3 minute read
Hoe maakt u het, Marina?
De Egyptische regisseuse en documentairemaakster Marina Kalleny woont al een tijdje in Jette. Tijdens het ‘Artiestenparcours d’Artistes’ krijgt ze carte blanche in de feestzaal van Essegem. We wilden weten hoe het met haar gaat en waar ze de inspiratie voor haar werk vandaan haalt.
“Oorspronkelijk ben ik fotograaf. Ik had enkele tentoonstellingen in Caïro, over straatkunst en straatfotografie. Later, beetje bij beetje, ontdekte ik bewegend beeld. In 2016, toen ik 21 was, maakte ik mijn eerste film. Die deed het goed en werd op verschillende festivals in Egypte vertoond. Dat was erg leuk en onverwacht. Ik wist nog niet veel over de discipline, maar het gaf de vonk om me er verder in te verdiepen.”
“Ik deed mee aan Doc Nomads, een tweejarig ‘joint master’-programma voor documentaire film aan de universiteiten van Lissabon, Budapest en Brussel. Halverwege, in juni, stierf onverwacht een familielid, waarmee ik een speciale band had. Ik vloog naar Egypte, maar moest voor mijn studies de dag erna alweer terug naar Europa. Het verdriet, de pijn, bleef. Door er veel over te praten, ook met mijn mentoren, raakte die pijn verbonden met andere verliezen. Ik weet niet waarom, maar ik voelde dat ik op zoek moest naar een nieuwe, even diepe, connectie. Alsof die zoektocht de link tussen mij en mijn vroegere ik zou leggen. Daarover gaat de film die ik zal tonen tijdens het artiestenparcours.”
“Ik denk dat je als kunstenaar door één ding wordt achtervolgd. En dat je dat op de een of andere manier moet accepteren. Ik ben geïnteresseerd in het verband tussen herinneringen en ons bewustzijn. Misschien daarom dat ik fotografie, het stilstaand beeld, nog niet kan loslaten. Droom en realiteit en de onzekerheid daartussen, het is een thema dat al mijn creativiteit beïnvloedt. Ik weet op voorhand niet waar ik zal uitkomen, dat ontdek ik onderweg.”
“Het is een beetje zoals wandelen. Zo heb ik ze ook gevonden, die nieuwe connectie, in Hongarije. Tijdens een wandeling in de bergen hoorde ik in de verte muziek uit een dorp komen. Ik vroeg een man waar die muziek vandaan kwam en hij vertelde me dat er iemand jarig was. Dat was Jutka, een vrouw die 60 werd en met haar kleinkinderen, kinderen en haar moeder in een huis woont.”
“We moesten Google Translate gebruiken om te communiceren, maar we praatten veel. Over de dood, want haar moeder was stervende en dat deed haar veel verdriet. Maar we spraken ook over de natuur en over dromen. Ze droomde veel over rivieren. Dood, beweging en leven dat verandert en zich vernieuwt, daarover wou ik het hebben in deze film. Geen vrolijk thema, maar ik hoop wel dat kijkers iets herkennen in de film. Of dat hij hen doet stilstaan bij iets waar zij een connectie mee voelen.”
“Een tijdje geleden woonde ik in Lissabon. Toen ik daar vertrok, wist ik dat de stad wilde dat ik bleef. Dat gevoel heb ik niet in Brussel. Als ik hier wegga, is het alsof de stad zegt: “En kom niet meer terug!”. Maar hoe langer ik blijf, hoe meer mensen en plaatsen ik ken, hoe meer betrokken ik raak. Op de een of andere manier koos Brussel mij. Mijn wortels groeien, wat eng is, maar ook leuk.”
Interview: Brent Gillaerts
Artiestenparcours d’Artistes in Essegem, zaterdag 20 april van 13.30 tot 20.30 uur en zondag 21 april van 11 tot 17 uur, met o.a. werk van Marina Kalleny, Yto Vanfleteren en Sara Aref. Toegang gratis.
