τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία. Στην απεργία και στις διαδηλώσεις. Δεν παρακαλούν, αλλά απαιτούν όλα όσα είναι αναγκαία για αξιοπρεπή ζωή. Μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, χτύπημα των κερδών, ρεύμα φθηνό δημόσιο αγαθό. Αγώνας για ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής
Ηγενική απεργία στις 9 Νοέμβρη πλησιάζει, οι προσπάθειες για την επιτυχία της εντείνονται. Για να βγουν μαζικά στον δρόμο οι εργαζόμενοι, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση και στα αστικά επιτελεία, αλλά και στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό ότι υπάρχει μια βαθύτερη αμφισβήτηση της πολιτικής τους. Ότι οι εργαζόμενοι ξαναβρίσκουν τον δρόμο του μαζικού αγώνα, διαμορφώνοντας τους όρους για τη συνέχιση και κλιμάκωσή του. Το κρίσιμο ζήτημα στη μάχη της απεργίας δεν είναι να βγει απλά η διαμαρτυρία και μια κραυγή απελπισίας ότι «δεν αντέχουμε άλλο», όπως λένε ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ («Φτάνει πια - δεν πάει άλλο»), αλλά το εάν αυτή η κραυγή θα συνοδευτεί από την αποφασιστικότητα για σύγκρουση και ανατροπή της πολιτικής και των αιτιών που γεννούν τη βίαιη λεηλασία του πλούτου από το κεφάλαιο, τη μαζική φτωχοποίηση του λαού και την απειλή για πείνα και παγωνιά, τον αυξανόμενο κίνδυνο του πολέμου και στην περιοχή μας, παράλληλα με την καταστολή και την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα. Αν θα υπάρχει συνέχεια με στόχο τον γενικό ξεσηκωμό με νέο γύρο αποφασιστικών αγώνων και νέας γενικής απεργίας ή η επόμενη μέρα από την 9η Νοέμβρη θα είναι η επιστροφή στην καθημερινότητα και την αναμονή για κοινοβουλευτική λύση από σωτήρες που δεν θα έρθουν γιατί δεν υπάρχουν. Γιατί το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια τη λειτουργία και την επιθετικότητα του καπιταλισμού, που τα θέλει όλα για το κεφάλαιο και στο πλαίσιο της πολιτικής της ΕΕ που επιτάσσει την αύξηση της κερδοφορίας του. Αυτό αποδέχεται ως αναμφισβήτητο η συστημική αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Αλλά και μεγάλα τμήματα της Αριστεράς υποτάσσονται στους αρνητικούς συσχετισμούς και δεν τολμούν να θέσουν την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου στην ημερήσια διάταξη των αγώνων. Ακριβώς για αυτό έχει τεράστια σημασία η διαμόρφωση των αιτημάτων της απεργίας και του κινήματος. Αν δηλαδή αυτά θα αποτυπώνουν τον στόχο αναδιανομής του πλούτου υπέρ των εργαζόμενων –«να πάρουμε από τα κέρδη του κεφαλαίου»– με μέτρο των διεκδικήσεων τις ανάγκες και τα δικαιώματα και όχι το όριο της δημοσιονομικής σταθερότητας και της εποπτείας της ΕΕ. Όταν ανακοινώνουν ανάπτυξη 5,4% και κέρδη με ρυθμούς της τάξης των 200%-300% για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ο Μητσοτάκης εξαγγέλλει –για το μέλλον– κατώτατο στα 751 ευρώ και ο Τσίπρας «κάνει ρελάνς» με… 800. η απάντηση του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να είναι ούτε τα γενικόλογα αιτήματα χωρίς στόχο της ΓΣΕΕ, ούτε οι αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού (βλέπε 10%-12%) της ΑΔΕΔΥ που ψήφισαν μαζί ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥΠ, ΕΑΕΚ-ΣΥΡΙΖΑ, Συνδικαλιστική Ανατροπή αλλά και η ΔΑΣ-ΠΑΜΕ ή τα 825 ευρώ που θέτει το ΠΑΜΕ στον ιδιωτικό τομέα. Κατώτατος μισθός και σύνταξη στα 1.000 ευρώ
ακρίβεια και για φθηνό ρεύμα για τον λαό. Όχι η ανυπαρξία διεκδίκησης (βλ. ΓΣΕΕΑΔΕΔΥ) ή γενικές εκκλήσεις ακόμα και από ταξικές δυνάμεις. Έξοδος από τα χρηματιστήρια ενέργειας και εθνικοποίηση τώρα, χωρίς αποζημίωση, για αποκλειστικά δημόσια λειτουργία των εταιρειών ενέργειας και όλων των κοινωνικών αγαθών, κόντρα στην καπιταλιστική αγορά, πρέπει τώρα να διεκδικήσει το εργατικό κίνημα. Δεν είναι λύση οι διάφορες προτάσεις «έλεγχου
της αγοράς», δηλαδή αποδοχής του πλαισίου της και του κέρδους, ακόμα και από αριστερές δυνάμεις. Αναγκαία πλευρά των εργατικών διεκδικήσεων σήμερα είναι η πάλη ενάντια στον πόλεμο, την εμπλοκή της χώρας και τους εξοπλισμούς. Ταυτόχρονα, πρέπει να αναδειχθούν οι πολιτικοί όροι για την υλοποίηση των εργατικών λαϊκών αιτημάτων. Πάλη, τώρα, για να σπάσει το σύμφωνο σταθερότητας, για σύγκρουση με την ΕΕ. Ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου και κάθε άλλου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής. Όχι απλά «να φύγει ο Μητσοτάκης», όπως βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα αστικά σχέδια εναλλαγής. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος για την ανατροπή με τη δράση του κινήματος, κόντρα στις λογικές που το θέλουν επικουρικό και σε αναμονή των πολιτικών εξελίξεων και των εκλογών. Ένα τέτοιο περιεχόμενο μπορεί να συγκινεί και να γίνεται δύναμη των εργαζόμενων, όταν επιδιώκεται μαζί με ένα σχέδιο ξεσηκωμού και οργάνωσης του αγώνα με συνέχεια και κλιμάκωση, με πολύμορφες παλλαϊκές κινητοποιήσεις (στις γειτονιές και κεντρικά) και
νέους απεργιακούς σταθμούς και γενική απεργία, δείχνοντας την ελπίδα και τη διέξοδο στη μαζική πάλη. Αυτό το βάρος πρέπει να σηκώσουν τα ταξικά σωματεία και οι ταξικές δυνάμεις με τον συντονισμό τους για να ξεπεράσουν τον φόβο, την απογοήτευση και την παραίτηση που καλλιεργούνται μεθοδευμένα, αλλά και τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που λειτουργεί ως στρόφιγγα αποσυμπίεσης και ενσωμάτωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής. Γι’ αυτό αρνείται να πει λέξη για τη συνέχεια και κλιμάκωση των αγώνων. Είναι αδιέξοδη η γραμμή υποταγής σε αυτό το πλαίσιο και του ΠΑΜΕ, με την επίκληση των αρνητικών συσχετισμών και το «θα δούμε μετά την απεργία» αντί για σχέδιο κλιμάκωσης. Ακριβώς γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία η εμφάνιση μιας ρωμαλέας ταξικής εργατικής τάσης με αυτό το περιεχόμενο και σχέδιο, όπως το εκφράζουν πρωτοβάθμια σωματεία και αγωνιστικές συλλογικότητες με τον συντονισμό τους και την
κρίσιμα είδη», κατά την πρώτη ημέρα εφαρμογής του περιβόητου καλαθιού του νοικοκυριού, που σκαρφίστηκαν στην κυβέρνηση για να πείσουν τον λαό ότι κάνουν κάτι για να
περιορίσουν την πρωτοφανή
ακρίβεια. Ποζάροντας στις κάμερες ως… πλασιέ προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ, ο υπουργός Ανάπτυξης έδωσε μία ακόμα
«παράσταση» αλλά μάλλον δεν
έπεισε ούτε τα συστημικά ΜΜΕ. Για «επιφυλακτικότητα» και
«μούδιασμα» των καταναλωτών έκανε λόγο το συγκρότημα
Αλαφούζου, ενώ τα ΜΜΕ του
Μαρινάκη έγραψαν για «επικοινωνιακό σόου» και πως «τα σούπερ μάρκετ "έχωσαν" στην κυριολεξία μέσα όσο το δυνατόν περισσότερα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας, και πήραν και πανελλαδική, τζάμπα προβολή»! Κανένας πραγματικά δεν πιστεύει το αφήγημα της κυβέρνησης ότι οι τιμές θα πέσουν από… μόνες τους, εάν «δουλέψει ο ανταγωνισμός»! Μα αυτός
ο ανταγωνισμός δουλεύει όλη
αυτή την περίοδο της ξέφρενης ακρίβειας στο ρεύμα, το φυσικό αέριο, τη στέγη, τα τρόφιμα και άλλα βασικά αγαθά και υπηρεσίες λεηλατώντας κατά 40% την αγοραστική δύναμη των χαμηλόμισθων (ΙΝΕ ΓΣΕΕ). Τόσο ο εν λόγω «σεσημασμένος» υπουργός-ντίλερ των ιδιωτικών συμφερόντων, όσο και η κυβέρνηση συνολικότερα έχουν προμετωπίδα τους την «αγορά», την «ελεύθερη οικονομία», τον «ανταγωνισμό». «Η κάθε αλυσίδα μπορεί να ακολουθήσει την πολιτική που θέλει. Εμείς θα διαφημίζουμε κάθε μέρα τα
καλάθια του νοικοκυριού στην κάθε αλυσίδα (…) Θα αφήνουμε το ανταγωνισμό μεταξύ τους να δουλέψει». Πιο ξεκάθαρο μήνυμα δεν έχει από τα λεγόμενα Γεωργιάδη: Δεν μπαίνει καμιά διατίμηση, δεν βάζουμε φρένο σε κανέναν, τους αφήνουμε να ξεσαλώνουν και για «ξεκάρφωμα» τους βάζουμε να προμοτάρουν 50 προϊόντα τους (ιδιωτικής ετικέτας κυρίως) και εμείς θα τους διαφημίζουμε κι από πάνω. Ήδη στην ιστοσελίδα e-katanalotis φιγουράρουν τα λογότυπα 13 μεγάλων αλυσίδων. Ακόμα και η ΓΣΕΒΕΕ, που εκπροσωπεί μικρομεσαίες επιχειρήσεις, επισημαίνει ότι το μέτρο δεν προβλέπει απαγόρευση αυξήσεων, αλλά απλώς παρακολούθηση των τιμών, ενώ μετατοπίζει την αγοραστική κίνηση προς τις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση αγνόησε ακόμα και τους «μικρούς» παίκτες της αγοράς, για να αβαντάρει το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο στο λιανεμπόριο και να συσσωρεύσει ακόμα περισσότερο πλούτο στις μεγάλες αλυσίδες. Και μάλιστα μέσα σε όλα αυτά, είχε το θράσος να περάσει άλλη μια τροπολογία-δώρο για τους μεγάλους ομίλους του λιανεμπορίου για την εργάσιμη Κυριακή στις 6 Νοεμβρίου, με
της Τετάρτης 9 Νοέμβρη, στα Χαυτεία στις 11πμ Μέχρι στιγμής σχετικές αποφάσεις έχουν λάβει τα πιο κάτω σωματεία: ΣΕΠΕ Κ. Σωτηρίου, ΣΕΠΕ Ηρώ Κωνσταντοπούλου, ΣΕΠΕ Αριστοτέλης, ΣΥΒΧΨΑ, ΣΕΡΕΤΕ, ΕΛΜΕ Ανω Λιοσίων, Ζεφυρίου, Φυλής, ΠΣΕ ΟΓΑ, Σύλλογος Εργαζομένων ΤΕΕ, Σωματέιο Εργαζομένων στην Dialog Semicoductors.
θύματα πάλι τους εργαζόμενους. Tα λαϊκά νοικοκυριά δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα από το κυβερνητικό… καλάθι. Η ακρίβεια και η «νόμιμη» αισχροκέρδεια του κεφαλαίου δεν χτυπιέται με επικοινωνιακές απάτες. Τα τελευταία στοιχεία Οκτωβρίου της Eurostat έδειξαν νέα άνοδο των τιμών στην ενέργεια κατά 41,9%, σε τρόφιμα, αλκοόλ και καπνό κατά 13,1%, στα μη ενεργειακά βιομηχανικά προϊόντα 6% και στις υπηρεσίες 4,4%, ενώ ο αποκαλού-
μενος δομικός πληθωρισμός αυξήθηκα κατά 5% σε ετήσια και 0,6% σε μηνιαία βάση. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τα νοικοκυριά στην Ελλάδα έχουν πληρώσει περισσότερα 320 εκατ. (+4,6%) από Ιανουάριο-Σεπτέμβριο φέτος, για να αγοράσουν όμως λιγότερα προϊόντα κατά 1,8% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2021! Οι εργαζόμενοι βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν βασικές ανάγκες, όπως
‘Ηδη κυκλοφορεί και η αφίσα της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης στα Χαυτεία. Mε σύνθημα «Δεν θα κρυώσουμε και δεν θα πεινάσουμε για τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων και του πολέμου». Τα Πρωτοβάθμια Σωματεία ζητούν εδώ και τώρα μέτρα ενάντια στην ακρίβεια, ρεύμα, πετρέλαιο, βενζίνη, φυσικό αέριο φτηνά για το λαό και πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς. Οι δυνάμεις του μαχόμενου εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς καλούν σε συγκεντρώσεις στις παρακάτω πόλεις:
Αθήνα 10.30 π.μ., Χαυτεία, Θεσσαλονίκη 11 π.μ., Καμάρα, Πάτρα 10 π.μ., ΠαράρτημαΠορεία από το ΕΚ Πάτρας, Γιάννενα 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων, Βόλος 10.30 π.μ., Ταχυδρομείο, Τρίκαλα 10 π.μ., Πλ. Ρήγα Φεραίου, Καρδίτσα 10 π.μ., Alpha Bank, Χανιά 10 π.μ., Πλατεία Δημοτικής Αγοράς, Ηράκλειο 10 π.μ., Άγαλμα Βενιζέλου.
105 χρόνια κλείνουν από τη ρωσική επανάσταση του Οκτώβρη 1917 (7 Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο). Αποτέλεσε έναν κρίκο (με τεράστια εμβέλεια, υλική επίδραση και συμβολική σημασία) στην αλυσίδα των κοινωνικών επαναστάσεων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποπειράθηκαν να θεμελιώσουν έναν άλλο κόσμο χωρίς κεφάλαιο και εκμετάλλευση. Οι επαναστάσεις, ακόμα κι αυτές που συντρίβονται ή εκτρέπονται
και ηττώνται στο τέλος, είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι πάντα υπάρχει η δυνατότητα για την εκμεταλλευόμενη πλειονότητα για ολομέτωπη επίθεση κατά της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οι επαναστατικές τάσεις συνήθως είναι μειοψηφικές στην εργατική τάξη, αυτό που κυριαρχεί είναι συνήθως η διαπραγμάτευση των όρων εκμετάλλευσης εντός του καπιταλισμού. Οι επαναστάσεις, ωστόσο, είναι οι «καταστάσεις εξαίρεσης» που εγγράφονται στην κανονικότητα της ταξικής πάλης ακόμα και στους ήρεμους καιρούς, καθώς και στις λαϊκές –κοινωνικές και δημοκρατικές– κατακτήσεις και δικαιώματα. Αποτυπώθηκαν στην κοινωνική ασφάλιση, στο οχτάωρο, στις συλλογικές συμβάσεις και στις άδειες, στη δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία, στα επιδόματα ανεργίας. Η λυσσασμένη επίθεση των αστικών τάξεων σ’ αυτές τις κατακτήσεις έχει αναγκαίο συμπλήρωμα την αποκήρυξη και τη δαιμονοποίηση κάθε επαναστατικής απόπειρας του παρελθόντος και του μέλλοντος. Όταν ο Τραμπ κι ο Μπολσονάρο, ο Μακρόν, η ΕΕ κι ο Πούτιν βλέπουν παντού κομμουνισμό και μπολσεβικισμό, όταν ο Α. Γεωργιάδης μιλάει για τη
«Σοβιετία» που υποτίθεται
ήταν η Ελλάδα, αυτό ακριβώς εκφράζουν. Κι όμως η κυρίαρχη
τάση στην αριστερά, ακόμα και στην κομμουνιστική, είναι να αντιμετωπίζει κάθε συζήτηση για την επανάσταση και τους δρόμους προσέγγισής της στο
παραγωγής του.
, είναι εργατική από τη
του ποιο είναι το κοι-
της υποκείμενο, καθώς η εργατική τάξη στερείται ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, παρότι είναι παραγωγός του κοινωνικού πλούτου. Τρίτο, έχει κομμουνιστικό απελευθερωτικό περιεχόμενο, καθώς ενεργοποιεί τη διαδικασία μετάβασης προς τον
κομμουνισμό μέσα σε μια πορεία ταξικών συγκρούσεων με καμπές σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο. Πώς «προκύπτει» μια επανάσταση; Σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της 2ης Διεθνούς, είναι προϊόν μιας νομοτελειακής ντετερμινιστικής διαδικασίας άρα, όπως έλεγε ο Κ. Κάουτσκι, πατριάρχης του επίσημου μαρξισμού της 2ης Διεθνούς: «Γι’ αυτό και δεν μας περνά από το νου, να θέλουμε να υποκινήσουμε ή να προετοιμάσουμε μιαν επανάσταση. Κι αφού η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει από εμάς με αυθαίρετο τρόπο, δεν μπορούμε να πούμε ούτε το ελάχιστο σχετικά με το πότε, υπό ποιες συνθήκες ή με ποια μορφή αυτή θα λάβει χώρα». Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία με μεγάλη πέραση στην εποχή μας, η επανάσταση είναι ένα αναπάντεχο γεγονός χωρίς αιτίες
στον καπιταλισμό δεν είναι ένα άψυχο εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης, είναι ένας υλικός μηχανισμός με δομές, λειτουργίες, παραδόσεις, αξίες και «συνέχεια», με δική του βούληση. Η «ψυχή» του είναι η διασφάλιση των γενικών όρων πραγμάτωσης της υπεραξίας και κοινωνικής αναπαραγωγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η έκφραση των γενικών και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της αστικής τάξης και όχι τα άμεσα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου και πολύ περισσότερο του ενός ή του άλλου ιδιώτη καπιταλιστή. Σε αυτό το γενικό πλαίσιο επιδιώκει να ενσωματώσει τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις και την ταξική πάλη, εμφανιζόμενο ως εκπρόσωπος των γενικών συμφερόντων της κοινωνίας. Αν το αστικό κράτος ούτε θέλει ούτε μπορεί να γίνει μέσο κοινωνικού μετασχη-
ΜΕΤΑ από σχεδόν έντεκα ώρες συνεδρίασης, η οποία τέλειωσε στις 4 το ξημέρωμα της Πέμπτης (4/11), και υπό την πίεση των μαζικών κινητοποιήσεων των κατοίκων του νησιού ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της περιοχής του Κάστρου, το Δημοτικό Συμβούλιο Λευκάδας αποφάσισε να καλέσει το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο να πάρει πίσω τις αποφάσεις παραχώρησης της έκτασης στη Notion και να κηρύξει άγονο τον διαγωνισμό ή έκπτωτη την εταιρεία. Πρόκειται για μια εξέλιξη που «υπαγόρευσαν» οι δυναμικές αντιδράσεις του κινήματος, το οποίο παραμένει στις επάλξεις μέχρι την οριστική σωτηρία του Κάστρου από τα ιδιωτικά συμφέροντα. ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στο υπουργείο Εργασίας πραγματοποίησαν την Πέμπτη (3/11) οι συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας, με την συμμετοχή και της Αγωνιστικής Προοπτικής Συνταξιούχων ΕΤΕ. Οι συνταξιούχοι, μεταξύ άλλων, διεκδικούν τον σωστό επανυπολογισμό των συντάξεων, χωρίς δυσμενείς διακρίσεις και περικοπή της προσωπικής διαφοράς. Ο υπουργός, παρότι νωρίτερα είχε συνάντηση με την Ένωση Αστυνομικών, δεν δέχτηκε την πενταμελή τους αντιπροσωπεία και τελικά πραγματοποιήθηκε μόνο μία ολιγόλεπτη συζήτηση με τον διευθυντή του γραφείου του υπουργού. Αμέσως μετά, οι συνταξιούχοι πραγματοποίησαν πορεία προς το κεντρικό κατάστημα της ΕΤΕ , ενώ έχουν εξαγγείλει νέα πανελλαδική κινητοποίηση με πορεία στο Μέγαρο Μαξίμου. ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ να αντιταχθεί στις εκλογές για τα συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ, πήρε ο Σύλλογος ΔΕΠ Πανεπιστημίου Αιγαίου. «Η αποχή είναι πολιτική επιλογή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλώνει ενεργή συμμετοχή στην υπεράσπιση και διεκδίκηση του δημοκρατικού και δωρεάν χαρακτήρα του δημόσιου πανεπιστημίου. Δηλώνει συμπαράσταση στους συναδέλφους/ισσες από τους Συλλόγους των Διοικητικών, των ΕΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ που αποκλείστηκαν πλήρως από την
σπουδάζουσας Αθήνας της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, στα πλαίσια της Καμπάνιας «Οργανώσου στη νΚΑ», διοργανώνει τη Δευτέρα 7/11 στις 6.30 μ.μ. στη Νομική Σχολή Αθηνών θεωρητική διάλεξη με τίτλο «Η σιωπή της ιστορίας και η κυριαρχία της αγοράς στην τέχνη: Τέχνη και κοινωνική απελευθέρωση». Την εισήγηση θα κάνει η Αιμιλία Καραλή (διδάκτωρ στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών).
εκδόθηκε το νέο βιβλίο
Βασίλη Λιόση με τίτλο Τέσσερις Διαλέξεις για τη Ρώσικη Επανάσταση (εκδόσεις ΚΨΜ). Οι τέσσερις θεματικές αφορούν κομβικά ζητήματα με απολήξεις που φτάνουν στις μέρες μας. Το βιβλίο παρουσιάζεται την Κυριακή 6 Νοεμβρίου στις 8 μ.μ. στον «Κήπο του Μουσείου» (Πατησίων 44), με ομιλητές, εκτός από τον συγγραφέα, τους Λεωνίδα Βατικιώτη και Θανάση Γάλλο. Συντονιστής της εκδήλωσης θα είναι ο Διονύσης Ελευθεράτος.
διατίθεται
το βρείτε. Σας περιμένουμε να γιορτάσουμε μαζί!», αναφέρει το κάλεσμα.
▶ Λες ότι πας 50 χρόνια κόντρα στο ρεύμα. Όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποια στιγμή το καβάλησες το ρεύμα, το εξέφρασες.
Ανάλογα πώς το βλέπεις. Πήγα κόντρα στο ρεύμα επειδή ήμουνα σε ένα ρεύμα. Κόντρα στο ρεύμα
που προτείνει το σύστημα, έτσι πρέπει να είσαι, να κοιμάσαι κ.λπ. Σε αυτό πήγα
κόντρα. Και για να αντέξεις, σαφώς πρέπει να είσαι σε
ένα ρεύμα. Δεν μπορείς
μόνος σου. Μαθαίνεις και εκπαιδεύεσαι, αποκτάς εμπειρίες και μαθαίνεις να αντέχεις. Γιατί δεν είναι εύκολο επί 50 χρόνια να μην κάνεις αυτό που κάνει
η πλειοψηφία. Καταρχάς επαγγελματικά.
▶ Άρα δεν υπάρχει ατομική
ευθύνη, αλλά μόνο ρεύματα;
Όπως την ερμηνεύει το σύστημα, σαφώς δεν υπάρχει. Όπως το σκέφτομαι
εγώ, μέσα σε ένα ρεύμα και μια ομάδα, σαφώς ο
καθένας έχει τις ευθύνες του. Πώς συμπεριφέρεται, για τι διαπαιδαγωγεί τον διπλανό του, μαζί και τον εαυτό του, γίνεται καλύτερος ή χειρότερος. Αλλά το ότι θέλουμε να
χρεώνουμε τα πάντα στον
καθένα ατομικά, αυτό συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει και συνολική διεκδίκηση. Αυτό γίνεται κυρίως για να γλιτώσουμε ό,τι συμβαίνει σήμερα: Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη, κάνουμε απλώς αυτό που λέει το σύστημα, με τους εκπροσώπους του, τους «μπροστινούς».
▶ Το ρεύμα του συστήματος
είναι, λοιπόν, εδώ. Το ρεύμα που καβάλησες εσύ που είναι σήμερα;
Με λυπεί η απάντηση που
δεν έχω να σου δώσω, αυτή
που θα ήθελα να ήταν.
Εμένα μου αρέσει να μην
ξεκινάμε με το τι κάνουν
οι άλλοι, με «το σύστημα
φταίει». Με αγριεύει το
«εγώ δεν φταίω, οι άλλοι
με έκαναν έτσι». Πιστεύω
ότι γενικότερα η Αριστερά
έχει ευθύνες, που τις βλέπω
σε όλη την Ευρώπη, ακόμη
και στην Ιταλία, όπου ενώ
είχαμε καταστάσεις και
«εγγραφές στα μητρώα», κοίτα πού έχουμε οδηγηθεί.
Γιώργος Μεράντζας
Συμπληρώνοντας μισό αιώνα παρουσίας στο ελληνικό τραγούδι, «50 χρόνια κόντρα στο ρεύμα», όπως λέει ο ίδιος, ο Γιώργος Μεράντζας έχει λόγους να αισθάνεται «γεμάτος». Ταυτόχρονα, όμως, προβληματίζεται και οργίζεται
για τη σημερινή κατάσταση και την Αριστερά, ενώ… βγάζει το κασκέτο του σε πολλά από τα νέα παιδιά στον χώρο της μουσικής.
και Αριστερά, ενώ… το τα στον
Πού είναι η Αριστερά; Πού είναι τα κινήματα, σε αυτή την κοινωνία, με τέτοια καταστροφή σε όλους τους τομείς; Στις προσωπικές και τις εργασιακές σχέσεις, στην καταστροφή του πλανήτη, παντού. Το μόνο που λείπει είναι η αλυσίδα που είχαν στην Αφρική. ▶ Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πει πιθανότατα: Μα τότε διαλύονταν
και θα προσφέρει ένα άλλο αφήγημα. Αυτή είναι η δυσκολότερη απάντηση και μακάρι τούτη η κατάντια να γίνει η κοπριά στην οποία θα γεννηθούν λουλούδια. Το ότι δεν υπάρχει είναι συγκλονιστικό από μόνο του σαν διαπίστωση. Καταρχάς, γιατί δεν είχε ξανασυμβεί, άρα αντίστοιχη εμπειρία δεν υπάρχει. Το ότι δεν μπορούμε να δώσουμε την απάντηση είναι και η μεγαλύτερη ήττα. Αυτό πρέπει να απασχολήσει γενικότερα την Αριστερά και τα κινήματα. Τι λάθος γίνεται; Κι εμένα αυτό με ενδιαφέρει, ως αριστερός ο οποίος διεκδικεί, γιατί κομμουνιστής δεν τολμάω να πω ότι είμαι, ούτε ο κομμουνισμός χτίζεται με μια απόφαση. Θα έλεγα –όπως λέει και ο φίλος μου ο Σκαμνάκης– ότι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα και λέω τα γεγονότα του δίνουν «τροφή». Πρακτικά, δεν μπορεί ο καθένας μας, μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, να λένε «εγώ κατέχω την αλήθεια» και σας την λέω, σαν να μιλάει από άμβωνα ο χριστιανός, έτσι ώστε να μείνει καταγεγραμμένο. Γιατί δεν μπορεί να λες απλώς «σας το είχα πει», αλλά να μην είσαι σήμερα χρήσιμος. Είμαστε σε ένα πέλαγος με σωσίβια, γιατί έχει μπατάρει ένα πλοίο. Και τσακώνονται μερικοί, εάν θα έπρεπε να είναι διπύθμενο ή όχι; Πρέπει να βγούμε πρώτα έξω, με όσους μπορούμε να σώσουμε και να πολεμήσουμε το κακό. Λέει κάποιο κόμμα: Όταν αλλάξουν τα μέσα παραγωγής, τότε να δεις τι θα κάνω. Δηλαδή, θα γίνουν κινήματα, θα αλλάξουν τα πράγματα και τα μέσα παραγωγής και θα σου φέρω την εξουσία στο χέρι να κουμαντάρεις εσύ; ▶ Σήμερα το σύστημα δεν θα σου δώσει οτιδήποτε, αν δεν αισθανθεί ότι απειλείται.
Μα αυτό λέω και εγώ, όχι έλα να σκάψουμε και να φυτέψουμε ντομάτες. Χρειάζεται αφήγημα. Αλλά για να φτιαχτεί, πρέπει να αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα των άλλων. Αλλιώς, θα καταλήξουμε σε ομάδες των τριών, με το σύστημα πρόθυμο να χρηματοδοτήσει κάτι τέτοιο. Πρέπει να ακούς τον διπλανό σου. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο, αυτό θα το ξέρουμε σε χρόνια. Μέχρι τότε τι θα συμβεί; ▶ Στον χώρο σου υπάρχουν νέα παιδιά και ρεύματα που προσεγγίζουν την κατάσταση με τον δικό τους τρόπο. Είδες τι έγινε με τη συναυλία του Λεξ στη Θεσσαλονίκη.
Με έχει απασχολήσει. Ένας άνθρωπος όπως αυτός και πολλά άλλα παιδιά, που δεν τον έχει αναγνωρίσει, δεν τον ξέρει το σύστημα, δεν του έχει δώσει κωδικό. Δεν έχει ούτε τη φωτογραφία του. Οι ειδήμονες λένε για όλα αυτά τα παιδιά «τα άχρηστα». Το σύστημα μας αγκαλιάζει όσο δεν φέρνουμε αντιρρήσεις και όσο δεν είμαστε λύκοι, αλλά αρνιά. Και να ξέρετε, η μεγαλύτερη επανάσταση που έχει γίνει στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού είναι τα μουσικά σχολεία. Με αυτά τα παιδιά έχω ανατριχιάσει. Έχουμε αυτούς και έχουμε και τους παλιότερους που, το λέω με μεγάλη μου λύπη, μιλάνε λίγο ή καθόλου. ▶ Εάν σου ζητούσα να μας πεις ποιος στίχος ή στροφή σε έχει σφραγίσει αυτά τα 50 χρόνια, τι θα απαντούσες;
«Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε, οι συμμορίες και οι βασανιστές, αλλά δεν έχει δρόμο να διαβούνε, γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε». Αυτό με έχει σφραγίσει και οφείλω να πω και ένα ευχαριστώ στον Μάνο Ελευθερίου και τον Θάνο Μικρούτσικο. Και με τα χρόνια, ανακάλυψα στο ίδιο τραγούδι και μια άλλη διάσταση: «Να ‘σαι το πουλί κι ο κυνηγός, στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου». Το πουλί και ο κυνηγός — αυτό συμβαίνει σήμερα.
άσκοπη για πολλούς, αναμένεται η 27η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή (COP27), που διεξάγεται στο θέρετρο Σαρμ ελ-Σεΐχ της Αιγύπτου, μακριά από το πολύβουο και ρυπασμένο Κάιρο, από τις 6 έως τις 18 Νοεμβρίου 2022. Οι αξιωματούχοι καλούνται να βρουν λύσεις για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, με βάση τον στόχο της Συνόδου του Παρισιού για περιορισμό της ανόδου της παγκόσμιας θερμοκρασίας (ιδανικά) στον 1,5 βαθμό Κελσίου. Λίγο πριν την διάσκεψη βέβαια, έρευνα του ίδιου του ΟΗΕ έκρινε τον στόχο ανέφικτο, αναδεικνύοντας πως οι επικοινωνιακές «φιέστες» των υψηλά ιστάμενων χτυπάνε σαν «κύματα» στον «βράχο» της κλιματικής αλλαγής. Βέβαια, αυτό φαίνεται να το έχουν καταλάβει μέχρι και οι ίδιοι, με τη σκόπιμη υποτίμηση της φετινής COP να είναι έκδηλη ακόμα και από όσους συμμετέχουν. Ενδεικτικά, ο Ρίσι Σούνακ, νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας, αρχικά δήλωσε πως δεν θα παρευρεθεί στις εκδηλώσεις εξαιτίας «εσωτερικών πιέσεων», αλλάζοντας τελικά γνώμη, όλως τυχαίως, μόλις ο προκάτοχός του, Μπόρις Τζόνσον, ανακοίνωσε ότι θα παραστεί. Ακόμα όμως και η επιλογή της τοποθεσίας παραπέμπει περισσότερο σε ένα επικοινωνιακό σόου με απώτερο σκοπό την εξυπηρέτηση γεωπολιτικών συμφερόντων, παρά σε μια ουσιαστική προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος. Οι λόγοι, φυσικά, έγκεινται τόσο στο πολιτικό «ξέπλυμα» που έλαβε χώρα αναφορικά με το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου, όσο και στο «περιβαλλοντικό», καθώς η Αίγυπτος όχι απλά δεν φημίζεται για τις οικολογικές της πρωτοβουλίες αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Μάλιστα, η επιλογή της Αιγύπτου ως χώρας διεξαγωγής της
συμμετάσχει.
Ηανακοίνωση του ΟΗΕ, μόλις δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της COP, θα έπρεπε να χτυπήσει «συναγερμό» στην παγκόσμια κοινότητα. Τα πράγματα ξεκάθαρα... Οι υποσχέσεις των προηγούμενων COP για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου είναι «θλιβερά ανεπαρκείς». «Οδεύουμε προς μια παγκόσμια καταστροφή», τόνισε χωρίς περιστροφές ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. Η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη το 2100, αντί για 1,5 βαθμό Κελσίου που θεωρείται σχετικά διαχειρίσιμη, αναμένεται να φτάσει στους 2,4 έως 2,8 βαθμούς, φέρνοντας νέα ακόμα πιο επικίνδυνα δεδομένα στο φαινόμενο υπερθέρμανσης του πλανήτη. Προκειμένου ο στόχος να επιτευχθεί και να περιοριστεί η αύξηση της θερμοκρασίας στον
1,5 βαθμό Κελσίου, θα πρέπει μέσα σε οκτώ χρόνια η ανθρωπότητα να μειώσει σχεδόν στο μισό (45%) τις συνολικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, που παράγει έως τώρα και ταυτόχρονα να προχωρήσουν επενδύσεις ύψους έως και 6 τρισ. δολαρίων. Φυσικά, κάτι τέτοιο απέχει παρασάγγας από τα όσα αναμένεται να συζητηθούν στην Αίγυπτο και από όσα μπορεί/θέλει να δώσει ο σύγχρονος καπιταλισμός για τη σωτηρία του πλανήτη. Πλάι στη βεβαιότητα της μη διαχειρίσιμης υπερθέρμανσης του πλανήτη, μια επιπρόσθετη σειρά από ενδιαφεροντα –και συνάμα άκρως ανησυχητικά– στοιχεία έρχεται να συμπληρώσει το παζλ. Αρχικά, η υπέρβαση αρκετών «κρίσιμων ορίων» («tipping points») της περιβαλλοντικής ανθεκτικότητας είναι ανησυχητική. Ενδεικτικά, το λιώσιμο και η αποκόλληση τεράστιων
κομματιών πάγου μόνο στη Γροιλανδία (έχουν λιώσει περίπου στους 110 τόνοι), αναμένεται να αυξήσει τη στάθμη της θάλασσας κατά τουλάχιστον 27 εκατοστά μέχρι το 2100. Ο Αμαζόνιος για πρώτη φορά το 2021, απελευθέρωσε μεγαλύτερες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από αυτές που δέσμευσε και από «αποθήκη» αερίων μετατράπηκε σε πεδίο εκπομπών. Ταυτόχρονα, ολοένα και περισσότερα «tipping points» αναμένεται να ξεπεραστούν τα επόμενα χρόνια, ανάμεσα τους οριστικές καταστροφές στα δάση της Βόρειας Ευρώπης και λιώσιμο του 1/10 των ορεινών πάγων. Ακόμα, απειλητικά είναι τα δεδομένα για τη βιοποικιλότητα του πλανήτη, θέμα που συχνά υποβαθμίζεται ακόμα και στις πλέον σημαίνουσες συνδιασκέψεις για το κλίμα. Ήδη από το 2018, σχεδόν τα μισά από τα φυτά και τα ζώα σε 35 περιοχές με την υψηλότε-
επικείμενη
άλλης μιας αστικής πρωτοβουλίας για την προστασία του κλίματος έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα ευθυνών του κεφαλαίου και του διεθνούς πολιτικού συστήματος. Παρά τις βαρύγδουπες υποσχέσεις, από τη συνδιάσκεψη του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1992 μέχρι αυτή του Παρισιού το 2015, το πολιτικό προσωπικό ούτε μπόρεσε ούτε θέλησε να ανακόψει την κλιματική καταστροφή.
να ακόμη βήμα προς την υλοποίηση του σχεδίου «σύνδεσης» των ελληνικών και των αμερικανικών πανεπιστημίων, η οποία ξεκίνησε το 2019 με την ονομασία «Ελληνοαμερικανική Συνεργασία στον τομέα της Ανώτατης Εκπαίδευσης», αποτελεί η επίσκεψη εκπροσώπων 30 πανεπιστημίων των ΗΠΑ στη χώρα μας για συναντήσεις με εκπροσώπους της Συνόδου Πρυτάνεων των ελληνικών ΑΕΙ. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται και πανεπιστήμια όπως το Columbia, το Harvard, το Yale, το Johns Hopkins και το Princeton. Η αμερικάνικη «απόβαση» για περαιτέρω μπίζνες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία «βαφτίστηκε» από το υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση «Σύνοδος Φάρος 2022», ξεκινάει το Σάββατο 5/11 και θα διαρκέσει μία ολόκληρη εβδομάδα. Βέβαια –δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά– γίνεται και με τις «ευλογίες» της αμερικάνικης πρεσβείας, όπου την Κυριακή 6/11 θα γίνει και το δείπνο υποδοχής των αμερικανών πανεπιστημιακών. Παράλληλα, στην πρώτη επίσημη εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 7/11 στο Ίδρυμα Νιάρχου, εκτός από την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, το «παρών» θα δώσουν μεταξύ άλλων ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Γιώργος Τσούνης και η βοηθός του υπουργού Εξωτερικών στο Γραφείο Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Υποθέσεων (ECA) των ΗΠΑ Lee Sutterfield. Να σημειωθεί ότι την αμερικανική αντιπροσωπεία θα δεξιωθεί την Πέμπτη (8/11) η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. «Μία νέα εποχή για τα ΑΕΙ μας ξεκίνησε», είναι τα «θριαμβευτικά» λόγια της Νίκης Κεραμέως, η οποία και χαρακτήρισε την έλευση της αμερικανικής αντιπροσωπείας «εξαιρετική ευκαιρία για την πανεπιστημιακή κοινότητα να διευρύνει τους ορίζοντές της». Σύμφωνα, με το υπουργείο Παιδείας, «η
που βασίζεται στην υψηλού επιπέδου έρευνα και καινοτομία». Απώτερος στόχος, σύμφωνα πάντα με το υπουργείο, είναι να γίνει «η Ελλάδα εκπαιδευτικός κόμβος που θα προσελκύει φοιτητές, καθηγητές και ερευνητές υψηλής ποιότητας από όλο τον κόσμο»… Πέρα από τις ΗΠΑ, ανάλογες πρωτοβουλίες βρίσκονται σε εξέλιξη με χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πίσω όμως από τους μεγαλεπήβολους στόχους και τα διθυραμβικά λόγια, εκείνο που κρύβεται δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο το… δολάριο. Καθώς, στο πλαίσιο των συναντήσεων της «Συνόδου Φάρος 2022», είναι ξεκάθαρο ότι θα γίνουν συζητήσεις και ενδεχομένως να κλειστούν και συμφωνίες για μεγάλες επιχειρηματικές –και όχι εκπαιδευτικές– μπίζνες. Μεταξύ άλλων, στο επίκεντρο θα βρεθούν τόσο τα κοινά προγράμματα σπουδών μεταξύ πανεπιστημίων των δυο χωρών όσο και η συνδιδασκαλία με καθηγητές του εξωτερικού. Κάπου εκεί θα προκύψει ως «ανάγκη» και η επιβολή διδάκτρων, καθώς… κοτζάμ αμερικανικά ΑΕΙ αποκλείεται να δώσουν δωρεάν το brand τους στα «ταπεινά» ελληνικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, πιθανότατα θα συμφωνηθεί και η ανταλλαγή φοιτητών και φοιτητριών, καθώς και η παρακολούθηση κύκλων σπουδών στην άλλη άκρη του ατλαντικού. Ακόμη, θα συζητηθεί και η δημιουργία κοινών ερευνητικών κέντρων, σε συνδυασμό με το πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης για επισκέπτες καθηγητές και ερευνητές. Και μπορεί λεφτά για την χρηματοδότηση των ΑΕΙ και συνολικά της δημόσιας Παιδείας να μην… υπάρχουν, όμως ως δια μαγείας έχουν βρεθεί 20 εκατ. ευρώ για «δράσεις διεθνοποίησης για τα ελληνικά ΑΕΙ» και 60 εκατ. ευρώ για το «πρόγραμμα επισκεπτών καθηγητών». Για να έχουμε μια εικόνα για το τι ποσά «παίζονται», σύμφωνα με το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, τα έσοδα από τα δίδακτρα από μόνο ένα αγγλόφωνο προπτυχιακό πρόγραμμα ιατρικής αγγίζουν τα 4 εκατ. ευρώ για έναν κύκλο σπουδών. Αυτός, μάλλον, θα είναι και ο λόγος που το υπουργείο έχει ζητήσει από τα ελληνικά ΑΕΙ να κρατήσουν μυστικά τα ραντεβού με τα πανεπιστήμια από τις ΗΠΑ, το ακριβές περιεχόμενο των συζητήσεων, καθώς και ενδεχόμενες συμφωνίες…
Χώρες, σειρά έχει ο ευρωπαϊκός νότος. Τουλάχιστον 25.000 άνθρωποι στήριξαν τις απεργιακές συγκεντρώσεις στη Μαδρίτη, φωνάζοντας συνθήματα όπως: «Μισθός ή σύρραξη» και «είτε θα αυξηθούν οι μισθοί ή θα ενταθούν οι αντιπαραθέσεις». περισκ πιο Πολεμικό κλίμα στην Κορέα Ο Ερντογάν «στοχεύει» Κιλιντσντάρογλου Επιστροφή Νετανιάχου, συνειδητή
επιλογή
Επιστροφή του Νετανιάχου στην πρωθυπουργία έβγαλαν οι κάλπες στο Ισραήλ, στην πέμπτη εκλογική αναμέτρηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αυτό, μάλιστα, είναι το πιο «καθαρό» αποτέλεσμα από τα προηγούμενα, ενώ φέρει και τη σφραγίδα της μεγάλης συμμετοχής στη διαδικασία. Κάτι που σημαίνει, πρακτικά, ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών επέλεξε ενσυνείδητα έναν πολιτικό όπως ο Νετανιάχου, μιλιταριστή και βυθισμένο στη διαπλοκή με το κεφάλαιο. Δίνοντας, παράλληλα, μεγάλη δύναμη στην καθαρόαιμη Ακροδεξιά, η οποία έτσι κι αλλιώς διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο και στην απερχόμενη κυβέρνηση, έστω και με διαφορετικούς εκφραστές, γεγονός που αποδεικνύει και τις τάσεις που κυριαρχούν στην ισραηλινή κοινωνία. Μένει να αποδειχθεί, εάν είναι δικαιολογημένα και τα δειλά χαμόγελα της Αθήνας, που μοιάζει να πιστεύει ότι με Νετανιάχου στο τιμόνι, το Ισραήλ δεν θα τα ξαναβρεί με την Τουρκία.
Στην Ουκρανία διεξάγεται πόλεμος εδώ και 8,5 μήνες, χωρίς να διαφαίνεται το τέλος του. Την ίδια στιγμή, επικρατεί πλέον ανοιχτά πολεμικό κλίμα στην Κορεατική Χερσόνησο, η οποία προσωρινά πήρε τη σκυτάλη από την Ταϊβάν. Οι μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις Αμερικανών και Νοτιοκορεατών φαίνεται πως «πατούν τον κάλο» του καθεστώτος της Πιονγκγιάνγκ, ειδικά καθώς αποφασίστηκε να παραταθούν
οριακή νίκη Λούλα φάνηκε και στο γεγονός κόσμος Ανάποδα του Γιώργου Μιχαηλίδη
Στις 13 Οκτωβρίου ψηφίστηκε στην Τουρκία ο νέος νόμος για την «καταπολέμηση της παραπληροφόρησης». Πέντε ημέρες αργότερα, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης και τέθηκε σε ισχύ. Και αυτή την εβδομάδα έγινε γνωστό το όνομα του πρώτου ο οποίος διώκεται με βάση τις διατάξεις του: Είναι ο Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου, επικεφαλής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, του μεγαλύτερου
της αντιπολίτευσης και πιθανότερος αντίπαλος του Ταγίπ Ερντογάν στις προεδρικές εκλογές του 2023. Σύμφωνα, δε, με το άρθρο 29, η ποινή που αντιμετωπίζει φτάνει ως και τα τρία χρόνια φυλάκιση και, όπως είναι προφανές, εάν καταδικαστεί, θα είναι δύσκολο να συμμετέχει στις εκλογές. Πάντως, πρέπει να σημειωθεί ότι για τις βουλευτικές εκλογές οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν και τους ακροδεξιούς συμμάχους του ευρύ προβάδισμα…
λιστα, οι πρώτες συγκρούσεις ανάμεσα στους οπαδούς των δύο προέδρων έχουν ήδη σημειωθεί στα εν λόγω μπλόκα, που φαίνεται βέβαια να αποσύρονται. Όλα δείχνουν, πάντως, ότι η τρίτη θητεία του Λούλα θα είναι αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες. Ο Μπολσονάρου έχασε από την οικονομία, αφού το ΑΕΠ της Βραζιλίας, μετά από μια πραγματική εκτίναξη την περίοδο Λούλα-Ρούσεφ, λίμναζε τα τελευταία χρόνια και ο πληθωρισμός ολοκλήρωσε την καταστροφή. Οι ήδη μετριοπαθείς προγραμματικές δηλώσεις του Λούλα για ενίσχυση των φτωχών στρωμάτων προϋποθέτουν μία ανάκαμψη των ρυθμών ανάπτυξης της βραζιλιάνικης οικονομίας, ώστε να ακολουθηθεί μία πολιτική λιγότερο άδικης κατανομής των κερδών, όμοια με αυτή που ακολούθησε ο Λούλα στις πρώτες δύο θητείες του. Ειδάλλως η όποια αναδιανομή σημαίνει πολιτική ρήξης με
το μεγάλο κεφάλαιο, την οποία ο Λούλα είναι μάλλον απίθανο να ακολουθήσει. Άλλωστε, όλη του η προεκλογική καμπάνια, καθώς και οι δηλώσεις του μετά τη νίκη, έχουν ως κέντρο την εθνική ενότητα και μια υπερκομματική και πέραν των ιδεολογιών ενότητα για τη δημοκρατία και την ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, ο Λούλα έρχεται ως ένας ηγέτης που θα τερματίσει τις ακραίες, «τραμπικές» πλευρές του Μπολσονάρου προς όφελος μιας νέας σταθερότητας και διεθνούς αξιοπιστίας. Φυσικά, η κοινωνική βάση των υποστηρικτών του ίδιου και του Κόμματος των Εργατών ασκεί πίεση για φιλολαϊκές, αντιρατσιστικές και οικολογικές πολιτικές. Αυτός, όμως, είναι ταυτόχρονα ο ηγέτης που προτίμησε σημαντική μερίδα του βραζιλιάνικου και διεθνούς κεφαλαίου. Η ισορροπία μεταξύ των δύο θα ευνοήσει τους τελευταίους και τον ιδεολογικά μη-ηττημένο Μπολσονάρου.