Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 12-13.11.2022 - Αρ. Φύλλου 1593

οι «κάτω» δεν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν μέσα στην εκμετάλλευση, τη φτωχοποίηση και τη διαρκή κρίση, που για την Ελλάδα κρατά –με μικρές αναλαμπές– για πάνω από 12 χρόνια (permacrisis, μόνιμη κρίση, «λέξη της χρονιάς» σύμφωνα με το βρετανικό Collins Dictionary). Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται σε ένα «σάντουιτς» πιέσεων, με τη λαϊκή δυσαρέσκεια να βγαίνει στους δρόμους, όπως έδειξε η ανεβασμένη απεργία και οι πολύ μεγάλες διαδηλώσεις της Τετάρτης και το τείχος υποστήριξης στην κυβέρνηση από τα βασικά κέντρα της ολιγαρχίας να μπάζει νερά με βασικό στοιχείο την κόντρα Μητσοτάκη-Μαρινάκη. Έχουμε μπει σε μια περίοδο σοβαρών πολιτικών εξελίξεων, νέων προκλήσεων και δυνατοτήτων, που απαιτούν άνοδο της πολιτικής παρέμβασης του εργατικού λαϊκού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η ρωγμή που άνοιξε στο μαύρο πέπλο της αδιαφάνειας και της μαζικής συστράτευσης των ΜΜΕ στο πλευρό της κυβέρνησης φέρνει στην επιφάνεια όλο τον βούρκο, την αρπακτικότητα και τη βαθιά αντιδραστική ουσία της αστικής πολιτικής σήμερα. Η δυσώδης πραγματικότητα της μαζικής παρακολούθησης, με ΣΔΙΤ ΕΥΠ και Predator (που αφορά πάνω από 15.000 πολίτες για τους οποίους δεν ακούγεται τίποτα!) και τα κυβερνητικά σκάνδαλα που «σκάνε» συνεχώς ραγίζουν ανεπανόρθωτα την εικόνα που φιλοτεχνούσαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του: Άριστοι, τεχνοκράτες, θεσμικοί, σύγχρονοι, Ευρωπαίοι. Η αστική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑΠΑΣΟΚ, που θέλει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», αρπάζει την ευκαιρία και στοχοποιεί αποκλειστικά και μόνο τον Κ. Μητσοτάκη και το περιβάλλον του, είναι η καλύτερη απόδειξη πως δεν θέλουν να αλλάξουν (σχεδόν) τίποτα. Στην πραγματικότητα, η τάση προς τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και τις πιο αδυσώπητες πρακτικές κρατικού ελέγχου και καταστολής, σε συνδυασμό με το μεγάλο φαγοπότι των ολιγαρχών του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού, είναι ενδημικό φαινόμενο της αστικής διακυβέρνησης στην

μας. Όποιος

τον καπιταλισμό

▸ Κανείς θεατής της ενδοαστικής κόντρας, «όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια»

θέλει

κεφαλαίου, ας πάψει να γκρινιάζει

διαφθορά και μη δημοκρατία. Ειδικά

της

κρίσης και της

του αστικού ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων, οι αστικές κόντρες γενικεύονται και οι κυβερνήσεις φθείρονται ακόμα πιο γρήγορα. Πίσω από την κόντρα ΜητσοτάκηΜαρινάκη, βασικού υποστηριχτή μέχρι πρότινος του πρωθυπουργού, κρύβεται ο τσακωμός για τη μοιρασιά της λείας και τον έλεγχο των παράκεντρων της εξουσίας (βλ. σελίδα 5). Δεν είναι αντιπαράθεση στρατηγικού χαρακτήρα· και οι δύο πλευρές είναι ταγμένες στο πλευρό των ΗΠΑ (αλλά και της ΕΕ). Ενώ ο Κ. Μητσοτάκης τονίζει στα μονοπώλια πως επί θητείας του τα κέρδη τους απογειώθηκαν

που μπορεί να αξιοποιήσει το κίνημα. Το να περιμένει όμως κανείς θετικές εξελίξεις για τον λαό από μια ενδοαστική σύγκρουση συμφερόντων, είναι σαν να πηγαίνεις σε κηδεία και να λες και του χρόνου! Και γι’ αυτό προκαλεί αποστροφή η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να αξιοποιήσει τη διαφοροποίηση Μαρινάκη, ακόμα και να

βήμα είναι μια νέα πανελλαδική πανεργατική απεργία το επόμενο διάστημα, όχι ως τυπική επανάληψη της «απεργίας για τον προϋπολογισμό» (παρότι οι κρατικές δαπάνες και έσοδα είναι βασικό πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης, ειδικά σήμερα), αλλά ως κόμβος της αντεπίθεσης του κινήματος. Το ταξικό και ριζοσπαστικό ρεύμα του εργατικού κινήματος, με τη μεγάλη μαζικότητα των ανεξάρτητων ταξικών συγκεντρώσεων, ανέδειξε τις νέες δυνατότητες. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις συνθήκες καλείται να παίξει η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από όλες τις πτυχές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής αναδύεται η ανάγκη για μια συνολική ανατροπή, που θα σαρώσει τους πυλώνες του συστήματος. Μόνο η αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά θέτει αυτό το στόχο, που μπορεί να δώσει έμπνευση και προοπτική στον κόσμο που βγαίνει ξανά στον δρόμο κι αναζητά. Η λογική της εξέγερσης, που τόσο επίκαιρα μάς ξαναθυμίζει η επέτειος του Πολυτεχνείου, είναι η μόνη που μπορεί να Κλιμάκωση αγώνα τώρα, πολιτικό κίνημα, έμπνευση από την αντικαπιταλιστική Αριστερά

τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, εκθέτοντας συνολικά τον αστικό πολιτικό κόσμο και τις πραγματικές δομές διακυβέρνησης. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η υπόθεση των υποκλοπών με τη χρήση του λογισμικού Predator, καθώς και η κόντρα κυβέρνησης-Μαρινάκη. Αυτά σε μία περίοδο που η οργή του κόσμου απέναντι στην κυβερνητική πολιτική δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα, επιταχύνοντας με τη σειρά της τις εξελίξεις. Η κόντρα κυβέρνησηςΜαρινάκη

Η τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης την περασμένη Δευτέρα «επισημοποίησε» την αντιπαράθεση που υπάρχει ανάμεσα στο Μέγαρο Μαξίμου και τον επιχειρηματικό όμιλο Μαρινάκη. Δίνοντας έτσι νέα διάσταση στο ζήτημα των υποκλοπών. Είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα των εφημερίδων του ομίλου περί κέντρου παρακολουθήσεων στο Μέγαρο Μαξίμου, καθώς και δήλωση του οργανωτικού επικεφαλής του Ολυμπιακού, Γιάννη Βρέντζου, που έκανε λόγο για «εγκληματική οργάνωση» εντός του Μαξίμου. Η επισημοποίηση ήρθε, όταν στη συνέντευξη του πρωθυπουργού απάντησε με δήλωσή του ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης, καλώντας τον πρωθυπουργό να πάρει μέτρα για την εξιχνίαση του «παράκεντρου» που πραγματοποιεί υποκλοπές, των οποίων υπήρξε θύμα. Στις τηλεοπτικές δηλώσεις του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε να εμφανιστεί ως «πιεζόμενος από συμφέροντα». Φωτογραφίζοντας τον όμιλο Μαρινάκη, ανέφερε πως «κάποιοι έχουν μπλέξει τους ρόλους εδώ. Κάποιοι θεωρούν ότι επειδή μπορεί να έχουν μία ομάδα ή να ελέγχουν κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης ή ενδεχομένως και τα δύο, να θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάζουν, να υπαγορεύουν στην κυβέρνηση, να υπονομεύουν –αλλάζοντας απόψεις από τη μία μέρα στην άλλη– τη διαδρομή της χώρας». Συνέχισε λέγοντας πως «θέλουμε τους επιχειρηματίες συμμέτοχους στην προσπάθεια προόδου της χώρας. Δεν είναι όμως ούτε υποβολείς μας […]

ούτε δεχόμαστε πιέσεις, ούτε είμαστε αντικείμενα εκβιασμού». Η ουσία της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης προκύπτει προφανώς από την τεράστια ώσμωση της κυβέρνησης με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Όπως επίσης και από τον διαγκωνισμό τους για την άσκηση πολιτικής επιρροής

στην Α΄ και Β΄ Περιφέρεια του λιμανιού, με κυριότερο το θέμα της κατεύθυνσης των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης στα project που έχει επενδύσει ο συγκεκριμένος όμιλος. Επίσης, ο ίδιος όμιλος φαίνεται δυσαρεστημένος από την επιρροή

ανταγωνιστές και κυρίως ο όμιλος Μελισσανίδη, άνθρωπο του οποίου θεωρούσε τον παραιτηθέντα γ.γ. Γρηγόρη Δημητριάδη. Σε αυτόν άλλωστε χρεώνει τη δημιουργία του κέντρου παρακολουθήσεων, λόγω της στενής σχέσης που είχε με τον επιχειρηματία Γιάννη Λαβράνο, που θεωρείται πως έφερε το λογισμικό Predator στην Ελλάδα. Ρευστό σκηνικό, με ρήγματα στην κυβερνητική συνοχή

Στο «καθ’ αυτό» μέτωπο των υποκλοπών τώρα, τα δημοσιεύματα είτε προκύπτουν από τον αντιπολιτευόμενο τύπο (ιδίως μετά τη λίστα των 33 προσώπων που δημοσίευσε το Documento την προηγούμενη Κυριακή), είτε από τον... πρώην συμπολιτευόμενο του ομίλου Μαρινάκη, αναμένεται να συνεχίσουν να «ταλαιπωρούν» την κυβέρνηση. Δημιουργώντας μάλιστα σημαντικά ρήγματα στην συνοχή της, που όμως δύσκολα θα οδηγήσουν σε αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και της σταθερότητάς της. Από την άλλη, όμως, θα είναι μόνιμος παράγοντας πολιτικής φθοράς, ιδίως αν τελικά τεκμηριωθεί ότι οι επιχειρηματίες που εμπλέκονται με το Predator είναι οι βασικοί «πληροφοριοδότες» της ειδησεογραφίας, έχοντας διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να τους «δώσει» προκειμένου να διασφαλίσει την σταθερότητά της. Οι συνθήκες αυτές διαμορφώνουν ένα ακόμη πιο «ρευστό» πολιτικό σκηνικό, στην προοπτική μάλιστα των εκλογικών αναμετρήσεων που θα γίνουν το 2023. Ήδη, άλλωστε, έχει καταγραφεί φημολογία περί εκλογών στα τέλη Ιανουαρίου ή τα μέσα Φεβρουαρίου. Η Νέα Δημοκρατία, όπως δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα συνεχίσει να πορεύεται με γνώμονα το σενάριο των διπλών εκλογών και τον στόχο της πολιτικής αυτοδυναμίας. Όμως πλέον ισχυροποιείται η πεποίθηση πως αυτός είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Αναπόφευκτα, στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος φουντώνουν οι συζητήσεις για πιθανή διάδοχη κατάσταση, με τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια να είναι το πρόσωπο που συγκεντρώνει την προσοχή. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι η νυν ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, φέρεται να έχει την στήριξη των ΗΠΑ. Αν τουλάχιστον υπολογίσει κανείς τις εγκωμιαστικές αναφορές του αμερικανού πρεσβευτή Τζορτζ Τσούνις, που την προηγούμενη εβδομάδα μίλησε εγκωμιαστικά για την «εκπληκτική» πολιτική προσέγγι-

Κοντά μισός αιώνας

Ουκρανία να μαίνεται, τους ανταγωνισμούς και τις πολεμικές εκστρατείες του κεφαλαίου να εντείνονται, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, μαζί με την ΕΕ, να σφιχταγκαλιάζουν τη χώρα και τον λαό μέχρι πνιγμού και να απαιτούν

κατάληξη της

αποτυπώθηκε στις

Πολυτεχνείου με το

το

αιτήματα για αντικαπιταλιστικά πλήγματα (όπως οι εθνικοποιήσεις),

ρήξη-έξοδο

λυτεχνείου

λαός

στο

τους

νεολαία

τος με αποτέλεσμα το αίτημα του τότε για «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» να συνεχίζει να εμπνέει τους αγώνες για τα σύγχρονα εργατικά δικαιώματα. Η σημερινή ιδιαίτερα δυσμενή συνθήκη με την κατακόρυφη αύξηση του κόστους ζωής, με το ξέσπασμα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου και την ένταση των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών, καθώς και η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής σε όλα τα επίπεδα συνθέτουν ένα ασφυκτικό τοπίο και μια λαϊκή οργή που σιγοβράζει χωρίς να μπορεί να βρει τον τρόπο και τα μέσα για να εκφραστεί. Ζούμε στην εποχή της τεράστιας επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης και η κοινωνική πλειοψηφία αδυνατεί οικονομικά να περάσει τον μήνα. Στις καθημερινές συζητήσεις μονοπωλεί το ζήτημα της ακρίβειας και ο χειμώνας που έρχεται με τα τεράστια ενεργειακά κόστη φαντάζει δυσβάσταχτος. Ο κόσμος ψάχνει απαντήσεις για το πώς θα τα βγάλει πέρα, ενώ η κυβέρνηση αποποιείται κάθε ευθύνη, πετώντας μας ψίχουλα μέσω της επιδοματικής πολιτικής. Η αγανάκτηση μεγαλώνει όταν βλέπουμε να σπαταλιόνται χρήματα για την ενίσχυση της αστυνομίας και την αγορά πολεμικών εξοπλισμών αντί να δοθούν σε κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία. Η οργή φουντώνει όταν δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και παίρνουμε ψίχουλα, ενώ οι μεγάλες εταιρείες θησαυρίζουν στις πλάτες μας. Η δικιά μας απάντηση πρέπει να είναι η διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής. Όταν η κοινωνική ψαλίδα ανοίγει σε βάρος των εργαζόμενων και προς όφελος των κερδών του κεφαλαίου, δεν μπορεί η απάντηση μας να μην βασίζεται στην

αντιστροφή αυτής της κατάστασης μέσω της ανατροπής της αστικής επίθεσης, της κυβέρνησης και των άλλων επίδοξων διαχειριστών. Ταυτόχρονα, το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, στο κέντρο της Ευρώπης, που αναμένεται να ενταθεί το επόμενο διάστημα, ανέδειξε τους θανάσιμους κινδύνους που εγκυμο-

ρεαλιστικές λύσεις. Μας διδάσκει ότι όταν όλα γύρω μας φαντάζουν δυσοίωνα, η πάλη του λαού και της νεολαίας για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης αποτελεί την μοναδική εναλλακτική. Για να μπορέσει το πράγμα να πάει αλλιώς, απαιτείται το εργατικό-λαϊκό κίνημα να παλέψει για την συντριπτική ήττα της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και κόντρα στην συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, με κεντρικό

νεί ο καπιταλισμός για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η διεθνιστική πάλη για ειρήνη, φιλία και αλληλεγγύη των λαών, που δε διαλέγει στρατόπεδο σε πολέμους που γίνονται αποκλειστικά για τα κέρδη του κεφαλαίου, επανανοηματοδοτείται στο σήμερα. Τα βασικά συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό συγκροτούν κεντρικά σύγχρονα αιτήματα που σε συνδυασμό με το αίτημα για λεφτά προς όφελος της κοινωνίας και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς και ασκήσεις είναι βασικές πλευρές της αντιπολεμικής πάλης του κινήματος. Η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ συμπληρώνεται από την αυταρχική θωράκιση του κράτους. Η τεράστια ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού σε όλα τα επίπεδα αποτελεί ανάγκη του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού να θωρακιστεί απέναντι σε μια κοινωνία που βράζει και να προλάβει την κοινωνική θύελλα που θα ξεσπάσει. Από την πλευρά μας, είναι αναγκαία η ανάδειξη της εργατικής δημοκρατίας και της πάλης για τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες ως απαραίτητους όρους για να αναπνεύσουμε και να ζήσουμε ελεύθερα. Η εμπειρία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι διδακτική και δείχνει τον δρόμο και στο σήμερα. Ο τριήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου χρειάζεται να αποτελέσει και φέτος σημείο συνάντησης του φοιτητικού, του μαθητικού και ευρύτερα του εργατικού κινήματος. Για να πετύχουν νίκες οι αγώνες, είναι επιτακτική η υπέρβαση του κατακερματισμού των επιμέρους κινημάτων αλλά και της εκλογικής αναμονής που καλλιεργεί η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, που μαγικά θα φέρει καλύτερες μέρες. Σε μια συνθήκη που η λογική του μικρότερου κακού φαίνεται να επικαθορίζει μεγάλο μέρος από τις δυνάμεις του κινήματος αλλά και της αριστεράς, απαιτείται να πάρει προβάδισμα μια αντικαπιταλιστική, επαναστατική, σύγχρονα κομμουνιστική απάντηση που θα σηκώνει το γάντι στο κεφάλαιο και την πολιτική του, που θα μπορεί να ενώνει τις αντιστάσεις σε κατεύθυνση πραγματικά ανατρεπτική, που θα μπορεί να εμπνέει για έναν άλλο δρόμο, τον δρόμο της κοινωνικής χειραφέτησης.

χυθεί τόσο αίμα στον αγώνα του δρόμου, παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε έναν φαύλο κύκλο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μπορεί να μην έχουμε χούντα, αλλά η κυβέρνηση αγνοεί τα αιτήματα και τα δικαιώματα των μαθητών, ψηφίζοντας νομοσχέδια τα οποία έχουν μοναδικό στόχο την προώθηση των μαθητών στην ιδιωτική εκπαίδευση και την κερδοσκοπία του κεφαλαίου. Οι φοιτητές και οι μαθητές συνεχίζουν να αγωνίζονται καθημερινά με πορείες, συγκεντρώσεις, δράσεις και ενημερώσεις ενάντια στην αστική εξουσία, η οποία από το 1973 μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να καταπιέζει και να σαπίζει το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ξεχνάμε το

καθώς οι

φοιτητών το 1973 είναι πιο

ποτέ. Οι σημερινοί φοιτητές

δρόμους και αγωνίζονται για έναν κόσμο στο ύψος των αναγκών τους. Το σύνθημα «Ψωμί-ΠαιδείαΕλευθερία», που στιγμάτισε τους αγώνες του 1973, στιγματίζει και τους αγώνες του σήμερα. Οι φοιτητές βιώνουν καθημερινά τις επιπτώσεις της ακρίβειας. Έχουν επίσης να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές στην εκπαίδευση από τον νέο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη και τον νόμο πλαίσιο. Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά στην κατάργηση του ασύλου και στην είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, με στόχο την πλήρη αδρανοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Η νεολαία, ζώντας στον αυταρχικό καπιταλισμό του σήμερα, που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει καταστάσεις χούντας, καλείται να ξεσηκωθεί και,

Η κυβέρνηση ξεπουλάει

την περιουσία του ΜΤΠΥ Αθήνα: Μείωση πρόκληση στα τέλη από «δήμο φορομπήχτη» Στο πλευρό των απεργών της «Μαλαματίνα» οι φαντάροι Πέθανε η δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου

κομμουνιστικό πρόγραμμα-κόμμα διοργανώνει την Κυριακή 13/11, στις 7 μ.μ. διαδικτυακή συζήτηση με θέμα «Ο σύγχρονος καπιταλισμός: Οι αντιδραστικές τάσεις διαμόρφωσής του – Γεωπολιτικές ανακατατάξεις, ανταγωνισμοί και πόλεμος». Ομιλητές: Παναγιώτης Μαυροειδής και Βασίλης Μηνακάκης. Ο σύνδεσμος της εκδήλωσης στην ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας (neoprogrammakomma.home.blog).

καπιταλιστικού χειμώνα που μας φέρνουν κυβέρνηση και κεφάλαιο, πλημμύρισαν την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη αλλά και όλες τις πόλεις της χώρας. Η πανεργατική απεργία της Τετάρτης στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, όχι γιατί την «προκήρυξαν» οι αστικοποιημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και μεγάλων ομοσπονδιών, αλλά γιατί ήταν πραγματική ανάγκη των εργαζομένων και όλου του λαού. Ανάγκη να βροντοφωνάξουν ότι πρέπει να μπει ένα τέλος στη λεηλασία του μόχθου τους από το κύμα ακρίβειας που αβαντάρει η κυβέρνηση, από την απληστία των επιχειρηματιών της ενέργειας, των τροφίμων και των μεγαλεμπόρων, από τη φοροληστεία, αλλά και για να απαιτήσουν να μπει τέλος στους μισθούς, για ουσιαστικές αυξήσεις, ώστε όλοι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά νοικοκυριά να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια. Η απεργία πέτυχε πρωτίστως όσον αφορά τη συμμετοχή, που ήταν αξιο σημείωτα αυξημένη σε σχέση με προηγούμενες πανεργατικές απεργίες. Καθολική ήταν η συμμετοχή στα μέσα μαζικής μεταφοράς, με αποτέλεσμα να αποτύχει παταγωδώς η προσπάθεια κυβέρνησης και αστικής δικαιοσύνης να σπάσουν την απεργία σε μετρό και λεωφορεία. Οι στάσεις εργασίας μετατράπηκαν σε 24ωρη με απόλυτη επιτυχία. Σύσσωμοι απέργησαν και οι ναυτεργάτες. Όπως ανέφερε η ΠΕΝΕΝ, «κανένα πλοίο δεν εκτέλεσε δρομολόγιο, κανένας κάβος δεν έλυσε, καμία προπέλα δεν κινήθηκε»! Μεγάλα ποσοστά καταγράφηκαν και στον κλάδο ενέργειας, όπως π.χ. στον ΔΕΣΦΑ, όπου το ποσοστό έφτασε στο 90%. Στις τράπεζες, σημαντικά ποσοστά καταγράφηκαν στην Εθνική, όπου η συμμετοχή στο δίκτυο προσέγγισε το 55%, ενώ πολλά καταστήματα κατέβασαν ρολά. Μεγάλη η συμμετοχή και στην εκπαίδευση, όπου πολλά σχολεία έκλεισαν. Νωρίς το πρωί της Τετάρτης έγιναν πετυχημένες απεργιακές περιφρουρήσεις στο κέντρο διαλογής της Γενικής Ταχυδρομικής στη Δάφνη, σε κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη Συγγρού από την Πρόταση Προοπτικής και την Αγωνιστική Συνεργασία, ενώ παραμονή της απεργίας έγινε μαζική εξόρμηση στο εργοστάσιο της Παπαστράτος από μέλη της Ταξικής Κίνησης για την Εργατική Χειραφέτηση.

Tο κέντρο της Αθήνας «παρέλυσε» από τις χιλιάδες λαού που κατέκλυσαν τις περιοχές των απεργιακών συγκεντρώσεων. Σύμφωνα με ΕΛΑΣ, οι διαδηλωτές ανήλθαν σε 18.000, αλλά στην πραγματικότητα ξεπέρασαν τους 25.000 με 30.000! Όλος αυτός ο κόσμος συμμετείχε στις διαδηλώσεις, που έγιναν ένα μεγάλο ποτάμι στο Σύνταγμα, παρά την απουσία μέσων μαζικής μεταφοράς. Ιδιαίτερα μαζική ήταν η ταξική συγκέντρωση στα Χαυτεία, με συμμετοχή πολλών πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων και έντονη παρουσία της νέας εργατικής βάρδιας. Στη συγκέντρωση μίλησαν εκπρόσωποι των σωματείων που καλούσαν στην ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση. Οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι κινήθηκαν αρχικά στη Σταδίου και στη συνέχεια ανέβηκαν από την Πανεπιστημίου με

πυκνά μπλοκ, παρακάμπτοντας τη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος, και καταλήγοντας στο Σύνταγμα, ενώ μετά την επίθεση της αστυνομίας μπροστά στη Βουλή, κινήθηκαν προς τις στήλες Ολυμπίου Διός. Στην πορεία συμμετείχαν σωματεία της εκπαίδευσης και της υγείας, η ομοσπονδία των εργαζόμενων στα ασφαλιστικά ταμεία (ΠΟΠΟΚΠ), πολλά σωματεία του ιδιωτικού τομέα όπως Βιβλίου-Χάρτου, Public, Dialog Semiconductors, ΣΕΦΚ, ΣΒΕΟΔ και εργαζόμενοι σε e-food και skroutz, ΣΣΜ, το σωματείο ACS, τα σωματεία ΕΛΓΟ-Δήμητρα και εργαζομένων στο ΤΕΕ, ο σύλλογος ΔΕΠ Παντείου, φοιτητικοί σύλλογοι με μαζικό και μαχητικό μπλοκ. Αλλά και πολλές εργατικές συλλογικότητες, όπως Ταξική Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης, Ταξική Πορεία, Λάντζα, Radical IT, Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών, η Ροσινάντε, το ΕΕΚ και συλλογικότητες

του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στα Χαυτεία ανέβαινε την Πανεπιστημίου για πάνω από 20 λεπτά. Στο Σύνταγμα είχε φτάσει νωρίτερα η πολύ μαζική πορεία του ΠΑΜΕ από τα Προπύλαια, με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων από πλήθος εργατικών κλάδων, αλλά και μαζικών μπλοκ συνταξιούχων. Στο Σύνταγμα είχε στηθεί από το ΠΑΜΕ εξέδρα και πραγματοποιήθηκαν ομιλίες και χαιρετισμοί, ενώ οι διαδηλωτές είχαν αναπτυχθεί σε μεγάλη ακτίνα. Το ΠΑΜΕ μίλησε για «συγκλονιστική συμμετοχή» στην απεργία και χαρακτηρίζει την κινητοποίηση από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών. Από τη Σταδίου ανέβηκε προς το Σύνταγμα αργότερα και η συγκέντρωση από την Κλαυθμώνος, που είχαν καλέσει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Το πιο μαζικό μπλοκ ήταν το κομματικό μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ υπήρχαν πολλά κομματικά ακόμα

To

Ξεπερνά (και πάλι) τα όρια, ο εγωισμός και το θράσους του Ίλον Μασκ. Με το χαρακτηριστικό στιλ μεσσία που τον ξεχωρίζει, στο πρώτο του άμεσο μέιλ στους (εναπομείναντες) εργαζόμενους του Twitter –μεταξύ άλλων– έγραψε πως «έρχονται δύσκολες ημέρες». Όπως δήλωσε, περιμένει από τους υπαλλήλους τουλάχιστον (!) 40ωρη παρουσία εβδομαδιαία στα γραφεία, καταργώντας καθολικά τη δυνατότητα σύνδεσης από το σπίτι — πλην

ελαχίστων εξαιρέσεων. Υπενθυμίζεται πως, προ ολίγων ημερών, η πρώτη κίνηση του Μασκ ήταν να απολύσει κοντά στο 50% των εργαζομένων του, ενώ λίγες μέρες μετά

εργαζόμενοι κατήγγειλαν σε μέσα τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας προκειμένου να υλοποιηθεί το συνολικό project του «Blue Twitter». Οι επιθετικές πρακτικές προς τους εργαζομένους του Twitter δεν πρέπει να αναλυθούν έξω από το πεδίο της συρρίκνωσης κερδών για τις μεγάλες τεχνολογικές πολυεθνικές.

για μια ανθρωπότητα που ήδη βαδίζει

ανθρώπων που

Viking:

Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια των 234 ναυαγών προσφύγων που περιμάζεψε το πλοίο της γαλλικής ΜΚΟ

SOS Mediterranée, Ocean Viking. Υπό το βάρος της διεθνούς κατακραυγής, η Γαλλία αναγκάστηκε να ανακοινώσει πως θα υποδεχτεί τελικά το πλοίο με τους πρόσφυγες. Σύμφωνα με τον γάλλο υπουργό Εσωτερικών πάντως, «η απόφαση υιοθετήθηκε για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους», ενώ μπορεί

κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν εάν η SOS Mediterranée δεν ήταν γαλλική. Το γεγονός πως (ξανά) η Ιταλία κατάφερε να αποτρέψει την επιβίβαση προσφύγων –ανάμεσα τους και παιδιών– σε λιμάνι της, είναι ανησυχητικό. Το θράσος μάλιστα των ιταλών αξιωματούχων είναι ενδεικτικό, δηλώνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ πως αφού οι διασωθέντες δεν βρίσκονται καταμεσής της θάλασσας, δεν χρειάζεται να αποβιβαστούν στην Ιταλία…

δα, ο Λίβανος κι η Αίγυπτος, με την ενθάρρυνση και συμμετοχή

κάθε πιθανό κοίτασμα στον βωμό της μείωσης της ενεργειακής επιρροής της Ρωσίας και της δικής τους ανάδειξης σε πλεονεκτικότερη διεθνή θέση. Ως μεγάλη ειρωνεία πρέπει να εκληφθεί το γεγονός ότι την ώρα που ξεκινούσε η παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα στην Αίγυπτο, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωνε νέες έρευνες για υποθαλάσσια κοιτάσματα. Η αδυναμία των καπιταλιστικών κρατών να ξεπεράσουν την αντίθεση ανάμεσα στις επιπτώσεις της κλιματικής καταστροφής και της ανάγκης τους για κέρδη είναι έκδηλη. Ακόμα και ο συμβολισμός της χρήσης εκατοντάδων ιδιωτικών τζετ, άρα επιπλέον εκπομπών, για την άφιξη των εθνικών αντιπροσωπειών σε μια διάσκεψη για το κλίμα, είναι ενδεικτικός.