3 minute read
Snaren van de wereld
Snaren van de wereld
Muziek verzacht de zeden, en al helemaal in deze tijden. Daarom klopte het Brusselse MemoryLab aan bij GC Essegem met een bijzonder voorstel: een livestreamconcert door vijf muzikanten met roots in een ander continent. Op een in hun contreien populair snaarinstrument spelen ze elk live een stukje muziek, terwijl jij thuis in je zetel luistert. Hoe dat in zijn werk gaat, moesten ze ons toch eens uitleggen. Via Zoom, zoals dat te genwoordig gaat. Het blijkt meteen de eerste keer dat ze elkaar in groep zien en spreken.
Advertisement
Alejandro Rivas Cottle: “Het is ook de eerste keer dat deze artiesten samen op een affiche staan. De verbindende factor, dat ben ik. Ik ben componist en geluidstechnicus en een aantal van de muzikanten heb ik al opgenomen. Daarnaast maak ik deel uit van MemoryLab, een organisatie die via audiovisuele creaties tegelijk unieke én universele verhalen wil vertellen. En ik speel zelf gitaar. Die drie elementen liggen aan de basis van dit idee: een concert met enkel snaarinstrumenten.”
“Overal ter wereld vinden we snaarinstrumenten terug, elk met een eigen traditie, elk met een eigen klankkleur. Tijdens dit concert zal elke muzikant solo spelen, de focus ligt op het instrument. We zullen alles met drie camera’s filmen en het geluid mixen alsof we in een studio zijn. Zo krijgt het publiek de kans om elk instrument te ontdekken: hoe het bespeeld wordt, hoe het klinkt,... Zelf ben ik het meest benieuwd naar de pipa, een instrument dat ik alleen vanop foto ken.”
Hua Xia: “Ja, misschien klinkt mijn instrument wel het onbekendst in Europese oren? Maar in China is het erg populair. Het is een soort luit met vier snaren, en het wordt verticaal bespeeld met de vingers. De luit gaat eeuwen terug en is niet alleen belangrijk in de muziekcultuur van Europa, maar ook in die van Arabië en Oost-Azië. Die rijke geschiedenis verken ik met mijn groep Luthomania. Ik vind het altijd een fantastische ervaring om muzikanten met een andere achtergrond te leren kennen.”
Shahriar Sharifpour (hij speelt santur, een traditioneel Iraans instrument): “De diversiteit in Brussel is groot, en er zijn wel meerdere organisaties, zoals Muziekpublique, die daarop inspelen. Alleen, liveconcerten hebben we, omwille van corona, het afgelopen jaar amper kunnen spelen. Ik vind zo’n streamingconcert best wel spannend. Met een aanwezig publiek deel je een beleving, maar nu speel je in het ijle. Je hebt als muzikant geen idee wat de reactie van de kijker is. Maar de wetenschap dat er iemand luistert, da’s toch waarom we muziek maken!?”
Shahriar Sharifpour
Usman Khalid
Bao Sissoko: “Voor mij is het niet de eerste keer dat ik een livestream speel. Begin dit jaar deed ik dat al eens voor De Centrale in Gent. Ik kom uit Senegal en speel kora, een instrument dat traditioneel van vader op zoon wordt doorgegeven. Mijn familie zijn ‘griots’ - vertellers, dansers, muzikanten die via hun kunst traditie en geschiedenis overbrengen. Het mondelinge, directe aspect is dus erg belangrijk. Spelen zonder publiek is inderdaad moeilijk. Maar ja, we moeten ons aanpassen aan de coronatijden.”
Bao Sissoko
Usman Khalid
Beto Robledo: “Maar deze vreemde tijden hebben ook hun voordeel. Voor een creatieve geest is er meer ruimte. Ik speel jarana, een typisch Mexicaans instrument dat traditioneel wordt gebruikt in folkmuziek uit Veracruz, als begeleidingsinstrument. Maar, omdat samen met anderen spelen nu even niet kan, ben ik mijn instrument steeds meer gaan exploreren als een soloinstrument.”
Alejandro: “Ik denk daarnaast ook dat de coronacrisis de appreciatie voor kunst, en muziek in het bijzonder, heeft vergroot. Alleen mogen we het niet als vanzelfsprekend beschouwen. Hoe vaak wordt niet gevraagd om iets gratis te doen, of voor een peulschil? Terwijl inkomsten uit concerten zijn weggevallen. Dankzij de cultuurpremie is het voor muzikanten mogelijk hun kunst ook in deze tijd te tonen, en tegelijkertijd krijgt het publiek de kans om iets verrassends te ontdekken.”
Hua: “Dat is het liefste is wat we doen: mensen met onze muziek iets te laten voelen, alles even te doen vergeten.”
Mostafa Taleb, die kamancheh speelt, een vioolachtig instrument uit het Midden-Oosten, kon bij dit gesprek niet aanwezig zijn. Hij had een repetitie. Ook online, zoals dat tegenwoordig gaat.
Mostafa Taleb
Usman Khalid
