in
Νείκος Ζαχαριάδης, Νείκος Πλουμπίδης, Νίκος Μπελογιάννης, Έλλη Παππά Δύο θύτες, τέσσερα θύματα, ένας ήρωας ( το κείμενο δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη στο ηλεκτρονικό περιοδικό antifono.gr τον Νοέμβριο του 2010)
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Μέρος Α΄
Εκδόθηκε πριν λίγες μέρες, από το Μουσείο Μπενάκη, το βιβλίο Μαρτυρίες μιας διαδρομής της Έλλης Παππά. Πριν κλείσει χρόνος από τον βιολογικό της θάνατο έρχονται στα χέρια μας τα κείμενα που ονομάστηκαν «πολιτική της διαθήκη». Διαβάζοντας λαίμαργα και μετά από μεγάλη αδημονία τις «Μαρτυρίες» της μόνο για πολιτική διαθήκη δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Αν συνιστούν κάτι αυτά τα κείμενα, με τις τόσες επαναλήψεις και τα τόσα ατεκμηρίωτα «καρφώματα», είναι μια μετά θάνατον πολιτική αυτοκτονία! Ναι, η Έλλη Παππά αυτοκτονεί πολιτικά λίγους μήνες μετά τον βιολογικό θάνατός της! Αυτοκτονεί τελετουργικά, «εν επισήμω τελετή και δημοσία δαπάνη» αφού μας μάζεψε μεθοδικά, υπομονετικά, γύρω της, καλλιεργώντας τόσα χρόνια την προσδοκία της αποκάλυψης του «μεγάλου μυστικού»! Και τη στιγμή που η τραγωδία φαίνεται να κορυφώνεται, τη στιγμή που νομίζουμε ότι όπου νά’ ναι θα φανεί η κάθαρση, σκυμμένοι όλοι πάνω στην ιέρεια που αιμόφυρτη κείται δίπλα στο βωμό, ανακαλύπτουμε ότι ήδη έχει αποπειραθεί να σκοτώσει πολιτικά, τον, κατά σάρκα επί έξι(6) μήνες και κατά το πνεύμα επί πενήντα επτά (57) χρόνια, σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη!!! Μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει τον Νίκο Ζαχαριάδη ότι εκείνος λέει το «πυρ» στην εκτέλεση Μπελογιάννη. Την πολιτική δολοφονία όμως του Νίκου Μπελογιάννη την αποπειράται η «Έλλη του», ο άνθρωπος που φώτιζε τα μάτια του όταν στον όρθρο εκείνο της Κυριακής στεκόταν μπρος στους προβολείς των αμερικάνικων τζιπ και στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Οι περίφημες εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946
«Και να σκέφτεσαι ότι πάμε να πεθάνουμε για ένα λάθος», φέρεται να είπε, ο Μπελογιάννης στην Έλλη, λίγες ώρες πριν από την εκτέλεσή του! Κι εννοεί το «λάθος» της αποχής του ΚΚΕ στις εκλογές του ‘46. Στις εκλογές βέβαια του ‘46 δεν έχει κάνει αποχή μόνο το ΚΚΕ. Έχει κάνει αποχή και ο Καρτάλης και ο Καφαντάρης και ο...Τσουδερός, εμμέσως δε και ο....Πλαστήρας! Ο τελευταίος είναι πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης όταν η εωθινή σαρκί
εξόντωση του Νίκου Μπελογιάννη λαμβάνει χώρα. Κανείς από αυτούς δεν εκτελείται. Ούτε και διώκεται. Καμία μομφή δεν πέφτει επάνω τους. Γιατί λοιπόν η μομφή αυτή πέφτει στον Ζαχαριάδη; [Είναι τόση η ξεφτίλα της πολιτικής σκέψης της εποχής μας, γύρω από την αποχή του ‘46, που οι πρώτοι στη γραμμή των λιθοβολητών είναι εκείνοι που καλούν σήμερα τον λαό να τιμωρήσει το πολιτικό σύστημα κάνοντας αποχή, ψηφίζοντας «κυνηγούς», λευκό και δεν συμμαζεύεται. Κι απορώ: αν σήμερα οι διάφορες θεούσες-πολιτικολογούσες νομιμοποιούνται να καλούν σε αποχή γιατί δεν νομιμοποιείται το ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης και όλοι οι τίμιοι άνθρωποι του Κέντρου, όταν χιλιάδες δολοφονούνται όταν δεκάδες χιλιάδες διώκονται παντιοτρόπως όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες νικητές των κατακτητών εξωθούνται από ντόπιους και ξένους σε ένα νέο «ελευθερία η θάνατος»;]
Είναι η «καταραμένη» αποχή του ‘46 αιτία της συμφοράς; Αν δεν είχε «διατάξει» ο Νίκος, την αποχή δεν θα είχαμε εμφύλιο πόλεμο, δεν θα είχαμε ιμπεριαλιστική επέμβαση, οι γεωστρατηγικές βλέψεις των Αγγλοαμερικανών θα ήταν άλλες στην περιοχή; Στη Κορέα γιατί έγινε «της Κορέας»; Στο Βιετνάμ γιατί έγινε «του Βιετνάμ»; Αφήνω αυτά τα ερωτήματα στην άκρη υποσχόμενος ότι θα επανέλθω-αν θέλει ο Θεός-με μια πιο ολοκληρωμένη έκθεση των επιχειρημάτων μου. Εν των μεταξύ ας πορεύονται οι θεούσες-πολιτικολογούσες πιστεύοντας ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι γίνονται με αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, με αποφάσεις του «Αρχηγού». Προς το παρόν θα προσπαθήσω να στρέψω την προσοχή σας σε άλλα γεγονότα και στους μηχανισμούς που τα δημιούργησαν. Σε γεγονότα που κι εκείνα με τη σειρά τους δημιούργησαν άλλους μηχανισμούς προκαλώντας με τη σειρά τους άλλα γεγονότα. Θα επιχειρήσω να αποκαλύψω τους κύκλους του θυσιαστικού μηχανισμού που πυροδοτήθηκε στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κινήματος, με την κήρυξη του πολέμου από την φασιστική Ιταλία στην Ελλάδα και ο οποίος μαίνεται άχρι του νυν χωρίς να έχει ακόμη λάβει κάθαρση.
«Πόλεμος πατήρ πάντων...τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους»
Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1940. «Όλοι μαζί», με το χαμόγελο στα χείλη, οι Έλληνες αποφάσισαν να κινήσουνε «για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σχόλες». 31 Οκτωβρίου και, η επιστράτευση καλά καλά δεν έχει ολοκληρωθεί. «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους». Ο Νίκος Ζαχαριάδης είναι στη φυλακή. Είναι ο γραμματέας του ΚΚΕ. Νέος άνθρωπος στην ηλικία του Τσίπρα. Έλληνας της διασποράς. Έχει γεννηθεί στην Αδριανούπολη, έχει μεγαλώσει στο Μοναστήρι. Έχει δουλέψει στην Πόλη, στο λιμάνι. Από το 1934
ηγέτης του ΚΚΕ.«Κρατείται» για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η φυλάκισή του είναι πολιτική και μόνο. Κανείς Καλύβας, κανένας Μαραντζίδης, δεν τολμάει (ή τολμάει;) να ισχυριστεί ότι υπάρχει λόγος άλλος πλην της πολιτικής που ο Ν.Ζ είναι φυλακωμένος στις μεσαιωνικές φυλακές που οι Άγγλοι κατακτητές των Επτανήσων έχτισαν στην Κέρκυρα. Οι φυλακισμένοι κομμουνιστές στην Κέρκυρα σίγουρα θα ήταν από τους πρώτους Έλληνες που άκουσαν τους κρότους του πολέμου αρκετές ώρες πριν οι σειρήνες ηχήσουν στην Αθήνα. Στις φυλακές αυτές λοιπόν και ενώ το κανονίδι ακούγεται από την άλλη μεριά ο Ζαχαριάδης γράφει την περιβόητη ανοιχτή επιστολή[1] του και την απευθύνει στον Ελληνικό λαό και στους συντρόφους του Κομμουνιστές οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται, όπως εκείνος, στις φυλακές και στα ξερονήσια, εξόριστοι από την κυβέρνηση Μεταξά. «...Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ'ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...» Στις λίγες αυτές γραμμές συμπυκνώνει, ο άδικα και βάρβαρα φυλακισμένος Έλληνας, ό,τι μεγαλειώδες μέλλεται να επακολουθήσει τα επόμενα φρικτά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ζαχαριάδης βλέπει μπροστά και δεν διστάζει να δείξει τον δρόμο σε κείνους που θέλουν να έχουν «λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»: βράχο τον βράχο...σπίτι το σπίτι...καλύβα την καλύβα. Αντίλαλος στο σύνθημα του Ζαχαριάδη το αντάρτικο εμβατήριο: «Σε πόλεις, κάμπους και χωριά της Λευτεριάς ανοίγω δρόμο της στρώνω βάγια να περνά»! (ύμνος του ΕΛΑΣ)
Ο χρόνος της επιστολής είναι «παράξενος», αμιγώς ελληνικός! Δεν έχει παρελθόν! Πουθενά δεν αναφέρει τις διώξεις που έχει υποστεί ο λαός, τη δυστυχία και την ένδυα που υπάρχει, την πλημμελή οργάνωση της άμυνας, την εκ των ένδον και άνω υπονόμευση του φρονήματος του στρατεύματος. Στο γράμμα τους Ζαχαριάδη υπάρχει μόνο παρόν και μέλλον! Τι κάνουμε τώρα! Και σε τι πρέπει να
προσβλέπουμε στο μέλλον. Δεν βάζει όρους! Δεν γυρεύει ρήτρες! Δεν παζαρεύει, δεν ανταλλάσει, δεν διεκδικεί, δεν τάζει! Προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει. Ορίζει τις θέσεις μάχης. Καλεί τους Έλληνες και πρώτους τους Κομμουνιστές να τις επανδρώσουν. Καλεί, προτρέπει, παρακινεί! «Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ'ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...» Φτιάχνει, με ελάχιστες σταράτες λέξεις, ένα μέλλον καλύτερο και το ανεμίζει, σημαία της Λευτεριάς και της έμπνευσης. «Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη». Δεν ζητάει να «πέσει» η κυβέρνηση Μεταξά. Δεν ζητάει να αναλάβει άλλη δημοκρατική, με εχέγγυα αντιφασιστικά, αντιμπεριαλιστικά κλπ. Για τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, που εκμεταλλεύονται άγρια την Ελλάδα, δεν λέει τίποτα. Ούτε και για την χώρα των Σοβιέτ. Δεν ποντάρει σε ξένη βοήθεια απευθύνεται μόνο στον Λαό.
Άνευ προηγουμένου, άνευ κι επομένου;
Όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω βρει ανάλογο προηγούμενο στην ιστορία της Ελλάδας. Ένας πολιτικός ηγέτης να βρίσκεται δέσμιος υπό φρικτές συνθήκες και παρ’ όλα αυτά να θέτει τον εαυτό του ανεπιφύλακτα στη διάθεση της Πατρίδας. Μόνο τον Κίμωνα μπορούμε να μνημονεύσουμε. Εκείνος όμως ήταν απλώς εξόριστος όταν έγινε η μάχη της Τανάγρας στην πρώτη φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δήλωσε την πρόθεσή του να πολεμήσει και ζήτησε την άδεια του Δήμου των Αθηναίων. Ακόμα κι όταν ο Δήμος του αρνήθηκε την τιμή κάλεσε τους οπαδούς του να λάβουν μέρος στη μάχη και να πολεμήσουν σαν να ήταν κι εκείνος ανάμεσά τους. Το γράμμα του Ζαχαριάδη δημοσιεύεται στις εφημερίδες και όπως είναι φυσικό φτάνει στις φυλακές, στους πολιτικούς κρατούμενους, φτάνει και στην Ακροναυπλία. Είναι τότε, η φυλακή αυτή του Ναυπλίου, κάτι σαν «ένα διαρκές συνέδριο»(!) Όλα τα στελέχη του κόμματος, παλιά και νέα, βρίσκονται εκεί. Κάπου πεντακόσιοι (500) κομμουνιστές σε σύνολο δυο-τριών χιλιάδων! Είναι οργανωμένοι σε ομάδες συμβίωσης, έχουν πρόγραμμα ζωής, μόρφωσης και αυτομόρφωσης. Διεξάγονται έντονες πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις. Η επιστολή Ζαχαριάδη ευθύς τίθεται σε συζήτηση και εγκρίνεται από όλους
τους φυλακισμένους. Το ίδιο γίνεται και στις άλλες φυλακές καθώς και στις εξορίες. Οι μηχανισμοί του Μεταξά διευκολύνουν φυσικά την ενημέρωση και την διακίνηση της επιστολής Ζαχαριάδη και ο Ζαχαριάδης τους χρησιμοποιεί για να φτάσει σε όλους τους χώρους που επηρεάζει το ΚΚΕ. Είναι σαφές ότι ο Μεταξάς θέλει τη στήριξη των Κομμουνιστών αν και δεν θέλει τη δράση τους. Ούτε θα τους αποφυλακίσει ούτε στο μέτωπο θα τους στείλει όπως επίμονα ζητούν. Αντιθέτως το καθεστώς που επιζεί και του Μεταξά και του Κορυζή -έχει την «ευαισθησία» να αυτοκτονήσει για να μην παραδώσει την πατρίδα- παραδίδει του Κομμουνιστές δεμένους και αριθμημένους στους κατακτητές. Ο θυσιαστικός μηχανισμός για τον οποίο κάνει λόγο ο Ρ.Ζιράρ έχει πυροδοτηθεί. Ο παράδοση των Ελλήνων Κομμουνιστών είναι η πρώτη θυσία που λαμβάνει χώρα. Από εκείνους τους πολιτικούς κρατουμένους θα έχουν οι Γερμανοί τη «μαγιά» των αντιποίνων. Από κείνους θα παίρνουν και θα εκτελούν ακόμα και τις τελευταίες μέρες πριν συμπτυχθούν άρον άρον. Από κείνους είναι οι περισσότεροι των «διακοσίων της Καισαριανής» την Πρωτομαγιά του ‘44. Η εκατόμβη αυτή των αθώων πολιτικών κρατουμένων σκοπό έχει να «υπερβεί» την κρίση ο ηττημένος λαός και να συνταχθεί με την ιθύνουσα τάξη που ετοιμάζεται ν’ αλλάξει αφεντικό. Από τους Άγγλους στρέφεται στους Γερμανούς. Αποπέμποντας τους Κομμουνιστές ελπίζουν ότι θα σαλαγήσουν του πλήθος στα μαντριά τους. Μαντριά που υφίστανται από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκλείποντος -επ αόριστον- του Εγγλέζικου παράγοντος στην Ελλάδα, προσβλέπουν στην περιστασιακή σύμπραξη με τους πολιτικούς τους αντιπάλους οι οποίοι όμως είναι αρκούντως γυμνασμένοι στην οσφυοκαμψία έναντι του ξένου παράγοντα. Μια τέτοια όμως θυσία δεν μπορεί να μην έχει και τα φράκταλ της! Όπως όλα τα συντελούμενα γεγονότα στην Κτίση,\υπόκειται και η θυσία στις αρχές της αυτοομοιότητας! Οι μορφοκλασματικές δομές της φυσικά αγγίζουν και το ΚΚΕ και εισέρχονται βαθιά στις γραμμές του.
Η κοινωνία στο μηδέν και η φρίκη στο άπειρο-Μάιος 1941
Όταν ο κατακτητής είναι προ των πυλών, όταν όλοι ξέρουν «ότι οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούνε», έχουμε κρίση κοινωνική. Τίθεται το ερώτημα «τι κάνουμε;» σε αυτές τις φρικτές συνθήκες που την φρίκη τους και την χρονική διάρκειά της δεν μπορεί κανείς να φανταστεί με ακρίβεια. Τέλη Απριλίου αρχές Μαΐου ειδικά, ο χρόνος-η διάρκεια- της φρίκης φαντάζει αιωνιότητα! Από πουθενά δεν φαίνεται ελπίδα. Κανείς δεν είναι σε θέση να νικήσει τον φασισμό. Η σκλαβιά μοιάζει με πολύ μακρύ ανηφορικό μονόδρομο. Γολγοθάς χωρίς καν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο.
Στη φάση αυτή όπου το θύμα βρίσκεται στο θυσιαστήριο, ο ψυχρός εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στη ελληνική κοινωνία από την αρχή του 20ου αιώνα και για τον οποίο ουδόλως ευθύνονται οι λίγοι και περιθωριοποιημένοι Κομμουνιστές, πάει να μετατραπεί σε θερμό εμφύλιο πόλεμο. Οι Καλύβας, Μαραντζίδης και Σια κάνουν λάθος! Δεν αρχίζει ο εμφύλιος το ‘43. Το ‘41 αρχίζει! Ο δε ψυχρός εμφύλιος πόλεμος μαίνεται με διαφορετικές μορφές (βενιζελικοί-βασιλικοί) από την αρχή του 20ου αιώνα. Όταν τίθεται το ερώτημα «τί κάνουμε τώρα» ο κάθε ένας άνθρωπος καλείται ν’ απαντήσει. Ανάλογα με το τι είδους άνθρωπος είναι αποφασίζει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Τίποτα «κοινωνικό» δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει γιατί απλούστατα δεν υφίσταται κοινωνία. Όλα που ήταν «κάτι» τώρα είναι «τίποτα». Βρίσκονται όλοι στην «κατάσταση μηδέν». Μόνο ο θεός, που κουβαλάει μέσα του ο καθένας, δείχνει κάποιον δρόμο και πάλι δεν τον εγγυάται. Ανάλογα με το θεό είναι είναι κι ο δρόμος. Ανάλογα με τον άνθρωπο ο δρόμος, είτε περπατιέται είτε γίνεται αδιάβατος κι ο άνθρωπος-καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί-αλλάζει δρόμο. Εκείνοι που τα βρίσκανε πάντα με την εξουσία και όπου το τίμημα της συναλλαγής δεν είχε για εκείνους σημασία, αυτό κοιτάξανε να κάνουν και τότε. Κοιτάξανε να τα βρούνε με τους κατακτητές. Εκείνοι που κοιτάζανε «την πάρτη» τους κοιτάξανε να εξυπηρετήσουν και τότε την πάρτη τους. Κι εκείνοι που δεν ήταν «με το εγώ αλλά με το εμείς», που ήταν της λογικής “ή όλοι μαζί ζούμε ή όλοι μαζί πεθαίνουμε”, ψάξανε για έναν «άλλο» δρόμο. Βρήκανε τον δρόμο που είχαν προετοιμάσει ο Ζαχαριάδης και οι Κομμουνιστές στους μήνες του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αν η Επανάσταση του ‘21 είχε μιαν ένοπλη πρωτοπορία, την Κλεφτουριά, αν το Χάνι της Γραβιάς είχε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κατοχής είχε τους αποδιοπομπαίους Κομμουνιστές που επανήλθαν και ηγήθηκαν των Ελλήνων που έψαχναν τον «άλλο» δρόμο, που ο Θεός τους ήταν Θεός της Ελευθερίας. Η ανταπόκριση του Ελληνικού Λαού στο σάλπισμα ήταν καταλυτική. Οι συνεργάτες των κατακτητών είναι ελάχιστοι αν και οι συνθήκες του πρώτου χειμώνα είναι φοβερές και οι άνθρωποι δοκιμάζονται σε μια επίγεια κόλαση. Είναι τόσο μεγάλη η θέληση του έθνους για να ζήσει που ο θερμός εμφύλιος...αναβάλλεται για το ‘43. Παραμένει όμως ως ψυχρός εμφύλιος πόλεμος και διεξάγονται μάχες προφυλακών.
Η επιστολή Πλουμπίδη
Στο Χάνι της Γραβιάς προηγήθηκαν της μάχης έντονες συζητήσεις και διαφωνίες. Για το αν έπρεπε να πολεμήσουν. Αν έπρεπε να πολεμήσουν πού έπρεπε να πολεμήσουν! Έτσι και στο Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβαν χώρα έντονες συζητήσεις και διαφωνίες...μεγάλου βεληνεκούς· το τίρο των οποίων φτάνει μέχρι της μέρες μας! [Βλέπετε τί λέει σήμερα ο Τσίπρας; Εεε μην ψάχνετε να βρείτε τί του έμαθε ο Αλαβάνος. Στον Πλουμπίδη να ψάξετε. Βλέπετε τί λέει σήμερα η Αλέκα;Ε μην ψάχνετε να βρείτε τί διδάχτηκε από τον Ζαχαριάδη. Στον Πλουμπίδη πρέπει να ψάξετε.]
Ο πρώτος μήνας του πολέμου έχει περάσει με νίκες πάνω στις νίκες με θαύματα πάνω στα θαύματα. Ο Ελληνικός Στρατός προελαύνει νικηφόρος, απωθεί τους φασίστες του Μουσολίνι και δημιουργεί προϋποθέσεις οριστικής νίκης κατά των Ιταλών. Αν και ο πόλεμος έχει μεταφερθεί έξω από τα σύνορα τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί και τίποτα ακόμα δεν δικαιολογεί αλλαγή πλεύσης για τη χώρα. Σ’ αυτή την κρίσιμη φάση, 7 Δεκεμβρίου του 1940, η κατάσταση στο μέτωπο είναι η εξής: Την προηγούμενη μέρα (6/12) έχουν απελευθερωθεί οι Άγιοι Σαράντα. Την ίδια ημέρα ( 7/12) απελευθερώνεται το Δέλβινο και την επαύριο (8/12) απελευθερώνεται η Κορυτσά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μετά από σαράντα μέρες σιωπής, η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» απευθύνει προς τον λαό το «Μανιφέστο»!!! [2] [Δεν νομίζω να το έχετε διαβάσει ολόκληρο και δεν νομίζω να υπάρχει ολόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή. Γι’αυτό διαβάστε το με προσοχή.]
Η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» είναι δημιούργημα της παρανομίας και του Νίκου Πλουμπίδη, του «Μπάρμπα». Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ έχοντας δεχτεί φοβερά πλήγματα στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Σκόρπια στελέχη και μέλη γίνονται «θύματα» των διαφόρων μηχανισμών που στήνει το Μανιαδάκης και στόχο έχουν να προβοκάρουν και να υπονομεύσουν την αντίσταση στη δικτατορία. Ο Νίκος Πλουμπίδης, εκλεγμένο αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ από το 6ο Συνέδριο του ‘35 (μαζί με τον Β.Κτιστάκη, από τα Χανιά, που είχε κάνει διδακτορικό στο Βερολίνο στις Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες) φτιάχνει ένα «καθοδηγητικό κέντρο» στα μέτρα του «θεού»που πίστευε. Δεν διστάζει να μιλήσει εν ονόματι της ΚΕ. Με το βάρος του «παλαιού», δεν διστάζει να σφετεριστεί την ηγεσία του κόμματος. Αυτή, λοιπόν, η «Παλαιά ΚΕ» βγάζει το Μανιφέστο, το κατάπτυστο αυτό κείμενο, που αν το είχαν ακολουθήσει τότε, η βάση και τα στελέχη, το ΚΚΕ θα είχε χαθεί από την ιστορία και όλοι αυτοί που σήμερα σείουν τις αντικομμουνιστικές περγαμηνές τους θα είχαν μείνει χωρίς ένδοξο παρελθόν, θα βίωναν βαθιά υπαρξιακή κρίση. Να τι λέει αυτή η κατά Πλουμπίδη πολιτική ανάλυση:
Ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ..ιμπεριαλιστικός(!)Κύριος εχθρός, τον Δεκέμβρη του ‘40, είναι οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές(!) Εναντίον τους καταφέρεται σχεδόν κατά αποκλειστικότητα. Ο Γερμανικός ναζισμός σχεδόν δεν αναφέρεται ενώ για τίποτα δεν ενοχοποιείται(!) Ο μόνος υπεύθυνος για την επιδρομή της Ιταλίας στην Ελλάδα είναι η φιλοαγγλική στάση της κυβέρνησης Μεταξά. Εν πολλοίς, αν τα είχαμε «σπάσει» με τους Εγγλέζους η Ιταλία μάλλον θα μας ...σεβότανε(!) Απαιτεί την πτώση της κυβέρνησης και συνιστά στον ένοπλο και μη ένοπλο λαό να εξεγερθεί, να μην πολεμήσει «έξω» από τα σύνορα, να σαμποτάρει τις μεταφορές, τις αποθήκες, κάθε πολεμικό έργο(!) Δεν υπάρχει τίποτα που δεν διαστρευλώνεται. Δεν υπάρχει τίποτα που στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιηθεί για να κατηγορηθούν οι Κομμουνιστές αν και έπραξαν τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που τους συνιστούσε και τους συμβούλευε ο Πλουμπίδης. Ακόμα και ο χρόνος του «Μανιφέστου» διαφέρει ριζικά από εκείνον της επιστολής Ζαχαριάδη! Στη λογική του δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο παρόν όπως νοηματοδοτείται από το παρελθόν. Το παρελθόν σαν βαμπίρ ορμάει να ξεσκίσει το παρόν αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Δεν είναι μόνο οι ατιμίες κατά της πατρίδας που βαραίνουν τον πολύ Νίκο Πλουμπίδη. Είναι και οι ατιμίες κατά των συντρόφων του. «....Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη, η Ιντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. Και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ' την μιαν άκρη ως την άλλη...»
Τι λέει η Πλουμπίδεια λογική; Οι Ζαχαριάδης, Νεφελούδης, Παρτσαλίδης, Σιάντος, αποκλείεται να σκέφτηκαν διαφορετικά από τη σωστή γραμμή που είναι η δική μου. Άρα η επιστολή Ζαχαριάδη, ο Ριζοσπάστης, είναι πλαστογραφίες του Μανιαδάκη. Αυτά τα λέει ευθαρσώς. Θρασύτατα και ανενδοίαστα «καπελώνει» το κόμμα, τους εκατοντάδες φυλακισμένους Κομμουνιστές. Είναι η πρώτη φορά που ο Πλουμπίδης επιχειρεί ν’ αλώσει το κόμμα δηλώνοντας: «το κόμμα είμαι εγώ»! Το χειρότερο όμως δεν το λέει, το εννοεί και το υποβάλλει: Αν η επιστολή και ο Ριζοσπάστης δεν είναι πλαστογραφημένα τότε οι Ζαχαριάδης, Νεφελούδης, Παρτσαλίδης, Σιάντος συντάσσονται με τους ΜεταξάΒασιλιά-Μανιαδάκη-Ιντέλιντζενς Σέρβις για να διεξαγάγουν τον καταραμένο αυτόν πόλεμο που καμιά σχέση δεν έχει με τα ευγενικά αισθήματά σας(!!!)
Εδώ ακριβώς είναι που συντελείται η «μικρή» θυσία μέσα στην μεγάλη θυσία. Εδώ ακριβώς είναι που το οξύ τέμνον όργανο απειλεί να πλήξει το θύμα καίρια. Αν και «μικρή» η θυσία, (την αποπομπή-φυλάκιση τη διαπράττει ο Μεταξάς) απειλεί την «ζωή» του θύματος. Αν το κόμμα ενδώσει, αν χάψει τις βαρύγδουπες ανοησίες του Πλουμπίδη, τότε η «ζωή» του χάνεται. Ευτυχώς, για τον λαό και την πατρίδα, όμως οι φυλακισμένοι κομμουνιστές δεν «τσιμπάνε»! Συντάσσονται όλοι με τη γραμμή Ζαχαριάδη, με έργα και με λόγια. Ζητούν να σταλούν στο μέτωπο να πολεμήσουν. Απορρίπτουν με αποφασιστικότητα τόσο το Μανιφέστο όσο και όλα τα μετέπειτα κείμενα της «Παλαιάς ΚΕ» που εξακολουθεί να λέει τα ίδια ακόμα και την ώρα που οι Γερμανοί προελαύνουν στην νότιο Ελλάδα. Σε συνθήκες πολεμικής κρίσης, σε συνθήκες απειλής κατά της πατρίδας έχουμε δύο τελείως διαφορετικές αντιδράσεις: -Η μία δεν «ψάχνεται».Σε μισή σελίδα μέσα, «ανεπιφύλακτα», καθορίζει και καθήκοντα και μέσα και στόχους και έπαθλα! -Η άλλη λέει πολλά και διάφορα που αν τα ακολουθούσε το κόμμα δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να είχε προκύψει. -Ο ένας πολιτικός ηγέτης είναι στη φυλακή, χωρίς καμιά εγγύηση για το μέλλον του όπως αποδείχθηκε. Διώκεται απηνώς από την κυβέρνηση και κείνος αίρεται του προσωπικού του και κομματικού προβλήματος και φροντίζει το συμφέρον της πατρίδας. -Ο άλλος πολιτικός ηγέτης είναι στη Και οι δύο επιζητούν το δίκιο και το συμφέρον του λαού.
παρανομία,
ελεύθερος.
-Ο ένας, «ο μπάρμπας», το ψάχνει «εδώ και τώρα». Κοιτάει πίσω και ζητάει «να μην πληρώσει ο λαός» αφού δεν φταίει! -Ο άλλος, ο νεώτερος, δεν κοιτάει πίσω. Κοιτάει στο μέλλον αν και το μέλλον το δικό του είναι άδηλο. Και βάζει στόχους γι’ αυτό!!! -Ο ένας θέλει να κάνει τη μοιρασιά «τώρα», αναδιανέμοντας τη φτώχεια και το αίσχος του παρελθόντος στο Νυν. -Ο άλλος θέλει να κάνει τη μοιρασιά «τότε», αναδιανέμοντας τη σπορά των θυσιών του λαού, στο Αεί. Φάγανε όλοι από αυτή τη σοδειά κι έμεινε να φάμε κι εμείς και τα παιδιά μας κι όλοι οι ερχόμενοι! Πρόκειται για δύο διαφορετικούς τρόπους άσκησης πολιτικής αφού ως χρονισμό υποβάθρου έχουμε δύο διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης των τριών διαστάσεων του χρόνου...το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. -Ο ένας αποπέμπει το μέλλον συναιρώντας παρελθόν και παρόν.
-Ο άλλος αποπέμπει το αμαρτωλό παρελθόν, κάνει μια νέα αρχή στο «τώρα», συναιρεί το μέλλον με το παρόν! Η δραματική αυτή κατάσταση παίρνει τέλος τον Ιούλιο του ‘41. Οι δραπέτες Κομμουνιστές, απ’ τα νησιά και τις φυλακές, συγκροτούν την Κεντρική Επιτροπή εκείνη που αποφασίζει την ίδρυση του ΕΑΜ. Η «Παλαιά ΚΕ» αναγκάζεται να παραιτηθεί από την άσκηση ηγεσίας στο ΚΚΕ. Με ανακοίνωσή της καλεί τα μέλη και τα στελέχη που την ακολουθούσαν και βρίσκονται κυρίως στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις του νέου καθοδηγητικού κέντρου.
Η τύχη του Κτιστάκη
Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, το καινούργιο βιβλίο της Μάρως Δούκα Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ είναι μεν στα χέρια μου αλλά δεν έχει τελειώσει η ανάγνωσή του. Η κ. Δούκα αναφέρεται στη μεγάλη προσωπικότητά του Βαγγέλη Κτιστάκη, στη δράση του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, τη δράση του στα Χανιά κατά την κατοχή και στην μαρτυρική εκτέλεσή του στη Κρήτη. Αυτό που δεν λέει, γιατί ίσως δεν το γνωρίζει, είναι το γιατί ο Κτιστάκης μπαίνει σε καραντίνα από το κόμμα το 1941. Ο Φώτης Βερμαίος (κατά κόσμον Φοίβος Γρηγοριάδης γιος του στρατηγού Νεόκοσμου Γρηγοριάδη) λέει πολλά πράγματα για κείνη τη φάση του σημαντικού αυτού ανθρώπου. Ίσως θα πρέπει να επανέλθουμε με μια σύνοψη της ηρωικής και τραγικής ιστορίας του. Τον Ιούνιο πάντως του 1943 αποκαθίσταται. Συνεχίζει ν’ αγωνίζεται και βγάζει πολλούς Κρητικούς αντάρτες στην Πάρνηθα. Έτσι εξηγούν οι παλιοί την σημαντική παρουσία Κρητικών στον ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας. Ο Γιώργης Μπουτσίνης (Νικήτας) στο βιβλίο του για το αντάρτικο της Αττικοβοιωτίας κάνει λόγο για Κρήτες σε αλλεπάλληλα «κύματα» που «τους στέλνει το Κτιστάκης». Τελικά ο Κτιστάκης φεύγει το 1943 για την Κρήτη ως γραμματέας της οργάνωσης περιοχής Κρήτης του κόμματος. Μετά από λίγο καιρό θα εκτελεστεί από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους. (βλέπε Μ.Δούκα Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ). Παρά όμως τις ποικίλες και εύφημες μνείες των αγωνιστών για τη δράση του Βαγγέλη Κτιστάκη δεν φωτίζεται από κανέναν η πτυχή εκείνη των πρώτων ημερών του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αν και κάποιος αναφέρει ότι ο Κτιστάκης πίστευε ότι η ΕΣΣΔ θα σταματήσει την προέλαση μόλις απελευθερώση τα εδάφη της γιατί τάχα ένας πόλεμος μετατρέπεται σε επεκτατικός και άδικος όταν περνά στα εδάφη του αντιπάλου, δεν προκύπτει από πουθενά η γνώμη του Κτιστάκη για την επιστολή Πλουμπίδη. Δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να υποθέσουμε, χωρίς να αδικήσουμε τη μνήμη του σημαντικού αυτού ανθρώπου, τι θέση πήρε ως προς τις δύο γραμμές που τέθηκαν, με εκείνο τον ιδιόμορφο τρόπο, στην κρίση των μελών και στελεχών του ΚΚΕ μέσα στον ζόφο της παρανομίας.
Η καραντίνα που το κόμμα του επέβαλλε, ξέρουμε πια χάρη στον Βερμαίο, δεν οφείλεται στο ζήτημα αυτό αλλά στην σύλληψή του από τους Γερμανούς και στην εν συνεχεία απελευθέρωσή του χάρη στη παρέμβαση κάποιου Γερμανού φίλου ονόματι Στρέϊτ που ζούσε στην Κηφισιά και εγγυήθηκε για κείνον.
Ο Πλουμπίδης και η ΕΣΣΔ
Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι του 1941, η διεθνής κατάσταση έχει αλλάξει. Η Γερμανία έχει εισβάλλει στην Σοβιετική Ένωση και οι μεγαλοφυείς(!) εκτιμήσεις του Πλουμπίδη για τον χαρακτήρα του πολέμου έχουν πάει περίπατο. Δεν μπορεί με κανέναν τρόπο πια να σπεκουλάρει υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός(!) Ο πόλεμος ήταν από την αρχή παγκόσμιος και ήταν πόλεμος κατά του Φασιστικού Άξονα κι όχι κατά του Ιμπεριαλισμού συνολικά. Ο Πλουμπίδης, αποσιωπώντας τα πραγματικά γεγονότα και τον ρόλο της ΕΣΣΔ, ισχυρίζονταν ότι μια συμμαχία με την ΕΣΣΔ θα μας κρατούσε εκτός πολέμου(!) και ότι ο πόλεμος είναι διαπάλη ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές αφού δεν αγγίζει την Σοβιετική Ένωση(!) Αποσιωπούσε όμως το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ δέχτηκε πρώτη επίθεση σε δύο μέτωπα: α) Στα σύνορα της Μογγολίας από την Ιαπωνία το καλοκαίρι του 1939 πριν ακόμα υπογραφεί το σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ και αφού είχε υπογραφεί η συμφωνία του Μονάχου και β) Στην Καρελία, στα σύνορα με την Φινλανδία, φθινόπωρο του ‘39, από το φασιστικό καθεστώς της που δρούσε σαν προφυλακή των Ναζί. Αν πραγματοποιούσε η Φινλανδία τον αντικειμενικό σκοπό της εισβολής της, τότε, η περικύκλωση του Λένινγκραντ από την Βέρμαχτ μετά, θα ήταν πλήρης και η πτώση του αναπόφευκτη. «Λησμονούσε» ακόμα, στις αναλύσεις του ο Πλουμπίδης, ότι στην πρόβα τζενεράλε, στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο δηλαδή, είχε διαφανεί πλήρως ότι, στη διάταξη των δυνάμεων που ετοιμάζονταν να συγκρουστούν με τον φασισμό, κύρια δύναμη ήταν η ΕΣΣΔ! Εκείνο που «παιζότανε» ήταν η στάση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών που έκαναν πως δεν έβλεπαν τον Χίτλερ που βομβάρδιζε με τα γιούγκερ -φασόν για τον Φράνκο- την Γκουέρνικα! Αν ο αναγνώστης δώσει προσοχή σε όλες τις κομβικές σκέψεις του Πλουμπίδη θα αντιληφθεί ότι η πλατφόρμα του αποτελεί το εκμαγείο όλων όσων επί χρόνια καταμαρτυρούσαν οι αντίπαλοι στους Κομμουνιστές! Αν οι Κομμουνιστές είχαν κάνει ότι τους συμβούλευε ο Πλουμπίδης, σήμερα θα είχαν δίκιο στην κριτική εναντίον τους ο Γιανναράς, ο Καλύβας, ο Μαραντζίδης, ο Πρετεντέρης κλπ. Δεν ακούσανε όμως οι Κομμουνιστές τον «Μπάρμπα» αλλά τον Ζαχαριάδη. Μπορεί η θυσία τους ν’ απάλλαξε την ιθύνουσα τάξη και τον Πλουμπίδη από τους ενοχλητικούς. Μπορεί η αποπομπή τους να ήταν πλήρης. Σε ιδεολογικό επίπεδο όμως νικητές είναι τα θύματα! Επανακάμπτουν!
Τον Ιούνιο του ‘41 οι περισσότεροι εξόριστοι Κομμουνιστές. Τον Μάιο του 1945 ο ίδιος ο Ζαχαριάδης! Καμία αίγλη δεν θα είχε ένας τόσο νεόκοπος (με τον περισσότερο καιρό της θητείας του στις φυλακές) και νεαρός ηγέτης του κόμματος αν δεν είχε με τόσο σωστό τρόπο καθορίσει τα καθήκοντα των Κομμουνιστών προς τον λαό και την Πατρίδα. Ενώ εκείνος ήταν στο Νταχάου όλα εργάζονταν υπέρ της ιεροποίησής του! Η φράση του «το έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες» είχε γίνει πράξη και το έθνος είχα αγωνιστεί βράχο τον βράχο, καλύβα την καλύβα, σπίτι το σπίτι! Τι έμενε τώρα; Η απονομή στο λαό του επάθλου... «η καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς,η λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό...»
[1.] Ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Προς το λαό της Ελλάδας. Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος πού θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θά 'ναι νίκη της Ελλάδας και του λάου της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας. Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940 ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στον καθημερινό τύπο της Αθήνας στις 2-11-1940.
[2] Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Προς όλους τους εργάτες, τις εργάτριες κ 'υπαλλήλους! Προς τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους! Προς τους πατριώτες αξιωματικούς κ υπαξιωματικούς! Προς τις μαννάδες, τους πατέρες, τις γυναίκες και τα παιδιά των πολεμιστών! Προς τους εργάτες και τους εργαζόμενους των γειτονικών χωρών!
Σύντροφοι, αδέρφια Τεσσεράμισυ τώρα χρόνια η ματωβαμένη τυχοδιωκτική σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ κρατιέται στην εξουσία με τα πιο απαίσια εγκλήματα, κάνοντας το μαντρόσκυλο στους ντόπιους πλουτοκράτες και το πιστό τσανάκι στους ξένους ιμπεριαλιστές. Με διαταγή του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου και των ξένων του αφεντικών, χιλιάδες ναυτεργάτες, παιδιά του λάου μας, στάλθηκαν απ'τη βασιλομεταξική σπείρα να δοκιμάσουν του πολέμου τη φρίκη. Μα η ίδια τύχη μέλλονταν σ' ολόκληρο το λαό, στην πατρίδα μας σύγκορμη. Για να κρατήσει της εξουσίας το λουφέ η δικτατορική σπείρα, για να σώσουν οι Εγγλέζοι πλουτοκράτες την παγκόσμια κυριαρχία τους, για να θησαυρίσουν μια χούφτα από ντόπιους μπαζαδόρους και μεγαλοκαρχαρίες-ληστές και για να «δοξαστούν» μερικοί τυχοδιώκτες γαλονάδες, τραβήχτηκε στον πιο εγκληματικό τυχοδιωκτικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός μας. Τον πόλεμο τον διέταξαν οι εμπόλεμοι Εγγλέζοι πλουτοκράτες. Η πολιτική τους «είχε και έχει σκοπό να παρασύρει στον πόλεμο όσο μπορεί μεγαλύτερο αριθμό κρατών κ' εθνών» έγραφε κι η « Ισβέστια » στις 23 Αυγούστου 1940. Έτσι μετάβαλαν και τη χώρα μας σε προχωρημένο τους φυλάκιο αφού έβαλαν τους λαούς της Πολωνίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Γαλλίας, να σκοτωθούν και να υποδουλωθούν για τα συμφέροντα τους. Μα ο σκοπός τους σήμερα πηγαίνει πολύ πιο μακρυά: Ελπίζουν πως μεταφέροντας στην Ελλάδα τον πόλεμο θα μπλέξουν στο μακάβριο χορό και τ' άλλα Βαλκάνια, ακόμα και τη Σοβιετική Ένωση. Βαρύς βραχνάς έρχεται στους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές όσο βλέπουν τη Σοβιετική Ενωση έξω από το αλληλοφάγωμα του καπιταλιστικού κόσμου, να ευημερεί και να δυναμώνει με την ειρηνική της πολιτική, συγκεντρώνοντας τις ελπίδες σωτηρίας της κατασπαραζόμενης και καταπιεζόμενης ανθρωπότητας. Το βαθύ τους αντισοβιετικό μίσος τους έσπρωξε στη μπαμπέσικη αντισοβιετική τους πολιτική. Σήμερα τα πληρώνουν ακριβά. Κι ως τόσο, βλέποντας να πλησιάζει το τέλος τους, ακόμα πιο λυσσάνε, ραδιουργούν, θυσιάζουν λαούς και χώρες για να μπλέξουν τη Σοβιετική Ένωση σε πόλεμο με τη Γερμανία, για να συγκεντρώσουν έπειτα το διεθνή καπιταλισμό στην αντισοβιετική επέμβαση. Όμως χωρίς τον ξενοδόχο κάνουν το λογαριασμό. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα μπλεχτεί σε τυχοδιωκτικό πόλεμο, ούτε και θα ενισχύσει τους υποκινητές του. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα βγάλει των άλλων τα κάστανα απ'τη φωτιά. Μάταιες οι ελπίδες τους, χαμένοι οι κόποι! Η διαταγή των Εγγλέζων πλουτοκρατών εχτελείται πιστά απ' τις 28 του Οχτώβρη. Μέχρι τη μέρα εκείνη η Σοβιετική Ένωση κάμποσες φορές γλύτωσε το λαό μας απ 'τα υποδουλωτικά σχέδια του Μουσσολίνι, απ' τις ραδιουργίες των Εγγλέζων πλουτοκρατών κι απ' τις προδοσίες της βασιλομεταξικής σπείρας. Μα η Σοβιετική Ένωση έδωσε με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο σε όλα τα κράτη κ' ιδιαίτερα στα βαλκανικά, τη δυνατότητα να γλυτώσουν κι οριστικά απ' τον πόλεμο, αρκεί να δέχονταν ανεξάρτητα απ' το εσωτερικό τους καθεστώς, να συνεργαστούνε μαζί της.
Τις σωτήριες όμως για το λαό καί την πατρίδα μας προτάσεις της τις απόκρουσε με λύσσα η τυχοδιοκτική βασιλομεταξική δικτατορική κυβέρνηση που προτίμησε να πουληθεί στους εμπόλεμους Εγγλέζους πλουτοκράτες για να μας μπλέξει στον πόλεμο. Γιατί η φασιστική Ιταλία δεν παραιτήθηκε βέβαια ποτέ απ' τα καταχτητικά της σχέδια κατά της πατρίδας μας. Όντας όμως μπλεγμένη σε πόλεμο ζωής και θανάτου με την Αγγλία, ποτέ δε θ "αποφάσιζε ν' ανοίξει και με την Ελλάδα πρόσθετο πόλεμο αν δεν έβλεπε την ελληνική κυβέρνηση να γίνεται όργανο των αντιπάλων της και να τους παραχωρεί τ' αεροδρόμια, τα λιμάνια και τα νησιά μας. Και δε θα τολμούσε καν να επιβουλευτεί την ανεξαρτησία μας, αν η χώρα μας είχε κατοχυρωθεί με τη συνεργασία της Σοβιετικής Ένωσης. Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε απ' τη βασιλομεταξική σπείρα, που διατάχτηκε απ'τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δε μπορεί νά ’χει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάςο δήμιος του λάου μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ' το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας. Γι' αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νά ’χει καμιά σχέση με την ελευθερία. Το αίμα, οι ακρωτηριασμοί, οι σφαγές των ηρωικών μας φαντάρων, των γέρων, των ανήλικων παιδιών, η καταστροφή κι η ερείπωση της πατρίδας μας, η εγκατάσταση της αγγλικής κυριαρχίας στα νησιά μας, είναι η αρχή μονάχα, είναι το προμήνυμα της ανείπωτης συμφοράς πού μας έφερε, μπλέκοντας μας στον πόλεμο η βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια η Γερμανία δεν όρμησε να βοηθήσει τους Ιταλούς φασίστες ισοπεδώνοντας στρατιωτικά τη Σερβία. Και τούτη την καλοτυχία στη Σοβιετική Ένωση τη χρωστάμε που, φροντίζοντας πάντα να εντοπίσει τον πόλεμο κι εκτιμώντας τη στάση της Σερβίας (πού τηρεί μέχρι σήμερα πραγματική ουδετερότητα κ' απόδειξε πως θέλει την ειρήνη, δίνοντας αμνηστία στους κομμουνιστές) απαγόρεψε στη Γερμανία να τη θίξει. Ο λαός μας το ξέρει. Και ξέρει ακόμα πως η Σοβιετική Ένωση με τον ίδιο τρόπο θα απαγόρευε στην Ιταλία να θίξει τη χώρα μας, αν η Ελλάδα δεν κυβερνιόταν απ' τη βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια πως η ιμπεριαλιστική κλίκα της Βουλγαρικής πλουτοκρατίας δεν αρπάζει τούτη, την τόσο ευνοϊκή στιγμή, τη Μακεδονία καί τη Θράκη μας. Ο λαός ξέρει σε ποιόν το χρωστά κι αυτό: όχι βέβαια στην προαίρεση της ούτε στις τουρκικές απειλές μα στο διάβημα της Σοβιετικής Ένωσης και στο ξεσήκωμα του φιλειρηνικού και φιλοσοβιετικού λάου της Βουλγαρίας. Μα τα σχέδια των Εγγλέζων πλουτοκρατών, οι προδοτικές συμφωνίες που έκλεισε μαζύ τους η βασιλομεταξική σπείρα, δεν περιορίζονται με τους φασίστες Ιταλούς, θέλουν να βάλουν την Ελλάδα να γενικέψει τη σύρραξη στα Βαλκάνια, αδιαφορώντας για το τι θα επακολουθήσει. Την ίδια την ανεξαρτησία μας δεν την λογάριασαν. Στη μαύρη ξενική σκλαβιά πάνε να ρίξουν το λαό μας. Λαέ της Ελλάδας, ηρωικοί πολεμιστές. Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-ΒασιλιάΜανιαδάκη, η Ιντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ' την μιαν άκρη ως την άλλη. Πικρά λόγια ειν’ αυτά κι άσχημα χτυπάνε στην καρδιά σας, στον άδολο σας ενθουσιασμό. Όμως είν’ η αλήθεια κι η πραγματικότητα. Γιατί στον πόλεμο που προκάλεσαν οι Εγγλέζοι κι οι ντόπιοι πλουτοκράτες με τα όργανά τους, τη σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ, για συμφέροντα άνομα κι ανόσιους σκοπούς, δε θυσιάζετε μονάχα τα κορμιά σας. Τούτος ο πόλεμος θα ξεκάμει κάθε τι που αγαπάτε, ο καθένα σας κι όλοι σας μαζύ. Καί πρώτα-πρώτα όσα νομίζετε πώς σώθηκαν με τη θυσία τη δική σας!...
Όμως δεν είναι καιρός για μοιρολόγια, μπορούμε ακόμα να σωθούμε. Μπορούμε να σωθούμε γιατί η Σοβιετική Ένωση που χτες ακόμα έφραξε το δρόμο του Χίτλερ προς τη μέχρι σήμερα πραγματικά ουδέτερη Σερβία, εμποδίζοντας τον έτσι να φτάσει και στην ελληνική Μακεδονία είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τους λαούς που θα δείξουν πώς πραγματικά θέλουν την ειρήνη. Για να σωθούμε λοιπόν πρέπει να δείξουμε κι εμείς τη φιλειρηνική μας θέληση. Πρέπει γι 'αυτό πρώτα-πρώτα ν' ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα που μας έμπλεξε στον πόλεμο. Πρέπει ακόμα να προτείνουμε ειρήνη δίχως προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις και ν' ασφαλίσουμε την ουδετερότητα μας απέναντι στο συνεχιζόμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών, προσανατολιζόμενοι προς τη Σοβιετική Ένωση. Αν αφήσουμε τη βασιλομεταξική σπείρα να συνεχίζει τον πόλεμο είναι φανερό πια τι μας περιμένει. Το Κόμμα μας σας καλεί λοιπόν στον παλλαϊκό και πανεθνικό συναγερμό, για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας. Το Κόμμα μας έχει κάποιο δικαίωμα να ζητήσει σήμερα να εισακουστεί. Το απόχτησε το δικαίωμα αυτό με το αίμα και τις αφάνταστες θυσίες των χιλιάδων δολοφονημένων, φυλακισμένων κ εξόριστων μελών κι οπαδών του που αψήφισαν τα πιο φριχτά βασανιστήρια για να μπορούνε τεσσεράμισυ χρόνια τώρα να σας βροντοφωνάζουν συνεχώς: Το ματωβαμένο φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου μας φέρνει πείνα, τυραννία, πόλεμο, ξεπούλημα, αφανισμό, υποδούλωση στους ξένους! Δε μνησικακούμε με όσους από σας αδιαφόρησαν στις εκκλήσεις μας και σήμερα θρηνούν συμφορές καί πένθη. Συμμεριζόμαστε τον πόνο ολονών. Ούτε ταιριάζει τη στιγμή αυτή να σταθούμε στα παλιά, ακόμα ούτε στις διαφορές μας με ορισμένους στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες. Ζητούμε όμως σήμερα, τη δωδέκατη ώρα, πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, να ενωθεί στρατός και λαός σε τούτο το πανανθρώπινο καθήκον: Να σώσουμε το λαό και την πατρίδα μας από τη σφαγή και τον αφανισμό! Καλούμε τους πολεμιστές μας ν' αρνηθούν να πολεμήσουν πέρ' απ'τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Πού μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο! Παίρνοντας αυτή την απόφαση, οι πολεμιστές μας να υποβάλουν στους αντιπάλους απέναντι τους προτάσεις ειρήνης δίχως προσαρτήσεις και αποζημιώσεις. Να παρουσιαστούν ομαδικά κι ένοπλα στους ανωτέρους τους ζητώντας συμμετοχή στις προσπάθειες τους. Να στείλουν τελεσίγραφο στην πουλημένη ιμπεριαλιστική κυβέρνηση ζητώντας την ειρήνη και θυμίζοντας της πως τους κάλεσε στα όπλα μονάχα για να διώξουν απ' τα ελληνικά εδάφη τον Ιταλό καταχτητή. Η λύση των μειονοτικών ζητημάτων ν' αφεθεί στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους ελληνικούς κι αλβανικούς πληθυσμούς. Κι αν η κυβέρνηση αρνηθεί, σύσσωμος ο στρατός περιφρουρώντας ταυτόχρονα τα σύνορα της πατρίδας μας να ενωθεί με το λαό για την ανατροπή της. Καλούμε όλη την εργατική τάξη σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να εφαρμόσει το πιο φαρδύ Ενιαίο εργατικό φιλειρηνικό μέτωπο στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με τους αρχηγούς και με τη βάση, με όλους όσους συμφωνάνε για το γκρέμισμα της βασιλομεταξικής σπείρας, τη σύναψη ειρήνης και τον προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ενωση και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με μαζικές απεργίες, οικονομικές καί πολιτικές. Ιδιαίτερα οι εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί, αυτοκινητιστές να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τη μεταφορά πολεμοφοδίων κι οι εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να κωλυσιεργήσουν όσο μπορούν την παραγωγή. Τα εργατικά στελέχη, οι πρωτοπόροι εργάτες, όπου κι αν βρίσκονται, στα εργοστάσια είτε στο μέτωπο, να μην ξεχνάν όπως πάντα έτσι και τώρα, αρχή και κίνητρο για τους πιο μεγάλους αγώνες μπορούν να γίνουν τα οικονομικά ζητήματα γενικά, κι ιδιαίτερα τα πιο «ασήμαντα». Πως μια διαμαρτυρία, ένα υπόμνημα με διεκδικήσεις οικονομικές ενός κλάδου ή κι ενός εργοστασίου η απεργία, μπορούν να γίνουν οι κρίκοι της αλυσίδας του οργανωμένου αγώνα, οι μορφές πάλης, στις μαζικές απεργίες, οικονομικές και πολιτικές, που φέρνουν στο θρίαμβο της Γενικής πολιτικής απεργίας.
Καλούμε τους αγρότες και τους άλλους εργαζόμενους ν' ακολουθήσουν το δρόμο της πάλης ξεκινώντας απ' τα ζητήματα τους τα πιο παραμικρά. Καλούμε ολόκληρο τον εργαζόμενο λαό να σχηματίσει αδελφωμένος με το στρατό το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας - ειρήνης, ν' απαιτήσει άμεση Γενική πολιτική αμνηστεία! Να διακηρύξει πώς θα κάμει ό,τι μπορεί για να σταματήσει τον πόλεμο που έφεραν οι Εγγλέζοι και ντόπιοι πλουτοκράτες στη χώρα μας. Ν' αναδείξει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας - ειρήνης πού θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση! Να δηλώσει πως κάθε είδους διαφορά με τους γειτονικούς λαούς μπορεί να λυθεί αδελφικά κ' ειρηνικά σύμφωνα με τις υποδείξεις της Σοβιετικής Ένωσης! Και να ενώσει τη φωνή του και τον αγώνα του με την πάλη των λαών των γειτονικών χωρών για τον κοινό και πανανθρώπινο σκοπό: την ειρήνη. Για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας οι κομμουνιστές μπαίνουν στις πρώτες γραμμές του αγώνα. Ζήτω το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας! Ζήτω το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας-ειρήνης! Κάτω η πουλημένη ιμπεριαλιστική βασιλομεταξική σπείρα που έφερε τον πόλεμο στη χώρα μας! Ειρήνη να σώσουμε το λαό και την Ελλάδα μας! Ζήτω η ειρηνόφιλη Σοβιετική Ένωση πού με τη βοήθεια της θα σώσουμε το λαό, την πατρίδα μας και την ειρήνη! 7 Δεκέμβρη 1940. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
Μέρος Β΄
Ο Νίκος Μπελογιάννης
Για τον Μπελογιάννη ο εμφύλιος πόλεμος, και ο πόλεμος γενικά, τελείωσε στις 22 Σεπτεμβρίου του ‘49 όταν πέρασε στη Σκιπερία με το επίλεκτο απόσπασμα της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Η αρχή του πολέμου τον είχε βρει κι αυτόν στην Ακροναυπλία. Παραδόθηκε κι αυτός, νέο παιδί είκοσι έξι χρονών, δέσμιος στους Γερμανούς και Ιταλούς. Παρέμεινε στα χέρια τους μέχρι το 1943 οπότε και δραπέτευσε. Βγήκε αντάρτης στον ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου και πήρε μέρος στην απελευθέρωση της Καλαμάτας που θεωρείτε η πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα λόγια για την προσωπικότητά του. Οι πιο πολλοί αναγνώστες θα γνωρίζουν ήδη περισσότερα από όσα ένα άρθρο μπορεί να χωρέσει. Παραθέτουμε μόνο ένα λιτό χρονολόγιο των τελευταίων μηνών της ζωής του όσο και της ζωής του Πλουμπίδη. Αν και λιτό είναι άκρως απαραίτητο για την κατανόηση των γεγονότων και των αλληλοσυσχετισμών τους.
Το χρονικό υπόβαθρο της θυσίας
13 Αυγούστου - 22 Σεπτεμβρίου 1949 Ο Νίκος Μπελογιάννης παίρνει μέρος ως πολιτικός επίτροπος στο εκπληκτικό εγχείρημα της 1ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού «Γράμμος-ΆγραφαΜουργκάνα». Με μέραρχο τον Γιώτη (Χ.Φλωράκη), πολιτικό επίτροπο τον Ν. Μπελογιάννη κι επιτελάρχη τον Αλέκο Παπαγεωργίου, η Μεραρχία σπάει τον κλοιό του Γράμμου τη στιγμή ακριβώς που ξεκίναγε η μεγάλη επίθεση του κυβερνητικού στρατού. «Κατεβαίνει» στ’ Άγραφα και «ξανανεβαίνει» στη Μουργκάνα από όπου και περνάει στη Σκιπερία. Ο εμφύλιος για τον Μπελογιάννη και τους συμμαχητές του τελείωσε στις 22 Σεπτεμβρίου, έναν ολόκληρο μήνα μετά την πτώση του Γράμμου! Το εγχείρημα αυτό το αναφέρουμε γιατί, κατά την εκτίμηση των ειδικών, οι ηγήτορές της ήταν άνθρωποι εξαιρετικών ικανοτήτων. (Για περισσότερα βλέπε στο κείμενο του Στρατηγού Δ. Δήμου)
Δύο από τους τρεις ηγέτες της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ (ΜπελογιάννηςΦλωράκης) που έβαλε στο χέρι το καθεστώς δικάστηκαν για κατασκοπεία. Μη
νομίζετε ότι ο τρίτος, ο Αλέκος Παπαγεωργίου μόνιμος αξιωματικός του Ελλ.Στρατού τραυματίας της Αλβανίας, τους ξέφυγε. Εκείνος είχε δικαστεί για κατασκοπεία το ‘47!!! (βλέπε το υπέροχο βιβλίο του Εμπειρίες ενόπλων αγώνων, Σύγχρονη Εποχή. 16 Μαΐου 1950 Γίνεται με «πρόσληψη» (κοοπτάτσια) αναπληρωματικό μέλος τη Κεντρικής Επιτροπής στην 7ης Ολομέλεια(μέσα Μαΐου του 1950).Έχουν μόλις τελειώσει οι έρευνες της εξεταστικής επιτροπής που συγκροτήθηκε για να μελετήσει την περίπτωση του Κώστα Καραγιώργη. «Στο 7μηνο που πέρασε,αυτή η επιτροπή εξέτασε εκατοντάδες στελέχη και απλούς μαχητές των τμημάτων του ΔΣΕ στη Νότια Ελλάδα και υπέβαλε πόρισμα στο Π.Γ.»(Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ για τον Κ.Καραγιώργη (Γυφτοδήμο) 8.6.1950. Από τη φράση αυτή φαίνεται καθαρά ότι ο Ν.Μ από τον Νοέμβριο του ‘49 κι ως τον Μάιο του ‘50 ταξίδευε στις χώρες που είχαν καταφύγει οι αντάρτες του ΔΣΕ και συνέλεγε υλικό. Έτσι εξηγούνται και οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις που έχει υπόψη του ο Κούλης Ζαμπαθάς και τις αναφέρει στο βιβλίο του Νίκος ΜπελογιάννηςΝ.Πλουμπίδης. Ιούλιος 1950 Μετά τη περαίωση της εκκρεμότητας αυτής ο Μπελογιάννης έρχεται στην Ελλάδα ως νέο αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ. Είναι τριάντα πέντε χρονών. Είναι ειδοποιημένος-λέει η απόφαση της ΚΕ-για τον Πλουμπίδη, να φυλαχτεί απ’ αυτόν. Αλλά δεν φυλάχτηκε.[1] 20 Δεκεμβρίου 1950 Ο Ν.Μ συλλαμβάνεται στο σπίτι του Τ. Καλοφωλιά (του κατοπινού εκδότη της οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ). «Γιορτάζει»τα τριακοστά πέμπτα γενέθλιά του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας χωρίς να ξέρει κανείς ότι συνελήφθη και χωρίς να ξέρουν οι δεσμώτες του την ταυτότητά του. Την ταυτότητά του την αγνοεί και ο Ν.Π! Στις 31 Δεκεμβρίου απονέμεται χάρη στον δοσίλογο πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο και σε τέσσερις ακόμα υπουργούς της κατοχής. [2] , [2.1] 9 Σεπτεμβρίου 1951 Γίνονται εκλογές. Αν και το ΚΚΕ επιμένει και πιέζει αφόρητα την ΕΔΑ για να κατεβάσει υποψήφιο βουλευτή τον Ν.Μ αποτυγχάνει. Υπεύθυνοι θεωρούνται οι Μιχάλης Κύρκος και Ν. Πλουμπίδης. 19 Οκτωβρίου- 16 Νοεμβρίου 1951 Πρώτη δίκη Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Η δίκη των «93»! Δικάζονται με τον ν.509 περί ανατροπής του καθεστώτος. Καταδικάζονται σε θάνατο 12. Ο
Πλαστήρας δηλώνει ότι δεν θα εκτελεστεί κανένας. Την ημέρα που ανακοινώνεται η απόφαση του δικαστηρίου βγαίνει στις εφημερίδες η υπόθεση των ασυρμάτων. [3] , [3.1] , [3.2] , [3.3] 15 Φεβρουαρίου - 2 Μαρτίου 1952 Δεύτερη δίκη Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Δικάζονται 29 για κατασκοπεία. Καταδικάζονται οκτώ σε θάνατο.[4] , [4.1] , [4.2] , [4.3] , [4.4] 23 Φεβρουαρίου 1952 Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Η σκηνοθεσία καταρρέει. Κάτω τα χέρια απ’τον Μπελογιάννη». [5] Στην ανακοίνωση αυτή κι ενώ η δίκη είναι σε εξέλιξη δηλώνεται σαφώς η πρόθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ να «αντιδικήσει» με τον μοναρχοφασισμό στην Αθήνα εφόσον «εξασφαλιστούν οι απαραίτητες νομικές και πολιτικές εγγυήσεις, κάτω από την εποπτεία του ίδιου του λαού και εγκύρων και αρμόδιων διεθνών οργανώσεων». 12 Μαρτίου 1952 Ο Νίκος Πλουμπίδης στέλνει επιστολή, ιδιόχειρη και με δακτυλικό αποτύπωμα, στους συνηγόρους του Μπελογιάννη όπου δηλώνει ότι εκείνος είναι καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ κι όχι ο Μπελογιάννης. Η δεύτερη δίκη έχει ήδη τελειώσει και έχει προηγηθεί η πρόθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ για «αντιδικία»με τον μοναρχοφασισμό. Ο Ν.Π ζητάει να αφεθεί ελεύθερος ο Ν.Μ και τότε αυτός θα παραδοθεί για δικαστεί στη θέση του. Βάζει το αποτύπωμά του όντας σίγουρος ότι η γνησιότητα της επιστολής θ’αμφισβητηθεί από τον Ζαχαριάδη όπως κι αυτός είχε αμφισβητήσει τη γνησιότητα της δικής του. [6] , [6.1] 30 Μαρτίου 1952 Ξημερώνοντας Κυριακή οι Μπελογιάννη, Μπάτσης, Καλούμενος και Αργυριάδης εκτελούνται στο Γουδή υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων. Ο Μπελογιάννης ήταν τριάντα επτά χρονών.[7], [7.1] , [7.2] 25 Ιουλίου του 1952 Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για διαγραφή του Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα). [8] Η απόφαση στηρίζεται σε είκοσι (20) σημεία! 25 Νοεμβρίου 1952 Ο Ν.Πλουμπίδης συλλαμβάνεται. [9] 24 Ιουλίου-3 Αυγούστου 1953
Δίκη του Πλουμπίδη. Στις 26 Ιουλίου πεθαίνει ο Ν.Πλαστήρας. Την ίδια μέρα τελειώνει και ο πόλεμος της Κορέας. Στο χέρι κρατάει, όπως κι ο Μπελογιάννης, γαρύφαλλο! Άσπρο! Στη δίκη αυτή δικάζεται ερήμην κι όλο το ΠΓ το οποίο και καταδικάζεται σε θάνατο! Αυτό σημαίνει ότι ο Ζαχαριάδης καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Πλουμπίδη! Τραγική, τραγικότατη ειρωνεία! [10] , [10.1] , [10.2] , [10.3] 14 Αυγούστου 1954 Εκτέλεση του Πλουμπίδη στο Δαφνί. Ήταν πενήντα δύο χρονών. Ο Ν. Μπελογιάννης εκτελέστηκε τριάντα μέρες μετά την καταδίκη του και ο Πλουμπίδης ένα χρόνο μετά τη δική του. [11]
Συμπεράσματα που εξάγονται από τη σειρά των γεγονότων:
Για την υπόθεση Μπελογιάννη 1.Ο Ν.Μ αναλαμβάνει μία πολύ σημαντική αποστολή πριν επιστρέψει στην Ελλάδα. Από τον Νοέμβριο του ‘49 έως τον Μάιο του 1950, για ένα επτάμηνο, συμμετέχει στην εξεταστική επιτροπή που ερευνά την υπόθεση του Κώστα Καραγιώργη. Παραδίδοντας το πόρισμα στο Πολιτικό Γραφείο είναι έτοιμος να φύγει για την Ελλάδα. Εντύπωση μεγάλη προκαλεί το γεγονός ότι η Έλλη Παππά δεν αναφέρει τίποτα για εκείνη την αποστολή του Νίκου! Αν και αναφέρεται κάμποσες φορές στον Καραγιώργη και μία φορά στην από τον ΕΛΑΣ γνωριμία και σύγκρουση με τον Μπελογιάννη,δεν αναφέρει λέξη για την έρευνα σε βάρος του και την καθαίρεσή του. Μπορούμε να συμπεράνουμε συνεπώς ότι η Έλλη δεν γνωρίζει αυτή τη δραστηριότητα Μπελογιάννη όπως και την προηγούμενη, εκείνη του Αποσπάσματος της 1ης Μεραρχίας υπό τον Χ.Φλωράκη(Γιώτη). 2.Αντίθετα με ό, τι καταμαρτυρούν στον Ν. Ζαχαριάδη βλέπουμε ότι ο Καραγιώργης δεν καθαιρείται αυθαίρετα και με συνοπτικές διαδικασίες αλλά μετά από επίπονη και δραματική έρευνα που κρατάει μήνες και στηρίζεται σε πληθώρα μαρτύρων και καταθέσεων. 3.Ο Ν.Μ λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα προσλαμβάνεται στη ΚΕ ως αναπληρωματικό μέλος. Δεν είναι ένα στέλεχος δηλαδή του «κομματικού μηχανισμού», των γιαφκών και των συνωμοτικών κανόνων, όπως ο Πλουμπίδης, αλλά είναι ένα στέλεχος που αναδεικνύεται μέσα σε θύελλες και μάχες. Είναι ένα «άλμπατρος» όπως πολύ εύστοχα τον χαρακτήρισε ο Ζαχαριάδης. 4.Στέλνοντας στην Ελλάδα καινούργια στελέχη και μέλη της ΚΕ, ο Ζαχαριάδης, (θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι τον Ν.Μ.) μπορούμε να θεωρήσουμε με ασφάλεια, ότι επιδιώκει να τ’ αλλάξει όλα και να ξεκινήσει μια νέα περίοδο. Ο Ν.Μ είναι
ειδοποιημένος και προϊδεασμένος για την περίπτωση Πλουμπίδη. Ξέρει, όπως και η Έλλη επιμαρτυρεί, ότι υπάρχει μια ευρύτερη κίνηση μέσα στο κόμμα. Εντύπωση προκαλεί το άριστα πληροφορημένο «Εμπρός» της 11ης Ιανουαρίου του ‘51 όπου δημοσιεύεται η σύλληψη Μπελογιάννη! Εκεί αναφέρεται χαρακτηριστικά: «...Απέφυγεν επιμελώς να συναντήση παλαιά ηγετικά στελέχη του κόμματος. Τούτο έπρεξεν αφ’ενός μεν για να μη κινήση τας υποψίας των αστυνομικών αρχών και αφ’ετέρου,διότι είχεν εντολήν του Ζαχαριάδη να προβή εις «εκκαθαρίσεις» πολλών στελεχών,τα οποία κατά το παρελθόν είχον αναπτύξει αξιόλογον δράσιν. Η εντολή αυτή εδόθη είτε διότι έπαυσαν πλέον να εμπνέουν εμπιστοσύνην εις την ηγεσίαν του ΚΚΕ,είτε εκουράσθησαν και αποφεύγουν νέας περιπετείας,είτε είναι γνωστά εις τας αρχάς και δεν δύνανται πλέον να δράσουν ανενοχλήτως».
Η κίνηση αυτή στοχεύει αλλού από κει που στοχεύει η ηγεσία Ζαχαριάδη. Ο Μπελογιάννης προφανώς συμφωνεί με την γραμμή Ζαχαριάδη. Το «Εμπρός» της ως άνω ημέρας τον αποκαλεί «Υπο-Ζαχαριάδη»! Όπως είναι όμως φυσικό, για έναν γενναίο άνθρωπο σαν τον Μπελογιάννη, δεν αποφεύγει κάθε επαφή με τον Πλουμπίδη. Δεν φοβάται, έχει αυτοπεποίθηση και επιδιώκει να μη χαρίσει κανέναν στην αντίδραση. Αυτός είναι κι ο λόγος που έρχεται σε επαφή με τον Πλουμπίδη αν και έχει προειδοποιηθεί. 5.Όταν συλλαμβάνεται ο Ν.Μ κανένας δεν ξέρει την ταυτότητά του. Ούτε η Ασφάλεια ούτε ο Πλουμπίδης με τον οποίο έχουν συναντηθεί πολλές φορές. Ο Πλουμπίδης το μαθαίνει μετά τη σύλληψή του και τότε ομολογεί την άγνοιά του στον Κούλη Ζαμπαθά. Μέχρι τότε, παραμονή Χριστουγέννων του 1950, και οι δύο τον ξέρουν ως «Κώστα». Η δημοσίευση δε της ταυτότητος του συλληφθέντος Μπελογιάννη στον «Δημοκρατικό» - κατ’ εντολήν Πλουμπίδη - οδηγεί αμέσως στο κλείσιμο της εφημερίδας. Στις εφημερίδες της 5ης Ιανουαρίου του 1951 δημοσιεύεται η παύση της εφημερίδας. 6.Ο Ν.Μ ζει με την Έλλη έξι μοναχά μήνες. Από τον Ιούλιο μέχρι τον Δεκέμβριο. Αν υπολογίσουμε και την αργόσυρτη διάρκεια της παρανομίας τότε η πραγματική συμβίωσή τους περιορίζεται ακόμα περισσότερο. Συνεπώς η γνώση όλων των σκέψεων και απόψεων του Ν.Μ από την Έλλη φαντάζει αδύνατη. 7.Αντιθέτως, μεγαλύτερη και δημιουργικότερη είναι η πνευματική σχέση τους που διαδραματίζεται όντας και οι δύο φυλακισμένοι σε διπλανά κελιά. Η Έλλη κυεί, είναι νέα στα τριάντα ένα της χρόνια, όμορφη, χειραφετημένη και δυναμική γυναίκα. Ο Νίκος είναι στην πιο καλή του στιγμή, έχει περάσει πάνω από δέκα χρόνια μέσα σε φωτιά και σίδερο, έχει ταξιδέψει στις χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας, στον κόσμο που υπόσχεται πολλά και ήδη έχει προκαταβάλλει μια ριζική-όπως φαίνεται και είναι τότε-αλλαγή. Κάνουν σχέδια για το μέλλον αλλά και δημιουργούν μέσα στη φυλακή τους. Ο Νίκος γράφει κείμενα και οργανώνει τη σκέψη του, βάζει στόχους για την έκδοση λογοτεχνικής εφημερίδας, για τη μελέτη του Βυζαντινού Πολιτισμού, για την μελέτη της Ελληνικής Σκέψης. Θεωρούν εφικτή τη διάσωσή τους, πιστεύουν στην μεγάλη δύναμη του κινήματος αλληλεγγύης. 8.Όλα διαψεύδονται όταν δεν καθίσταται δυνατόν να μπει ο Μπελογιάννης
υποψήφιος βουλευτής Αθήνας στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου του 1951. Αίτιος φέρεται ο Μιχάλης Κύρκος πατέρας του Λεωνίδα. Αυτή ήταν και η επικρατούσα άποψη όλων εκείνων που έζησαν ως απλοί αριστεροί τα τραγικά γεγονότα. Ένα χρόνο μετά (το 1952) υπεύθυνος θα θεωρηθεί και ο Πλουμίδης στην απόφαση της ΚΕ για την διαγραφή του. Ο λόγος που δεν θέλουν κάποιοι κύκλοι να μπει στο ψηφοδέλτιο είναι ευνόητος. Αν και πολιτικά κανείς δεν μπορεί να πει αν είχαν δίκιο ή άδικο, ανθρωπιστικά δεν μπορεί παρά να καταδικάσει τη στάση τους! Ο Νίκος Μπελογιάννης έπρεπε να μπει στο ψηφοδέλτιο για λόγους ανθρωπιστικούς και όχι πολιτικούς!!! Όποιοι κι αν είναι αυτοί που αντέδρασαν έχουν το αίμα του στο λαιμό τους και την ιστορία πάνω από την υστεροφημία τους καθώς ακόμα εκείνη δεν έχει αποφανθεί τελεσίδικα. 9.Η δίκη του Ν.Μ και των «93» γίνεται «κανονικά». Αν και δεν έγινε βουλευτής έγινε πατέρας. Και διαθέτει όλες τις ηθικοπολιτικές προϋποθέσεις για να καταρρακώσει το κατηγορητήριο και όσους και όσα κρύβονται πίσω από αυτό. Όλος ο δημοκρατικός κόσμος,στην Ελλάδα και στην οικουμένη, είναι δίπλα του. Στο χέρι του είναι ένα κόκκινο γαρύφαλλο! 10.Καταδικάζονται δώδεκα σε θάνατο γιατί θεωρούνται ένοχοι για την ανατροπή του καθεστώτος. Ο Πλαστήρας έχει ακόμα το σθένος να δηλώσει ότι δεν θα εκτελεστεί κανένας. 11.Αν θέλουμε να εκτιμήσουμε πολιτικά την κατάσταση θα μπορούσαμε με ασφάλεια να πούμε ότι το Παλάτι, οι Αμερικανοί και όσοι άλλοι θεωρούσαν επικίνδυνο τον Ν.Μ. «πήγανε για μαλλί και βγήκανε κουρεμένοι». Ο Ν.Μ έχει βγει πανίσχυρος από την δίκη, το κύρος του, η λάμψη τους είναι τεράστια και δεν περιορίζεται μόνο στο εσωτερικό της χώρας. Εκεί που ερχότανε ως ένα ηγετικό στέλεχος του εξαρθρωμένου παράνομου μηχανισμού και δεν είχε από που να πιαστεί, μέσα σε λίγους μήνες έχει γίνει ένας ηγέτης μεγάλου βεληνεκούς. Παρά λίγο να βγει και βουλευτής Αθηνών!!!Ακόμα κι αν μείνει μέσα στη φυλακή κανένας δεν θα μπορούσε να φυλακίσει το κύρος του και το πνεύμα του. Η ηγεσία του θα ασκείτο μέσα από την φυλακή. 12.Μαζί όμως με τους αντιπάλους ζημιά, από την ηθικοπολιτική νίκη του Μπελογιάννη, παθαίνουν κι όσοι περίμεναν να βρουν ευκαιρία να πετάξουν από το κόμμα το τμήμα του κόμματος που βρίσκονταν στο εξωτερικό μαζί φυσικά με τον Ζαχαριάδη. Ζημιά παθαίνουν όλοι εκείνοι που επιδίωκαν αβρόχοις ποσί να υφαρπάσουν το κόμμα ...αρχηγού απόντος. Ποιος θα τολμούσε να βγει μπροστά στο κύρος του Ν.Μ; Κι ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν «ανάδειξη» του Ζαχαριάδη! Άρα ποιος μπορούσε να πλήξει τον Ζαχαριάδη, του Νίκου Μπελογιάννη υπάρχοντος ως ηγέτη του κόμματος του εσωτερικού; 13.Η κατάσταση αλλάζει δραματικά μετά την ανακάλυψη των ασυρμάτων η οποία όλως περιέργως συμβαίνει την ημέρα που εκδίδει το δικαστήριο την απόφαση για τους δώδεκα. Στην υπόθεση αυτή κάνουν «μπαμ» δύο κυρίως πράγματα:
α) ο ρόλος αμερικανικού ραδιογωνιόμετρά του.
πλοίου
που
«πιάνει»
τα
σήματα
με
τα
β) οι αντιφάσεις της Ασφάλειας και όλων των σχετικών ρουφιάνων. Αν τους ασυρμάτους τους ήξεραν πριν την ημέρα της σύλληψης του Μπελογιάννη (20/12/50) γιατί δεν τον κατηγορούν γι’ αυτούς στην πρώτη δίκη; Και αν δεν τους ήξεραν και τους έμαθαν τις μέρες αυτές (δηλ. Νοέμβριο του ‘51) τότε πώς ενοχοποιείται ο Ν.Μ που σχεδόν έναν χρόνο ήταν στα κελιά της Ασφάλειας; Με τέτοιου επιπέδου κατηγορίες ο Ν.Μπελογιάννης και είκοσι οκτώ σύντροφοί του οδηγούνται σε δίκη τον Φεβρουάριο του 1952. Τώρα κατηγορούνται για...κατασκοπεία! (Για την αναλογία του θέματος αναφέρουμε ότι η δίκη του Ιούλιου και της Έθελ Ρόζεμπεργκ έγινε 3-29 Μαρτίου του 1951 και η εκτέλεση του ζεύγους στις 19 Ιουνίου του 1953). Εντύπωση κάνει, στους τίμιους και δίκαιους πολίτες που ερευνούν την πρόσφατη ιστορία για να διδαχθούν, το γεγονός ότι οι κάθε λογής επικριτές του Στάλιν ενώ «ξενιτεύονται» στη Μόσχα για να καταγγείλουν τις περιβόητες δίκες του 1937, «ξεχνούν» τις δίκες για κατασκοπεία που έλαβαν χώρα στη «δυτικού τύπου δημοκρατία» τους επί τρεις σχεδόν δεκαετίες! Δεν πρέπει να παραλείψουμε να σημειώσουμε το πόσο άγρια επιτίθεται η Δεξιά στον Πλαστήρα και τον κατηγορεί για «συνοδοιπόρο» των Κομμουνιστών. Ο τίτλος του «Εμπρός» της 15ης Νοεμβρίου του ‘51 είναι χαρακτηριστικός: «Ενώ ο Πλαστήρας ανοίγει τας φυλακάς οι κομμουμισταί διαβίβαζαν εξ Αθηνών στρατιωτικά μυστικά εις Σόφιαν». 14.Ενώ η δίκη εξελίσσεται, η ηγεσία του εξωτερικού, διαπιστώνοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης δηλώνει έτοιμη να έρθει και να «αντιδικήσει» με τον μοναρχοφασισμό! Ουσιαστικά λέει σε όλους: «Αν δικάζεται τον Μπελογιάννη για κατάσκοπο δικάστε κι εμάς δίπλα του». 15.Η δίκη τελειώνει. Καταδικάζονται οκτώ σε θάνατο. Τότε και μόνον τότε εμφανίζεται ο Πλουμπίδης, απευθύνει τη γνωστή επιστολή στους συνηγόρους του Ν.Μ και δηλώνει καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού. Η επιστολή έχει ημερομηνία 12/3/52 αλλά ο Ζαμπαθάς αναφέρει ότι όταν τού την διαβάζει ο Πλουμπίδης είναι 14/3/52. Στις εφημερίδες πάντως δημοσιεύεται στις 16/3/52. (βλέπε «Εμπρός» 16/3/52). Με την επιστολή επιχειρεί, για δεύτερη φορά, να πει ότι «το κόμμα είμαι εγώ»! Επιχειρεί για δεύτερη φορά, με πανομοιότυπο τρόπο, να υπερφαλαγγίσει το νόμιμο ηγέτη του κόμματος (καλώς ή κακώς νόμιμος ηγέτης ήταν ο Ζαχαριάδης) και να τού υφαρπάσει το κόμμα. Δεν πρωτοτυπεί ούτε κι αυτή τη φορά. Ούτε καν προηγείται. Έρχεται και πάλι δεύτερος. Επιπλέον η πρότασή του δεν έχει καμία αξία. Ούτε πολιτική αφού προηγήθηκε η βούληση της πραγματικής ηγεσίας του ΚΚΕ να έρθει και να δικαστεί. Ακόμα κι αν δεν έχει υπόσταση νομική-όπως ισχυρίζεται ο Ιωσήφ Ζαχαριάδης σε πρόσφατη συνέντευξή του, γιατί η καταδίκη του Μπελογιάννη
αφορούσε την υπόθεση κατασκοπείας και όχι την απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος-η τόσο καθυστερημένη εμφάνιση του Πλουμπίδη και δη στο παραπέντε ούτε πείθει ούτε συγκινεί πια τον προσεκτικό ερευνητή των γεγονότων. Εκτός αυτού ο όρος που έβαζε ο Πλουμπίδης-να παραδοθεί αφού ελευθερώνετο ο Μπελογιάννης-ήταν γελοίος. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οι πανίσχυροι νικητές του εμφυλίου θα υποχωρούσαν στις αξιώσεις του Μπάρμπα; 16.Η τύχη όμως του Ν.Μπελογιάννη έχει αποφασιστεί αλλού και όχι απλώς στις αίθουσες του στρατοδικείου. Ο Μπελογιάννης έχει επιλεγεί για θύμα. Ο θυσιαστικός μηχανισμός έχει ήδη πυροδοτηθεί! Πρέπει να γίνει το κορυφαίο εξιλαστήριο θύμα του εμφυλίου πολέμου εκείνο που στην επωνυμία του, στο κύρος τους, στην λάμψη του, θα περιλαμβάνει όλους τους ανώνυμους αγωνιστές που αντιστάθηκαν στην αγγλοαμερικανική επέμβαση. Το τραγικό της ιστορίας αυτής είναι ότι και πάλι ο Πλουμπίδης είναι εκεί να «συμβάλλει» κι αυτός στην αποπομπή, αυτή τη φορά και βιολογική, ενός νέου ανθρώπου. Ο Μπελογιάννης έχει την ίδια ηλικία με τον Ζαχαριάδης όταν εκείνος παραδόθηκε στους Γερμανούς. 17.Μάνι-μάνι, είκοσι οκτώ μέρες μετά τη δίκη, ο Μπελογιάννης και ακόμα τρεις τουφεκίζονται. Ο Πλαστήρας δεν μπορεί να κάνει κάτι. Κάνει τίποτα! Ο Μαύρος Καβαλάρης δεν παραιτείται καν. Ίσως τον αδικώ. Ίσως δεν έπρεπε να υποκύψει πλήρως στα σχέδια των Αμερικανών και των φίλων τους που περιελάμβαναν και την αποδόμηση της κυβέρνησής του. Όμως! Δεν είναι μόνο ότι δεν αντιδρά πολιτικά είναι και που δεν αντιδρά σαν άνθρωπος. Θα άξιζε στον Πλαστήρα, εκείνη τη στιγμή που άλλωστε ήταν άρρωστος και στα τελευταία του, να κάνει κάτι σημαντικό μιας λογικής αντίστασης στην άκρα επιθετικότητα της Αμερικανοκρατίας. Η μιμητική βία για την οποία μιλά ο Ρ.Ζιράρ,η φοβέρα δηλαδή,σκιάζει και πλακώνει τα πάντα μαζί με την σκλαβιά. «Ο Μπελογιάννης ζει μεσ ’στις καρδιές μας ο Μπελογιάννης ζει πα 'στις κορφές ζει ο Μπελογιάννης ζει κι είναι κοντά μας στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές»
Για την υπόθεση Πλουμπίδη 1.Τέλη Ιουλίου του ‘52 η ΚΕ του ΚΚΕ «δικάζει» και «καταδικάζει» τον Πλουμπίδη. Καθαιρείται και αποπέμπεται σαν προβοκάτορας. Τώρα έχει έρθει η σειρά του να γίνει θύμα και ο Ζαχαριάδης να γίνει θύτης. Αντίθετα με ό,τι η μιμητική κατά του Ζαχαριάδη βία κηρύττει χρόνια τώρα ο Πλουμπίδης δεν έχει υποστεί τις συνέπειες της στάσης του έναντι του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ούτε στη διάρκεια της
κατοχής ούτε όμως κι όταν έρχεται ο Ζαχαριάδης από το Νταχάου λογοδοτεί. Αντιθέτως,στο 7ο Συνέδριο επανεκλέγεται στην ΚΕ. Παρά την κριτική που του ασκείται στο συνέδριο,τουλάχιστον από ένα σύνεδρο ονόματι Στεργίου, ο Ν.Π εξακολουθεί να κινείται μέσα στο κόμμα και μάλιστα με σχετική αυτονομία. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 ο σκληρός επαναστάτης, ο πολύς Πλουμπίδης, που μόνος του κήρυξε την επανάσταση τον Δεκέμβρη του ‘40 και καλούσε τους τιμημένους στρατιώτες να στασιάσουν και να ενωθούν με τους Ιταλούς, τώρα έχει γίνει...φιλειρηνιστής και συνομιλεί με τύπους της ποιότητας του Λεωνίδα Σπαχή! Η απόφαση της ΚΕ για την αποπομπή του Πλουμπίδη [8] είναι καταπέλτης. Κατηγορείται σε είκοσι (20) σημεία! Ένα από αυτά είναι και η θέση του για τον χαρακτήρα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Δεν είναι η ίδια η απόφαση που κάνει το Πλουμπίδη θύμα αλλά το όλο κλίμα που καλλιεργεί σε βάρος του το κόμμα. Κυρίως με τον ραδιοσταθμό. Η υστερία, η απώλεια της ψυχραιμίας, οι υπερβολές, οι ύβρεις, οι εμπαθείς εξάρσεις, όλα στήνουν ένα σκηνικό θυματοποίησης του τέως θύτη. Είναι τραγικό αλλά είναι αληθινό...η μιμητική βία δεν εξαιρεί καν το ίδιο το θύμα! Ο ίδιος ο Πλουμπίδης λέει ότι «αν το κόμμα πει ότι είμαι χαφιές τότε όλοι να πείτε ότι είμαι χαφιές». Ξέρει πολύ καλά ότι μόνο αν μετάσχει της θυσίας, αν πάει πάσο στη βία που πυροδοτήθηκε, εναντίον του αυτή τη φορά, ενδεχομένως να δικαιωθεί στο μέλλον. Δεν φαίνεται να έχει γνώση της θεωρίας του θυσιαστικού μηχανισμού αλλά έχει πείρα! Έχει δει το θύμα του, τον Νίκο Ζαχαριάδη, να επανέρχεται και να δοξάζεται σαν «κομματικός άγιος». «Κομματικός άγιος» θέλει να γίνει κι αυτός στα πενήντα ένα του χρόνια! Η μιμητική επιθυμία και ο μιμητικός ανταγωνισμός έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. Ο θύτης έχει γίνει ίδιος με το θύμα. Το θύμα έχει ίδιο με τον θύτη. Θέλει να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Να τον στριμώξει τόσο όσο τον στρίμωξε κι αυτός εκείνες τις σκληρές στιγμές της ηρωικής του μοναξιάς όπου έπρεπε να χαράξει ρότα στο κόμμα και στην Πατρίδα! Ζηλεύει και εποφθαλμιά ο ένας τον άλλον. Μοιάζουν τόσο πολύ που τους είναι αδιανόητο ό,τι τους διαφοροποιεί. Ενώ ο Πλουμπίδης «νικά» στον πρώτο γύρο τον Ζαχαριάδη και τον βγάζει από τη μέση εκείνος επανέρχεται θριαμβευτής, άτρωτος κι ανίκητος, «πιο νιος και πιο τρανός και πιο όμορφος» απ’ ότι πριν τον θυσιάσει! Μπορεί λοιπόν να μην τον ζηλεύει; Είκοσι χρόνια «μάχεται» ο Πλουμπίδης να φέρει βόλτα τον νεώτερο και χαρισματικό Νίκο Ζαχαριάδη που ήρθε από το «πουθενά» με τις ευλογίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έγινε το καμάρι των Ελλήνων Κομμουνιστών. Είκοσι χρόνια «μάχεται» ο Πλουμπίδης εναντίον του και χρησιμοποιεί όλες τις διαθέσιμες πολιτικές γραμμές! Από τις πιο «επαναστατικές» έως τις πιο «μετριοπαθείς». Όχι ότι ο Ζαχαριάδης δεν διολισθαίνει σε άλλες γραμμές όλα αυτά τα χρόνια. Διολισθαίνει αλλά με άλλες αφετηρίες και άλλες αιτίες. Γενικά ακολουθεί-ή τουλάχιστον έτσι νομίζει- την ροή των γεγονότων και την αλλαγή των συσχετισμών των δυνάμεων και των αδυναμιών. Ο Πλουμπίδης φαίνεται να μην νοιάζεται γι’αυτά τα πράγματα. Με
τραγικό τρόπο μας δείχνει-για ν’ανοίξουμε τα στραβά μας- ότι η ιδιοτέλεια δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως, οικονομική. Είναι κυρίως ηθική και πνευματική. Γι’ αυτό είναι και περισσότερο επικίνδυνη. Ο Πλουμπίδης είναι ιδιοτελής γιατί θέλει να γίνει ντε και καλά «κομματικός άγιος»! 2.Νοέμβριο του ‘52 ο Ν.Π συλλαμβάνεται. Δεν χρειάζεται πια σε κανέναν! Το εγχείρημα της δημιουργίας ενός πιο βολικού ΚΚΕ έχει προς το παρόν αποτύχει. Όλα τα σχέδια αναβάλλονται. Εκτός αυτού, αν δεν συλληφθεί ο Πλουμπίδης, ο Ζαχαριάδης θα δικαιωθεί πλήρως! Πάλι θα έχουν πάει για μαλλί και θα έχουν βγει κουρεμένοι. 3.Ο χρόνος έρχεται γύρω και η δίκη ορίζεται τέλη Ιουλίου του ‘53. Ο πόλεμος της Κορέας τελειώνει και η υπογραφή της συμφωνίας είναι ζήτημα ημερών. Ο Πλαστήρας είναι άρρωστος, στα τελευταία του. 4.Στο εδώλιο κάθεται ο Νίκος Πλουμπίδης μετά από πολλών χρόνων παράνομη δράση. Μαζί του κατηγορούνται δυο γυναίκες. Όλοι νομίζουν ότι ο κατάλογος των κατηγορουμένων τελειώνει εδώ. Λάθος! Η προπαγάνδα «δικών» και ξένων έχει συσκοτίσει πλήρως τα γεγονότα. Μαζί με τον Πλουμπίδη δικάζονται ερήμην και όλα τα μελη του ΠΓ! Η επιθυμία της ηγεσίας του ΚΚΕ να δικαστεί στην Ελλάδα γίνεται δεκτή έναν και πλέον χρόνο μετά την δίκη Μπελογιάννη. Ο Στρίγκος και ο Μπαρτζιώτας, ο Βλαντάς και ο Βοντίσιος, ο Πορφυρογένης και ο Ρούσσος,ο Ιωαννίδης και η Λαζαρίδου, ο Δημητρακαρέας και φυσικά ο Ζαχαριάδης! Μάλιστα. Δικάζονται για εσχάτη προδοσία, κατασκοπεία και συνωμοσία! Κρατάει κι ο Πλουμπίδης ένα γαρύφαλλο! Άσπρο κι όχι κόκκινο. Κι εκεί έρχεται δεύτερος. Κι εκεί μιμείται. Καταδικάζεται σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Ζαχαριάδη και τα υπόλοιπα στελέχη του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ! Με κοοπτάτσια (με πρόσληψη) «προάγεται»(!) ο Νίκος Πλουμπίδης από καθαιρεμένο μέλος της ΚΕ σε μέλος του ΠΓ(!) Με κοοπτάτσια(!) όμως όχι της Κεντρικής Επιτροπής αλλά των Αμερικανών και των λακέδων τους που η Ιστορία θα μνημονεύει μόνο για τον προβοκατόρικό τους ρόλο στις υποθέσεις των ηρώων της Εαμικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. «Προάγεται»,ο Πλουμπίδης,σε μέλος της ηγεσίας του ΚΚΕ και σε «κομματικό άγιο», μετά θάνατον όμως! Ο Πλαστήρας πεθαίνει την τρίτη μέρα της δίκης. Την ίδια μέρα υπογράφεται και η συμφωνία για την Κορέα. Οι φλόγες στην Ινδοκίνα αρχίζουν να φωτίζουν!Ο πόλεμος κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού,τον οποίο ξεκίνησαν πρώτοι οι Έλληνες, πέρασε από την Κορέα μετά πήγε στην Ινδοκίνα για να καταλήξει-μετά από χρόνια-και πάλι στη γειτονιά μας. Στο Ιράκ και στην Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος που ο Τίτο γύρεψε να γλιτώσει, κλείνοντας τα σύνορα στους Αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, επέστρεψε, «εν ετέρα μορφή» και αφάνισε τη χώρα που δημιούργησε! Η εκτέλεση του Πλουμπίδη θα γίνει έναν χρόνο μετά στο Δαφνί. [11] 14 Αυγούστου 1954, παραμονή της Παναγίας! Είναι η πρώτη φορά που
επιτρέπεται σε δημοσιογράφους να παραστούν σε εκτέλεση. Μιλούν με τους αστυνομικούς, το εκτελεστικό απόσπασμα, με τον Βασιλικό Επίτροπο! Πρέπει να βεβαιώσουν ότι ο Πλουμπίδης όντως εκτελέστηκε για να μην μείνει καμιά αμφιβολία στον λαό. Αλλιώς ο Ζαχαριάδης θα ήταν και πάλι «νικητής»! Ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ από το εξωτερικό, με τις υστερίες του, παίρνει μέρος με τον δικό του τρόπο στη θυσία του Πλουμπίδη. Δεν είναι τα πυρά του αποσπάσματος αλλά τα «πυρά» της ηγεσίας Ζαχαριάδη που θα καθαγιάσουν τον κυριότερο εσωκομματικό αντίπαλό της. Εκείνη η άγρια επιθετικότητα, η βία των λέξεων, θα φέρει, μόλις μετά από δύο χρόνια, το «πνεύμα» του Πλουμπίδη ξανά στα πράγματα. Ο Πλουμπίδης, εν ετέρα μορφή, με την μορφή των «αντισταλινικών» και «αντιζαχαριαδικών», θα επιστρέψει για να εκβάλλει ακόμα μια φορά τον Ζαχαριάδη. Αυτή τη φορά οριστικά! Η 9η Ολομέλεια του 1958 με μιαν αράδα αποκαθιστά τον Πλουμπίδη. Η αποκατάστασή του όμως-η πολιτική- κρατάει όλα τα μετέπειτα χρόνια. Ειδικά μετά το 1990, όλοι μηδέ του «Ζαχαριαδικού» ΚΚΕ εξαιρουμένου, βουτηγμένοι μέσα στην λογική της Πλουμπίδειας πολιτικής σκέψης, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαιωνίζουν το πνεύμα του! Όλοι! Ομόφωνα! Όπως απαιτεί η έξαρση της μιμητικής βίας που περιγράφει ο Ζιράρ, εξορκίζουν τον πολιτικό Νίκο Ζαχαριάδη και αποθεώνουν τον πολιτικό Νίκο Πλουμπίδη. Όλη η Αριστερά, ακόμα και η Δεξιά του Σαμαρά και των ρέστων, αγωνίζονται σκληρά ενάντια στις «άδικες θυσίες» στην Ελλάδα του Σήμερα αντί να αγωνίζονται για μια δίκαιη μοιρασιά στην Ελλάδα του Αύριο! Ομόφωνα, στο πνεύμα του Πλουμπίδη, αγωνίζονται να μοιράσουν «δίκαια»(!) στο Σήμερα τη μιζέρια του Χθες. Υπονομεύουν έτσι και προδίδουν τον αγώνα για μια δίκαιη μοιρασιά στην Ελλάδα του Αύριο...στην Ελλάδα της Δουλειάς,της Λευτεριάς, της λυτρωμένης από κάθε ξενική -οικονομική και άλλη-εξάρτηση, με έναν πραγματικά Ελληνικό Πολιτισμό!