Verborgen Utrecht by Geke Bosch

VERBORGEN

UTRECHT DESIGN / CULTURE / FOOD / EVENTS

Biologisch eten & drinken

Amsterdamsestraatweg 113 030 63 384 57 Voorstraat 77 030 25 917 88 info@gysutrecht.nl 2

Elke dag open van 10.00u tot 21.30u Reserveren kan alleen op de Amsterdamsestraatweg

EDITORIAL Utrecht. De stad waar ik vorig jaar een nieuw deel van mijn leven begon, het studentenleven. Ik wilde er alles uit halen. Op kamers gaan, bij een studentenvereniging en heel veel feestjes. Maar nu, een jaar later, ben ik nog steeds op het begin. Ik woon nog thuis, ben erachter gekomen dat een studentenvereniging niks voor mij is en ook een te brave student ben om elke week naar de kroeg te gaan. Maar je kunt wel zeggen dat ik na een jaar de stad Utrecht al goed heb leren kennen, ik ben er zeker geen toerist meer. De mooie grachten, de leukste straatjes, de festivals, markten en ga zo maar door. Ik ken het allemaal. Maar toch ben ik tijdens het maken van dit magazine achter veel verborgen plekken en verhalen gekomen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. De studentenstad in het centrum van Nederland heeft ons veel te bieden. Van kunst tot parken, maar ook een hele hoop gezelligheid. “Utreg m’n stadje” is

dan ook een quote die door veel Utrechters wordt gebruikt als ze met trots over hun stad praten. De stad waar altijd iets te beleven valt. Of je er nu woont of op bezoek bent maakt niet uit, de stad blijft je verrassen. Als je een keer de andere route neemt kan je weer opnieuw ronddwalen en nieuwe dingen ontdekken. Want dat is zo bijzonder aan Utrecht. Door de historische binnenstad is het allemaal op loopafstand. Je hebt geen fiets, tram of bus nodig om op nieuwe plekken te komen in tegenstelling tot andere grote steden. Door zelf eens de andere route te nemen of een onbekend steegje in te lopen hebben wij al veel verborgen plekken gevonden die wij graag met jullie delen in dit magazine. Met trots presenteren wij ‘Verborgen’ Utrecht.

Britte Hubregtse Hoofdredacteur

COLOFON Hoofdredacteur Britte Hubregtse Zorgen dat alles soepel verloopt zonder grote problemen en zonder vriendschappen te breken. Dat is de ideale situatie van een hoofdredacteur. Helaas gebeurt er altijd wel iets zoals je het niet wilt, maar blijf rustig. Er is altijd een oplossing te vinden die soms beter uitpakt dan je had verwacht.

Tekstredacteur

Geke Bosch

Judith Holwerda

Thijs van der Honing

Genoeg bouillonblokjes toevoegen, maar let op dat je geen soep krijgt.

De inkt van je pen vullen met poep. Dan weet je zeker dat je goede shit schrijft.

Ik schrijf in tegenstelling tot Judith toch liever op mijn laptop.

Beeldredacteur

Vormgeving print

Bas van den Elzen

Pien Weelink

Iris van Dijk

Als ik nu mijn teen stoot, breekt hij eraf.

Stervenskoude vingers en tenen.

I’m a visual thinker, not a language based thinker. My brain is like Google Images.

Vormgever Print

Vormgever Digitaal

Madelon Marck

Stijne Schuurkamp

Shafira Kormelink

Eat, sleep, design, repeat.

Let’s get digital, digital. I wanna get digitaaaal. Let’s get into digital.

Let me hear that beepbeep-bop, that beepbeep-bop.

INHOUDS 8 Op de muur Deze editie een paar prachtige exemplaren, waar je nu zeker niet meer langs kunt lopen zonder omhoog, opzij of naar achteren te kijken.

12 Go with the flow Opkomend talent en graphic designer Nick Lutgerhorst spreekt over zijn ontwikkelingen en interesses binnen zijn vak.

15 Mamma Utrecht is mijn moederstad van Nederland. Ze laat je bar in de kou staan als je dat verdiend hebt, maar is er als ze er moet zijn.

16 Not the average kind of Chinese Aziatische tapas-gerechtjes op een wel heel bijzondere plek. Een grote loods in Tolsteeg is waar LE:EN gevestigd zit. Laat je inspireren en verleiden.

19 De Watertoren Vandaag de dag zijn bijna alle watertorens in en rondom Utrecht buiten origineel gebruik, maar niet verwaarloosbaar. Veel van deze torens hebben een nieuwe bestemming gekregen maar zijn op â&#x20AC;&#x2DC;t oog niet veranderd. We hebben er een aantal op beeld gezet om niet in vergetelheid te laten raken.

OPGAVE 26 Een prachtige puinhoop Een voorpublicatie van een nieuwe Utrechtse schrijfster. Zoals ze het zelf omschrijft: ‘woordendiarree die nog lang blijft stinken’

28 Thuis tussen beton Architectuur maakt de stad en is de sociale verbinding tussen functie en het gevoel van wonen. Een stuk over beton en of het de architectuur kan ontroeren.

31 Verkassen De Oude Hortus is een plek waar voor iedereen een antwoord te vinden is. Een plek van rust midden in de binnenstad neemt je mee naar het besef van zijn.

35 Mystiek Utrecht De Amsterdamsestraatweg is op zijn zachtst gezegd een ondergewaardeerd deeltje Utrecht. Deze fotoreportage bewijst dat deze straat wel degelijk zijn parels heeft.

40 Agenda Beleef Utrechts ‘verborgen’ agenda en kom op plekken waar je nooit dacht te komen.

42 Een werkplek vol creabea’s Een mooi beeld van hoe een werkplek eruit hoort te zien. Een samenkomst van creatieve ideeën die zorgt voor een fijne sfeer.

OP DE MUUR

Je loopt er langs, neemt het voor lief of vergeet er zelfs naar te kijken: muurschilderingen. Deze editie een paar prachtige exemplaren, waar je nu zeker niet meer langs kunt lopen zonder omhoog, opzij of naar achteren te kijken.

Tekst: Judith Holwerda, beeld: Pien Weelink John Noy maakte in 2014 de muurschilderingen in de Zakkendragerssteeg. Dit op initiatief van de buurtbewoners. Op dezelfde plek waren vroeger andere muurschilderingen maar deze waren door aantasting van het weer bijna verdwenen. Noy maakte schilderingen geĂŻnspireerd op oude situaties van winkels in Utrecht. Dit is een van de weinige illustratief realistische werken van Noy, in zijn latere werken is hij veel figuratiever gaan werken. â&#x20AC;ş

Tekst: Judith Holwerda, beeld: Bas van den Elzen De enige twee tourwinnaars van Nederland, Jan Janssen en Joop Zoetemelk, zijn hier door kunstenaar Daniel Roozendaal op de muur van een flatgebouw vastgelegd aan de Thomas a Kempisweg. Roozendaal maakt vaker kunst bij sportgerelateerde onderwerpen. Toen hij hoorde dat de Tour de France door Utrecht zou gaan, maakte hij een serie van elf portretten. Janssen en Zoetemelk koos hij om levensgroot op de muur vast te leggen.Roozendaal maakte de kunstwerken op eigen initiatief en werd alleen gesponsord door wat bouwketens en toestemming van de eigenaar van het flatgebouw. De kunstwerken horen bij de Tour des Arts. Een initiatief van Utrechtse Creatieven zonder subsidie om de buitenwijken van Utrecht tijdens de tour te verbinden met de binnenstad. Twee jaar later hangen ze er nog steeds en zijn de twee winnaars een bekend straatbeeld geworden binnen de buurt.

Tekst: Judith Holwerda, beeld: Pien Weelink Op een zijgevel van de Otterstraat in Utrecht staat een muurschildering van Robert- Jan Brink. Onder de naam ‘de verfdokter’ maakt hij muurschilderingen, schilderijen en illustraties. Deze muurschildering heeft hij samen met de Gemeente Utrecht in een half jaar tot stand gebracht. In de zomer van 2013 heeft hij er ruim een week over gedaan om de hele schildering op de muur aan te brengen. —

GO WITH THE FLOW Tekst: Geke Bosch, beeld: Pien Weelink

Nick, 25 jaar en pas afgestudeerd van de opleiding Communication and Multimedia Design, is volop in bloei en klaar om zich bekend te maken in Utrecht. Hij vertelt over zijn interesses in grafisch ontwerp, boekbinden en typografie. “Aan het begin van mijn laatste jaar heb ik een hele interessante minor gedaan. Deze minor heette ‘flow’. Je herkent het vast wel: helemaal opgaan in je werk waardoor je compleet de tijd vergeet. Dat is eigenlijk je flow. De minor is uiteindelijk nog wel wat breder. Het draait heel erg om de bewustwording van wat je doet, het (opnieuw) ontdekken van jezelf en het managen van je tijd. Het eerste blok besteed je de meeste tijd aan de theorie en aan die bewustwording. Het is niet een of andere meditatie waarbij je in één keer kunt omschakelen. Je kunt het ook alleen bereiken met iets wat je zelf ook oprecht leuk vindt om te doen. Het klinkt allemaal vrij zweverig en dat was het ook. In het tweede blok ga je het ook daadwerkelijk toepassen door middel van je meesterproef.

“Ik noem mezelf graag ‘visual media designer’ met een voorliefde voor handwerk.” Hierbij mag je zelf kiezen wat je gaat doen en dat is zeker als CMD’er interessant. Op deze manier krijg je de kans een project op te pakken waar je heel lang niet aan toekwam. Zo heb ik er toen voor gekozen mezelf te leren boekbinden. Als ik vroeger verslagen moest inleveren wou ik het niet inleveren met zomaar een nietje, ik wou er echt iets moois van maken. Hierdoor is ook die interesse voor

boekbinden ontstaan. Het is erg tijdrovend en secuur werk, maar elke handeling is prettig om te doen. Het is rustgevend. Dat is natuurlijk niet het enige. Ik noem mezelf graag ‘visual media designer’ met een voorliefde voor handwerk. Iets wat daar goed op aansluit is een prentenboek die ik heb gemaakt samen met mijn vriendin, speciaal voor mijn pasgeboren neefje. Daar ben ik erg trots op. Toen mijn zwager vertelde dat hij in verwachting was samen met zijn vrouw, vonden we dat we iets moois moesten maken. Ik wilde altijd nog een prentenboek maken, dus zo kwamen we eigenlijk op het idee. De vrolijke illustraties, een verhaal vertellen waarin ook een klein stukje educatie is waar te nemen en het boekbinden. Dit alles in één tastbaar product. >

Momenteel ben ik bezig als freelance ontwerper. Het zijn geen hele grote opdrachten die ik krijg maar wel genoeg om van te kunnen leven. Zo heb ik pas met een vriend een uitnodiging gemaakt voor een mini-festival. Het moest echt iets leuks worden want iedereen moest komen. Het heette ‘Ohne gitarre’ omdat de organisatoren kampvuursessies met Oasis-zingende mensen verschrikkelijk vonden. Het festival was op een camping wat betekende dat je ook je eigen tent mee moest nemen. Zo hebben we van het envelopje een soort uitvouwbaar tentje gemaakt. De kaartjes die in de envelop zaten hebben we gezeefdrukt. Het was voor mij een van de eerste keren zeefdrukken dus er ging een boel fout. We hebben toen tot vijf uur ’s ochtends door zitten werken. Het was een enorme spoedklus, maar het was gaaf om te doen. Het lijkt me leuk om in de toekomst grootschaliger te werken. Bijvoorbeeld aan een campagne. Ik geloof dat dat er vanzelf

wel komt, het blijft een kwestie van ervaring. Ik vind het wel belangrijk altijd uitdagingen te blijven zoeken. Als je te bescheiden blijft of als ik zou blijven freelancen zoals ik dat nu doe, zal ik over vier jaar niet veel verder zijn. Wat ik tenslotte nog vet zou vinden is om mijn eigen lettertype te ontwerpen. Je hebt er namelijk zo gigantisch veel, in allerlei soorten en maten. Het sterke aan typografie vind ik dat een lettertype op zich een heel bedrijf of campagne kan omschrijven. Ik ben er dan ook de hele dag mee bezig. Daar denk ik niet eens over na, het valt me gewoon op. Daar train je jezelf eigenlijk in en het wordt alleen maar erger. Dat hoeft niet negatief te zijn, ik vind het juist wel leuk. Als ik met mijn vriendin over straat loop en ik zie ergens een hele gekke letter, dan kan ik letterlijk stilstaan om er even naar te kijken. Dat vindt zij dus verschrikkelijk. ‘Dat is gewoon een letter, doe normaal’, zegt ze dan. Maar voor mij is het niet zomaar een letter.” —

MAMMA Tekst: Judith Holwerda Al twee weken vermijd ik bus 30 vanaf Utrecht Overvecht omdat deze langs haar huis gaat. Haar rooster staat stiekem nog in mijn agenda maar dat is eigenlijk niet nodig want haar leven zit al in mijn hoofd. Ik zoek haar en vermijd haar. In het centrum van Utrecht pijnig ik mijzelf met de confrontatie door op de Neude op dezelfde steen te gaan zitten als waar zij mij twee weken geleden in paniek en tranen achterliet. Mijn nostalgische hart weerspiegelt zich op de kaart van Utrecht. Overal door door de stad liggen kleine stukjes van mijn nostalgie verspreid. Dat paaltje, daar vertelde hij mij dit. Dit huis, daar liet ik met oud en nieuw in een emotionele bui dertig centimeter van mijn lange krullen knippen en die steen op de Neude, daar maakte zij het uit. Huilend heb ik mijn vader gebeld en terwijl ik daar wachtte tot hij mij van die ellendige plek kwam halen, was de Neude als een verzachtende moeder. Met haar lichtjes was het zelfs middernacht licht genoeg om niet bang te zijn en donker genoeg om onzichtbaar

te kunnen huilen op een steen. De Neude bracht mij onverwachts een langs fietsende klasgenoot met een handdruk. De Neude gaf mij zelfs dat de bedelende zwervers mij die dag oversloegen. Maar drie straten verderop en enkele weken verder, gaven de werfkelders van de Oudegracht mij nieuwe energie, voor nieuwe dansjes. Op de dansvloer vervielen de tranen die ik had gelaten. In plaats daarvan groeiden er kleine larfjes in mijn buik. Die later enorm grote vlinders zouden worden. In de late uren van de donkere dagen dansten wij de klok weer naar beneden. In de vroege uren die volgden hield Utrecht mijn hand vast om niet in de gracht te vallen. Utrecht was lief maar niet zachtzinnig. Als de confrontatie nodig was dan was zij daar zeker. Van zoete zoenen in de natte sneeuw tot het bittere einde van de nacht waar een gemiste trein een slaapplek op het station verzorgde. En dat maakte haar mijn moederstad van Nederland. Ze liet je bar in de kou staan als je dat verdiend had maar was er als ze er moest zijn. â&#x20AC;&#x201D;

NOT THE AVERAGE KIND OF CHINESE Tekst: Geke Bosch, beeld: Pien Weelink

Een plek waar je niet zo gauw zou komen, sterker nog: een plek waar je nooit gedacht had een restaurant te vinden. Een Aziatisch tapas-concept waar je kunt genieten van bijzondere gerechtjes in een open sfeer. Dat is LE:EN.

In de vrieskou laat ik ons leiden door Google Maps, die ons na een paar blokjes lopen een soort garage aanwijst. Een garage waarbij ik toch echt drie keer moet kijken tot ik besef dat dit het is. Het versleten logo van LE:EN is nog net af te lezen van de doffe glazen deuren. Het voelt niet helemaal logisch maar ik schuif m’n verstand opzij en stap samen met mijn vriendin naar binnen. Een explosie van muziek verwelkomt ons het restaurant in. Oei, dit is toch niet zo’n helse plek waarbij ik moet schreeuwen om mij verstaanbaar te maken? Voor ik mijzelf heb kunnen oriënteren, worden we enthousiast begroet door iemand

van de bediening. Terwijl hij mijn naam opzoekt tussen de reserveringen, kijk ik om me heen. Het is een waanzinnig grote loods, maar de grootte overheerst mij niet. In tegenstelling tot een halve minuut geleden voel ik me eigenlijk heel erg op mijn plek. Binnen is het warm: fysiek, evenals de uitstraling. Ik word onderbroken door de jongen van het restaurant: we mogen plaatsnemen aan één van de vintage schoolbankjes. We gaan zitten en het eerste wat me opvalt is de kaart, twee simpele A4’tjes aan elkaar geniet. Simpel en minimalistisch, zo zou ik dit gehele restaurant wel willen beschrijven. Ik kan me er wel in vinden, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? De serveerder legt uit dat het concept een soort tapas-idee is. Kleine hapjes om samen te delen, dus. Als vegetariër èn moeilijke eter is mijn keuze vaak al gauw gemaakt. Ik ben dan ook blij verrast als ik mezelf erop betrap dat ik zit te twijfelen. Het is een verzameling van Aziatische gerechten met moeilijke namen. Ik kan vast zeggen dat het niet ‘the average kind of Chinese’ is. Watermeloen met gerookte tofu, gyoza’s met sojadip en gefrituurd brood met kokos-korianderchutney. Mijn keuze is gemaakt.

“Ik zou een ode willen uitbrengen aan het ‘no shame’gehalte.” Nadat de bestelling is opgenomen, trek ik nog even een sprintje naar het toilet. Ik stap een ruimte binnen versierd met Japanse kranten en deuren bekrast met liefdesverklaringen. Voor ik naar het toilet ging maakte mijn vriendin nog >

een grap over naar het toilet gaan met je fototoestel, maar zo gek zou het nog niet eens zijn. Een foto is deze ruimte minstens wel waard. Ik zou een ode willen uitbrengen aan het ‘no shame’-gehalte van dit restaurant. Alles op zich is heel gewoon maar de samenstelling maakt het verwonderlijk. Ik wandel terug naar onze tafel die ondertussen al bezaaid staat met kommetjes en schalen, vol kleine gerechtjes. Ik schuif aan om alle kunstwerkjes tot mij te kunnen nemen. De gyoza’s lijken en smaken naar groenteloempia’s, die ik persoonlijk altijd wel kan waarderen. Wederom niet te moeilijk. De meloen met tofu daarentegen brengt mij een smaak die ik eerder nog niet kende. Een combinatie waar ik aan moet wennen. Zoet

met licht bitter, maar toch heel smakelijk. Ik wil bijna zeggen dat ik verzadigd ben als ik zie dat ik het gefrituurde brood nog niet geproefd heb. Ook weer een verrassende smaak: een soort dessert onder de gerechtjes. Niet geheel onlogisch doet het me denken aan kokosbrood, wat ik graag at toen ik klein was. Een smaak die ik vergeten was, zonder dat ik wist dat ik ’t miste. Een klein geluksmomentje van de avond. Eenmaal afgerekend lopen we met een voldaan gevoel naar buiten. Het is ondertussen pikkedonker. Het unheimisch gevoel dat ik had voor ik binnenstapte, heeft nu plaats gemaakt voor een volle buik en een bijzondere ervaring. —

DE WATERTOREN Tekst: Geke Bosch, beeld: Bas van den Elzen

In Utrecht en omgeving zijn er tientallen watertorens te vinden. Wat vroeger diende als waterdistributienetwerk, wordt thans veelvuldig gebruikt voor iets nieuws. Musea, restaurants of sterker nog: woningen. Nauwelijks kijken we nog op of om naar deze torens. Om dit stukje geschiedenis opnieuw onder de aandacht te brengen zochten wij een paar torentjes voor je uit. â&#x20AC;ş

20 Woning en horecagelegenheid, Amsterdamsestraatweg

Burgemeester van der Borchlaan

22 Horeacagelegenheid, Neckardreef

Hooglandse Jaagpad

24 Woning, Lauwerhof

Horecagelegenheid, Tolsteeg

EEN PRACHTIGE PUINHOOP Tekst: Judith Holwerda, beeld: Judith Holwerda

Elke stad heeft haar verborgen zielen. De kleine schatten en ideeën in de hoofden van haar inwoners. De meesten krijgen laat of zelfs nooit een podium en daar brengen wij verandering in. Met ‘voorpublicaties’ geven wij een podium aan schrijvers en denkers waar men nog nooit van gehoord heeft maar die juist gehoord zouden moeten worden. Judith Holwerda verzorgde de tweede voorpublicatie. Haar nieuwe bundel ‘Een prachtige puinhoop’ zal dit voorjaar uitkomen. De Utrechtse schrijfster bekleedt een breed genre aan gedichten. Van makkelijke versjes voor op het toilet tot ‘woordendiarree die nog lang blijft stinken’, zoals ze het zelf omschrijft.

1. Ik slaap tegenwoordig Met mijn badjas aan. Altijd klaar Om op te staan. 2. Mijn hart klopte sneller Van het rennen. Of gewoon door jou, Want daar ging ik naartoe. 3. Verkriebelt en verkust Tot de wind haar sust Rode wangen, warrig haar, Oh was ik nog maar Verkriebelt en verkust

4. Jij was niet te vangen Met een woord of kleur. Jij was niet te schikken In categorie of geur. Jij was alle muses ten boven En toch was jij er geen. Je liet ze maar zoeken, Wat was jij voor kunstenaars gemeen. Alle kunstenaars, Ze wisten geen raad, Jarenlang proberen, Wat waren ze kwaad. Kunstenaars keken En riepen “oh wist ik het maar” Tot een vreemd man zei “De kunst is in haar”

5. Met mijn tranen Voedde ik mijn plantjes Geen wonder Dat ze nooit zijn uitgekomen.

6. De geleefde dagen Hebben van jou en mij Twee vogels gemaakt. Vliegend, Achter elkaar.

7. Al was je alle kleuren Dan nog schilderde ik je blauw. Omdat blauw En blauw alleen Van alle kleuren Het meeste zegt Dat ik van je hou.

THUIS TUSSEN BETON Tekst: Judith Holwerda, beeld: Bas van den Elzen

Utrecht heeft haar charmes met de paplepel ingegoten gekregen. Gracht voor gracht betreed je haar en laat je je inpakken door de subtiele flirt die ze met je speelt. Je ziet hoe de stad steen voor steen is opgebouwd en pandje na gracht een historisch verhaal bij zich draagt. Maar wij mensen worden groter, willen kinderen, huisdieren, een tuin voor feestjes en een glijbaan. Dus verbreden wij ons naar de randjes en voegen van de stad.

Koste wat het kost willen we op een praktische manier de grond onder onze voeten beheersen. Dichtbij de stad en toch de rust van een dorp… zo schieten de betonnen nieuwbouwpaleisjes uit de grond. Maar waarom trekt ons dat zo? Ik moet heel erg dement of verliefd zijn wil ik daar ooit naar toe verhuizen. Waar blijven de charme en geschiedenis die de buurt een ziel geven? Kunnen we wel echt thuis zijn in een plek zonder ziel?

De huis-, tuin- en keuken psychologie vertelt ons dat we gemiddeld pas na anderhalf jaar, en het kennen van de buren, thuis voelen op een nieuwe plek. Hoe kunnen we ons thuis voelen op een plek waar nog helemaal geen ziel is gecreëerd. Het creëren van een ziel kost naar mijn mening namelijk tijd en heeft daarmee historie nodig. Zo lang bestaan De Uithof, Leidsche Rijn, Kanaleneiland en Utrecht Overvecht bijvoorbeeld nog niet. Ik verdiep me in het gevoel van thuis, en vraag me af wat dat voor mij is en kom voor mezelf heel duidelijk

tot de conclusie dat dat niet alleen de mensen zijn, maar óók om de plek. Een plek met een verhaal en sfeer. Een plek waar je je veilig kunt voelen en waarvan je weet dat deze meerdere mensen heeft beschermd. Het volplempen van een gebied met betonnen gebouwen is geen architectuur. Het is misschien ook wel een kwestie van smaak. Gevoelige quotes als ‘home is where the heart is’ zouden het me moeten leren, maar ik geloof dat niet zo. Waar is de kunst van architectuur terug te vinden in het gevoel van thuis? Veel vragen en nul concrete antwoorden. Ik vind ‘Psychologie van de stad’ een boek dat mij meer antwoorden moet gaan geven. Maar terwijl ik lees merk ik dat ik op zoek ben naar mijn eigen antwoord. Ik wil bevestiging op dat wat ik al voor mijzelf weet. Ik besluit het over een andere boeg te gooien. En kunst in beton te gaan zoeken. Het thuisgevoel in beton. Er bestaat veel. Betonkunst, een betonvereniging en zelfs een betonprijs. Eentje die het Smartiesgebouw, de studentenhuisvesting op de Uithof, in 2009 won. Ik kom daar dagelijks (want verse liefde) en meer dan een praktische oplossing voor het grote woningprobleem

onder de studenten heb ik er niet in gezien. Er wordt mij verteld dat er in de zomer zelfs busjes met Chinezen naar de Uithof rijden om foto’s te komen maken van onze betonnen schatten. Maar als ik nadenk over of ik mij daar thuis voel kan ik geen duidelijk antwoord geven. Ik voel me daar thuis maar dat kan ook komen door de liefde of door de gewenning. En daar trap ik mezelf op mijn argumenten. Ik moet eerlijk blijven en kan dit korte stuk niet sluiten met dat ik ben overtuigd door de kunst van beton. Het bestaat. Net zoals de PVV of paars. Misschien moet het gevoel van thuis dan ook maar meer als een kleur zijn. Gewoon iets waar je een gevoel bij hebt, of niet. Ik voel vrij weinig voor paars en de PVV. En ook niet zoveel voor beton. Maar dat wil niet zeggen dat ik paars bij jou niet mooi vind staan. —

VERKASSEN Tekst: Thijs van der Honing, beeld: Bas van den Elzen

Ik voel me afwezig. Ik weet niet waarom maar op de een of andere manier vergt alles de laatste tijd veel van me. Misschien de welbekende winterse depressie. Misschien ook niet. De afgelopen dagen ben ik zwak, ziek en misselijk en daardoor voelt het alsof ik de Mount Everest aan het beklimmen ben. Ik denk dat ik op dit moment ongeveer op het punt zou staan waar de meeste klimmers het opgeven of eindigen als ijsklont met een weerzinwekkend uitzicht. Ik zou in ieder geval de top niet gaan halen, dat is zeker. â&#x20AC;ş

Energie. Deze ochtend blijkt er toch nog ergens wat van in mijn lijf te zitten en ik verzin het om met drie graden mijn vertrapte All-Stars aan te trekken en de deur uit te gaan. Geen idee wat er gaat gebeuren, maar misschien heeft de gezonde frisse lucht het in zich om mijn griepje te bevechten en mijn emoties de goede richting te geven. Nog geen tien minuten later bevind ik mij in het centrum van Utrecht en ik merk dat het druk is. Veel zin om bekende tegen te komen heb ik niet, dus ik besluit een andere route te nemen dan de gebruikelijke over de Oudegracht. Via de Vrouwjuttenhof kom ik op de Lange Nieuwstraat, waar ik langs het Universiteitsmuseum loop. Ik stop. Door de glazen deur van het museum zie ik in de verte een door de zon overgoten binnentuin. Raar, denk ik, hier is nergens zon te bekennen. Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand en ik koop een kaartje van €2,50 om de tuin binnen te gaan.

“Ik bevind mij even in een gerealiseerde droom waar ik niet uit wil stappen.”

Enkele seconden later sta ik met mijn gezicht in de zon. De luidruchtige statusblikken hebben plaatsgemaakt voor vogelzang en het lijkt alsof mijn neus zijn verkoudheid is vergeten. Ik begin met lopen en neem alles in mij op. De kruidentuin, de nét bevroren vijver waar het leven zich lijkt te verstoppen en het standbeeld waar ik geen hoogte van kan krijgen. Alles lijkt relevant. Ik bevind mij even in een gerealiseerde droom waar ik niet uit wil stappen. Toch heb ik het rondje door de tuin bijna gemaakt. Het lijkt alsof ik in staat ben weer een beetje te genieten op het moment dat ik tegen twee grote kassen aanloop. Vreemd dat deze mij nog niet zijn opgevallen, je kunt er bijna niet omheen. Ik loop naar binnen en het voelt alsof de warmte haar troostende armen om mij heen slaat. Alsof ze weet wat er speelt en mijn emotionele rollercoaster weet te

bedaren tot het punt van besef. Het besef van zijn. Zoals ze de planten in leven houdt, lijkt ze mij op diezelfde manier leven in te blazen. Om mij heen is het exotisch. Dat trekt me. Het scala aan diverse planten, de vijver met vreemde vissen en tientallen cactussen die in hun element lijken te zijn. Het trekt me allemaal. Waarom is dit niet altijd? Terwijl ik de kassen verlaat stel ik mezelf die vraag nog een aantal keer. Het doet iets met me. Waarom lijk ik bang te zijn voor het antwoord? Ik ga zitten op een houten bankje in de tuin, overdenk wederom de vraag en zet mijn angst opzij. Ik besef me dat het de angst is die mij de laatste tijd in

zijn greep houdt. De greep die me niet laat ontdekken wie ik ben en mijn emoties de baas is. Waren de kassen er nou echt voor nodig om mij dit te laten inzien? Misschien wel. Dan heeft de Oude Hortus mij iets gebracht. Iets waardevols wat ik iedereen toewens die hier zijn wandeling waagt. Een inzicht. Want misschien is dit de oplossing. Misschien moet ik gewoon gaan. Misschien moet ik verkassen. â&#x20AC;&#x201D;

MYSTIEK UTRECHT Tekst: Geke Bosch, beeld: Pien Weelink

De Amsterdamsestraatweg, een ellenlange weg vlak buiten het centrum. Daar ďŹ ets je het liefst zo snel mogelijk doorheen. Door de haast missen we vaak de essentie en schoonheid van dit kleine stukje Utrecht. De Amsterdamsestraatweg is een heuse walhalla. Van eigenzinnige winkeltjes met Marokkaanse tierelantijnen, tot een zaak volledig gewijd aan Elvis Presley. â&#x20AC;ş

AGENDA Tekst: Thijs van der Honing, beeld: Pien Weelink en Bas van den Elzen

Utrecht kent veel creativiteit en cultuur. Alleen niet alles gebeurt boven de radar. Soms moet je net even wat verder zoeken dan je neus lang is wil je een bijzondere avond beleven uit Utrechts ‘verborgen’ agenda. Om je een duwtje in de rug te geven hebben wij hier alvast een kleine selectie voor je gemaakt

Bemoeien bij Broei Steeds vaker ontstaan er in Utrecht hippe horecagelegenheden die mensen het gevoel willen geven zich thuis te voelen. Woonkamer-achtige decors met een boekenkast bij de zithoek zijn niet ongebruikelijk en de bediening profileert zich graag als je beste vriend of vriendin. Een mooi voorbeeld hiervan is Broei. Buiten is hier de appeltaart al te ruiken en bij binnenkomst word je altijd met een glimlach ontvangen. Broei uit zich als plek waar men wordt uitgenodigd om samen te werken en verhalen te delen. Dit laatste is vooral te zien bij het evenement ‘Bemoeien bij Broei’. Bemoeien bij Broei brengt mensen samen om te praten, maar vooral om te bemoeien. Een platform om te delen, terwijl er een heerlijke vegetarische maaltijd voor je wordt klaargemaakt. Krijg nieuwe inzichten door andere mensen zich te laten bemoeien met je problemen of ideeën. Zit jij met een vraag of wil je gewoon genieten van een lekkere hap? Voor 20 euro per persoon kun je je aanmelden voor de eerstvolgende bemoei-avond op 25 januari 2017 bij Broei. Kijk op www.positievebemoeial.nl/bemoeien-bij-broei.html

Mensen Zeggen Dingen Dat Utrecht zich op gebied van kunst en cultuur aan het verbreden is, is wel duidelijk. Creatieve studenten leggen hier vaak de grondslag voor en hebben hier een podium voor nodig. De Ekko is zo’n podium. Het is de thuisbasis voor studenten van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en uitermate geschikt voor de ontplooiing van creatief Utrecht. In de Ekko worden regelmatig evenementen gehouden die voor iedereen toegankelijk zijn, waaronder ‘Mensen Zeggen Dingen’. Voor de vierde keer wordt er in de Ekko het evenement ‘Mensen Zeggen Dingen’ georganiseerd. Bestaande uit een groeiende groep mensen reist Mensen Zeggen Dingen door Nederland om zich verstaanbaar te maken. Mannen en vrouwen nemen hier het podium om het woord te verspreiden op verschillende manieren. Poëzie, komedie en ritmische klanken zullen hier het publiek vermaken terwijl er wordt genoten van een hapje of een drankje. Heb jij zin om een avond te lachen om grappen, maar ook om te luisteren naar verhalen? 25 Januari is het weer mogelijk om Mensen Zeggen Dingen voor zeven euro bij te wonen in de Ekko. —

EEN WERKPLEK Tekst: Thijs van der Honing, beeld: Bas van den Elzen

Als zzp’er is het nog niet zo makkelijk om een werkruimte te vinden waar je je helemaal op je plek voelt. Je hebt natuurlijk het liefst mensen om je heen met dezelfde interesses. En een saaie kantoorruimte is niet altijd wenselijk als je een creatieve onderneming hebt. Ik sprak met Dirk van der Maarel over zijn bedrijf “Koffieleute” en werkplek “Druk”. ›

VOL CREABEAâ&#x20AC;&#x2122;S

“Het begon allemaal bij de espressobar Gutenburg op de Uithof. Daar ben ik, samen met drie andere jongens zo gepassioneerd geraakt van koffie dat we hebben besloten hier samen verder mee te gaan. We zijn toen een bedrijfje begonnen: Koffieleute. Dit begon echter als een grap, maar al snel werd het serieuzer. Het kostte ons zoveel vrije tijd dat we voor een keuze kwamen te staan. Stoppen of er volledig voor gaan. We hebben gekozen voor het laatste. Zo probeerden we ons te vestigen in Lombok, maar de bewoners daar bleken er niet zo blij mee te zijn. Horeca was niet gewenst in de buurt maar waarom wisten

“Je zit niet in je eentje in het donker maar je wordt geïnspireerd door de mensen die hier werken.” 44

we niet zo goed. Op dat moment werden we benaderd door de de eigenaar van het bedrijf Werfzeep met een interessant voorstel. Er was een plan om een werkplek te creëren waar verschillende bedrijven uit creatieve sectoren samenkomen. Dit vonden we natuurlijk een supergaaf, maar ook spannend plan dat op het juiste moment voorbijkwam. Je besluit met 25 mensen een pand te gaan huren en je hebt geen idee hoe het gaat uitpakken. Je kent elkaar maar een beetje en je duikt wel samen in het diepe. Samen met Studio Vrijdag, Werfzeep, Mr. Beam en Label of Art zijn we toen de basis voor de werkplek gaan leggen. We hebben regelmatig tot in de late uurtjes moeten vergaderen over hoe we het aan gingen pakken en kwamen toen op het idee om een stichting te beginnen. Deze hebben we Druk genoemd. Dit was financieel het makkelijkst en het was direct een overkoepelende naam voor de werkplek. Wij betalen als huurders allemaal een deel aan de stichting die op ›

zijn beurt weer de eigenaar betaalt. Het pand zelf bestaat uit een aantal ruimtes waar wij als vaste huurders in zitten. Met Koffieleute zitten we bijvoorbeeld vooraan in het pand om een warm welkom te geven aan bezoekers. Als je door onze koffiebar heen loopt kom je in de Bureau-tuin. Je kan hier een bureau huren voor een vast bedrag per maand inclusief alle bijbehorende faciliteiten. Op dit moment zijn er nog drie bureaus leeg die weer kunnen worden opgevuld met nieuwe creativiteit. De huurders van de Bureau-tuin en de vaste huurders vormen samen de werkplek Druk. Daarnaast zijn er een aantal ruimtes die we extern verhuren voor vergaderingen en/of workshops. De verdiensten daarvan gaan naar de stichting en dat kunnen we bijvoorbeeld gebruiken voor het onderhoud van het pand of aanschaf van nieuwe producten. Wat ik vooral leuk vind aan dit concept is dat je in een gebouw zit waar altijd wel wat gebeurt. Je zit niet in je eentje in het donker maar je wordt geïnspireerd door

de mensen die hier werken. Er zijn veel verschillende disciplines en soms komt het voor dat we elkaar kunnen helpen. Er werkt hier bijvoorbeeld een fotograaf die al door veel bedrijven van Druk is ingezet en er worden posters voor en door elkaar gemaakt. De sfeer zou ik als erg goed omschrijven. Ik denk dat we elkaar als persoon en als bedrijf veel stimuleren. Het is tof om te zien dat er nog nooit echt gedoe is geweest. Wij als Koffieleute hebben voor vijf jaar getekend bij Druk. Ik hoop dat we door kunnen gaan zoals we het nu doen. Wel zijn we weer aan het nadenken over nieuwe ideeën. Ons plan is om komende zomer ook weer om op festivals te gaan staan. Verder heb ik nog niet echt een idee van de toekomst. Misschien klink ik wel een beetje conservatief, maar ik vind het prima zoals het nu gaat.” —

THEATERGROEP MANGROVE SPEELT:

Letteren

20-22 JAN â&#x20AC;&#x2DC;17

Otto Reuchlinweg 996 3072 MD Rotterdam