Razem czy osobno? Wartość dodana partnerstw międzynarodowych w obszarze edukacji i szkoleń
21
z ekipą realizującą projekt, ponieważ koordynatorem instytucjonalnym jest rektor, który nie został wybrany na kolejną kadencję, a jego konkurent w wyborach, po objęciu władzy, chce zarządzać projektem na swoich zasadach, ignorując wcześniejsze ustalenia. Przy tworzeniu konsorcjum trzeba też uwzględnić wewnętrzne układy panujące w potencjalnych uczelniach partnerskich. Szczególnie ważne jest wyczucie, czy władze uczelni dobrze orientują się w specyfice danego typu projektów. Zdarza się, że władze zachęcają swoich pracowników do angażowania się w projekty, pracownicy (przy milczącej akceptacji władz) określają zadania uczelni, strukturę kosztów etc., a po przyjęciu projektu rektorzy domagają się wykorzystania środków na projekt do zaspokajania potrzeb uczelni nie zawsze zgodnych z warunkami kontraktu lub decydują o obsadzie kadrowej projektu, nie biorąc pod uwagę kompetencji swoich protegowanych. Bardzo ważne jest więc sprawne zarządzanie projektem, a w szczególności uruchomienie od samego początku mechanizmów zarządzania jakością, z odpowiednimi narzędziami monitoringu oczekiwań partnerów, postępów działań, przejrzystości zarządzania finansami, oceny jakości produktów oraz drożności kanałów komunikacyjnych. Koordynator powinien też na bieżąco śledzić rozwój sytuacji w instytucjach partnerskich i wcześnie reagować, jeśli pojawią się jakiekolwiek problemy. Należy też uwzględnić różnice w stylu zarządzania uczelniami w różnych regionach świata. Ważnym wskaźnikiem jakości współpracy partnerskiej jest też tzw. życie po życiu projektu. Sprawdza się wtedy, czy partnerzy kontynuują współpracę, czy pojawiają się nowe inicjatywy, czy tworzą się nowe więzi. Nowe wyzwania powodują konieczność poszukiwania nowych form partnerstwa. Partnerstwo międzynarodowe sprzyja przełamaniu (czy przynajmniej obniżaniu) barier: politycznych, mentalnych, kulturowych, a także likwiduje podział „swoi – obcy” oraz tworzy trwałe więzi międzyludzkie. Można tu przytoczyć wypowiedź Umberto Eco: The university exchange programme Erasmus is barely mentioned in the business sections of newspapers, yet Erasmus has created the first generation of young Europeans. I call it a sexual revolution: a young Catalan man meets a Flemish girl – they fall in love, they get married and they become European, as do their children. The Erasmus idea should be compulsory – not just for students, but also for taxi drivers, plumbers and other workers. By this, I mean they need to spend time in other countries within the European Union; they should integrate. „Jedność w różnorodności” (in varietate concordia, e pluribus unum) to motto Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych, Papui-Nowej Gwinei, Indonezji i Afryki Południowej. To również dewiza klubu Benfica Lizbona, estońskiego batalionu piechoty, stowarzyszenia Indian kanadyjskich i kilku ruchów religijnych. Hasło to może też być dewizą udanych partnerskich projektów badawczych i edukacyjnych, jeśli je uzupełnimy o „podstawowe równanie synergetyki” (1 + 1 = 3). Całość to więcej niż suma części, efektem dobrego partnerstwa zawsze powinna być „wartość dodana” niemożliwa do osiągnięcia przez pojedyncze zespoły czy instytucje. Największą wartością partnerstwa jest więc możliwość współtworzenia (co-creation) nowej rzeczywistości, w której każdy partner wygrywa.
Home
