Φυγή ή σωτηρία;
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Στο προηγούμενο κείμενό μου, «Δημοκρατία για γενναίους ή δημοκρατία για τυχαίους;», τέθηκαν πολλά και διάφορα ζητήματα. Πολιτικά και ανθρωπολογικά. Από όλα πιο μεγάλη εντύπωση έκανε ο ανθρωπολογικός τύπος στο σχήμα του Σταυρού. Κατόπιν τούτου, θεωρώ ότι μπορούμε να πάμε ακόμη παραπέρα και παραπάνω από το Άτομο και να ζυγώσουμε ίσως και ν’ αγγίξουμε το Πρόσωπο.
Ο θεοσεβούμενος άθεος
Μπορούμε να πάμε παραπάνω και να πιάσουμε το νερό από την πηγή του. Θ’ ακολουθήσουμε έναν από τους πολλούς δρόμους που φτάνουν στο Πρόσωπο, μόνο που αυτός είναι ο πιο δύσβατος, ο πιο κακοτράχαλος, ο πιο τραγικός. Συγκεκριμένα. Ας δούμε από κοντά και ας παρακολουθήσουμε έναν άθεο. Πως «γεννιέται» και πως εξελίσσεται. Από ποια διαδρομή περνάει και που στο τέλος καταλήγει. Δεν μιλάμε για τον άθεο εκείνον που...άκουσε ότι δεν υπάρχει θεός στους διαδρόμους των κομματικών γραφείων και στις συζητήσεις των συντρόφων στις πλατείες μετά από την αφισοκόλληση. Μιλάμε για τον γνήσιο τύπο αθέου, εκείνον που βαπτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος και που ενώ μεγάλωνε μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον αποφάσισε να έρθει σε ρήξη μ’ αυτό και να πιστέψει ότι δεν υπάρχει θεός. Μιλάμε για κείνον τον τύπο αθέου ο οποίος αντιστάθηκε στην πίστη του, δεν αρκέστηκε σ’ αυτά που τού είπε ο θεολόγος στο σχολείο, ο παπάς στη εκκλησία και η εξουσία ανάμεσα στα λόγια και των δύο. Έψαξε, γύρω του κι εντός του, έψαξε στα βιβλία και στη ζωή. Έφερε τον κόσμο ανάποδα...μαθαίνοντας να βαδίζει με τα χέρια! Μιλάμε για κείνον τον άθεο που έζησε ως άθεος, που προέβη σε ενέργειες, σε πράξεις, σε θέσεις, τέτοιες που αντιστοιχούσαν στις πεποιθήσεις του. Παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο, δεν βάφτισε τα παιδιά του, δεν κοινώνησε, δεν λειτουργήθηκε, δεν...δεν...δεν. Κι όχι μόνον αυτό. Η στάση του δεν περιορίστηκε μόνο στο «τυπικό» που δεν είναι καθόλου τυπικό και ως εκ τούτου έχει τρομακτικές συνέπειες προερχόμενες από το κοινωνικό του περιβάλλον. Προέβη και σε τέτοιες εσωτερικές αλλαγές που είναι