Σήμερον: Ο κλάψας του κλάψαντος
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Μετά από το “Ο κλαίψας του κλαίψαντος”( ταινία του ιταλικού κιν/φου – 1958 με τον Βιτόριο Γκάσμαν, τον Μ. Μαστρογιάννη και την Κ. Καρντινάλε) μπορούμε να μιλήσουμε άνετα για το “ Ο κλάψας του φλάψαντος”. Θα μπορούσε να γίνει βουβή ταινία. Ταινία κινουμένων σχεδίων. Θα μπορούσε να γίνει κλασικό έργο του ελληνικού κινηματογράφου. Θα μπορούσε να γίνει σίριαλ, σαν τα “Μυστικά της Εδέμ”, και να κρατήσει τρία, τέσσερα, πέντε...,όσα και η κρίση, χρόνια· θα έσπαγε τα ταμεία και θα ρεφάραμε τις χασούρες της κρίσης πριν καλά καλά εξορύξουμε το πετρέλαιο. Ολόκληρο το ελληνικό έθνος, εσωτερικού και εξωτερικού, κλαίει και οδύρεται για το τι είναι αυτό του συνέβη. Ούτε η Μικρασιατική καταστροφή, ούτε η πείνα του '41, ούτε η κατοχή της Κύπρου, έτυχαν παρόμοιου πάνδημου θρήνου και κοπετού. Ανάμεσα στις κατάρες για τους αίτιους, ανάμεσα στις ύβρεις και τις απειλές, ανάμεσα στις κορώνες για γιαλαντζί αντίσταση, ανάμεσα στην υπόθαλψη και την κουτοπόνηρη νομιμοποίηση της βίας, ξεχωρίζει, πάντα και παντού, το μοιρολόι του ανθρώπου που κάποιος τον είπε “Πατριδεγωφάγο” και κάποιος τον είπε “Ερυσίχθνονα”. Από το ύψος του κοπετού, όπως από το ύψος του υετού, μπορούμε να καταλάβουμε και το μέγεθος του προβλήματος. Μετρείται και ο κοπετός σε χιλιοστά μόνο που αυτά δεν είναι όμβριου ύδατος αλλά όβριμων (ισχυρών) δακρύων. Μπορούμε να καταλάβουμε πόσο πολύ ηγάπησε τη “Μεταπολίτευση” που τώρα, προφανώς για ξεκάρφωμα, καταριέται. Μπορούμε να καταλάβουμε πόσο καλά πέρναγε την εποχή εκείνη που επωάζετο η καταστροφή. Μπορούμε να καταλάβουμε ποιος, είτε ατομικά είτε ως κοινωνικό στρώμα, βρίσκεται πίσω από την σημερινή κατάντια τους ελληνικού έθνους. Βρίσκεται εκείνος ο τύπος ανθρώπου, βρίσκονται εκείνες οι κοινωνικές ομάδες, εκείνη η νοο-τροπία, που παρέδωσαν από χρόνια τα κλειδιά του σπιτικού, το ταμείο του σπιτικού, τα εφόδια και τα εργαλεία του σπιτικού, στη “φιλιππινέζα” που συνηθίζεται να αποκαλούμε “πολιτικούς”, και εκείνος αποσύρθηκε σε όλες τις άλλες σχόλες και ασχολίες. Παλιότερα είχε κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα με τους “στρατιωτικούς”, που όμως κάνανε πολιτική· με τους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους, που όμως είχαν ως γιουσουφάκια τους πολιτικούς... Κάποιοι από σας δεν είσαστε που μας λέγατε να μην ασχοληθούμε με την πολιτική και να κοιτάμε τη δουλειά μας γιατί τάχα είναι όλα κανονισμένα από τους “μεγάλους” κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Δεν ήταν αυτή η ιδιωτεία- γι'