Home
Wykorzystanie środków ekspresji w nauczaniu języka obcego NIKA FRONC-INIEWICZ
Uczę od dawna kilku języków obcych w wielu przedziałach wiekowych, a specjalizuję się w nauczaniu dorosłych. Fascynuje mnie to, w jaki sposób dorośli przyswajają języki. Już jako dziecko zauważyłam, że elementy ekspresyjne używane przez moich nauczycieli pomagały mi w uczeniu się języków. Dużo więcej dają mi te techniki teraz, w dorosłości, gdy uczę się kolejnego języka (niemieckiego). Rozwijam więc ten sposób pracy i korzystam z wiedzy o dobrodziejstwie arteterapii, która otwiera umysły osób uczących się przez pobudzenie do aktywności obu półkul mózgowych.
U
cząc języka obcego w grupach dziecięcych, doceniamy wszelkie pomysły na gry i zabawy, które umożliwiają dzieciom rozładowanie nadmiaru energii oraz angażują ich pamięć kinetyczną i sytuacyjną, co niezwykle pomaga w zapamiętywaniu słów w języku obcym. Często jednak pomijamy wszelkie środki ekspresji, gdy uczymy dorosłych. Ze swojej praktyki nauczania we wszystkich grupach wiekowych wiem, że zwłaszcza podczas pracy z dorosłymi i seniorami warto szczególny nacisk położyć na różnorodność metod i wykorzystywać ćwiczenia pobudzające do współpracy prawą półkulę mózgu. Dorośli bowiem zazwyczaj latami byli poddawani treningowi (w szkole i w pracy) faworyzującemu lewą półkulę, często więc podczas samodzielnej nauki języków w domu nie osiągają dobrych wyników, ponieważ ograniczają się do metod zapamiętywania angażujących jedynie lewą półkulę mózgu. Uczenie ekspresyjne wymaga od nauczycieli dużo, ale daje dobre wyniki
Nauczanie języków obcych z użyciem różnych środków ekspresji (np. ruchu, zabawy głosem, twórczości plastycznej) wymaga od prowadzących te zajęcia dużej kreatywności, dostosowywania środków ekspresji do możliwości uczniów, gotowości do pójścia za nastrojem grupy, a także nieco umiejętności psychologicznych, niestrudzonego zachęcania do aktywności oraz nieoceniania artystycznych wyników tych działań. Osoby dorosłe często mają obawy przed ocenianiem ich za „jakość artystyczną” pracy na lekcji. Oczywiście warto zwracać na to uwagę także podczas pracy z dziećmi i młodzieżą. Zamiast oceniania rysunku, opowiadania, tańca, śpiewu i innych aktywności (np. „ładny obrazek”, „pięknie śpiewasz”, „jesteś artystką”, „zatańczyłeś najlepiej w klasie”), czyli aby uniknąć szufladkowania kogokolwiek, możemy opisywać (oczywiście w języku nauczanym) wykonywane czynności. Dobrze zatem podsumować aktywność uczniów np. w ten sposób (przykłady z grup na poziomie językowym wyższym niż podstawowy): „Użyłeś pastelowych, niejaskrawych kolorów do namalowania swojego przyszłego domu. Czy to są twoje ulubione kolory?”, „Czy możesz nam powiedzieć, jaki kolor mają oczy twojego psa na obrazku, bo nie wszyscy dobrze widzimy z różnej odległości”, „Ten ruch z wyciągnięciem lewego ramienia i jednoczesnym wycofaniem prawego był niespodziewany, przypominał mi ruch gałęzi drzew wyginających się 101
