"Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία..."

“Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία....” Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

“Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;....”

“....-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων...”

“-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.

-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.

-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα...”

Άξιον εστί Οδυσσέας Ελύτης

Εκείνον τον χρόνο το Πάσχα έπεσε αργά, καλή ώρα. Δύο του μηνός Μαΐου. Δεν πρόκαμε να τελειώσει η βδομάδα της Λαμπρής, της Διακαινησίμου, ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής... “Εν Αιγίνη, σήμερον την εβδόμην (7) του μηνός Μαΐου του χιλιοστού εννεακοσιοστού τεσσαρακοστού ογδόου (1948) έτους, ημέραν της εβδομάδος Παρασκευήν και ώραν 5·30 π.μ., ημείς, ο παρά τοις εν Πειραιεί Πλημμελειοδίκαις Πάρεδρος Αντεισαγγελεύς Αντώνιος Κλεισάρης, ορισθέντες υπό του κ. Εισαγγελέως των εν Πειραιεί Πλημμελειοδικών ίνα παραστώ κατά την εκτέλεσιν:..

5) ....Της υπ' αριθ. 39 από 13ης Ιουλίου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Χαλκίδι Συνέδρων, δι' ης κατεδικάσθησαν εις την ποινήν του θανάτου οι ρυχθέντες ένοχοι φόνου: α) Αθανάσιος Αλ. Νταλλιάνης, ετών 23, γεννηθείς και κατοικών εν Σχηματαρίω Θηβών, γεωργός, άγαμος, Έλλην και Χριστιανός Ορθόδοξος και β) Στέφανος Ιωάννου Τζαβέλας, ετών 21, γεννηθείς και κατοίκων εν Σχηματαρίω Θηβών, γεωργός, άγαμος, Έλλην και Χριστιανός Ορθόδοξος, ήδη κρατούμενοι εις τας ενταύθα Φυλακάς Αιγίνης.....

8)....Της υπ' αριθ. 15 από 9ης Αυγούστου 1946 αποφάσεως του Δικαστηρίου των εν Λεβαδεία Συνέδρων, δι' ης κατεδικάσθησαν εις την ποινήν του θανάτου οι κηρυχθέντες ένοχοι φόνου: α) Δημήτριος Ηλ. Δάβρης, ετών 45. εργατικός, γεννηθείς και κατοικών εν Οινοφύτοις, Έλλην και Χριστιανός Ορθόδοξος και β) Αθανάσιος Σπυρίδωνος Τσάμης, ετών 35 γεωργός, γεννηθείς και κατοικών εν Οινοφύτοις, Έλλην καί Χριστιανός Ορθόδοξος, ήδη κρατούμενοι εις τας ενταύθα Φυλακάς Αιγίνης... .....Παραλαβόντες και τον υπογραμματέα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιώς Δημήτριον Γεωργουλάκον μετέβημεν εις τον τόπον της εκτελέσεως, τον γνωστόν παρά τω νεκροταφείω της κωμοπόλεως Αιγίνης, ένθα παρίσταντο ο ιερεύς των Φυλακών Αιγίνης Κωνσταντίνος Κανάκης, ο ιατρός των Φυλακών Αιγίνης Γεώργιος Ξυδέας καί ο αντιπρόσωπος του Δημάρχου Αιγίνης Λεωνίδας Λαβούτας. Προσήχθησαν οι εις θάνατον καταδικασθέντες: ..... (Ακολουθεί κατάλογος δέκα οκτώ (18) ονομάτων). ....Και εξετελέσθησαν υπό του εκτελεστικού αποσπάσματος δια τυφεκισμού, θανατωθέντων των καταδίκων και διαπιστωθέντος του θανάτου των υπό του ιατρού. Εφ' ω συνετάγη η παρούσα, ήτις αναγνωσθείσα καί βεβαιωθείσα υπογράφεται.[1] Ο Πάρεδρος Αντ/λεύς Πλημ/κών ΑΝΤ. ΚΛΕΙΣΑΡΗΣ

Ο Υπ/ματεύς Δ. ΓΕΩΡΓΟΤΛΑΚΟΣ

1 Το πρακτικό της εκτέλεσης στην Αίγινα το έχω δημοσιεύσει ολόκληρο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίφωνο : http://www.antifono.gr/portal/Προσεγγισεις/Ισοκράτημα/3597-Φρίττουσιν-οι-νόες.html

Εκείνη τη μέρα εκτελέσανε δέκα οκτώ. Για δύο δεν γράφουν ηλικία τα χαρτιά. Ένας ήταν...μεσόκοπος, 45 χρονών. Δύο ήταν 35 χρονών. Ένας ήταν 37, ένας 32, ένας 30. Δηλαδή 6 ήταν πάνω από 30. Και οι υπόλοιποι; Ήταν κάτω από 30. Ένας ήταν 27. Και οι υπόλοιποι 7; Αυτοί ήταν κάτω από 23! Ο μικρότερος 18 χρονών!!! Τρεις ήταν ανήλικοι αφού τότε η ενηλικίωση γίνονταν στα 21 χρόνια και αν ήσουν τυχερός. Δύο από το Σχηματάρι, δύο από τις Στανιάτες, δύο ξαδέρφια από τον Ωρωπό με το επίθετο Ρώδης. Αυτοί ήταν η δεύτερη φουρνιά. Υπήρξε και πρώτη. Τριάντα τρεις μέρες πριν. Σάββατο των Β' Χαιρετισμών, Σαρακοστή, όπου το χριστιανικό μας κράτος νήστευε το κρέας όχι όμως τους πολίτες του. Τρεις του μηνός Απριλίου χίλια εννιακόσια σαράντα οκτώ (1948). Σαν σήμερα που γράφω. Τρόπος του λέγειν, πρώτη φουρνιά...Πρώτη του δεύτερου γύρου. Έντεκα στήθηκαν στον τοίχο του Λαζαρέτου της Κέρκυρας, εκείνο το πρωί. Πέμπτος, στη σειρά, ο Ταξιάρχης Κουρουτός του Αντωνίου ετών 31, έκτος ο Λεωνίδας Λάμπρου του Γεωργίου ετών 21 και έβδομος ο Δημήτρης Γεωργαντάς του Αχιλλέα, ο “Τρανός”, ετών 31. Καταδικασμένοι σε θάνατο από την υπ' αριθμ.

23/1946 απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Θηβών, Β' τμήμα Χαλκίδας. Ο Ταξάρχης, τέσσερις μέρες εγχειρισμένος από σκωληκοειδίτιδα, με τα ράμματα άκοπα, βάδισε στητός και περήφανος χωρίς καν να κουτσαίνει. Χορέψανε έναν τσάμικο όλοι μαζί και απήλθαν, χωρίς να καταδεχτούν να τους δέσουν τα μάτια![ 2] Θα τους ακολουθήσει ένας ακόμα, στη λίστα αυτή των εκτελέσεων, τον επόμενο χρόνο. Δικός μας άνθρωπος κι αυτός. Λίγοι τον ξέρουν και σπανίως τον θυμούνται: “Αριθμός Ληξιαρχικής Πράξης 106. 9/6/1949 στο Δημοτικό Νεκροταφείο Χαλκίδος εξετελέσθη την 23/5/49 ο Ευάγγελος Μαντής του Παναγιώτη, κάτοικος Φιλοθέης, δυνάμει της υπ' αριθμόν 51/1949 απόφασης του Εκτάκτου Στρατοδικείου Θηβών, Β' τμήμα Χαλκίδας”.

7 Μαΐου 1948: Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, Κωνσταντίνος Ρέντης, σε δηλώσεις του στον ανταποκριτή του Ρόιτερ αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: «Εκ των 2.961 Ελλήνων καταδικασθέντων εις θάνατον… είχον εκτελεσθεί 157 προ της 1ης Μαΐου του τρέχοντος έτους. Μετά την 1η Μαΐου εξετελέσθησαν 24 εις τας Αθήνας και 19 σήμερον στην Αίγινα»

2 Εν ευθέτω χρόνω θα δημοσιευτούν και τα τελευταία τους γράμματα προς τους δικούς τους. Να δούνε όλοι τι είχαν στο μυαλό τους καθώς βάδιζαν στο θάνατο. Έτσι για να ξέρουν οι νεώτεροι και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Πρόσφατα, η κοινωνίας μας έχασε ανθρώπους από βίαιο και ξαφνικό θάνατο. Τους έχασε κοντά κοντά κι ακόμη δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μας, αντιδρά στη μεγάλη αυτή αδικία. Μιαν αδικία που ο καθένας με τα μυαλά του την αποδίδει στο Θεό, στην Πολιτεία, στην κακιά την ώρα κλπ. Χρησιμοποιείστε, όμως, αυτό το κακό για να φανταστείτε το άλλο κακό που έγινε τότε. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι σημαίνει να χάνει ένας τόπος πέντε νέα παλληκάρια μέσα σε σαράντα μέρες και με τρόπο τον οποίον ούτε στο Θεό, ούτε στην τύχη, ούτε στην κακιά την ώρα μπορεί να αποδώσει, παρά μόνο στη βούληση των άλλων ανθρώπων, των συγχωριανών ανθρώπων. Φανταστείτε σε τι αβύσσους μίσους είχε καταποντιστεί τότε η κοινωνία. Απορεί ο άνθρωπος και φρίττει: Αν είναι Αριστερός και δεν πιστεύει ότι τόσα νέα παιδιά ξαφνικά γίνανε φονιάδες και σκοτώνανε μαζικά αλλά πιστεύει ότι οι εκτελέσεις αυτές ήταν πράξεις κρατικής και ξενοκρατικής τρομοκρατίας κατά των αντιφρονούντων και μάλιστα άνανδρες πράξεις οπού εκτελούσε όποιους είχε στο χέρι, απορεί και λέει “πώς μπορεί η κοινωνία να αντέχει τέτοια φρίκη;” Παπάδες, δικαστές, δήμαρχοι, γιατροί, οι γείτονες, το νησί ολόκληρο, να αντέχουν να σκοτώνονται μαζικά παιδιά ανήλικα, παλληκαράκια των είκοσι τριών χρονών! Αν είναι Δεξιός και πιστεύει ότι όντως τα παιδιά και οι νέοι της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης γίνανε ξαφνικά φονιάδες κι εκτελούσαν τους διπλανούς τους από δογματισμό και φανατισμό, υποθέτω πως απορεί και λέει “πώς μπορεί η κοινωνία να αντέχει τέτοια φρίκη;” Πατεράδες, μανάδες, αδέρφια, συγγενείς, γείτονες στις φτωχογειτονιές με την κοινοβιακή σχεδόν ζωή γύρω από την “αυλή”, πόλεις και χωριά, να αντέχουν να βλέπουν να γίνονται τα παιδιά τους φονιάδες και να εκτελούν εν ψυχρώ αθώους ανθρώπους. Δεν με νοιάζει πια εκδοχή πάρετε από τις δύο. Δεν με νοιάζει τι κουμάσια είσαστε και τι καπνό φουμάρετε και αν είσαστε σαν τους άλλους, αν δεν είσαστε σαν τους άλλους, αν είσαστε ίδιοι όλοι, αν δεν είσαστε ίδιοι όλοι, αν είσαστε “μνημονιακοί” και αν δεν είσαστε “μνημονιακοί” και αν τρώτε μαζί με τον Πάγκαλο ή είσαστε μοναχοφάϊδες. Προσέξτε καλά μόνο! Γιατί και τότε, όπως και τώρα, νόμιζαν ότι ήξεραν ποιος είναι προδότης και ποιος δεν είναι. Και τότε, όπως και τώρα, νόμιζαν πως ήξεραν ποια είναι η δίκαιη ποινή για τον προδότη. Και τότε, όπως και τώρα, νόμιζαν πως ο καθένας με τον τρόπο του ήταν φορέας του δίκιου και της σωτηρίας της κοινωνίας! Προσέξτε καλά -κατά Σαββόπουλον- “κωλοέλληνες”! Γιατί πάλι βγάζετε γλώσσα και λέτε ο ένας τον άλλον προδότη! Και βγάλατε τους “φακέλους” και λέτε ποιος είναι Έλληνας και ποιος δεν είναι! Και βγάλατε το τομάρι του ψόφιου κοριού, ότι ήσασταν ψόφιοι τόσα χρόνια και τώρα αναστηθήκατε και βάλατε τη λεοντή και παριστάνετε τα λιοντάρια! Πάντα, βέβαια, με το αζημίωτο!

Και μιλάτε πάλι για “φωτιά και τσεκούρι”! Και μιλάτε για “προσκυνημένους”! Και κάποιοι τα λένε και στις εκκλησίες! Προσέξτε καλά! Γιατί και τότε νόμιζαν ότι ήξεραν! Και το νόμιζαν και οι Αριστεροί και το νόμιζαν και οι Δεξιοί! Και το νόμιζαν και οι εχθροί των κατακτητών και το νόμιζαν οι φίλοι των κατακτητών! Των εκάστοτε κατακτητών, είτε των Γερμανών είτε των Ιταλών είτε των Άγγλων και των μετ' αυτών....Ινδών.[3] Και φτάσαμε να σκοτώνουμε παιδιά!!! *** Όσο για μένα που τα γράφω, το είχα χρέος! Τρανότερο από τ' άλλα! Και δεν μπορώ να τα ξεχάσω, ότι μου το θυμίζει το σκυλί που αλυχτάει μέρα-νύχτα, εδώ δίπλα, στο κατώφλι του πατρικού σπιτιού του Ταξάρχη. Κι ο Ταξάρχης, εξήντα πέντε έτη φωτός παρακεί, με τα φυσεκλίκια σταυρωτά και το πηλήκιο που του χάρισε ο Λευκορώσος αιχμάλωτος των Γερμανών στο Βαθύ, μισογονατισμένος πίσω από το οπλοπολυβόλο του ΕΛΑΣ...Κι ο Στέφανος. Κι ο μικρός Λεωνίδας. Κι ο Θανάσης. Κι ο Βαγγέλης...Κι ο Μήτσος ο Τρανός, τρίτος νεκρός από τα τέσσερα αγόρια του Μπαρμπαχιλλέα και της Θειτσαφώτως!!! Ποιος σας είπε πως ξεχάσαμε; Αυτά τα πράγματα δεν ξεχνιούνται. Γιατί αν ξεχαστούν δεν μπορούν να συγ-χωρεθούν...

Σάββατο 30 Μαρτίου 2012 Ιωάννου της Κλίμακος

Θεῖον κλίμακα, ὑποστηρίξας, τὴν τῶν λόγων σου, μέθοδον πάσι, Μοναστῶν ὑφηγητὴς ἀναδέδειξαι, ἐκ πρακτικῆς Ἰωάννη καθάρσεως, πρὸς θεωρίας ἀνάγων τὴν ἔλαμψιν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. (Απολυτίκιον της ημέρας)

3 Οι πρώτοι Ινδοί στην Ελλάδα δεν ήρθαν τώρα, στα χρόνια μας και δεν ήταν μετανάστες. Τους έφεραν οι Γερμανοί και μετά οι Άγγλοι! Και δεν ήταν άποροι πένητες όπως ετούτοι αλλά θηρία κανονικά, οπλισμένα μέχρι τα δόντια. Αν θέλετε τη λέμε κι αυτή την ιστορία.

Εικόνα 1: Θανάσης Νταλιάνης

Εικόνα 2: Ο Θανάσης Νταλιάνης με τον Στέφανο Τζαβέλα

Εικόνα 3: Από δεξιά πρώτος από τους όρθιους ο Στέφανος Τζαβέλας

Εικόνα 4: Μνήματα στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας

Εικόνα 5: Δημήτρης Γεωργαντάς (Τρανός)

Εικόνα 6: Ταξιάρχης Α. Κουρουτός

Εικόνα 7: Λεωνίδας Γ. Λάμπρου