Τον Fitzek, ως συγγραφέα, τον γνώρισα μέσα από το ανυπέρβλητο του πόνημα που φέρει τον τίτλο «Η Θεραπεία» και οφείλω να ομολογήσω ότι παρ’ όλο που διαβάζω αρκετά ψυχολογικά θρίλερ κανένα τους μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να την ξεπεράσει. Ο πολύ επιτυχημένος Γερμανός συγγραφέας κατέχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Τα παιχνίδια του μυαλού που στήνει στα μυθιστορήματα του είναι ικανά να τρελάνουν ακόμα και τον πιο επιδέξιο αναγνώστη. Να τον κάνουν να γυρίσει πίσω στις σελίδες για να λύσει τα αινίγματα που του δημιουργεί στην πορεία της ανάγνωσης των βιβλίων του, να προσπαθήσει να κατανοήσει τι ακριβώς του έχει σκάσει στη μούρη στη σελίδα που διαβάζει αλλά και τι να περιμένει ασθμαίνοντας γυρνώντας στην επόμενη… Γνωρίζει πολύ καλά λοιπόν και χειρίζεται με εξαιρετική μαεστρία αυτό που ονομάζουμε ψυχολογικό θρίλερ. Το να σου κάνει το μυαλό σούπα… Στη συγγραφική του συνεργασία με τον Michael Tsokos, ο οποίος διευθύνει το Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής του πανεπιστημίου Charite αλλά και το Δημόσιο Ινστιτούτο Δικαστικής και Κοινωνικής Ιατρικής στο Βερολίνο, η επιτυχία του βιβλίου «Μαθήματα νεκροψίας» δεν θα μπορούσε παρά να ήταν δεδομένη. Το παρανοϊκό μυαλό ενός best-seller συγγραφέα με τις εξειδικευμένες γνώσεις ενός έμπειρου ιατροδικαστή απλά απογείωσαν το συγκεκριμένο μυθιστόρημα που χαρακτηρίζεται από άπειρες ανατροπές, αγωνία που χτυπάει κόκκινο, αδρεναλίνη που φτάνει στα ύψη, ένταση σε κάθε λέξη και ένα αίσθημα τρόμου που σκαλώνει στο λαιμό μας καθηλώνοντας μας σε μια ανάγνωση χωρίς σταματημό. Ο ιατροδικαστής Πάουλ Χέρτσφελντ την ώρα που διεξάγει νεκροψία σε ένα φριχτά παραμορφωμένο πτώμα ανακαλύπτει μέσα στο κρανίο του τον αριθμό τηλεφώνου της κόρης του και το όνομα της κάνοντας τον να ελπίζει ότι πρόκειται για απλή συνωνυμία. Καλώντας όμως στο νούμερο του κινητού, θα του αποκαλυφθεί με την ίδια τη φωνή της Χάνα, ότι η κόρη του έχει πέσει θύμα απαγωγής δίνοντας έτσι την εκκίνηση ενός διεστραμμένου κυνηγητού. Ο ψυχοπαθής απαγωγέας έχει αφήσει πίσω του στοιχεία σε ένα ακόμα πτώμα στο νησί Χελγκολάντ. Ο Χέρτσφελντ όμως αδυνατεί να πλησιάσει στο νησί καθώς έχει αποκοπεί από την ενδοχώρα εξαιτίας ενός τυφώνα και έχει εκκενωθεί από
τους κατοίκους του. Και η μάχη με το χρόνο μαίνεται άνιση. Μέσα στους λιγοστούς ανθρώπους που έχουν παραμείνει στο νησί είναι η σχεδιάστρια κόμικ Λίντα, η οποία παλεύει να ξεφύγει από το παρελθόν της αλλά παράλληλα είναι και εκείνη που θα ανακαλύψει το πτώμα στην παραλία του νησιού. Πάνω στην απελπισία του ο Χέρτσφελντ προσπαθεί να την πείσει να κάνει νεκροψία στο πτώμα του άνδρα που έχει μεταφερθεί στο νεκροτομείο. Η Λίντα όμως δεν έχει αγγίξει ποτέ της νυστέρι, ούτε φυσικά έχει ξανακάνει νεκροψία… Αυτή η αδιέξοδη κατάσταση θα της αποκαλύψει ότι το κορίτσι που έχει πέσει θύμα απαγωγής δεν είναι η μόνη που κινδυνεύει…
Το βιβλίο των Fitzek-Tsokos είναι ίσως ένα από τα πιο καλογραμμένα θρίλερ αγωνίας που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Η σύμπραξη της πένας των δύο ανδρών γίνεται ιδιαίτερα αισθητή καθώς διαβάζουμε το «Μαθήματα νεκροψίας» και πέρα από το κυνήγι του ψυχοπαθή απαγωγέα/δολοφόνου παλεύουμε να βρούμε εκείνα τα ψήγματα που διαχωρίζουν τις γραφές των δύο συγγραφέων. Σε ποια κομμάτια γράφει ο Fitzek και σε ποια ο Tsokos. Στην αρχή του βιβλίου αυτός ο διαχωρισμός είναι κάπως εμφανής. Προχωρώντας όμως στην ανάγνωση του οι πένες τους μπερδεύονται σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά αποπροσανατολίζουν τους αναγνώστες. Όπως ακριβώς μας αποπροσανατολίζει και η ροή της ιστορίας. Και εκεί που λέμε «Ώπα κάπου βρήκαμε την άκρη του νήματος και η το μυστήριο αρχίζει να ξεδιαλύνεται» έρχεται η απόλυτη ανατροπή, και μάλιστα λίγο πριν το τέλος, για να μας αποτελειώσει! Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής του Fitzek θα έλεγα… Γιατί τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη στα βιβλία του παρ’ όλο που όλα λειτουργούν με εντελώς παρανοϊκό τρόπο.
Στα «Μαθήματα νεκροψίας» ζούμε την απόλυτη φρίκη σε συνδυασμό με την ασθματική αγωνία που μας περιβάλλει καθώς ακολουθούμε τους ήρωες σε ένα κυνηγητό θανάτου και σε μια άνιση μάχη με το χρόνο. Αισθανόμαστε στο σβέρκο μας μια θανάσιμη παγωμένη ανάσα που καιροφυλακτεί πίσω από την πλάτη μας για να μας δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα αναφωνήσουμε τη λέξη «Όχι» όσο προχωράει η αφήγηση των γεγονότων καθώς τα παιχνίδια με το μυαλό μας που παίζουν οι δύο συγγραφείς είναι αλλεπάλληλα και ασταμάτητα δίνοντας μας την εντύπωση ότι όλα έχουν φτάσει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Κάπου στην άκρη της σελίδας όμως κρύβεται η επόμενη ανατροπή η οποία μας κοιτάζει γελώντας χαιρέκακα… Η παράλληλη αφήγηση που μας δίνεται σε μικρά αλλά καίρια σημεία με τα βασανιστήρια που υπόκειται το νεαρό κορίτσι από τον ψυχασθενή δολοφόνο που την έχει φυλακίσει μας δημιουργούν ρίγη τρόμου αλλά και αποτροπιασμού για τις φρικτές πράξεις που έχουν σημαδέψει το εφηβικό κορμί. Ο θάνατος αποδεικνύεται η μοναδική λυτρωτική λύση. Είναι όμως όλα έτσι όπως φαίνονται ή απλά οι δύο συγγραφείς θολώνουν εντελώς το τοπίο; Ήταν ένα από τα βιβλία του Fitzek που ήθελα να διαβάσω εδώ και αρκετό καιρό. Οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε να το διαβάσω παράλληλα με ένα άλλο, κάτι που δεν με χαρακτηρίζει ιδιαίτερα ως αναγνώστρια, αλλά με κράτησε με την κινηματογραφική του πλοκή και με την ασθματική του γραφή. Μια γραφή που δεν σε πνίγει αλλά σου δίνει το έναυσμα να συνεχίσεις την ανάγνωση με την αδρεναλίνη σου στα ύψη ακριβώς όπως συμβαίνει με τους ήρωες του βιβλίου. Ένα εξαιρετικό σκοτεινό και άκρως αιματηρό θρίλερ που θα κρατήσει σε εγρήγορση όλες μας τις αισθήσεις μέχρι και την τελευταία σελίδα. Αναζητήστε το…