Ο φταίξας του φταίξαντος
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Να μιλήσω πάλι, όπως είχα υποσχεθεί, για τις ευθύνες. Να μιλήσω όπως μιλάει ένας φίλος σε έναν φίλο αφού φίλοι τελικά είμαστε έστω κι αν κάποτε τσακωνόμαστε. Οι ευθύνες είναι σαν ένα σύστημα τεσσάρων εξισώσεων: α) [Φταίμε εμείς γιατί ιεραρχήσαμε αλλιώς τις ανάγκες μας.] (Βάλε ή βγάλε κι εσύ ό,τι νομίζεις, πάνω σε αυτό το θέμα, εγώ θα πω πως ήμασταν ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρι). β) [Φταίνε αυτοί γιατί είναι αυτοί που είναι.] ( Πες εσύ ό,τι θες, εγώ δεν μπορώ να τα πω καλύτερα) γ) [Φταίμε εμείς γιατί δεν πήραμε υπόψη μας το τι είναι αυτό που είναι αυτοί.] Οι Αριστεροί ευθύνονται ακόμα πιο πολύ, σε αυτό το ζήτημα, γιατί εκείνοι τόνιζαν, ακόμα περισσότερο από άλλους, τα περί ιμπεριαλισμού (και του πολιτισμικού τοιούτου) και τα περί αποικιοκρατίας. δ) [Ευθυνόμαστε (αλλάζω σκόπιμα τη λέξη) εμείς για να βρούμε τον άλλο δρόμο ] (την Οδό, που δεν είναι δική τους όσο είναι δική μας και που θα θέλαμε να γίνει και δική τους. Οπότε, με έναν τρόπο, ευθυνόμαστε και για το αν θα την βρουν κι εκείνοι, για την ακρίβεια: έχουμε την ευθύνη να τους τη δείξουμε). Από όλες αυτές τις εξισώσεις, που η κάθε μία περιέχει, μέσα στις παρενθέσεις, πάρα πολλούς παράγοντες και αγνώστους, πάρα πολλά είδη αριθμών και κυρίως περιέχει μιγαδικούς τοιούτους, εμείς ποιες μπορούμε να “πειράξουμε”; Σε ποιες μπορούμε να παρέμβουμε και να αρχίσουμε να λύνουμε; Οι πιο πολλοί θεωρούν ότι μπορούμε και πρέπει να λύσουμε την (β). Μάλιστα τις άλλες δείχνουν να τις αγνοούν! Εγώ πιστεύω ότι η (β) είναι η πιο “άτρωτη” και ότι μάλλον στο “τέλος” πρέπει να μας απασχολήσει. Όσο κι αν καταγγέλλουμε πχ τον Σόιμπλε αυτός δεν αλλάζει. Όσο κι αν δείχνουμε τις ευθύνες τους, ελπίζοντας να τους πιέσουμε να χαλαρώσουν τη θηλιά, εμείς χάνουμε χρόνο να κόψουμε το σχοινί. Από την άλλη μεριά, έστω και εκ των υστέρων, εμείς μπορούμε να πειράξουμε την (α). Να αλλάζουμε αλλάζοντας την ιεράρχηση των αναγκών μας κτλ.