ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πρόγραμμα πολιτιστικών θεμάτων και τοπικής ιστορίας

του Εσπερινού Γυμνασίου Βόλου

ΟΔΟΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ Αργοναύτες ονομάζονταν σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, όσοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ιάσονα και έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία επανδρώνοντας, ως πλήρωμα, την Αργώ κι από την οποία πήραν το όνομά τους. Η οδός το 1940 σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε σε Ιωάννη Μεταξά , για να επανέλθει η ονομασία Αργοναυτών αργότερα. Η οδός είναι γνωστή σαν παραλία του Βόλου και είναι σημείο αναφορά της πόλης.

1930 . Το κινηματοθέατρο Αχίλλειον στην Αργοναυτών. Φωτ. Ζημέρης Κ

Η παραλία του Βόλου με το Ηρώο φωτ. Κ. Στουρνάρας Η παραλία του Βόλου στα 1900 ΔΗ.Κ.Ι

Το ξενοδοχείο ΑΙΓΛΗ στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Ηπείρου. Κτίστηκε περί τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου

1955 Η τράπεζα της Ελλάδας Κτίστηκε το 1932. φωτ. Στουρνάρας Κ.

Η Αργοναυτών με το Πανεπιστήμιο του Βόλου

ΟΔΟΣ ΙΑΣΟΝΟΣ Κατά την ελληνική μυθολογία, ο Ιάσονας ήταν ο ήρωας που ηγήθηκε της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Ήταν υιός του Αίσονα και της Πολυμήδης, της θείας του Οδυσσέα. Ο μικρός Ιάσονας ανατράφηκε στο Πήλιο από τον Κένταυρο Χείρωνα, που του δίδαξε και την Ιατρική. Είχε την προσωνυμία μονοσάνδαλος , γιατί κατά την επιστροφή του στην Ιωλκό , καθώς διέσχισε τον χείμαρρο Άναυρο , έχασε το ένα του σανδάλι . Ιάσονος με Φιλελλήνων. Αριστερά οι καπναποθήκες Παπαστράτου δεξιά τα ΄΄Κύματα΄΄κέντρο διασκεδάσεως .

1928.Τηλεγραφείο Βόλου στη συμβολή των οδών Ιάσονος και Γαμβέτα . φωτογραφία είναι από το Εν Βόλω τευχ. 5 και προέρχεται από την συλλογή του κ. Σταύρου Μπατουδάκη

Ιάσονος στο ύψος της Κ Καρτάλη

1950 Ξενοδοχείο Γαλλίας επί της Ιάσονος ( στη θέση των δέντρων της διπλανής φωτογραφίας) το καφενείο Συνάντηση φωτ. Ζημέρη Κ

ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ H Δημητριάδα ήταν αρχαία πόλη της Θεσσαλίας, κτισμένη στον μυχό του Παγασητικού κόλπου, 1,5 χιλιόμετρο νοτιοδυτικά του Βόλου. Ιδρύθηκε το 293 π.Χ. από τον Δημήτριο Πολιορκητή, από τον οποίο πήρε το όνομά της, ο οποίος συνοίκησε τις μικρές κώμες με πυρήνα τις αρχαίες Παγασές. Η οδός Δημητριάδος το 1937 σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε σε οδό Βασιλέως Κων/νου του Νικητού και το 1973 επανήλθε με απόφαση του Δήμου Βόλου η παλιά ονομασία

οδός Δημητριάδος. Φωτ. του Στέφανου Στουρνάρα, που βραβεύτηκε με το αργυρό βραβείο στη Διεθνή Έκθεση του Μπορντώ το 1907.

Η οδός Δημητριάδος στο ύψος της οδού Κοραή 1950 οδός Δημητριάδος. Φωτ. Κώστα Στουρνάρα, αριστερά πίσω από το τραμ το παλιό Δημοτικό Θέατρο, το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας μπροστά στο τραμ (σήμερα Ωδείο) και της Τράπεζας Αθηνών (σήμερα Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου)

Το καλοκαιρινό τραινάκι στην οδό Δημητριάδος με κατεύθυνση τον Άναυρο αρχεία Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου (ΔΗ.Κ.Ι)

ΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ Με απόφαση του Δήμου Βόλου το 1945 μετονομάστηκε η οδός Ιωλκού σε Ελευθερίου Βενιζέλου. Όμως πολλοί κάτοικοι του Βόλου συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την παλιά ονομασία της οδού , σ όλο της το μήκος της και όχι μόνο βορείως της Περιφερειακής οδού. Η Ιωλκός ήταν αρχαία πόλη της Θεσσαλίας, στη σημερινή Μαγνησία, στους πρόποδες του Πηλίου. Αναφέρεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα ( Β 712 …καὶ ἐϋκτιμένην Ἰαωλκόν, καλοχτισμένη Ιωλκό). Ο μυκηναϊκός οικισμός Διμηνίου, ο οικισμός στα Πευκάκια και ο οικισμός στο λόφο Παλιά/Κάστρο Βόλου θεωρείται ότι αποτελούν στο σύνολό τους το κύριο μυκηναϊκό κέντρο της Ιωλκού. Βενιζέλος Ελευθέριος, (1864 - 1936), πολιτικός από την Κρήτη, επτά φορές πρωθυπουργός μεταξύ των ετών 1910 - 1933. Συνέδεσε το όνομά του με εδαφικές προσαρτήσεις και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και κυρίως με τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 -13 και την Μικρασιατική Εκστρατεία.

Η οδός Ιωλκού στο Βόλο1922 φωτ. Στέφανου Στουρνάρα ΔΗ.Κ.Ι

Εμπορικό Κουτσίνα που κρατά τη μορφή του μέχρι σήμερα Ελευθερίου Βενιζέλου με Ερμού

Η οδός Ιωλκού το 1925 φωτ. Κώστα Ζημέρη ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Ιωλκού πάνω από τον Περιφερειακό

ΟΔΟΣ ΠΑΓΑΣΩΝ Ο Δήμος Βόλου μέχρι το 1954 ονομαζόταν Δήμος Παγασών. Οι Παγασές ήταν παράκτια πόλη της αρχαίας Μαγνησίας, ενώ αποτελούν σήμερα, προάστιο της σύγχρονης πόλης του Βόλου (Αλυκές) . Άκμασε κατά την διάρκεια του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. Ο μόνος χρησιμοποιούμενος λιμένας στη Θεσσαλία βρισκόταν στον κόλπο των Παγασών, ονομασία την οποία διατηρεί, μερικώς έως σήμερα, καθώς η σύγχρονη ονομασία του είναι Παγασητικός. Οι Παγασές ενεπλάκησαν στις στρατιωτικές εκστρατείες του Βασιλέα Φιλίππου Β΄ της Μακεδονίας.Στην ελληνική μυθολογία, οι Παγασές αποτέλεσαν σημείο εκκίνησης για την εκστρατεία των Αργοναυτών υπό την ηγεσία του Ιάσονα.

Η οδός Παγασών στο ύψος της 2ας Νοεμβρίου . Περιοχή Πορταρθούρ. Στις 13/1/1946 η Χωροφυλακή άνοιξε πυρ κατά μελών του ΚΚΕ μετά από ομιλία του Γ. Γραμματέα του κόμματος Ν. Ζαχαριάδη , με αποτέλεσμα 4 νεκρούς και 17 τραυματίες

Αντίγραφο της Αργούς σε ταξίδι

διασταύρωση των οδών Παπαδιαμάντη και Παγασών. Εκεί στις καπναποθήκες Ιωσαφάτ ήταν κατά τη διάρκεια της κατοχής φυλακές , όπου κρατήθηκαν και βασανίστηκαν αγωνιστές της Αντίστασης

ΟΔΟΣ 2ας ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Στις 2 Νοεμβρίου του 1881 απελευθερώθηκε ο Βόλος από τον τουρκικό ζυγό. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 ο Βόλος κατελήφθη από τους Τούρκους στις 26 Απριλίου 1897 για να ελευθερωθεί ξανά μετά από 13 μήνες στις 25 Μαΐου 1898. Η οδός 2ας Νοεμβρίου και το εργοστάσιο χαλβαδοποιίας και ζαχαροπλαστικής Παπαγιαννόπουλου

2ας Νοεμβρίου και Παγασών περιοχή Πορτ Αρθούρ (Το Πορτ Άρθουρ, ή Ριοτζούν ήταν λιμάνι της άλλοτε Ν. Ματζουρίας. Οι Κινέζοι το πούλησαν στου Ρώσους και κατά τη διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου 1904-05 πέρασε στα χέρια των Ιαπώνων αφού το πολιόρκησαν 6 μήνες . Σήμερα ανήκει στην Κίνα και ονομάζεται Λιουσούνκου

.

Τουρκική κατοχή 1897 Από το βιβλίο Carl L. A. Fetzer, “Aus dem thessalischen Feldzug der Türkei Frühjahr 1897: Berichte und Erinnerungen eines Kriegskorrespondenten” Deutsche Verlags-Anstalt, 1898 πηγή

2ας Νοεμβρίου(Βασσάνη-Μικρασιατών-Κρίτσκη )το εργοστάσιο χαλβαδοποιίας και ζαχαροπλαστικής Τσούγκου

Μνημείο απελευθέρωσης Βόλου στην πλατεία Λαμπράκη και Φερών με επιγραφή ‘ Ξένε αφού σταθείς εδώ αναφώνησε χαίρετε σ΄ αυτούς που αποθέσαν τις ψυχές στην μοίρα και για την πατρίδα τους έλαχε το τέρμα της ζωής τους στο Σαρακηνό. Αυτό το μνημείο το έστησε ο λαός των Παγασών ώστε να μείνει γνωστό σε όλους.’

ΟΔΟΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ Το 1921 με απόφασή του ο Δήμος Βόλου ονόμασε μια ανώνυμη οδό σε οδό Αναλήψεως. Ο δρόμος όπως και η συνοικία (παλιά λεγόταν Βάβουλας) έχει συνδέσει το όνομά του με τον Ιερό Ναό της Αναλήψεως που βρίσκεται σ αυτόν. Το 1870 στο χώρο που βρίσκεται ο ναός υπήρχε νεκροταφείο το οποίο μεταφέρθηκε στον Ξηρόκαμπο . Τέλος του 1896 χτίζεται μια μικρή ξύλινη εκκλησία . Τη 31 Ιανουαρίου 1899 επί Μητροπολίτη Γρηγορίου ετέθη ο θεμέλιος λίθος για ανοικοδόμηση του Ναού της Αναλήψεως του Σωτήρος Χριστού. Ο ναός αποπερατώνεται το 1904 και το 1955 καταστρέφεται από το σεισμό. Χτίζεται πάλι ξύλινος Ναός και το 1962 επί Μητροπολίτη Δαμασκηνού μπαίνει ο θεμέλιος λίθος για την καινούργια εκκλησία που ολοκληρώνεται το 1975 , οπότε και εγκαινιάζεται ο σημερινός ναός.

Ναός Αναλήψεως (παλιός) 1920. Μάλλον η γιορτή του Αγίου Μοδέστου, προστάτη των ζώων, ημέρα κατά την οποία οι καραγωγείς του Βόλου τελούσαν στην Ανάληψη γιορτή με αρτοκλασία. φωτ Ζημέρης ΔΗ.Κ.Ι

Η είσοδος του Ναού επί της Δημάρχου Γεωργιάδου λίγο μετά τους βομβαρδισμούς από τους Ιταλούς Νοέμβριο του 1940

Το οικοτροφείο της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος στη διασταύρωση των οδών Αναλήψεως και Κ. Καρτάλη περί το 1970. φωτ. Μπατουδάκης Σταύρος

ΟΔΟΣ ΚΥΠΡΟΥ Στις 2 Ιουλίου 1955 το Δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε την αποδοχή δωρεάς χρηματικής ενίσχυσης από τον Αντιδήμαρχο Λευκωσίας Κύπρου, 22.000 χάρτινων Λιρών Αγγλίας για την ανέγερση Γυμνασίου Αρρένων που θα φέρει το όνομα "Κύπριον Γυμνάσιον Βόλου" και την ονομασία του δρόμου που περνάει εμπρός από το υπό ανέγερση Γυμνάσιο ως οδό "Κύπρου". Η δωρεά πραγματοποιήθηκε μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του Απριλίου 1955 . Αξίζει να αναφερθούμε και στην τρίγωνη πλατεία στην αρχή της οδού Κύπρου με Αναλήψεως όπου το 1976 με απόφασή του το δημοτικό συμβούλιο ενέκρινε την τοποθέτηση της προτομής του μαθητή του Οικονομικού Γυμνασίου Βόλου Νικολάου Καραντούρου, που εξέπνευσε στην προσπάθειά του να σώσει από βέβαιο πνιγμό τον συμμαθητή του Ηλία Κουντούκα.

Το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο Βόλου. Παγκύπριο Διδακτήριο

Τρίγωνη πλατεία Κύπρου και Αναλήψεως με την προτομή του μαθητή του Οικονομικού Γυμνασίου Βόλου Νικολάου Καραντούρου

ΟΔΟΣ ΤΟΠΑΛΗ Η οδός παλιά ονομαζόταν Αχιλλέως και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου 13 Νοεμβρίου 1916 μετονομάστηκε σε Κωνσταντίνου Τοπάλη . Ο Κωνσταντίνος Τοπάλης ήταν Έλληνας πολιτικός. Γεννήθηκε στο Βόλο και ήταν γιος του Δημητρίου Τοπάλη, εμπόρου και της Αριστέας Κοκοσλή, αδερφής του Νικολάου Κοκοσλή. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και το εξωτερικό. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία συνεργαζόμενος μαζί με τον Γεώργιο Δροσίνη στην σύνταξη της εφημερίδα Εστίας. Εξελέγη βουλευτής Βόλου στις εκλογές του 1895 και επανεξελέγη αυτές του 1899, του 1902 και του 1906. Διετέλεσε υπουργός δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Ζαΐμη. Απεβίωσε το 1915.

αρχοντικό του Αλέξη Αθανασάκη στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Τοπάλη Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι.

Το κτίριο του Παλαιού Δημαρχείου στη συμβολή των οδών Δημητριάδος και Τοπάλη. Κάρτποστάλ 1950 ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΡΤΑΛΗ Η οδός παλιά ονομαζόταν Αναύρου και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε το 1915 σε Ιωάννη Καρτάλη. Ο Ιωάννης Καρτάλης (1842 - 1908) ήταν Έλληνας πολιτικός και επιχειρηματίας και γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα Πηλίου. Αδέρφια του ήταν οι Γεώργιος και Αριστείδης Καρτάλης . Αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Ζαγοράς και εν συνεχεία μετέβη στην Αίγυπτο, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο βαμβακιού αποκτώντας σημαντική περιουσία. Το 1866 μετέβη στην Κρήτη, επικεφαλής δικού του σώματος, συμμετέχοντας στην εκεί εξέγερση , ενώ το 1878 σχημάτισε σώμα εκατό αντρών συμμετέχοντας στις πολεμικές συγκρούσεις της Θεσσαλίας. Στα 1880 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα αναπτύσσοντας πολιτική δράση. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Βόλου στις εκλογές του 1881 και επανεξελέγη σε αυτές του 1885 και του 1887. Εν συνεχεία εγκαταστάθηκε πάλι στην Αίγυπτο , για να επανέλθει τελικώς στις αρχές του 19ου αιώνα, οπότε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στον Βόλο. Με την διαθήκη του άφησε εκατό χιλιάδες φράγκα με σκοπό να διατεθούν για την ανέγερση εμπορικής σχολής, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα και φέρει το όνομά του. Στις εκλογές του 1905 εξελέγη βουλευτής Λαρίσης. Το 1907 εξελέγη δήμαρχος Παγασών (Βόλου), θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι στις 20 Ιουνίου 1908, οπότε και πέθανε.

Η οδός Ιωάννου Καρτάλη στο ύψος της Πολυμέρη με την Εξωραϊστική

Ο κινηματογράφος Θέτις στη γωνία Δημητριάδος – Φιλελλήνων στο βάθος το μέγαρο Σαραφόπουλου (εξωραϊστική) . φωτ. Κ. Ζημέρης, αρχείο ΔΗ.Κ.Ι

Η Εξωραϊστική (μέγαρο Σαραφόπουλου) με το τρενάκι να περνά από μπροστά με κατεύθυνση προς Άναυρο. Η Θέτιδα (σινεμά στη Φιλελλήνων) δεν έχει ακόμη χτιστεί . Φωτ. 1933 Ιωσαφάτ, Ιωβέλ

ΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΤΑΛΗ Με απόφασή του ο Δήμος Παγασών (Βόλου) το 1933 αποφάσισε τη μετονομασία της οδού Ορμινίου σε Κ. Καρτάλη για να τιμήσει τον αποβιώσαντα πολιτικό. Ο Κωνσταντίνος Καρτάλης (1872 - 1933) ήταν γιος του Γεωργίου Καρτάλη, δημάρχου Βόλου, βουλευτή και μέλους παλιάς οικογένειας εμπόρων & πολιτικών. Αδελφός του ήταν ο Αντώνιος Καρτάλης. Ήταν κτηματίας και διαχειριστής της οικογενειακής περιουσίας. Την περίοδο 1907 - 1925 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Βόλου. Στις εκλογές του 1926 εξελέγη βουλευτής Λαρίσης με το Λαϊκό Κόμμα. Το 1929 εξελέγη δήμαρχος Βόλου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 19 Μαρτίου 1933, οπότε και πέθανε.

1902. Το διώροφο αρχοντικό Καρτάλη, χωρίς την καπναποθήκη του Παπαστράτου που κτίστηκε το 1926 , διακρίνεται στη θέση της υδραγωγείο . Εκεί υπήρχαν οι μύλοι του Μουσούρη. φωτ Σ. Στουρνάρα από το αρχείο του ΔΗ.Κ.Ι.

Η οδός Αργοναυτών με Ορμινίου. Το καφενείο Η Συνάντηση δεξιά , αριστερά το καφενείο ΠλακιώνηΔημητριούλια , πίσω το ξενοδοχείο Γαλλίας με τις σοφίτες. Φωτ. Στουρνάρας Στέφανος στις αρχές του αιώνα

Η οδός Κ Καρτάλη (Ορμινίου τότε) με Δημητριάδος περί το 1930. φωτ. Στουρνάρα Στέφανου.

ΟΔΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΤΑΛΗ Η οδός Γαλλίας από την οδό Γάτσου έως την Ελευθερίου Βενιζέλου (Ιωλκού) μετονομάστηκε σε Γεωργίου Καρτάλη. Ο Γεώργιος Καρτάλης (1908 – 1957) ήταν Έλληνας πολιτικός που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Ελλάδας κατά τις δεκαετίες του 1940 και 1950. Ήταν γιος του Αντώνιου Καρτάλη, πολιτικού και πλούσιου επιχειρηματία, καθώς και μέλος της οικογένειας Καρτάλη. Σπούδασε νομικά και οικονομικές επιστήμες στο Μόναχο, τη Λειψία, το Κίελο και το Λονδίνο. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την πολιτική, όπως και ο πατέρας του και το 1935 εκλέχθηκε βουλευτής Μαγνησίας. Διατέλεσε υπουργός Εργασίας και ανέλαβε υπουργός Οικονομικών και υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα το1950-51. Υπήρξε αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού. Το 1954 εκλέχθηκε δήμαρχος του Βόλου απ' όπου παραιτήθηκε το 1956, όταν επανεκλέχθηκε βουλευτής Μαγνησίας. Πέθανε τον επόμενο χρόνο, στις 27 Σεπτεμβρίου 1957 . Ο Γ. Καρτάλης επιθεωρεί το Βόλο μετά τους σεισμούς Πηγή ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Γ Καρτάλη στο ύψος της Πλατείας Ελευθερίας

Ο Γεώργιος Καρτάλης (αριστερά με το καπέλο) με τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης Πλαστήρα Πηγή ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Η οδός παλιά ονομαζόταν Θεμιστοκλέους και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου 2 Απριλίου 1915 μετονομάστηκε σε Κασσαβέτη. Ο Ιερώνυμος Κασσαβέτης γεννήθηκε στα 1817 στην Ζαγορά, γιός του Αλεξάνδρου Κασσαβέτη. Νεότατος εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο όπου επιδόθηκε στο εμπόριο και απέκτησε σημαντική περιουσία. Κατά την επανάσταση της Θεσσαλομαγνησίας του 1878, όντας 61 ετών, εγκατέλειψε όλες του τις ασχολίες στην Αίγυπτο και χωρίς να σκεφτεί ούτε χρήματα, ούτε κόπους , επανήλθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου πήρε ενεργό μέρος στην εξέγερση του Πηλίου δαπανώντας γι΄ αυτήν όλη του την περιουσία. Επί κεφαλής πολεμικών σωμάτων, πήρε μέρος σε πολλές μάχες του Πηλίου δείχνοντας ύψιστες ηθικές αρετές και απαράμιλλο θάρρος. Για το φρόνημά του και τις θυσίες του εξελέγη Πρόεδρος της προσωρινής κυβερνήσεως απ΄ όλους τους αντιπροσώπους των Πηλιορείτικων χωριών, αναλαμβάνοντας την πολιτική διοίκηση και την οργάνωση των επαναστατημένων περιοχών. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην ελεύθερη Ελλάδα, ο λαός του Πηλίου εκτιμώντας τις θυσίες και τους κόπους του για την ευόδωση της επανάστασης, τον εξέλεξε Βουλευτή. Πέθανε στην Ζαγορά το 1893.

ΟΔΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ Η οδός παλιά ονομαζόταν Χείρωνος και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε το 1915 σε Φιλίππου Ιωάννου. Ο Φίλιππος Ιωάννου (1796-1880) ήταν Έλληνας καθηγητής πανεπιστημίου και ευεργέτης του 19ου αιώνα. Το πλήρες όνομα του ήταν Φίλλιπος Ιωάννου Πάντος. Γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου το 1800. Σε νεαρή ηλικία, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου μυήθηκε στις ιδέες της Φιλικής Εταιρείας. Το 1829 μετέβη στο Ναύπλιο, όπου προσλήφθηκε ως γραμματέας του Ανδρέα Μιαούλη. Νωρίτερα είχε πολεμήσει κατά την Ελληνική Επανάσταση στη Ζαγορά. Μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Μαγνησία αναγκάστηκε να μεταγκατασταθεί στη Σκιάθο, τη Σκόπελο και τέλος στη Σύρο, όπου δίδαξε ελληνικά στην Ελληνική Σχολή μετά από παρότρυνση του ιδρυτή της Γρηγόριου Κωνσταντά. Μετά την επανάσταση πήγε στο σ Μόναχο , όπου σπούδασε κλασική φιλολογία και φυσικές επιστήμες και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1836. Επίσης, όσο βρισκόταν εκεί δίδαξε και στο Ελληνικό Σχολείο. Μεταξύ των μαθητών του ήταν ο πρώτος Βασιλιάς της Ελλάδας Όθων και η τότε μνηστή του, Αμαλία. Απόκτησε βαθιές γνώσεις της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και ήταν άριστος χειριστής της. Το 1837 επέστρεψε στην Ελλάδα. Αρχικά εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών και στη συνέχεια το 1839 διορίστηκε τακτικός καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας ως τον θάνατό του. Διετέλεσε πρόεδρος της αρχαιολογικής εταιρείας από το 1850 ως το 1879. Χρημάτισε βουλευτής το 1846 και κατόπιν γερουσιαστής , διευθυντής της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου, όπου συνέταξε τον οργανισμό του Νομισματικού Μουσείου. Εξελέγη δύο φορές πρύτανης του Πανεπιστημίου, κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1848-1849 και 1857-1858.Ακόμη διετέλεσε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνώνγια έξι περιόδους .Απεβίωσε στην Αθήνα το 1880.

Η οδός Φιλίππου Ιωάννου καταλήγει στο Ξενοδοχείο Ξενία

ΟΔΟΣ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΟΥ Ο Γιάννης Δήμου καταγόταν από τις Μηλιές. Επτά Μαΐου 1821 , ημέρα ορόσημο για την Επανάσταση σ΄ όλη τη Μαγνησία , υψώνει τη Σημαία της Επανάστασης στην πλατεία του χωριού και στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στις Μηλιές , μιλάει στους ντόπιους μαζί με το Φιλικό Γρηγόριο Κωνσταντά και καλεί τους σκλαβωμένους ραγιάδες να ξεσηκωθούν για την ελευθερία τους. Η σημαία του Αγώνα , που είχε κεντήσει η αδελφή του Γιάννη Δήμου , ήταν λευκή και στη μέση είχε ένα μεγάλο κόκκινο σταυρό , στις γωίες μικρούς σταυρούς και στο πάνω μέρος έναν Ήλιο . Στις 9 Μαΐου οι επαναστάτες όλων των χωριών συγκεντρώθηκαν στον Βόλο, στην περιοχή Επτά Πλατάνια. Η πολιορκία του Κάστρου του Βόλου δεν απέδωσε. Στις 11 Μαΐου στο Βελεστίνο γίνεται η πρώτη συνέλευση των αντιπροσώπων από τα 24 χωριά του Πηλίου κι απ’ τον κάμπο. Αυτή η συνέλευση ονομάστηκε «Βουλή της Θετταλομαγνησίας» και είχε πρόεδρό της το Γαζή και γραμματέα το Φίλιππο Ιωάννου. Εκεί βγήκε η προκήρυξη- κάλεσμα σ’ όλους του χριστιανούς της Θεσσαλίας για ξεσηκωμό εναντίον των Τούρκων και μπήκε και η γνωστή σφραγίδα που είχε φτιάξει ο Γαζής.

Η σφραγίδα του Ανθίμου Γαζή και η σημαία της επανάστασης στη Μαγνησία

Η οδός Γιάννη Δήμου ορίζεται ανάμεσα στους δύο χειμάρρους , Άναυρο και Κραυσίδωνα . Προς τη Νέα Δημητριάδα συνεχίζει η Ορμινίου και προς την Νέα Ιωνία η Παρασκευοπούλου.

Η οδός Γιάννη Δήμου στο πάρκο της Χιλιαδούς

ΟΔΟΣ ΟΡΜΙΝΙΟΥ Η οδός Ορμινίου είναι η συνέχεια της οδού Γιάννη Δήμου από τη γέφυρα του Αναύρου προς τη Γορίτσα. Μέχρι το 1933 Ορμινίου ονομαζόταν η οδός Κ Καρτάλη .Το Ορμίνιο πιθανολογείται ότι είναι η πόλη που υπήρχε στο λόφο της Γορίτσας. Τον 4ο αι. π.Χ. χτίστηκε πιθανότατα από τον Φίλιππο Β΄. Αργότερα (316-298 π.Χ.) η πόλη ενισχύθηκε οχυρωματικά από τον Κάσσανδρο με τείχος 2.850μ. Τριαντατρείς πύργοι τοποθετήθηκαν σε άνισα διαστήματα, καθώς το γεωγραφικό ανάγλυφο πρόσφερε σε μερικά σημεία φυσική οχύρωση. Η πόλη αυτή κατοικήθηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Όταν το 294 π.Χ. κτίστηκε από τον Δημήτριο Πολιορκητή η αρχαία Δημητριάδα, η πόλη της Γορίτσας συνοικίστηκε σταδιακά έως το 250 π.Χ. στην πόλη της Δημητριάδας και ο λόφος δεν ξανακατοικήθηκε. Η πόλη είναι κτισμένη στις ΝΑ κορυφές του λόφου σε έκταση 400 περίπου στρεμμάτων. Είναι σχεδιασμένη με βάση ένα συμπαγή πολεοδομικό ιστό και είναι οργανωμένη σε οικοδομικά τετράγωνα. Στην κορυφή του λόφου, υπάρχει ο παλιός ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Είναι χτισμένος στη θέση παλαιότερου Χριστιανικού ναού του 18ου αι., ενώ υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη αρχαίου ιερού στην ίδια θέση. Το τρενάκι του Πηλίου στις στροφές του Λόφου Γορίτσα, 1895. Φωτ. Στ. Στουρνάρας, Αρχείο ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΚΙΤΣΟΥ ΜΑΚΡΗ Η οδός παλιότερα ονομαζόταν Αφεντούλη. Ο Κίτσος Μακρής (πραγματικό όνομα: Χρήστος Μακρής, Λάρισα, 1917 – Βόλος, 12 Δεκεμβρίου 1988) ήταν Έλληνας λαογράφος. Το 1926 εγκαταστάθηκε στο Βόλο, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του. Ήταν παντρεμένος με την Κυβέλη Μακρή, κόρη του φωτογράφου και ζωγράφου Κώστα Ζημέρη .Το 1939 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Ο ζωγράφος Θεόφιλος, ήταν από τους πρώτους μελετητές του ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ. Την ίδια χρονιά, ξεκίνησε προσπάθεια για την διάσωση των έργων του καλλιτέχνη, με αποτέλεσμα στην συλλογή του Κίτσου Μακρή να βρίσκονται σήμερα ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του ζωγράφου. Φωτογράφισε επίσης πολλά μνημεία λαϊκής τέχνης του Πηλίου, ενώ στη λαογραφική συλλογή του άφησε πάνω από 5.000 φωτογραφίες και διαφάνειες. Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Αργότερα, εκλέχτηκε τρεις φορές δημοτικός σύμβουλος του δήμου Βόλου. Η προσφορά του στην ανάδειξη και διάσωση της ελληνικής λαϊκής τέχνης ήταν σημαντικότατη. Με διαλέξεις και μαθήματα σε όλη την Ελλάδα, με άρθρα του σε εφημερίδες και περιοδικά, και με ταξίδια στο εξωτερικό για εκθέσεις και μελέτη, απέκτησε αλλά και διέδωσε τις τεράστιες γνώσεις του πάνω στη λαϊκή τέχνη. Για τον λόγο αυτό, τιμήθηκε και από την Ακαδημία Αθηνών. Μετά τον θάνατό του, και μετά από δική του επιθυμία, η οικογένειά του δώρισε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας το σπίτι του , για να χρησιμοποιηθεί ως κέντρο ερευνών και στεγάζει σήμερα το Λαογραφικό Κέντρο Κίτσου Μακρή.

Το Λαογραφικό Κέντρο Κίτσου Μακρή στο ύψος της Γαζή

ΟΔΟΣ ΡΟΖΟΥ Η οδός παλιά ονομαζόταν Αριστείδου και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε το 1915 σε Ροζού. Ο Ιούλιος Ροζού το σωστότερο Ρουζού , ήταν διπλωμάτης και υπηρέτησε ως υποπρόξενος της Γαλλίας στον Βόλο από το 1895 μέχρι το 1897, γνωστός για το θετικό για την πόλη ρόλο του, την περίοδο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 και ο οποίος είχε λάβει τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής γι΄ αυτό από τη Γαλλική κυβέρνηση. Συγκεκριμένα προστάτεψε την πόλη το 1897 από τα στρατεύματα του Εδέμ-Πασά, όταν μετά την μάχη του Βελεστίνου ,ο τουρκικός στρατός ήταν έτοιμος να προελαύσει προς τον Βόλο και να τον ανακαταλάβει μετά από 16 χρόνια ελευθερίας. Σκηνές πανικού εξελίσσονταν στον Βόλο .Τότε ο Ροζού μαζί με τους άλλους πρέσβεις των ξένων δυνάμεων στο Βόλο (μεταξύ των οποίων και ο Μπόρελ της Ιταλίας) ,πήγαν και βρήκαν τον Εδέμ πασά στο Βελεστίνο και απαίτησαν να σεβαστεί την πόλη. Στο μεταξύ ο Ροζού είχε βοηθήσει να φυγαδευτούν τα κρατικά τιμαλφή με ένα ελληνικό πλοίο . Είχε δε βάλει την σημαία της Γαλλίας στο Νοσοκομείο της πόλης για να αποτρέψει τις αναμενόμενες βαρβαρότητες του εχθρού . Η σύζυγος του φρόντιζε για τους τραυματίες και των δύο πλευρών . Κατά την διάρκεια της τουρκικής κατοχής, που κράτησε μόνο μερικούς μήνες αλλά σημαδεύτηκε από πείνα και μεγάλες δυσκολίες για τους κατοίκους της περιοχής, οργάνωνε συσσίτια και βοηθούσε τους ντόπιους με όλη του την δύναμη.

Οδός Ροζού στο ύψος της Οδού Αναλήψεως

ΟΔΟΣ ΒΑΣΣΑΝΗ Η οδός παλιά ονομάζονταν Θέτιδος και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε το 1915 σε Βασσάνη. Ο Πανταζής Βασσάνης (Βατσάνης) γεννήθηκε στην Πορταριά Πηλίου το 183. Ήταν επιφανής Έλληνας ευεργέτης του 19ου αιώνα, καταγόμενος από φτωχή οικογένεια. Μετά από πολλές περιπλανήσεις εγκαταστάθηκε οριστικά στην Τάντα της Αιγύπτου, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησε μεγάλη περιουσία. Με τη διαθήκη του κληροδότησε στο Ελληνικό κράτος το 60% της περιουσίας του, 48.000 λίρες Αγγλίας, από τις οποίες 500.000 χρυσά φράγκα για την ανέγερση Ναυτικής Σχολής. Η μετεγκατάσταση της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, από τα πλοία στην ξηρά, κατέστη δυνατή το 1891, χάρις στο κληροδότημα που κατέλειπε ο Πανταζής Βασσάνης . Προς τιμήν του εθνικού ευεργέτη, η Σχολή ονομαζόταν τότε και «Βασσάνειος Σχολή Ναυτικών Δοκίμων». Επίσης βοήθησε οικονομικά στην κατασκευή του δρόμου Βόλου – Πορταριάς. Πέθανε το 1891 στην Τάντα της Αιγύπτου και το 1971 τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και τοποθετήθηκαν σε οστεοφυλάκιο στο κεντρικό κτήριο της Σχολής, κάτω από το άγαλμά του.

ο ΑΕΤΟΣ από τα πρώτα αυτοκίνητα με μανιβέλα που ανέβαιναν Πορταριά φωτ. Στουρνάρας Στέφανος Η Βασσάνειος Ναυτική Σχολή στον Πειραιά το 1909

ΟΔΟΣ ΚΡΙΤΣΚΗ Η οδός παλιά ονομαζόταν Πύρας και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου μετονομάστηκε το 1915 σε Κρίτσκη. Οι αδελφοί Κρίτσκη , Μωυσής και Νικόλαος γεννήθηκαν στο Πουρί στις αρχές του δεύτερου μισού του 18ου αιώνα. Νωρίς εγκαταστάθηκαν στη Ζαγορά. Αποφοίτησαν από το ‘’Ελληνομουσείο’’ και έφυγαν για τη Ρωσία. Εκεί ο Μωυσής έγινε μεγάλος γαιοκτήμονας έχοντας στην κατοχή του ένα ολόκληρο χωριό. Με τη διαθήκη του άφησε 3.000 ρούβλια να μοιράζονται κάθε χρόνο στη Ζαγορά για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ο Νικόλαος Κρίτσκης έγινε Αντιναύαρχος του Ρωσικού στόλου. Κληροδότησε στην πατρίδα του τη Ζαγορά 100.000 ρούβλια για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Η οδός Κρίτσκη στο ύψος της οδού Δημάρχου Γεωργιάδου

ΟΔΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ Η ονομασία της οδού ακολούθησε τις γενικότερες πολιτικές διακυμάνσεις της εποχής. Όπως φαίνεται από τα αρχεία του Δήμου Βόλου το 1915 η οδός Αίσωνος μετονομάστηκε σε Κουντουριώτου και την επόμενη χρονιά σε οδό Επιστράτων για να μετονομαστεί πάλι σε Κουντουριώτη. Ο Παύλος Κουντουριώτης γεννήθηκε στην Ύδρα , ήταν εγγονός του Γεωργίου Κουντουριώτη, πλοιοκτήτη και πρωθυπουργού της Ελλάδας. Ακολουθώντας τη ναυτική παράδοση της οικογένειας, κατατάχθηκε το 1875 στο Βασιλικό Ναυτικό. Με την έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων προάχθηκε σε Υποναύαρχο ενώ στις 16 Απριλίου του 1912 έγινε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 1912. Στη συνέχεια γίνεται Αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου και αναλαμβάνει δράση. Ως Κυβερνήτης του θωρηκτού «Αβέρωφ» καταλαμβάνει τη Λήμνο, ενώ τις επόμενες ημέρες ακολουθούν οι Θάσος, Ίμβρος, Τένεδος, Ψαρά, Άγιος Ευστράτιος και Σαμοθράκη. Μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου είχε κατορθώσει να ελευθερώσει όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης και της Χίου. Με τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων προάχθηκε σε Αντιναύαρχο δια εξαιρετικάς εν πολέμω υπηρεσίας. Στη συνέχεια ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικών στις κυβερνήσεις Αλεξάνδρου Ζαΐμη και Στεφάνου Σκουλούδη. Διαφωνώντας με την πολιτική της ουδετερότητας της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε στην Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης ως μέλος της Τριανδρίας (Δαγκλής-Βενιζέλος-Κουντουριώτης). Το 1917 ανέλαβε για ακόμη μια φορά το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Ναυτικών και την ίδια χρονιά αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Ναυάρχου, τιμής ένεκεν. Ανέλαβε καθήκοντα αντιβασιλέως δύο φορές και εκλέχθηκε 2 φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο 1929 , για λόγους υγείας. Απεβίωσε στις 22 Αυγούστου 1935 στο Παλαιό Φάληρο. Ενταφιάστηκε στην Ύδρα.

Η οδός Κουντουριώτη στο πάρκο Χιλιαδούς

ΟΔΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (4 Φεβρουαρίου 1815 - 26 Φεβρουαρίου 1883) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πολιτικούς του 19ου αιώνα, οπότε και διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας για συνολικό διάστημα 7,5 σχεδόν ετών. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, επιτυχία της διακυβέρνησής του θεωρείται η ειρηνική προσάρτηση της Θεσσαλίας και της νοτίου Ηπείρου (Άρτα). Στο εσωτερικό της χώρας, επί των κυβερνήσεών του περιορίστηκε η ληστεία, ψηφίστηκε ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και έγινε ανακατανομή 2.650.000 στρεμμάτων γης σε ακτήμονες της Θεσσαλίας. Απεβίωσε στην Αθήνα σε ηλικία 68 ετών. Το 1883 ο Δήμος Βόλου εξέφρασε τα συλλυπητήρια για το Θάνατο του μεγάλου πολίτη της Ελλάδας και το 1902 ενέκρινε την κατασκευή της οδού Κουμουνδούρου.

1930 Το κινηματοθέατρο ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ Αργοναυτών και Κουμουνδούρου. Φωτ. Κ Ζημέρης Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου

Η οδός Κουμουνδούρου στο ύψος του Ιερού Ναού της Αναλήψεως

ΟΔΟΣ ΤΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΗ Η οδός το 1944 λεγόταν Παρθεναγωγείου (από Ι. Καρτάλη έως την Κ. Καρτάλη ) και με απόφαση του Δήμου μετονομάστηκε σε Τάκη Οικονομάκη .Το 1945 αποφασίστηκε η επέκταση της οδού μεταξύ Κ.Καρτάλη και Ελευθερίου Βενιζέλου και μετονομασία της οδού Σοφοκλέους σε Τάκη Οικονομάκη με απόφαση του Δήμου. Ο Τάκης Οικονομάκης (1886-1944) ήταν Έλληνας συγγραφέας και δημοσιογράφος (έχει χαρακτηριστεί ως λαμπρή δημοσιογραφική πένα) από το Βόλο. Γεννήθηκε το 1886. Αν και σπούδασε νομικά δεν άσκησε τη δικηγορία , αλλά ασχολήθηκε με την ποίηση και τη δημοσιογραφία. Το 1914 έγινε διευθυντής της εφημερίδας του Βόλου «Η Θεσσαλία» στην οποία για πρώτη φορά καθιέρωσε φιλολογική σελίδα. Ήταν οπαδός του δημοτικισμού και διακρίνονταν για τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ιδέες του. Υποστήριξε την αβασίλευτη δημοκρατία και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά συγχρόνως στάθηκε δίπλα στο σοσιαλιστικό κίνημα στην πόλη του. Στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στράφηκε κατά της γερμανικής πολιτικής, κυρίως σε σχέση με το κουτσοβλαχικό ζήτημα και της λεγόμενης «Ρωμαϊκής Λεγεώνας». Σ ΄ αυτόν ανήκει το ποίημα ‘Tο τραγούδι της Πρωτομαγιάς’ το οποίο υπογράφει σαν Τάκης Σαρακηνός. Πέθανε από ανακοπή, το 1944.

Η προτομή του Τάκη Οικονομάκη στην πλατεία Ελευθερίας που τοποθετήθηκε με απόφαση του Δήμου Βόλου το 1966

Η οδός Τάκη Οικονομάκη στο ύψος της Γαμβέτα . Το νεοκλασικό ήταν οικία του Νικολάου Κοντού , πρόξενου της Ρωσίας (στον ίδιο ανήκει το αρχοντικό Κοντού και το Πυργόσπιτο Ολύμπιου στον ίδιο χώρο στην είσοδο των Λεχωνίων) . Παλιά λειτουργούσε το ιδιωτικό Γυμνάσιο Κοραής και σήμερα στεγάζεται Τεχνική Υπηρεσία, Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας.

ΟΔΟΣ ΓΚΛΑΒΑΝΗ Ο Κωνσταντίνος Γκλαβάνης ήταν βιομήχανος και πολιτικός από τη Ζαγορά Πηλίου. Γεννήθηκε το 1854 και σε νεαρή ηλικία έφυγε για τη Ρωσία. Παρέμεινε εκεί για περίπου 15 χρόνια και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Αργότερα γύρισε στο Βόλο όπου ίδρυσε την πρώτη Αλευροβιομηχανία της πόλης και τη βιομηχανία μηχανημάτων «Γκλαβάνη». Το 1881 ίδρυσε μαζί με το Γεώργιο Φιλάρετο το Δημοκρατικό Κόμμα ενώ στη συνέχεια, μετά την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου, προσχώρησε στο Φιλελεύθερο Κόμμα. Ήταν δήμαρχος Βόλου για 14 χρόνια και επί δημαρχίας του, με δική του πρωτοβουλία, η διοίκηση του σημερινού Αχιλλοπούλειου Δημοτικού Νοσοκομείου πέρασε στο δήμο και έγινε δεκτή η πρόταση του Δημήτριου Σαράτση για την ίδρυση του Ανώτερου Δημοτικού Παρθεναγωγείου, η λειτουργία του οποίου συνδέεται με την υπόθεση ‘Αθεϊκά του Βόλου’ το 1914. Πέθανε στο Βόλο το 1932.

εργοστάσιο γεωργικών μηχανημάτων Γκλαβάνη (Παπαδιαμάντη και Βερναρδάκη)

Η οικία Γκλαβάνη, μετέπειτα Τσικρίκη (1929, γωνία Ιάσονος και Γαμβέτα . Το κτίριο σχεδιάστηκε ως κατοικία του δημάρχου Α. Γκλαβάνη . το 1955 αγοράστηκε από τον οφθαλμίατρο Τσικρίκη και χρησιμοποιήθηκε ως οφθαλμολογική κλινική και κατοικία της οικογένειας του. Στο ισόγειο του κτιρίου στεγάστηκε το γαλλικό προξενείο.

Το εσωτερικό του εργοστασίου Γκλαβάνη, 1930. Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι.

Η οδός Γκλαβάνη στο ύψος του Αγίου Νικολάου

ΟΔΟΣ ΑΧΙΛΛΟΠΟΥΛΟΥ Ο Ευάγγελος ή Ευαγγελινός Αχιλλόπουλος, γιός του Κωνσταντίνου Αχιλλά από την Τσαγκαράδα μαζί με τον αδελφό του Σοφοκλή , γεννημένοι το 1833 και 1854 θεωρούνται από τους μεγαλύτερους ευεργέτες . Ὁ Ευάγγελος μετανάστευσε στην Αίγυπτο το 1855, όπου εργάστηκε στις επιχειρήσεις του επίσης Πηλιορείτη Κασσαβέτη, άφησε δε περιουσία 1.000.000 αγγλικών λιρών. Είναι γνωστός κυρίως για τις δωρεές του στην Ελληνική Ομογένεια του Καΐρου, με τις οποίες ιδρύθηκε το Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο, πού σήμερα λειτουργεί ως μικτό Εκπαιδευτήριο Δημοτικής Εκπαίδευσης και το Ελληνικό Νοσοκομείο Καΐρου. Ὁ Σοφοκλής εργάστηκε αρχικώς με τον αδελφό του Ευάγγελο και αργότερα ίδρυσε επιχείρηση στην Αλεξάνδρεια. Εκεί ευεργέτησε την Ελληνική Κοινότητα της πόλης. Κατά την διαθήκη ἡ περιουσία του Σοφοκλή υπερέβη κατά πολύ εκείνη του αδελφού του (περίπου 1.600.000 Λ. Αγγλίας). Η προσφορά των Αχιλλόπουλων επεκτείνεται και στη Μαγνησία, όπου και σήμερα συνεχίζονται να δίνονται υποτροφίες του ομώνυμου Ιδρύματος σε παιδιά που κατάγονται από το Πήλιο για σπουδές στο εξωτερικό , προπτυχιακές ή μεταπτυχιακές. Σ αυτές τις δωρεές ανήκει και το νοσοκομείο του Βόλου που φέρει το όνομά τους.

Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου

Η οδός Αχιλλοπούλου (πεζόδρομος) μπροστά στο Γυμναστικό Σύλλογο

Ευάγγελος Κ Αχιλλόπουλος

ΟΔΟΣ ΓΑΜΒΕΤΑ Ο Λεόν Γκαμπετά ή Λέων Γαμβέτας, όπως είναι γνωστός στην εξελληνισμένη μορφή του, γαλλικά: Léon Gambetta ήταν Γάλλος πολιτικός και φιλέλληνας. Γεννήθηκε στην Καόρ το 1838, σπούδασε νομικά στο Παρίσι και διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας από τις 14 Νοεμβρίου 1881 έως τις 26 Ιανουαρίου 1882. Το 1870 ο Λεόν Γκαμπετά έγινε ο πρώτος επίτιμος διδάκτορας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου . Πέθανε στην Βιλ-ντ'Αβραί το δεκέμβριο του 1882.

Η οδός Γαμβέτα στο ύψος της Καθολικής Εκκλησίας της Αμίαντου Συλλήψεως της Παναγίας

Δεξιά το αρχοντικό του Αριστείδη Καρτάλη στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Γαμβέτα. Αριστερά το κτίριο, στο ισόγειο του οποίου στεγαζόταν το κοσμικό κέντρο ΠΑΓΑΣΑΙΟΝ, στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Όγλ

ΟΔΟΣ ΟΓΛ Ο Κάρολος Ογλ (Charles Chaloner Ogle, 1851 1878) ήταν Άγγλος αρχιτέκτονας που διακρίθηκε για τα φιλελληνικά του αισθήματα. Κατά την διάρκεια της επανάστασης της Θεσσαλίας του 1878 κατέφθασε στο Πήλιο ως απεσταλμένος των "Times" του Λονδίνου για να καλύψει τα γεγονότα. Βρήκε τραγικό θάνατο στη μάχη της Μακρυνίτσας.. Το πτώμα του μεταφέρθηκε από τον Βόλο στον Πειραιά .Το φέρετρό του ήταν ντυμένο με ύφασμα που είχαν κεντήσει Βολιώτισσες και το οποίο έγραφε: «Ου σκεπάζεται αρετή σου, ουδ’ επίβουλος σφαγή σου, Ογλ φιλελεύθερε» Ο ηθοποιός Βασίλειος Κ. Ανδρονόπουλος, για να τιμήσει τον Κάρολο Όγλ, το 1890 εξέδωσε στα Τρίκαλα από το τυπογραφείο του Γ. Μαρινόπουλου, το θεατρικό έργο «Δολοφονία Καρόλου Ογλ εν τη μάχη Μακρυνίτσης» . Ο Κ . Όγλ ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η επιτύμβια στήλη που κοσμούσε τον τάφο βρίσκεται σήμερα στο ηρώο στην πλατεία Μπράνη στη Μακρινίτσα. Πηγή

Μνημεία μάχης Σαρακηνού και Ογλ, στην πλατεία Μπράνη στην είσοδο της Μακρινίτσας φωτογραφία του C messier

Από το Parliamentary Papers, Volume 82, Great Britain. Parliament. House of Commons H.M. Stationery Office, 1878. κύκλοι και βέλη δείχνουν τις θέσεις των Τούρκων, των επαναστατών, το σημείο δολοφονίας, και τα χωριά Μακρινίτσα, Πορταριά και Eski Volo (Εσκί Βόλος = Άνω Βόλος).Το εργοστάσιο στα δεξιά κάτω είναι ο ατμόμυλος του Μουσούρη στο σημερινό Παπαστράτου. Το βαρκάκι είναι ακριβώς μπροστά εκεί που σήμερα βρίσκεται το πάρκο του Αγίου Κων/νου..

ΟΔΟΣ ΜΑΓΝΗΤΩΝ Οι Μάγνητες ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο που κατοικούσε στην περιοχή του Πηλίου και της Όσσας, στην ανατολική Θεσσαλία. Οι Μάγνητες πιθανόν ήταν συγγενικό φύλο με τους Μακεδόνες, ενώ πήραν το όνομά τους από το Μάγνη, εγγονό του Δευκαλίωνα. Εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Θεσσαλίας την περίοδο των μεγάλων μετακινήσεων των ελληνικών φύλων, κατά τον 12ο αιώνα π.Χ. Τον 10ο αιώνα π.Χ. ίδρυσαν δύο αποικίες στη Μικρά Ασία, που έφεραν και οι δύο το όνομα Μαγνησία. Η Μαγνησία του Σιπύλου, χτισμένη στους πρόποδες του όρους Σίπυλο στις όχθες του ποταμού Έρμου και η Μαγνησία του Μαιάνδρου στις όχθες του ποταμού Μαιάνδρου. Από τις δύο αυτές πόλεις η περιοχή της Μικράς Ασίας ανατολικά της Ιωνίας ονομάστηκε Μαγνησία. Σήμερα στη Μικρά Ασία υπάρχει η πόλη Μανίσα. Μαγνησία επίσης ονομάστηκε η περιοχή εγκατάστασης των Μαγνητών στη Θεσσαλία, ονομασία που διατηρεί η περιοχή μέχρι σήμερα. Ορισμένες από τις πόλεις των Μαγνητών ήταν η Μελίβοια στα νοτιοανατολικά της Όσσας, το Ομόλοιον βόρεια της Όσσας, οι Ευρυμενές κοντά στο σημερινό χωριό Στόμιο και η Κορόπη στη θέση του σημερινού ομώνυμου οικισμού.

Μαγνησία Σιπύλου: δρόμος που οδηγεί προς το σταθμό. Δεξιά διακρίνεται τουρκικό καφενείο

Μαγνησία Σιπύλου. Μερική άποψη στις αρχές του 20ου αιώνα

Η οδός Μαγνήτων στο ύψος της Κασσαβέτη

ΟΔΟΣ ΔΟΝ ΔΑΛΕΖΙΟΥ Ο Δον Ιωάννης Δαλέζιος (Σύρος, Φεβρουάριος 1856 – Βόλος, 18 Μαρτίου 1898) ήταν εθνομάρτυρας στον αγώνα κατά των Τούρκων, εφημέριος της καθολικής εκκλησίας του Βόλου. Σπούδασε στη Σύρο και στη συνέχεια στη Γένοβα. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Σύρο και τον Δεκέμβριο του 1884 πήγε στο Βόλο, ο οποίος ήταν κάτω από τουρκική κυριαρχία, για να υπηρετήσει ως εφημέριος στην Καθολική εκκλησία Βόλου, η οποία ήταν αφιερωμένη στην Αμίαντο Σύλληψη της Θεοτόκου. Εκεί είχε δείξει ιδιαίτερο θάρρος και φιλοπατρία και καυτηρίαζε τις Τουρκικές αρχές, έκανε κήρυγμα ζητώντας την αποχώρηση των Τούρκων, συμπεριφορά που προκάλεσε την ενόχλησή τους. Τη νύχτα 18 προς 19 Μαρτίου 1898 δολοφονήθηκε. Η κηδεία του έγινε με ιδιαίτερη επισημότητα στον Ορθόδοξο Μητροπολιτικό Ναό από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος. Εκατό χρόνια μετά τη δολοφονία του, αναγέρθηκε προτομή του στον περίβολο της Καθολικής Εκκλησίας. Στην Άνω Σύρο, κοντά στη Μητρόπολη, βρίσκεται προτομή του Δον Δαλεζίου. πηγή

22 Απριλίου 1896. κάτω από αριστερά είναι ο Εβαρίστο ντε Κίρικο, Ιταλός μηχανικός υπεύθυνος για το σιδηρόδρομο της περιοχής και πατέρας του ζωγράφου Τζώρτζ ίο ντε Κίρικο, δίπλα του ο καθολικός επίσκοπος Αθηνών ντε Άντζελις και τρίτος από αριστερά ο Ιωάννης Δον Δαλέζιος .Επίσης στην πάνω σειρά αριστερά είναι ο κόμης Ιούλιος ντε Ροζού

προτομή του Δον Δαλεζίου στην Άνω Σύρο.

Η παλιά καθολική εκκλησία που καταστράφηκε από τους σεισμούς του 1955

Η οδός Δον Δαλεζίου στο ύψος της Ελληνογαλλικής Σχολής Βόλου του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως

ΟΔΟΣ ΑΝΕΤΑΣ ΤΣΟΛΑΚΗ Η Αννέτα Τσολάκη (1878-1972 ) ήταν “πρωτοπόρος δασκάλα του πιάνου στον προπολεμικό Βόλο. Καταγόταν από τις Μηλιές Πηλίου και σπούδασε στη Σχολή Καλογραιών του Πειραιά. Υπήρξε μαθήτρια του Μ. Βελούδιου στο Ωδείο Αθηνών. To 1903 ανέλαβε τη Σχολή της “Μουσικής Εταιρείας” Βόλου και το 1904 κάλεσε στον Βόλο τον συμμαθητή της Β. Κόντη για να τη βοηθήσει. Το 1908 ίδρυσε το Ωδείο Βόλου (στεγάστηκε στο μέγαρο Γκλαβάνη) του οποίου η δραστηριότητά κράτησε ως τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ωδείο της Αννέτας Τσολάκη ξεκίνησε με αμιγώς μουσικό χαρακτήρα, αλλά σταδιακά και κυρίως μετά το 1920 εξελίχθηκε σε μουσικοχορευτικό παιδικό θέατρο με μεγάλη διάρκεια ζωής. Τον Μάρτιο του 1970 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση προς τιμήν της και ο Δήμος Βόλου της απένειμε το χάλκινο Μετάλλιο της πόλης.

Η Ανέττα Τσολάκη στο ωδείο της. Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Ανέτας Τσολάκη κάτω από τον Περιφερειακό συνδέει Κύπρου και Κασσαβέτη

Δεξια μέγαρο Γκλαβάνη στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Αγίου Νικολάου (σήμερα Κυψέλη) . Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι

Το Δημοτικού Ωδείου Βόλου που θεμελιώθηκε περίπου το 1885 και από το 1900 λειτούργησε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας. Δίπλα τράπεζα Αθηνών σήμερα Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου . Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΖΩΓΙΑ Η Χρυσούλα Ζώγια (Βόλος, 1917 – Βόλος, 1992) ήταν Ελληνίδα ζωγράφος. Οι γονείς της κατάγονταν από ο Πήλιο. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Αμοργιανό προσωπογράφο και αγιογράφο Νικήτα Γρύσπο, που τότε εκείνος δίδασκε στον Βόλο, και αργότερα κοντά στον ακαδημαϊκό ζωγράφο Σπυρίδωνα Βικάτο. Ταξίδεψε πολύ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και πολλά έργα της απεικονίζουν τόπους που επισκέφθηκε η ίδια. Ήταν πολύ γνωστή στην κοινωνία του Βόλου, αλλά και σε όλο το Πήλιο, το οποίο αγαπούσε ιδιαιτέρως. Με την διαθήκη της δώρισε το σπίτι της — γνωστό ως το Σπίτι με το Τριαντάφυλλο — με 250 περίπου έργα της και τα προσωπικά της είδη στον Δήμο Βόλου για να γίνει μουσείο–πινακοθήκη. Από το 1994, το Σπίτι με το Τριαντάφυλλο, που βρίσκεται στην γωνία των οδών Ανθίμου Γαζή και Βλαχάβα, είναι ανοιχτό στο κοινό. Επίσης, η Ζώγια δώρισε πολλά έργα της, καθώς και φωτογραφίες της, στην Κοινότητα Πορταριάς και εκτίθενται πλέον στο Ιστορικό & Λαογραφικό Μουσείο της Πορταριάς.

Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου

Το Σπίτι με το τριαντάφυλλο οδών Ανθίμου Γαζή και Βλαχάβα

.

ΟΔΟΣ ΠΟΛΥΜΕΡΗ Ο Δημήτριος Πολυμέρης είναι ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Ζαγοράς και ολόκληρου του Πηλίου. Γεννήθηκε το 1857. Αποδήμησε αρχικά στην Αίγυπτο και στα 31 του χρόνια πήγε στην Αμερική. Εκεί ασχολήθηκε κυρίως με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, δημιουργώντας μια τεράστια περιουσία. Επέστρεψε στην Ζαγορά το 1920 και κατασκεύασε με έξοδά του υδραγωγείο ανακουφίζοντας τους Ζαγοριανούς κάτοικους από το έντονο υδρευτικό και αρδευτικό πρόβλημα που υφίστατο και ανακηρύχθηκε γι΄ αυτό του το έργο "Μέγας Ευεργέτης" από την Κοινότητα Ζαγοράς. Άφησε την μεγάλη του περιουσία στην Κοινότητα για να λειτουργήσει Γυμνάσιο και Νοσοκομείο , όρισε υποτροφίες για του αριστούχους τελειόφοιτους του που θα συνέχιζαν ανώτατες σπουδές και με δικά του έξοδα κατασκευάστηκε λιμενοβραχίονας στο επίνειο της Ζαγοράς , το Χορευτό. Χρηματοδότησε με 250.000 στερλίνες την κατασκευή δρόμου Πορταριάς Ζαγοράς και παράλληλα δάνεισε στο Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας 100.000 λίρες για να συνδεθούν με δρόμους τα Πηλιορείτικα χωριά.

Προτομή του Δ.Πολυμέρη στη Ζαγορά

Η οδός Πολυμέρη στο ύψος του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου

Πολυμέρειο Γενικό Λύκειο Ζαγοράς

ΟΔΟΣ ΣΑΡΑΤΣΗ Ο Δημήτριος Σαράτσης γεννήθηκε το 1871. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι κατά την περίοδο 1892-1894. Από το 1895 μέχρι το 1899 ήταν διευθυντής του Πολιτικού Νοσοκομείου και τη διετία 1912-13 του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού στο Βόλο. Το 1908 , ως δημοτικός σύμβουλος , εισηγήθηκε την ίδρυση του Παρθεναγωγείου του Βόλου που ιδρύθηκε την ίδια χρονιά. Στην εισηγητική του έκθεση προς το δημοτικό συμβούλιο τόνιζε την απουσία ενδιαφέροντος για τη μέση και ανώτερη γυναικεία εκπαίδευση και την μονοπώληση της εκπαίδευσης των κοριτσιών από σχολές ετερόδοξων ιεραποστολών. Ήταν ένας εκ των πρωταγωνιστών στην ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Βόλου και θα ζητήσει την οικονομική συνδρομή του δημοτικού συμβουλίου για την ενίσχυση αυτής της πρωτοβουλίας. Θα συμμετάσχει και στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Κατηγορήθηκε μαζί με τον Αλέξανδρο Δελμούζο στην υπόθεση των Αθεϊκών του Βόλου και αθωώθηκε όπως και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι στη δίκη που έγινε στο Ναύπλιο το 1914. Εννιά χρόνια αργότερα εκλέχτηκε βουλευτής και το 1932 συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαναστασίου ως υφυπουργός Υγιεινής. Έγραψε Μαθήματα Υγιεινής, Δέκα Υγειονομικά Προβλήματα κ.α. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1951.

Αμφιθέατρο Δ Σαράτση Πανεπιστήμιο Βόλου

Η οδός Σαράτση μπροστά από την Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Βόλου

ΟΔΟΣ ΓΑΤΣΟΥ O Νικόλαος Γάτσος (1864 - 1934) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Γεννήθηκε στον Βόλο και καταγόταν από παλαιά οικογένεια της πόλης. Σπούδασε νομική και ιδιώτευσε ως δικηγόρος. Υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Αλέξανδρου Δελμούζου και του Δημήτριου Σαράτση στην Δίκη του Ναυπλίου για τα Αθεϊκά του Βόλου (Ως Αθεϊκά του Βόλου είναι γνωστά τα γεγονότα που οδήγησαν στο κλείσιμο του Ανώτερου Παρθεναγωγείου του Βόλου το 1911 και η δικαστική δίωξη του ιδρυτή του σχολείου Δημητρίου Σαράτση, του διευθυντή του Αλέξανδρου Δελμούζου και άλλων δέκα ατόμων.) . Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1905 , 1906 και 1915 . Το 1932 εξελέγη γερουσιαστής. Ο Νικόλαος Γάτσος έδειχνε πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά. Υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας "Θεσσαλίας" καθώς και της κυριακάτικης εφημερίδας "Ρόδο". Αρθρογραφούσε συχνά στη "Φωνή του Έθνους" και τη "Σημαία". Πέθανε τον Απρίλιο του 1934 στην Αθήνα.

Μαθήτριες του Παρθεναγωγείου. Πάνω αριστερά, ο Δελμούζος. Αρχείο Χ. Χαρίτου. Πηγή ΔΗ.Κ.Ι

Κατηγορούμενοι και συνήγοροι στη δίκη των Αθεϊκών Κατηγορούμενοι Δημ. Σαράτσης , Ζάχος Κων, Αλ. Δελμούζος. Ο συνήγορος Ν. Γάτσος.

ΟΔΟΣ ΤΣΟΠΟΤΟΥ Ο Δήμος Βόλου το 1951 ονόμασε μια ανώνυμη οδό σε Τσοποτού. Γεννήθηκε στην Πορταριά το 1860. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα το 1877. Έπειτα πήγε στη Γερμανία, όπου σπούδασε στις Γεωπονικές Σχολές των Πανεπιστημίων Freibourg και Halle φυσικές και γεωργικές επιστήμες. Όταν αποφοίτησε, έκανε την πρακτική του εξάσκηση σε μεγάλα αγροκτήματα της Σιλεσίας (Πολωνίας) και της Βάδης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1882 ανέλαβε τη διεύθυνση των μεγάλων θεσσαλικών αγροκτημάτων του πατέρα του στο Νεμπεγλέρ (Νίκαια). Είχε όμως έφεση στις ιστορικές έρευνες και σπουδές. Διακεκριμένη πνευματική φυσιογνωμία του Βόλου, υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της "Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρίας των Θεσσαλών", που ιδρύθηκε το 1929. Χρημάτισε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του Δελτίου "Θεσσαλικά Χρονικά". Υπήρξε από τους ιδρυτές του Εμπορικού Συλλόγου του Βόλου και του τμήματος της Στατιστικής. Διετέλεσε επίσης Γενικός Πρόξενος της Γερμανίας στο Βόλο. Από το 1884 έως το 1930 ο Τσοποτός έγραψε πολλές γεωπονικές μονογραφίες. Παράλληλα αφιέρωσε όλη του την πνευματική δραστηριότητα στο να συγκεντρώσει άφθονο ιστορικό υλικό και εκτεταμένη βιβλιογραφία σχετικά με γεωργικά και ιστορικά ζητήματα της Θεσσαλίας (συγγραφέας του ‘ Γη και γεωργοί της Θεσσαλίας κατά την Τουρκοκρατίαν ’ ). Πέθανε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1939, όπου είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του ήδη από το 1920, χωρίς να ευτυχήσει να δει δημοσιευμένο το έργο της ζωής του, την "Ιστορία του Βόλου", έργο που εξέδωσε το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας Βόλου.

Η οδός Τσοποτού στο ύψος του Αγίου Κωνσταντίνου

ΟΔΟΣ ΔΟΝΔΟΛΙΝΩΝ Ο Κωνσταντίνος Δονδολινός ήταν διευθυντής της Εμπορικής Τράπεζας του Βόλου. Είχε τραγικό τέλος κατά τη διάρκεια της κατοχής . Στις 21 Απριλίου 1944 εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στο σταυροδρόμι Ιωλκού και Δημητριάδος μαζί με τους δύο γιούς του , Αλέκο 24 ετών και Νικόλαο 21 ετών. Στο ισόγειο του κτιρίου της Εμπορικής Τράπεζας ήταν χώρος συναλλαγών , ενώ ο επάνω όροφος ήταν η κατοικία του Δ/ντή. Εκεί εν γνώσει του είχε αναπτυχθεί αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών. Στις γραφομηχανές της Τράπεζας δακτυλογραφούνταν ανακοινώσεις και αντιστασιακά έντυπα. Επίσης είχε ξεσφραγιστεί το ραδιόφωνο και μεταδίδονταν από εκεί νέα σ’ όλη την πόλη. Στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης από το λεύκωμα του Νίκου Στουρνάρα προέρχονται και δύο αναφορές για τα θύματα του Ναζισμού στην πόλη, πιο συγκεκριμένα το περίφημο τραγούδι «Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς» κι ένα μικρό αφιέρωμα στην τραγωδία της οικογένειας των Δονδολίνων .

Εμπορική Τράπεζα στην οδό Ιάσονος, μεταξύ Π. Μελά και Ηπείρου

Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Κρήτης με Χρήστου Λούλη . Νεά Ιωνία Βόλου

ΟΔΟΣ ΣΠΥΡΟΥ ΣΠΥΡΙΔΗ Ο Σπύρος Σπυρίδης ήταν δήμαρχος του Βόλου την περίοδο 1925-1929. Επί δημαρχίας του το 1928 θεμελιώθηκε ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου που αποπερατώθηκε το 1935 , όπως και ο νέος Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που αποπερατώθηκε το 1936. Με δικές του ενέργειες αποκτήθηκε ο χώρος της πλατείας Φεραίου που ήταν τότε στρατώνες και φυλακές των Τούρκων. Προς τιμή του μετονομάστηκε το 1936 η οδός Κενταύρων σε Σπύρου Σπυρίδη.

στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Αγίου Νικολάου , αριστερά το μέγαρο των αδελφών Σπύρου και Κωστή Σπυρίδη Τελετή θεμελίωσης Αγίου Νικολάου από τον Μητροπολίτη Γερμανό, παρουσία Δημάρχου Σπ. Σπυρίδη” 9 Δεκεμβρίου του 1928. στο βάθος είναι ο ναός που χτίστηκε μετά τις 21 Ιουνίου 1898, όταν ο προηγούμενος κάηκε . Το σημερινό καμπαναριό φαίνεται στα αριστερά και κτίσθηκε μεταξύ των ετών 1886 – 1890 από Ιταλούς τεχνίτες με σχέδια του Ιταλού μηχανικού Εβαρίστο Ντε Κίρικο , πατέρα του γνωστού Ιταλού ζωγράφου.

Ο παλιός Ναός του Αγίου Κωνσταντίνου που κατασκευάστηκε την άνοιξη του 1898 και η πρώτη λειτουργία έγινε στις 19 Απριλίου 1898 και κατεδαφίστηκε στα 1936 όταν έγινε ο καινούργιος ναός. Ήταν εκεί που σήμερα είναι το Ξενία . Αρχείο Ζημέρη Αρχείο ΔΗ.Κ.Ι Βόλου

Η Οδός Σπυρίδη στο ύψος της Δημητριάδος

ΟΔΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ Η οδός λεγόταν Δευκαλίωνος και μετονομάστηκε το 1921 σε Δημάρχου Γεωργιάδου. Ο Νικόλαος Γεωργιάδης (1837-1923) κατάγεται από την Πορταριά. Το 1846 μεταβαίνει στην Αθήνα, όπου τελειώνει το Γυμνάσιο. Το 1852, με υποτροφία του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου (πατέρα του Όθωνα) γράφεται στην ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Μετά την αποφοίτησή του επιστρέφει στο Βόλο, όπου θα ασκήσει το επάγγελμα του ιατρού. Το 1867 εξορίζεται από τους Τούρκους στη Θεσσαλονίκη. Το 1880 εκδίδεται η "Θεσσαλία" που αποτέλεσε στην εποχή του υποδειγματική μελέτη της ιστορίας του θεσσαλικού χώρου. Το 1881 και 1890 εκλέγεται βουλευτής. Μεταξύ 1899-1907 εκλέγεται για δύο συνεχόμενες τετραετίες δήμαρχος Παγασών (Βόλου), κατά τη διάρκεια των οποίων αφήνει πίσω του σημαντικότατο έργο υποδομής (υπήρξε δημιουργός της ρυμοτομίας του Βόλου από την παραλία έως την οδό Αναλήψεως), έχτισε τέσσερα μεγάλα δημοτικά σχολεία, έκανε δενδροφυτεύσεις και φρόντισε για τη δωρεά των Αδελφών Αχιλλοπούλου με την οποία χτίστηκε το Δημοτικό Νοσοκομείο (Αχιλλοπούλειο), την οδόστρωση, την αποχέτευση , τη διάνοιξη δρόμων, κατασκευή πλατείων κ.ά. Η τελευταία του επάνοδος στη Βουλή θα γίνει το 1910. Τον επόμενο χρόνο αποσύρεται οριστικά από την πολιτική στην ηρεμία του σπιτιού του, όπου θα παραμείνει ως το τέλος της ζωής του.

Το 1901 σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου πάρθηκε η Απόφαση για ανέγερση Δικαστικού Μεγάρου στο χώρο δυτικά της πλατείας Ελευθερίας Καρτποστάλ, περί το 1955

Η οδός Δημάρχου Γεωργιάδου στο ύψος του Ιερού Ναού της Αναλήψεως

ΟΔΟΣ ΑΘΑΝΑΣΑΚΗ Ο Αλέξιος Αθανασάκης γεννήθηκε το 1843 στην Πορταριά Πηλίου. Πολύ νέος (περίπου 30 χρονών) έφυγε για την Αίγυπτο, όπου δούλεψε σκληρά και απέκτησε μεγάλη περιουσία. Όταν επέστρεψε πίσω στην Πορταριά, έδωσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του σε ευεργεσίες και δωρεές. Μεταξύ άλλων δωρεών, το 1908 χρηματοδοτεί την ανέγερση του νεοκλασικού κτιρίου, δηλαδή του σημερινού Αθανασάκειου Αρχαιολογικού Μουσείου.

Δεξιά το αρχοντικό του Αλέξη Αθανασάκη (αργότερα Χέλμουτ Σέφελ) στη συμβολή των οδών Αργοναυτών και Τοπάλη .φωτ. Στουρνάρας Κ

Η οδός Αθανασάκη στο ύψος του νέου Αρχαιολογικού μουσείου

ΟΔΟΣ Ι. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ Η οδός παλιά ονομαζόταν Πηλέως και σύμφωνα με τα αρχεία του Δήμου Βόλου το 1936 μετονομάστηκε σε Ιωάννη Αντωνοπούλου. Ο Ιωάννης Αντωνόπουλος (1867 – 1936) δημαρχών 1933-34 στη θέση του Κ Καρτάλη που πέθανε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Γεννήθηκε το 1867 στο Βόλο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στην Ευρώπη. Μετά το πέρας των σπουδών του, γύρισε στο Βόλο και ασχολήθηκε με επιχειρήσεις. Υπήρξε εφοπλιστής και είχε την εταιρεία "Παγασητικός''. Ήταν ιδιοκτήτης των καραβιών "Καφηρεύς'', '' Άγιος Σπυρίδων'' και ''Πτερωτή''. Κατέλαβε εξέχουσα θέση στην κοινωνία του Βόλου. Διετέλεσε Δημοτικός σύμβουλος (1929-1933) και Δήμαρχος του Δήμου Παγασών (1933-1934). Πρόεδρος της Λιμενικής Επιτροπής αλλά και του Ταμείου Οδοποιίας της επαρχίας του Βόλου. Η συμβολή του ήταν μεγάλη στην ύδρευση της πόλεως και στην επίλυση συγκοινωνιακών προβλημάτων του Πηλίου. Πέθανε το 1936. πηγή

Από αριστερά η “Τράπεζα Εμπορίου και Βιομηχανίας Βόλου”, το Μέγαρο Αριστείδη Λωτού (Αργοναυτών με Αντωνοπούλου ) ένα καφενείο, μετά το καφενείο Πλακιώνη Δημητριούλια, και η Συνάντηση, καθώς και το Ξενοδοχείο Γαλλίας πιο πίσω φωτ. Κώστα Ζημέρη 1945.

Αντωνοπούλου και Ερμού, υπήρχε το τριώροφο νεοκλασικό αρχοντικό Αντωνόπουλου διατηρήθηκαν η κεντρική είσοδος μια παραστάδα της εισόδου και το κεντρικό μπαλκόνι με τα περίτεχνα μαρμάρινα φουρούσια.

ΟΔΟΣ ΚΟΥΤΑΡΕΛΙΑ Ο Κουταρέλιας Δημήτριος καταγόταν από το Πήλιο .Με απόφασή του το 1936 ο Δήμος Παγασών (Βόλου) έδωσε το όνομά του σε μια οδό ,διότι ήταν δωρητής δύο μεγάλων αεροπλάνων στην Αεροπορική Άμυνα. Η οδός Κουταρέλια στο ύψος της Λόρδου Βύρωνος, όπου παλιά ήταν ο θερινός κινηματογράφος Έσπερος (δεξιά)

Κουταρέλια με Ρήγα Φεραίου .Η Ηλεκτρική Εταιρία Βόλου ιδρύθηκε το 1911 και από το 1914 άρχισε την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Το 1926 ο Δήμος Βόλου (τότε Παγασών) υπέγραψε σύμβαση με την εταιρία για τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης φωτ. Ζημέρη Κ ΔΗ.Κ.Ι

Σήμερα Θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής (ο πλάτανος αριστερά σταθερός)

ΟΔΟΣ ΣΚΕΝΔΕΡΑΝΗ Η Σκενδεράνη Μαρία ήταν μεγάλη ευεργέτιδα του Δήμου Παγασών (Βόλου) η οποία με την ιδιόχειρη διαθήκη της κληροδότησε στο Δήμο τη διώροφη κατοικία της μαζί με κάποια μαγαζιά επί της οδού Δημητριάδος, όπου στεγάστηκε το Δημαρχείο Βόλου από το 1909 έως τους σεισμούς του 1955. Πέθανε το 1939, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Με απόφαση του Δήμου Βόλου στις 3/11/ 1945 ανακηρύχθηκε η Μαρία Σκενδεράνη ως μεγάλη ευεργέτιδα του Δήμου και αποφασίστηκε να δοθεί το όνομά της στην δεξιά ανώνυμη παρόδο του Δημαρχιακού Μεγάρου (από Ιάσονος έως Γαλλίας ) πηγή

Το κτίριο με τη σημαία είναι το μέγαρο Σκενδεράνη Η φωτ. από την άφιξη του Γάλλου στρατηγού Σαρραίγ στο Βόλο 20/6-1917 κατά τη διάρκεια του Α παγκοσμίου Πολέμου και του Εθνικού διχασμού 1915-17 με την παρουσία Γαλλικών δυνάμεων στα λιμάνια της Ελλάδας. πηγή

Η οδός Σκενδεράνη στο ύψος της οδού Γαλλίας

ΟΔΟΣ ΧΑΤΖΗΑΡΓΥΡΗ Ο Ιωάννης Αργύρης (Χατζηαργύρης) 1831 – 1908 . Καταγόταν από την Πορταριά. Σπούδασε ιατρική και εξάσκησε το επάγγελμα στο Βόλο. Διέθετε σπάνια μόρφωση. Υπήρξε φιλάνθρωπος και αλτρουιστής. Κατέλαβε εξέχουσα θέση στην κοινωνία του Βόλου. Επί σειρά ετών διετέλεσε πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου και εξελέγη δήμαρχος Παγασών (Βόλου) στην τετραετία 1895-1899. Η θητεία του συνέπεσε με τα οδυνηρά γεγονότα του 1897-98 και τη 13μηνη προσωρινή ανακατάληψη του Βόλου από τους Τούρκους. Ο Ιων. Χατζηαργύρης, στις δύσκολες εκείνες στιγμές χειρίστηκε την κατάσταση με σύνεση και αξιοπρέπεια, αποφεύγοντας ανεπιθύμητες καταστάσεις, καταστροφικές για την πόλη και τους κατοίκους της. πηγή

25 Μαΐου 1898 αποχώρησαν τα τούρκικα στρατεύματα από Βόλο. Η λήψη έγινε στο κτήριο της Εξωραϊστικής Λέσχης Βόλου Καθισμένοι από αριστερά: Φοντάνα / Ρώσος Στρατηγός / Ετέμ Πασάς / Αγγλος Αξιωματικός / Αλή Ρίζα Πασάς/Όρθιοι από αριστερά: Έλληνας Ανθυπολοχαγός / Γραμματέας Κ. Παπαδιαμαντόπουλος / Γερμανός Αξιωματικός / Μεχμετ Βέης / Αυστριακός Αξιωματικός / Τούρκος Αξιωματικός / Έλληνας Αξιωματικός / Τούρκος Αξιωματικός Πηγή ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Χατζηαργύρη στο ύψος της οδού Μαγνήτων

Είσοδος του Τουρκικού στρατού στο Βόλο 26 Απριλίου 1897 . Φωτ. Από το βιβλίο του Ηλία Οικονομόπουλου ‘Ιστορία του Ελληνοτουρκικού πολέμου 1897’. Τοποθεσία Παλιά Βόλου

ΟΔΟΣ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ Ο Δήμος Βόλου 8/12/1904 αποφάσισε την ονομασία μιας οδού της πόλης σε Παύλου Μελά προς ένδειξη ευγνωμοσύνης στον ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα. Ο Παύλος Μελάς (Μασσαλία 1870 – Μελάς (Στάτιστα) Καστοριάς 1904)ήταν στρατιωτικός και μακεδονομάχος. Ήταν γιος του μεγαλέμπορου Μιχαήλ Μελά. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων. Σε συνεργασία με το γυναικαδελφό του Ίωνα Δραγούμη αναμίχθηκε στις μακεδονικές υποθέσεις και στάθηκε από τους πρωτεργάτες του Μακεδονικού αγώνα. Με το ψευδώνυμο "Μίκης Ζέζας'' έφτασε στη Δυτική Μακεδονία στην περιοχή της Καστοριάς (1904) και ανέλαβε επίσημα τον αγώνα. Στις 13 Οκτωβρίου 1904 μπήκε στο χωριό Στάτιστα των Κορεστίων . Εκεί επακολούθησε συμπλοκή μεταξύ των Οθωμανών και της ομάδας του κατά την οποία τραυματίστηκε θανάσιμα. Στην Ελλάδα θεωρείται ηρωική μορφή και έχουν ονομαστεί προς τιμή του το χωριό Μελάς της Καστοριάς και ο Δήμος Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη

η Καπνοβιομηχανία Ματσάγγου επί της Παύλου Μελά φωτ. Ζημέρης Κ

Στο κέντρο το ξενοδοχείο ΜΙΝΕΡΒΑ στην οδό Αργοναυτών μεταξύ των οδών Ηπείρου και Παύλου Μελά. Δεξιά το ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ του Ιωάννη Αλεξίου. Στις ίδιες θέσεις σήμερα βρίσκονται αντίστοιχα η Εθνική Τράπεζα Ελλάδος και το ξενοδοχείο Αίγλη. Λεπτομέρεια έκδοσης του Αγγλικού Στόλου, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1920 Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου

ΟΔΟΣ ΓΑΡΕΦΗ Η οδός Γαρέφη είναι η συνέχεια της 28ης Οκτωβρίου στο ύψος της πλατείας Μεφσούτ (Δονδολίνων) . Ο Κωνσταντίνος Γαρέφης (1874 - 1906), ήταν σημαντικός Έλληνας Μακεδονομάχος και οπλαρχηγός. Γεννήθηκε στις Μηλιές του Πηλίου το 1874. Είχε σουλιώτικη καταγωγή. Το 1905 ο Κωνσταντίνος Γαρέφης ακολούθησε τον Κωνσταντίνο Μαζαράκη-Αινιάν και με κέντρο δράσης το Βέρμιο αγωνίστηκε ως υπαρχηγός του σώματος Μακεδονικού αγώνα. Τραυματίστηκε θανάσιμα σε μάχη εναντίον των κομιτατζήδων στο χωριό Τσερνέσοβο Αριδαίας (σημερινό Γαρέφι), και πέθανε στις 24 Αυγούστου 1906. Το 1950 το Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Παγασών (Βόλου) αποφάσισε να δώσει το όνομα Γαρέφη στην αριθμημένη οδό 75.

« Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει, το δόλιο το Μορίχοβο και πάλι ανταριάζει. Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια αράδα, Κώστας Γαρέφης πολεμάει, μ’ εξήντα παλικάρια. « Έβγα βρε Λούκωφ άτιμε, Βουλγαρο-Καρατάσωφ, μερόνυχτα περπάτησα, εδώθε για να φτάσω. Μέσα στον ήλιο, στη βροχή, στο κρύο και στην πάχνη, τρέχω βρε Λούκωφ άπιστε, να μετρηθούμε αντάμα. Δεν έχεις γέρους άρρωστους, σήμερα δω να σφάξεις, ούτε κορίτσια ντροπαλά, μήτε εκκλησιές να κάψεις, παπάδες για να τυραννάς, αγνά αθώα βρέφη, μον’ έχεις τώρα σου μπροστά, τον Κώστα το Γαρέφη »

ΟΔΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑ Το 1953 με απόφασή του ο Δήμος Βόλου μετονόμασε μια οδό σε Νικολάου Πλαστήρα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (μαύρος καβαλάρης)και την Μικρασιατική εκστρατεία. Σ αυτήν ως επικεφαλής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες με λίγες απώλειες Οι Τούρκοι τον ονόμασαν «Καρά-Πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων «Σεϊτάν Ασκέρ» (Στρατός του Διαβόλου).Ήταν φιλοβενιζελικός και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1950-1952. Ως πρωθυπουργός άσκησε μετριοπαθή πολιτική με πλούσια δράση. Ασχολήθηκε με την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφύλιου και την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση, με ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, κοινωνικών παροχών, διανομής γης στους ακτήμονες, χορήγησης ψήφου στις γυναίκες. Ο Πλαστήρας θεωρείται ότι ήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου και αγαπήθηκε πολύ από τον λαό. Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να διορίσει από την θέση του τον άνεργο αδερφό του και το ότι δεν είχε αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία.

Η οικία του Μητροπολίτη, στο παραλιακό πάρκο Γεωργίου Α' (σήμερα Αγίου Κωνσταντίνου) δεύτερο σπίτι από δεξιά (Βλαχάβα με Πλαστήρα) ο Άγιος Απόστολος ο Νέος (έπεσε με τους σεισμούς του 1955) .Φωτ . Στουρνάρα Στεφ 1920

ΟΔΟΣ ΝΙΚΟΤΣΑΡΑ Ο Νίκος Τσάρας (1774 - Ιούλιος 1807), γνωστότερος ως Νικοτσάρας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους και ηρωικότερους αρματολούς του Ολύμπου. Γεννήθηκε το 1774 στο χωριό Γιαννωτά, στις πλαγιές του Ολύμπου. Ο "Αετός του Ολύμπου", όπως τον ανέφερε ο Νικόλαος Κασομούλης, είχε σημαντικές επιτυχίες εναντίον των Τούρκων και στην ξηρά και στη θάλασσα. Η μοίρα του δεν ήθελε να πάρει μέρος στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1821, καθώς τραυματίστηκε θανάσιμα από πυροβολισμό Τούρκων στην παραλία κοντά στο Λιτόχωρο, τον Ιούλιο του 1807, λίγο μετά τη νίκη του επί ισχυρής δύναμης Τουρκαλβανών στις ακτές της πόλης. Ο Νικοτσάρας πέθανε στο καράβι του και ενταφιάστηκε στη Σκιάθο, κοντά στη Μονή της Ευαγγελίστριας, όπου υπάρχει και το λεγόμενο «ρέμα του Νικοτσάρα». Το όνομά του δόθηκε και σε χωριό της Δράμας

Το άγαλμα του ήρωα στην πλατεία της Ελασσόνας Η οδός Νικοτσάρα στο ύψος της Ρήγα Φεραίου

ΟΔΟΣ ΣΤΑΘΑ Ο Γιάννης Σταθάς (1758-1812) ήταν αρματολός από το Βάλτο Αιτωλοακαρνανίας. Στα τέλη του 18ου αιώνα έδρασε μαζί με τον Ευθύμιο Βλαχάβα στα Χάσια και στον Όλυμπο και κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1806-1807) μαζί με άλλους αρματολούς ενίσχυσε τα ρωσικά στρατεύματα. Ήταν συναγωνιστής του ξακουστού Νικοτσάρα. Μετά την ανακωχή του 1807 ο Σταθάς και άλλοι αρματολοί κατέφυγαν στη Σκιάθο, δημιούργησαν ένα στολίσκο από 70 πλοιάρια (που τα έβαψαν μαύρα και στα οποία έδωσαν ονόματα όπως Όλυμπος, Μοριάς, Άσπρη Θάλασσα, Μαύρο Καράβι κ.α.) και συνέχισαν τις επιδρομές κατά των Τούρκων. Δημοτικό τραγούδι της εποχής περιγράφει την επίθεση του στολίσκου του Σταθά εναντίον τουρκικής κορβέτας στα παράλια της Χαλκιδικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε αναρτήθηκε η πρώτη Ελληνική σημαία με τον λευκό σταυρό στον μέσον της και τα μπλε τετράγωνα στα άκρα της. Οι Τούρκοι προσπάθησαν με δελεασμό χρηματικής αμοιβής και με αμνηστία να τους σταματήσουν ,άλλα δεν τα κατάφεραν.

Η οδός Σταθά στο ύψος της οδού Γιάννη Δήμου

ΟΔΟΣ ΒΛΑΧΑΒΑ ο Ευθύμιος Βλαχάβας γεννήθηκε στη Σμόλιανη, παλαιά ονομασία του χωριού Βλαχάβα περίπου το 1770. Ο πατέρας του, Αθανάσιος Βλαχάβας, ήταν αρματολός στην περιοχή των Χασίων .Ο Ευθύμιος Βλαχάβας ανέλαβε το αρματολίκι των Χασίων, αφού προηγουμένως είχε χειροτονηθεί ιερέας, από όπου πήρε και το όνομα Παπα-θύμιος με το οποίο έμεινε γνωστός στην ιστορία. Το 1807 μαζί με τους Νικοτσάρα, Σταθά κ.ά. κατέφυγαν στη Σκιάθο και κατασκεύασαν πειρατικό στόλο από 70 πλοία που έκανε επιθέσεις στα τούρκικα πλοία. Το 1808 κατάρτισε σχέδιο επανάστασης κατά του Αλή Πασά που καταπίεζε τη Θεσσαλία . Το σχέδιο προδόθηκε από τον αρματολό του Μετσόβου Ντεληγιάννη , η επανάσταση απέτυχε και ο Βλαχάβας κατέφυγε στον Όλυμπο. Από εκεί πήγε στη Σκόπελο και κατασκεύασε πάλι πειρατικό στόλο. Η Πύλη, αργότερα υποσχέθηκε γενική αμνηστία στους αρματολούς, και όλοι επέστρεψαν στις θέσεις τους. Συνελήφθη με δόλιο τρόπο από τον Αλή Πσά βασανίστηκε και θανατώθηκε με φρικτό τρόπο. Η ζωή και το ηρωικό τέλος του Βλαχάβα ενέπνευσαν τον Παναγιώτη Σούτσο να γράψει το ομώνυμο δραματικό έργο του Ευθύμιος Βλαχάβας.

Προτομή στα Μετέωρα

Η οδός Βλαχάβα στο ύψος της Δημητριάδος και μπροστά στο Ναό Αγίου Αποστόλου Του Νέου

ΟΔΟΣ ΜΠΟΡΕΛ Ο Μπόρελ, Γουίλλιαμ Κάρολ ήταν πρόξενος της Ιταλίας στο Βόλο από το 1895. Μαζί με τον πρόξενο της Γαλλίας Ροζού και τους δημοτικούς άρχοντες της πόλης Ιωάννη Χατζηαργύρη , Γεώργιο Καρτάλη ,Ν Κοκωσλή έπεισαν τις Τουρκικές δυνάμεις, μετά την ήττα του 1897 να μην προβούν σε λεηλασίες. Όπως προκύπτει από τα αρχεία του Δήμου Βόλου η κόρη του, Μαίρη Αποστολίδου το 1915 ζήτησε να μετονομαστεί η οδός Φιλελλήνων σε Μπόρελ , κάτι που ο Δήμος αρνήθηκε ευγενικά. Το 1930 με απόφασή του ο Δήμος Βόλου κάνει δωρεάν τιμής ένεκεν οικογενειακό τάφο για τον “αείμνηστο μέγα φιλέλληνα” και δίνει το όνομά του στο στενό δρόμο ανάμεσα στις οδούς Δημητριάδος και Πλάτωνος , δίπλα στην Αθανασίου Διάκου.

Η οδός Μπόρελ στο ύψος της Πλάτωνος κάτω από τη Μεταμόρφωση

ΟΔΟΣ ΑΝΘΙΜΟΥ ΓΑΖΗ Ο Άνθιμος Γαζής (1758 –1828) ήταν Έλληνας κληρικός, συγγραφέας, χαρτογράφος και από τους σημαντικότερους διαφωτιστές, που αγωνίστηκε για τη διάδοση των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στις Μηλιές του Πηλίου .Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος και το οικογενειακό του Γκάζαλης, που το μετέτρεψε σε Γαζής. Έργα του η πεντάτομη Ελληνική Βιβλιοθήκη η οποία περιλαμβάνει βιογραφίες αρχαίων συγγραφέων και το τρίτομο Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής .Το 1811, με υπόδειξη του Κοραή εξέδωσε στη Βιέννη το περιοδικό Ερμής ο Λόγιος . Σημαντικότερο έργο του είναι ο Πίναξ Γεωγραφικός της Ελλάδος . Το 1814, σε συνεργασία με τον Καποδίστρια, ίδρυσε τη Φιλόμουσο Εταιρεία , παράλληλα ξεκίνησε την ανέγερση στην πατρίδα του προτύπου σχολείου, εστιασμένου στις φυσικές επιστήμες (Δημόσια Βιβλιοθήκη Μηλεών). Τον Μάιο του 1821 κήρυξε την επανάσταση στη Θεσσαλία και τη Μαγνησία και έλαβε μέρος σε όλες τις μετέπειτα μάχες στην περιοχή. Μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Θεσσαλία κατέφυγε στον Νότο και διορίσθηκε μέλος του Αρείου Πάγου. Συμμετείχε στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις ως εκπρόσωπος της Θεσσαλίας και αργότερα έγινε σχολάρχης στην Τήνο και τη Σύρο, όπου και πέθανε το 1828 σε ηλικία 70 ετών.

Η οδός Ανθίμου Γαζή στο ύψος της Πλατείας Ελευθερίας

Πλατεία Ελευθερίας 1942. Αριστερά τα δικαστήρια , δεξιά τα σπίτια επί της Γαζή πηγή

ΟΔΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ Ο Δημήτριος Δανιήλ Φιλιππίδης (Μηλιές Πηλίου, περί το 1750 – Βεσσαραβία Μολδαβίας, 1832) ήταν Έλληνας λόγιος κληρικός, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κύριες προσωπικότητες του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ο Φιλιππίδης προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια των Μηλεών Πηλίου . Από την πλευρά του πατέρα του, Φιλίππου Αργυρίου, ήταν εξάδελφος του Άνθιμου Γαζή, ενώ από την πλευρά της μητέρας του, Αλεξάνδρας Παπαθεοδώρου, ήταν εξάδελφος του Γρηγορίου Κωνσταντά. Σπούδασε στο Άγιο Όρος (Αθωνιάδα Σχολή). Το 1874 εγκαταστάθηκε στο Ιάσιο για να διδάξει ελληνικά και άλλα μαθήματα στην εκεί Αυθεντική Σχολή. Το 1790 ήρθε σε επαφή με τον κύκλο των διαφωτιστών του Δημητρίου Καταρτζή. Μαζί με τον εξάδελφό του Γρηγόριο Κωνσταντά ξεκίνησε την συγγραφή της Γεωγραφίας Νεωτερικής. Ασχολήθηκε με τον γερμανικό ιδεαλισμό και τον Καντ, έργα του οποίου σχολίασε εκτενώς. Βοήθησε στο στήσιμο της Σχολής των Μηλεών και μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία . Ο Φιλιππίδης κληροδότησε όλη του την περιουσία στην Σχολή των Μηλεών, αλλά ο ίδιος δεν μπόρεσε να την δει από κοντά, γιατί με την έκρηξη της Επανάστασης του 1821, η Σχολή διέκοψε την λειτουργία της. Άφησε την τελευταία του πνοή στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες 1832.

Η οδός Φιλιππίδη στο ύψος της Ρήγα Φεραίου Αναμνηστική επιγραφή στην ρουμανική και ελληνική γλώσσα, στο σπίτι όπου ζούσε ο Φιλιππίδης στο Ιάσιο

ΟΔΟΣ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος (Βελεστίνο, 1757 Βελιγράδι, 24 Ιουνίου 1798) (πραγματικό όνομα: Αντώνιος Κυριαζής), ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ο ίδιος υπέγραφε ως «Ρήγας Βελεστινλής» ή «Ρήγας ο Θεσσαλός» και ουδέποτε «Φεραίος», κάτι που είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων. Οι αυστριακές αρχές τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν στους Τούρκους οι οποίοι τον εκτέλεσαν στο Βελιγράδι. Έργα του ήταν ο Θούριος , Νέα Πολιτική Διοίκησις , Χάρτα της Ελλάδος (παραπέμπει ψηφιοποιημένη έκδοση της χάρτας στην βιβλιοθήκη του Χάρβαρντ), Φυσικής Απάνθισμα κ.α

Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών `Aγιος Ιωσήφ Ρήγα Φεραίου με Σπυρίδη

Η οδός Ρήγα Φεραίου στο ύψος της Σπυρίδη μπροστά στη Γαλλική Σχολή Άγιος Ιωσήφ

ΟΔΟΣ ΓΑΛΛΙΑΣ Η οδός ονομάστηκε για να τιμηθεί το κράτος της Γαλλίας που με διπλωματικές και στρατιωτικές ενέργειες βοήθησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας .Το 1937 η οδός μετονομάστηκε σε 4ης Αυγούστου .Το 1959 ο Δήμος Βόλου αποφάσισε την μετονομασία της οδού Γαλλίας σε Γεωργίου Καρτάλη και την Μαυροκορδάτου σε Γαλλίας. Τελικά αποφασίστηκε να παραμείνει η ονομασία της οδού Γαλλίας από το ύψος της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου μέχρι την Φιλιππίδη , το τμήμα της από Γάτσου μέχρι Ελευθερίου Βενιζέλου μετονομάστηκε σε Γεωργίου Καρτάλη και η Μαυροκορδάτου έμεινε ως είχε.

Η οδός Γαλλίας στο ύψος της Κ. Καρτάλη

Οκτώβριος 1944 .Εορτασμοί της Απελευθέρωσης στην πλατεία Ελευθερίας. Δεξιά το Δικαστικό μέγαρο , αριστερά τα σπίτια επί της οδού Γαλλίας . Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Γαλλίας κάτω από την πλατεία Ελευθερίας. Αριστερά η οικία Στάθη Χατζηκυριαζή (σήμερα η πολυκατοικία που στέγαζε τον κινηματογράφο Λίντο - Γαλλίας με Καρτάλη) Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΛΩΡΗ Ο Κωνσταντίνος Λώρης γεννήθηκε το 1837 στο Προμύρι του Πηλίου. Έλαβε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1866-1869 . Ως υπολοχαγός το 1878 έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Θεσσαλικής επανάστασης στην Αγιά της Λάρισας και στην Μακρινίτσα του Πηλίου. Τον Ιούλιο του 1880 τοποθετήθηκε ως ανώτατος προγυμναστής του πληρώματος της φρεγάτας «Ελλάς» και το 1885 διορίσθηκε υποδιοικητής του 5ου Τάγματος Ευζώνων. Στις ένοπλες συμπλοκές με τους Τούρκους που πραγματοποιήθηκαν στην οροθετική γραμμή στην Κούτρα Τρικάλων (11 Μαΐου 1886) επέδειξε αξιοθαύμαστη γενναιότητα, αλλά τραυματίστηκε σοβαρά . Στις 12 Μαΐου 1886 μεταφέρθηκε στο Στρατιωτικό Θεραπευτήριο που λειτουργούσε στο Ζάρκο, όπου επί έξι ημέρες οι γιατροί και το προσωπικό προσπάθησαν να τον σώσουν ,αλλά δεν τα κατάφεραν .Διαισθανόμενος τον επικείμενο θάνατό του «διέταξε» να περιτυλίξουν το άψυχο σώμα του με την σημαία της επανάστασης του 1878 και στη συνέχεια να την παραδώσουν στον τότε δήμαρχο Βόλου Γεώργιο Καρτάλη. Ως τελευταία του επιθυμία ήταν να τον ενταφιάσουν στη Λάρισα, όπου ζούσε η μητέρα του. Απεβίωσε τα ξημερώματα της 18ης Μαΐου 1886 . Το 1887 ο Δήμος της Λάρισας ονοματοθέτησε την τότε πλατεία Ταχυδρομείου σε πλατεία Ταγματάρχου Λώρη, ονομασία όμως η οποία δεν επικράτησε ,αφού στις αρχές του 1900 μετονομάσθηκε σε πλατεία Ρήγα Φεραίου . Αντιθέτως, οι δρόμοι στον Βόλο, στην Αγιά και στην Αθήνα, στους οποίους δόθηκε το όνομα του Λώρη, εξακολουθούν να υφίστανται 130 χρόνια από τον θάνατό του.

Η οδός Λώρη στο ύψος της Δημητριάδος

ΟΔΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΟΝΤΑΡΑΤΟΥ Η οδός παλαιότερα ονομαζόταν Ορφέως και μετονομάστηκε σε Δημάρχου Κονταράτου. Ο Ιωάννης Κονταράτος σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών με υποτροφία του κληροδοτήματος Κυριαζή. Στο Παρίσι έλαβε την ειδικότητα του παιδίατρου. Διετέλεσε Δήμαρχος Βόλου δύο φορές από το 1944 έως το 1945 και από το 1959 έως το 1964. Επιπλέον διετέλεσε εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ (η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης ήταν επιτροπή κυβερνητικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, λίγους μήνες πριν το τέλος της κατοχής).

Η οδός Κονταράτου στο ύψος της Κουμουνδούρου

ΟΔΟΣ ΜΕΡΟΥ Ο Αλέξανδρος Γ. Μέρος γεννήθηκε στο Χρύσω Ευρυτανίας το 1890.Σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Καρδίτσα. Λίγο αργότερα έχασε τη μητέρα του και τα 2 του αδέρφια. Η οικογένεια καταστράφηκε οικονομικά και ο μικρός Αλέξανδρος κατάφερε με πολλές στερήσεις να τελειώσει το Σχολαρχείο. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και θεωρείται ο ιδρυτής του προσκοπισμού στη Μαγνησία, καθώς σε εκείνον οφείλεται η σύσταση της πρώτης ομάδας προσκόπων στο Βόλο το 1914. Δυο χρόνια αργότερα ίδρυσε το σύλλογο "Προστασία Παιδιών", με στόχο τη βοήθεια των εργαζόμενων παιδιών, ηλικίας 14-20 ετών. Ίδρυσε επίσης νυχτερινή σχολή, η οποία λειτούργησε ως το 1967, οπότε έκλεισε από τη χούντα. Το 1919 ίδρυσε την Πανθεσσαλική Αγροτική Ένωση και βοήθησε στην εγκατάσταση των προσφύγων στο Βόλο. Εξέδωσε (1916) την εφημερίδα "Ταχυδρόμος". Το 1924 διορίστηκε Νομάρχης Άρτας-Πρέβεζας. Δύο χρόνια αργότερα κατήλθε στις εκλογές του 1926 με το Αγροτικό Κόμμα και εξελέγη βουλευτής Μαγνησίας. Ήταν ο εισηγητής νομοσχεδίου για την ίδρυση Αγροτικής Τράπεζας, το οποίο αποδέχθηκε η κυβέρνηση. Αργότερα, συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή και ίδρυσαν ξανά το Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων (1956). Στις εκλογές του 1958 και του 1963 εκλέχθηκε βουλευτής. Το 1955 ίδρυσε το Γηροκομείο του Βόλου. Πέθανε στο Βόλο το 1964. Το 1966 ο δήμος Βόλου ενέκρινε την τοποθέτηση προτομής του στην πλατεία Ελευθερίας .

Η οδός Μέρου στο ύψος του περιφερειακού και του αμαξοστασίου της ΔΕΥΑΜΒ Η προτομή του Α.Γ Μέρου στην Πλατεία Ελευθερίας

ΟΔΟΣ ΠΕΡΡΑΙΒΟΥ Ο Χριστόφορος Περραιβός γεννήθηκε το 1773 στους Παλαιούς Πόρους (παλ. Πούρλες) της Πιερίας. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Χατζηβασιλείου που το έκαμε Περραιβός από την αρχαία ονομασία της πόλεως που καταγότανε. Ήταν Έλληνας στρατιωτικός, πολιτικός, αγωνιστής του εικοσιένα, δάσκαλος, στιχουργός και συγγραφέας πολεμικών απομνημονευμάτων. Στενός συνεργάτης του Ρήγα Βελεστινλή (Φεραίου), μέλος της Φιλικής Εταιρείας από το 1817, εθναπόστολος στην κυριολεξία διατρέχει όλη την Ελλάδα. Άλλοτε τον βρίσκουμε στη Μάνη, άλλοτε στο Μωριά, αλλά και στο Σούλι, στην Πάργα αλλά και στην Κέρκυρα, όπου το 1816 τον συλλαμβάνουν οι Άγγλοι και τον εξορίζουν. Άνθρωπος της δράσης, τον βρίσκουμε δίπλα στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στη μάχη του Πέτα. Πήρε μέρος στις Εθνοσυνελεύσεις .Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Βασιλείου διορίσθηκε συνταγματάρχης στη Βασιλική φάλαγγα. Στις 18 Μαρτίου του 1844 ο Βασιλεύς Όθων του απένειμε τον βαθμό του υποστράτηγου. Συνέγραψε πολεμικά απομνημονεύματα, τη «Σύντομος βιογραφία του αοιδίμου Pήγα Φεραίου του Θετταλού» , και την Ιστορία του Σουλίου. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 90 χρόνων, στις 4 Μαΐου 1863.

Το αρχοντικό του Δήμου Χρυσοχοϊδη, στην αρχή της οδού Περραιβού στο παραλιακό πάρκο Γεωργίου Α' (σήμερα Αγίου Κωνσταντίνου) φωτ. Στουρνάρας, Κ Η οδός Περραιβού στο ύψος της Αχιλλοπούλου

ΟΔΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΖΑΧΟΥ O Αριστοτέλης Ζάχος (Καστοριά 1871 − Αθήνα 1939) ήταν διακεκριμένος Έλληνας αρχιτέκτονας και πολεοδόμος, ο οποίος σχεδίασε πολλούς ναούς, δημόσια και ιδιωτικά κτίσματα με βάση βυζαντινά και παραδοσιακά πρότυπα, επαναφέροντας έτσι την «ελληνικότητα» στη νεότερη ελληνική αρχιτεκτονική. Ήταν ο τρίτος από τους πέντε γιους του δασκάλου και εμπόρου Αθανασίου Ζάχου από τη Σιάτιστα και της Τρυγόνας Παπαδημητρίου. Οι Ζάχοι της Σιάτιστας, ήσαν βλαχικής καταγωγής από τα Βελεσσά, το σημερινό Τίτο Βέλες της πΓΔΜ. Είχαν έντονη κοινωνική και πατριωτική δράση στη Μακεδονία και στον Βόλο. Ο ξάδελφός του Κώστας, ήταν ο εκδότης της σοσιαλιστικής εφημερίδας Εργάτης του Βόλου που κυκλοφόρησε από το 1907 ώς το 1911 στη δημοτική γλώσσα και ο Ζάχος Πολύκαρπος ήταν ιδρυτής του θρησκευτικού και φιλολογικού συλλόγου Οι Τρεις Ιεράρχαι. Στα σημαντικά έργα του Αριστοτέλη Ζάχου συγκαταλέγονται τρείς μεγάλοι ναοί στην πόλη του Βόλου, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου, ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Η οδός Ζάχου ,παράλληλη με τον χείμαρρο Κραυσίδωνα στο ύψος του Πράκτικερ όπου παλιά ήταν η υφαντουργία Παπαγεωργίου

Άγιος Κωνσταντίνος δεκαετία του 1940 φωτ. Ν. Στουρνάρας

Εορτασμός των Θεοφανίων στον Ι.Ν. του Αγίου Νικολάου το 1930. πίσω ο νέος ναός , μπροστά ο παλιός διακρίνεται και το κωδωνοστάσιο

ΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑ Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς (Μηλιές Πηλίου1758 – Μηλιές Πηλίου 1844) ήταν Έλληνας λόγιος, δάσκαλος και ιεροδιάκονος. Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στο προεπαναστατικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, συμμετείχε στην επανάσταση του 1821 και ίδρυσε τη Σχολή των Μηλεών Πηλίου. Διετέλεσε Έφορος της Παιδείας (1824-1828) και διορισμένος από τον Καποδίστρια στέλεχος του Ορφανοτροφείου της Αίγινας (1828-1834).

Μικρό Πολυτεχνείο Βόλου. Στεγάστηκε εκεί που είναι σήμερα τα γραφεία της ΔΕΥΑΜΒ επί της Κωνσταντά .Επισήμως ονομάζονταν Σχολή Υπομηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, είχε δύο τμήματα, ένα Πολιτικών και ένα Ηλεκτρολόγων Υπομηχανικών. Η φωτογραφία είναι από το Εν Βόλω τευχ. 11 και το βιβλίο του Χ. Χαρίτου “Το Μικρό Πολυτεχνείο” 1948-1959

Η οδός Κωνσταντά με Κ.Καρτάλη μπροστά στη Λαϊκή Βιβλιοθήκη

ΟΔΟΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΟΥ Γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου. Έγινε μοναχός στη Μονή Εσφιγμένου, στο Άγιο Όρος και αργότερα εγκαταστάθηκε στο Βόλο, διατηρώντας το σχήμα του. Εξέδωσε τα ιστορικά περιοδικά «Η Φήμη»(1886 1888) και «Ο Προμηθέας» (1889 - 1901) και ιδρύει το “Αναγνωστήριον Κοινόν” ένα είδος λαϊκής βιβλιοθήκης μέσα στο βιβλιοπωλείο “Ιωλκός” (Όγλ και Αλεξάνδρας), που έδινε τη δυνατότητα σε όποιον ήθελε, να διαβάζει τα βιβλία που διέθετε . Γύρισε ολόκληρη τη Θεσσαλία και συγκέντρωσε πλούσιο υλικό σχετικά με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό. Επίσης συγκέντρωσε πολλούς κώδικες και σπάνια βιβλία. Μετά το θάνατο του Ζωσιμά Εσφιγμενίτη, το 1902, μεγάλο μέρος από τα γραπτά του περιήλθε με απόφαση του Δήμου στον θρησκευτικό-φιλολογικό σύλλογο «Οι Τρεις Ιεράρχες» και αποτέλεσε τον πυρήνα της βιβλιοθήκης του. Στα 1913 ο Νικόλαος Χαρισιάδης από την Ήπειρο δώρισε στο σύλλογο την νεοκλασική του οικία στην γωνία Δημητριάδος και Όγλ. Αυτή ήταν και η μόνη λαϊκή βιβλιοθήκη της πόλης μέχρι το 1980.

Η βιβλιοθήκη Οι Τρεις Ιεράρχαι φωτ. Στεφ Στουρνάρα συλλογή Μαστρογιάνη

Η βιβλιοθήκη Οι Τρείς Ιεράρχαι , Δημητριάδος με Όγλ

ΟΔΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Γεννήθηκε το 1828 στην Κωνσταντινούπολη και καταγόταν από οικογένεια έγκριτων Φαναριωτών. Το όνομά του ήταν Γρηγόριος Φουρτουνιάδης. Ήταν ανιψιός του πατριάρχη Γρηγόριου του 6ου. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Χάλκης, έγινε κληρικός και υπηρέτησε στο οικουμενικό Πατριαρχείο ως ''μέγας αρχιδιάκονος''. Το 1870 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Δημητριάδος. Διετέλεσε πρόεδρος του Θετταλομαγνητικού Συλλόγου το 1873. Εργάστηκε σκληρά για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας ,όμως, έγινε αντιληπτός από τους Τούρκους και εξορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Πέθανε το 1907 και ετάφη στο ιερό βήμα της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων. Η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων 1915. στο βάθος φαίνεται το τζαμί (στην οδό Σαρανταπόρου. Φωτ Στουρνάρας Στέφανος.

ΟΔΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΥ Η Μάχη του Σαρανταπόρου ή μάχη των στενών της Πέτρας αποτελεί την πρώτη πολεμική επιχείρηση της Ελλάδας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Έλαβε χώρα στις 9 Οκτωβρίου του 1912 στα Στενά του Σαρανταπόρου. Μετά τη σύγκρουση της πρώτης μέρας, οι τουρκικές δυνάμεις συμπτύχθηκαν προς τα Σέρβια, αφήνοντας στα χέρια του ελληνικού στρατού αρκετό υλικό και λίγους αιχμαλώτους. Οι ελληνικές δυνάμεις έπειτα από ισχυρή αντίσταση των τουρκικών δυνάμεων, πέτυχαν μια σημαντική νίκη ,η οποία άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Στην οδό αυτή στα παλαιά υπήρχε το τζαμί (16 αιώνα)το οποίο υπέστη ζημιές από το βομβαρδισμό του Μοροζίνι το 1655 , από ανεμοθύελλα το 1936 και τους σεισμούς το 1955.

Το παλιό τούρκικο τζαμί στο λόφο των Αγίων Θεοδώρων στα Παλαιά πριν κοπεί η κορυφή του από την φοβερή ανεμοθύελλα στις 9.8.1936. Πηγή ΔΗ.Κ.Ι

Η βρύση στο προαύλιο του τζαμιού. Το κόκκινο βέλος δείχνει τη σκιά του μιναρέ και το πράσινο το βουνό Σαρακηνό. Πηγή Η Μαγνησία Στο Πέρασμα Του Χρόνου φωτ. ΔΗ.Κ.Ι

Το τζαμί στα Παλαιά του Βόλου το 1948 η κορυφή του μιναρέ αποκομμένη . Φωτ. Ζημέρης Κωσ.

ΟΔΟΣ ΧΑΡΙΣΙΑΔΟΥ Η οδός Χαρισιάδου βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς Κουμουνδούρου και Όγλ και συνδέει την οδό Ερμού με την Δημητριάδος. Ο Νικόλαος Χαρισιάδης από την Ήπειρο ήταν δικηγόρος και μεγαλοκτηματίας. Υπήρξε ιδρυτής της καθημερινής πολιτικής εφημερίδας ''Ο Θεσσαλός'' (1906) και δωρητής της οικίας του προς το Δήμο Παγασών (Βόλου) με σκοπό τη σύσταση/ανέγερση Λαϊκής Βιβλιοθήκης. Ο Δήμος Βόλου (Παγασών τότε) εξέφρασε τις ευχαριστίες του στο Νικόλαο Χαρισιάδη για τη δωρεά της οικίας του επί της Ογλ και Δημητριάδος με σκοπό την ίδρυση Λαϊκής Βιβλιοθήκης.

Η οδός Χαρισιάδου στο ύψος της Δημητριάδος και της Attica Bank.

Η Οικία Νικολάου Χαρισιάδου Όγλ και Δημητριάδος .φωτ. Στεφ. Στουρνάρα

ΟΔΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΛΛΙΓΑ Η Ειρήνη Καλλιγά, κόρη του Αντώνη Μπενάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα. Αδέλφια της ήταν ο Κωνσταντίνος και ο Μανόλης Μπενάκης. Σπούδασε κατ’ οίκον με δάσκαλο τον Αλέξανδρο Δελμούζο. Το 1930 παντρεύτηκε το Παύλο Καλλιγά και απόκτησαν μια κόρη, την Αιμιλία, αργότερα Γερουλάνου. Ήταν η ιδρύτρια του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού. Μετά το τέλος του πολέμου δραστηριοποιήθηκε στη Μακεδονία και οργάνωσε την Οικοκυρική Σχολή στη Φλώρινα. Η Ειρήνη Καλλιγά υπήρξε δραστήρια και σε άλλους πολιτισμικούς φορείς, όπως το Μουσείο Μπενάκη . Το 1939 με δημοκρατική συνείδηση στήριξε την ανεξαρτησία του Οδηγισμού και αρνήθηκε στον Ιωάννη Μεταξά την ενσωμάτωση του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού στην δικτατορική Εθνική Οργάνωση Νέων. Στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί το Μουσείο Ελληνικού Οδηγισμού από το έτος 2005 που φέρει το όνομα Ειρήνη Καλλιγά, προς τιμήν της ιδρύτριας του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού.

Η οδός Ειρήνη Καλλιγά στο ύψος της Γαλλίας

ΟΔΟΣ ΣΕΦΕΛ Γεννήθηκε στο Hirsfelder της Σαξωνίας. Από το 1915 υπηρέτησε ως Πρόξενος της Γερμανίας στο Βόλο. Ασχολήθηκε με την εμπορική αντιπροσώπευση γερμανικών οίκων και βιομηχανιών κατασκευής γεωργικών μηχανημάτων. Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τρακτέρ και αλωνιστικές μηχανές στην Θεσσαλία. Φυσιολάτρης, λάτρης της Αρχαιολογίας, αλλά και πρακτικό μυαλό. Είναι αυτός που έβαλε πεύκα στα Πευκάκια., που τότε ήταν ένας γυμνός βραχώδης λόφος . Κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941 1944) βοήθησε με διάφορους τρόπους τους κατοίκους του Βόλου. Από τις πιο σημαντικές ενέργειες του ήταν όταν πληροφόρησε μέσω του Δεσπότη Ιωακείμ τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας για τους σκοπούς των Γερμανών. Χάρη στην προειδοποίηση αυτή τα μέλη της κοινότητας εγκατέλειψαν την πόλη και με την βοήθεια απλών ανθρώπων και των ανταρτών διέφυγαν τον κίνδυνο. Οι Άγγλοι τον συλλαμβάνουν το 1947 και τον έστειλαν σε δίκη στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκλημάτων Πολέμου. Οι άνθρωποι που τον ήξεραν ξεσηκώθηκαν. 38 μάρτυρες υπεράσπισης υπουργοί, βουλευτές, δικαστές, ο μητροπολίτης Ιωακείμ, δικηγόροι , αξιωματικοί και απλοί πολίτες καταθέτουν “όσα υπέρ του Σέφελ γνωρίζει ολόκληρος η Θεσσαλία που όλα αποτελούν ένα αληθή δι ΄αυτόν ύμνον ” . Έτσι αθωώνεται και επιστρέφει στον Βόλο. Σημαντική ήταν και η φιλανθρωπική του δράση στα επόμενα χρόνια. Ξεχωρίζουν οι δωρεές σημαντικών ποσών στο Γηροκομείο Βόλου που τον ανακηρύσσει μέγα ευεργέτη. Το 1957 Ο δήμος Βόλου χαρίζει το όνομά του σε δρόμο της πόλης. Πέθανε το 1964 σε ηλικία 83 ετών στο Βόλο .

Ο Γερμανός πρόξενος στο Βόλο – Ελμουτ Σέφελ Συγγραφέας: Μπενέκος, Δημήτριος Σ.

1920-1925 τρακτέρ και αλωνιστικές μηχανές LANZ που εισήγαγε ο Σέφελ. Φωτ. Στεφ. Στουρνάρας

Ο τάφος με την προτομή του Έλμουτ Σέφελ στα Πευκάκια φωτ. πηγή

ΟΔΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ Με απόφαση του Δήμου Βόλου το 1920 ονομάστηκε η οδός μπροστά στην Εβραϊκή Συναγωγή μέχρι την οδό Κρίτσκης σε οδό Παλαιστίνης . Με την ίδια απόφαση εκφράζονταν συγχαρητήρια προς την Ισραηλιτική Κοινότητα με αφορμή την αποκατάσταση των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη , γεγονός που συμβάδιζε με την απόφαση του Άγγλου Υπουργού Εξωτερικών το 1917 Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ , που υποστήριζε τη μελλοντική ίδρυση Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη και την Εβραϊκή μετανάστευση που αυξήθηκε σημαντικά στα επόμενα χρόνια με τη δημιουργία πολλών καθαρά εβραϊκών νέων πόλεων.

Η Εβραϊκή Συναγωγή, 1948. Αρχείο Ζημέρη, ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Παλαιστίνης στο βάθος η Εβραϊκή Συναγωγή

ΟΔΟΣ ΑΝΝΙΝΟΥ Είναι μια μικρή οδός που συνδέει την οδό Λόρδου Βύρωνος με την οδό Δημάρχου Γεωργιάδη πριν την Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι, 6 Σεπτεμβρίου 1852 - Αθήνα, 23 Μαΐου 1934) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας ιδιαιτέρως δημοφιλής στην εποχή του. Έγραψε σε πολλές εφημερίδες και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα της εποχής . Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκίμιο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του «Ζητείται υπηρέτης» επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Ο Άννινος υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων. Τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις ,όπως το παράσημο του Σωτήρος (1889), το Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914) και το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925) Η οδός Αννίνου στο ύψος της Αναλήψεως πριν την Ελευθερίου Βενιζέλου (Ιωλκού)

ΟΔΟΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Η οδός παλιά (από το 1892) ονομαζόταν Αλεξάνδρας και με απόφαση του Δήμου Βόλου το Νοέμβριο του 1945 μετονομάστηκε σε 28ης Οκτωβρίου , ένα χρόνο από την απελευθέρωση του Βόλου από τους Γερμανούς στις 19 Οκτωβρίου 1944 , για να τιμηθεί η επέτειος του ΌΧΙ και το ελληνικό έπος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Πολλοί Βολιώτες εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το παλιό όνομα της οδού, που είχε δοθεί προς τιμή της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη και τρίτο παιδί από τα συνολικά οκτώ του Βασιλιά Γεωργίου Α' και της Βασίλισσας Όλγας και αδελφή του μετέπειτα Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’. Γεννήθηκε στην έπαυλη Μον Ρεπό της Κέρκυρας στις 30 Αυγούστου 1870. Παντρεύτηκε στις 5 Ιουνίου 1889 τον Παύλο Αλεξάνδροβιτς μεγάλο δούκα της Ρωσίας στην Αγία Πετρούπολη, όπου και εγκαταστάθηκε μετά το γάμο της. Μαζί απέκτησαν μια κόρη και ένα γιο. Απεβίωσε αιφνίδια λίγες μόλις ημέρες μετά τη γέννηση του γιου της (24 Σεπτεμβρίου 1891), σε ηλικία 21 ετών. Το μνήμα της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας βρίσκεται στο Βασιλικό Κοιμητήριο στο Τατόι. Η οδός Αλεξάνδρας στο ύψος του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

ΟΔΟΣ ΚΑΝΙΣΚΕΡΗ Ο Γεώργιος Κανισκέρης γεννήθηκε στη Μακρυράχη το 1857. Έφυγε από το χωριό σε πολύ μικρή ηλικία και πήγε στην Αίγυπτο. Εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αλεξάνδρεια .Ασχολήθηκε με το εμπόριο του βαμβακιού και δημιούργησε μεγάλη περιουσία . Ο Γεώργιος Κανισκέρης παντρεύτηκε την καταγόμενη από τη Ζαγορά Ζωή Κανελή και απέκτησαν πέντε παιδιά. Έχασε όμως τη γυναίκα του πολύ νέα , όταν τα παιδιά ήταν μικρά και τα μεγάλωσε μόνος του .O γιος του Δημήτριος ήταν ένας λαμπρός νέος, δραστήριος και σεμνός. Τα ελληνικά και πατριωτικά του αισθήματα, τον οδήγησαν στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει την πατρίδα. Όμως η μοίρα δε στάθηκε με το μέρος του, αφού εκεί έχασε τη ζωή του, πιστός στο καθήκον . Η απώλεια του γιου του στάθηκε μεγάλο πλήγμα για τον Γεώργιο Κανισκέρη, που σχεδίαζε να του αναθέσει όλες τις εμπορικές του δραστηριότητες. Σπουδαίο είναι το φιλανθρωπικό του έργο. Στη Μακρυράχη λοιπόν ίδρυσε το «Κανισκέρειο Παρθεναγωγείο», σχολείο που λειτουργούσε με δικά του έξοδα και πληρώνονταν οι δάσκαλοι μέχρι που τα σχολεία έγιναν δημόσια και τα ανέλαβε το κράτος . Επίσης για πάρα πολλά χρόνια πλήρωνε γιατρό για τη δωρεάν περίθαλψη των κατοίκων του χωριού, παρέχοντας δωρεάν και τα φάρμακα. Με χρήματά του κατασκευάστηκαν στο χωριό δρόμοι, υδραγωγείο, βρύσες (βρύση πλατείας, τρανή βρύση) , επισκευάστηκε η κεντρική εκκλησία του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, και κτίστηκε το εξωκλήσι της Παναγίας. Επίσης προίκιζε πολλές άπορες κοπέλες. Στη Ζαγορά με δικά του χρήματα ανήγειρε το καλλιτεχνικότατο ηρώο στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου για τους πεσόντες στον πόλεμο του 1912-1913, που υπάρχει εκεί ως σήμερα. Στην Αίγυπτο ίδρυσε το Κανισκέρειο ορφανοτροφείο και προσέφερε σημαντικές δωρεές σε ελληνικά και αιγυπτιακά φιλανθρωπικά ιδρύματα καθώς και στο ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο .

Εκκλησία Παναγίας Μακρυράχη

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στη Μακρυράχη

Το ηρώο στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στη Ζαγορά

ΟΔΟΣ ΤΣΙΤΣΙΛΙΑΝΟΥ Το 1928 επί δημαρχίας Σπύρου Σπυρίδη δόθηκε το όνομα του Νικολάου Τσιτσιλιάνου σε μια ανώνυμη οδό. Ο Νικόλαος Τσιτσιλιάνος γεννήθηκε στη Βυζίτσα το 1832 και πέθανε στο Βόλο το 1910. Ξενιτεύτηκε στη Βάρνα της Βουλγαρίας, όπου εμπορευόμενος για 45 περίπου χρόνια, πλούτισε. Ήταν παντρεμένος με την Χαρίκλεια Δημ. Παπαναστασίου ή Παπαναστασοπούλου από τη Βυζίτσα και δεν απόκτησαν παιδιά. Με τη διαθήκη του άφησε χρήματα ως εξής: 400.000δρχ στο «Τσιτσιλιανοπούλειον Νοσοκομείον - Άγιοι Ανάργυροι» στα Καλά Νερά για τη συντήρησή του (160.000δρχ είχε διαθέσει για την κατασκευή του), 50.000δρχ στο Νοσοκομείο Βόλου (να χρησιμοποιούνται οι τόκοι του ποσού για τους ασθενείς), 100.000δρχ στον Εθνικό Στόλο, 100.000δρχ στην Κοινότητα της γενέτειράς του Βυζίτσας ,για να προικίζονται από τους τόκους άπορα κορίτσια του χωριού και 10.000δρχ στο ναό Αγίου Νικολάου Βόλου.

Η οδός Τσιτσιλιάνου στο ύψος της Πλαστήρα μπροστά στην Εκκλησία της Αγίας Τριάδας (απέναντι από το Ενυδρείο)

ΟΔΟΣ ΙΑΤΡΟΥ ΤΖΑΝΟΥ Ο Ιατρός Γεώργιος Τζάνος ήταν φυματιολόγος και πρόεδρος των αθλητικών σωματείων Βόλου. Ο ίδιος ήταν ποδοσφαιριστής του Ομίλου Εκδρομέων Βόλου , από τον οποίο αργότερα "γεννήθηκε" ο Κένταυρος Βόλου. Στη συνέχεια ανέλαβε πρόεδρος στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και πρόσφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του σα γιατρός, όποτε ήταν ανάγκη με κίνδυνο της ζωής του. Σε μια τέτοια αποστολή συνελήφθη από τους Γερμανούς βασανίστηκε και εκτελέστηκε χωρίς να μαρτυρήσει τους συντρόφους του. Στις 21 Απριλίου 1944 , 11 συνολικά πτώματα βρέθηκαν σε κεντρικούς δρόμους του Βόλου , ανάμεσά τους και του διευθυντή της Εμπορικής Τράπεζας και οικονομικό υπεύθυνο του ΕΑΜ, Κώστα Δονδολίνο και των δυο γιων του, Αλέκο και Νίκο, φοιτητές του Πολυτεχνείου και οργανωμένους στην ΕΠΟΝ, την οργάνωση νεολαίας του ΕΑΜ. Μεταπολεμικά κάθε χρόνο και ως το 1963 διοργανώνονταν στη μνήμη του , το ‘Τζάνειο Κύπελλο’.

Η οδός Ιατρού Τζάνου στου ύψος της πλατείας Μεφσούτ στην 28ης Οκτωβρίου (Αλεξάνδρας)

ΟΔΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ). Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963 σε ηλικία 51 ετών. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης. Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ

Η οδός Γρηγορίου Λαμπράκη μπροστά από το Δημαρχείο και την πλατεία Ρήγα Φεραίου

Η πλατεία Ρήγα Φεραίου το 1955 ΔΗ.Κ.Ι

Μία από τις περιοχές που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία ήταν και πλατεία Ρήγα Φεραίου . παράγκες και τα μικρομάγαζα στο σημείο που είναι σήμερα το Δημαρχείο. Οι παράγκες καταστράφηκαν το 1936 από πυρκαγιά. Ακολούθησαν συζητήσεις και μέτρα σχετικά με την ενίσχυση των πυροπαθών της πλατείας Ρήγα Φεραίου.

Πλατεία Στρατώνος (νυν Ρήγα Φεραίου) Το 1922 με απόφασή του ο Δήμος εγκρίνει την κατεδάφιση των στρατώνων στην πλατεία Ρήγα Φεραίου. Το 1969 Εγκρίνεται η μελέτη ανέγερσης Δημαρχιακού Μεγάρου στην πλατεία Ρήγα Φεραίου

ΟΔΟΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΖΗ Ο Ιωάννης Παπακυριαζής καταγόταν από την Υπάτη του Νομού Φθιώτιδας. Στους Βαλκανικούς Πολέμους ως διοικητής του 4ου Συντάγματος Πεζικού λαμβάνει μέρος στις μάχες για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, του Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών και εισέρχεται πρώτος με το Σύνταγμά του στη Θεσσαλονίκη. Στη μάχη του Μπιζανίου για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Τούρκους, είναι συμπολεμιστής του άλλου μεγάλου ήρωα των Βαλκανικών Πολέμων και σύγγαμβρό του, Ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου. Στη μεγάλη μάχη στα υψώματα του Λαχανά, που έκρινε την τύχη της Μακεδονίας την 21η Ιουνίου 1913, έπεσε νεκρός από εχθρικά πυρά. Η αιματοβαμμένη στολή του βρίσκεται στο Μουσείο του Λαχανά. Με απόφαση του Δήμου Παγασών δόθηκε το όνομά του σε μια οδό της πόλης το 1913.

Η στολή του συνταγματάρχη Παπακυριαζή στο πολεμικό μουσείο Λαχανά

ΟΔΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ Έλληνας αξιωματικός του Πεζικού, ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων. Θεωρείται ως μία από τις σπουδαιότερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες της νεότερης Ελλάδας. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης» (έτσι ονομαζόταν και ο Πλαστήρας), επειδή ίππευε ένα επιβλητικό μαύρο άλογο . Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1861 στο Πλοέστι της Ρουμανίας, από Έλληνες γονείς που κατάγονταν από την Κύμη της Εύβοιας. Μάχιμη εμπειρία αποκτά στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Με την έκρηξη των' Βαλκανικών Πολέμων τοποθετείται διοικητής του 3ου Τάγματος του 4ου Συντάγματος Πεζικού. Διακρίθηκε στις μάχες του Σαρανταπόρου, Μπιζανίου στα Ιωάννινα , όπου η ελληνική νίκη οφείλεται στην αποφασιστικότητά του, αναγκάζοντας τον οθωμανικό στρατό να παραδοθεί άνευ όρων. Λαμβάνει μέρος στη Μάχη του Κιλκίς-Λαχανά (19 Ιουνίου 1913), στα στενά της Κρέσνας και πέφτει ηρωικά μαχόμενος στην περιοχή της Άνω Τζουμαγιάς (σημερινό Μπλαγκόεβγκραντ) 20 χιλιόμετρα έξω από τη Σόφια καταδιώκοντας τις Βουλγαρικές δυνάμεις. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του Χαρίκλεια Λιθογραφία που εικονίζεται η τελευταία μάχη του Ταγματάρχη έγραφε τα εξής: «Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων». Ιωάννη Βελισσαρίου, υπό τον τίτλο "Τιτανομαχία της Κρέσνας"

Ο Αντιστράτηγος Σαπουντάκης και ο Βελισσαρίου (δεξιά) στη Φιλιππιάδα

ΟΔΟΣ ΜΑΝΩΛΑΚΗ Ο Συνταγματάρχης Θεόδωρος Μανωλάκης γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1879 στην Σκόπελο. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Μακεδονικό Μέτωπο) ήταν διοικητής του 2ου Συντάγματος της Μεραρχίας Σερρών .Έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη Μάχη της Δοϊράνης 5 Σεπτεμβρίου 1918. Το Δημοτικό συμβούλιο Παγασών (Βόλου),τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε μια οδό της πόλης το 1918.

Επιθεώρηση του Ελληνικού στρατεύματος από τον πρωθυπουργό Ε. Βενιζέλο.

ΟΔΟΣ ΒΟΤΣΗ Ο Νικόλαος Βότσης (1877 - 5 Σεπτεμβρίου 1931)ήταν ανώτατος αξιωματικός του ελληνικού πολεμικού ναυτικού που διετέλεσε ύπατος αρμοστής στη Κωνσταντινούπολη 1921-22. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877 και ήταν γιος του Ιωάννη Βότση και της Μαρίας Κουντουριώτη. Καταγόταν από παλιές οικογένειες και ήταν ανιψιός του Παύλου και του Ιωάννη Κουντουριώτη καθώς και δισέγγονος του Γεωργίου Κουντουριώτη. Στη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου στις 18 Οκτωβρίου του 1912, κυβερνώντας το Τορπιλοβόλο 11 εισήλθε στο οχυρωμένο λιμάνι της Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνει αντιληπτός, όπου και εκτόξευσε τρεις τορπίλες κατά της τουρκικού θωρηκτού "Φετχί Μπουλέντ" με αποτέλεσμα να βυθιστεί. Κυβέρνησε τα θωρηκτά Κιλκίς και Λήμνος. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1931 .Σήμερα, προς τιμήν του, το όνομά του φέρει η πυραυλάκατος του Πολεμικού Ναυτικού, ΤΠΚ ΒΟΤΣΗΣ (Ρ-72).Στους χάρτες της Google Βότση ονομάζεται και η οδός μπροστά στο Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Νικολάου & Σπυρίδωνος Τσαλαπάτα.

τορπιλοβόλο11

ΟΔΟΣ ΒΟΛΤΟΥ Ηρακλής και Αλέξανδρος Βόλτου. Κατάγονταν από τη Ζαγορά. Η μητέρα του ανήκε στην οικογένεια Κασσαβέτη του Πηλίου. Ο Ηρακλής Βόλτος πήγε στο ντόπιο σχολείο και σε ηλικία δεκαέξι χρονών αποδήμησε στην Αίγυπτο για να γίνει έμπορος. Αρχικά εργάστηκε ως υπάλληλος σε μεγάλο βαμβακεμπορικό κατάστημα του συγγενή του Σακελλαρίδη στο Birket el Sab και εξελίχτηκε γρήγορα, άνοιξε δική του επιχείρηση και προμήθευε χοντρικά τους εμπορικούς οίκους της Αλεξάνδρειας. Συγκέντρωσε το απαραίτητο κεφάλαιο και ίδρυσε το 1892 στο Καφτ ελ Ζαγιάτ της Αιγύπτου μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο τον γνωστότατο οίκο Αδελφών Δ. Βόλτου. Ασχολήθηκε επίσης με την καλλιέργεια του βαμβακιού και εξέλιξε δικές του ποικιλίες, την «Britannia» και την «NewVoltos», τις οποίες εκμεταλλεύτηκε με λαμπρά νηματουργικά αποτελέσματα. Ίδρυσε υποτροφίες του Εθνικού Πανεπιστημίου για φοιτητές της μουσικής σύνθεσης, της ζωγραφικής, και της γλυπτικής. Το 1912 οικοδομήθηκε το φθισιατρείο "Η Σωτηρία", με έξοδα τους.

Η οδός Βόλτου μπροστά στην είσοδο του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου

ΟΔΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ Η οδός ονομάστηκε έτσι για να τιμηθεί ο συνεχιζόμενος αγώνας για την ενσωμάτωση της Ηπείρου στο Ελληνικό κράτος. Η περιοχή της Άρτας μαζί με τη Θεσσαλία το 1881 απελευθερώθηκε. Με τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 προσαρτήθηκε και η υπόλοιπη Ήπειρος στο Ελληνικό Κράτος , εκτός από τις περιοχές του Αργυρόκαστρου και της Κορυτσάς που δόθηκαν στην νεοϊδρυθείσα τότε Αλβανία μετά από πίεση των Ιταλών διπλωματών. Με την αναγκαστική αποχώρηση του ελληνικού στρατού το 1914 από την Βόρεια Ήπειρο, οι Βορειοηπειρώτες συγκρότησαν δική τους αυτόνομη κυβέρνηση και στρατό, που αντιμετώπισε με επιτυχία τις επιθέσεις της αλβανικής χωροφυλακής και Αλβανών ατάκτων, μέχρι να υποχρεωθεί η Αλβανική κυβέρνηση να υπογράψει το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, με το οποίο αναγνώρισε την αυτονομία της περιοχής και τα πολιτικά, θρησκευτικά δικαιώματα των κατοίκων της. Ο ελληνικός στρατός εισήλθε νικηφόρα στη Βόρεια Ήπειρο άλλες δύο φορές κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων πολέμων .

Το ξενοδοχείο ΠΑΛΛΑΣ και αριστερά διακρίνεται το ξενοδοχείο ΑΙΓΛΗ κατά το στάδιο της ανέγερσης. φωτ. Ζημέρης Κων.

Μετά τους βομβαρδισμούς, η περιοχή της κεντρικής εισόδου του λιμανιού απέναντι από το ξενοδοχείο Παλλάς. Φωτ Ζημέρης Κώστας . ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Ηπείρου με Αργοναυτών με τα ξενοδοχεία Αίγλη και Παλλάς

ΟΔΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗ Η Οικογένεια Μπασδέκη (Αστέριος, Κυριάκος, Μήτρος, Βαρδής) υπήρξε μια πολυάριθμη οικογένεια οπλαρχηγών της Θεσσαλίας, που με τη δράση τους βοήθησαν στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους. Αυτή που ξεχωρίζει είναι η Μαργαρίτα Μπασδέκη. Στην μάχη της Μακρινίτσας το 1878 που διεξήχθη δυτικά της Μακρινίτσας στην θέση "Σταυρός" του βουνού «Σαρακηνός» στις 6 Φεβρουαρίου έλαβε μέρος και η Μαργαρίτα Μπασδέκη η οποία τίθεται επικεφαλής των πολεμιστών. Είναι 70 γυναίκες και περίπου 300 άντρες. Από την μάχη ελάχιστοι γλύτωσαν και μεταξύ αυτών η Μαργαρίτα Μπασδέκη ( Μαλιούφα ), η οποία θα πεθάνει ξεχασμένη το 1928. Στο μουσείο της Μακρινίτσας υπάρχει η προτομή της.

Δημοτικό τραγούδι, για την Μπασδέκη «Εβγάτε Τούρκοι Λαρ’σινοί κι αγάδες απ’ το Κάστρο, να ιδήτε εδώ τον πόλεμο που κάνουν οι ραγιάδες Να διήτε και τη Χρόναινα, τη νύφη τού Κατσούρα, να διήτε τη Σουίπαινα με τα ογδόντα χρόνια Να διήτε τη Μαλιούφαινα (Μπασδέκη), κορίτσι στον ανθό του, με το δεξί να ντουφεκά, με το ζερβί να κόβει».

ΟΔΟΣ ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΗΣ Η οδός πήρε το όνομά της για να τιμηθούν οι αγώνες των κατοίκων του Πηλίου για την ελευθερία της Θεσσαλίας το 1878. Η Μακρινίτσα πρωτοστάτησε στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878. Η σημαντικότερη μάχη κατά την διάρκεια αυτής της επανάστασης πραγματοποιήθηκε στην Μακρινίτσα. Οι μάχες ήταν δύο. Η πρώτη στις 6 Φεβρουαρίου 1878 και η δεύτερη στις 17 Μαρτίου 1878. Τα επαναστατικά σώματα της περιοχής και οι κάτοικοι της Μακρινίτσας αντιστάθηκαν σθεναρά ,αλλά τελικά υπέκυψαν, όταν κατέφτασαν στην περιοχή Τουρκικές ενισχύσεις. Με την μεσολάβηση των Άγγλων η επανάσταση έληξε. Στις μάχες αυτές, δολοφονήθηκε ο φιλέλληνας ρεπόρτερ των Times, Κάρολος Όγλ και ξεχώρισαν για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση τους τρεις γυναίκες, η Μαργαρίτα Μπασδέκη (Μαλιούφα), η Σουίπαινα και η Παπαθανάσενα Μητριάνα. Τρία χρόνια μετά, το 1881 η Μακρινίτσα ενσωματώθηκε μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία στο ελληνικό κράτος.

Η οδός Μακρινίτσας στο ύψος της Μικρασιατών . Κτίριο Σπίρερ

Η πλατεία της Μακρινίτσας . Φωτ. Στουρνάρας Στεφ. Περί το 1900

ΟΔΟΣ ΓΛΑΔΣΤΩΝΟΣ Ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν (William Ewart Gladstone, 29 Δεκεμβρίου 1809 – 19 Μαΐου 1898, Ουίλιαμ Γλάδστων) ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Στην νεότερη ελληνική ιστορία ο Γουίλιαμ Γλάδστων συνέδεσε το όνομά του τόσο με την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα, όσο και με το Κυπριακό ζήτημα. Ειδικότερα επί του τελευταίου, ένα χρόνο πριν πεθάνει (1897) έκανε την ακόλουθη εξομολόγηση : "Αναλογίζομαι - έγραφε - τι ικανοποίηση θα αισθανόμουν ,αν είχα την τύχη ,πριν από το τέρμα της μικρής μου ζωής να δω τον πληθυσμό αυτής της Ελληνικής Νήσου (της Κύπρου) να ενσωματωθεί ύστερα από φιλικό διακανονισμό με τους αδελφούς του, του Βασιλείου της Ελλάδος" . Σημαντική είναι η απόφασή του να συνεχίσουν τα Ελληνικά σχολεία της Κύπρου να διδάσκουν στην Ελληνική γλώσσα. Ο Γλάδστων ήταν από τους πρώτους Βρετανούς πολιτικούς που υιοθέτησε την πολιτική άποψη ότι η Βρετανία μπορούσε να παρεμβαίνει για την προστασία των χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μάλιστα να δικάζει τους υπεύθυνους για τις διώξεις. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο φιλέλληνα, στήθηκε, από πανελλήνιο έρανο, ο ανδριάντας του στην είσοδο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η οδός Γλάδστωνος στο ύψος της Καποδιστρίου μπροστά στο Αθλητικό Κέντρο «Βάκης Παρασκευόπουλος» (Πρώην εργοστάσιο Αδαμόπουλος)

ΟΔΟΣ ΛΟΡΔΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ Ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρόνος Μπάιρον (22 Ιανουαρίου 1788 - 19 Απριλίου 1824), γνωστός στην Ελλάδα ως Λόρδος Βύρων, ήταν Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, πολιτικός, Φιλέλληνας και μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές και παραμένει ακόμα και σήμερα δημοφιλής. Συνέδεσε το όνομα του με την στήριξη των επαναστατικών κινημάτων σε Ιταλία και Ελλάδα, και πέθανε στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών στο Μεσολόγγι, σε ηλικία μόλις 36 χρόνων, μετά από υψηλό πυρετό. Η οδός Λόρδου Βύρωνος με Κύπρου μπροστά στο 3ο Γυμνάσιο Βόλου

ΟΔΟΣ ΕΠΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ Ο δρόμος πήρε το όνομά του από τη συνοικία επτά πλατάνια που βρίσκεται στο Βόλο. Είναι η προέκταση της Ανθίμου Γαζή καθώς κατευθυνόμαστε προς την Νέα Ιωνία και μετά τη γέφυρα του Κραυσίδωνα ονομάζεται Αναπαύσεως. Εφτά Πλατάνια ήταν και η τοποθεσία όπου συγκεντρώθηκαν οι επαναστατημένοι του Πηλίου 8 Μάϊου του 1821 για να πολιορκήσουν το κάστρο του Βόλου.

Το εργοστάσιο Μουρτζούκου φωτ. Κώστα Ζημέρη ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Επτά Πλατάνια στο ύψος της Καραμπατζάκη

Όψη από τη πλευρά της γέφυρας του Κραυσίδωνα φωτ. Κώστα Ζημέρη ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΦΕΡΩΝ Το 1950 ο Δήμος Παγασών (Βόλου) προχώρησε σε ονοματοθεσία αριθμημένων οδών στην περιοχή των Παλαιών, δίνοντας στην οδό με νούμερο 105 το όνομα Φερών. Οι Φερές (Φεραί στην καθαρεύουσα) ήταν αρχαία Θεσσαλική πόλη, που πήρε το όνομά της, από τον Φέρητα, το γιο του Κρηθέα ή από τη Φερά, την κόρη του Αιόλου. Ήταν σπουδαία πόλη που ανήκε στην Πελασγιώτιδα τετραρχία και είχε ως επίνειο τις Παγασές (Αλυκές). Αναφέρεται μάλιστα και από τον Όμηρο στον κατάλογο των πόλεων που πήραν μέρος στον τρωικό πόλεμο (Ιλ. Β,711). Γύρω στο 450 π.Χ. αναφέρεται η πόλη σε επιγραφή των Δελφών. Στις αρχές του πελοποννησιακού πολέμου η Θεσσαλική αυτή πόλη ήταν σύμμαχος των Αθηναίων. Μετά όμως το τέλος του πολέμου εγκαθιδρύθηκε εκεί τυραννίδα με πρώτο τύραννο το Λυκόφρονα. Το 352 π.Χ. η πόλη καταλήφθηκε από τον Φίλιππο Β΄(πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου) και ελευθερώθηκε από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή το 302 π.Χ. Από το τέλος του 2ου π.Χ. αι. δεν γίνεται λόγος για τις Φερές. Το 191 π.Χ. η πόλη καταλήφθηκε από τον Ρωμαίο ύπατο Άκιο Γλαβρίωνα. Στις Φερές λατρευόταν η Φεραία Άρτεμις. Στις Φερές βρισκόταν και η Υπερεία Κρήνη, την οποία μνημονεύει ο Σοφοκλής ως «σύγγονον ύδωρ... νάμα θεοφιλέστατον» (νερό γηγενές, πηγή που αγαπούν πολύ οι θεοί). Η σύγχρονη κωμόπολη Βελεστίνο βρίσκεται στο χώρο των αρχαίων Φερών. Χτίστηκε κατά τον μεσαίωνα. Εκεί γεννήθηκε ο Ρήγας Φεραίος ή Βελεστινλής.

Η οδός Φερών μπροστά στο Μουσείο της Πόλης (πρώην καπναποθήκη Παπάντου )

Ο ναός του Θαυλίου Διός . Βρίσκεται στο βόρειο άκρο της αρχαίας πόλης των Φερών. ΄Ήταν περίπτερος, δωρικού ρυθμού, με 6 Χ 12 κίονες και χρονολογείται στα τέλη του 4ου αιώνα π.χ. Σήμερα σώζεται μόνο το ΝΑ τμήμα της κρηπίδας του.

Βελεστίνο – Υπερεία Κρήνη και το Τζαμί (πριν το 1895) φωτ. Στουρνάρα Στεφ. Υπάρχει και πίνακας του Edward Dodwell το 1806

ΟΔΟΣ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ Η οδός Βερναρδάκη είναι η συνέχεια της οδού Καποδιστρίου από την 2ας Νοεμβρίου μέχρι την οδό Παπαδιαμάντη. Η οικογένεια Βερναρδάκη καταγόταν από τη Λέσβο. Ο Δημήτριος Βερναρδάκης (1833- 1907) υπήρξε πολυπράγμων λόγιος, θεατρικός συγγραφέας και καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών .Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ιστορικού δράματος στην Ελλάδα. Τα έργα του είχαν μεγάλη επιτυχία στην εποχή τους, αλλά ξεχάστηκαν γρήγορα κυρίως λόγω της αρχαΐζουσας γλώσσας τους. Τα αδέλφια του , Γρηγόριος Βερναρδάκης, (1848 - 1925), ήταν Έλληνας φιλόλογος και παλαιογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου , συνέγραψε την επτάτομη έκδοση των Ηθικών του Πλουτάρχου, των οποίων ο ίδιος είχε βρει έναν άγνωστο ως τότε κώδικά τους σε μοναστική βιβλιοθήκη του Αγίου Όρους και που θεωρήθηκε πολύ σημαντική και ο Αθανάσιος Βερναρδάκης ( 1844 - 1912) ήταν έμπορος, λόγιος και οικονομολόγος, από τους πρωτεργάτες της οικονομικής ιστορίας στην Ελλάδα.

Δημήτριος Βερναρδάκης

Γρηγόριος Βερναρδάκης

Άποψη του εξωτερικού των γραφείων του εργοστασίου Γκλαβάνη Βερναρδάκη με Παπαδιαμάντη .φωτ. Ζημέρη Κωσ.

ΟΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΠΡΙΓΚΟΥ Ο Ιωάννης Πρίγκος (1725-1789) ήταν έμπορος, βιβλιόφιλος και ευεργέτης της γενέτειράς του, Ζαγοράς Πηλίου. Από το 1740 μέχρι το 1776 έζησε διαδοχικά στην Αλεξάνδρεια, στη Βενετία και στη Σμύρνη. Εγκαταστάθηκε στο Άμστερνταμ το (1755) όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησε περιουσία. Το 1762 αποφάσισε να δημιουργήσει στη Ζαγορά μια βιβλιοθήκη, έχοντας ως παράδειγμα τη βιβλιοθήκη του Άμστερνταμ. Μέχρι το 1776 έστειλε, μέσω Σμύρνης, στη γενέτειρά του, 800 τόμους βιβλίων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν σπάνιες εκδόσεις. Στη Ζαγορά μαζί με τον Πατριάρχη Καλλίνικο τον Γ΄ ίδρυσε ένα είδος δημοτικού, το κατώτερο Σχολείο των Κοινών Γραμμάτων και ένα ανώτερο σχολείο, το Ελληνομουσείο, που χτίστηκε κοντά στη βιβλιοθήκη. Από το σχολείο αυτό αποφοίτησαν μεταξύ άλλων ο Άνθιμος Γαζής και ο Γρηγόριος Κωνσταντάς,.

"Ο κόσμος να χαλάσει, ακόμη και τα πιο απίθανα γεγονότα να συμβούν, δύο φαινόμενα δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν και να επαναλαμβάνονται: Η παπαρούνα πάνω στην έκρηξη της Άνοιξης και το βιβλίο πάνω στην έκρηξη των Ιδεών." Οδυσσέας Ελύτης

ΟΔΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Σκιάθος, 4 Μαρτίου 1851 - Σκιάθος, 3 Ιανουαρίου 1911) είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων», «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη. Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Βόλου κατασκευάστηκε από την Εταιρεία Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων σε σχέδια του Ιταλού μηχανικού Εβαρίστο ντε Κίρικο το 1882, και από τότε παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτος. φωτ. Στουρνάρα Στεφ.

Το ξέραμε, κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν παραπάνω. Απλά δεθήκαμε γιατί πιστεύαμε ότι αξίζαμε εμείς λιγότερα

«Όπου σας εύρει το κακό, όπου θολώνει ο νους σας... μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.» Οδ. Ελύτης, Το Άξιoν Εστί 1959

Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βόλου το 1940 φωτ. Ζημέρη Κωσ. άγαλμα της θεάς Αθηνάς στον εξωτερικό περιβάλλοντα χώρο έργο του Ιταλού γλύπτη Ι. Previsan.

ΟΔΟΣ ΙΩΣΗΦ ΡΩΓΩΝ Η οδός Ιωσήφ Ρωγών βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς Όγλ και Γαμβέτα στο ύψος της Αχιλλοπούλου. Ο Επίσκοπος των Ρωγών Ιωσήφ (1820-1826) γεννήθηκε το 1776 στα Αμπελάκια Λάρισας. Χειροτονείται Αρχιμανδρίτης και γνωρίζεται φιλικά με τον επίσκοπο Ρωγών και Κοζύλης (Δήμου ΖηρούΠρέβεζα) Μακάριο, οποίος, πριν φύγει για Κέρκυρα να γλυτώσει τον θάνατο από τον Αλή Πάσα, τον μυεί στη Φιλική Εταιρεία και ο Ιωσήφ τον διαδέχεται στον επισκοπικό θρόνο το 1820.Στο Μεσολόγγι , στις πολιορκίες της πόλης αναδεικνύεται η ηγετική του φυσιογνωμία. Μαζί με τον Πρεβεζάνο αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Ζαλογγίτη γυρνούν στα τείχη εμψυχώνοντας τους αγωνιστές, περιθάλποντας τους τραυματίες και πολεμώντας οι ίδιοι στην "ντάπια". Το βράδυ της Εξόδου, μαζί με τον αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Ζαλογγίτη και λίγους ανάπηρους και τραυματίες κλείσθηκαν στον ανεμόμυλομπαρουταποθήκη και ανατινάχθηκαν ,όταν οι εχθροί έφθασαν έξω στις 10 Απριλίου 1826.

ΟΔΟΣ ΡΑΚΤΙΒΑΝ Η οδός είναι παράλληλη της Ιωλκού πάνω από το πάρκο της Χιλιαδού. Ο Κωνσταντίνος Ρακτιβάν (1865 - 21 Μαΐου 1935) ήταν Έλληνας νομομαθής και πολιτικός, βουλευτής, υπουργός, πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας, μέλος και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας και ήταν γιος του εμπόρου Δημητρίου Ρακτιβάν, με καταγωγή από τη Βέροια. Το 1910 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αττικής, ενώ επανεκλέχτηκε το 1915. Το 1911 ορίστηκε εισηγητής στην αναθεώρηση του συντάγματος. Το 1912 διορίστηκε υπουργός δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Την περίοδο 1912-1913 ήταν αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Μακεδονία με σκοπό την οργάνωσή της. Το έτος 1918, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας, αλλά και της Δυτικής Θράκης από την Β΄ Βουλγαρική κατοχή ελληνικών εδαφών (1916-1918) η κατάσταση ήταν τραγική. Ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, όπως ο Κωνσταντίνος Ρακτιβάν , ο Αναστάσιος Αδοσίδης και η Πηνελόπη Δέλτα επικεφαλής του Ερυθρού Σταυρού ,στάλθηκαν επί τόπου προς συντονισμό της ανθρωπιστικής αποστολής βοήθειας για τον ελληνικό πληθυσμό που μαστιζόταν από τη φτώχεια και τις επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης.

Η οδός Ρακτιβάν στο πάρκο της Καλλιθέας

ΟΔΟΣ ΣΟΦΟΚΛΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ Η οδός είναι πάνω από το πάρκο της Χιλιαδούς. Ο Σοφοκλής Τριανταφυλλίδης (1852-1929) ήταν δικηγόρος, δημοσιογράφος και πολιτικός από τον Πόντο. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες του αγροτικού κινήματος στη Θεσσαλία. Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1852, σπούδασε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και σε ηλικία 16 χρόνων ήρθε στην Ελλάδα. Κατά την Επανάσταση στη Θεσσαλία το 1878, πήρε μέρος στην Μάχη της Μακρινίτσας στο Πήλιο, όπου τραυματίστηκε. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα και αφού ανάρρωσε σπούδασε νομικά και στη συνέχεια εργάστηκε ως δικηγόρος στο Βόλο. Από το 1903 μέχρι το 1907 ήταν επικεφαλής του Μακεδονικού Κομιτάτου της πόλης. Το 1900 ίδρυσε την εφημερίδα «Πανθεσσαλική» , που υποστήριξε τους ακτήμονες αγρότες της Θεσσαλίας και συνέβαλε στη διάδοση φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών ιδεών. Το 1906 έγραψε το έργο «Οι κολίγοι της Θεσσαλίας». Το 1910 εκλέχτηκε βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.

ΟΔΟΣ 54ΟΥ ΣΥΝΤΑΓΝΑΤΟΣ Στις 21 Απριλίου 1941 έγινε η κατάληψη της Βόλου από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, μετά από συνεχείς βομβαρδισμούς της πόλης. Τους επόμενους μήνες ο Βόλος θα ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων ελληνικών πόλεων , ΚΑΤΟΧΗ. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής , στο Βόλο και στην ευρύτερη περιοχή του Πηλίου πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αντίσταση διαδραμάτισε το 54ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ με έδρα την Άνω Κερασιά Πηλίου . Εκεί βρισκόταν και η έδρα του παράνομου τυπογραφείου, όπου εκδίδονταν η εφημερίδα Αναγέννηση, πανελλήνιας εμβέλειας. Η αποχώρηση των τελευταίων Γερμανών από το Βόλο έγινε στις 19 Οκτωβρίου 1944, μετά από τριάμισι χρόνια κατοχής.

Λόγος του καπετάνιου του 54 ου Συντάγματος ΕΛΑΣ Πέτρου Πηλιορείτη από την οικία Σδούγκου στην Πλατεία Ελευθερίας

Πλήθος μετά την απελευθέρωση μπροστά στο Δημοτικό Θέατρο για κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο 20 ή 21 Οκτωβρίου 1944. φωτ. Κώστα Ζημέρη

Συλλαλητήριο για την απελευθέρωση. Το συλλαλητήριο έγινε μπροστά από το Εργατικό Κέντρο Βόλου (κτίριο Σπήρερ) ΔΗ.Κ.Ι

Ανταρτίνες του 54ου Συντάγματος στην Άνω Κερασιά το 1944 ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ Εθνική Αντίσταση αποκαλείται η αντίσταση που πρόβαλλαν οι Έλληνες κατά τη διάρκεια της κατοχής εναντίον των κατακτητών, μέσω των αντάρτικων οργανώσεων είτε στα βουνά, είτε στις πόλεις για την Στη διασταύρωση των οδών Γ. Καρτάλη ( Γαλλίας) 53 με Μεταμορφώσεως απελευθέρωση της χώρας. Η αντίσταση το ΄42 άρχισε να λειτουργεί το παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ Βόλου, στο οποίο εκδίδεται η εφημερίδα με το όνομα «ΕΑΜ» . Την άνοιξη του ΄44 ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την πτώση και το τυπογραφείο μεταφέρεται στη Σουρβιά του χωριού Κερασιά.. τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, τον Απρίλιο Το τυπογραφείο της Αντίστασης στη μονή Σουρβιάς στην Κερασιά του 1941. Αρχικά υπήρξε προϊόν Β. Πηλίου. Εκεί εκδίδονταν η εφημερίδα Αναγέννηση, σύμβολο του αριστερού Τύπου. αυθόρμητων ενεργειών μεμονωμένων πολιτών ή μικρών ομάδων, άλλα σταδιακά απέκτησε οργανωμένη μορφή με την ίδρυση αντιστασιακών οργανώσεων. Από τα μέσα του 1942 εξελίχθηκε σε ένοπλο αγώνα στην ύπαιθρο. Ήδη από τα μέσα του 1943 οι αντάρτικές ομάδες είχαν προκαλέσει σοβαρά πλήγματα στους κατακτητές και είχαν κατορθώσει να απελευθερώσουν τμήμα της ορεινής ενδοχώρας. Η καπναποθήκη της Αμερικάνικης Εταιρίας Καπνού, (Βασάνη με Κρατούμενοι στις φυλακές της οδού Αλεξάνδρας ( Ιωλκού)

Ανθίμου Γαζή) γνωστή ως Κίτρινη Αποθήκη, χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως κρατητήριο και τόπος βασανιστηρίων

ΟΔΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς Καρτάλη και Τοπάλη. Το Εργατικό Κέντρο Βόλου λειτούργησε από το 1908 έως το 1911, οπότε διακόπηκε απότομα η λειτουργία του. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή του είχε μια ομάδα σοσιαλιστών εργατών, κυρίως καπνεργατών και τσιγαράδων, οι οποίοι ήρθαν σε σύμπραξη με προοδευτικούς αστούς της εποχής, όπως ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Ζάχος. Στους κόλπους του Εργατικού Κέντρου Βόλου αναπτύχθηκαν δύο παράλληλες δράσεις. Οι εργάτες συνδικαλιστές εργάζονταν για την οργάνωση των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, ενώ παράλληλα οι αστοί διανοούμενοι οργάνωναν διαλέξεις και μαθήματα για την επιμόρφωση των εργατών. Στα μαθήματα αυτά δίδαξαν, σε δημοτική γλώσσα, πράγμα πρωτοφανές για την εποχή, μορφές όπως: ο Σοφοκλής Τριανταφυλλίδης, ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Τάκης Οικονομάκης. Σύντομα ωστόσο, το Εργατικό Κέντρο άρχισε να δέχεται πολλαπλές επιθέσεις, κυρίως για την ιδεολογική ταυτότητα των μελών του, οι οποίοι κατηγορούνταν ως "άθεοι, αναρχικοί, σοσιαλιστές, μαλλιαροί, σλαβόφιλοι, προδότες …". Το αποτέλεσμα ήταν το κλείσιμο του κέντρου το 1911 και η παραπομπή σε δίκη των πρωτεργατών του τον Απρίλιο του 1914.

Σκηνή από τα γεγονότα του Ιουνίου του 1936. Μετά τις συγκρούσεις με τους αστυνομικούς, οι εργάτες συγκεντρώνονται έξω από την Ένωση Ανεξάρτητων Εργατικών Σωματείων(Δημητριάδος). Αρχείο Γ. Ζωιτοπούλου-Ζιούτου, ΔΗ.Κ.Ι.

Οι φυλακισμένοι για τα Φεβρουαριανά γεγονότα. Διακρίνονται ο Αβραάμ Μπεναρόγια στην πρώτη σειρά των ορθίων, αριστερά της εφημερίδας και ο Αντ. Σαρόγλου αριστερά του Μπεναρόγια. Αρχείο Γ. Ζωιτόπουλου-Ζιούτου, ΔΗ.Κ.Ι.

ΟΔΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΣΑΡΑΦΗ Η οδός παλιότερα ονομαζόταν Ασκληπιού και το 1964 ο Δήμος Βόλου αποφάσισε την μετονομασία της οδού σε Στρατηγού Σαράφη. Ο Στέφανος Σαράφης (Τρίκαλα, 23 Οκτωβρίου 1890 - Αθήνα, 31 Μαΐου 1957) ήταν Έλληνας αντιμοναρχικός στρατιωτικός, υποστράτηγος, ηγέτης του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) στην Εθνική Αντίσταση, και εξέχουσα πολιτική φυσιογνωμία, αρχικά του φιλελεύθερου-βενιζελικού χώρου, και αργότερα της Αριστεράς . Κατά τη διάρκεια της Αντίστασης επιθυμούσε την ένωση όλων των αντιστασιακών δυνάμεων. Ήταν παντρεμένος με την Αγγλίδα αρχαιολόγο Μάριον ΣαράφηΠάσκοου.

Αδριάντας του Στρατηγού στον Άλιμο , όπου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα , όταν παρασύρθηκε με τη σύζυγό του καθώς πηγαίνανε για μπάνιο , από αυτοκίνητο που οδηγούσε Αμερικανός πιλότος που υπηρετούσε στη βάση του Ελληνικού.

Η οδός Στρατηγού Σαράφη στο ύψος της Γαζή

ΟΔΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος (1860 - 1936) ήταν Έλληνας αντιστράτηγος και γερουσιαστής. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του καριέρας συμμετείχε σε μια σειρά πολεμικών αναμετρήσεων, από τον πόλεμο του 1897 μέχρι την Μικρασιατική Εκστρατεία. Γεννήθηκε στην Κύθνο το 1860 και καταγόταν από τη Σμύρνη. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους , στον Α Παγκόσμιο πόλεμο και στην Μικρασιατική εκστρατεία μέχρι το 1920 όταν και παραιτήθηκε μετά την ήττα του κόμματος του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος υπήρξε ικανότατος στρατιωτικός ηγέτης και τύχαινε σεβασμού και των συμμαχικών δυνάμεων. Τιμήθηκε με πλείστα ανώτατα παράσημα από τρεις Βασιλείς, από τον Ε. Βενιζέλο καθώς και από συμμαχικά κράτη. Απεβίωσε στο Παρίσι το 1936. Ήταν παντρεμένος με την ζωγράφο Κούλα Νικολάου Διομήδη

Η οδός Παρασκευοπούλου στη διασταύρωση με τη Ζάχου στη γέφυρα του Κραυσίδωνα. Προς τον Άναυρο συνεχίζει η Γιάννη Δήμου

ΟΔΟΣ ΡΟΣΤΩΒ Η οδός παλαιότερα ονομαζόταν Θερμοπυλών και με απόφασή του ο Δήμος Βόλου το 1964 την μετονόμασε σε Ροστώβ. Η πόλη αυτή της Ρωσίας από το 1955 είναι αδελφοποιημένη με την πόλη του Βόλου. Η οδός είναι παράλληλη της όχθης του χειμάρρου Αναύρου.

Η Αντιπροσωπεία του Ροστώβ με επικεφαλής τον Δήμαρχο, Βασίλη Σουλιμένκο (Σεπτέμβριος 1956) ανταποδίδει την επίσκεψη του Δημάρχου Βόλου Γ. Καρτάλη το Σεπτέμβριο του 1955. Ο Δήμαρχος Βόλου Θόδωρος Κλαψόπουλος τους υποδέχεται στο πλαίσιο πανηγυρικής συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου ΔΗ.Κ.Ι

Η οδός Ροστώβ κάτω από την Αγίου Δημητρίου

ΟΔΟΣ ΣΕΚΕΡΗ Ο Παναγιώτης Σέκερης (1783 - 29 Ιανουαρίου 1847) ήταν Έλληνας έμπορος και ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας. Το αρχείο του είναι σημαντικότατη και αξιόπιστη πηγή για την ιστορία της Φιλικής Εταιρείας. Η μύηση του Παναγιώτη Σέκερη υπήρξε αποφασιστικής σημασίας, διότι μέσω αυτού η Φιλική Εταιρεία εισήλθε στους κύκλους των μεγαλεμπόρων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι την στήριξαν οικονομικά, ενώ με την επιρροή και τις ικανότητές τους διευκόλυναν την επέκταση του δικτύου της. Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση, ο Σέκερης αναγκάστηκε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να μεταβεί στην Οδησσό, εγκαταλείποντας ολόκληρη την περιουσία του, κινητή και ακίνητη, η οποία ξεπερνούσε σε αξία το ένα εκατομμύριο γρόσια. Θεωρώντας προσωρινή την παραμονή του στην Οδησσό ήλπιζε ότι θα τον καλούσαν να προσφέρει και αυτός τις υπηρεσίες του στον αγώνα. Η ελπίδα του διαψεύστηκε γεγονός που του προκαλούσε μεγάλη πικρία. Ο Παναγιώτης Σέκερης παρέμεινε στην Οδησσό μέχρι το 1830, έτος κατά το οποίο ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο. Σεμνός καθώς ήταν, δεν πήρε ούτε αξιώματα ούτε κάποια αξιόλογη δημόσια θέση. Τοποθετήθηκε τελώνης πρώτα στην Ύδρα και ύστερα στο Ναύπλιο, όπου και πέθανε πάμφτωχος. Παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να αποζημιωθεί για την υλική και ηθική του προσφορά στον Αγώνα για την Ανεξαρτησία. Ο Παναγιώτης Σέκερης απεβίωσε τελικά στις 29 Ιανουαρίου 1847 σε ηλικία 64 ετών.

Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στην οδό Σέκερη , στους χώρους του Μηχανουργείου της Μεταλλουργίας Παπαρήγα. Στις αποθήκες υλικού της μεταλλουργίας στεγάζεται η Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών , ενώ στο Χυτήριο στεγάζεται η Σχολή Πολιτικών Μηχανικών.

Σχολή Πολιτικών Μηχανικών

Το Μηχανουργείο της Μεταλλουργίας Παπαρήγα φωτ. Δ.Λέτσιος

ΟΔΟΣ ΠΥΡΑΣΟΥ Η Πύρασος (Νέα Αγχίαλος) ήταν σημαντική αρχαία πόλη της Φθιώτιδας, του κράτους του Πρωτεσιλάου. Ο Όμηρος αναφέρει ότι εκεί υπήρχαν πολλά λουλούδια και ήταν το τέμενος της Δήμητρας και ότι ο Πρωτεσίλαος, γιος του Ιφίκλου, πήρε άνδρες από τη Φυλακή, τον ανθόσπαρτο Πύρασο, την Ίτωνα, την Ανδρώνα και τον Πτελεό και με 40 μαύρα καράβια έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Από τις πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος μόνο η Πύρασος έχει ταυτιστεί ακριβέστερα με τις ανασκαφικές έρευνες του αειμνήστου Δημητρίου Θεοχάρη. Ο Στράβων την αναφέρει ως Δημήτριον. Στην Πύρασο, υπήρχε το σπουδαίο ιερό της Δήμητρας, από το οποίο φαίνεται να είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη η πόλη. Η αρχαία Πύρασος δέσποζε σε όλη την περιοχή από τα αρχαιότερα νεολιθικά χρόνια, διανύοντας μια λαμπρή πορεία ανάπτυξης. Το 217 π.Χ., η Πύρασος καταστράφηκε από τα στρατεύματα του Μακεδόνα Βασιλιά Φιλίππου του Ε', μαζί με τις γειτονικές Φθιώτιδες Θήβες και ο Στράβων την βρήκε ερειπωμένη. Όσοι από τους κατοίκους των δύο πόλεων σώθηκαν από την καταστροφή του Φιλίππου, εγκαταστάθηκαν γύρω από το αρχαίο λιμάνι και έτσι δημιουργήθηκαν οι νέες Φθιώτιδες Θήβες. Τα παλιά της ονόματα ξεχάστηκαν και από τον 2° αι. μ.Χ., σύμφωνα με επιγραφές παίρνει το όνομα "Θήβαι" Ν. Αγχίαλος: 1956, το Λιμανάκι στην Πύρασο ΔΗ.Κ.Ι

ΟΔΟΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ Η οδός με απόφαση του Δήμου Παγασών (Βόλου) το 1944 μετονομάστηκε σε αδελφών Ματσάγγου λόγω της μεγάλης τους φιλανθρωπικής δράσης στην πόλη του Βόλου και της προσφοράς εργασίας της καπνοβιομηχανίας Ματσάγγου . Η οδός όπως φαίνεται με μεταγενέστερη απόφαση ονομάστηκε πάλι σε Σωκράτους. O Σωκράτης (Αλωπεκή, Αρχαία Αθήνα, 470 π.Χ./469 – Αρχαία Αθήνα, 399 π.Χ.) ήταν Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος και πολιτισμού και ένας από τους ιδρυτές της Δυτικής φιλοσοφίας.

Καπναποθήκες Ματσάγγου στη Ν. Ιωνία, όπου στεγάζεται η Γεωπονική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Το άγαλμα του Σωκράτη μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών.

ΟΔΟΣ ΕΡΜΟΥ Ο Ερμής ένας από τους δώδεκα θεούς , γνωστός περισσότερο σαν αγγελιοφόρος , ήταν και ο προστάτης του εμπορίου. Γι΄ αυτό ήταν γνωστός και με το επίθετο Εμπολαίος. Έτσι πολλές εμπορικές οδοί στις πόλεις της Ελλάδας φέρουν το όνομά του . Στο Βόλο η οδός Ερμού είναι μια από τις παλαιότερες οδούς με πολλά εμπορικά καταστήματα. Μάλιστα ο δήμος Παγασών (Βόλου) το 1924 όρισε την οδό Ερμού (από την Μεταμορφώσεως έως την Αγίου Νικολάου) ως μια εκ των πρωτευουσών οδών μαζί με τις Αργοναυτών, Ιάσονος και Δημητριάδος έως την Βλαχάβα και τις πλατείες Ελευθερίας και Γεωργίου του Α’ (πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου).

στην πλατεία του Αγίου Νικολάου

Ερμού με Καρτάλη Εμπορική επιχείρηση Αναστασόπουλου . Φωτ Ζημέρη Κωστ. ΔΗ.Κ.Ι

1916. Η οδός Ερμού φωτ. Στουρνάρα Στέφανου

Ερμού με Καρτάλη Σήμερα

ΟΔΟΣ ΑΛΜΥΡΟΥ Η οδός Αλμυρού με Γρηγορίου Λαμπράκη οριοθετούσε την παλαιά αγορά του Βόλου. Με απόφασή του ο Δήμος Βόλου το 1950 ονόμασε την οδό με αριθμό 91 σε ’’Αλμυρού’’. Στην αρχαιότητα, η ευρύτερη περιοχή του Αλμυρού, ονομαζόταν Αχαΐα Φθιώτις. Η Ιστορία του Αλμυρού ξεκινά από την αρχαία πόλη Άλο (10 χλμ από τον Αλμυρό) κοντά στη σημερινή Κεφάλωση. Η πόλη Άλος, την οποία ίδρυσε ο Βοιωτός βασιλιάς Αθάμας, ήταν σημαντική στην αρχαιότητα και πολυάνθρωπη. Ο βασιλιάς Αθάμας διώχτηκε από τους Βοιωτούς και ήρθε στην περιοχή της Αχαΐας Φθιώτιδος, όπου ίδρυσε την πόλη. Ο Αθάμας είναι ο πατέρας του Φρίξου και της Έλλης που συνδέονται με την Αργοναυτική εκστρατεία και το χρυσόμαλλο δέρας. Σύμβολο του Δήμου Αλμυρού είναι ο Φρίξος και η Έλλη. Η αρχαία Άλος ήταν γνωστή στην αρχαιότητα για το λιμάνι της και το ρόλο που έπαιξε στους Περσικούς πολέμους, αλλά και στον Τρωικό πόλεμο. Ήταν πρωτεύουσα του κράτους των Μυρμιδόνων και του Ομηρικού ήρωα Αχιλλέα, ο οποίος ξεκίνησε την εκστρατεία του για την Τροία από τις Νηές, παράλιο οικισμό της Σούρπης. Κατά το Μεσαίωνα, αναπτύχθηκε η πόλη των Δύο Αλμυρών, λίγο βορειότερα της θέσης της ελληνιστικής Άλου. Μετά τη βυζαντινή εποχή, για λόγους κυρίως πειρατικών επιδρομών, η πόλη χτίστηκε στη σημερινή θέση. Κοντά στον Αλμυρό διεξήχθη, στις 15 Μαρτίου 1311, η αποφασιστικής σημασίας μάχη του Αλμυρού, όπου η Καταλανική Εταιρεία (Κομπανία) εξόντωσε τον στρατό του φραγκικού Δουκάτου των Αθηνών και των συμμάχων τους. Ο Αλμυρός απελευθερώθηκε από τους Τούρκους και ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος στις 17 Αυγούστου 1881.

ΟΔΟΣ ΕΠ. ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗ Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-14 Μαΐου 1879) ήταν Έλληνας πολιτικός που χρημάτισε έξι φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Τρίπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών . Φυλακίστηκε από το καθεστώς του βασιλιά Όθωνα .Διετέλεσε υπουργός παιδείας, οικονομικών και υπουργός εξωτερικών. Διατηρεί μέχρι και σήμερα τον τίτλο του νεότερου Έλληνα πρωθυπουργού, καθώς ανέλαβε πρώτη φορά την εξουσία σε ηλικία 36 ετών.

ΟΔΟΣ ΧΑΡ.ΤΡΙΚΟΥΠΗ

ΟΔΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΟΥ

O Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832 - 30 Ο Ιωάννης Καποδίστριας (Κέρκυρα, 10 Μαρτίου 1896) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, Φεβρουαρίου 1776 – Ναύπλιο, 9 πολιτικός και Πρωθυπουργός. Ο Τρικούπης Οκτωβρίου 1831) ήταν Έλληνας κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας επί διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε 19 χρόνια, από το 1875 έως το 1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά συνολικά φορές υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10 χρόνια από Αυτοκρατορίας και αργότερα πρώτος τα 20 αυτής της περιόδου. Στην τελευταία του Κυβερνήτης της Ελλάδας. Προώθησε κυβέρνηση δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την οικονομικές υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει ανόρθωση της κρατικής μηχανής. έναντι των ξένων δανειστών με συνέπεια να Δολοφονήθηκε από τον αδελφό και επέλθει η πτώχευση της Ελλάδας με την ιστορική τον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη . φράση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

ΟΔΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ Ο Ιωάννης Τριανταφύλλου, γνωστότερος ως Ιωάννης Μακρυγιάννης (Κροκύλειο Φωκίδας, 1797 - Αθήνα, 27 Απριλίου 1864), ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στρατιωτικός και οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

ΟΔΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (Κωνσταντινούπολη, 3 Φεβρουαρίου 1791 Αίγινα, 6 Αυγούστου 1865) ήταν κυρίαρχη προσωπικότητα στις τάξεις των εκσυγχρονιστών, διπλωμάτης και πολιτικός , που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου κατά την Επανάσταση και στις πρώτες μετεπαναστατικές δεκαετίες.

0Δ0Σ ΚΟΡΑΗ Ο Αδαμάντιος Κοραής (Σμύρνη, 27 Απριλίου 1748 – Παρίσι, 6 Απριλίου 1833), ήταν Έλληνας φιλόλογος με βαθιά γνώση του ελληνικού πολιτισμού. Ο Κοραής είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοελληνικού διαφωτισμού και μνημονεύεται, ανάμεσα σε άλλα, ως πρωτοπόρος στην έκδοση έργων αρχαίας ελληνικής γραμματείας, αλλά και για τις γλωσσικές του απόψεις στην υποστήριξη της καθαρεύουσας, σε μια μετριοπαθή όμως μορφή της, με σκοπό την εκκαθάριση των πλείστων ξένων λέξεων που υπήρχαν στη γλώσσα του λαού.

ΟΔΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος (Σκουληκαριά Άρτας ή Μαυρομμάτι Καρδίτσας, 23 Ιανουαρίου 1782- Παλαιό Φάληρο Αττικής, 23 Απριλίου 1827) ήταν Έλληνας επαναστάτης ο οποίος αρχικά υπήρξε κλέφτης και μετέπειτα σπουδαίος αρματολός και στρατάρχης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

ΟΔΟΣ ΚΑΝΑΡΗ Ο Κωνσταντίνος Κανάρης (Ψαρά, 1793 – Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου 1877) ήταν σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ναύαρχος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε διάστημα 33,5 ετών (1844, 184849, 1864, 1864-65 και 1877) και για 2 χρόνια και 3 μήνες συνολικά.

ΟΔΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ Ο Αθανάσιος Διάκος ( Αρτοτίνα Φωκίδας, 4 Ιανουαρίου 1788 - Λαμία, 24 Απριλίου 1821) ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές ήρωες οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο οποίος έδρασε στη Στερεά Ελλάδα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός ή Μασαβέτας . Θανατώθηκε από τους Τούρκους και κάηκε στις 24 Απριλίου 1821.Ο Ελληνικός Στρατός του απένειμε τιμητικά τον βαθμό του Στρατηγού.

ΟΔΟΣ ΣΚΡΑ Η Μάχη του Σκρα (16 Μαΐου/29 Μαΐου 17 Μαΐου/30 Μαΐου του 1918) θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίπαλος ήταν ο βουλγαρικός στρατός και διεξήχθη στην ομώνυμη σήμερα περιοχή του Νομού Κιλκίς.

ΟΔΟΣ ΛΑΧΑΝΑ ΟΔΟΣ ΚΙΛΚΙΣ Η Μάχη Κιλκίς-Λαχανά (19-21 Ιουνίου 1913) διεξήχθη μεταξύ ελληνικών και βουλγαρικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Β' Βαλκανικού Πολέμου και έληξε με νίκη των Ελληνικών δυνάμεων . Η Μάχη Κιλκίς-Λαχανά υπήρξε μια από τις φονικότερες (8.828 νεκροί και τραυματίες) της νεότερης ελληνικής ιστορίας, παράλληλα και από τις πιο ένδοξες, απόρροια του ηρωισμού και της ανδρείας των ελληνικών τμημάτων. Με τη νίκη αυτή σφραγίστηκε η απελευθέρωση της Μακεδονίας

ΟΔΟΣ ΔΟΪΡΑΝΗΣ Η Μάχη της Δοϊράνης (1913) διεξήχθη μεταξύ ελληνικών και βουλγαρικών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου και κατέληξε σε περιφανή νίκη των Ελλήνων.

ΟΔΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ Ο Άγγελος Βλάχος (25 Μαρτίου 1838 19 Ιουλίου 1920) ήταν Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας. Έγινε γνωστός κυρίως για το μεταφραστικό και φιλολογικό του έργο. Έχει συγγράψει πληθώρα θεατρικών έργων και αποτέλεσε τον πατέρα της «κωμωδίας μετ' ασμάτων» με το έργο του «Η κόρη του παντοπώλου». Διατέλεσε πρεσβευτής στο Βερολίνο νομάρχης Κέρκυρας, βουλευτής, υπουργός Παιδείας (1895) και διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου .Ο γιός του Γεώργιος Βλάχος ήταν εκδότης της Καθημερινής

ΟΔΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΟΜΜΗΤΑ Ο Στέφανος Κομμητάς, Θεσσαλός λόγιος και κληρικός, γεννήθηκε το 1762 στους Κωφούς της περιοχής Αλμυρού της Μαγνησίας και απεβίωσε στην Πέστη της Ουγγαρίας το 1830. Το συγγραφικό έργο του Στέφανου Κομμητά παραμένει στην μεγαλύτερη έκτασή του άγνωστο. Τον Οκτώβριο του 2013 με πρωτοβουλία του Γενικού Γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Προέδρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Διαβαλκανικής Συνεργασίας "Ρήγας Βελεστινλής" Γεωργίου Σούρλα, το σύνολο της εργογραφίας του Στεφάνου Κομμητά επανεκδόθηκε από το Εθνικό Τυπογραφείο και δωρίστηκε σε βιβλιοθήκες (Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων,Εθνική Βιβλιοθήκη κ.ά.) καθώς και σε τοπικούς φορείς και συλλόγους.

ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ Ο Δημήτριος Καπετανάκης (1912 – 9 Μαρτίου 1944) ήταν Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη. Ὁ πατέρας του, Απόστολος καταγόταν από τη Ζαγορά. Φοίτησε στη Νομική σχολή της Αθήνας. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Γενικά η συνεισφορά του στην προώθηση των ελληνικών γραμμάτων στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα την Αγγλία, θεωρείται πολύ σημαντική. Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του τα έζησε στη Βρετανία, και συνδέθηκε με την ομάδα Μπλούμσμπερι, (Βιρτζίναια Γούλφ) γράφοντας ποιήματα στα αγγλικά.

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΦΩΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΑΡΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΑΣΤΣΟΓΛΟΥ ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΑ

ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ Β2 ΚΑΙ Γ1 ΑΓΕΛΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΚΑΤΣΙΟΥΡΑΣ ΜΑΡΙΟΣ, ΜΗΤΡΑΙΝΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, ΝΑΝΟΥ ΑΝΝΑ, ΟΜΠΟΜΑΓΚΜΕΓΚΑΧΑΝ ΕΝΤΙΘ, ΠΑΣΑΛΙΔΗΣ ΠΕΤΡΟΣ, ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛ, ΑΛΙΖΑΝΤΕ ΧΑΣΑΝ, ΑΓΚΟΥΣΙ ΤΖΟΥΛΙΑΝΑ, ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ, ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΝΑΝΟ ΔΗΜΟΣ, ΝΕΡΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ, ΤΣΕΛΑ ΛΟΥΗΣ, ΤΣΙΑΚΤΙΡΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΤΣΙΚΜΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ