EJOFYLLO XRYSOB.qxp 31/8/17 10:55 Page 2
γιώργος χ. χρυσοβιτσιάνος
Οι μύτες γίνανε ποντίκια, μα η τροφή για σκέψη έμενε η ίδια διάθεση. Ίδια πάντα και η σκωπτική καταγραφή. Στο επαγγελματικό μου διάβα ευτύχησα να συναντήσω έναν πραγματικό ιχνηλάτη του γραπτού λόγου, που με μαεστρία δημιουργικής γραφής έγινε φάρος αλλά και συνοδοιπόρος σε μακρόχρονο ταξίδι δημοσιευμάτων. Τα τρία w μού άνοιξαν έναν απέραντο κόσμο και ένα σημείο αναφοράς, μ’ ένα καθαρά προσωπικό ιντερνετικό σεντούκι με κείμενα, σκέψεις και σκωπτικό πνεύμα, κυρίως σε θέματα αποτύπωσης της επικαιρότητας. Τα εικοσιπέντε αυτά επιλεγμένα και με νόημα εύθυμα γραφήματα, είναι απάνθισμα από τα κατά καιρούς, προ Μνημονίων, επί χάρτου δημοσιεύματα και αποτελούν επίκαιρα σκωπτικά “κλικ” και εκτός από μειδίαμα, τροφή για σκέψη. Αυτό, εύχομαι! Καλή σας όρεξη... ξεφυλλίζοντάς τα!
τω καιρώ εκείνω, π.Μ. Για γέλια ή για κλάµατα;
γιώργος χ. χρυσοβιτσιάνος
Μεταξύ σπουδών, αθλητισμού, οικογένειας και εργασίας, μύτες ξυσμένες ένωναν προτάσεις και νοήματα σε αράδες, δίνοντας σάρκα και οστά σε έννοιες και σκέψεις, συντροφιά πάντα με σάτιρα.
τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Διαβιώνοντας επαγγελματικά μεταξύ αράδων και εικόνων, εν μέσω verso και recto κι από δίστηλα σε οχτάστηλα, δεν έπαψα να εκφράζομαι γραπτώς, επί παντός επιστητού.
25
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ISBN: 978-960-98004-9-5
διαχρονικά εύθυµα γραφήµατα & άλλα µε νόηµα 1997-2011
Αθήνα 2017
γιώργος χ. χρυσοβιτσιάνος
τω καιρώ εκείνω, π. Μ.
25
Για γέλια ή για κλάματα;
Εκδόσεις
διαχρονικά εύθυμα γραφήματα & άλλα με νόημα 1997-2011
Το παρόν, εκδόθηκε -εντέλει- τον Ιούνιο του 2017 c 2017 Γιώργος Χρ. Χρυσοβιτσιάνος M: 697 4041100 Ε: gamaxixi@gmail.com
Επιμέλεια κειμένων Λεωνή Θανασούλα, Ε: leoni@precioustree.gr Σελιδοποίηση/εξώφυλλο Γιώργος Χρ. Χρυσοβιτσιάνος
Εκδοτική Παραγωγή PROFORMA ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ Σωκράτους 23, Αθήνα 105 52 Τ: 210 5240728 Ε: memfisae@otenet.gr / www.proforma.com.gr Εκδόσεις
Τ: 211 4109989 Ε: magmanifesto@gmail.com
ISBN 978-960-98004-9-5
Στην Μπουμπού που μου δίνει άδεια και στη Σόφη που δεν τη ζητάει!
Περιεχόμενα Αντί Προλόγου…………………………………………......
1. Δρομολόγιο με θέα και ξεναγό (1997) …………….....
6
10
2. Νεοέλλην ΡΙΝάτος, ο επιτηρούμενος (2002)................
14
για μικρομεσαίους (2003)..............................................
18
3. Ταχύρυθμες δωρεάν διακοπές
4. Για το καλτσάτο, ρε γαμώτο! (2003) ………………....
22
5. Και ο πεζός θέλει το… γερανό του! (2004)……….…
30
7. Χύμα στο κύμα, όλο φίρμα (2005) …...... ………......…
38
στην απάνου Κουτσουπιά (2006)…...............................
44
αμύνεται περί... πλάνης! (2006) …….......................…...
50
6. Να ’χαν στόμα να μιλήσουν (2004) ............................... 34
8. Καραγκλαμουριά 9. Είς (1) κοινωνός
10. Η τεχνολογία εν κινήσει & εν εξελίξει (2006) ..............
11. Μια αγοραία μέρα στα… ώνια (2007) …………....... ...
59
62
12. Πες μας τι πίνεις και δε μας δίνεις (2007)………..........
66
14. Eurovision, je t’ aime (2007)...........................................
74
13. Σ’ ένα οκτάωρο εφημερίας (2007) …………………… 15. Οι ειδησεοδρομίες των 8:00 (2007) .............................. 4
70
77
16. Η γλώσσα μας, αυτή η άγνωστη (2008)…………….....
80
18. Ακούσματα τρας, ασσορτί με στρας (2008)................
85
17. Οδός Φιλελλήνων (2008) ................................................
82
19. Γκουρμέ πρωινός τηλεοπτικός πολιτισμός (2008) .....
88
21. Μια βραδιά προσφοράς (2009)………………………
98
20.΄Ο, τι δηλώσεις... είσαι! (2009) …………………….….
92
22. Διακοπές στο Κουτσομπιλιό (2010) …………………
102
η θερμαντική όμως, μένει! (2010)……........................
106
25. Λευτεριά στους κόρακες (2011) …………………......
112
23. Ο κόσμος αλλάζει…
24. It’ s all Greek to me (2010)………................…………..
Αντί επιλόγου .....................................................................
5
109
116
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Αντί προλόγου
Το σατιρίζειν εστίν εξογκώνειν, αλλά το γελάν, υπέρτερο… Υπέρτατο όμως, να αναλογισθούμε για το πως και γιατί φθάσαμε έως εδώ. Μπορεί και με τη σάτιρα;
Η σάτιρα, σήμερα και πάντα, με το σκωπτικό της χαρακτήρα από μόνη της, σε ξυπνάει από το λήθαργο και τη μουντή πραγματικότητα. Διακωμωδεί, κριτικάρει, καιροφυλακτεί, τσαλακώνει, μα σίγουρα κρύβει και αλήθειες!
Οι σατιρογράφοι σε όλα τα Μέσα, αμέτρητοι. ΄Αλλοι ικανοί, άλλοι αδιάφοροι και άλλοι περιστασιακοί. Κάποιοι «ξεγυμνώνουν» στο βωμό των μετρήσεων και της εφήμερης δόξας. ΄Αλλοι πικρόχολοι, βγάζουν τα εσώψυχά τους και εκφράζουν έτσι τις όποιες αδυναμίες τους.
Εδώ, ο υπογράφων, ενεργεί ερασιτεχνικά και τα μόνα που τον οδηγούν είναι το μολύβι, το ποντίκι, το βαθύτερο νόημα και ουδείς άλλος λόγος. Oύτε και επιδιώκει διασημότητα. ΄Αλλωστε, δηλώνει 2άσημος (δηλ. δύο φορές άσημος).
Αυτός που σατιρίζει, πραγματική καταξίωση και κατάκτηση δεν μπορεί να ’χει, αν δεν τον κατέχει η καλύτερη των ευδαιμονιών, δηλαδή, η καλή συνείδηση και ο αυτοσεβασμός, όσο και αν απομυθοποιείται και αυτοσαρκάζεται.
Πάντα πρέπει να μην υπερβαίνει το μέτρο το δικό του και καλού και κακού, ας κάνει και καμιά στάση να αφιππεύσει του καλάμου του, να σταθεί για λίγο μπρος στον καθρέφτη της ψυχής του… Αυτής, που δε μπορεί να τη σατιρίσει, ούτε να της κρυφτεί! 6
΄Οποιος δε, σατιρίζεται, οφείλει να γνωρίζει, ότι εκείνος που τον σατιρίζει είναι όπως ο γελοιογράφος, που πάντα εξογκώνει κάτι για να στηρίξει τα βέλη του και να επικεντρώσει το μάτι ή το αυτί… Δυστυχώς, δεν είναι ζωγράφος, που τα πάντα διορθώνει και ομορφαίνει.
Κι εσείς, που παρακολουθείτε τη σάτιρα ατάραχοι, να γελάτε, αλλά αναζητείστε ταυτόχρονα και το νόημα... το γιατί… Ψάξτε, σκεφθείτε… Τότε μόνο θα πιάσει τόπο η σάτιρα!
Αυτά είναι τα πραγματικά όρια της σάτιρας, που μονάχα οι σατιριζόμενοι και οι ενοχλημένοι τα ψάχνουν λάθος, σε πρωινάδικα, μεσημεριανές εκπομπές ή και σε αίθουσες δικαστηρίων.
Το μόνο όμως, που παραμένει αναπάντητο είναι το κατά πόσο μπορεί κάποιος να εξογκώνει ενοχλητικά το κάτι τις για χάρη της δήθεν σάτιρας και η ομήγυρη να γελάει.
΄Ώρα για γέλιο…λοιπόν. Τα εικοσιπέντε αυτά επιλεγμένα εύθυμα γραφήματα από πλειάδα άλλων, ων ουκ έστι αριθμός, με το γενικό τίτλο «Τω καιρώ εκείνω, π.Μ» αποτελούν σημείο αναφοράς για την προ Μνημονίου εποχή και είναι μέρος δημοσιεύσεων σε διάφορα έντυπα και ιδιαίτερα στη δεκαπενθήμερη εφημερίδα «το Σκονάκι» και στο περιοδικό «Πολιτιστική Αναζήτηση» του ΠΟ.ΚΕ.ΑΤΕ. 7
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Κοιτώντας μέσα από τις σελίδες αυτές, ας αναλογιστούμε πως διαβιούσαμε στην πλαστική ζωή μας, με το δανεικό χρήμα και τα δανεικά όνειρα και βήματά μας, τη δήθεν ευμάρεια, τώρα που τα μνημόνια πάνε κι έρχονται και η ύφεση, δυστυχώς, καλά διαρκεί…
Εύθυμα γραφήματα με νόημα, αντίδοτο στο γκρίζο, στιγμιαία απόδραση από τα δύσκολα, γιατί το γέλιο χαρίζει ζωή! Ιδιαίτερα τώρα που όλοι συναγωνίζονται να αποδείξουν αν το χρέος είναι βιώσιμο και όχι εμείς!
Εύθυμα γραφήματα μα με νόημα για πάσα νόσο και εξάρτηση και για κάθε μνημόνιο και προαπαιτούμενα.
Ας αποτινάξουμε για λίγο τη μιζέρια επιστρέφοντας στο χθες, τότε που ονειροβατούσαμε. Μπορεί να μην τα “φάγαμε μαζί”, μα θα γελάσουμε μαζί! Αυτά τα σκωπτικά εύθυμα γραφήματα, αν και παλιά, παραμένουν διαχρονικά, σατιρίζουν, εξογκώνουν, μα δεν τσαλακώνουν.
Τα έγραψα, τα σελιδοποίησα, τα εξέδωσα... ας μην είμαι όμως και ο μόνος που γέλασε! Οπότε, από καρδιάς… καλά χαμόγελα. ΄Αλλωστε, αυτά -τα γέλια-, δεν φορολογούνται… ακόμα! Γιώργος Χρ. Χρυσοβιτσιάνος
8
9
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
1
1997 / ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ AFTER…
Δρομολόγιο με θέα και ξεναγό
ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, εφτά χρόνια φαγούρας με το μετροπόντικα, που μας έξυσε τα σωθικά μας -αυτά τα πανάρχαια και ανεκτίμητα- προς τέρψη της τεχνολογίας, της επαφής με το μέλλον, της αποκέντρωσης, αλλά και της... μάσας, εξ ονόματος της Ολυμπιάδας του 2004! Τρύπα, τρύπα οι δρόμοι μας κατάντησαν... τυρί έμενταλ! Το να πας όμως, στη δουλειά σου με το μετρό στον Κεραμεικό, είναι ένα ταξίδι επιστροφής στις ρίζες. Και τι ρίζες! 10
1997/Εφτά χρόνια... after
Γνωστό τοις πάσι, ότι ο ΄Ελληνας δεν διαβάζει -εξαίρεση αποτελεί η πρωινή αθλητική του ενημέρωση και το μεσημεριανό κλείσιμο των τιμών- και ότι λιγότερο ακόμη γνωρίζει την ιστορία του. Παρ’ όλα αυτά, επαίρεται γι’ αυτήν! Γνωστότερο είναι όμως, το πρόβλημα της επαγγελματικής αποκατάστασης και της εμφανέστατης πλέον, ανεργίας. ΄Ετσι, με πρόσχημα την κοινωνική ευαισθησία, προβλέφθηκε σε κάθε δρομολόγιο του τραμ να υπάρχει ξεναγός που παράλληλα να επιμορφώνει κατά τη διαδρομή! Στον πηγαιμό για δουλειά και επιμόρφωση μαζί. Δυό σ’ ένα μαζί… κάτι σαν το σαμπουάν...
ΞΕΝΑΓΟΣ: "Φθάνουμε στο μεγάλο διώροφο σταθμό της πλατείας Συντάγματος, τόπο λατρείας των Αρχαίων και των πλαστικών συγκεντρώσεων των Νεοελλήνων. Εδώ θαυμάστηκε ο Νερουλάς, ο Ζόναρς, ο Φλόκας, ο Μπιρσίμ και τα Mac Donald's. Στα δεξιά σας βλέπετε το Βαλεριανό Τείχος, ένα μέρος του που έχει διασωθεί, ένα τείχος που βρισκόταν στις παρυφές του πρώην Βασιλικού και Εθνικού Κήπου, τώρα πλέον σύγχρονου και άνετου πάρκινγκ δώδεκα χιλιάδων θέσεων με τρείς ορόφους κάτω από τη γη! Να και μια απολιθωμένη πάπια... από τον Κήπο. Αριστερά, το ανθρώπινο τείχος των 300. Βλέπετε τη φωτογραφία όλων μαζί να απαιτούν για αύξηση σύνταξης και το δικαίωμα για 5η Μερσεντές ατελώς και ανθυγιεινού επιδόματος… Αξίζει ν’ αναφερθεί ότι τα 5.500 τετραγωνικά μέτρα της πάλαι ποτέ κραταιάς πλατείας ανασκάφηκαν σε χρόνο ρεκόρ… δύο ολόκληρων ετών! ΄Όσο κράτησε και η υπομονή των Αθηναίων! Στα δεξιά σας θα δείτε σε λίγο κάποιους από τους 250 τάφους που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάνοιξη και αμέσως μετά το... περιβόητο νεκροταφείο σκύλων των αρχαίων προγόνων μας. Και φθάνοντας στο σταθμό, στα δεξιά σας, βλέπετε τα απομεινάρια των μεγαλύτερων και πιο φημισμένων ρωμαϊκών λουτρών της Αθήνας. Δυστυχώς, σήμερα απεργούν οι Εταίρες και δεν μπορούμε να τις δούμε, καθότι ακόμα διεκδικούν την κοινωνική σύνταξη. Περνώντας το σταθμό Ακαδημίας, διασχίζουμε έναν από τους πέντε 11
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
μεγάλους ποταμούς που διαπερνούσαν κάποτε την Αθήνα. Τα αυτοκίνητα αυτά μαζί με τα έπιπλα και τα κουζινικά είναι από τις πλημμύρες του 1995. Να και κάποιοι που ακόμη κολυμπούν για να σωθούν... Δεξιά μας, μόλις περάσαμε το περίφημο... "κεκκλιμένο περίπτερο". ΄Ενα διεθνώς αναγνωρισμένο αξιοθέατο, αντίστοιχο της Πίζας. ΄Ενα σύγχρονο Μουσείο Τύπου. Ακόμη είναι αναρτημένες οι εφημερίδες και τα περιοδικά του 1997. Να και η «Αυριανή» με την αυθεντική, όπως αναφέρει φωτογραφία του Μητσοτάκη! Εκεί στο βάθος, αυτή η ξανθιά κυρία, με εμφανή τα σημάδια του χρόνου και της ταλαιπωρίας στο πρόσωπό της, ακόμα συνεχίζει απτόητη να υπογράφει, τόσα χρόνια μετά, τα αντίτυπα του μοναδικού βιβλίου της, εκεί στη Φωλιά του Χαστουκιού.... Ε! συγγνώμη του Βιβλίου, ήθελα να πώ… Φθάνοντας στον προορισμό μας, στο Σταθμό Κεραμεικού, μπορείτε να δείτε αριστερά σας το μεγαλύτερο νεκροταφείο της αρχαιότητας με 1.000 καταμετρημένους τάφους, από μια επιδημία που ενέσκυψε στην Αθήνα το 330 π.Χ., όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης. Κυρίες και κύριοι κάτοικοι των Αθηνών, της Όλυμπιακής πόλης, εδώ είναι το τέλος της διαδρομής που επιλέξατε. Βεβαιωθείτε ότι έχετε μαζί σας ακόμη τα παιδιά σας, τα προσωπικά σας είδη και προ πάντων το πορτοφόλι σας. Ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας στην ιστορία του τόπου μας και του προορισμού σας». Εγκαταλείποντας την ιστορία μας και ανεβαίνοντας προς τη σύγχρονη Ολυμπιακή πόλη, με τους πλέον σύγχρονους κυλιόμενους 12
1997/Εφτά χρόνια... after
διαδρόμους, σιγά-σιγά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη μουντή πραγματικότητα. Αφήνεις πίσω σου το ένδοξο παρελθόν και το βλέμμα σου μονομιάς αντικρίζει το γνωστό, φιλικό γκρίζο της Αθήνας, ασορτί με τα δοντάκια του γκριφόν της πλατινέ κυρίας μπροστά. Κι όμως, ούτε μια κατσαρίδα δεν είδα εκεί κάτω... Μάλλον εδώ επάνω ζούν αυτές, στην επιφάνεια μαζί με μας, τους Νεοέλληνες και όχι με τους προγόνους μας. Αυτοί δεν είχαν τίποτε το μοντέρνο με το μέρος τους, φαίνεται!
Με το μετροπόντικα και τις ενέσεις τσιμέντου ανακαλύψαμε εκ νέου τις ρίζες μας! Αυτό το γκρίζο νέφος από πάνω μας, με τι ενέσεις άραγε να το διαλύσουμε; ΄Ασε που ούτε όλα τα διαπλεκόμενα ούτε και όλοι οι μεσάζοντες δεν έδειξαν ενδιαφέρον για την καταπολέμησή του! Tέλος πάντων, μπορεί να θυσιάστηκαν πολλά δισ., αλλά μπήκαμε βαθιά στην ιστορία μας... την αλλοτινή κι αυτή που έρχεται!
13
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
2
2002 / ΥΠΟ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ
Νεοέλλην ΡΙΝάτος, ο επιτηρούμενος! ΗΟΜΟ DATA NΕΟΕΛΛΗΝΕΣ είμαστε πια στη φάκα και υπό συνεχή παρακολούθηση, όπως τα συμπαθή χαμστεράκια, όλοι οι σύγχρονοι πολίτες της Τεχνολογίας και των προσφερόμενων υπηρεσιών της. ΄Αλλο όμως, αν γινόμαστε δέσμιοι αυτών των υπηρεσιών και τις υπηρετούμε εμείς εν τέλει. ΄Ομως αντέχουμε, μας αναβαθμίζουν συνεχώς και μας προσθέτουν κι άλλα δεδομένα. Δεδομένα και αριθμούς… Είμαστε φοβερά μυαλά… μα πεπερασμένοι συνάμα, αλλά και υπό συνεχή επιτήρηση. Γιατί δεν πρέπει να ξεφεύγουμε… από τα δεδομένα! Για να υπάρχεις ως φυσικό πρόσωπο τη σήμερον ημέρα πρέπει να θυμάσαι το ΑΦΜ σου, για να οδηγήσεις, τον αριθμό της πινακίδας και της άδειας του αυτοκινήτου σου, της γυναίκας σου και του δικύκλου σου. Τον κωδικό του imobilizer που το πάς; Για τη μισθοδοσία σου το ΡΙΝ της κάρτας σου και για τις καταναλωτικές σου ανάγκες το ΡΙΝ της πιστωτικής σου. ΄Ασε κι αν έχει και η γυναίκα σου! Ακόμα δυο ΡΙΝ επιπλέον… Για να επικοινωνήσεις πρέπει να μην ξεχνάς το ΡΙΝ και το PUK του κινητού σου, αλλά και τον κωδικό πρόσβασης με το Password στην προσωπική σου ηλεκτρονική διεύθυνση αλληλογραφίας. 14
2002/Υπό τη σκιά του Μεγάλου Αδελφού
Αν πάθεις κάτι και χρειαστείς νοσοκομείο, δεν πρέπει να ξέρεις τον αριθμό της προσωπικής σου κάρτας νοσηλείας και τον αριθμό ασφαλισμένου στο φορέα σου; Για να μπείς στο σπίτι σου πρέπει να’ χεις πρόχειρο τον κωδικό του ανιχνευτή εισόδου και αν έχεις, που σίγουρα θα έχεις πάρει καινούριο αυτοκίνητο, οικοσυσκευές και προσφάτως lap top , αυτά που θα αρχίσεις να τα πληρώνεις μετά τους επόμενους Ολυμπιακούς, σίγουρα θα σου έχουν στείλει και τις αντίστοιχες κάρτες. ΄Ελα ντε που θα σου έχουν στείλει και τα αντίστοιχα ΡΙΝ… Και σου σημειώνουν κιόλας: “Για τη δική σας ασφάλεια απομνημονεύστε τον αριθμό ΡΙΝ και μετά καταστρέψτε το έντυπο αυτό!” Αυτό διαβάζεις και αισθάνεσαι μονομιάς ως ο Μίστερ Φέλπς στις Επικίνδυνες Αποστολές! Τι να πρωτοαποστηθίσεις πιά; Τα σημειώνεις όλα σε κρυπτογραφική μορφή και τα κουβαλάς μαζί σου, όπως τη σκιά σου. ΄Αραγε αυτό να ’ναι το πεπρωμένο; Κι αν πάθεις κάτι, αποκρυπτογράφοι και σπηλαιολόγοι θα χρειαστούν να βρούν το βιό σου και τον πολιτισμό σου; “Καλά μου έλεγε η γιαγιά μου ότι στο τέλος θα καταλήξουμε από κει που ξεκινήσαμε!” Και να ταν μόνο αυτό ; Είσαι εγκλωβισμένος, επιτηρείσαι και ελέγχεσαι…Ξυπνάς το πρωί από τον επιλεγμένο ήχο του Μαζωνάκη στο κινητό σου, αφού όλο το βράδυ έχει μείνει ανοικτό περιμένοντας μάταια κάποιο μήνυμα από τη κάθε Σβετλάνα λουλουδού που για τα πελώρια... μάτια της έφαγες όλο το βδομαδιάτικό σου. ΄Ετσι δίνεις στίγμα στο δίκτυο πως είσαι σπίτι. Κι αν η Σβετλάνα είναι δυναμική στις ιδιαίτερες στιγμές σας, τότε την επόμενη φορά πήγαινε με μουγκή, αφού έχουν καταγραφεί όλες οι ιδιαιτερότητές σας. Ψωνίζεις από το super market και ξέρουν όλες τις διατροφικές σου συνήθειες, αφού χρεώνεις την κάρτα σου. Κι αν το ευρέθιστο έντερό σου σε προστάζει ν’ αλλάξεις για λίγο διατροφή, αυτοί κι όλας έχουν έτοιμες προτάσεις και προσφορές! 15
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Αυτή κι αν είναι ιατρική παρακολούθηση! ΄Ασε που στην απόδειξη σε αποκαλούν με το όνομά σου… “Κύριε Τουρμπουλούκη, οι πόντοι σας μετα τις σημερινές αγορές σας είναι 2.356. Υπολογίζουμε να σας δούμε μετά από πέντε μέρες”. Ω! Τι πρόοδος! Κοιτάς τα e-mail σου την ώρα που απολαμβάνεις το πρωινό σου με τα all brans για την καταπολέμηση του καθημερινού σου άγχους και αυτόματα διαδικτυώνεσαι… ΄Ενας ολόκληρος κόσμος χωράει μονάχα σε τρία w... και οι κατακτητές έκαναν χρόνια να βρούν τη Νέα Γη! ΄Ετσι, μένεις όμηρος των ορέξεών και των αναγκών σου. Θέλεις να μάθεις για την κίνηση στους δρόμους και πέφτεις επάνω στην αφέντρα Νταίζη που περιμένει με τα μαστίγιά της να παίξει μαζί σου… Η πρόβλεψη του καιρού διακόπτεται από βομβαρδισμό αισθησιακών παραινέσεων κάποιας ευτραφούς νοικοκυράς που πλήττει από μοναξιά… Επειδή είσαι κουρασμένος από το καθημερινό τρέξιμο δεν έχεις χρόνο για αγορές και έτσι με ένα πλήκτρο γεμίζεις το καλάθι, άλλο αν την ίδια ώρα πληρώνεις και μια αγκαλιά ορχιδέες που έστειλε ο Μπόρις στη Μιρέλλα με δική σου χρέωσή…Θα λάβεις και ευχαριστήρια κάρτα από την INTERFLORA στην Τσεχία για τις αγορές σου! Κι εσύ απορροφημένος χάνεσαι στον καινούριο κόσμο σου! Να τον χαίρεσαι…Ο σκληρός σου δίσκος δεν ήταν ποτέ σκληρός… μαλακός σαν σφουγγάρι ήταν και δεν το αντιλήφθηκες ποτέ!!! Οδηγείς και το μεγάλο μάτι σε παρακολουθεί φωτογραφίζοντας τις πινακίδες σου… Τσιγάρο ακόμα επιτρέπεται να πετάξεις από το παράθυρο. Δεν θα σε γράψει ακόμα, κάποιος. Πεζός περνάς απέναντι στη λεωφόρο χωρίς τη βοήθεια του Γρηγόρη και οι κάμερες ζουμάρουν επάνω σου. Είσαι ο πρωταγωνιστής της στιγμής! Πηγαίνεις στην τράπεζα ή και να πληρώσεις τη ΔΕΗ και πρέπει συνέχεια να χαμογελάς πλατειά στην κάμερα που σε ακολουθεί όπως... ο Δώρος Γεωργιάδης στο Φεστιβάλ Τραγουδιού. Τώρα πια για έκδοση διαβατηρίου δεν χρειάζεσαι φωτογράφο. Απευθύνεσαι κατ΄ευθείαν στη Τράπεζά σου ή στο κοντινότερο σταθμό μετρό, εκεί που ακυρώνεις το εισιτήριό σου και εξυπηρε16
2002/Υπό τη σκιά του Μεγάλου Αδελφού
τείσαι ταχύτατα. Είσαι καταχωρημένος παντού και για πάντα! Στη δουλειά σου, το εσωτερικό σύστημα παρακολούθησης ανιχνεύει τα τηλεφωνήματά σου, τις κινήσεις και τις ηλεκτρονικές σου διαδρομές, ενώ ο πιστός σου ρουφιάνος, το κινητό σου, που του άλλαξες πάλι screen saver και του φόρεσες και γάντι συνεχίζει να δίνει το στίγμα σου! Και δεν έχεις αποκτήσει ακόμα πεθερά, έ; Δεν γλυτώνεις ακόμα και το βράδυ σπίτι σου παρακολουθώντας το αγαπημένο σου reality. Tα αδηφάγα μηχανάκια μέτρησης ξέρουν και τις προτιμήσεις σου. Για τα μάτια της ΄Ελλης, την γκρίνια της ΄Ασπας και τους “Φακέλους του Αλέξη”… Για φαντάσου να ήσουν φαν της Ανίτας και κολλημένος με τη Σία; (τη Λιαροπούλου... για να μην ξεχνιόμαστε...). Και ύστερα, κατηγορούσες και υποστήριζες με στόμφο πόσο κακό κάνουν στην κοινωνία μας τα reality, σαν το Μεγάλο Αδελφό. Τρέξτε όλοι στη "Φάρμα" να σωθείτε. Καλύτερα εκεί που διαγωνίζεσαι στο πριόνι και όχι στο κάρφωμα όπως εδώ έξω! Αλλά και εκεί δεν επιτηρείσαι; Παντού υπάρχει ένας Γρηγόρης, μια κάμερα, ένας παραγωγός να σε ακολουθεί κατά πόδας... Μεγάλε όλο θεωρίες είσαι… Δεν επιτρέπεται να παρακολουθείς τον άλλο, αλλά αφήνεις να σε παρακολουθούν. Τουλάχιστον στο Μεγάλο Αδελφό καλούσαν τους παίκτες στο δωμάτιο επικοινωνίας, ενώ εδώ έξω στον πολιτισμό γίνεσαι κατάσκοπος του εαυτού σου και ζητάς και τα τυχόν κέρδη σου, απομονωμένος στην καθ' όλα ιδιωτική σου καθημερινότητα! Είσαι ένας σύγχρονος επιτηρούμενος homo data κι έρχονται τα καλύτερα μεγάλε! Μπιμπ,μπιιιπ,μπιιιιπ…. “Ωχ... έχω μήνυμα, μισό λεπτό μεγάλε, με συγχωρείς…Μπα, η Σβετλάνα είναι… τι λέει; Περιμένει... πάλι βράδυ αγοράσει λουλούντια... Γι΄αυτό κι έχω ανοικτό το ρημάδι συνέχεια, δεν ξέρεις…. Τώρα όμως με συγχωρείς πρέπει να ετοιμαστώ, το μπανάκι μου, τις κολώνιες μου και τις κάρτες μου...” Λοιπόν, στις μοναξιές μας τα ξαναφιλοσοφούμε… Στο επανιδείν! 17
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
3
2003 / ΟΛΙΓΟΗΜΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Ταχύρυθμες, δωρεάν διακοπές για μικρομεσαίους «Ελενίτσα πάρε τη Barbie από πάνω μου. Κι εσύ Εβίτα, βοήθα τη γιαγιά να βγει από το αυτοκίνητο…΄Αντε...»
ΧΑΙΡΕΤΕ... ΕΙΜΑΙ Ο ΤΕΛΗΣ. Δημόσιος υπάλληλος. Τέλης, εκ του Αριστοτέλης και Εβίτα, η κόρη μου, η μεγάλη, από το Ευαγγελίστρα κατά τη μάνα της τη Μαιρούλα… γνωστή για την τσιρίδα της, που τη γνωρίζουν δύο στάσεις πιο κάτω! Καλοαναθρεμμένη, από οικογένεια εκ Σμύρνης, κατέληξε μια καλοθρεμμένη και αιώνια μπουκωμένη σύζυγος, προσηλωμένη μετά πάθους στο γυαλί και ειδικά στα μεσημεριανά τηλεοπτικά κουτσομπολιά, γιατί πρέπει να τα γνωρίζει από πρώτο χέρι και να μην περιμένει το δελτίο των οχτώ. Μόλις που γυρίσαμε από τις ολιγοήμερες διακοπές μας. ΄Ενα τρανζιστοράκι, το πλυντήριο πιάτων μαζί μ' ένα τούρμπο σεσουάρ μάς…πήγαν διακοπές και τζάμπα, παρακαλώ! Μαζί με την απόδειξη, ξύσαμε το διαφημιστικό που μας έδωσε 18
2003 / Ολιγοήμερες διακοπές
εκείνη η καλή υπάλληλος με το βαθύ ντεκολτέ… και κερδίσαμε πέντε μέρες οικογενειακών διακοπών. Πέντε μέρες και τέσσερις νύκτες σε επίγειους παράδεισους και όχι στις προστατευόμενες από τους ΄Ελληνες ακτές μας. Βλέπεις, αύξηση 2% τι να σου κάνει; Με το πρόσφατο διακοποδάνειο εξοφλήσαμε τις παραφουσκωμένες πιστωτικές μας κάρτες. Το επίδομα των τέκνων πήγε σε Barbie και DVD, τα νοίκια της πεθεράς τα κατέθεσε η Μαιρούλα μου σε ρουζ, αποτριχωτικά, παρεό, χαμηλοκάβαλες πανταλόνες και μιλιτέρ τοπ… και έτσι βγήκαν έξω οι σπάλες και οι πατσές και μαζί κι εγώ! Η κινητή διαφήμιση του κέντρου αδυνατίσματος της γειτονιάς μας έγινε το fashion victim, η Μαιρούλα μου! Πώς να πας οικογενειακές διακοπές; Ας είναι καλά το ντεκολτέ... ε, συγγνώμη, ο προμηθευτής μας, που νοιάζεται για μας κι ας τον εξοφλήσουμε την επόμενη Ολυμπιάδα!
Τι μ’ έπιασε και σας τα λεω όλα αυτά; Αλλά και σε ποιόν να τα πω; Μόνος με τρεις γυναίκες και την κυρά Μεταξωτή, την πεθερά, τον αρχιλοχία του σπιτιού… Τι αγγαρεία έχω φάει, τι να σας πω! Κολέγιο ήταν η Σειρά μου, η 136, αν θυμάμαι καλά, μπροστά της! 19
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Για το ανθότυρό της, η Κορόλα μου έφτασε στον Παρνασσό και για το πασχαλινό αρνάκι σε στρούγκα στη Δεσκάτη… 81 χιλιόμετρα παρακαλώ από Λάρισα που βρισκόμασταν για Πάσχα και επί δύο, αλέ ρετούρ. Λύκο έπρεπε να της φέρω αντί για αρνί! Αλλά τι να κάνω, αφού η Κορόλα ήταν από το κομπόδεμα του Αρχιλοχία; Τέλος πάντων, από ζωντανή μειονότητα μέσα στο σπίτι μου βρέθηκα μετανάστης στην παραδεισένια ανεμελιά για πέντε μέρες και τέσσερις νύχτες! Ολιγοήμερες διακοπές σε περιφραγμένο παράδεισο! Διακοπές ταχύρυθμες, όπως τα καλοκαιρινά ενισχυτικά μαθήματα, σε επίγειο παράδεισο με φοινικόδεντρα, πισίνες, μπικίνια και πρωινό continental.
Την πρώτη μέρα η συμβία μου ήταν όλο μούτρα, λες και έφταιγα εγώ που δεν είχε το ξενοδοχείο κομμωτήριο και spa! Βλέπεις, η Μαιρούλα μετά το άρμεγμα, στο spa συναντιόταν με τις φίλες της… Ευτυχώς ηρέμησε, όταν συνάντησε όλως τυχαίως μια φίλη της, νοσοκόμα, στην πισίνα. «Είμαι εγώ σαν κι αυτή; Δεν είμαι πιο αδύνατη;» με ρώτησε ξεδιπλώνοντας με χάρη το τρίμετρο παρεό της…
20
2003 / Ολιγοήμερες διακοπές
«Φαίνεσαι», ήθελα να απαντήσω κι άλλαξα πλευρό και προσανατολισμό, αφού η σερβιτόρα παραδίπλα σέρβιρε κάπως απρόσεκτα, έτσι σκυμμένη…και πολλά υποσχόμενη! Με τα παιδιά ούτε που ασχολήθηκα. Μετά το πρωινό, παιδότοπος, μπάνιο και σκανδαλιές αυτά. Η μικρή δεν χρειάστηκε ήλιο, αφού από τις τσιμπιές της μάνας της είχε πάρει κιόλας το χρωματάκι της! Η μεγάλη, κολλημένη συνεχώς στην ξεχειλωμένη γιαγιά, την εκλιπαρούσε να της πει τον καφέ ανάμεσα στα μικρογεύματα και τις πασιέντσες της. Μεσημεριανό φαγητό και μετά ένας καλός υπνάκος, όταν μας άφηνε ο μινώταυρος, η κυρά-Μεταξωτή με τα ροχαλητά της, αφού μόνο τα μεσημέρια κοιμόνταν ανάσκελα. Τα βράδια, απλώς λαγοκοιμόνταν αγκαλιά με το ψυγειάκι και τις σόδες, σαν τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου! Και μετά, απογευματάκι στην πισίνα. Μορφωμένα πράγματα! Με θαύμαζα… Ο δικός σου, με λουλουδάτο σορτσάκι και καθαρό λακοστάκι, γιατί όλα κι όλα η Μαιρούλα πάνω από όλα είναι νοικοκυρά. ΄Ετσι, φρεσκοξυρισμένος, πλήρης coconut ευωδίας, την “Εσπρέσο” με την “Αθλητική Ηχώ” στη μασχάλη αντί της κιτρινισμένης οικονομικής και το τσοκαράκι μου, έπαιρνα την πλέον επίκαιρη θέση στην πισίνα και μέσα από το μαύρο, πονηρό FERRE εξ Ομονοίας γυαλί μου, έριχνα τις πονηρές μου ματιές, εκεί που με οδηγούσε το αρσενικό μου ένστικτο. Γιατί είμαι άντρας εγώ και το κέφι μου θα κάνω! Πού να στα λέω… «Τέληηη, καλέ Τέλη έφερες τα αλλαντικά και το ψωμί; Η μητέρα περιμένει, άντε… Μα με ποιόν μιλάς εκεί κάτω… Τι βλέπω; Ακόμα να ξεφορτώσεις τα μπαγκάζια; Τσακίσου…»
Τα βράδια; Ποιά βράδια ρε φίλε… Φαγητό, λίγο τηλεόραση και ύπνο… μα για τα βράδια πήγαμε διακοπές;
21
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
4
2003 / ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΜΕ ΦΙΡΜΕΣ
Για το καλτσάτο ...ρε γαμώτο!
22
2003/Διασκέδαση με φίρμες
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΟΝ ΚΑΙΡΟ αρχίζουν τα όργανα και οι εκδηλώσεις για τα έσοδα του κάθε λογής Συλλόγου. Από τα τέλη Νοέμβρη, οι προσκλήσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Μετά ακολουθούν οι πίτες που διαρκούν μέχρι το Πάσχα! Εκδήλωση ο Σύλλογος των Απανταχού του χωριού μου, συνεστίαση η ομάδα της γειτονιάς. Μέχρι και ο “Σύλλογος Φίλων του ρυζιού Μπασμάτι”, που η νύφη μου είναι πρόεδρος, μας έστειλε πρόσκληση σε συνεστίαση για τα έσοδα του Συλλόγου, κάτι ως ταχυδρομική επιταγή. Πού να πρωτοπάς και σε ποιόν να χαλάσεις χατίρι; Αλλά και τι να πρωτοφορέσεις που να μην το έχεις ξαναβάλει σε εκδήλωση με τους ίδιους παρευρισκόμενους; Φέτος όμως είμαστε επιλεκτικοί… όχι σε μουσικά σχήματα, μα σε προϋπολογισμό! Δημοσιονομικοί οι λόγοι. ΄Ετσι αποφασίσαμε, δηλαδή ο ταμίας…η γυναίκα μου, να πάμε μόνο σε μια συνεστίαση, σ’ αυτή με το καλύτερο σχήμα και στο καλύτερο μαγαζί. Μια φορά κάθε εποχή βγαίνουμε, ας το ευχαριστηθούμε. Το ότι οι εποχές άλλαξαν και έγιναν δύο, λες αυτό να επηρεάσει και τις νυχτερινές μας εξόδους; Αλλά τι τέσσερις… τι δύο! «Γιαάννηηη, σήκω πια! ΄Ασε τον Ευαγγελάτο να μιλάει μόνος του… Πότε θα ξυριστείς και θα ντυθείς, ε; ΄Ελα να μου βάλεις την αριστερή μου γόβα…μ’ έχει ταράξει αυτός ο κάλος. Α! πάρε και τη μάνα σου να ’ρθει να κρατήσει το παιδί… ΄Αντεεε…». Αντί να απαντήσω ως άλλος Τσουκαλάς με ένα “΄Αντε γειά”, σκύβω σιωπηλός ιππότης να της φορέσω τα “Καλογήρου” της, αυτά που ’χε από το γάμο μας.
Η ώρα 9.30 στο αυτοκίνητο. Κοστουμαρισμένος και φρεσκοξυρισμένος, με τη συμβία μου και το ζώο στα χέρια της και όχι στους ώμους -γνήσια απομίμηση γαρ-, οδεύουμε για τη φετινή μας νυχτερινή διασκέδαση. «Γιάννη, πόσα πήρες μαζί σου; Χύμα κρασί εντάξει; Και κοίτα, μην πάρεις τίποτε λουλούδια απ' αυτές τις κουνιστές, πρόσεξε καημένε μου...», οι τελευταίες οδηγίες του προπονητή στην καταπακτή… 23
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Ευτυχώς που δεν θα ακούγεται μέσα στο μαγαζί με τόσα ντεσιμπέλ… Θα ηρεμήσουν για λίγο τα ώτα μου…
«Καλησπέρα σας, είσαστε για τη συνεστίαση; Πάρκινγκ έχουμε στο επόμενο τετράγωνο δεξιά και μετά όλο αριστερά… Ας κατέβει η κυρία να περιμένει στο φουαγιέ…» Δε λέω, οι παρκαδόροι ήταν κύριοι… Κυριλάτα το έβαλαν το Σικουεντσέτο μου επάνω στο πεζοδρόμιο, δίπλα από τον κάδο. Κουτί χώραγε… κουτί τους ήρθε το δεκάευρο… Να δείξουμε ότι είμαστε υπεράνω… Πήραν τα κλειδιά κι εγώ πήρα ένα χαρτάκι με ένα σκέτο νούμερο. Κοίταξα την πίσω πλευρά… «Σας ευχαριστούμε που μας εμπιστευτήκατε το αυτοκίνητό σας και σας ευχόμαστε καλή διασκέδαση» έγραφε με μισοσβησμένο μελάνι. ΄Αραγε, θα το βρω εδώ μετά;
Κόντευε δέκα και μισή και ο επί της υποδοχής στρατηγός, με πλάκα τα γαλόνια, μας οδήγησε στο φουαγιέ. Η ουρά θύμιζε Θύρα 13 σε περσινό Τσάμπιονς Λίγκ! ΄Ολοι περίμεναν τον μετρ με την κάτοψη, να του επιδώσουν τα διαπιστευτήριά τους… Κάποια ευρώ για την καλή τη θέση. «Κοίτα, δώσ’ του κάνα τάλιρο, μπας και μας βάλει μπροστά…». Στην γκαρνταρόμπα πήραν το παλτό της συμβίας και μαζί και την ανάσα μου. Ας όψεται το ντεκολτέ της πλατινέ, μπαλκονάτης βασταρούχας. ΄Οχι..., το ζώον δεν το δώσαμε, αφού ήταν για επίδειξη και έτσι η συμβία μου το πήρε μαζί της. «Δέκα στο πάρκινγκ και δέκα εδώ, σύνολο είκοσι», έκανα τις πράξεις ετοιμότητας. Η σάλα τεράστια, θύμιζε γήπεδο ΝΒΑ, φωταγωγημένη και μεγαλοπρεπής. Η σκηνή έτοιμη να υποδεχθεί τα πρώτα ονόματα και η μουσική κατάλληλη για φαγητό. Τραπέζια με λινά και σαμπανιέρες. Γκαρσόνια ανάμεικτα με γούνες που καπνίζουν… ΄Οταν μας έφερε επιτέλους η σειρά μας μπρός στο μέγα μάγιστρο, εκείνος με κοφτή ματιά απ' τη χωρίστρα ως τις γλώσσες των sebago μου αποφάνθηκε για την κατάλληλη θέση. 24
2003/Διασκέδαση με φίρμες
Το τάλιρο έγινε εικοσάρικο. Σαράντα μέχρι στιγμής και αρχίζουμε την περιοδεία μας ανά τα ορεινά… Γυρνάω πίσω και κοιτάζω τη σκηνή με τα όργανα, όπως το καράβι καθώς αποχαιρετά το λιμάνι! «Θέλω καλτσάτο, θέλω καλτσάτο, μ’ ακούς;» «Κυρία μου, είναι πιασμένα τα πρώτα τραπέζια από τους τραγουδιστές… Αν θέλετε…τα ξαναλέμε σε λίγο...», απαντάει ξερά ο μετρ, ρίχνοντας το υπονοούμενο. Αμερικανάκι εγώ…και το λίγο γίνεται... ποτέ! «Και μείς πιασμένοι θα μείνουμε…» πήγα να πω, αλλά κρατήθηκα. Μάλλον η ταρίφα άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί! Αφήνουμε την παχιά μοκέτα, καθώς η ξινίλα ενός γκαρσονιού μας οδηγεί στον ημιώροφο, εικοσιένα σκαλοπάτια ψηλότερα. «Γιάννη, που μας πάει; Στα καμαρίνια;» Μάλλον, με τον μηχανικό φωτισμού θα κάνουμε παρέα… σκέφτομαι. Με μιας, μας δείχνει ένα τραπεζάκι με τέσσερα στασίδια πίσω από μια τεράστια κολώνα, από την οποία κρέμονταν δύο ηχεία, ίσα με το μπόι μου. Μας αμολάει ένα «Καλή διασκέδαση» και μας αφήνει σύξυλους. Πρώτα ονόματα είναι αυτά… θέλει και λίγο κόπο να τα απολαύσεις! Ευτυχώς που είχε ξεχάσει η συμβία μου στο λαμέ τσαντάκι της τα κιάλια από την περσινή παράσταση στην Επίδαυρο που πήγαμε με το ΚΑΠΗ του Δήμου και έτσι φέραμε τη σκηνή στο πιάτο μας. Πιάτο είπαμε; Το τραπεζάκι νηπιαγωγείου μια σταλιά, τίγκαρε από τα τσιγάρα και τα κινητά μας! Πού να βάλεις και πιάτα για φαγητό; Στο χέρι θα φάμε; Πριν προλάβουμε να καθίσουμε, μια γκαρσόνα μας φέρνει ένα ζευγάρι για παρέα, έτσι για να μην πλήξουμε! «Όι κύριοι θα καθίσουν μαζί σας…» Οι κύριοι… ήταν ένα φυσιολογικό αντρόγυνο, αλλά τι να πεις και πού να καθίσουν; 25
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Αφού συστηθήκαμε στη νοηματική εν μέσω ντεσιμπέλ, παίρνουμε τα στασίδια μας! ΄Ανετα για την Τουίνγκι μα όχι και για τη συμβία μου. Η μισή νεφραμιά της ήταν μοιρασμένη στο κάθισμα της διπλανής της. Εγώ σκάντζα βάρδια με τον διπλανό μου αποφασίσαμε να διασκεδάσουμε αντάμα. ΄Ηταν και φάλτσος ο άτιμος.
Τέλος πάντων, πρώτα ονόματα είναι αυτά! Στη σκηνή, τα παιδία παίζει! ΄Ολα τα τσικό μαζί πριν να εμφανισθεί η μεγάλη ομάδα…
Αλλά και αυτοί εκεί κάτω, στα παράλια, τι διαφορετικό έχουν από μένα και κάθονται πιο άνετα με το πόδι πάνω στην πίστα; Τα ίδια συνταγματικά δικαιώματα δεν έχουμε; Τι έπρεπε να φέρω; Το Ε9 της κυρίας μου, να τους το τρίψω στη μούρη; Μήπως, επειδή πετούν τα γαρύφαλλα με τα πανέρια πέντε - πέντε ή επειδή κάνουν πούρα σαν του Μπιγκ Μακ, ενώ εγώ ακόμα ΄Ασσο φίλτρο; ΄Ολα για τη μάχη του τραπεζιού και τη μόστρα. Αρκεί να μας βλέπουν, όχι να βλέπουμε!
Επιτέλους, έρχονται τα προκαταρκτικά, οι σαλάτες και το πρώτο πιάτο. Δύο με τρία κρύα σφολιατοειδή, ανάμεσα σε μπόλικο αρακά με ολίγο καλαμπόκι. Τέλειος χρωματικός συνδυασμός, ασορτί με την ταπετσαρία δίπλα μου, η οποία παρεμπιπτόντως είχε αρχίσει να ξεφλουδίζει. Πιάτο για φωτογράφιση και όχι για στομάχι! Τα γνωστά και μη εξαιρετέα σκαλοπίνια κάνουν σε λίγο την εμφάνισή τους. Τα μανιτάρια, που ενίοτε τα ακολουθούν, κάπου θα παράπεσαν. Στο πιάτο μου μετράω μετά βίας τέσσερα... Με μπόλικη μαεστρία και τέλειο συγχρονισμό αρχίζουμε τις πιρουνιές. Σαλάτα εσύ, μπουκιά ριζότο εγώ. Κρασί εγώ, βούτα στα σκαλοπίνια εσύ. Το ίδιο και οι ομοτράπεζοι. Μονά - ζυγά στο τραπέζι των νάνων. Η Χιονάτη του μπαλέτου εκστασιάζεται στην πίστα και σέρνεται πάνω στα λιγοστά γαρύφαλλα… Μεγαλείο! 26
2003/Διασκέδαση με φίρμες
Μια αστραπή από φλας, ξαφνικά μας βρίσκει εμένα μπουκωμένο και τη γυναίκα μου να προσπαθεί να βάλει το κραγιόν της. «Τέλεια, πολύ φυσική…» αμολάει η κάτι μεταξύ Χέλμουτ Νιούτον και Καλλιόπης κοκκινομάλα με το διχτυωτό της καλσόν, φωτογράφος. Είκοσι ευρώ οι δύο, παρακαλώ, τουτέστιν εξήντα ευρώ χωρίς τις προσκλήσεις και τα ποτά… μέχρι στιγμής. Μετά το κυρίως πιάτο, κάτι κατάξανθες Σβετλάνες, που ξέχασαν από τη φούρια τους να ρίξουν κάτι επάνω τους, έκαναν την εμφάνισή τους με δίσκους ανά χείρας, ως ιέρειες σε αρχαίο δράμα, πράγμα που όπως λέει ο διπλανός μου -ο ειδήμων-, αρχίζει το πρόγραμμα.΄Ο, τι φάγαμε… φάγαμε. Για πότε καθάρισαν το τραπέζι από τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα, ούτε που το κατάλαβα. Το ολόγεμο τασάκι το ξέχασαν, δείγμα ότι δεν έβλεπαν πουρμπουάρ. «Μετά τις γλάστρες θα φέρουν φρούτα», φωνάζει στο αυτί μου ο ειδήμων. Ποιά φρούτα και ποιες γλάστρες; Η ώρα κοντεύει μιάμιση και η συμβία μου αρχίζει να γλαρώνει. Το πρώτο όνομα είναι ακόμα στο δρόμο… έρχεται. Τότε ήταν που ήρθαν και τα φρούτα. Τρία... ακριβώς τρία κομμάτια αχλάδια… Θα ’θελα να ήξερα αυτόν που τσίμπησε το τέταρτο. Δώδεκα ροδέλες πορτοκάλι και μερικές μήλο με κανέλα για τέσσερα άτομα και όσο διαρκεί το ντουέτο με την “πίσω” φωνή. «Μετά βγαίνει το πρώτο όνομα και συ πρέπει να έχεις καταπιεί και τα κουκούτσια!»… ειδήμων speaking. Τα χασμουρητά μου κατά τις δύο διακόπτονται από αλαλαγμούς και μεγάλη αναστάτωση. 27
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
΄Ολοι στην πλατεία όρθιοι με σηκωμένα τα μανίκια και λυμένες τις γραβάτες και με το τσιγάρο στα χείλη κραυγάζουν στους ήχους της ορχήστρας, μπροστά από τον κανένα... Μια φωνή από το υπερπέραν κάνει τεστ. Πάω στοίχημα ότι ο μεγάλος ετοιμάζεται να τραγουδήσει, ενώ η προσωπική του αμπιγιέζ του ισιώνει τον κόμπο της γραβάτας, προσπαθώντας επιμελώς να αποφύγει το χούφτωμα… Και να’ σου στη σκηνή εμφανίζεται ένας κυριούλης με μια σαμπανιέρα στο χέρι κρατώντας μικρόφωνο. «Χαίρετε και συγγνώμη, 124 λαχνοί μας έμειναν αδιάθετοι. Πέντε ευρώ τιμάται ο καθένας… εμπρός για χτυπήματα…» Η συμβία μου είναι έτοιμη να χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο. Η ώρα δύο και τέταρτο, τα φώτα χαμηλώνουν και οι Ούννοι ξανασηκώνονται με τα χέρια ψηλά… Η μεγάλη ώρα έφτασε! Εδώ είναι που πληρώναμε τα σαράντα πέντε ευρώ για τα κρασιά 28
2003/Διασκέδαση με φίρμες
-σούμα εκατόν πέντε, χώρια τις προσκλήσεις και διακριτικά καληνυχτίσαμε και την… κάναμε! Φεύγοντας και ψάχνοντας για το Σεϊτσέντο μου γύρισα και είδα στη μαρκίζα ψηλά το πρώτο όνομα… Ναι, το είδαμε, αλλά δεν το αισθανθήκαμε! ΄Εχουμε το σι ντι του στο αυτοκίνητο, αν βεβαίως το βρούμε! Ευτυχώς και ήταν στη θέση του, περικυκλωμένο από θεώρατα 4Χ4 και μαύρες Μερσέντες να το φυλάνε, ως είδος προς εξαφάνιση. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, με τ' αυτιά βαριά και ψάχνοντας για το σι ντι του πρώτου ονόματος, κοντοστάθηκα σ' ένα παλιό της Ρίτας… “Πού ’ναι η Ρίτα, ο Μενιδιάτης με τον Στράτο στη Φαντασία;” Απόρησα... Αξέχαστα ξημερώματα στα πρώτα τραπέζια χωρίς φανφάρες, γούνες, Σβετλάνες με νεκρολούλουδα και τίγκα στο πιάτο και στο δήθεν! Εδώ; Κολεγιόπαιδες σε συνεστίαση στο αμφιθέατρο… Τα ονόματα πρώτα με απαραβίαστο το πρωτόκολλο… Τέλεια όλα σκηνοθετημένα με σκοπό την αρπαχτή και την ξεπέτα. Τη μερίδα σου και δρόμο… όχι φλας παρακαλώ… πάρε και μερικές νότες να έχεις. Και αυτός που ’χει τον νταλκά να περιμένει να χορέψει μετά τις 3.30 επάνω στο σκαμπό; Απαγορεύεται ακόμα και να μασάς την ώρα που απαγγέλλει ο… τραγωδός! «Είσαστε γελασμένοι αν ήρθατε εδώ να φάτε και να πιείτε εν ώρα ασμάτων…Εδώ, κάνουμε τέχνη!»
Κανονικά ο μετρ θα έπρεπε κατά την άφιξη να σου διανέμει έντυπο με τις υποχρεώσεις και την ορθή συμπεριφορά σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος. ΄Οπως και οι αεροσυνοδοί στο αεροπλάνο… «Προσδεθείτε, αρχίζει το πρόγραμμα, ακούνητοι κι αγέλαστοι». “Όυστ… από ’δω. Καλύτερα να βλέπω τα πρώτα ονόματα στην τι βι από τον καναπέ μου, έστω και χωρίς τις δίμετρες λουλουδούδες παραδίπλα μου…” 29
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
5
2004 / ΠΕΖΟΜΕΤΡΑ...
Και ο πεζός θέλει τον... γερανό του! ΠΕΜΠΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑΚΙ, ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΤΑ. Το σούρουπο κάνει την επίσκεψή του στο κλεινόν μας άστυ και στο γραφείο μου, την ώρα που η ύλη έχει επιτέλους κλείσει… οπότε, ώρα για κέρδη! «Κάτσε να μπούμε σε κα ’να σάιτ για τίποτα σίγουρο…» «Καραμήτσο, έλα… θέλω κάτι στα γρήγορα, ένα τετρακοσάρι, δυνατό. ΄Εχω τρύπα στο θέμα με την τρομοκρατία. ΄Αντε γρήγορα», ακούγεται η αγχωτική φωνή του αρχι…συντάκτη! «Καλά, καλά… έψαχνα για κανένα θέμα στο διαδίκτυο για ψυγείο», τόλμησα να φωνάξω. Πάει το σίγουρο… Αλλά και τι σίγουρο να γράψεις; Πάλι δεν του βγαίνει το ρεπορτάζ και εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Πάνε τα δωράκια που έδινε, πάνε και οι αποκλειστικότητες…
Την ίδια ώρα στο απέναντι κτίριο, σ’ ένα γραφείο του Υπουργείου Οικονομικών. «Θέλουν έσοδα... Να βάλουμε νέους φόρους, να ζητιανέψουμε… να κόψουμε το λαιμό μας, είπαν… Δεν ξέρουν τι θα κάνουμε, μα θέλουν 30
2004/Πεζόμετρα...
έσοδα. Υπάρχει μεγάλο άνοιγμα. Θέλουν προτάσεις εδώ και τώρα» «Μάλιστα κύριε Γενικέ». Η μασίφ πόρτα κλείνει αργά. Αργά και τα βήματα του συμβούλου. ΄Ομως, οι στροφές ανεβαίνουν, μαζί και η πίεση.
«Και από πού να βρω νέα έσοδα; Ταμειακές μηχανές έχουν και τα περίπτερα. Να θέσουμε νέες προδιαγραφές ή μήπως να ξανασκεφτούμε το τρικ με τις αποσύρσεις; Να βάλουμε τίποτε νέες προδιαγραφές στα καταλυτικά; Διόδια στην Αττική Όδό βάλαμε, στη Μεσογείων και στην Αχαρνών δεν μας παίρνει…ακόμα τουλάχιστον. Ζώνες και κράνη τους υποχρεώσαμε να αγοράσουν από δύο… Τι άλλο να σκεφτώ; Ζωή είναι αυτή να σκέφτεσαι πώς να ξεζουμίζεις το διπλανό σου;» «Κύριε Τάκη, κοιτάξτε…Πάλι μαζεύονται κάτω για διαδήλωση». «Αμάν κι αυτοί που διαδηλώνουν, ρε παιδί μου. Τόση φασαρία με τις ντουντούκες… Και κάθε μέρα εδώ… Πότε οι αποζημιώσεις, πότε τα αναφαίρετα δικαιώματα, πότε το χαλάζι και οι πλημμύρες, πότε το βαμβάκι… Αμάν πια! Με τόση φασαρία πώς να δουλέψεις; Πώς να σκεφτείς; Πώς να παράγεις σημαντικό έργο;» «Και πώς να τους διώξεις; Αλλά και πώς να τους το απαγορεύσεις;» «Ξέρω εγώ τι θέλουν όλοι αυτοί εκεί κάτω… Πρέπει να πληρώσουν για να βάλουν μυαλό, ώστε να μπορούμε ανενόχλητοι να παράγουμε έργο εδώ πάνω… Πώς όμως να πληρώσουν, αφού είναι πεζοί; Μήπως για παρακώλυση της κυκλοφορίας; Είμαστε και δημοκράτες… δεν μας παίρνει να πληρώσουν και είναι όλοι πεζοί…» «Κύριε Τάκη, κοιτάξτε αυτούς που καβαλάνε τα κιγκλιδώματα του Δημάρχου…» «Μα ναι, ναι... το βρήκα. Αυτό είναι… Είμαι μεγαλυφυία… Για αυτό είμαι εδώ…» Σηκώνει μονομιάς το τηλέφωνο και προστάζει. «Παπαδόπουλος εδώ. Βρες και φέρε μου γρήγορα έναν Κ.Ό.Κ. ΄Όχι βρε παιδί μου, δεν έχω υπογλυκαιμία, αυτό της Τροχαίας θέλω… Γρήγορα…΄Εχω έμπνευση μεγάλη». Πηγαινοέρχεται νευρικά μπροστά από το παράθυρο. Κοιτώντας αφ’ υψηλού τους διαδηλωτές μονολογεί… 31
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Λοιπόν, άκου μεγάλε… Θα βάλουμε πρόστιμα στους πεζούς! ΄Ασε που εκτός από τα έσοδα που θα ’ναι μεγάλα δεν θα χρειαστεί για καιρό να σκεφτώ τίποτε πιο καινούριο, αλλά παράλληλα θα πουλήσουμε μούρη και νεωτερισμό! Τώρα στην αρχή και καλά για ενημέρωση όλοι οι τροχονόμοι θα βάλουν τα καλά τους… το χαμόγελό τους… την ευγένειά τους… και σαν τα καλά προσκοπάκια θα περνάνε τα γερόντια από τον Γρηγόρη και τις γιαγιάδες απ’ τον Σταμάτη. Θα το παίξουν και όλα τα κανάλια. Πιλοτικό Πρόγραμμα Συμπεριφοράς Πεζών ... Που Που Σου Που... Ωραία ακούγεται… Μια βδομάδα θα κρατήσει και μετά… θα χρειαστούν καινούρια μπλοκ και στυλό διαρκείας! Πάμε για προμήθειες... Θα πιαστούν τα χέρια τους να γράφουν…Και από έσοδα…άλλο τίποτε. Σιγά καλέ μην κάτσει ο Αθηναίος να περάσει από τα φανάρια. Και αν το κάνει, να πάει πού; Αφού ο δρόμος είναι πάντα μποτιλιαρισμένος, τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα από μηχανάκια και πραμάτειες μαγαζιών, περιπτέρων και μικροπωλητών. Υπάρχουν άλλωστε και τα κάγκελα του Δημάρχου! Αλλά για κάτσε… πώς ένας τροχονόμος να γράψει τους πεζούς; Μήπως πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα υπηρεσία και να την ονομάσουμε πεζονομία κατά το ορθόν;»
Πίσω στα γραφεία της εφημερίδας, ακριβώς απέναντι. «Τι έγινε, ρε Καραμήτσο μ’ εκείνο το τετρακοσάρι; Τετρακόσιες λεξούλες ζήτησα... Καλά, τι βλέπω; Λευκή οθόνη ή γράφεις στον υπολογιστή με μπλάνκο ρε; ΄Αντε ξεκίνα, γιατί σε βλέπω για βραδινό ρεπορτάζ στο Μοσχάτο με τις πλημμύρες…», εμφανίστηκε πάλι η μουσούδα του αρχι… συντάκτη από τη χαραμάδα!
«Και πρέπει να διαλέξω;» μονολογώ και αρχίζω να γράφω, αφού είχα την κατάλληλη εισαγωγή: “Στην Ελλάδα ό, τι δηλώσεις είσαι. Αφού όμως, πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε κάτι. Δημοσιογράφος ή μέντιουμ, γαύρος ή βάζελος, ΠΑΣΌΚ ή Ν.Δ., δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος… Μπορεί κάποτε να γίνει της μόδας να είναι και τα δύο μαζί, όπως αστυνόμος και κλέφτης, κυπατζής και 32
2004/Πεζόμετρα...
τρομοκράτης…ΠΑΣΌΚ και ΝΔ, κάτι σαν Τζέκυλ και Χάιντ… όμως, βάζελος και γαύρος ποτέ… Τελικά, ο Κουφοντίνας ήταν κυπατζής ή μαϊμού;” Ωραία η εισαγωγή... πάμε για το κυρίως... “Σύμφωνα δε με ασφαλείς πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές που δεν τις αναφέρουμε, τηρώντας έτσι το δημοσιογραφικό απόρρητο...» και ενώ ήμουν έτοιμος να συνεχίσω, ακούστηκε η γνώριμη φωνή...
«Ρε Καραμήτσο, άντε πάλι τη γλίτωσες… ΄Επεσε σύρμα και το κείμενο έφτασε… Κλείσαμε… γράφουμε για την ξανθιά του πρωινάδικου που έσκυψε και την πήρε η λάθος κάμερα… Αποκλειστικό… Σομόν ήτανε… Απαλλάσσεσαι…» «Τρύπα στο ρεπορτάζ για τρομοκρατία θέλανε να γεμίσουνε, το σομόν... βρήκανε; Αυτό μάλλον πουλάει!!!» «Ωραία… που είχαμε μείνει; ΄Εχουμε και λέμε Γκένκ - ΄Ααρχους, τι απόδοση δίνει το διπλό;»
33
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
6
2004 / ΑΥΤΟ-ΚΙΝΗΤΑ
Να ’χαν στόμα να μιλήσουν...
ΜΠΙΙΙΙΠ....ΜΠΙΙΙΙΠ… ΜΠΑΑΑΑΑΑΜ… ΣΝΤΟΥΠ… “Αμάν… πάλιιι;” “Να ρε μ... (Αυτό λογοκρίθηκε, η μούντζα όμως όχι!)... Δεν βλέπεις κοτζάμ στοπ;” “Ωχ, πάλι με τράκαρε ο δικός μου! Τι τραβάω η φουκαριάρα η Xanthia με τούτον… Τρίτη φορά μέσα σ' ένα χρόνο πάνε να με κλείσουν μέσα για επισκευή... Θα μου αλλάξουν τα φώτα εκεί πάλι. Χέρι από δω, κατσαβίδι και χτύπημα από την άλλη, αγνώριστη θα με κάνουν... Και καλά εμένα θα με φρεσκάρουν και θα γίνω ίδια όπως πρώτα, το αφεντικό μου όμως, ποιός θα του βάλει χέρι να μάθει ότι ο εισερχόμενος σε πλατεία έχει προτεραιότητα; Εεεεε;” Δυο μέρες μετά, βράδυ, στο συνεργείο. 34
2004 / Αυτο-κίνητα
“Ε, κύριε Leon, πώς από ’δω;” “Τι να κάνω με τ’ άλογά μου; Δεν μου άλλαξε λάστιχα ο τσιγκούνης και έτσι στο πρώτο ψιλόβροχο, εκεί που έκανε τον Μιχαλάκη τον Σουμάχερ στην γκόμενα, έφαγα τη μούρη μου πάνω σε κάτι δέντρα… Εσύ κυρία Alfeta μου;” “Εγώ; ΄Ασε… Με είχε χάσει το αφεντικό μου για μια βδομάδα! Εκεί που ήμουνα αφημένη η δικιά σου στην ηρεμία μου, κατάκοπη μετά από καλοκαιρινή περιήγηση στη μισή Ελλάδα, γυάλισα στο μάτι ενός οικονομικού μετανάστη που με παραβίασε και με πήρε για τσάρκα και επίδειξη… ΄Ελα που τον τσίμπησαν σε μπλόκο και με κακομεταχειρίστηκε στέλνοντάς με στα θυμαράκια… Ευτυχώς που δεν με πήγε να με τεμαχίσει … έτσι στα καλά καθούμενα!” “Α! κοίτα τη δικιά σου την Xanthia, εδώ είναι πάλι… Xanthia, ε, Xanthia, έλα ξύπνα ντε!” “Αφήστε με ρε παιδιά να ξεκουραστώ λιγάκι… Εδώ είναι η καλοπέραση… Μακριά από το αφεντικό μου και τι να πω… Μακάρι να χάλασε ο αισθητήρας μου και να χρειαστεί καμιά βδομάδα εδώ μέσα… Και που να πάς εκεί έξω; Λίγο το' χεις; ΄Ετσι όπως μας φέρονται αφεντικά και αρμόδιοι τι να κάνουμε; Συνέχεια από διωγμό σε διωγμό μας έχουν. Αφού μας φέρουν με το καράβι, μας ξεφορτώνουν και μας παραπετούν μόνες κι έρημες, ορφανές, ώσπου να ‘ρθει ο εξυπνάκιας να μας βάλει χέρι και να μας πάρει ό,τι πολύτιμο μας έχουν βάλει εκεί που γεννηθήκαμε για να μας ξεβαφτίσουν. Η μοναδική στιγμή που νιώθουμε ωραία για την ύπαρξή μας είναι ο μήνας του μέλιτος με το αφεντικό μας. Ό ίδιος, καμαρωτός να μας επιδεικνύει σε όλους και σε όλα. Και εκεί που συνηθίζουμε τη μεγαλοπρέπεια και την γκλαμουριά σαν καινούριες, αρχίζει ο Γολγοθάς μας.΄Όλα ξεκινάνε από το φόβο του να μη μας ακουμπήσει κανείς και μας γδάρει. ΄Όλο με ένα ξεσκονόπανο είναι στο χέρι και μας τρίβει… και μας τρίβει…Από φτερά και πούπουλα μέχρι βελτιωτικά της επιδερμίδας μας. ΄Ασε που μας έχει φυλαγμένες τον πρώτο καιρό σαν τα μυστικά του! Ωραία ζωή! Μετά ξεθαρρεύει και μας πηγαινοφέρνει… Τα κυβικά σου μανάρα μου και δρόμο! Βόλτες με τη συμβία, τα παιδιά και τα 35
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
ψώνια τους. Στη δουλειά με τα φορτία του, στη διασκέδαση με το αίσθημά του και στο ταξίδι με την πεθερά του. Μετά βαριέται, όπως βαριέται και τη μητέρα των παιδιών του με τον τρίτο χρόνο έγγαμου βίου… Κάποιες φορές αυτός μένει ταπί κι εμείς χωρίς καύσιμα μόνο με την τάπα ! Να ’ταν μόνον αυτό; Πρώτα απ' όλα δεν μας επιτρέπουν να κυκλοφορούμε κάθε μέρα μέσα στην πόλη αλλά μέρα παρά μέρα… Μονά εναντίον ζυγών και ο μεγάλος δακτύλιος εναντίον του μικρού! Τι αγώνας κι αυτός! Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια! Όι καλύτερες είναι αυτές οι μαυροντυμένες με τις πλερέζες, οι μαύρες, οι Γερμανίδες των βουλευτών και των υπουργών, που είναι μέσα στη χλίδα και χωρίς δασμούς και άνευ περιορισμών, παρακαλώ! Δεν τις πιάνει τίποτε και κανείς! Η ασυλία στις ρόδες τους! Αχ, άτιμη μοίρα, γιατί να μη με κάνεις και μένα τέτοια; Τι έχω φταίξει και τυραννιέμαι έτσι η κακομοίρα; Τέλος πάντων… Κι όταν είμαστε στην πόλη μέσα, μας διώχνουν από τις λεωφόρους για να περάσουν οι κηφήνες... τα λεωφορεία, λες και κάνουν σπουδαία δουλειά, τώρα που τους πήραν όλη τη δουλειά οι μετροπόντικες και τα τραμ. ΄Ασε που μας έχουν όλο πρώτη - δευτέρα, πρώτη - δευτέρα και μας καίνε πριν την ώρα μας… Τι να σου κάνει ο καταλύτης, μάνα μου; Όι καυτές ανάσες μας φθάνουν μέχρι το στρώμα αιθαλομίχλης και ακόμα παρά πέρα… ΄Ασε που μας σιχτιρίζουν από πάνω και τα αφεντικά μας για όσα τραβάνε και πληρώνουν για μας… Για να μας πάρουν μένουν χρεωμένοι για πέντε χρόνια και δεν μας έχουν και όλο αυτό τον καιρό δικές τους. Πληρώνουν δασμούς στην αρχή, μετά τέλη κυκλοφορίας και προπληρωμένα παρακαλώ τρεις μήνες νωρίτερα… και αν δεν μας κυκλοφορήσουν; Τα ασφάλιστρα στα ύψη, μόνον τάζουν και δεν δίνουν… ΄Εχουμε και τους ασφαλιστές μαϊμούδες που μας εκμεταλλεύονται και δεν μας καλύπτουν... Για τα καύσιμα τι να πεις; Με οκτάνια και σούπερ μας φουλάρουν χωρίς να ξέρουν τις προδιαγραφές μας. Λες κι έφταιγε για όλα η απλή! Ό εξευγενισμός της ονομασίας μας έλειπε! 36
2004 / Αυτο-κίνητα
Ακόμα καλύτερα θα ’ταν όλα αν είχαμε και δρόμους. Ταλαιπωρούμε τα άλογά μας επάνω στους καρόδρομους με τα μπαλώματα και οι αναρτήσεις μας αναστενάζουν, όπως και οι τσέπες του αφεντικού… Τρύπα εδώ, χαντάκι ξεχασμένο εκεί, σαν βάρκα πηγαίνουμε! Μια η Αττική οδός - εκατομμύρια εμείς, που να χωρέσουμε όλες εκεί! Φτιάξτε μας δρόμους, ρεεεε… Κι όλα αυτά στα χρόνια της νιότης μας και της πέρασης… Σε λίγο όλο και κάποιο άλλο μοντελάκι θα του κάνει τα γλυκά μάτια του δικού μας και μετά έρχεται η αλλαγή… και μετά η απαλλαγή.. "Καν 'την αντικατάσταση και πάλι μάγκας θα ’σαι" όπως έλεγε ο μέγας Στράτος. Αργότερα αρχίζουν τα γεράματα. Μας τρέχουν από ΚΤΕΌ σε ΚΤΕΌ και από συνεργείο σε συνεργείο. Μετά να μην τραβάμε στην ανηφόρα και να κολλάμε με τα πρώτα κρύα… Κι έρχεται το τέλος, η διαπόμπευσή μας στις χωματερές ή η απόσυρση στη μάντρα...” “Όυφ… τι θέλεις και τα σκέφτεσαι όλα αυτά; Μας ψυχοπλάκωσες ρε Xanthia! Κοίτα το σήμερα και άφησε το αύριο…” “Ποιό αύριο ρε κορίτσια; ΄Ό,τι κυκλοφορήσουμε τώρα, γιατί τα χειρότερα δεν τα ’δαμε… Μετά το χειμώνα ο καιρός της σχόλης και των ταξιδιών έρχεται καυτός… Ό διωγμός μας θα ’ναι μεγαλύτερος τώρα που πλησιάζει ο Αύγουστος της Όλυμπιάδας. ΄Όλα θα τα δούμε τότε. Σαν τις κότες στο κλουβί...” “Κορίτσια πρέπει να συνδικαλιστούμε… κι ας μας νομίζουν μόνο παλιοσίδερα, πλαστικά και λάστιχα... Τελικά ποιός είναι ο προορισμός μας στον αιώνα της ταχύτητας; Ικανοποιούμε, εξυπηρετούμε και διευκολύνουμε. Όι άλλοι τι μας δίνουν; Τις προάλλες άκουσα ένα ταξιτζή να λέει: "Να ’χε στόμα να μιλήσει το καημένο το ταξί μου με το διωγμό που του ’χουν αμολήσει!" “Πού να ’ξεραν οι φουκαράδες! Και μιλιά έχουμε και φρένα και λούστρο έχουμε… Μυαλό δεν έχουμε…” “Και συνδικαλιστές…” φώναξε από μακριά το άσπρο Civic. “Σβήστε τα φώτα και κοιμηθείτε. Σε πέντε ώρες έρχεται ο φαναρτζής… κι έχει κι ένα χέρι ο άτιμος!!!” 37
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
7
2005 / TRENDY, ΠΑΡΑ ΘΙΝ ΑΛΟΣ!
Χύμα, στο κύμα και όλο φίρμα
38
2005 / Trendy, παρά θιν αλός
“Πού ’ναι τα χρόοοονια, ωραίαιαιαα χρόοονιααα…” ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, στο κάτι πιο άλτο και τσιριχτό του, σιγοτραγουδάω στον πηγαιμό για τις Ποσειδώνιες Ακτές μας. Η οικογένεια Κατσανικάτση στο πρώτο κυριακάτικο μπάνιο της. Εγώ, ο Χαράλαμπος με τη μουστάκα του, η πληθωρική Μαιρούλα μου και ο χαϊδεμένος της Αλκιβιάδης, ο γιόκας της. Αφού φορέσαμε τα μαγιό από το σπίτι -όλα κι όλα έτσι συνήθιζε ο πεθερός-, έτσι και εγώ το συνεχίζω, φύγαμε για θάλασσα. Κοντεύει κιόλας οχτώ και τριάντα πρωινή και όλη η οικογένεια στο αυτοκίνητο για να βρει θέση στην παραλία. Να προλάβουμε τις ορδές των Ούννων της Κυριακής που θα τρέχουν αλαλάζοντας για αναψυχή στη θάλασσα. Εμείς και η πραμάτεια μας... Με τη μεγάλη διάφανη τσάντα από το “Dixan”, τη διαφημιστική ομπρέλα της “Carlsberg”, τις ψάθες από το “Neutro Roberts”, τα μαξιλαράκια από την “Espresso”, κάτι δείγματα αντηλιακών από τη “Diva” και τα καπέλα του “Nescafe”, μαζί με το παρεό της Μαιρούλας από το “7 Μέρες Τ.V.” ανά χείρας, γιατί που να χωρέσει η κορμάρα της και δρόμο, μαζί με 60 ευρώ καλού – κακού και το ρεζερβουάρ στα πάνω του… Πού ξέρεις πότε θα φθάσεις και που! Η trendy οικογένεια Κατσανικάτση και οι χορηγοί της… Σημασία στην ούγια, παρακαλώ! Τόσους σπόνσορες δεν έχει ούτε ο Ολυμπιακός και η Ρεάλ! Πενήντα λεπτά μετά, όσο και η Κέρκυρα με αεροπλάνο αλλά αρκετά για τα πρώτα 16 χιλιόμετρα και οι ανησυχίες του μικρού Αλκιβιάδη αρχίζουν να γίνονται ανυπόφορες. Το κομβόι των χιλιάδων Αθηναίων μπροστά μας ασφυκτιά στην παραλιακή, παράλληλα με την απέραντη γκρι θάλασσα, γιατί τουλάχιστον έτσι μας φαίνεται μέσα από το καυτό μας ΄Ατος. Να έφταιγε η φιμέ ηλιοπροστασία που ήταν δώρο από την αντιπροσωπεία ή η πετρελαιοκηλίδα από τις χθεσινές οκάδες αντηλιακών, θα σας γελάσω… 39
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Φθάσαμε, επιτέλους και βρεθήκαμε αμέσως στο κυνήγι για μια καλή θέση στην παραλία. «Μπάμπηηη εκεί, δεν βλέπεις; ΄Εχει δύο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα άδεια. Φέρε το παιδί και τα πράγματα…» Το εκεί, ήταν ακριβώς εκεί που’ έσκαγε η θάλασσα, στον αφρό. Το εδώ είναι που άρχισα να βγάζω αφρούς. Στη βιασύνη να πάρουμε θέση στην όασή μας, η Μαιρούλα πάτησε με όλο της το… είναι τα θαμμένα στην άμμο για την αρθρίτιδα πόδια μιας γιαγιάς, που αγκομαχούσε, όπως ο οδοντωτός. Η δε αφεντιά μου, ξέφυγε από έναν πλαστικό δίσκο τη στιγμή που με κυνήγαγε, ενώ παρ’ ολίγο να καταπιώ ένα μπαλάκι του τένις που ερχόταν με δύναμη κατά πάνω μου… Ευτυχώς που ’παιζα τέρμα μικρός στο σχολείο και το απέκρουσα. «Ωραία υποδοχή…» ανέκραξα... από μέσα μου, όμως… κύριος μπροστά στη Μαιρούλα μου. ΄Εχουμε τρόπους εμείς. «Καλά και γιατί κουβάλησα την ομπρέλα, μου λες;» φώναξα, αλλά που ν’ ακούσει η Μαιρούλα, που βρίσκονταν ήδη φαρδιά – πλατειά στην ξαπλώστρα ως άλλη Κλεοπάτρα. Κάτι τα πλατς – πλουτς στα ρηχά με τον Αλκιβιάδη, κάτι ο “Αποδυτηριάκιας”, δεν κατάλαβα πόσο αυτοκόλλητοι γίναμε με τους γύρω μας! 40
2005 / Trendy, παρά θιν αλός
«Τι ωραία, δεν μας ξέρει κανείς και ούτε ξέρουμε κανένα…» είπα στη συμβία μου, αφού κατάλαβα ότι σε ακτίνα εκατό πενήντα μέτρων αποτελούσαμε μειονότητα. Κανένας δεν μίλαγε τη γλώσσα μας και όλοι τους ήταν από μελαψοί έως πολύ! «Πώς είπες ότι τη λένε αυτή τη παραλία; Βαβέλ;» Και εγώ άσπρος σαν χωροφύλακας και ατάραχος στη μεγαλοπρέπειά μου, όπως άρμοζε σ’ έναν Κατσανικάτση… Με το γυαλί μου το σένιο και το καινούριο μου μπανιερό, μοντέρνο μέχρι τα γόνατα, δώρο της Μαιρούλας μου… Χασκογελώντας γοερά η Μαιρούλα, με επανέφερε στην πραγματικότητα, όπως και η εικόνα ενός κυρίου συνταξιούχου παραδίπλα μας, που φόραγε το ίδιο ακριβώς μπανιερό με μένα. «Μη μου πεις ότι πάμε στην ίδια λαϊκή…», ψέλλισε με απορία η αθεόφοβη, κοιτώντας να διαπιστώσει αν τον είχε ανταμώσει εκεί, μεταξύ ζαρζαβατικών και πατατά. Αυτόματα στο μυαλό μου την εικόνα του χωροφύλακα διαδέχθηκε αυτή της καρέτα – καρέτα. ΄Ετσι, ακριβώς αισθάνθηκα περικυκλωμένος από ένα τσούρμο λαδωμένων λουόμενων και μάλιστα μαντρωμένων, που μπαινόβγαιναν στην γκρίζα θάλασσα, όπως οι συμπαθείς αυτές χελώνες που γύρναγαν πίσω στην άμμο στα μωρά τους! Κάνω να πιάσω τη φραπεδιά μου και καταλάθος πιάνω το μπιμπερό της διπλανής, την ώρα που τάιζε το τσιρίδι της μες στ’ αυτιά μου. «Πώς και δε σκέφθηκαν να βάλουν κουκέτες ξαπλώστρες για οικονομία χώρου ακόμα, μου λες;» Τη γαλήνη της στιγμής χάλασαν πέντε νεαροί που κατέφθασαν φορτσάτοι και θρονιάστηκαν πάνω... στο κεφάλι μας. Κουνάμενοι – συνάμενοι, αγκαλιά με τα τεράστια στερεοφωνικά τους στη διαπασών, με χαϊμαλιά και με τις βράκες της γιαγιάς για παντελόνια. Μεταξύ τους επικοινωνούσαν με κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις. Κάτι για γιο – γιο έλεγαν συνέχεια, σαν κολλημένες βελόνες του πικάπ και όλο κουνούσαν τα χέρια τους… 41
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Καλώς τον μίστερ Σπόκ και τους εξωγήινους…» πήγα να ψελλίσω, μα το ροδαλό χέρι της συμβίας μου στον ώμο μου, ήταν αυτό που μου έδειχνε την έξοδο, την ώρα που η άρτι αφιχθείσα και εγκατασταθείσα, ακριβώς στα πόδια μας, μαντμουαζέλ προσπαθούσε ν’αλείψει με καροτέν τα πλούσια μπαλκόνια της. Στην προσπάθεια επάνω, έπεσε η μπρεντέλα... και πω... πω ανατριχίλα... «Χαράλαμπε, πάμε αμέσως να φύγουμε. Δεν είναι μέρος εδώ για τον Αλκιβιάδη μας με τόση ξετσιπωσιά. Εμπρός... πάμε». Ο ιππότης Μπάμπης που έγινε Λούης! Η επιθυμία της, διαταγή της Μαιρούλας μου… και όταν με αποκαλεί με το βαφτιστικό μου, κόκκαλο εγώ. Κρίμα που δεν τελειώσαμε τις φραπεδιές μας και τα οφθαλμόλουτρά μας. Δεν πειράζει, ήταν κιόλας 12.30. Πλησίαζε η ώρα που καταφθάνουν για μπάνιο οι ορδές των ξενυχτισμένων του Σαββατόβραδου. Πού να βρεις ησυχία για μπάνιο και οφθαλμόλουτρα; Σπίτι... αρκετά για σήμερα. ΄Ηταν άλλωστε, το πρώτο μας μπάνιο. Πάνε και τα σαράντα μας ευρουδάκια για δύο ώρες… Κλάφ’ τα Χαράλαμπε. 42
2005 / Trendy, παρά θιν αλός
«Που ’ναι τα χρόοοονια, ωραίαιαια χρόοονια…». Το c.d. στο αυτοκίνητο άρχισε από κει που σταμάτησε και εμείς στο γυρισμό για το δεύτερο μπάνιο μας, ίσως πιο ήσυχο απ’ αυτό της θάλασσας που αφήσαμε αλλά και λιγότερο δαπανηρό μα πιο επώδυνο!
Αλήθεια, πού ’ναι τα μπάνια μας εκείνα τα χρόνια της αγνότητας; Πού ’ναι οι μανάδες που μας κυνήγαγαν με τα ταπεράκια στα χέρια και οι γιαγιάδες τα ’βαζαν στο κεφάλι, για τον ήλιο; Στο τρανζιστοράκι ο Καζαντζίδης με τον Μπιθικώτση και οι μπαρμπάδες στο πλακωτό, κάτω στην άμμο… εκεί στον ΄Αγιο Κοσμά, που τα φύκια έφταναν έξω στην αμμουδιά και τα ντε πιες βρίσκονταν δειλά στην άκρη, μακριά… Παλιομοδίτικα, αγνά και χωρίς ετικέτες!
Αυτά σκεφτόμουν στην επιστροφή για την Ιθάκης, την οδό της συμφοράς μου ντε, εκεί που για να παρκάρω... περνάω δέκα φορές από το σπίτι μου μπροστά, όπως τα αλογάκια στο λούνα πάρκ! Ξανά και ξανά… και ξανά και όλοι να με χαιρετάνε συνέχεια χαμογελώντας! Πού να παρκάρεις; ΄Αλλη πικρή ιστορία και αυτή. Ο πεθερός βλέπεις, το πάρκινγκ το έκανε ταρατσάκι! Δίπλα μας, στο εκκλησάκι, ο επίτροπος βγάζει στασίδια για να κατοχυρώσει θέσεις. Ο απέναντι πρέπει να έχει χώρο για τις καρέκλες του, είναι πλούσιος και έχει τόσες πολλές που τις βγάζει έξω! Ο παραδίπλα έχει βάλει φαρδιά-πλατιά μια ταμπέλα πάνω σ’ ένα μαδέρι τρία μέτρα- “Προσοχή αναπηρικό”, μόνο που παρκάρει η κόρη του το κάμπριο, ενώ ο απέναντι κύριος με την κουκούλα στο Κάραβαν, έχει ρίξει μόνιμα άγκυρα. Πιο κάτω ο πιτσαδόρος και ο εβγατζής της γειτονιάς κάνουν πυραμίδες από καφάσια μπύρες για να έχουν χώρο. Κι εγώ… γυρνάω… γυρνάω... μπας και κάνει κανείς το λάθος και φύγει. «Μήπως να φωνάξω σεισμός – σεισμός, για να φύγουν όλοι;»
Ζαλισμένος και ταλαίπωρος γυρνάω σπίτι, ψόφιος, κατευθείαν για ύπνο… Ευτυχώς, που ’ναι το τέρμα του λεωφορείου δίπλα μας και αύριο θα πάρω το λεωφορείο, τρεις στάσεις πιο κάτω... εκεί που πάρκαρα. Καληνύχτα... 43
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
8
2006 / ΝΕΟΠΛΟΥΤΟΙ Α.Ε.
Καραγκλαμουριά στην απάνου Κουτσουπιά
44
Νεόπλουτοι Α.Ε.
ΕΙΠΑΜΕ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ κάπως διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Μαζέψαμε ό,τι απέμεινε από το δέκατο τρίτο μισθό, τις αποσκευές μας, δυο δωράκια για το σόι, «πακετάραμε» τον Γιαννάκη στην πεθερά και βουρ… μακριά από τον καταναλωτικό πειρασμό της τηλεόρασης και της Ερμού. Τέρμα και τα εορτοδάνεια, αφού ακόμα πληρώνουμε το προπέρσινο! ΄Ασε που άνοιξε τις πύλες του τέτοιες μέρες και το “the Mall”. Τι θυμήθηκα τώρα; Για να ικανοποιηθεί η καταναλωτική μανία της γυναίκας μου, κάναμε 40 λεπτά να κατέβουμε τρία πατώματα για να παρκάρουμε και μετά δυό ώρες ξαναβρεθήκαμε απ’ τα μεγάφωνα, όπως τις Κυριακές στη Λεωφόρο που φωνάζαν από τα μεγάφωνα τους ευτυχείς μπαμπάδες! Κάπως έτσι απόκτησα αγοραφοβία… και κάπως έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε ύστερα και από τις πιέσεις της χαμένης… κουμπάρας μας, της Μεταξούλας. Εφτά χρόνια μετά το μυστήριο εξαφανίστηκε και έγινε μυστήριο η ίδια! Κομμώτρια ήταν που κλέφτηκε μ’ έναν ταβερνιάρη και την έκαναν για τα μέρη του, κατά Κάμπο μεριά. Το γάμο της στην Κουτσουπιά δεν τον θυμάμαι έντονα, παρά μόνο τα σφαχτά! «Δημήτρη, εκεί στα Κράβαρα ντύνονται στο ρεβεγιόν; Να πάρω μαζί τη γούνα μου ή θα ’ναι πρόκληση στην κουμπάρα και τις άλλες βλαχάρες;» «Είσαι καλά παιδάκι μου; Σε χωριουδάκι πάμε για ριλάξ και γιορτές με χρώμα παραδοσιακό. Η γούνα και τα ψηλοτάκουνα σε μαράνανε… Casual, απλά πράγματα...». ΄Αραγε τι να κάνουν η Μεταξούλα με τον ταβερνιάρη τον άντρα της, τον Αποστόλη;
Μπαίνοντας στο χωριό αντιμετωπίσαμε πρωτόγνωρη κίνηση! ΄Οπως όταν βγαίνεις από την Αττική Οδό στο “δαχτυλίδι” της Κηφισίας! Τέτοια μεγαλεία… «Γιατί, Δημήτρη μου τέτοια κίνηση; Πού πάνε όλοι αυτοί Χριστουγεννιάτικα;» 45
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Πήρα το θάρρος να ρωτήσω τον μπροστινό μου, που ήταν όρθιος, κρεμασμένος έξω από το Touareg του και φάνταζε σα νάνος. «Συγγνώμη και χρόνια πολλά… Γιατί τέτοια κίνηση; ΄Εγινε κατολίσθηση κι έπεσε κα ’νας βράχος;» «Πάν’ ούλοι για ράφφτιννγκ… ίσσσα πέραα…» Ζντούουφ… έπεσε η πρώτη κεραμίδα! Για δες εξέλιξη η Κουτσουπιά! Ράφτινκ στην Κουτσουπιά... Στη γύρα της πλατείας του χωριού, η δεύτερη κεραμίδα με περίμενε πριν στρίψουμε για το ποτάμι και προς τη Μεταξούλα μας. Το μπακαλικάκι είχε γίνει μπαράκι και στ’ αριστερά του οι αποθήκες του Συνεταιρισμού είχαν είδη εξοπλισμού για ράφτινγκ και μπάντζιν τζάμπινγκ. Μόνο ο φούρνος παρέμεινε στη θέση του, αλλά δεν έψηνε πια, έγινε catering… και το πέτρινο του Κότζιακα, το κάνανε ξενώνα. Το καφενείο του χωριού ήταν με μισοκατεβασμένα τα ρολά και η γερουσία όλη τίγκα στο ψιλικατζίδικο, στην επάνω γωνία, που έγινε Προποτζίδικο. ΄Ολη μέρα καφέ και Kino… Τέρμα η κολιτσίνα και η ξερή! Η Αράχωβα του ράφτιν, του γράφειν και της εξέλιξης! Η κουμπάρα; Η κατά κόσμο και παπά, Μεταξούλα, μάς προέκυψε Μάτα! Μ’ ένα ελαφρώς ατημέλητο λουκ, που ίσως να έκανε και τρία τέταρτα να το πετύχει και με τα χρυσαφικά να κρέμονται… «Τάματα του κουμπάρου είναι όλα αυτά ή φοβάται μη σε χάσει και έβαλε κουδούνες;» ρώτησα γελώντας. Μαυροτσούκαλο με κάτι γομφιαίους να! την αφήσαμε. Καστανόξανθη, πλήρης ανταυγειών και σολάριουμ μας υποδέχεται! Οποία διαφορά… Πάνε τα περιττά κιλά, πάνε και οι 3,5 βαθμοί μυωπίας. Σηκώθηκε και η μύτη της, αλλά αυτή κυριολεκτικά. Με το τζινάκι της το “Trussardi” και τη μάρκα απ’ έξω για να είναι εύκολα ορατή, τις καουμπόικες μπότες με την ασορτί ζώνη, τη λαχουρέ πουκαμισιά και το φουλάρι “Hermes”, αυθεντικό παρακαλώ, να σκεπάζει τα κατά λάθος ξεχασμένα τρία πρώτα κουμπιά… λες και γύρισε από ντεφιλέ… Πάνε οι κλαρωτές φούστες και τα σοσονάκια… 46
2006 / Κοινωνικός Τουρισμός
Η Μεταξούλα, το μηρυκαστικό, που δε μίλαγε ποτέ, γιατί ήταν πάντα μπουκωμένη. Η μόνη φορά που σου άνοιγε επίτηδες συζήτηση ήταν όταν είχε μπροστά της τη χωριάτικη και επάνω στη βούτα άφηνε την παπάρα, για να μαρινάρει καλύτερα! Η προσωποποίηση της χειραφέτησης και του προχωρημένου, καμιά σχέση με επαρχιώτισσα και κομμώτρια. «Κομμώτρια; Ποια κομμώτρια; P.R... καλέ! Η κομμώτρια έρχεται στο σπίτι δυο φορές την εβδομάδα. Εγώ κάνω δημόσιες σχέσεις, να και η κάρτα μου…» Εκεί που έσκυψε να με φιλήσει ήταν που ξέχασα γιατί ήρθαμε. «Ωραία θέα… εδώ πάνω..» «Δεν είδες τίποτα ακόμα, γλύκα μου...», απάντησε με νόημα χαχανίζοντας η κουμπάρα, αλλά μια στριφτή τσιμπιά με επανέφερε στην τάξη. «Αλήθεια… αυτή έβαλε λάδι στο Γιαννάκη μας; Κι εγώ τότε που ήμουν; Πώς δεν διέκρινα την προοπτική της και μας την βγήκε έτσι ο κάπελας;» «Ρε Μάτα, να σε ρωτήσω κάτι; Καλά όλα αυτά, αλλά εκδηλώσεις και βαφτίσια που τα κάνετε; Είδα ότι έχετε και catering…» «Μα τι πιο in... πίσω από το εκκλησάκι μέσα στο δάσος. ΄Εχουμε κάνει κοινοτική επιχείρηση με τραπεζοκαθίσματα, με τρεχούμενα νερά από το ποτάμι και με μεγάλη πίστα. Και όταν βρέχει τα σκεπάζουμε… ΄Όπως τα bazaar στην Βουκουρεστίου…» Και συνεχίζει να μιλάει ακατάπαυστα, έτσι, όπως όταν έτρωγε… «Τι μας πέρασες εδώ; Εξέλιξη, γλυκέ μου. Φαντάσου ότι όλα εδώ έρχονται με delivery! Ψωμί, φάρμακα, αναλύσεις, μέχρι και οι βαθμοί του Κωστάκη έρχονται με delivery… ΄Ερχονται να φάνε και μας τα φέρνουν κιόλας…» «Ό Αποστόλης; Πού ’ναι ο κουμπάρος;» «΄Απο παρακαλώ, σκέτο ΄Απο… Και τ’ Αποστόλη το κουτούκι… σκέτο Apo’s corner! Σπιτικό φαγητό από την κυρά Λούλα, την πεθερά και τη Βάγγιω, την αδελφή της. Και μέχρι τις έντεκα παρακαλώ… όποιος πρόλαβε!» 47
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Και ο Αποστόλης, τι κάνει;» «Ό ΄Απο καλέ, είναι ο μετρ. Αυτός που φροντίζει το πιάτο της ημέρας και τους πελάτες. Είναι άσος σ’ αυτά ο ΄Απο…» Ο Αποστόλης ο κάπελας, με την οδοντογλυφίδα στα χρυσαφιά του δόντια και πάντα λαδωμένος, έγινε μετρ. Μετρ ντυμένος στα λαδωμένα “Gant” και η Μεταξούλα… P.R! Βρε, τι αφήνει η μάσα… Και εγώ κορτάρω στη βιτρίνα ένα “Gant” τρείς μήνες!
Το είδαμε κι αυτό στην απάνου Κουτσουπιά. Οποία απαιδευσιά… που θα έλεγε και η μαντάμ Σουσού! «Πώς και τέτοιο όνομα στο μαγαζί, βρε Μάτα μου;», ρώτησε η γυναίκα μου. «Να, με τις επιχειρηματικές αλλαγές, θέλαμε να θυμίζει κάτι ζεστό και οικογενειακό αλλά και γκλαμουράτο, παράλληλα… Η πέτρα και το ξύλο… Τι καλύτερη ονομασία απ’ αυτή… Κάτι σαν το “GB Corner”». Να ’τες μαζί και άλλες δύο κεραμίδες… Πέτρα και ξύλο με μουσική επένδυση Τερλέγκα και ΄Εφης Θώδη… 48
2006 / Κοινωνικός Τουρισμός
Πώς δεν το είπαν “Allou”; ΄Ετσι, αλλού γι’ αλλού που είναι; Μετά απ’ αυτά… φώναξα από μέσα μου “πάμε να φύγουμε. Δεν κάνουμε εμείς εδώ. Ασε που για Χριστούγεννα ήρθαμε, αλλά Ανάσταση μάλλον θα γίνει με την κουμπάρα.” Οπότε, τόλμησα... «Γυναίκα, πες στη στην μπουρζουαζού την κουμπάρα μας, ότι το παιδί ανέβασε πυρετό και φοβάται η μάνα σου… Δεν μας πάνε εμάς τα υψόμετρα και οι βλαχογκλαμουριές. Πιο καλή η μοναξιά από σένα που δε φτάνω στο “Mall” και στο “Attica” και να τρώω κάτι στο χέρι παρά τα σπιτίσια κατεψυγμένα τους…» «Τι είναι αυτά που λες; Δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι για τον Αποστόλη;» «Είσαι καλά ρε γυναίκα; Δεν είδες στο σπίτι τους από πίσω, τους πελώριους καταψύκτες; Σιγά μη χτυπάνε κάρτα οι χήρες στην κουζίνα… Ετοιματζίδικα τρώμε…Πάμε...» «Γιατί φεύγετε; Μετά εφτά χρόνια πάλι θα σας δούμε καλέ;» «Ναι, Μάτα μου”, ήθελα να της πω. “Μετά εφτά χρόνια, όταν θα ξαναλλάξεις πάλι όνομα και το κάνεις Μάρα, τότε που θα ’χει πέσει η… ανόρθωση, τα φουσκώματα και τα μπότοξ. Και πού ’σαι… διαβάστε τον “Αρχοντοχωριάτη” του Μολιέρου… θα σας χρειαστεί… αλλά όχι υπτίως», της φώναξα από μέσα μου και όπου φύγει – φύγει κι ας έβρεχε καταρρακτωδώς.
Χαλάζι έξω... βροχή μέσα η μουρμούρα της συμβίας, γιατί δεν την άφησα να πάρει το γουναρικό της και τον “Τσέλιο” της! Αυτή τη μουρμούρα την άκουσα σε όλους τους χρόνους της ενεργητικής και της παθητικής φωνής μέχρι τα διόδια, που της έδωσα το τιμόνι. «Τα μισώ αυτά τα μοντέρνα χωριουδάκια. Είμαι ένας αστός που τρελαίνεται για αστυφιλία και ιδιαίτερα αυτή του Κολωνακίου…» «Και εγώ μισώ τα casuals…» ψέλλισε η Λία προσπερνώντας ένα ΄Ατος. Και συνέχισε… «Αφού δε χαλάσαμε χρήματα, δεν μου δίνεις να πάρω κάνα συνολάκι από τη “Λουκία” για μεθαύριο το βράδυ; ΄Όλο από τις εκπτώσεις και το “Zara” ψωνίζω τελευταία…΄Ασε που όλο υπονούμενα πετάγατε με την κουμπάρα...» 49
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
9
2006 / ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ
Είς (1) κοινωνός αμύνεται περί... πλάνης
50
2006 / Κοινωνικός Τουρισμός
ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, μετά από ένα δύσκολο χειμώνα. Αυτή τη φορά, η γυναίκα μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε με κοινωνικό τουρισμό για ένα επταήμερο στη Χαλκιδική και αφού έστειλε πέντε φορές από τα χαράματα τη μάνα της στην ουρά, πήρε τελικά τα πολυπόθητα αυτά κουπόνια. ΄Οπως ακριβώς και στο ΙΚΑ. Ουρές και γκρίνιες πρωί-πρωί. Αφού πλήρωσα όσους λογαριασμούς μου άφησε η συμβία μου δηλαδή όλους- πέρασα σέρβις το Χιουντάι μου για ν’ αντέξει, τσέκαρα χοληστερίνη και τριγλυκερίδια, πήρα ό,τι απόμεινε από το κομπόδεμα, παιδί, γυναίκα, -ας το πούμε κι έτσι- και πήραμε το δρόμο. Τον Ρεξ όμως, τον αγαπημένο μου σύντροφο, -ο μόνος που ενοχλείται από την απουσία μου-, δεν επέτρεπαν να τον πάρω μαζί στο ξενοδοχείο. ΄Ετσι, τον έστειλα στην πεθερά, που εδέησε ελέω αρθριτικών να μη μας κάνει την τιμή να έρθει μαζί μας. ΄Αραγε, ποιος θα γαβγίζει περισσότερο;
Μαρσάροντας το αυτοκίνητο, άρχισε να μαρσάρει και η γυναίκα μου: «Χαράλαμπε, άφησες τις κουρτίνες ανοικτές και δεν μάζεψες τα εσώρουχά σου από το μπαλκόνι της κουζίνας...». Πού να ήξερε για τα μέτρα κατά των επίδοξων διαρρηκτών! Βλέπεις, στην τι βι παρακολουθεί άλλα πιο σημαντικά, τα κους – κους των αστέρων, η Μάξγουελ απ’ τον Κολωνό! «Τ’ αφήνεις έτσι για να μην προδίδεις ότι είσαι διακοπές… Ξέχασες ότι πήρα κι εκείνη την κασέτα με τα γαυγίσματα που ενεργοποιείται όταν χτυπάει το κουδούνι; Γι’ αυτό άλλωστε φύγαμε πέντε τα ξημερώματα και με την τσίμπλα στο μάτι, για να μη μας δει κανείς». Το αυτοκίνητο τραβάει ακάθεκτο για τον προορισμό του και μαζί και τα όνειρά μου γι’ αυτές τις διακοπές… Ποιός ξέρει, θα ’χει τίποτε καλό εκεί να δούμε; Στο ύψος της Θήβας, η καθιστή γαλοπούλα δίπλα μου θυμήθηκε τα ρόλεϊ… 51
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Μπάμπη μου, ξέχασα τα ρόλεϊ, τι θα κάνουμε;» Οποία ζημία… Τι θα κάνουμε; Για φαντάσου την, απόγευμα στο μπαλκόνι με θέα την πισίνα η βλάχα με τα ρόλεϊ και το τάπερ στο κεφάλι να στριγκλίζει στον κανακάρη της… «Μιχαλάκη, όχι άλλες βουτιές». Αλλά δεν φταίει αυτή… Ας όψονται τα ποτιστικά στρέμματα που μου έταξαν πριν το γάμο… Τώρα, κλάφτα Χαράλαμπε κι ας είναι και αφάγωτη η προίκα. Παρεμπιπτόντως, τα ποτιστικά που μου δείχνανε, μέσα στο πέλαγο έχασκαν… Αλλά κόντρα στον ήλιο... που να τα αντιληφθώ!
Φτάνοντας στον προορισμό μας, η συμβία μου μονομιάς ξύπνησε από το λήθαργο, λες και ήταν προγραμματισμένη, όπως το αυτόματο πότισμα. Τότε ήταν, που ξεκίνησαν οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους. «Χαράλαμπε, πρόσεξε το δωμάτιο να έχει θέα, τι βι και αιρ κοντίσιον. Δες τι ώρα σερβίρεται το φαγητό και πότε το πρωινό. Και πρόσεξε όχι πολλά πολλά με αυτές τις σουρλουλούδες που λιάζονται με τις ώρες στην πισίνα… Είδα ότι πήρες δύο κολόνιες μαζί…» «Στις διαταγές σας υψηλοτάτη» της φωνάζω περιπαικτικά και τα βαριεστημένα βήματά μου με οδηγούν στον γκισέ της ρεσεψιόν. Πίσω μου, η χοντρή του θησαυρού είχε επιτέλους καταφέρει να ξεμπλοκαριστεί από τη ζώνη ασφαλείας και αφού με μια κίνηση όλο αβρότητα μάζεψε τον κορσέ της, άρχισε να ξεφορτώνει τις βαλίτσες, ξεφυσώντας. Δέκα βήματα πιο κει, στη ρεσεψιόν κολλάω… Μια ξανθιά, με δέρμα αλαβάστρινο, η νεράιδα του παραμυθιού, με καλοδέχεται χαμογελαστή. ΄Ενα πελώριο χαμόγελο όσο και το ντεκολτέ της, όπως μπορώ να δω καλύτερα πλησιάζοντας στον γκισέ και πατώντας στις μύτες. «Υψηλοτάτη σε γνώρισα, χοντρότατη σε παράτησα!» σιγοψιθυρίζω και της κλείνω πονηρά το μάτι. «Θα το ’πιασε το υπονοούμενο ή να το ξανακάνω;» Χωρίς να σηκώσω τη ματιά μου από το μπούστο της, παρά μόνο 52
2006 / Κοινωνικός Τουρισμός
τη φράντζα μου με το αριστερό μου χέρι μιας και το δεξί μου παραμένει «σκλαβωμένο» με τα μπαγκάζια, της λέω με ύφος: «Πολύ καλημέρα. Με λένε Καραμπεσίνη. Χαράλαμπο Καραμπεσίνη… Μπάμπης κοινώς. ΄Εχω κάνει κράτηση για ένα δωμάτιο». Χαμογελαστή πάντα, σκύβει πιο δεξιά, στα χαρτιά της… και εγώ είμαι ήδη στα ουράνια. Το μπούστο παραλίγο να ξεχυθεί στις σημειώσεις… Μάμα μια… Τέτοια υποδοχή ποιος να το περίμενε… «Είδες επιλογή ξενοδοχείου που έκανε η Μαιρούλα;» Μόλις που είχε πέσει η δεξιά τιράντα της, έτσι ψάχνοντας στα χαρτιά της, μια σπρωξιά της Μαιρούλας, όλο αβρότητα με επανέφερε στη μίζερη πραγματικότητα και στο ύψος μου. «Για τρίκλινο πρόκειται και είμαστε με τον κοινωνικό τουρισμό» της φώναξε. Με μιας η νεράιδα του παραμυθιού άλλαξε. Το χαμόγελο ξίνισε, η τιράντα ανασηκώθηκε και ως στρατονόμος μπροστά στους νεοσύλλεκτους διατάζει: 53
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Ασε μπαγκάζια κάτου… κάτσε καναπέ. ΄Ερκομαι...». «Πού ’ναι το καταραμένο το Ρεξόνα», ψέλλισα και σκέφτηκα ότι κάτι η υπερθέρμανση του Χιουντάι μου, κάτι το σκορδόψωμο, ίσως να δημιούργησαν πρόβλημα στην αναπνοή και το image μου… Είκοσι λεπτά αργότερα, στοιβαγμένοι ακόμα και οι τρεις στον καναπέ του χολ, με όλα τα συμπράγκαλα παρά πόδας, περιμένουμε καρτερικά… Ο ψάλτης δίπλα μου κρατάει το ίσο συνεχώς. «΄Όλο γλύκες μ’ αυτό το τσόκαρο ήσουν. Τι λιμπίστηκες απ΄ αυτή την τσούλα; Δεν είδες που δεν ήξερε να διαβάσει; Τι λάσπες είχε στη μούρη της; Όυφ... άντρες». Η νεράιδα ήταν χαμένη κι εγώ στα ονειρατά μου… Καλά που θα περάσουμε!!! Είκοσι λεπτά παραμονής για ένα δωμάτιο με θέα. Ας όψεται η θέα του ντεκολτέ… Και να ’την που προβάλει από το παραβάν της ρεσεψιόν και χωρίς καν να μας κοιτάξει, λέει φωναχτά: «Γκαραμπετσίνης 22, ντεύτερο. Τρίκλινο ντεν έκει, έβαλα ράντζο παιντί… Σκαλιά, ασανσέρ καλασμένο. Φαγκιτό μιάμιση στο ντεκατρία» …και τρυπώνει βιαστικά πάλι στο παραβάν. Κόκκαλο εγώ. Τι ήθελε να πει ο ποιητής; «Πού είναι ο διευθυντής;» ρωτάει μέσα από τα ρουθούνια της η δικιά μου, για να πάρει απάντηση πίσω από το παραβάν: «Αφεντικό πάει πόλη. Ερτει μεταύριο. Εγκώ είμαι εντώ». Και ότι την είχα σε πολύ εκτίμηση… Φουσκώνω - ξεφουσκώνω αλλά ανεβαίνω το Γολγοθά... τις σκάλες, με τις βαλίτσες φορτωμένος, από τη μουρμούρα της δικιάς μου παλαβωμένος και από το μπούστο της νεράιδας ακόμα ονειρεμένος. Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο, η συμβία μου ανοίγει την πόρτα του 22 και βγαίνει η τσιρίδα της μαζί με μια κατσαρίδα. «Σαν αχούρι είναι…» Ο κανακάρης της στο πάτωμα, δίπλα στις βαλίτσες τσιρίζει για μπάνιο στην πισίνα και η βλάχα μουρμουρίζοντας χωρίς σταματημό κατευθύνεται προς την μπαλκονόπορτα. 54
2006 / Κοινωνικός Τουρισμός
«Τουλάχιστον, θα ’χουμε θέα; Χαράλαμπε, έλα να δεις…» Πήγα κι εγώ να απολαύσω τη θέα. Θέα να δεις… Δεξιά, πεύκα χιονισμένα από τη βαμβακίαση και ένας μαντρότοιχος. Αριστερά, μεσοτοιχία τα μαγειρεία από το διπλανό θεόρατο ξενοδοχείο, που πίσω του φαντάζομαι θα βρίσκεται η θάλασσα… Απέναντι ένας πελώριος βράχος να μας κρύβει τον ήλιο και την ανάσα. Ακούγονται παιδιά… Η πισίνα; Μάλλον ναι, θα ’ναι μπροστά. «Δε μου λες, τι στα κομμάτια έλεγες σ’ αυτή την τσούλα εκεί κάτω και μας έβαλε εδώ;» Μια παύση για ανάσα και έπεται συνέχεια. «Χαράλαμπε, τα πανωσέντονα είναι τρύπια και οι μαξιλαροθήκες είναι κιτρινισμένες. Τι χάλια είναι αυτά; ΄Ετσι σ’ έχω εγώ; Και η πρίζα για το σεσουάρ είναι ξεχαρβαλωμένη. Που θα βάλω εγώ το σεσουάρ, μου λες;» «Στην μπανιέρα αγάπη μου», σκέφτηκα να της φωνάξω… «για να γίνεις ψητή» μα… «΄Ελα, βιάσου, είναι μιάμιση. ΄Ωρα για φαγητό. Πάμε κάτω. Τι νούμερο έχουμε; Δεκατρία; Ωραία, είναι το γούρικό μου, από τότε που πήγαινα σ’ αυτή τη θύρα…». «Εγώ, σέλω πισίνα, εγώ σέλω πισίνα» τσίριζε συνεχώς ο μικρός σαν κολλημένος δίσκος, αλλά με μια τσιμπιά της μάνας του, κόπηκε η λαλιά αλλά και η όρεξη, αυτόματα. Επιτέλους, καθόμαστε σε τραπέζι όπου και το νούμερό μας και κατάκοποι περιμένουμε να μας σερβίρουν. Ο κατακόκκινος εκ Πολωνίας σερβιτόρος με σπαστά Ελληνικά μας ρωτάει τι θα πιούμε. «Πώς θα πω ότι θέλω μια Χάινεκεν;» αμολάει τη χειροβομβίδα η συμβία μου… Και τη Χάινεκεν κατάλαβε ο έτσι, όπως και την έξτρα φέτα που ζήτησε η συμβία μου. Αυτό που δεν καταλάβαμε εμείς ήταν η σαλάτα που τρώγαμε. ΄Ηταν σαλάτα ή το κουρεμένο γκαζόν απ’ το παρτέρι με ολίγο λάδι; Το πρώτο πιάτο κρέας με ρύζι. Κρέας; Ποιό κρέας; Ρύζι λασπωμένο με γεύση κρέατος και μπόλικη πικάντικη σάλτσα. 55
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Ανατολίτικη κουζίνα έχει το ξενοδοχείο», αποφάνθηκε με στόμφο η Βέφα δίπλα μου. ΄Οσο για μια μερίδα πατάτες που παραγγείλαμε για το μικρό, αυτές ήρθαν αλλά με τη σημείωση ότι ήταν εκτός μενού και τη χρέωναν έξτρα. Μια έξτρα φέτα χωρίς λάδι, δυο μπίρες και μια έξτρα πατάτες, 15 ευρώ! Περιμέναμε να χορτάσουμε με το δεύτερο πιάτο. Αλλά ακόμα περιμένουμε! Αντί γι’ αυτό, μιάμιση φέτα καρπούζι με τρία πιρούνια έκανε την εμφάνισή της και πέσαμε επάνω της... σαν να την καταζητούσαμε! «Μάλλον το κάνουν για τη σιλουέτα μας» σκέφτηκα, αλλά για μια ακόμη φορά δεν μίλησα. Ας όψεται η πεσμένη τιράντα της ξανθιάς στον γκισέ! «Το σκασμό να βγάλεις» απευθύνεται μπουκωμένη στο μικρό η συμβία μου, που με το καρπούζι στο στόμα ακόμα… “σέλει μπάνιο στην πισίνα”. Γυρνάω δεξιά και αριστερά και βλέπω τους άλλους τυχερούς να απολαμβάνουν κοτόπουλο, μπριζόλες με πατάτες, μπύρες και γλυκό… Ο διπλανός, κοινωνικός και αυτός τουρίστας, το νούμερο 12, μου ψιθύρισε ότι αυτοί είναι παλιοί. ΄Ηταν στην τέταρτη μέρα των κοινωνικών διακοπών τους και με το ανάλογο φιλοδώρημα που ’ριχναν από πριν, κανόνιζαν για το μενού. Μάλιστα! «Εγώ πάω να ξεκουραστώ. Εσύ πάρε το κούτσικο και πήγαινέ το στην πισίνα. Αλλά όχι βουτιές, είναι φαγωμένο το παιδί. Εντάξει;» Η συμβία μου την κάνει και εγώ... σε αποστολή. Αλλά μετά από τέτοιο τσιμπούσι, τι βουτιές να κάνεις; Φέρνουμε γύρω-γύρω το ξενοδοχείο, αλλά η πισίνα πουθενά. Λες να ’ναι στην ταράτσα; Ψάχνω στη ρεσεψιόν μα η νεράιδα απουσίαζε. Μια Ρωσοπόντια καμαριέρα που βρήκα μπροστά μου, με σπαστά και αυτή ελληνικά μ’ ενημερώνει: «Πισίνα εντό ντεν έκει. Πάει ντίπλα στο χοτέλ Κύμα…» Καλά…στο ενημερωτικό έντυπο που μας έδωσαν δεν έλεγε «ξε56
2006 / Κοινωνικός Τουρισμός
νοδοχείο Αστέρι, β΄ κατηγορίας, 52 κλινών, πάρκινκ, αιρ κοντίσιον και πισίνα δίπλα στο κύμα;» «Τι έλεγεεεε; Πισίνα δίπλα στο κύμαααααα;» μονολογώ… «Δίκιο είχαν, όντως δίπλα στο κύμα ήταν!!!» Αλλά ποιό κύμα; Στο “Κύμα”, δίπλα…με κεφαλαίο Κάπα!» Και εκεί που παίρναμε την άγουσα για το Νο 22, μπροστά μου κάνει την εμφάνισή της η νεράιδα της ρεσεψιόν, χαχανίζοντας παρέα μ' έναν τύπο αξύριστο και πίσσα το δέρμα, όπως και το πουκάμισό του πίσσα, εκτός από τις πελώριες στάμπες ιδρώτα στις μασχάλες και με κάτι χρυσές καδένες στο λαιμό. «Συγνώμη, είμαι ο… ο Καραμπεσίνης από το 22 και θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις» παίρνω το θάρρος να πω. «Ντα» μου ξαμολάει η ξανθιά, καθώς ο γύφτουλας της κάνει κεφαλοκλείδωμα από πίσω και αυτή συνεχίζει να χαχανίζει λέγοντας και κάτι ακαταλαβίστικα στην Ουκρανική. Τι κακό κι αυτό; Πάλι μειονότητα είμαι! Το πρωί στο γραφείο, στην Ομόνοια όλο Ιρακινά, Αραβικά και Σενεγαλέζικα ακούω. ΄Ηρθαμε εδώ για επτά μέρες, χάρη του κοινωνικού τουρισμού και θ’ ακούω Πολωνέζικα με ολίγα Ουκρανικά; «Κάποιος να μιλάει Ελληνικά, ρεεεε!» «΄Ελα τζουτζούκο μου, με φώναξες;» Η κινητή γαλοπούλα μου με την καπιτονέ ρόμπα στο κεφαλόσκαλο και τα χέρια μεσολαβή, έτοιμη για παρεξήγηση... «Ξέρεις, πισίνα δεν διαθέτει το ξενοδοχείο αυτό, άσε που βρωμάει και η αποχέτευση» της λέω με φόρα… «Αύριο φεύγουμε!». «Τι λες καλέ; Βλέπεις κανέναν άλλο να διαμαρτύρεται;» μου απαντάει. «Και σε ποιά γλώσσα να διαμαρτυρηθούν; Εδώ θέλεις τον ΌΗΕ για να συνεννοηθείς και ύστερα εσύ δεν ήθελες κοσμική ζωή σε μουράτο ξενοδοχείο;» «΄Ελα καλέ… δεν πειράζει. ΄Εχει όμως ανατολίτικη κουζίνα και μου θυμίζει τη μάνα μου. ΄Ασε που αύριο έχει σουτζουκάκια πολίτικα… Δεν σου μυρίζει ο παστουρμάς;» 57
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
«Παστουρμάς; Παστουρμά μύριζε στη ρεσεψιόν και εγώ νόμιζα ότι έριξαν περισσότερο χλώριο δίπλα στην πισίνα;» Πού να πεισθεί να φύγουμε, τώρα που θυμήθηκε τις καταβολές της, παρέα με την αιώνια λιγούρα της!
Μας πήρε κιόλας το βράδυ για να συνέλθουμε και να ξεκουραστούμε. Αλλά σ’ αυτό το δωμάτιο το βράδυ κουράζεσαι περισσότερο. Σήκω να φτιάξεις τις τάβλες του κρεβατιού που τρίζουν, σήκω να κλείσεις τη βρύση που τρέχει στάλα-στάλα, όπως στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, σήκω να διορθώσεις το πόδι του ράντζου που δίπλωσε, σήκω να κλείσεις το κλιματιστικό γιατί στάζει στα πόδια… Ούτε στη σκοπιά φαντάρος δεν έμεινα τόσο όρθιος. ΄Ασε και τα κουνούπια - στούκας που έκαναν την εμφάνισή τους. Ζήταγαν αίμα, αλλά μόνο το δικό μου! Δεν την έπεφταν στο τέρας δίπλα μου, που ήταν και χορτάτο ή σε κάνα Ρωσοπόντιο που κοιμόνταν στρωματσάδα στο μπαλκόνι… Αλλά μπας και τα ’διωχνε ο παστουρμάς; Τι φιδάκια στο μπαλκόνι, τι κουνουπωδιώκτες στο δωμάτιο, τι τσερότα κολλημένα επάνω μας, μέχρι και στο κρεβάτι! Τόσες ώρες άυπνος στο χορό του… κουνουπιού!
Το ξημέρωμα μας βρήκε Πυθίες από τις αναθυμιάσεις και φύλαρχους Σιού με τα τσερότα πάνω μας. «Μετά το πρωινό, τα μαζεύουμε και φεύγουμε και δεν θέλω αντίρρηση. Πάμε αλλού να κάνουμε διακοπές, πάμε στην Αθήνα, πάμε…» φώναξα πριν κατέβουμε για πρωινό. «Καλά, καλά και ο κοινωνικός τουρισμός; Τα κουπόνια που πήραμε;» «Να τον βράσουμε αυτόν τον κοινωνικό τουρισμό. Ισως ν' απευθύνεται στους επαναπατρισθέντες…Ξέρω εγώ; ΄Υστερα, τι να τον κάνουμε εμείς; Εμείς χρειαζόμαστε και θέλουμε τον Αντικοινωνικό Τουρισμό, να πληρώνουμε για να μπορούμε να κάνουμε τα παράπονά μας, τα μπινελίκια μας και στο τέλος-τέλος να μας ακούνε βρε αδελφέ και όλες οι Σβετλάνες… Και να μην επιτρέπουν γύφτουλες να ενοχλούν το προσωπικό… βεβαίως, βεβαίως!!! 58
10
2006 / ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΓΕΝΙΑ
Η τεχνολογία εν κινήσει και εν εξελίξει! ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΕΘΕΙΣ, όπου κι αν σταθείς, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το νέο κοινωνικό φαινόμενο… την κινητοφωνία και την αλόγιστη χρήση των κινητών! Δείξε μου τη γενιά και τον τύπο του κινητού σου να σου πώ ποιος είσαι… Να δω το screen saver που έχεις, να σου πω αν ταιριάζουμε… όπως κάναμε παλιά με τα ζώδια. Θυμάσαι, τι καμάκι έπεφτε τότε… Τώρα; ΄Εχεις Britney; ΄Εχω Rivaldo… είσαι; Κι αν ο νέος έχει και MP3, τότε πάμε τρεχάλα για καφέ. Κάποτε στις καφετέριες απλώναμε στο τραπέζι τα κασετόφωνα των αυτοκινήτων, εκείνα τα βαλιτσάκια, κατόπιν μόνο τις προσόψεις τους, που έπιαναν σαφώς λιγότερο χώρο, ενώ τώρα αραδιάζουμε τα κινητά μας… ΄Ενα τραπέζι σκέτος «Γερμανός»… και όλοι γύρω ειδικοί! 59
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Στο δρόμο βλέπεις άλλους να περπατάνε και να παραμιλάνε φωναχτά, ελέω hands free κι άλλους να εμφανίζονται σαν τον Σποκ από το Εντερπράιζ, με ό,τι πιο περίεργο bluetooth υπάρχει κρεμασμένο στ’ αυτί τους… Μέχρι και οι μηχανόβιοι έχουν το δικό τους ειδικά σχεδιασμένο κράνος με headset, εκείνο με το μικρόφωνο που εξέχει σαν να ’ναι αστροναύτες τραγουδιστές… Τα παιδιά; ΄Ασε, σ’ αυτά πια, το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού τους… Η κερκίδα, η ωλένη και το Nokia! Στα διαλείμματα στο σχολείο παίζουν φιδάκι και φλιπεράκι, ενώ στο μάθημα ανταλλάσσουν ringtones… Παράδοση ιστορίας και αρχαίων εν μέσω Ταρζάν, Μπονάτσα, Πετρέλη και Βέγγου… «Καλέέέ μου άάνθρωπεεε...» Οι πατεράδες επιδεικνύουν με καμάρι και όλο συνομωσία τα hot videos που τους έστειλαν και οι σύζυγοί τους πιο πέρα ακούν Πλούταρχο ή το πολύ… να πάρουν τη μητέρα τους για το σίδερο! Μέχρι και ο τσιλιαδόρος προειδοποιεί τον παπατζή μέσω κινητού πια με τον ήχο της σειρήνας του εκατό, παρακαλώ! Στα βενζινάδικα απαγορεύεται η χρήση των κινητών, όπως και στο αεροπλάνο, ενώ στους ιερούς ναούς η χρήση τους εμποδίζει την επικοινωνία με το Θεό, αλλά η άποψη ότι η ακτινοβολία τους ίσως είναι πηγή κινδύνων για την υγεία, δεν προβληματίζει κανέναν. Από το μωρό που σκούζει ζητώντας το κινητό της μαμάς κι εκείνη που αμέριμνη του το δίνει για να μη χάσει καμιά οξεία από τη δοσολογία της Βέφας, μέχρι τον φαντάρο, που «το μωράκι του» έγινε ο καλύτερος φίλος του στη σκοπιά, καλύτερος κι από τον σκύλο, που κούρνιαζε δίπλα του… ΄Ασε πια αυτά τα μηνύματα… Από έθνος ανάδελφο γίναμε έθνος ανορθόγραφο… Πετάξαμε τα στυλό και πιάσαμε το Τ9! Αντί για συλλογές γραμματοσήμων οι έφηβοι δείχνουν στα κορίτσια SMS και MMS. Τα ζευγαράκια στα καφέ διασυνδέουν τις συσκευές τους με blue60
Ασύρματη γενιά
tooth και κάνουν downloading στη σχέση που νομίζουν ότι έχουν. Αυτή είναι η ασύρματη νέα γενιά!!! Μα πώς καταντήσαμε έτσι; Και πώς ζούσαμε τόσα χρόνια; Μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων με τέσσερα κινητά, δύο σταθερά, το ένα φορητό, με έναν υπολογιστή κι ένα laptop και αυτά όλα για το σπίτι. Τόσοι λογαριασμοί για να μπορείς να επικοινωνείς από μακριά και μόνο από μακριά!!! Γλιτώνεις τα γλυκά και τα κεράσματα, μα ο μεγάλος Αδελφός παραμονεύει… Η τεχνολογία, τεχνολογία και η εξέλιξη, εξέλιξη! Ξέρεις τι είναι να πληρώνεις με την αναβάθμιση 200 και 300 ευρώ για το καινούριο και μουράτο κινητό σου και μετά τρεις μήνες αυτό να προσφέρεται δωρεάν; Αυτό θα πει εξέλιξη ή μεταφράζεται κάπως αλλιώς; Το κινητό πια έχει φωτογραφική μηχανή, βιντεοκάμερα, πλοηγό, υπολογιστή, organizer, ξυπνητήρι και παιγνιδομηχανή. Αν παίρνει και τηλέφωνο λίγο νοιάζει… Κιμά δεν αλέθει, αλλά ούτε καν στύβει πορτοκάλι, τουλάχιστον ακόμα… Δεν ξέρω αν μελλοντικά θα με βλέπει η συμβία μου στα… νυχτερινά μου συμβούλια… αλλά εκείνο που θέλω να ξέρω είναι αν σε κανένα σεισμό ή πυρκαγιά θα πιάνει αυτό το ρημάδι!
61
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
11
2007 / ΖΩΗ ΣΕ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Μια αγοραία μέρα στα... ώνια
ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙΡΟ, πήρε τ’ αυτί μου ότι στις λαϊκές αγορές θα τοποθετηθούν ζυγαριές ακριβείας, ως το πρώτο μέτρο πάταξης της αισχροκέρδειας. Ποιός, πού, πώς και πότε δεν γνωρίζω, γιατί δεν έχω πατήσει στη λαϊκή της περιοχής μου. ΄Ενα μονάχα μ’ ενδιαφέρει, όμως. Τα αγαθά θα ’ναι φθηνότερα; 62
Ζωή σε εικονική πραγματικότητα
Καλές οι ζυγαριές ακριβείας, αλλά οι άλλες, οι ζυγαριές ακρίβειας, πού και πότε θα μπούνε; Από το αλήστου μνήμης Παρατηρητήριο Τιμών μέχρι τις ζυγαριές ακριβείας, το αποτέλεσμα είναι ένα… ότι οι τιμές τραβούν την ανηφόρα! ΄Αλλαξε τίποτε; Μονάχα οι διατροφικές μας συνήθειες, με το να εγκαταλείπουμε σιγά-σιγά τα ακριβότερα και επομένως τα πιο απαραίτητα. Και κατά έναν περίεργο λόγο στις λαϊκές, όλοι είναι δυσαρεστημένοι… Πωλητές, παραγωγοί, αγοραστές ακόμα και… ρεπόρτερς. ΄Ασε που είναι όλοι καχύποπτοι. Η Ελλάδα αναστενάζει τα μεσημέρια στις λαϊκές, τότε που πέφτουν οι τιμές και λίγο πριν έρθουν οι σκουπιδιάρες! Αλλά ας δούμε την εξέλιξη με άλλο μάτι, από το Παρατηρητήριο…
Σήμερα, είναι μια μεγάλη μέρα για την οικογένεια. Μετά δυόμισι βδομάδες υπομονής και ασκητικής δοκιμασίας έφθασε η ώρα για την προμήθεια των οικογενειακών μηνιαίων αναγκών μας, αλλά και για να κάνουμε χρήση της αγοραίας, της μονοήμερής μας άδειας, κάτι όπως, η γονική! Για να πάμε για ψώνια πραγματοποιούμε ολόκληρη ιεροτελεστία… ΄Ολοι όρθιοι γύρω από το τραπέζι πιανόμαστε χέρι-χέρι στο ύψος του στομαχιού, όπως στον Πυρρίχιο και αποφασίζουμε για τις διατροφικές μας ανάγκες, με γνώμονα το κοινό συμφέρον, δηλαδή την τσέπη μας! Αφού απαγγείλουμε τις ορέξεις μας φωναχτά, κάτι σαν το ζντό μετά το ζέσταμα των αθλητών, ο αρχηγός της οικογένειας παίρνει τη θέση του στον υπολογιστή και αρχίζει την περιήγησή του στο Παρατηρητήριο Τιμών! Πριν χρόνια, η πρώτη καθημερινή υποχρέωση του αρχηγού της οικογένειας μετά τον πρωινό καφέ ήταν η πλοήγησή του στους διαδρόμους του Χ.Α.Α και των Αμοιβαίων… Τότε, που κάποιοι γυρνούσαν με εκείνες τις κιτρινισμένες εφημερίδες υπό μάλης και που έτσι ξεχώριζαν από τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι διάβαζαν αθλητικές! Τρε μπανάλ... 63
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Τώρα, πρωί-πρωί περιηγείσαι στις αγορές για να βρεις τις χαμηλότερες τιμές στα είδη καθημερινής ανάγκης, αλλά και της βενζίνης! «Κοκκινογουλάκια 3,20 στο Ζεφύρι, πατάτες 1,15 στο Πέραμα και τομάτες 2,40 στο Μοσχάτο», φωνάζει με χαρά ο αρχηγός της οικογένειας και συμπληρώνει: «Διορθωτικά κινήθηκαν σήμερα τα κεράσια και τα μπρόκολα, αλλά απέχουν αρκετά ακόμα. Μαρούλια και λάχανα εισαγωγής… Σβήστα… Τον άλλο μήνα». Αμέσως, ο μεγάλος γιος παίρνει το κομπιουτεράκι και αρχίζει τις πράξεις… συμβουλευόμενος παράλληλα τον οδικό χάρτη. Τόσο η χιλιομετρική απόσταση, τόσο το λίτρο η βενζίνη, τόσο οι φθορές, άρα το κιλό οι πατάτες και οι τομάτες θα μας στοιχίσουν τόσο… «Νερό, κολατσιό και δρόμο!!!» ΄Ηδη, άρχισαν και οι ομαδικές περιηγήσεις από λαϊκή σε λαϊκή και από αγορά σε αγορά! Κάτι σαν τα πούλμαν με τις γιαγιάδες και τα εγγονάκια τους στα καθημερινά μπάνια του καλοκαιριού στη δεκαετία του ’70! «H Laiki Travel σήμερα σας προτείνει το ακόλουθο δρομολόγιο…» ΄Αντε και σε λίγο, delivery στις λαϊκές και μετά και after sales υπηρεσίες, όπως ξεφλούδισμα, καθάρισμα και δωρεάν συνταγές… Ο ανταγωνισμός στο έπακρον. Αυτή είναι η πραγματικότητα της αγοράς και της λαϊκής και των super market. Αλλά τι θυμήθηκα; Ψώνια στο super market; Ναι, τα παλιά χρόνια, κάθε Σάββατο πρωί, ναι … τέσσερις φορές το μήνα, ψωνίζαμε για τη διατροφή μας από το συνοικιακό super market και μια φορά το μήνα, επισκεπτόμασταν το μεγάλο υπέρ market για τις έξτρα προμήθειες. Ο κύριος κανόνας που ακολουθούσαμε πιστά όλα τα χρόνια ήταν «ποτέ προσφορές!»… γιατί η τιμή έχει την τιμή της. Και ό, τι πληρώνεις παίρνεις! Και πώς πηγαίναμε; Εξυπακούεται με λιγότερα χρήματα από σήμερα, όπου αγοράζαμε ελληνικότατη φέτα κι όχι σκόνη φέτας, κατσικάκια με τσα64
Ζωή σε εικονική πραγματικότητα
ρούχια, πατάτες με χώμα ελληνικό και όχι από το Νείλο, φρέσκα λάχανα που έφερνε από την παραγωγή ο ίδιος ο Μπάρμπα Στάθης και πελαγίσια ψάρια που μύριζαν ελληνική αύρα κι όχι Σενεγάλης. Πολλές φορές παίρναμε και δεύτερο καροτσάκι. Χωρίς σημειώσεις, χωρίς κομπιουτεράκι κάναμε την εβδομαδιαία καταναλωτική επιδρομή μας! Σήμερα, άλλαξαν όλα… Τα παίρνουμε όλα μισά και με μέτρο. Πως και πως περιμένουμε τα ένθετα διαφημιστικά με τις προσφορές στις κυριακάτικες εφημερίδες. Μισό καρπούζι κομμένο και με φιογκάκι, ένα τέταρτο φέτα, δυο στηθάκια κοτόπουλο, ένα γάλα διάρκειας 12 ημερών… και φύγαμε! Πού να βρεις πλέον στα super market μεγάλα καρότσια; Τώρα, μόνο αυτά, τα παιδικά με τις σημαιούλες, για να μας βλέπουν όταν στεκόμαστε αποχαυνωμένοι μπροστά από τις γεμάτες προθήκες. ΄Ασε που για να διαβείς την είσοδο πρέπει να έχεις μαζί σου “πόθεν έσχες” ή τη σύνταξη της γιαγιάς και της πεθεράς μαζί! Η τιμή τραβάει την ανηφόρα… κι εμείς την κατηφόρα! ΄Εξι ευρώ το κιλό το κρέας, οκτώ η οδοντόβουρτσα. Αβοκάντο με διαβατήριο 3,5 ευρώ και ντόπια κεράσια 6 ευρώ και να ’χεις και κάρτα! Τα super market έγιναν τράπεζες και οι τράπεζες super market… Περάστε κόσμε… Ψωνίστε δανεικά… Η αφθονία των τραπεζικών προϊόντων σε δάνεια είναι τόσο μεγάλη και με ανταγωνισμό, κάτι σαν τις προσφορές της εβδομάδας! Που ξέρεις, ίσως δεν αργήσουμε να δούμε τους διευθυντές των super market να ανασύρουν από τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες εκείνες τις ταμπέλες που προσέφεραν αγαθά με πίστωση. «Ψωνίζετε με δόσεις και συμμετέχετε στη κλήρωση για ένα αυτοκίνητο»… Από τη σύγκλιση με το ευρωπαϊκό όνειρο στην απόκλιση από το οικογενειακό τραπέζι! Φάτε μάτια ψάρια...
65
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
12
2007 / Η ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΖΩΝΗΣ
Πες μας τι πίνεις και δε μας δίνεις
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ από τις Πασχαλινές μου διακοπές για να προλάβω τη μεγάλη επιστροφή των υπόλοιπων μυρίων, αφέθηκα στις αγκάλες του Μορφέα και στη μυρωδάτη θαλπωρή των σκεπασμάτων της Ευγενούλας μου. Ακόμα γλαρωμένος στο κρεβάτι πιάνω το τηλεκοντρόλ για να μάθω τα τελευταία νέα, αλλά φευ! με μιάς πλημμύρησε η κάμαρη 66
Η μπουζουκοπαρέα της πρωινής ζώνης
από μπουζούκια, τσιφτετέλια και χαρτοπετσέτες… Ναι, πέταγαν χαρτοπετσέτες αντί λουλούδια. ΄Ημαρτον, πρωινιάτικα… ΄Αλλαξα κανάλι, μα και εκεί σε μπουζουκομάγαζο έπεσα. Τρίτο κανάλι και εκεί όλοι και όλα τα ίδια… Σε απ’ ευθείας σύνδεση με την ευτυχία και την ανεμελιά. Η διασκέδαση στην τσίτα, η μουσική στη διαπασών και όλοι έπλεαν στα ίδια πελάγη ευτυχίας, με διαφορετικούς όμως σκηνοθέτες, αλλά στο ίδιο περίπου ντεκόρ -καναπέδες, πολυθρόνες, κατσαρόλες και άστρα- όλα μαζί ένας αχταρμάς, με παρέα την ακατάπαυστη αμπελοφιλοσοφία και σήμα κατατεθέν το κούνημα και το λίκνισμα στο ρυθμό του «Γλύκα – γλύκα» και του «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί». «Α! και κάτι να πούμε για την… και τον….». Κάτι να πλανάται, μια δήθεν ενημέρωση, ένα κουτσομπολιό, γιατί έτσι μας είπαν, πάντα αποκλειστικά, για να υπάρξει διάψευση, ώστε να ’χουμε δουλειά και θέμα αύριο… Γύρω αραδιασμένες όλες οι μοντέλες, χαρωπές και άλαλες γλάστρες, χαχάνιζαν ασταμάτητα λες και ακολουθούσαν πιστά το κινέζικο γνωμικό: «Χαμογέλα, κάνει τους άλλους ν’ ανησυχούν», αλλά δεν πιστεύω να είχαν κατά νου την κινέζικη κουλτούρα… όσο το σούσι! Οι οικοδέσποινες, όλες με τα ίδια περίπου ρούχα, σταυροπόδι από αριστερά, για να γράφει η κάμερα 2 και στο ίδιο πάντα τσακίρ κέφι πρωινιάτικα... έτοιμες ν’ ανέβουν στο τραπέζι για… αφαλοεπίδειξη! Αντί άλλης απόκρισης η μηρυκαστική συνήθεια πήγαινε σύννεφο… Αλήθεια, ήθελα να ήξερα αν έπεσε επιδημία και στα τρία κανάλια όλες μάσαγαν ή είναι πλέον must; ΄Ολες μα όλες στην ίδια κατάσταση ευτυχίας πρωί – πρωί; Και στο βάθος να άδει ο χορός… «Πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις». ΄Ελα ντε… πες μας τι πίνετε; Και “Ντούρασελ” να τους έδιναν κάποτε θα σταμάταγαν. Απεναντίας, δεν σταμάταγαν ούτε για διαφημίσεις! Μετά από ένα πεντάλεπτο ζάπινγκ ξαναγύρισα και αυτές ακόμα εκεί, απτόητες να λικνίζονται στο πρωινό τσιφτετελάκι, να χορεύουν και να αστειεύονται μέσ’ την τρελή χαρά και από κάτω να 67
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
περνάει η είδηση ότι το πετρέλαιο έφτασε στην ύψιστη τιμή ή ακόμα ότι συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την τραγωδία του Τσερνομπίλ και ότι η Κοντολίζα καταφθάνει και αυτές… εκεί να λικνίζονται… ΄Αραγε μια ματιά στο μόνιτορ δεν ρίχνουν; Μήπως έχουν όλες μυωπία ή δεν ξέρουν να διαβάζουν; Καλά, και το βράδυ τι κάνουν; Θα κοιμούνται από τις δέκα, μετά από τόσο χορό... Μάλλον, δεν χρειάζονται μηχανάκια μέτρησης τηλεθέασης. Μηχανάκια μέτρησης κεφιού χρειάζονται! Και όποιο πρόγραμμα σκίζει (…), εκεί να πηγαίνουμε! Εκεί ήταν που απομόνωσα τελείως τον ήχο από την τηλεόραση και που άρχισα εγώ να διασκεδάζω σαν μικρό παιδί. Πρωινάδικα δίχως φωνή και ακρόαση, μόνο εν… κινήσει! Τα Μάπετς να κουνιούνται πέρα – δώθε, να χορεύουν, να προβάρουν και να μαγειρεύουν κιόλας. Διαλέγεις τον Κέρμιτ και την Μις Πίγκυ, φτιάχνεις και μια φανταστική ιστορία και είσαι μέσα… Τύφλα να ’χουν τα Στρουμφάκια και ο Μπόλεκ με τον Λόλεκ! Πώς λέμε αμφίδρομη τηλεόραση; ΄Ετσι κι εγώ εφάρμοσα τα αμφίδρομα πρωινάδικα… Δεν χάνετε απολύτως τίποτε! Πιστέψτε με... Σας διαβεβαιώ πως την άλλη βδομάδα, ίδια μέρα και ώρα τις ίδιες συνταγές θα ακούσετε, τα ίδια μελλούμενα πάνω-κάτω θα πουν και τα ίδια ωραία ρούχα, τα ανακυκλωμένα θα φοράνε, με το ίδιο χαμόγελο, τις ίδιες ατάκες, στα ίδια σκηνικά. Το μόνο που θα αλλάζει θα ’ναι οι ειδήσεις που θα περνάνε από κάτω… Τις ειδήσεις, απλά τις αφήνουν να προσπερνούν. Ούτως ή άλλως τρέχουν και γρήγορα… Ποιός ν’ ασχοληθεί τώρα, τέτοια ώρα χαράς; Το βράδυ θα ’χει μια ώρα ειδήσεις και μετά στρογγυλό τραπέζι. Τώρα διασκεδάζουμε… Βρε μπας και εγώ δεν ζω στον ίδιο κόσμο ή είμαι παράξενος, απόκοσμος ή απλά συντηρητικούρα; Αλλά κι έτσι δεν ξεσηκώνουν τις νοικοκυρές πρωινιάτικα, όπως και τη συμβία μου, που πόσες φορές δεν πρόλαβε να μαγειρέψει; 68
Η μπουζουκοπαρέα της πρωινής ζώνης
«Μωρό μου, όπως έρχεσαι δεν φέρνεις κι ένα κοτόπουλο; Δεν πρόλαβα να μαγειρέψω, ήμουνα στο πόδι όλο το πρωί…» Κυριολεκτικά στο πόδι ήταν όλο το πρωί και μάλιστα στο ένα, αφού έπαιρνε μαθήματα γιόγκα και στο άλλο κανάλι μάθαινε χορό της κοιλιάς. Ταυτοχρόνως; Δεν πιστεύω… Να δούμε η δική μου κοιλιά σε ποιο ρυθμό θα χορεύει. Κάπως έτσι γίνονται πρότυπα και για τα παιδιά. Τις προάλλες ο γιός μου, μού ανακοίνωσε με στόμφο ότι θέλει να γίνει Γρηγόρης όταν θα μεγαλώσει! Υπάρχουν και χειρότερα… μου λένε! ΄Ακου Γρηγόρης, με Κλάρα και κουκλάρα… Ούτε ένας Χατζηνικολάου, να φθάσει μέχρι και αντιπρόεδρος ή ένας Ζαμπούνης να ξέρει από τρόπους ή έστω βρε αδελφέ ένας καθηγητής διαιτησίας που να βλέπει την ευθεία, αυτή που δεν βλέπουν οι άλλοι και να τον σέβονται; «Γυναικούλα τι θα φάμε;» «΄Εβλεπα τη Βέφα τόση ώρα… Λεω να κάνω νούντλς με λαχανικά και κοτόπουλο μαριναρισμένο στη μπίρα και από πάνω σαλάτα νισουάζ, είσαι;» «Δεν αφήνεις τα πειράματα να φτιάξεις μιαν ομελέτα; Αυτά που αντέγραψες είναι από τρεις εκπομπές «The best of» κομμένα και ραμμένα…», της φωνάζω. «Λες, Γιάννη μου; Γι’ αυτό ήταν με άλλα ρούχα συνέχεια και έλεγα πώς προλάβαινε ο σεφ ν’ αλλάξει από δοσολογία σε δοσολογία;»
69
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
13
2007 / Η ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Σ’ ένα οκτάωρο εφημερίας
70
Η λύση στο Σύστημα Υγείας
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ, οικογενειακοί λόγοι μ’ έφεραν στα εξωτερικά ιατρεία εφημερεύοντος νοσοκομείου. Ουρές, φυλές και πόνος! Κομβόι πέρναγαν τα φορεία με παππούδες, γιαγιάδες, ανήμπορους ή τραυματίες, κάνοντας σλάλομ στους συνωστισμένους διαδρόμους. ΄Ολοι βιαστικοί, όλοι επείγονταν. Κάποιοι μάλλον είχαν ξαναπάει, αφού έβλεπες πως ήξεραν τα κατατόπια και άνοιγαν θύρες κλειστές. ΄Αμα όμως, έχεις άλλο χρώμα και μιλάς σπαστά ελληνικά, παραμένεις εκεί, στη σειρά, στην αναμονή! Στις ώρες που διήρκεσαν οι αναγκαίες εξετάσεις και αφού κρίθηκε αναγκαία η εισαγωγή είδα το ιατρικό προσωπικό να ανταποκρίνεται στο λειτούργημά του με κατανόηση και χωρίς γκρίνια, παρά το γιορτινό της ημέρας. Αντίθετα, το παραϊατρικό προσωπικό ήταν μόνιμα με ανασηκωμένη τη μύτη, ενώ οι αφανείς ήρωες, οι τραυματιοφορείς, πάντα εξυπηρετικοί. ΄Ετυχε; Την κακή εικόνα, εκτός των τριτοκοσμικών διαδρόμων συμπλήρωναν οι ειδικοί φύλακες. Ειδικοί στην εμφάνιση και ανεπίδεκτοι οι περισσότεροι στην αγωγή. Ασφυκτικά ατσούμπαλοι μέσα στις στολές τους, με όπλο τα ασύρματα τηλέφωνα στο χέρι, πάντα να βγάζουν μάτι. Παρίσταναν τους σωματοφύλακες του Καντάφι ή νόμιζαν ότι φυλάνε το Γκουαντάναμο; Οι γνωστοί τσακωμοί της ουράς, αντάμα με αστεία να μην εγκαταλείπουν τους συνοδούς. ΄Ομως, αρκούσε ένα προσπέρασμα, του δήθεν επείγοντος και οι όποιες ψευτοαναφορές και η απαρχή ενός νέου καυγά. Το ίδιον της ράτσας μας! Αυτό που σε κατηγόρησα, το κάνω κι εγώ! Τώρα είναι η σειρά μου!
Εξέταση, ανάλυση αίματος, παθολογικό, χειρουργικό, υπέρηχος και ξανά χειρουργικό, απόφαση για εισαγωγή… κοντά εφτά ώρες! Σπαταλήσαμε περίπου το ένα τρίτο της εφημερίας… Και όμως, δεν τελειώσαμε. Απλά πήραμε νούμερο για το Γραφείο Κίνησης. ΄Οταν ήρθε η σειρά μας και εν μέσω των διαδικασιών, κάναμε τον δημόσιο υπάλληλο να ευθυμήσει μέσα στη μονοτονία του. 71
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Με αφέλεια τον ρωτήσαμε αν υπάρχει δίκλινο ή έστω τρίκλινο… «Σουίτα θέλετε;» η απάντησή του, δίχως να σηκώσει τα μάτια από το χαρτοβασίλειό του. «Ναι, μετά από τόσα χρόνια εισφορών» έπρεπε να απαντήσω αλλά πόσες φορές θα τ’ άκουσε αυτό; Και μόνο που τον έβλεπες πως κέντραρε μπρος στον υπολογιστή και πως χτύπαγε ένα-ένα τα πλήκτρα με ένα και μοναδικό δάχτυλο -το χτύπημα του αετού- άλλαζες διάθεση. Και το χτύπημα το δικό μας; ΄Ο, τι μας ζήταγε, δυστυχώς για εκείνον, το είχαμε! Η συνέχεια και τα υπόλοιπα, όλα περαστικά και να ξεχνιούνται. Αυτό, όμως, που δεν ξεχνιέται είναι η στιγμή της αναμονής έξω από τα χειρουργεία. Πώς να διαγράψεις από το σκληρό σου δίσκο την εικόνα του τεράστιου με άσπρα πλακάκια κατηφορικού διαδρόμου, εκεί που εκατέρωθεν υπήρχαν καθίσματα για τους συγγενείς και τα χειρουργικά κρεβάτια να περνούν ανάμεσα; Ποιός σχεδίασε ή διαμόρφωσε έτσι αυτό το τελετουργικό; Απορίας άξιον είναι, ότι πουθενά δεν υπήρχε ένα ράντζο, ακόμα και τις επόμενες δύο μέρες που δεν εφημέρευε το νοσοκομείο, ενώ το προσωπικό ήταν πάντα εξυπηρετικότατο. ΄Ασε δε που ο διευθυντής της κλινικής ήταν πανταχού παρών. Μπράβο, αλλαγή!!!
Αυτά σκεφτόμουν, καθώς την τρίτη μέρα, που ενώ φεύγαμε με το εξιτήριο στα χέρια η κάμερα μπροστά μου έκανε γκρο πλαν… «Α… γι’ αυτό όλα δουλεύουν ρολόι εκεί μέσα;» ήταν η αποστομωτική ατάκα μιας κυρίας δίπλα μου, που με μεγάλη προσπάθεια πέρναγε τα καλώδια του βαν. Βάζοντας το κλειδί στο αυτοκίνητο και ενώ ηχούσε στ’ αυτιά μου η ατάκα της κυρίας, συνειδητοποίησα τη μεγάλη αλλαγή, την ανυπαρξία των ράντζων, το …το… έστω και εξαιτίας ενός σημαντικού και διάσημου ασθενή, στο κυνήγι της δημοσιότητας...
Αυτή είναι η λύση… πολύ φθηνή και μάλιστα, άμεσα εφαρμόσιμη. 72
Η λύση στο Σύστημα Υγείας
Στην κύρια είσοδο των νοσοκομείων κατά την εφημερία τους να έχουν βάρδια εναλλάξ, σταθμευμένα τα βαν των τηλεοπτικών σταθμών με δυο κάμερες, δίχως να το γνωρίζει η διεύθυνση του νοσοκομείου. ΄Ολα ρολόι θα δουλεύουν μέσα… άσε που αν πεις ότι είσαι δημοσιογράφος ή δουλεύεις στην ομάδα της «Ζούγκλας», του «Τούνελ» ή των «Φακέλων», όχι σουίτα, αλλά και τσιρλίντερς θα φέρουν για να σε υποδεχθούν! Δεν ξέρω αν τα τμήματα προμηθειών θα δουλεύουν και αυτά ρολόι… αλλά καλού κακού ας βάλουν εκεί τις κάμερες των λεωφορειοδρόμων που μένουν δίχως πλάνα και τότε να δεις μετά που πάνε τα ελλείμματα… Μια ιδέα ρίχνω βρε αδελφέ, μοντέρ είμαι... όχι μάνατζερ!
73
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
14
2007 / ΠΟΥΠΟΥΛΑ, ΛΑΜΕ ΚΑΙ ΚΟΥΝΗΜΑ
Eurovision, je t’ aime!
ΤΟ ΤΙ ΕΙΔΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ και τι άκουσαν τ’ αυτιά μου με την Eurovision, απλά δεν περιγράφεται! Από τα διαφημιστικά κιόλας, με εκείνον τον κουνιστό χοντρούλη, τον ιμιτασιόν Φρέντι Μέρκιουρι…έπαιρνες κιόλας μια πρόγευση. Ο τελικός της εξεζήτησης έφτασε έστω και χωρίς Ευρυδίκη, προς τέρψιν της σκυλίτσας του Κωστέτσου, αλλά με μπόλικο Σαρμπέλ. Το πανηγύρι άρχισε… 74
Πούπουλα, λαμέ και κούνημα
Ανοίξτε τα μάτια και πληκτρολογήστε το επιλεγμένο νούμερο. Διαγωνισμός Ευρωπαϊκού τραγουδιού, λέει… Για τα δωδεκάρια και τις κοινές καταβολές όλων των πρώην συντρόφων, μας κάλυψαν τα πρωινάδικα. Με τ’ άλλα ήταν που συγκλονίστηκα. ΄Ο, τι πιο κουνιστό και ό,τι πιο πλουμιστό στο σαλόνι μου, με παρέα μεζέ από τη σουβλακερί και την κρύα μπύρα. Τελικά, όλοι έχουν τον…κουνιστό τους! Αδέλφια, ξυπνήστε και βγείτε στους δρόμους. Αφήστε το κούνημα και πιάστε το κίνημα… Ναυτία μ’ έπιασε! ΄Αφησα τις πράσινες και το ‘ριξα στις δραμαμίνες! Κούνα από ’δω, κούνα απ’ εκεί… λες και ήμουν σε τραμπάλα. Πούπουλα, λαμέ και κούνημα…όλοι σαν γιοί του Εγκέλαδου, με στρας και βάψιμο... Δεν ξέρω τι θα κάνουμε του χρόνου, όμως κομίζω πρόταση! Για να μην το κάνουμε drug show, λέω να συμμετάσχουν οι je t’ aimάκηδες, -οι γραφικοί εκείνοι τύποι της trash τηλεοπτικής εκπομπής που και αυθεντικοί είναι και ορίτζιναλ! Αυτή είναι η καλύτερη συνταγή. ΄Ασε που δεν θα έχουμε προκριματικά, γκρίνιες και διαμάχες στα πρωινάδικα. Εκτός αυτού θα έχουν και ελληνικό στίχο για να ικανοποιηθούν και οι κουλτουρέ. Η δε τρομοκρατική ομάδα του je t’ aime θα… συρράψει πιασάρικα ρεφρέν και θα σκίσουμε… «Ντου από παντού» θα λέει η παρουσιάστρια και θα γεμίζει το στόμα της! «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» στη σκηνή και το κοινό θα παραληρεί! Εκεί που θα τους φάμε όλους τους Βόρειους θα’ναι με το «Σέξ, γαρδούμπα και ντονέρ»… Στη σκηνή ο Θανάσης με το ντονέρ, σύννεφο τη τσίκνα και τα δωδεκάρια! Υπάρχει ακόμα ο «Κολλημένος» για ράπ καταστάσεις, η «Γυναίκα Μαραντόνα» για… κλωτσιές επί σκηνής και τόσα άλλα αστέρια, ανάλογα με το τι θα φορεθεί του χρόνου. Και πιο φθηνά θα είναι για την κρατική μας τηλεόραση και δεν θα μαλώνουν οι σχεδιαστές μεταξύ τους! Μόνο να μην κάνουν σκετσάκι για χορογραφία με τον Κάτμαν… ως Αρχιμήδη να απαγγέλλει, γιατί τους άλλους Ευρωπαίους λέμε ανιστόρητους. 75
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Κι αν δεν μας κάνουν αυτοί, γιατί έγιναν στάρ και πάνε για πλατινένιο δίσκο, υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Σοβαρή υποψηφιότητα είναι αυτή του Εθνικού μας Σταρ, γιατί το λέει και η ταυτότητά του! ΄Ασε που άδει και είναι και πλουμιστός! Αν όχι, τότε να γράψουν τραγούδι για την «Φτερού», την πάλαι ποτέ γνωστή «φιγούρα» της Αθήνας…Τι Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, εδώ η Φτερού η Προφέσιοναλ! ΄Οσο για τα je t’ aimακίστικα άσματα, που ακούγονται παντού και για τις καταστάσεις αυτής της εκπομπής, δεν είμαι τηλεκριτικός να κρίνω, μα ένας απλός τηλεθεατής που κρατάει τηλεκοντρόλ και μόνο δυο ερωτήσεις θέλω να κάνω: Το ΕΣΡού άραγε επικροτεί ή βλέπει «Της αγάπης μαχαιριά» εκείνη την ώρα; Το ζωντανό κοινό και μάλιστα νεανικό, το βρίσκει διασκέδαση ή μόνο χαβαλέ; Για να ξέρουμε που πάμε.Το trash είναι δω… Ξεκίνησε αστείο, έγινε επιτυχία και σε λίγο θα γίνει must στη νυχτερινή διασκέδαση… Βανδή, Μαζωνάκης και Κάτμαν στη μαρκίζα και τα μυαλά σε στίχοι!
76
15
2007 / PRIME TIME ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Οι ειδησεοδρομίες των οκτώ ΑΝ ΡΩΤΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ να είναι δομημένο ένα τηλεοπτικό κεντρικό δελτίο ειδήσεων για να «χτυπάει» νούμερα, τότε να ξέρετε ότι θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα κράμα αναζητήσεων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, νέων επεισοδίων “Τόλμης και Γοητείας” της ελληνικής show biz, αντάμα με τηλεδίκες, που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον… Απαραίτητο βεβαίως, το αστυνομικό δελτίο, ενώ η δύναμη της είδησης πρέπει να στηρίζεται στο τρίπτυχο «ποιος, ποιον και γιατί». Προσθέστε λίγο σκίσιμο, μπούστο και μαζί εξειδίκευση, ανάλογα με το κανάλι και τη γραμμή του… οπότε... έδεσε η συνταγή! Αφού έχουμε όλα αυτά, προσθέτουμε παράθυρα, σε όσα περισσότερα διαιρείται η οθόνη. Τότε πετυχαίνουμε το καλύτερο δυνατό σκοράρισμα στα μηχανάκια… Η πολυφωνία στο έπακρον! Prime time κάθε λογής σκάνδαλο, αρκεί και μόνο η υποψία εμπιστευτικά από δημοσιογραφικές πηγές. Κατινιές, ξεφωνίσματα, αλλά και ενίοτε προσχεδιασμένες πολιτικές κόντρες. Θέλει κουράγιο για να δεις, μα περισσότερο να καταλάβεις, όταν δεν μιλάνε όλοι μαζί… 77
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Και οι πρωταγωνιστές; Στο κέντρο, κολλαρισμένοι, μεγαλοπρεπείς και στητοί συντονίζουν και δίνουν άλλη διάσταση στην ενημέρωση. Σε δυάδες, ζευγάρια ή μονάχοι… Οι Ρομπέν των ειδήσεων, βαρύγδουποι δικαστές και κατήγοροι, φωτεινοί παντογνώστες επί παντός επιστητού! Εγκληματολόγοι, εργατολόγοι, σεισμολόγοι, αλλά και μηχανουργοί και χειριστές οβιδοβόλων, μα προπάντων εισαγγελείς υπηρεσίας των 8.00! Μόλις αντιμιλήσεις θίγονται επί προσωπικού, βάζοντας μπροστά το εγώ, σου αφαιρούν το λόγο αν έχεις αντίθετη άποψη, ενώ έχουν μονάχα μια αδυναμία... αυτή στα νούμερα… Αριθμολάγνοι! ΄Ασε που ανακυκλώνονται κι όλας! Δυο τετραγωνάκια παραπέρα περιμένουν σε θέση μάχης οι αναλυτές, έτοιμοι στα παράθυρά τους, όπως οι κουτσομπόλες στη γειτονιά. «΄Εκανα ρεπορτάζ…», δηλαδή, έμαθα στην εφημερίδα που εργάζομαι ή στο διαδίκτυο, αλλά και έτσι υποστηρίζει το κανάλι. Αρχίζουν με στόμφο, ήπια και κατόπιν φουντώνουν. 78
Prime time ειδήσεις
Ενίοτε επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά πάντα με μαχαιριές και δη πισώπλατες! Το πάζλ συμπληρώνεται με τους μαϊντανούς. ΄Αλλη συνομοταξία αυτή, είδος προστατευόμενο. Ευτυχώς, που δεν είναι αυτοφυές… Τους εμφανίζουν κατά περίσταση και διαρκούν όσο οι κομήτες. Ούτε που αλλάζουν έστω τη γραβάτα τους, ίδιοι παντού και πάντα. Είναι συνάμα και δυαδικοί. Βρίσκονται ταυτόχρονα σε δυο και τρία κανάλια μαζί! Ποιός κονσέρβα, ποιός ζωντανός, ούτε ο καναλάρχης ξέρει… Μπορεί να μην αλλάζουν γραβάτα, αλλάζουν όμως τοποθέτηση ανάλογα το… μαρκούτσι και τον διευθυντή ειδήσεων! Αυτό είναι το βασικό πλαίσιο για ένα πετυχημένο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, μα υπάρχουν κι εξαιρέσεις, όπως σ’ όλους τους κανόνες. Η εξαίρεση είναι η εκπομπή, που προηγείται. Συναγωνίζονται τα κανάλια, όχι ποιο θα έχει τις περισσότερο αξιόπιστες ειδήσεις, αλλά με ποια εκπομπή νωρίτερα θα δοθεί… καλύτερη ώθηση στο κεντρικό του δελτίο! Βρε, μη σπαζοκεφαλιάζετε… Βάλτε πρώτα τον καιρό με καυτό μίνι ή τα αθλητικά με τις αμφισβητούμενες φάσεις, να δείτε νούμερα, που δεν φαντάζεστε! Εκτός κι αν απομονώσουμε τη φωνή κι εσείς να λέτε… να δικάζετε και να καταγγέλλετε μόνοι σας! Η δική μου αρχή προστασίας εδράζεται στο PAUSE του τηλεκοντρόλ μου! Το πατάω και τελειώνω… Εγώ είμαι και συντονιστής και Ραδιοτηλεοπτικό μαζί! Σας αφαιρώ το λόγο αμέσως!
79
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
16
2008 / GREEKLISH ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ...
Η γλώσσα μας... αυτή η άγνωστη «Γραμματολογία, είναι η ιστορική και καλολογική εξέτασις των εντέχνων του λόγου μνημείων, εν οις απεικονίζεται το πνεύμα και ο βίος του σύγχρονου αυτοίς ελληνικού λαού, έτι και η ιδιάζουσα περί τον λόγον τέχνη…» γράφει ο Γεώργιος Γαρδίκας (1861-1936).
ΣΗΜΕΡΑ, ΟΣΟ ΠΑΕΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, συνεχίζουμε να ζούμε με καθαρά αμερικανόφερτο τρόπο, ενώ ακολουθούμε την ήπια προσαρμογή σε όλα, εκτός της γλώσσας μας. Υπό τη σκέπη του μοντερνισμού και των τριών w, χάνεται η γλώσσα μας! Στη γλώσσα τη σημερινή, πώς άραγε απεικονίζεται το πνεύμα και η παράδοσή μας; Τώρα που κατέβηκαν οι ξενόγλωσσες διαφημιστικές επιγραφές από τα κτίρια και αποφασίσαμε να αναρτώνται αυτές μόνο στα ελληνικά, ποιός μας πιάνει… μάλλον ποιός μας καταλαβαίνει! Μόνο στην άλλη ήπειρο, στη Microsoft θα τα καταλάβουν, αφού έστω και με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών, κατάλαβαν την αξία και το μεγαλείο της γλώσσας μας, αλλά και τη μαθηματική της προέλευση. Και η δική μας ιστορική προέλευση που πήγε; Μαθηματικά αποτύχαμε; To “Play Station”, η “Eurobank” και η “Pizza Hut” πώς θα φαντά80
Greeklish και τελειώσαμε...
ζουν στα «φτωχά» ελληνικά μας; Σταθμός παιγνιδιού, Ευροτράπεζα και πίτσα Καλύβα; Το fax και το e-mail όμως; «Λάκη, ε Λάκη ξύπνα. Πετάγομαι στο Σταυροδρόμι. Πάρε το πρωινό σου με τις καλαμποκονιφάδες ή αν θέλεις βάλε στα ψωμάκια Γρήγορο και να πιεις και την Κίνησή σου. Διάβασε και μην ανοίξεις τον παιγνιδοσταθμό. Εντάξει;» Η μετάφραση: «...πάω για ψώνια στο Carrefour. Πάρε το πρωινό σου με τα corn flakes ή αν θέλεις βάλε στα ψωμάκια fast και να πιεις τη motion. Διάβασε και μην ανοίξεις το play station». «Ανιστόρητη, εγώ έχω ένα image. Για ένα image ζούμε τη σήμερον ημέρα. Η πρόοδος σε πηγαίνει πάντα μπροστά, έτσι και η σημερινή μας γλώσσα. Η επικοινωνία είναι το μέσον που μας πάει μπροστά! Ως μοντέρνα businesswoman πηγαίνω “Bodyline” και κάνω spa, φοράω πάντα “Clinique”. Τα weekends ασχολούμαι με extreme sports, έχοντας μαζί μου ανελλιπώς το “Downtown”. Πίνω “Johnny Walker”, καπνίζω “Camel” και για μέσα στην πόλη έχω “Smart”. Τρώω πάντα fast food στο μεσημεριανό break ή στα “Goodies” σαλάτα Caesar’s και ψωνίζω μονάχα από το “Prince Oliver stockhouse”». Δηλαδή... εσύ, η οπισθροδομική, γιατί ζεις; Για ποιά εικόνα; Μπορεί να είσαι μια εργασιογυναίκα και να πηγαίνεις στη Γραμμή Σώματος να κάνεις υδρομασάζ και να φοράς πάντα κλινικά; Κάνεις εσύ ακραία αθλήματα τα Σαββατοκύριακα έχοντας μαζί σου το “Κάτω πόλη”; ΄Εχεις “Εξυπνο” για την πόλη; Πίνεις, άραγε, “Γιάννη Περπατητό” και καπνίζεις “Καμήλα” ή τρως για γρήγορο φαγητό στη μεσημεριανή σου διακοπή στις “Λιχουδιές” σαλάτα του Καίσαρα; Μήπως ψωνίζεις άραγε από τις αποθήκες του “Πρίγκιπα ΄Ολιβερ”; “Βλέπεις, λοιπόν, πόσο οπισθοδρομική και πόσο παλαιοντολογική είσαι; Ακολούθησε το κύμα του μοντέρνου και άστο απλά να σε παρασύρει. Να γίνεις μια μοντέρνα Ελληνίδα…σαν τις άλλες Ευρωπαίες!» 81
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
17
2008 / ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΑ
Στην οδό... Φιλελλήνων ΣΗΜΕΡΑ, ΠΙΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΑΠΟ ΠΟΤΕ και υπό τη σκέπη της Ενωμένης Ευρώπης, μας ενώνει το κοινό νόμισμα, η συνθήκη Σένγκεν και η κοινή μας πλέον γλώσσα… η Αγγλική και για τα καθ’ ημάς τα Greeklish με τα SMS! Και όμως έχουμε αρχίσει τις εκπτώσεις, χρόνια τώρα! Εκπτώσεις σε ιδέες και ιδανικά, γιατί δεν φοριούνται πια. Εκπτώσεις στην παράδοση και στη γλώσσα μας. Δεν σκεφτόμαστε ελληνικά, δεν μιλάμε ελληνικά. Ζούμε σε εποχή κοσμογονικών αλλαγών! Οι γνώσεις και οι ανάγκες μεγαλώνουν, όπως και εμείς. Ο τρόπος ζωής και οι βλέψεις μας διαρκώς αλλάζουν, όπως και οι διπλανοί μας και τα σύνορα. «Μας δώσανε γλώσσα ελληνική», έστω και με δύσκολη γραμματική και αμέτρητους κανόνες, με δασείες, ψιλές και υπογεγραμμένες, που πολύ αργότερα, όταν αυτά απαλείφθηκαν, μακριά από τα θρανία καταλάβαμε τον πλούτο τους. Υπήρχε λόγος και αιτία για όλα αυτά. Και τώρα δίνουμε τη σκυτάλη στις νέες γενιές αλλά προβληματιζόμαστε, γιατί στη σκυταλοδρομία αυτή χάνεται η σκυτάλη, δηλαδή η γλώσσα μας. 82
Να κάνουμε τον κόσμο Ελληνίζοντα
Ο νέος τρόπος ζωής, η αλλοτρίωση και η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, παρέα με τα τρία www μας έφεραν απλοποιήσεις, εκτός του fast food, στην εκφορά του λόγου και αυτές αναγκαστικά μεταφέρθηκαν και στο γραπτό λόγο. Πάνε οι τόνοι και οι συναιρέσεις, πάει η αντιγραφή και μας έμεινε η έκθεση ιδεών των 120 λέξεων. Τηλεγραφικά, μεστά και περιληπτικά. Ο χρόνος τρέχει… Συμπυκνωμένα κείμενα, συμπυκνωμένα μαθήματα και συμπυκνωμένες γνώσεις, όπως γνωρίζετε (το –τε με έψιλον… όχι παθητική). Παθητικοί γινόμαστε εμείς! ΄Ετσι, με τα απλοποιημένα ελληνικά φθάσαμε σήμερα και στην απλοποιημένη επαφή και επικοινωνία, ελέω χρέωσης και SMS! Πάνε οι κάρτες της Πρωτοχρονιάς και του Πάσχα, πάνε και οι ευχητήριες. Μάς έμεινε το SMS, το MSN, άντε και κανένα e-mail. Τις προάλλες χρειάστηκε η κόρη μου το κινητό μου, καθότι της τελείωσε η κάρτα και αργότερα βρέθηκα στον ίδιο παρανομαστή, εκεί που βρίσκεται ο μαθητής της Α΄ Γυμνασίου μπροστά από το άγνωστο αρχαίο κείμενο…΄Εψαχνα μετά τη χρήση του αποκρυπτογράφο, αφού ανάλογο λυσάρι δεν υπάρχει. Να, μια τέτοια, καθόλα εμπορική κίνηση, που θα απέφερε! «ΔΝ ΜΠΌΡ ΛΠΝ Θ Σ ΠΡΩ ΤΛ ΜΕΤΑ ΓΤ ΕΧΩ ΜΑΘ ΤΩΡΑ ΦΛΚ <3» ήταν απάντηση που έστειλε... ΄Οχι δεν είναι η γραμμική Β, ούτε η καρκινοειδής γραφή. Είναι απλά η σημερινή. Προσοχή όμως, μην τα διαβάζετε φωναχτά, γιατί θα μοιάζουν με άναρθρες κραυγές και σεις με ανθρώπους των σπηλαίων! Τη σήμερον ημέρα δεν χρειάζεσαι λεξικά και ορθογραφικούς κανόνες μήτε Τζάρτζανους και Μπαμπινιώτηδες. Αυτά είναι αναχρονιστικά και ξεπερασμένα. Μονάχα το Τ9, αυτό που μας άλλαξε τη γλώσσα και τα φώτα! “Den eimeste sta kala mas. Siko kaimene Gero tou Moria na mas deis kai na milisis mazi mas. Ochi na diavaseis, giati den tha boresis”. ΄Οπως πάμε σε λίγο καιρό οι ελληνικές λέξεις που χάνουν τη 83
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
γραφή τους, την έννοιά και σημασία τους –είναι και αναρίθμητεςθα αποτελούν παράρτημα στα καινούργια λεξικά. Και το παράρτημα θα ’ναι ογκωδέστερο του λεξικού! Μονάχα τα greeklish και τα SMS θα μας μείνουν, τη στιγμή που όλοι οι «βάρβαροι» θα μας τιμούν και θα μας ευγνωμονούν… και εμείς θα τους κοιτάμε περιγελαστικά! ΄Ετσι, στα όσα περιγελαστικά συμβαίνουν γύρω μας, απαξιώνονται ρήσεις σαν και αυτή που ακολουθεί και περνάνε απαρατήρητες… ενώ οι περισπούδαστες ρήσεις μοντέλων γίνονται οκτάστηλα, ενίοτε διαπιστευτήρια, ενώ στα δωδεκάποντα τους στηρίζονται εκδόσεις και καριέρες! «Παρακολουθώ με ενδιαφέρον και συμπάθεια την εξέλιξη και του πολιτισμού και της κοινωνίας των Ελλήνων. Χειροκροτώ κάθε φορά που βλέπω την Ελλάδα να προοδεύει, γιατί ο Ελληνισμός είναι ο πολιτισμός που διάλεξα ως τρόπο ζωής και ως αντικείμενο μελέτης. Για τούτο διαδίδω και προβάλλω τις αξίες του νέου Ελληνισμού στον διεθνή πανεπιστημιακό χώρο, κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία». Τάδε εφη Ζακ Μπουσάρ, στην Καθημερινή στις 17-2-2008, γεννημένος στο γαλλόφωνο Κεμπέκ, καθηγητής του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ και διευθυντής του Διαπανεπιστημιακού Κέντρου Νέων Ελληνικών Σπουδών του Μόντρεαλ! Να μιλάμε ελληνικά, να γράφουμε ελληνικά… αφού διαγράψουμε τα greeklish ενώ πρέπει πάντα να ηχούν στ’ αυτιά μας τα λόγια του Κίσινγκερ για μας και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να κάνουμε τον κόσμο Ελληνίζοντα… Αυτή είναι η σκυταλοδρομία μας!
84
18
2008 / ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ
Ακούσματα τρας ασορτί με στρας ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ’ ΑΚΡΟΥ ΕΙΣ ΑΚΡΟΝ ΓΡΑΦΕΙ… Γράφει η Τροχαία, γράφει η Τράπεζα, η Εφορία, ο μπακάλης και γενικά ο ένας γράφει τον άλλο! Πολύ γράψιμο! Μόνο που το ανάλογο διάβασμα δεν πέφτει… Μπορεί ν’ αλλάξαμε λίγο με τα βιβλιοπωλεία – καφενεία, μα ο ΄Ελληνας ακόμα κοιτάζει το βιβλίο στη ράχη! «Θα ταιριάζει άραγε αυτό το μπεστ σέλερ με τις κουρτίνες και το νέο ριχτάρι στο καθιστικό;» Ελευθερία πνεύματος, ναι! Ελευθερία σκέψης, ναι! Ελευθερία στην έκφραση, ναι! Ελευθερία στους στίχοι… ΟΧΙ, πάει πολύ! Επιτρέψτε μου τις επόμενες αράδες αν και πεζός… να τις γεμίσω με έμμετρο λόγο, το μοντέρνο έμμετρο, αυτόν με τους... στίχοι των επιτυχιών. Των πιασάρικων. Τι ακούνε τ’ αφτιά μας μετά συνοδείας μουσικής; Λες γι’ αυτό να έγινε χρόνια η ωτίτιδά μου; 85
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Φέρτε πίσω τη λογοκρισία, φέρτε το Ηθών –αλήθεια αυτό πού κατοικοεδρεύει τώρα που μεγαλώσανε οι δουλειές; Καλέστε ακόμα και την Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα, γιατί κάποια τραγούδια κάπου εκεί ανήκουν και τους πρέπει… Κι αν δεν μπορείτε να τους φέρετε όλους αυτούς, τότε ας επέμβει επιτέλους το συνδικαλιστικό όργανο των στιχουργών! Και κύριοι, αφού γελάσετε με αυτά που γράφουν οι μεταμοντέρνοι, δώστε τους να γράφουν με μπλάνκο αντί για στυλό! Για δε αντίποινα βάλτε τους να μεταφράσουν Ιλιάδα και να απαγγείλουν Αντιγόνη, Ελύτη ή να κάνουν χρονική αντικατάσταση και συντακτικό σε κείμενο του Θουκυδίδη. Δεν είναι για γέλια, μα για κλάματα! Είναι τα κιτς και τα τρας που γίνανε χρυσοί δίσκοι και πλατινένιοι! Μέχρι και η ελληνίδα Μπιγιονσέ πήρε κατά δήλωσή της διαδικτυακό χρυσό δίσκο. ΄Αντε ευχόμαστε και διαπλανητικό!
΄Ο,τι πιο «κουλό» και πιο «πιασάρικο», ό,τι περισσότερο ξενίζει και ερεθίζει τ’ αφτιά γίνεται στίχος, μετά τραγούδι και μετά επιτυχία, αρκεί να κάνει ρίμα ή παρήχηση και να ταιριάζει «φούστα – μπλούζα», με σεξουαλικά βεβαίως υπονοούμενα, με μπόλικο κούνημα για λίγο μάτι, αλλά και με ηθικό δίδαγμα… όπως και αυτό, το εμβατήριο των νέων ηθικών αξιών… Στόχος είναι τα λεφτά έτσι μου είπε η μαμά, έτσι μου είπε κι ο μπαμπάς Που θα πάς χωρίς αυτά; …Δεν αγάπησε κανείς τους φτωχούς τους συγγενείς…
«Κύριε Αρχισυντάκτα, εσύ δε λες ότι είμαι άφθαστος στα πρωτοσέλιδα χτυπήματα και στα μότο; Λοιπόν, φεύγω, αποχωρώ μιας και δεν αντέχω άλλο. Θα γίνω διάσημος κι επιτυχημένος στιχουργός… Γειά και χαρά σας! ΄Εχω μια πονεμένη ιστορία… ένα love story εποχής… Η καψούρα για μια… χαμούρα. 86
Στίχοι για κλάματα
“Η αρτίστα από την αλλοδαπή και το παιδί για τα Καπή…” Δεν είναι βέβαια για Eurovision, μα χιτάκι για κάνα μήνα πάει γάντι… Ψάχνω ένα μελωδό… πάρε τους στίχοι και δώσε το ρυθμό… Δώστε βάση...
Ξανθιά μου γόησσα / με σένανε εκόλλησα Μ’ έχουν όλοι περί πολλού / μα εγώ είμαι για αλλού Μπορεί να ’σαι αλλοδαπή / κι εγώ όπου να ’ναι στα ΚΑΠΗ ΄Ασε πια την μπάρα / κάνε και καμιά γαργάρα Δεν είσαι συ για πίστα / είσαι της καρδιάς μου η αρτίστα
Καψούούούρα, καψούούούρα, ούρα, ούρα, ούρα Φαγούούούρα, φαγούούούρα, ούρα,ούρα, ούρα (το ρεφρέν) ΄Ελα στο τραπέζι μου κούκλα μου ξανθιά / το κορμάκι σου είναι αλφαδιά / Το στριγκάκι σου το μαύρο / μ’ έχει κάνει ταύρο και το ξανθό σου το εξτένσιον / μ’ έχει φέρει στο ελέησον
Μην κοιτάζεις πια τους άλλους / το αίμα έφτασε στους κάλους. Δεν αντέχω άλλο πια / είμαι συνέχεια στα καρφιά. Μη μου τους κύκλους τάρατε / όλοι με φωνάζουν τάρανδε Ξέρω βγαίνεις για αμάκα / κι όλοι με φωνάζουνε μακάκα Καψούούούρα, καψούούούρα, ούρα,ούρα, ούρα Φαγούούούρα, φαγούούούρα ούρα,ούρα, ούρα (το ρεφρέν).
87
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
19
2008 / ΠΥΡΕΤΟΣ ΓΕΥΣΕΩΝ ΣΤΑ ΠΡΩΙΝΑΔΙΚΑ
Γκουρμέ... πρωινός τηλεοπτικός πολιτισμός
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΗΜΕΡΑ μιας χειμερινής αδιαθεσίας συνέπεσε να είναι η πρώτη εργάσιμη μέρα της εβδομάδας. Ο πυρετός είχε καθοδικές τάσεις, αντίθετα με το ασταμάτητο ζάπινγκ, που ήταν στο φόρτε του. Τι άλλο να κάνεις, μόνος στο σπίτι πρωινιάτικα; 88
Πυρετός γεύσεων στα πρωινάδικα
Χρόνια είχα να ασχοληθώ με αυτό σπορ, ιδιαίτερα τα εργάσιμα πρωινά… από τότε που ήμουν άνεργος και με Δελτίο. Τις αθλητικές εφημερίδες τις διάβασα πρωί -πρωί, όπως και όλες τις πρωινές και απογευματινές εφημερίδες μέσω διαδικτύου. Με τα σοβαρά πολιτικοοικονομικά θέματα θα ασχοληθούν στα δελτία των 8.00. Και τι έμεινε; Πρωινάδικα, για να περάσει η ώρα… Πάντως, πως τα καταφέρνουν και έχουν την ίδια θεματολογία, την ίδια ακριβώς στιγμή που παίζει και δίπλα και παραδίπλα το ίδιο, δεν μπόρεσα να καταλάβω. Πώς λειτουργεί ο ανταγωνισμός εδώ; Τους αρκεί η σύγκριση με τη μέθοδο του ζάπινγκ; ΄Ολοι ξεκίνησαν παρέα με τους καλεσμένους τους και με μια έκδηλη αγωνία στα πρόσωπά τους, προβληματισμένοι όχι για τις επιπτώσεις της ύφεσης, αλλά με το τι θα μας φέρει η νέα σελήνη… Ο προβληματισμός που μου μετέφεραν κι εμένα, επειδή ο ουρανός δείχνει αλλαγές στο δεύτερο δεκαήμερο του μήνα, δεν ήταν ικανός να με κάνει να αποφασίσω επιτέλους για δίαιτα, μιας και η νέα σελήνη προδιαθέτει για δίαιτες και για νέες αρχές… όπως λέει η ξανθιά και επιβεβαιώνει το πάνελ ομόφωνα, κουνώντας απλά το κεφάλι. Φαντάσου πόσες τέτοιες σελήνες βλέπει η ξανθιά τις Δευτέρες, κάθε τότε που ξεκινάει τη δίαιτα και τη σταματάει τις Τρίτες στα σουαρέ… Αυτόματα, τα δάκτυλά μου έπαιξαν το ρόλο τους στο τηλεκοντρόλ! Τάιμ άουτ για την αντιβίωση. Στο επόμενο κλικ βρήκα τα πρωινάδικα όλα τσικνισμένα στην κουζίνα. Εδώ το ρεπερτόριο μεταξύ τους διέφερε. Ξεκινήσαμε με βιολογικές νοστιμιές και περάσαμε μέσω ζάπινγκ σε παλατιανούς κεφτέδες με αρνίσιο κρέας, αλλά και σε λάϊτ γεμιστά!!! Μάλιστα… λάιτ αποκαλούν τα γεμιστά με το βρασμένο ρύζι… που δεν παχαίνουν. Τι μαθαίνει κανείς βλέποντας πρωινάδικα! Κι εγώ που νόμιζα ότι το ρύζι βράζονταν μαζί με τα γεμιστά. Γι’ αυτό μου πέφτουν βαριά οι πέντε πιπεριές και τα δυο κιλά πατάτες συν τις βούτες… μαζί με το Περιέ; 89
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Είπα ν’ αφήσω τα λαδερά, γιατί παραδίπλα η οικοδέσποινα έδειχνε κοτόπουλο με χυλοπιτάκια σούπερ, όπως έγραφε στο σούπερ από κάτω, άσχετο αν η προσοχή έπεφτε στο πλούσιο μπούστο της όπως έσκυβε. Κι έσκυβε συνέχεια... Δείγμα πως τα νούμερα δεν πάνε καλά εδώ, ενώ παρακάτω, πραγματικά έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο, όταν με στόμφο ανήγγειλαν ότι η κατάλληλη διατροφή για να αποκτήσει μια οικογένεια αγόρι είναι η κρεατοφαγία, που περνάει στο DNA του άνδρα και ιδιαίτερα έξι βδομάδες πριν τη σύλληψη. Δηλαδή, η χορτοφαγία σε τι οδηγεί; Μερικά κανάλια πιο κάτω βρίσκω ένα ζευγάρι τορνευτές και καλογυμνασμένες γάμπες που… δοκίμαζε πατέ πέστροφα με μους φουά γκρα, φτιαγμένο μέσα σε τριάντα λεπτά. Φάστ φούντ στο σπίτι σας και δυστυχώς χωρίς τη δίμετρη με τις τορνευτές γάμπες... Ανεβασμένες γεύσεις, σκέτη απόλαυση, όσο και το μίνι της. Γυρνάω με τύψεις στο προηγούμενο κανάλι, όπου αφού τέλειωσαν το φαγητό, είπαν να κάνουν και ένα γλυκό, γι’ αυτούς που έχουν τα περιθώρια ή λίγη υπογλυκαιμία. 90
Πυρετός γεύσεων στα πρωινάδικα
΄Ετσι, τους πέτυχα να γεύονται με το δάκτυλο παγωτό σοκολάτα με μπισκότα, χειμωνιάτικα, παρέα με γνωστό τηλεοπτικό ιατρό! Το κοινότυπο στη μισή αυτή ώρα που περιδιάβηκα και τα πέντε πρωινάδικα ήταν η έκφραση όλων με τα υποκοριστικά της ηλιθιότητας, όπως η ντοματούλα, το αλατάκι, το καροτάκι, το μαχαιράκι, αλλά και οι εκφράσεις αβρότητας, με λίγη δόση από δηλητήριο, ανάλογα με τις προσωπικές σχέσεις και τα καλέσματα. Πόσα βουντού γίνονται σε κάθε εκπομπή και πόσο αλάτι ρίχνουν κάτω από τις θέσεις τους η μια στην άλλη; Αλλά άμα είναι και ξανθιά και ωραία η παρουσιάστρια, τι να σου κάνουν τα σκόρδα; Τρεχάλα στις ξεματιάστρες γιαγιάδες στο καμαρίνι... Εκεί ήτανε που γλάρωσα αλλά κάτι ξεκατινιάσματα με επανέφεραν στο θαυμαστό κόσμο της επικαιρότητας και του τηλεοπτικού πολιτισμού. Πόσες καινούριες λέξεις και πόσες νέες εξαντρίκ βρισιές έμαθα; ΄Ενας εθνικός σταρ τσακώνονταν με κάποια αοιδό για ένα αμάξι με δυο άλογα…΄Ηταν και σε δορυφορική σύνδεση από ΄Αλιμο μεριά, κουστουμαρισμένος και πλουμιστός ο έτσι στην άμμο, μεσ’ στο κύμα… Τσακώνονταν και με κάποιον από το πάνελ, τον οποίο απεκάλεσε απόλυτο αρσενικό, προλογίζοντας για μια έκδοση, η οποία είναι ακόμα… υπό έκδοση! Και για κερασάκι στην τούρτα τους απεκάλεσε νούμερα, επειδή ό, τι έκαναν το έκαναν τσάμπα!!! Και περιμένοντας να δω την αοιδό που του έταξε να τον δείρει, έμεινα εκεί και στις διαφημίσεις που έπεσαν σφήνα, αλλά και στο σκοτάδι, λόγω διακοπής ρεύματος. Με το που ξανάρθε το φως, ο πυρετός είχε πέσει και ο εθνικός σταρ ήταν φευγάτος, αφού στα κανάλια άρχιζαν τα μεσημεριανά, με άλλο επίπεδο, πιο πιασάρικο, αυτό της καταγραφής των προσωπικών προβλημάτων. Γύρισα πλευρό, υπολογίζοντας πότε θα πάρω γονική άδεια!
91
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
20
2009 / ΙΚΑ, ΙΚΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;
΄Ο, τι δηλώσεις ...είσαι!
“Μωρό μου σοοόρρυ, μα έχω βρει καλύτεροο αγοοόριι...” παίζει το τρανζιστοράκι με τη σπασμένη κεραία. «Καλημέρα σας…». Απάντηση καμιά. «Ε, ε συγγνώμη…». Αναπάντητη και η αντιφώνηση στις αναπάντητες κλήσεις! ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ. Ας το δούμε και από την οπτική του πραγματικότητα. 92
ΙΚΑ, ΙΚΑ είσαι εδώ;
Πρωινό Δευτέρας, οχτώ το πρωί σε γκισέ του ΙΚΑ της περιοχής που διαμένω. Σε μία από τις τρεις διοικητικώς διασκορπισμένες υπηρεσίες του, που σημειωτέον, απέχουν μεταξύ τους πέντε στάσεις και δύο πεζόδρομους. Η υπέρβαρη θηριώδης κυρία με τις αναπάντητες κλήσεις μου τυγχάνει να είναι η αρμόδια υπάλληλος ελέγχου και διαδικασιών, όπως λέει και η ταμπέλα που κρέμεται από πάνω από τον γκισέ. Δηλαδή, βρίσκομαι μπροστά από τον κατάλληλο άνθρωπο. Πόσο όμως, είναι κατάλληλη κι εκείνη που βρίσκεται σφηνωμένη κυριολεκτικά στο μικρό γραφειάκι της και πίσω από τα κάγκελα που την προστατεύουν από το αρπακτικό πλήθος των συναλλασσομένων; Μασουλώντας πρωί-πρωί τα κρακεράκια της, χωρίς αναπνοή, πώς να σε καλημερίσει; ΄Ασχετο βέβαια, αν έχεις πάρει άδεια για να διεκπεραιώσεις την υπόθεσή σου και άσχετο πόσα σούρτα φέρτα από τον ΄Αννα στον Καϊάφα έχεις φέρει. Ακόμη πιο άσχετο εάν είχες από λάθος επισκεφθεί το άλλο παράρτημα και περίμενες σαράντα λεπτά στην ουρά μόνο για να καταθέσεις άδικα κάποια χαρτιά. Ούτε καν για να πληρωθείς! Η ουρά των ξενυχτισμένων περήφανων γηρατιών για ένα νούμερο ωχριά σε μέγεθος και παλμό συγκριτικά με αυτής των αλλοεθνών! Ανάμεικτα και τα συναισθήματά μου, όπως και η διάχυτη σκορδίλα με την πλούσια “Egoist” μου. Και εγώ εκεί… να θέλω να υποβάλω τα χαρτιά της γυναίκας μου, ύστερα από μια επέμβασή της. Απτόητος να μετράω την ουρά και τα λεπτά… Σαράντα δύο λεπτά αργότερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αγγίξω τον γκισέ και ποδοπατημένος να υποβάλλω τα δέοντα. Μπροστά μου η νεαρά εκκολαπτόμενη δημόσιος λειτουργός με τη ναζιάρικη φωνούλα της να με καλημερίζει, καθώς τα καφετιά βαμμένα νύχια της όλο νάζι απομάκρυναν μια τούφα πλήρους ψαλίδας από το πρόσωπό της. «Αχ… μισό λεπτό να ρωτήσω την προϊσταμένη, γιατί είμαι καινούρια» απαντάει με το που είδε πέντε χαρτιά μαζί! 93
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Με κάθε ιεραρχική μεγαλοπρέπεια και με αργόσυρτο δημoσιοϋπαλληλικό βήμα κατευθύνθηκε στην κυρία προϊσταμένη. Η κυρία προϊσταμένη, μία συμπαθητική κυριούλα για να λέει παραμύθια στα εγγονάκια της, κολλημένη στη ζεστασιά που έβγαζε η φορητή σόμπα κάτω από το μεγαλοπρεπές “Sato” γραφείο της εμφανίζεται επάνω στην τροχήλατη δερμάτινη καρέκλα της και χωρίς να κάνει τον κόπο να σηκωθεί από το θρόνο της, μηδέ να με κοιτάξει αποφαίνεται με ύφος χιλίων καρδιναλίων: «Στο άλλο κτίριο, γραφείο 3 στο ισόγειο και όχι εδώ!»… Αποσβολωμένος κοιτάζω την κάμερα του εσωτερικού κυκλώματος να ζουμάρει επάνω μου και αφήνοντας κατά μέρους τις ανάλογες γκριμάτσες που συνοδεύουν θυμό και όχι μόνο, κάνω μεταβολή… Αλλά να πάω πού; Η τσάντα μου είχε μπλέξει με την κοτσίδα της Μιρέλλας από πίσω μου και με το σάλι της γιαγιάς που από δίπλα προσπαθούσε να περάσει πρώτη…
Εδώ είμαστε, λοιπόν…στο τώρα. Στο έτερο κτίριο του ΙΚΑ με την υπάλληλο - ογκόλιθο να μασουλάει μέσα από τα κάγκελα και εμένα απ' έξω να περιμένω να μου δώσει σημασία. ΄Ισως θα έπρεπε αντί για τα χαρτιά να υπέβαλλα καμιά μπανάνα και ξεφλουδισμένη παρακαλώ, γιατί που να βρει χρόνο να την ξεφλουδίσει. ΄Ηταν πολύ απασχολημένη.
Το γραφείο μισοφωτισμένο, οι τοίχοι καλυμμένοι με κιτρινισμένες αφίσες με θέμα την Κέρκυρα και την Κεφαλονιά, ανάμεικτες με την αναγγελία για το συμπόσιο πρόληψης της οστεοπόρωσης του περασμένου Σεπτέμβρη και της προηγούμενης αιμοδοσίας, οι οποίες δεν αποκαθηλώθηκαν. Το ραδιοφωνάκι με τη σπασμένη κεραία του στο “Ντέρτι” και παρ' ολίγο στο μάτι της… Κι αυτό, γυρμένο επάνω σε δέκα φακέλους με τα κορδονάκια τους. Το κήτος κατάπιε επιτέλους -όχι τη γλώσσα του- και βαριεστημένα γύρισε προς το μέρος μου. «Τσαγκαροδευτέρα βλέπετε…» και με όλη της την άνεση σηκώνεται να παραλάβει τα χαρτιά. 94
ΙΚΑ, ΙΚΑ είσαι εδώ;
Τι ήταν να απλώσει τις ροδαλές και λαδωμένες χοντρές παλάμες της πάνω στα καθαρά και πρωτοκολλημένα χαρτιά μου; Ποιά η εγκυρότητα και το κύρος της στρογγυλής σφραγίδας με το εθνόσημο πλέον; Μισοδιαβάζοντας το πρώτο έγγραφο ξεφώνισε από το μισομπουκωμένο στόμα της: «Γιατί κάνατε μμ… την επέμβαση μμ… σε ιδιωτική κλινική;» Πήγε να μου ξεφύγει κάτι σαν… «Αχ, συγγνώμη που δεν σας ρώτησα», αλλά πoύ να απαντήσω και σε τι; ΄Οτι για να βρει η σύζυγός μου στο προκαθορισμένο ραντεβού τον γυναικολόγο πέρασαν δεκαεφτά μέρες και δύο στάσεις εργασίας; ΄Οτι για να της γράψει τις αναγκαίες εξετάσεις έπρεπε να πάει μετά είκοσι μέρες σε δύο διαφορετικά υποκαταστήματα για μια και μοναδική εξέταση; Και να σου απαντήσουν σε τι; ΄Οτι χάθηκαν οι αιματολογικές εξετάσεις και έπρεπε να ξεκινήσεις από την αρχή; «Τέλος πάντων, πήγαινε στον τρίτο, στη γυναικολόγο να υπογράψει τα χαρτιά και μετά εδώ...» Η προστακτική που σκοτώνει! Ο δημοσιοϋπαλληλικός ενικός σε όλο του το μεγαλείο! Κύρος και εξουσία πίσω από τον γκισέ! Μόλις που σήκωσε το δείκτη της προστακτικά ως άλλος μαρμαρωμένος Κολοκοτρώνης μπρος από την Παλιά Βουλή, έμεινα κι εγώ μαρμαρωμένος από την μπόχα της αξύριστης μασχάλης της! Ο τελευταίος που της αντιμίλησε, μάλλον ακόμα μαζεύει υπογραφές και κολλάει χαρτόσημα… Με μια ανάσα ανέβηκα στον τρίτο. Γυναικολόγος από δω, γυναικολόγος από κει, η Κοκκινοσκουφίτσα θα βρισκόταν πιο εύκολα! Μετά δύο γεμάτα τέταρτα αναμονής και αφού το ιατρείο της που έψαχνα ήταν άδειο και σκοτεινό, ενημερωμένος από μια καθαρίστρια τελικά τη βρήκα στη Διαχείριση, στον πρώτο όροφο, ανάμεσα σε μια ομήγυρη νοσηλευτριών και λοιπών λευκοντυμένων κυριών, πίσω από ένα ντουμάνι καπνό... «Σας παρακαλώ, θα ήθελα να μου υπογράψετε κάτι χαρτιά για την άδεια της γυναίκας μου που έκανε επέμβαση γυναικολογικής μορφής 95
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
σε ιδιωτικό νοσοκομείο…» πρόλαβα να τα ψελλίσω όλα μαζί για να μη με ξαναρωτήσουν. «Πάω στο ιατρείο σας... » τόλμησα να πω... Επιστρέφοντας στον τρίτο και προσπερνώντας τα ραντεβού της που μάταια την περίμεναν, ανοίγω την πόρτα να μπω για να την περιμένω στο ιατρείο της αισθανόμενος εφτά ζευγάρια μάτια να με περνούν για τον νέο γυναικολόγο… Μέσα στο κρύο σαν κελί ιατρείο της και φάτσα στον τοίχο, μεγαλοπρεπής η αφίσα για την αντικαπνιστική εκστρατεία κρέμονταν κολλημένη στραβά με τσιρότα, μάλλον για το μάτι! Η ώρα σαράντα λεπτά μετά τις δέκα και είκοσι λεπτά προτού εκπνεύσει η άδεια που μου χορηγήθηκε από την υπηρεσία μου.
Μόλις που πέρασαν πέντε λεπτά και να σου η κυρία γιατρός βαριεστημένα κάθεται στο γραφείο της και εγώ όρθιος, όπως σε τιμωρία, την παρακολουθώ να βάζει υπογραφές. «Γιατί πήγατε σε ιδιωτικό νοσοκομείο;» Και πριν ολοκληρώσει ξαναρωτάει: «Η γυναίκα σας που είναι; Τι δουλειά κάνει για την άδεια και εσείς τι επαγγέλλεστε;» ΄Ορθιος ακόμα είπα να απαγγείλω το ποίημά μου: «Συγγνώμη, δεν ήξερα το πρωτόκολλο που ακολουθείτε, ότι έπρεπε εκτός από την κυρία στο ισόγειο να ειδοποιήσω και εσάς πότε και πού θα κάνει επέμβαση η γυναίκα μου...» μαζί με ένα αϊ σιχτίρ αλλά της "βγήκα" με κόκκινο… «Δημοσιογράφος είμαι… σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή και καλύπτω το ρεπορτάζ σε θέματα Υπουργείου Υγείας και της καθημερινότητας, ξέρετε…» Για πότε μου προσέφερε κάθισμα, για πότε διαγράφηκαν με μιας όλες οι ανούσιες ερωτήσεις της μ’ ένα αόρατο μπλάνκο και για πότε με συνόδευσε στο ισόγειο δεν το κατάλαβα. Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν έντεκα και ακόμα μου έμενε ο Μινώταυρος του ισογείου… Δεν βαριέσαι… τελειώνουμε, χαμογέλασα. Μόλις φθάνω μπροστά της, εκείνη με ένα μελιστάλαχτο και νυσταλέο αλά Γκάρφιλντ βλέμμα και με όση γλυκύτητα της απέμεινε από τα αλμυρά κρακεράκια της με ενημερώνει παρακάμπτοντας 96
ΙΚΑ, ΙΚΑ είσαι εδώ;
κάποιον κοινό θνητό, ότι μετά δυο μέρες -δηλαδή μετά την απεργία- θα έπρεπε να περάσει η σύζυγός μου από επιτροπή για να της δικαιολογήσουν δεκαπέντε μέρες άδεια και για να προωθηθούν τα εξοδολόγια, που χατιρικά θα ήταν έτοιμα σε ενάμιση μήνα. Στο εύλογο ερώτημά μου πως θα πέρναγε η γυναίκα μου επιτροπή αφού είναι ακόμα με ράμματα, η απάντησή της και όχι η μπόχα της με άφησε στήλη άλατος… «Μα δεν πειράζει. Ελάτε εσείς… ξέρετε… με ενημέρωσε η προϊσταμένη από τον τρίτο». Ταπί και ψύχραιμος εγώ, και ως άλλος Λώτ κάνω να φύγω μα κοντοστέκομαι. «΄Ασε να το συνεχίσω λίγο», λέω φωναχτά στον κακό μου εαυτούλη… «Θα έχει πολύ πλάκα. ΄Εχασα που έχασα τρεις ώρες να υποβάλλω τέσσερα χαρτιά για να πάρουμε το 1/10 σε ενάμιση μήνα, ας το διασκεδάσουμε λιγάκι…» Πριν ευχαριστήσω, σηκώνω το κινητό μου και πληκτρολογώντας τυχαία απαγγέλλω διθυραμβικά: «Γιάννη, άσε μη στείλεις το συνεργείο. Εδώ στο υποκατάστημα όλα βαίνουν καλώς. Το ρεπορτάζ έκλεισε… έρχομαι γραφείο…».
Η σκηνή θύμιζε συναγερμό σε υποβρύχιο… Δύο γιατροί, ένας συνδικαλιστής και δύο νοσηλεύτριες έτρεξαν να με ξεπροβοδήσουν… Μέχρι και ο Μινώταυρος με το γραφείο σφηνωμένο επάνω της με κυνήγαγε στο κεφαλόσκαλο για ένα αυτόγραφο… «Θα πείτε και για μας; Σε ποιά εκπομπή καλέ;» Ανέβηκα στη μηχανή και μέσα από το κράνος γέλαγα δυνατά. Στο πρώτο φανάρι σοβαρεύτηκα κάπως, αφού συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να περάσω μετά δυο μέρες από την επιτροπή… Τι θα έλεγα; Οι κόρνες για να ξεκινήσω έβαλαν τον κακό μου εαυτό να ανάψει το λαμπάκι της τρομερής ιδέας: «Μην κωλώνεις ρε… Θα ’σαι κουλ στην επιτροπή και στο πρώτο στραβοπάτημα θα καλέσεις στο κινητό και καλά τη Ζούγκλα…» ΄Ασε που μπορεί να σου φέρουν την απάντηση οι ίδιοι στο σπίτι σου και αυθημερόν παρακαλώ! 97
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
21
2009 / ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Μια βραδιά προσφοράς
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ και αφόρητες πιέσεις του διευθυντή μου, ενέδωσα εντέλει να παρευρεθώ σε γεύμα που θα διοργάνωνε η φιλανθρωπική Οργάνωση, της οποίας είναι μέλος ο ίδιος και η σύζυγός του. Ας όψεται η εξεταστική της Νατάσας, η αδιαθεσία της Τζοάννας, η βαρεμάρα της Ελένης, αλλά προπάντων οι στόχοι παραμονής μου και ανέλιξης στην εταιρεία. «Πρέπει να γνωρίσεις από κοντά τον εθελοντισμό και τη δύναμη της προσφοράς… Ξέρεις με τα έσοδα τι έργο κάνουμε; ΄Εχεις διερωτηθεί ποτέ πόσο χρήσιμος μπορεί να φανείς;» 98
Προσφορά και αποκατάσταση
Με αυτά τα σοβαρά επιχειρήματα άρχιζε η μέρα μου στην εταιρεία από τον αξιότιμο διευθυντή μου. Το μεσημέρι μεταξύ άλλων οδηγιών έπεφτε το σύνθημα: «΄Ελα και θα γνωρίσεις αξιόλογους ανθρώπους» και μεταξύ υπογραφών κατάληγε στο παρασύνθημα: «Εκεί θα γνωρίσεις σύντροφο με σίγουρο μέλλον...» μαζί με ένα συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού του. Καμάρωνε μάλλον, για τις όποιες αποφάσεις του; ΄Ετσι, με βρήκε το βράδυ της Παρασκευής γαμπρό στην τρίχα, να συναντάω τον διευθυντή μου και τη γυναίκα του. Ποιά γυναίκα; ΄Ενα λαμέ ντολμαδάκι με ποδαράκια, τυλιγμένο σε μια βιζόν, δώρο μάλλον από το πριμ παραγωγικότητας του συζύγου, δηλαδή από τα χαμένα βράδια μου στον υπολογιστή για συμφωνίες και αντιλογισμούς! ΄Ανευ υπερωριών αλλά μετά πολλών επαίνων! Μετά μια ώρα, με βρίσκω περικυκλωμένο από δέκα στολισμένους υπερήλικες, θείες και γιαγιάδες, σε μια γιγάντια ροτόντα ενός πολυτελούς πιάνο ρέστοραν στα βόρεια προάστια. «Ωραία… η παρουσία μου κατεβάζει κατά πολύ το μέσο όρο ηλικίας όλης της ροτόντας συγκριτικά με τις άλλες» θριαμβολόγησα! Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, η πρώτη σε χαμηλή πτήση ματιά μου συνάντησε όλων των ειδών τα χρυσαφένια μανικετόκουμπα, μπλεγμένα με πέντε ζευγάρια κατακόκκινα μακριά πρόσθετα νύχια αλλά και με τα απαραίτητα μπριγιάν τους, βεβαίως, βεβαίως. Με τη δεύτερη πιο θαρραλέα ματιά μου, στο ύψος της ωμοπλάτης πλέον, αντίκρισα όλες τις αποχρώσεις του ξανθού έως πλατινέ στις νεανίζουσες θείτσες, αλλά και μιαν απέραντη γυαλάδα πανταχόθεν, ένεκα… τριχόπτωσης των καβαλιέρων τους. Οι κολλαριστοί γιακάδες άνευ μπανέλας και τα ασημένια κομπολόγια ήταν το σήμα κατατεθέν τους, καθότι ήταν όλοι άκαπνοι, αντίθετα με τις κυρίες τους! «Φαίνεται ότι η σύντροφος με το σίγουρο μέλλον μου δεν ήρθε, αφού ήταν με την νταντά στο σπίτι…» αποφάνθηκα και αποφάσισα να αφοσιωθώ στα έντυπα που υπήρχαν στο τραπέζι. 99
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Διάλεξα τυχαία το αγγλόφωνο μαζί μ' ένα από τα ορντέβρ. Φυλλομετρώντας τις σελίδες του αισθάνθηκα μια ζάλη από τις τόσες και τόσες προσφορές χιλιάδων δολαρίων. ΄Αρπαξα το κινητό μου και προσπάθησα στα γρήγορα να κάνω πρόσθεση και αναγωγή... αλλά η οθόνη του φάνταζε μικρή μπροστά σε τόσες δωρεές! Μέχρι και στην αμερικάνικη ΄Ενωση Τυφλών Παικτών Γκολφ προσφέρθηκαν τόσα και τόσα δολάρια! Μετά το κρύο πιάτο και το δεύτερο ποτήρι κρασί, που το όνομά του για μένα ήταν σκέτος γλωσσοδέτης, είχα μάθει κιόλας για όλα τα βεβαιωθέντα εισοδήματα της παρέας αλλά και όλους τους τσιτωματάδες των βορείων προαστίων! Εκτός αυτού με ενημέρωσαν μεταξύ μπουκιάς και συχώριου, ότι η επόμενη συνάντηση θα ήταν και ημέρα εισδοχής νέων μελών…και ίσως η δική μου! «Μεγάλε, γι’ αυτό είσαι το επίκεντρο της ροτόντας…» σιγοψιθύρισα και με επιβράβευσα με το τελευταίο κομμάτι σολομού, προλαβαίνοντας στο τσακ το πιρούνι της θείας απέναντί μου, η οποία, παράλληλα, εβρυχάτο. «΄Αργησες μαντάμ…» Τα αντανακλαστικά της, ήταν πεσμένα, όπως και οι βλεφαρίδες της. «Τι στο καλό; Τόσα ευρώ κράτησε από το μισθό μου, μια βδομάδα εσώκλειστος θα ’μαι και θ' αφήσω το σολομό στη θείτσα με το βαλσαμωμένο ζώο στους ώμους της; Αυτό άραγε, είναι που λέγανε οι κύριοι μεταξύ τους, μπουκιά και συχώριο;» Οι δείκτες του ρολογιού μου κυλούσαν τόσο αργά όσο και τα σουξέ του Paul Anka. Οι κύριοι ασχολούνταν γενικά με τα μεγέθη της ζουμπουρλούδικης σερβιτόρας και οι κυρίες συνέκριναν τα “Βulgari” τους με τα faux της απέναντι ξανθιάς, αυτής με τη στενή σουέντ φούστα και το σκίσιμο. Φαντάσου να κάνει το λάθος κάποια και φορέσει τα εξ Αιγάλεω “Prada” και δεν έχει μαζί το “Fendi” τσαντικό της. Κατευθείαν στο απόσπασμα! Κι αν τύχει να είναι και μικρότερη και με επιμελώς ξεχασμένα τα δυο πρώτα κουμπιά… πρέπει να ξεχάσουν τις τρεις στρώσεις του μέϊκ απ, που απλόχερα έστρωναν και να δείξουν ανωτερότητα! 100
Προσφορά και αποκατάσταση
Αν μη τι άλλο, έμειναν στήλη άλατος όλη τη μέρα για να μη χαλάσει η κουπ και δεν μαγείρεψαν για να μην ιδρώσουν και πέσουν οι φέτες αγγουριού από τις σακούλες κάτω από τα μάτια τους! Και προσοχή, μην αρχίσετε με το… ξέρεις τι ήμουν εγώ, γιατί τα ψάρια τρώγονται φρέσκα! Αυτό όμως που τρώγεται πάντα κρύο είναι… η εκδίκηση! ΄Αλλωστε, το παλτό της ήταν από στοκατζίδικο και το γαλλικό στο νύχι, σκέτη αποτυχία… «Κωνσταντίνε, φέρε από το βεστιάριο τον “Τσέλιο” μου σε παρακαλώ. Κρυώνω...» Σιγά που κρύωνε... Ποιο κρύο; Κρύος ιδρώτας την έλουσε τη θεία με την ξανθιά απέναντι σταυροπόδι κι έτσι, επιδεικτικά, δείχνοντας ξινίλα και απαξίωση μόλις θα το φέρει ο σύζυγος, θα γυρίσει με τρόπο την παλτουδιά ανάποδα, για να φαίνεται η άσπρη ευδιάκριτη ετικέτα του και αμέσως θα σηκώσει το πηγούνι -αν σηκώνεται- και θα συνεχίσει το θάψιμο. Εντωμεταξύ, μετά το γκουρμέ πιάτο και το υπέροχο σουφλέ σοκολάτας, ευχαρίστησα για την πρόσκληση, επικαλούμενος το αυριανό πρωινό εγερτήριο και έφυγα χωρίς να κάνω την τύχη μου. ΄Αλλωστε είχε φτάσει η ώρα του ξεφαντώματος και η γιάνκα με το τουίστ εναλλάσσονταν δυναμικά... ΄Εφυγα κατά 60 ευρώ φτωχότερος, πρόσκληση συν το κρασί, περισσότερο γκουρμέ από ποτέ και με ήσυχη τη συνείδηση ότι προσέφερα… άσχετα αν δεν γνώρισα τη σύντροφο με το σίγουρο μέλλον. Βλέπετε, με γνώρισαν πρώτα οι όποιοι γονείς ή οι θείοι της. Στο ταξί πηγαίνοντας σπίτι, η ξεχωριστή χροιά του Κώστα Χατζή με επανέφερε στη μουντή πραγματικότητα… «Ωραίοι άνθρωποι αλλά, η μοναξιά τους τούς παγώνει…» Η ημέρα της δικής μου εισδοχής μπορεί να περιμένει. ΄Αλλωστε, ο εθελοντισμός μου ξεκίνησε για λίγο στους προσκόπους και η προσφορά μου φθάνει μέχρι το σούπερ μάρκετ του Σαββάτου και τη σκούπα της Κυριακής και όχι πιο πέρα από το εγώ μου… Στα -ήντα μου βλέπουμε... Τότε, ίσως και να ’χω αποκατασταθεί! 101
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
22
2010 / ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ... ΜΑΖΟΧΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Διακοπές στο Κουτσουμπιλιό
102
Αξέχαστες... μαζοχιστικές διακοπές
ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΗΔΗ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ ΜΑΣ και τις υποχρεώσεις μας, αφού βιώσαμε την καθιερωμένη καλοκαιρινή μας συνήθεια, έστω και για λιγότερες μέρες φέτος, να περάσουμε τις αξέχαστες, μαζοχιστικές διακοπές μας στο μέρος που αγαπάει όλη η οικογένεια, μαζί και κάποιοι του σογιού με τις ίδιες τάσεις μ’ εμάς. Και όπως πάντα ξεκινήσαμε με το αξίωμα ότι φέτος θα ήταν καλύτερα αλλά γυρνώντας, όπως πάντα, καταλήγουμε στο κάθε πέρσι και καλύτερα, όπως ακριβώς η τσέπη και η οικονομία μας! Λίγο το τζετ λαγκ του Αθηναίου μακριά από το καυσαέριο και την Ονούρ... δηλαδή, οι πρώτες μέρες προσαρμογής, λίγο οι περιορισμένες και ταχύρυθμες διακοπές, εξ αιτίας της ύφεσης και βάσει μνημονίου, αργήσαμε να καταλάβουμε πως ήμασταν κιόλας σε διακοπές, στις δικές μας ονειρεμένες και ξέγνοιαστες διακοπές... Και που ήρθε η ώρα και το καταλάβαμε, άλλαξε τίποτε από πέρσι ή από πρόπερσι, εκτός από τα παραπανίσια κιλά και τα επιπλέον κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων μας; Το θέρετρο του παραθερισμού μας παραμένει αναλλοίωτο, αφού δεν αλλάζει με τίποτε ούτε και με την ανάπτυξη που αναμένεται. Δεν χαμπαριάζει, μα αντίθετα μάς έλκει... για αυτό και βρισκόμαστε κάθε χρόνο εκεί, κάθε λίγο και λιγάκι εκεί... Σταθερά εκεί! ...Εκεί στην ωραία παραλία και την ηρεμία που αποπνέει, βγαλμένη από κάποιους περασμένους χρόνους, στο μεγαλείο της απόλυτης, με πολλά... λ λ λ, χαλάρωσης! ...Εκεί που η συνεχής σιέστα των ντόπιων καλά κρατεί και πάει να γίνει παράδοση ακόμα και στον καιρό της ύφεσης και που βασιλεύει αμέριμνη η σε χειμερία νάρκη ευρισκόμενη προσφορά υπηρεσιών! Για επένδυση; Παρακαλώ, μη βρίζετε... ...Εκεί που οι πεντακάθαρες παραλίες είναι για αστέρια, χωρίς αστέρια με τάγκα. Αν έχει πέσει στην παραλία και κάποια χαρτοπετσέτα από το τραπέζι ή λίγο αλουμινόχαρτο... σιγά τα πράγματα. Δεν είμαστε και στον Αστέρα! ...Εκεί που γυρνώντας από το ξενύχτι, καπαρώνεις με δυό – τρεις 103
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
πετσέτες τη θέση σου, κάτω από την ομπρέλα για το πρωινό σου μπάνιο! ...Εκεί που το φρέντο εσπρέσο το απολαμβάνεις στην ξεθωριασμένη από τον καιρό και τον ήλιο πετρόλ πλαστική καρέκλα, που λυγάει κιόλας από τα χρόνια και σε πείσμα μας δεν αποσύρεται, αλλά κι ούτε ανακυκλώνεται! ...Εκεί που δεν πάμε παραδίπλα, στις μοντέρνες καρέκλες, επειδή δεν κάνουν τον καφέ της αρεσκείας μας, αλλά είναι και πήχτρα! ...Εκεί που ηρωικές φυσιογνωμίες της εποχής της ντισκόμπαλας και δυναμικές νταρντάνες, με μούσκουλα, σε σερβίρουν! ...Eκεί, που παραγγέλνεις τον καφέ νωρίτερα από την όρεξη που αργότερα θα ’χεις να τον απολαύσεις και που το νερό έρχεται με το δελτίο... ΄Ασε που η καράφα θέλει τεμενάδες και τάματα. Το δε εμφιαλωμένο στοιχίζει όσο δυό μαζί, γιατί απλά στο... φέρνουν και ο καφές στοιχίζει το ίδιο με το ούζο και με το μεζέ παρέα. Ενώ, τα δύο ούζα πάνε πάντα παρέα με ένα μονάχα μεζέ και γι’ αυτό και παραγγέλνουμε ένα-ένα! ...Εκεί που παραγγέλνεις τυλιχτό γευστικό σουβλάκι και σέρνεις στο διάβα σου όλο το ζουμί! ...Εκεί που ο μοναδικός περιπτεράς έχει και κουδούνι για ώρες ακατάλληλες και ο ψωμάς περνάει το πρωί κορνάροντας την ίδια πάντα ώρα, όπως και ο ψαράς και ο αυτοκινούμενος μαναβάκος! ...Εκεί που ο Τύπος καθημερινά εξαρτάται από τις ορέξεις ενός γραφικού άρχοντα και που αξίζει καλύτερα να κάνεις δεκατρία χιλιόμετρα και άλλα τόσα να γυρίσεις από τον πολιτισμό του να διαλέγεις εσύ τι να πάρεις και πως θα το πάρεις κι όχι από τις επιθυμίες του! Ο Ζαμπούνης από την ανάποδη! Και να φανταστείς πριν πολλά χρόνια είχε και το μοναδικό τηλέφωνο, με το καψόνι να μπορέσεις να συνδυάσεις τα σβησμένα στο καντράν νούμερα... ...Εκεί που τα φάρμακα και οι αναλύσεις έρχονται door to door, όπως και η κομμώτρια για μιζαμπλί, αλλά και η μανικιουρίστα για ένα γαλλικό ...στα νύχια, ντε! Πού πάει το μυαλό σας; 104
Αξέχαστες... μαζοχιστικές διακοπές
...Εκεί που η πάλαι ποτέ γνωστή αοιδός δημοτικών, πλέον ψάλει σολάροντας. Το must των ΄Αγιων Ημερών! ...Εκεί που πρέπει να έχεις μαζί με το μαγιό, υπομονή και επιμονή για να φας, να πιεις καφέ ή να ξεδιψάσεις!
«Μαζευτήκατε όλη η παρέα, για να πάρω παραγγελία;» «Πιες το τώρα το νερό, γιατί μείναμε από παγάκια»... Οι ατάκες στο ίδιο all day café δίπλα στο κύμα, κάτω από τους σαράντα βαθμούς και τις ξεθωριασμένες αγέρωχες ομπρέλες! «Συγγνώμη, μα τελείωσε η ζύμη και έχουμε μόνο για ατομική πίτσα» αλλά και... «Ξέρετε, δεν έχουμε άλλα μαχαίρια, βολευτείτε μ’ ένα»... Δυο σε ένα... το ίδιο βράδυ... στην ίδια πιτσαρία! Ευτυχώς που άνοιξε και δεύτερη πιτσαρία, μεσοτοιχία που η πίτσα είναι στα ξύλα εδώ, μαζί με γαυράκι και σαρδέλες! Θα αντέξει το νέο, άραγε; «Τα υλικά τέλειωσαν και δεν έχουμε ούτε γλυκές, αλλά ούτε αλμυρές κρέπες. Θέλετε σάντουιτ ή τόστ;» Κι όμως ήμασταν στη μία και μοναδική κρεπερί. Αυτός ο πανέμορφος κατά τα άλλα θαλασσινός προορισμός διακοπών δεν θα αποκαλύψω που είναι και ούτε πως λέγεται, μονάχα μπορώ να αναφέρω τα φωνήεντά του... α, α, ι και α τονιζόμενο στη λήγουσα, παρακαλώ, επειδή εκεί παραθερίζω χρόνια και τον αγαπώ, παναθεμάτον, αυτόν και μαζί και τους γηγενείς του, άσχετα αν δεν μιλάνε και κάποιοι μεταξύ τους και ας είναι από τρειςτέσσερις οικογένειες όλοι! Δηλαδή, τον αγάπησα τόσο που έχω πάρει σπίτι εκεί, κοντά δέκα χρόνια τώρα, όσο κρατάνε και οι μαζοχικές μου αυτές τάσεις για ξεκούραση και επιστροφή στη φύση και τη χαλαρότητα. ΄Οσον αφορά για τα σύμφωνά του, ας παίξουμε κρεμάλα... Μονάχα άμα το βρείτε, όχι να μην το πείτε πουθενά, αλλά να μην πάτε κατά κει μεριά, γιατί θέλουμε την ησυχία και την ηρεμία μας, όπως και οι ξεθωριασμένες πετρόλ πλαστικές καρέκλες, που δεν επιδέχονται και άλλες επιπλέον ταλαιπώριες!!! Μακριά μας κι αγαπημένοι... 105
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
23
2010 / ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟ, ΚΑΘΕ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΙ GALA
Ο κόσμος αλλάζει, η θερμαντική όμως, μένει!
106
Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε στάδιο και Gala
ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΑΤΑΓΕ ΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ και ήδη αρχίζει να ξετυλίγεται... Στον πηγαιμό για τη δουλειά, ο δρόμος με φέρνει μπροστά από το Καλλιμάρμαρο, εκεί που οδηγώντας, η κεφαλή στρίβει αριστερά, έστω και κλεφτά… αποτίοντας φόρο τιμής σ’ αυτό το μεγαλείο και συνεχίζω μέσα στη στιγμιαία γαλήνη. Πιο κάτω, στο αντίκρισμα του γυμναστηρίου του ιστορικού Εθνικού Γ. Σ. και προσπερνώντας το, η κεφαλή… κατεβαίνει! Ο πρώτος χώρος άθλησης τόσων γενεών της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, το λογότυπο του ιστορικού συλλόγου με τα μεγαλύτερα ονόματα του κλασικού αθλητισμού και όχι μόνον, δεν είναι τόσο ευδιάκριτο όσο η «Αγροτέρα». Δεν το ψάχνω περισσότερο και κυρίως δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος, που, πως και γιατί… όσο νόμιμα και αν είναι όλα! Και τι με χαλάει; Μα φυσικά η σάλα, που τοποθετήθηκε στην κερκίδα, παράλληλα με τα κουλουάρ… Δεν ξέρω πως είναι μέσα, μα μ’ ενοχλεί και μου διαταράσσει τις νεανικές μου θύμησες, τις ανεξίτηλες πρώτες αθλητικές μου άσβηστες εικόνες. Μπορεί και κάποιων άλλων! Μπορεί να με τράβηξε το ποδόσφαιρο, μα εκεί στην καρβουνόσκονη φόρεσα τα πρώτα σπάικς σε μαθητικούς αγώνες και μάλιστα με επιτυχία. Εκεί, στο διακοσιοεικοσάρι στίβο του αντρώθηκαν και πάτησαν μορφές του κλασικού αθλητισμού, άνθρωποι των γραμμάτων, αλλά και σύγχρονοι πολιτικοί. Εκεί, ναι εκεί, στο στίβο ιδρώνουν από την άνοιξη και μετά σε δεξιώσεις, σερβιτόροι για να εξυπηρετήσουν, με τους προπονητές – σεφ να τους επιβλέπουν! Σεφ, πούρα και γόβες το βράδυ σε ένα ειδυλλιακό και μοναδικό τοπίο! Εκδηλώσεις, γαμήλια γλέντια με ροτόντες επάνω στο χορτάρι και με νωπή τη μυρωδιά της θερμαντικής αλοιφής… Λέτε να προσέρχονται με φόρμες και σακίδια για υγιεινή και προσεγμένη από αθλίατρους διατροφή αντί των γκουρμέ επώνυμων πιάτων; ΄Η μήπως πριν το γεύμα κάνουν ζέσταμα με διατατικές και μετά το φαγητό ρίχνουν και κανένα γύρο, έτσι για αποθεραπεία; Και οι αθλούμενοι; 107
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Ξέρουν άραγε, πως είναι να κάνεις προπόνηση, διατάσεις και ανοίγματα και να πλανάται στα κουλουάρ η μυρωδιά του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού, το καυτό τσίλι και η σως μαδέρα; Και μετά τον Εθνικό Γ.Σ τι έχει σειρά; Στις μπασκέτες του Φωκιανού, παραδίπλα, το πείραμα απέτυχε ευτυχώς πριν από πολλά χρόνια. ΄Αλλη πονεμένη εικόνα. Μπάρες και κάβες δίπλα στις μπασκέτες… Σφηνάκια στο ταϊμ άουτ και βολές με γόβες… ΄Ελεος! ΄Εμεινε ο Αρδηττός και το Καλλιμάρμαρο, που είναι ευάερα, ευήλια αλλά και φιλέτα! Και καλά, παραδίπλα στο Ζάππειο, μάλλον δεν διαταράσσεται η ισορροπία πνεύμονα πρασίνου και ψυχαγωγίας, γιατί έτσι το μάθαμε από πιτσιρικάδες, δεκαετίες πριν, αλλά και τότε ακόμα και στις κυριακάτικες βόλτες δεν μας πείραζαν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Στο Ζάππειο μια μέρα, περιπατούσα...Τώρα, παρκάρω... Ναί, γιατί είναι σίγουρο, άνετο και προσοδοφόρο πάρκινγκ με μπάρα και με πρόσκληση όλο γκλαμουριά!
Πιάνω τον εαυτό μου να παραπονιέται και ν’ αρνείται τα καινούρια ως μεσήλικας. Ο κόσμος αλλάζει κι εγώ κολλημένος στα παλιά; Δε νομίζω… Ακόμα φοράω αθλητικά και προπονούμαι, έστω και στα 5Χ5 και με μυρωδιά θερμαντικής και όχι Βολταρέν! ΄Ενα μονάχα δεν ξέρω, αν λάβω καμιά πρόσκληση για γαμήλια ή άλλη εκδήλωση εκεί, τι να φορέσω;
108
24
2010 / DISTANCE LEARNING ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ NBA
It’s all Greek to me* ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΚΟΣΜΟΥ τo 2010, βρεθήκαμε όμως επάξια στο δεύτερο σκαλοπάτι. Κι από εκεί ψηλά τους βλέπουμε όλους και μας βλέπουν, έτσι για να μπούμε στο μάτι τους! Μπορεί να καρδιοχτυπήσαμε στον τελικό μα τελικά αποζημιωθήκαμε. Και όλοι εμείς οι φίλαθλοι – τηλεθεατές γίναμε πλέον προπονητές μέσα σε 15 μέρες με ταχύρυθμα μαθήματα. Distance learning, εξ αποστάσεως μάθηση, σε επίπεδο ΝΒΑ! Και όχι στα ελληνικά, αλλά στα αμερικάνικα, τη γλώσσα του ΝΒΑ. Μάθαμε όλα τα συστήματα και όλες τις ορολογίες: Ζον πρές, τρανζίσιον γκέιμ, ινσάιντ γκέιμ, γουίκ σάιντ, πικ εν ρόλ, σπλίτ, ριβέρς, μπέιζ λάιν, ντιφένς, αλε ούπ και τόσα άλλα που δεν τα εμπέδωσα και προσπαθώντας να τα εκφέρω πολλές φορές όχι μόνο στραμπούληξα τη γλώσσα μου αλλά και τον αστράγαλό μου στην πρακτική... Ακόμα και αποφθεύγματα μάθαμε, όπως ντού ορ ντάι και τόσα άλλα!
* “΄Όλα μου φαίνονται Ελληνικά”... Ιδιωματισμός της αγγλικής για κάποιοιoν που μιλάει δυσνόητα ή πολύ βιαστικά. 109
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
΄Ολοι οι ειδικοί και εξ αντικειμένου προφέσορες, αλλά και όλοι οι ειδικοί απεσταλμένοι δημοσιογράφοι, απλοί καθηγητές μας, να ’ναι καλά! Και καλά… αυτοί που παίζουν μπάσκετ τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, αλλά όλοι οι άλλοι, οι φίλαθλοι και οι απλοί φιλέλληνες τηλεθεατές να καταλάβουν τι με όλες αυτές τις ορολογίες; Δεν έπρεπε να μας “περάσουν” ένα σεμινάριο πριν;
Αφού σκέφθηκα μήπως είναι προτιμότερο να στείλω το γιό μου σε ομάδα μπάσκετ αντί στο φροντιστήριο αγγλικών. Πoιό Lower και Proficiency; Καλύτερα το δίπλωμα προπονητή Γ΄ κατηγορίας και βλέπουμε… ΄Ετοιμη και στρωμένη δουλειά. Και αν όχι προπονητής, σπορτκάστερ. Τόσες ανταποκρίσεις, τόσες αναμεταδόσεις και πόσα κανάλια και έντυπα. ΄Ασε πόσες οι ομάδες στα τοπικά πρωταθλήματα ανδρών και γυναικών!
110
Distance learning σε επίπεδο ΝΒΑ
Αλλά και πάλι αν μιλάνε έτσι οι προπονητές... φαντάσου σε ποιούς θα απευθύνονται… ΜΒΑ και μάστερ στις ξένες γλώσσες πρέπει να ’χουν οι παίκτες. ΄Ασε τους φροντιστές και τους εφόρους… Με ένα λεξικό παραμάσχαλα και στο άλλο χέρι η πετσέτα και τα ψυκτικό! Τέτοιο επίπεδο! Αλλά εκείνο που ευχαριστήθηκα περισσότερο, όπως και όλοι οι ΄Ελληνες, αλλά και οι ανά το Αλ Τζαζίρα φιλέλληνες, είναι ότι νικήσαμε τους Αμερικάνους. Την ημέρα αυτή όλα άλλαξαν. Ξεχυθήκαμε στους δρόμους από τις δουλειές, ξεχάσαμε “αισθήματα”, υποχρεώσεις, δόσεις και ανασηκώθηκε το ανάστημά μας. Ψηλώσαμε κατά 10 πόντους ο καθένας. Τέτοια ήταν η έπαρσή μου που θα ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα και μάλιστα πρώτος σε πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Αλήθεια, που είναι όλες οι φιλειρηνικές οργανώσεις και ο φίλαθλος κόσμος να συμπορευθούν μαζί; Να πάμε από την Ομόνοια στην Πρεσβεία με πλακάτ, συνθήματα και με τα ΜΑΤ και τους αστυνομικούς μαζί μας, με σημαίες ελληνικές και αντιενμπιεϊκά συνθήματα! Για φαντάσου: «ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ» ΄Η ακόμα με πλακάτ που γράφουν: «NBA GO HOME» «ΥΑΝΝΑΚΙ GOD, U.S.A. IS YOURS» «NBA is GREEK» «VASILAKOPOULOS FOR PRESIDENT» «FΙΒΑ και ΝΑΤΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ» «FETA, RETSINA AND BASKET ARE GREEK» «ΕΛΛΑΣ – ΑΛ ΤΖΑΖΙΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ»… Προσκυνήστε μας τώρα και μετά… θα εξοπλιστούμε από σας! 111
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
25
2011 / ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙAΣ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λευτεριά στους κόρακες!
112
Διαμαρτυρίας και ασύλου το ανάγνωσμα!
«Αξιότιμε κύριε Πρύτανη,
Επικοινωνούμε με αυτό τον τρόπο μαζί σας για να κοινοποιήσουμε τα δίκαια αιτήματά μας, μιας και δεν έχουμε πια άλλο τρόπο να ακουστεί η φωνή μας. Είμαστε μια ομάδα 320 Ελλήνων επαρχιωτών, που προσκείμεθα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, νόμιμα μέλη και εγγεγραμμένοι στο σύνδεσμο φιλάθλων της, ομάδα την οποία υποστηρίζουμε και η οποία μόνιμα αδικείται, όπως άλλωστε όλες οι ομάδες που δεν ανήκουν στο άρμα του αιώνιου πρωταθλητή.
Απευθυνόμαστε σε σας και ζητούμε την άδειά σας να παραμείνουμε για δυο ημέρες εντός του πανεπιστημιακού ασύλου, χωρίς να διαταράξουμε την πανεπιστημιακή σας κοινότητα.
΄Αλλωστε, το πανεπιστημιακό άσυλο αποβλέπει και δίνει βήμα στην προστασία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, είναι δε το προπύργιο της ελεύθερης έκφρασης και της πολυφωνίας.
Σας ενημερώνουμε, ότι σύμφωνα με το πρόγραμμα, την ερχόμενη Δευτέρα και αφού επιβιβασθούμε σε τραίνο της γραμμής, νόμιμα και ειρηνικά, χωρίς πλακάτ και συνθήματα θα κατευθυνθούμε στο χώρο της πανεπιστημιακής σας κοινότητας, με τη συνοδεία πάντα της Ελληνικής Αστυνομίας.
Η ώρα άφιξης μας προσπαθούμε να συμπέσει με τα βραδινά δελτία ειδήσεων για να έχουμε πλήρη κάλυψη των δίκαιων αιτημάτων μας για ανεξαρτησία των διαιτητών, ισονομία και 50-50.
Φτάνει πια! ΄Όχι άλλοι πάτρονες, που κρατάνε τις τύχες των άλλων ομάδων στα χέρια τους, μαζί με τους διαιτητές και τα στραγάλια τους!
Σας γνωρίζουμε ότι η κατάληψη της αίθουσας, την οποία εσείς θα μας υποδείξετε θα είναι 48ωρη. Δεν θέλουμε να γίνουμε υπαίτιοι διακοπής των μαθημάτων ή όποιων άλλων πανεπιστημιακών δραστηριοτήτων. 113
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Δεν θέλουμε με την ενέργειά μας αυτή να καταφερθούμε εναντίον του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο και σεβόμαστε και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε. Δεν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα, ούτε είμαστε εγκάθετοι. Κύριε Πρύτανη, γνωρίζοντας την ευαισθησία σας για τα κοινωνικά ζητήματα, πιστέψτε μας, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για τα δίκαια αιτήματά μας να εισακουσθούν.
Μετά την πάροδο του 48ωρου αναμένουμε προτάσεις για πιθανή μετεγκατάστασή μας και για το λόγο αυτό δεν επιθυμούμε κάποιο απόμακρο νεοκλασικό της Αθήνας, αλλά το Καραϊσκάκη ή το ΌΑΚΑ.
Δεν ξέρουμε αν καταφέραμε να σας πείσουμε και σας ζητούμε ταπεινά συγγνώμη για το φτωχό λεξιλόγιό μας, μα τα δίκαια αιτήματά μας είναι πλούσια ανεξαρτησίας και ελεύθερων ιδεών και δημοκρατίας. Δυστυχώς, δεν διαθέτουμε κάποια νομική υποστήριξη, ούτε καθοδηγητή.Το κίνημά μας δεν έχει ούτε καν αφίσες, άσχετα αν και θίγουμε ένα πάγιο και πανελλαδικό ζήτημα! Εμείς, το Φόρουμ Αλληλέγγυων Παραγκόπληκτων (ΦΑΠΑ), είναι το κίνημα των αγνών φιλάθλων και αναμένουμε κοντά μας όλους τους αλληλέγγυους, που θα συνδράμουν με την παρουσία τους και μόνο.
Δεν θέλουμε να γίνουμε φέουδο κανενός επίδοξου πρωταθλητή, ούτε προτεκτοράτο κανενός.
Δεν θέλουμε τις χορηγίες τους, ούτε παίκτες δανεικούς. Αγωνιζόμαστε για ίσες και δίκαιες διαιτησίες! «Αλληλέγγυοι όλης της Ελλάδας ενωθείτε». ΌΧΙ ΣΤΌ ΑΣΥΛΌ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΚΑΣ… Η παράγκα δεν θα περάσει! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΌΝ ΔΙΑΙΤΗΤΗ... Ν’ ανοίξει επιτέλους το κλειστό επάγγελμα του διαιτητή! ΦΟΡΟΥΜ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΏΝ ΠΑΡΑΓΚΟΠΛΗΚΤΏΝ (Φ.Α.ΠΑ) 114
115
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Αντί επιλόγου
“Mαμά… έχουμε σταθερό;”
Γίναμε πατεράδες και ξεχάσαμε τα δικά μας… Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και τους προσφέρουμε τα πάντα… Σιγουριά, επιμόρφωση, γνώσεις, επιτεύγματα, εξέλιξη... ΄Ολα, μαζί και καινοτομίες και ξεχνάμε να τους δώσουμε τη ζωή την ίδια. Μάλλον αδυνατούμε λόγω χρόνου! Πού να βρούμε χρόνο; Αλήθεια, θυμάστε καθόλου τα παιδικά μας χρόνια; Τότε που δεν είχαμε ούτε καν σταθερό… Τότε που πιτσιρικάδες καβαλάγαμε τα ποδήλατα των μεγάλων και εξαφανιζόμασταν; Παίζαμε γκαζάκια στο χωματόδρομο, δυό γειτονιές παραπέρα και κλωτσούσαμε πλαστικές μπάλες. Δεν είχαμε playmobil, Lego και ούτε subbuteo. Ούτε ήμασταν χαμένοι για τετράωρα στη lan Arena. Για μέσα είχαμε την κρεμάλα, το φιδάκι και τον γκρινιάρη. 116
Αντί επιλόγου
΄Εξω, στις αλάνες τα παιγνίδια μας ήταν μάλλον βίαια. Μαλώναμε σώμα με σώμα και όχι με τα τηλεχειριστήρια. Οι μεγαλύτεροι φτιάχνανε αυτοσχέδια αυτοκίνητα, δυο μαδέρια σταυρωτά, ένα μαξιλάρι με τέσσερα ρουλεμάν και τα ματωμένα γόνατά μας μαρτύραγαν το γεγονός ότι δεν είχαμε προβλέψει για τα φρένα, εκτός από τη δεξιά μας…σόλα! Τα παράσημα στα γόνατά μας…ήτανε το καμάρι μας. Παίζαμε μακριά γαϊδούρα, πετροπόλεμο, κτυπάγαμε και γελάγαμε. Ανοίγαμε τα κεφάλια μας και και δεν έτρεχε τίποτε…παρά μόνο αίμα στο τσιρότο… Πού να τρέξουμε στη μάνα μας! Το γυρίζαμε σε κλέφτες κι αστυνόμους και γινόμασταν ο φόβος και ο τρόμος των θυρωρών. Κτυπάγαμε τα κουδούνια και κρυβόμασταν… Φωνάζαμε «Βάγγο έσπασες» και εξαφανιζόμασταν… Στις οικογενειακές συγκεντρώσεις με τις μακρινές εξαδέλφες παίζαμε το γιατρό με τη νοσοκόμα… κι όταν ξεφεύγαμε της προσοχής έξω από το σπίτι, ψιλώναμε στις μύτες των ποδιών μας για ποδοσφαιράκι και μπιλιάρδο, αλλά μόνο από την τζαμαρία… Αργότερα, στο γυμνάσιο με καμιά κοπάνα… Γυρνάγαμε στις αλάνες και επιστρέφαμε σπίτι όταν σκοτείνιαζε, αφού πρώτα είχαμε διαβάσει, γιατί η βέργα του δάσκαλου έπεφτε βαριά κι άφηνε σημάδια… Σεβόμασταν το δάσκαλο κι ας φοράγαμε ποδιά με γιακαδάκια και αυτός πάλι... δεν φοβόταν τους γονείς μας ούτε και το Σύλλογο Κηδεμόνων… γιατί δεν υπήρχε! Μονάχα στέκονταν «κλαρίνο» όταν ερχόταν ο επιθεωρητής. Κι εμείς, το μόνο που φοβόμασταν ήταν το τετράδιο συνεργασίας, το ρουφιάνο που κουβαλάγαμε μαζί μας… Κανείς δεν μας έψαχνε και δεν είχαμε μαζί μας κινητό, ούτε καν σταθερό στο σπίτι, παρά στην ΄Εβγα της γειτονιάς. Δεν είχαμε Play Station, ούτε άλλες παιγνιδομηχανές ούτε τηλεόραση με 99 κανάλια με πιάτο να πιάνουμε όλον τον κόσμο και να γινόμαστε όλο και πιο μαλθακοί…συνέχεια μασουλώντας. Τρώγαμε γλυκά χωρίς συντηρητικά, ζάχαρη και λάδι στο ψωμί και χτυπητό αυγό την Κυριακή μετά την εκκλησία, που ντυνόμασταν παπαδάκια και κρύβαμε και καμιά μπάλα μέσα στο ιερό… 117
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Δοκιμάζαμε πρασόρυζο και όχι χάμπουργκερ. Πίναμε αναψυκτικά αλλά όχι light και δεν ήμασταν παχύσαρκοι… Το γάλα ήταν γάλα και το τυρί πραγματικό τυρί, όχι λευκό, τύπου φέτα. Μόνο το βούτυρο ήταν τύπου Κερκύρας που κι αν και κατάγομαι από εκεί, δεν κατάφερα ποτέ να μάθω την προέλευσή του… Πίναμε από το ίδιο μπουκάλι όλη η παρέα και κανείς μας δεν έπαθε ποτέ τίποτε… Αλήθεια, σήμερα πόσα «΄Εψιλον» φάγαμε, εμείς και τα παιδιά μας; Μεγαλώσαμε και μας φαίνονται μακρινά… ΄Αλλες δεκαετίες… Χάσμα γενεών λέγεται και εξέλιξη! Εξέλιξη, όμως προς τα πού; ΄Οτι τώρα, εμείς οι ίδιοι, δεν καταλαβαίνουμε τι εστί παιδί; Τα παιδιά να είναι κλεισμένα μέσα στους τέσσερις τοίχους. Αυτό το θεωρούμε σιγουριά κι επιτυχία. Χαμένα στα κινητά και τα mp3 τους, οι υπολογιστές να τους βάζουν σ’ άλλους κόσμους, άγνωστους σ’ αυτούς και οι κίνδυνοι να παραμονεύουν μέσα στο δωμάτιό τους… Κι εμείς απ’ έξω διαβάζοντας εφημερίδα και χαζεύοντας στην τι βι είμαστε ήσυχοι που είναι κλεισμένοι μέσα… ΄Αλλωστε, έξω ελλοχεύουν κίνδυνοι…προπαντός!!! “Μαμά… έ, Μαμά… Εδώ σ’ ένα site λέει ότι παλιά υπήρχαν μόνο σταθερά τηλέφωνα. Είχαμε κι εμείς σταθερό, μαμά;” Γιώργος Χρ. Χρυσοβιτσιάνος
118
119
Τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
120
EJOFYLLO XRYSOB.qxp 31/8/17 10:55 Page 2
γιώργος χ. χρυσοβιτσιάνος
Οι μύτες γίνανε ποντίκια, μα η τροφή για σκέψη έμενε η ίδια διάθεση. Ίδια πάντα και η σκωπτική καταγραφή. Στο επαγγελματικό μου διάβα ευτύχησα να συναντήσω έναν πραγματικό ιχνηλάτη του γραπτού λόγου, που με μαεστρία δημιουργικής γραφής έγινε φάρος αλλά και συνοδοιπόρος σε μακρόχρονο ταξίδι δημοσιευμάτων. Τα τρία w μού άνοιξαν έναν απέραντο κόσμο και ένα σημείο αναφοράς, μ’ ένα καθαρά προσωπικό ιντερνετικό σεντούκι με κείμενα, σκέψεις και σκωπτικό πνεύμα, κυρίως σε θέματα αποτύπωσης της επικαιρότητας. Τα εικοσιπέντε αυτά επιλεγμένα και με νόημα εύθυμα γραφήματα, είναι απάνθισμα από τα κατά καιρούς, προ Μνημονίων, επί χάρτου δημοσιεύματα και αποτελούν επίκαιρα σκωπτικά “κλικ” και εκτός από μειδίαμα, τροφή για σκέψη. Αυτό, εύχομαι! Καλή σας όρεξη... ξεφυλλίζοντάς τα!
τω καιρώ εκείνω, π.Μ. Για γέλια ή για κλάµατα;
γιώργος χ. χρυσοβιτσιάνος
Μεταξύ σπουδών, αθλητισμού, οικογένειας και εργασίας, μύτες ξυσμένες ένωναν προτάσεις και νοήματα σε αράδες, δίνοντας σάρκα και οστά σε έννοιες και σκέψεις, συντροφιά πάντα με σάτιρα.
τω καιρώ εκείνω, π.Μ.
Διαβιώνοντας επαγγελματικά μεταξύ αράδων και εικόνων, εν μέσω verso και recto κι από δίστηλα σε οχτάστηλα, δεν έπαψα να εκφράζομαι γραπτώς, επί παντός επιστητού.
25
ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ
ISBN: 978-960-98004-9-5
διαχρονικά εύθυµα γραφήµατα & άλλα µε νόηµα 1997-2011
Αθήνα 2017