Διαδόσεις Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Πολλοί αναγνώστες του «Ελεύθερου Λόγου» αναρωτιόνται γιατί σταμάτησα να αρθρογραφώ. Εσφαλμένα, ελπίζω όχι εσκεμμένα, διαδόθηκε πως δυσαρεστήθηκα από κάποιο κείμενο που στράφηκε ανωνύμως εναντίον μου για κάποιο άλλο κείμενο δικό μου που αφορούσε γεγονότα του εμφυλίου στο Σχηματάρι. Επί όλων αυτών έχω να...διαδώσω, κι εγώ με τη σειρά μου, τα εξής: 1) Πράγματι υπήρξε ένα τέτοιο κείμενο, ανωνύμου Σχηματαραίου που, όπως λέει, «έζησε» τα γεγονότα αυτά και είχε την καλοσύνη να με νουθετήσει αφού πρώτα με εγκαλεί γιατί, λέει, «περίμενε περισσότερη λεβεντιά» από μένα. Το κείμενο, όπως είπα, ήταν ανώνυμο και σε μένα αναφερόταν εμμέσως, χωρίς δηλαδή να αναφέρει τον τίτλο του κειμένου, το όνομα του συγγραφέα, το τεύχος και την ημερομηνία. Και μόνο από αυτό καταλαβαίνει ο καθείς πόσο λεβέντης είναι αυτός που κρίνει εμένα για τη λεβεντιά μου. Έναν χρόνο σχεδόν μετά και ακόμα ανώνυμος παραμένει. 2) Και πιέσεις υπήρξαν. Από πολλές κατευθύνσεις και προς διάφορες κατευθύνσεις. Έγινε εμφανές πως υπάρχει μια ομάδα ατόμων που συνεννοούνται μεταξύ τους, αποφασίζουν και δρουν. Τούτο προκύπτει από τις κουβέντες και από τη δομή της σκέψης. Λόγια προφορικά ενός μη Σχηματαραίου «βρέθηκαν» αυτούσια στο κείμενο του Σχηματαραίου. Και εμένα προσωπικά “μου την πέσανε” - ευγενικά, δεν λέω- αλλά και στους συντελεστές της εφημερίδας. Άλλωστε υπήρξε και σχετική τοποθέτηση του εκδότη στο τεύχος του Ιουλίου του 2013, όπου πραγματικά εκείνος κράτησε λεβέντικη στάση, τονίζοντας ότι εφόσον τα κείμενα είναι ενυπόγραφα δεν βλέπει λόγο να μη τα δημοσιεύει. 3) Παρά ταύτα όμως βγάλτε από το μυαλό σας ότι μπορεί εγώ να σταμάτησα να γράφω γιατί «δυσαρεστήθηκα» ή γιατί «φοβήθηκα» ή γιατί «ψυχράθηκα» κ.ο.κ. Τον δρόμο που ακολουθώ τον έχω χαράξει αρκετά χρόνια πριν και έχω συνυπολογίσει ότι θα βάλλομαι και από την Δεξιά και από την λεγόμενη, τώρα πια, «Αριστερά». Έχω συνυπολογίσει ότι θα δυσαρεστηθούν από τα λόγια μου φίλοι, παλιοί συμμαθητές, γνωστοί και συγγενείς. Δεν είναι παράξενα όλα αυτά όταν εισηγείται κάποιος κάτι διαφορετικό σε μια κοινωνία πολύπαθη που επικράτησε η
αλλότρια παράδοση του να απεχθάνεσαι αυτό που δεν είναι σαν κι εσένα. Βλέπετε, είναι τόσος ο ναρκισσισμός μερικών, είναι τόση η οίηση και η εγωπάθεια που όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν πόσο ξεβράκωτοι είναι- «αυτοείδωλο εγενόμην και άρτι κείμαι γυμνός» (Μεγάλος Κανόνας, Αγίου Ανδρέα Κρήτης)- αλλά απαιτούν να τους μοιάσουν και όλοι οι άλλοι, μηδέ ενός μονήρους μελετητή της ιστορίας και της κοινωνίας εξαιρουμένου. 4) Εδώ έχουμε να κάνουμε και με ένα επιπλέον στοιχείο: τη βλακεία στην πιο καθαρή της μορφή. Να πω ένα παράδειγμα. Εγώ επαινώ τη στάση του Ν. Ζαχαριάδη στον πόλεμο του '40 και επικρίνω τη στάση του Ν. Πλουμπίδη. Για ένα ιστορικό γεγονός σχεδόν έναν αιώνα πριν. Όταν διαβάζοντας το κείμενο δεν σε απασχολεί η ουσία της διαμάχης αυτής που έλαβε χώρα τότε αλλά σε απασχολεί αν ο συγγραφέας είναι...ζαχαριαδικός και σε ποιο κόμμα ανήκει, είσαι σαν κι αυτόν που του δείχνανε τα αστέρια κι εκείνος κοίταζε...εμβριθώς το δάκτυλο! Δηλαδή, αν κάποιος κατακρίνει τους Αθηναίους που κατέσφαξαν τους Μηλίους πρέπει να μας απασχολεί αν ανήκει στο κόμμα(!) των Σπαρτιατών; 5) Απάντηση στον ανώνυμο λεβέντη θα υπάρξει. Αλλά αυτή θα λάβει χώρα όταν το κρίνω εγώ και όπως θα κρίνω εγώ. Η τελευταία μου φράση στο τελευταίο κείμενο που δημοσιεύτηκε μήνες πριν το ανώνυμο κείμενο, λέει πως διαθέτω και τρουμπέτες και τουμπλέκια. Οπότε θα απαντήσω αναλόγως. Γενικά δεν βιάζομαι. Παρακαλάω το Θεό να τον έχει καλά, αφού μάλλον τα έχει τα χρονάκια του, για να του απαντήσω σε τούτη τη ζωή κι όχι στην άλλη. Διέπραξε πολλά λάθη ιστορικά, πολιτικά, κοινωνιολογικά, σε ένα κείμενο λίγων αράδων. Όμως διέπραξε και λάθη τακτικής: το ένα λάθος τακτικής είναι που μάζεψε σε ένα μέρος όλη τη «λογική» του κακού που βρίσκεται πίσω από τις εμφύλιες έριδες της κοινωνίας μας. Το άλλο λάθος είναι πως αυτό το μάζεμα το έκανε γραπτό! Και τα γραπτά μένουν! Το τρίτο λάθος είναι που έμεινε ανώνυμος! Το κειμενάκι αυτό, λοιπόν, μνημείο επιθετικού και αλαζονικού δοσιλογισμού δευτέρας γενιάς, θα «κοσμίσει» ένα μικρό βιβλιαράκι που θα εκδοθεί προς τιμήν του αλλά χωρίς να δικαιούται συγγραφικά διακαιώματα! Εκεί θα απαντηθεί ενδελεχώς κάθε του λέξη αλλά και κάθε του νόημα, κρυφό φανερό, κάθε του προέκταση. Και αυτό το βιβλιαράκι θα μείνει! Στο Νυν και στο Αεί! Και σε τούτον και στον άλλο κόσμο θα με χτυπάει στην πλάτη και δεν θα μπορεί να πει κουβέντα αφού επέλεξε να παραμείνει ανώνυμος. 6) Πληροφορώ τους αγαπητούς αναγνώστες που πραγματικά εκτιμούν την προσπάθειά μου και με τιμούν με τους καλούς τους λόγους σε κάθε ευκαιρία, πως η προσπάθειά μου αυτή είναι πολυεπίπεδη και αφορά πολλούς τομείς. Ένας μεγάλος όγκος κειμένων βρίσκεται ήδη στο Διαδίκτυο. Δεν έχει κανείς παρά να κάνει αναζήτηση με το όνομά μου, όπως το βάζω στα κείμενα, και να βρει τα πάντα. Μερικά τραγούδια μου μελοποιήθηκαν ήδη από τον Γιώργο Αλτή και ένα απ' αυτά, «Ο Ηριδανός», τραγουδήθηκε από τους Κραουνάκη, Μέρμυγγα, Γιοκαρίνη, Πλόσκα και παίζεται στο ραδιόφωνο. Για να μην πει κανένας ότι το έγραψα για το «Ποτάμι», ...διαδίδω πως οι στίχοι είναι του 2004 και η πρώτη εκτέλεση από ραδιοφώνου πανελλαδικής εμβέλειας έγινε στις 16/12/2013. Το βιβλίο για τους «Παράξενους
Φτωχούς Στρατιώτες» της πολιτείας των τεναγών και της κοιλάδας του Ασωπού, κοντεύει πια να εκδοθεί. Άλλα κείμενα σχετικά περιμένουν τη σειρά. Οπότε δεν θα τους αφήσω καιρό να πλήττουν. Ας κάνουν λιγάκι υπομονή...
Χριστός Ανέστη!
Εν Σίφνω τη 23η Απριλίου 2014, ημέρα μνήμης Γεωργίου του Τροπαιοφόρου που σκοτώνει τον δράκο κι ελευθερώνει το Ζων Ύδωρ για να πιει η Πόλις χωρίς να θυσιάσει την κόρη!