GENT
Gent heeft een grote zus in een ver land. Van grote zussen kan je veel leren, maar dan moet je ze wel goed kennen. Daarom presenteren we u dit boek. Het is Mangaung zoals een jonge Gentenaar de stad heeft gezien: vaak mooi en poetisch, soms hard en ongezellig. U kan als bewoner of bezoeker van Gent kennis maken met de boeiende en ambitieuze bevolking van deze Afrikaanse grootstad die wij trots onze partnerstad noemen. Dit boek wil een eerlijk beeld geven van de stad waarmee Gent sinds 2004 rond heel concrete projecten samenwerkt. Het is een uitnodiging aan alle Gentenaars om Mangaung beter te leren kennen. De stedenband is namelijk meer dan enkel een samenwerking tussen twee stadsbesturen, het moet ook een band zijn tussen twee gemeenschappen. De samenwerking tussen Gent en Mangaung is zoals dit boek : eerlijk en onverbloemd. In de samenwerking zoeken we naar antwoorden op sommige problemen die in dit boek zichtbaar worden : milieuvervuiling, jongerentewerkstelling, opleiding en toekomst voor jongeren. We doen dit als gelijken, zoals broer en zus. Clr. Playfair Morule Burgemeester van Mangaung
“De levende stad roept de aandacht. Gent is een historische stad, maar er wordt voortdurend gebouwd en vernieuwd. Dat is fascinerend.�
“Een bezoeker gaat steeds op zoek naar het onbekende, het exotische. Als jonge ZuidAfrikaan had ik een beeld van een welvarend, vredevol Europa. De confrontatie met de volkswijken in de 19e eeuwse gordel om het stadscentrum en met daklozen in Gent was onverwacht hard. Ik heb geprobeerd om dit op een esthetisch mooie manier in beeld te brengen. Het is mogelijk dat Gentenaars er niet altijd hun stad in herkennen, maar is die focus op armoede en het exotische ook niet wat Europeanen doen als ze Afrika bezoeken?�
“In steden is voortdurend een massale volksverhuizing aan de gang. In Mangaung gebeurt dat vooral met de auto of met lawaaierige minibusjes. Dat gaat best snel. De zee van fietsers in Gent waar de auto’s soms letterlijk voor opzij moeten is indrukwekkend. Dit kan je niet zomaar invoeren in Mangaung, de afstanden zijn te groot en de auto is nog overal baas. Het voordeel aan Bloemfontein is dan weer dat er nergens kasseien liggen.”
“Op die dag kwam ik een jonge skater tegen en van hem heb ik een foto gemaakt. We zijn ook een gesprek begonnen. Hij was één van de mensen die me het meest vragen stelde over de toestand in mijn land. Het was echt een ontmoeting, zoals ze zeggen, en ik zal het niet snel vergeten. Op een manier vormde die namiddag een scharnierpunt in mijn verblijf – daarna ging het een stuk vlotter om foto’s te maken. Zo zie je maar: fotografie begint ook tussen je oren, met de juiste state of mind.”