Verborgen Rotterdam by Geke Bosch

presents

13 januari 2017

BAR vs vs PiP PiP BAR 14 januari 2017

Pardie

w/ De De Likt Likt Soundsystem, Soundsystem, w/ Venour & & Prins Prins Escort Escort Venour 2

Schiekade 189 | 3013 BR Rotterdam

Editorial Ik kom zelden, corrigeer, nooit in Rotterdam. (“Judith! Nog nooit!? Dit kun je niet menen!”) Rotterdam, de stad van de wederopbouw en de urban cultured, van de graffiti en moderne kunst. Een puber onder de steden. Tastend naar de grenzen naar wat zij kan maken en waar zij baanbrekend overheen kan gaan. Met mijn reeds opgemaakte vooroordeel betrad ik Rotterdam. Ik voelde me er niet thuis. Alsof ik op vakantie was in een vreemde stad maar waar de inwoners wel mijn taal spraken. Anders dan ik gewend was, was de cultuur vervreemdend en de architectuur hard. Nergens kon men zich verschuilen in steegjes. Het gevoel dat mij als eerstejaars student altijd bekroop als ik in grote studentenhuizen kwam. Een wereld waar ik mij veel te klein voor voelde. Ik probeer al jaren theorieën te bedenken waarom ik me op de vreemdste plekken wel thuis kan voelen en op andere plekken, de meeste, helemaal niet. Zo voel ik mij prima op plekken waar nieuwe ideeën geboren worden. Waar “minder normale mensen”

normaal zijn zonder dan meteen weer gek te doen. En dat ís Rotterdam. Waarom ben ik dan zo bang? Filosoof Alain de Botton schreef “De architectuur van het geluk” een boek dat nog steeds ongelezen in mijn kast staat. Misschien toch nog maar eens lezen want waar ik mij naakt voel in de grote stad vindt een ander juist weer de charmes. Jules Deelder bijvoorbeeld, schrijft in een gedicht: “... Rotterdam is geen illusie, daar de camera gewekt, Rotterdam is niet te filmen, Rotterdam is vééls te écht” En daar zit een kern in. Want er valt in alle openheid niet zoveel te verstoppen. Rotterdam is een eerlijke stad. In de vele glazen ramen zie je jezelf en op al het beton staan de leuzen van anderen gespoten. Maar ook juist in deze openheid is het zoeken naar alles wat verstopt zit. Dat niet gevonden wil worden of gewoon nog nooit echt gevonden is. En als de dichter, een woordenkunstenaar, een ‘minder normaal mens’, er de schoonheid van in kan zien, moeten wij dat van ‘Verborgen’ ook. We hebben gezocht, gezocht en toen gevonden. Met trots presenteren wij ‘Verborgen’ Rotterdam Judith Holwerda Hoofdredacteur

Colofon Hoofdredacteur Judith Holwerda Dit is het leukste en het meest verschrikkelijke. Vrienden blijven en ook voor ‘juf’ spelen is een kunstje en ik weet niet of ik daar zo’n kunstenaar in ben.

Tekstredacteur

Bas van den Elzen

Madelon Marck

Shafira Kormelink

Tekstredacteur van Rotterdam, ik laat

Vroeger schreef ik al schriften vol met

Stiekem ben ik helemaal in mijn

de Deelder in me los.

verhalen. Dat ik dit opnieuw mag doen

element. Ik schrijf al af en toe

is leuk maar ook spannend hoe het

short stories en nu mag ik iets

uiteindelijk gaat uitpakken.

schrijven voor een magazine. Dat is toch geweldig?

Tekstredacteur

Beeldredacteur

Iris van Dijk

Stijne Schuurkamp

Thijs van der Honing

Woorden, gevoelens en momenten

Iedereen knettercrazy maken met je

Cameraatje mee en huppatee.

kunnen vastleggen op papier. Voor

flitser, heerlijk!

altijd bewaren en niet hoeven vergeten.

Vormgever print

Vormgever digitaal

Pien Weelink

Geke Bosch

Britte Hubregtse

Vormgeving. Juist, hoe past alles

De tekst en het beeld een jasje aandoen,

Wat is logisch? Snapt de gebruiker

precies in de juist vorm?

een heuse puzzel.

het? Ziet het er mooi uit? Dat zijn vragen waar je als digitaal vormgever goed over na moet denken.

Inhouds 8 Op de muur Rotterdam kent veel verborgen kunst door de stad heen. Van graffiti tot gedichten, het is hier allemaal te vinden.

12 Ap-normaal Een afhaal beginnen omdat je werkloos bent, maar niet eens van koken houdt. Inmiddels loopt het kleine Indische woonkamertje heel goed en moet je moeite doen om binnen te komen. Albert Kokosky kreeg het voor elkaar.

15 Werken in een kunstwerk Niet elke werkplek hoeft een gesloten kamer te zijn met een bureau, stoel en plant. Dat bewijst de VPS. Met Bas de Wit spreken wij over het concept, de culturele waarde en de toekomstplannen.

20 Dit is mijn verborgen verhaal Deze terugkerende rubriek gaat over niets minder dan Rotterdam. Shafira omschrijft haar gedachtes over de stad en de minder blije gebeurtenissen die zij verbindt aan Rotterdam.

21 De verwaarloosde ziel van Rotterdam Tegenwoordig is het moeilijk te bepalen wat waarde heeft in een stad en wat niet. Hofbogen is een verwaarloosde plek maar staat tegenwoordig weer in bloei. Maar is dat ook echt zo?

24 Thuisblijver Ontdek nieuw talent uit de stad. Roos schreef onze eerste voorpublicatie.

opgave 27 Barbershop Een kijkje voor het raam van de barbier.

30 De Rotterdamse schuimkragen Tegenwoordig worden er vele bieren in Rotterdam gebrouwen. In een test proeft Iris vier verschillende bieren van verschillende brouwerijen.

34 Rotterdam, een vruchtbare bodem voor creatieve ideeĂŤn Kunstenaar en kok. Een portret van Tom over zijn leven en kunnen.

40 The community Ga zelf op pad. Vind de verborgen plekken van jouw stad en deel met andere jonge creatievelingen!

42 Agenda Op cultureel gebied gebeurt er veel in Rotterdam. Om ervoor te zorgen dat deze niet aan jou voorbij gaan, hebben wij een selectie gemaakt.

44 Stille oase in de drukke stad Schoonoord is een tuin waar je de drukte van de stad even kunt ontvluchten. Zodra je binnen bent heerst er rust om je heen. Je bent even in een sprookjesbos beland.

Op de muur Als je door de stad loopt zie je vele soorten kunst om je heen. De ene is groot en opvallend, en de andere klein en verborgen. Het wordt pas echt interessant als je het verhaal erachter weet. In deze rubriek laten we kunst op de muur zien waar je anders voorbij zou lopen.

Tekst: Madelon Marck, beeld: Thijs van der Honing

De Tovertunnel is een onderdoorgang die loopt van Bospolder naar Historisch Delfshaven. Eerst was het een stinkende en duistere steeg. In 1996 kwam daar verandering in toen de tunnel onder handen werd genomen door muurschilderingen en moderne verlichting. Sindsdien heet het de Tovertunnel. Kunstenares Willy van der Linden kwam op het idee. De reden dat ze de tunnel wilde aanpassen had veel te maken met het feit dat haar zoontje - die destijds een kleuter was - ging huilen als hij het schimmige tunneltje door moest lopen. Er was geen verlichting in de tunnel en er sliepen zeker zes zwervers in. Samen met haar zoontje heeft ze het ontwerp gemaakt om de tunnel voor kinderen leuker te maken. â&#x20AC;ş

Tekst: Madelon Marck, beeld: Stijne Schuurkamp

Deze muurschildering staat in het centrum van Rotterdam en is gemaakt door de Rotterdamse kunstenaar Ozon. Hij opereert vanuit zijn studio in Delfshaven. Voor het project Rewriters maakte hij deze schildering. De schildering komt voort uit een sculptuur die hij in Amerika heeft gemaakt voor een sanitairfabriek. De sculptuur bestond uit een verfrommelde wasbak. Hij heeft dat beeld als uitgangspunt genomen en het resultaat is een schildering waar je meerdere dingen in kunt zien. Zelf gebruikt hij de termen ‘urban art’, ‘graffiti’ of ‘street art’ niet voor zijn werk. Hij noemt het simpelweg kunst.

Tekst: Madelon Marck, beeld: Thijs van der Honing

Als er iets Rotterdams is, dan is dat Jules Deelder. In 2011 werd in hartje Rotterdam zijn gedicht gerealiseerd en door hemzelf onthuld. Deelder staat in Rotterdam bekend als de nachtburgemeester, en wordt gezien als de Rotterdamse stadsheld. Het gedicht werd uitgevoerd in blauw neon. Het hangt dan ook helemaal op zijn plek dichtbij zijn huis. In het aardedonker op zijn mooist. â&#x20AC;&#x201D;

Ap-normaal Tekst: Iris van Dijk, beeld: Stijne Schuurkamp en Thijs van der Honing

Mijn bovenlip begint te tintelen in het Indische Aphaalzaakje. In de gezellige woonkamer kun je heerlijk eten of een maaltijd komen afhalen, terwijl eigenaar Albert eigenlijk een Indo-infopunt wilde beginnen.

Met zijn vieren zitten we in een oud café in een van de zijstraten van Rotterdam. Een typische Rotterdamse tante, met rimpelig gezicht en geblondeerd haar, staat achter de bar. Ze hoort ons praten over eten. “Als je lekker wilt eten moet je naar ‘Ap Halen’ aan de overkant gaan. Je gaat er geen spijt van krijgen.” Niet veel later lopen we door de glazen deur het kleine zaakje binnen. Het is druk en we passen er nog maar net bij. Er zit een stel op het tweepersoons bankje, een gezelschap aan de ronde tafel en er staan mensen aan de zijkant. Als we aan tafel plaats willen nemen, staan de mensen op die blijkbaar alleen maar eten komen afhalen. De naam en de grootte, van het gezellig ingerichte zaakje, vertellen je al dat het bedoeld is als afhaalrestaurant. Desondanks nodigt de inrichting je uit om te blijven en ter plaatse te genieten van je eten. De oranje televisie, ouderwetse radio en pannen aan het fornuis doen heel vintage en huiselijk aan. In het open keukentje staat een Aziatisch uitziende man. Hij heeft zwarte door elkaar gehusselde haren. We krijgen de keuze uit drie verschillende groottes en prijzen voor onze portie. Het is eten wat de pot schaft. Vandaag is het vis, vlees en twee soorten groentegerechten met rijst. De man van de zaak brengt onze volle borden en legt uit wat alles is. Aangezien het allemaal Indische namen zijn ben ik het meteen weer vergeten. Alleen Gado gado herken ik. Al snel nadat we zijn begonnen met eten begint mijn bovenlip te tintelen en mijn neus te lopen door het pittige vlees. Om een beetje af te blussen neem ik om de zoveel tijd een hapje van de komkommerstukjes of de koude taugésalade. Als ik mijn eten bijna op heb merk ik dat alle andere klanten inmiddels uit de zaak verdwenen zijn. ›

We raken aan de praat met de man, die eigenaar van Ap Halen blijkt te zijn en Albert heet.

“Ik hou niet van koken, maar het verdient.” “Vier jaar geleden ben ik begonnen. Ik had geen werk en dus geen geld.” Hij wilde niet van een uitkering leven en bedacht een plan. Altijd al heeft hij problemen gehad met zijn afkomst. Mensen bleken het verschil tussen een Indo en Indonesiër niet te weten. Albert stoorde zich hieraan en wilde een soort Indo-infopunt opzetten. “Maar daar ga je geen geld mee verdienen natuurlijk. Dus ik bedacht iets met eten.” Hij plaatste op Facebook een bericht of hij een Nasi rames-afhaal zou beginnen, waar hij leuke reacties op kreeg. De Facebookpagina waar hij een quizvraag op plaatste noemde hij ‘Ap Halen’, afgeleid van ‘afhalen’, aangezien mensen uit Indonesië de F niet kunnen uitspreken. “Ik hou niet van koken. Dat is misschien best wel een beetje raar. Maar het verdient, en

alles wat erna komt vind ik wel leuk,” bekent hij. “Misschien kan het wel twee keer zo druk worden als ik wel een menu heb, maar dat hoeft niet. Dat vind ik ook niet spannend.” Albert is nuchter over wat hij bereikt heeft en geniet van alle leuke dingen in zijn leven. Als ik vraag naar waar hij zijn recepten vandaan haalt blijkt hij zijn inspiratie gewoon van het internet te halen en niet via zijn familie. “Woensdag is gehaktdag en vrijdag is visdag. Heel ouderwets. Pas na anderhalf jaar realiseerde ik me dat mensen soms niet eens weten wat ze meenemen. Ze zeggen: ja doe maar, is goed.” Verder kookt Albert gewoon waar hij zin in heeft. “Soms als ik er zin in heb maak ik er nog een vegetarisch gerecht bij, maar vaak heb ik hier te weinig tijd voor. Ik begin altijd te laat omdat ik geen zin heb om te koken.” Sinds een jaar heeft hij de ruimte naast de huidige zaak tot zijn beschikking. Momenteel staan hier drie tafeltjes waar gegeten kan worden, maar het is eigenlijk voor Alberts vriendin. Zij zit momenteel in de boekhandel en wil net zoiets als hij. “Ze houdt ook niet van koken, maar wel heel erg van bakken.” Het idee is dat er van de zomer een combinatie van boeken en bakken in komt. Mogelijk met een doorgeefluik naar Ap Halen. —

WERKEN IN EEN KUNSTWERK Tekst: Shafira Kormelink, beeld: Thijs van der Honing en Stijne Schuurkamp

Net om de hoek bij het centrale station van Rotterdam begeeft zich een stuk grond met gebouwen die gehuld gaan in geschilderde muren. Op dit blok bevindt zich het Schieblock, een commercieel gebouw voor grote creatieve bedrijven. Op dit zelfde blok biedt de VPS, een bedrijf dat leegstaande gebouwen beheert, een goedkoper alternatief aan voor degenen die willen proeven van het ondernemen maar geen financieel risico willen lopen. Maar waar komt het idee vandaan? En wat is de charme van een leegstaand pand dat omgetoverd wordt tot een walhalla van start-ups? Ik ging in gesprek met Bas de Wit, initiatiefnemer van dit project. â&#x20AC;ş

Hoe is het het idee voor goedkope centrale werkplekken ontstaan? “Allereerst wil ik even graag zeggen dat het Schieblock en het gebouw waar jij je nu in bevindt twee verschillende dingen zijn. Je hebt het Schieblock en deze ruimtes. Deze ruimtes zijn anti-kraak en beginnen bij Delfstestraat 27 en lopen door tot aan Delfstestraat 36. We willen het geen benaming geven omdat het anders maatschappelijk te aantrekkelijk wordt en dat kan leiden tot een probleem bij de gemeente. We maken in de omgeving wel kenbaar dat wij hier zitten. Je kan ons altijd benaderen maar we laten het wel verborgen. Als je er een naam aan gaat hangen, dan kan het maatschappelijk een bepaald belang krijgen. En als je het wilt gaan herontwikkelen of verkopen, kunnen anderen zich ermee gaan bemoeien en moet het gebouw ineens gehonoreerd worden. Daar zit de gemeente niet op te wachten en wij ook niet. Het idee om er creatieve werkplekken van de maken is ontstaan in oktober 2015. De gebouwen waren hiervoor in handen van een mevrouw die een te groot schuld geschil had en toen het beheer heeft overgedragen aan de gemeente Rotterdam als schuld verheffing. De gemeente kreeg het ineens in de schoot geworpen en wist niet wat ze ermee wilden. Sindsdien proberen wij van de VPS de gemeente hierbij te faciliteren. Het afgelopen anderhalf jaar heb ik het project dan ook gevormd naar mijn eigen inzicht. Het idee trekt een bepaald type onderneming aan dat dan ook erg onderscheidend is. Het concept is overgenomen van Schieblock maar daar liggen de prijzen hoger en zijn er andere voorwaarden. Als startende ondernemer wil je niet te veel risico nemen en kunnen wij

dus een alternatief bieden. Omdat het beheer van de ruimte volledig bij de huurder komt te liggen, betalen zij dan ook al snel veel minder.”

“Ik denk dat de gemeente dit nooit had durven dromen.” Waarom juist een plek voor creatievelingen in plaats van woonruimtes? “Het is een idee geweest van VPS. In de loop der jaren is de markt veranderd en moet je een manier vinden waarbij je je onderscheidt van de concurrent. We hebben hiervoor ook geholpen bij het ontwikkelen van het Schieblock. Zodoende stelden wij een rapport op. We werken voor de gemeente Rotterdam en we weten dat er behoefte is aan woonruimtes. Maar het centrum had veel meer verdienste aan werkplekken. Een cultureel middelpunt. We hebben dus voorgesteld het concept bij het Schieblock te gebruiken. De gemeente stemde in en het project kon meteen van start gaan omdat het gebouw hiervoor ook diende als kantoorpand. Toen het project startte hebben we er een beetje marketing en communicatie op los gelaten en al snel lagen er stapels met aanmeldingen. Ons kent ons en binnen twee maanden hebben wij 65 ondernemers kunnen plaatsen. Onze maximale capaciteit is hiermee ook meteen bereikt want tja, voor €300 exclusief btw heb je uitzicht op Rotterdam Centraal. Wie wil dat nou niet? Ik denk dat de gemeente dit nooit had durven dromen, al helemaal omdat het hier gaat om anti-kraak.” ›

Wat maakt dit project zo bijzonder? “Het is ontzettend gaaf om te zien hoe de ruimtes door de huurders ingericht worden. De vorige beheerder had niet goed geanticipeerd en was het enorm smerig. Muizen en ratten liepen hier over de vloer. We hebben toen eenmalig een grote schoonmaak gedaan en de bruikleen bij de huurder gelegd. We hebben de huurders volledige vrijheid gegeven om de ruimte aan te passen. Of ze nou een andere vloer willen of de muren willen verven, dat is allemaal prima zolang ze het met ons overleggen. De ondernemer moet zich thuis kunnen voelen en door ze die vrijheid te geven worden de ruimtes compleet omgebouwd. XYZ op de eerste etage heeft bijvoorbeeld oude gymspullen gebruikt om de ruimte in te richten. Vier grote matten op elkaar vormen een grote bank dat uitzicht biedt op Rotterdam centraal. Een oude pingpong tafel is een statafel. En er staat een oude kast met een pingpongtafel in het midden dat dient als bureau. Er is een kans van 95% dat het gebouw gesloopt gaat worden of dat het geraamte alleen blijft staan. De bestaande indeling zal niet zo blijven. Ze kunnen daarom alles aanpassen. Ze moeten het wel weer opleveren in goede staat: leeg en bezemschoon.”

Wordt er nog iets gedaan door de VPS en de gemeente in combinatie met de aanwezige ondernemers? “Buiten zijn er muren waarop eerst graffiti stond en dankzij de aanwezige ondernemers zijn deze omgetoverd tot echte opvallende kunstmuren waarbij je het respecteert en laat zitten. We hebben hier beneden een muur die beschilderd is door twee ondernemers. Een meubelmaker en fotografe delen de ruimte. Ze hebben bijvoorbeeld samen een puntenslijper op de muur geschilderd. Een ander voorbeeld is ‘De Luchtsingel’, een houten voetgangersbrug. Dit is een stadsinitiatief van Rotterdam in samenwerking met Z.U.S., een architectuur bedrijf dat ongeveer zeven jaar terug de

grondlegging is geweest van het Schieblock. Zij hebben een soort weg aangelegd dat begint bij het Schieblock en doorloopt naar Hofbogen. Intern gaan we vaak ook eerst op zoek naar ondernemers die willen helpen. Stel dat er een nieuwe entree ontworpen moet worden, doen we eerst een mail uit naar degenen die hier zitten. Wanneer iemand zegt dat hij dat wel onder handen wil nemen, kunnen wij in ruil daarvoor een referentie geven en twee maanden huurvrij.”

een einde aan gaat komen maar we gaan allemaal van het uiterlijke uit. Daarnaast neemt toekomstplannen ontwikkelen veel tijd in en kan het zomaar eens zes maanden duren voordat er een plan komt. Het project loopt heel erg goed en iedereen is er blij mee. Dus we maken er het beste van in de tijd die we hebben.” —

Wat zijn de toekomstplannen? “Tot zover zijn er geen toekomstplannen vanuit de gemeente. Het blijft een anti-kraakpand, een tijdelijk kunstwerk. Iedereen weet dat er

Dit is mijn verborgen verhaal Tekst: Shafira Kormelink

Mijn moeder is opgegroeid in Rotterdam samen met haar vader en twee zussen. Destijds een grimmige stad gehuld in grauwe gebouwen. Maar de groei van de stad was niet te stoppen. Toch lukte het ze niet een leven op te bouwen in Rotterdam. Genoodzaakt vertrokken zij in 1972 naar het oosten van het land omdat mijn opa geen werk kon vinden. De rest van de familie Scholtz bleef achter. Ik zou willen dat ik een positieve gedachte zou kunnen hangen aan Rotterdam. Maar helaas associeer ik, net als mijn moeder, Rotterdam met minder blije gebeurtenissen. Want altijd als ik mij als klein meisje begaf in Rotterdam was het voor een begrafenis. Een paar jaar geleden gingen wij naar mijn opa’s graf. We stapten op een zaterdagochtend vroeg in de auto, zodat we op tijd het graf konden bezoeken. De hele weg vanuit Hengelo naar Rotterdam leek wel oneindig. Je kon de spanning voelen. Niet zozeer omdat we voor het eerst gingen, maar omdat iedereen anders reageert als je een graf gaat bezoeken. We naderden de begraafplaats. Niemand zei wat, maar iedereen wist het. In de verte stak Europoort met zijn enorme kranen erboven uit. We reden de parkeerplaats op, parkeerden de auto en liepen naar de plek waar hij begraven is. Het was er leeg. De weg was modderig en de vloer ging gehuld in dode bladeren. Eenmaal gevonden stond iedereen er een beetje verloren bij. Het graf is een aura van stilte en leegte. Langzaam kwamen de tranen op het gezicht van mijn moeder. Ze mist hem enorm, en ik ook. Dat ik hem mis, is iets wat ik niet graag met anderen deel. Het voelt namelijk niet alsof ik het recht heb om hem te missen. Ik heb mijn opa nooit goed genoeg gekend heb om te weten wat voor man hij was, hoe hij de wereld zag, welke ideeën hij had of wat voor man het nu zou zijn. Ik was immers 5 toen hij overleed. Dagelijks vraag ik mijzelf af welke band wij zouden hebben. Ik kan alleen maar dromen van mijn opa met een telefoon in zijn handen terwijl hij probeert te WhatsAppen. Stiekem hoop ik dat hij erbij zou schelden. Ook ik had moeite met het tegenhouden van mijn tranen. Een man die ik alleen kende van een tijd die ik niet kan herinneren, wist dit bij mij los te maken. Nog nooit eerder verlangde ik zo erg naar het kennen van mijn opa. Had ik nog maar één dag om hem te zien. Gewoon nog één kans samen om ijs te eten, te leren koken en selfies te maken. Het gevoel dat je je vader verloren hebt, is iets wat ik mij niet kan voorstellen en graag nog een hele poos wil uitstellen. Het gezang van de vogels trok mij weg uit mijn verdwaalde gedachten. We draaiden ons om en liepen weer naar de auto. Bij elke kilometer die wij reden, keerde de rust terug. De laaghangende zon zette Rotterdam in een ander daglicht. Mijn vader vertelde ondertussen over alle gebouwen die boven de stad uitstaken. Mijn moeder vertelde over het kleine huisje waarin ze opgroeide en de drukke buurt waar ze heeft gewoond. Altijd hetzelfde verhaal maar elke keer weer fijn om te horen. —

De verwaarloosde ziel van Rotterdam Tekst: Shafira Kormelink, beeld: Stijne Schuurkamp

Het Hofpleinviaduct dat tegenwoordig bekend staat als Hofbogen heeft een rijk verleden. Hofbogen was een spoorlijn die zich verbond met Den Haag, tegenwoordig is er in het viaduct plaats voor bedrijfsruimtes. Allen verbergen zij zich in de oude dikke betonnen gehemeltes van de spoorlijn. Dankzij Saskia van North Sea Design weten wij meer over de geschiedenis van Hofbogen. â&#x20AC;ş

“De politie durfde hier niet eens te komen.” gebleven. Tot een paar jaar geleden was ze zelfs nog in gebruik.”

Vanaf het Schieblock volg ik de Luchtsingel naar Hofbogen. Het eerste wat mij op valt is een winkel met woonaccessoires en twijfel dan ook geen moment om naar binnen te gaan. Binnen spreek ik Saskia aan. Samen ontrafelen wij de geschiedenis van Hofbogen. “Tussen 1904 en 1908 legde de Zuid Hollandse Elektrische Spoorweg Maatschappij de Hofpleinlijn aan. Bovenop lag een lijn die zich verbond van Rotterdam naar Den Haag; in het viaduct zelf was plek voor bedrijfsruimtes. Dat is nu nog steeds zo. De lijn is 1,9 kilometer lang en ze zijn nu langzamerhand alles aan het opvullen om de buurt eromheen ‘beter’ te maken. In de tijd van de Tweede Wereldoorlog is heel Rotterdam gebombardeerd. Maar op miraculeuze wijze is het Hofpleinviaduct altijd overeind

“Vergeleken met vroeger is Hofbogen echt veranderd. Het was hier in de jaren ’80 en jaren ’90 echt wel anders. Het was hier zo gevaarlijk, dat de politie hier niet eens durfde te komen. Er zaten illegale casino’s en het wemelde van de mensen die je niet graag in het donker zou willen tegenkomen. Stiekem werd je altijd in de gaten gehouden. Het was een beetje de plek geworden van de ondergrondse maffia. Daarna is het allemaal erg verwaarloosd. “ “In 2006 kwam het in handen van Vestia en Havensteder. Zij besloten het vrij te geven voor commerciële doeleinden. Maar het initiatief Hofbogen, zoals het nu is, komt ook door Z.U.S. Z.U.S. is een architectuurbureau dat de Luchtsingel heeft ontworpen. De Luchtsingel is een brug dat het Schieblock en Hofbogen verbindt.”

Er zitten restaurants en designwinkeltjes. Als je een stuk langs de 1,9 kilometer lange lijn loopt, kom je een bakker tegen. Verderop een dansschool voor kinderen en een bierbrouwerij. “Ik heb als enige een designwinkel. Hofbogen is best snel aan het veranderen en je ziet ook dat de locatie tegenwoordig meer voorkeur heeft voor eetgelegenheden. Hiernaast zit zelfs een sterrenrestaurant.” Toch ziet de toekomst van Hofbogen er niet rooskleurig uit. “Ze hebben geen geld om Hofbogen te renoveren, evenals een plan voor de toekomst. Het beton is helemaal verrot. Ze hebben de subsidies al een tijdje geleden

stopgezet. Het geld gaat tegenwoordig allemaal naar Europa. Het is ook wel in slechte staat. Als je er iets van wil maken, moet je het zelf betalen. Daarom ga ik ook weg.” Toch kan Saskia erom lachen. “Ach, ik heb een webshop en de winkel openhouden kost alleen maar geld. Het is beter zo.” “Ze zijn al wel bezig met het slopen van de spoorlijn. Er zijn plannen om bovenop de bogen een park te maken. Maar dat is weer een kwestie van geld en tijd. Misschien dat ze ooit weer eens besluiten om te investeren in Hofbogen. Het zou wel goed zijn om toch hiernaar te kijken en het serieus te nemen. Ik vind het jammer dat het in de vergetelheid raakt. Het is immers een pracht monument.” —

THUISBLIJVER Tekst: Judith Holwerda, schrijver: Roos den Hamer

Elke stad heeft haar verborgen zielen. De kleine schatten en ideeën in de hoofden van haar inwoners. De meesten krijgen laat of zelfs nooit een podium en daar brengen wij verandering in. Met voorpublicaties geven wij een podium aan schrijvers en denkers waar men nog nooit van gehoord heeft maar die juist gehoord zouden moeten worden. Roos den Hamer bracht ons de eerste voorpublicatie. Eerstejaars student in Rotterdam en onontdekt, talentvol schrijfster in de dop. Haar blog www. theoverthinking.com heeft vele volgers van internationale komaf. Dit is haar eerste Nederlands voorpublicatie die ze schreef toen haar zus vertrok. Thuisblijver Het is 13 januari Soms vraag ik mij af waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. Ik schrijf en ik schrijf altijd en overal. Ik word helemaal gek van de duizenden regels en zinnen die over mijn eigendommen staan verspreid. Als ik niet schrijf zijn mijn handen onrustig. Ik heb een gewoonte om piano nummers te spelen op tafels en stoelen. Ik ben nog net niet in de lucht aan het schrijven, maar het scheelt niet veel. Alles zit in mijn hoofd. Alles wat ik ben en ooit zal zijn zit in mijn hoofd. Alles wat ik ooit ga zeggen en voor altijd zal verzwijgen zit in mijn hoofd. Ik schrijf om het eruit te halen. Ik graaf in mijn eigen hoofd op zoek naar verklaringen, antwoorden, schoonheid en verwonderingen. Er zijn honderd dingen die ik nu zou kunnen doen die wat zouden toevoegen aan het algemene plaatje. Ik zou Nederlands kunnen leren om morgen een beter cijfers te halen. Ik zou kunnen schrijven aan m’n PWS om mijn tijd goed te besteden. Ik zou kunnen piano spelen om mijn muzikale talent te ontwikkelen. Ik zou iets creatiefs kunnen maken voor mijn portfolio. Maar al die honderd dingen maken mij op dit moment niet gelukkig of kalm. Ik vind het belangrijk om voor mezelf te kiezen van tijd tot tijd. En daarom schrijf ik, hier en nu, ici et maintenant, mon raison d’être. Een jongen die ik half ken van school vroeg me net wat ik aan het schrijven was. Ik antwoord

altijd heel hoopvol dat ik ‘een boek’ schrijf, maar de realiteit is niet zo optimistisch als dat. Is een schrijver pas een schrijver als zijn woorden worden gelezen? Of is iedereen die schrijft een schrijver vanwege zijn zwart-op-wit letters? Mij maakt het niet uit. Een jaar geleden begon ik mijn werk openbaar te maken op theoverthinking.com. Het maakt me kwetsbaar om alles wat ik voel openbaar te maken. Aan de andere kant heb ik niets te verbergen, het maakt me tot de persoon die ik nu ben. Ik heb door de jaren heen geleerd om altijd eerlijk te zijn. En nu we toch bezig zijn; mama is over twee weken weer werkeloos. Het is 16 januari Het is zaterdagmorgen en alles lijkt even oké zijn. Momenteel leef ik in mijn kleine cirkeltje van dingen die goed zijn gegaan. Ik heb net warme bittere koffie gehad en een goed ontbijt, en gisterenavond heb ik gesport. Mijn haar zit leuk en ik ben blij met mijn make-uplook. Mama leest de krant en buiten schijnt de zon. Ik heb t warm, en ik voel me heel vrolijk. Het is niet erg om gelukkig te zijn, vertel ik mezelf. Het is niet erg om even stil te staan en van het leven te genieten. Meestal heb ik deze momenten tijdens een concert of feest, dat alles even stilstaat. Het is gezond om soms even stil te staan in het leven, om te kijken naar alles wat je wel hebt. We zijn zelden dankbaar genoeg voor alles wat we wel hebben, en alles wat ons wel wordt gegund. Het is 19 januari Soms moet je het leven je laten leiden. Ik en mijn rebelse wilskracht willen daar altijd tegenin gaan. Het heeft geen nut om te vechten tegen alles wat het leven je brengt, positief of negatief. Je kan het jezelf een stuk makkelijker maken om niet overal tegen te vechten, om je niet tegen alles te verzetten. Ik zit in de bus naar huis vanuit Amsterdam, het is een koude dinsdag en het is rustig in de stad. Ik liep vanmiddag in de zon over de grachten en het maakt niet uit dat ik eerst de verkeerde kant uit liep, want ik heb prachtige staten gezien. Ik ging naar het Foam, en vond daar de mooiste foto's. Francesca Woodman - on being an angel. Ik keek naar mezelf in de grote spiegeldeur die tussen te zalen staat. 17 jaar oud, gekleed in zwart, alleen in Amsterdam bij een fotogalerij. En niks zat me dwars, ik hoefde me ook niet geforceerd blij te voelen, maar ik voelde me prettig, ik stond heel dicht bij mezelf en wat ik wilde. Later die middag trefte ik Maxime en Lauren, en het was nog altijd zo gezellig. Een stel zelfverzekerde feministen met een hart voor stijl. Ik heb gelachen, en voelde me gewaardeerd in hun gezelschap. Ik voedde mijn hart met liefde, liefde voor alle schoonheid die Amsterdam mij brengt. Ik was mijn hoofd aan t laten revalideren van alle toetsweek stress. En ik voel me goed, ik voel me sterk, ik ben een compleet andere persoon dan degene die vanochtend jankend wakker werd. Laat alles komen, leef met de dagen. Ren niet achter de bus want er komt er nog een. Huil niet om de ochtend, want er komt er nog een. Ik vertel mezelf dat het allemaal goed komt, dat het allemaal goed is. Ik kijk naar buiten en zie weer alle prachtige lampjes afsteken tegen de vallende avond. Ik lach. Het is 31 januari Ik weet waarom ik niets van mij heb laten horen. Ik wilde niet schrijven afgelopen weken. Afgelopen weken waren voor mij een pure oorlog, een slachtveld, een zware strijd. Het verbaast

je niets als het weer over school gaat. Toetsweek twee en profielwerkstuk fase twee waren › ongelofelijk zwaar. Toch ben ik hier weer, en ik heb het gedaan. God ik heb het gedaan. Terwijl ik dit schrijf ben ik rustig, en voornamelijk blij. Ik ben net naar de film geweest met mama. We hebben Joy gezien, echt een prachtige film. Ik heb vanochtend uitgeslapen en vanmiddag een paar uurtjes gewerkt. Ik luister nu naar het nieuwe album van Sia, wat heb ik te klagen? Ik heb genoeg te klagen, maar ik doe het niet, het glas is half vol. Lieve Anne, de tijd lijkt zo snel te gaan. Je vraagt me of ik al een kaartje heb voor Blokland, wat nog eeuwen ver weg lijkt. Maar ik ga zeker komen hoor, al wordt het mijn sterfbed. Het voelt zo onwerkelijk om te bedenken dat je dan weer thuis bent. Ik kan het me totaal niet voorstellen. Ik heb ermee leren leven dat je niet meer thuis woont, of iig niet meer met mij. Ik heb er in mijn 17 mooie levensjaren nooit over nagedacht. En ik denk dat ik daarom mijn tatoeage wilde, als eerbetoon aan ons zussenschap. He lief zusje, thuis is waar je het zoekt. Thuis is waar je je fijn voelt. Ik hoop dat je je nooit schuldig hebt gevoelt dat je weg ging. Ik hoop echt dat je nooit hebt getwijfeld vanwege mij, mama of papa. Ik hoop dat je hebt gerealiseerd dat je oud en wijs genoeg bent om dit voor jezelf te doen. En god ik ben zo trots, je werkt en woont in je eentje aan de andere kant van de wereld. Ik zie niemand het je nadoen. Je hoeft niet sterk te zijn, zolang je maar doet alsof. Het is 8 februari Het lijkt wel of ik alleen schrijf op intens mooie dagen en intense kut dagen. Vandaag is een kut dag. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de hele dag heb gehuild. Ik huil voornamelijk om mezelf en om het feit dat ik huil. Ik ben vandaag al mijn trots verloren, ik voelde me niet meer goed, in geen enkele manier. Geef niet op Roos, dat is wat je altijd zei. Geef niet op, niet vandaag. Je bent een vechter, maar kies niet jezelf als vijand. Het is 9 februari Sommige dagen lopen anders dan verwacht, anders dan gepland. Verwachtingen stellen aan de toekomst is als een zelfmoord voor je emoties. Je laat je beïnvloeden door eerder bedachte situaties die altijd nèt wat negatiever uitvallen in de realiteit. Vandaag was zo’n dag, maar kwam als hergeboorte nèt wat positiever uit de hoek vallen. Na gisteren was het vrijwel onmogelijk om een slechtere dag te krijgen. Ik had een puur dieptepunt bereikt van zelfmedelijden en eenzaamheid. Ik belande in een vicieuze cirkel van boos zijn en verdrietig worden. Ik dacht even dat ik het verloor, tot ik schreeuwend probeerde de boeken uit de boekenkast te slaan. Maar er is niets wat een warme douche en wat nachtrust niet kan oplossen. Ik moest dicht bij mezelf blijven om deze dag te overleven. En zo gebeurde het dat Doris op me af stapte en vroeg hoe het met me ging. En voor het eerst in maanden was ik opgelucht dat iemand het vroeg. Ik vertelde de waarheid, hoe ik al maanden mij verloren voel vanwege het afscheid van m’n zus. Ze knikte. Er valt ook niet veel over te zeggen. Ik waardeerde haar gebaar. Vervolgens vond zowel mijn Spaans als wiskunde docent het noodzakelijk om een gele kaart te geven. Gelukkig heb ik nog altijd contact met de decaan die een geldige reden regelde. Met 1 uur nablijven kwam ik er vanaf, jammer genoeg trof ik wel Quinten in X00. Hij keek naar me, maar het enige wat in mij opkomt is dat hij zich nog steeds diep schaamt. Ik heb er geen moment spijt van gehad dat ik zijn ego heb kunnen kleineren. Wat dacht je dan, je moet niet zulke stomme dingen zeggen. —

BARBERSHOP Tekst: Bas van den Elzen, beeld: Stijne Schuurkamp

Er zijn nog weinig plekken waar de man nog echt de man kan zijn, waar de hond gewoon mee naar binnen mag en waar er (speciaal)bier wordt gedronken tijdens het wachten. Maar Rotterdam telt er zeldzaam veel. Een kijkje voor de ramen van de barbershop. â&#x20AC;ş

Lang geleden werd bier alleen door de armen gedronken aangezien het aanzienlijk goedkoper was dan wijn. In de Middeleeuwen had Rotterdam 48 bierbrouwerijen binnen haar stadsmuren. Dit veranderde tijdens de Tweede Wereldoorlog waardoor alleen Heineken en Oranjeboom overgebleven waren, die beide in de jaren ’70 verhuisden. In 1996 bracht brouwerij de Pelgrim weer lokaal bier op de markt en tegenwoordig zijn er dertien geregistreerde Rotterdamse brouwerijen.

Tekst: Iris van Dijk, beeld: Stijne Schuurkamp

DE ROTTERDAMSE SCHUIMKRAGEN 30

Bier. Iets dat ik tegenwoordig met regelmaat tegenkom. De meeste mensen gaan een keer per week of vaker naar de sportschool maar ik hef liever een dorstlesser de lucht in. Het is altijd leuk om iets nieuws te ontdekken en daarom heb ik een biertest gedaan.

Als Bourgondiër hou ik van eten en daar hoort een lekker drankje al snel bij. Samen met vrienden heb ik een keer per jaar een bierquiz waarin kennisvragen worden gesteld, we delen van logo’s moeten raden en bier herkennen door ze te proeven. Een manier om veel bewuster met je biertje om te gaan en echt op smaak te letten. Ik ga de Rotterdamse schuimkragen testen.

Kaapse Harrie

Noordt Blondt

Een duidelijk en strak etiket waarbij de kleur aangeeft welk bier van Kaapse Brouwers je in handen hebt. Het bier wordt in een groot dik, glas gepresenteerd waardoor je het snel weg wilt tikken. Het bier is vol van smaak met veel koolzuur die lang aanhoudt. Tussen de bitterheid proef je de frisse kruidige aroma’s. Deze Harrie is lekker om in de herfst op het terras onder een heater te bestellen.

Een doorzichtig etiket die het Brouwerij Noordt-logo goed naar voren laat komen. Het biertje wordt geschonken in een voetglas dat samen met de lichte tinteling een speciaal gevoel geeft. Dit Blondt’je is fris en doet verlangen naar de zomer. ›

Kaf & Koren Alpha IPA

LMNOP Mosaic Brown Ale

Een speels etiket met een felle paarskleurige krokodil. Het amberkleurige India Pale Alebiertje heeft een milde maar volle smaak door de fruitige bitterheid. De geur komt direct op je af. Deze IPA laat denken aan de bekende La Chouffe qua smaak en kleur.

Het etiket van dit donkere bier heeft veel witruimte en moet goed bekeken worden door de grafische vormgeving van teksten over elkaar heen. De fles is 0,5 liter en daardoor groter dan gebruikelijk. De geur laat het bier zwaarder lijken dan dat het daadwerkelijk is. Een bier dat vraagt naar een stoofvleesgerecht. Door de donkere mouten met smaken van caramel en toffee wil je lekker bij de openhaard zitten. Het kruidig en citrusachtige karakter doet je steeds weer verrassen. â&#x20AC;&#x201D;

Rotterdam, een vruchtbare bodem voor creatieve ideeĂŤn 35

Na lange tijd lijkt Rotterdam zijn grauwe imago te hebben verloren. Er heerst een goede mentaliteit in de havenstad, dé Rotterdammer is trots. Ik heb afgesproken met Tom Vincentie: student, kok, grafisch ontwerper en bovenal inwoner van de stad. Ik ben benieuwd hoe hij dit ervaart. Tekst: Bas van den Elzen, beeld: Thijs van der Honing en Stijne Schuurkamp

“Ik ben geboren in Maassluis, dat ligt hier twintig minuten met de trein vandaan. ‘Onder de rook van’ noemen ze dat volgens mij. Van jongs af aan kom ik al hier in Rotterdam. Als ik naar de bioscoop ging dan ging ik hier naar de bioscoop. Als ik uitging dan ging ik hier uit. Dus na mijn middelbare school in Schiedam was het niet meer dan logisch dat ik hier naartoe ging verhuizen om hier te studeren. Nu woon ik hier inmiddels al zo’n zeven jaar. Dit is langzamerhand wel mijn stad geworden. Dat gaat natuurlijk niet zomaar. Wat ik leuk vind aan Maassluis is dat het wat kleiner is, daar wonen maar dertig- of veertig duizend man. Als ik daar door de stad wandel is het hier een handje en daar een praatje. Dus ik dacht, dat wordt hem natuurlijk nooit in Rotterdam. Dat is zo’n grote stad: ik ken daar niemand. Maar na vijf jaar ken je ook iedereen. Dan ken je je mensen en kom je bekenden tegen als je door de stad loopt. Op dat moment begint zo’n stad toch wel echt te voelen als jouw plekkie, jouw stad.

“Ze zeggen wel eens: de overhemden worden hier verkocht met de mouwen opgestroopt.”

Amsterdam bijvoorbeeld: ik zou er wel kunnen wonen als ik er een baan aangeboden krijg en als het moet. Maar vrijwillig zou ik er voor geen goud willen wonen. Het speciale dat je in Rotterdam hebt. Het bepaalde slag mensen, de Rotterdamse manier van omgaan met elkaar. Dat is een vrij harde, open, maar vriendelijke manier. Het klinkt raar in één zin, maar zo zou ik het wel willen omschrijven. Zo zou ik ook willen dat ze mij

te laten staan. Daardoor is er mogelijkheid werkruimte te bieden voor kleine creatieve ondernemingen. Kijk waar we nu zitten: op de zevende etage met een eigen moestuin. Dat zou jaren terug echt niet gekund hebben. Inmiddels voel ik me een echte Rotterdammer. Dit komt door het feit dat ik momenteel werk als kok bij een leuk restaurant dat ‘Op het dak’ heet. Hiervoor heb ik bij Westerkaatje gewerkt, een bekende

zouden omschrijven. Het is een havenstad, het is gewoon een werkersstad. Ze zeggen wel eens: ‘de overhemden worden hier verkocht met de mouwen opgestroopt.’ Hier wordt het geld verdiend, werken voor je centen en je muil houden.

cateraar hier in Rotterdam die er al 25 jaar zit. Ik ben daar begonnen als afwasser en ben daarna kok geworden binnen dat bedrijf. Helaas was daar op een gegeven moment de schwung eruit, ik had het er niet meer naar mijn zin. Ik was op zoek naar iets nieuws, iets creatiefs. Ze waren daar wat vastgeroest in kleine, makkelijke gerechten. Niet meer vernieuwend. Totdat ik een biertje deed in de Tiki-bar en er ineens iemand naar mij toe komt en vraagt: ‘je hebt een tattoo van een koksmes, ben je kok?’ Ik antwoordde dat ik geen chef-kok ben maar wel een gewone kok. Vervolgens ben ik naar huis gegaan met het visitekaartje van haar. Drie weken later belde ik haar op en zei haar dat ik op zoek was ›

Daarnaast merk je aan alles dat Rotterdam weer mag. Vroeger was het ook geen leuke stad voor buitenstaanders. Het oogde rauw en de inwoners waren rauwer. Je merkt dat de gemeente nu een ander beleid hanteert. Het gebouw ‘Schieblock’ waar we nu zijn zou eigenlijk tegen de vlakte gaan, maar uiteindelijk hebben ze toch besloten het

naar een nieuwe uitdaging. Eén week later stond ik hier te koken. Ik zou ‘Op het dak’ als een uniek vernieuwend concept zien. Zodra je het pand binnenloopt en hier op de zevende verdieping aankomt, zie je de tuin die er in de zomer mooi bij ligt waar we vers onze eigen producten verbouwen. Daarnaast is mijn bazin altijd op zoek naar nieuwe gerechten die net even een tikkeltje anders zijn dan in andere restaurants. Dat maakt het wel een uniek iets en voor mij heel uitdagend om er onderdeel van te zijn. Na mijn middelbare school ben ik begonnen aan de opleiding ‘industrieel productontwerp’. Dat was meer een combinatie van creatief werken en techniek. Na twee jaar had ik mijn propedeuse nog steeds niet gehaald waardoor ik moest vertrekken. Ik ben toen een jaar later gestart aan het Grafisch lyceum Rotterdam. Daar heb ik echt geleerd dat ik de creatieve kant van het werk veel leuker vind dan het technische. Ik heb goed productgericht leren werken. Maar ik miste daar wel iets. Ik miste het verhaal achter mijn werk, het concept! ‘Soms maakte je iets met een heel leuk verhaal en dat boeide ze gewoon niet.’

Toen ik die opleiding had afgerond, ben ik begonnen aan de HKU. Nu zit ik er inmiddels alweer twee jaar en ga ik elke dag fluitend naar school. Ik kom soms wel jankend thuis maar dat hoort er ook wel een beetje bij. Inmiddels heb ik doen inzien dat je echt op zoek moet gaan naar iets wat je leuk vindt. En dat heb ik gevonden nu. Even net iets meer diepgang in mijn concepten. De HKU begeleidt me daar goed in. Tegenwoordig heb ik veel meer focus op school en laat ik mij inspireren door de wereld die ik waarneem. Alles wat ik zie en hoor om mij heen. Ik maak altijd gebruik van lijstjes en daarin houd ik dat bij. In de hoop dat het mij op een ander denkspoor brengt. Een goed voorbeeld hiervan is dat ik op het MBO heel erg productgericht heb leren denken. Dat heb je op de kunstacademie totaal niet nodig, of juist zelfs helemaal niet. Daar moet je juist heel erg veel experimenteren en doen. Door het experimenteren word je op een ander spoor gezet: daar vloeien vaak de leukste dingen uit voort.

Ik had een project afgelopen blok. Grafisch ontwerp. Daar kwam een eindproduct uit wat eigenlijk helemaal niet de bedoeling was. Maar doordat je wat zit te proberen en het eigenlijk misschien per ongeluk verkeerd neerzet, denk je ineens: ‘wat ziet dat er gaaf uit.’ Ik hou erg van kalligraferen en heb daarom vier jaar geleden een cursus gevolgd, op het Grafisch lyceum van Bruce TMC, een goede kalligraaf. Dat heeft me eigenlijk voor de eerste keer doen bedenken wat letters betekenen. Daarna ben ik dus naar de HKU gegaan en heb ik les gekregen van Guido de Boer, een goede letterschrijver uit Utrecht. De manier waarop hij met letters omgaat heeft zeer zeker bijgedragen aan mijn interesse voor letters. Wat mij motiveert om te kalligraferen is denk ik het afstoffen van de ambacht. Want wat doe je nou eigenlijk? Je schrijft met de hand letters met pen en inkt. Waarvan je denkt: dat doen oude mannetjes die bijbels aan het schrijven zijn. Dat is hoe het wordt neergezet. Want wie gaat er nou nog iets met de hand schrijven. Tegenwoordig wordt het veel meer gedaan omdat het steeds hipper is. Maar tien jaar geleden zouden ze je voor gek uitmaken als je vertelde in het café dat je letters zet. Dan zouden ze toch zeggen ‘man, daar is toch een computer voor’. Na mijn studie zou ik graag verder door willen bouwen met het bedrijfje dat ik twee jaar geleden heb opgezet. Dat is een klein bedrijf waar ik niet volledig mijn creatieve ei in kwijt kan, maar ik leer daar wel de commerciële kant van de branche kennen. Een factuur maken bijvoorbeeld, of een tweede betalingsherinnering sturen. Daarnaast zou ik graag bij een designbureau willen werken. Waar genoeg ruimte is voor mijn creatieve ideeën. Dat hoop ik te kunnen combineren: dus beginnen met vier dagen designbureau en één dag mijn eigen bedrijf. Ik hoop dit dan in de loop van de tijd dit wat meer door te schuiven en uiteindelijk volledig voor mezelf te gaan werken. —

The Community Sluit je aan bij een netwerk van creatievelingen. Help mee om jouw stad weer te geven, op een manier dat men haar nog niet eerder heeft gezien. Geef deze sticker een betekenis door het (met wat respect voor de omgeving) achter te laten op een ‘verborgen’ culturele plek. Download ook onze app ‘VERBORGEN’ om jouw spot toe te voegen en/of de spots van anderen te ontdekken. Help ons deze beweging op te zetten en wie weet zien we jou terug op een van onze evenementen.

Agenda Tekst: Bas van den Elzen, beeld: Thijs van der Honing

Er gebeurt van alles in Rotterdam. Maar die interessante lezing of dat optreden van die conservatoriumstudent liggen niet altijd aan de oppervlakte. Daarom hebben we hieronder wat evenementen genoteerd, zodat je deze niet aan je voorbij kan laten gaan.

Het Nieuwe Insituut Rotterdam, een stad die zich in sneltreinvaart ontwikkelt. Een plek waar creativiteit en innovatie echt voelbaar is, is Het Nieuwe Instituut. Het museum voor architectuur, design en digitale cultuur. Wekelijks worden hier tijdens de “Thursday night live”-avonden urgente vraagstukken met als kernbegrippen ‘ontwerp en innovatie’ behandeld door onderzoekers en ontwerpers vanuit binnenen buitenland. Daarnaast zijn er in het museum maandelijks wisselende exposities die betrekking hebben tot de kernbegrippen van het museum. Zin om een keer een kijkje te nemen? Elke donderdag om half acht ’s avonds kun je als student zijnde voor €3,75, en niet-student zijnde €7,50 luisteren naar een nieuwe ‘Thursday Night Live’. Donderdag 19 januari worden er lezingen gegeven met betrekking tot de afschaffing van het Ministerie van Ruimtelijke Ordening met als thema ‘geluk’.

Homegrown Ook op muzikaal gebied zit Rotterdam niet stil. Maandelijks worden er in poppodium Bird ‘homegrown’ avonden georganiseerd die je gratis kunt bezoeken. Hierbij biedt Bird podium voornog niet ontdekt muzikaal talent uit Rotterdam. Qua genre gaat het alle kanten op. Denk aan jazz, wereldmuziek, hip-hop maar ook obscure elektronische muziek wordt hier ten gehore gebracht. De meeste artiesten die de buhne betreden studeren aan het conservatorium en worden hierin begeleid door organisaties als ‘Roots & Routes’ en ‘Stichting de Nieuwe lichting’. Donderdag 26 januari om 10 uur ’s avonds staat Vangelis Sopamena op het programma. Zij brengen een eclectische mix van R&B, funk en folk. —

STILLE OASE IN DE DRUKKE STAD

Tekst: Madelon Marck, beeld: Thijs van der Honing

Ik loop richting het hek en kijk omhoog. Als ik in de tuin sta is het gelijk een oase van rust. Deze plek zul je niet snel opmerken als je niet weet dat het bestaat. De drukte van de stad is op de achtergrond verdwenen. Ik ben nieuwsgierig geworden wat ik binnen zal aantreffen.

De bomen steken hoog boven mij uit. De wind die eerst mijn haar door de war bracht is deels verdwenen. Zodra ik binnen ben stopt het met regenen en gaat de zon weer schijnen. Mijn verkoudheid is gelukkig voorbij waardoor ik de geur van de bomen goed kan ruiken.

Ik ben in Schoonoord, een historische tuin in Rotterdam. Deze tuin is voor iedereen die de drukte van de stad even wil ontvluchten. Zodra ik binnen ben geeft de tuin mij gelijk de mogelijkheid om een richting te kiezen. Alsof je in een doolhof bent waar je het eindpunt niet van weet. Ik besluit rechtdoor te gaan en mij te laten leiden door de mooie bomen en planten die op mijn pad komen. De

rust komt binnen en ik ontspan me. Ik loop rustig door. Zo nu en dan kom ik een informatiebord tegen dat mij verteld bij welke boom of plant ik ben. De blikvanger van de tuin is een reusachtige boom. Het voelt alsof ik door een sprookjesbos loop.

“Het voelt alsof ik door een sprookjesbos loop.” Ik pak mijn aantekeningenboekje erbij en begin te op te schrijven wat ik zie en voel. Af en toe beweegt het water. Ik maak tekeningetjes van de beweging die het water maakt. Daarna leun ik naar achteren en doe mijn ogen dicht. De vogels kan ik nu extra goed horen. De tijd lijkt even stil te staan.

Ik loop het pad af en kom vervolgens bij een kooi met vogels. De vogels hebben mooie kleuren en tjilpen er vrolijk op los. Dit past goed bij de sfeer die deze tuin heeft. Achter mij staat een wensput. Zou er iets gebeuren als ik er in roep? Mijn wens houd ik voor mezelf en loop door.

De rust is tot mijn lichaam doorgedrongen, en haal diep adem. Voldaan sta ik weer op. Met de gedachte dat ik dit soort plekken vaker ga bezoeken verlaat ik de tuin. —

Na weer een stukje gelopen te hebben, kom ik aan bij een vijver. Als ik goed kijk zie ik vissen zwemmen. Door het informatiebord weet ik dat het Japanse karpers zijn. Ik besluit op een bankje te gaan zitten om de vijver beter te bekijken.

L U C H T 20 JUNI 2017 TWEEJARIG BESTAAN LUCHTSINGEL 46

S I N G E L