17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Προγραμμα προβολών στο Θέατρο-Πολυχώρο Σφαγείο 24/4 - 26/4

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24/4 19.00 ON.OFF/14' 19.14 Ψ/67' 20.21 ΧΟΡΕΥΩ ΑΡΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ/17' 20.58 ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕΣ ΣΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ/14' 21.12 BURNING FROM THE INSIDE/64' 22.36 ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ/45' 23.21 ΝΑΝΑ/40'

ΣΑΒΒΑΤΟ 25/4

24/4 — 26/4 ΚΥΡΙΑΚΗ 26/4

19.00 NON OMNIS MORIAR/67' 19.00 LITTLE ISLAND/12' 20.07 ΔΙΩΝΗ/16' 19.12 DAN GEORGAKAS – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ 20.43 ΜΕ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ/40' ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ/53' 21.23 OPPRESSION/45' 20.25 ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ/42' 22.08 ΠΑΠΟΡΙΑΣ/28' 21.07 Ο ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΙΚΟΥ/43' 22.56 ΜΙΛΑΝΤ – Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΜΟΥ… /64' 22.10 ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΥΛΟ/116' Blog:kileko79.wordpress.com Facebook: groups/kileko/

e-mail: kileko79@gmail.com

On.Off. // Ομάδα Ντοκ. Animart 2014 - Νεφέλη Σπυλιωτάκου (μοντέρ) / 14΄ «Στο χωριό, στο Μονοδένδρι», έξι κάτοικοι του χωριού, καθώς και ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς, παρατηρώντας το φυσικό φως που αναβοσβήνει τις καλοκαιρινές νύχτες, μιλούν για τις αναμνήσεις τους, τον έρωτα, το θάνατο και την ελπίδα. Μέσα από τους νόμους της φύσης εξελίσσονται αλληγορικά οι ιστορίες των πρωταγωνιστών. Ιστορίες με παιδικά παιχνίδια, τραγούδια ή απλά μια απορία που πάντα παραμένει: «Μα από πού αυτό το φως;» Ψ / Psy // Καλλιόπη Λεγάκη /67΄ «Η τρέλα είναι η μη κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου... Η θλίψη και ο πόνος αντιμετωπίζονται από την κοινωνία ως ακρότητες... Όταν αρρώστησα, ένιωσα φόβο και ντροπή. Δεν ήθελα να κλείσουν τον γιο μου στο ψυχιατρείο... Ήθελα να μ’ αγαπήσουν και να με καταλάβουν.» Φράσεις από ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ψυχικό πόνο και τον εγκλεισμό. Εξομολογήσεις από πρόσωπα που δεν διστάζουν να μας μιλήσουν για τον δικό τους ξεχωριστό κόσμο. Τους συναντήσαμε στις καινούργιες δομές και δίκτυα, που δημιουργήθηκαν στο χώρο της ψυχικής υγείας τα τελευταία χρόνια, με στόχο να επανεντάξουν όλους αυτούς τους ανθρώπους στην κοινωνία, να τους μάθουν να διεκδικούν τις ζωές και τα όνειρα τους. Χορεύω άρα επικοινωνώ / Dancing to Connect // Μαρία Δαμκαλίδη, Λεωνίδας Κωνστανταράκος, Σταύρος Πετρόπουλος / 17΄ Μπορεί ο χορός να ενώσει; Η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση φέρνει το χορό στα σχολεία, με το «Dancing to Connect (Χορεύω άρα επικοινωνώ)», ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για εφήβους που δημιουργήθηκε από την Battery Dance Company της Νέας Υόρκης και έχει φιλοξενηθεί σε περισσότερες από 30 χώρες. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τη δημιουργική διαδικασία παρακολουθώντας τους μαθητές πέντε σχολείων της Αθήνας και πέντε σχολείων της Πάτρας, από τις πρόβες και τη γνωριμία με τους δασκάλους-χορευτές μέχρι την παράσταση στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης με τις χορογραφίες που δημιούργησαν οι ίδιοι οι έφηβοι μέσα από συλλογική δουλειά και αυτοσχεδιασμό. Ζωντανοί μες στο τσιμέντο / Alive in the Concrete // Γιώργος Γκουνέζος / 14΄ Γκράφιτι: μια μορφή τέχνης σε δημόσιο χώρο που έχει να κάνει με τον εγωισμό, την οργή, την εξερεύνηση και την οικειοποίηση του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Στόχος της είναι η υπενθύμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, άλλα και η επικοινωνία. Σκοπός αυτού του ντοκιμαντέρ είναι να αναδείξει το ρόλο της δημόσιας τέχνης στον αστικό ιστό και, μέσα από συνεντεύξεις και συλλογικές δράσεις, να παρουσιάσει την τέχνη του graffiti ως μια μορφή έκφρασης και αντίδρασης σε μια οικονομικά, ηθικά και πολιτικά εξαθλιωμένη πόλη.

Burning from the Inside // Τζιβάρα Μάρσια / 64΄ Ένα αντιφασιστικό ντοκιμαντέρ που διαδραματίζεται στο Βερολίνο και στην Αθήνα. Χρησιμοποιώντας ως άξονα την άνοδο της Χρυσής Αυγής, παρουσιάζει τον εκφασισμό και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας όπως την βιώνουν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, που αγωνίζονται από μακριά. Με αφετηρία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τον αντίκτυπό της σε Ελλάδα και Γερμανία, η ταινία αμφισβητεί τη λειτουργία των πολιτικών και κοινωνικών δομών, καθώς και τη λειτουργικότητα του καπιταλισμού και της δημοκρατίας. Αντιπαραθέτoντας τις εξελίξεις στην Ελλάδα με τον αντίκτυπό τους στη Γερμανία, δίνει παγκόσμια διάσταση στο πρόβλημα του ναζισμού, θέτει ερωτήματα για τη θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη, παρουσιάζει τη δύναμη του λαού όταν αυτός είναι ενωμένος και αναδεικνύει τους λόγους που έκαναν την Ελλάδα μια χώρα «φλεγόμενη εκ των έσω». Τα θηλυκά είναι εδώ / The Girls Are here // Ναταλία Κουτσούγερα / 45΄ Το εθνογραφικό αυτό φιλμ αποτυπώνει τους τρόπους με τους οποίους οι διεθνείς χιπ χοπ και street διαγωνιστικοί χοροί χρησιμοποιούνται από τις γυναίκες της συγκεκριμένης χορευτικής σκηνής στη σύγχρονη Αθήνα. Το φιλμ περιγράφει τις ζωές δυο νεαρών κοριτσιών που χορεύουν «popping», «waacking» και «house dance», μέσα από αναστοχαστικές αφηγήσεις και χορευτικές διαντιδράσεις. Η ταινία περιηγείται στις καθημερινές τους δραστηριότητες και διαδρομές (ταξίδια, διαγωνισμοί, show, διδασκαλίες), εστιάζοντας στις εκφάνσεις της θηλυκότητας και του φύλου σ’ έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως η χιπ χοπ κουλτούρα και αναδεικνύει το ρόλο των χορών αυτών στην ανάπτυξη του ομαδικού πνεύματος και της γυναικείας ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης. Νανά / Nana // Lara Kristen / 40΄ Το ντοκιμαντέρ Νανά είναι το πορτρέτο μιας εβδομηντάχρονης τρανς γυναίκας που ζει στη Θεσσαλονίκη. Ο συνδυασμός αφήγησης, παρατήρησης και προσωπικού της αρχειακού υλικού δίνει μια εικόνα του πολυτάραχου παρελθόντος της, αλλά και της δύσκολης καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην ελληνική πραγματικότητα.

Dan Georgakas – Επαναστάτης της Διασποράς / Dan Georgakas – A Diaspora Rebel // Κώστας Βάκκας / 53΄ Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου και ακτιβιστής της Αριστεράς Νταν Γεωργακάς, αυτοβιογραφείται μπροστά στην κάμερα. Μια εξομολόγηση-ποταμός, όπου αναφέρεται στις ελληνικές ρίζες του, στο πώς είναι να μεγαλώνεις στην αυτοκινητούπολη του Ντιτρόιτ, και στις σπουδές του· στις φυλετικές διακρίσεις, στον πόλεμο του Βιετνάμ και πώς αυτά τον επηρέασαν στην ακτιβιστική του δράση· στις σχέσεις του με την Αριστερά και το Μαρξισμό· στη δράση του ως επικεφαλής των Ελληνοαμερικανών που αγωνίζονταν κατά της χούντας. Αναφέρεται επίσης στα βιβλία του, στο πάθος του για τον κινηματογράφο και στο περιοδικό Cineaste. Μια άλλη άποψη για τους Έλληνες της Αμερικής.

Little Island // Άγγελος Ψωμόπουλος / 12΄ To Little Island περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου που επέλεξε να ζει για 40 περίπου χρόνια σ’ ένα μικρό νησί. Μέσα από τα χρόνια κατάφερε να διαμορφώσει τη ζωή του και να επιβιώνει παρά τις αντίξοες συνθήκες. Η ζωή του όμως αναστατώνεται από την επιμονή των δασικών αρχών να τον απομακρύνουν από εκεί. Εκείνος όμως δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει ποτέ το μικρό νησί. Προσκύνημα / Pilgrims // Μαριάννα Αστρακά - Γιώργος Φωτιάδης / 42΄ Η δύναμη της πίστης να ξεπερνά τα όρια του νου είναι το Προσκύνημα. Αποτυπώνει την έκφραση της πίστης μέσα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα στην ινδική χερσόνησο. Καταλήγει στο ύψιστο για τον ινδικό και θιβετανικό θρησκευτικό πολιτισμό, τον ιερό γύρο του βουνού Καϊλάς, στα υψίπεδα του Θιβέτ. Βιώνει με τους προσκυνητές την εκδήλωση της πίστης τους μέσα από τη θρησκευτική κατάνυξη, το χορό, τη μουσική, αλλά και μέσα από την υπέρβαση των σωματικών και νοητικών ορίων τους. Αντιλαμβάνεται το ρόλο του προσκυνήματος στη μεταμόρφωση του εγγενούς υπαρξιακού φόβου σε εμπιστοσύνη άνευ όρων. Ο νέος δρόμος του πλαστικού / The new Plastic Road // Άγγελος Τσαούσης - Μυρτώ Παπαδοπούλου / 43΄ Πρόκειται για μία ταινία που εξετάζει την σταδιακή οικονομική και κοινωνική αλλαγή στις απομακρυσμένες κοινότητες της ορεινής περιοχής των όρων Παμίρ στο νοτιοανατολικό Τατζικιστάν, στα σύνορα με τη Δυτική Κίνα και το βορειοανατολικό Αφγανιστάν. Τις ορεινές αυτές κοινότητες τις διαπερνάει ένας από τους παλιούς δρόμους του Μεταξιού. Εκατοντάδες χρόνια πριν, οι «Δρόμοι του Μεταξιού» επηρέαζαν και επέφεραν την ανάπτυξη και την αλλαγή στις τοπικές κοινότητες, επηρεάζοντας παράλληλα και την «παγκόσμια κοινότητα». Με παρόμοιο τρόπο και σήμερα, ο «δρόμος του Μεταξιού» επηρεάζει την παγκόσμια αγορά, τις κοινότητες της ορεινής περιοχής των Παμίρ και τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας τον Νταβλάτ (Τατζίκο έμπορο), μέσα πλέον από την βιομηχανική εξέλιξη και την ανάπτυξη του εμπορίου. Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο / No Asylum here // Μιχάλης Καφαντάρης / 116΄ Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας της δεκαετίας του ’80 (punk, post punk, new wave). Μέσα από συνεντεύξεις μελών των συγκροτημάτων του ’80 και ατόμων που εμπλέκονταν στις μουσικές-κοινωνικές εξελίξεις, αλλά και μέσω της ιστορίας μιας γυναίκας που ψάχνει να βρει το χαμένο οικογενειακό της παρελθόν, αποτυπώνεται το κυρίαρχο συναίσθημα μιας εποχής (που πέρασε αλλά μοιάζει να είναι ακόμα παρούσα) όσο και κάποιων ανθρώπων που «γεννήθηκαν για να χάσουν, όχι για να διαπραγματεύονται».

Non Omnis Moriar // Θεοδοσία Γραμματικού / 67΄ Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης. Mια απεργία που έμεινε στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Νοέμβρης 2011. Στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας οι μηχανές του εργοστασίου παγώνουν και η πύλη του εργοστασίου θα γίνει ο χώρος των συναντήσεων, των συζητήσεων, των εκδηλώσεων, των λογομαχιών. Εννιά μήνες εκεί, στους δρόμους της Αθήνας, της Ελευσίνας, στο Βόλο. Η απεργία ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα,έγινε γνωστή και αγκαλιάστηκε από χιλιάδες εργαζομένους του κόσμου. Οι σκηνές από την απεργία πλέκονται με την αφήγηση των χαλυβουργών, που μας αφηγούνται πώς βίωσαν την απεργία, και το voice over. Τι το ξεχωριστό είχε λοιπόν αυτή η απεργία; Διώνη / Dioni // Θάνος Ψυχογιός / 16΄ Ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για την παράδοση και τη σχέση μας με αυτή. Η Διώνη, ένα νέο γυναικείο πολυφωνικό φωνητικό σχήμα, προσπαθεί, ταυτόχρονα, να διατηρήσει τα πολυφωνικά ηπειρώτικα ακούσματα που απέκτησε βιωματικά και να δημιουργήσει έναν πιο σύγχρονο και προσωπικό τρόπο έκφρασης. Με αναμνήσεις και τραγούδια / Memories and Songs // Στέλα Παπαστεφάνου /40΄ Η παρουσίαση της χορωδίας της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης χρησιμοποιείται για την προσέγγιση της παράδοσης μιας μειονότητας πλέον της Θεσσαλονίκης, σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί το σημερινό της πρόσωπο. Ψάχνοντας την ιστορία μιας γλώσσας που σήμερα χρησιμοποιείται ελάχιστα και επιβιώνει κυρίως μέσα από τα τραγούδια, αυτά τα ίδια τραγούδια που κάποτε «γέμιζαν» τα σοκάκια της πόλης.

Oppression // Μυρτώ Συμεωνίδου, Νίκος Πανιεράκης / 45΄ Ο ανέκαθεν βαλλόμενος χώρος της δημοσιογραφίας έρχεται τώρα αντιμέτωπος με την οικονομική κρίση. Όσο αυτή βαθαίνει, οι παρεμβάσεις στο δημοσιογραφικό έργο αυξάνονται και οι δημοσιογράφοι καλούνται να επιλέξουν αν θα ακολουθήσουν μία κεντρική γραμμή ή αν θα τολμήσουν να τηρήσουν διαφορετική στάση. Αυτοί που τολμούν, ρισκάρουν όχι μόνο να απολυθούν ή να διωχθούν νομικά, αλλά διακινδυνεύουν ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα. Το Oppression παρουσιάζει μερικά μόνο από τα εκατοντάδες περιστατικά που δείχνουν ότι ένα από τα θύματα της κρίσης στην Ελλάδα είναι η ελευθεροτυπία. Παπόριας / Paporias // Στρατής Βογιατζής / 28΄ Oι καραβομαραγκοί τείνουν να εκλείψουν. Πολλοί παραδίδουν τα όπλα. Κάποιοι ακόμη μάχονται με νύχια και με δόντια, να κρατήσουν και να μεταδώσουν το πολύτιμο κληροδότημα. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Δημήτρης Μωράκης –με το παρατσούκλι Παπόριας– στη Χίο, που ασχολείται με την παραδοσιακή ξυλοναυπηγική εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Ο Δημήτρης Μωράκης δουλεύει σκληρά, με συνέπεια και αφοσίωση, πατώντας γερά στην παράδοση και ταυτόχρονα υλοποιώντας νέες κατασκευαστικές ιδέες με την πείρα και την έμπνευση ενός γνήσιου δημιουργού. Ριζωμένη στην παράδοσή μας, χειροπιαστή ιστορία μιας ικανότητας χιλιάδων χρόνων αλλά και προοπτική πολύπλευρη, γεμάτη μυστικά, η παραδοσιακή ξυλοναυπηγική τέχνη πρέπει να διατηρηθεί και να διδαχτεί σε νέους ανθρώπους, επειδή η αρχέγονη συνομιλία του δέντρου και της θάλασσας με ενδιάμεσο τον άνθρωπο δεν πρέπει να εκλείψει. Μίλαντ – Ο πλανήτης μου... / Milad – My Planet… // Μενέλαος Καραμαγκιώλης / 64΄ Ο Τζελανί παντρεύτηκε γυναίκα από διαφορετική φυλή. Για να μην τους σκοτώσουν, έφυγαν κρυφά από την πατρίτα πόδια έφτασαν, μήνες μετά, σ’ ένα ποτάμι. Άλλοι, για να το περάσουν, πεθαίνουν· κι άλλοι μπαίνουν κολυμπώντας στην Ευρώπη. Όμως, στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα, την Ελλάδα, βρέθηκαν –με τα παιδιά τους– άστεγοι κι αποκλεισμένοι χωρίς να μπορούν να πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω. Η μόνη λύση είναι να φτάσουν παράνομα στη Γερμανία, λένε οι διακινητές. Δεν υπάρχουν άλλα χρήματα για να περάσει ολόκληρη η οικογένεια. Ο Τζελανί, αντιμέτωπος με αυτό το δίλημμα, πρέπει να αποφασίσει. Αν φύγει ένα από τα παιδιά ασυνόδευτο και φτάσει σώο, θα καταφέρει να τραβήξει κοντά του και την υπόλοιπη οικογένεια. Τα παιδιά του θα μάθουν με βίαιο τρόπο πώς βρίσκει κανείς τον πλανήτη του ή πώς τον στήνει εξαρχής· και αν η Γερμανία είναι πραγματικά η λύση ή ένας νέος εφιάλτης.