Σήμερον: Ο κλάψας του κλάψαντος
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Μετά από το “Ο κλαίψας του κλαίψαντος”( ταινία του ιταλικού κιν/φου – 1958 με τον Βιτόριο Γκάσμαν, τον Μ. Μαστρογιάννη και την Κ. Καρντινάλε) μπορούμε να μιλήσουμε άνετα για το “ Ο κλάψας του φλάψαντος”. Θα μπορούσε να γίνει βουβή ταινία. Ταινία κινουμένων σχεδίων. Θα μπορούσε να γίνει κλασικό έργο του ελληνικού κινηματογράφου. Θα μπορούσε να γίνει σίριαλ, σαν τα “Μυστικά της Εδέμ”, και να κρατήσει τρία, τέσσερα, πέντε...,όσα και η κρίση, χρόνια· θα έσπαγε τα ταμεία και θα ρεφάραμε τις χασούρες της κρίσης πριν καλά καλά εξορύξουμε το πετρέλαιο. Ολόκληρο το ελληνικό έθνος, εσωτερικού και εξωτερικού, κλαίει και οδύρεται για το τι είναι αυτό του συνέβη. Ούτε η Μικρασιατική καταστροφή, ούτε η πείνα του '41, ούτε η κατοχή της Κύπρου, έτυχαν παρόμοιου πάνδημου θρήνου και κοπετού. Ανάμεσα στις κατάρες για τους αίτιους, ανάμεσα στις ύβρεις και τις απειλές, ανάμεσα στις κορώνες για γιαλαντζί αντίσταση, ανάμεσα στην υπόθαλψη και την κουτοπόνηρη νομιμοποίηση της βίας, ξεχωρίζει, πάντα και παντού, το μοιρολόι του ανθρώπου που κάποιος τον είπε “Πατριδεγωφάγο” και κάποιος τον είπε “Ερυσίχθνονα”. Από το ύψος του κοπετού, όπως από το ύψος του υετού, μπορούμε να καταλάβουμε και το μέγεθος του προβλήματος. Μετρείται και ο κοπετός σε χιλιοστά μόνο που αυτά δεν είναι όμβριου ύδατος αλλά όβριμων (ισχυρών) δακρύων. Μπορούμε να καταλάβουμε πόσο πολύ ηγάπησε τη “Μεταπολίτευση” που τώρα, προφανώς για ξεκάρφωμα, καταριέται. Μπορούμε να καταλάβουμε πόσο καλά πέρναγε την εποχή εκείνη που επωάζετο η καταστροφή. Μπορούμε να καταλάβουμε ποιος, είτε ατομικά είτε ως κοινωνικό στρώμα, βρίσκεται πίσω από την σημερινή κατάντια τους ελληνικού έθνους. Βρίσκεται εκείνος ο τύπος ανθρώπου, βρίσκονται εκείνες οι κοινωνικές ομάδες, εκείνη η νοο-τροπία, που παρέδωσαν από χρόνια τα κλειδιά του σπιτικού, το ταμείο του σπιτικού, τα εφόδια και τα εργαλεία του σπιτικού, στη “φιλιππινέζα” που συνηθίζεται να αποκαλούμε “πολιτικούς”, και εκείνος αποσύρθηκε σε όλες τις άλλες σχόλες και ασχολίες. Παλιότερα είχε κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα με τους “στρατιωτικούς”, που όμως κάνανε πολιτική· με τους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους, που όμως είχαν ως γιουσουφάκια τους πολιτικούς... Κάποιοι από σας δεν είσαστε που μας λέγατε να μην ασχοληθούμε με την πολιτική και να κοιτάμε τη δουλειά μας γιατί τάχα είναι όλα κανονισμένα από τους “μεγάλους” κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Δεν ήταν αυτή η ιδιωτεία- γι'
αυτό λέμε idiot στα αγγλικά - η καλύτερη αβάντα για να κάνει η “φιλιππινέζα” ό, τι της γουστάριζε; Τώρα γιατί κλαψουρίζετε; Κάποιοι από σας δεν είσαστε που εναποθέσατε την τύχη της χώρας, και των παιδιών σας, στα χέρια των πολιτικών σας “αντιπροσώπων” και το μόνο που κάνατε ήταν υποκλίσεις στις δημόσιες εμφανίσεις τους, στας εορτάς και τας αργίας; Εσείς δεν είσαστε που μέσω αυτών των πολιτικών “αντι-προσώπων” κάνατε όλες σας τις δουλειές, αθώες τε και πονηρές; Εσείς δεν είσαστε που βάλατε “λυτούς και δεμἐνους” για να βρείτε μια θέση στο Δημόσιο; Τώρα γιατί κλαψουρίζεται; Κάποιοι από σας δεν είσαστε που δεν καθίσατε ποτέ να φτιάξετε κάτι μαζί με άλλους; Εσείς δεν είσαστε που ποτέ δεν ενθαρρύνατε και ούτε είπατε καλή κουβέντα για κάποια συλλογική δραστηριότητα; Κι όταν αυτή η δραστηριότητα προήρχετο από τους πολιτικούς σας αντιπάλους, εσείς δεν ήσασταν που σαν τα σκυλιά ορμάγατε απάνω για να την κατασυκοφαντήσετε και να την ακυρώσετε, έστω κι αν, εμμέσως ή αμέσως, προέκυπτε όφελος και για σας; Τώρα γιατί κλαψουρίζετε; Εσείς δεν είσαστε “το Πλήθος, η Δημόσια γνώμη, τεράστιο κοπρόσκυλο δεμένο στο παλούκι μέσα στον ήλιο. Όλο το καιρό κοιμάται, ξύνει την ψώρα του και χυμάει λυσσασμένα, μόλις θελήσει κανείς να το βγάλει απ' τα συνήθια του, να του λύση την αλυσίδα”; (Κ. Βάρναλης) Τώρα γιατί κλαψουρίζετε; Κάποιοι από σας δεν είσαστε που μεταλλάξατε το “λόμπι” σε “συνδικαλισμό”, την ιδιοτέλεια σε “συνδικαλιστική δράση”, το “βόλεμα” σε “κομματικό καθήκον”, τη στενοκεφαλιά και την πνευματική οκνηρία σε “κομματική γραμμή”; Τώρα γιατί κλαίτε και οδύρεστε; Κάποιοι από σας δεν είσαστε που η ρουφιανιά και η διαβολή ήταν στο καθημερινό σας πρόγραμμα; Η ειρωνεία και ο ψόγος, ο φθόνος για τον άλλο, ο σαρκασμός και η καταλαλιά, ο καταγγελτισμός και η αποδόμηση - σε ό, τι δεν φτάνει η “δέλπουρα” (αρβ, αλεπού) - δικά σας εργαλεία δεν ήτανε; Εσείς δεν είσαστετε “ένας κόσμος που κρύβει το δράμα με μια δήθεν στηλίτευση αξούριστος με την πιτζάμα από την Μεταπολίτευση”; (Δ. Σαββόπουλος) Τώρα γιατί ολοφύρεσθε; Άνθρωποι της κλάψας, του μίσους, του φθόνου, της αισχρής ιδιοτέλειας, της διαβολής, της διαίρεσης, δεν μπορούν να οικοδομήσουν τίποτα άλλο από αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Εκτός κι αν μετα-νοήσουν, εκτός κι αν συγ-χωρεθούν και συγ-χωρέσουν! “Αλλήλων κύριοι, αλλήλων ισόδουλοι...εν τη αμάχω ελευθερία...”( Βασίλειος ο Μέγας) μπορούν να προχωρήσουν γιατί, και για τον ληστή, ακόμη και πάνω στον Σταυρό υπάρχει σωτηρία. Γιατί “Ει θέλοι, δύνασαι όλος πυρ είναι” (Γεροντικόν)... και “...τιμής ηγοράσθητε. μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων”( Παύλος, Προς Κορινθίους Α'). Τώρα συμβαίνει αυτό που όλοι, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, κλώθατε. Αυτό που όλοι μαζί κλώθαμε! Όλοι, και οι Δεξιοί και οι Αριστεροί κι εκείνοι οπού “κοιτάζαν τη δουλειά τους, όλοι λέμε κι ο καθένας με τον τρόπο του, δώσαμε δύναμη και αρμοδιότητες που δεν έπρεπε, στην πολιτική και στους πολιτικούς-ξένους
και ντόπιους-, ήγουν, στις “φιλιππινέζες”. Όλοι μαζί, και ανεξάρτητα αν φάγαμε ή δεν φάγαμε, αποδομήσαμε τον συλλογικό τρόπο του βίου μας, αποδομήσαμε το Ευ Ζην του Τ(ρ)όπου μας και εκβαρβαριστήκαμε. Μας πήρε έναν αιώνα και κάτι παραπάνω. Αλλά τα καταφέραμε(!) Τώρα που οι “φιλιππινέζες” “τα φάγανε”, τα σκατώσανε, τα καταστράψανε,...”τώρα κλαις. Γιατί κλαις; Συ δεν ήσουν που γέλαγες ( καθώς κονόμαγες) χθες;” Προσεχώς: Ο φταίξας τους φταίξαντος