Θησαυρίσματα

Θησαυρίσματα

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Τις προάλλες τακτοποιώντας τα βιβλία μου έπεσα πάνω σε ένα μικρό και κομψό βιβλιαράκι, μια σύνοψη του αλήστου μνήμης “Κεφάλαιου” του Κ. Μαρξ καμωμένη από τον Φρίντριχ Ένγκελς. Καθώς δεν θυμόμουν καν την ύπαρξή του βάλθηκα να το ξαναδιαβάζω και να σημειώνω. Ο Ένγκελς, ο “Στρατηγός”, όπως τον έλεγε ο “Μαύρος” (ο Μαρξ) πάντα μου άρεσε ιδιαίτερα για τον τρόπο που κωδικοποιούσε τις σκέψεις του Μαρξ, για τον τρόπο που τις εκλαΐκευε, για τις παρατηρήσεις που έκανε. Βρήκα τούτο το μικρό κομμάτι που αναφέρεται στον θησαυρισμό. Έχοντας κι εγώ θησαυρίσει κάποιες σκέψεις πάνω στους θησαυρούς άφησα στην άκρη την κριτική στη φαυλότητα, όπου θέλω να γράψω έναν δεύτερο γύρο, άφησα ήσυχο τον Θ. Ι. Ζιάκα – προς το παρόν - να απεργάζεται την Μετανεωτερική κατάργηση των κομμάτων και βάλθηκα να γράφω τούτα δω τα πράγματα που φαντάζομαι ότι θα σας φανούν χρήσιμα και κρίση-μα. Πρώτα το κομμάτι από τον Ένγκελς, σε μετάφραση Γιάννη Δ. Ιωαννίδη.

α) Ο θησαυρισμός

“Από τις απαρχές της ανάπτυξης της εμπορευματικής κυκλοφορίας γεννιέται στους ανθρώπους η ανάγκη και το πάθος να σιγουρέψουν το προϊόν της διαδικασίας Ε-Χ, δηλαδή το χρήμα. Αυτή η αλλαγή μορφής, από απλή μεσολάβηση στην ανταλλαγή της ύλης, γίνεται αυτοσκοπός. Το χρήμα απολιθώνεται σαν θησαυρός κι ο πωλητής εμπορευμάτων γίνεται θησαυριστής (σ. 143)· Αυτή η μορφή κυριαρχούσε ακριβώς στις αρχές της εμπορευματικής κυκλοφορίας στην Ασία. Με την παραπέρα ανάπτυξη της εμπορευματικής κυκλοφορίας, κάθε παραγωγός εμπορευμάτων πρέπει να εξασφαλίσει για τον εαυτό του το nexus rerum, το χρηματικό «κοινωνικό εχέγγυο». Έτσι παντού συσσωρεύονται θησαυροί. Η ανάπτυξη της εμπορευματικής κυκλοφορίας αυξάνει την ισχύ του χρήματος, της απόλυτα κοινωνικής μορφής πλούτου που είναι πάντοτε άμεσα διαθέσιμος (σ. 144)· Ο πόθος του θησαυρισμού είναι από τη φύση του απεριόριστος. Ποιοτικά, η σε συνάρτηση με τη μορφή του, το χρήμα είναι άνευ ορίων -δηλαδή ο καθολικός εκπρόσωπος του υλικού πλούτου- σπάει όλους τους φραγμούς, διότι είναι άμεσα μετατρέψιμο σε οποιοδήποτε εμπόρευμα. Ποσοτικά όμως, κάθε πραγματικό ποσό χρήματος είναι περιορισμένο κι έτσι έχει περιορισμένη αποτελεσματικότητα ως μέσον αγοραπωλησίας. Αυτή η αντίφαση κάνει την αποθησαύριση ένα πραγματικά σισσύφειο (μάταιο) έργο συσσώρευσης. Άλλωστε η συσσώρευση φύλλων χρυσού κι ασημιού δημιουργεί τόσο μία νέα αγορά γι' αυτά τα μέταλλα, όσο και μία λανθάνουσα πηγή χρήματος.

Με δεδομένες τις ακατάπαυστες διακυμάνσεις του βαθμού κορεσμού της εμπορευματικής κυκλοφορίας, ο θησαυρισμός χρησιμεύει σαν αποχετευτικός ή παροχετευτικός αγωγός του χρήματος που κυκλοφορεί (σ. 147)”·

Φρίντριχ Ένγκελς, Σύνοψη του Κεφάλαιου, μετάφραση Γιάννης Δ. Ιωαννίδης, Εκδ. Αλήστου Μνήμης (Η έκδοση περιλαμβάνει και ένα cd με το Κεφάλαιο σε έξι γλώσσες: Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Ρωσικά!)

Πολλά σχόλια μπορεί να κάνει κανείς πάνω σε αυτό καθεαυτό το κείμενο. Ξεκινώ από την τελευταία παρατήρηση που μου άρεσε ιδιαίτερα... “ ο θησαυρισμός χρησιμεύει σαν αποχετευτικός ή παροχετευτικός αγωγός του χρήματος που κυκλοφορεί”!

Εικόνα 1: Θησαυρός του Ατρέα, νεκρική μάσκα

Οι Μυκηναίοι, οι Μινωΐτες, οι Αιγύπτιοι, όλοι οι αρχαίοι λαοί τελικά, έθαβαν μαζί με τους βασιλιάδες τους και τους άρχοντές τους σημαντικούς θησαυρούς. Αποχέτευαν έτσι σημαντικό κομμάτι του παγωμένου πλούτου στο...χώμα. Όπλα, χρυσός, άργυρος, σκεύη περίτεχνα, “γειώνονταν” καθιστώντας τον πλούτο...θνητό. Η απώλεια του ανθρώπου συνοδεύονταν και από μια – μικρή ή μεγάλη – απώλεια υλική. Η κάθοδος στον Άδη της ψυχής συνοδευόταν και από τη σκευή της. Και η μεν ψυχή έμενε για πάντα εκεί χωρίς να μπορεί να αποδράσει, η σκευή της όμως – και το DNA- απλώς φυλάσσονταν στον “άλλο κόσμο” και επέστρεφε με κάποιο τρόπο στον κόσμο μας αναδιανέμοντας τον πλούτο των αρχαίων ημών προγόνων στο νυν του Σλίμαν, του Έβανς και των λοιπών νομίμων και παρανόμων ερευνητών της Ιστορίας που έψαχναν για...κρυμμένες αξίας σε λίγο διαφορετικά σημεία από εκείνα που ψάχνουν οι σημερινοί χρηματιστές. *** Ο Περικλής, αποχέτευσε το χρήμα της Δηλιακής Συμμαχίας στην Ακρόπολη. Κάπου 5.000 τάλαντα στην αρχή και άλλα 200 τάλαντα ετησίως στη συνέχεια, επί δέκα χρόνια. Ένα κομμάτι του θησαυρού, το μεγαλύτερο, έμεινε εκεί για πάντα. Αναδιανέμεται έκτοτε στο εκάστοτε νυν της δική μας χαμοζωής, όποτε σηκώνουμε το κεφάλι και κοιτάμε την Ακρόπολη. Ένα άλλο κομμάτι, μαζί κι εκείνο που έντυνε την Αθηνά, ήταν κινητό και χρησίμευε ως εφεδρεία, ως καβάτζα δηλαδή, στις οικονομικές δυσκολίες της πόλεως των Αθηνών. Αυτά μέχρι να πλακώσουν οι βάρβαροι και ο...λόρδος Έλγιν. “Τι ζόρι τραβάτε; φέρετε να είπε ο Περικλής στους συμμάχους. Δεν προσφέρετε άλογα, ούτε πλοία, ούτε στρατό, αλλά μόνο χρήματα για την προστασία σας από τους Πέρσες....Τώρα όμως που η πόλη έχει εφοδιαστεί με όλα τα απαραίτητα για τον πόλεμο, είναι δίκαιο να διαθέσει τους πόρους της για έργα τα οποία, όταν ολοκληρωθούν, θα της χαρίσουν αιώνια δόξα, ενώ όσο θα ετοιμάζονται , θα εξασφαλίζουν την ευημερία της. Γιατί από αυτά θα προκύψουν κάθε λογής εργασίες και ανάγκες”. Πρώιμος κενσιανιστής ο Περικλής μας!

Εικόνα 2: Η Ακρόπολη των Αθηνών, αναπαράσταση

Είναι δηλαδή οι εξοπλισμοί, μεταξύ των άλλων, και ένας αγωγός αποχετεύσης των χρημάτων από τις τσέπες του κρατικού ταμείου στις τσέπες των εμπόρων όπλων. Αλλά είναι και ένας ιδιόμορφος θησαυρός! Κάποιος σύμβουλος του Μιτεράν έλεγε στην τηλεόραση ότι αν οι Έλληνες μηδένιζαν τους εξοπλισμούς τους το χρέος τους θα μειωνόταν στο 60% του ΑΕΠ. Αλλά δεν έλεγε ο ...πονηρόφραγκος ότι για να γίνει αυτό αρκεί μια εγγύηση των συνόρων μας από όλες τις χώρες τη ΕΕ, εντός και εκτός ευρωζώνης. Πώς έγινε τότε με την Πολωνία; Που μόλις άγγιξαν οι Γερμανοί τη μπάρα των συνόρων, οι Άγγλοι τους κήρυξαν τον πόλεμο; Κάτι τέτοιο! Απλά πράγματα και παστρικά. Κι απέ να κάνουμε μεις τα πολυβολεία και τα ολμοβολεία της Απολακιάς (Ρόδος), τα αμπριά και πυροβολεία της Καλάθου (Ρόδος) αξιοθέατα και...σουίτες να έρχονται οι Γερμανίδες να ...περνάμε και μεις καλά κι εκείνες καλύτερα. (Αλήθεια, η δημογραφική ανατροπή που προκάλεσε ο πόλεμος στη Γερμανία με το χαμό τόσων εκατομμυρίων ανδρών έχει αποκατασταθεί; Εξακολουθούν να είναι οι γυναίκες περισσότερες; Ας μας διαφωτίσει κάποιος).

**** Ο Αλέξανδρος, όταν κατέλαβε τη Σούσα, την Περσέπολη και τις Πασαργάδες, λέει, βρήκε στα θησαυροφυλάκια θησαυρούς 180.000 ταλάντων. Ήγουν 43.920.000 αγγλικές λίρες σε τιμές του 1913! Έφτιαξε αμέσως βασιλικό νομισματοκοπείο και τα μετέτρεψε όλα σε χρυσούς στατήρες και αργυρά τετράδραχμα.(Ενιαίο νόμισμα λέγεται αυτό και ο διοικητής της Τραπέζης της “Κινητής Αυτοκρατορίας” λεγόταν Άρπαλος, όχι Προβόπουλος). Παροχεύτευσε έτσι χρήμα στην αγορά, χρήμα που είχε στο παρελθόν “παγώσει” και είχε “βγει” από την αγορά καθιστώντας τα αγαθά ακριβότερα. Υπήρχαν δηλαδή αγαθά αλλά δεν υπήρχαν χρήματα.

Εικόνα 3: Νόμισμα του Αλεξάνδρου

Έντεκα δισεκατομμύρια, διακόσια εκατομμύρια δολάρια είναι η αξία ενός θησαυρού που ανακαλύφθηκε στα υπόγεια ινδουιστικού ναού σε κρατίδιο των Ινδιών! Αν τα κάνουμε ευρώ θα βγει κάτι παραπάνω από την 6η δόση! Τάματα και αφιερώσεις, λέει, που έμεναν εκεί επί αιώνες, τα τελευταία δε εκατόν πενήντα χρόνια τελείως σφραγισμένα. Μπορεί ο Θεός να μην είναι μπακάλης - “σούδωκα μούδωκες” που λέει ο Καζαντζάκης- αλλά και πίστη με το ...αζημίωτο δεν γίνεται! Αν πιστεύεις κι αγαπάς πρέπει πάντα να ...χάνεις! Μα το κατιτί από τα κέρδη σου, μα το δίκιο σου, μα το υστέρημά σου...πάντα πρέπει κάτι να χάνεις. Αυτό μαζεύεται “αλλού”, υπάρχει “εκεί”...τοκίζεται κι έρχεται πάλι “εδώ” εν ευθέτω χρόνω. Προσοχή όμως στις απομιμήσεις....και στις πουστιές. Γιατί όποιος χέζει στη θάλασσα το βρίσκει στ' αλάτι.

Εικόνα 4: Θησαυρός 50.000 νομισμάτων

Τάμα είχαν και οι αρχαίοι Σίφνιοι- έχουμε ξαναπεί γι' αυτό- στον θεό Απόλλωνα και στέλνανε κάθε χρόνο ένα χρυσό αυγό από τα μεταλλεία τους στους Δελφούς. Πολύ θα ήθελα να ήξερα την αξία του αυγού εκείνου σε ευρώ. Αν επιτηδεύεται κανένας στις ισοτιμίες ας μας πληροφορήσει. Και πρόκοβαν, λέει, και ευημερούσαν. Από πάριο μάρμαρο, παρακαλώ, ήταν φτιαγμένη η Αγορά τους και τα δημόσια κτήρια. Άλλοι τους κορόιδευαν για κιτσαριό και άλλοι τους εφθονούσαν. Ο “Θησαυρός των Σιφνίων” στους Δελφούς ήταν πλουσιότερος από κείνον των Αθηναίων. Αυτοί πρώτοι σκέφτηκαν ότι το σπίτι τον στηρίζουνε τα όμορφα κορίτσια...κι έβαλαν αντί για κολώνες...καρυάτιδες πράγμα που έκανε τους Αθηναίους να ζηλέψουν. Το “Σιφνιάζειν” δεν ήταν η καλύτερη κουβέντα που μπορούσες να απευθύνεις σε κάποιον και αυτό φαίνεται ότι επέδρασε και στην λοιπή συμπεριφορά τους έναντι του θεού Απόλλωνα. Κάποια χρονιά που δεν πήγε καλά η εξόρυξη είπαν να κάνουν οικονομία στέλνοντας στους Δελφούς ένα πληθωριστικό αυγό ήτοι ένα επίχρυσο και όχι ένα χρυσό. Ο Απόλλωνας, ως θεός του φωτός που κάπου κάπου πέρναγε και από τους Υπερβορρείους, ήξερε από πληθωριστικά τερτίπια και οπαδός της δημοσιονομικής σταθερότητας- και ενοποίησης-...τους τιμώρησε αυστηρά “αυτοματικώ” τω τρόπω! Έκανε σεισμό και καταβύθισε τα μεταλλεία κάτω από το επίπεδο της θάλασσας.

Εικόνα 5: Δελφοί, ο Θησαυρός των Σιφνίων

*** Ήτανε, λέει, ένας Ιταλός, ένας Έλληνας και ένας Εβραίος και λέγανε ιστορίες από τη ζωή τους. Έφτασαν και στα θαύματα που είχαν λάβει χώρα για πάρτη τους. “Ήμουν, λέει ο Ιταλός, μέσα στην καρδιά της Σαχάρας. Πείνα, δίψα, ζέστη! Κόλαση! Μαντόμα μία , λέω, κάνε το θαύμα σου! Και κάνει η Μαντόνα το θαύμα και γίνεται γύρω-γύρω από μένα μια όαση και γίνεται μια πιτσαρία μέσα στην όαση, να οι μακαρονάδες, να οι πίτσες, να τα κρασιά, οι κοκακόλες , τα τρεχούμενα νερά... και ήταν, λέει, η μαμά μου εκεί και με φρόντιζε, να φάω και να πιω και να χορτάσω”. “Ήμουν, λέει ο Έλληνας, μέσα στη μέση του Ατλαντικού. Κι έγινε τρικυμία μεγάλη και κύματα θεόρατα θέλανε να μας φάνε. Αη Νικόλα μου, λέω, κάνε το θαύμα σου! Κι έκανε ο Άγιος το θαύμα του και έγινε γύρω-γύρω από το καράβι μπουνάτσα και κόπασε η θάλασσα και σωθήκαμε, μεγάλη η χάρη του”. “Ήμουν, λέει ο Εβραίος, στο δρόμο και πήγαινα, Σάββατο πρωί, στη Συναγωγή. Και κει που πήγαινα τι βλέπω; Έναν θησαυρό στην άκρη του δρόμου! Τι να κάνω που ήταν Σάββατο και δεν μπορούσα να ασχοληθώ με τίποτα; Γιαχβέ, είπα, κάνε το θαύμα σου! Και έκανε ο Γιαχβέ το θαύμα του...έγινε γύρω-γύρω από μένα....Παρασκευή!!! Και πήρα τον θησαυρό και τον πήγα στο σπίτι”.

β) Η επανεπένδυση του θησαυρισμού

Για ένα τέτοιο θαύμα προσεύχεται και σήμερα ο Έλληνας, ή μάλλον για τα τρία αυτά θαύματα προσεύχεται σήμερα ο Έλληνας. Να γίνει γύρω του όαση, να γίνει γύρω του μπουνάτσα και κυρίως να γίνει ...Παρασκευή, δηλαδή 2004, και να υπάρξει ρευστότητα! Προσεύχεται ο “Έλληνας – κράτος”, ο “Έλληνας- ιδιώτης”, προσεύχεται ο “Έλληνας- εργαζόμενος”, ο “Έλληνας- άνεργος”, ο “Έλληνας-τράπεζα”, ο “Έλληνας-οφειλέτης”, ο “Έλληνας-καταθέτης”, ο “Έλληνας- επιχειρηματίας”! Των δύο τελευταίων οι προσευχές, του καταθέτη και του επιχειρηματία, είναι οι πιο θερμές. Οι τύψεις για τον χρόνο-χρήμα που έχασαν, για του οιωνούς που αγνόησαν, τους συντρίβουν περισσότερο και από τα χαράτσια και τους τζερεμέδες. Τα δάκρυα τους είναι καυτά και καίνε το μαντίλι. Αλλά είναι και θολά τα δάκρυα και δεν τους αφήνουν να δουν τον θησαυρό που τους περιμένει στη μέση του δρόμου. Γιατί τα λεφτά, τελικά, υπάρχουν! Το είπε και ο Γερμανός, εκείνος ο πως τον λένε της τασκ φορς. Ο καταθέτης, όλο και περισσότερο, ανησυχεί για τις όποιες καταθέσεις του. Για τους κόπους όλης του τη ζωής. Για το υστέρημα ή έστω το πλεόνασμα αυτής της ζωής. Για την ασφάλεια της “μιας ώρας ανάγκης”. Ό,τι και να κάνει με τα λεφτά αυτά είναι επικίνδυνο. Οι μέρες που είχε ήσυχο το κεφάλι του και κάθε τόσο πήγαινε στην τράπεζα με το βιβλιαράκι και καμάρωνε τους τόκους πέρασαν. Αν μείνουμε στο ευρώ, φοβάται. Αν βγούμε από το ευρώ φοβάται περισσότερο. Αν τα βγάλει έξω φοβάται τους μέσα. Αν τα αφήσει μέσα φοβάται τους έξω. Αν τα πάρει στο σπίτι, στο μπαούλο, φοβάται ...μην μπουκάρουν μέσα. Να τα κάνει γη; Για πρώτη φορά φοβάται και για τη γη που κανείς ποτέ, όταν την αγόρασε, δεν έχασε. Αν αγοράσει τώρα γη κι ακίνητα θα του μείνουν ...ακίνητα για πάντα. Και αν εν τω μεταξύ τα χρειαστεί; Αν αγοράσει χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα πάλι διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο. Ήδη οι τιμές είναι πολύ ψηλά. Κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα πέσουν κάποια στιγμή, και θα πέσουν σίγουρα όταν τα θησαυρισμένα μέταλλα θα γυρεύουν να γίνουν πάλι χρήματα. Η κερδοσκοπία των σαράφιδων και των τοκογλύφων διαφημίζεται στην τηλεόραση. Ο επιχειρηματίας ανησυχεί, από καιρό, για την επιχείρησή του. Για τον μόχθο όλης του της ζωής. Εν ετέρα μορφή αυτός ο μόχθος: πάγια, φήμη και πελατεία, τεχνογνωσία. Υλικές και κυρίως άυλες αξίες που χάνονται ή θα χαθούν σύντομα. Εκείνος είναι που περισσότερο από όλους ονειρεύεται μιαν όαση χρηματοπιστωτική, μια μπουνάτσα ρευστότητας, μια Παρασκευή ....και γιατί όχι μια προ-Παρασκευή (μια Πέμπτη δηλαδή). Οι τράπεζες δεν δίνουν χρήματα. Δεν έχουν! Και αυτό φαίνεται όσο κι αν κάνουν τους σπουδαίους. Δεν δελεάζονται από κανενός είδους κινητές και ακίνητες

εγγυήσεις. Ούτε από “φιλέτα” ούτε από “κατιμάδες” ούτε από “σβέρκους” ούτε από “νεφραμιές”. Και να τα πάρουν- μη γένοιτο – τι να τα κάνουν; Όσα χρήματα έχουν δώσει ήδη είναι πανάκριβα. Κανείς από κείνους που τα δανείζονται δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος τους εκτός κι αν πουλάει....κόκα (δεν εννοώ κόκα κόλα). Μη δίνοντας χρήματα οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες περιμένουν τον...Γερμανό επενδυτή(!) Εκείνον που δανείζεται φθηνά και επομένως μπορεί(!) να φέρει από έξω το χρήμα το οποίο δεν υπάρχει εδώ γιατί κάποιοι το έχουν βγάλει έξω -με νόμιμους και παράνομους τρόπους που σήμερα είναι οι νόμιμοι νόμιμοι και οι παράνομοι παράνομοι και αύριο μπορεί να γίνουν οι νόμιμοι παράνομοι και οι παράνομοι νόμιμοι- για να το σώσουν και τους οποίους οι άλλοι, οι οποίοι δεν το βγάλανε έξω, τους ζηλεύουν γιατί αυτοί το σώσανε αλλά εκείνοι λαχταράνε. Έτσι, καταθέτης και επιχειρηματίας, “πορεύονται και πάνε και πάνε” αγκαλά σαν τους στραβούς στον Άδη! Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουν των τραπεζιτών το θάμα! Και δεν τους κόβει το μυαλό να υπερφαλαγγίσουν τις τράπεζες και τα κρατικομονοπωλιακά παζάρια. Ενώ έχουν και την πηγή και το νερό και το χωράφι περιμένουν “απ' έξω” και “από πάνω” τον νερουλά για να τους πουλήσει νερό Εβιάν και Περιέ – σε καλή τιμή - να ποτίσουν μ' αυτό το στάρι που καλλιεργούν στη γλάστρα(!) Κι όμως θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι οι παππούδες τους....εκείνοι στα “μέρη τα αυτόνομα”. Ο κυρ- Γιώργης, μεγάλος έμπορος της Σύρου, είχε και πόντους στο ιστιοφόρο που έκανε τις μεταφορές από τον Πειραιά. Είχε πόντους σημαίνει ότι δεν είχε όλα τ' αυγά σ' ένα καλάθι, ότι είχε να λαβαίνει εισόδημα και από άλλη πηγή πέραν της κύριας δραστηριότητάς του. Σημαίνει ότι στήριζε τον καραβοκύρη και τον είχε συνεργάτη και συνέταιρο και είχαν σχέση εμπιστοσύνης και εκτίμησης και φιλίας. Σημαίνει ότι είχε εξασφαλίσει προτεραιότητα και ταχύτητα στις μεταφορές. Το τελευταίο αυτό σήμαινε εκτός των άλλων ότι το κεφάλαιο κινείτο πιο γρήγορα, ο κύκλος χρήμα- εμπόρευμα- χρήμα ήταν πιο σύντομος χωρίς φύρες και απώλειες από καθυστερήσεις στα λιμάνια και στις αποβάθρες. Το πλεονάζον χρήμα του μακαρίτη του κυρ- Γιώργη δεν “λίμναζε” στην τράπεζα περιμένοντας τον γιάπη να το κινήσει με το αζημίωτο. Ήταν πιο φθηνό γιατί δεν “άλλαζε πολλά χέρια” αλλά όδευε “μόνο του”, αδιαμεσολάβητα, στην αγορά όπως ακριβώς ο όμοιος στον όμοιο και όπως η κοπριά στα λάχανα! Τα χρήματα όμως τότε τα λέγανε “τάλαρα” και όχι.... “ντάλαρα”. Εκτός αυτού, στις μικρές κοινωνίες, (αν και τότε η Σύρα ήταν μεγάλη και τεράστια, ήταν η οικονομική και βιομηχανική πρωτεύουσα της Ελλάδας) η πίστη ήταν καλή εκ των πραγμάτων. Αν και όταν συνέβαινε το μοιραίο, και στο εμπόριο πάντα συμβαίνει έτσι ή αλλιώςο οφειλέτης που ήθελε να έχει πρώτα καθαρό κούτελο( είναι κι αυτό κεφάλαιο μας λέει ο Βενιαμίν Φλαγκλίνος) και μετά κέρδος στην τσέπη πρότεινε ο ίδιος εμπράγματες αποζημιώσεις. “Δεν έχω να σε πληρώσω, πάρε το τάδε οικόπεδο να πατσίσουμε να πίνουμε κι ένα κρασί μαζί”. Ούτε δικηγόροι,

ούτε πρωτοδικεία, ούτε κλητήρες, ούτε προσημειώσεις. Ο άλλος, πάλι, που δεν ήθελε να τον λένε τοκογλύφο (και οι περισσότεροι δεν θέλανε) μετρίαζε τις αξιώσεις του, έδινε περιθώρια, μοιράζονταν το ρίσκο. Κουρεύονταν άλλωστε στον ίδιο Κουρέα...και το κούρεμα ήταν ίδιο για όλους...δυο μέτρα (κυβικά) γης. Σαν την αλεπού κι εγώ που ονειρεύεται να πέσουν τα του ταύρου να τα φάει σκέπτομαι τι θα γινότανε στην Ελλάδα αν αυτές οι καταθέσεις που μένουν εδώ- γιατί δεν μπορούν να πάνε αλλού- στρέφονταν και επενδύονταν στις κατά τόπους στις, κατά Μικρή Πατρίδα, επιχειρήσεις παραγωγής εμπορίας και παροχής υπηρεσιών. Σκέπτομαι τι μπουνάτσα ρευστότητας θα προέκυπτε στην προκειμένη περίπτωση με την “εγγύηση του κράτους”. Ναι, καλά διαβάσατε. Εγγύηση του Κράτους. Ο ΦΠΑ είναι ένα είδος εγγύησης. Όταν πληρώνεις πχ 23% στη λοιπή Ελλάδα και 16% στη Σύρα για να αγοράσεις ένα προϊόν σημαίνει- εκτός από έμμεση, ήτοι άδικη, φορολογία- και εγγύηση του κράτους για το 23% της τιμής του! Έχοντας προ-πληρώσει στο κράτος το 23% ήτοι το ένα τέταρτο περίπου της τιμής στο κράτος, αποκτάς το δικαίωμα να το εισπράξεις στο μέλλον από τον πελάτη. Διαλέγοντας επιχειρήσεις που παράγουν ή εμπορεύονται προϊόντα που “δεν σαπίζουν, δεν σκουριάζουν, δεν περνάει η μόδα τους” στην ουσία αποταμιεύεις τις οικονομίες σου σε πράγματα και όχι σε νομίσματα και δη κατά 23% εγγυημένα από το κράτος. Παύεις να βλέπεις την λύση στο ευρώ και στη δραχμή και τη βλέπεις εκεί που όντως βρίσκεται...στην αξία χρήσης που έχει το προϊόν. Αξία χρήσης η οποία μεταποιείται σε αξία σχέσης όταν μοσχοπουλιέται καλύπτοντας ανάγκες του ζην και του ευ ζην. Για να πάμε ακόμα πιο βαθιά θα πούμε ότι από όλα τα προϊόντα που “εγγυάται” την τιμή τους το κράτος κάποια είναι ακόμα πιο εγγυημένα και ακόμα πιο ασφαλή για επένδυση σε εμπόλεμες τέτοιες εποχές. Είναι εκείνα τα προϊόντα που έχουν μέσα τους ενσωματωμένους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης. Ήγουν τα τσιγάρα, τα ποτά και οι βενζίνες!(Όχι τα ξενύχτια, τουλάχιστον προς το παρόν). Άπαντα “δεν σαπίζουν, δεν σκουριάζουν, δεν περνάει η μόδα τους”! Στα ποτά δε και γενικά στο οινόπνευμα, η αξία τους, προ φόρων, είναι πάρα πολύ μικρή και οι φόροι είναι εξαιρετικά μεγάλοι. Όποιος επενδύει σε ποτά, εγχώρια εννοείται, και κυρίως σε οινόπνευμα, προπληρώνει στο κράτος τώρα και επιφυλάσσεται να εισπράξει μετά. Γίνεται δηλαδή ό,τι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή στην Οθωμανική. Προπληρώνανε οι φοροεισπράκτορες τους φόρους στο κράτος, έκανε εκείνο τη δουλειά του, και μετά εισέπρατταν τους φόρους από τον λαό. Με αυτόν τον τρόπο, τον τριλεκτικό: [παραγωγός- επενδυτήςκράτος]επιτυγχάνεται α) η επιβίωση της κότας (επιχείρηση) β) το αυγό(κέρδος-τόκος) και γ) η συντήρηση του κοτετσιού (κράτος). Τα επιτεύγματα αυτά γίνονται δε με καθαρά εσωοικονομικούς όρους- είναι οι αγαπημένοι της “ελεύθερης οικονομίας” και έχει όλο το σεβασμό του ιερατείου τηςαλλά και με καθαρούς ευέλικτους και άκρως αποτελεσματικούς τρόπους, χωρίς κρυμμένα κόστη, χωρίς διαδικασίες, χωρίς χρονοτριβές. Χρειάζεται μόνο μια απόφαση

από τον επενδυτή, μια από τον επιχειρηματία και μια δέσμευση από το κοτέτσι...συγγνώμη....από το κράτος ότι δεν θα αλλάξει τους Ειδικούς Φόρους! Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε και να αντιστρέψουμε την φορομπηχτική πολιτική της τρόϊκας σε μοχλό ανάπτυξης ενώ ταυτόχρονα θα μειώναμε δραστικά, θα κουρεύαμε “γουλί”, την εξάρτησή μας από τους μεσάζοντες του χρήματος, τράπεζες κλπ. Δεν αποκλείεται δε- Θεού θέλοντος- να μπορούσαμε να μετατρέψουμε την χρήση σε σχέση, σχέση όμως όχι για τη σχέση αλλά σχέση Αγάπης για τον Άλλον που η κρίση μας φέρνει πια κοντά και πιο κοντά! Αμήν!

Κάπου* 12 Δεκεμβρίου 2011

* Οι εφημερίδες του Αντάρτικου έγραφαν ημερομηνία αλλά δεν έγραφαν, για ευνόητους λόγους, τόπο. Έγραφαν απλώς... “Κάπου”!