Ή στάρι ή τομάρι
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Το πάθαινα και παλιά αυτό. Όταν ήμουν στο τότε τιμημένο ΚΚΕ και άκουγα κάποιους συντρόφους, από την ΚΝΕ κυρίως, να λένε τις απόψεις τους. Μια βαθιά απορία, μαζί μια πλατιά έκπληξη, συν μια γερή δόση αυτοαμφισβήτησης: «Μα σε ποιο κόμμα βρίσκομαι; Είμαστε στο ίδιο κόμμα; Είμαστε στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια ήπειρο, στην ίδια χώρα; Πατάμε στο ίδιο έδαφος;» Προς θεού όμως, μη φανταστείτε ότι αμφισβήτησα ποτέ πως εκείνοι βρίσκονταν οπουδήποτε αλλού πέρα από τα βουνά τις Κούβας, στη Σιέρα Μαέστρα καβάλα στο άλογο του Τσε, λίγο πριν εισβάλλουν λιμπερταντόρες στο Σαντιάγκο ντε Κούβα. Το ίδιο παθαίνω και σήμερα, όλον αυτόν τον καιρό που ακούω τις συζητήσεις, και τα σχόλια επί των συζητήσεων, για το αν πρέπει να μείνουμε ή να φύγουμε από το ευρώ. Οι μεν οχτροί του ευρώ λένε πόσο κακό νόμισμα είναι, πως είναι "γερμανική φυλακή", πως δεν είναι για μας αν εμείς θέλουμε να είμαστε για τον εαυτό μας. Οι δε φίλοι του ευρώ, φρίττουν μόνο στο άκουσμα και αν θα μπορούσαν θα έβαζαν πιπέρι στο στόμα των ασεβών. Κι εγώ παθαίνω το ίδιο πράγμα που πάθαινα τότε. Μια βαθιά απορία με καταλαμβάνει, μαζί με μια πλατιά έκπληξη, συν μια γερή δόση αυτοαμφισβήτησης: «Μα σε ποιο "κόμμα" βρίσκομαι; Των "μνημονιακών"; Των "αντιμνημονιακών"; Είμαστε στον ίδιο πλανήτη με όλους αυτούς, στην ίδια ήπειρο, στην ίδια χώρα; Πατάμε στο ίδιο έδαφος;» Καθόλου όμως δεν αμφισβητώ το ότι είναι διακεκριμένοι οικονομολόγοι, μπαρουτακαπνισμένοι πολιτικοί, έγκριτοι δημοσιογράφοι, ιερείς και διάκονοι- με το αζημίωτο...και με το συμπάθιο- της επιστήμης, της προόδου, της αλήθειας!