Dorota Dankowska koordynatorka krajowych projektów eTwinning Szkoła Podstawowa z Oddziałami Integracyjnymi nr 5 im. Gryfitów w Słupsku
P
rzygodę z eTwinningiem rozpoczęłam w roku 2015. Zostałam zaproszona do krajowego projektu „24 zadania na czas oczekiwania II”, który dotyczył świąt Bożego Narodzenia. Na początku byłam przerażona i nieco zagubiona. W najbliższym otoczeniu nie miałam nikogo, kto by mnie poprowadził lub coś mi wyjaśnił. W moim środowisku byłam pierwszą osobą zarejestrowaną na platformie eTwinning. Okazało się, że strach ma wielkie oczy. Rewelacyjna współpraca, komunikacja, wzajemne wsparcie, dzielenie się wiedzą i umiejętnościami, bezinteresowna pomoc o każdej porze, kreatywność i entuzjazm moich partnerek sprawiły, że zakochałam się w tej formie pracy, zakochałam się w projektach eTwinning. Teraz już nie wyobrażam sobie nauczania w sposób tradycyjny. Sztywne ramy podręczników i zestawy standardowych ćwiczeń zaczęły mi przeszkadzać. Zauważyłam, że zastosowanie innego modelu nauczania bardziej angażuje i otwiera uczniów, sprawia im radość, budzi w nich ciekawość świata, skłania do zadawania pytań, przez co zdobywana wiedza i uzyskane umiejętności są trwalsze. Praca przy pierwszym projekcie była dla mnie zarówno wyzwaniem, jak i inspiracją do samorozwoju. Tuż po jego zakończeniu przygotowałam własny („Woda to skarb”) i wyruszyłam z uczniami na kolejną przygodę edukacyjną. Dołączyły dwie koleżanki z mojej szkoły – dla nich to ja byłam przewodnikiem. Bardzo lubię projekty krajowe i – tak jak wielu innych nauczycieli – chętnie się w nie angażuję. Szkoły w Polsce działają w ramach jednego systemu edukacyjnego i obowiązuje je jednolita podstawa programowa, w związku z tym projekt można łatwo powiązać z realizacją obligatoryjnego materiału. Znika też problem bariery komunikacyjnej, co jest szczególnie istotne dla nauczycieli, którzy nie znają biegle języków obcych. Projekty eTwinning lubię za ich elastyczność. Każdy z nich ma swoje ramy, założenia i cele, ale ciągle rozwija się i ewoluuje. To uczestnicy decydują o treści, czasie trwania i wynikach danego przedsięwzięcia. Sposób realizacji, formy, narzędzia, rezultaty wypracowywane są podczas dyskusji z udziałem wszystkich partnerów. Zadania dostosowujemy do Home
46
naszych możliwości czasowych i potrzeb uczniów. Chociaż dzielą nas dziesiątki, czasem setki kilometrów, to dzięki nowoczesnym technologiom jesteśmy bardzo blisko siebie. Spotykamy się na czacie, rozmawiamy, zastanawiamy się nad sposobami rozwiązania problemów, wymieniamy się pomysłami, ustalamy strategie działania. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Częste rozmowy przeobrażają się w bliższe znajomości, czasem nawet w przyjaźnie, spotykamy się później przy następnych projektach. Dołączają do nas koleżanki i koledzy z rodzimych placówek, więc nowy model nauczania rozwija się w całej szkole. Współpraca, wzajemne wspieranie się i inspirowanie to czynniki, które ułatwiają nam doskonalenie warsztatu nauczycielskiego oraz przeciwdziałają rutynie i wypaleniu zawodowemu. Praca nad projektem pozytywnie wpływa także na uczniów. Kształci w nich samodzielność i odpowiedzialność, przygotowuje do indywidualnego kierowania procesem uczenia się. Doskonale także integruje zespół klasowy. Dzieci uczą się aktywnego słuchania i planowania swojej pracy. Różnorodne aktywności projektowe wspomagają ich rozwój i kompensują deficyty. Ucząc się poprzez działanie w różnych obszarach edukacji, poszerzają wiedzę, rozwijają kreatywność oraz przedsiębiorczość. Co istotne, poznają też sposoby twórczego wykorzystywania nowoczesnych technologii, a lekcje z zastosowaniem różnorodnych aplikacji i urządzeń zamieniają się w ekscytującą przygodę. Wiele emocji wzbudzają także spotkania online z rówieśnikami. Dzięki oswojeniu się z taką formą kontaktu możliwe jest dzielenie się wiedzą i spostrzeżeniami oraz zrealizowanie wielu wspaniałych działań, np. wspólnego śpiewania czy lekcji matematyki na odległość. W projektach możliwe jest odświeżenie bardziej tradycyjnych form kontaktu. Tworzenie przykładowego listu w zeszycie a napisanie rzeczywistego, adresowanego do kolegi z projektu i otrzymanie odpowiedzi, to dwa zupełnie różne doświadczenia komunikacyjne. Dzięki realnej interakcji uczniowie widzą celowość swojej pracy. Innymi uwielbianymi przez nich formami kontaktów między partnerami są zapisy
