In de kijker

DIT WAS 2021... 7 DORPSGENOTEN DELEN HUN GELUK

Geluk zit in kleine dingen, zeker in coronatijden. Onder dit motto vroegen we aan 7 Lochristinaren wat hen zoal gelukkig maakte in dit bijzondere jaar.

Met de hond naar het woonzorgcentrum

Toen Anja Naudts (51) te horen kreeg dat ze opnieuw met haar hond Bo op bezoek mocht in het woonzorgcentrum Sint-Pieter sprong ze het spreekwoordelijke gat in de lucht.

“Ik werd vrijwilliger vlak voor corona uitbrak. Om de twee weken ging ik op vrijdag bij de bewoners op bezoek met mijn flatcoated retriever Bo. Zij is 11,5 jaar en heel erg rustig. We doen kamerbezoekjes in het woonzorgcentrum. Sommige bewoners vinden de hond interessanter en aaien hem de hele tijd. Andere bewoners doen liever een babbeltje met mij en kijken vanop afstand naar Bo”, vertelt Anja.

Het einde van haar verplichte pauze was een grote opluchting. “Het is ongelooflijk hoeveel deugd de bewoners hebben van dat bezoekje. Meestal ga ik op de open afdeling langs, maar soms ook op de gesloten afdeling waar mensen wonen die aan dementie lijden. Mensen die nooit een woord zeggen, beginnen dan tegen de hond te praten als ik langskom. Dat zijn heel waardevolle momenten.”

Net op tijd gevaccineerd voor Canada

Voor Alexander Van Hoecke (20) was het een erg spannende zomer. Terwijl zijn leeftijdsgenoten uitkeken naar hun vaccin om te kunnen feesten, wilde hij vooral geprikt worden om de grote plas over te steken.

“Ik studeer International Business Management op de Arteveldehogeschool en ging een semester studeren in Brits Columbia in Canada. Mijn vlucht stond op 5 september gepland, maar mijn vaccinatiedatum bleef maar uit. Het was heel nipt, maar via de Q-Vax-lijst ben ik met Johnson&Johnson gevaccineerd. Hierdoor was ik na 1 prik volledig gevaccineerd en kon ik Canada binnen zonder 14 dagen quarantaine”, vertelt Alexander.

Het leven is Canada bevalt hem opperbest. “Canadezen zijn ongelooflijk open en vriendelijk. Ze gaan makkelijk een gesprek aan met onbekenden. Dat probeer ik toch mee te nemen als ik op 23 december terug naar België ga. Wat ik niet ga missen, is het eten. Het is zeker niet slecht, maar thuis is het toch lekkerder en gezonder.”

2021 km lopen

Voor Anne Van Coppenolle (52) diende 2021 zich aan als een jaar met meer perspectief dan 2020. Maar toch bleef alles nog zeer beperkt. Daarom zocht Anne een zinvolle invulling van die ‘lege’ tijd.

“Lopen is altijd heel belangrijk geweest voor mij en gelukkig kon dit nog. Het was het ideale tijdverdrijf: buiten, gezond, maakt je hoofd leeg en coronaproof. En waarom mezelf niet eens uitdagen? Ik nam me dus voor om in het jaar 2021 2.021 kilometer te lopen. Met 40 km per week zou dat moeten lukken. Normaal pendel ik naar Brussel en reis ik voor het werk. Maar al dat thuiswerken gaf me plots veel loop-ruimte.”

Anne startte op 2 januari vol goede moed. Ze bouwde meteen wat marge in en liep 50 km per week. Daarbij zocht ze nieuwe routes, om de nodige afwisseling te hebben. “Ik heb er heel wat gevonden. Vooral de route langs de Zuidlede in Puyenbroeck is prachtig. Als loper heb je tijd om te genieten van de natuur en de wisselende seizoenen. Zo compenseer je op een bepaalde manier toch een beetje het gemis van de landschappen waar je normaal gezien tijdens het reizen van geniet.”

Start van muziekcarrière

Darius Van de Velde (17) zal zich de zomer van 2021 altijd blijven herinneren, want dat was de zomer waar zijn muziekcarrière startte.

“Ik kon dit jaar mijn eerste eigen nummer uitbrengen. Het werd zo veel beter onthaald dat ik had gedacht en dat was fantastisch. Het voelde echt als een eerste stap richting mijn droom om van muziek te leven. De opnames en samenkomsten met mijn producer werden elke keer opnieuw uitgesteld en deze zomer is het eindelijk gelukt”, klinkt het trots.

Darius is al jaren met muziek bezig, maar toen hij twee jaar geleden mocht optreden op Lochristi Zingt Buiten, beet de artiestenmicrobe hem. “Ik ben nu bezig met een volgend nummer en ben mezelf aan het leren muziek te producen. Ik heb ondertussen ook mensen leren kennen die me helpen een videoclip te maken. Ik besef dat het niet makkelijk zal zijn om hier mijn beroep van te maken. Dus mijn prioriteit blijft uiteraard bij mijn rechtenstudies liggen. Maar alle vrije tijd gaat naar de muziek”, vertelt Darius ambitieus.

Eindelijk dat motorrijbewijs

Valerie Lampaert (43) heeft er heel wat bloed, zweet en tranen voor gelaten, maar in 2021 kon ze eindelijk zwaaien met haar motorrijbewijs.

“Het was altijd mijn droom om mijn motorrijbewijs te halen en tijdens de eerste lockdown in 2020 hebben mijn vriend en ik beslist om er voor te gaan.”

De theoretische lessen gingen vlot en het theoretisch rijbewijs was dan ook in een wip behaald. Het praktische gedeelte verliep echter minder vlot voor Valerie. “Zo’n motor is erg zwaar en tijdens het oefenen van de manoeuvres wordt je enorm uitgedaagd. Je moet zelfvertrouwen hebben want als je aarzelt, saboteer je jezelf. Ik ben bij een manoeuvre onderuit gegaan en had een barstje in mijn arm. Ik heb toch doorgezet, maar op het einde van de lessen is mijn bot gewoon geknakt bij een stevig remmanoeuvre. Daardoor had ik drie maanden revalidatie aan mijn broek. Ik heb deze zomer de rijlessen hervat en begin oktober dit jaar heb ik dan toch mijn rij-examen kunnen afleggen. Nu geniet ik dubbel en dik van mijn ritjes op de motor”, vertelt Valerie trots.

Opnieuw samen lunchen

Lidwina Verniers (87) is een vaste gast in het lokaal dienstencentrum ’t Fazantenhof. Al ruim drie jaar komt ze elke middag hier lunchen. Door de verplichte sluiting van de horeca moest ze maandenlang voor haar eigen potje zorgen.

“Ik ben zo blij dat ik niet meer alleen in mijn appartementje moet lunchen. Voor één persoon koken is niet zo leuk. Je moet nadenken wat je gaat klaarmaken en zorgen dat de boodschappen in huis zijn. Ik liet wel regelmatig maaltijden aan huis leveren, maar dan zit je nog steeds alleen aan de keukentafel”, blikt Lidwina terug.

Ze was dan ook ontzettend gelukkig toen de horeca heropende, want ook het restaurant van ’t Fazantenhof viel onder die regeling. “Hier in ’t Fazantenhof lunch ik elke dag met vriendinnen. Terwijl we genieten van ons eten, babbelen we de hele tijd. De sfeer is hier altijd goed aan tafel. Onze mondjes staan niet stil”, knipoogt Lidwina.

“EREBURGERSCHAP IS EEN HELE EER”

Voor onze kersverse ereburger Willem Van Cotthem (86) was de ontvangst van het ereburgerschap vorige maand een topmoment van 2021. “Het is een hele eer als je zo’n moment in je leven mag meemaken”, blikt hij terug.

De gemeenteraad kende de professor in de zomer van 2020 het ereburgerschap toe. Maar door alle coronamaatregelen kon dit nog niet officieel uitgereikt worden. Op 23 oktober 2021 was het dan eindelijk zover en werd professor Van Cotthem door het gemeentebestuur in de bloemetjes gezet.

“Ik vond het helemaal niet erg om te wachten. Ik wist dat de officiële beslissing genomen was, dus het stoorde me niet dat ik mijn oorkonde nog niet aan de muur kon hangen. Maar nu ik hem in handen heb, ben ik er wel heel erg blij mee. Het is een hele eer om tot ereburger benoemd te worden. Er zijn niet veel mensen die dat in hun leven meemaken. Mijn zoons zijn erg fier en dat doet me veel plezier.”

Carrièreprijs

Het ereburgerschap is eigenlijk een Life Time Achievement. Eerder kregen Evy Van Acker, Jonas Van den Steene en Mieke Van Hecke deze titel als erkenning voor hun indrukwekkende carrière. En dus nu ook Em. Prof. Dr. Willem Van Cotthem. Hij was tijdens zijn loopbaan docent plantkunde aan de UGent.

In zijn wetenschappelijk onderzoek naar plantenmorfologie ontwikkelde hij de zogenaamde terracottem-methode, om natuurherstel, herbebossing en groententeelt in woestijngebieden te realiseren. Van Cotthems team van het Laboratorium voor Plantenmorfologie, Systematiek en Ecologie toonde aan dat bepaalde materialen niet alleen aanvullend zijn aan elkaar, maar ook samenwerken. Hun collectief effect was groter dan de som van hun individuele elementen. Het resultaat was een revolutionaire bodemverbeteraar op basis van bepaalde hydroabsorberende elementen, voedingsstoffen en wortelgroeistimulatoren.

“Ik heb in mijn leven het geluk gehad om te mogen doen wat ik gedaan heb. Ik heb steeds de drang gehad om dingen te realiseren. Wat mij het meest bezig hield, is de onrechtvaardigheid. Waarom zijn sommigen zo rijk en anderen zo arm? Waarom puilt hier de koelkast uit, terwijl anderen omkomen van de honger?

Eenvoudige komaf

“Ik kom van een eenvoudige thuis. Mijn ouders hebben hard gewerkt om mij mijn carrière te gunnen. Zij hadden een café en gaven mij een heel wijze levensles: ‘vergeet niet dat de eenvoudige werkman die hier na zijn dagtaak een pintje komt drinken, bijdraagt tot de mogelijkheid dat jij kan studeren.’

Ik heb mijn carrière vanuit een armoedesituatie ontwikkeld en dat draag je altijd mee. Tijdens mijn studies plantkunde stelde ik vast dat er zich een grote hongersnood ontwikkelde en honderdduizenden mensen stierven van honger in Bangladesh en Indië. Ik wilde vanuit mijn positie zoeken naar mogelijkheden om die mensen te helpen. Zo is terracottem ontstaan. Vervolgens wilde ik een methode ontwikkelen zodat ook de armste mensen voor hun eigen voedsel kunnen zorgen, zonder hulp van buitenaf. Dat werd het containertuinieren. Met deze techniek is het mogelijk om ook op een balkon op de 17de verdieping voedsel te kweken”, blikt Van Cotthem terug op zijn uitzonderlijke carrière.