Column: Afscheid van een geliefde

Ik kom thuis in een koud appartement, trek mijn schoenen uit en adem de geur in die je er achterliet. Ik kijk naar de twee streepjes op mijn deurpost, het ene 5 cm hoger dan het andere. Ik wilde niet geloven dat je groter was dan ik, dus gingen we als twee kinderen tegen de deurpost staan en trokken we die streepjes. “Zie je wel?”, zei je met een gulle knipoog. Mijn glimlach bij de herinnering maakt snel plaats voor gemis. Het voelt onwezenlijk om te weten dat je je leven leidt zonder mij, dat ons prachtige hoofdstuk uiteenvalt in aparte verhalen.

Ik trek de diepvriezer open op zoek naar pizza en kom de doos vanille-ijs tegen die je er bewaarde. Ik huil bij de herinnering aan die avond van ons innig samenzijn met aperitiefjes, mijn champignonrisotto, jouw dessert en onze heerlijke seks. Ik eet niet graag ijs, maar schep toch een bolletje in een kom en eet ervan. Misschien smaakt het naar jou en kan ik je nog heel even proeven. Nee, je bent er niet meer, enkel dat koude ijs dat naar niets smaakt.

“Ik zie je graag,” zei je, “maar ik kan niet blijven.” Als graag zien niet genoeg is, als liefde niet genoeg is, wat is er dan wel nodig? Ik begrijp het niet. Ik ben een hopeloze romanticus die gelooft dat graag zien het enige is wat we nodig hebben om samen mooie verhalen te schrijven. Wat met de avonturen die we nog zouden beleven? Mis je ze ook, ook al maakten we ze nooit mee? Ons weekendje in de Ardennen? Onze volgende uitstap naar de sauna? Onze diepgaande gesprekken? Beleef je die avonturen nu met iemand anders? Denk je soms nog aan mij? Als je Jette voorbij rijdt op de Ring, zoeft dan een flard van Anneke door je gedachten? Of ben je me al vergeten?

Er was zoveel liefde tussen ons. Pril, maar voelbaar in elke aanraking, in elke noot die je voor me zong en elke haiku die ik voor je schreef. Ik mis ons liefdevolle verhaal en met mijn eigen hoofdstuk weet ik momenteel geen blijf. De cursor op de witte pagina treitert me tot ik er haast gek van word. Ik haat wit. Ik houd van kleur, nuance en diepgang. Een wit blad heeft geen diepgang. Een wit blad is saai. En eenzaam. Ik mis je ontzettend hard. Je bent nog steeds mijn eerste gedachte als ik wakker word en mijn laatste als ik ga slapen. Heb je de frangipannekes opgegeten? Waren ze lekker? Dacht je even aan mij toen je erin beet? Ik denk het wel.

Anneke Geyzen volgt ‘Creatief Schrijven’ van de Jetse Academie, bij docente Leen De Graeve, elke donderdagnamiddag in GC Essegem.