สืบรักทะเลใจ (In_Love__in_Summer) บทประพันธ์ : กาลาตารี จำ�นวน 230 หน้า นิยายรัก โรแมนติก จำ�หน่ายรูปแบบ Ebook พฤศจิกายน 2518 จัดทำ�ปกโดย @penlinestudio สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ ามท�ำซ� ้ำ ดัดแปลง เผยแพร่ โดยไม่ได้ รับอนุญาตจากเจ้ าของ ลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย
Email : Calataree@gmail.com http:// facebook.com/frommetoher
เล่าสู่กันฟังนะคะ ^^ นวนิยายเรื่ องนี ้ ผู้เขียน นึกถึงเรื่ องของการสูญเสีย การจากลา โดย เฉพาะ ‘ความตาย’ สิง่ ที่ไม่มีใครหลีกพ้ น ความตาย หรือการจาก มักมาพร้ อมกับความทุกข์ ความคิดถึง และ ความทรมานใจของคนที่ยงั มีชีวิตอยู่ การยอมรับความจริ ง เป็ นหนทางที่หลายคนเลือกที่จะยอมรับฟั ง แต่ มีคนๆ หนึง่ ที่ไม่ยอมรับการสูญเสีย และพยายามท�ำทุกอย่าง เพื่อให้ หนึง่ ชีวิตที่จากไปกลับมาเหมือนเดิม แล้ วอะไรจะเกิดขึ ้น? ในเมื่อสิง่ ที่เขาเลือกท�ำมันเป็ นเรื่ องที่ฝืนกฎเกณฑ์ธรรมชาติ กาลาตารี
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ผมไม่เข้ าใจจริ งๆว่าท�ำไมคุณถึงชอบท�ำงานนี ้นัก ทังที ้ ่ไอ้ คนพวกที่คณ ุ ช่วย เขาไม่เคยจะท�ำตามค�ำพูดของตัวเองได้ เลยสักครัง้ ออกจากศูนย์บ�ำบัดไม่ถึงยี่สิบ สี่ชวั่ โมง ก็กลับไปสูบยากันอีกแล้ ว ถามจริ งๆเหอะ ท�ำไมคุณยังมีแรงท�ำต่อได้ อีก” หญิงสาวยิ ้มให้ กบั เสียงที่เล็ดลอดออกจากโทรศัพท์มือถือ ขณะก้ าวย่างไป ตามบาทวิถีอย่างสบายๆท่ามกลางแสงตะวันที่เริ่ มโรยรา และสายลมยามเย็นที่ปัด เส้ นผมกับกระโปรงของเธอจนพลิ ้วไหว เธอเอ่ยตอบต่อชายผู้เป็ นที่รักแข่งกับเสียงเครื่ องยนต์ท่ีแล่นฉิวอยู่บนทาง จราจรที่พลุกพล่าน “ของอย่างนี ้มันต้ องใช้ เวลาค่ะ ฉันรู้แต่วา่ คนเราทุกคนมีคา่ ทังนั ้ น้ แล้ วพวก เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ ายอะไร แค่ผิดพลาดในการใช้ ชีวิตเท่านัน้ ถึงเราจะให้ อภัยเขาไป แล้ วครัง้ หนึง่ ถ้ าเขายังไม่กลับตัว เราก็ให้ เขาได้ อีกค่ะ จะครัง้ ที่สอง สาม ฉันเชื่อว่า สักวันเขาจะกลับตัวได้ เอง” “เหลือเชื่อจริ งๆ คุณนี่มนั แม่พระมาเกิดชัดๆ” หญิงสาวหัวเราะร่าอารมณ์ดี “ไม่ถงึ ขนาดนันหรอกค่ ้ ะ ฉันแค่คดิ ว่าอยากจะท�ำความดีให้ มากที่สดุ ท�ำไป จนกระทัง่ ลมหายใจสุดท้ ายของชีวิต” “เฮ้ อ... เพราะคุณเป็ นแบบนี ้ ผมถึงได้ รักคุณ แต่ไม่ร้ ู จะดีใจหรื อเสียใจ -1-
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ที่คณ ุ ไม่ได้ รักผมมากกว่าคนพวกนันเลย” ้ “แหมอิจฉาเหรอคะ” เธอถาม “คุณน่ะโชคดี มีพร้ อมกว่าคนพวกนี ้ตังเยอะ ้ ฉันเองยังอิจฉาคุณเลยค่ะ ถ้ าชีวิตฉันมีพร้ อมอย่างคุณ ฉันคงจะช่วยใครๆ ได้ มาก กว่านี ้” เสียงเขาหัวเราะอย่างไม่จริงจัง บ่งบอกว่าเจ้ าของเสียงก�ำลังอารมณ์ดเี พราะ อานุภาพของมันมากพอที่หญิงสาวจะรับรู้ได้ “แล้ วใกล้ ถงึ บ้ านรึยงั ” คนปลายทางถามอย่างเป็ นห่วง เพราะทุกครัง้ ทีเ่ ธอไป ท�ำงานที่ศนู ย์บ้าๆ นัน่ เขาไม่เคยวางใจจนกว่าจะรู้ หรื อเห็นว่าเธอกลับถึงบ้ านอย่าง ปลอดภัยแล้ วนัน่ แหละ เขาจึงโล่งอก “ใกล้ แล้ วค่ะ” เธอตอบ “ถึงสี่แยกแล้ ว แต่... เอ๊ ะ...แป๊ บนะคะ” หญิงสาวหยุดชะงัก เมือ่ สายตาเหลือบปะทะเข้ ากับร่างของชายคนหนึง่ ทีน่ งั่ คุดคู้อยูก่ บั เสาไฟฟ้าริ มทาง เธอเดินไวๆ ไปหาเขา โดยไม่ทนั ฟั งเสียงจากโทรศัพท์ที่ ยังเรี ยกดังอยูไ่ ม่ขาด เข้ าใกล้ เขาพอประมาณ เธอก็แตะมือลงตรงบ่าของชายตรงหน้ า แล้ วเรี ยก “คุณวิชยั ใช่คณ ุ วิชยั รึเปล่าคะ” คนถูกเรี ยกหันกลับมา ผมเผ้ ารกรุงรังหนวดเคราล้ อมกรอบจนท�ำให้ ใบหน้ า ซูบซีดดูอิดโรย หญิงสาวพอจะเดาได้ วา่ เขาไปท�ำอะไรหลังออกจากศูนย์บ�ำบัดผู้ตดิ ยาเสพติดที่เธอท�ำงานอยู่ หากกระนัน้ ในใจกลับเวทนาสงสาร “ไหวรึเปล่าคะ ลุกขึ ้นก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย” “ผมอยากได้ เงิน” เขาพูดเสียงแผ่ว “ขอเงินผมหน่อยเถอะ ขอเงินหน่อย...” “คุณจะเอาเงินไปท�ำอะไร ฉันว่า...” เอาเงินมาให้ ก!ู ” เมื่อไม่ได้ ดงั่ ใจ จากที่ขออยูด่ ีๆ ก็กลายเป็ นตะคอกทันควัน เสียงตะคอกของวิชยั ที่ดงั เข้ าเครื่ องโทรศัพท์ ท�ำให้ คนฟั งจากปลายสาย ร้ องถามด้ วยความร้ อนรน แต่โทรศัพท์อยูไ่ กลเกินกว่าที่เธอจะได้ ยิน หญิงสาวรี บตังสติ ้ ถอยออกห่างเล็กน้ อย แต่วิชยั ก็ยนั ตัวลุกขึ ้นตามเธอ เขา แบมือ แล้ วขูล่ นั่ “เอาเงินมา กูจะเอาเงิน!!” -2-
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“คุณวิชยั คะ ใจเย็นๆ นะ ฉันว่าคุณกลับไปที่ศนู ย์กบั ฉันก่อนไหม พวกเรา ช่วยคุณได้ ” หญิงสาวเจรจาพลางก้ าวถอย กะระยะไว้ วา่ ถ้ าหากชายตรงหน้ าจะท�ำอะไร เธอยังพอวิ่งหนีได้ แต่การณ์ไม่เป็ นดังคาด เมื่อจูๆ่ วิชยั ก็พงุ่ เข้ าหาเธอแบบไม่ให้ ตงตั ั ้ ว มือผอม แกร็นของเขายึดไหล่เธอ พละก�ำลังที่มากจนท�ำให้ เจ็บ หญิงสาวร้ องขอความช่วยเหลือพร้ อมสะบัดหนี แต่ยงิ่ ดิ ้นก็เหมือนความเจ็บ จะฝังลึกลงเนื ้อ เธอสลัดของในมือทิ ้ง โทรศัพท์มอื ถือกับกระเป๋ าจึงร่วงหลนไปพร้ อมๆ กัน จากนันก็ ้ ออกแรงผลักและถีบอีกฝ่ ายเต็มแรง ชายร่างผอมแกร็นกระเด็นห่างออกไป และในจังหวะเดียวกันแรงผลักก็ท�ำให้ เธอกลิ ้งไปอยูบ่ นถนน หญิงสาวพลิกตัวรวดเร็วตามสัญชาตญาณ แต่วนิ าทีนนั ้ เสียงแตรที่ลนั่ ลาก มาแต่ไกลท�ำให้ เธอต้ องหันกลับไปมอง ไฟหน้ าของรถบรรทุกกระพริ บถี่ แสงที่เจิดจ้ าเป็ นวงสว่างกว้ างขึ ้นทุกขณะ เวลานันสิ ้ ง่ ที่หญิงสาวท�ำได้ ก็เพียงแต่ยกมือขึ ้นบัง ไม่นานก็ มีเสียงดังโครม แล้ วตามมาด้ วยเสียงกรี ดร้ องของผู้ที่พบเห็น เหตุการณ์ ความวุน่ วายเกิดขึ ้นในเวลาต่อมา หากแต่ไม่มสี กั คนเดียวทีจ่ ะสนใจโทรศัพท์ มือถือเครื่ องเล็กๆ ที่ตกอยูร่ ิ มทาง “เกิดอะไรขึ ้น คุณเป็ นอะไรรึเปล่า รัมภา! รัมภา!” และเสียงทีด่ งั ออกมาจากโทรศัพท์มอื ถือ ยังคอยเรียกถามอยู่ โดยไม่ร้ ูวา่ อีก ‘หนึง่ ชีวิต’ ได้ ลาลับจากไปโลกนี ้ไปแล้ ว
-3-
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
สถานีขนส่งจังหวัดภูเก็ตในช่วงเวลาเช้ ามืดยังไม่มีผ้ คู นพลุกพล่าน มุมหนึง่ ของจุดพักผู้โดยสาร หญิงสาววัยยี่สิบต้ นๆ รู ปร่ างบอบบางแต่งกายทะมัดทะแมง ผิวขาว ผมด�ำหยักศกมัดรวบลวกๆ ผุดลุกผุดนัง่ ด้ วยท่าทีร้อนรน ในขณะชายหนุ่ม ที่นงั่ อยูข่ ้ างๆ ได้ แต่สา่ ยหน้ า “เดินไปเดินมาอยูไ่ ด้ ไม่เมื่อยหรื อไง” “ท�ำไมนานจังนะ” เธอชะเง้ อมองรถที่วิ่งเข้ ามาอย่างใจจดใจจ่อ ทังๆ ้ ไม่ร้ ูวา่ รถคันที่จะเข้ ามา รับ ยี่ห้อไหน สีอะไร แต่ก็มองๆ เผื่อไว้ แค่นนั ้ “ใจเย็นๆ น่าพู่ เดี๋ยวนิก็มา” แพรชมพู หรือ ชมพู่ คนทีถ่ กู เอ่ยนามหันมามองเพือ่ นชายก่อนกระแทกตัวนัง่ “ใครจะใจเย็นเท่าอ๊ อดล่ะ” เธอประชด เพื่อนเธอก็เป็ นเสียอย่างนี ้แหละ มัวแต่เรื่ อยๆ มาเรี ยงๆ ใจเย็น ไม่มีใครเกิน “โทรเข้ ามือถือก็ไม่ติด โทรหาเป็ นสิบๆ รอบ” คนพูดยื่นโทรศัพท์มือถือรุ่ น ล่าสุดให้ อีกฝ่ ายหนึง่ ดู อิสระรับโทรศัพท์มามองหน้ าจอแล้ วยืน่ กลับคืน แพรชมพูกเ็ ป็ นอย่างนี ตั้ งแต่ ้ วันแรกที่ร้ ูจกั เธอ ก็เห็นล้ นๆ เกินๆ อาจจะขี ้โวยวายไปนิด วูว่ ามไปหน่อย แต่เขาก็ไม่ -4-
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ปฏิเสธว่า เพราะนิสยั เปิ ดเผยของเธอท�ำให้ ใครต่อใครวางใจ โดยเฉพาะเขากับนิรชา ที่ไว้ ใจเพื่อนคนนี ้ ชนิดที่มีเรื่ องอะไรก็มกั จะบอกเล่าให้ กนั ฟั งอยูเ่ สมอ “คิดดูสิอ๊อด นิบอกกับพู่เองนะว่าบ้ านอยู่ไม่ไกลจากสถานี แล้ วท�ำไม ป่ านนี ้ยังมาไม่ถงึ ถ้ าไม่ใช่...” ดวงตาหวานดัง่ ตากวางเบิกกว้ างเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก “ไม่ใช่อะไร” “ก็... ถ้ าไม่ใช่วา่ นิจะแกล้ งพูไ่ ง ต้ องอย่างนี ้แน่ แฟนอ๊ อดนิสยั ไม่ดี” อิสระหัวเราะเมื่อได้ ฟังเหตุผลเป็ นตุเป็ นตะของแพรชมพูจบ “นิจะท�ำแบบนันท�ำไม” ้ “ก็งอนที่ตอนแรกพูบ่ อกจะไม่ชวนอ๊ อด แต่สดุ ท้ ายก็แอบพามานี่ไง เพื่อนนะ เพื่อนไม่เข้ าใจเหตุผลกันบ้ างเล้ ย เราก็แค่อยากจะเซอร์ ไพรส์” หญิงสาวบ่นพลางนึกถึงวันที่คยุ กับนิรชา เธอบอกเพื่อนว่าเดินทางคนเดียว เพือ่ ให้ นริ ชาสบายใจว่าจะไม่มปี ัญหากับพีช่ าย แต่วนั นี ้เธอพาอิสระมาด้ วย นิรชาอาจ รู้แล้ วแกล้ งไม่มารับ แหมก็เซอร์ ไพลส์ให้ คนรักได้ เจอกันแค่นนั ้ ท�ำเป็ นกลัวพีช่ ายไปได้ “คิดมากน่า นิจะรู้ได้ ยงั ไงเรายังไม่ได้ ไปเจอกันเลย” อิสระเอ่ยสรุป “ไม่แน่หรอก นิอาจจะแอบดูเราอยูก่ ็ได้ อ๊ อดก็แบบนี ้ ชอบพูดเข้ าข้ างแฟน ตัวเอง อะไรก็นิๆ เชอะ!” แพรชมพูแกล้ งประชด เธอรู้จกั นิรชากับอิสระตังแต่ ้ เข้ ามหาวิทยาลัยปี หนึง่ เพื่อนทังสองคนของเธอรั ้ กกันดี อาจเพราะนิรชาจะเป็ นคนออกแข็งๆ ใจร้ อน ซึ่ง ต่างกับอิสระที่ใจเย็น ท�ำให้ ทงคู ั ้ ไ่ ปด้ วยกันได้ ดี และเธอก็เห็นว่าเพื่อนรักทังสองคน ้ เหมาะสมกันดีที่สดุ แต่คงไม่ใช่ความคิดเดียวกับพี่ชายนิรชา คนนันหวงน้ ้ องสาวยิ่งกว่าอะไร เพื่อนสาวมักเล่าให้ ฟังเสมอว่าโดนพี่ชายกีดกันความรัก แรกๆ ก็ทะเลาะกันเบาๆ แต่นานวันพี่ชายของนิรชาแผลงฤทธิ์มากขึ ้น ลงทุนถึงขันแอบบิ ้ นตรงจากภูเก็ตเพื่อ จับผิดนิรชาที่มหาวิทยาลัย คิดแล้ วยังเสียดายที่ตอนนันเธอคลาดกั ้ บเขา อยากรู้นกั ว่าผู้ชายที่ไม่เคยเข้ าใจความรักจะมีหน้ าตายังไง แต่ช่างเถอะ นัน่ ไม่ใช่ประเด็น สิ่งส�ำคัญคือ แม้ นิรชากับอิสระจะคบกัน -5-
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
จนกระทัง่ เรี ยนจบ ทว่าพี่ชายของฝ่ ายหญิงก็ยงั ไม่มีทีท่าจะเห็นด้ วยอยู่ดีที่ทงคู ั ้ ่ยงั คบกัน “คอยดูเถอะ ถ้ าเจอตัวนะพูจ่ ะต้ องเทศน์ให้ หชู า มัวแต่กลัวพี่ชาย” “ไม่ใช่มง” ั ้ อิสระยิ ้มข�ำๆ “บางทีนาฬิกาปลุกอาจเสีย” “ตังใจให้ ้ เสียใช่ไหม” แพรชมพูย้อน ิกาปลุกไม่เสีย แต่ท้องเสีย” “อ้ าว เป็ นงันอี ้ ก ถ้ าอย่างนันนาฬ ้ “หือ” “รถเสียเอ้ า” “ไม่ได้ เสียไม่ได้ ถ้ าเสียก็ต้องโทรบอกสิ” “พูอ่ ยากหาเรื่ องนิมากกว่ามัง”้ อิสระหัวเราะ “อย่ามาขัดใจพูน่ ะ ไม่งนจะย้ ั ้ ายข้ างไปอยูก่ บั ฝ่ ายพี่ชายยายนิซะเลย” “แล้ วมัน่ ใจเหรอ ว่าพี่ตณ ิ ณ์จะรับพูเ่ ป็ นพวก” แพรชมพูนิ่งไปนิด ตรึกตรองแล้ วท�ำจมูกยู่ “นัน่ สิ ผู้ชายแบบพีย่ ายนิจะต้ องเป็ นพวกหัวใจแห้ งแล้ ง ชีวติ ขาดสีสนั ดุ โหด ร้ าย ป่ าเถื่อน ทารุณ” หญิงสาวบ่นเรื่ อยเปื่ อยเพราะเสียอารมณ์กบั การรอคอย “อ๊ อด” จู่ๆ ชมพูแพรก็เรี ยกขึ ้น “สงสัยจังเลยว่าท�ำไมอ๊ อดถึงยังคอยยายนิ ทังๆ ้ ที่โดนขวางขนาดนี ้ ถ้ าเป็ นคนอื่น คงเผ่นไปนานแล้ ว” อิสระนึกข�ำเมื่อเห็นดวงตาแจ๋วแหววจ้ องมา “รั กไง” เขาตอบพลางยิม้ ให้ “น�ำ้ เน่าหน่อย แต่เราเชื่ อว่า ถ้ าเราแสดง ความจริ งใจให้ พี่ตณ ิ ณ์เห็น พี่เขาจะยอมรับเรา” “แค่รักเหรอ ท�ำไมล่ะ ท�ำไมถึงรัก เพราะอะไรถึงรัก” “เอ๊ า พูดอย่างนี ้แล้ วยังไม่เข้ าใจอีกเหรอ” หญิงสาวส่ายหน้ าดิก๊ ก็ไม่ใช่นกั ปรัชญาลึกซึ ้งอะไรนีน่ า จะให้ เข้ าใจอะไรเล่า อิสระเอนหลังพิงพนักเก้ าอี ระบายลมหายใจเบาๆ ้ ก่อนจะตอบค�ำถามเพือ่ น ผู้ยงั ไม่เคยมีประสบการณ์รักว่า “ของแบบนี ้ ไม่เจอกับตัวไม่ร้ ูหรอก ไม่ร้ ูวา่ เกิดขึ ้นได้ ยงั ไงเมื่อไหร่ และท�ำไม -6-
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ต้ องรัก พอรู้อีกทีก็รักไปแล้ ว” “แหวะหมัน่ ไส้ ” แพรชมพูท�ำหน้ าขยะแขยง “เอาไว้ พ่ไู ด้ เจอใครสักคนที่จนู กันได้ ก็จะรู้ เองว่า ความรู้ สกึ ที่เราพูดถึงมัน หมายความว่ายังไง” หญิงสาวนิ่วหน้ า พยายามท�ำความเข้ าใจกับถ้ อยค�ำที่เพื่อนบอก แต่ยงั ไม่ เข้ าใจอยูด่ ี “แค่ที่บอกนัน่ แหละ ความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอก แต่ที่เหมือนๆ กันคือมันจะมาหาเราแบบที่เราไม่ทนั ตังตั ้ วเลยหล่ะ คิดมากไปก็เท่านัน” ้ เขาเสริ ม “พู่ไม่คิดมากให้ ปวดหัวหรอก” เธอตอบก่อนลุกเดินวนไปมาอยู่อย่างเดิม “ใช้ แค่ความรู้สกึ ...แค่ความรู้สกึ โอ้ ยปวดหัวไม่เห็นจะเข้ าใจ” ชายหนุ่มส่ายหน้ าอย่างข�ำๆ “ไหนว่าไม่คิด แล้ วจะท่องจ�ำท�ำไม อย่างกับ จะไปกาข้ อสอบ อยูเ่ ฉยๆ บ้ างเถอะ ลุกๆ นัง่ ๆ เห็นแล้ วเวียนหัว” “ค่ะ ค่า น่าเบื่อจริ งผู้ชายขี ้บ่น” “อ้ าว... เป็ นงันไป” ้ อิสระกลันยิ ้ ้มก่อนจะร้ องทักเมื่อเห็นแพรชมพูทิ ้งตัวลงนัง่ แป๊ บๆ ก็เด้ งตัว ลุกขึ ้นยืนอีก “จะไปไหนอีก” “ไปหาซื ้อขนม นัง่ นานๆ ง่วง เบือ่ ถ้ ารู้วา่ บ้ านยายนิอยูต่ รงไหนในเมืองภูเก็ต พูจ่ ะโบกรถโดยสารไปเองเลย ไม่ต้องง้ อใครมารับ” ประโยคหลังเหมือนจงใจประชดเจ้ าถิ่น แพรชมพูหนั หลังก�ำลังจะเดินไป แต่ ยังไม่ทนั จะก้ าวขา อิสระก็ลกุ ตาม “มันยังมืดๆอยู่เลยอันตรายนะพู่ เราไปด้ วยดีกว่า ช่วงนี ้ยังมีข่าวที่น่าห่วง อยูน่ ะ” “โห้ ย...ไม่ต้องตาม อ๊ อดนัง่ รอยายนิอยู่นี่แหละ เดี๋ยวซื ้อขนมมาฝาก พู่ไป ไม่นานหรอก” พอเห็นสีหน้ าเพื่อนไม่ได้ เออออกับเธอด้ วย แพรชมพูเลยต้ องให้ เหตุผลเพิ่ม เติม -7-
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ร้ านอยูใ่ กล้ แค่นี ้เอง” “รี บๆ ซื ้อก็แล้ วกัน” “ได้ ” แพรชมพูรับปาก แล้ วรี บสาวเท้ าไป อิสระได้ แต่ยืนมองตามแผ่นหลังที่เคลือ่ นห่างไปอย่างรวดเร็วด้ วยความเป็ น ห่วง เพราะช่วงนี ้ทีน่ มี่ ขี า่ วแปลกๆ แต่กย็ งั พิสจู น์ไม่ได้ วา่ ข่าวทีไ่ ด้ ยนิ มานัน่ มันจริงหรือ แค่ขา่ วโคมลอย เขามาภูเก็ตเพราะเป็ นห่วงแฟนสาวเรื่ องนี ้อยูเ่ หมือนกัน ความจริ งแล้ ว เรื่ องที่แพรชมพูบน่ เขาก็ร้ ูสกึ กังวลใจ เพียงแต่ไม่ได้ โวยวาย แบบเธอ ปกตินิรชาจะเป็ นคนที่รักษาเวลา แต่การที่เธอผิดนัดเป็ นชัว่ โมงๆ เขาก็เริ่ ม สังหรณ์ใจว่ามันต้ องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ ้นกับเธอ สิง่ ที่เขาห่วงที่สดุ ก็เรื่ องสุขภาพ เพราะนิรชาร่างกายไม่แข็งแรง เธออาจออกมารับเขากับแพรชมพูไม่ได้ แต่ถงึ กระนัน้ ก็ขออย่าให้ เป็ นอย่างที่เขาคิดกลัวเลย เสียงเครื่ องยนต์ที่วิ่งผ่านหน้ าสถานี ก็ช่างชวนให้ เขาหันตาม คิดแล้ วก็นกึ ข�ำตัวเอง กล่าวหาแพรชมพูไปหยกๆ แต่เขาเองก็เทียวมองตามรถทุกคันที่สิ่งผ่าน เข้ ามาไม่ตา่ งจากเธอ อิสระมองตามรถจิ๊บเชโรกีสีแดง ที่ขบั วนผ่านหน้ าไปสองสามรอบ...สงสัย วนหาที่จอด เขาคิด และเพ่งมองเข้ าไปในรถคันดังกล่าว แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มเป็ น ผู้ขบั ขี่ เขาจึงละความสนใจ เช้ ามืดอย่างนี ้ผู้คนในสถานียงั ไม่มากเท่าไหร่ แต่พ่อค้ าแม่ค้าก็เริ่ มทยอย ตังของขาย ้ แพรชมพูถือแก้ วกาแฟร้ อนมายืนเลือกขนม หญิงสาวเงยหน้ ามองสบตาคน ขับรถจิ๊บเชโรกีสีแดงที่แล่นผ่านหน้ า เป็ นชายหนุม่ หน้ าตาดูเคร่งเครี ยด เธอเห็นเขา จอดรถแล้ วเปิ ดประตูเดินลงมา รูปร่ างสูงโปร่ งผิวเข้ มแต่งตัวสะอาดสะอ้ าน ขนาด มองจากที่ไกลๆ ตรงนี ้ เธอยังรู้สกึ ว่า เขาหล่อ! หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดโทษเพื่อนสาวที่เป็ นต้ นเหตุ ท�ำให้ เธอ -8-
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ต้ องคอยมองตามทุกคันราวคนโรคจิต แพรชมพูเลิกสนใจคนอื่น เธอหันมาสัง่ ขนมกับแม่ค้า จ่ายเงินเสร็จก็หมุนตัว เดินกลับ แต่ความซุม่ ซ่ามท�ำให้ เธอกระแทกเข้ ากับใครบางคน “อุ๊ย ขอโทษค่ะ” หญิงสาวร้ องบอกพลางก้ มเก็บของที่หล่น แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ หญิงสาวเงยหน้ าขึ ้น มองดูอีกฝ่ ายเต็มตา จึงรู้ ว่าเป็ นชายหนุ่มหล่อคนที่ เธอเพิ่งชมเมื่อครู่ ดูมีอายุราวสามสิบต้ นๆ ยิ่งอยูใ่ กล้ ก็เห็นความคมคายบนใบหน้ า ที่แสดงอารมณ์ขงึ ตึงราวแบกโลกเอาไว้ บนบ่า “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ ตงใจ” ั้ เธอกล่าวพลางมองหน้ าเขา นอกจากจะไม่มีเสียงตอบกลับแล้ ว ฝ่ ายนันยั ้ ง ท�ำหน้ าไร้ อารมณ์เหมือนกับหุน่ มากกว่าจะเป็ นคนที่ขบั รถได้ คนอะไรหน้ าดุชะมัด! เธอแอบบ่น แหละเมื่อฝ่ ายตรงข้ ามไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ หญิ งสาวจึง ค่อมศีรษะเชิงขอโทษแล้ วเดินหนี “จะไปไหน” เสียงถามเข้ มจากชายหนุ่มคนเดิม เขาสาวเท้ าตามเธอ แพรชมพูหนั มอง รอบตัวก็ไม่พบใครอื่นนอกจากเธอ หญิ งสาวมองสบดวงตาสีนิลพลางขมวดคิ ้ว อย่างงงๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาคุยกับเธอหรื อใคร มองไปที่หูก็ไม่เห็นว่ามี สมอล์ทอร์ คสักอัน คงไม่ใช่เรา เพราะไม่ร้ ูกนั ผู้ชายคนนีย้ งั ดูหนุ่มแน่น แต่งตัวดีมีรสนิยม แต่สมองเลอะเลือนเกินวัย จะหล่อแค่ไหนก็ชกั ไม่นา่ ไว้ ใจแล้ วสิ...หญิงสาวแอบนินทาเขาในใจขณะเร่งฝี เท้ า “นี่เธอ!” เขาเร่งเดินตามมายืนดักหน้ าเธอไว้ “ไม่ได้ ยินที่ถามหรื อไง” “คะ” หญิงสาวขานตอบเหมือนจะใช้ มนั ย้ อนถามกลับว่า ‘ถามฉันหรื อคะ’ -9-
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ฉันถามว่าจะไปไหน” ใบหน้ าคมคายเรี ยบนิ่งขณะมองเธอราวเพ่งหาเลขท้ ายสามตัวบนต้ นโพธิ์ ศักดิ์สิทธิ์ เธอต้ องก้ าวเท้ าออกห่างจากเขาระยะหนึ่ง แล้ วใช้ รอยยิ ้มผูกมิตร แต่ รอยยิ ้มของเธอค้ างได้ ไม่นานก็หบุ ลง เมื่อเขายังแสดงสีหน้ าร�ำคาญ ซ� ้ำยังมองเธอ ตังแต่ ้ ศีรษะจรดปลายเท้ า จะโกรธแค้ นอะไรกันนักหนา เดินชนแค่นี ้ ตัวเขาแทบไม่กระดิกเลยด้ วย ซ� ้ำ เป็ นเธอเสียอีกที่เซเสียหลักจนแทบหกล้ มหน้ าคว�่ำ ยังดีที่ตงหลั ั ้ กทัน ไม่งนคง ั้ ล้ มแผละลงไปกองกับพื ้นแล้ ว หญิ งสาวหมดความอดทน ไม่คิดจะสนใจเขาอี ก เธอท�ำผิ ด ก็ ขอโทษ แล้ ว และมันก็ควรจบ...แพรชมพูหมุนตัวเตรี ยมเดินหนี เพราะไม่ชอบใจในท่าทาง หยิ่งยโสของชายหนุม่ “เอาไง ตกลงจะไปไหนคิดออกยัง...” คนตัวโตกว่า ยังก้ าวตามมาถามย� ้ำ จนเธอแน่ใจว่าเขาพูดด้ วย หญิงสาว หันกลับไปหาเขาแล้ วตอบไม่เต็มเสียง เพราะไม่ร้ ูวา่ ผู้ชายตรงหน้ านี ้จะมาไม้ ไหน “ไป...จะไปหาเพื่อน” พูดจบก็ขยับหนี “ถ้ าไปหาเพื่อนก็มาทางนี ้” เขาไม่พดู เปล่า แต่ฉวยมือเธอพาเดินออกไปยังลานจอดรถ หญิงสาวตกใจ พยายามสลัดมือออก แต่ไม่หลุด “เฮ้ ย...จะพาฉันไปไหน จะท�ำอะไร” เธอร้ องถามด้ วยความกลัว เขาหันมาท�ำหน้ า บ่งบอกว่า เบื่อหน่ายเต็มที่ “ก็ไหนว่าจะไปหาเพื่อน” “ปล่อยมือฉันนะ” เธอพยายามขัดขืน ตะคอกถามเขา “แล้ วมันเกี่ยวอะไร กับคุณ” เขาขมวดคิว้ มองหน้ าเธอ “ตกลงจะเอายังไงกันแน่ เธอมาหาเพื่อนที่นี่ ใช่ไหม” “ไม่ใช่” พอนึกขึ ้นได้ “เอ้ ย ใช่...ฉันจะไปหาเพื่อน” - 10 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“งันก็ ้ ตามมาดีๆ สิ มัวพูดมากอยูไ่ ด้ ฉันมารับเธอนี่ก็เสียเวลามากพอแล้ ว รถอยูท่ างนี ้” “ไม่เอา...ไม่ไป ปล่อยฉันนะ” ชายหนุม่ ตรงหน้ าเป็ นใครเธอไม่ร้ ูจกั อยูด่ ๆี จะมารับได้ ยงั ไง ใครจะบ้ าไปด้ วย ถ้ านิรชาจะให้ คนอื่นมารับเธอแทนนิรชาก็ต้องโทรมาบอกสิ แต่เธอไม่ได้ รับสายจาก เพื่อนเลย ตานี่ต้องเป็ นพวกสิบแปดมงกุฎหรื อไม่ก็โจรเรี ยกค่าไถ่แน่ๆ “ถ้ าไม่อยากเดือดร้ อนก็ปล่อยฉันนะ แล้ วฉันจะไม่เอาเรื่ อง” “ใครจะเอาเรื่ องใคร” เขาหันมาถาม “คุณไง...คุณไม่ร้ ูหรอกว่าเพือ่ นฉันเป็ นใคร พ่อแม่เขาใหญ่โตมากนะที่นี่ไม่มี ใครไม่ร้ ูจกั ตระกูลเขา” น� ้ำเสียงเบ่ง อวดดี ท�ำให้ ชายหนุ่มถอนหายใจ ไม่ฟังที่เธอพูด แถมยังท�ำ เสียงดุกลับ “เงียบๆ แล้ วเดินตามมาดีๆ น่าร�ำคาญจริ งพวกผู้หญิงจัดการเธอเสร็ จฉัน จะได้ รีบไปท�ำธุระ” “ไม่ ฉันไม่ไป! ถ้ าไม่อยากเดือดร้ อน ก็ปล่อยมือฉัน ฉันรู้จกั กับน้ องสาวของ มาเฟี ยที่นี่ พี่ชายเพื่อนฉันเขาเป็ นเจ้ าถิ่น เป็ นนักเลงโตคุมแถวนี ้หมดใครๆ ก็กลัว เขา โหดมากด้ วย คุณต้ องไม่อยากเจอแน่” เธอตัดสินใจบอกเพื่อเอาตัวรอด คราวนี ้ชายหนุม่ สะดุดกึก ขึงตามองส�ำรวจแพรชมพูตงแต่ ั ้ หวั จรดเท้ า ใบหน้ า ที่เคร่งขรึมเมื่อครู่ยิ ้มเยาะ แต่หญิงสาวไม่สนใจ เธอคิดเพียงว่า อย่างน้ อยเขาก็จะได้ รู้สกึ กลัวบ้ างล่ะ จะได้ ไม่มายุง่ กับเธออีก “พี่ชายเพื่อนโหดมากไหม” เขาเน้ นค�ำหลัง “มากๆ” หญิงสาวยืนยัน แล้ วพูดซ� ้ำให้ นา่ กลัวลงไปอีกเพื่อความสมจริ ง “โหดเหี ้ยมอ�ำมหิตเลยล่ะ เวลาไม่ชอบหน้ าใครนะ พี่ชายเพื่อนฉันเขาจะ จับไปซ้ อมๆๆ จับถ่วงน� ้ำทะเลไปเลยก็มี ยิ่งท่าทางกวนๆ อย่างคุณรับรองได้ เลยว่า เขาต้ องซ้ อมคุณน่วมแน่ ถ้ ายังไม่อยากลงไปเป็ นอาหารปลาในทะเลก็ปล่อยฉันซะ แล้ วฉันไม่เอาเรื่ องนี ้ไปฟ้องพี่เขาหรอก” - 11 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ขนาดนันเชี ้ ยว” ชายหนุม่ เลิกคิ ้ว ดวงนิลด�ำขลับจ้ องหน้ าหญิงสาวแน่วนิ่ง “ใช่! ขนาดนี ้แหละ” “แล้ วฉันต้ องกลัวเขาใช่ไหม” “อ้ าว...ก็ขึ ้นอยูก่ บั ว่า คุณอยากเจ็บตัวรึเปล่า” “นิสยั เขาแย่ขนาดนัน้ เธอยังคิดจะคบกับน้ องสาวเขาอีกหรื อ ไม่กลัวถูก เขาจับโยนลงทะเลรึไง ท่าทางขวางๆ อย่างเธอ น่าจะได้ ไปเป็ นอาหารปลาก่อนฉัน ซะอีก” เขาย้ อน แพรชมพูแสร้ งท�ำเป็ นยิ ้มอย่างภาคภูมิใจ เพื่อสร้ างภาพให้ คนตรงหน้ าได้ เห็นและเชื่อ ทังที ้ ่เหม็นขี ้หน้ าพี่ชายเพื่อนเต็มที “พี่ไม่ท�ำกับฉันแบบนันแน่ ้ เขารักฉันจะตาย เหมือนเป็ นน้ องสาวอีกคนหนึง่ ถ้ าพี่เขารู้วา่ มีใครมาท�ำมิดีมิร้ายกับฉันแล้ วละก็ รับรองเขาไม่เอาไว้ แน่!” “น่ากลัวชะมัด” “ใช่ๆ เขาน่ากลัวมาก” แพรชมพูกล่าวย� ้ำและหากในวินาทีที่เธอก�ำลังคิดว่า ตนเองก�ำลังจะได้ รับ ชัยชนะจากการเจรจาต่อรอง ก็กลับเห็นรอยยิ ้มดุๆ ผุดตรงมุมปาก แล้ วพูดบอกอย่าง มัน่ อกมัน่ ใจ “ถ้ างัน้ ฉันก็รับรองได้ เหมือนกันว่า เธอเองก็ไม่อยากเจอเขา ไปได้ แล้ ว อย่าเรื่ องมาก” ชายหนุ่มออกแรงฉุดให้ เธอเดินตามไปที่ รถ แต่แพรชมพูสะบัด ขัดขื น สุดฤทธิ์ “ไม่! จะพาฉันไปไหน ไม่ไปๆ” เขาท�ำสีหน้ าหงุดหงิดใส่คนที่พยายามสะบัดมือออก ชายหนุม่ มองเธออย่า งงงๆ แต่ไม่มีเวลามาเรื่ องมาก เพราะเสร็จจากธุระนี ้แล้ วยังต้ องไปสะสางที่อื่นอีก “อย่าเรื่ องมากได้ ไหม” “บ้ าหรอจะไปไหน ฉันไม่ไปกับคุณ ปล่อยมือฉันสิ ปล่อยนะ ปล่อยๆๆ ช่วยด้ วยค่ะ ช่วยด้ วย!” - 12 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
พอรู้ตวั ว่าผิดแผน แพรชมพูก็ตะโกนร้ องสุดเสียง แต่ตรงที่เธอยืนอยูไ่ ม่คอ่ ย มีใครผ่าน เธอเริ่ มใจเสียกวาดตามองรอบตัวคิดหาทางออก “ปล่อยฉันนะ ไอ้ บ้า ไอ้ โรคจิต” “โรคจิต?” ชายหนุม่ ขมวดคิ ้ว ทวนค�ำพูดของแพรชมพู “โรคจิตยังไง ก็บอกแล้ วว่าให้ ตามมาดีๆ ดันสะดีดสะดิ ้งร้ องโวยวายอย่าง กับจะมีใครฉุดไปข่มขืนอย่างนันแหละ” ้ ถ้ าไม่ใช่เพราะไปรับปากไว้ แล้ ว เขาไม่มาเสียเวลากับผู้หญิงคนนี ้แน่ “หรื อไม่จริ ง” แพรชมพูเถียงเสียงสัน่ “ไม่จริ ง” เขาท�ำเสียงแข็งแล้ วพาก้ าวเดิน “ตามมาได้ แล้ ว ฉันมีธรุ ะที่ต้องท�ำ อีกเยอะ จะมาเสียเวลากับเธอไม่ได้ ” ชายหนุ่มไม่บอกเปล่า แต่ยังออกแรงลากเธอไปด้ วย จู่ๆเขาก็หยุดเดิน แล้ วหันกลับมาถาม “อ้ าว...แล้ วกระเป๋ าล่ะ เอาไว้ ตรงไหน” แต่ตอนนี ้ เธอไม่คิดจะฟั งอะไรทังสิ ้ ้น สัญชาตญาณบอกกับเธอว่า นี่เป็ น วิกฤตที่อนั ตรายที่สดุ ส�ำหรับลูกผู้หญิง เธอควรหาทางหนี! เมื่อเห็นชายหนุ่มหันรี หนั ขวาง เหมือนเขาก�ำลังจะมองหาอะไรสักอย่าง แพรชมพูกน็ กึ ถึงกาแฟร้ อนในมือ และแล้ วปฏิกริ ิยาทางกายก็ตอบรับไว้ พอๆ กับสมอง เธอสาดกาแฟร้ อนๆ ใส่ชายที่ไม่ทนั ระวังตัว สีน� ้ำตาลแก่ๆ ของกาแฟไหลแผ่ เป็ นวงกว้ างทัว่ ตัวเสื ้อ เขาร้ องดังลัน่ รี บปล่อยมือเธอแล้ วดึงเสื ้อสะบัด หญิงสาวยิ ้มอย่างพอใจในผลงาน “เธอท�ำบ้ าอะไร” เขาตะคอกขณะจับชายเสื ้อสะบัดคลายความร้ อน “โชคดีนะ” เธอกล่าวแล้ ววิ่งหนีออกไปพร้ อมๆ หัวใจเต้ นตึกตึก “อ้ าวเฮ้ ย! แล้ วนัน่ จะไปไหน กลับมาก่อน! โธ่เว้ ย!” เขาสบถขณะยังดึงเสื ้อที่อมความร้ อนออกห่างจากตัว เวลานี ้ผิวหนังที่โดน - 13 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
น� ้ำกาแฟออกแสบออกร้ อน คิดแล้ วยิง่ หงุดหงิด เพราะต้ องออกไปท�ำธุระต่อหลังจาก มารับเธอเรี ยบร้ อย ไม่นา่ เลย...เขาไม่นา่ เข้ ามายุง่ วุน่ วายกับเธอเลยตังแต่ ้ แรก ชายหนุม่ ก้ มลงมองเสื ้อของตัวเองพลางถอนหายใจ “อ๊ อด ช่วยด้ วย” แพรชมพูวิ่งเข้ าไปหาเพื่อน “เมื่อกี ้มีใครก็ไม่ร้ ูจะจับตัวพูไ่ ป มันต้ องเป็ นพวกโจรลักพาตัวแน่ๆ” อิสระมองหญิงสาวที่ยืนหอบจนตัวโยน ครัน้ มองตามเส้ นทางที่เพื่อนเพิ่งวิง่ มา ก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติ “ไหน ไม่เห็นอะไรเลย” “ก็นนั่ ไง” แพรชมพูชี ้นิ ้วไปยัง ‘พวกลักพาตัว’ ที่ตอนนี ้เดินหนีไปอีกทางเห็น แต่หลังไวๆ “คุ้นนะ” อิสระมองตามอย่างข้ องใจ “คุ้นยังไง นัน่ น่ะมันคนร้ ายนะอ๊ อด” “ดูแล้ วไม่นา่ เป็ นคนร้ ายเลย” “อ๊ อดไม่เชื่อพูห่ รื อไง” “เปล่า ไม่ใช่ไม่เชื่อ” เขารี บปฏิเสธ “แต่แค่ร้ ูสกึ คุ้นๆ แค่นนั ้ เราไปแจ้ งความ กันเถอะ ไปเดี๋ยวนี ้เลย เผื่อจะจับคนร้ ายทัน” อิสระพูดด้ วยสติ เขาหยิบกระเป๋ าตัวเองมาสะพายบ่า แล้ วฉวยสัมภาระของ เพื่อนสาวที่วางอยูข่ ้ างกันมาช่วยถือให้ “ไปเถอะ” “ไม่นะไม่ไป! ไม่เอา... พูก่ ลัว” แพรชมพูร้องโยเย แล้ วสรุปทีค่ �ำว่ากลัว แต่จริงๆ แล้ ว เธอไม่อยากยุง่ ยาก แค่ สลัดตัวเองให้ พ้นออกมาได้ ก็พอแล้ ว เธอมาที่นี่เพราะต้ องการมาหาเพื่อน มาเที่ยว ให้ ฉ�่ำใจ แต่หากต้ องมายุง่ ยากเรื่ องนี ้เธอคงไม่มีกะจิตกะใจเที่ยว “ไม่ต้องแจ้ งความหรอกพูไ่ ม่ได้ เป็ นอะไรแล้ ว” ชายหนุม่ ถอนหายใจ “จะเอางันเหรอ” ้ - 14 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“อือ...อย่างนี ้แหละ” หญิงสาวยืนยัน แล้ วก�ำชับต่ออีกว่า “แล้ วก็ห้ามโทรไป บอกที่บ้านพูด่ ้ วยนะ ไม่อย่างนันเราสองคนอดเที ้ ่ยวแน่” “ก็ได้ ” ชายหนุ่มรับค�ำ “แต่พ่ตู ้ องรับปากก่อนว่าจะระวังตัวให้ มากกว่านี ้ เรามาต่างที่ ยังไม่ร้ ูจกั อะไรเลยท�ำสุม่ สี่สมุ่ ห้ าไม่ได้ ” แพรชมพูยิ ้มเหยเก “อื ้อเข้ าใจ” แล้ วรับปากเพื่อให้ อิสระสบายใจ เสียงรถยนต์ที่วงิ่ ออกไปอย่างรวดเร็วดึงความสนใจให้ คนทังสองหั ้ นไปมอง เห็นรถจิ๊บเชโรกีสีแดงแล่นตัดแสงแดดออกจากสถานีไปอย่างรวดเร็ ว แพรชมพูมองตามหลังพลางยิ ้มอย่างสะใจ แต่หารู้ไม่วา่ พรหมลิขิตก�ำลังจะ เล่นตลกกับเธอแล้ วในไม่ช้านี ้
- 15 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ถนนแถบชานเมืองของเกาะภูเก็ตคดโค้ งตามสันเขาสลับชายหาด ท�ำให้ ทิวทัศน์สวยงามเป็ นธรรมชาติ นิรชานัง่ ตากลมรอเพื่อนอยู่ที่บ้านขนาดกะทัดรัด บนเนินเนื ้อที่กว่าห้ าไร่ ภายในรัว้ ร่มรื่น หน้ าบ้ านติดถนน ด้ านหลังติดทะเลมีหาดทรายส่วนตัวสะอาดสะอ้ าน ดวงตาคูส่ วยดูออ่ นล้ า รู้สกึ ผิดหวังที่เห็นรถแต่ละคันวิ่งผ่าน หญิ ง สาวผ่อ นลมหายใจ มองรถยนต์ ที่ แ ล่น ผ่า นคัน แล้ ว คัน เล่า จนเริ่ ม ใจฝ่ อ นึกเป็ นห่วงเพื่อนสาว เพราะเลยเวลานัดเป็ นชัว่ โมง ไม่ร้ ู ว่าป่ านนี ้เพื่อนเธอ มีเหตุขดั ข้ องอะไร ตกลงเวลากันเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะ ว่าจะมารถปรับอากาศ เที่ยวถึงภูเก็ต เช้ ามืด แต่นี่สายโด่แล้ วยังไม่เห็นวี่แววว่ารถของพี่ตณ ิ ณ์เลี ้ยวเข้ ามาส่งเพื่อนของเธอ สักที เพราะร่ างกายที่ป่วยออดแอดๆ ของเธอพี่ชายจึงอาสาที่จะไปรับแพรชมพู ส่วนเธอเขาสัง่ ให้ รออยูท่ ี่บ้าน “นัง่ ตากลมอยูต่ รงนี ้อีกแล้ วนะคะ เพิง่ ออกจากโรงพยาบาลมาหมาดๆ เดีย๋ ว ไข้ ก็ขึ ้นอีกหรอกค่ะ” ป้าทองแม่บ้านสูงวัยร่างท้ วมร้ องทัก ขณะเดินออกมาจากห้ องครัว “นิไม่เป็ นไรหรอกค่ะป้า ตอนนี ้ยายพูน่ า่ ห่วงกว่านิอีก ป่ านนี ้แล้ วพี่ตณ ิ ณ์ยงั - 16 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ไม่พาเพื่อนนิมาส่งเลย ไม่ร้ ูวา่ เจอกันหรื อยัง นิเป็ นห่วงยายพูจ่ ริ งๆ ค่ะป้า กลัวจะไม่ ยอมรอแล้ วตะลอนไปเที่ยวที่อื่นจนคลาดกัน” “เขาอาจจะเจอกันแล้ วแต่แวะท�ำธุระที่ไหนก่อนก็ได้ นะคะ คุณนิอย่าเพิ่ง กังวลเลย เจ้ าตัวเขาอาสาจะไปรับให้ เองนี่นา” “แต่มนั นานเกินไปนะคะป้า ถ้ าพี่ตณ ิ ณ์จะแวะท�ำธุระที่ไหนก่อน ก็นา่ จะโทร มาบอกกันบ้ าง นิกลัวอย่างเดียวว่าจะไม่เจอกันค่ะ” “โทรศัพท์ไปถามสิคะว่าถึงไหนแล้ ว” ป้าทองยื่นข้ อเสนอให้ “นิโทรเป็ นสิบๆ รอบแล้ วค่ะ แต่พี่ติณณ์ไม่รับสายเลย จะโทรไปหายายพู่ นิกไ็ ม่ได้ จดเบอร์ ไว้ เขาเพิง่ เปลีย่ นเบอร์ อ๋อ ป้าคะ...เห็นโทรศัพท์มอื ถือของนิไหม ไม่ร้ ู ว่าหล่นตรงไหน นิเซฟเบอร์ ยายพูไ่ ว้ ในมือถือค่ะแต่หาโทรศัพท์ตวั เองไม่เจอ” “เอ...ก่อนกลับจากโรงพยาบาลป้าเก็บโทรศัพท์ของคุณนิใส่กระเป๋ าให้ แล้ ว นะคะ ฝากให้ คณ ุ ติณณ์เอากลับมาไว้ ที่บ้าน คงต้ องรอถามพี่ชายแล้ วล่ะค่ะ แต่เดีย๋ ว ป้าจะเข้ าไปค้ นในห้ องให้ อีกทีนะคะ ตอนนี ้คุณนิไปทานข้ าวก่อนดีกว่าค่ะ” “นิยงั ไม่หิวค่ะ” เธอกล่าว แล้ วหันหน้ ากลับไปยังถนนหน้ าบ้ าน “ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ เดี๋ยวจะเลยเวลายา” “พูจ่ ะถึงไหนหนอ...” คนสูงวัยกว่ายืนมองแล้ วออกความเห็นด้ วยความเป็ นห่วง “ป้าว่าตอนนี ้ห่วงตัวเองก่อนนะคะ คุณชมพูเ่ ธอแข็งแรงค่ะ ไม่เป็ นอะไรง่าย เดี๋ยวป้าจะจัดอาหารเช้ ามาให้ ที่นี่เลยก็แล้ วกันนะคะ” พูดจบป้าทองก็หนั หลังเดินกลับไปทางเดิม “ป้าคะ ขอนิรอยายพูก่ บั พี่ติณณ์ก่อนได้ ไหมคะ” นิรชาเรี ยกเอาไว้ ป้าทองหันมาส่ายหน้ ามองหญิงสาวพลางถอนหายใจ “รอไม่ได้ แล้ วค่ะ ถ้ าเพื่อนมาเราก็ทานกับเพื่อนอีกได้ ” นิรชายิ ้มเฝื่ อนๆ ตามด้ วยน� ้ำเสียงออดอ้ อน “นะคะป้า รออีกสักนิด” “ท�ำไมดื ้ออย่างนี ้ล่ะคะ” ป้าทองเดินกลับเข้ ามานิรชาแล้ วทิ ้งตัวลงนัง่ ข้ างๆ รวบมือเย็นของหญิงสาว - 17 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“คุณนิเพิ่งจะฟื น้ ไข้ ต้ องดูแลตัวเองมากๆ หน่อยสิคะ” นิรชาซึ ้งในความห่วงใยที่ปา้ ทองมีให้ นางเป็ นแม่บ้านที่อยูด่ ้ วยกันมานาน จนเปรี ยบเสมือนญาติผ้ ใู หญ่ จึงวางใจที่จะพูดคุยปรึกษาปั ญหาต่างๆ แม้ ผ้ อู าวุโสกว่าจะท�ำเสียงดุปราม แต่ลงท้ ายก็ยอมตามใจ “เอาเถอะค่ะ อก่อนก็ได้ แต่ให้ รอได้ อีกแปบเดียวนะคะ” “ค่ะ” นิรชายิ ้มแล้ วพูดต่อ “ถ้ ายายพู่ไม่ได้ เดินทางมาคนเดียว นิคงไม่ห่วงหรอกค่ะ แต่นี่เป็ นผู้หญิง คนเดียว แถมยังโก๊ ะๆ อีก” นิรชาพูดพลางนึกภาพแพรชมพูที่เป็ นเดือดเป็ นร้ อนแทนเธอเรื่ องพี่ชาย กีดกันความรัก นึกแล้ วก็อดคิดไม่ได้ ว่า เพื่อนสนิทของเธอเจอกับพี่ติณณ์ แล้ วจะ เป็ นยังไง หญิ ง สาวผ่อ นลมหายใจ ภาวนาอย่า ให้ มี อ ะไร เพราะเธอไม่อ ยากให้ แพรชมพูมีปัญหากับพี่ชายในขณะมาเที่ยวที่นี่ นิรชายิ ้มอออกเมื่อรถเชโรกีสีแดงวิ่งผ่านประตูรัว้ เข้ ามา “พี่ตณ ิ ณ์มาแล้ วค่ะป้า” คนพูด รี บลุกไปที่รถ ป้าทองอมยิ ้มมองนิรชาที่เดินตัวปลิวเข้ าไปหาติณณ์ ผู้สงู วัยส่ายหน้ าแล้ ว รี บเดินเข้ าครัวเพื่อเตรี ยมจัดอาหารขึ ้นโต๊ ะ “เพือ่ นนิละคะ” นิรชาชะเง้ อมองเข้ ามาไปในรถ แล้ วประหลาดใจทีไ่ ม่พบใคร “พอดีนกึ ได้ วา่ ลืมของส�ำคัญ พี่เลยต้ องกลับมาเอาก่อน” เขาตอบห้ วนแล้ วเบี่ยงตัวเลี่ยงหนีเข้ าไปหยิบของที่ลืม “พี่ตณ ิ ณ์คะ พูบ่ อกว่าจะมาถึงตังแต่ ้ เช้ ามืดแล้ วนะคะ ท�ำไมไม่ไปรับพูก่ อ่ น” หญิงสาวมองใบหน้ าเคร่งขรึมของพี่ชายที่หนั กลับมา ดวงตาเขาดูกร้ าวผิด ปกติ เธอเดินตามเขาเข้ าไปในบ้ าน “พี่ตณ ิ ณ์แวะเข้ าไปดูหรื อยังคะ” “ดูแล้ ว” “แล้ วเจอไหมคะ” - 18 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ค้ าง
“เจอ” “อ้ าว...แล้ วท�ำไมไม่พามาบ้ านล่ะคะ” นิรชาเริ่ มท�ำเสียงดัง ติณณ์ไหวไหล่แทนค�ำตอบ แล้ วเดินหนีเข้ าบ้ านไปดื ้อๆ นิรชาได้ แต่อ้าปาก
“อ้ าว... พี่ตณ ิ ณ์ พี่ตณ ิ ณ์คะ” เสียงเรี ยกของนิรชาไม่ได้ ท�ำให้ เขาหันกลับมาอีก เธอเริ่ มใจคอไม่ดี อาการ อย่างนี ้ต้ องมีเรื่ องอะไรสักอย่าง ร่ างสูงใหญ่เดินกลับมาที่รถ หลังจากหายเข้ าบ้ านไปพักหนึ่งก็ออกมาพบ นิรชายืนรออยูท่ ี่เดิม ชายหนุม่ จ้ องใบหน้ าขาวซีดของน้ องสาวสักครู่ก่อนเดินอ้ อมไป ขึ ้นรถ แต่ยงั ไม่ทนั จะท�ำอะไรก็ต้องหยุดชะงัก “นิไปด้ วยค่ะ” “ไปไหน” ชายหนุม่ เริ่ มหงุดหงิด “ก็ไปรับพู”่ นิรชาดึงประตูรถจะเข้ าไปนัง่ คูค่ นขับ แต่ล๊อก... เธอเงยหน้ ามองพี่ชายรอให้ เขาปลดล๊ อกประตูรถให้ แต่เขายืนมองเธอสีหน้ ายุง่ ยากใจ “รออยูท่ ี่นี่” “นิไม่ร้ ูวา่ พี่ติณณ์เล่นอะไรอยู่ แต่นิเป็ นห่วงพูค่ ะ่ เราปล่อยให้ พรู่ อนานเกิน ไปแล้ ว” “นิ...” น� ้ำเสียงเขาดูเหนื่อยๆ “ถ้ าไม่อยากกลับไปนอนที่โรงพยาบาลอีกก็รอ อยูท่ ี่นี่” “ไม่คะ่ นิจะไปด้ วย นิไม่ได้ เป็ นอะไรมาก แค่นงั่ รถไปด้ วยแค่นี ้คงไม่เป็ นอะไร หรอกค่ะ” หญิงสาวยังคงดื ้อดึง ติณณ์สา่ ยหน้ า “พี่ให้ รอก็รอสิ” เขาออกค�ำสัง่ นิรชากลับเดินไปเปิ ดประตูที่ฝั่งคนขับ ติณณ์ถงึ กับหัวเสียกับความดื ้อเงียบ ของน้ องสาว “กลับเข้ าบ้ านไป” - 19 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ติณณ์ไม่พดู เปล่า เขาดึงน้ องสาวออกจากรถ คนตัวเล็กมิได้ ขืนตัว แต่พอถูก ลากห่างออกจากรถก็พดู ลอยๆ “นิไปรถสองแถวก็ได้ ” “กลับเข้ าบ้ าน” น� ้ำเสียงคนเป็ นพี่เริ่ มขุน่ นิรชาเดินไปยังประตูรัว้ ติณณ์ ตะโกนเสียงดัง ราวกับจะให้ ได้ ยินกันไป สามบ้ านแปดบ้ าน “ป้าทอง!” สิ ้นเสียงชายหนุม่ คนถูกเรี ยกก็โผล่หน้ าออกมาอย่างรวดเร็ ว “คุณติณณ์มีอะไรจะใช้ ปา้ เหรอคะ” “ป้าช่วยพายายนิกลับเข้ าบ้ านทีครับ ผมจะรี บไป แล้ วปิ ดประตูรัว้ ใส่กญ ุ แจ ไปเลยนะ” “เอ่อ คุณติณณ์คะ่ ...คุณนิเธอรอ...” “ผมเข้ าใจครั บป้า” เขาพูดดักคอ “แต่นิยงั ป่ วยอยู่ ต้ องพักผ่อนครั บป้า ผมเป็ นห่วงน้ อง ป้าเข้ าใจนะครับ” “ค่ะคุณติณณ์” ป้าทองรับค�ำ พลางวิง่ ไปรัง้ ตัวนิรชาที่ยงั เดินไปได้ ไม่ไกลนัก พร้ อมปลอบโยน “เข้ าบ้ านนะคะคุณนิ คุณติณณ์อารมณ์ไม่ดีแล้ ว” “พี่ติณณ์ ใจร้ าย เพื่อนนิจะมาหา ก็แกล้ งไม่ไปรับ ตกลงนิต้องเป็ นตุ๊กตา ซังกะตายอยูท่ ี่บ้าน มีเพื่อนไม่ได้ เลยใช่ไหมคะ” “เชื่อพี่นะคะคุณนิ เดี๋ยวเป็ นลมเป็ นแล้ งไปจะเจ็บหนักอีก แทนที่จะได้ เที่ยว กับคุณชมพูก่ ็จะมานอนป่ วยไปไหนไม่ได้ เสียเปล่าๆ นะคะ” “แต่พี่ตณ ิ ณ์” “ป้าเข้ าใจค่ะ แต่คณ ุ ติณณ์คงมีเหตุผล ถ้ าคุณนิววู่ ามออกไปรับคุณพูแ่ ล้ ว ไข้ ขึ ้น จะท�ำยังไงคะ คุณชมพูก่ ็หมดสนุกกันพอดีสคิ ะ เธออุตส่าห์มาตังไกล ้ ท�ำตัว ให้ แข็งแรงรอเพื่อนอยูท่ ี่บ้านดีกว่าค่ะ” ป้าทองพูดปลอบ ให้ ก�ำลังใจหญิงสาว พลางส่งสายตามามองชายหนุ่ม ที่ยงั ยืนจ้ องหน้ าน้ องสาวอยู่ไม่ห่าง นางเข้ าใจติณณ์ รู้ ว่าเขาเป็ นห่วงนิรชาแค่ไหน ทุกครัง้ ที่เธอป่ วยเข้ าโรงพยาบาล ก็มีพี่ชายคนนี ้ที่มาคอยเฝ้าคอยดูแลไม่หา่ ง - 20 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
พักหลังๆ มานี่ ที่นิรชาเป็ นลมบ่อยๆ เกิ ดจากมีความผิดปกติขัน้ รุ นแรง ของหัวใจ ตังแต่ ้ นนมาติ ั้ ณณ์จงึ เข้ มงวด เฝ้าดูแล คอยห่วง จนกลายเป็ นหวงและ ห้ าม ท�ำให้ นิรชารู้สกึ เหมือนตัวเองถูกคุมขัง “ท�ำไมนิต้องอ่อนแออย่างนี ้จะท�ำอะไรด้ วยตัวเองก็ไม่ได้ สกั อย่าง ต้ องมีคน เฝ้า มีคนคอยดูแล แบบนี ้จะเกิดมาท�ำไมคะ จะไปไหน ท�ำอะไรเหมือนๆ คนอื่นเขา บ้ างก็ไม่ได้ ” หญิงสาวพูดพลางร้ องไห้ “คุณนิอย่าว่าตัวเองอย่างนันสิ ้ คะ รอเพื่อนอยู่ที่บ้านเดี๋ยวพี่ชายไปรับมา ให้ คะ่ เชื่อป้านะคะ...คุณติณณ์ไปเถอะค่ะไม่ต้องห่วงคุณนิหรอกนะคะเดี๋ยวป้าดูแล ให้ คะ่ ” ป้าทองหันมาบอกติณณ์ที่ยงั ยืนมองมา นางจ้ องที่เขาแล้ วเห็นรอยคราบ สีน� ้ำตาลแก่ๆ บนเสื ้อเชิ ้ตสีขาวเนื ้อดี “เอ๊ ะ! เสื ้อคุณติณณ์ ไปโดนอะไรมาคะ” ชายหนุม่ ก้ มมองรอยเปื อ้ นแวบหนึง่ ก่อนตอบเสียงขุน่ “เดินไปชนกับคนบ้ ามาครับ...” “แล้ วจะไม่เปลีย่ นตัวใหม่กอ่ นเหรอคะ ป้าจะได้ รีบเอามาซัก เสียดายเสื ้อค่ะ ทิ ้งไว้ นานมันจะซักไม่ออก” “ช่างมันเถอะครับ” เขาตอบอย่างไม่สนใจ “ผมรี บ” ป้าทองพยักหน้ ารับรู้ “ไม่ต้องห่วงคุณนิหรอกค่ะ ป้าจะดูแลไม่ให้ คลาด สายตาเลย” “ขอบคุณครับป้า” เขาพูดจบก็รีบเดินไปขึ ้นรถ “พี่ตณ ิ ณ์” นิรชาร้ องทัก “แล้ วอย่าลืมไปรับเพื่อนนินะคะ” ชายหนุม่ ไม่ได้ ตอบรับ “เข้ าบ้ านนะคะคุณนิ” ป้าทองประคองหญิ งสาวเข้ าบ้ าน เมื่ อติณณ์ ขับรถออกไปแล้ ว นิ รชา ยอมเดินตามแรงฉุด พร้ อมๆ กับความรู้สกึ ที่ไม่คอ่ ยจะสบายใจนัก - 21 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“บ้ าชะมัด! ก๋ากัน่ ออกขนาดนันมี ้ อะไรต้ องห่วง” ติณณ์สบถ เมือ่ นึกถึงเหตุการณ์ทสี่ ถานีขนส่ง ดวงตาขุน่ ละจากเส้ นทางถนน ข้ างหน้ าหันมองโทรศัพท์มือถือของนิรชา ของส�ำคัญที่เขาบอกเธอว่าลืม มันยังอยู่ ในห้ องนอนของเขาตังแต่ ้ วนั ที่ปา้ ทองฝากไว้ ชายหนุ่มเอื ้อมหยิบโทรศัพท์มือถือของน้ องสาวขึ ้นมาดูเมื่อมีเสียงเรี ยกเข้ า ดังต่อเนื่อง มุมปากได้ รูปหยักยิ ้มเมื่อรายชื่อ ‘ชมพู’่ ปรากฏบนหน้ าจอ แต่เสียงดัง ไม่นานก็เงียบไป ชายหนุม่ กดปิ ดเครื่ องแล้ วโยนไว้ ที่เบาะ “รอไปเถอะยายโก๊ ะ...” ติณณ์ ถอดเสื ้อเชิ ้ตตัวนอกออกทังที ้ ่ขบั รถ มองคราบกาแฟที่เปื อ้ นซึมเข้ า มาถึงผิวเนื ้อจนแสบแล้ วนึกยิ่งโมโห ผู้หญิงบ้ าอะไรบ้ าบอเอาแต่เหวี่ยง ถ้ ารู้ ว่าจะ เป็ นอย่างนี ้ เขาไม่รับปากนิรชาแน่ หรื อไม่ก็ปล่อยให้ รอเก้ อ จนเบื่อแล้ วหนีกลับ กรุงเทพฯไป แต่ก็นนั่ แหละ เพราะกลัวน้ องสาวจะออกมารับเพื่อนเสียเอง ทังที ้ ่ร่างกาย ยังไม่แข็งแรงเขาจึงรี บอาสา เพราะรู้ในความดื ้อดึงของนิรชาดี แต่...ก็ชว่ ยไม่ได้ เขาไม่ได้ ผิดสัญญา ก็ออกไปรับแล้ ว แต่ฝ่ายนันไม่ ้ ยอมมา เองต่างหาก ชายหนุม่ ถอนหายใจ ก่อนกดฝ่ าเท้ าเหยียบคันเร่งมุง่ หน้ าไปให้ ยงั จุดหมาย ไม่อยากจะสนใจเรื่ องอื่นๆ ให้ รกสมอง เช้ านี ้เขามีงานด่วนต้ องสะสาง เพื่อนที่เคย ท�ำงานนิตยสารด้ วยกันมาขอให้ ชว่ ย เขาจะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะงานที่วา่ มันดันมา อยูใ่ นเขตพื ้นที่ภเู ก็ต การจราจรบนท้ องถนนในยามเช้ าคล่องตัว ติณณ์ใช้ เวลาขับรถออกจากบ้ าน มาไม่นานก็มาถึงสตูดโิ อ ชายหนุ่มเปิ ดประตูรถออกมายืนจัดสัมภาระ ก่อนคว้ ากล้ องถ่ายรูปซึง่ เป็ น อุปกรณ์ ค่กู ายมาสะพายบนบ่า หยิบโทรศัพท์มือถือของน้ องสาวยัดเข้ าไว้ ในเก๊ ะ หน้ ารถ แล้ วหอบแฟ้มงานส�ำคัญเดินเข้ าไปในอาคาร “มาเช้ าจังนะคะ” พิมพ์ชนก เลขาสาวส่งเสียงเล็กใสๆ ทักทายทันทีทเี่ งยหน้ า มาเห็นเจ้ านายหนุม่ เหยียบเข้ าสตูดโิ อ - 22 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ตอนแรกตังใจจะไปท�ำธุ ้ ระก่อน แต่คิดๆ ดู ผมมาท�ำงานดีกว่า” “อ้ าว แล้ วธุระที่วา่ ล่ะคะ” “ช่างมัน!” เขาตอบหน้ าตาเฉย แต่สมองพาลนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่าน มาหยกๆ เก่งนักนี่ หาทางไปเองแล้ วกัน ติณณ์คดิ อย่างโกรธๆ “แล้ วท�ำไมวันนี ้มาแต่เช้ าอีกแล้ วนะคะ” ติณณ์เงียบ “ถ้ าคุณติณณ์มาเช้ าอย่างนี ้อีกบ่อยๆ สงสัยพิมพ์คงต้ องขอขึ ้นเงินเดือนบ้ าง แล้ วค่ะ จะเอาเงินไปท�ำหน้ า เดี๋ยวนี ้เราเริ่ มท�ำงานกันตังแต่ ้ หกโมงเช้ ายันสามทุม่ มา นานแล้ วนะคะ เป็ นแบบนี ้ทุกวันก็ไม่ไหวแน่คะ่ มันเหนื่อย มันเครี ยด ดูรอยตีนบน หน้ าสวยๆ ของพิมพ์สคิ ะยกกันมาทังครอบครั ้ วกาแล้ วค่ะ” พิมพ์ชนกบ่นเชิงต�ำหนิ “ผมก�ำลังหาคนมาช่วยงานคุณอยู่ รอหน่อยก็แล้ วกัน” “ดีคะ่ แต่อย่าลืมเขียนสรรพคุณความโหดของเจ้ านายใส่ลงไปในใบรับสมัคร ด้ วยนะคะ คนที่มาสมัครเขาจะได้ เตรี ยมตัวเตรี ยมใจก่อนตัดสินใจกรอก ไม่ใช่อะไร หรอกค่ะ รับเด็กใหม่มาทีพิมพ์ก็เหนื่อยสอนงาน เพราะสอนๆ เสร็ จก็ลาออกอีก... อย่าลืมว่าปี นี ้...” ติณณ์สง่ สายตาคมกริ บไปยังผู้พดู หากแต่พิมพ์ชนกไหวไหล่อย่างไม่แยแส อันที่จริ ง สิง่ ที่เลขาของเขาพูดมานันมั ้ นก็ถกู ปี นี ้เขามีลกู จ้ างถึงสามคนที่ขอลาออก ทังๆ ้ ที่เวลางานก็ยงั ไม่ผา่ นโปรฯ โดยให้ เหตุผลว่าทนท�ำงานกับเขาไม่ได้ แม้ ปากของ เขาจะตะแบงไปว่าคนพวกนี ้ไม่มีความอดทน หากแต่ในใจเขาก็ยงั คิดว่า อาจเป็ น เพราะนิสยั ของเขาเองจริ งๆ ที่ท�ำให้ ไม่มีใครอยากอยูด่ ้ วย คิดไปคิดมา ต่อมอารมณ์ความหยิ่งทะนงก็ท�ำงาน แล้ วใครแคร์ ... อยูไ่ ด้ กอ็ ยู่ อยูไ่ ม่ได้ กไ็ ป คนเราก็อย่างนี ยึ้ ดเอาความคิด ความ ชอบของตัวเองเป็ นหลักก่อนเสมอ แม้ แต่กบั คนบางคนที่รักกันแทบตายสุดท้ ายก็ไป จากกัน เลว!! - 23 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
เขาสบถในใจ เมื่ อ นึก ถึง เหตุก ารณ์ ที่ มัน ผ่า นมาแล้ ว ตัง้ หลายปี แต่ใ น ความทรงจ�ำของเขายังฝังแน่นอยูใ่ นใจราวกับว่าเหตุการณ์นนเพิ ั ้ ่งจะเกิดขึ ้นไม่นาน “ฉันว่าเราควรแยกกัน” “เพราะอะไร ท�ำไมต้ องแยก” เขาถามเสียงดัง “เราสองคนไปด้ วยกันไม่ได้ หรอกติณณ์” “ไปด้ วยกันไม่ได้ ตรงไหน ยังไง คุณอธิบายมาซิ จะได้ ชว่ ยกันแก้ ปัญหา” “ฉันก็ก�ำลังแก้ ปัญหาอยูน่ ี่ไงคะ ฉันก�ำลังหาทางออกให้ เราสองคน” “ถ้ าแก้ ปัญหาแบบนี ้ก็ไม่ต้องแก้ ผมไม่ยอมให้ คณ ุ ไปไหนทังนั ้ น” ้ หญิงสาวในความทรงจ�ำระบายลมหายใจเบาๆ “ฉันไม่ได้ รักคุณแล้ วค่ะติณณ์ ฉันไม่ได้ รักคุณ... ไม่ได้ รักคุณ!” “คุณติณณ์คะ! คุณติณณ์” เสียงพิมพ์ชนกปลุกเขาออกจากภวังค์ “อะไร คุยกันอยูด่ ีๆ ยืนนิ่งเป็ นหุน่ เชียว” ชายหนุม่ เลิกคิ ้วถาม “คุณเรี ยกผมมีอะไรหรื อ” ติ ณ ณ์ ต วัด เสี ย งกลบเกลื่ อ นความรู้ สึก ซ่อ นอารมณ์ ขุ่น ไว้ ใ นใบหน้ า ที่ เรี ยบเฉย มันเป็ นแบบนี ้มาหลายปี จนรู้สกึ ชินกับการเป็ นคนเฉยชา “เป็ นอะไรไปคะ” “เปล่า” “พิ ม พ์ ถ ามว่ า เสื อ้ คุ ณ ไปโดนอะไรมาคะ ถามตัง้ หลายรอบคุ ณ ก็ นิ่ ง ไม่ยอมตอบ นึกว่าหลับในซะอีก โหมงานหนักทุกวันขนาดนี ้พิมพ์วา่ คุณควรหาเวลา พักผ่อนบ้ างนะคะ” “ผมอยากเคลียร์ งานที่เหลือให้ เสร็ จก่อนไปท�ำงานที่เกาะ ไม่ดีเหรอ คุณจะ ได้ ไม่เหนื่อยไง” ติณณ์เริ่ มรวน “แหม ห่วงกันขนาดนี ้เชียว” พิมพ์ชนกประชด “แล้ วตกลงเสื ้อไปโดนอะไร มาคะ” - 24 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“โดนผู้หญิงนิสยั แย่ๆ สาดกาแฟใส่” “อุ้ย! ใครนะช่างกล้ า” พิมพ์ชนกหัวเราะคิก เดินตรงไปที่หลังเคาน์เตอร์ มุมขวาหน้ าห้ องสตูดิโอ เพื่อรื อ้ หาเสื ้อตัวใหม่มาให้ เจ้ านายเปลี่ยน “คุณคิดว่าผมเป็ นคนยังไง” ติณณ์ถามลอยๆ พิมพ์ชนกหยุดค้ นหาของ หันกลับมามองเจ้ าของค�ำถาม “เอาจริ งเหรอคะ” เขาท�ำหน้ าเบื่อโลก “บอกมาเหอะ ไม่ต้องอ้ อมค้ อม คุณก็ร้ ูวา่ ผมชอบคนที่ พูดตรงไปตรงมา” “ถ้ างัน้ ขอตอบแบบไม่เกรงใจเลยนะคะเจ้ านายขา...ฉันว่า คุณเป็ นคน ที่ฉลาด ซื่อสัตย์ และกล้ าหาญ แต่แอบแฝงไปด้ วยความดุร้าย... ชวนให้ คิดถึง ร็อคไวเลอร์ ” ติณณ์ถอนหายใจ เมื่อรู้วา่ เลขาแกล้ งกวน “ถือว่าผมไม่ได้ ถามอะไรก็แล้ วกัน” “อุ้ย...พิมพ์ยงั ไม่พดู ไม่จบเลยนะคะ” “ผมไม่อยากรู้ละ” เขาคงจะดูนา่ กลัวจริ งๆ ไม่อย่างนัน้ แม่เพื่อนคนสนิทของน้ องสาวเขาคงไม่ ท�ำท่าทางกลัวเขาขนาดนัน้ จะกลัวท�ำไม ก็แค่บอกให้ ตามมาดีๆ เขาก็ก�ำลังจะบอกเธออยู่ว่าเขาเป็ น ใคร...ไม่ยอมฟั งกันแล้ วยังมีหน้ ามาปั น้ เรื่ องใส่ร้ายเขา “เพื่ อ นฉั น เขาเป็ น เจ้ า ถิ่ น ที่ นี่ น ะ พี่ ช ายของเขาเป็ น นัก เลงที่ โ หดมาก คุณไม่อยากเจอเขาแน่” ถ้ าจะดูละครเยอะ เลยคิดเหมาเอาว่าเจ้ าพ่อมาเฟี ยใครอยากจะเป็ นก็เป็ น กันได้ งา่ ยๆ เขาลอบถอนหายใจ อดคิดไม่ได้ วา่ ป่ านนี ้เธอยังจะนัง่ รออยูท่ ี่เดิมหรื อเปล่า หรื อหนีกลับกรุ งเทพฯไปแล้ ว ดี...กลับไปซะได้ ก็ดี ขืนเธออยู่ที่บ้านได้ เจอหน้ ากัน ทุกวันเขาคงหงุดหงิดตายก่อน - 25 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ชายหนุ่ม หัว เราะหึก่ อ นก้ า วเท้ า ยาวๆ เข้ า ไปด้ า นในสตูดิ โ อ ปล่อ ยให้ พิมพ์ชนกที่เพิ่งค้ นเจอเสื ้อตะโกนเรี ยก “คุณติณณ์คะ เสื ้อค่ะ เอาไปเปลี่ยน จะได้ ถอดตัวนันมาซั ้ ก เดี๋ยวมันจะ...” หญิงสาวบอกพลางชะเง้ อมองตามหลัง แล้ วส่ายหน้ า เมื่อไม่มีการตอบรับ กลับ “เป็ นอะไรของเขานะ” เจ้ าหล่อนจึงได้ แต่ยกมือเกาศีรษะ เดินกลับไปที่โต๊ ะท�ำงานของตัวเอง แล้ วบ่นอุบ รถแท็กซี่ วิ่ง เข้ า มาจอดสนิ ทอยู่ที่หน้ า ประตูรัว้ เหล็ก ของบ้ านไม้ สองชัน้ สไตล์ คัน ทรี่ บ นเนิ น เขาที่ ไ ม่ชัน นัก ทัน ที ท่ี ก้ า วลงจากรถ ลมเย็ น ๆ ก็ พัด เข้ า มา กระทบตัวท�ำให้ ร้ ู สึกสดชื่น หลังจากที่นั่งอุดอู้อยู่ในรถแท็กซี่เป็ นนานนับชั่วโมง เพราะมัววนหาบ้ านนิรชา แพรชมพูเดินลงมาบิดตัว แล้ วสูดหายใจเข้ าเต็มปอด ก่อนก้ มถามคนขับ “บ้ านหลังนี ้แน่เหรอคะพี่” “ถ้ าตามแผนที่ แล้ วก็ที่ถามๆ มา ผมก็วา่ ใช่” คนขับรถแท็กซี่ตอบด้ วยความมัน่ ใจ หลังจากที่ขบั รถพาแพรชมพูกบั อิสระ ตะเวนจนทัว่ ตัวเมืองภูเก็ต อิสระขนสัมภาระทังหมดออกมากองรวมไว้ ้ จ่ายเงินค่ารถแท็กซี่แล้ วยืนรอ จนรถวิ่งออกไปแล้ ว ชายหนุ่มจึงเดินเข้ ามาหาแพรชมพู ที่ยืนกระโดดโหยงๆ มอง เข้ าไปข้ างในรัว้ เธอคงกระโดดจนเหนือ่ ยจึงเอื ้อมมือกดกริ่งรัวๆ ราวเคาะไม้ ตกี ลองชุด “เฮ้ ยพู.่ ..กดอะไรอย่างนัน้ เดี๋ยวก็โดนด่าพอดี” เหมือนแพรชมพูไม่ได้ ฟังสิง่ ที่เขาพูด เพราะเธอยังหันมาบอกสิง่ ที่ไม่นา่ ท�ำ “อ๊ อดลองเลื่อนประตูสิ เปิ ดได้ ไหม ถ้ าได้ เราเข้ าไปข้ างในเลยไหม ยายนิ จะได้ เซอร์ ไพรส์” “เฮ้ ย ไม่ได้ ” อิสระรี บคว้ าแขนเพื่อนไว้ - 26 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“รอให้ เจ้ าของบ้ านเขาออกมาก่อนดีกว่า เกิดผิดบ้ านหน้ าแตกแล้ วยังจะโดน จับข้ อหาบุกรุกนะ” “ชิ!” เธอยื่นหน้ าใส่เมื่อถูกขัดใจ “จะกลัวอะไร เราก็ขอโทษเขาไปสิ แล้ วบอก เข้ าใจผิดคิดว่าเป็ นบ้ านเพื่อนเรา” “เขาคงยอมหรอกนะเข้ าไปถึงข้ างในอย่างนัน้ คงได้ ไปนอนในกรงขังทังคู ้ ”่ “ไม่ยอมได้ ไง เราพูดความจริ ง” คนเอาแต่ใจเถียงเพื่อน ข้ างๆ คูๆ แล้ วเดิน ไปที่กริ่ ง “กดอีกทีดีกว่า” ว่ า แล้ ว หญิ ง สาวก็ เ อื อ้ มมื อ แตะกริ่ ง อี ก ครั ง้ แต่ ไ ม่ ถี่ เ หมื อ นที่ ค รั ง้ ก่ อ น เพราะถูกอิสระจ้ องตาอยู่ “อุ้ย...มีคนเดินออกมาแล้ วนู้นๆ” แพรชมพูกระโดดโหยงๆ ไปหลบข้ างหลังอิสระชะโงกหน้ าแล้ วแอบมอง คนร่างท้ วมๆ ที่ก�ำลังเร่งเท้ าเดินออกจากบ้ านตรงมาที่หน้ าประตู ป้าทองทีก่ �ำลังช่วยนิรชาหาโทรศัพท์มอื ถือ ต้ องละมือแล้ วรีบออกมาดูเพราะ เสียงกริ่ งที่กดรัวจนน่าตกใจ “มาแล้ วค่ะมาแล้ วๆ ใครกันนะ...กดได้ กดดี เดี๋ยวก็พังกันพอดี พ่อคุณ แม่คณ ุ ...มาหาใครคะ” ผู้สงู วัยร้ องถามขณะเข้ ามาเกาะรัว้ ยืนหอบ “สวัสดีครับป้า” ชายหนุม่ ยกมือไหว้ ผ้ สู งู วัย เขายังไม่ทนั พูดอะไร แพรชมพู ก็โผล่หน้ าออกมา “นี่ใช่บ้านของนิรชาไหมคะ” ป้าทองขมวดคิ ้ว มองมาเหมือนก�ำลังส�ำรวจ “ใช่คณ ุ ชมพูห่ รื อเปล่าคะ” แพรชมพูท�ำตาโต “ป้ารู้จกั พูด่ ้ วยเหรอคะ” “แหมคุณนิ บ่นถึงคุณชมพู่ตลอด ป้าจะไม่ร้ ู จกั ได้ ยงั ไงคะ เชิญค่ะเชิญ” นางเข้ ามาจะช่วยถือของ แต่อิสระแย่งกลับคืนไปหมดพลางยิ ้ม “แล้ ว...” อิสระยิ ้มแล้ วรี บแนะน�ำตัว กับป้าทองที่มองมา - 27 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ผมอิสระครับ” “อิสระเป็ น...” แพรชมพูชะโงกหน้ ามาแทรก แต่ต้องหุบปากทันที ทีเ่ ห็นอิสระ หันขึงตาใส่ “เพื่อนครับ...ผมกับนิเราเป็ นเพื่อนกัน” อิสระรี บแทรกขึ ้นก่อนที่แพรชมพูจะพูดมากไปกว่านี ้ เพราะยังไม่ร้ ูวา่ คนใน บ้ านจะคิดยังไงกับสถานการระหว่างเขากับนิ รชา เขาจึงไม่ให้ นิรชาล�ำบากใจ แค่มาหาโดยไม่ได้ บอกล่วงหน้ าก็ร้ ู สึกแย่พอแล้ ว เขามาหาเธอถึงนี่ทงที ั ้ ่ร้ ู ๆ อยู่ว่า พี่ชายของเธอยังแอนตี ้ อิสระยอมรับว่าการมาหาคนรักครัง้ นี ้ค่อนข้ างคิดหนัก แต่เพราะตังใจจะสู ้ ้ กับความจริ งอยากพูดคุยให้ พี่ชายนิรชาเข้ าใจและยอมรับ ด้ วยเหตุนี ้เขาจึงไม่อยาก ให้ การเดินทางมาครัง้ นี ้เสียเที่ยว ชายหนุ่ม แกล้ ง ไม่ เ ห็ น สายตาขวางๆของแพรชมพู เขาหัน มาบอกกับ หญิงสูงวัยตรงหน้ าเพราะอยากพบคนรักเร็ วๆ “ผมกับเพื่อน ขอเข้ าไปพบนิได้ ไหมครับ” “อ๋อค่ะๆ เชิญเลยค่ะ” อิ ส ระรี บ ชิ ง ข้ า วของมาถื อ ไว้ เ อง กระเป๋ าใบเล็ ก ใบน้ อ ยก็ จับ ยัด ใส่มื อ คนยังยืนหน้ างอ “เชิญค่ะ คุณนิก�ำลังรออยู”่ นางบอกพร้ อมเดินน�ำ นิรชาเห็นป้าทองหายไปนาน จึงเดินลงมาดู ใบหน้ าขาวซีดเผยยิม้ ด้ วย ความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนที่ก�ำลังรออยู่ “ยายนิ” แพรชมพูเรียก ทิ ้งสัมภาระในมือ วิง่ ผ่านหน้ าป้าทองเข้ าไปกอดนิรชา “คิดถึงๆ” “แล้ วพูม่ ายังไงนี่” นิรชาถามเมื่อไม่มีร่องรอยว่าติณณ์ตามมาด้ วย “แท็กซี่” นิรชาพยักหน้ าน้ อยๆ พอจะเข้ าใจแล้ วล่ะว่า พี่ชายของเธอคงไม่ได้ ไปรับ “ขอโทษนะพู่ ที่ไม่ได้ ไปรับ” - 28 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ไม่ร้ ูแหละ นิปล่อยให้ พนู่ งั่ รออยูท่ ี่ทา่ รถตัง”้ แพรชมพูพดู อย่างคนนึกอยาก พาล “ดีนะที่มีอ๊อดมาด้ วย” นิรชามองข้ ามไล่แพรชมพูไป อย่างคาดไม่ถงึ เธอยิ ้มให้ กบั คนที่มีใจคิดถึง กันอยูต่ ลอดเวลา “อ๊ อด...” ชายหนุม่ ส่งยิ ้มอ่อนโยน แต่รอยยิ ้มนันกลั ้ บคลายลงเมื่อเห็นหน้ าตาซีดเซียว ของนิรชา “นิไม่สบายเหรอ” “เปล่า” “เปล่าที่ไหนคะ” ป้าทองพูดแทรก “คุณนิไข้ ขึ ้นสูงมาสองสามวันแล้ วค่ะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาหมาดๆ ก็เลยออกไปรับพวกคุณไม่ได้ ” แพรชมพูรีบแตะหน้ าผากเพื่อน “เป็ นไข้ ท�ำไมไม่บอก โทรมาก็ไม่รับ” นิรชาหัวเราะแห้ งๆ “โทรศัพท์หายน่ะ” “มิน่าล่ะ โทรไม่ติดเลย” แพรชมพูบ่นงึมง�ำ “แต่ช่างเหอะ โบราณเขาว่า เสียก่อนแล้ วจะได้ นี่ไง นิท�ำโทรศัพท์หาย แต่พกู่ ็พาอ๊ อดมาให้ ดีไหม” นิรชาตีแขนแพรชมพูเพี๊ยะ “ไม่ต้องมาเอาใจเค้ าเลย ปิ ดเงียบนักนะสองคนนี ้” “อู๊ยยย... ท�ำบุญได้ บาปแท้ ๆ” หญิงสาวแสร้ งบ่น ขณะลูบแขนตรงที่โดนตี “เอากระเป๋ าไปเก็บก่อนไหม เดี๋ยวลงมากินข้ าวด้ วยกัน” เธอร้ องบอก “ค่ะๆ มาค่ะคุณพู่ เดี๋ยวป้าพาไปนะคะ” ป้าทองบอกพลางเดินมาช่วยถือ “อ๊ อดอยูก่ บั นิก่อนนะ เดี๋ยวพูม่ า” แพรชมพูเดินตามป้าทองขึ ้นไปที่ชนสอง ั้ ปล่อยให้ สองหนุ่มสาวพูดคุยกัน ให้ หายคิดถึง อิ ส ระกั บ นิ ร ชามองตามแพรชมพู ไ ปพลางหัน มายิ ม้ ให้ กั น ในความ เจ้ ากี ้เจ้ าการของเพื่อนที่ร้ ูใจพวกเขาไปซะทุกอย่าง - 29 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
หลังจากกินข้ าวเที่ยงเสร็ จ นิรชาก็พาเพื่อนทังสองมานั ้ ง่ เล่นที่ศาลาริ มหาด น� ้ำทะเลสีฟา้ ครามท�ำให้ แพรชมพูตื่นตาตื่นใจ รี บวางสัมภาระแล้ ววิ่งลงไปหาน� ้ำ เค็มราวเด็กๆ “ดูยายพูส่ ิ พอเจอทะเลไม่สนใจเพื่อนเลย” อิสระชี ้ให้ นิรชามองแพรชมพูที่ยืนกางแขนหมุนตัวกระโดดรับลมอยูร่ ิ มหาด เส้ นผมหยิกเป็ นลอนปลิวสยายเสื ้อผ้ าที่เธอสวมสีสนั โดดเด่นเกินใคร ถ้ าเปรี ยบแพรชมพูตอนนี ้คงไม่ต่างจากนางเอกหนังแขก ที่ก�ำลังเริ งระบ�ำ อยูร่ ิ มหาด นิรชามองตามอิสระ เห็นแพรชมพูกระโดดโลดเต้ นสักพักก็ก้มหยิบรองเท้ า มาถือ แล้ วใช้ เท้ าเปล่าเตะน� ้ำกระจาย เพื่อนสาวของเธอเดินไปตามฝั่ งโรงแรมจึงไม่น่าห่วงเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็ นอีก ด้ านมันคือสวนผลไม้ ที่เป็ นป่ าหนาทึบมีทงต้ ั ้ นไม้ กิ่งไม้ แห้ งวางขวางระเกะระกะ ดูนา่ กลัว แพรชมพูเดินเล่นริ มหาดท่ามกลางอากาศยามบ่ายมีแดดจ้ า แต่มีสายลม พัดผ่านจึงช่วยลดทอนความร้ อนให้ ยงั รู้สกึ สดชื่นเย็นสบาย เธอมาภูเก็ตครัง้ นี ้ตังใจ ้ - 30 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
จะตะลอนเที่ยวไปตามสถานที่ตา่ งๆ ให้ สมใจ หญิงสาวเดินเลาะตามชายหาด จนถึงกลุ่มร่ มหลากสีที่ปักเรี ยงยาวอยู่ที่ หาดหลังโรงแรม จัดไว้ ให้ มีท่องเที่ยว ตรงนี ้มีนกั ท่องเที่ยวเยอะ บางคนจิบเบียร์ เย็นๆ อ่านหนังสือ บางคู่เดินเล่นที่ริมหาด และอีกหลายคนที่ปผู ้ านอนตากแดด จนสีผิวเป็ นรอยไหม้ เกรี ยม แพรชมพูเดินมานัง่ ที่เก้ าอี ้ว่างๆ เอนตัวลงนอนแล้ วยกแขนหนุนหัว ทอด สายตาไปยังผืนน� ำ้ สีครามอย่างเพลิดเพลินใจ นอนชมวิวรอบตัวจนสมใจก็ลุก ออกเข้ าไปชมสวนของโรงแรม ลัดเลาะไปตามทางก็เจอที่สระน� ้ำ เดินเล่นไปเรื่ อยๆ จนถึงประตูทางเข้ าด้ านหลัง พอก้ าวเข้ าไปข้ างในก็จะพบล๊ อบบี ้ที่ตบแต่งหรูหรา หญิงสาวแอบคิดเล่นๆ ว่า ถ้ าหากพวกมิจฉาชีพลอบเข้ ามาที่ริมหาดส่วนตัว ก็ง่ายดาย โดยใช้ ประตูโรงแรมเป็ นทางผ่าน แต่ก็อีกนัน่ แหละ ที่นี่ก็เหมือนโรงแรม ทัว่ ไป แล้ วเธอจะมาคิดให้ ปวดหัวท�ำไม เธอบอกกับตัวเองก่อนหมุนตัวเดินกลับ อาจเพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอเมื่อเช้ า จึงท�ำให้ เธอรู้สกึ กลัวจนประสาทหลอน เธอพาสองเท้ าเปลือยเปล่าเดินย�ำ่ น� ้ำทะเลกลับทางเดิม เมือ่ เข้ ามาใกล้ กเ็ ห็น เพื่อนสองคนยังนัง่ คุยกันกระหนุงกระหนิง เธอนึกถึงค�ำพูดของนิรชาที่ว่า เมื่อก่อนติณณ์มกั จะมานัง่ ที่ศาลานี ้บ่อยๆ กับคนรักของเขา แต่เมื่อฝ่ ายหญิงหนีหน้ าไป ที่นี่จงึ ถูกปล่อยทิ ้งให้ รกร้ าง เพิ่งจะมา ท�ำความสะอาดก็ตอนที่ร้ ู ว่าเธอจะมา ก็คิดสงสารเขาอยู่บ้างที่ร้ ู ว่าถูกคนรักหักอก แต่จะด้ วยเหตุผลอะไรก็ ตาม เขาก็ ไม่มีสิทธิ์ ตัดสินใจแทนคนอื่น จนกลายเป็ น ความเผด็จการ แม้ วา่ คนนันจะเป็ ้ นน้ องสาว ร่ างบางในชุดกางเกงขาสันกั ้ บเสื ้อยืดรัดรู ปเดินมาถึงศาลาก็ทิ ้งตัวลงนัง่ อย่างหมดแรง จากนันก็ ้ ล้มตัวลงนอนแผ่หลาอย่างสบายอกสบายใจ “หายไปไหนมาย่ะ” นิรชาถามอย่างข�ำๆกับท่าทางที่ดเู หมือนจะเหนื่อยของ แพรชมพู “ไปนัง่ ดูฝรั่งอาบแดด” คนตอบลุกคว้ ากระเป๋ าสะพายที่วางอยู่ข้างตัว ล้ วงหาขวดครี มกันแดด บีบเนื ้อครี มใส่ผา่ มือแล้ วบรรจงทาลงบนผิว หลังจากเพิ่งจะทาไปได้ ยงั ไม่ถงึ ชัว่ โมง - 31 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ไม่เข้ าใจจริงๆ ว่าท�ำไมฝรั่งชอบอาบแดดให้ ตวั ไหม้ ๆ เห็นแล้ วก็แสบๆ ร้ อนๆ แทน ขนาดพูเ่ พิ่งตากแดดมานิดเดียว ยังเริ่ มจะแสบๆ” “ก็คนเขาชอบนี่นา ใครจะเหมือนพูล่ ะ่ บ�ำรุงซะเว่อ ไหนดูส”ิ นิรชาบ่นพลาง ดึงกระเป๋ าเพือ่ นมารือ้ ดู “ว่าแล้ ว...ในนี ้มีแต่ครีมๆ อย่างกับร้ านเครื่องส�ำอางเคลือ่ นที”่ “แหม...ก็มาเที่ยวทะเลนี่นา ก็ต้องเตรี ยมให้ พร้ อมสิ แต่วา่ อยูใ่ กล้ ทะเลก็ดี เหมือนกันนะนิ โปร่งๆ โล่งๆ ดี ถึงจะท�ำให้ ผิวสวยๆ ของพูจ่ ะด�ำง่ายไปหน่อย แต่พู่ ชักจะชอบที่นี่แล้ วสิ” เธอบอกขณะที่มือก็ยงั สาระวนอยูบ่ นผิวกาย “ชอบก็อยูส่ ิ อยูด่ ้ วยกันนานๆ นะพูน่ ะ หางานท�ำที่นี่เลยดีไหม” นิรชารี บพูด เสริ มเพราะอยากให้ เพื่อนมาอยูใ่ กล้ ๆ “ปล่อยให้ อ๊อดกลับกลับกรุงเทพฯ คนเดียว” “อ้ าวนิ...ไหงใจร้ ายจังล่ะ” อิสระแกล้ งแหย “ตัวเองต้ องกลับไปท�ำงานทดลองต่อกับอาจารย์นน่ี า จะมางอแงอยูท่ นี่ แี่ บบ ยายพูไ่ ด้ ไง” นิรชาพูดถึงงานทดลองทางวิทยาศาสตร์ ที่อิสระเข้ าท�ำร่ วมโครงการกับ อาจารย์ของมหาวิทยาลัย “แล้ วอีกอย่าง พี่ตณ ิ ณ์ก็คง...” “ไม่เอาน่านิ อ๊ อดพูดเล่น” ชายหนุม่ รี บแทรกเมื่อเห็นสีหน้ าหม่นของคนรัก แพรชมพูเก็บขวดครี มกันแดดใส่กระเป๋ าแล้ วหันมามองหน้ าเพื่อนรัก “พูก่ ็อยากมาอยูใ่ กล้ ๆ หรอกนะ แต่พไู่ ม่อยากอยูใ่ กล้ ๆ พี่ชายจอมเผด็จการ” “โธ่” นิรชาลากเสียง “พี่ติณณ์ ไม่มายุ่งกับเราหรอกเชื่อสิ วันๆ เขาก็ท�ำ แต่งาน” “บ้ างานขนาดนี ยั้ งมีเวลามาบงการน้ องสาวอีกเนอะ คนอะไร้ ...จอมบงการ” “พี่ตณ ิ ณ์กลัวว่านิจะเสียใจอย่างเขาน่ะพู่ พี่ตณ ิ ณ์ก็เลย...” “สัง่ ห้ าม!” แพรชมพูพดู แทน “ห้ ามไม่ให้ มีความรัก เขาจะใช้ บทเรี ยนในอดีต ของตัวเองมาตัดสินคนอื่นทังหมดเลยเหรอ ้ พูล่ ะไม่เข้ าใจเลยจริ งๆ” อิสระนัง่ ฟั งอยูส่ กั พักก็อดออกความคิดเห็นไม่ได้ วา่ “พี่ตณ ิ ณ์เขาเป็ นห่วงน้ องสาว มันเรื่ องธรรมดาอยูแ่ ล้ วนี่พ”ู่ “ห่วงหรื อหวง” แพรชมพูแขวะ “แล้ วคุณพี่ติณณ์ ของนิเขาไปไหนเสียล่ะ - 32 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ตังแต่ ้ พมู่ ายังไม่เห็นหน้ าเลยนะนี่” “อยากเจอเหรอ” เพื่อนหนุม่ ชะโงกหน้ าผ่านแฟนสาวมาแซว “เฮ้ ย เปล่า..” เธอรี บปฏิเสธ “พูถ่ ามแค่อยากรู้วา่ พี่เขาจะมาตอนไหน จะได้ ตังรั้ บถูกไง” แพรชมพูท�ำท่ากระซิบทังที ้ ่นงั่ กันอยูแ่ ค่สามคน “วันนีค้ งกลับดึก เห็นบอกว่าจะหาเรื อแล้ วก็เตรี ยมอุปกรณ์ ไปท�ำงานที่ เกาะรัมภาหลายวัน เราก็ไม่เข้ าใจงานนักหรอก เห็นพี่ตณ ิ ณ์บอกมานิก็ฟังๆ แค่นนั ้ แหละ” “โห..น่าสนแฮะ ได้ ไปเที่ยวเกาะตังหลายวั ้ น” แพรชมพูท�ำตาโตกับค�ำบอกของนิรชา “พี่ตณ ิ ณ์เขาไปท�ำงาน คนอย่างพี่ชายนิจะห่วงเที่ยว ไม่มีทางหรอก” นิรชา ขยายความต่อ “พี่ตณ ิ ณ์ของนินี่ สงสัยเป็ นคนแก่ที่ ขี ้บ่น น่าเบื่อ น่าสงสารนิจงั ว่าม๊ ะอ๊ อด” แพรชมพูหาแนวร่ วม แต่เพื่ อนของเธอยักไหล่ไม่ออกความเห็น ท�ำให้ หญิงสาวเบ้ หน้ าใส่แล้ วพูดว่า “ระวังเถ๊ อะ...ท�ำเป็ นไม่ร้ ู ไม่ชี ้ สักวันอ๊ อดจะถูกพี่ติณณ์จบั ถ่วงน� ้ำทะเลโดย ไม่ร้ ูตวั โทษฐานมายุง่ กับน้ องสาวของเขาแบบพวกมาเฟี ยจริ งๆ” คนพูดหัวเราะคิกเมื่อนึกถึงข้ ออ้ างที่เธอเพิ่งใช้ ไปกับผู้ชายนิรนามเมื่อเช้ า นี ้ แต่พอเห็นเพื่อนสองคนมองจ้ องหน้ าเหมือนมีค�ำถาม แพรชมพูจงึ รี บวกกลับมาที่ หัวข้ อสนทนาเดิม เพราะอยากรู้อยากเห็นเรื่ องเกาะรัมภา “เกาะรัมภาที่เป็ นเกาะส่วนตัวของคุณปกรณ์ ลูกชายรัฐมนตรี สชุ าติ คนที่ หล่อๆ เท่ๆ ใช่รึเปล่า” นิรชาพยักหน้ ารับ “พี่ติณณ์จะไปถ่ายรูปเขาที่เกาะนัน่ แหละ ไม่ได้ ไปเที่ยว อย่างที่พคู่ ดิ หรอก” “แหม ก็ไม่ตา่ งกันหรอก อย่างน้ อยพี่ตณ ิ ณ์ก็ได้ ไปเกาะที่ใครหลายๆ ก็อยาก เห็น ที่นนั่ เป็ นสถานที่ส่วนตัวไม่ได้ จะเข้ าไปเที่ยวได้ ง่ายๆ เออนิ...ไหนนิบอกว่า พี่ตณ ิ ณ์ไม่ท�ำงานกับนิตยสารอะไรพวกนัน่ แล้ วไง” - 33 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ก็ไม่ได้ ท�ำประจ�ำหรอก พี่ติณณ์ เขาไปเปิ ดสตูดิโอของตัวเองอยู่ในเมือง แต่งานนี ้ เห็นบอกว่าเพื่อนที่เคยท�ำนิตยสารด้ วยกันต้ องการใช้ ภาพมาประกอบ บทสัมภาษณ์คณ ุ ปกรณ์ เขาเลยมาขอให้ พี่ตณ ิ ณ์ชว่ ยเพราะอยูใ่ กล้ ๆ” “อ๋อ” แพรชมพูขานรับ แล้ วก็พดู ต่อเพราะต่อมอิจฉาเริ่ มท�ำงาน “โชคดีเนาะ พูล่ ะ่ อยากไปเจอตัวจริ งคุณปกรณ์จงั อยากรู้วา่ ตัวจริ งเขาจะเป็ นคนยังไงนะ” “เขาจะเป็ นยังไงมันก็เรื่ องของเขาล่ะย่ะ” นิรชาบ่นงึมง�ำ ก่อนหันมาหาอิสระ “สงสัยว่าเราคงต้ องให้ อ๊อดพักข้ างนอกนะ เดี๋ยวถามโรงแรมใกล้ นี่แหละ ถ้ าขืนอ๊ อดพักที่นี่ สงสัยจะเป็ นเรื่ องแน่ เราไม่ได้ บอกพี่ตณ ิ ณ์วา่ อ๊ อดจะมาด้ วย” อิสระส่งยิ ้มให้ คนรักได้ “ไม่เป็ นไร อ๊ อดก็ไม่อยากท�ำให้ นิไม่สบายใจ” “เรารู้สกึ ผิดยังไงก็ไม่ร้ ูนะ” “คิดมากน่า” ชายหนุม่ ตอบ “เราไม่เป็ นอะไรหรอก แค่ได้ เจอหน้ านิ ก็พอแล้ ว” “เออน่า จะมาซีเรี ยสเรื่ องนี ้ท�ำไมกัน โรงแรมอยูใ่ กล้ ๆ แค่นี ้เอง ไปเย็นๆ ก็ได้ หรื อไม่เราก็อยู่ที่นี่จนกว่าพี่ติณณ์จะกลับมา ถ้ าเขาไล่ตะเพิดจริ งๆ เดี๋ยวพู่พาเดิน เลาะถนนไปนอนโรงแรมข้ างๆ นี่สบายๆ” “พูดแบบนี ้ก็คงส�ำรวจมาหมดแล้ วล่ะ” อิสระแสร้ งแหย่แพรชมพูเล่น “อ๋อ แน่นอนสิ คนอย่างแพรชมพูซะอย่าง” แพรชมพูยืดอกรับ ก่อนหันมาถามนิรชา “เออนิ... แล้ วไอ้ เรื่ องลัทธิที่เป็ นข่าวอยู่ตอนนี ้ล่ะ มันยังไงเหรอตกลงเรื่ อง จริ งหรื อว่าเป็ นข่าวลือ พูม่ าที่นี่ก็ชกั จะกลัวๆ อยูเ่ หมือนกันนะ เมื่อเช้ าพูก่ ็ไปเจอมา คนหนึง่ ท่าทางตานัน่ น่าจะเป็ นคนโรคจิต เขาจะมาจับพูไ่ ปด้ วยนะ” “จริ งเหรอ” ใบหน้ าขาวซีดของนิรชาแสดงอาการตกใจ “ก็ใช่นะสิ ดีนะที่พเู่ ก่งเอาตัวรอดมาได้ ” เธอพูดพลางยิ ้ม อย่างสะใจที่เขาโดนลวกด้ วยกาแฟร้ อนของเธอ “แต่เขาแต่งตัวมาดีมากเลยนะ ดูไม่ออกหรอกว่าจะเป็ นคนร้ ายหรื อโรคจิต นะ ถ้ าเขาไม่มาดึงพูไ่ ว้ พูก่ ็คงไม่ร้ ูเหมือนกัน” - 34 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“คนเก่งของนิวิ่งหน้ าตาตื่นมาเลยล่ะ” อิสระแซว “ไม่ต้องมาแหย่เลย ตอนนันมั ้ นตกใจ เป็ นใครก็ต้องวิ่งหนีก่อนล่ะ” “ขอโทษนะพู”่ นิรชาส�ำนึกผิด “จะขอโทษอะไรกันอีกล่ะ ตังแต่ ้ พ่มู านิก็พดู แต่ค�ำนี ้ พู่แค่อยากรู้ เรื่ องลัทธิ ก็เลยเล่าที่เจอมาเท่านันเอง” ้ “ก็เพราะนิพเู่ ลยต้ องเจอแบบนี ้” นิรชาถอนหายใจ “ลัทธินนั่ ก็เคยได้ ยินข่าว เหมือนกันว่าพวกเขาจับคนไปท�ำพิธี แต่วา่ พวกเขาจะเป็ นแบบไหนยังไงรายละเอียด พวกนี ้นิก็ไม่ร้ ูเรื่ องหรอก” “แปลว่ามีจริ ง” แพรชมพูพดู ขึ ้นมาลอยๆ นิรชาคว้ ามือชมพูมาบีบเบาๆ “อยูท่ ี่นี่ พูก่ ็ระวังไว้ หน่อยก็แล้ วกันนะ ป้าทอง บอกว่ายังมีคนหายตัวไปอยูเ่ รื่ อยๆ น่ะ” “นิไม่ต้องห่วงหรอก พูเ่ อาตัวเองรอดอยูแ่ ล้ ว” แพรชมพูยกั ไหล่ “จ้ า ...แม่ ค นเก่ ง เก่ ง มากวิ่ ง หน้ า ตัง้ มาเลยใช่ ไ หมอ๊ อ ด” นิ ร ชายิ ม้ บาง และตามด้ วยค�ำถามแกมประชด “เก่งจนหน้ าตัง”้ อิสระหัวเราะ “เออนี่ เกือบลืมไปเลยเรามีของมาฝาก” พูดจบอิสระก็ลกุ เดินอ้ อมไปยืนด้ านหลังนิรชา ล้ วงกระเป๋ าเสื ้อเอาล็อกเก็ต รูปหัวใจออกมาคล้ องคอให้ คนรัก สวมเสร็จเรี ยบร้ อยก็ก้มลงมาถาม “ชอบไหม” “อือ สวยดี...สวยมาก...” สร้ อยเงินเส้ นกะทัดรัด ตัวจี ้เป็ นล็อกเก็ตรูปหัวใจอันเล็กๆ เปิ ดจี ้ออกดูภายใน ก็เห็นเป็ นรู ปของเธอกับเขา หญิงสาวเงยหน้ ามองสบสายตาชายคนรัก พลางเอ่ย ขอบคุณ “ดีใจที่นิชอบ...” “แหม หวานกันเข้ าไปหมัน่ ไส้ จริงๆ” แพรชมพูขดั บทซึ ้ง “ขืนอยูต่ รงนี ไฟริ ้ ษยา ของพูค่ งพุง่ พลัก่ ๆ ไปรื อ้ ครัวป้าทองหาอะไรกินดีกว่า” ว่าแล้ วแพรชมพูก็ลกุ เดินออกไป ความจริ งก็ไม่ได้ หิวอะไรหรอก แต่อยาก ปล่อยให้ เพื่อนทังสองอยู ้ ต่ ามล�ำพังเท่านันเอง ้ - 35 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
หลังจากช�ำระน�ำ้ เค็มออกจากร่ างกายและก�ำลังแต่งตัว เสียงของนิรชา ก็ดงั ขึ ้นที่หน้ าประตู แพรชมพูขยับสายผู้เอวของเสื ้อคลุม แล้ วคว้ าผ้ าขนหนูผืนน้ อย มาเช็ดผมขณะเดินมาเปิ ด “ยังไม่เสร็ จอีกเหรอ” นิรชาเดินมาทิ ้งตัวนัง่ บนเตียง แพรชมพูดงึ เก้ าอี ้ที่โต๊ ะเครื่ องแป้งออกมานัง่ หยิบหวีมาสางผมอันเป็ นที่รัก เธอหันหน้ าเข้ าหานิรชาพลางถาม “อย่าบอกนะว่ามาตามไปกินข้ าว จะไม่รอพี่ชายหน่อยเหรอ” “ไม่ ร้ ู พี่ ติ ณ ณ์ จ ะกลับ เมื่ อ ไหร่ ไม่ ไ ด้ ม าตามไปกิ น ข้ า วหรอก แต่มี เ รื่ อ ง จะปรึกษา” แพรชมพูขมวดคิ ้วจ้ องดวงตาเศร้ าๆ ของนิรชา “นิไม่สบายใจเรื่ องอ๊ อดใช่ไหม” เมื่อเห็นเพื่อนสาวพยักหน้ า เธอก็พดู ต่อ “พูก่ ็คดิ เหมือนกัน อ๊ อดก็คดิ พูว่ า่ นะคนเราต้ องอยูส่ ้ หู น้ ากับความจริ ง ถ้ ามัว แต่หลบๆ ซ่อนๆ มันไม่ได้ แล้ วนะ คิดว่าจะอยูอ่ ย่างนันได้ ้ นานแค่ไหนล่ะนิ” “นิกลัวอ๊ อดจะเสียใจมากกว่านะพู่ ถ้ าเจอหน้ ากันแล้ วพี่ติณณ์ยงั โวยวาย ไม่ยอมรับเขาอีก อ๊ อดจะท�ำยังไง” แพรชมพูลกุ เดินมานัง่ ข้ างนิรชา แล้ วโอบไหล่เพื่อน “อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่ องที่ยงั ไม่เกิดเลยนะนิ ไหนๆ ก็มาถึงขนาดนี ้แล้ ว เรามา ช่วยกันพูดอธิบายให้ พี่ชายนิเข้ าใจดีกว่าเผื่อทุกอย่างจะดีขึ ้น” “นิก็หวังจะให้ มนั เป็ นอย่านัน้ ขอบใจมากนะพูท่ ี่เข้ าใจนิ” “แน่นอน มันต้ องเป็ นอย่างนันแหละ ้ เราเป็ นเพื่อนกันนินา” แพรชมพูลบู บ่านิรชาพลางเอ่ยชมสร้ อยคอทีอ่ สิ ระเพิง่ ใส่ได้ ไม่กี่ชวั่ โมงทีผ่ า่ น มา จากนันเธอก็ ้ สาธยายเจื ้อยแจ้ วราวเจอเรื่ องขบขัน “รู้ ไหมนิ กว่าอ๊ อดจะตัดสินใจซื ้อสร้ อยเส้ นนีก้ ็ท�ำเอาพู่หงุดหงิดไปหลาย ชัว่ โมง” นิรชาเลิกคิ ้ว ยกมือลูบสร้ อยเส้ นบางที่คล้ องคอพลางมองหน้ าเพื่อน - 36 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“มีอะไรเหรอ” “จะมีอะไรล่ะ ก็เรื่ องมากนะสิ เอาเส้ นนี ้ดีไหมพู่ คิดว่านิจะถูกใจไหม เอ๊ ะ หรื อว่าจะเอาอันนี ้ดี แต่แหม มันใหญ่ไปนะ อ๊ อดว่านิคงไม่ใส่หรอก นิไม่ชอบอะไร เว่อๆ เอาไงดีพู่ มาช่วยเลือกหน่อยสิ โอ้ ย...สารพัด สาระเพ พูร่ อจนเบื่อ ช่วยเลือก ก็ไม่ถกู ใจ ให้ เล่าเรื่ องนี ้ สามวันแปดวันก็ยงั ไม่จบ” คนฟั งหัวเราะคิกคัก เพราะข�ำท�ำท่าประกอบค�ำพูดของแพรชมพู “อันไหนนิก็ชอบทังนั ้ นแหละ ้ ถ้ าคนให้ เขาตังใจเต็ ้ มใจจะให้ ” “รู้แล้ วย่ะ แม่คนไม่เรื่ องมาก ใครล่ะจะเหมือนพู”่ สุดท้ าย เธอก็เหวี่ยงมาลงที่ตวั เอง ก็แหงล่ะ ของมันต้ องเลือกกันหน่อย ยิ่งเรื่ องความสวยความงาม การบ�ำรุงผิวพรรณและเส้ นผม แพรชมพูไม่เป็ นรองใคร “ผู้หญิง ขอให้ สวยไว้ ก่อน เรื่ องอื่นค่อยว่ากัน ส่วนเรื่ องความรักนะเหรอ พูข่ อยอมแพ้ ใครจะเหมือน อ๊ อดทีร่ ักนิซะจนยอมหมดใจ ยอมได้ ทกุ อย่างรายละเอียด ปลีกย่อย แหวะ...พูดแล้ วก็หมัน่ ไส้ !” คนฟั งก็ได้ แต่นงั่ ยิ ้มเขิน ซาบซึ ้งในความเอาใจใส่ของคนรัก เสียงพูดคุยหยอกล้ อที่ดงั มาจากโต๊ ะอาหารมื ้อค�่ำต้ องหยุดชะงักลง เมื่อ ติณณ์ก้าวเข้ ามากวาดตามองทุกคน ดวงตาเข้ มส่งตรงมายังอิสระที่ก�ำลังยกมือไหว้ แต่เจ้ าของบ้ านหน้ าเข้ มไม่ยินดียินร้ ายกับการกระท�ำของหนุม่ ตรงหน้ า นิรชาได้ สติ ก็รีบลุกจากเก้ าอี ้ตรงเข้ ามาหาพี่ชาย “พี่ตณ ิ ณ์ มากินข้ าวด้ วยกัน” ติณณ์ หนั ทางนิรชาแวบหนึ่งแล้ วกลับไปจ้ องเขม็งที่อิสระ คนถูกมองนัน้ เหมือนจะไม่ได้ ร้ ูสกึ อะไร คงถือดีที่น้องสาวของเขารักเข้ าข้ างจนได้ เข้ ายืนหน้ าด้ าน อยูใ่ นบ้ านเขาได้ “ถือดียงั ไง กล้ าบุกมาถึงนี่” เสียงห้ วนตะคอกถามดัง หลังจากที่ยืนมองเขม่นอยูพ่ กั หนึง่ ติณณ์ที่ยงั อยู่ในชุดที่มีรอยคราบกาแฟก้ าวเท้ าเข้ ามาหาอิสระ ซึง่ ในขณะ เดียวกับที่น้องสาวเขาก็ก้าวไปยืนบังอยู่ข้างหน้ า การกระท�ำของน้ องสาวยิ่งท�ำให้ - 37 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
คนเป็ นพี่เดือดดาล เพราะมันสื่อให้ เห็นว่านิรชา ‘ไม่เชื่อ’ ค�ำเตือนของพี่ชาย ติณณ์โกรธหนัก จ้ องหน้ าน้ องสาวด้ วยโทสะ จากนันก็ ้ หนั ไปมองยายตัวแสบ ที่ลกุ ขึ ้นชี ้หน้ าเขา “เฮ้ ย...นัน่ มันคนร้ ายนี่ ไอ้ โจรโรคจิต คนที่พ่เู จอเมื่อเช้ านี ้ไงนิ ท�ำไมบุกมา ถึงนี่ได้ ” ติณณ์เหลือบตามองคนพูด แต่เวลานี ้ยังไม่มีเวลาจะสนใจค�ำพูดของเธอ จึงเห็นเธอทิ ้งตัวลงนัง่ “เขาเป็ นเพื่อนนินะคะ” นิรชาพูดออกรับ ติณณ์ใช้ แววตาต�ำหนิน้องสาว “ผมมาเยี่ยมนิรชาครับ” อิสระแทรกขึ ้น เขาตอบเหมือนไม่หวัน่ เกรงใดๆ ท�ำให้ ตณ ิ ณ์ต้องหรี่ ตามอง “น้ องสาวฉันเป็ นอะไรกับนาย ถึงต้ องเยี่ยม” “เป็ น...” ติณณ์มองอิสระที่จ้องนิรชาที่มีสีหน้ าว่ายุง่ ยากใจ เห็นแล้ วก็นกึ สงสารน้ อง สาวแต่เขาจ�ำเป็ นต้ องท�ำแบบนี ้เพราะไม่อยากให้ เธอล�ำบากใจในอนาคตข้ างหน้ า นิรชาเป็ นคนจิตใจดี ใครๆก็ดีไปหมดส�ำหรับเธอ ท�ำให้ เธอไม่ทนั คน และ ร่ างกายที่ไม่แข็งแรงของนิรชา คนที่จะมาดูแลเธอต้ องทุ่มเทกายและใจซึ่งไม่มี ใครท�ำหน้ าที่นี ้ได้ ดีเท่าเขา ในสายตาของเขา หนุ่มรุ่ นน้ องที่ประกาศปาวๆ ว่ารัก นิรชานันยั ้ งไม่ดีพอ “ผมมาหา เพราะผมคิดถึงนิ” “หึ!” น� ้ำเสียงขึ ้นจมูก “เก็บความคิดถึงของนายกลับกรุงเทพฯไปซะ” “พี่ตณ ิ ณ์...อย่าท�ำแบบนี ้กับเพื่อนของนิสคิ ะ” “เงียบไปเลยนิ!” ติณณ์เสียงดังจนเกือบตวาด ไม่พอใจที่นิรชาให้ อิสระมาหาถึงที่บ้าน ทังๆ ้ ที่ร้ ูดีวา่ เขาไม่ชอบ “คนเขาคิดถึงกัน ท�ำไมจะมาหากันไม่ได้ ” ติณณ์หนั มาสนใจแพรชมพูทนี่ งั่ ฟั งอยูด่ ๆี ก็ลกุ พรวดพลาดขึ ้นมายุง่ ชายหนุม่ - 38 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
สาวเท้ าเข้ ามาหาเธอจ้ องมองเขม่น “เธอด้ วยเหมือนกัน...” น� ้ำเสียงยังแข็งกร้ าว “ยังอุตส่าห์ตามมาถึงจนได้ ” แพรชมพูเชิดหน้ าขาวๆ ใช้ สมองหยักๆ คิดปะติดปะต่อเรื่ องราวทังหมด ้ แล้ วภาพเหตุการณ์ตา่ งๆ ก็โผล่ออกมาเป็ นฉากๆ ให้ เธอเข้ าใจว่า พี่ชายยายนิไปรับ เธอตังแต่ ้ เช้ าแล้ ว แต่เขาคงเห็นว่าอิสระมาด้ วย เลยแกล้ งท�ำทีท่าทางไม่ดีกบั เธอ เพื่อหวังให้ เธอคิดว่าเขาเป็ นคนโรคร้ าย จะได้ เป็ นการแก้ แค้ นเธอกับอิสระสินะ “เป็ นผู้ใหญ่เสียเปล่า วุฒิภาวะไม่มีเลย” แพรชมพูเปรย แล้ วเบือนหน้ าหนี “เธอว่าใคร...” เธอเห็นคิ ้วเขาขมวดยุง่ “ฉันงันหรื ้ อ ที่ไม่มีวฒ ุ ิภาวะ” “ใช่! ก็...” “พู”่ อิสระเรี ยกขัด “เฉยๆ เถอะ” “ก็เขา...” เธอพยายามอธิบาย “พู”่ “เฮ้ อออ...ก็ได้ ” แพรชมพูกระแทกเสียงค�ำหลังอย่างขัดใจ แต่เมือ่ มองตามเพือ่ นชายทีบ่ ้ ยุ ใบ้ สายตาไปยังนิรชาทีย่ งั ท�ำหน้ าหนักใจ หญิงสาวก็จงึ ได้ แต่ท�ำหน้ าบึ ้งสงบปากสงบค�ำ “พี่ตณ ิ ณ์คะ” นิรชาเข้ ามาเกาะแขน “พรุ่งนี ้เช้ า พี่จะต้ องไม่เห็นเขาอีก” แพรชมพูมองหน้ าติณณ์อย่างนึกเคือง แทนที่พี่ชายจะใจอ่อน ยอมไว้ น้อง สาวบ้ าง ซ� ้ำยังยื่นค�ำขาด จนเพื่อนเธอที่ยืนเกาะแขนเขาหน้ าสลด เธอเริ่ มไม่อยาก ทนกับพี่ชายที่ไร้ เหตุผลกับน้ องสาว จึง ยืนเท้ าสะเอวยื่นหน้ ามาต่อว่าเจ้ าของบ้ าน “มากเกินไปแล้ วนะ คุณคิดว่าเราอยากจะมาอยู่ที่นี่นักหรื อไง บ้ านที่มี แต่ค�ำสัง่ เผด็จการ ไม่มีใครอยากเข้ าใกล้ หรอก นี่มนั ยุคไหน พ.ศ.ไหนแล้ ว อ้ อ...ฉัน จะบอกอะไรให้ นะ ทีฉ่ นั ต้ องถ่อสังขารมาไกลถึงทีน่ ี่ เพราะคิดถึงเพือ่ น ฉันมาหาเพือ่ น ไม่ได้ มาหาคุณ” มันเหมือนมีบางอย่างเข้ ามากระแทกอารมณ์เขา ร่ างสูงใหญ่เดินกลับเข้ า มาหาเธอ สายตาเข้ มจ้ องเขม็งมาอย่างเอาเรื่ อง ถึงแม้ จะรู้ สกึ หวัน่ ๆ ไปบ้ างก็ตาม - 39 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
แต่ต้องท�ำใจดีส้ เู สือ ก็เข้ ามายืนอยูต่ รงนี ้แล้ วจะให้ เธอนัง่ ฟั งอยูเ่ ฉยๆ คงจะท�ำไม่ได้ “คิดว่ากาแฟแก้ วเดียว จะท�ำอะไรไอ้ โจรโรคจิตคนนี ้กลัวได้ งนหรื ั ้ อ เธอนี่มนั จริ งๆ เจ้ าของบ้ านเขาไม่ต้อนรับยังดันทุรัง” น� ้ำเสียงนันเย้ ้ ยหยันไม่ตา่ งจากสีหน้ า ค�ำพูดของติณณ์ชวนให้ ทกุ คนหันมองที่เธอ “มีอะไรหรื อพู”่ อิสระเป็ นคนเอ่ยถามค�ำแรก แพรชมพูท�ำหน้ าเหยเก กลืนน�ำ้ ลายลงคอขณะช�ำเลืองมองตอบนิ รชา หญิงสาวสารภาพเสียงอ่อย “พู่ เอ่อ...พูเ่ อากาแฟร้ อนสาดใส่พี่ชายเธอเมื่อเช้ านี ้” “ห๊ า! พู.่ ..” อิสระท�ำเสียงตกใจ แต่เขายังไม่ได้ พดู อะไรต่อเธอจึงรี บพูดแทรก “พู่ไม่ผิดนะ ก็ใครจะไปรู้ ละ่ ว่าเขาจะมารับ จู่ๆ ก็มากระชากแขนจะพาไป ขึ ้นรถ พูก่ ็กลัวนะสิ คิดว่าคนบ้ า คนโรคจิตที่คอยตามจับคนสวยๆ เหมือนในข่าว” “คนสวย” ติณณ์ทวนค�ำเธอพลางท�ำหน้ ายิ ้มเยาะมาอย่างน่าหมัน่ ไส้ เขามองส�ำรวจ คนสวยอย่างเธอตังแต่ ้ หวั จรดเท้ า ด้ วยท่าทางกวนๆ “ยังมีหน้ ามาแก้ ตวั ” ชายหนุม่ นึกถึงเมือ่ เช้ าแล้ วยังเจ็บใจไม่หายทีเ่ ธอท�ำเขาเสียอารมณ์ เสียเวลา ถ้ ารู้ก่อนว่าเธอมากับนายอิสระ เขาจะไม่ปล่อยเธอไว้ อย่างนันแน่ ้ ไม่ให้ มีโอกาสเธอ มาเสนอหน้ าเถียงเขาคอเป็ นเอ็นถึงในบ้ านได้ เพราะเขาจะทุกวิธีเพื่อให้ สองคนนี ้ กระโดดขึ ้นรถกลับกรุงเทพฯ ไปเดี๋ยวนันเลย ้ “กลับไปได้ แล้ ว บ้ านนี ้ไม่ใช่ที่พกั พิงของพวกเร่รอน” ติณณ์วา่ เสียงเขียวแล้ ว หมุนตัว เตรี ยมเดินออกจากห้ องแต่ต้องหยุดเมื่อนิรชาเรี ยกไว้ “พี่ตณ ิ ณ์!” นิรชาพูดเสียงสัน่ เพราะนึกน้ อยใจพี่ชายที่ไม่ไว้ หน้ า “อ๊ อดไม่ใช่พวกเร่รอน เขาเป็ นคนรักของนิ เรารักกัน นิรักอ๊ อด นิไม่ร้ ูวา่ ใน อนาคตความรักของนิมนั จะเปลี่ยนไป แต่นิอยากมีความสุขตังแต่ ้ วนั นี ้ ไม่ใช่เอา เวลาทังหมดมานั ้ ง่ จมกับความกลัวแล้ วไม่กล้ าเริ่ มต้ น พี่ติณณ์มีความสุขรึ เปล่าที่ - 40 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ยึดติดกับอดีต พีต่ ณ ิ ณ์ขงั ใครไว้ ในคุกแห่งความเกลียด ขังคนทีท่ �ำร้ ายพี่ หรือตัวพีเ่ อง” ไม่มีค�ำตอบใดจากติณณ์ เขาเพียงยืนมองน้ องสาวแล้ วมองเลยข้ ามบ่า นิรชาไปยังชายหนุม่ ที่ออ่ นวัยกว่าเห็น อิสระเอื ้อมมือบีบแขนน้ องสาวของเขา จากนันก็ ้ ขยับออกมายืนข้ างๆ เธอ ก่อนพูด “ผมกับพูจ่ ะไปพักที่อื่นครับ” “ดี” ติ ณ ณ์ ต อบรั บ สัน้ ๆ ใบหน้ าเข้ มเหยี ย ดยิ ม้ และก�ำลัง จะผละออกไป แต่ ประโยคหลังของอิสระ ดันมาดึงเขาเอาไว้ อีกอย่างช่วยไม่ได้ “แต่ผมจะมาหานิอกี ผมรักนิ เรารักกัน ความรักของผมอะไรก็ห้ามไม่ได้ ครับ” “อวดดี” ติณณ์ตะคอกกลับด้ วยความโกรธ “ค�ำว่ารักของนายมันก็แค่อากาศ จะเอาอะไรมารับประกัน” “ผมรู้วา่ น� ้ำหนักค�ำพูดของผมมันไม่มากพอที่จะให้ พี่ตณ ิ ณ์เชื่อ แต่ผมอยาก จะขอ ให้ โอกาส...” “ไม่!” ชายหนุม่ ตัดบท “โอกาสเดียวที่มีคือไปจากบ้ านหลังนี ้ซะ!” ติณณ์ ชี ้นิ ้วไปยังประตูทางออก แม้ ใจของเขาจะสัน่ เทิ ้มเมื่อมองดวงหน้ า ซีดเซียวของน้ องสาว เธอสัน่ ศีรษะมีแววตาที่ดแู ปลกไปจนเขากังวล “พี่ตณ ิ ณ์ไม่เปลี่ยนจริ งๆ พี่ตณ ิ ณ์ไม่เคยเข้ าใจอะไรเลย” ติณณ์จ้องหน้ าน้ องสาว รู้ ว่านิรชาก�ำลังเสียใจ แต่เขายอมท�ำให้ น้องสาว เสียใจวันนี ้ ยังดีกว่าปล่อยให้ เลยตามเลย แล้ ววันหนึง่ เธอก็ต้องพบกับความผิดหวัง อยูด่ ี “นอกจากพี่แล้ ว ก็ไม่มีใครรักเราจริ งหรอกนะนิ บนโลกใบนี ้ไม่มีใครที่รักเรา จริ ง ทุกคนโกหกหลอกลวง ไอ้ นี่ก็เหมือนกัน ถ้ ายังไม่เชื่อพี่ สักวันเราจะเสียใจ” “แล้ วพีต่ ณ ิ ณ์คดิ ว่าทุกวันนี ้นิไม่เสียใจเหรอ นิไม่ใช่ตวั แทนแห่งความสูญเสีย ของพี่นะ เราอาจจะเสียพ่อกับแม่ พี่อาจจะเสียพี่โรสไป แต่มนั ...” “นิรชา!” ติณณ์ตะโกนลัน่ เมื่อน้ องสาวท�ำท่าจะฉีกรอยแผลที่เขาพยายามปกปิ ด - 41 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“เพราะไอ้ หมอนี่ใช่ไหม... ใช่ไหม! ที่ท�ำให้ นิกล้ ากระแทกเสียงใส่พี่แบบนี ้” ติณณ์ชี ้นิ ้วไปที่ชายหนุม่ ตรงหน้ าด้ วยความไม่พอใจ ยกความผิดทังหมดไป ้ ให้ ผ้ ชู ายคนนี ้ ที่ท�ำให้ นิรชากล้ าแข็งข้ อ ก้ าวร้ าวกับพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเอง “พี่ติณณ์อย่าโยนความผิดให้ คนอื่นเลยค่ะ อ๊ อดเป็ นคนรักของนิ เรารักกัน อ๊ อดไม่เคยท�ำอะไรให้ นิเสียใจ ท�ำไมพี่ตณ ิ ณ์ไม่ยอมเข้ าใจสักที” “นิร้ ูจกั ความรักดีพองันเหรอ” ้ “ไม่คะ่ แต่นมิ นั่ ใจว่าอ๊ อดจะท�ำให้ นริ ้ ูจกั ค�ำๆ นันได้ ้ ดดี ้ วย ท�ำไมพีไ่ ม่ให้ โอกาส เราได้ พิสจู น์ตวั เอง” “พี่ตณ ิ ณ์ครับ” “หุบปากซะ” ติณณ์ชี ้หน้ าอิสระ “นายก�ำลังท�ำให้ น้องสาวฉันกลายเป็ นคน นิสยั ไม่ดี” “โธ่เอ๊ ย...ดีแต่โทษคนอื่น” แพรชมพูแทรก “เธอก็เหมือนกัน” เขาหันมาทางแพรชมพู “พาเพื่อนของเธอกลับกรุงเทพฯ ไปซะ แล้ วอย่ากลับมาเหยียบบ้ านนี ้อีก” “พี่ตณ ิ ณ์!” นิรชากระแทกเสียง โกรธที่พี่ชายไม่ให้ เกียรติเพื่อนของเธอ “ถ้ า พี่ไม่ยอมเข้ าใจอะไรแบบนี ้อีก นิจะไปกรุงเทพฯ กับอ๊ อด” “อย่าพูดใช้ อารมณ์กบั พี่ตณ ิ ณ์สนิ ิ...” อ๊ อดรี บปรามเพราะไม่อยากให้ พี่น้องต้ องมีปากเสียงกัน อย่างน้ อยมันก็นา่ จะมีสกั วิธีที่ท�ำให้ ตณ ิ ณ์เข้ าใจ และเห็นใจในความรักของเขากับนิรชา “อ๊ อดไม่ต้องพูดอะไรแล้ ว นิท�ำตามค�ำสัง่ ของพี่ตณ ิ ณ์มากพอแล้ ว” “นิรชา! ท�ำไมเราไม่เข้ าใจอะไรเลย” ติณณ์ตะคอกด้ วยอารมณ์ที่ฉนุ เฉียว “พี่ตณ ิ ณ์ตา่ งหากล่ะคะ ที่ไม่เคยเข้ าใจอะไรเลย ไม่เคยเลย!” นิรชาตะโกนใส่พี่ชาย แล้ ววิ่งออกจากบ้ านไปทังๆ ้ ที่ร่างกายยังอ่อนแอ โดย ไม่ฟังเสียงเรี ยกของใคร ไม่ฟังแม้ แต่ค�ำทัดทานของคนที่รัก “นิ! หยุดก่อนจะไปไหน!” อิสระรี บวิง่ ตามนิรชาไป พร้ อมตะโกนเรี ยก ในขณะนันมื ้ ดครึม้ และเวลาต่อ มา ท้ องฟ้าก็เริ่ มส่งเสียงค�ำราม จากนันน� ้ ้ำฝนก็เทลงมา - 42 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
เหลืออด
แพรชมพูที่หายอึ ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้ าหันมากระแทกเสียงใส่ตณ ิ ณ์อย่าง
“พอใจแล้ วใช่ไหม พอใจกับผลงานแล้ วสินะ” หญิงสาวต่อว่าเขา แล้ ววิ่งฝ่ าสายฝนตามเพื่อนทังสองออกไปอี ้ กคน ส่วน ป้าทองทีท่ �ำความสะอาดในครัว ได้ ยนิ ก็เลยออกมาดู นางมองหน้ าติณณ์ สลับกับเห็น หลังแพรชมพูวงิ่ ออกไปจากบ้ านไวๆ จึงรุดไปทีป่ ระตูกเ็ ห็นทังสามวิ ้ ง่ ไล่ตามกันไปติดๆ หญิงสูงวัยมองเด็กทังสามน ้ � ้ำตาคลอ รู้สกึ เป็ นห่วงนิรชาจับใจเพราะรู้วา่ เธอ ยังไม่คอ่ ยแข็งแรงดี “โธ่คณ ุ นิ...” แม่บ้านสูงวัยทอดสายตาปราณีมายังชายหนุ่มสงสารและเข้ าใจเขา คงมี แต่ตณ ิ ณ์ที่นิ่งอึ ้ง งงงัน สายฝนเทลงมาในเวลาไม่นาน กระแสน� ้ำเย็นที่หล่นมากระแทกร่ างกาย ท�ำให้ หญิงสาวหนาวสัน่ เธอวิ่งตามเพื่อนทังสองมาติ ้ ดๆ ทังยั ้ งตะโกนเรี ยก แต่ทงั ้ นิรชาและอิสระหานไปจากสายตาคนทังคู ้ ่ แพรชมพูยืนเคว้ งคว้ างกลางสายฝน เวลานี ้รู้ สกึ โกรธจริ งๆ โกรธที่ตวั เอง วิ่งตามเพื่อนไม่ทนั โกรธที่เธอพาอ๊ อดมาที่นี่ตงแต่ ั ้ แรก โกรธที่เพื่อนทังสองท�ำอะไร ้ โง่ๆ โกรธ...โกรธที่สดุ เธอโกรธติณณ์ ที่ยึดแต่ความคิดของตัวเองจนเรื่ องราวมัน บานปลาย แล้ วตาบ้ านัน่ ไม่คดิ จะตามน้ องสาวเลยหรื อไง แพรชมพูนึกโกรธพาลเตะน� ้ำที่นองบนถนนแก้ หงุดหงิด ซึง่ มันก็ไม่ได้ ช่วย ให้ ร้ ูสกึ ดีขึ ้นเลย แต่พออารมณ์โมโหลดลง ความกังวลก็เข้ ามาแทนที่... แล้ วคืนนี ้เธอ จะไปนอนที่ไหน ถ้ าจะกลับไปอาศัยนอนที่บ้านนายติณณ์คงไม่เหมาะ ไม่ใช่วา่ กลัว เธอแค่ไม่อยากยุง่ เกี่ยวกับเขา แต่เสื ้อผ้ า กระเป๋ าตังค์ โทรศัพท์มือถือก็อยูท่ ี่นนั่ หมด... ยังไงก็คงต้ องกลับ ไปเอา แต่ครัน้ มองย้ อนกลับไป ก็เริ่ มเข้ าใจอีกอย่างหนึง่ แล้ วว่า เธอหลงทาง! - 43 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“โธ่เว้ ย!!!” หญิงสาวกรี ดร้ องพลางกระทืบเท้ าคล้ ายเด็กถูกขัดใจ ก็จะให้ เธอท�ำอะไร มากกว่านี ้ล่ะ มองไปรอบตัว มีแต่ทะเล ต้ นไม้ ความมืด และความเปล่าเปลี่ยว อีกทังสายฝนยั ้ งตกกระหน�่ำไม่มีที่ทา่ จะหยุดกระแทกเนื ้อตัวเธอจนรู้สกึ เจ็บ ไปหมด บ้ าที่สดุ ...แพรชมพูสบถ เตะน� ้ำบนถนนระบายอารมณ์อีกครัง้ เมื่อนึกถึง สิง่ ที่ต้องจัดการ ของส�ำคัญทุกอย่างล้ วนกองอยู่ในบ้ านของนิรชา แต่เธอจ�ำทางกลับไม่ได้ เมืองภูเก็ตก็ไม่ใช่สถานที่ค้ นุ เคยเสียด้ วย แถวๆ นี ้ก็ไม่มีบ้านคนพอที่จะให้ ถามทาง พิรุณที่ยงั พร่ างพรมมาอย่างต่อเนื่องยิ่งท�ำให้ รถราบนถนนโล่งเงียบ แล้ ว เธอหาทางกลับได้ จากใคร คิดพลางพาร่างกายที่หนาวสัน่ หลบเข้ านัง่ ขดตัวอยูใ่ ต้ ร่ม ไม้ ข้างทาง รอบๆ ตัว ก็ทงเงี ั ้ ยบทังเปลี ้ ่ยว จึงเกิดความหวาดกลัวขึ ้นในใจ เมื่อนึกถึง หนังสยองขวัญสิ ้นคิดที่เคยดูมาก็ยิ่งกลัว หญิ งสาวส่ายหน้ าแรงๆ บอกตัวเองให้ เลิกคิด เธอลุกขึน้ ยืนตัง้ สติ เธอ ต้ องหาทางไปยังสถานีต�ำรวจ หรื อที่ไหนก็ได้ ที่มีคนและปลอดภัยกว่าที่นี่ อย่าง น้ อยๆ มันก็เป็ นการเริ่ มต้ นที่ดี เธอบอกกับตัวเองอย่างนัน้ แต่...เธอจะไปทางไหนล่ะ ทังซ้ ้ ายดี หรื อขวาดี คิดแล้ วก็ถอนหายใจ ไม่นกึ ว่าเธอจะต้ องมาเผชิญวิบากกรรมในวันหยุดพัก ผ่อน ขณะที่ก�ำลังลังเล ฉับพลันนันเอง ้ เธอก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีแรงมหาศาลมา ฉุดแขนของเธอ หญิงสาวหลับตาปี๋ ร้องกรี๊ ดสุดเสียง “ซ้ อมกล่องเสียงหรื อไง” เสียงตะคอกห้ าวๆคุ้นๆ ท�ำให้ ระดับเสียงของเธอลดลง แล้ วเผยอเปลือกตา มอง จากนันก็ ้ กระชากแขนตัวเองกลับเมื่อรู้วา่ เป็ นเขา “มัวแต่เหม่อ เดินเอ้ อระเหย ฉันตามอยูข่ ้ างหลังตังนานยั ้ งไม่ร้ ูสกึ ตัวอีก ถ้ า ฉันเป็ นคนร้ ายขึ ้นมาจริ งๆ จะท�ำยังไง” เขาพูดเหมือนตะคอก แพรชมพูจ้องหน้ าเขาแล้ วต่อว่า “ท�ำอย่างกับว่าตัวเองไม่ร้าย แล้ วเพื่อนฉัน - 44 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ล่ะอยูไ่ หน” แล้ วถามเร่งเร้ าอยากรู้ขา่ วความคืบหน้ า ระหว่างที่เธอหลงทางเขาอาจ พบกันแล้ ว “ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ ว่านิรชาอยูไ่ หน” “เอ๊ ะ!” หญิงสาวฉุนกึก คนบ้ าอะไรปั ดความรับผิดชอบ น้ องสาวตัวเองแท้ ๆ “คุณไม่ได้ ออกไปตามหายายนิหรื อไง” ติณณ์สา่ ยหน้ าใส่ละม้ ายผู้ใหญ่ระอาเด็ก แพรชมพูหมัน่ ไส้ นึกอยากกระโดด งับจมูกเขาสักที จะได้ เลิกท�ำหน้ าแบบนี ้ แต่จะกระโดดงับยังไงเขาตัวสูงกว่าเธอ ตังเยอะ ้ “วิ่งตามออกมายืนตากฝนอยูอ่ ย่างเธอนี ้ มันจะมีประโยชน์อะไร” เฮ้ ย อีตาบ้ า ถามดีๆ ยังมาย้ อนด่า ที่ทกุ คนต้ องวุน่ วายอย่างนี ้ไม่เพราะเขา หรื อไง “แต่เพื่อนฉันล่ะ เขาจะไปทางไหน ฝนตกแรงอย่างนี ้จะไปซุกอยู่ยงั ไง ถ้ า เจอคนบ้ าจะท�ำยังไง” หญิงสาวเอ่ยเปรยๆ ราวกับสิ่งนันมั ้ นต้ องเกิดขึ ้น หัวสมองคิดไปสารพัด นึกไปนึกมาก็พาลคิดไปอีกว่า ตอนนี ้สองคนนันก็ ้ นา่ จะหนาว หิว และง่วงไม่แพ้ เธอ ติณณ์หวั เราะหึ แค่หเึ ดียวจริ งๆ “ถ้ าเพื่อนเธอไม่เก่งแต่ปาก เขาก็คงดูแลยายนิได้ ” สายตาเข้ มส�ำรวจเธอ มีแววหยามเหยียด แล้ วยังพูดต่ออีกว่า “ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไหม” “ฉันแข็งแรงดี ไม่มีอะไรต้ องห่วง” เธอยืนหน้ าเถียงแต่เพราะถูกเขาหัวเราะ ใส่เลยต้ องท�ำหน้ าบึ ้งฉับพลัน “แล้ วใครกันล่ะที่แหกปากร้ องลัน่ เมื่อกี ้” “ก็คนมันตกใจ ตามมาเงียบๆ แล้ วจูๆ่ ก็กระชากแขน ฉันก็คดิ ว่าโจรจะมา ฉุดไปข่มขืนน่ะสิ” คนพูดท�ำหน้ าหงิกมองติณณ์ที่หวั เราะขบขันราวก�ำลังดูหนังตลก “เธอคงเจอโจรที่สิ ้นคิดสุดๆเลยล่ะ” ค�ำพูดเขาตอกย� ้ำมาให้ คนฟั งยิ่งเจ็บใจ - 45 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
เอ๊ ะ...” แพรชมพูเงยหน้ าจะโต้ กลับแต่ชายหนุม่ ยกมือห้ าม “เอาล่ะๆ กลับเหอะ ฉันยังไม่อยากทะเลาะกับเธอตอนนี ้” เธอมองคนชวนอย่างชัง่ ใจ เขาเพิ่งตะเพิดเธอออกมาหยกๆ แล้ วมาท�ำชวน แต่ถงึ อย่างนันก็ ้ เหอะ ตอนนี ้ระแวงไปเธอก็ล�ำบากเองเปล่าๆ เพราะตอนนี ้เธอหนาว หิว แล้ วก็งว่ งเอามากๆ “ตกลงจะกลับด้ วยกันไหม” เขาถามย� ้ำ แพรชมพูสะบัดหน้ าเชิดใส่ค�ำถามเข้ มๆของชายหนุม่ แล้ วเดินน�ำจนเขาต้ อง ยกมือขึ ้นกอดอกแล้ วพูดอย่างเซ็งๆ “ผิดแล้ ว บ้ านฉันอยูท่ างนี ้!” กลับถึงบ้ านติณณ์กจ็ ดั แจงให้ แขกของน้ องสาวไปอาบน� ้ำ กินข้ าว โดยก�ำชับ ให้ ปา้ ทองดูแลอย่างใกล้ ชิด แต่ไม่ใช่เพราะเป็ นห่วง เขากลัวเธอจะสร้ างปั ญหามาให้ อีก ส่วนตัวเขาก็มานัง่ ไล่กดโทรศัพท์หาคนทีน่ ริ ชาอาจไปพึง่ พา แต่เท่าทีเ่ ขาติดต่อไป ไม่มีใครรู้เลยว่านิรชาอยูท่ ี่ไหน... ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงเมื่อเห็นป้าทองก้ าวเข้ ามาพร้ อมถ้ วยข้ าวต้ มที่มี ควันหอมฉุย “ทานอะไรเสียหน่อยนะคะ” นางวางถ้ วยนันลงบนโต๊ ้ ะ “แล้ วเพื่อนนิละ่ ครับ” “หลับไปแล้ วค่ะ คงจะเพลียตอนแรกบอกจะรอฟั งข่าว แต่พอป้าหันหลังให้ เท่านันแหละ ้ เธอก็หลับปุ๋ ยอยูบ่ นโซฟาไปแล้ วค่ะ เป็ นยังไงคะได้ ขา่ วคุณนิหรื อยัง” ติณณ์สา่ ยหน้ าแทนค�ำตอบ “เฮ้ อ คุณนิก็เอาแต่ใจไม่เข้ าใจเลยว่าพี่ชายเป็ นห่วง” ป้าทองพูดเพราะรู้ จักนายจ้ างรุ่ นลูกคนนีด้ ี นางรู้ ว่าเขาคิดอย่างไร สิ่งที่ นิรชาพูดนันเป็ ้ นจริ ง แต่หากมองในมุมของติณณ์ เขาก็นา่ สงสาร “ผมอาจจะผิดเอง” “อย่าคิดมากเลยค่ะ ป้าว่าตอนนี ้รี บตามหาคุณนิให้ เจอก่อนดีกว่า หายไป - 46 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
แบบนี ้ไม่ดีแน่” “นิไม่เคยออกไปไหน คงไปไม่ไกลเดี๋ยวก็กลับมา” เขาพูดเหมือนต้ องการให้ ก�ำลังใจตัวเอง “แต่แถวนี ้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ วนะคะ พวกอาเมนตาน่ากลัวค่ะ” “ไม่มอี ะไรหรอกครับป้า” ชายหนุม่ รีบเอ่ย คล้ ายต้ องการช่วงชิงก�ำลังใจไว้ ให้ อยูก่ บั ตัวนานที่สดุ “คืนนี ้ป้าพักที่นี่แล้ วกันนะครับ อยูเ่ ป็ นเพื่อนแขกของยายนิด้วย เขาคงไม่อยากไว้ ใจผมเท่าไหร่” “คิดมากเกินไปแล้ วค่ะ” ป้าทองยิ ้ม “งันเดี ้ ๋ยวป้าปลุกคุณชมพูเ่ ข้ าไปนอนใน ห้ องดีกว่านะคะ ปล่อยให้ นอนแบบนี ้มีหวังปวดเมื่อยทังตั ้ ว” “ไม่ต้องหรอกครับ” เขาค้ าน “ปล่อยไว้ อย่างนันแหละ ้ เดี๋ยวผมจัดการเอง ป้าไปพักผ่อนเถอะครับ” “ค่ะ” แม่บ้านรี บปาก นางส่งยิ ้มให้ เขาก่อนเดินออกจากห้ อง ชายหนุม่ ตักข้ าวต้ มเข้ าปาก สมองก็คิดถึงการตามหานิรชา แต่ใจหนึง่ ก็อด ที่จะเผลอแวบไปนึกเห็นหน้ าคนที่นอนหลับปุ๋ ยอยูบ่ นโซฟาในห้ องนัง่ เล่นไม่ได้ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเหนื่อยหมดฤทธิ์ ป่ านนี ้เธอก็คงกวนเขาไม่เลิก ผู้หญิงอะไร ดื ้อด้ านชะมัด!
- 47 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
แสงร�ำไรภายในห้ องนอน กับเสียงนกยามเช้ าปลุกให้ เธอตืน่ มานัง่ หาวพลาง บิดขี ้เกียจ รู้ สึกขอบคุณเช้ าวันใหม่อนั สดใส เธอยิ ้มให้ กบั ความอบอุ่นของผ้ าห่ม ผืนหนา ความนุม่ สบายของเตียงนอน และ ถ้ าหากไม่ทนั ฉุกคิดขึ ้นมาได้ เสียก่อนนะ ว่าเมื่อวานเพื่อนของเธอทังสองคนหายตั ้ วไปจากบ้ าน เธอคงรู้สกึ สดชื่นกว่านี ้ แพรชมพูผดุ นัง่ จ�ำได้ วา่ เธอนอนดูโทรทัศน์ตรงโซฟา เพือ่ รอฟั งข่าวของเพือ่ น จากติณณ์ที่ก�ำลังไล่กดโทรศัพท์ตดิ ต่อคนนันคนนี ้ ้ให้ วนุ่ วาย แล้ วจูๆ่ ท�ำไมถึงมานอนในห้ องได้ ละเมอเสียล่ะมัง้ หญิงสาวลุกจากเตียง เดินเอามือปิ ดปากหาวหวอดๆ ออกจากห้ องสภาพ ผมเผ้ ายุง่ เหยิง ตังใจจะลงไปหยิ ้ บโทรศัพท์มือถือที่ชาร์ ตแบตเตอรี่ ทิ ้งไว้ เมื่อคืนเพื่อ โทรหาเพื่อนทังสอง ้ แต่พอลงมาก็พบติณณ์ก�ำลังคุยอยูก่ บั ต�ำรวจสองนายที่ระเบียง หน้ าบ้ านเธอจึงแอบฟั ง “ยังหาไม่พบครับ แต่ทางเราก�ำลังตามสืบอยูค่ รับ” ต�ำรวจนายหนึง่ กล่าว “แล้ วอาการคนเจ็บ...” ติณณ์กดั ฟั นถาม “คุณอิสระร่างกายมีแผลฟกช� ้ำนิดหน่อย” หญิงสาวหูผงึ่ ทันทีที่ได้ ยินชื่อเพื่อน นัน่ ก็หมายความว่า มีเรื่ องไม่ดีเกิดขึ ้น กับสองคนนัน้ - 48 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ตอนนี ้อยู่ที่โรงพยาบาล” ต�ำรวจอีกนายหนึง่ บอกชื่อโรงพยาบาล “ผู้กอง ก�ำลังสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม ถ้ าคุณจะไปเยี่ยมเราอาจจะ...” “ไปค่ะไป!” หญิงสาวโผล่ออกมาจากที่หลบซ่อน “ฉันจะไปเยี่ยมเขา” ชายหนุ่มผู้เป็ นเจ้ าของบ้ านมองมาทางเธอ สีหน้ ายุง่ ยากใจ ทว่าหญิงสาว หาได้ สนไม่ เธอวิ่งมายืนอยูข่ ้ างเขาภายในระยะเวลาอันรวดเร็ ว แล้ วบอกกับต�ำรวจ ทังสองนาย ้ “เราไปกันตอนนี ้เลยนะคะ” นายต�ำรวจขมวดคิ ้วเป็ นเชิงถามติณณ์วา่ ผู้หญิงคนนี ้เป็ นใคร ซึง่ ชายหนุ่ม เองก็พอจะเข้ าใจในอาการนัน้ จึงตอบ “เพื่อนนายอิสระครับ” “อ๋อ ที่มาจากกรุงเทพด้ วยกันสินะครับ งันดี ้ เลยผู้กองอาจจะอยากสอบถาม อะไรด้ วยสักเล็กน้ อย” “ได้ คะ่ ฉันยินดีเต็มที่” เธอว่า แล้ วเงยมองหน้ าติณณ์ เห็นฝ่ ายนันท�ำหน้ ้ า เนือยๆ เซ็งๆ แล้ วปรี๊ ด แต่ต้องพยายามไม่สนใจ เพื่อนของเธอส�ำคัญกว่าอารมณ์ บูดบึ ้งของเขา ฉะนันเธอก็ ้ เลยฉีกยิ ้มกว้ างๆ ให้ พี่ชายนิรชา แล้ วว่า “ไปสิคณ ุ ” “สภาพแบบนี ้น่ะเหรอ” เขากวาดตามองเธอตังแต่ ้ หวั จรดเท้ า “อย่างนี ้แหละไม่เป็ นไรหรอก ฉันไม่อาย” “แต่ฉนั อาย” พูดจบเขาก็หนั มาบอกกับเจ้ าหน้ าที่ต�ำรวจ “เดี๋ยวผมตามไป ครับ” ในห้ องคนไข้ พเิ ศษของโรงพยาบาลประจ�ำจังหวัด แพรชมพูมองอิสระทีน่ อน อยูบ่ นเตียงโดยมีนายต�ำรวจอีกคนนัง่ อยูข่ ้ างๆ “เป็ นไงมัง่ อ๊ อด” คนถามเอานิ ้วจิ ้มที่ท้องแขนของเพื่อนหนุม่ ซึง่ เขียวปั ด ท�ำเอาอีกฝ่ ายสะดุ้ง “เจ็บไหมอะ” “ไม่เจ็บนะ ถ้ าพูไ่ ม่เอานิ ้วมาแตะมัน” ชายหนุม่ ว่า “แล้ วมาได้ ยงั ไง” - 49 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
เธอไม่ตอบแต่บ้ ยุ ปากไปทางประตู อิสระจึงเห็นว่าติณณ์ยืนจังก้ าอยูต่ รงนัน้ “สวัสดีครับพี่ตณ ิ ณ์” อิสระยกมือไหว้ หากพี่ชายของนิรชามองมาด้ วยแวว ตาที่ขงึ ตึง “สะใจรึยงั ” “พี่ตณ ิ ณ์ครับ ผม...” “ฉันไม่เคยดูใครผิด คนไร้ น� ้ำยาอย่างแก มันจะปกป้องใครได้ ” แพรชมพูขมวดคิ ้วกับค�ำพูดของติณณ์ เธอไม่พอใจที่เขาเอาแต่โทษคนอื่น จากที่ฟังมาคร่าวๆ ป้าทองบอกว่าทางต�ำรวจก�ำลังตังข้ ้ อสันนิษฐานว่า นิรชาหายตัว ไปอาจเป็ นฝี มอื ของกลุม่ อาเมนตาทีม่ กั ลักพาตัวหญิงสาวทีอ่ ยูใ่ นช่วงวัยรุ่น และผู้ชาย ที่สว่ นใหญ่มีประวัตเิ กี่ยวกับยาเสพติด เหตุการณ์ครัง้ นี ้ก็ท�ำให้ ทกุ คนเสียใจ ไม่เห็นต้ องมากล่าวโทษว่าเป็ นความ ผิดของใคร อีกอย่างเธอก็เชื่อว่าอิสระต้ องพยายามอย่างเต็มที่อยูแ่ ล้ ว เธอก�ำลังจะโต้ ตอบแต่อิสระฉวยมือเธอแล้ วมองมาเหมือนส่งสัญญาณให้ หยุด เธอจึงยอมเงียบและเริ่ มสังหรณ์ใจพิกลว่าเพื่อนชายอาจคิดท�ำอะไรบางอย่าง ลงไป นายต�ำรวจที่นั่งอยู่อย่างสงบเสงี่ยมในห้ องมานาน ส่งเสียงกระแอมคัน่ เหตุการณ์ที่อาจบานปลาย “สวัสดีครับคุณติณณ์” “สวัสดีครับผู้กอง” ติณณ์ตอบรับแล้ วซักถาม “ผมอยากรู้วา่ ตอนนี ้น้ องสาวผมเป็ นยังไงบ้ าง” “ใจเย็นๆ นะครับ ทางต�ำรวจพยายามสุดความสามารถ อีกไม่นานต้ องเจอ ครับ” “สรุปคือรอ งันผมก็ ้ เสียเวลาเปล่า ที่มาถึงนี่เพื่อจะได้ ยินแค่ค�ำว่า ‘รอก่อน’ แล้ วไม่มีอะไรคืบหน้ ามากกว่านี ้” “ไม่ถงึ ขันนั ้ นหรอกครั ้ บ” คนถูกต่อว่ายังปั น้ หน้ ายิ ้ม “ก็มาช่วยให้ ปากค�ำเพิม่ เติมถึงวันที่เกิดเหตุ แล้ วก็รายละเอียดอื่นๆ ของคุณนิรชาเท่านันแหละครั ้ บ” “ผมตอบค�ำถามพวกนันกั ้ บเจ้ าหน้ าที่ไปแล้ วหนึง่ รอบ ถ้ าจะให้ พดู อีกรอบ - 50 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ช่วยอัดเสียงผมด้ วย เพราะถ้ าเดาไม่ผิด เดี๋ยวก็ต้องมาถามผมอีก แล้ วผมก็จะพูดแต่ แบบเดิม ว่านิรชาไม่เคยมีพฤติกรรมผิดปกติใดๆ รวมทังไม่ ้ เคยสร้ างพฤติกรรมเสี่ยง ด้ วย จนกระทัง่ ผู้ชายคนนี ้กับผู้หญิงคนนี ้เข้ ามาในบ้ านผม ชัดไหมครับ” แพรชมพูหน้ าชา ตกลงตอนนี ้เธอกับอิสระกลายเป็ นตัวปั ญหาไปแล้ ว? อีตาบ้ าเอ๊ ย ไม่เคยมองตัวเองเลยหรื อไง นายต�ำรวจหุบยิ ้ม มองมาทางเธอก่อนหันกลับไปที่ตณ ิ ณ์อีกครัง้ “งันเอาเป็ ้ นว่า ค�ำให้ การของคุณผมจะฟั งจากคนของผมก่อนนะครับ แล้ ว ผมจะติดต่ออีกรอบหากต้ องการอะไรการเพิ่มเติม” ติณณ์ก็สง่ เสียงอือในล�ำคอ “แต่ยงั ไงก็คงต้ องคุยกับคุณผู้หญิงก่อน เพราะว่าเป็ นผู้ร่วมเหตุการณ์ก่อน ที่คณ ุ นิรชาจะหายออกจากบ้ าน” “ตามสบายครับ เขาไม่เกี่ยวกับผมอยูแ่ ล้ ว หมดธุระแล้ วผมขอตัวนะครับ” ติณณ์ตดั บทโดยไม่สนใจจะหันมองแพรชมพู “เชิญครับ” นายต�ำรวจคนเดิมพยักหน้ ารับ “อ้ าว...แล้ วฉันล่ะ” แพรชมพูสวนค�ำถาม “ก็ได้ เจอเพื่อนแล้ วนี่ จะมาวิ่งตามฉันอีกท�ำไม” ว่าแล้ วเขาก็ผละออกจากห้ องไป ไม่เปิ ดโอกาสให้ เธอได้ ตอบโต้ อีตาบ้ านี่ นอกจากจะทิ ้งกันแล้ ว ยังพูดจาท�ำร้ ายน� ้ำใจกันอีก พี่ชายยายนิ ต้ องเป็ นโรคจิตแน่ๆ แพรชมพูคดิ อย่างเคืองแค้ น ติณณ์ขบั รถมาถึงออฟฟิ ศตอนเที่ยง พอจอดรถเสร็ จเขาก็พ่งุ เข้ าไปยังห้ อง ท�ำงานทันที ชนิดที่วา่ เลขาปากไวอย่างพิมพ์ชนกยังพูดสวัสดีไม่จบ เขาตรงเข้ าไป รื อ้ แฟ้มที่กองสุมบนโต๊ ะท�ำงานอย่างงุน่ ง่านอยูค่ รู่หนึง่ จึงตะโกนเรี ยกเลขาเสียงเข้ ม “คุณพิมพ์….ผมบอกกี่ครัง้ แล้ วว่าอย่ามายุง่ กับโต๊ ะผม” พิมพ์ชนกโผล่หน้ าเข้ ามาในห้ อง เห็นสภาพเจ้ านายที่รือ้ ข้ าวของกระจุย กระจายก็เบิกตาโต แล้ วถามกลับอย่างงงๆ “ยุง่ อะไรคะ” - 51 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ผมหาของไม่เจอ หาให้ ตายก็ไม่เจอ ถ้ าคุณยังท�ำตัวเป็ นแม่บ้านคอยจัดโน่น จัดนี่บนโต๊ ะผมอยูแ่ บบนี ้” “เอ่อ ขอประทานโทษนะคะเจ้ านายขา ผู้หญิงบ้ านไหนจัดโต๊ ะได้ เลิศ...แบบ นี ้ คงหาสามียาก” หล่อนกล่าวตามสภาพ “ฉันจ�ำได้ ว่าล่าสุดที่ฉนั เข้ ามายุ่งกับโต๊ ะคุณมันเมื่อวันสารทจีนปี ที่แล้ วค่ะ เพราะจะเอาส้ มมาวางที่โต๊ ะปรับฮวงจุ้ยให้ แล้ วคุณก็ดา่ ฉันจนหูดบั ตับแลบไปสาม อาทิตย์ คิดว่าฉันเป็ นพวกเจ็บไม่จ�ำเหรอไงคะ” ติณณ์ระบายลมหายใจก่อนพูดอย่างคนที่เหน็ดเหนื่อยเสียเหลือเกิน “ผมหาแฟ้มไม่เจอ” “แฟ้มไหนล่ะคะ” เธอถามเสียงสูง “ก็งานที่นิตยสารไฮโซของไอ้ อาร์ มที่มนั จ้ างให้ ผมไปท�ำสารคดีชีวประวัติ คุณปกรณ์ไง” “อ๋อ งานส�ำคัญ...แล้ วท�ำไมไม่ลองหาในตู้ด้านหลังล่ะคะ ชันบนสุ ้ ด” ชายหนุม่ เอี ้ยวตัวเปิ ดลิ ้นชักตู้เก็บเอกสารชันบนสุ ้ ดด้ วยความหงุดหงิด แล้ ว เขาก็เจอแฟ้มที่ต้องการนอนสงบเสงี่ยมในนันกั ้ บแฟ้มอื่นๆ อีกสองสามแฟ้ม “ไหนคุณบอกไม่ได้ ยงุ่ กับห้ องผมตังแต่ ้ เชงเม้ งปี ก่อน” “สารทจีนค่ะ” พิมพ์ชนกย่นจมูกแบบเซ็งๆ “แล้ วไอ้ ต้ เู หล็กข้ างหลังคุณน่ะ ก็มีแต่คณ ุ คนเดียวที่วนุ่ วายกับมัน ฉันยืนยันค�ำเดิมค่ะว่า ฉันไม่เคยแตะของๆ คุณ เลย แล้ วฉันก็ไม่ได้ ร้ ูด้วยว่าเอกสารมันอยูใ่ นนัน้ แต่ที่หน้ าลิ ้นชักมันเขียนว่าเร่งด่วน อันดับหนึง่ ” ฟั งค�ำอธิบายของเลขาแล้ ว เขาไม่นกึ อยากพูดอะไรสักค�ำ “หมดธุระของผมแล้ วเชิญคุณตามสบาย” “ค่า” พิมพ์ชนกตีหน้ าตาย ก่อนจะโคลงศีรษะแล้ วถามกลับ “วันนี ้เป็ นอะไร คะ ไม่มีสมาธิยงั ไม่พอ ยังไม่มีสติด้วย” “ผมต้ องท�ำงาน” “ค่ะ แต่คณ ุ พร้ อมจะท�ำจริ งๆ เหรอ” - 52 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ผมจะพร้ อมเมื่อคุณเดินออกไป” เลขาสาวยิ ้มละมุนขณะพูดลอยๆ “ถ้ าคุณมี ปัญหาก็ ต้องแก้ ปัญหาให้ ตรงจุด การท�ำให้ ตัวเองมี ความสุข ไม่ถือว่าบาปหรอกค่ะ” ติณณ์ นิ่งเงียบ ก้ มหน้ ากวาดตาดูตัวหนังสือบนกระดาษผ่านๆ เขาไม่ร้ ู หรอกว่ามันเขียนว่าอะไรบ้ าง แต่ก็ยงั กวาดตามองอย่างนัน้ พิมพ์ชนกคงเห็นท่าทาง ‘อารมณ์ไม่อยากคุย’ ของเขา เลยถอนตัวกลับไปอย่างเงียบๆ พร้ อมถอนใจเบาๆ แพรชมพูน่ัง ห่อ ไหล่ข ณะเอนหลัง ที่ เ บาะรถอยู่ข้ า งผู้ก องชนะที่ เ ป็ น คน ขับ ทอดสายตามองสองข้ างทางถนนอย่างเลื่อนลอย ขณะที่อิสระหลับตานิ่งอยู่ที่ เบาะหลังภายในรถคันเดียวกัน “ง่วงเหรอครับ” “เปล่าหรอกค่ะผู้กอง พูก่ ็แค่ร้ ูสกึ เหนื่อยๆ” “เรื่ องคุณนิรชา...” นายต�ำรวจหนุม่ เดา เพราะเห็นสีหน้ าของเธอแล้ วก็พอจะเข้ าใจ “ค่ะ” “ผมเข้ าใจนะครับ เพื่อนหายตัวไปทังคน ้ แต่อย่าเพิ่งคิดมากตอนนี ้เลยครับ เธออาจจะแค่หลบไปพักที่บ้านใครสักคนเพื่อประชดพี่ชายก็ได้ ” “แต่นิก็นา่ จะโทรมาบอกเพื่อนบ้ าง” “อาจจะก�ำลังหาทางติดต่อกลับมามังครั ้ บ ผมถึงบอกให้ ใจเย็น” “ขอให้ เป็ นอย่างที่ผ้ กู องว่าเถอะค่ะ ขอให้ ตดิ ต่อมาไวๆ” แพรชมพูพดู เหมือน คนภาวนาขอพร “ผมรับปากว่าจะตามให้ ถึงที่สดุ ครับ ตอนนี ้ คุณชมพู่อย่าเพิ่งคิดมากเลย นะครับ” “พู่คงต้ องพึง่ ผู้กองแล้ วล่ะ เพราะที่นี่ก็ไม่ร้ ู จกั ใครเลย อีกอย่างตานัน่ เอ้ ย พี่ชายนินะ่ ค่ะ ไม่ร้ ูวา่ จะมีปัญญา เอ้ ย เวลาตามน้ องสาวได้ สกั เท่าไหร่” แพรชมพูหันมายิม้ ให้ กับคนที่พบหน้ าครั ง้ แรก แล้ วเข้ าใจว่าเขาอายุแค่ - 53 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ยี่สบิ ปลายๆ หากเมื่อลองซักประวัตติ อนที่เขาสอบปากค�ำเธอเมื่อเช้ า ถึงได้ ร้ ูวา่ เขา สามสิบเข้ าไปแล้ ว แต่อย่างว่าแหละนะ ใครๆ เขาก็บอกว่าคนอารมณ์ดีมกั จะหน้ า เด็ก สงสัยจะจริ ง แต่อีตาติณณ์นนั่ หน้ าคงแก่กว่าอายุจริ งสักสิบปี คนบ้ าอะไรก็ไม่ร้ ู อารมณ์ เสียได้ ทกุ วินาที ให้ ตายเถอะ “หลับไปเลยก็ได้ นะครับ เดี๋ยวถึงบ้ านคุณติณณ์แล้ วผมจะเรี ยก” “ได้ ไงคะ เดี๋ยวผู้กองเอาไปขาย” เธอล้ อ “เกิดผู้กองอยากได้ ถงั สักใบเลยเอา พูไ่ ปแลก หยึย น่ากลัว” ผู้กองชนะหัวเราะลัน่ รถ “โธ่ ใครจะไปท�ำลง สวยๆ น่ารักๆ แบบนี ้ มีแต่คนเขาอยากเก็บไว้ ดเู อง มากกว่า” เธอฉีกยิ ้มกว้ าง แต่ไม่ร้ ู สกึ ไปกับค�ำหยอดของสารถี ก็หวานดีหรอกแต่มนั ไม่ใช่... “พอเถอะค่ะ ชมมากๆ เดี๋ยวพูล่ อย แค่นี ้ก็เขินจะแย่” เธอบอก แล้ วท�ำท่าคิด “เอ... พอพูดถึงคนสวย พูเ่ พิง่ นึกออกว่าจะถามอะไรผู้กอง ท�ำไมพวกอาเมน ตาถึงจับแต่ผ้ หู ญิงสวยๆ ไปล่ะคะ พูด่ รู ูปคนที่หายตัวไปแต่ละคน สวยๆ ทังนั ้ นเลย” ้ “คงเพราะความใคร่มงครั ั ้ บ” ชายหนุม่ ตอบเรี ยบๆ “ผู้กองเคยถามพวกอาเมนตาที่โดนจับไหมคะ” นายต�ำรวจขยับตัว มีทา่ ทางอึดอัดเล็กน้ อย “ไม่เคยครับ มีอะไรหรื อเปล่า” “ก็ไม่อะไรค่ะ สงสัยพูจ่ ะคิดอะไรเพ้ อเจ้ อไปหน่อย” “แบบไหนหรื อครับ” “พู่ชอบดูหนังคะ เลยคิดจินตนาการไปตามหนังที่เคยดูเรื่ อยเปื่ อย ก็เคย เห็นในหนังบางเรื่ องมีผ้ หู ญิงเป็ นเครื่ องบรรณาการที่ปีศาจชอบ บางเรื่ องก็เพราะ ผู้หญิงสามารถให้ ทายาทได้ อะไรแบบนี ้ค่ะ พู่ก็เลยแอบคิดว่าพวกอาเมนตาจะมี จุดประสงค์อะไรแบบนี ้รึเปล่า เพราะคนที่จะจับ ทังอายุ ้ รูปร่าง ผิวพรรณ หน้ าตา - 54 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
แนวเดียวกันทังนั ้ น” ้ ผู้กองชนะพยักหน้ า แพรชมพูไม่ร้ ู ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เท่าที่ เห็นจาก ภายนอก นัย น์ ต าของเขาสดใสมาก เป็ น แววตาแบบเดี ย วกับ เด็ ก ผู้ช ายที่ คิ ด เรื่ องซนๆ ออกได้ “พูเ่ พ้ อเจ้ อแค่นี ้พอค่ะ ถ้ าตา... เอ๊ ย คุณติณณ์ไม่ทิ ้งพูน่ ะ ก็คงไม่ต้องล�ำบาก ผู้กองหรอกค่ะ ต้ องมาฟั งเรื่ องไร้ สาระของพู”่ “สนุกดีครับ ก�ำลังเพลิน” ชายหนุม่ ตอบ “ยกโทษให้ คณ ุ ติณณ์เถอะครับ ตอน ที่ผมโทรไปที่หาเขา แม่บ้านเขาบอกว่าคุณติณณ์อยูท่ ี่ท�ำงาน สงสัยจะงานด่วนเห็น ว่ารี บร้ อน” “บ้ างานเกินเหตุ น้ องสาวตัวเองหายไปทังคนแท้ ้ ๆ” แพรชมพุบน่ งุบงิบ “ผู้ชายส่วนใหญ่เขาไม่ค่อยแสดงออกหรอกครับ บางทีคณ ุ ติณณ์ อาจจะ เสียสมดุลในจิตใจ งานคงเป็ นสิ่งเดียวที่ท�ำให้ เขายังสามารถยืนอยู่ได้ โดยไม่ล้มไป เสียก่อน” “อาจจะจริ ง หรื ออาจจะไม่จริ ง พูไ่ ม่ร้ ูหรอกค่ะ ดูคนไม่เป็ น” แต่ถ้าหากว่านายติณณ์คิดและรู้ สกึ อย่างที่ผ้ กู องชนะบอก เขาก็น่าสงสาร เหมือนกัน กว่าจะรู้ ตวั ว่าเริ่ มนึกถึงเขา หญิงสาวก็รีบสะบัดศีรษะ ไล่ความคิดรกๆ ออกจากสมอง เธอต้ องบ้ าไปแล้ วแน่ๆ ที่คิดห่วงคนน่าชิงชังอย่างนายนัน่ “เป็ นอะไรครับ” “เปล่าค่ะ พู่แค่ก�ำลังคิดอยู่ว่านาย...เอ๊ ย คุณติณณ์ คงก�ำลังเตรี ยมตัวไป เกาะรัมภา พูก่ ็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าเกาะส่วนตัวของคุณปกรณ์จะสวยขนาดไหน” “จริ งหรื อครับ” ผู้กองหนุม่ หันมาถามย� ้ำด้ วยความสนใจ น� ้ำเสียงตื่นเต้ นของผู้กองชนะ ท�ำให้ แพรชมพู ที่ก�ำลังเพลินกับวิวข้ างทาง หันมามอง “ค่ะ” “รู้ไหมครับ ว่าคุณติณณ์จะไปที่เกาะรัมภาเมื่อไหร่” “น่าจะประมาณอาทิตย์หน้ าค่ะ มีอะไรเหรอคะ ดูเครี ยดเชียว” “ผมแค่สงสัย ว่าท�ำไมต้ องเป็ นเกาะนัน” ้ - 55 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“นิบอกว่ามีคนจ้ างให้ คณ ุ ติณณ์ไปท�ำงาน ถ่ายรู ป เขียนสารคดีชีวประวัติ ของคุณปกรณ์” “อ๋อครับ...” ผู้กองชนะตอบรับรู้ พลางยกข้ อมือดูนาฬิกา แล้ วหันมาถาม คนข้ างๆ “เที่ยงกว่าแล้ วนะครับ ถ้ าจะขอเป็ นไกด์พาไปชิมของอร่อยๆ ในเมืองภูเก็ต จะได้ ไหมครับ” หญิงสาวท�ำหน้ ายิ ้มแห้ งๆ ก่อนกล่าวเสียงอ่อยๆ “ตังแต่ ้ เช้ าพู่ยงั ไม่มีอะไร ตกถึงท้ องพูเ่ ลยค่ะ” “อ้ าว...แล้ วไม่หิวเหรอครับ” “หิวสิคะ...” ผู้กองชนะส่งเสียงหัวเราะ แต่เธอสิ เวลานีห้ ิวจนไส้ จะกิ่ว ยังดีว่ามันไม่ ส่งเสียงร้ องให้ ขายหน้ า “พูก่ ม็ วั แต่รีบตามตานัน่ เอ้ ย...ตามคุณติณณ์มาดูอ๊อดทีโ่ รงพยาบาลนีแ่ หละ ค่ะ เลยไม่ทนั ได้ กินอะไร ถ้ าขืนชักช้ า มัวกินข้ าวเขาไม่รอแน่ แพรชมพูบอกเหมือนบ่น แต่ท�ำให้ คนฟั งได้ ยินและก็พอจะเดาสถานการณ์ ออกว่าคนทังคู ้ ไ่ ม่คอ่ ยจะลงรอยกัน ดูจากเมือ่ เช้ าทีน่ ายติณณ์ทิ ้งเธอไว้ ทโี่ รงพยาบาล และยิ่งได้ ยินจากปากเธอเขาก็ได้ ค�ำตอบที่ชดั เจน เขาเองก็ ไม่ร้ ู ตัวเองท�ำไมเหมื อนกันว่าท�ำไมรู้ สึกชอบเธอตัง้ แต่ครั ง้ แรก ที่ได้ เจอ อาจเพราะบุคลิกง่ายๆสบายๆ คุยด้ วยแล้ วก็ยิ่งรู้สกึ ถูกคอ ถูกชะตา ดูเธอ สดใสน่ารัก ร่าเริ ง เฮ้ อ...สงสัยจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี ้เข้ าแล้ วกระมัง เพราะไม่วา่ เธอจะท�ำอะไร ท�ำไมมันน่าดูนา่ มองไปหมด ผู้กองชนะลอบมองคนท�ำหน้ ายุง่ ๆ อยูข่ ้ างๆ พลางยิ ้ม ผู้กองหนุ่มขับรถคู่ใจเลีย้ วไปยังถนนเทพกระษั ตรี ที่ ตัง้ ของร้ านอาหาร พื ้นเมือง ขับต่ออีกไม่นานเลี ้ยวรถเข้ าจอดหน้ าร้ าน เขาเดินน�ำหญิงสาวเข้ ามานัง่ ด้ านใน “เห็นร้ านเก่าๆ แบบนี ้ขลังนะครับ เป็ นร้ านดังในภูเก็ต” ไกด์จ�ำเป็ นรี บเกริ่ นเพราะเห็นหญิงสาวมองจนรอบร้ านก่อนเดินตามมานัง่ - 56 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
แพรชมพูยิ ้มให้ ชายหนุม่ เธอไม่ได้ ตดิ ใจเรื่ องการจัดร้ าน แม้ ร้านจะตบแต่ง ธรรมดา แต่ลกู ค้ าที่แน่นขนัดมาช่วยการันตีค�ำของผู้กองหนุม่ “คุณอิสระไม่ลงมาทานด้ วยกันเหรอครับ” “เขาขอนอนพักค่ะ เห็นว่าไม่หิว คงจะทานไม่ลง” “อ๋อ...” “ร้ านหมี่สะป�ำ เขาขายอะไรเหรอคะ” แพรชมพูอา่ นป้ายหน้ าร้ าน “ก๋วยเตี๋ยวหรื อเปล่า” “ไม่ใช่ครับ แต่ผมว่าเมนูบ้างอย่างก็คล้ ายๆ นะ นี่ความคิดของผมคนเดียว แต่ร้านนี ้เขาขายอาหารพื ้นเมือง มาที่นี่ต้อง ‘หมี่สะป�ำ’ กับหอยทอดครับโอต้ าวของ ทีน่ กี่ อ็ ร่อยนะ ลองดูกอ่ นครับในเมนูมใี ห้ เลือกเยอะ บางอย่างผมยังไม่เคยลองเหมือน กัน” ผู้กองชี ้ไปที่เมนูแล้ วแนะน�ำ แพรชมพูเปิ ดเมนูทเี่ ขายืน่ มาให้ ภายในมีรูปอาหาร จัดใส่จานน่ารับประทาน ลงราคาไว้ อย่างครบครัน “ทานอะไรดีครับ” “ผมว่า หอยทอดนี่แหละอาหารพื ้นๆ แต่รสชาติและหน้ าตาต่างจากบ้ านเรา นะครับ ของที่นี่อร่อยและท�ำมาแปลกกว่าที่อื่น...ตังแต่ ้ มาที่ภเู ก็ต คุณชมพูเ่ คยลอง ชิมอาหารพื ้นเมืองหรื อไปเที่ยวไหนบ้ างหรื อยังครับ” แพรชมพูสา่ ยหน้ าพลางตอบ “ยังค่ะ พูม่ าถึงนี่ ก็มามีเรื่ องก่อน ยังไม่ได้ ไปไหนเที่ยวไหนเลย” หญิงสาวพับเมนูยื่นคืนพนักงาน “ไม่ร้ ูจะสัง่ อะไร พูข่ อแบบที่ผ้ กู องสัง่ ก็แล้ วค่ะ” “ถ้ า อย่ า งนัน้ ลองทานหมี่ ส ะป�ำกับ หอยทอดนะครั บ เอามาอย่ า งละ สองนะ” เขาหันมาบอกเด็กเสิร์ฟพยักรับแล้ วก�ำลังหมุนตัวกลับแต่ต้องชะงักเมื่อแพร ชมพูร้องขัด “เดี๋ยวค่ะ ผู้กองจะสัง่ อย่างละสองเลยเหรอคะ ทานหมดเหรอ ของพู่จาน เดียวก็พอ” “เขามาจานเล็กๆ ทานไม่หมดก็ไม่เป็ นไรหรอก ถือซะว่าเรามาชิมของอร่อยๆ - 57 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ที่ภเู ก็ตก็แล้ วกันครับ อีกอย่างร้ านนี ้เขาก็ไม่ได้ ขายแพงอะไร” “อ๋อ...งันก็ ้ ตามใจผู้กองเถอะค่ะ” แพรชมพูพยักหน้ าให้ เด็กเสิร์ฟที่รอค�ำยืน ยันออเดอร์ “แต่ถ้าชิมแล้ วติดใจ อย่าลืมบอกไกด์คนนี ้พามาอีกนะครับ” ดวงตาคนหนุม่ ท�ำกรุ้มกริ่ มขณะพูด “ไม่ได้ คะ่ ถ้ าหมดธุระเรื่ องยายนิแล้ วพูจ่ ะขอเลี ้ยงผู้กองเอง” “โอ้ ย ไม่เป็ นไรครับ แค่คณ ุ ชมพูย่ อมออกมาทานข้ าวด้ วยก็พอครับ” พูดจบเขาก็ลกุ เดินไปเปิ ดตู้เย็น หยิบถาดที่วางข้ างๆ มาวางแก้ ว เปิ ดถังตัก น� ้ำแข็งแก้ ว ขณะเขาก�ำลังง่วงจัดการน� ้ำให้ ตวั เอง ก็มีหญิงวัยประมานสามสิบกว่าๆ เดินเข้ ามาแย่งถาดจากเขา ผู้กองชนะก็เลยเดินกลับมาทีโ่ ต๊ ะตัวเปล่า โดยมีหญิงสาว คนเดิมถือถาดตามมาด้ วย “ดื่มน� ้ำอะไรดีครับ” เขาถามเมื่อทิ ้งตัวลงนัง่ “ขอน� ้ำเปล่าค่ะ” จากทีส่ งั เกตผู้กองชนะเป็ นคนอารมณ์ดี จึงไม่นา่ แปลกถ้ าเขาจะสนิทกับคน ไปทัว่ ทังๆ ้ ทีเ่ พิง่ ย้ ายมาประจ�ำการได้ ไม่นาน เช่นเมือ่ ครู่ จากท่าทางและพูดคุยหยอก ล้ อกับคนในร้ าน ดูเขาคุ้นเคยกันดี “ดูสนิทกันเชียวค่ะ” แพรชมพูแกล้ งแซวเมื่อการสัง่ อาหารและน� ้ำผ่านพ้ นไป “ผมมาทานบ่อยครับ ค่อนข้ างสะดวก เพราะรถไม่ติดเหมือนในเมืองแล้ ว อาหารก็ไม่แพง” “มาบ่อยจนสนิทกับเจ้ าของร้ านเลยนะคะ” เขายิ ้ม “ครับ” “แล้ วเขามองอะไรกันคะ” เธอถามเมื่อหันไปเจอสายตาของคนงานในร้ าน “ที่หน้ าพูม่ ีอะไรติดหรื อเปล่า” หญิงสาวเลิกคิ ้วถามแตะทรงผม หน้ าตา ก้ มส�ำรวจตัวเอง จากนันก็ ้ เงย มองหน้ าตาชายหนุ่มใช้ สายตาตังค�ำถาม ้ อย่างคนที่เริ่ มวิตกจริ ต เพราะความสวย ความงามต้ องอยูค่ แู่ พรชมพูทกุ ๆ นาที ผู้กองชนะหัวเราะ - 58 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ไม่มอี ะไรติดทีไ่ หนทังนั ้ นแหละครั ้ บ แต่คนในร้ านนี ้เขาไม่เคยเห็นผมพาใคร มาทานที่นี่ก็เท่านันครั ้ บ พวกเขาก็เลยแซว เหมาเอาเองว่า...” “ว่า...ว่าอะไร ท�ำไมคะ” เธอขมวดคิ ้วมองหน้ าเขา จากนันก็ ้ ผอ่ นลมหายใจ เมื่อได้ ยินค�ำตอบ “ว่าคุณชมพูเ่ ป็ นแฟนผมนะสิ” “เฮ้ อ...ค่อยยังชัว่ ” “ค่อยยังชัว่ นี่ยงั ไงครับ” เขามองหน้ าเธอเหมือนรอหยอดขนมจีบ “ก็คอ่ ยยังชัว่ ที่พไู่ ม่ได้ เปิ่ น ท�ำอะไรเสียๆ หายๆ ให้ ขายหน้ าผู้กองสิคะ” “โธ่...” เสียงเขาร้ องครวญ แพรชมพูหวั เราะ เธอไม่ได้ ใส่ใจกับเนื ้อหาที่ผ้ กู องหนุม่ พูด แต่ข�ำท่าทางของ เขาทีเ่ ขินๆ ดูตลกๆ จนท�ำให้ เธอชักอยากจะรู้วา่ คนเป็ นต�ำรวจ จะปากหวาน อารมณ์ ดี และเทคแคร์ เก่งๆอย่างผู้กองชนะทุกคนไหม หรื อเป็ นแค่ผ้ กู องชนะคนเดียว เพราะตังแต่ ้ เธอรู้จกั กับผู้กองชนะ เธอก็พดู คุย ไว้ เนื ้อเชื่อใจและสนิทสนม กับเขาได้ ดีทงๆ ั ้ ที่ร้ ูจกั กันได้ ไม่นาน เลยไม่ร้ ูวา่ จริ งๆ แล้ วนายต�ำรวจคนอื่นๆ จะเป็ น เหมือนผู้กองชนะด้ วยหรื อเปล่า แบบนี ้หรื อเปล่า ที่คนจึงมักพูดว่าต�ำรวจเป็ นผู้ชายที่เจ้ าชู้ หาตัวจับยาก แล้ วช่างภาพล่ะ หัวสมองหยักๆ ของหญิ งสาวพาลคิดเลยไปถึงอีกคนที่ ทิ ้งเธอไว้ กบั ผู้กองอย่างไม่ใยดี ในมุม มองของเธอ ช่ า งภาพ ก็ คื อ ศิ ล ปิ น ที่ ต้ อ งใจเย็ น อารมณ์ ดี มี ความสุนทรี ก็คงจะมีแค่นายติณณ์คนเดียวกระมัง เป็ นศิลปิ นแตกหน่อ เพราะเขา ทังชอบอารมณ์ ้ เสีย เคร่งเครี ยด เผด็จการ เรื่ องมากแล้ วยังปากจัด เธอคิดว่า ศิลปิ น แบบนี ้คงมีนายติณณ์คนเดียวในโลก อาหารทยอยมาวางที่โต๊ ะ ส่งกลิน่ หอมจนท้ องใส่คนหิวเริ่ มปั่ นป่ วน “นี่ใช่ไหมคะหอยทอด” หญิงสาวเลื่อนจานหอยทอดมาตรงหน้ า หอยนางรมตัวเล็กผัดใส่ถวั่ งอก มีแป้งม้ วนบางๆ ที่ทอดจนกรอบเกรี ยมวางพาดอยู่บนขอบจาน โรยหน้ าด้ วยผักชี และมีน� ้ำจิ ้มถ้ วยเล็กๆ วางอยูท่ ี่ริมจาน ดูนา่ กิน - 59 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
แปลกดี...เท่าที่ เคยพบ หอยทอดส่วนใหญ่ จะผัดหอยลายคลุกรวมกับ เครื่ องเคียงทังหมดเพื ้ อ่ ให้ ทกุ อย่างกรอบอร่อยไปด้ วยกันหมด ไม่ใช่มาแยกไว้ อย่างนี ้ หญิงสาวหยิบแป้งที่ม้วนเป็ นกลมๆ ไม่ต่างขนมทองม้ วน แต่บางกว่าขึ ้น มากัดชิม แล้ วพยักหน้ าส่งยิม้ ให้ ไกด์ จ�ำเป็ น ที่มองจ้ องหน้ าเธอราวว่าก�ำลังลุ้น ลูกฟุตบอลเข้ าโกล “อร่อยดีคะ่ สมค�ำกับค�ำเชียร์ นะคะ” “ครับ” ผู้กองชนะยิ ้มหน้ าบาน “งันก็ ้ ทานเถอะ ถ้ าเย็นเดีย๋ วจะไม่อร่อย” เขาแนะน�ำเพิม่ เติม “ส่วนนี่ หมีส่ ะป�ำ ใช้ เส้ นหมี่ฮกเกี ้ยนผัดกับกุ้ง ปลาหมึกสดๆ น� ้ำขลุกขลิก ผมว่าคล้ ายๆราดหน้ านะ แต่ เส้ นกับรสชาตจะไม่เหมือนซะทีเดียว” คนหนุ่มบรรยายราวกับเป็ นคนท�ำเสียเอง ขณะเลื่อนจานหมี่สะป�ำที่เพิ่ง มาถึงไว้ ตรงหน้ าเธอ “ขอบคุณค่ะ” แพรชมพูยิ ้มรับความปรารถนาดีของชายหนุ่ม การมาภูเก็ตแม้ จะต้ องมา ประสบเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แต่ก็ไม่เสียเที่ยวที่ได้ ร้ ู จกั ต�ำรวจที่มีอธั ยาศัยดีอย่าง ผู้กองชนะ รถแล่นมาจนถึงบ้ านของติณณ์ ป้าทองเป็ นคนมาเปิ ดประตูให้ แพรชมพูบอก ผู้กองชนะว่าขอลงที่หน้ าประตูรัว้ เขาจอดรถแล้ วลงมาเปิ ดประตูรถให้ เธอ “ถึงแล้ วอ๊ อด” แพรชมพูหนั มาสะกิดเพื่อนที่ยงั นัง่ หลับตา “ขอบคุณผู้กองมากนะคะที่มาส่งพู่กบั อ๊ อด แล้ วยังเลี ้ยงข้ าวด้ วย ถ้ าไม่ได้ ผู้กองพูค่ งกลับล�ำบากแน่ แหะๆ ไม่ได้ เอาอะไรติดตัวไปสักอย่าง ทิ ้งไว้ ที่นี่หมดเลย เอาไว้ คราวหน้ าขอเลี ้ยงคืนบ้ างนะคะ” พูดแล้ วก็มารู้สกึ ตัวว่า เธอไม่เข็ดหลาบเอาเสียเลยทีไ่ ม่ยอมพกของมีคา่ และ จ�ำเป็ นอย่างโทรศัพท์หรื อกระเป๋ าเงินติดตัว ผู้กองชนะส่งยิ ้มละลายใจมาให้ เธออีกรอบ - 60 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“เปลี่ยนจากขอบคุณเป็ นเรี ยกพี่แทนผู้กองได้ ไหมครับ” “เรี ยกผู้กองดีแล้ วค่ะ” เธอตอบพลางยิ ้ม “เอางันเหรอครั ้ บ” “ค่ะ” “เฮ้ อ...” ชายหนุม่ ลากเสียงถอนหายใจยาว “อุตส่าห์ชอบจริง จีบจริง แต่โดน ปิ ดประตูใส่ตงแต่ ั ้ แรกเลยแฮะ” แพรชมพูหวั เราะแล้ วกล่าวค�ำอ�ำลา ผู้กองชนะท�ำท่าตะเบ๊ ะ เขาหลิว่ ตาให้ เธอแล้ วก็ขบั รถกลับไปยังเส้ นทางเดิม หญิงสาวยืนโบกมือส่งจนรถเขาห่างออกไป ไกลพอสมควร จึงหันกลับมามองคนข้ างตัว ถามอย่างข้ องใจ “จ้ องหน้ าพูท่ �ำไม” อิสระยักไหล่ก่อนสาวเท้ าน�ำไปหาป้าทองที่ออกมายืนรออยู่หน้ าประตู แพรชมพูเดินตามเคียงมาด้ วย “ท่าทางผู้กองชนะจะไม่ชนะก็คราวนี ้แหละนะพู”่ อิสระพูดแหย่ เพราะตลอดทางที่นงั่ สังเกต มันก็เป็ นอย่างที่เขาคิดซะด้ วย สิ ผู้กองชนะท�ำท่าสนใจเพื่อนเขาจนออกนอกหน้ า พูดจาหว่านล้ อมไม่สนว่าจะคน ที่ตดิ อยูใ่ นรถมาด้ วยอย่างเขาจะมองยังไง “ท�ำไมล่ะ อ๊ อดคิดว่ายังไงก็หานิไม่เจอเหรอ” แพรชมพูถามคนที่นงั่ ปิ ดปาก เงียบตลอดทาง ใจกังวลแต่เรื่ องเพื่อน ไม่เคยสักนิดจะคิดเรื่ องของตัวเอง “ไม่เกี่ยวกับนิ อ๊ อดหมายถึงพูต่ า่ งหาก ว่าผู้กองชนะจะแพ้ ก็เพราะมาหลง ผิดที่คดิ จีบพูน่ ะ่ สิ” “หู้ยบ้ า...คนอย่างผู้กอง เขาไม่มาสนคนบ๊ องๆ อย่างพูห่ รอก” “แล้ วพูส่ นเขาหรื อเปล่าล่ะ” อิสระแกล้ งแหย่ย้อนถามทังๆ ้ ที่ร้ ูค�ำตอบ “ไม่ยะ่ ” แพรชมพูสะบัดหน้ าพรื ด แล้ วเดินแซงหน้ าเขาตรงไปหาป้าทอง “ไม่สนแต่ลงไปกินข้ าวกับเขานานสองนานเนี่ยนะ...” คนพูดไล่วา่ ตามหลัง จนแพรชมพูหยุดชะงักหันหน้ ากลับมามองอิสระอย่างเอาเรื่ อง “เพราะใครล่ะ....รู้ไหมพูห่ ิวจนท้ องจะกิ่ว ตังแต่ ้ เช้ าพูก่ ็เพิ่งกินนี่แหละ” “เอ๊ า...แล้ วไม่กินซะให้ เรี ยบร้ อย” อิสระท�ำหน้ าค้ างยืนงงกับแพรชมพู ที่โยน - 61 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ความผิดมาให้ “ไม่เอ๊ า ไม่แอ๊ วแหละ ถ้ าพูไ่ ม่หว่ งอ๊ อดนะ ยังไงก็ต้องอิ่มท้ องไว้ ก่อน ถึงจะ ไปไหนต่อไหนได้ ” “โธ่ๆๆ อ๊ อดขอโทษนะที่ท�ำให้ พเู่ ป็ นห่วงจนอดข้ าวอดน� ้ำ” “ย่ะ รู้ไว้ ซะ แล้ วงวดหน้ าอ๊ อดต้ องเลี ้ยงข้ าวชดเชย” อิสระส่ายหน้ าพลางยิ ้ม แพรชมพูเดินไปหาป้าทองที่ยืนรอรับอยูห่ น้ าบ้ านมีทา่ ทางอย่างร้ อนใจ เห็น แววตาเศร้ าของป้าทองเธอก็ออ่ นใจ เพราะรู้เข้ าใจว่าป้าทองรักและห่วงนิรชาแค่ไหน เธอเองก็เป็ นห่วงเพื่อนไม่ตา่ งกับนาง “ต�ำรวจยังหานิไม่พบเลยค่ะป้า แล้ วนิตดิ ต่อกลับมาที่บ้านไหมคะ” ป้าทองส่ายหน้ า แพรชมพูกงั วลใจพอๆ กับป้าทอง แต่ไม่ร้ ูจะไปตามหาเพื่อนที่ไหน นอกจาก อยูก่ บั ค�ำว่า รอ เธอพยายามเชื่ออย่างที่ผ้ กู องชนะบอก คิดว่า ‘นิรชาอาจหลบหน้ า พี่ชายไปอยูท่ ี่ไหนสักแห่ง สักวัน เธอต้ องติดต่อกลับมา’ สาธุ๊...ขอให้ เป็ นอย่างผู้กองว่าทีเถอะ แพรชมพูพมึ พ�ำ ก่อนหันมาปรึกษาป้าทอง “ถ้ าตามหานิไม่พบ เราจะท�ำยังไงกันดีคะป้า” “ต้ องพบสิคะ ยังไงก็ต้องพบให้ ได้ ท�ำใจเย็นๆ นะคะ คุณติณณ์เธอเป็ นห่วง คุณนิมากนะคะ ยังไงก็ต้องหาจนเจอค่ะ” “ห่วงแบบไหนกันคะป้าเพราะเขานะคะ นิถงึ หนีอกจากบ้ านแถมตัวเองมัว ไปนัง่ ท�ำงานสบายอารมณ์” “คุณติณณ์คงมีเหตุผลอื่นค่ะ คุณนิก็ไม่น่าใจร้ อนเลย ป่ านนี ้จะเป็ นยังไง บ้ างก็ไม่ร้ ู” แพรชมพูมองหน้ าป้าทองอย่างฉงนใจค�ำพูดนาง “ดูเหมือนป้าเข้ าข้ าง คุณติณณ์จงั นะคะ ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขา เผด็จการกับนิขนาดไหน ป้าไม่เห็นใจนิบ้าง เหรอคะ” “ป้าไม่ได้ เข้ าข้ างใครหรอกค่ะ ป้าก็เข้ าใจทังสองคนนั ้ น่ แหละ แต่ปา้ อยาก - 62 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ขอร้ องให้ คณ ุ ชมพูม่ องคุณติณณ์ใหม่เผื่อจะเข้ าใจกันดีกว่านี ้นะคะ ที่คณ ุ ติณณ์ต้อง ท�ำแบบนี ้เพราะไม่ไว้ ใจทุกคนที่เข้ ามาข้ องแวะกับคุณนิคะ่ ไม่ใช่แค่คณ ุ อ๊ อด” “แต่เขาก็ควรให้ อ๊อดได้ พิสจู น์ตวั เองนะคะป้า ไม่ใช่มาปิ ดกันกั ้ นอย่างนี ้” “เรื่ องนันป้ ้ าเข้ าใจค่ะ ก็ขึ ้นกับคุณอ๊ อดนะคะว่าจะท�ำให้ คณ ุ ติณณ์ เชื่อใจ ได้ แค่ไหน ความจริ งคุณติณณ์เธอน่าสงสารออกนะคะ” “ตรงไหนกัน” แพรชมพูอ ดย้ อ นไม่ไ ด้ เพราะเธอไม่เ ห็ น ว่า เขาจะมี อ ะไรให้ น่ า สงสาร จอมเผด็จการก็อย่างนัน้ ขี ้โมโหขี ้โวยวายก็อย่างนี ้ แต่เสียงเครื่ องยนต์ที่ดงั เข้ ามา จอดในบ้ านท�ำให้ ต้องหยุดสนทนา แล้ วรี บเดินออกไปรับ เพราะว่าอยากรู้ขา่ วคราว ของนิรชาจากปากของติณณ์ “ได้ ขา่ วนิหรื อยัง” ติ ณ ณ์ หัน มามองแพรชมพูแ วบหนึ่ ง แล้ ว ก็ เ ลี่ ย งหนี ไ ปไม่ ย อมตอบเธอ แพรชมพูชกั สีหน้ าขุน่ เดินมาดักทางเขาไว้ “คุณชมพู”่ ป้าทองรี บเข้ ามาห้ าม แพรชมพูถอนหายใจ เธอสะบัดตัวออกจากป้าทอง แล้ วเดินไปดักหน้ าพูด ต่อว่าพี่ชายเพื่อนอีก “ยายนิไม่นา่ เกิดมาเป็ นน้ องคุณเลย” “หยุดบ้ า แล้ วหุบปากซะ!!!” ติณณ์ตะคอก “พู”่ อิสระเข้ ามาห้ าม แต่คนที่เริ่ มโมโหจนฉุดไม่อยูม่ ีหรื อจะยอมฟั ง “ใช่สิ ฉันมันบ้ าเพราะห่วงเพือ่ น แต่คณ ุ ...” แพรชมพูเชิดหน้ าเถียงคอเป็ นเอ็น “เรื่ องที่เกิดทังหมดเป็ ้ นเพราะคุณที่เอาแต่อดีตของตัวเองมาตัดสินคนอื่น” “อดีตอย่างนัน้ หรื อ” ติณณ์ ท�ำเสียงสูง “เธอรู้ ดีแค่ไหนถึงได้ กล้ ามาพูด แบบนี ้กับฉัน” “อย่างน้ อย ฉันก็ร้ ูทนั คุณ” ติณ ณ์ โ กรธที่ แ พรชมพูก้ า วก่ า ยเรื่ อ งส่ว นตัว เขา เขาก้ า วเข้ า มาประชิ ด จนเธอยืนตัวแข็งทื่อ แต่ยงั ไม่ทนั จะโต้ ตอบอะไร อิสระก็เข้ ามาขวางแล้ วผลักติณณ์ ให้ ออกห่าง - 63 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“จะท�ำอะไร!” “ท�ำอะไรนะเหรอ อยากรู้นกั ใช่ไหม...นี่ไง” ติ ณ ณ์ ต อบพร้ อมเหวี่ ย งหมัด หนัก ๆ ลงบนหน้ า อิ ส ระ ท�ำให้ ค นถูก ชก ล้ มคว�ำ่ ไปกองกับพื ้นอย่างง่ายดาย เพราะไม่ทนั ตังตั ้ วและคิดไม่ถงึ ว่าติณณ์จะท�ำร้ าย ร่างกาย ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ ามานัง่ คร่อม คว้ าคอเสื ้ออิสระที่ครึ่งนัง่ ครึ่งนอน แพรชมพูร้องเสียงหลง รี บเข้ ามาดึงสองหนุม่ ออกจากกัน “ไม่เห็นหรื อไงว่าเขายังเจ็บอยู่ บ้ าหรื อเปล่า” ติ ณ ณ์ ป ล่อ ยมื อ จากคอเสื อ้ อิ ส ระพร้ อมสะบัด แขนออกจากแรงดึง ของ แพรชมพู “เมื่อรู้แล้ วว่าฉันบ้ าแค่ไหน เธอก็รีบออกไปจากบ้ านนี ้ซะ พาเพื่อนเธอไป ด้ วย...” “ฉันไม่ไปไหนทังนั ้ น้ จนกว่าจะเจอนิ” “เธอนี่มนั ดื ้อด้ าน” “ดื ้อด้ านแล้ วจะท�ำไม!” แพรชมพูเริ่ มขึ ้นเสียง “จะท�ำร้ ายร่างกายฉันอีกคน ใช่ไหม เอาซี ้ เอาเล้ ย...คนบ้ าป่ าเถื่อน” “ใช่ ฉันมันป่ าเถื่อน ฉะนัน้ คนดีๆ อย่างเธออยูท่ ี่น่ีกบั คนบ้ าป่ าเถื่อนอย่าง ฉันไม่ได้ หรอก” “ฉันจะอยู”่ เธอยื่นหน้ าเถียงอย่างลืมตัว “ไร้ ยางอายที่สดุ เจ้ าของบ้ านเขาเอ่ยปากไล่ขนาดนี ้แล้ วยังไม่ยอมไป” ติณณ์บอกอย่างไม่พอใจที่เริ่ มรู้ตวั แล้ วว่าก�ำลังต่อกรกับคนที่ดื ้อดึง “นิก็เป็ นเจ้ าของบ้ านคนหนึ่งเหมือนกัน แล้ วเขาก็ยินดีต้อนรับฉันกับอ๊ อด เพราะฉะนัน้ ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าจะพบนิ” “บ้ าฉิบ!” ติณณ์สบถให้ กบั คนหัวรัน้ อย่างแพรชมพู “ผมขอรับผิดชอบเรื่ องที่เกิดขึ ้นครับ มันเป็ นความผิดของผมคนเดียว เพราะ ผมจึงเกิดเรื่ องยุง่ ๆ พวกนี ้” “จะมารับผิดชอบอย่างนันหรื ้ อ อย่างนายจะมารับผิดอะไรได้ ” ติณณ์มองอิสระอย่างดูแคลน “เอาตัวเองให้ รอดก่อนดีกว่าไหม หรื อถ้ าจะให้ ดีที่สดุ ก็รีบๆ กลับกรุงเทพฯ - 64 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ไปซะ แล้ วไม่ต้องมายุง่ วุน่ วายกับน้ องสาวฉันอีก” “ผมไม่ไปไหนทังนั ้ น้ จนกว่าจะหานิให้ เจอ” เขาตอบหนักแน่น “ถึงยังไงผม จะสู้ตอ่ ไปเพื่อความรักของผมกับนิ” “สมกับเป็ นเพื่อนกันจริ งๆ นะ ชอบท�ำตัวให้ เป็ นปั ญหา” “ก็ดีกว่าบางคน ที่มวั แต่งงมโข่งไม่ร้ ูจกั มองโลกในแง่ดี เหมือนๆ คนอื่นเขา” แพรชมพูเถียง ติณณ์ส่ายหน้ าแล้ วก�ำลังจะเดินหนี เพราะไม่อยากเสียเวลาทะเลาะด้ วย เขาก็ต้องหันกลับไปเมือ่ ได้ ยนิ แพรชมพูตะโกนเรียกอิสระทีก่ �ำลังเดินออกจากบ้ านไป
- 65 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ตังแต่ ้ เช้ ายันเที่ยงที่แพรชมพูนงั่ กดโทรศัพท์ตดิ ต่อหาเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ ความ คืบหน้ าอะไรเลย เพราะอิสระไม่ยอมรับสาย ขณะทีอ่ ารมณ์ก�ำลังว้ าวุน่ เธอก็เหลือบมองติณณ์เขาเอาแต่รือ้ ภาพถ่ายเก่าๆ ออกมาดู ที่ข้างตัวเขาก็มีแต่นิตยสารท่องเที่ยววางกองอยูห่ ลายสิบเล่ม เขาคิดจะท�ำ อะไร หนังสือเดินทางท่องเทีย่ วภูเก็ต บ้ าไปแล้ ว! ไม่เคยออกนอกเส้ นทางระหว่างบ้ าน กับที่ท�ำงานเลยหรื อไง มัวมานัง่ อ่านนิตยสาร นัง่ ดูแผนที่อย่างนี ้แล้ วเขาจะเอาเวลา ไหนไปตามหาเพื่อนของเธอล่ะ “นี่คณ ุ ” แพรชมพูเรี ยกเสียงเขียว แต่นอกจากเขาจะไม่สนใจแล้ วยังนัง่ เปิ ดนิตยสาร ในมือดูไปเรื่ อย ราวกับว่าเสียงของเธอเป็ นแค่ลมผ่านหู “คุณไม่คิดจะออกตามหายายนิเลยหรื อไง ท�ำเหมือนยายนิไม่ใช่น้องสาว คุณ” ค�ำถามของเธอได้ รับค�ำตอบคือการหันมาสบตาแวบหนึง่ แล้ วกลับไปวุน่ วาย กับสิง่ ของตรงหน้ าต่อ ท่าทางใจเย็นของเขามันท�ำให้ เธอไม่พอใจ แต่ปา้ ทองเดินเข้ ามาขัดจังหวะซะก่อน แพรชมพูจงึ ไม่ได้ เอ่ยอะไรอีก ป้ า ทองเป็ น ห่ ว งนิ ร ชามากแค่ ไ หนหญิ ง สาวรู้ ดี แต่ ที่ ยัง เห็ น นางแสดง ความเข้ มแข็ง คอยพูดให้ ก�ำลังใจพี่ชายอย่าง นายติณณ์ ซึง่ เธอไม่เห็นว่าจะจ�ำเป็ น - 66 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“ดื่มน� ้ำผลไม้ เย็นๆสักหน่อยนะคะจะได้ สดชื่น สมองจะได้ ปลอดโปร่ง” ป้าทองวางแก้ วน� ้ำแตงโมปั่ นไว้ ข้างตัวเขา จากนันก็ ้ เดินมายื่นใส่มือให้ เธอ พลางยิ ้มมาอย่างใจเย็นทังที ้ ่ใบหน้ านางก็หม่นหมองไร้ ความสุข แต่ความสุขมุ เยือก เย็นของนาง ก็ยิ่งท�ำให้ เธอและนายติณณ์ต้องรับฟั ง “ค่อยพูดค่อยจากันเถอะค่ะ” ผู้สงู วัยกล่าวอย่างเตือนสติ “มีโทรศัพท์เข้ ามาบ้ างไหมครับป้า” น� ้ำเสียงเขาเปลีย่ นไปเมื่อเอ่ยกับผู้สงู วัย “ยังไม่มีเลยค่ะ ป้าก็รออยูท่ กุ วัน” นางตอบพร้ อมยกชายเสื ้อขึ ้นมาซับน� ้ำตา ที่เตรี ยมจะร่วง ชายหนุม่ พยักหน้ ารับรู้ แล้ วกล่าวเสียงเครี ยด “ยายนิ ไม่เคยเป็ นแบบนี ้” “เพราะใครล่ะ” ติณณ์หนั มาทางเธอ “อย่าเพิ่งหาเรื่ องทะเลาะได้ ไหมฉันเหนื่อยที่จะเถียง เหนื่อยที่จะพูดเรื่ อง ไร้ สาระกับเธอ” น� ้ำเสียงเขาดูเหนื่อยๆ “อยากจะไปไหนก็ไปไป๊ ” “ไม่ต้องมาไล่หรอก ถ้ าเจอนิเมื่อไหร่ ฉันไปแน่” เธอเสียงแข็งอย่างไม่ยอม ลดละ เสียงติณณ์ถอนหายใจ ชายหนุม่ หันมาบอกป้าทองที่ยงั ยืนรี ๆ รอๆ “ป้าทองไปท�ำงานเถอะครับ” เขาสัง่ พร้ อมลุกไปหยิบกุญแจรถ “คอยฟั งเสียง โทรศัพท์ด้วยนะครับ เผื่อมีความคืบหน้ าจากทางต�ำรวจ ถ้ ามีใครติดต่อกลับมาเกี่ยว กับยายนิ ป้ารี บขอเบอร์ เขาแล้ วโทรตามผมเลยนะครับ” “ได้ คะ่ ...ป้าจะเฝ้าฟั งเสียงโทรศัพท์ไม่ให้ คลาดเลยเชียว” “ขอบคุณครับป้า” ติณณ์พดู จบก็เดินผ่านหน้ าแพรชมพูออกไปที่รถ คนนัง่ มองอยูก่ ่อนเลยรี บ ลุกพรวดพราด แล้ ววิ่งตามเขาออกไป “คุณจะไปไหน” เธอร้ องถามแล้ วลุกวิ่งตามเขา “ฉันถามว่าคุณจะไปไหน” - 67 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ติณณ์หนั มามองแพรชมพู สีหน้ าเหมือนร�ำคาญเธอนักหนา แต่หญิงสาว แกล้ งไม่เห็นไม่อยากสนใจ เพราะรู้ ว่ายังไงติณณ์ ก็ไม่มีทางญาติดีกบั เธอ แต่เธอ ไม่ได้ แคร์ ตรงนันเพราะเวลานี ้ ้ การตามหานิรชาคือสิง่ ที่ส�ำคัญสุด บางที เธอต้ องยอมอ่อนข้ อให้ เขา แม้ จะไม่คอ่ ยอยากท�ำสักเท่าไหร่ เขาไม่ตอบ เธอจึงรี บแทรกตัวเข้ าไปนัง่ ท�ำหน้ าเจี๋ยมเจี ้ยมอยู่ในรถทันทีที่ เขาปลดล๊ อดประตู และไม่สนใจสายตาขวางๆที่มองมา “เธอจะไปไหน” เขาตีสีหน้ าขุน่ ๆ มองคนที่เข้ ามานัง่ ในรถอย่างเอือมระอาในความหน้ าด้ าน หน้ าทนของเธอ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าเป็ นผู้หญิง และต่างบ้ านต่างถิ่นมาละก็ เขาคง จับเหวี่ยงออกนอกบ้ านไปแล้ ว ไม่มาทนนัง่ ปวดกระบาลอยูอ่ ย่างนี ้แน่ “ไม่ร้ ู” ค�ำตอบนี ้ ยิ่งพาให้ ติณณ์หนักใจ และเบื่อที่จะต่อล้ อต่อเถียงด้ วย เขาถอน หายใจอีกครัง้ ก่อนก้ าวตามขึ ้นไปนัง่ ประจ�ำที่คนขับ บิดกุญแจสตาร์ ทเครื่ องยนต์ ใส่เกียร์ ถอยพรวดเดียวจนคนที่นงั่ มาด้ วยหัวคะม�ำเพราะไม่ทนั ระวังตัว เธอหันมอง หน้ าเขา และรี บหาที่ยึด เมื่อรถใส่เกียร์ เดินหน้ าแล้ วพุ่งพรวดออกสู่ถนนที่คดโค้ ง และลาดชันอย่างรวดเร็ว ขับรถอย่างนี ้ไม่ตายดีแน่ เธอแอบแช่ง เมื่อเห็นติณณ์เหยียบคันเร่ งอย่าง ไม่คดิ จะสนใจคนที่นงั่ มาด้ วย แพรชมพูลอบมองใบหน้ าเข้ มจากด้ านข้ าง เพราะเห็นเขาขับรถไปเงียบๆ ไม่พูดไม่จาจนเธอระแวงต้ องแอบมองบ่อยๆ เพราะหากเขาคิดจะท�ำอะไรเธอ จะได้ ตงรั ั ้ บทัน แต่ใบหน้ าของติณณ์เรี ยบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีเพียงแววตาที่ดกู ร้ าว หญิงสาวจึงเลือกทีจ่ ะสงบปากสงบค�ำ ไม่ตอแยอะไรกับเขาอีก อยากพาไปไหนก็ต้อง ไป กระโดดขึ ้นรถเขามาแล้ วนี่ ติณณ์พารถคูใ่ จ ขึ ้นๆ ลงๆ ตามเนินเขาวนเวียนอยูอ่ ย่างนี ้จนแพรชมพูเริ่ ม มึนหัว เขาขับรถเข้ ามาจอดในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ลงจากรถไปเพียงครู่ ก็กลับมา - 68 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
แล้ วขับต่อไปอีกหมูบ่ ้ านหนึง่ วนเวียนอยูอ่ ย่างนี ้ครึ่งวัน เธอจึงรู้วา่ เขามาถามหาน้ อง สาวจากบ้ านคนรู้จกั จนล่าสุดเขาหยิบภาพถ่ายของนิรชาติดมือลงลงไปตามหายัง สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ พูดคุยซักถามชาวบ้ านแถวนัน้ เธอวิ่งขึ ้นวิ่งลงจากรถตาม เขาไปจนเหนื่อย เขาอาจไม่เชื่อว่านิรชาจะถูกแก็งค์บ้าบอนัน่ จับตัวไป หรื อไม่เชื่อ ค�ำให้ การของนายอิสระ จึงพยายามตามหาน้ องสาวจากแหล่งอื่นๆที่คิดว่านิรชา อาจจะไป ติณณ์ขบั รถตะเวนไปตามสถานทีต่ า่ งๆ ทีห่ วังว่าจะพบนิรชา แต่ทกุ คนทีเ่ จอ แล้ วตอบเป็ นเสียงเดียวกัน ว่าพวกเขาไม่ได้ พบหน้ านิรชามานานแล้ ว ก็จริ ง...น้ องสาวเขาเป็ นคนขีโ้ รคอ่อนแอ นิรชาจึงมักถูกสัง่ ให้ อยู่โยงแต่ ในบ้ านเสมอ แล้ วมันผิดด้ วยหรื อที่เขารักและห่วงน้ องสาว แม้ จะได้ ยินจากปากชาวบ้ านหนาหูเกี่ยวกับลัทธิ บ้าบอ แต่เขาไม่เชื่อไม่ คิดว่ามันจะมีจริ ง อย่างมากชาวบ้ านก็คงหลงงมงายไปตามเรื่ อง จนกลายเป็ น ความหวาดกลัว อยูๆ่ จะมีลทั ธิเกิดขึ ้นโดยเสรี ได้ ยงั ไง ยิ่งคิดหาเหตุผลก็ยิ่งมองเห็น ไม่เห็นความเป็ นไปได้ เขาจึงสรุปไปเองว่ามันเป็ นเพียงแค่ขา่ วลือ ติณณ์ขบั รถไปตามท้ องถนนอย่างใช้ ความคิด เส้ นทางบนเกาะภูเก็ตส่วน ใหญ่ลาดชัน บางสายเป็ นทางพาดไปตามเนินเขาเชื่อมต่อยังหาดทราย และถนน บางที่ก็ยาวขนานไปกับชายฝั่ง ถ้ าไม่วิ่งเลาะชายหาด ก็ไต่ขึ ้นลงตามเนินเขา ถึงเขาจะชินกับเส้ นทางแต่มนั จะมีบ้างที่ต้องระวังเป็ นพิเศษ เพราะถ้ าเผลอ ขับเพลินๆ เมื่อไหร่ ก็อาจแหกโค้ งถึงขันพารถตกเหว ้ กลิ ้งลงน� ้ำทะเลกันไปเลยทีเดียว โดยเฉพาะทางไปยังหาดป่ าตอง แม้ ถนนจะอยูใ่ นสภาพดี แต่เส้ นทางที่โค้ งจนเกือบ จะเป็ นวงกลม ท�ำให้ ต้องเพิ่มความระวัง เวลาผ่านไปไม่กว่าสองชัว่ โมง หญิงสาวที่นงั่ นิ่ง อยูข่ ้ างๆ ก็ท�ำตัวสมกับเป็ น ตุ๊กตาหน้ ารถ เมือ่ เธอผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย ติณณ์สา่ ยหน้ าอย่างระอาไม่คดิ ว่า จะต้ องมาสู้รบปรบมือกับคนดื ้อดึง คิดว่าจะแน่... ชายหนุ่มเบนสายตากลับมาที่ท้องถนน มุ่งหน้ าไปยังสถานที่ต่างๆ โดยมี - 69 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
แพรชมพูนงั่ หลับสนิทอยูใ่ นรถตลอดทังเส้ ้ นทาง แต่ ค�ำตอบของคนพวกนันก็ ้ ท�ำให้ เขาผิดหวัง สุดท้ ายก็ต้องมาลงเอยที่สถานีต�ำรวจอีกครัง้ ... “เชิญทางนีด้ ีกว่าครับคุณชมพู่” ผู้กองหนุ่มผายมือให้ แพรชมพูเดินตาม เข้ าไปนัง่ ในท�ำงานตัวเอง ขณะที่ตณ ิ ณ์นงั่ คุยกับนายต�ำรวจอีกคน “ป่ านนี ้แล้ วยังไม่มีวี่แววอะไรเลยหรื อคะ ถ้ านิโดนพวกลัทธิบ้านัน่ ลักพาตัว ไปจริ งๆ ป่ านนี ้คงล�ำบากแย่” แพรชมพูพดู พลางถอนหายใจหนัก “ใจเย็นๆนะครับ” “พู่ห่วงเพื่อนค่ะใจเย็นไม่ไหว ถ้ าเพื่อนสองคนของพู่กลับบ้ านปลอดภัยพู่ ก็กลับกรุงเทพฯได้ อย่างสบายใจ” ผู้กองชนะเข้ าใจความรู้สกึ ของหญิงสาว แต่เมื่อนึกถึงตนเอง เขาก็ไม่ใช่คน พื ้นทีเ่ ช่นกัน เขาถูกค�ำสัง่ ย้ ายจากกรุงเทพฯ ก็เพราะต้ องมาสืบเรื่องราวลัทธิประหลาด ที่เป็ นข่าวใหญ่ในขณะนี ้ “คุณชมพู่ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะจัดการเรื่ องนี ้ให้ เร็ วที่สดุ ” เขารับค�ำ หนักแน่น “ขอบคุณผู้กองค่ะ อย่างน้ อยพูก่ ็สบายใจว่ามีคนคอยตามเรื่ องให้ ” เธอยิ ้ม เฝื่ อนๆ “แล้ วจะรอฟั งข่าวดีนะคะ” “ครับ” ผู้กองหนุม่ รับค�ำพร้ อมหยิบปากกา มาจดเบอร์ โทรศัพท์แล้ วยื่นให้ แพรชมพู “เมื่อวานผมลืมให้ ไป มัวแต่คยุ เพลิน นี่ครับเบอร์ โทรศัพท์สว่ นตัวผม มีอะไร ก็ตดิ ต่อมาได้ ทกุ เวลา” ค�ำพูดและรอยยิ ้มทีด่ อู บอุน่ ท�ำให้ แพรชมพูใจชื ้น เธอรับแผ่นกระดาษจากเขา “จะกลับบ้ านได้ หรื อยัง” เสียงขุ่นๆ ที่แทรกดังมาจากข้ างหลังท�ำให้ หญิงสาวแหงนมองแล้ วก็รีบดีด ตัวลุก เมื่อเห็นติณณ์ยืนท�ำหน้ าตึงอยูข่ ้ างหลัง เธอรู้ดีวา่ หากยังขืนชักช้ าอิดออดเขา - 70 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ทิ ้งเธอไว้ ที่นี่แน่ ผู้กองชนะรี บลุกขึ ้นทักทายผู้มาใหม่ “สวัสดีครับคุณติณณ์” “สวัสดีครับ...” ติณณ์ตอบผู้กองชนะแล้ วหันมาทางแพรชมพู ใช้ สายตาจ้ องเธอเชิงต�ำหนิ พร้ อมกล่าว “ถ้ ายังไม่เสร็จธุระ ก็นงั่ แท็กซีก่ ลับบ้ านเองแล้ วกัน ผมขอตัวนะครับผู้กอง” เขาหันมาบอกผู้กองชนะในประโยคหลังแล้ วก็ ก้าวผ่านหน้ า เฉี ยดเอา คนร่างเล็กที่ยืนบังหน้ าทางออกอย่างตังใจ ้ จนเธอเซเสียหลักนิดหน่อย จึงกลายเป็ น ว่าเปิ ดทางให้ เขาไปโดยปริ ยาย “เฮ้ ยเดี๋ยวสิ จะทิ ้งฉันไว้ แบบนี ้ไม่ได้ นะ รอก่อน...รอด้ วย” ติณณ์ก้าวเท้ าเดินออกจากสถานีต�ำรวจไปยังลานจอดรถ แอบเห็นเธอรี บ ล�่ำลานายต�ำรวจหนุม่ แล้ ววิ่งตามเขามาออกมาพลางนึกสะใจ จุ้นจ้ านดีนกั ... “ใจคอจะทิ ้งให้ ฉนั นัง่ รถแท็กซี่จริ งๆ หรื อไง จะให้ บอกคนขับรถแท็กซี่วา่ ไป ส่งตรงไหน ถนนหนทางที่นี่ฉนั ก็ยงั ไม่ร้ ูจกั สะตุ้งสตางค์ก็ไม่มีตดิ ตัวสักบาท โทรศัพท์ มือถื อก็ไม่ได้ พกมา เบอร์ ที่บ้านคุณฉันก็จ�ำไม่ได้ แล้ วถ้ าเกิ ดหลงทางขึน้ มาอีก ใครจะรับผิดชอบ” เธอบ่นเมื่อเร่งเท้ าจนมาถึงเขา “พูดอย่างกับไม่เคย” “ถึงฉันเคยหลง แต่ก็กลับบ้ านได้ แล้ วกัน” “เก่งนี่” “ไม่ต้องมาทวงบุญคุณ...ถ้ าคุณไม่ไปตาม ยังไงฉันก็...” “ก็...ก็อะไร...” ท�ำเขาเสียงยียวน เพราะวันนัน้ จ�ำได้ ติดตาว่าเห็นเธอกลัวจนตัวสัน่ ลอบ เดินตามเธอสักพัก เผื่อเธอมีทางออกอื่น แต่เพราะวันนันมี ้ ฝนตกหนัก ไม่มีใครออก จากบ้ าน ถนนหนทางจึงโล่ง บ้ านช่องละแวกก็ปิดประตูเงียบก็นกึ สงสาร แต่อย่างว่า คนดื ้อ ให้ ซกั ยังไงๆ ก็ปากแข็งไม่ยอมรับความจริ งอยูด่ ี “ก็รอมันอยูแ่ ถวๆ นันแหละเผื ้ ่อจะเจอใครสักคนที่คนใจดีกว่าคุณ” - 71 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ติณณ์หวั เราะหึๆ แล้ วเดินไปที่รถ ไม่คดิ จะสนใจค�ำบ่นเธออีก แพรชมพูที่วิ่งตามมาติดๆ ส่งเสียงบ่นกระปอดประแปด “คนบ้ าอะไรเดินเร็วชะมัด” ชายหนุ่ม เปิ ด ประตูร ถเข้ า ไปนั่ง ประตูร ถอี ก ด้ า นก็ ถูก กระชากเปิ ด เขา มองแล้ วเหยียดมุมปากขึ ้นก่อนบิดกุญแจสตาร์ ทเครื่ องยนต์ แกล้ งเร่ งให้ คนหัวดื ้อ ปากเก่งกระโดดขึ ้นรถไวๆ “คุณนี่มนั ใจด�ำจริ งๆ” เธอต่อว่าเขาพลางเอนหลังพิงเบาะ ถอนหายใจเฮือกๆ อย่างคนหมดเรี่ ยว หมดแรง “รู้อย่างนี ้แล้ วก็นงั่ รถกลับกรุงเทพฯไปสิ เงินไม่มกี ย็ มื ผู้กอง เขาคงยินดีให้ ยมื แล้ วเผลอๆ จะเต็มใจขับรถพาไปส่งด้ วยตัวเอง” “แน่นอน...ผู้กองชนะใจดี ที่แน่ๆ เขาใจดี มีเหตุผลกว่าคุณ” “แล้ ววิ่งตามฉันมาท�ำไม ไม่อยูซ่ ะที่สถานีไปเลย” เขาท�ำเสียงไม่พอใจ กระชากรถออกตัวแรงจนแพรชมพูที่ก�ำลังขยับเปลี่ยน ท่านัง่ ใหม่หงายหลังกระแทกเบาะ “ขับเบาๆ หน่อยสิ นี่มนั ในสถานีต�ำรวจนะ นัน่ ๆๆ รถสวนมาอย่าเพิ่งเลี ้ยว ไป อย่า...ว้ าย...” แพรชมพูรีบคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ วยึดทีจ่ บั ไว้ แน่น ขืนนัง่ สบายๆ หัวเธอโหม่ง คอนโซนหน้ ารถแน่ๆ ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ติณณ์ยิ่งเร่งเครื่ องแล้ วเลี ้ยวเข้ าซอกซอยจน เธอเหวี่ยงไปมา “อยากตายนักหรื อไง นี่มนั ถนนในเมืองนะคุณ...” เธอต่อว่าเขา ที่ว่ิงเร็ วราวแข่งขัน ซ� ้ำถึงสี่แยกไฟแดง มีสญ ั ณาณให้ จอด เด่นชัดก็ยงั ไม่คิดชะลอ แต่เหยียบเบรกกะทันหันเหมือนจงใจแกล้ งให้ เธอหน้ าทิ่ม คอนโซล “เป็ นบ้ าไปแล้ วหรื อไง ขับรถแบบนี ้เดี๋ยวก็ตายหมดหรอก” “กลัวเหรอ” “ใครบอกฉันกลัว” เธอเถียง “แค่ไม่อยากให้ ประมาทจนคนอื่นเดือนร้ อน - 72 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ก็เท่านัน” ้ เขาหันมาหรี่ ตามอง จากนัน้ ก็ตวัดพวงมาลัยรถ เลี ้ยวซ้ ายอย่างกระชันชิ ้ ด ไม่คดิ จะแตะเบรก เป็ นเหตุให้ คนนัง่ ข้ างๆ ไหล่กระแทกกับประตู “เฮ้ ...คุณ! ขับให้ มนั ช้ าๆ ลงกว่านี ้หน่อยจะตายหรื อไง อุ๊ย...ว้ าย...ระวัง” แพรชมพูยกมือปิ ดตา เมื่อเห็นรถมอเตอร์ ไซค์ที่วิ่งย้ อนเลนมา เลี ้ยวหลบลง ข้ างทางแทบไม่ทนั “ย้ อนศรดีนกั ไม่เหยียบให้ เละก็บญ ุ เท่าไหร่” “แต่เมื่อกี ้ ถ้ าเขาไม่หกั หลบ อาจถึงตายได้ เลยนะ” คนพูดหน้ าตาตื่นตกใจ ไม่หายที่เห็นชีวิตคนเฉียดฉิวกับความตาย “ก็ดี...จะได้ ร้ ูจกั จ�ำกฎจราจร” ติณณ์พดู หน้ าตาเฉย “ฆาตกรชัดๆ” เธอหันมาตะคอก แล้ วผลักหน้ าชายหนุม่ กลับไปที่ท้องถนน “หน้ าฉันไม่ใช่ถนนจะได้ มวั จ้ องเวลาขับรถ” “อืม...จะว่าไปก็คล้ ายๆ เหมือนกันนะ” เขาแกล้ งแหย่ ใจอยากจะแกล้ งอีกสักพัก แต่เห็นเธอนัง่ หน้ าซีดเป็ นไก่ต้ม เลยนึกสงสาร ความจริ งเขาก็ไม่อยากท�ำหรอก แต่ชว่ ยไม่ได้ เธอดันมายัว่ โมโหเขา ท�ำไมล่ะ ติณณ์ยงั ไม่ลดความเร็ ว แต่เลี ้ยวออกถนนนอกเมือง การจราจรไม่จอแจ วุน่ วายเหมือนเมื่อครู่ แพรชมพูจงึ ถอนใจอย่างโล่งใจ “หน้ าคนนะ จะไปคล้ าย ไปเหมือนถนนตรงไหน” ติณณ์พน่ ลมทางจมูกก่อนตอบ “ก็เหมือนตรงที่ หนา ด้ าน แล้ วก็ทนไง” “เฮ้ ย..นี่คณ ุ ด่า ว่าฉันหน้ าด้ านเหรอ...ไอ้ บ้าเอ้ ย ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด” แพรชมพูร้องด่าอย่างลืมตัว เธอกับเขา เจอหน้ ากันไม่ถึงสามวัน คุยกัน จริงๆ จังๆ เหมือนคนอืน่ ๆ ก็ไม่เคย แล้ วเขาเอาอะไรมาตีความว่าเธอเป็ นคนหน้ าด้ าน หน้ าหนา หน้ าทน เหมือนกับถนนหลวง “เธอปากหวานนักนี่” เขาประชด “แน่นอน ฉันจะพูดดีกบั คนที่ดีกบั ฉัน” - 73 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ฉันก็เป็ นแบบนี ้ โหด ป่ าเถื่อน แล้ วอะไรอีกนะ...อ๋อๆ เวลาโกรธจะจับมา ซ้ อมจนปางตายสินะ” ใบหน้ าเข้ มๆ หันมามองเธอ “ฉันแย่ขนาดนี ้เธอยังจะวิง่ โล่ตามขึ ้นรถมาอีก อันที่จริ ง เพื่อความปลอดภัย ต่อชีวิต ฉันว่าเธอน่าจะนัง่ รถกลับกรุงเทพฯซะตังแต่ ้ วนั นี ้ ตกลงไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง ให้ ยืมเงินค่ารถด้ วย...ไม่ต้องยืมดีกว่า ฉันให้ ไปเลยแล้ วกัน” เขายื่นข้ อเสนอ ละสายตาจากท้ องถนน เหลียวกลับมามองหน้ าคงฟั ง แวบหนึง่ ก็เห็นเธอมองค้ อนแล้ วท�ำตาปะหลับปะเหลือก อารมณ์แบบนี ้ของเธอ เขา ก็พอจะเดาออกว่าค�ำตอบนันมั ้ นจะมายังไง “ฉันพูดจริ งนะ” ติณณ์ ย� ้ำความประสงค์ หากกล่อมเธอส�ำเร็ จ เธอยอมกลับเขาจะรี บไป ส่งทีท่ า่ รถทันที เพราะถ้ าเธอกลับไป เขาก็ไม่ต้องมาคอยเถียง คอยตอบค�ำถามทีช่ วน ทะเลาะจากเพื่อนบ้ าๆ บ๊ องๆ ของน้ องสาว “ฝันไปเถอะ ฉันจะไม่ไปไหน ถ้ าไม่เจอนิกบั อิสระ อีกอย่างกระเป๋ าเสื ้อผ้ า ข้ าว ของฉันก็ยงั ทิ ้งไว้ บ้านคุณ ฉันใช้ แต่ของดีๆ ทังนั ้ น้ จะให้ ทิ ้งเกะกะเรี่ยราดไว้ ทนี่ ไี่ ด้ ยงั ไง” “แค่กระเป๋ าสตางค์กบั โทรศัพท์มือถือ ชาวบ้ านชาวช่องเขาก็พกกันทังนั ้ น” ้ “แล้ วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” “ไม่เกี่ยวหรอก ถ้ าเธอไม่มานัง่ บ่นโวยวายให้ หนวกหูในรถฉัน” แพรชมพูตีหน้ ายักษ์ ใส่เขา แต่ไม่กล้ าพูดมากอีกเมื่อเห็นสีหน้ าติณณ์ตอน นี ้ เพราะหากเขาโกรธแล้ วเขาจอดรถไล่ลงกลางทางคงแย่ ส่วนนี ้อยูต่ รงไหนของซีก เกาะภูเก็ตก็ไม่ร้ ู รอบตัวตอนนี ้มีแต่ทะเลกับขุนเขา “ก็ฉนั รี บ ถ้ าไม่ท�ำอย่างนี ้จะทันเหรอ ถ้ าบอกให้ รอแล้ วคุณจะรอฉันหรื อไง เล่า” หญิงสาวหาค�ำแก้ ตา่ ง ทังๆ ้ ที่ เรื่ องการลืมของส�ำหรับเธอนันเป็ ้ นสิง่ ที่เกิด ขึ ้นประจ�ำจนกลายเป็ นเรื่ องปกติ พูดจบก็ลอบสังเกตอาการตอบรับของชายหนุม่ แต่เห็นเขานัง่ เงียบ เธอจึง วกเข้ าเรื่ องที่อยากคุย เพราะอยากให้ เขายอมอ่อนข้ อให้ กบั ต�ำรวจ อย่างน้ อยก็พดู - 74 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ขอร้ อง หรื อหาวิธีกระตุ้นการท�ำงานของเจ้ าหน้ าที่ ยัดเงินใต้ โต๊ ะ หรื ออะไรก็ได้ ที่มนั พอจะช่วยให้ การตามหาตัวนิรชากระเตื ้องขึ ้น เรื่ องติดสินบนเจ้ าหน้ าที่ เธอรู้วา่ ผิด แต่ก็อาจจะดีกว่าไม่ได้ ท�ำอะไรเลย “ผู้กองเขาอุตส่าห์รับปากว่าจะช่วยตามนิรชาให้ นะ ท�ำไมคุณไม่ยอมเสีย เวลาคุยกับเขาสักหน่อยล่ะ” ประโยคที่หญิงสาวเอ่ยกับเขา ติณณ์เพียงแค่ชายตามองแล้ วก็หนั ไปสนใจ เส้ นทางตรงหน้ าอย่างเดิม จนเธออยากจะบีบคอเขาให้ ตายคามือ คนไม่มีน� ้ำใจ ผู้กองอุตส่าห์รับปากจะช่วยแท้ ๆ ยังท�ำไม่ร้ ูไม่ชี ้ “ถึงคุณไม่ยินดียินร้ ายอะไรกับผู้กอง อย่างน้ อยรู้จกั กันไว้ ก็ยงั ดี เขาสัญญา แล้ วว่าจะช่วย” “ท�ำไมฉันต้ องเชื่อเขา” ติณณ์ไม่เชื่อว่าผู้กองจะท�ำตามที่สญ ั ญา ดูเขาเป็ นคนเจ้ าส�ำอางและดูมาด เยอะ เขาเห็นนัยน์ตาของผู้กองสายตาที่จ้องมองแพรชมพูก็พอจะเดาออก ผู้ชายคนนี ้เจ้ าชู้ไม่ใช่เล่น เพิ่งจะย้ ายมาใหม่ๆ อาจจะไฟแรงก็แค่ช่วงหนึง่ พวกต�ำรวจมาใหม่หลายคนก็มกั ไฟแรงกับต�ำแหน่งใหม่เสมอ พอเก่าๆ ไปลายก็ออก เป็ นอย่างนี ้เหมือนกันหมด ติณณ์เห็นแพรชมพูนงั่ เงียบไปจึงหันมามอง แล้ วส่ายหน้ าเพราะคิดว่าเธอ นอนหลับไปอีก แสงจากดวงตะวันเริ่ มโพล้ เพล้ ดวงไฟถนนค่อยๆ กระจายแสง สองข้ างทาง เริ่ มมีสีสนั แสงไฟหลากสีในยามค�่ำคืนของภูเก็ตส่องประดับสวยงาม สร้ างอารมณ์ สุนทรี แต่เวลานี ้ หัวใจของเธออับเฉาเมื่อคิดถึงเพื่อนทังสอง... ้ หญิงสาวถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ได้ แต่ภาวนา ให้ ผ้ กู องตามหานิรชากับอ๊ อด ให้ พบ เธอรี บยกมือปาดแก้ มโดยเร็ว เมื่อน� ้ำตาเริ่ มไหลเพราะไม่อยากให้ ตณ ิ ณ์เห็น และมาดูแคลนในความอ่อนแอของเธอ รุ่งเช้ า ขณะที่พิมพ์ชนก เลขาและพนักงานที่กล้ าต่อปากต่อค�ำกับนายจ้ าง อย่างติณณ์ ก�ำลังก้ มหน้ าก้ มตาท�ำงาน ก็รีบผุดลุกออกจากเก้ าอี ้เมื่อเสียงผลักประตู - 75 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ดัง เธอส่งรอยยิ ้มหวานให้ แขกผู้มาเยือนพร้ อมปรี่ เข้ ามาหาเขาทันที “สวัสดีคะ่ ผู้กอง ลมอะไรนะ ช่างกล้ าหอบผู้กองมาถึงที่นี่ ว่าแต่ มาหาเพราะ คิดถึง หรื อว่ามีอะไรให้ คนสวยรับใช้ คะ เอ๊ ะ...หรื อว่าจะมาจับใครแถวๆ นี ้” พิมพ์ชนกเอ่ยต้ อนรับ ผู้กองชนะที่ก้าวเข้ ามายินยิ ้มอยูใ่ นสตูดโิ อ “มาจับโจรปล้ นใจครับ” “แหม ชักอยากเห็นหน้ าโจรคนนันแล้ ้ วสิคะ” พิมพ์ชนกจีบปากจีบคอพูด ยอผู้กองหนุ่มอย่างเอาใจ “หัวใจคนระดับผู้กองคงจะปล้ นยากนะคะ ไม่งนป่ ั ้ านนี ้ คงมีคนมาครอบครองไปแล้ ว” ผู้กองชนะหัวเราะ “พูดซะผมเขิน ใครจะมาสนใจคนอย่างผมครับคุณพิมพ์ คุณติณณ์อยูไ่ หมครับ” เขาเริ่ มพูดอย่างเป็ นการเป็ นงาน พิมพ์ชนกท�ำปากยู่ เมื่อรับรู้จดุ ประสงค์ของนายต�ำรวจหนุม่ “โธ่... นึกว่ามาหาเรา” เธอแกล้ งปัน้ หน้ าบึ ้งตึงก่อนตอบ “อยูค่ ะ่ นอกจากออก ไปถ่ายรูปกับลูกค้ าแล้ ว ก็มีแต่บ้านกับที่ท�ำงานเท่านันแหละค่ ้ ะที่เจ้ านายของพิมพ์ จะไป เดี๋ยวพิมพ์เรี ยกให้ นะคะ แล้ วผู้กองจะรับน� ้ำอะไรดีคะ น� ้ำเปล่า น� ้ำชา กาแฟ หรื อน� ้ำใจจากคนสวยๆ อย่างพิมพ์” “ไม่เป็ นไรครับ” เขายิ ้มให้ กบั อารมณ์ขนั ของเลขาคุณติณณ์ “แหม... ถ้ าอย่างนี ้แสดงว่าคงดับกระหายด้ วยน� ้ำตาของหญิงสาวเป็ นประจ�ำ สินะคะ เฮ้ อ ผู้กองนี่ละ่ ก็” “โห นัน่ ก็เกินไปครับ ผมต่างหากที่ถกู หักอก” “ต๊ าย ใครช่างอาจหาญชาญชัยเสียขนาดนัน” ้ ผู้กองชนะยิ ้ม แล้ วในใจก็นกึ ไปถึงหน้ าตาเล็กๆ จิ ้มลิ ้ม แลดูโก๊ ะๆ ของใคร บางคน เอาเถอะ... แม้ เจ้ าตัวจะบอกว่า ไม่สนใจ แต่เขามัน่ ใจว่าตัวเองก็ไม่ได้ ด้อย ไปกว่าใครหรอกน่า พิมพ์ชนกขอตัวไปตามติณณ์ แล้ วกลับออกมาพร้ อมชาสองถ้ วยวางไว้ ทโี่ ต๊ ะ ก่อนจะโปรยยิ ้มแล้ วเดินตัวปลิวไปยังโต๊ ะประจ�ำต�ำแหน่งของตัวเองเพื่อท�ำงานต่อ อีกครู่หนึง่ ติณณ์จงึ ออกมาจากห้ อง สภาพผมเผ้ าดูยงุ่ เหยิงพอๆ กับหน้ าตา “มีอะไรคืบหน้ าหรื อครับ” เสียงถามทุ้ม ดูมีร่องรอยความขุน่ ข้ องหมองใจ - 76 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“เอาแบบตรงๆ หรื ออ้ อมๆ ล่ะครับ” ผู้กองชนะย้ อนถาม ติณณ์นงั่ ลงตรงโซฟาฝั่งตรงข้ ามเขาอย่างช้ าๆ แต่ที่แน่ๆ ดวงตาเหมือนเสือ นันจ้ ้ องแขกผู้มาเยือนอย่างไม่เป็ นมิตรเอาเสียเลย “ผมเดาว่า ผู้กองคงรู้วา่ ผมไม่ชอบเล่นลิ ้น” “งันก็ ้ ดีครับ คุยเร็ว จบเร็ ว” ผู้กองชนะยิ ้มแบบเห็นฟั น “ผมได้ ขา่ วว่าคุณจะ เดินทางไปที่เกาะรัมภา” ติณณ์ขมวดคิ ้วแววตาสงสัยครุ่นคิด “แล้ ว” “คุณจะไปนานเท่าไหร่” “นีม่ นั งานผม คงไม่จ�ำเป็ นต้ องตอบผู้กองมังครั ้ บ เว้ นเสียแต่วา่ คุณจะมาร่วม เป็ นหุ้นส่วนของสตูดโิ อนี ้เสียก่อน” ผู้กองชนะหัวเราะ ยกถ้ วยชาขึ ้นมาจิบเล็กน้ อย ก่อนถามยิ ้มๆ “ถ้ าคุณเป็ นคนระมัดระวังขนาดนี ผมว่ ้ าบางที เราอาจเป็ นทีมเดียวกันได้ นะ” “ทีม...” “ครับ ทีมเดียวกัน” “ประเภทไหน” “ทีมสายลับ” ผู้กองชนะยิ ้ม “และบางที มันอาจเกี่ยวข้ องกับน้ องสาวของ คุณด้ วย” กล้ ามเนื ้อบนใบหน้ าของติณณ์กระตุกเบาๆ เมือ่ ได้ ยนิ อีกฝ่ ายถูกถึงน้ องสาว “ยังไง” “อย่าหาว่าผมระแวงมากเกินไปเลยนะ แต่ผมติดตามคดีอาเมนตามานาน แล้ ว และเกรงว่ามันอาจมีสว่ นเกี่ยวข้ องกับเกาะรัมภา” ผู้กองชนะลองหยอดเพื่อดูปฏิกิริยาฝ่ ายตรงข้ าม ตอนนี ้เขาต้ องการใครสัก คนที่จะมาเป็ นสายสืบให้ เขาได้ เพราะที่ร้ ูแน่ๆ คือ เกาะรัมภาใช่วา่ ใครจะเข้ าไปได้ ง่ายๆ มันเป็ นโอกาสเดียวที่ผา่ นเข้ ามา และเขาต้ องคว้ าโอกาสนี ้ให้ ส�ำเร็ จ “คุณก�ำลังบอกว่า นิรชาอยูบ่ นเกาะนัน” ้ - 77 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ผมไม่ได้ บอกว่าเธออยูท่ ี่นนั่ แต่บอกว่า มีโอกาสสูงมากที่เธอจะอยูท่ ี่นนั่ ” ติณณ์นิ่งไปอีกครู่หนึง่ เหมือนก�ำลังชัง่ ใจ เขาสูดหายใจเข้ าลึก แล้ วระบาย มันออกมา “คุณจะให้ ผมไปเสี่ยง ในสิง่ ที่คณ ุ เดา” “โอ้ ... คิดมากเกินไปแล้ วครับ มองโลกในแง่บวก ถือว่าช่วยเหลือราชการ ถ้ า คุณไม่สะดวก ผมก็ไม่บงั คับนะ แต่การค้ นหาน้ องสาวคุณ มันก็คงยากขึ ้นไปอีก จาก ข้ อมูลทีไ่ ด้ มาผมมัน่ ใจว่าเธอหายไปเพราะกลุม่ อาเมนตาแน่นอน แล้ วกลุม่ อาเมนตา พวกนี ้ก็เกี่ยวข้ องกับเกาะรัมภาทีค่ ณ ุ ก�ำลังจะไป ผมเข้ าใจครับคนเราถ้ าเอาตัวเองมา เสีย่ งกับเรื่ องแบบนี ้ต้ องมีความกล้ าพอสมควร เพราะมันอาจจะน�ำปั ญหามาให้ ภาย หลังได้ ก็ถือว่าวันนี ้ผมแค่มาเยี่ยมแจ้ งข่าวคราวก็แล้ วกันครับ” ผู้กองชนะสรุ ปข้ อความแล้ วยิ ้มให้ ติณณ์ซงึ่ ยังท�ำหน้ าขมึงถึง จนท�ำให้ คน มองอดสงสัยไม่ได้ วา่ ผู้ชายคนนี ้ลืมวิธียิ ้มไปแล้ วหรื อยังไง ติณณ์คว้ าแก้ วชา ยกดื่มจนหมดแล้ วมองจ้ องหน้ าผู้กองชนะ พูดเสียงดัง ฟั งชัด “คุณรู้จกั ผมน้ อยเกินไป ผู้กองชนะ...” แพรชมพูที่ก�ำลังนั่งหน้ ามุ่ยคิดหนักอยู่ตรงระเบียงก็รีบล้ วงกระเป๋ าหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมากดรับเมื่อมีเสียงริ งโทน หัวใจเธอเต้ นถี่กบั รายชื่อที่ปรากฏ บนหน้ าจอ “ฮัลโหลๆ อ๊ อด...อ๊ อดอยูท่ ี่ไหน” “ชมพู่ ฟั งอ๊ อดดีๆ นะ” เสียงนันกระซิ ้ บกระซาบ “ว่ามาเร็ วๆ อ๊ อดอยูท่ ี่ไหน” แพรชมพูรีบถามด้ วยความร้ อนใจ “พูเ่ ราจะไปหานิ” “ห๊ ะ...หมายความว่าไง” “เรารู้แล้ วว่านิอยูท่ ี่ไหน เราก�ำลังจะไปช่วยให้ ได้ ” “นิถูกจับตัวไปจริ งๆ ใช่ไหมอ๊ อด แจ้ งต�ำรวจสิ แจ้ งต�ำรวจเลย ถ้ ารู้ ว่านิ - 78 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
อยูไ่ หน”
“งานนี ้ต�ำรวจช่วยพวกเราไม่ได้ หรอก” “อ้ าว ท�ำไมล่ะ มันร้ ายแรงขนาดนันเลยเหรอ” ้ “ฟั งนะพู่ เราจะพานิกลับมา เพื่อยืนยันกับพี่ติณณ์ ว่าเราสามารถปกป้อง และดูแลนิได้ เชื่อในตัวเรานะพูแ่ ล้ วอย่าเพิ่งไปไหน” “แล้ วอ๊ อดจะไปยังไง เราจะติดต่อกันยังไงล่ะอ๊ อด...อย่าเงียบสิ อย่าท�ำให้ พูก่ ลัวได้ ไหม” “เรามีวิธีละกัน แต่อยากโทรมาเตือนให้ พรู่ ะวังตัว รอหน่อยนะช่วงนี ้ก็อย่า ไว้ ใจใคร อย่าออกไปไหนคนเดียว” “ยังไง” แพรชมพูถามและรอฟั ง แต่เมื่ออีกฝ่ ายเงียบ เธอจึงเริ่ มขึ ้นเสียง อย่างร้ อนใจ “เฮ้ ย...อ๊ อด อย่าเงียบสิ ตอบ...ตอบหน่อย อ๊ อด! อ๊ อด!” ไม่ทันที่จะได้ ค�ำตอบก็มีเสียงโหวกเหวกดังมาจากปลายสาย แพรชมพู พยายามร้ องเรี ยกแต่สัญญาณจากเพื่อนก็ถูกตัดลงพร้ อมๆ กับความหวั่นวิตก ที่ก�ำลังเกิดขึ ้นในใจ อย่าเป็ นอะไรนะ ...เดี่ยวพูไ่ ปช่วย รอพูน่ ะ พายุก�ำลังเข้ า ติณณ์กดเร่งความเร็ วตะบึงรถคันเก่งกลับบ้ าน พร้ อมๆ กับ ความคิดที่ตีไม่แตก ผู้กองชนะก�ำลังจะบอกกับเขาว่า ลูกชายนักการเมืองชือ่ ดัง พ่อพระแห่งทะเล อันดามัน อยูเ่ บื ้องหลังการหายตัวไปของหญิงสาวทังหลายในเมื ้ องภูเก็ต ท�ำไมล่ะ... เพราะอะไร... มันไม่มีเหตุผลอะไรเลย แม้ สมองจะคิดว่ามันไม่มีเหตุผลก็ตาม แต่หากในใจเขากลับรุ่มร้ อน เพราะหากว่า นิรชาอยูท่ ี่นนั่ จริ งๆ ล่ะ ถ้ าหากมีเพียงแต่เขาที่สามารถเข้ าไป ช่วยน้ องสาวออกมาได้ แต่เขากลับเลือกที่จะไม่เชื่อนายต�ำรวจคนนัน้ เพียงแค่ทิฐิ ส่วนตัว เขาจะเสียใจไปตลอดชีวิตหรื อไม่ ชายหนุ่มเหยี ยบคันเร่ งให้ จมลงอี ก รถเชโรกี สีแดงแล่นกรี ดสายน�ำ้ บน พื ้นถนน จนเกิดเป็ นม่านน� ้ำแหวกเป็ นทาง - 79 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
สายฝนเริ่ มเทลงมาอย่างหนัก เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถัว่ หล่นกระแทกศีรษะ จนเจ็บ ทว่าแพรชมพูที่เดินยังเดินเลาะตามชายหาดเรื่ อยเปื่ อย กลับไม่ร้ ูร้อนรู้หนาว กับดินฟ้าอากาศ ยืนมองท้ องทะเลที่ก�ำลังคลัง่ และแปรปรวนราวกับคนเสียสติ จน ป้าทองต้ องฝ่ าสายฝนออกมาตาม “คุณชมพูค่ ะ เข้ าบ้ านก่อนเถอะค่ะ” “พายุ...” เธอว่า “ใช่คะ่ พายุเข้ าอันตรายค่ะ เข้ าบ้ านก่อนเถอะ” “พวกอาเมนตาจะออกมาจับผู้หญิงตอนที่มีพายุ ใช่ไหมคะป้า วันที่นิหาย ไปพายุก็เข้ าแบบนี ้เลย” “ไม่ใช่ค่ะ ไม่มีพายุมนั ก็มาจับได้ ถ้าตอนนันมั ้ นเปลี่ยวมันปลอดคน เวลา พายุมาคนไม่คอ่ ยออกจากบ้ านไงคะ พวกมันเลยออกมาจับคนไป แต่เรื่ องนันไว้ ้ คยุ กันทีหลัง ตอนนี ้เข้ าบ้ านก่อนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบาย” “ไม่คะ่ ” แพรชมพูสะบัดมือออกจากการฉุดดึงของป้าทอง แล้ วขยับออกห่าง “พูจ่ ะไปตามหานิ พูร่ ้ ูแล้ วว่าต้ องท�ำยังไง พูถ่ งึ จะได้ เจอนิ” “คุณชมพูจ่ ะไปไหนคะ อย่าค่ะ อย่าไป!” ป้าทองตะโกนเรี ยก ทว่าไม่ทนั แล้ ว แพรชมพูก็ตดั สินใจไปแล้ ว เธอวิ่งไปยัง ทิศทางที่นิรชาหายตัวไปในวันเกิดเหตุ ภาวนาว่า ขอให้ ได้ พบกับ ‘พวกนัน’้ หญิงสาว วิ่งฝ่ าสายฝนโดยมีเสียงร้ องโครมครามของท้ องฟ้าดังถี่ราวจะช่วยปั ดเป่ าความทุกข์ ให้ ออกไปจากใจ ติณณ์ขบั รถถึงบ้ านเขายังไม่ทนั ลงจากรถป้าทองก็วงิ่ มาเคาะกระจกท่าทาง ร้ อนรน ชายหนุม่ เลื่อนกระจกแล้ วถาม “มีอะไรครับป้า” “คุณติณณ์คะ รี บไปตามหาคุณชมพู่เถอะค่ะ เธอวิ่งเตลิดไปทางไหนแล้ ว ไม่ร้ ู” “เกิดอะไรขึ ้นครับ เธอจะไปไหน” - 80 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“คุณชมพูร่ ับโทรศัพท์จากคุณอิสระ แล้ ว... แล้ วเธอก็ถามป้าว่าพวกอาเมน ตาจะมาจับผู้หญิงไปตอนพายุมาใช่ไหม แล้ วเธอก็วิ่งออกไป... คุณติณณ์ คุณต้ อง ไปตามคุณชมพูก่ ลับมานะคะ เธอก�ำลังอยูใ่ นอันตราย” บ้ าชะมัด! ค�ำบอกของป้าทอง ท�ำเขาเย็นเยียบไปทัว่ ทังตั ้ ว ไม่ใช่ เพราะสายฝนที่สาด จนเปี ยกปอน แต่เป็ นเพราะความคิด และข่าวที่เพิ่งได้ ฟังมาจากผู้กองชนะต่างหาก ที่ท�ำให้ ต้องหนาวไปถึงขัวหั ้ วใจ ติณณ์ถอยรถออกจากบ้ านอย่างรวดเร็ว ขับไปตามเส้ นทางที่เธอไปเมื่อวาน มัน่ ใจว่าแพรชมพูจะต้ องกลับไปที่นนั่ อีก น่าจับตีให้ ก้นลาย ชอบสร้ างแต่ปัญหา อยู่เรื่ อย เขาสบถขณะชะลอความเร็ วของรถลง เพื่อสอดสายตามองหาแพรชมพู ตามไหล่ถนนสองข้ างทางตามใต้ ต้นไม้ ริมหาดและตามที่มีผ้ คู นเดินไปมา แต่ขบั มา จวนถึงที่ เขาก็ยงั ไม่พบเธอ ยายตัวแสบเอ๊ ย! อย่าเป็ นอะไรนะ... บรรยากาศของชายหาดตอนนี ้ไม่นา่ อภิรมย์สกั เท่าไหร่ ฝนตกทุกทิศทางจน ดูเป็ นม่านสีเทาๆ เสียงสายฟ้าทีม่ าพร้ อมล�ำแสงวาบแวบชวนให้ ตกใจ มวลคลืน่ ทะเล ปั่ นป่ วน ขณะทีล่ มก็พดั รุนแรงจนต้ นมะพร้ าวริมหาดเอนลูไ่ ปทางเดียวกันบรรยากาศ โดยรอบยามนี ้ ดูนา่ สะพรึงกลัว แพรชมพูนงั่ กอดเข่าสัน่ งักๆ อยูใ่ นเพิงเล็กๆ คิดถึงเพื่อนสองคนที่ป่านนี ้ไม่ร้ ู ว่าจะเป็ นยังไงนิรชาอาจถูกจับตัวไปไว้ ที่ไหนสักแห่ง แล้ วอ๊ อดก็จะตามไปช่วย แต่ ถ้ าทังสองคนถู ้ กจับแล้ วหนีออกมาไม่ได้ ละ่ เธอเท่านันที ้ ่จะเป็ นโอกาสสุดท้ าย แต่จะ ช่วยยังไงละ บอกติณณ์ในเรื่ องที่เขาก็คงไม่เชื่อ โทรปรึกษาผู้กองชนะก็ไม่ได้ เพราะ อ๊ อดสัง่ ห้ ามบอกต�ำรวจ! เสียงกิ่งไม้ หกั ดังมาจากด้ านหลังแพรชมพูหนั ขวับไปมอง จากนันก็ ้ ถอนใจ อย่างโล่งอก “มานัง่ ตากฝนท�ำไมตรงนี ้” ติณณ์ตวาด เธอไม่ตอบแต่มองเขาด้ วยสายตาที่เย็นชา - 81 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“คิดจะมาเป็ นเหยื่อล่อไอ้ พวกนันน่ ้ ะหรื อ คิดอะไรโง่ๆ” เขาว่า พลางเดินเข้ า มาหาแล้ วจะทรุดนัง่ ลงข้ างๆ หยาดฝนท�ำให้ ตวั เขาเปี ยก เส้ นผมด�ำลูป่ รกหน้ าผาก ดูแปลกตา “ฉันก็คดิ ออกแค่นี ้คนพวกนันจะมาจั ้ บหญิงสาวตอนพายุเข้ า ฉันก็หญิงสาว ยังไงก็มีโอกาสที่พวกนันจะมาจั ้ บอยูแ่ ล้ ว” “แล้ วไง” “แล้ วฉันก็จะได้ เจอนิ” “แล้ วไง” “แล้ วไงอะไรอีกเล่า ก็เจอนิไง” “เปล่า ฉันถามเธอว่า ถ้ าเจอกันแล้ วจะท�ำยังไง...หนีกลับมายังไง ถ้ าหากว่า ที่พวกนันจั ้ บคนไปขังไว้ มนั อยูก่ ลางทะเล พวกเธอจะว่ายน� ้ำกลับฝั่งหรื อไง” “ฉั น จะคิ ด หาทางออกยัง ไงก็ ช่ า ง ขอให้ เ จอเพื่ อ นก่ อ นเหอะ สามหัว ดีกว่าหัวเดียว” แพรชมพูตอบอย่างประชดประชัน “อะไรสามหัว หมาเซอเบอรัสรึไง ถึงได้ มีสามหัว” “จะบ้ าเหรอ มาหาว่าฉันเป็ นหมา” แพรชมพูถลึงตาใส่ “ฉันหมายความว่า พอถึงตอนนัน้ ฉัน นิ อ๊ อด เราสามคน คงหาทางกลับมาได้ ” ... ตาบ้ านี่.... ค�ำสุดท้ าย ได้ แต่บน่ ในใจ “แล้ วเกี่ยวอะไรกับไอ้ ... เพื่อนเธอคนนันอี ้ กล่ะ” แพรชมพูฉกุ คิดขึ ้นได้ อยากจะเอามือตบปากตัวเองนักเชียว ไม่นา่ หลุดเรื่ อง ส�ำคัญอย่างนี ้ออกไปเลย แต่ถงึ เธอไม่บอก ดูเหมือนติณณ์ก็พอจะรู้เองได้ “อย่าบอกนะ ว่าไอ้ หมอนัน่ มันไปตามหานิแล้ ว” ชายหนุม่ พูดเสียงเหยียดๆ “ก็ใช่นะ่ สิ” หญิงสาวโวยแทนเพื่อน “เพราะใครล่ะ บอกว่าเขาไม่มีปัญญา ดูแลแฟน” “พอเถอะ ฉันขี ้เกียจเถียงเรื่ องไร้ สาระกับเธอ “ “ไร้ สาระ คุณว่าเรื่ องนี ้ไร้ สาระหรื อ ว่าฉันไร้ สาระด้ วย แล้ วคุณล่ะมีสาระนัก หรื อไง ไอ้ คนโรคจิต ไอ้ คนเห็นแก่ตวั ชอบเอาตัวเองเป็ นศูนย์กลางจักรวาล ไม่เคย - 82 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
เห็นความส�ำคัญของคนอื่น มองแต่คนอื่นไม่ดี ไอ้ คน...” “พอ!” ติณณ์ตะคอก แต่คนก�ำลังโมโหไม่สนใจ “ไม่พอจะท�ำไม ฉันไม่พอ ฉันจะด่า ไอ้ บ้า ไอ้ คนไม่รักน้ องตัวเอง...ไอ้ ...” เมื่อห้ ามแล้ วไม่ยอมหยุด ติณณ์ไม่ปล่อยให้ เธอพูดอะไรต่ออีก เขาผลักเธอ ลงนอนบนผืนทรายแล้ วเอี ้ยวตัวมาคร่อมร่างเธอไว้ ก้ มหน้ าลงมาหาจนชิด “ปากดีนกั ใช่ไหม ด่าสิ พูดต่อเลย ด่าให้ สาสมใจ” ติณณ์ย้อน “คุณจะท�ำอะไร” แพรชมพูถามเสียงสัน่ “อุดปากดีๆ ของเธอไง” “เฮ้ ย...อย่านะ อย่า...ไอ้ บ้าลามก” แพรชมพูหลับหูหลับตาแหกปากร้ องสัน่ สิ ้นเสียงร้ อง ติณณ์ ก็เขกหัวเธอ หนึง่ ที ไม่แรงมากนัก แต่ก็เจ็บ หญิงสาวลืมตาขึ ้นมองยกมือกุมหัวที่เพิ่งโดนเขก “มาเขกหัวฉันท�ำไม” เธอขยับตัวจะลุก แต่เขายังคร่ อมอยู่จึงท�ำอย่างที่คิดไม่ได้ ให้ ตายเหอะ ท�ำฉันใจหายใจคว�่ำ อีตาบ้ า! เธอนึกหมัน่ ไส้ ที่เห็นเขาอมยิ ้มเย้ ย หมอนี่มนั โรคจิต ซาดิสต์ เห็นคนเจ็บปวดแล้ วมีความสุข “คุณนี่มนั บ้ า บ้ าชัดๆ” แพรชมพูกระแทกเสียงใส่ แล้ วพยายามดันตัวเขาออก แต่ร่างโตๆ ก็ไม่ยอม เคลื่อนไหวเลยสักนิด ซ� ้ำยังใช้ สายตาไล่วนเวียนมองจ้ องหน้ าเธอ จนคนถูกมองเริ่ ม ใจฝ่ อเพราะเดาไม่ออกว่าเขาจะเอายังไงกันแน่ “บ้ าที่ฉนั ไม่จบู เธอเหมือนในละครน่ะเหรอ” “ไม่ใช่!” หญิงสาวโวย รู้สกึ ร้ อนผ่าวที่หน้ า ทังๆ ้ อากาศก็ชื ้นแฉะ เธอพยายามผลัก หน้ าอกเขาให้ ออกห่าง แต่ติณณ์ไม่ยอมเคลื่อนตัวออกตามแรงดันเธอ “โธ่เอ้ ย...ลุกขึ ้นสักทีสิ มาคร่อมไว้ แล้ วฉันจะไปทางไหนได้ เล่า...” คนตัวเล็ก บ่น พลางหายใจติดๆ ขัดๆ เมื่อเข้ าก้ มหน้ าต�่ำลงมาอีก “ถ้ าฉันจูบเธอนะ ฉันคงกลายเป็ นไอ้ บ้าจริงๆ น่ะแหละ คนดีๆ ทีไ่ หน ถึงอยาก - 83 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
จะจูบปาก... จัดๆ แบบนี ้” เขาจิ ้มนิ ้วลงบนริ มฝี ปากบางแพรชมพู จากนันก็ ้ ดนั ตัวเองลุกขึ ้นนัง่ ยิ ้มเยาะ “นายว่าฉันปากหมาเหรอ” “ชูว่ ว์” แพรชมพูเงื ้อหมัดหมายจะชกหน้ าติณณ์ แต่ชายหนุม่ คว้ ามือเธอมารวบไว้ แล้ วส่งสัญญาณให้ เงียบ เขาพลิกตัวลุกเบาๆแล้ วพาเธอเข้ ามาหลบใต้ แคร่ หลังร้ าน ขายของเล็กๆ ที่ตงทิ ั ้ ้งไว้ เกลื่อนตามริ มหาด ถึงแม้ เธอจะขี ้โวยวายขี ้โมโห แต่เวลาแบบนี ้ก็ยอมท�ำตามที่ตณ ิ ณ์สงั่ ชายหนุม่ มองหาทางหนีทไี ล่กอ่ นทีจ่ ะเพลีย่ งพล� ้ำ เขาเพ่งมองเห็นคนพวกนัน้ ผ่านม่านฝนที่ยงั เทลงมา แน่นอน หลบอยูใ่ ต้ แคร่โล่งๆ บางๆ เดี๋ยวพวกมันก็ต้องเจอ ผู้ชายสามคน รูปร่างผอมแต่มีมดั กล้ ามที่โชว์ผา่ นเสื ้อแขนสันเสมอไหล่ ้ ยัง ยืนคุยกันอยูท่ ี่เดิม แต่ด้วยความที่อยูไ่ กลและฝนยังตกจึงจับใจความอะไรไม่ได้ แต่ สิง่ เดียวที่สงั เกตเห็นที่ต้นแขนซ้ ายของพวกนัน้ มีรอยสักดูคล้ ายจะใช้ เป็ นสัญลักษณ์ อะไรสักอย่าง หรื อว่า คนพวกนี ้ คือคนของ ‘อาเมนตา’ หรื อลัทธินี ้มีจริ งๆ แล้ วมันจะจับ ผู้คนไปท�ำอะไร ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหาค�ำตอบไม่เจอ
- 84 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ชายหนุม่ เพียงช�ำเลืองมอง เมือ่ แพรชมพูเบียดตัวเข้ าหา เขารู้วา่ แต่เธอก�ำลัง กลัว แต่เขาก็ไม่ได้ พดู อะไร “คุณคิดว่าพวกนี ้...ใช่พวกที่จบั ตัวยายนิไปไหม” แพรชมพูกระซิบถาม ติณณ์ไม่ตอบ แต่แอบเห็นหญิงสาวจึงตีหน้ าเซ็ง ก่อนจะเสนอความคิดเห็น อีก “เราแจ้ งผู้กองชนะให้ มาจับพวกนันตอนนี ้ ้ก็ได้ นี่ เอาไปสอบปากค�ำ” คนตัวโตส่ายหน้ าช้ าๆ ดวงตาเข้ มยังจ้ องมองที่กลุม่ ชายฉกรรจ์ “ต�ำรวจเคยจับพวกมันได้ คนหนึง่ ” เขาเล่าตามที่ผ้ กู องชนะบอกมาอีกที แต่ขา่ วนัน่ ก็ดงั ไปทัว่ ภูเก็ต เพียงแต่เขา ไม่คิดว่า ชีวิตจะต้ องมาพัวพันกับคนพวกนี ้ จึงไม่ได้ ติดตามอะไรนัก วันๆ ก็ม่งุ แต่ ท�ำงาน เพื่อจะไม่ต้องมาคิดฟุง้ ซ่านกับเรื่ องราวในอดีตที่เขาพยายามสลัดมัน จนมา เจอเรื่ องยุง่ ๆ กับผู้หญิงข้ างกาย เธอท�ำให้ เขาไม่มีเวลาแม้ แต่จะคิดถึงเรื่ องของตัวเอง “คะ” “มันไม่พดู อะไรสักค�ำ แล้ ววันต่อมา ก็กลายเป็ นศพ ต�ำรวจบอกว่ามันฆ่า ตัวตาย” เขาเล่าต่อ แค่เพียงได้ ยินค�ำตอบหญิงสาวก็ขมวดคิ ้วมุน่ “แล้ วจะให้ ท�ำยังไงล่ะ” - 85 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“หลบอยูเ่ ฉยๆ ตรงนี ้” “จะบ้ าเหรอคุณ เห็นพวกนันอยู ้ ่ตรงนี ้แล้ ว ถ้ าปล่อยไปเฉยๆ ก็เท่ากับเรา พลาดโอกาสที่จะตามหาตัวนิ” ติณณ์จบั ตาดูคนในกลุม่ อาเมนตา ทีห่ ยุดคุยอะไรกันอีกสักพัก ก่อนเดินจาก ไปยังทิศทางตรงข้ ามกับที่พวกมันมา เห็นหน้ าบูดบึ ้งเขาก็ร้ ูวา่ เธอคงนึกขัดใจเนื่องจากไม่สามารถจัดการอะไรได้ แต่ก็ยงั ดีที่ร้ ูวา่ ต้ องปิ ดปากเงียบไว้ จนกระทัง่ เขาบอกให้ เธอลุก นัน่ แหละ... เมื่อรู้วา่ พ้ นภัยแล้ ว แพรชมพูก็เอานิ ้วจิ ้มบนหน้ าอกที่เต็มไปด้ วยกล้ ามเนื ้อ หนาแน่น “คุณนี่... ไม่ได้ เรื่ องเลย!” ชายหนุ่มไม่ตอบว่าอะไร แค่ยกั ไหล่ แล้ วท�ำหน้ านิ่งๆ แต่ไอ้ อาการแบบนี ้ แหละที่กวนโมโหเธอได้ ดีนกั “เป็ นผู้ชายแท้ ๆ ตัวก็โตอย่างกับยักษ์ ปักหลัน่ แต่ท�ำอะไรไม่ได้ สกั อย่าง” หญิงสาวบ่นงึมง�ำ พลางเดินหนี แต่ยงั ไปได้ ไม่กี่ก้าว ก็เหมือนมีสงิ่ ของหนัก โถมเข้ ามาทับร่างของเธอไว้ ในเวลาอันรวดเร็ ว จนหน้ าเธอคว�่ำลงจิ ้มทราย จากนัน้ ก็มีเสียงดังโครมตามมาอีกละรอก เมื่อพวกกลุม่ อาเมนตา ย้ อนกลับมาอีกครัง้ ... หรื อว่าที่จริ งพวกมันรู้อยูแ่ ล้ ว ว่าพวกเธอหลบอยูต่ รงนี ้ ติณณ์จบั ใบหน้ าของเธอให้ หนั มาทางเขา เธอเห็นเขาขยับริ มฝี ปากเหมือน จะบอกอะไรสักอย่าง แต่ได้ ยินไม่ชดั เวลานี ้สายตาเธอพร่ามัว สมองวิงเวียนสับสน ใจเต้ นไม่เป็ นจังหวะความกลัวล้ นทะลักใจ “ชมพู่ ตังสติ ้ ชมพู”่ ติณณ์ตะโกน และคราวนี ้แพรชมพูก็ได้ ยินชัดเจน “คะ” “รี บหนีไป ไป๊ !” “แล้ วคุณ” หญิงสาวหันกลับไปมอง พวกอาเมนตาทังสามคนนั ้ น้ แล้ วหันกลับมามอง - 86 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ติณณ์อย่างไม่มนั่ ใจติณณ์ยดั กุญแจรถไว้ ในมือเธอ ชี ้บอกต�ำแหน่งรถทีจ่ อดข้ างถนน “ไม่ต้องห่วงฉัน ไปสิไป!” เธอพยักหน้ า จากนัน้ ก็รีบวิ่งไปหารถตามที่เขาบอก ยินเสียงฝี เท้ าของ ชายกลุม่ คนทังสามวิ ้ ่งกวดมาทางเธอ เสียงดังพลัก่ ท�ำให้ หญิงสาวเหลียวกลับไป มอง เห็นติณณ์ก�ำลังตะบันหน้ าชายคนแรกที่วิ่งตรงมา แล้ วหลบหมัดไอ้ คนที่สอง ก่อนจะสวนกลับด้ วยการแทงเข่า เธอขืนสายตาตัวเองไม่ให้ หนั กลับไปมองซ� ้ำอีก รี บตรงมาที่รถล้ วงกระเป๋ า เพื่อหาโทรศัพท์ แล้ วฉุกคิดมาได้ ว่าไม่ได้ เอาเบอร์ โทรศัพท์ของผู้กองชนะติดมาตัว บ้ าเอ้ ย...เขาเพิ่งจดให้ เธอแท้ ๆ ยายพูน่ ะ ยายพู่ หญิงสาวลนลานเปิ ดรถติณณ์ โชคดีที่เขาจอดไว้ ตรงมุมมืด ท�ำให้ พ้นจาก สายตาคนร้ ายได้ แพรชมพูมือไม้ สนั่ ขณะไขกุญแจ ท�ำกุญแจตกพื ้นไปหลายรอบ เพราะไม่อยากใช้ รีโมท กลัวเสียงทีป่ ลดล๊ อกท�ำให้ พวกอาเมนตาได้ ยนิ และรู้ต�ำแหน่ง ที่เธออยู่ แต่กว่าจะตังสติ ้ ไขกุญแจเปิ ดรถแล้ วเข้ าไปนัง่ บนเบาะหลังพวงมาลัยได้ ก็แทบหัวใจวาย เพราะถ้ าพวกนันเห็ ้ นซะก่อน เธออาจะไม่มีโอกาสช่วยติณณ์ได้ หญิงสาวหายใจเข้ าลึกๆ พยายามตังสติ ้ แล้ วนับ “หนึง่ ... สอง... สาม... สี่... ห้ า... หก... เจ็ด... แปด... เก้ า.... สิบ...” จากมุมนี ้ เธอยังเห็นการตะรุ มบอลที่ชายหาด ส�ำหรับเธอ ผู้กองชนะเป็ น ตัวช่วยที่ดี แต่ส�ำหรับติณณ์ ไม่วา่ ผู้กองชนะจะมาถึงตอนไหน ถ้ าปล่อยไว้ อย่างนี ้ เขาคงตาย... ต่อให้ ตานั่นเป็ นยักษ์ ปักหลั่นก็ เถอะ แต่สามรุ มหนึ่ง ยังไงก็ ส้ ูไม่ ไหว แพรชมพูหลับตาแน่น ก่อนจะลืมตาขึ ้นมาด้ วยความมุง่ มัน่ อาจจะเป็ นหมัดที่สบิ แล้ วก็ได้ ที่เหวี่ยงมาโดนหน้ าเขาเต็มๆ ติณณ์ เริ่ มมึนงง สายตาพร่ าเบลอ ความเจ็บปวดซ� ้ำๆ ท�ำให้ ร่างกายเขา - 87 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
เริ่ มหนักหน่วง กล้ ามขาอ่อนแรงแทบพยุงยืนไม่ไหว พวกมันสองคนจับแขนเขาไว้ คนละข้ าง อีกคนก็กระหน�่ำหมัดอัดหน้ าท้ องเขา “เสือกนักนะมึง” คนหนึง่ ในกลุม่ พวกมันว่า รสเลือดเข้ มๆ เจือเข้ ามาในปาก หากกระนันก็ ้ ไม่มีเสียงร้ องมาสักแอะ “สงสัยมันจะไม่เจ็บว่ะพี่” ไอ้ คนหนึง่ ที่จบั แขนเขาไว้ พดู เชิงเยาะ “งันก็ ้ อีกหมัด” พูดจบ ชายคนเดิมเงื อ้ หมัดตัง้ ท่าอัดติณณ์ ตามที่ พูด แต่เพลิงโทสะที่ ลุกโหมในใจ ท�ำให้ ชายหนุ่มเกิดแรงฮึด เขาเอี ้ยวตัวหลบหมัด แล้ วออกแรงเหวี่ยง แขนทัง้ สองที่ยังถูกตรึ งเข้ าไปยังคนตรงหน้ า เป็ นเหตุให้ ชายคนสามคนที่ไม่ทัน ตังตั ้ วหัวทิ่ม ถลาล้ มระเนระนาด ชายหนุม่ ยืนดูผลงานตัวเองอย่างสะใจก่อนตังรั้ บ พวกมันลุกยืนโซเซ พีใ่ หญ่ สุดของกลุม่ ที่เดินดุม่ ๆ วาดหมัดเป็ นวงกว้ างเข้ ามาหา แล้ วท่อนแขนแข็งแกร่งอย่าง นักกายกรรมเหวี่ยงหมัดใส่เขา แต่ตณ ิ ณ์รอจังหวะ ย่อตัวต�่ำเอี ้ยวตัวหลบทัน แล้ วยก เอาก�ำปั น้ เสยที่ปลายคาง จนมันหน้ าหงายนอนสงบนิ่งอยูบ่ นหาดทราย ติณณ์ก�ำหมัดแน่น ระแวดระวังตัว แต่กระนันแล้ ้ ว ชายหนุม่ ก็ไม่อาจจะทัน เล่ห์เหลี่ยมของพวกมัน มีใครสักคนในกลุม่ อาเมนตา คว้ าเม็ดทรายสาดใส่เต็มหน้ า เขาแต่ชว่ งจังหวะที่หลบและก�ำลังตังสติ ้ น� ้ำหนักกายของใครคนหนึง่ ก็โถมเข้ ามาใส่ จนล้ มไปด้ วยกัน จากนันมั ้ นก็เข้ ามานัง่ คร่อมแล้ วต่อยท้ องเขาจนจุก แต่...เสียงเครื่ องรถยนต์ที่ดงั กระหึ่ม เป็ นเสียงรถของเขา ท�ำให้ ชายหนุ่ม หันไปมอง พอเห็นว่าอะไรเป็ นอะไร เท่านันแหละ ้ เขาก็แทบหมดแรงลงซะเดี๋ยวนัน้ ให้ ตายสิ! ไม่นา่ เลย...เขาเพิ่งคิดได้ วา่ ไม่นา่ ไว้ ใจผู้หญิงคนนี ้ แพรชมพูบีบแตรเสียงลัน่ หวังว่าจะขู่ไอ้ พวกนันได้ ้ แต่ดเู หมือนเธอจะคิด ผิด เมื่อพวกมันหันไปยิ ้มกันแล้ วหัวเราะ ก่อนจะเดินดาหน้ าเข้ าไปหาเธอทังสามคน ้ ติณณ์นอนนิ่งกับพื ้นทราย ท่าทางเขาอาการหนักไม่น้อยเลย เธอต้ องช่วยเขา! เธอคิดและเหยียบคันเร่ ง พารถแล่นไปข้ างหน้ าแต่พอลงมาที่พืน้ ทราย - 88 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
รถก็ขยับได้ นิดหนึ่งท�ำให้ ไอ้ พวกนันแค่ ้ ตกใจ เธอย� ้ำคันเร่ งเพิ่ม แต่ยงั เหมือนเดิม รถขยับตัวช้ า เธอนึกอยากร้ องไห้ ให้ กบั ความงี่เง่าของตัวเอง จะมาช่วยเขาแท้ ๆ ดันกลาย เป็ นเหยื่อเสียเอง พวกคนของอาเมนตาเดินดุ่มๆ มาที่ เธอ หญิ งสาวนึกไปถึงเพื่ อนสนิ ท ตอนที่นิรชาโดนจับตัวไป พวกมันก็คงท�ำหน้ าแบบนี ้เหมือนกัน ด้ วยความตกใจ แพรชมพูเหยียบคันเร่ งลงอีก แต่รถที่ติดหล่มท�ำให้ ยาก ต่อการบังคับ เมื่อเงยหน้ ามองกลุม่ ชายฉกรรจ์ที่ก�ำลังสาวเท้ าเข้ ามาใกล้ ก็ยิ่งกลัว จนลนลาน หลับหูหลับตากดเท้ าลงที่คนั เร่งจมลึก เข็มวัดความเร็ วก็ตีสงู ขึ ้น แต่รถ ก็ไม่ขยับ คนที่แสดงตนว่าเป็ นหัวหน้ ายื่นเกาะกระจกข้ างรถตรงคนขับพอดี เธอแทบ ร้ องกรี๊ ดเมื่อเห็นพวกมันมารุมล้ อมแล้ วพยายามงัดแงะ ด้ วยความตกใจกลัว แพรชมพูตดั สินใจก�ำพวงมาลัยหักไปทางขวาจนสุด ก�ำค้ างไว้ อย่างนัน้ ฝ่ าเท้ าก็ยงั กดคันเร่งไม่ปล่อย ท�ำให้ รถของติณณ์หมุนเหวี่ยงเป็ น วง ท�ำให้ พวกอาเมนตาที่เกาะรถตอนแรกกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง และเวลานี ้ รถยนต์คนั เก่งของพี่ชายเพื่อน ก็ไม่ได้ อยูภ่ ายใต้ การบังคับใดๆ ของคนขับอีกแล้ ว เมื่อแพรชมพูสลบร่วงลงมานัง่ กองทับคันเร่งขยับเขยื ้อนตัวไม่ได้ เพราะแรงเหวี่ยงและความเร็ วของรถยังคงที่ และรถคงเคลื่อนไปตรงที่มีโขดหินมัน จึงพุง่ ไปทิ่มกับต้ นไม้ ใหญ่แล้ วก็พลิกคว�่ำภายในเวลาอันรวดเร็ ว เสียงทุกอย่างสงบเงียบ แพรชมพูร้ ูสกึ ตัว เงยมองรอบตัวที่เหมือนว่า หัวกับ เท้ าของเธอไม่ได้ ตงตามทิ ั้ ศทางที่ปกติร้ ูสกึ เจ็บศีรษะแปลบๆ ยกมือขึ ้นแตะจึงรับรู้ ว่ามีเลือดไหล เธอผลักประตูรถเปิ ด ร่ างกายปวดร้ าวระบม กระดูกซี่โครงเธออาจจะหัก หมดแล้ วรวมทังกระดู ้ กแขนและขา ส่วนเครื่ องในก็คงจะย้ ายไปอยูก่ นั ผิดที่ผิดทาง ‘พ่อแก้ วแม่แก้ วช่วยลูกด้ วย!’ หญิงสาวถุยทรายที่เข้ าปากออก เห็นเลือดแดงๆ เจือมาด้ วย ใช้ เรี่ ยวแรง ที่เหลือตะกายออกจากรถใจอยากร้ องไห้ ที่ร่างกายบอบช� ้ำ แต่ก็ต้องเลิกคร�่ำครวญ - 89 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
รี บคลานออกมา มือป่ ายออกไป และมันก็แตะเข้ ากับรองเท้ าผ้ าใบของใครสักคน หญิ งสาวเงยมองชายร่ างผอมที่มีรอยสักอาเมนตาที่ตนแขนซ้ าย พร้ อม รอยยิ ้มเหี ้ยมเกรี ยม “ยินดีต้อนรับสูอ่ าเมนตา” เขาพูด แล้ วก�ำลังจะก้ มลงมาใกล้ หญิงสาวหลับตาปี๋ เพราะความกลัว แต่ ทันใด ก็ได้ ยินเสียงดังพลัก่ ! เมือ่ หรี่ตาขึ ้นมอง เธอก็เห็นร่างของชายคนนันทรุ ้ ดลง แล้ วแทนทีด่ ้ วยร่างของ ติณณ์ที่ยืนโซเซในมือถือไม้ ทอ่ นใหญ่ เขาเอื ้อมมือมาหาพลางถาม “คุณปลอดภัยใช่ไหม” เขาถาม แพรชมพูพยักหน้ า ตอนนี ้เธอเริ่ มน� ้ำตาคลอ ถ้ าเป็ นไปได้ เธออยากเข้ าไป กอดเขาเสียด้ วยซ� ้ำ หากแต่วินาทีตอ่ มา เธอก็ต้องระงับอาการที่วา่ มาทังหมด ้ เมื่อ ติณณ์กล่าวต่อว่า “ดีแล้ วที่ไม่เป็ นอะไร เพราะคุณต้ องใช้ หนี ้ที่ท�ำรถผมพัง!” คนร้ ายทังสามถู ้ กจับตัวได้ ในที่สดุ สองคนที่โดนรถกระแทกใส่ ขาหักทังคู ้ ่ เพียงแต่หกั คนละข้ าง ส่วนคนทีโ่ ดนติณณ์ฟาดสลบก็ถกู จับกุมไปทังๆ ้ ทีส่ ลบแบบนัน้ แพรชมพูนงั่ อยู่บนรถพยาบาล ดวงตาเหนื่อยล้ าอิดโรย เธอดูติณณ์ที่ยืน ท�ำตัวถึก จ้ องเหตุการณ์ตรงหน้ าอย่างไม่วางตา เอ๊ ะ... หรื อที่จริ ง เขาก�ำลังหัวเสียกับสภาพรถของตัวเอง? แพรชมพูเลิกคิ ้วเล็กน้ อย แล้ วบอกกับตัวเองว่า อย่าไปสนใจเลย เรื่ องอะไร ล่ะที่เขาจะมาโกรธเธอล่ะ เธอเนี่ย ถือเป็ นผู้มีพระคุณของเขาเลยนะ ถ้ าไม่ได้ เธอ ป่ านนี ้เขาอาจม่องเท่งไปอยูบ่ นสวรรค์แล้ วก็ได้ หญิ งสาวเอนตัวพิงกับขอบรถอย่างหมดแรง เป็ นจังหวะเดี ยวกันกับที่ ผู้กองชนะเข้ ามาหาพอดี สีหน้ าของเขาสื่อถึงความเป็ นห่วง “ใครบอกนะ ว่าผู้หญิงเป็ นเพศที่ออ่ นแอ ผมว่าถ้ าคนที่คิดค�ำพูดนี ้มาเจอ คุณ คงอาจต้ องเปลี่ยนความคิดใหม่” นายต�ำรวจหนุม่ แซว แพรชมพูยิ ้มรับแต่ก็อดไม่ได้ ที่จะช�ำเลืองมองดูคนอีก - 90 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
คนที่เพิ่งรอดตายมาด้ วยกัน แต่เขาไม่หนั มาสนใจเธอเลยสักนิด “ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลนะครับ แล้ วค่อยเล่าว่าเกิดอะไรขึ ้น” “ค่ะ” “คนพวกมันชักเหิมเกริ มขึ ้นทุกวัน พวกผมก็ดแู ลไม่ทวั่ ถึง แย่จริ ง” “ไม่ใช่ความผิดของผู้กองหรอกค่ะ” แพรชมพูวา่ “พวกมันเชี่ยวชาญในพื ้นที่ นี่ถ้าเขาไม่ชว่ ยพูไ่ ว้ ป่ านนี ้ก็คงแย่” ผู้กองชนะส่งยิ ้มหวาน “คุณชมพู่เป็ นคนจิตใจดีครับ เฮ้ อ... ผมล่ะเสียดาย น่าจะเป็ นผมที่มาอยู่ ตรงนี ้มากกว่านะ” แพรชมพูไม่ตอบว่าอะไร นอกจากหัวเราะ ผู้กองชนะค้ อมศีรษะให้ เธอเล็ก น้ อยแล้ วกล่าวขอตัว “เดี๋ยวผมไปคุยกับ... ตาบ้ าของคุณก่อนนะครับ” “ค่ะ... เอ๊ ย ไม่ใช่ของฉัน” “ผมล้ อเล่น” หน้ าที่ต้องมาก่อน ผู้กองมองหญิงสาวแล้ วก้ าวเท้ าห่างออก ไป อยากดูแลเธอ แต่เขาเริ่ มรู้ สกึ ตะหงิดๆแล้ วล่ะว่าจริ งๆ นายติณณ์ก็ห่วงใยแพร ชมพูอยูไ่ ม่ใช่น้อย หญิงสาวยิ ้มตอบพยักหน้ าไปส่งๆ ให้ ผ้ กู องชนะที่เดินผละไปยืนคุยกับติณ ณ์ เธอพยายามเงี่ยหูฟัง แต่พวกเขาคุยกันเบามากจนแทบไม่ได้ ยินอะไรเลย เธอจึง เลิกสนใจแล้ วเอนตัวลงนอนก�ำลังจะเคลิ ้มหลับ หากจังหวะที่เคลิ ้มๆ หูของเธอก็ได้ ยินเสียงติณณ์เอ่ยถึงเกาะรัมภากับผู้กองชนะ เกาะรัมภา... ดวงตาคนก�ำลังเคลิ ้มเบิกว้ าง ลุกขึ ้นมามองสองหนุม่ แต่สองคนนันก็ ้ ไม่ได้ พูดถึงสิง่ ที่เธออยากรู้อีก ท�ำให้ คนแอบฟั งต้ องจับเนื ้อความที่เคยได้ ยินมาเรี ยบเรี ยง เป็ นตุเป็ นตะ หรื อบางที... อาจเป็ นที่นนั่ เกาะรัมภาอาจจะเกี่ยวข้ องกับลัทธิ ‘อาเมนตา’ หลังจากให้ แพทย์ตรวจร่ างกายแล้ วพบว่า นอกจากอาการฟกช� ้ำด�ำเขียว - 91 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
และข้ อเท้ าซ้ น แพรชมพูก็ไม่ได้ เป็ นอะไรอีก ผิดกับติณณ์ที่ต้องเย็บแผลที่ศีรษะ ดูๆ ไป ก็น่าเห็นใจเขาเหมือนกัน แต่ถ้าตัดนิสยั ปากร้ ายของเขาออกเธออาจจะสงสาร มากกว่านี ้ ท�ำแผลเรี ยบร้ อย ทังคู ้ ่ก็มาให้ ปากค�ำกับร้ อยเวรที่สถานีต�ำรวจ แพรชมพู ตอบเลี่ยงๆ ว่าเธอออกมาเดินเล่น แล้ วติดพายุกลับบ้ านไม่ได้ ในขณะให้ ปากค�ำเธอ สบสายตาติณณ์ที่มองมาอย่างเชือดเฉือน เธอรู้วา่ เขาโกรธ แต่นนั่ ก็ไม่ท�ำให้ เปลี่ยน อะไรได้ หรอก กว่าจะเสร็จธุระก็ลว่ งเข้ าหัวคำ�่ ผู้กองชนะอาสาขับรถไปส่งทีบ่ ้ าน แต่ระหว่าง ทาง นอกจากเสียงของผู้กองชนะทีพ่ ยายามชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ และเสียงเธอตอบ รับเขาก็ไม่มีเสียงอื่นใดเลย โดยเฉพาะจากปากของชายหนุม่ ตัวโตทีน่ งั่ กอดอกหลับตานิง่ อยูท่ เี่ บาะหลัง รถต�ำรวจแล่นมาจอดถึงบ้ าน ติณณ์เปิ ดประตูพรวดออกไป ไม่มีแม้ แต่ค�ำ กล่าวขอบคุณผู้มาส่ง ท�ำเอาแพรชมพูแอบย่นจมูกไล่หลังอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะ หันกลับมาปั น้ ยิ ้มให้ กบั นายต�ำรวจหนุม่ “ขอบคุณมากนะคะ” “ยินดีครับ” เขาตอบ “แล้ วคุณชมพู่จะกลับกรุ งเทพฯเลย หรื อว่าอยู่ภเู ก็ต ต่อครับ” “คงอยูค่ ะ่ เพื่อนหายไปแบบนี ้พูร่ ้ ูสกึ แย่ เหมือนตัวเองเป็ นต้ นเหตุ” หญิงสาวพูดจากใจจริ ง ถ้ าหากว่าเธอไม่พาอิสระมาด้ วยก็คงไม่ต้องเกิด ปั ญหาวุน่ วายจนนิรชาหนีออกจากบ้ านแล้ วถูกลักพาตัวไป “ไม่ต้องห่วงครับ ผมสัญญาว่าจะพาเพื่อนของคุณกลับมาอย่างปลอดภัย” “ขอบคุณค่ะผู้กอง” ชายหนุ่มหยิบแก้ วนมอุน่ ๆ ที่ปา้ ทองน�ำมาให้ ยกดื่มรวดเดียวจนหมด จาก นันก็ ้ เดินกลับไปนัง่ ตรงโซฟา หยิบนิตยสารที่เลือกมากองๆ รวมกับไว้ บนโต๊ ะเปิ ด นิตยสารแบบผ่านๆ เหมือนคนไม่มีอะไรจะท�ำ “เอ่อ... คุณติณณ์คะ” - 92 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ชายหนุ่มเงยมอง เมื่อมีเสียงเรี ยกของป้าทอง เขาเห็นผู้สงู วัยกว่ามีทา่ ทาง กระสับกระส่าย “อะไรครับ” “แล้ วเพื่อนคุณนิละ่ คะ เป็ นยังไงบ้ าง” “คนไหนครับ” “คุณชมพู.่ .. เธอปลอดภัยดีใช่ไหมคะ” สีหน้ าป้าทองมีความกังวล แต่เขายังไม่ทนั จะตอบอะไร เสียงฝี เท้ าดังตึงขึ ้น ตรงหน้ าประตู ติณณ์ ช�ำเลืองมองไปยังแพรชมพู เห็นหญิ งสาวในสภาพสะบักสะบอม ยืนก�ำหมัดแน่น หน้ าแดงจัดภายใต้ กรอบผมที่ยงุ่ ฟู ใบหน้ าขมึงตึง ดวงตาจ้ องมอง มาที่เขาขึงขังอย่างเอาเรื่ องราว ชายหนุ่มมอง แล้ ววิเคราะห์ภาพนางมารร้ ายตรง หน้ าที่ ทังโก๊ ้ ะ ทังเปิ ้ ่ น อย่างนึกข�ำ โธ่! ยายบ๊ องเอ๊ ย “ถามกันเอาเองนะครั บป้า...” ว่าแล้ วเขาก็ก้มลงอ่านนิตยสารต่ออย่าง ไม่สนใจใคร “คุณนี่มนั ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ” ติณณ์เงยหน้ าจากนิตยสารในมือ พูดเสียงเรี ยบ “หนวกหู จะไปไหนก็ไป!” “ฉันจะพูด ฉันจะอยูท่ ี่นี่” “เอ่อ...คุณชมพูคะ่ ” ป้าทองเรี ยกแล้ วถอนหายใจคล้ ายโล่งอก “ใจเย็นๆ ค่ะ กลับเข้ ามาเหนื่อยๆ พากันเจ็บเนื ้อเจ็บตัวมาอีก อย่าเพิ่งมา ทะเลาะกันเลยนะคะ คุยกันดีๆ หรื อไม่ก็เข้ าห้ องพักผ่อนกันดีกว่าค่ะ” “พูก่ ็ไม่อยากทะเลาะหรอกค่ะป้า แต่ดเู ขาสิคะ ผู้กองอุตส่าห์มีน� ้ำใจมาส่ง ลงจากรถแล้ วเขาก็ทิ ้งพูใ่ ห้ รับหน้ าอยูค่ นเดียวเฉย เจ้ าของบ้ านอะไรไม่มีมารยาท” ติณณ์ยกั ไหล่ แต่ไม่หนั มอง “เอาเถอะค่ะ ผู้กองเขาไม่ใช่คนคิดมาก ถือยศถือศักดิ์อะไรหรอก” ป้าทอง - 93 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ตอบแทนเจ้ านายหนุม่ ที่ไม่มีที่ทา่ จะหันมาสนใจ “ค่ะ พู่ร้ ู วา่ ผู้กองเขาเป็ นคนดี แต่พ่อู ยากให้ เขา” เธอชี ้ที่ติณณ์ “รู้ จกั ค�ำว่า มารยาทมากกว่านี ้ ไม่ใช่เพราะเขาไม่ร้ ูจกั เหรอคะ ยายนิถงึ หนีไป” “นี่เธอ!” ติณณ์ลกุ ขึ ้นตวาดแล้ วจ้ องมองแพรชมพู “ให้ มนั น้ อยๆ หน่อยเหอะอย่าเก่งนักเลยมันท�ำให้ คนอื่นเขาจะเดือดร้ อน เข้ าใจไหม แล้ ววันมะรื น ฉันจะไม่อยูบ่ ้ านสักอาทิตย์ หรื อสองอาทิตย์ เธออยากไป ตามหมาตามแมวที่ไหนก็ไป แต่อย่ามาท�ำตัวให้ เป็ นเป็ นภาระ” “ฉันจะไปกับคุณ ตามติดคุณไปทุกที่” “เธอคงไม่เข้ าใจค�ำว่าภาระสินะ ใบปริ ญญาตรี ไม่สอนค�ำศัพท์ภาษาไทย ง่ายๆ ให้ เธอบ้ างเลยหรื อไง” ติณณ์จ้องหน้ าอย่างเอาเรื่ องแล้ วพูดต่ออีก “และถ้ าจะอยูบ่ ้ านหลังนี ้ก็เชิญ ฉันไม่วา่ แค่อย่าสร้ างปั ญหาก็พอ” หมดประโยค ชายหนุม่ ก็โยนนิตยสารลงบนโต๊ ะ แลสายตาที่ไม่เป็ นมิตรให้ แก่หญิงสาว ซึง่ ยืนตัวสัน่ เม้ มปากแน่น ก็นา่ อยูห่ รอก โดนว่าขนาดนี ้คงโกรธ แต่ก็ดี ให้ โกรธไป จะได้ ไม่ไปท�ำเรื่ องยุง่ ๆ อีก! สถานการณ์ภายในบ้ านเงียบสงบลง แม้ จะมีสมาธิในการท�ำงานแต่ยงั รู้สกึ แปลกๆ ทังๆ ้ ที่ก่อนนันบ้ ้ านก็เคยอยูก่ นั เงียบๆ อย่างนี ้ทุกวัน ตลอดทังวั ้ นที่ตณ ิ ณ์ตดิ ต่อ สืบถามตามข่าวคราวนิรชา และรวบรวมเอกสาร แผนทีท่ งหมดภู ั้ เก็ตรวมทังเกาะแก่ ้ งต่างๆ ทีห่ ้ อมล้ อมเกาะรัมภา เพือ่ ใช้ เป็ นประโยชน์ ในยามฉุกเฉิน ชายหนุม่ เงยหน้ ามองแพรชมพู ที่ก้าวลงบันไดมาเงียบๆ และไม่นานป้าทอง ก็เดินหิ ้วถุงผ้ าเดินตามลงมา “อะไรเหรอครับป้า” เขาอดไม่ได้ ที่จะถาม เมื่อมองถุงผ้ าที่คล้ ายกระเป๋ า ถ้ า เขาเดาไม่ผิด ต้ องเป็ นของแพรชมพู “คุณชมพูเ่ ธอโทรศัพท์เรี ยกให้ รถของโรงแรมมารับค่ะ” - 94 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
“จากไหนครับ” ป้าทองบอกชื่อโรงแรมที่แพรชมพูต้องการจะพัก ชายหนุ่มส่ายหน้ าอย่าง นึกข�ำ จะไปพักโรงแรมทัง้ ทีก็จองซะที่อยู่แค่ติดรัว้ บ้ าน เธอคงไม่ร้ ู จริ งๆ สินะว่า จะพักที่ไหน “วางไว้ ตรงนี ้ล่ะครับ” ชายหนุ่มกล่าว พอป้าทองวางไว้ ตามที่บอก เขาก็ โทรศัพท์ไปถามทางโรงแรม แต่ค�ำตอบกลับมาว่า ‘ยังไม่มีใครจองหรื อโทรตามให้ ไปรับแถวนันนะคะ’ ้ ยายบ้ า...ท�ำแค่นี ้คิดว่าจะตบตาได้ หรื อไง ฉันไม่ใช่คนใจไม้ ไส้ ระก�ำ อยาก อยูก่ ็อยูไ่ ป แค่อย่ามากวนประสาทก็พอ หลังจากมื ้ออาหารยามเย็น กินข้ าวเสร็จ ติณณ์ก็ตรงมาที่กองหนังสือ รวบ เอกสารที่เตรี ยมไว้ ใส่กระเป๋ าสะพาย ป้าทองเดินเข้ ามาพอดีชายหนุม่ จึงสัง่ งาน “ป้าช่วยจัดเสื ้อผ้ าให้ ผมด้ วยนะครับสักอาทิตย์นงึ ” “เอ่อ...แล้ ว...” ชายหนุม่ เงยมองผู้สงู วัยกว่ามีทา่ ทางกระสับกระส่าย “อะไรครับ” “จะไปทังที ้ ่แผลบนหัวยังไม่หายเหรอคะ” “รอไม่ได้ หรอกครับป้า พอดีผมนัดเขาไว้ ก่อนหน้ าจะเกิดเรื่ องแล้ วครับ อีก อย่างผมไม่อยากเสียเวลา” “แล้ วคุณชมพู.่ .. คือ จะให้ เธอพักต่อที่นี่ หรื อว่า...จะปล่อยเธอไปนอนโรง แรมที่จอง แต่วา่ จนป่ านนี ้ไม่เห็นมีจะมารถรับสักคันเลยนะคะ” ป้าทองถามพลางบ่นเพราะนางชะเง้ อมองรถที่ผา่ นหน้ าบ้ านหลายรอบ แต่ ไม่เห็นรถของโรงแรมจะวิง่ มาจอดสักคัน ส่วนคนทีจ่ ะไปก็ไม่เห็นจะกระตือรือร้ นอะไร แถมยังขลุกตัวอยูแ่ ต่ข้างบน “ถ้ าเขาอยากอยูท่ ไี่ หนก็ให้ เขาอยูน่ นั่ แหละครับ ไม่ใช่ธรุ ะกงการอะไรของเรา” “แต่...” “พอเถอะครับป้าทอง” ติณณ์เอ่ยเสียงแข็ง ทังที ้ ่ยงั ก้ มหน้ าก้ มตาเก็บของ - 95 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
ลงกระเป๋ า “นับตังแต่ ้ สองคนนันมาเหยี ้ ยบบ้ านเรา ก็เกิดเรื่ องวุน่ วาย” พูดจบก็ช�ำเลืองตามองไปยังบันได เพราะขาไวๆ จึงรู้ ว่าคนที่ก�ำลังเอ่ยถึง แอบฟั งอยูต่ รงนัน้ ชายหนุม่ หันมองป้าทองแล้ วลอบยิ ้ม ก็มีแต่ปา้ ทอง ที่ไม่ร้ ูเท่าทัน เล่ห์เหลี่ยมของเธอ เช้ านี ้อากาศเย็นชื ้นเนือ่ งจากพายุทพี่ ดั มาเมือ่ วาน ชายหนุม่ มองออกไปนอก หน้ าต่างห้ อง พลางสูดลมหายใจเข้ าลึกๆ บิดขี ้เกียจอีกสักพัก ก่อนจะไปจัดการธุระ ส่วนตัว แล้ วลากกระเป๋ าออกจากมารวมกันที่หน้ าประตูบ้าน เขาเดินมาที่ห้องอาหาร ภายในบ้ านเงียบเชียบ บนโต๊ ะมีกาแฟกับขนมปั ง และป้าทองที่ยืนรออยูเ่ ขาเหลียวมองรอบห้ องก่อนทรุดตัวลงนัง่ “เมื่อคืนคงจะนอนดึกมังคะ ป้าเห็นห้ องนอนเธอเปิ ดไฟทิ ้งไว้ เกือบทังคื ้ น” ป้าทองรี บบอกโดยไม่รอให้ เขาเสียเวลาถาม ติณณ์หนั มาฝื นยิ ้มกับป้าทองที่ก�ำลังริ นกาแฟร้ อนในเหยือกมาใส่แก้ วให้ “ถ้ าเพื่อนยายนิวนุ่ วายนัก จะจับมาตีก้นสักทีสองทีก็ได้ นะครับ” “แหม...เธอออกจะน่ารักนะคะ ป้าคงตีไม่ลงหรอก” ผู้สูงวัยแกล้ งกระเซ้ าชายหนุ่ม อยากชีช้ ่องให้ เห็นความน่ารั กสดใสของ แพรชมพูบ้าง ถึงแม้ ยามนี ้เธออาจจะดื ้อดึงหัวรัน้ สักหน่อย นัน่ ก็เพราะเป็ นห่วงเพื่อน ที่ก�ำลังอยูใ่ นอันตราย ติณณ์ ขยับลุกออกจากห้ องรับประทานอาหารเมื่อจัดการกับอาหารเช้ าที่ ป้าทองเตรี ยมไว้ ให้ จนหมด “เดี๋ยวป้าโทรตามรถแท็กซี่ให้ นะคะ” “ขอบคุณครับ” ในระหว่างที่ รอรถแท็กซี่ ติณณ์ หยิ บ โทรศัพท์ มื อ ถื อ ขึน้ มากดติดต่อ หา พิมพ์ชนกเลขาประจ�ำตัวว่าให้ ชว่ ยจัดการเรื่ องซ่อมรถของเขา ซึง่ ก็ตามเคย เขาต้ อง ฟั งเสียงเลขาปากไวใจซื่อบ่นกระปอดกระแปด จนต้ องรี บตัดสายทิ ้ง แล้ วรถแท็กซี่ก็ มารอรับพอดี - 96 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
ชายหนุ่มเดินทางจากบ้ านไปยังท่าเรื อกินเวลาประมาณยี่สิบนาที จัดการ เรื่ องค่าเดินทางกับขนของเข้ าไปในเรื อเรี ยบร้ อยก็เดินมานัง่ ตรงม้ านัง่ ไม้ ที่ท�ำยาว ขนานกับตัวเรื อ เรื อรับจ้ างมีขนาดไม่ใหญ่ ตรงกลางล�ำเรื อปล่อยพื ้นที่โล่ง ม้ านัง่ เป็ นไม้ พาด ขวางไปกับล�ำเรื อสองแถว เสียงเครื่ องยนต์ท�ำงาน ใบพัดก็ตีน� ้ำกระเซ็นและเป็ นฟอง จากนันเรื ้ อค่อยๆ แล่นออกจากท่า ชายหนุ่มจึงเริ่ มมองหาที่นงั่ ใหม่ ขยับมานัง่ แถวที่สองใกล้ ๆ กับ กองสัมภาระ ชายหนุ่มทอดสายตามองท้ องฟ้าสีฟ้าสด เมื่อเรื อแล่นออกมาจนมองไม่ เห็นฝั่ง เขาปล่อยใจให้ วา่ ง เพื่อเรี ยกสมาธิ แต่ทว่า ยิ่งท�ำเขาก็เหมือนยิ่งฝื นใจตัวเอง เพราะเวลานี ้ มีแต่เรื่ องวุน่ วายใจ เสียงขลุกขลักที่ ดังแทรกความค�ำนึงของชายหนุ่ม กองสัมภาระที่ มีผ้า กระสอบสีน� ้ำตาลอยูเ่ ริ่ มเคลื่อนไหว บางทีเรื ออาจจะกระแทกคลื่นจนท�ำให้ ข้าวของ ขยับ เขาคิดแบบไม่จริ งจังอะไร ทว่าเสียงขลุกขลักดังซ� ้ำมาอีกจนชายหนุม่ หันมองอย่างจริงจัง เพือ่ หาต้ นตอ อีกครัง้ “มีอะไรครับ” คนขับเรื อตะโกนถามมาจากห้ องเครื่ อง เมื่อเห็นติณณ์ลกุ ถอยออกมายืน เมียงๆ มองๆ ที่กองสัมภาระของตัวเอง “ผมได้ ยินเสียงแปลกๆ ตรงนี ้ มีอะไรอยูต่ รงนัน” ้ ติณณ์ชี ้ไปยังกองสัมภาระใต้ กระสอบสีน� ้ำตาลแล้ วถามต่อ “ใต้ ถงุ กระสอบมีอะไรเหรอครับ” “ไม่ใช่ของผมครับ” คนขับเรือว่า แล้ วหันไปตะโกนถามลูกเรืออีกคนทีอ่ ยูท่ ้ าย ล�ำ “ไอ้ หนามเว้ ย...มาดูตรงนี ้สิ ของเอ็งหรื อเปล่า ขนอะไรมาวะ” “ขนไรลุง” ชายคนชื่อหนามเดินเข้ ามายืนเกาหัวแกรกๆ “คุณเขาบอกใต้ ถุงกระสอบมีเสียงอะไรขลุกขลัก ไปเปิ ดดูให้ หน่อยมันมี อะไร” - 97 -
สืบรัก ทะเลใจ (In Love,in Summer)
“ก็นนั่ มันของๆ พี่นี่ครับ” นายหนามหันมาย้ อนถามติณณ์ “ไม่ใช่ ของผมมีแค่นี ้” ติณณ์ชี ้ไปที่กองสัมภาระตัวเอง ที่วางอยูไ่ ม่ไกลกัน “เอ๊ า...ก็ตอนที่พี่จา่ ยค่าเรื อกับเฮีย มีผ้ หู ญิงคนหนึง่ เขาเอาของพวกนี ้มาขึ ้น เรื อไว้ ก่อน บอกว่าเป็ นของพี่ผมก็ยงั ช่วยเธอขนขึ ้นเรื อ” “ผู้หญิง...” ติณณ์ทวน “ครับ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมยาวๆ แล้ วไปไหนซะล่ะผู้หญิงคนนัน” ้ นายหนาม พูดพลางชะง้ อหา “ผมเดินทางคนเดียว” “อ้ าว มีผ้ หู ญิงอีกคนหนึง่ ครับ เขาก็เข้ ามาพร้ อมพี่นี่แหละ ไม่ได้ นงั่ ด้ วยกัน หรอกหรื อ” คนพูดส่ายสายตามองหาสิง่ ที่ก�ำลังพูดถึง จนติณณ์ต้องเอ่ยยืนยันอีกรอบ “ผมมาคนเดียวจริ งๆ เรื อล�ำแค่นี ้ถ้ ามาด้ วยกันก็ต้องเห็นสิ นอกจากไปแอบ ซุกอยูใ่ ต้ ท้องเรื อนะถึงจะไม่เห็น” “มีจริ งๆ ครับ แต่พอช่วยขนของขึ ้นเรื อเสร็ จ ผมก็ไม่ได้ สนใจอะไร เห็นพี่เดิน มาแล้ วด้ วย ผมก็กลับมานัง่ ประจ�ำที่ตวั เอง” ติณณ์ ร้ ู สึกตงิดๆ กับค�ำพูดของเด็กบนเรื อ ต้ องมีอะไรแอบแฝงแน่อยู่ใต้ ผ้ าผืนหนาแน่ๆ คิดพลางเอื ้อมจับผ้ ากระสอบกระชากออก แล้ วภาพที่เห็นก็ท�ำให้ เขาแทบอยากจะกระโดดลงน� ้ำ ว่ายกลับไปตังหลั ้ กใหม่ ให้ ตายสิ!
- 98 -
บทประพันธ์ : กาลาตารี
เนื ้อหาจากนี ้ จะด�ำเนินเรื่ องเกี่ยวกับ ความจริ งที่เกิดขึ ้น ว่าอะไรที่เกิด บนเกาะรัมภา ผู้คนที่หายไป ไปไหน และท�ำอะไร อยูบ่ นนันจริ ้ งไหม ถ้ าจริ งและ เขาจับคนเหล่าไปท�ำอะไร แต่เรื่ องนี ้ ไม่ใช่นิยายผี ไสยศาตร์ นะคะ เป็ นนิยายรัก ค่ะ ความรักของชายหนุม่ เจ้ าของเกาะที่ท�ำทุกอย่างเพื่อความรักที่ยมทูต พลากจากเขาไป และ ความรักที่ผกู พัน จากความใกล้ ชิด ระหว่างติณณ์กบั แพชชมพู ติดตามเรื่ องราวทังหมดได้ ้ ในฉบับเต็มค่ะ ขอบคุณที่ให้ ความสนใจค่ะ กาลาตารี
- 99 -