Ε
να φάντασμα πλανάται πάνω από τον ελληνικό, τον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο καπιταλισμό — το φάντασμα της κοινωνικής εξέγερσης. Την ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, αποτυπώνοντας την ένταση και το βάθος των ανταγωνισμών, από τα κονκλάβια της ΕΕ συνεχίζει να βγαίνει «μαύρος καπνός», ενώ τα κυβερνητικά επιτελεία επιδίδονται σε προκλητική προπαγάνδα. Οι λαοί διαπιστώνουν, έτσι, με επώδυνο τρόπο, πως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα ουσιαστικό από όλους αυτούς για να αντιμετωπίσουν το κύμα της ακρίβειας και της φτώχειας, κατανοώντας ολοένα περισσότερο ότι βιώνουν μια συνολική και πολύπλευρη κρίση του συστήματος.
κράτους. Η αποκάλυψη της υπόθεσης Πάτση, φέρνει στο φως τις βαθιές και οργανικές σχέσεις που έχουν οικοδομηθεί, στο πλαίσιο του αρπακτικού και βάρβαρου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ανάμεσα στα «κοράκια» των αγορών και των τραπεζών και το αστικό πολιτικό σύστημα, συγκροτώντας μια συμμορία που κλέβει «νόμιμα» σπίτια και ζωές. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να αποδώσει όλα τα κακά της μοίρας μας στον… Πούτιν και τον Ερντογάν, επικαλούμενη για μια ακόμη φορά την ατομική ευθύνη. Μας κοροϊδεύει δε με τα υποτιθέμενα «καλάθια του νοικοκυριού», εξυπηρετώντας
α περισσότερα αστικά επιτελεία συμφωνούν ότι ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον σύγχρονο κόσμο. Το φάντασμα μιας μαζικής κοινωνικής έκρηξης, που με αιχμή το νέο κύμα φτώχειας που συμπιέζει τα εργατικά-λαϊκά εισοδήματα θα βγάλει στην επιφάνεια την οργή και την αγανάκτηση που συσσωρεύεται εδώ και 15 περίπου χρόνια με τις αλλεπάλληλες κρίσεις (χρηματοπιστωτική, προσφυγική, πανδημία, περιβαλλοντική καταστροφή και πόλεμος) την αντιλαϊκή πολιτική, το αντιδημοκρατικό κρεσέντο, τις πάσης φύσεως καταπιέσεις και κυρίως το τσάκισμα κάθε προσδοκίας για αξιοβίωτη ζωή». Με αυτή την εκτίμηση ξεκινά η εισήγηση της Πανελλαδικής Γραμματείας της «Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα» προς τις Επιτροπές Βάσης του εγχειρήματος. Τι σημαίνει αυτό για τον μαχόμενο κόσμο της Αριστεράς; Σε καμία περίπτωση αναμονή κάποιας κοινωνικής έκρηξης, όπως κάποιο φυσικό φαινόμενο. Η κοινωνική εξέλιξη δεν είναι νομοτέλεια, αλλά «συνισταμένη εκατομμυρίων θελήσεων», για την ακρίβεια, διαπάλη θελήσεων, ταξική πάλη. Για το πού θα πάνε τα πράγματα δίνεται τεράστια μάχη. Το σύστημα και η κυβέρνηση έχουν πέσει πάνω στον λαό για να τον πείσουν πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, πετώντας την ευθύνη αλλού: Πότε φταίει ο Πούτιν, πότε ο Ερντογάν, πότε οι πρόσφυγες, πότε ο κορονοϊός, αλλά ποτέ η «ελεύθερη αγορά» (που έχει δέσει όλους εμάς), ποτέ η πολιτική τους, ποτέ ο καπιταλισμός. Οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργούν μια εικόνα ζοφερή για το μέλλον, μια απίστευτη τρομοκρατία γι’ αυτό που έρχεται, σκοπεύοντας να παγώσουν τον κόσμο και να τον οδηγήσουν χωρίς απαιτήσεις υπό τις φτερούγες των «ισχυρών ηγετών», από τον Μακρόν μέχρι τον Μητσοτάκη (τρομάρα του). «Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα»… και τα κεφάλια μέσα. Η δική μας δυσκολία αυτή τη στιγμή είναι πως «δικαιωνόμαστε», χωρίς όμως να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό. Ναι, η συνολική αποτυχία και πολύπλευρη κρίση του φονικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας είναι γεγονός και μπορούν εκατομμύρια πλέον να το δουν μπροστά τους. Αν στην κρίση του 2008-2009 και στη βάρβαρη
▸ ∆εν έχει νόημα να «δώσουμε πόνο». Ζητούμενο είναι να «δώσουμε δρόμο» κι ελπίδα, με ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και σχέδιο
εάν ξηλώνονταν τα μνημόνια και έπεφτε μια κυβέρνηση θα μπορούσαμε να νικήσουμε, τώρα η κρίση είναι πολύ πιο βαθιά και πολύπλευρη, αφορά την ουσία του καπιταλισμού, την εμβάθυνση της εκμετάλλευσης και την απογείωση του ανταγωνισμού. Αυτή η αποκάλυψη όμως ίσως να γεννά σε πρώτη φάση αίσθηση αδυναμίας. Μπορεί όμως να γίνει και εκρηκτική δύναμη. Γι’ αυτό η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά δεν έχει νόημα να «δώσουν πόνο». Ο κόσμος ξέρει τι περνά, δεν περιμένει εμάς. Οι δυνάμεις της ανατροπής οφείλουν να εξηγήσουν αυτό
λαϊκά στρώματα και την ανυπότακτη νεολαία, ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και σχέδιο, που μπορεί να φέρει ρωγμές και κατακτήσεις σήμερα και να ανοίγει τον δρόμο για μια συνολική απελευθέρωση με επαναστατική ανατροπή. Φωτίζοντας με τους προβολείς μιας σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής. Για να περάσουμε από το «Δεν πάει άλλο» στο «Να πάει αλλιώς». Κι αυτό το αλλιώς δεν χωράει απάτες κι αυταπάτες,
Η μάχη της απεργίας στις 9 Νοέμβρη είναι πολύ σημαντική. Ξέρουμε γιατί την κάνει ο υποταγμένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Θέλει να προλάβει, να καπελώσει και να κλείσει καταστάσεις. Μπορεί όμως να αξιοποιηθεί για μια πρώτη συλλογική και συνολική παρέμβαση της εργατικής τάξης και του λαού. Αλλά και αυτή η μάχη πρέπει να ανοίγει τον δρόμο του «πάμε αλλιώς». Είναι κρίσιμο ζήτημα να μπολιαστεί η απεργιακή μάχη με απαιτητικές εργατικές διεκδικήσεις που δίνουν απάντηση στις ανάγκες των εργαζομένων (άμεσες κι ευρύτερες), σε ρήξη με τα κέρδη του κεφαλαίου, την πολιτική κυβέρνησης ΝΔ και ΕΕ που τα εξυπηρετούν και τη συναίνεση της αστικής αντιπολίτευσης. Να αποτελέσει σταθμό σε έναν αγώνα διαρκείας στα χέρια των εργαζομένων και των πρωτοβάθμιων σωματείων, σε κόντρα με τον πυροσβεστικό σχεδιασμό τύπου ΓΣΕΕ, αλλά και υπερβαίνοντας τη λογική της αγωνιστικής διαμαρτυρίας με το μάτι στην κάλπη, που υλοποιεί το ΠΑΜΕ. Γι’ αυτό είναι σημαντική η ολόπλευρη Η μάχη της απεργίας της 9ης Νοέμβρη να γίνει σταθμός σε αγώνα διαρκείας στα χέρια των εργαζομένων
της διαπλοκής που έκαναν πάρτι επί των ημερών του. Aυτή η φράση επαναλαμβάνεται σήμερα, μετά την αποκάλυψη για το κύκλωμα των τρωκτικών που έπαιρναν δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες, έστηναν εισπρακτικές εταιρείες και έβαζαν χέρι στις λαϊκές κατοικίες και περιουσίες. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο Ανδρέας Πάτσης, που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του τεράστιου σκανδάλου, ήταν στέλεχος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη και από τότε κερδοσκοπούσε εισπράττοντας κόκκινα δάνεια και κάνοντας «σκιώδεις» μπίζνες πάνω στη δυστυχία των άλλων. Οργή προκαλεί η αποκάλυψη για τα έργα και τις ημέρες του βουλευτή, που με την ανοχή και τη στήριξη ενός ολόκληρου
συστήματος, με ψευδή δήλωση Πόθεν Έσχες 20.000 το χρόνο, πήρε τραπεζική πίστωση 4,3 εκατ. ευρώ για να αγοράσει από την ίδια τράπεζα κόκκινα δάνεια ύψους 63 εκατ.! Ο βουλευτής ήταν ιδιοκτήτης ξένων
εταιρειών ειδικού σκοπού και λάμβανε τακτικά μεγάλα ποσά από συμβάσεις με εταιρείες του Δημοσίου. Με πιο χαρακτηριστική εκείνη του 1 εκατ. ευρώ με απευθείας ανάθεση από τα ΕΛΤΑ, που προκάλεσε την παραίτηση του διευθύνοντα συμβούλου τους Γιώργου Κωνσταντόπουλου αλλά όχι του Κυριάκου Πιερρακάκη, παρά την άμεση εμπλοκή του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Ο ίδιος ο βουλευτής παραδέχτηκε ότι έχει off-shore, κάτι που απαγορεύεται από τον νόμο. Έχουμε να κάνουμε όμως
μόνο με ντόπια παθογένεια της διαπλοκής, της διαφθοράς και των στρεβλώσεων ή αυτή είναι η ουσία του σημερινού καπιταλισμού;
κυκλωμάτων
κάθε Πάτση «το σύστημα αγκαλιάζουν». Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας «ξέχασε» να δηλώσει στο πόθεν έσχες του εταιρεία που είχε η σύζυγος του μαζί με τον Πάτση. Το σκάνδαλο είναι άμεσα συνυφασμένο με το Υπερταμείο, την «ψηφιακή διακυβέρνηση» και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο γιος του, στέλεχος της ΝΔ, έχει οριστεί αρμόδιος για τον «Τομέα Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων», ενώ την ίδια ώρα συμμετέχει στο ΔΣ της Lyktos του Μιχάλη Σάλλα. Ο πατέρας για χρόνια συνεργαζόταν με την Τράπεζα Πειραιώς επί Σάλλα, στον χώρο των εισπράξεων και αξιολογήσεων των εμπορικών απαιτήσεων, ενώ η εισπρακτική εταιρία του Πάτση, η «ΠΛΑΤΩΝ ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΣΕΙΣ», με μετοχικό κεφάλαιο μόλις 60.000 ευρώ, είχε αγοράσει το Σεπτέμβριο του 2010 από την Τράπεζα Πειραιώς χαρτοφυλάκιο απαιτήσεων ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ»! Τον συγκεκριμένο βουλευτή, όπως και τόσους άλλους, κάλυπτε η επιτροπή-πλυντήριο Ελέγχου Δηλώσεων Περιουσιακής
Μπίζνες και ΝΑΤΟ στην ατζέντα του Σολτς ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
έσπευσε να αναδείξει την ετοιμότητα της στρατιωτικής ελληνικής και ευρωπαϊκής μηχανής απέναντι στους μετανάστες, όπως και τις νέες προσπάθειες οχύρωσης του Έβρου με την αποστολή των γερμανικών τεθωρακισμένων «Marder». Ακόμα, επιδιώκοντας να εκμαιεύσει μια καταδικαστική δήλωση από τον Σόλτς για την Τουρκία, ο Μητσοτάκης επιδόθηκε σε μια σκληρή κριτική προς την Τουρκία, που προσθέτει ένα ακόμα «επεισόδιο»
στο ατελείωτο μπαράζ διαξιφισμών και από τις δύο πλευρές. Ο Σολτς, πάντως, παρά τις θριαμβολογίες των
του για
πλαφόν στις τιμές αερίου.
εκατοντά-
δων ευρώ, αρνούμενες κάθε διακανονισμό!
ες βγήκαν στη φόρα, ο ίδιος ο βουλευτής είπε προκλητικά απλά ότι «δεν ήξερε ότι απαγορεύονται όλα αυτά». Ο τοξικός χορός της διαπλοκής τραπεζών, πολιτικών και επιχειρηματιών γίνεται την ώρα που οι εργαζόμενοι γονατίζουν μπροστά στο ράλι των ανατιμήσεων και της έκρηξης τιμών. Ταυτόχρονα, οι τράπεζες και τα funds ξεσπιτώνουν ευπαθείς οικογένειες για χρέη μερικών Σκάνδαλο Δημήτρης Τζιαντζής Μ ια σύντομη επίσκεψη του Γερμανού Καγκελαρίου στην Αθήνα ήταν αρκετή για να επιβεβαιωθεί (ξανά) ο μεγάλος βαθμός εμπλοκής του ελληνικού κράτους στην ιμπεριαλιστική μηχανή του ΝΑΤΟ. «Η συνεργασία μας στην από κοινού υποστήριξη
Το ζήτημα της σύνδεσης τακτικήςστρατηγικής έχει αποδειχθεί ότι κρίνει την επαναστατική «πολιτική». Καρδιά της επαναστατικής τακτικής είναι το πολιτικό πρόγραμμα. Δύο είναι οι κύριες γραμμές που συγκρούονται. Από τη μια, η γραμμή που προτάσσει εκείνους τους πολιτικούς στόχους που έρχονται σε ρήξη με τις κεντρικές επιλογές του συστήματος, σε σύνδεση με το ζήτημα της εξουσίας της εργατικής τάξης. Μέσα από την πάλη γι’ αυτούς τους στόχους, οι λαϊκές μάζες τείνουν να υπερβούν τα όρια του συστήματος , να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της επαναστατικής αλλαγής και να προετοιμαστούν για αυτήν. Απο την άλλη, η λογική που περιορίζεται κατά βάση σε στόχους «άμεσης βελτίωσης» της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, μέσα στα όρια της σημερινής κατάστασης. Η λογική αυτή προβάλλεται με δύο μορφές. Η κυρίαρχη διεθνώς είναι η άμεσα ρεφορμιστική, που αναπτύσσεται στο όνομα του «αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων» και του ρεαλισμού και αποτελεί τη βάση των «αριστερών κυβερνήσεων» στο πλαίσιο του συστήματος και των κάθε είδους διαχειριστικών λογικών. Η άλλη μορφή προβάλλεται από το ΚΚΕ. Σύμφωνα με αυτήν, οι ευρύτεροι πολιτικοί στόχοι ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική (έξοδος από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους, εθνικοποιήσεις κ.λπ.) έχουν νόημα μόνο μετά τη «λαϊκή εξουσία». Όταν προτάσσονται μέσα στον καπιταλισμό, οδηγούν στη «διαχείριση». Έτσι, δια της φυγής στη «στρατηγική», το μοναδικό αντικείμενο ειναι οι άμεσοι βελτιωτικοί στόχοι στο σήμερα, μαζί με προπαγάνδα για τον σοσιαλισμό. Έτσι όμως δεν διαμορφώνονται συνειδήσεις για επανάσταση και εργατική εξουσία, αλλά
των δημόσιων χώρων, των λιμανιών, των μεταφορών, της εκπαίδευσης, της υγείας, των πάντων! Αυτή τη στρατηγική ακολουθούν με ευλαβικό τρόπο όλες οι αστικές κυβερνήσεις, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, ίσως με διαφο-
της αγοράς ενέργειας, της δημιουργίας ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων και της ιδιωτικοποίησης
όλα
να
κοινωνικά
εντάξει
λαό, σημαντικά κόμματα της αριστεράς, όπως το ΚΚΕ, επιμένουν, με ακατανόητη εμμονή, να κινούνται στην λογική «τι κρατικό - τι ιδιωτικό», αφού όλα είναι μορφές καπιταλιστικής ιδιοκτησίας! «Η πραγματικότητα είναι ότι στον καπιταλισμό, γράφει ο Λ. Αναστασόπουλος («Ρ» 8-9/10), δεν υπάρχει κάποια “δημόσια ιδιοκτησία” και κάποια κρατική παρέμβαση “κοινής ωφέλειας” ταξικά ουδέτερη. Όσα ανήκουν στο αστικό κράτος σήμερα (απο εκτάσεις γης, κρατικό σύστημα υγείας και παιδείας) και σε όποιο ποσοστό και αν είναι αυτή η συμμετοχή του κράτους, δεν παύει να υποτάσσονται σε ένα και μοναδικό σκοπό. Στο πως θα διαιωνίζεται η εξουσία της αστικής τάξης, στο πως θα προωθούνται οι στρατηγικοί της στόχοι,
αυξάνεται η κερδοφορία των ομίλων και θα διευκολύνεται το διαρκές ξεζούμισμα των εργαζόμενων».
ΠΕΡΑΣΑΝ 11 χρόνια από την 1η Νοεμβρίου του 2011, όταν έφυγε από κοντά μας ο Κώστας Τζιαντζής. Το αποτύπωμα που άφησε στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας είναι ισχυρό. Συνέδεσε το επαναστατικό ρεύμα της ΚΝΕ της αντιδικτατορικής πάλης, της εξέγερσης του Νοέμβρη του ‘73 και της μεταπολίτευσης με την προσπάθεια κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης από το 1989 και μετά. Ιδρυτικό στέλεχος του
«δεν παραδέχτηκε την ήττα» και
τέλος
ανθρώπινης περιπέτειας
κομμουνισμό ούτε αρκέστηκε στα «κεκτημένα», στη νοσταλγία και την αναπόληση των ένδοξων στιγμών του παρελθόντος. Αντίθετα, είχε ξεχωριστή και πρωτοπόρα συμβολή στην υπέρβαση της απογοήτευσης, στον αναστοχασμό πάνω στα αίτια της ήττας, στην ανάλυση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, σε πολύτιμες επεξεργασίες για το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο που θα τον ανατρέψει, στην ανάγκη σύνδεσης στρατηγικής και τακτικής με τη «στρατηγική στο τιμόνι». Όχι μόνο η μορφή του αλλά και οι ιδέες του θα μας συντροφεύουν πάντα. Η ΑΝΑΓΚΗ να ξεδιπλωθεί η ανεξάρτητη από όλες τις αστικές πλευρές αντιπολεμική πάλη, να συνδεθεί με τους αγώνες εργαζομένων και νεολαίας και να θέσει στο στόχαστρο κυβέρνηση, ΝΑΤΟ και ΕΕ, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστικά μπλοκ, τονίστηκε στη συνέλευση του Αντιπολεμικού Διεθνιστικού Συντονισμού, που έγινε με επιτυχία την Τρίτη (25/10) στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου. Μετά από συζήτηση αποφασίστηκε η παρέμβαση στην απεργία στις 9/11 και στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου, η προσπάθεια να απλωθεί το αντιπολεμικό μήνυμα με εκδηλώσεις σε γειτονιές και χώρους εργασίας, η διοργάνωση καμπάνιας διεθνιστικής αλληλεγγύης των λαών Ελλάδας-Τουρκίας ενάντια στον επικίνδυνο ανταγωνισμό των αστικών τάξεων και η προετοιμασία μεγάλου αντιπολεμικού συλλαλητηρίου με κατάλληλη προετοιμασία και συσπείρωση δυνάμεων. ΤΟ
Σάββατο (5/11), στις 7 μ.μ. στο ΚΕΠ (Πατριάρχου Ιωακείμ 4) συζήτηση με θέμα «Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες στο στόχαστρο - Η αντίσταση μονόδρομος». Τις αρχικές τοποθετήσεις θα κάνουν οι Κώστας Παπαδάκης (δικηγόρος, συνήγορος πολιτικής αγωγής στη δίκη της ΧΑ), Ευαγγελία Δινοπούλου (δασκάλα, πρόεδρος συλλόγου ΠΕ «Ηρώ Κωνσταντοπούλου») και Παναγιώτης Κουτσός (μηχανολόγος μηχανικός, δημοτικός σύμβουλος με την Εκτός Σχεδίου). Στη εκδήλωση θα παρέμβουν απεργοί της «Μαλαματίνα», μέλη του φοιτητικού κινήματος, διωκόμενοι αγωνιστές και συνδικαλιστές.
Μεράντζας συμπληρώνει
χρόνια παρουσίας στο τραγούδι και μας καλεί σ’ ένα αντάμωμα γεμάτο μνήμες, την Κυριακή (6/11) στις 8.30 μ.μ. στον Σταυρό του Νότου (Φραντζή και Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος). Σε μια και μοναδική γενέθλια βραδιά, μαζί με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Παντελή Θαλασσινό, τον Βασίλη Προδρόμου, την Αναστασία Χατζηαποστολίδου και μοναδικούς μουσικούς. Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 9226975 και 210 9239031.
αξόνων κυκλοφορίας, στο στόχαστρο βρέθηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ το πιο βασικό αγαθό για την ίδια τη ζωή, το νερό. Η προσπάθειά της να παραδώσει τη λειτουργία και συντήρηση του εξωτερικού υδροδοτικού συστήματος (Ε.Υ.Σ.) του Λεκανοπεδίου της πρωτεύουσας σε επιχειρηματικούς ομίλους, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκης Ένωσης για τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση του αγαθού του νερού και την παράδοση των υδάτινων πόρων στο κεφάλαιο, ηττήθηκε από τις κοινωνικές αντιστάσεις, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η πλήρης εμπορευματοποίηση των φυσικών πόρων και των κοινωνικών αγαθών δημιουργεί εφιαλτικές καταστάσεις για την ίδια τη ζωή της εργαζόμενης πλειονότητας. Τα λαϊκά νοικοκυριά βιώνουν ήδη πολύ οδυνηρά την εμπειρία της ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού αγαθού του ρεύματος με τις υπέρογκες αυξήσεις στο ζωτικό αγαθό της ενέργειας. Με το νερό, ωστόσο, το ζήτημα δεν βρίσκεται μόνο στις σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις που θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα λαϊκά νοικοκυριά και στη σίγουρη άνοδο των τιμολογίων. Μιλάμε πλέον για την ασφάλεια της υγείας του μισού πληθυσμού της χώρας. Επιπλέον, αποτελεί κεφαλαιώδες περιβαλλοντικό ζήτημα για μια πολύ ευρύτερη περιοχή, που αφορά τους φυσικούς πόρους τριών νομών — Αττικής, Βοιωτίας και Φωκίδας. Ο λαός δεν μπορεί να παραδώσει στα κερδοσκοπικά
Ηομόφωνη απόφαση 1886/2022 της μείζονος σύνθεσης του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ ακύρωσε όλες τις πράξεις (προκήρυξη, απόφαση Υπουργού, απόφαση διυπουργικής επιτροπής) για την παραχώρηση μέσω ΣΔΙΤ του εξωτερικού υδροδοτικού συστήματος (ΕΥΣ) σε ιδιώτες ως παράνομες, διότι παραβίασαν τους ίδιους τους νόμους 4812/2021 και 3389/2005. Η τέταρτη κατά σειρά απόφαση (οι τρεις τελεσίδικες) αποτελεί μια ακόμα νίκη για το κίνημα του δημόσιου νερού. Έρχεται σε «φυσική» συνέχεια των προηγούμενων τριών σημαντικών αποφάσεών του Συμβουλίου της Επικρατείας και κατοχυρώνει με τη «βούλα» του Ανωτάτου Δικαστηρίου το νερό ως κοινό αγαθό. H απόφαση αυτή του ΣτΕ απλώνει ένα δίχτυ νομικής προ-
στασίας του νερού από την άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση. Το ΣτΕ με την απόφαση 1906/2014 απαγόρευσε τη διάθεση πλειοψηφικού πακέτου μετοχών στην αγορά και διέταξε την έξοδο της ΕΥΔΑΠ από το ΤΑΙΠΕΔ. Με τις σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις της ολομέλειας 190-191/2022, διέταξε την έξοδο ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ από το υπερταμείο, κρίνοντας το χαρακτήρα του υπερταμείου ως ασύμβατο με το κοινό αγαθό. Με την απόφαση 92/2022 του Δ΄ Τμήματος εμπόδισε την περαιτέρω εμπορευματοποίηση, ακυρώνοντας την ΚΥΑ τιμολόγησης (εκκρεμεί η απόφαση στην ολομέλεια). Τώρα, με την ομόφωνη απόφαση 1886/2022 απαγορεύει την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης και λειτουργίας του υδροδοτικού συστήματος και ακυρώνει το ΣΔΙΤ στο ΕΥΣ Αττικής, θεωρώντας την παροχή ύδρευσης ως ένα ενιαίο σύστη-
μα από τις πηγές μέχρι τις βρύσες και ότι η ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και η Εταιρεία Παγίων ΕΥΔΑΠ «αποτελούν ενιαίο λειτουργικό σύστημα».
Οι 50 αποχρώσεις της ιδιωτικοποίησης
Τις τελευταίες δεκαετίες κυβερνήσεις και υπερεθνικοί οργανισμοί (ΕΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) που βλέπουν το νερό ως πεδίο κερδοφορίας και ελέγχου των κοινωνιών δίνουν λυσσαλέα μάχη για να «μπάσουν» τα ιδιωτικά συμφέροντα με κάθε τρόπο στη διαχείριση του κύκλου του νερού. Μετοχοποίηση, εργολαβοποίηση, ΣΔΙΤ, συμβάσεις διαχείρισης, εμπορευματοποίηση, μείωση τακτικού προσωπικού, προώθηση εμφιαλωμένου νερού, κατάργηση δημόσιων κρουνών, είναι μερικοί από τους τρό-
όπως τις αποφάσεις του ΣτΕ. Δημήτρης Σταμούλης
φυλής». Μόνο που αποκρύπτονται τόσο οι αντιθέσεις όσο και το πώς το μεγαλείο του λαού ξεπέρασε τη μικρότητα της τότε πολιτικής ηγεσίας.
Είναι στοιχείο της «ελληνικής ιδιαιτερότητας» ο εορτασμός της εισόδου της χώρας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αντί της απελευθέρωσής της. Έτσι για τα καθ’ ημάς η 28η Οκτωβρίου 1940, όταν η φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, τιμάται επίσημα ως μέρα ιστορικής μνήμης αντί της 12ης του ίδιου μήνα το 1944, όταν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ απελευθέρωσαν την Αθήνα. Η «επίσημη» ιστορία, το ξέρουμε, γράφεται από τους νικητές. Κι εδώ μιλάμε για τους νικητές του Εμφυλίου Πολέμου, που ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Έτσι, λοιπόν, και στα σχολεία, αν δεν υπάρξει η πρωτοβουλία κάποιων εκπαιδευτικών να μιλήσουν την ώρα του μαθήματός τους για το θέμα, η μέρα της απελευθέρωσης από τους ναζί αγνοείται. Το πρόγραμμα των μαθημάτων γίνεται κανονικά, αν και παράλληλα, σε κάποιες αίθουσες γίνονται πρόβες για την επίσημη σχολική γιορτή της 28ης. Εκπαιδευτικοί, μαθητές και μαθήτριες διαλέγουν και διαβάζουν κείμενα, οργανώνουν –όπου και όπως μπορούν– το οπτικό υλικό, δοκιμάζουν τραγούδια και μουσικές ταιριαστά για την μέρα. Εξάλλου, εκτός από τον εορτασμό της επετείου,
θα απονεμηθούν τα αριστεία, θα οριστούν οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες που θα παρελάσουν μπροστά στους «επίσημους» θεσμικούς εκπροσώπους της πολιτείας και των θεσμών της. Τα σχολεία της χώρας συντονίζονται με ένα θαυμαστό τρόπο σε όλη την επικράτεια. Και δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη χαρά που δίνει σε όσους και όσες συμμετέχουν, τον χρόνο που δαπανούν, την ειλικρινή αγωνία που έχουν για το αν θα «βγει» καλή η γιορτή. Υπάρχουν, βέβαια, αρκετές περιπτώσεις όπου εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας προσπαθούν να δώσουν το ιστορικό πλαίσιο (οικονομικό, πολικό, κοινωνικό) που αναδεικνύει τα αίτια του πολέμου, τα δεινά του φασισμού και του ναζισμού, τις μεταμορφώσεις και τις συνεχείς αναγεννήσεις τους. Αυτό όμως που κυρίως συμβαίνει –σαν στοιχειωμένη εικόνα– είναι η αναπαράσταση του πολέμου σαν ένα είδος χαρούμενου πανηγυριού, στο οποίο συμμετείχαν όλοι ανεξαιρέτως και ομόψυχα· ένα είδος μαζικής ψυχοθεραπείας για το «αδάμαστο και ανίκητο της ελληνικής φυλής». Συνήθως το ημερολογιακό γεγονός αποϊστορικοποιείται, αποπολιτικοποιείται. Αποσπάται από όσα προηγήθηκαν και όσα επακολούθησαν. Δεν
είχε καν προωθήσει
επιτελείο του στο
Δεν υπάρχει η δικτατορία του Μεταξά, αλλά ούτε και Αντίσταση ούτε και δωσίλογοι ούτε και εμφύλιος
μπροστά στο «τσαρούχι του τσολιά». Κι ο τελευταίος, όπως λένε τα τραγούδια μετά την Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο, ετοιμάζεται να μπει στα Τίρανα και βεβαίως «η Ρώμη περιμένει κι εκείνη τη σειρά»! Ο «τσολιάς» δεν νικάει μόνο διεκδικώντας το δίκιο του αλλά και απειλεί, τιμωρεί, κατακτά. Ο αμυντικός πόλεμος γίνεται επιθετικός, επεκτατικός, έτσι απλά και άκοπα. Η φρίκη του πολέμου αποσιωπάται και ο θάνατος μετατρέπεται σε αθανασία. Από αυτήν τη συμβολική αναπαράσταση απουσιάζουν εικόνες της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, πλην της μορφής του Μεταξά, καθαγιασμένης και αποκαθαρμένης από τις «αμαρτίες» της. Τι να δείξουν άλλωστε; Ο αρχιστράτηγος Παπάγος
Το Κίεβο ενισχύει τις στρατιωτικές
Ενόψει του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών, ο μετριοπαθής δημοκρατικός Λούλα φαίνεται πως επανακατοχυρώνει το δημοσκοπικό του έδαφος έναντι του ακροδεξιού προέδρου Μπολσονάρου. Ο Λούλα, που στην αρχή της εβδομάδας είδε τη διαφορά να συρρικνώνεται στα επίπεδα του 4%, κατάφερε να διευρύνει την απόσταση λίγες ημέρες πριν το στήσιμο των κάλπεων σε 6,2%. Απρόσμενο δώρο στον Λούλα ενδέχεται να αποδειχτεί ο πρώην βουλευτής και ενεργός υποστηρικτής του Μπολσονάρου, ο οποίος στις 23 Οκτώβρη άνοιξε πυρ και πέταξε χειροβομβίδες σε ομοσπονδιακούς αστυνομικούς για να διαφύγει τη σύλληψη επειδή παραβίασε τους όρους κατ’ οίκον περιορισμού. Παρ’ όλα αυτά, η πρόσφατη μεταβολή στην ποσοστιαία διαφορά των δύο στρατοπέδων εκτιμάται μικρότερη από το περιθώριο του στατιστικού σφάλματος, ενώ ο Μπολσονάρου ακόμα δεν έχει δηλώσει ότι θα σεβαστεί τη λαϊκή ετυμηγορία, σε περίπτωση που ηττηθεί.
Το Ισραήλ βρίσκεται σε τροχιά αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, με τις τελευταίες εξελίξεις να «αναθερμαίνουν» το ενδεχόμενο επιστροφής του Μ. Νετανιάχου, ο οποίος δικάζεται για υποθέσεις διαφθοράς από το 2019. Ο συνασπισμός εξουσίας που τον «εκθρόνισε» από την εξουσία το 2021, απαρτίστηκε από οχτώ ετερογενείς πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι προέρχονταν από τον χώρο της δεξιάς, του κέντρου ακόμα και
μειονότητας. Ο συγκεκριμένος κυβερνητικός συνασπισμός έπεσε μόλις σε ένα χρόνο. Τώρα το δεξιό κόμμα του Νετανιάχου, Λικούντ, προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά δεν δείχνει να μπορεί να εκλέξει τις αναγκαίες 61 κοινοβουλευτικές έδρες. Εκεί είναι που η άνοδος του ακραίου σιωνιστή Μπεν Κριβ, ο οποίος έχει κατηγορηθεί πάνω από 50 φορές για υποκίνηση ρατσιστικής βίας, μπορεί να αναδειχτεί καθόλα επικίνδυνη, καθώς ο Νετανιάχου φαίνεται πως του έχει υποσχεθεί υπουργική θέση εάν συνασπιστεί μαζί του.
Ξημερώματα Παρασκευής, ο Ίλον Μασκ ποστάρει: «Το πουλί ελευθερώθηκε». Αυτό σημαίνει πως ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη απέκτησε οριστικά τον έλεγχο του Twitter έναντι 44 δισ. δολαρίων. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε εμφανιστεί στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας κουβαλώντας έναν νιπτήρα, αναφορά στον αγγλικό όρο «kitchen sinking» που χρησιμοποιείται όταν μια εταιρεία
προχωράει σε ριζικές αλλαγές. Και όντως, από τις πρώτες ώρες μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, ο Μασκ απέλυσε πέντε μεγαλοστελέχη του Twitter. Τα δάκρυα, φυσικά, δεν αξίζουν για αυτούς, που θα λάβουν αποζημιώσεις εκατομμυρίων, αλλά για τους χαμηλότερων βαθμίδων εργαζόμενους του ομίλου, καθώς έχουν προαναγγελθεί μαζικές απολύσεις, καθώς και για τους εκατομμύρια χρήστες που κινδυνεύουν να λογοκριθούν.
μικροτσίπ
άλλα.
κοινότητα θέτει τις παραπάνω προτεραιότητες, τα μάτια όλων στρέφονται στα μέταλλα και τις σπάνιες γαίες. Αυτό σημαίνει πως τα μάτια κοιτάζουν πρωτίστως προς την Αφρική. Από το Κονγκό προέρχεται το 63% της παγκόσμιας παραγωγής κοβαλτίου, ποσοστό που αναμένεται να αυξηθεί κατά 10% στα επόμενα χρόνια, ενώ η ίδια η ζήτηση του κοβαλτίου αναμένεται να αυξηθεί κατά 47 φορές
2017 και 2030. Το 80% των παγκοσμίως
κοιτασμάτων μαγγανίου βρίσκεται στη
Αφρική, ενώ και σε άλλα μέταλλα, όπως το λί-
αν και τα πιο μεγάλα κοιτάσματα βρίσκονται στη
Αμερική, αρκετές αφρικανικές χώρες διαθέτουν επίσης σημαντικές ποσότητες.
Οι πρόσφατες νέες σελίδες ταραχών και εμφυλίων ή διακρατικών συγκρούσεων στην αφρικανική ήπειρο δεν πρέπει να ειδωθούν εκτός αυτού του πλαισίου. Για παράδειγμα, η ρωσική Nordgold αναγκάστηκε τον Απρίλιο να κλείσει το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού στην Μπουρκίνα Φάσο, καθώς είχε γίνει στόχος ενόπλων. Οι επιθέσεις ισλαμιστικών ομάδων σε ορυχεία χρυσού στο Μάλι, τον Νίγηρα και την Μπουρκίνα Φάσο έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, ενώ πρόσφατα η νέα στρατιωτική κυβέρνηση που κατέλαβε την εξουσία στο Μάλι κατηγόρησε τη Γαλλία ότι εξοπλίζει ισλαμιστές αντάρτες στον βορρά της χώρας — δήλωση την οποία «χαιρέτησε» ο ιδιοκτήτης του ρωσικού ιδιωτικού μισθοφορικού στρατού της Wagner. Η παρουσία της τελευταίας στα αφρικανικά εδάφη την τελευταία πενταετία έρχεται, άλλωστε, να συμπληρώσει την εικόνα των «αντιτρομοκρατικών» επιχει-
ρήσεων ευρωπαϊκών κρατών (κατά βάση της Γαλλίας), τα οποία εκμεταλλεύονται το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων της Αφρικής. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος των ανταγωνισμών στην αφρικανική ήπειρο, πέρα από τις μεγάλες ευρωπαϊκές εξορυκτικές εταιρείες, η «πείνα» για χρυσό έχει οδηγήσει στο άνοιγμα αμέτρητων μικρών ανεπίσημων ορυχείων, το προϊόν των οποίων περνά παράνομα τα σύνορα και με ελάχιστη ή καθόλου φορολόγηση κατευθύνεται στο Ντουμπάι. Επειδή, στο φόντο των ανταγωνισμών, τα ευρωπαϊκά κράτη θα επιχειρήσουν να νομιμοποιήσουν τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Αφρική, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η Γαλλία, μια χώρα
χωρίς χρυσό, έχει στα θησαυροφυλάκιά της τις τέταρτες μεγαλύτερες ποσότητες στον κόσμο, την ώρα που το Μάλι, με 860 ορυχεία χρυσού στα εδάφη του, δεν διαθέτει ούτε ουγκιά!