115 LAT SGH
FOT. ARCHIWUM SGH
wiosna 2022
Dekret o przekształceniu Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie w Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie Tablica poświęcona pamięci Augusta Zielińskiego – założyciela Wyższych Kursów Handlowych, odsłonięta w 1949 r. w Budynku A, gdy ukończono odbudowę gmachu spalonego w 1944 r.
FOT. ARCHIWUM SGH
darstwa Społecznego, który wraz z powołanym w 1968 r. Wydziałem Ekonomiczno-Społecznym prowadził badania nad społecznymi skutkami gospodarowania. Rozpoczęto badania interdyscyplinarne, międzykatedralne, a nawet między uczelniami. Przykładami takich działań były stworzony z inicjatywy Aleksego Wakara Instytut Podstawowych Problemów Handlu oraz Międzyuczelniany Zakład Problematyki Gospodarki Krajów Rozwijających się, zorganizowany wspólnie z Uniwersytetem Warszawskim. Zakład stał się podstawą Instytutu Gospodarki Krajów Rozwijających się. W SGPiS podjęto się także kształcenia obcokrajowców w trybie studiów podyplomowych. W roku 1962 uruchomiono Wyższy Kurs Planowania Gospodarczego dla Cudzoziemców w wersjach angielskiej i francuskiej. Kurs ukończyło kilkuset słuchaczy, głównie ekonomistów, działaczy gospodarczych i planistów z krajów gospodarczo słabiej rozwiniętych. W ramach utrwalania tradycji w 1966 r. zorganizowano uroczyste obchody 60-lecia uczelni. Wiele auli i sal dydaktycznych nazwano nazwiskami wybitnych profesorów szkoły. Uroczysta inauguracja tego jubileuszu odbyła się z udziałem licznych gości 13 października 1966 r. W tym dniu po raz pierwszy w historii uczelni Senat wystąpił w togach, z łańcuchami i insygniami rektorskimi. Szczególnie trudne w naszym kraju były wydarzenia marca 1968 r. Protest studencki przeciwko polityce władz państwowych przebiegał w SGPiS, w porównaniu z innymi uczelniami warszawskimi, dość spokojnie. Jednak w atmosferze nietolerancji doszło do licznych zwolnień wśród wykładowców. Z uczelni odszedł wybitny ekonomista prof. Michał Kalecki. W czerwcu 1970 r. Senat przyznał tytuł doktora honoris causa Edwardowi Lipińskiemu, którego poglądy były krytyczne w stosunku do władzy państwowej. Tradycja nadawania tego honorowego tytułu pojawiła się w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w połowie lat sześćdziesiątych, gdy rektorem był prof. Wiesław
Sadowski. Jako pierwszy zaszczytny tytuł doktora honoris causa SGPiS otrzymał w 1968 r. Leonid Witaljewicz Kantorowicz – radziecki matematyk i ekonomista, który kilka lat później (w 1975 r.) razem z Tjallingiem Koopmansem otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za wkład do teorii optymalnej alokacji zasobów. Profesor Kantorowicz odebrał dyplom doktora honoris causa dopiero w 1976 r. W latach siedemdziesiątych powstał ogólnopolski system sterowania badaniami naukowymi, których podstawą stały się instytuty badawcze. W SGPiS, obok dotychczas działających, pojawiły się ogólnouczelniane instytuty naukowo-badawcze: Funkcjonowania Gospodarki Narodowej, Rozwoju Gospodarczego, Cybernetyki i Zarządzania oraz Gospodarki Światowej. Znacznie zwiększyła się liczba studentów, przekraczając 10 tys. Część słuchaczy korzystała z punktów konsultacyjnych w Białymstoku i Olsztynie. Zmiany posierpniowe w 1980 r. przyniosły powstanie uczelnianej organizacji związku „Solidarność” i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Wydarzenia w kraju znalazły odbicie w trzytygodniowym strajku w SGPiS jesienią 1981 r. Wpro-
