«Ο ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ »
Ένα παραμύθι γραμμένο από τους μαθητές της Περιβαλλοντικής ομάδας « Οι μοναχικοί φάροι της ελπίδας»
Κάποτε σε ένα απόμακρο νησί, ζούσε ένας παππούς με το εγγόνι του. Ήταν, οι δυο τους, πολύ χαρούμενοι και βοηθούσαν ο ένας τον άλλο. Το εγγόνι ,που ονομαζόταν Παύλος, είχε πολύ στενή σχέση με τον παππού του και τον βοηθούσε πολύ στις δουλειές του φάρου.
Μια μέρα φυσούσε και έβρεχε πολύ. Ολόκληρος ο φάρος κουνιόταν. Ο παππούς τότε πήγε να φτιάξει τη λάμπα μα ξαφνικά έπεσε ένας κεραυνός και ο παππούς έπεσε στα μυτερά βράχια που περιέβαλλαν τον φάρο. Ο Παύλος ανησύχησε και ανέβηκε στην κορυφή του φάρου όπου βρισκόταν η λάμπα. Αφού δεν είδε τον παππού του, άρχισε να φωνάζει μήπως και πάρει ανταπόκριση.
Κάποια στιγμή κοιτάει κάτω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και τον βλέπει σωριασμένο. Κλαίγοντας και ουρλιάζοντας άρχισε να πετάει στη θάλασσα τα πράγματα του παππού του και μετά αποκοιμήθηκε με δάκρυα στα μάτια.
Το επόμενο πρωί το παιδί ξύπνησε κάπως ζαλισμένο και πάρα πολύ στενοχωρημένο. Περνούσε η ώρα και δεν έκανε τίποτα. Δεν είχε βιβλία να διαβάσει, τα είχε πετάξει στη θάλασσα. Δεν είχε παιχνίδια ν’ ασχοληθεί, τα έσπασε από τη λύπη του. Και πάνω απ’ όλα δεν είχε τον παππού του.
Αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, οδηγήθηκε προς την κουζίνα, μέχρι που την αλλόκοτη αυτή πράξη τη σταμάτησε ένα χτύπημα στην πόρτα. Το παιδί ανοίγει την πόρτα και βλέπει δύο ανθρώπους να περιμένουν.
Ο Παύλος τους βάζει μέσα και αρχίζει να τους μιλάει: -Τι θέλετε εσείς εδώ; - Θέλουμε να μετρήσουμε τις διαστάσεις! -Μα γιατί; Δεν θα πάρετε τίποτα απ’ αυτό! - Θα πάρουμε πολλά! - Τι πολλά; - Χρήματα! - Μα εγώ δεν έχω χρήματα! - Βρε κουτέ, γκρεμίζοντας τον φάρο θα μας δώσουν πολλά λεφτά! - Τι; Πάνω από το πτώμα μου! Ακούς εκεί! Βγείτε γρήγορα έξω! Να μην σας ξαναδώ!
Ο Παύλος κάθισε και σκέφτηκε μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο! Τι έκπληξη! Ο Δήμαρχος ήταν στο τηλέφωνο και του έλεγε ότι πρέπει να γκρεμίσουν τον φάρο επειδή ήταν παλιός. Το παιδί τότε για συναισθηματικούς λόγους και για λόγο προστασίας αποφάσισε να οργανώσει μια εκδήλωση όπου θα μάζευε χρήματα για να συντηρήσει τον φάρο. Και τότε η είδηση αυτή μαθεύτηκε παντού, σε όλους τους ανθρώπους.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΑΡΟ
Όταν λοιπόν έφτασε η μέρα όλα ήταν έτοιμα. Με τη βοήθεια του Δημάρχου όλα είχαν ετοιμαστεί! Και ο κόσμος έφτασε. Γέλια, φωνές, τραγούδια ηχούσαν σε όλο το κέντρο.
Ξαφνικά το παιδί πάγωσε. Το βλέμμα του στράφηκε σε δύο ανθρώπους που είχε χρόνια να δει! Έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά τους. Ήταν οι γονείς του! Τους έσφιξε και τους είπε τα πάντα! Μέχρι που βράδιασε!
Τα λεφτά είχαν μαζευτεί και ο φάρος θα φτιαχνόταν. Σε δυο- τρεις μέρες ήταν σαν καινούργιος! Νέα λάμπα, νέα έπιπλα και νέα ζωή. Το παιδί αποφάσισε μαζί με με τους γονείς του να μείνουν στον φάρο και να συνεχίσουν την υπόλοιπη ζωή τους! Ο Παύλος βρήκε ξανά τον εαυτό του το χαμόγελο του και έζησε ευτυχισμένα! Πάντα θυμόταν τον παππού του!