artystycznejtwórczościwZielińskiegoEdmundaiŻyciedziałalność60-lecieCzogałaIzabelaiZdrojewskiJ.Lech
Lech J. Zdrojewski i Izabela Czogała Edmund ZIELIŃSKI w 60-lecie twórczości artystycznej
Lech J. Zdrojewski i Izabela Czogała Edmund ZIELIŃSKI w 60-lecie twórczości artystycznej Wybór obiektów i fotografie - Lech J. Zdrojewski Projekt layoutu i DTP - Lech J. Zdrojewski Edycja fotografii - Kinga KEENYS Gełdon-Czech Fotografie archiwalne: Katarzyna Kulikowska, Izabela Czogała, Magdalena Wałaszewska, Edmund Zieliński i zbiory prywatne. ISBN 978-83-66689-18-3 © Fundacja OKO-LICE KULTURY Modrzewiowa 5, 83-210 Zblewowww.oko-lice-kultury.plZblewo2021,nakład1000egz.
Lech J. Zdrojewski i Izabela Czogała Edmund ZIELIŃSKI w 60-lecie twórczości artystycznej
fot. 03
On sam traktuje je jako szkice lub zarysy przedstawianych wątków. Nieodłączną ich częścią jest użycie zdecydowanych barw.
Uświetnienieniem 60. lat pracy twórczej Edmunda Zielińskiego jest wystawa zaplanowana przez Muzeum Ziemi Kociewskiej, która zawiera ponad 120 prac pochodzących ze zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Ziemi Kociewskiej w Starogardzie Gdańskim oraz zasobów prywatnych.
Poza tym cały czas aktywnie uprawia malarstwo na szkle i płótnie. Publicystyka oraz poezja również nie są mu obce.
Reorganizacja świata doprowadziła do zatracenia zamkniętych środowisk wiejskich, wolnych od wpływów zewnętrznych.
Znamy Edmunda Zielińskiego od lat i uważamy, że można go traktować jako ostatniego autentycznego twórcę ludowego na Kociewiu, który tworzy jeszcze w duchu pierwotnej sztuki regionalnej.
Jesteśmy pod wrażeniem konsekwentnego zaangażowania w propagowanie sztuki ludowej.
Warto podkreślić wieloletnie udzielanie się w Stowarzyszeniu Twórców Ludowych oraz charytatywną działalność polegającą na przekazywaniu wiedzy o tym rodzaju sztuki następnym pokoleniom.
Rzeźbiarskie prace artysty odznaczają się prostotą i surowością formy.
Niniejszy album jest krótką próbą podsumowania życia i dorobku twórcy.
Jest to kolejna publikacja wydana w ramach 6. Kongresu Kociewskiego, przebiegającego pod tytułem „ Tożsamość regionalna Kociewia - historia i przyszłość ”. Lech J. Zdrojewski i Izabela Czogała
Jak to się zaczęło? Nie będę się w tym temacie rozpisywał, bo opisałem to w mojej książce „Na ścieżkach wspomnień…” Pokrótce powiem, że właściwie zaczęło się to w II klasie szkoły podstawowej w Białachowie w 1949 roku. Nasz nauczyciel, dziś mój Przyjaciel Stefan Gełdon, przygotowywał przedstawienie kukiełkowe, którego tematem była „Bajka o chłopie i jego parobku Jełopie” Aleksandra Puszkina. Lepiłem w glinie główki dla lalek tego przedstawienia. Minęło 12 lat i glina znowu wpadła mi do rąk na jednej z działek rozparcelowanych „księżych włók” (byłe ziemie należące do Zblewskiej parafii). Jedną z działek otrzymał pan Czapiewski – zblewski krawiec, na której rozpoczął kopać doły fundamentowe pod przyszły dom. Dzielnie pomagał mu w tym jego syn, a mój kolega szkolny, Ryszard. Byłem tam, wziąłem do ręki grudkę gliny wyrzuconej z wykopu i ulepiłem główkę, jak wtedy w szkole w Białachowie, a pan Czapiewski widząc to powiedział w gwarze kociewskiej – wej, to je czisti nasz wazonik. Wazonikiem nazywaliśmy ówczesnego naszego księdza proboszcza Alojzego Licznerskiego. No i zaczęło się lepienie w glinie różnych form i postaci. W międzyczasie wystrugałem w drewnie ptaszka i ten podczas konsultacji etnograficznej zainteresował znawców przedmiotu i zacząłem rzeźbić w drewnie. Chylę czoła przed tymi, którzy delikatnie skierowali mnie na właściwą drogę twórczą, a byli to – Stefania Liszkowska-Skurowa, Wojciech Błaszkowski, 04fot. ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 6
Serdecznie dziękuję moim najbliższym, pierwszym recenzentom mej twórczości, szczególnie mojej kochanej Dance, moim dzieciom Wioli i Wojtkowi, wnuczętom Monice i Mateuszowi i kochanemu prawnuczkowi Maksiowi. Wej, to je czisti nasz wazónik Kiedy wkraczałem na drogę twórczości ludowej miałem 20 lat. Słyszałem już o takich wybitnych postaciach w kulturze ludowej jak: Alojzy Stawowy, Stanisław Rekowski, Janek Gełdon, Apolinary Pastwa czy Izajasz Rzepa. Oni z bogatym dorobkiem, znani w środowisku, znaczące postaci w pomorskiej rzeźbie ludowej. Wówczas przez myśl mi nie przeszło, że swoją sztuką zbliżę się do nich, że i mnie ktoś dostrzeże, że dożyję lat bym, dzięki Bogu, mógł świętować jubileusz 60-lecia pracy twórczej.
Antoni Mironowski. Glina łatwa w obróbce, plastyczna, ale miałbym problem z jej wypalaniem. Z wielkim trudem wgryzałem się w klocki drewna, do tego stopnia, że w pewnym momencie podciąłem sobie kciuk, a miejscowy lekarz Bogdan Wrycza zszywał mi ranę. Kiedy poznał przyczynę kontuzji, sam zaczął rzeźbić, i to jak? Dostałem zaproszenie do wzięcia udziału w wystawie „Tradycyjnego sprzętu i sztuki ludowej Kociewia”. Wystawa miała miejsce w salach Powiatowego Domu Kultury przy ul. Sobieskiego w Starogardzie. To było piękne przeżycie. Byłem dumny, że moje rzeźby (znajdują się w zbiorach muzeum w Oliwie) znalazły się obok prac Stawowego, Rekowskiego i Gełdona. Chodząc do szkoły w Zblewie przechodziłem obok Bożej Męki stojącej u zbiegu ul. Głównej i Kościelnej, na tak zwanym „Kozim rynku”, jak starsi mieszkańcy Zblewa nazywali tą część Zblewa. Podobno w tym miejscu mieścił się areszt gminny, kiedyś zwany „Kozą”. W płycinie tej kapliczki wisiała płaskorzeźba „Matki Bożej Łąkowskiej”. Podziwiałem kunszt artystyczny rzeźbiarza, który to dzieło wykonał. Nie wiedziałem, że kiedyś w przyszłości spowoduję, że ta XIX wieczna płaskorzeźba znajdzie się w zbiorach muzealnych. A było tak: Na początku lat siedemdziesiątych przeprowadzano remont kapliczki. Zawiadującym tym remontem był pan Aszyk. Byłem w tym czasie w Zblewie, spotkałem się z panem Aszykiem, który zaproponował bym zabrał do siebie tą płaskorzeźbę, bo ona już tam nie będzie. W tej sytuacji zawiadomiłem Krystynę Szałaśną z muzeum w Oliwie o możliwości pozyskania tego zabytku. Pani Krystyna spowodowała, że rzeźba znalazła się w Starogardzie w ówczesnej Stacji Wiedzy o Regionie kierowanej przez panią KrystynęKończącLaskowską.mójprzydługi tekst, chcę serdecznie podziękować wszystkim którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do organizacji mojej jubileuszowej wystawy. Przede wszystko dyr. Muzeum Ziemi Kociewkskiej Mariuszowi Brodnickiemu za zgodę na organizację wystawy. Szczególne podziękowanie kieruję do organizatorów wystawy: Izy Czogała, Magdaleny Wałaszewskiej i Lecha J. Zdrojewskiego za artystyczną aranżację. Również pięknie dziękuję panu Lechowi J. Zdrojewskiemu za bardzo silne wsparcie swojej fundacji w organizację całego przedsięwzięcia. Dziękuję również wszystkim związanym z kulturą ludową których spotkałem na swej drodze, bo to dzięki nim byłem tu i tam i zgłębiałem wiedzę o sztuce ludowej tej dawnej i w nowym wydaniu. Dziękuję: Krystynie Szałaśnej, Elżbiecie Bal–Szymroszczyk, Krystynie Laskowskiej, Aleksandrowi Błachowskiemu, Aleksandrowi Jackowskiemu, Marianowi Pokropkowi, Andrzejowi Blażyńskiemu, Tomkowi Damaszkowi, Ewie Gilewskiej, Barbarze Maciejewskiej, Wiktorii Blacharskiej, Katarzynie Kulikowskiej, Soni Klein, Kamili Gillmeister, Sulinie Borowskiej, Ewie i Markowi Kociewie,Byczkowskim.3września
2021 roku Edmund Zieliński 05fot.
Moje Białachowo Napisałem z okazji mych odwiedzin na pikniku w Białachowie, w sierpniu 2012 roku.
Edmund Zieliński Kochane Białachowo wiosko mych młodych lat Tutaj się urodziłem tutaj przebywam rad Do szkoły tu dreptałem latem i w śniegu po pas Na polach kicały zające o… jak dawny to czas Widziałem jak za pługiem zgarbiony chodził dziad Jak z kosą na ramieniu szedł kosić żyta szmat Przyklęknął na głos dzwonów modlitwy nadszedł czas Pod wieczór schodził z pola i szedł pod ciemny las Tam strzechą kryte dachy tam ojców stara chata Tam lólki, buśki, dziadki, jak dawne są to lata Dziś wioskę inną widzę starszą o wiele lat Choć jestem prawie stary tu miły jest mój świat Jest jeszcze stara szkoła choć gwarnej dziatwy brak Jak dawniej dumnie stoi choć ma już setkę lat I stary cmentarz co kryje dawnych mieszkańców wsi tej Obok „Piekiełko” Baczkowskich, Tomczaków i kiedyś rodziny mej I Boża Męka stara na skrzyżowaniu dróg Kłaniam się Wam moi rodacy niech Wam błogosławi Bóg fot. 06
ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie
8
9 17. Droga na Golgotę, lata 60. XX w., → 28 ↑ 22 ↗ 5 cm
10 6. Wieśniaczka, 1963, → 6,4 ↑ 14,5 ↗ 6 cm 4. Żebraczka, 1962, → 8 ↑ 15 ↗ 6,5 cm 5. Babcia z chlebami, 1962, → 11,5 ↑ 20,5 ↗ 8 cm
11 19. Wioślarz w łodzi, 1961, → 30 ↑ 16 ↗ 6 cm 16. Pastuszek z krową, → 33 ↑ 30,5 ↗ 6 cm
34. Figurki do szopki bożonarodzeniowej, 1989: ↑ 5,3 do 15,7 cm
13 25. Szopka bożonarodzeniowa, 1973, → 20 ↑ 19 ↗ 9 cm 15. Szopka bożonarodzeniowa, 1961, → 22 ↑ 35 ↗ 26,5 cm
47. Gwiazda kolędnicza, 2004, → 89 ↑ 164,5 ↗ 17,5 cm 54. Diabeł z widłami, 2004: 55. Maszkara → 30 ↑ 50 ↗ 25 cm 56. Widły → 11,5 ↑ 139 ↗ 3 cm 58. Koza, 2004, → 19 ↑ 79 ↗ 23 cm 57. Bocian, 2004, → 5 ↑ 92 ↗ 33 cm 51. Śmierć z kosą, 2004: 52. Maska → 8,5 ↑ 11 ↗ 18 cm 53. Kosa → 48 ↑ 118 ↗ 4,5 cm
15
16
48. Król, 2004, → 23 ↑ 37 ↗ 19 cm 50. Król, 2004, → 22,5 ↑ 47 ↗ 18 cm 49. Król, 2004, → 22 ↑ 37 ↗ 19 cm 99. Diabelskie skrzypce, 1981, → 16 ↑ 175 ↗ 9 cm 100. Burczybas, 1978, ↑ 31 Ø 27 cm artystycznejtwórczościwZielińskiEdmund60-lecie 17
108. Anioł, 2021, → 17 ↑ 63 ↗ 12 cm 111. Anioł, 2021, → 18,5 ↑ 51 ↗ 10 cm 41. Sąd ostateczny, 1995, → 78 ↑ 54 ↗ 4,2 cm ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 18
ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 20
21 112. Pan Jezus Frasobliwy, 2021, → 19,2 ↑ 67,5 ↗ 8 cm 71. Chrystus Frasobliwy, 1992, → 17,2 ↑ 70 ↗ 13 cm 109. Kapliczka z Frasobliwym, 2021, → 21 ↑ 41,7 ↗ 13 cm 107. Pan Jezus Boleściwy, 2021, → 13 ↑ 36 ↗ 9 cm 45. Chrystus Frasobliwy, 2003, → 15 ↑ 37,5 ↗ 13 cm
22
23 65. Chrystus przy słupie, 1974, → 26 ↑ 67,5 ↗ 14,5 cm 66. Chrystus z krzyżem, 1974, → 14,5 ↑ 47,5 ↗ 13 cm 9. Pieta, 1975, → 18 ↑ 41 ↗ 12,5 cm 27. Chrystus Zmartwychwstały, 1974, → 14 ↑ 40,5 ↗ 11,5 cm
25 1. Ukrzyżowany, 1962, → 17,7 ↑ 47 ↗ 8,5 cm 29. Pod krzyżem, 1979, → 15 ↑ 34,5 ↗ 3,5 cm 113. Ukrzyżowanie, 2021, → 51 ↑ 96 ↗ 8,5 cm 119. Chrystus na krzyżu, 1999, → 49 ↑ 97 ↗ 18 cm 14. Ukrzyżowany, 1977, → 45 ↑ 150 ↗ 17 cm
26
91. Chrzest Pana Jezusa, 2006, → 22 ↑ 55 ↗ 11 cm 30. Cudowny połów ryb, 1979, → 14 ↑ 37,5 ↗ 3,7 cm 13. Ostatnia wieczerza, 1975, → 14,5 ↑ 3 ↗ 60 cm 11. Matka Boska z Dzieciątkiem, 1976, → 11 ↑ 37 ↗ 7 cm 12. Św. Jadwiga, 1976, → 13 ↑ 38,8 ↗ 12 cm 98. Kapliczka z Matką Boską Zielną, 2011, → 42,2 ↑ 71 ↗ 24,4 cm 10. Matka Boska, 1976, → 10 ↑ 43,1 ↗ 8,5 cm
cm16↗80↑28→2006,Nepomucen,JanŚw.89. cm10↗60↑11,5→1974,Jan,Św.64. cm12↗54↑12,5→1972,Piotr,Św.8.
ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 28
cm9↗39↑10,5→1962,Antoni,Św.2.
cm23↗55↑38→1994,zwierzętami,zeFranciszekŚw.33.
cm13↗71↑37→1993,Franciszek,Św.72.
60. Ptak, 2001, → 125 ↑ 49 ↗ 44,5 cm 46. Ptak, 2002, → 59 ↑ 16 ↗ 40 cm 96. Ptaki na gałęzi, → 59 ↑ 59 ↗ 39 cm 117. Bocian, 2021, → 60 ↑ 8 ↗ 68 cm 118. Bocian, 2021, → 70,2 ↑ 12 ↗ 71,5 cm artystycznejtwórczościwZielińskiEdmund60-lecie 31
114. Ptak – dziwak, 2021, → 20,5 ↑ 73 ↗ 23 cm 110. Ptak - dziwak, 2021, → 30 ↑ 70 ↗ 14 cm 93. Bocian, 2006, → 10,5 ↑ 48,4 ↗ 37 cm 105. Kogut, 2021, →10 ↑ 42 ↗ 21 cm 106. Kogut, 2021, → 11 ↑ 50 ↗ 41 cm 120. Ptak – dziwak, 2021, → 23 ↑ 92 ↗ 24 cm
34
7. Babcia z laską, 1970, → 5,5 ↑ 17 ↗ 5 cm 32. Koziołek, 1995, → 28,5 ↑ 60,2 ↗ 65 cm 59. Gołębica, 2012, → 39 ↑ 15 ↗ 34 cm 62. Kociewianka , 1974, → 9 ↑ 36 ↗ 6,5 cm 63. Praczka, 1974, → 9 ↑ 26 ↗ 8 cm 3. Chłop z fajeczką, → 9 ↑ 28,7 ↗ 8 cm 20. Myśliwy, 1961 , → 7 ↑ 25,5 ↗ 5,5 cm 23. Chłop z wiadrem, 1961, → 8 ↑ 23,5 ↗ 4,5 cm
95. Samolot, 2006, → 32,5 ↑ 12 ↗ 37 cm 78. Konik, 1993, → 14,8 ↑ 5,8 ↗ 11,8 cm 77. Konik, 1993, → 15 ↑ 5,4 ↗ 11,5 cm 22. Zajączek, 1989, → 15,5 ↑ 14 ↗ 6,5 cm 21. Zajączek, 1992, → 17,5 ↑ 10,5 ↗ 7 cm
37 24. Kobieta z ruchomymi ramionami, 1990, → 11,5 ↑ 32 ↗ 5,5 cm 94. Samolot, 2006, → 33 ↑ 10 ↗ 36,4 cm 73. Wiatraczek, 1993, → 12 ↑ 15 ↗ 5,4 cm 74. Wiatraczek, 1993, → 12 ↑ 15 ↗ 5,4 cm 75. Wiatraczek, 1993, → 12 ↑ 15 ↗ 5,4 cm
121. Zblewo, 2007, → 71 ↑ 41 ↗ 6 cm 124. Zblewo, 2007, → 51 ↑ 41 ↗ 6 cm 123. Według obrazu Jose →2005,Parramona,51↑41↗6cm 122. Gdzieś na Kociewiu, →2009,71 ↑ 41 ↗ 6 cm 83. św.ŚmierćStanisława, 2006, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm 86. Żłóbek, 2006, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm 85. Upadek pod krzyżem, →2006,24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm 79. Ukrzyżowanie, 2006, → 23 ↑ 32,5 ↗ 1,9 cm 31. Żniwa, 1980, → 77,5 ↑ 33,5 ↗ 4,7 cm
E. Zieliński jest synem przedwojennego nauczyciela Bernarda i Zofii z d. Redzimskiej. Mieszkając jeszcze w Białachowie, wychowywał się wraz z trójką rodzeństwa (Jerzym, Rajmundem oraz siostrą Danutą) w domu na gospodarstwie babci Pauliny Redzimskiej z Kosiedowskich. Była to drewniana chata kryta strzechą posadowiona w nader spokojnej okolicy, gdzie przyroda rządziła się swoimi prawami. „Tam nasz świat dziecięcy ograniczony był do widocznego horyzontu i tyle. I to było piękne”. Już od dziecka przejawiał zdolności plastyczne i zamiłowanie do majsterkowania. Edukację rozpoczął 2 września 1947 roku w Białachowie. W drugiej klasie szkoły podstawowej potrafił już pracować w glinie. Pod kierunkiem nauczyciela Stefana Gełdona ulepił z tego materiału m.in. główki dla lalek do teatrzyku kukiełkowego. Czwartą klasę ukończył jeszcze w szkole w Białachowie, a kolejne już w Zblewie. Wiosną w 1961 r. krawiec ze Zblewa o nazwisku Czapiewski budował dom. Kopiąc doły pod fundamenty wybierał glinę. „Byłem tam przypadkowo i z gliny ulepiłem ludzką głowę [jak kiedyś w drugiej klasie]. Pan Czapiewski śmiał się i mówił, że to czysty nasz proboszcz. Wykonywałem różne postacie, popiersia. Był tam i Lenin, Mickiewicz, Marks”. Powstały również scenki rodzajowe i zwierzęta. Autor prac powiadomił o swych rzeźbiarskich poczynaniach ówczesny Wojewódzki Dom Twórczości Ludowej w Gdańsku. Po jakimś czasie przyjechała etnograf Stefania Liszkowska-Skurowa, etnograf Wojciech Błaszkowski (uważa go za konsultanta od fot. ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 40
Izabela Czogała „Jestem Kociewiakiem. Urodziłem się [3 czerwca 1940 roku] w kociewskiej wsi Białachowo [k. Starogardu Gdańskiego] w pow. starogardzkim. Od 1954 do 1966 mieszkałem w Zblewie. Od 1966 także jestem mieszkańcem Gdyni. W tym roku tu się ożeniłem [z Danutą z d. Kołodziejską] i tu zamieszkałem. Ale moje miejsce jest na wsi kociewskiej i tam wrócę. W swych pracach rzeźbiarskich wierny jestem tematyce kociewskiej. Motywy do mych rzeźb czerpię z życia ludzi, pomiędzy którymi przebywałem do 1966 roku”.
Edmund Zieliński – twórca ludowy, rzeźbiarz, malarz, publicysta, poeta, propagator sztuki ludowej.
07
Po wyuczeniu się zawodu elektryka pracował najpierw jako elektromonter w Wojewódzkim Zakładzie Usług Pożarniczych w Gdyni i Zakładach Płyt Pilśniowych w Czarnej Wodzie (1960-1965). W latach 1966 – 1970 kierował magazynem elektrotechnicznym w przedsiębiorstwie „Arged” w Gdańsku, a następnie w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Robót Elektrycznych i Dźwigowych w Gdyni (1970-1987). Każdą wolną chwilę pomiędzy obowiązkami dnia codziennego przeznaczał na rzeźbienie w drewnie. W latach 1963-1964 odbywał służbę wojskową.
Jako młody twórca prezentował swoje prace na wystawach w wielu miastach powiatu starogardzkiego i Trójmieście. Od początku jego twórczością interesowała się gdyńska „Cepelia” (Centrala Przemysłu Ludowego i Artystycznego), która w tym okresie była głównym odbiorcą jego wyrobów (współpracował z nią kilkadziesiąt lat). Za swą artystyczną działalność otrzymywał listy gratulacyjne, nagrody pieniężne, wyróżnienia. Bardzo chętnie brał udział w konkursach i programach telewizyjnych o tematyce regionalnej. Poprzez wspomniane twórcze aktywności pasja rzeźbiarska ulegała ciągłemu rozwojowi. Bodźcem twórczym była cały czas chęć uznania oraz zasłużenia się dla swojego regionu. Od 1969 r. związany był ze spółdzielnią pośredniczącą w sprzedaży prac „Art.-Region” w Sopocie. Z tytułu uprawianej twórczości otrzymał od instytucji roczne stypendium (1.04.1973-1.04.1974 r.). W 1972 roku Zarząd Główny Stowarzyszenia Twórców Ludowych w Lublinie wręczył E. Zielińskiemu legitymację członkowską o numerze 262. „Jestem zweryfikowanym twórcą ludowym. Odbyło się to na posiedzeniu 14 listopada 1972 r. Nr ewidencyjny 294/101/III/72.” Dwa lata później wpisywał się w grono członków Towarzystwa Miłośników Ziemi Kociewskiej w Starogardzie Gdańskim. W 1974 r. rozpoczął malować na szkle, którym zaczął się interesować już znacznie wcześniej. Jednak nie posiadał wtenczas jeszcze odpowiedniej wiedzy, aby tworzyć. 08fot.
początku swojej twórczości artystycznej) i artysta plastyk Antoni Mironowski, którzy stwierdzili, iż nie można ich zaliczyć do sztuki ludowej. Ostatni z nich wtedy rzekł: „Pan jeszcze artystą nie jest, ale może być”. Poradzili spróbować swoich sił w drewnie lipowym, gdy ujrzeli miedzy glinianymi figurami małego wystruganego z drewna ptaszka, który był zarazem pierwszą pracą przyszłego artysty. Od tego momentu E. Zieliński był już w stałym kontakcie z WDTL w Gdańsku. W tym samym roku został poproszony o włączenie się w wystawę tradycyjnego sprzętu i sztuki ludowej Kociewia organizowaną przez WDTL w Gdańsku oraz Powiatowy Dom Kultury w Starogardzie Gdańskim. Wystawione prace (m.in. szopka betlejemska, śmigus-dyngus, kobieta z laską), które zostały wystrugane przypadkowymi narzędziami znajdującymi się w domu, zostały w całości zakupione przez WDTL. Był to pierwszy sukces na rozpoczynającej się twórczej drodze.
W 1976 r. odbywał się IV Krajowy Zjazd STL w Opolu, na który go zaproszono. „Zostałem wybrany przez Zjazd do Prezydium Zarządu Głównego STL. Będę się starał założyć STL w Gdańsku.” W 1977 r. zamieszkał z rodziną w Gdańsku-Wrzeszczu. 9 grudnia 1978 r. odbyło się zebranie organizacyjne w celu utworzenia Oddziału Stowarzyszenia Twórców Ludowych Oddziału Gdańskiego. Z inicjatywy Krystyny Szałaśnej oraz E. Zielińskiego oddział został założony jako czternasty tego typu ośrodek w kraju, a w tamtym momencie zrzeszał dwudziestu ośmiu twórców ludowych. Funkcję Prezesa w Zarządzie Oddziału objął E. Zieliński. Dopiero od 1989 r. funkcjonuje pełna nazwa stowarzyszenia - Oddział Gdański STL im. dr Longina Malickiego. Wśród programu działania na najbliższą kadencję było m.in. popularyzowanie dorobku członków STL we własnym środowisku poprzez wystawy i spotkania autorskie, aktywny udział w kiermaszach i jarmarkach ogólnokrajowych czy też podjęcie starań o uzyskanie lokalu na galerię współczesnej sztuki ludowej Pomorza Gdańskiego. W 1978 roku E. Zieliński stworzył swoje pierwsze linoryty, których odbitki wykorzystuje jako kartki okolicznościowe.
Od 1985 roku możemy odnotować współpracę z Kaszubskim Uniwersytetem Ludowym we Wieżycy, która polega na udziale i konsultacjach w czasie trwania plenerów, a także wykładania na zajęciach z rzeźby i malarstwa na szkle. Interesującym epizodem w jego życiu był fakt, iż w 1988 roku twórczością artysty zainteresowała się dyrekcja Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku-Wrzeszczu, która postanowiła zamówić u niego figurki do ostatniej premiery „Ludowej szopki polskiej”. Wspólnie z braćmi wykonali siedemnaście prac. 14 stycznia 1988 r. odbyło się wspomniane przedstawienie. Od 1990 r. z powodzeniem zajmuje się malarstwem na szkle nawiązującym do wzorów tradycyjnego kaszubskiego malarstwa na tym tworzywie. Na obrazach przedstawiał przeważnie wizerunki świętych udekorowanych motywami kwiatowymi. W miarę nabierania doświadczenia prowadzi warsztaty i lekcje poglądowe z tej dziedziny. Dziesiątki razy odwiedzał szkoły Kociewia i Kaszub celem popularyzacji kultury ludowej. Spotkania z rękodziełem miały przybliżyć ich uczestnikom wiedzę i praktykę odnośnie malarstwa na szkle, płótnie, a także rzeźbiarstwa. Edukuje i upowszechnia kulturę ludową do dnia dzisiejszego poprzez przeprowadzanie różnego rodzaju warsztatów z dziećmi, młodzieżą szkolną, osobami niepełnosprawnymi, nauczycielami i uzdolnionymi mieszkańcami wsi. Sprawia mu to ogromną przyjemność i satysfakcję. 09fot. ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 42
Z Państwowym Teatrem Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku-Wrzeszczu jest związana jeszcze jedna historia. W 1993 r. scenograf S. Lewandowski zaproponował rzeźbiarzowi wykonanie zabawek ludowych, które miałyby posłużyć w scenografii do bajki H. Ch. Andersena pt. „Mały Klaus i duży Klaus”. W tym celu powstało około siedemdziesiąt ptaszków, bryczka, sześć koni, kilka krów i bocianów, aniołki, diabeł, wiatraczki, trąbki i serduszka. Duże przedsięwzięcie, ale udało się je zrealizować. Od czasu do czasu otrzymywał zamówienia na prace rzeźbiarskie od prywatnych osób lub firm, które zawsze chętnie wykonywał. Mimo wszystko chyba więcej w życiu rozdał swoich prac z własnej woli, aniżeli otrzymał za nie zapłatę.
W 1995 roku chwycił za pędzel i zaczął malować na płótnie. Z powodzeniem wykonuje obrazy przedstawiające dawną wieś, malownicze krajobrazy pól i łąk, a przede wszystkim dobrze znane mu miejsca, z którymi jest sentymentalnie związany. Według E. Zielińskiego największym osiągnięciem w jego działalności twórczej był osobisty udział w budowie Ołtarza Papieskiego w Sopocie z okazji pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w 1999 roku. Miał okazję wtenczas poznać wybitnego scenografa Mariana Kołodzieja, który zaprojektował poruszającą serca wizję artystyczną. W jej realizacji wsparli go społecznie twórcy ludowi i liczne grono architektów, plastyków oraz ludzi dobrej woli. E. Zieliński wykonał siedem monumentalnych figur, które po uroczystościach trafiły do kościołów w Gdańsku Zaspie, Wielkim Kacku (Gdyni) oraz do Sanktuarium Matki Boskiej Brzemiennej w Matemblewie koło Gdańska. Jedną z prac „Chrystus na krzyżu” autor zostawił dla siebie na pamiątkę tego wydarzenia. Prace artysty znajdują się w różnych muzeach w kraju. W zbiorach prywatnych nawet poza jego granicami. W ostatnim dwudziestoleciu wiele jego rzeźb i obrazów na szkle zostało podarowanych do kościołów lub znalazło miejsce w ich obejściu. Przykładami mogą być tutaj: zaprojektowana przez niego droga krzyżowa przy kościele w Bytoni oraz droga krzyżowa namalowana na szkle, która znajduje się również w tej budowli sakralnej. Podobna znajduje się w Nowej Wsi Przywidzkiej. Zaprojektował również stacje do drogi krzyżowej w sanktuarium Królowej Kaszub w Sianowie. Krzyże procesyjne i szopki bożonarodzeniowe, a także figury zostały przekazane do kościołów w Gdańsku, Gdyni i Czarnej Dąbrówce. Tworzył przedstawienia sakralne, które dekorowały kapliczki prywatnych posesji np. w Zblewie. Figury św. Floriana wielokrotnie ofiarowywał Ochotniczym Strażom Pożarnym 10fot. 11fot.
i im pokrewnym instytucjom w wielu miejscowościach (m.in. Grabowo, Zblewo, Korne, Sierakowice, Gdańsk). Obdarowywał swoimi pracami hospicja. Gromadził wszelkiego rodzaju przedmioty kultury materialnej związanej z dawną wsią ratując je od zniszczenia. W latach 1999-2012 przekazał je w darowiźnie na poczet zbiorów muzealnych do Gdańska, Starogardu Gd. i Izby Regionalnej w Bytoni. Wszystkie instytucje dodatkowo zaopatrzył w wytwory swojej twórczości. Przez całe swoje dotychczasowe życie zajmuje się publicystyką. Jest autorem setek felietonów, artykułów i reportaży m.in. do „Gazety Kociewskiej”, „Kociewskiego Magazynu Regionalnego”, kwartalnika „Twórczość Ludowa”, miesięcznika „Pomerania” i rocznika „Rydwan”. Do jego twórczości należy również pisanie książek i wierszy.
ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 44
12fot. 13fot.
Podsumowując działalność wystawienniczą E. Zielińskiego można powiedzieć, że z wielkim zaangażowaniem brał udział we wszelkich możliwych wystawach, konkursach, festiwalach, jarmarkach, plenerach artystycznych związanych ze sztuką ludową rozgrywających się w regionie, ale też w kraju. Niekiedy był też współorganizatorem wspomnianych wydarzeń. Często bywał m.in. na jarmarku we Wdzydzach Kiszewskich, Jarmarku Dominikańskim w Gdańsku, Festiwalu Folklorystycznym w Płocku czy Plenerze Twórców Ludowych i Artystów we Wieżycy. Podczas tych spotkań ze sztuką umacniał kontakty z regionalnymi twórcami i wciąż pragnął poznawać tych, których jeszcze nie zna. Cały czas jest aktywnym twórcą, który nadal z radością bierze udział w różnego rodzaju imprezach folklorystycznych jednak współcześnie już zdecydowanie częściej spogląda na nie z perspektywy organizatora, współorganizatora lub członka jury. W ostatnim dwudziestoleciu szczególnie bliskie mu były plenery dla twórców ludowych we Wieżycy, w Bytoni i Wycinkach. Obecnie artysta jest na emeryturze i mieszka w Gdańsku-Zaspie. W swoim mieszkaniu posiada prywatną kolekcję sztuki ludowej reprezentującą różne regiony kraju. To właśnie te pamiątki przypominają mu jaką drogę przebył w świecie folkloru. Bardzo ważne dla niego było wieloletnie (można by zliczyć ponad dwadzieścia pięć lat) prezesowanie w Oddziale Gdańskiego Stowarzyszenia Twórców Ludowych, natomiast aktualnie jest prezesem honorowym tej instytucji. Niedaleko swojego miejsca zamieszkania posiada warsztat, który często odwiedza. Mimo emigracji z Kociewia do Trójmiasta zawsze wyraźnie podkreśla swoją
14fot.
przynależność do regionu, w którym się urodził. Jest mu mentalnie wierny i nieustannie reprezentuje na swojej twórczej drodze bliskie jego sercu Kociewie i jego sztukę. Jubileusz 60-lecia twórczości artystycznej skłania do podsumowań. Długoletnia działalność artystyczna z dominantą w postaci rzeźbiarstwa przedstawia nam artystę, który osiągnął perfekcję warsztatu rzeźbiarskiego, wypracował indywidualny styl i własną, oryginalną formę wypowiedzi artystycznej, utrzymaną w konwencji rzeźby ludowej. Mowa o człowieku, który autentycznie zafascynował się rzeźbiarstwem w młodym wieku i w sposób samodzielny rozwiązuje swoje zamysły plastyczne. Podejmuje przede wszystkim tematykę sakralną (przedstawienia świętych, kapliczki, szopki bożonarodzeniowe). Dwutorowo wykonuje także sceny z życia wsi (motywy zapamiętane z dzieciństwa), ptaki, zabawki, rekwizyty kolędnicze, a także instrumenty muzyczne. Tworzy głównie w drewnie lipowym, a do wyjątków należy dąb i brzoza. Używa dłut, natomiast szczegóły doprecyzowuje nożykiem. W jego dorobku są rzeźby pełne oraz płaskorzeźby. Prace są statyczne, wykonane zazwyczaj w jednej zwartej bryle o pionowej kompozycji. Ich schematyczne potraktowane, płytkie opracowywanie powierzchni wydobywa najprostsze do ukazania szczegóły. Sam o sobie zanotował: „A ja tak uważam, że to powinien być pewien rys”. Jednak ta prostota i surowość formy zostaje ożywiona kolorem. Materię drewna pokrywają zdecydowane, a nawet kontrastowe barwy farb olejnych i akrylowych, które dodają figurom wesołości, a także przyciągają wzrok widza. Jedynie na początku swej twórczej drogi występują prace niepokryte polichromią. Znakiem rozpoznawczym dla jego twórczości są potraktowane symbolicznie ptaszki, ale zawsze o smukłym i wydłużonym korpusie. Powstawały jako pojedyncze prace, mogły tworzyć większe kompozycje (drzewka z ptakami) lub okraszały swoim wizerunkiem inne przedstawienia. Współcześnie przybierają one większe formy o charakterystycznym sposobie dekoracji malarskiej. Twórca nadaje swoim wyrobom oznaczenia zazwyczaj w postaci wyrytych inicjałów. Taki zabieg właściwie został wprowadzony i narzucony przez „Cepelię” oraz organizatorów konkursów. Ważne jest dla niego umiłowanie tego, czym się zajmuje. Pracuje dla przyjemności tworzenia, a nie dla korzyści finansowych. W swojej pasji starał się nikogo nie naśladować, co doprowadziło do wypracowania własnego stylu rzeźbiarskiego. Każda praca tego samorodnego twórcy wykonywana jest zawsze na nowo i każdorazowo oryginalnie. Wytwory pracy jego rąk budzą uznanie miłośników autentycznej sztuki ludowej. Zostają często zauważane i w konsekwencji zakupywane do zbiorów różnych muzeów w kraju.
6 cm 29. Pod
3.
11,7 cm 27. Chrystus
3,5 cm 30. Cudowny
14 ↑
10.
5.
7.
2.
18.
24.
9.
26.
19.
17.
11.
12.
22.
6.
11,5 cm 28. Św.
14.
15.
1.
Ze MuzeumzbiorówNarodowego w Gdańsku: Ukrzyżowany, 1962, MNGE-E-1397, → 17,7 ↑ 47 ↗ 8,5 cm Św. Antoni, 1962, MNGE-E-1708 , → 10,5 ↑ 39 ↗ 9 cm Chłop z fajeczką, 1962, MNGE-E-1709, → 9 ↑ 28,7 ↗ 8 cm Żebraczka, 1962, MNGE-E-1710, → 8 ↑ 15 ↗ 6,5 cm Babcia z chlebami, 1962, MNGE-E-2007, → 11,5 ↑ 20,5 ↗ 8 cm Wieśniaczka, 1963, MNGE-E-2008, → 6,4 ↑ 14,5 ↗ 6 cm Babcia z laską, 1970, MNGE-E-3835, → 5,5 ↑ 17 ↗ 5 cm Św. Piotr, 1972, MNGE-E-4105, → 12,5 ↑ 54 ↗ 12 cm Pieta, 1975, MNGE-E-4489, → 18 ↑ 41 ↗ 12,5 cm Matka Boska, 1976, MNGE-E-4575, → 10 ↑ 43,1 ↗ 8,5 cm Matka Boska z Dzieciątkiem, 1976, MNGE-E-4576, → 11 ↑ 37 ↗ 7 cm Św. Jadwiga, 1976, MNGE-E-4577, → 13 ↑ 38,8 ↗ 12 cm Ostatnia wieczerza, 1975, MNGE-E-4697, → 14,5 ↑ 3 ↗ 60 cm Ukrzyżowany, 1977, MNGE-E-4756, → 45 ↑ 150 ↗ 17 cm Szopka bożonarodzeniowa, 1961, MNGE-E-6287, → 22 ↑ 35 ↗ 26,5 cm Pastuszek z krową, 1961, MNGE-E-6288, → 33 ↑ 30,5 ↗ 6 cm Droga na Golgotę, lata 60. XX w., MNGE-E-6289, → 28 ↑ 22 ↗ 5 cm Kompozycja z żurawiem, 1961, MNGE-E-6290/1-3, → 27 ↑ 23 ↗ 7 cm Wioślarz w łodzi, 1961, MNGE-E-6291, → 30 ↑ 16 ↗ 6 cm Myśliwy, 1961, MNGE-E-6292 , → 7 ↑ 25,5 ↗ 5,5 cm Zajączek, 1992, MNGE-E-6293, → 17,5 ↑ 10,5 ↗ 7 cm Zajączek, 1989, MNGE-E-6294, → 15,5 ↑ 14 ↗ 6,5 cm Chłop z wiadrem, 1961, MNGE-E-6298, → 8 ↑ 23,5 ↗ 4,5 cm Kobieta z ruchomymi ramionami, 1990 , MNGE-E-6302, → 11,5 ↑ 32 ↗ 5,5 cm Szopka bożonarodzeniowa, 1973, MNGE-E-6305/1-2, → 20 ↑ 19 ↗ 9 cm Św. Antoni, 1993, MNGE-E-6319, → 12,5 ↑ 42 ↗ Zmartwychwstały, 1974, MNGE-E-6630, → 40,5 ↗ Teresa, 1979, MNGE-E-6631, → 17 ↑ 41,5 ↗ krzyżem, 1979, MNGE-E-6636, → 15 ↑ 34,5 ↗ połów
4.
ryb, 1979, MNGE-E-6637, → 14 ↑ 37,5 ↗ 3,7 cm 31. Żniwa, 1980, MNGE-E-6639, → 77,5 ↑ 33,5 ↗ 4,7 cm 32. Koziołek, 1995, MNGE-E-7680, → 28,5 ↑ 60,2 ↗ 65 cm 33. Św. Franciszek ze zwierzętami, 1994, MNGE-E-7682, → 38 ↑ 55 ↗ 23 cm 34. Figurki do szopki bożonarodzeniowej, 1989, MNGE-E-7699/1-6: 35. Matka Boska z Dzieciątkiem → 8,5 ↑ 11,5 ↗ 6,5 cm 36. Św. Józef → 6 ↑ 15,7 ↗ 5,5 cm 37. Król I → 8 ↑ 15,7 ↗ 6 cm 38. Król II → 7 ↑ 14,7 ↗ 5,7 cm 39. Król III → 9 ↑ 13,3 ↗ 7,3 cm 40. Baran → 13 ↑ 6,5 ↗ 5,3 cm 41. Sąd ostateczny, 1995, MNGE-E-7880, → 78 ↑ 54 ↗ 4,2 cm 42. Konik, 1991, MNGE-E-8015, → 4,5 ↑ 18 ↗ 23 cm 43. Szabla, 2001, MNGE-E-8023, → 4,2 ↑ 57,5 ↗ 2,3 cm 44. Szabla, 2001, MNGE-E-8024, → 4 ↑ 58,5 ↗ 2,2 cm 45. Chrystus Frasobliwy, 2003, MNGE-E-8075, → 15 ↑ 37,5 ↗ 13 cm 46. Ptak, 2002, MNGE-E-8076, → 59 ↑ 16 ↗ 40 cm 47. Gwiazda kolędnicza, 2004, MNGE-E-8121, → 89 ↑ 164,5 ↗ 17,5 cm 48. Król, 2004, MNGE-E-8122, → 23 ↑ 37 ↗ 19 cm 49. Król, 2004, MNGE-E-8123, → 22 ↑ 37 ↗ 19 cm 50. Król, 2004, MNGE-E-8124, → 22,5 ↑ 47 ↗ 18 cm 51. Śmierć z kosą, 2004, MNGE-E-8126/1-2: 52. Maska → 8,5 ↑ 11 ↗ 18 cm 53. Kosa → 48 ↑ 118 ↗ 4,5 cm 54. Diabeł z widłami, 2004, MNGE-E-8127/1-2: 55. Maszkara → 30 ↑ 50 ↗ 25 cm 56. Widły → 11,5 ↑ 139 ↗ 3 cm 57. Bocian, 2004, MNGE-E-8128, → 5 ↑ 92 ↗ 33 cm 58. Koza, 2004, MNGE-E-8129, → 19 ↑ 79 ↗ 23 cm 59. Gołębica, 2012, MNGE-E-8608, → 39 ↑ 15 ↗ 34 cm 60. Ptak, 2001, MNGE-E-8644 , → 125 ↑ 49 ↗ 44,5 cm Wystawa w Muzeum Ziemi Kociewskiej ⦁ wrzesień - październik 2021 Organizatorzy wystawy: ZielińskiEdmund w artystycznejtwórczości60-lecie 46
13.
25.
16.
23.
20.
8.
21.
121.
62.
85.
114.
96.
81.
82.
92.
74.
113.
125.
63.
↑ 51 ↗ 10 cm 112.
79.
61.
88.
98.
91.
cm 117.
90.
75.
68 cm 118.
119.
84.
95.
→ 51 ↑ 96 ↗ 8,5
124.
94.
73.
87.
77.
70.
67.
71.
78.
72.
3
Ze MuzeumzbiorówZiemi w Starogardzie Gdańskim: Kopernik, 1974, MZK/44/E, → 11,5 ↑ 60 ↗ 10 cm Kociewianka , 1974, MZK/45/E, → 9 ↑ 36 ↗ 6,5 cm Praczka, 1974, MZK/62/E, → 9 ↑ 26 ↗ 8 cm Św. Jan, 1974, MZK/63/E, → 11,5 ↑ 60 ↗ 10 cm Chrystus przy słupie, 1974, MZK/64/E, → 26 ↑ 67,5 ↗ 14,5 cm Chrystus z krzyżem, 1974, MZK/65/E, → 14,5 ↑ 47,5 ↗ 13 cm Babcia w kłopocie, 1974, MZK/66/E, → 13 ↑ 58,5 ↗ 4,5 cm Madonna, 1974, MZK/67/E, → 8,5 ↑ 32 ↗ 2,5 cm Na Kociewiu zabawa, 1978, MZK/225/E, → 93,5 ↑ 55 ↗ 7,5 cm Krzyż, 1992, MZK/702/E, → 47 ↑ 67,5 ↗ 9,5 cm Chrystus Frasobliwy, 1992, MZK/704/E, → 17,2 ↑ 70 ↗ 13 cm Św. Franciszek, 1993, MZK/707/E, → 37 ↑ 71 ↗ 13 cm Wiatraczek, 1993, MZK/710/E, → 12 ↑ 15 ↗ 5,4 cm Wiatraczek, 1993, MZK/711/E, → 12 ↑ 15 ↗ 5,4 cm Wiatraczek, 1993, MZK/712/E, → 12 ↑ 15 ↗ 5,4 cm Konik, 1993, MZK/713/E, → 14,8 ↑ 5,3 ↗ 15 cm Konik, 1993, MZK/714/E, → 15 ↑ 5,4 ↗ 11,5 cm Konik, 1993, MZK/715/E, → 14,8 ↑ 5,8 ↗ 11,8 cm Ukrzyżowanie, 2006, MZK/837/E, → 23 ↑ 32,5 ↗ 1,9 cm Chrystus Zmartwychwstały, 2006, MZK/838/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Archanioł Michał, 2006, MZK/839/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Św. Mateusz Ewangelista, 2006, MZK/840/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Śmierć św. Stanisława, 2006, MZK/841/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Św. Jadwiga, 2006, MZK/842/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Upadek pod krzyżem, 2006, MZK/843/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Żłóbek, 2006, MZK/844/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Św. Rodzina, 2006, MZK/845/E, → 24,5 ↑ 34,8 ↗ 1,9 cm Ojciec Maksymilian Kolbe, 2006, MZK/847/E, → 40 ↑ 99,5 ↗ 5 cm Św. Jan Nepomucen, 2006, MZK/848/E, → 28 ↑ 80 ↗ 16 cm Św. Wojciech, 2006, MZK/849/E, → 24 ↑ 39 ↗ 11 cm Chrzest Pana Jezusa, 2006, MZK/850/E, → 22 ↑ 55 ↗ 11 cm Św. Krzysztof, 2006, MZK/851/E, → 19,5 ↑ 49,5 ↗ 11,2 cm Bocian, 2006, MZK/852/E, → 10,5 ↑ 48,4 ↗ 37 cm Samolot, 2006, MZK/853/E, → 33 ↑ 10 ↗ 36,4 cm Samolot, 2006, MZK/854/E, → 32,5 ↑ 12 ↗ 37 cm Ptaki na gałęzi, 2006, MZK/855/E, → 59 ↑ 59 ↗ 39 cm Drzewo z ptakami, 2006, MZK/856/E, → 44 ↑ 43 ↗ 20 cm Kapliczka z Matką Boską Zielną, 2011, MZK/968/E, Diabelskie skrzypce, 1981, MZK/212/E, Burczybas , 1978, MZK/224/E, Św. Florian, 2012, MZK/1045/E, Matka Boska, 2015, MZK/1048/E, 18,5 Pan Jezus Frasobliwy, 2021, MZK/1153/E, Zielińskiego: Ukrzyżowanie, 2021, zbiory prywatne, cm Ptak – dziwak, 2021, zbiory prywatne, 20,5 ↑ 73 ↗ cm Anioł, 2021, zbiory prywatne, → 25,5 ↑ 51 ↗ cm Anioł, 2021, zbiory prywatne, → 33 ↑ 76 ↗ 3,5 Bocian, 2021, zbiory prywatne, → 60 ↑ 8 ↗ Bocian, 2021, zbiory prywatne, → 70,2 ↑ 12 ↗ 71,5 cm Chrystus na krzyżu, 1999, zbiory prywatne, → 49 ↑ 97 ↗ 18 cm Ptak – dziwak, 2021, zbiory prywatne, → 23 ↑ 92 ↗ 24 cm Zblewo, 2007, zbiory prywatne, → 71 ↑ 41 ↗ 6 cm Gdzieś na Kociewiu, 2009, zbiory prywatne, → 71 ↑ 41 ↗ 6 cm Według obrazu Jose Parramona, 2005, zbiory prywatne, → 51 ↑ 41 ↗ 6 cm Zblewo, 2007, zbiory prywatne, → 51 ↑ 41 ↗ 6 cm Pojedyncze drewniane ptaszki w różnych rozmiarach
86.
23
→ 19,2 ↑ 67,5 ↗ 8 cm Ze prywatnychzbiorów Edmunda
123.
artystycznejtwórczościwZielińskiEdmund60-lecie 47
64.
80.
→ 30 ↑ 111 ↗ 20 cm 102.
122.
115.
Kociewskiej
65.
93.
→ 13 ↑ 48,5 ↗ 3,5 cm 103. Jezus Chrystus, 2015, MZK/1049/E, → 13 ↑ 49 ↗ 3 cm 104. Ukrzyżowanie, 2021, MZK/1145/E, → 38 ↑ 59 ↗ 6 cm 105. Kogut, 2021, MZK/1146/E, → 10 ↑ 42 ↗ 21 cm 106. Kogut, 2021, MZK/1147/E, → 11 ↑ 50 ↗ 41 cm 107. Pan Jezus Boleściwy, 2021, MZK/1148/E, → 13 ↑ 36 ↗ 9 cm 108. Anioł, 2021, MZK/1149/E, → 17 ↑ 63 ↗ 12 cm 109. Kapliczka z Frasobliwym, 2021, MZK/1150/E, → 21 ↑ 41,7 ↗ 13 cm 110. Ptak - dziwak, 2021, MZK/1151/E, → 30 ↑ 70 ↗ 14 cm 111. Anioł, 2021, MZK/1152/E, →
66.
→
↑ 31 Ø 27 cm 101.
120.
76.
89.
→ 16 ↑ 175 ↗ 9 cm 100.
68.
116.
83.
97.
→ 42,2 ↑ 71 ↗ 24,4 cm 99.
69.
Fot. 06 - Miejsce urodzenia E. Zielińskiego w Białachowie w 1974 r. (Autor - E. Zieliński)
Fot. 09 - Amfiteatr podczas IX Ogólnopolskiego Festiwalu Folklorystycznego w Płocku w 1975 r. (Autor - E. Zieliński)
Fot. 12 - E. Zieliński udziela wywiadu red. D. Sowie z Radia Gdańsk na tle Ołtarza Papieskiego w Sopocie w 1999 r. (Autor - nieznany, z archiwum artysty)
Fot. 03 - W mojej pracowni (Autor - K. Kulikowska)
Fot. 08 - E. Zieliński na rękach mamy Zofii w Białachowie w 1941 r. Po prawej stronie jej brat Franciszek Redzimski. (Autor - nieznany, z archiwum artysty)
Fot. 01 - E. Zieliński (Autor - nieznany, z archiwum artysty)
Fot. 04 - Ze Stefanem Gełdonem na wystawie w Muzeum Ziemi Kociewskiej w Starogardzie Gdańskim w 2017 r. (Autor - J. Stachowiak)
Fot. 13 - Tymi rękoma... (Autor - K. Kulikowska)
Fot. 14 - E. Zieliński w towarzystwie M. Wałaszewskiej i I. Czogała w 2021 r. (Autor - I. Czogała) Tył okładki E. Zieliński odbiera gratulacje od S. Liszkowskiej-Skurowej. (Autor - Wojewódzki Ośrodek Kultury)
Fot. 07 - Portret artysty (autor - K. Kulikowska)
Fot. 10 - E. Zieliński przy swojej stacji Drogi Krzyżowej w Bytoni w 2010 r. (Autor - M. Pawelec)
69. Na Kociewiu zabawa, 1978, → 93,5 ↑ 55 ↗ 7,5 cm
Fot. 02 - W mieszkaniu E. Zielińskiego w Gdańsku w 2021 r. (Autor - M. Wałaszewska)
Fot. 11 - Stoisko na Jarmarku Dominikańskim w 1972 r. (Autor - E. Zieliński)
Fot. 05 - Matka Boska Łąkowska (MKS/70/E) ze zbiorów Muzeum Ziemi Kociewskiej w Starogardzie Gdańskim (Autor - Lech J. Zdrojewski)
Fotografie z archiwum
tom 2 - O TOŻSAMOŚCI REGIONALNEJ KOCIEWIA W ZARYSIE
Maria Pająkowska-Kensik, Anna Weronika Brzezińska, Izabela Czogała, Lucyna Bielińska-Sytek, Sonia Klein-Wrońska, Kamila Gillmeister, Natalia Kalkowska, Beata Graban, Ryszard Szwoch, Krzysztof Frydel, Bogdan Badziong, Lech J. Zdrojewski
Lech J. Zdrojewski, Kamila Gillmeister, Tadeusz Jędrysiak
tom 1 - DZIEDZICTWO KULTUROWE KOCIEWIA A TURYSTYKA
OPOWIEŚCI KOCIEWIAKÓW ROZMAITE Andrzej Baran, Ewa Belczewska, Grażyna Gliniecka, Krzysztof Korda, Zyta Mikołajewska, Grzegorz Oller, ks. Paweł Orłowski, Wanda Pelowska, Renata Słomińska, Gertruda Stanowska, Teresa Sturmowska, Janusz Szefler, Kazimierz Szmagliński, Henryk Świadek, Krzysztof Trawicki, Regina Umerska, Mirosław Umerski, Aleksandra Zdrojewska, Lech J. Zdrojewski, Edmund Zieliński NA ZIEMI ŁAGODNEJ - Dawno temu i jeszcze dawniej na Kociewiu Roman Landowski - 139 gawęd i opowieści zebranych, Lech J. Zdrojewski - ponad 150 fotografii z Kociewia TCZEW w drukach ukryta - HISTORIA - odkryta, od drzeworytu po fotografię... Monika Jabłońska ALOJZY STAWOWY,
Publikacje wydane w ramach 6. Kongresu Kociewskiego „TOŻSAMOŚĆ REGIONALNA KOCIEWIA - historia i przyszłość”. ----------------w serii VADEMECUM KOCIEWSKIE
rzeźbiarz z Bietowa - talent sam z siebie Lech J. Zdrojewski, Edmund Zieliński LESZEK BACZKOWSKI - kapliczki, szopki, figurki i zabawki z Kociewia Lech J. Zdrojewski, Edmund Zieliński EDMUND ZIELIŃSKI - 60 lat pracy twórczej Lech J. Zdrojewski, Izabela Czogała ROK OBRZĘDOWY NA WSI KOCIEWSKIEJ Jan Wespa OKRUCHY I ZAKRUSZKI Alicja Słyszewska-Szybowska, Lech J. Zdrojewski OD RAJBÓW DO KOCIEWSKIEGO WESELA Scenariusz: Zyta Mikołajewska Opracowanie muzyczne (partytury): Mirosław Cierpioł SĄDOWNICTWO NA ZIEMI TCZEWSKIEJ - zarys historii 1258 - 2020 Przemysław Zieliński PELPLIN I OKOLICA NA DRODZE DO ODRODZONEJ POLSKI W LATACH PRZEŁOMU 1918–1922 Bogdan Badziong DRUKARNIA W BORACH TUCHOLSKICH Z LAT 1941-1943 Józef Weltrowski STRÓJ KOCIEWSKI - muzealia, ewolucja i współczesna interpretacja eBOOK z webinariów „Strój. a może kostium kociewski?”. OBLICZA REGIONALIZMU WE WSPÓŁCZESNEJ SZKOLE. Dobre praktyki, inspiracje, motywacja. eBOOK z webinariów w ramach Konferencji dla nauczycieli regionalistów Kociewia
