het moest eruit.

Beste Mia (want eigenlijk ben je de naam moeder niet waardig) Vol ongeloof heb ik je brief gelezen. En ik moet zeggen … even was ik er in mee gegaan.

Bijna had ik je geloofd toen je schreef dat je spijt had van wat je gedaan had, of net niet hebt gedaan. Eventjes voelde het goed aan en wilde ik je alles vergeven. Maar dat gevoel duurde niet lang. Je schreef die brief alleen maar om je eigen geweten te sussen. Om de bal in mijn kamp te leggen. Om aan te willen tonen dat ik de schuldige was in heel deze situatie. Dat jij moeite had gedaan om mij te schrijven, ondanks dat ik niks met jou te maken wilde hebben.

En dan … als extraatje, geef je me nog eventjes het nieuws dat Daniel eigenlijk mijn vader niet is, dat het ene Richard is, die dan op de koop toe niks van mij weet. Waar haal je het lef vandaan om me dit via een brief te vertellen? Dat recht heb je gewoon niet! Snap je nu echt niet dat zo'n nieuws inslaat als een bom? Dat je dat niet eventjes tussen de soep en de patatten vertelt? Zoiets doe je persoonlijk. En bovendien wacht je daar ook niet jaren mee! Je hebt me jaren met mijn echte vader ontzegd! Je hebt me jaren ellendig laten voelen, terwijl ik totaal niet wist hoe het kwam. Nu vallen alle puzzelstukjes in elkaar en begrijp ik het. Nou ja … begrijpen is misschien een groot woord. Ik snap het, maar begrijpen zal ik het nooit. Je had potverdorie het recht niet om dit te verzwijgen al die jaren! Het was je plicht om dit vroeger te vertellen. Dat had me jaren ellende bespaard.

En dan had ik op zoek kunnen gaan naar mijn echte vader. Want geloof me, dat ga ik echt wel doen. Of jij dat nu wil of niet, ik ga op zoek! En niemand kan me stoppen. Jij al zeker niet. Jij mag levens overhoop halen, maar ik niet? Ik dacht het niet!

Weet je … je bent wel in één ding geslaagd: ik had zo'n grote kinderwens, ik heb altijd al geweten dat ik kinderen wilde, maar dankzij jou begin ik nu te twijfelen. Bepaalde dingen zijn nu eenmaal genetisch bepaald en zulke dingen wil ik mijn eigen kinderen niet aandoen! Dus dank je wel hiervoor! Dankzij jou ben ik weer een illusie armer en een desillusie rijker!

Ik kan nog uren doorgaan, maar er is maar één ding wat ik je nog wil vertellen. Ik haat je! Ik haat je nu nog meer dan voordien. Ik geloof zelfs dat ik jou meer haat dan dat ik Daniel haat. Want nu snap ik wel waarom hij me helemaal anders behandelde dan hij Michael en Johan behandelde. Ik was niet zijn eigen vlees en bloed. Ik was een bastaard.

Ik BEN een bastaard. Besef je wel hoe ik mij nu voel? De afgelopen achttien jaar zijn een leugen. Ik weet niks over waar ik vandaan kom. Lijk ik op hem? Heb ik bepaalde trekjes van hem? Want ik WEET dat ik niet op mijn broers lijk en dat ik een totaal ander karakter heb. Iedereen stak het altijd op het feit dat ik een meisje was en zij jongens.

Maar nu weet ik wel beter. Het komt gewoon door mijn andere genen!

Dus nogmaals: ik haat je. Bedankt om van mijn leven één grote hel te maken. Weet je … ik begin het Daniel al veel minder kwalijk te nemen. Jij bent de grote schuldige in heel dit verhaal, niet hij! Want los van het feit dat hij een vreselijk persoon was en is, heeft hij me toch maar een dak boven mijn hoofd gegeven. En jou ook! Terwijl jij hem zo verraden hebt. Hij heeft jou vergeven. Maar ik zal het nooit doen! Knoop dat goed in je oren!

De bal ligt nu weer in jouw kamp. En ik hoop eigenlijk dat hij daar voorgoed blijft liggen.

Ik hoef geen pas terug te krijgen. Ik wil geen antwoorden krijgen van jou over hoe mijn biologische vader is, hoe hij eruit ziet, of ik trekjes van hem heb. Ik ga zelf op zoek. En jij gaat me niet tegenhouden!

Ik hoop dat je rot in de hel! Dat die spierziekte aan je knaagt, zoals de tirannie jaren aan mij heeft geknaagd.

Het ga je (niet) goed. Hopelijk tot nooit meer!

Ik typte mijn moeder haar e-mailadres in en drukte op verzenden.

“Zo en nu moet ik een manier vinden om hiermee om te gaan.”

Willem trok me naar zich toe en knuffelde me.

“Dat komt wel. Geloof me. Been there, done that.”

“Ik wil je heel graag geloven, maar dat is moeilijk.”

“Nog eens: been there, done that.”

Ik lachte. “Je valt in herhaling, maar ik ben er van overtuigd dat als jij het kan, ik het ook kan.”

“Zeker en vast! Je bent een sterke vrouw, jij komt er wel! De afgelopen maanden heb je dat al bewezen.”

“Ja, dat heb je vooral gezien in de badkamer ongeveer een uurtje geleden!”

“Ach meid, je wil niet weten hoeveel zenuwinzinkingen ik heb gehad in het begin! En geloof me, die waren nog erger dan de jouwe, hoor. Ik heb de boel meerdere malen kort en klein geslagen. Stoelen kapot gegooid, gaten in deuren geklopt en gestampt.”

Ik keek Willem met grote ogen aan. “Jij? Mijn lieve, aardige Willem? Zo'n agressieveling?

Dat geloof ik niet.”

“Nou, geloof het maar, want het is echt waar!”

“Zolang je het maar niet doet bij mij, is het goed.” Meteen had ik spijt van die bemerking, want het was een lullige opmerking, die totaal niet zo bedoeld was. “Sorry, ik bedoelde het niet zo.”

“Geen probleem hoor, ik snap je wel. Maar ehm … ik heb een klein beetje meegelezen tijdens het schrijven. Meende je dat echt van die kinderen?”

Ik haalde mijn schouders op.

“Ik weet het nog niet. Maar mijn hele situatie heeft me wel doen nadenken. Wil ik wel kinderen in deze tijd? Niet alleen met wat er met mij gebeurd is, maar ook wat er nu met de wereld allemaal gebeurt. Je ziet zoveel meer ellende dan vele jaren geleden. Wil ik dat mijn kind door laten maken? Ik weet het niet.”

“Ik ook eigenlijk niet,” zei Willem.

“Maar,” ging ik verder, “daar hoeven we nog niet mee bezig te zijn, toch? We hebben nog niet zo lang een relatie, we wonen nog niet echt samen en we zijn nog veel te jong. Ik dan toch,” grapte ik.

“Nou dank je wel,” zei Willem gespeeld gekwetst. “Ik ben ook nog jong hoor! Maar ik neem aan dat je dan niet twijfelt over onze relatie en definitief bij me intrekt?”

“Natuurlijk!” Ik was verontwaardigd dat hij nog maar kon denken dat ik twijfelde.

“Het is gewoon omdat je voordat we aan ons avontuur begonnen, je schrik had dat onze relatie de tournee niet zou overleven. Dat het nog veel te vroeg was om samen te leven.”

Ik dacht terug aan dat moment en knikte.

“Klopt, maar toen ging er zoveel door mijn hoofd. Ik had mijn ouders nog niet eens verteld dat ik ging vertrekken. Ik was toen nog niet tegen mijn vader in gegaan. Jij had al klappen gekregen van hem. Ik wist het gewoon allemaal niet meer. “ “Maar nu wel?” Ik hoorde nog altijd een tikkeltje angst in Willems stem.

“Nu ben ik er zeker van dat wij een mooie toekomst tegemoet gaan.” Ik lachte breeduit en gaf Willem een zoen. “Ik hou van jou, jij houdt van mij, dat kan toch alleen maar goed gaan?”

“Zeker en vast. We gaan gewoon de laatste paar dagen nog veel plezier maken met onze toneelvereniging en dan maken we van mijn appartement ons liefdesnestje.”

“Oh my god, Willem, dat klinkt zo melig!”

“Beetje erover?”

“Een ietsie pietsie wel. We maken er gewoon onze thuis van, goed?”

“Klinkt goed.”

“Dat weet ik, je bent een schrijver of je bent het niet, hè.”

De rest van de avond verliep rustig. Af en toe dacht ik wel aan de brief van mijn moeder, maar ik weigerde om er van wakker te gaan liggen. Wat ik met Richard zou doen, wist ik nog niet precies. Ook al had ik naar mijn moeder geschreven dat ik zeker op zoek zou gaan.

Dat had ik alleen maar gedaan om haar extra boos te maken. En eigenlijk wilde ik er nog niet al te veel over nadenken. Uiteindelijk had mijn moeder wel geprobeerd om hem in te lichten, maar had hij het contact verbroken. Dus dat hij niks met haar te maken wilde maken, en dus ook niet met mij, was ergens wel waar. Maar toch … wat als. Ach het maakte niet uit. Ik ging gelukkig zijn met Willem, dat was het belangrijkst om dit moment. Meer niet.

Ik veegde de negatieve beelden en de lelijke brief uit mijn gedachten en dacht aan leukere dingen. Al snel viel ik in slaap. En wat ik had gezegd over geen kinderen, viel allemaal in het niets. Ik droomde over een leuk gezinnetje met Willem. Kinderen die iedere druilerige dag vrolijk maakten, heerlijk schaterlachten bij één of andere domme stoot die iemand uithaalde.

De volgende ochtend werd ik wakker met een gelukzalig gevoel. Ik had het gevoel dat ik de wereld aan kon. Een schril contrast met hoe ik me de avond ervoor had gevoeld. Maar ik

wilde leven. In het hier, in het nu. Niet in het daar en al zeker niet in het verleden. En ik wilde de toekomst nemen zoals ze kwam.

Ging ik studeren of werken? Dat wist ik nog niet. Ging ik trouwen met Willem en veel kindjes krijgen? Dat wist ik zeker nog niet, maar wat ik wel wist, was dat ik hier en nu gelukkig was met Willem. En dat wilde ik zo houden. De toekomst zou wel uitwijzen welke kant ik uit zou gaan.

Hoofdstuk 18 De laatste dagen van onze theatertour vlogen voorbij. Doordat we in de grootste stad van het land speelden, en er heel veel interesse was, waren er twee voorstellingen per dag.

Billie was weer hervallen, dus ik moest iedere voorstelling het beste van mezelf geven.

Heerlijk vond ik het, maar wel vermoeiend.

En toen was het zover. Het einde van onze tournee was gekomen en het begin van mijn echte leven met Willem ging beginnen.

Met kriebels in mijn buik betrad ik zijn appartement. Het voelde best wel vreemd aan, want ondanks dat hij bleef herhalen dat het vanaf nu ons appartement was, bleef het toch aanvoelen alsof ik hier eerder een gast was, dan een bewoner. Ik had zelf al mijn spullen achtergelaten bij mijn ouders, waardoor ik natuurlijk niks vertrouwds kon zetten, zodat het toch een beetje ook van mij zou worden.

Tot op een dag er plots een bestelwagen voor de deur stopte met een levering voor mij.

Wat ik had gehoopt, was blijkbaar dan toch gebeurd. Mijn vader, nou ja ‌ Daniel, had al mijn spullen ingepakt en laten afleveren.

Met een briefje.

Ik weigerde het eerst te lezen, maar mijn nieuwsgierigheid won weer van mijn verstand om het niet te doen. En achteraf was ik toch wel blij met mijn beslissing.

Veel stond er niet in het brief. De reden waarom hij mijn spullen verstuurde, was omdat hij zelf ging verhuizen. Michael en Johan hadden beslist om samen een appartement te huren en het huis was veel te groot voor hem alleen. Hij was er blijkbaar van op de hoogte dat mijn moeder alles had verteld en hij wilde zich excuseren voor zijn gedrag. En de grootste verrassing was dat hij in therapie zou gaan. Hij ging zijn alcohol- en zijn agressieprobleem aanpakken. Eindelijk! Eindelijk had hij ingezien dat hij niet goed bezig was! Eindelijk ging hij iets aan zijn probleem doen. Maar voor mij was het helaas te laat.

Misschien dat ik het hem ooit zou kunnen vergeven. Want misschien was hij ook gewoon maar een slachtoffer van mijn moeder, bedacht ik me. Maar nu kon ik dat nog niet. De wonden waren nog veel te vers. Hij had me pijn gedaan, heel veel pijn, lichamelijk maar vooral geestelijk. De lichamelijke wonden waren al lang geheeld, de geestelijke daarentegen. Dat ging nog maanden, misschien wel jaren duren. En misschien ‌ heel misschien kon ik hem dan vergeven. Maar nu wilde ik hem vooral vergeten.

Maar ik vond het wel super dat hij zijn excuses al aanbood. Die kwamen ten minste oprecht over. Geen excuses nadien van waarom hij het had gedaan, zodat hij ook weer zijn

eigen gedrag kon goedpraten. Gewoon boem bats: het spijt me. Dat zal veel moed gevergd hebben van hem, dat wist ik zeker.

Omdat ik toch op één of andere manier wilde laten weten dat ik het super vond wat hij deed, besloot ik hem via mail een bericht te sturen. Ik hoopte dat hij nog altijd hetzelfde emailadres had.

Beste vader, Je zal waarschijnlijk hard schrikken van dit bericht, maar op de één of andere manier vind ik dat ik dit moet doen. Misschien eerder voor mezelf dan voor jou, maar uiteindelijk blijft de boodschap hetzelfde.

Ik heb mijn spullen goed ontvangen. Bedankt daarvoor.

En ook bedankt voor je excuses. Ik wil ze zeker aanvaarden, maar vraag me alsjeblief niet om je al te vergeven. Daarvoor is alles nog veel te vers. Maar ik wilde je gewoon laten weten dat ik het aangenaam vind dat je je excuses hebt aangeboden. Ik ben er zeker van dat het moeilijk was voor jou. Je was (en bent waarschijnlijk nog altijd) een sterke, trotse man. Je vond dat excuses maken voor zwakkelingen was. Daarom dat ik verrast was.

Verder wil ik je ook heel veel succes en sterkte wensen met het aanpakken van je demonen. Ook dat was volgens mij een hele stap voor jou. Ik ben er van overtuigd dat je het goed zal doen!

En dan nu over HET nieuws. Ik weet inderdaad ondertussen dat je niet mijn biologische vader bent. Maar dat wil niet zeggen dat je niet mijn vader blijft. Moesten we ooit een normale relatie krijgen (zeg nooit nooit!) dan zal jij diegene zijn die me naar het altaar zal brengen. Dan zal jij diegene zijn die mijn kinderen opa zullen noemen. Ik loop misschien te hard van stapel, maar ik laat gewoon mijn hart spreken. Want als ik mijn verstand nu laat spreken, dan wordt heel deze brief afgeremd en delete ik hem waarschijnlijk.

Sinds mama de waarheid vertelde, via een brief nota bene, ben ik vooral heel boos op haar. En ook nog altijd op jou, maar ik kan ergens diep vanbinnen wel begrijpen waarom onze relatie nu is zoals ze nu is. Als je mij zag, zag je hem. Als je mij zag, werd je herinnerd aan de fouten van mama. Maar ook aan jouw drankprobleem. Het is een vicieuze cirkel waar je niet uitgeraakte. Maar misschien nu wel. Weg van mama, weg van alle verleidingen. Ik wil je heel veel succes wensen.

Maar omdat ik zelf aan mijn eigen herstel en mijn eigen weg wil werken, zal ik na dit bericht niks meer van mij laten horen. Ik hoop dat je dit kan accepteren en kan respecteren. Wanneer ik alles een plaatsje heb gegeven, zal ik misschien weer contact met je opnemen. Ik wil mijn eigen kinderen niet weghouden van hun grootouders, zoals bij mij is gebeurd. Iets wat ik nu ook wel weer begrijp. Hadden opa en oma zo'n hekel aan me omdat ik een bastaard ben? Of zit er meer achter? Ach eigenlijk hoef ik geen antwoord op die vraag, want ik weet het al. Ik kan ze geen ongelijk geven.

In ieder geval, ik ga nu mijn bericht afsluiten.

Wat je vooral moet onthouden, is: ik heb je excuses aanvaard, vergeven volgt hopelijk in een later stadium. Veel succes en sterkte bij je rehabilitatie! Groetjes, Emma

Zonder veel nadenken, drukte ik op verzenden. Want als ik erover ging nadenken, zou ik waarschijnlijk het merendeel wegvegen, of nog erger, gewoon niks versturen.

Ik hoopte dat ik met dit bericht en met de brief aan mijn moeder, een hoofdstuk definitief kon afsluiten, zodat ik mijn nieuw hoofdstuk met Willem kon beginnen.

Het zou nog veel energie vergen om alles een plekje te geven, maar ik wist dat ik het zou kunnen. Met veel hulp van Willem.

Ik nam een paar van mijn persoonlijke spullen uit de doos en zocht samen met Willem voor ieder stukje een plekje. We maakten van zijn appartement, ons appartement. Het werd een mooie mengelmoes van zijn nieuwe, moderne stukken en mijn, eerder klassieke decoratie.

De rest van de dozen was voornamelijk rommel. Cursussen van school, tekeningen van lang geleden, allemaal papieren die eigenlijk geen waarde hadden en alleen maar plek in beslag namen. Enkel die ene map, die helemaal onderaan in een doos zat, wilde ik bijhouden. Het waren al mijn schrijfsels van toen ik nog fan was van zo goed als alle boybands die de afgelopen jaren bestonden.

Om aan de realiteit te ontsnappen, had ik de ene fanfic na de andere geschreven. Ik bewaarde ze met in het achterhoofd dat ik ze misschien ooit kon gebruiken. Als inspiratie voor toneelstukken of ik wist niet welke doeleinden.

De rest van de dozen ging dus meteen de vuilnisbak in. Hoe minder rommel ik bij hield, hoe beter. Een schone lei op alle gebieden.

Diezelfde avond checkte ik nog even mijn mails. Om de één of andere reden had ik al de hele dag het gevoel dat ik een belangrijk bericht had. En ik kreeg gelijk. Vol ongeloof staarde ik naar mijn scherm. Mijn vader had geantwoord op mijn mail! Ondanks mijn verzoek om het niet te doen. Mijn eerste reactie was om gewoon delete te doen, maar Willem vond dat ik hem moest lezen.

Lieve Emma, Ik weet dat je hebt gevraagd je met rust te laten en dat wil ik zeker respecteren. Ik wilde alleen maar laten weten dat ik hoop dat je een mooie toekomst tegemoet gaat. Ik heb de laatste tijd veel nagedacht en heb zoveel fouten gemaakt. Ik ga echt honderd procent werken aan alles. Wat ik je wil zeggen, is dat als je ooit klaar bent om me terug toe te laten, ik er voor je zal zijn. Ik ben er nooit voor je geweest, dat besef ik nu meer dan ooit.

Je kan je niet inbeelden wat jouw berichtje heeft teweeg gebracht. Dank je wel!

Het ga je goed, meid. En vreselijke sorry voor al die ellende die ik je heb bezorgd. Sorry lost zeker niks op, maar meer heb ik momenteel niet.

Misschien tot ooit. Veel geluk in je leven! Je verdient het!

Dikke knuffel, je papa.

“Dat had ik echt niet van hem verwacht,” zei ik vol ongeloof en met trillende stem. “Dat lijkt helemaal niet op de vader die ik altijd heb gekend!”

“Wees blij dat hij je dit stuurt. En wees blij dat je het gelezen hebt, in plaats van het gewoon te deleten.”

Ik knikte. “Maar het voelt zo raar. Je wil niet weten hoe ik me nu voel.”

“Dat wil ik wel,” zei Willem zacht. “Praat erover. Mijn vader heeft me nooit zo'n brief gestuurd. Dit wil echt zeggen dat hij echt om je geeft!”

“Ik weet het niet,” zei ik twijfelend.

“Neem het niet verkeerd op, maar vergeet niet dat een groot deel van zijn gedrag te verklaren is door jouw ontstaan, hè.”

Willem bedoelde het goed, maar toch kwetste het.

“Dat weet ik wel,” zei ik licht geïrriteerd. “Maar ik kan het gewoon niet allemaal goed vatten. Ik blijf achterdochtig. Is normaal, toch?”

“Natuurlijk, maar soms moet je mensen toch echt wel eens het voordeel van de twijfel leren geven. Dat heb je bij mij toch ook gedaan? En ik denk dat ik jouw vertrouwen toch ook wel serieus had beschadigd door te liegen.”

“Ach,” ik trok mijn schouders op. “Dat was anders. Je loog ook niet hè, je gebruikte gewoon een andere naam. Dat is alles.”

“In ieder geval, geef hem dat voordeel van de twijfel. Gun hem dat. Hij heeft best wel wat opgeofferd voor jou.”

“Pardon?” Dit vond ik toch echt wel een brug te ver. “Meneer heeft niks voor mij moeten opofferen. Het enige wat hij beter had opgeofferd was zijn huwelijk met mijn moeder. Dan had ik al die ellende niet meegemaakt.”

“Maar dan had je mij ook niet leren kennen,” grapte Willem. Omdat ik toch best boos was, vond ik zijn grap misplaatst.

“Mja, misschien wel,” zei ik kort. “Ik ga douchen.”

Zonder verder nog iets te zeggen, stond ik op en liep ik naar de badkamer. Zou dit onze eerste ruzie worden? Was het dan niet beter dat ik gewoon bleef? Thuis ging ik altijd confrontaties zoveel mogelijk uit de weg, dus dat was wat ik nu ook ging doen. Ik haatte ruzie en ik wilde het zo veel mogelijk vermijden.

Na de douche zat Willem aan de tafel met een kop koffie. Hij keek op, maar zei niks. Ik nam een diepe zucht. Ruzie kwam voor in iedere relatie, dus ik wist dat het bij ons ook af en toe zo zou zijn. Maar Katrien had ooit tegen me gezegd: Pick your fights. Was die opmerking het echt waard om ruzie over te maken? Voor mij misschien wel, maar Willem had het waarschijnlijk alleen maar goed bedoeld.

“Sorry,” zei ik zacht, terwijl ik Willem knuffelde. “Ik weet dat je het goed bedoelde.”

“Het is oké. Ik begrijp je reactie wel. Ik had het misschien wel anders kunnen formuleren.”

Willem keek me teder aan. “Ik hou van jou.”

“Ik ook van jou.”

Hoofdstuk 19 Twee weken nadat we terug thuis kwamen, liep Willems onbetaalde vakantie af en was het tijd om weer aan het werk te gaan. Met tegenzin, want hij wilde niks liever dan nog langer tijd met mij doorbrengen natuurlijk.

Omdat ik niet te veel wilde nadenken over alles wat er gebeurd was de afgelopen maanden en jaren, besloot ik me op het schrijven te storten. Ik schreef het ene verhaal na het andere. Waarvoor ze zouden dienen wist ik nog niet precies. Misschien kon ik ze wel bundelen en naar uitgeverijen sturen. Ik moest alles uit het leven halen wat erin zat.

Naast de gewone verhalen, schreef ik ook nog aan één groot stuk, speciaal voor het theater. Het ging over mijn leven en hoe ik, door de liefde, uit een diep dal kwam. Ik vond mijn verhaal best al wel romantisch, maar besloot om het nog zeemzoeter te maken, omdat ik daar toch vooral van hield in theater. Een beetje over the top gaan mocht wel, vond ik.

En natuurlijk begon voor mij ook de zoektocht naar werk, die toch best gemakkelijk verliep. Omdat ik een diploma verpleegassistente had, waren er weinig opties. Thuiszorg zag ik niet zitten, ik deed mijn eigen huishouden al met weinig zin en jobs in de kinderopvang waren dun bezaaid. Bleef dus enkel de optie als verzorgende in een woon- en zorgcentrum over. En liet er nu net een vacature vrijgekomen te zijn in het verzorgingstehuis iets verderop in onze straat. Omdat ik als één van de eersten reageerde en ze iemand nodig hadden die meteen aan de slag kon, werd ik aangenomen.

Het was niet mijn droomjob, verre van, maar het bracht wel geld in het laatje. En dat was op dat moment het belangrijkste. Geld om de rekeningen te betalen, maar ook geld om te sparen. Sparen voor onze toekomstplannen. Willem wilde weer studeren en stiekem droomde ik er ook nog altijd van.

Het rare was dat ik, sinds ik met Willem was, totaal niet meer dacht aan mijn droomjob als verloskundige. Ik was er ondertussen van overtuigd dat mijn passie en mijn toekomst in de theaterwereld en in het schrijven lag. Als wat, daar was ik nog niet uit, maar ik wilde die richting uit. En het liefst van al samen met Willem.

Na een tijdje stiekem dromen, besloot ik mijn stoute schoenen aan te trekken. Ik had Willem mijn theaterstuk laten lezen en hij was zo enthousiast geweest, dat ik had besloten om het rond te sturen. Ik stuurde mijn verhaal op naar mensen van wie ik wist dat ze theaterstukken regisseerden. Natuurlijk kreeg ik zo goed als overal negatieve respons. Het merendeel wilde alleen in zee gaan met mensen die al hadden bewezen dat ze iets waard waren in de theaterwereld. Anderen gebruikten het excuus dat ze momenteel geen tijd

hadden om nieuwe stukken te bekijken. En dan was er natuurlijk ook een groepje dat zo arrogant was om helemaal niet te antwoorden.

Na de twintigste afwijzing, begon ik de moed te verliezen. Gelukkig was Willem daar weer om me wijze raad te geven.

“Bekijk het als een sollicitatie,” zei hij. “Als je meer vragen hebt of je hebt bemerkingen, laat het ze dan weten.”

Ik sorteerde de afwijzingsberichten en begon te antwoorden.

Aan de mensen die enkel in zee wilden gaan met mensen die zich al hadden bewezen, stuurde ik de bedenking dat als iedereen zo zou denken, er nooit nieuwe mensen zouden ontdekt worden. Want als je je niet mag bewijzen, kan je ook niet bewijzen wat je waard bent.

De groep die zei dat ze het momenteel te druk had, kreeg een mail met de vraag of er in de nabije toekomst wel tijd kon gemaakt worden voor beginnende schrijvers.

De personen die niet hadden geantwoord, kregen een herinneringsmail met nogmaals mijn stuk in bijlage. “Voor het geval ze het originele waren kwijt geraakt.”

En als bij wonder werkte het! Plots kreeg ik wel positieve feedback. Mensen vonden mijn verhaal wel goed, maar hadden momenteel echt geen tijd of geen budget.

Toch bleef ik hopen op één positief antwoord. Want meer had ik niet nodig.

En in tussentijd zou ik blijven schrijven, iets wat ik ook heel graag deed. Ooit een boek uitgeven, het was een droom, één van de vele dromen. Ik had mijn map fanfics terug opgediept en had besloten die eerst te herwerken.

Drie maanden later was het moment dan daar. Ik had alle hoop opgegeven dat ik ooit nog een positief bericht zou ontvangen en had het toneelstuk gelaten voor wat het was. Ik had me voorgenomen het binnen enkele jaren misschien nog eens onder handen te nemen en het nog eens te proberen.

“WILLEM!” riep ik uit. “HET IS GELUKT!” Ik sprong door de hele huiskamer.

Willem, die net gedoucht had, kwam uit de badkamer. Kletsnat liep hij naar me toe, bijna uitschuivend op de gladde vloer, en omhelsde me. “Gefeliciteerd, meid! Ik ben blij voor je.”

“Je weet nog niet eens waarover het gaat,” zei ik verontwaardigd.

“Maakt niet uit, je bent blij, dus ben ik ook blij! En ik denk dat ik wel zo'n vermoeden heb. Wie wil er werken aan je toneelstuk?”

“Alexander Van Baarden.”

Willem trok grote ogen. “Alexander V...” Hij was sprakeloos. En terecht. Alexander was één van de grootste namen in de theaterwereld in België en Nederland. Als hij je stuk goed vond, dan mocht je er zeker van zijn dat je echt goed was.

“Dat moet gevierd!” riep Willem uit. Hij nam me vast, hief me op en zwierde me in het rond.

“Hoera! Mijn meisje is goed!” Willem grijnsde. “Ik heb het altijd geweten dat je goed was, maar dat dit zou gebeuren, daar had ik totaal geen idee van!”

“Ja, ik wel hoor,” zei ik, gespeeld opschepperig. “Het was gewoon een kwestie van tijd.”

“Ga je nou maar snel aankleden, zodat we dit kunnen vieren. Ik wilde al lang naar dat nieuwe Japanse restaurant, nu is het perfecte moment!”

Tijdens ons moment in het restaurant begonnen we onze toekomst wat verder te bespreken. Natuurlijk bleef ik rustig en realistisch. Het was niet zo dat als Alexander ja had gezegd, dat het ook effectief allemaal door zou gaan zoals ik wilde. Zolang ik geen contract had getekend en mijn verhaal had verkocht aan hem, kon alles nog mis lopen. Hoewel ik er wel een warm gevoel bij had. Alexander stond gekend als een man van zijn woord. Hij was zeer kieskeurig, maar als hij het goed vond, was de kans toch bijzonder groot dat er iets van gemaakt ging worden.

“Wat ga je doen als het een succes blijkt te zijn en je meer werk krijgt?” vroeg Willem.

“Gho … daar wil ik eigenlijk nog niet aan denken.”

“Nou denk er maar aan. Want voor je het weet, zit je misschien in een rollercoaster van ik weet niet wat allemaal en dan heb je geen tijd om eraan te denken.”

“Willem, Willem. Relax!” Willem leek veel enthousiaster dan ik en ook veel zenuwachtiger.

“Je denkt gewoon te veel na, lieverd. Laten we gewoon eerst afwachten wat Alexander allemaal te vertellen heeft. Wat hij precies wil doen met mijn verhaal. En dan, wanneer dat is gebeurd en er effectief een project uit voort komt, dan zal ik bekijken wat er in mijn mogelijkheden ligt en hoe we dat gaan doen.”

“We?” Ik keek Willem verbaasd aan.

“Ja, duh! We. Wat denk je? Ze heeft wat ze wil, of toch bijna, dus ze gaat me dumpen.”

Willem sloeg zijn ogen neer.

“Wauw, Willem. Is dat echt wat je denkt?” fluisterde ik. Plots zat er een hele andere Willem voor me dan de kerel die ik de afgelopen maanden had gekend. Heel breekbaar, onzeker, stil.

Ik nam zijn hand vast.

“Willem, kijk me aan.”

“Nee,” fluisterde Willem, terwijl hij met zijn hoofd schudde.

“Alsjeblief.”

Toen Willem op keek, zag ik dat zijn ogen glinsterden. Tranen lagen klaar om van zijn wangen te rollen.

“Ach liefje toch. Ik hou van jou! Je hebt mijn leven gered. Dankzij jou sta ik waar ik nu sta. Als ik jou niet had gehad, hadden we hier nu niet gezeten om samen te vieren dat we geslaagd zijn in iets. En als ik zeg WE, dan meen ik dat ook. Ik heb echt alles aan jou te danken. Ik hou van jou! Ik wil mijn leven met mij delen. Ook als dit project zou uitdraaien op een flop. Het kan me niet schelen. Zolang ik maar bij jou kan zijn.”

Willems veegde zijn tranen weg en begon te glimlachen.

“Het is oké, je hebt me overtuigd. Ik was gewoon een beetje onzeker. Ik heb gewoon schrik dat je me ontgroeit. De afgelopen tijd ben ik maar een gewone, simpele jongen gebleven, terwijl jij zoveel bent gegroeid! Jij bent schrijfster in hart en nieren. Iets wat ik nooit zal zijn.”

Mijn mond viel open van verbazing.

“Je bent verre van een gewone, simpele jongen. En dat schrijven, dat gaan we binnenkort samen doen! Hoe komt het nou dat je plots zo onzeker bent?”

Willem haalde zijn schouders op. “Weet ik niet, beetje angst of zo?”

“Angst voor wat?”

“Angst dat ik mijn geld had uitgegeven aan een ring en dat jij niet hetzelfde wilde als ik.”

Voor ik kon verwerken wat Willem net had gezegd, stond hij op en ging hij op één knie naast me zitten.

“Lieve Emma, de afgelopen maanden waren heel hectisch en intens. Door omstandigheden hebben we op korte tijd veel te verwerken gekregen in onze relatie.

Doordat we veel samen waren, heb ik je echt door en door leren kennen. Ik wist al dat je

een prachtmeid was, maar dat je zo geweldig was en zo lief, dat had ik in mijn wildste dromen niet kunnen dromen. Je bent alles wat ik zoek in een vrouw, en meer! Wat ik je dus wil vragen is: Wil je mijn vrouw worden?”

Ik had veel verwacht, maar dit dan weer niet.

“Ik … ik … ik weet niet goed wat zeggen!” riep ik uit.

“Gewoon ja is genoeg. Of nee natuurlijk,” grapte Willem zenuwachtig.

“Natuurlijk zeg ik ja!”

Willem stond op, schoof de ring rond mijn vinger en zoende me, terwijl iedereen rondom ons applaudisseerde.

“Ik hou van jou,” fluisterde ik.

“Ik ook van mij.”

Epiloog Het leven nadien ging rustig zijn gangetje. Al snel vonden we ons ritme en een mooie balans tussen werk en tijd voor elkaar. Ik begon mijn job als verzorgende leuk te vinden, maar wist dat vanaf het moment dat ik gelanceerd zou worden als schrijver, ik mijn job zou opgeven. Want hoe leuk het ook was, het was niet de job van mijn leven.

En dat gold ook voor Willem. Hij vond een job in een ander callcenter, waar hij een begeleidende functie had. Veel leuker dan zelf bellen. Hij had ook daguren in plaats van shiften. Al snel besliste hij dus dat hij zijn studies in avondonderwijs ging aanvangen. Want ook hij vond zijn job geen echte last, maar hij wilde toch ook liever in een hele andere richting uitgaan.

En samen gingen ons dat lukken.

Nog nooit was ik zo gelukkig geweest. Ik had ook nooit durven dromen dat ik ooit zo gelukkig zou kunnen zijn! Doordat we allebei een ellendige jeugd hadden gehad, wilden we alles uit het leven halen, wat erin zat. We hadden allebei de juiste drive om ervoor te gaan, net door wat we hadden meegemaakt. Het leven lachte ons toe. Wat er ook zou gebeuren, het kon niet slechter dan wat hadden meegemaakt. En we waren er van overtuigd dat we alles aan konden.

Positief en negatief. We zouden het leven nemen zoals het kwam. Niks of niemand zou ons tegenhouden.

****

Nog meer GRATIS lezen??

Klik hier voor een GRATIS en exclusief boek met 4 verhalen 4 verhalen, 1 thema: een rollercoaster van gevoelens.

Besprenkeld met een vleugje humor