Fier op vrijwilligers - Gemeente Sint-Michielsgestel

Fier op

vrijwilligers

Gemeente Sint-Michielsgestel

Een gemeente vol vrijwilligers Vorig jaar bestond de gemeente Sint-Michielsgestel 25 jaar. Om dit te vieren zijn diverse inwoners geïnterviewd die iets te maken hadden met het getal 25. Die interviews zijn geplaatst in weekblad De Brug en geven samen een mooi beeld van onze dorpen en onze gemeente. Telkens als ik deze verhalen voorbij zag komen, viel me één ding in het bijzonder op. Namelijk dat bijna alle geportretteerden een belangeloze en vrijwillige bijdrage leveren aan het samenleven in onze dorpen.

Dit vaak naast een druk bestaan met werk en een gezinsleven. Dat klaarstaan voor elkaar kenmerkt onze gemeente én vooral onze inwoners ten voeten uit.

Rijk aan natuurlijke hulpbronnen

We zijn een gemeente die ontzettend rijk is aan natuurlijke hulpbronnen. En dat terwijl we in ons grondgebied niet eens daadwerkelijk olie uit de grond pompen of mineralen winnen.

We zijn rijk aan hulpbronnen omdat we in al onze kernen zo ontzettend veel mensen kennen die bereid zijn iets te doen voor anderen en voor elkaar. Of het nu gaat om af en toe koffieschenken voor onze senioren of dagelijks bezig zijn voor een sportvereniging. Ieder draagt zijn of haar steentje bij.

regenwater. Ook dit zijn vrijwilligers die met hun inzet bijdragen aan onze dorpen, nu en gericht op de toekomst.

Groot kapitaal

Het zijn al deze vrijwilligers die ervoor zorgen dat het in onze gemeente zo fijn wonen en leven is. Dat tal van verenigingen, initiatieven en clubs een bestaansrecht hebben. Dat er activiteiten zijn, dat er sprake is van samenzijn.

Op die manier zijn vrijwilligers zowel de smeerolie als de smaakmakers van de samenleving.

Handen uit de mouwen

Het werk van vrijwilligers staat overigens niet stil; het ontwikkelt zich met de tijd mee. Anno nu zijn andere onderwerpen belangrijker dan jaren geleden het geval was.

Als gemeente én als gemeenschap kijken we bijvoorbeeld steeds meer om naar onze leefomgeving. En dat is maar goed ook.

We realiseren ons steeds meer dat onze omgeving waardevol is. Dat we haar moeten koesteren en er zuinig mee moeten omgaan. We willen meer doen om ons milieu te beschermen, ons mooie landschap te versterken of ons voor te bereiden op weersextremen als gevolg van een veranderend klimaat.

Gelukkig kunnen we ons, ook als het gaat om deze onderwerpen, rijk rekenen met vele inwoners die samen met de gemeente of met elkaar de handen uit de mouwen steken.

Een mooi voorbeeld hiervan zijn de meer dan 100 zwerfafvalpakkers die we er in een paar jaar hebben bijgekregen. Of de vele initiatiefgroepen die zich bezighouden met duurzame energie of het opvangen van

Ook de komende jaren blijft vrijwilligerswerk een grote rol spelen als we het prettige woon- en leefklimaat in onze gemeente willen behouden.

Denk bijvoorbeeld aan de vergijzing. Met een groeiende groep ouderen ligt eenzaamheid snel op de loer.

Een probleem dat we pas echt de wereld uit kunnen helpen als we er met z’n allen de schouders onder zetten.

Als we allemaal ons steentje bijdragen, dan houden we onze dorpen bloeiend en boeiend.

Dan kunnen we samen de smeerolie zijn die zo nodig is!

In de spotlights

Met deze speciale uitgave willen we alle vrijwilligers in onze gemeente bedanken voor hun inzet. Daarvoor zetten we een aantal van hen in de spotlights. Met hun verhalen hopen we nog meer mensen te inspireren om zelf ook actief te worden. Daarnaast vieren we binnenkort samen met onze vrijwilligers dat we trots zijn op hen en op het werk dat zij doen.

Met elkaar en voor elkaar.

Peter Raaijmakers Wethouder

Fier op vrijwilligers

Inhoud 4

Volle agenda, veel energie

5

Daar doe je het voor; blije gezichten om je heen

6

Bertje bellen

Colofon Fier op

vrijwilligers

is gemaakt door vrijwilligers, in samenwerking met Gemeente Sint-Michielsgestel en Bint Welzijn.

Gemeente Sint-Michielsgestel Meanderplein 1, Sint-Michielsgestel gemeente@sint-michielsgestel.nl www.sint-michielsgestel.nl (073) 553 11 11

Interviews:

Annette François, Toon van der Hofstad, Pauline Slaa, Leo van de Wouw

Overige teksten:

7

Gemeente Sint-Michielsgestel, Bint Welzijn

To be or not to be

Foto’s:

Mariëtte van Eck, Rien den Otter

Opmaak:

Jan en Jan Media

8

Wie zorgt er voor de mantelzorger?

Druk:

Janssen/Pers Rotatiedruk

Verspreiding:

Jan en Jan Media

Oplage:

9

Niets moet en alles kan

10

Alles moet groeien

11

Luisterend oor voor mensen zijn

11.000 exemplaren, huis-aan-huis verspreid in: Berlicum, Den Dungen, Gemonde, Halder, Maaskantje, Middelrode, Sint-Michielsgestel.

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de gemeente Sint-Michielsgestel. Aan deze uitgave kunnen geen rechten worden ontleend.

3

4

Fier op vrijwilligers

Volle agenda,

veel energie Leeftijd: 22 jaar Woonplaats: Den Dungen Gezinssituatie: Woont nog thuis Vrijwilligerswerk: Bestuurslid Judoclub Yushi Ghasi en hoofdman van Gilde Sint Catharina

Jelle Geerts

Volle agenda

Je kunt rustig zeggen dat Jelle het druk heeft. Hij studeert Technische Bedrijfskunde in Eindhoven, werkt parttime bij de Jumbo, doet vrijwilligerswerk bij Judoclub Yushi Ghasi en is hoofdman van Gilde Sint Catharina. “Het is lastig om de balans te houden tussen al mijn activiteiten en mijn studie, maar het geeft ook veel energie”, aldus Jelle. “Mijn ervaring is, dat als je te veel vrije tijd hebt er niks meer uit je handen komt. Voor mij werkt het goed, zo’n volle agenda.” Op de vraag waarom hij vrijwilligerswerk doet, antwoordt hij: “Het is me met de paplepel ingegeven.

En naast dat stukje opvoeding zit het in mijn genen. Ik heb het overigens nooit gezien als vrijwilligerswerk. Ik zie het meer als iets wat je doet om een dorpssamenleving in stand te houden en om voor verenigingen te doen wat ze voor jou gedaan hebben.

Voor mijzelf ziet ik het als persoonlijke ontwikkeling en groei ik ervan als persoon.”

Jeugd laten sporten

Yushi Ghasi is een sportvereniging waar veel kinderen en jongvolwassenen bij aangesloten zijn. Jelle doet er een gedeelte van het secretariaat en hij assisteert bij de training. Jelle: “Ik vind het belangrijk om de jeugd te laten sporten.” Bij het Gilde is hij zo’n elf jaar geleden ingestroomd via een oproep in het blad De Ware Jacob.

Hij voelde zich er thuis en is op twintigjarige leeftijd door omstandigheden vervroegd hoofdman geworden, onder begeleiding van het bestuur. Het Gilde maakt gebruik van een gebouw aan de Paterstraat dat beschikbaar kwam toen er sportverenigingen gingen fuseren. Jelle: “Het is een gebouw met goede voorzieningen en daar zijn we heel blij mee. En, we hebben genoeg hulp bij het onderhoud ervan.”

Ruim 400 jaar

Jelle: “Mijn tip is, kijk eens op de website van ons Gilde.” Daarop is te lezen: Op het terrein zijn 3 schietbomen voor de kruisboog, een boom met 2 schietbakken voor geweer en 2 jeu de boules-banen.

Binnen in het gebouw is een handboogbaan en een schietbaan voor luchtbuks en lasergeweer. Het Dungense gilde Sint Catharina bestaat al ruim 400 jaar. Het gilde heeft activiteiten voor de eigen leden, zoals het schieten met kruisboog of geweer en jeu de boules. Hoogtepunt is het jaarlijkse koningsschieten. Bij belangrijke gebeurtenissen en evenementen die in Den Dungen plaatsvinden geeft gilde Sint Catharina acte de présence. Gekleed in de gildekostuums en omhangen met het traditionele gildezilver wordt dan onder trommelgeroffel de vendelgroet gebracht. Ook buiten Den Dungen is het gilde actief, deelname aan gildedagen van Kring Dommelgroep en Kring Maasland en aan diverse toernooien.

Ook voor jongeren

Jelle: “Doordat we laten zien dat het Gilde er ook is voor jongeren, krijgen we ook aanwas van jongeren. Dit gaat onder andere via de website Sjors Sportief, een site die per plaats laat zien wat verenigingen te bieden hebben. Verder hebben we goede contacten met basisscholen waarbij we de leerlingen uitnodigen om eens een middag te komen kijken naar onze accommodatie en kennis te maken met het Gilde. Ik vind het leuk om mee te helpen bij een middag met Gilde activiteiten.

We hebben veel binding met het Oranjecomité in Den Dungen maar ook met Stichting ‘t Oude Ambacht en we hebben ons in het verleden ook beziggehouden met het Kapelleke op de Keer voor de instandhouding en de traditie. Tegenwoordig speelt het Gilde daar nog steeds een rol in.”

Fier op vrijwilligers

5

Evelien van der Heijden-van de Loo

Daar doe je het voor;

blije gezichten om je heen

Leeftijd: 36 jaar Woonplaats: Gemonde Gezinssituatie: Getrouwd, moeder van twee kinderen Vrijwilligerswerk: B estuurslid De Stek Gemonde, geeft een dag zwemles in Boxtel

Sinds drie jaar is Evelien van der Heijden (36), geboren en getogen in Gemonde, bestuurslid van het dorpshuis De Stek. “Je kunt aan de zijlijn blijven staan of je schouders eronder zetten,” zegt ze. “Ik vind het heel belangrijk dat ons dorp leefbaar blijft voor oud én jong. De Stek gaat daar zeker aan bijdragen.”

In de Sint-Lambertusschool krijgt het nieuwe dorpshuis langzaam vorm. De klaslokalen krijgen een andere indeling en er wordt een flink stuk met een aparte ingang aangebouwd. De bar en het keukentje kunnen al aangewezen worden, verder belooft de hoge, grote ruimte veel. Het is de bedoeling dat er multifunctionele vertrekken komen en een gezellige huiskamer. “Er is zoveel mogelijk,” vertelt Evelien enthousiast. “Hobbyclubs kunnen elkaar ontmoeten, vergaderruimte kan gehuurd worden. Een biljartclubje en judolessen zijn al in beeld. Doordat de huidige gymzaal erbij betrokken wordt, kunnen er naast sportactiviteiten ook festiviteiten voor grotere groepen komen, bijvoorbeeld een theatervoorstelling.

Alle activiteiten waarbij mensen elkaar ontmoeten willen we zo mogelijk realiseren. En dat is heel belangrijk in Gemonde.

Er worden hier al lange tijd geen nieuwe huizen gebouwd en er zijn veel forenzen. Zo’n dorp zou kunnen inslapen en dat proberen wij met De Stek te voorkomen.”

Vrijwilliger

De zeven bestuursleden en nog veel meer mensen die in verschillende commissies zitten, zijn vrijwilliger en werken samen met professionals van de gemeente, Kindcentrum Montis en alle werknemers die de bouw realiseren. Evelien heeft twee jonge kindjes en een labrador-in-opleiding thuis.

Zij is praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk en geeft op zaterdag zwemles. “Dat doe ik al twintig jaar met veel plezier bij de Reddingsbrigade in Boxtel. Tot voor kort deed ik daarnaast allerlei commissiewerk voor de zwemvereniging. Nu ga ik er nog die ene dag naar toe. Ik ben aan mijn bestuurslidmaatschap van De Stek enkele uren per week kwijt. Gelukkig kunnen we elkaar nu lijfelijk weer ontmoeten. In de coronatijd moest dat digitaal en dat werkt toch minder spontaan.”

Instanties

De plannen krijgen alle ondersteuning van de gemeente. School en dorpshuis blijven eigendom van gemeente Sint-Michielsgestel.

“We krijgen veel enthousiaste reacties uit de dorpsgemeenschap,” vertelt Evelien. “Op de website is een ideeënbus en daar kan iedereen zijn of haar idee kwijt. Ook bijdragen in welke vorm ook

zijn daarin te vinden. Veel mensen hebben er zin in. En daar doe je het voor: blije gezichten om je heen als er een mooi programma komt. Mensen willen dan misschien blijven wonen of terugkomen als ze eerder naar elders verhuisd zijn. Ook Bint houdt de vinger aan de pols. Mogelijkheden te over!”

Zij straalt uit wat ze ook verwoordt: dit werk geeft energie. Samen aan iets moois bouwen. Op de vraag waar ze tegenaan loopt, moet ze nadenken. “Misschien wel de afwachtende opstelling van vaak oudere dorpsbewoners. ‘We moeten het nog maar zien,’ is het dan.

Maar de tijd zal het leren,” vervolgt ze strijdlustig. “Het is een prachtig project!”

6

Fier op vrijwilligers

Bert Sterks

Leeftijd: 66 jaar Woonplaats: Sint-Michielsgestel Gezinssituatie: Getrouwd, twee kinderen Vrijwilligerswerk: Vrijwilliger bij voetbalvereniging SCG’18

Donderdagmiddag rond 16.00 uur. Op één van de velden van voetbalvereniging SCG ’18 zijn wat jongens een balletje aan het trappen. Op de vraag of ze Bert Sterks ook hebben gezien, zegt één van de jochies: “Oh je bedoelt Bertje….die fietst hier ergens rond.”

En ja hoor, daar komt Bert al aangefietst. In het materiaalhok maakt hij snel een kop koffie en thee. Je merkt dat hij op eigen terrein is; alles gaat snel en efficiënt. Nou is hij niet de grootste, maar waarom noemt (bijna) iedereen die iets wil of hem nodig heeft hem Bertje? Bert weet dat zelf ook niet: “Dat is door de jaren heen zo gegroeid.” Hij was actief in de bouw tot hij zo’n acht jaar geleden op non-actief kwam te staan. Achter de geraniums zitten was niets voor deze actieveling. Dochterlief voetbalde al bij SCG ’18 en daarmee was Bert snel gevonden. Wat begon als een “klusje bij de club” groeide al snel uit tot een reeks van activiteiten waarvoor de club bij Bert kon aankloppen.

Druk schema

Bert neemt zijn schema van de week even door. Op de dinsdag na, is alles SCG ’18 wat de klok slaat. Een greep uit die activiteiten: ballen oppompen en klaarleggen voor de trainingen, de velden indelen, velden schoonmaken, toezicht houden, gastheer zijn voor bezoekende clubs. Omdat Bert vroeger zelf gevoetbald heeft, was het spelletje hem niet vreemd. Daarom kon hij ook optreden als jeugdleider voor verschillende jeugdteams. Zo heeft hij de nodige pubers zien opgroeien tot jongvolwassenen. Kortom, Bert doet te veel om op te noemen. Iedereen heeft zijn telefoonnummer: van leverancier tot

Bertje

bellen

bestuur. Een veel gehoorde kreet is dan ook: “Even Bertje bellen!”

Gelukkig hoeft hij het niet alleen te doen. Bij de club zijn zeker zo’n twintig vrijwilligers actief die de velden en het groen rond het complex in uitstekende staat houden.

Vrijwillig is niet vrijblijvend

Je mag best zeggen dat Bert getrouwd is met de club. Hoe kijkt zijn vrouw aan tegen dit tweede huwelijk? Bert: “Mijn vrouw werkt nog in de zorg maar ik heb haar al gewaarschuwd dat als ze met pensioen gaat, ze zeker iets van vrijwilligerswerk moet gaan doen.

Want anders is het leven saai.” Op donderdag, als de veteranen spelen, wil hij nog wel eens meedoen. De derde helft is daar heel erg belangrijk. “De gezelligheid op de club maak je tenslotte samen”, vindt hij. Als in de kantine de housemuziek op orkaansterkte staat, vinden we Bert en zijn collega vrijwilligers vaak terug bij het materiaalhok, waar ze in alle rust een pilsje kunnen pakken.

Bert krijgt veel waardering van de spelers en het bestuur van de club. Zoals hij zelf zegt: van jong tot oud. Hij wordt niet snel boos.

Maar áls hij een waarschuwing geeft dan kun je daar maar beter naar luisteren. Want dan is Bertje gewoon de baas. Bert kan blijven vertellen over zijn cluppie en over de zaken die er allemaal te doen zijn bij de vereniging. Op de valreep laat hij nog een mailtje van één van de spelers zien dat binnenkomt op zijn telefoon: “We trainen vanavond toch niet hè Bertje?”

Fier op vrijwilligers

To be or

not to be

Leeftijd: 46 jaar Woonplaats: Sint-Michielsgestel Gezinssituatie: Getrouwd en één dochter Vrijwilligerswerk: Vrijwilliger bij o.a. OK Toneel

Deze zin uit het beroemde toneelstuk Hamlet van William Shakespeare is op het lijf geschreven van Lieke Smolders- de Ridder. Zij is “geïnfecteerd” met het toneelvirus door haar ouders die al een mensenleven lid zijn van toneelvereniging OK Toneel.

Een eerste rol als Zwarte Piet was genoeg om ook haar liefde voor het theater te bezegelen. Door de jaren heen werd duidelijk dat een rol achter de schermen Lieke nog veel beter beviel. Als producent is zij inmiddels verantwoordelijk voor alles wat er rondom voorstellingen moet worden geregeld. En dat is heel veel: repetitieruimtes, decor en kostuums, overleg met regie en spelers, van flyers en affiches tot overleg met weekblad de Brug.

Het regelen zit Lieke in het bloed. En perfectionistisch als ze is, moet ze regelmatig alle zeilen bijzetten. Als voorzitter van OK Toneel loodste zij de club door de moeilijke Coronatijd.

Lieke: “Twee keer een première verzetten is geen lolletje.

Houd dan maar eens spelers, sponsors en je publiek enthousiast.”

Zwarte Piet

Die eerste rol als Zwarte Piet bij OK Toneel kwam trouwens niet uit de lucht vallen. Lieke was maar liefst 25 jaar lang betrokken bij de organisatie van de intocht van de goedheiligman in SintMichielsgestel. De twinkeling in haar ogen als zij hierover vertelt, spreekt boekdelen: “De blije gezichten van kinderen maar ook van de ‘grote mensen’ geven je de waardering die je als vrijwilliger af en toe eens nodig hebt.”

Carnaval

Lieke is met Carnaval te vinden in de kroegen van SintMichielsgestel. Als lid van de carnavalsvereniging ‘de Meute’ blies zij tot voor kort de bariton. Maar omdat ze niet voor half werk gaat, heeft ze keuzes moeten maken. De bariton is daarom even aan de wilgen gehangen. Ook om tijd te maken voor een volgend vrijwilligersklusje dat zich aandiende: het 11/11-bal. Er werd in het dorp gemord dat dat niet meer echt gezellig was. Daarom is Lieke samen met een clubje andere mensen enthousiast aan de slag gegaan en heeft het 11/11-bal nieuw leven ingeblazen.

Positieve regelaar

Zoals gezegd: regelen en organiseren dat zit Lieke in het bloed.

Haar positieve instelling maakt dat zij op heel veel plekjes in Sint-Michielsgestel te vinden is. Valkuilen zijn er ook.

Lieke: “Juist als je dingen goed wilt doen moet je oppassen dat je niet alle dingen zélf doet. Dan moet je kunnen delegeren en op elkaar vertrouwen.”

Iets wat ze de afgelopen jaren wel geleerd heeft.

Gelukkig kan zij haar dagen grotendeels zelf invullen en vanuit huis een hoop regelen. Er wordt vast nog vaak een beroep op haar gedaan om als vrijwilliger een bijdrage te leveren aan een gezonde en fijne (Gestelse) samenleving.

Lieke Smolders-de Ridder

7

8

Fier op vrijwilligers

Desiree Tooren Leeftijd: 51 jaar Woonplaats: Middelrode Gezinssituatie: Woont samen met man en twee kinderen Vrijwilligerswerk: Stichting Levina Janna

Wie zorgt er voor

de mantelzorger?

Tijdens ons gesprek aan de keukentafel bij Desiree in Middelrode, parkeert haar vader zijn auto op de oprit. Hij is net geopereerd, maar heeft alweer boodschappen gedaan. Hij zet twee pakken melk in de keuken en gaat dan naar zijn eigen huisje, achter het huis waar Desiree woont met haar man en twee kinderen. De voormalige garage is nu een prachtige mantelzorgwoning, van alle gemakken voorzien. Gebouwd voor haar ouders, zes jaar geleden.

Desirees moeder had in korte tijd een aantal tia’s gehad en had steeds meer hulp nodig. Haar vader verzorgde haar dag en nacht.

Desiree hielp waar mogelijk. “We wilden graag dat mijn ouders zelfstandig konden blijven wonen, maar dat kon niet meer in de eengezinswoning waar zij woonden. Mijn moeder kon bijvoorbeeld niet meer zelfstandig douchen en traplopen. Toen stelde mijn man voor om de garage te verbouwen tot mantelzorgwoning. Zo konden mijn ouders samen blijven wonen en konden wij een oogje in het zeil houden en bijspringen waar nodig.”

Meer dan logisch

De zorg voor haar moeder werd steeds intensiever. Desiree vond het niet meer dan logisch dat zij steeds meer zorgtaken overnam van haar vader. Totdat iemand haar ‘mantelzorger’ noemde.’ “Ik had dat nog nooit zo bekeken, het spreekt toch voor zich dat je voor je ouders zorgt als dat nodig is? Vanaf dat moment ging ik anders naar mezelf kijken. En ook naar de mensen om me heen. Er zijn zo veel mensen die zorgen voor hun naasten. Maar wie zorgt er voor de mantelzorger?”

Mantelzorgers in het zonnetje

Door haar eigen ervaring groeide de behoefte om meer aandacht te krijgen voor mantelzorgers. Ze richtte de stichting Levina Janna op, vernoemd naar haar moeder, die vorig jaar helaas is overleden.

Met haar stichting zet ze mantelzorgers in het zonnetje.

Ze bezorgt hen een bloemetje of organiseert een compleet dagje uit.

Maar het is veel meer dan dat. Desiree biedt een luisterend oor aan mantelzorgers en hun naasten. “Dit echte contact is zo belangrijk.

Ik vraag hen wat ze leuk vinden om te doen en hoe ze zich kunnen ontspannen. Dit zijn vaak de dingen die ze nu niet meer doen, omdat alle tijd en aandacht uitgaat naar degene voor wie ze zorgen.

Op basis van dit gesprek organiseer ik een uitje. Dat kan bijvoorbeeld een massage zijn, of een museumbezoek. Het hoeft niet iets groots te zijn, ik wil ze juist laten ervaren hoe fijn het is om weer iets leuks te doen. Iets wat ze zelf ook kunnen doen.

En één keer per jaar organiseren we met vele vrijwilligers een dag voor meerdere mantelzorgers bij elkaar.”

Liefde, vreugde en energie

Op de vraag wat dit bijzondere vrijwilligerswerk haar brengt hoeft Desiree niet lang na te denken. “Liefde, vreugde en energie.

Ondanks dat het soms ook best zwaar is. Soms kom ik schrijnende situaties tegen die mij niet loslaten. In veel gevallen kan ik niet meer doen dan luisteren. Maar soms kan ik ook praktische hulp bieden. Zo weten mensen vaak niet de goede loketten te vinden bij de gemeente of andere instanties. Ik kan ze dan op het juiste spoor brengen. Mantelzorgers mogen veel meer in het licht komen, zodat het makkelijker voor hen wordt om aan de bel te trekken.”

Desiree eindigt haar verhaal met een oproep: “Kijk om je heen, wat speelt er bij de mensen in jouw omgeving? Vraag je eens af wat jij kunt betekenen voor mantelzorgers. Dat hoeft niet groot te zijn, een kopje koffie en een luisterend oor is vaak al genoeg.”

Fier op vrijwilligers

9

Niets moet en alles kan Leeftijd: 66 jaar Woonplaats: Sint-Michielsgestel Gezinssituatie: Getrouwd, uitwonende kinderen, een kleinzoon Vrijwilligerswerk: Sociale tuinderij De Scheve Schup

Tuinderij De Scheve Schup ligt op een idyllische plek op landgoed Haanwijk in Halder, omringd door een middeleeuwse muur en eeuwenoude bomen. Dwars door de tuinderij loopt een oude dijk die deel uit maakt van de Linie 1629. Geertjan Gallé ontvangt me in het gebouwtje op de tuinderij. “Hier stond een vervallen schuur die we helemaal opnieuw hebben opgebouwd”, vertelt hij met een glimlach. “Er is geen timmerman aan te pas gekomen. Als je gebruik maakt van elkaars kennis en kunde, kom je er samen wel uit.”

Geloof in eigen kracht

Het geloof in eigen kracht is tekenend voor Geertjan. “Iedereen kan zijn steentje bijdragen op de tuinderij. De mensen komen om diverse redenen. Dat kan dagbesteding zijn, stage, of gewoon om lekker je hoofd leeg te maken na een drukke dag op kantoor. Er is altijd wel iets te doen. Je kunt hier bouwen, houthakken, schoffelen of de dieren verzorgen. Niets moet en alles kan.”

Apetrots

Zeven jaar geleden kwam Geertjan in aanraking met De Scheve Schup, die toen nog in Vught zat. Hij bezocht de tuin met leerlingen van Kentalis, de school voor speciaal onderwijs waar hij werkt als docent horeca. Hij was meteen enthousiast en werkt sindsdien als vrijwilliger in de tuinderij. In 2019 verhuisde De Scheve Schup van Vught naar Haanwijk. In drie jaar tijd hebben Geertjan en vele anderen van een braakliggend veld een bloeiende tuinderij weten te maken. “Ik ben apetrots op wat we hebben bereikt en dat ik hier mag werken.”

De sociale betrokkenheid zat er al vroeg in bij Geertjan. Als kind ontfermde hij zich over zijn gehandicapte broertje. “Hij was zwaar mentaal beperkt, en zou niks kunnen leren. Maar daar legde ik mij niet bij neer. Ik keek naar wat hij wél kon en heb hem geleerd zoveel mogelijk zelfstandig te worden.”

Na aan het hart

Het speciaal onderwijs ligt hem na aan het hart. Toch komt daar binnenkort een einde aan, want Geertjan gaat in juli, na 45 jaar onderwijs, met pensioen. Dan heeft hij nog meer tijd om te besteden aan zijn vrijwilligerswerk. Naast De Scheve Schup zet hij zich ook in voor de stichting Care bag, die hij samen met zijn vrouw Ineke heeft opgericht. Deze stichting helpt vrouwen die een borstamputatie hebben ondergaan. De Care bag is een gehaakt tasje waar de drain voor het wondvocht in past en dat onzichtbaar onder de kleding gedragen wordt. De tasjes worden door vrijwilligers gehaakt en gratis beschikbaar gesteld.

Geertjan Gallé Niet stilzitten

Geertjan is ook actief als decorbouwer bij de lokale toneelvereniging en in de zomermaanden is hij, als manusje-vanalles, te vinden op de camping in Duitsland. En daarnaast vindt hij ook nog tijd om een dag in de week op zijn kleinzoon te passen.

Waar hij de energie vandaan haalt? “Als klein jongetje kon ik al niet stilzitten en hielp ik “s ochtends eerst de koster in de kerk zodat ik “s middags een paar uur in de klas kon zitten. Zo ben ik nu eenmaal en daar ben ik blij mee.”

10

Fier op vrijwilligers

Luuk Kappen

Leeftijd: Woonplaats: Gezinssituatie: Vrijwilligerswerk:

29 jaar Berlicum Getrouwd, vader van baby Finn Voorzitter en begeleider Scouting Berlicum

Hij staat stevig in zijn schoenen, Luuk Kappen (29) en dat moet ie ook wel. Hij is psychiatrisch verpleegkundige bij Reinier van Arkel en in zijn vrije tijd voorzitter van Scouting Berlicum. Ruim honderd pupillen vinden iedere week hun weg naar het onderkomen van Scouting aan de Westakkers in Berlicum, ‘de blokhut’ genoemd.

Luuk en zijn staf zorgen ervoor dat alles voor de verschillende leeftijdsgroepen op rolletjes loopt.

Op deze vrijdagavond staat er gefrituurde kip op het menu. Koken is de activiteit van de Explorers, de oudste groep in de leeftijd van 15 tot 18 jaar. Luuk: “Zij hebben zelf alles verzorgd, ik weet niet eens wat we eten. Ze bedenken het gerecht, zoeken het recept op en doen de boodschappen. Iedere keer zijn er twee verantwoordelijken, maar iedereen doet mee. Dát is nu het sterke van scouting: we leren de leden samen te werken, verantwoordelijkheid te dragen en dat alles leidt tot emotionele ontwikkeling.”

De groep besluit dat buiten koken met dit lekkere weer eigenlijk heel tof is en ze sjouwen tafels, gasstellen en pannen naar buiten.

In de andere hoek van het grote grasveld verzamelen de scouts in de leeftijd van 11 tot 15 jaar zich. Twee stafleden vertellen aan de kring wat voor activiteit er vanavond is. Bosspelletjes op Seldensate!

De groep zwermt uit naar de fietsen en vertrekt.

“Ook hier is er meegedacht en voorbereid door de leden,” zegt Luuk. “Naarmate ze ouder worden, dragen ze meer verantwoordelijkheid. Dat groeit tenslotte uit tot leiderschap.”

Hij vertelt dat hij zelf als jongetje van 10 in aanraking kwam met scouting door een neefje dat hem op sleeptouw nam. Hij doorliep de hele cyclus en dat mondde zes jaar geleden uit in het voorzitterschap.

Eropuit

Behalve de wekelijkse bijeenkomsten zijn er drie of vier weekenden per jaar waarin de oudste groepen eropuit trekken. Ieder jaar is er ook een zomerkamp. Zeven dagen lang vermaken ze zich in soms verre oorden. Luxemburg, Tsjechië, Londen, Duitsland en België zijn al aangedaan. De allerjongsten, de bevers van 4 ½ tot 7 jaar en de welpen van 7 tot 11, oefenen al met één overnachting. “Stap voor stap,” zegt Luuk. “Alles moet groeien.” Eveneens toont scouting maatschappelijke betrokkenheid. De leden dragen kransen en fakkels tijdens de dodenherdenking, begeleiden springkussens op Koningsdag en helpen mee met de Avondvierdaagse om maar iets te noemen.

Voorzitterschap

Je zou het bijna vergeten maar naast het begeleiden van alle activiteiten hanteert Luuk ook de voorzittershamer. “Van een hamer is geen sprake, we kennen weinig hiërarchie. Ik ben het eerste aanspreekpunt naar buiten toe en zorg ervoor dat het bestuur draait,” zegt hij. “We willen heel transparant zijn. Als ouders

Alles moet

groeien

bijvoorbeeld een andere visie hebben op de begeleiding, gaan we in gesprek.” Hij vertelt dat de leden heel divers zijn. Populaire jongetjes of meisjes, stillere en bescheidener leeftijdsgenootjes; iedereen trekt met elkaar op. En daar zitten ook wel eens kinderen met rugzakjes bij. “Die betrekken we er heel goed bij. Maar soms moeten we tot de conclusie komen dat het niet gaat.”

Digitale tijdperk

Luuk ziet door de jaren heen wel veranderingen. “De invloed van het digitale tijdperk is merkbaar. Kinderen zijn minder gewend gesprekken te voeren, hebben het vaak ontzettend druk met verschillende hobby’s en vinden het moeilijker rust te vinden.

Daarin proberen wij ze bij te sturen. Want wat is mooier dan met de nieuwe generatie op te trekken en ze handvatten aan te reiken om stevig in het leven komen te staan?”

Fier op vrijwilligers

11

Luisterend oor voor mensen zijn Leeftijd: 73 jaar Woonplaats: Sint-Michielsgestel Gezinssituatie: Getrouwd Vrijwilligerswerk: Vrijwilliger bij ouderen, mantelzorger via Bint Na haar pensionering kreeg Ria via een huisarts heel snel de vraag “of ze eens bij iemand wilde langsgaan.” Eerst legde ze die bezoeken eens in de acht weken af, maar langzamerhand werd dat steeds vaker. Op het laatst bezocht ze haar contacten iedere week en soms zelfs twee keer in de week. Ook via kennissen kwam ze in contact met ouderen. Door haar ervaring in het maatschappelijk werk is ze op de hoogte van regels en protocollen en kan ze soms terugvallen op oud-collega’s. Ria: “Ik doe vrijwilligerswerk om twee redenen. Enerzijds omdat ik vind dat ik iets moet doen voor anderen zolang ik dat nog kan. Anderzijds wil ik een luisterend oor voor zijn mensen die dat nodig hebben.

Het levert me heel veel voldoening op. Er te kunnen en mogen zijn voor een ander geeft mij een goed gevoel.”

Eenzaam

Ria: “Iedere situatie is weer anders. Sommige mensen hebben geen familie terwijl anderen dat wel hebben. Dat bepaalt al voor een groot deel wat je met mensen bespreekt en onderneemt.

Ik heb gemerkt dat als mensen heel eenzaam zijn, ze ook moeite kunnen hebben met bijvoorbeeld naar de dokter gaan. Het is niet meteen mijn eerste insteek, maar daar moet natuurlijk wel een oplossing voor gevonden worden. Het kan dan zijn dat ik dat samen met iemand doe. Soms haal ik er een instelling bij, uiteraard met toestemming van de persoon zelf. Ik kijk wat er mogelijk is of ga zoeken naar wat mogelijk is. En het komt ook voor dat dingen echt niet op te lossen zijn. Dat moet je ook kunnen accepteren.”

Goede match

Ria’s contacten lopen via Bint Welzijn. “Ik krijg vanuit hen altijd ondersteuning als dat nodig is. Soms heb ik bijvoorbeeld een hele duidelijke vraag. Dan kan een ouderenwerker van Bint langsgaan en met die persoon een gesprek voeren. Of we hebben een gezamenlijk gesprek. Ook ben ik via hen verzekerd, mocht er eens iets gebeuren. Ik maak geen verslagen maar ik houd Bint wel op hoogte van hoe een en ander verloopt. Ik heb een goede match met Bint en we zoeken dingen samen uit. Jammer genoeg zijn de meeste mensen waar ik kwam in een paar jaar tijd overleden.

Zo’n anderhalf jaar geleden is mijn laatste contactpersoon van 96 overleden en toen kwam corona. Ik dacht: even wat rust is ook niet erg. Maar dat corona zo lang zou duren, had niemand verwacht. Nu kan het weer. Toen er weer een bijeenkomst werd

Ria van Kaathoven

georganiseerd, heb ik dan ook direct aangegeven dat ik graag weer aan de slag wilde. Dat leverde weer nieuwe contacten op en inmiddels ben ik alweer bij een paar mensen langs geweest.

Ik geniet daarvan; het geeft voldoening als mensen blij zijn.

We zijn voorzichtig begonnen om elkaar te leren kennen.

Zo komen we erachter of ik bij hen pas. Soms pas ik niet bij iemand en dat mag ook worden gezegd.”

Binding

Ria: “Het mooie aan dit vrijwilligerswerk is dat je echt een band met mensen opbouwt. Zeker als je iemand langere tijd bezoekt.

Ik had bijvoorbeeld negen jaar contact met een mevrouw van 96.

Zij voelde zich heel alleen en dan is die binding veel sterker dan bij andere mensen waar ik kom. Met sommige mensen deel ik ook mijn eigen verlies, omdat hun ervaring vergelijkbaar is. Ik merk dan dat je verlies van mensen niet kunt oplossen, maar door mijn eigen ervaring kunnen we er wel over praten. Ik weet zelf wat verliezen is. En dan gaat er toch ergens een deurtje open.”

Bint Ontmoet en Ondersteunt!

Vreemd woord is dat eigenlijk: vrijwillig. Volgens de Dikke van Dalen betekent vrijwillig: ongebonden, niet gedwongen, belangeloos. Met name op dat laatste begrip zou ik nog wat verder willen inzoomen. In onze samenleving kan niet alles door professionals worden uitgevoerd, zouden we ook niet moeten willen! Juist nu vraagt onze samenleving om een grote mate van betrokkenheid en dan het liefst belangeloos. Denk aan al die vrijwilligers die belangeloos binnen verenigingen, in de zorg maar ook in de buurt hun steentje bijdragen. Als welzijnsorganisatie onderkent Bint als geen ander het belang van vrijwilligerswerk. Dagelijks ervaren wij de kracht van het legioen dat zich zonder enig “gewin” inzet voor de medemens. Belangeloos!

Rita van de Wouw, directeur

Ik coördineer de dagbesteding in Berlicum. Om een goed contact te krijgen met deelnemers hebben de betrokken vrijwilligers allemaal een belangrijke dosis inlevingsvermogen, humor en begrip nodig. Het zijn de vrijwilligers die de verbinding maken met de deelnemers. Ik zie daarbij een belangrijk verschil in het contact tussen professionals en deelnemers enerzijds en vrijwilligers en deelnemers anderzijds. Vrijwilligers delen elkaars taal of dialect, kennen de dorpelingen en de historie van het dorp. Dat maakt dat er eerder een natuurlijkere verbinding ontstaat tussen deelnemers en vrijwilligers dan met professionals.

Daphne Buitenwerf, sociaal werker ouderenwerk

Ik stuur diverse vrijwilligersdiensten binnen Bint aan en heb ook direct contact met een aantal zelfstandige vrijwilligersorganisaties. Mijn rol bij de Bint initiatieven, zoals Buurtbemiddeling en Formulierenbrigade is vooral die van kartrekker en eindverantwoordelijke. Mijn insteek is altijd om zoveel mogelijk verantwoordelijkheid bij de vrijwilligers te beleggen. Dat geeft meer betrokkenheid en vrijheid voor de vrijwilliger. Mijn betrokkenheid bij externe vrijwilligersorganisaties zoals bv. WijkPlein of MFA Gemonde, is vooral die van adviseur. Ik heb daarbij een meer neutrale rol en beschouw de processen vanuit een helicopterview om deze zo goed als mogelijk te ondersteunen.

Edwin Voets, sociaal werker wijkwerk

Binnen Bint ben ik verantwoordelijk voor de Vrijwilligers Academie. Met de Vrijwilligers Academie willen we bereiken dat vrijwilligers uit de gemeente een plek kunnen vinden waar ze terecht kunnen met vragen, ondersteund kunnen worden en vooral zichzelf kunnen ontwikkelen. Dat doen we door vraaggericht themabijeenkomsten te organiseren. Mijn wens is om een breed gedragen programmateam op te zetten, bestaande uit afgevaardigden van de diverse vrijwilligersorganisaties en clubs uit onze gemeente. Met dit programmateam kunnen we vragen die leven binnen de vrijwilligersorganisaties direct vertalen naar een vraaggericht aanbod dat inspeelt op wat er leeft.

Addy van Beek, sociaal werker

Als jongerenwerker heb ik veel te maken met jonge vrijwilligers die vaak voortkomen uit de doelgroep zelf. Ik heb dan ook vaak meer een opvoedkundige en didactische taak. We willen deze jonge vrijwilligers helpen zich verder te ontwikkelen, door iets te betekenen voor andere jongeren.

Daarnaast maken we ook steeds meer gebruik van volwassen vrijwilligers die met hun talent iets aan jongeren kunnen overdragen. Dat brengt een nieuwe en frisse groepsdynamiek teweeg. Bovendien zijn dit vrijwilligers uit het dorp zelf waardoor er meer herkenning en draagkracht komt voor de activiteiten.

Marleen van der Kroef, sociaal werker jongerenwerk

Als sociaal werker is mijn uitgangspunt in het werken met vrijwilligers dat je uitgaat van de wens van de vrijwilliger zelf. Een vrijwilliger moet namelijk dat doen wat hij of zij leuk vindt. Dat is belangrijk voor de motivatie en betrokkenheid. Ik noem dat vrijwilligerswerk op maat. Ook vind ik het belangrijk dat een vrijwilliger zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelt. Als je hier vanaf het begin voldoende aandacht aan geeft, dan heeft het vrijwilligerswerk daar veel meer baat bij en is waarschijnlijk duurzamer.

Maud Goossensen, sociaal werker wijkwerk

Bint in de Buurt!

Bint voor welzijn & ondersteuning is de brede welzijnsinstelling voor de gemeente Sint-Michielsgestel.

Bint verbindt mensen, zorgt voor ontmoetingen, helpt bij het opzetten van initiatieven door en voor burgers in de buurt. Bint stimuleert bewegen voor iedereen, organiseert activiteiten en cursussen, ondersteunt en biedt hulp aan burgers die dat tijdelijk even nodig hebben. Van jongeren tot ouderen, nieuwe Nederlanders, vrijwilligers en mantelzorgers. Want iedereen moet mee kunnen doen!

Meanderplein 3a

Postbus 168

073-5515432

5271 GC Sint-Michielsgestel

5270 AD Sint-Michielsgestel

info@bintwelzijn.nl

www.bintwelzijn.nl