Δημοκρατία για γενναίους ή δημοκρατία για τυχαίους
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Ο τρώσας ...και τρωθήσετε Ο θεός Απόλλων, θεός του φωτός και της μουσικής, καθοδήγησε τον Πάρη στην κατά του Αχιλλέα τοξοβολή. Πρώτα του υπέδειξε το τρωτό σημείο του γενναίου παλληκαριού και μετά κατηύθυνε το βέλος στο στόχο. Ο Αχιλλέας εξέπνευσε στην Τροία αλλά η Τροία δεν γλίτωσε τον χαλασμό. Μόνον ο Αινείας γλίτωσε, με μερικούς ακόμα, και διέφυγε στη Δύση για να ιδρύσει αυτό που λέμε σήμερα Λατινικό Πολιτισμό. Έκτοτε βρίσκουμε τον κολεκτιβισμό του πολιτισμού αυτού κάθε μέρα μπροστά μας. Έτσι και ο Απόλλων Μπαζάντες, στο σχετικό του κείμενο,«Ἡ ἀναγκαιότητα Νέου Συντάγματος ὡς θεσμικῆς ἄμυνας τοῦ Λαοῦ καὶ ἡ θέσπισή του χωρὶς βίαιη Ἐπανάσταση» νόμισε ότι βρήκε την Αχίλλειο πτέρνα των βασάνων του ελληνικού λαού και με μια σαϊτιά γυρεύει να μας απαλλάξει εύκολα, γρήγορα και...οικονομικά! Το «οικονομικά» λογιάστε το και σε χρήμα και σε χρόνο και σε προσπάθεια και σε αίμα. Καλοσύνη του! Πρώτα καταδεικνύει ως αιτία της κρίσης την πολιτική. Κάμποσοι διαφωνούμε γιατί θεωρούμε ότι η αιτία είναι πνευματική. Δεν προσπαθεί να μας πείσει. Ούτ’ εμάς ούτε κανέναν άλλον. Μετά, μας λέει ότι η κρίση της πολιτικής είναι η απουσία της Δημοκρατίας. Ούτε κι εκεί αναπτύσσει τον συλλογισμό του για να δούμε μη τυχόν συμφωνούμε αφού κι εμείς νομίζουμε ότι η Δημοκρατία μας υποφέρει αφόρητα. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το «έρπειν», που λέγαμε στο στρατό, και με άλματα προωθείται στη γραμμή εφόδου. Η κομματοκρατία μαζί με την μιντιοκρατία είναι οι αίτιοι. Ακόμα ένας στρατιώτης, της εκστρατείας κατά των κομμάτων, δογματίζει, αφορίζει και ξορκίζει την κακία τους. Καθαρός, λουσμένος μέσα στο απολλώνιο φως, εγείρεται και εφ’ όπλου λόγχη εξορμά να καταλάβει... τα χειμερινά ανάκτορα! Να, η κατάργηση των κομμάτων, να το «κόμμα νέου τύπου» που εδώ λέγεται «οκτώ χιλιάδες δικηγόροι από είκοσι πέντε έως τριάντα πέντε χρονών», να η πολιτική καθοδήγηση που εδώ πια λέγεται « ενημέρωση», να η «ωρίμανση των συνθηκών», να η επαναστατική πρωτοπορία που εδώ βαπτίζεται «κρίσιμη μάζα», να εδώ, παντού, ο λενινισμός - τον οποίο ο συγγραφέας του άρθρου φαντάζεται ότι εξέβαλλε από την πόρτα – που μπουκάρει ξανά από το παράθυρο ξελιγομένος στα γέλια. Ως και το «παλαϊκό» - που βαπτίζεται κι αυτό στο λάλον ύδωρ ώστε να γίνει «ανιδιοτελές» επανέρχεται... αυτή τη φορά σαν φάρσα! Γιατί λοιπόν χρειάζεται να γράψω – ξανά ένα κείμενο πολεμικής μέσα σε λίγες μέρες και δη μέρες της σαρακοστής και σήμερα μέρα μνήμης του Ιωάννου της