CODA: Eiland drijfzand

Wijsvinger en duim volgen

de golven van mijn rechterrib

Geen blauwe plek geen enkel bewijs

Al dragen we wel degelijk

De sporen van onze reis

Het begon als vanzelf

Ik had het moeten weten

Er waren van bij het begin

Talloze tekens

Ik koos ervoor deze te negeren

Het voelde zo goed mezelf te vergeten

Ik verdween in ons eiland

Het werd mijn drijfzand

Hopte van heuvel naar ravijn

En terug naar ons eiland

Jij wou enkel ons

Geen jij geen mij

Geen onderscheid

Een stil venijn als vergiftigd water

Even transparant als uw ogen

Ik leerde pas later over het getij

Wild en onvoorspelbaar

Al zwom ik nog zo hard

Jij was ondoordringbaar

...

Een fragment uit het gedicht ‘Eiland drijfzand’ van Yasmina Lemsiah. Benieuwd naar het vervolg? Kom op 5 mei naar Café Magritte: Jette on stage.