Dziennik ciężarowca

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie internetowym Gazetta.

Nazywam si´ Tomasz KwaÊniewski. Mam trzydzieÊci dwa lata i w∏aÊnie dowiedzia∏em si´, ˝e jestem w cià˝y.

Oto mój dziennik...

Dzieƒ pierwszy [ 2 stycznia – poniedzia∏ek ] Agnieszka zadzwoni∏a i powiedzia∏a: – Wiesz co? Chyba jestem w cià˝y. W∏aÊnie zrobi∏am test. A w zasadzie dwa. No i wysz∏o. Tylko s∏abiutko, wi´c nie jestem pewna. Ale chyba tak. Cieszysz si´?

– No jasne! Ale jak to: nie jesteÊ pewna?

– Bo ta kreska strasznie malutka.

– Ale jest? – zapyta∏em.

– Jest. Cieszysz si´?

– Bardzo. To mo˝e wieczorem zrobimy jeszcze jeden test? Taki ostateczny?

– Wieczorem nie, bo s∏abo wychodzi. Trzeba robiç rano, wi´c zrobimy rano. A póêniej pójd´ na badanie krwi i na drugi dzieƒ b´dziemy mieç pewnoÊç. To pa, tatusiu!

– Pa, mamusiu! – powiedzia∏em i si´ roz∏àczy∏em, choç w zasadzie to ona si´ roz∏àczy∏a.

No i teraz siedz´, patrz´ w okno i czuj´, jak po brzuchu rozlewa mi si´ ciep∏o.

7

B´d´ tatusiem, myÊl´ i a˝ si´ uÊmiecham. To znaczy chyba b´d´. Bo przecie˝ wcià˝ nic nie wiadomo, prawda?

Mam w g∏owie ogromny galimatias. I ta ÊwiadomoÊç, ˝e nikomu nie mog´ ani s∏owa, bo a nu˝ nic z tego... Aga b´dzie z∏a albo smutna, bo ktoÊ pomyÊli, ˝e jest niep∏odna czy coÊ w tym stylu. Dla niej to bardzo wa˝ne, wi´c lepiej nie ryzykowaç.

Wychodz´ z domu i id´ na autobus. Przechodz´ przez jezdni´, a tu jakiÊ facet tràbi. I s∏usznie, bo tak si´ zagapi∏em, ˝e prawie mu pod samochód wlaz∏em.

Musisz na siebie uwa˝aç. Po pierwsze, dlatego ˝e chcesz ˝yç, po drugie, dlatego ˝e jesteÊ tatà, a to odpowiedzialna funkcja, myÊl´ i bior´ g∏´boki wdech. A potem zapalam papierosa. To niedobrze, ˝e palisz – gani´ si´ natychmiast.

I od razu si´ t∏umacz´: wystarczy, ˝e nie pij´, nie çpam i nie gram. Zresztà palenie te˝ rzuc´. Tylko póêniej!

Ca∏y dzieƒ pracowa∏em, czyta∏em, pisa∏em i nawet s∏ówka nie pisnà∏em. No, mo˝e tylko jedno, na papierosie i do kole˝anki.

– Chyba jestem w cià˝y – nie wytrzyma∏em.

– No, no, no – mrukn´∏a, a ja mia∏em wra˝enie, ˝e jakoÊ tak s∏abo zareagowa∏a.

Wróci∏em do domu. Aga ju˝ czeka∏a.

– Rano wsta∏am, posz∏am do pracy i wiesz, powinnam mieç okres, wi´c kupi∏am testy, zrobi∏am, a potem ju˝ o niczym innym nie mog∏am myÊleç. Jeszcze kilka kupi∏am, a te pierwsze schowa∏am w szafce, na pamiàtk´... – szczebiota∏a i wyciàga∏a z kieszeni kolejne testy, pokazujàc, jakby to by∏y co najmniej relikwie.

By∏em bardzo zaciekawiony i zaintrygowany, ju˝ choçby z tego powodu, ˝e pierwszy raz widzia∏em test cià˝owy.

Niewtajemniczonym wyjaÊniam, ˝e to taki plastikowy prostokàt z mniejszym prostokàtem w Êrodku.

8

– Widzisz t´ niebieskà kresk´? Widzisz? – dopytywa∏a si´ Aga. – No jasne. Ale kreska!

– A tu, widzisz? Jest s∏absza! Bo w ciàgu dnia ten hormon, co odpowiada za cià˝´...

Tak chyba mówi∏a, ale dok∏adnie nie wiem, wi´c jej tego w usta wk∏adaç nie b´d´. W ka˝dym razie bardzo skomplikowane sà te babskie sprawy. Te wszystkie hormony itd. Czapki z g∏ów, panowie!

Dzieƒ drugi [ 3 stycznia – wtorek ] – Zobacz, zobacz. Widzisz kresk´? – pyta Aga. Zrywam si´ z ∏ó˝ka. Jest jakaÊ szósta. Za oknem szaro, prawie czarno.

– Gdzie? – pytam, przecierajàc oko.

– O tu, tu! Widzisz?

Patrz´, ale mi si´ zamazuje. Znów przecieram oczy. CoÊ jest. A w zasadzie sà dwie. Czerwona wyraêna i niebieska niewyraêna. Ta niebieska jakby jest i jej nie ma.

– Widz´ czerwonà i... – zaczynam.

– Nie czerwonà, tylko niebieskà. Widzisz? No, powiedz, ˝e widzisz! Tu! O tu! – Aga wskazuje palcem.

Chc´ byç uczciwy, wi´c wyt´˝am wzrok. Jest. RzeczywiÊcie. Niebieska. Ale s∏abiutka. Zw∏aszcza w porównaniu z tà czerwonà.

– Widz´ niebieskà. Gratulacje. JesteÊmy w cià˝y – uÊmiecham si´ szeroko. I ju˝ prawie nie chce mi si´ spaç.

– B´dziesz tatà – mówi Aga. – A ty mamà – dodaj´.

To niesamowite, myÊl´. Naprawd´ bardzo si´ ciesz´.

A kiedyÊ, jak wyobra˝a∏em sobie, ˝e jestem w cià˝y, wpada∏em w panik´, bo mi si´ wydawa∏o, ˝e dziecko to koniec mojego ˝ycia. ˚e gdy si´ urodzi, wszystko b´dzie dla niego, 9

a ja, mój rozwój, wszystkie takie, zawisnà na ko∏ku. Nieodwo∏alnie. A teraz – nic takiego. ˚adnego l´ku. Nawet jestem dumny. Fajnie jest mieç dziecko, myÊl´ i pokrzepiony wychodz´ do pracy.

Po drodze dzwoni´. Do matki, do siostry, do ojca, do przyjació∏. Za ka˝dym razem, gdy mówi´ „halo”, czuj´ si´ co najmniej jak Âwi´ty Miko∏aj. Bo niby zwyczajna gadka, „jak si´ masz”, „co s∏ychaç”, a tu nagle: „wiesz, b´dziesz babcià”, albo „wujkiem”, „dziadkiem”, „ciocià”.

A oni tam si´ cieszà, podskakujà, gratulujà. Przyjemne to bardzo. A˝ uros∏em od tego dzwonienia. Ale z drugiej strony, co telefon, to wi´ksza odpowiedzialnoÊç. ˚e teraz to nie ma odwrotu, ˝e ju˝ na pewno, ˝e b´d´ tatà.

I wtedy dzwoni Aga. – A jak to nieprawda? – zaczyna.

– Jak to nieprawda? Prawda. I to najprawdziwsza. Sam widzia∏em niebieskà kresk´ – zaklinam si´.

– Testy si´ mylà...

– Ale nie cztery czy pi´ç testów.

– Jutro b´dziemy wiedzieç na pewno. DziÊ jad´ na badanie krwi. Poza tym nie wiadomo, czy cià˝a si´ utrzyma, bo mog´ mieç za ma∏o tego hormonu – tu pad∏a nazwa – który odpowiada za utrzymanie cià˝y...

– OczywiÊcie, kochanie – mówi´, a potem dodaj´, ˝e z ca∏à pewnoÊcià ma doÊç tego hormonu i ˝e jà kocham.

Aga te˝ coÊ takiego rzuci∏a i si´ roz∏àczy∏a.

Czy to dobrze, ˝e ju˝ si´ pochwali∏em? – myÊl´ i czuj´ si´ winny. A w dupie! – mówi´ sobie po chwili i opowiadam wszystkim w pracy, a póêniej koledze na terapii (chodz´ na coÊ takiego, bo jestem hazardzistà).

Wreszcie wracam do domu. Ca∏us w policzek, ca∏us w brzuch.

10

– No to si´ uwin´liÊmy – mówi´, odrywajàc si´ od brzucha. Bo w naszych noworocznych postanowieniach sta∏o, ˝e mamy jak najszybciej zrobiç dziecko.

– Wcià˝ nic nie wiadomo – upiera si´ Agnieszka. – Uwierz´, jak zobacz´ badanie krwi.

– Chcia∏bym bliêniaki – oÊwiadczam. – Dziewczyny.

Aga na to, czy ju˝ powiedzia∏em rodzinie i znajomym.

– Tak – mówi´ – wszyscy gratulujà i bardzo si´ cieszà.

– A co b´dzie, jeÊli si´ oka˝e, ˝e nie jestem w cià˝y?

– Ale przecie˝ te testy... – zaczynam.

– Zobaczymy jutro – mruczy Aga. I bach, do ∏ó˝ka.

Bardzo s∏abo spaliÊmy tej nocy.

Dzieƒ trzeci [ 4 stycznia – Êroda ] Rano Aga oÊwiadczy∏a, ˝e chce jej si´ wymiotowaç, ale tego nie zrobi, bo strasznie nie lubi rzygaç.

Potem jedliÊmy Êniadanie, a ja ca∏y czas patrzy∏em, czy jej si´ uda, czy nie. I nawet chcia∏em, ˝eby sobie rzygn´∏a, bo raz – ul˝y∏oby jej, a dwa – mielibyÊmy koronny dowód na to, ˝e jest w cià˝y. Ale nie rzygn´∏a. I potem przez ca∏y dzieƒ te˝ nie. Wiem, bo mnie informowa∏a za pomocà SMS-ów.

Wieczorem spotkaliÊmy si´ w przychodni. Aga ca∏a szcz´Êliwa. Wyjmuje dwie kartki i zaczyna coÊ tam pokazywaç: – Tu, widzisz, jest takie coÊ – u˝y∏a fachowej nazwy – i liczba tego jest zwiàzana z cià˝à – mówi. A liczba ogromna. – I to b´dzie ros∏o z dnia na dzieƒ – dodaje.

– To znaczy, ˝e od kiedy jesteÊ w cià˝y?

– Nie wiem, ale pani doktor przyj´∏a, ˝e miesiàc.

Zaczynam liczyç, kiedy urodzi si´ dziecko.

– JeÊli do zap∏odnienia dosz∏o w grudniu, to... – nie mog´ liczyç dalej, bo Aga wyje˝d˝a z jakàÊ drugà kartkà.

11

– A tu jest iloÊç hormonu odpowiedzialnego za cià˝´.

Widzisz, jak du˝o! Normalnie mia∏am jeden, do cià˝y potrzebne jest minimum osiem, a ja mam trzydzieÊci kilka.

Widzisz?

– Brawo – mówi´ i Êciskam jà serdecznie. – JesteÊ strasznie silna i strasznie dzielna. Jestem dumny z mojej dziewczyny.

Idziemy na przystanek. Aga weso∏a, szcz´Êliwa, a ja sobie przypominam Gwiezdne wojny i t´ scen´, gdy Qui-Gon Jinn mówi do Obi-Wana, ˝e Anakin Skywalker ma ogromnà liczb´ midichlorianów, które odpowiadajà za iloÊç mocy w ciele. Aga te˝ ma mnóstwo midichlorianów, a to znaczy dok∏adnie tyle, ˝e nasze dziecko b´dzie mia∏o moc.

Znowu zaczynam liczyç, w którym miesiàcu si´ urodzi.

– Mo˝e to b´dzie trzeciego paêdziernika – mówi´, bo przysz∏o mi do g∏owy, ˝e fajnie by by∏o, gdyby dziecko urodzi∏o si´ tego samego dnia co ja.

– Raczej nie. MyÊl´, ˝e to b´dzie sierpieƒ albo wrzesieƒ – prostuje Aga. – Przecie˝ nie wiesz dok∏adnie, kiedy zasz∏aÊ.

– Ale na pewno nie dwa dni temu.

Pewnie ma racj´, myÊl´. A potem pytam, czy cià˝a oznacza, ˝e nie pojedziemy do Meksyku.

– Nie chcia∏abym ryzykowaç lotu samolotem. Nie daj Bo˝e, coÊ by si´ sta∏o, a my nad oceanem, bez lekarza.

Rozumiesz chyba?

Odpowiadam, ˝e rozumiem, ale robi mi si´ ˝al. Goràce piaski, niebieski ocean, fale, pelikany, deska, opalone cia∏a – wszystko zaczyna znikaç, pokrywaç si´ Êniegiem.

I nagle czuj´ si´ bardzo, ale to bardzo zm´czony.

– Szkoda, ˝e nie pojedziemy – mówi´ cichutko.

12

Dzieƒ czwarty [ 5 stycznia – czwartek ] Rozmawiamy o Meksyku.

Aga mówi, jak jej przykro, ˝e ˝a∏uj´ tego wyjazdu.

– To chyba normalne, ˝e jak ktoÊ z czegoÊ musi zrezygnowaç, to mu jest ˝al – wyjaÊniam.

– Owszem, normalne, ale przecie˝ to nie jest moje widzimisi´. Jestem w cià˝y i nie mog´ jechaç. Móg∏byÊ to zrozumieç – mówi Aga. WÊciekam si´, bo czuj´, ˝e ona by chcia∏a, ˝ebym sk∏ama∏ i powiedzia∏, ˝e to dla mnie rybka i w ogóle to si´ ciesz´, ˝e nie jedziemy. A gdy o tym mówi´, ona si´ odwraca i s∏ysz´, ˝e p∏acze. Pocieszam, jak mog´, ale jestem wÊciek∏y.

Mówi´, ˝e nie mog´ oszukiwaç i ˝e musi mi daç czas, a˝ si´ przyzwyczaj´. I niech si´ tak nad sobà nie u˝ala, bo to nie tylko ona jest w cià˝y, ale ja te˝.

– Chyba ˝artujesz! – prycha Aga i zaczyna fizjologiczny wywód.

A ja na to, ˝e ona nosi brzuch, ale konsekwencje i radoÊci ponosimy razem.

Dyskusja si´ urywa i ka˝de z nas w´druje do pracy.

Czuj´ si´ paskudnie. Nie doÊç, kurde, ˝e nie pojad´ do Meksyku, o którym od kilku tygodni marzy∏em, to jeszcze mam udawaç, ˝e to pikuÊ. Pieprzyç!

I wtedy dzwoni ojciec z pytaniem, kiedy ma przelaç kas´ na bilety. To on fundowa∏ Meksyk, jako prezent Êlubny. Pobieramy si´ w marcu.

Mówi´, ˝e nie lecimy, bo cià˝a i lepiej nie ryzykowaç.

– Masz racj´. To gdzie jedziecie? – pyta ojciec.

– Nie mam poj´cia. Musimy si´ naradziç – mówi´.

13

I znów jest mi êle. Bo nie doÊç, ˝e nie jad´ do Meksyku, to w ogóle nie wiem, co robi´! Musz´ porozmawiaç z Agà!

Raz, ˝e trzeba wymyÊliç nowà podró˝ poÊlubnà, dwa, ˝e ju˝ za nià t´skni´ i smutno mi z powodu naszej porannej k∏ótni.

Dzwoni´!

– Przepraszam za rano, ale uwa˝am, ˝e mam prawo do ˝alu...

– To za co przepraszasz? – pyta Aga, a ja czuj´, ˝e chyba nie jestem idealnie przygotowany do tej rozmowy. I coÊ zaczyna si´ we mnie gotowaç.

– Przepraszam za ton i za agresj´ – mówi´.

– Przyj´te. Ja te˝ przepraszam. Masz prawo do swoich prze˝yç – odpowiada Aga, a ja ju˝ jestem zupe∏nie maÊlany, wi´c pytam, jak si´ czuje. A ona, ˝e zm´czona, ˝e jà troch´ boli, ˝e Ênieg intensywnie pachnie.

– Musimy zdecydowaç, co z naszà podró˝à – wtràcam.

– Zrobimy to wieczorem – obiecuje Aga i ca∏uje mnie telefonicznie.

Humor mi si´ poprawia i zaczynam myÊleç, gdzie by tu wyjechaç.

Najwa˝niejsze jest dziecko, czyli na razie brzuch – i ju˝ widz´ ten brzuch, coraz wi´kszy i Êlicznie opalony. Le˝y sobie na le˝aku, a przed nim wspania∏e widoki, gaje oliwne, morze i jeziora, a nad tym wszystkim s∏oƒce goràce. Wizja si´ konkretyzuje. Tak, to Toskania. Willa nad brzegiem morza.

Nad urwiskiem. Na werandzie Aga na le˝aku. Opalona, pi´kna i szcz´Êliwa. Obok niej bia∏y stoliczek, a na nim talerz z winogronami.

I ja na le˝aku, z ksià˝kà i papierosem. Szcz´Êliwy.

A potem pojawiajà si´ pytania: jak tam dojechaç?

Czy w marcu w Toskanii jest ∏adnie? I po co do Toskanii, skoro w czerwcu lecimy do Rzymu? Lecimy?

14

– Czy my w czerwcu lecimy do Rzymu? – pytam wieczorem mojà ukochanà.

– Jasne. To b´dzie ju˝ szósty miesiàc. Wtedy nie ma problemu. Najgorsze sà pierwsze trzy – t∏umaczy Aga. – Bo marzy∏ mi si´ marzec w Toskanii, ale skoro tak, trzeba wymyÊliç coÊ innego.

– Mo˝e Praga?

Kr´c´ nosem, bo w marcu Praga jest zimna. Potem odrzucam Berlin i Budapeszt.

Aga jest zniecierpliwiona.

– To ty zaproponuj. Ja si´ dostosuj´.

Czuj´ si´ opuszczony. Narasta z∏oÊç. Jak to, kurde, to tylko moja podró˝? Ale si´ powstrzymuj´ i zaczynam g∏ówkowaç.

Zamykam oczy, widz´ góry i werand´. Aga le˝y na le˝aku owini´ta pledem. S∏oƒce oÊwietla zaÊnie˝one stoki.

Wyt´˝am wzrok. To Zakopane!

– Mo˝e Zakopane? – mówi´.

Aga jest zadowolona. Ja te˝. Góralska chata, dwa pokoje, góry, cisza, dwa tygodnie wolnego. Mo˝na pójÊç na spacer, mo˝na (to znaczy ja mog´) pojeêdziç na desce. Do tego kino, basen i dobre jedzenie. No i znajomi mogliby nas odwiedzaç. I do lekarza w Warszawie blisko. Super.

Buzi, buzi i idziemy spaç!

Dzieƒ siódmy [ 8 stycznia – niedziela ] Wróci∏em z wyjazdu terapeutycznego. Ca∏us w buzi´, ca∏us w brzuch. JakiÊ taki wi´kszy si´ wydaje.

A potem obiad i spacer. Gadamy o brzuchu.

Okazuje si´, ˝e bola∏. Niestety nie wiadomo dlaczego.

Aga nie wie, ja tym bardziej. Ale póki co nie boli, wi´c mo˝na o nim nie myÊleç.

Przypomnia∏ o sobie w nocy.

15

Spa∏em smacznie, a tu nagle s∏ysz´ gotujàcà si´ wod´.

Otwieram oczy i widz´: Aga stoi w kuchni i zaparza herbat´.

Pytam, co si´ dzieje. A ona, ˝e jà boli.

– To jakaÊ paranoja. Ciàgle coÊ ci´ boli. Oszaleç mo˝na – podnosz´ g∏os, a w Êrodku a˝ mnie boli ze z∏oÊci. I myÊl´ sobie, ˝e to, co jej naprawd´ potrzebne, to sen, a nie ta pieprzona herbata. Ale ju˝ widz´ jej zbola∏e oblicze i ju˝ mi przykro. Tylko ˝e teraz w niej obudzi∏ si´ diabe∏.

– Âpij sobie. Przecie˝ ci nie przeszkadzam – mówi, a ja czuj´, ˝e zaraz p´kn´ z ˝alu.

Staram si´ opanowaç i pytam, co jà boli. A ona, ˝e p´cherz i ˝e nie mo˝e spaç.

Znowu zaczyna si´ we mnie gotowaç, bo myÊl´, ˝e to ob∏´d jakiÊ. Jak nie brzuch, to p´cherz, a jak nie p´cherz, to nie wiadomo co.

– Rozmawia∏aÊ o tym ze swoim terapeutà? – pytam.

– O p´cherzu? – prycha Aga wÊciek∏a.

T∏umacz´, ˝e chodzi mi o ten nieustajàcy l´k, bo to z niego te bóle. I ˝e ta herbata na pewno nie pomaga, bo herbata pobudza, a poza tym jak si´ pije, to chce si´ sikaç.

Aga odpowiada, ˝e to czerwona herbata, która nie pobudza, ale gwa∏townym ruchem odk∏ada kubek i obra˝ona k∏adzie si´ do ∏ó˝ka. Pupà do mnie.

Staram si´ powiedzieç coÊ mi∏ego, ale nie potrafi´, bo jestem wÊciek∏y.

– Wcale mi nie pomagasz – mówi Aga. – I w ogóle to myÊl´, ˝e ty nie chcesz tego dziecka.

O, to ju˝ przesadzi∏a! Nie, to nie. Spadaj, kurde!

Odwracam si´ ty∏kiem i prze˝uwam obelgi. Serce mi przyspiesza, i czuj´, ˝e zaraz umr´. Na zawa∏!

Ale nie umieram, tylko zasypiam.

16

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie internetowym Gazetta.