Ε
χουν περάσει μόλις λίγες μέρες από τις 13 Νοέμβρη, όταν οι δρόμοι της Μαδρίτης πλημμύρισαν από ένα τεράστιο συλλαλητήριο εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που απαίτησαν να ενισχυθεί η δημόσια υγεία στην ισπανική πρωτεύουσα και γενικότερα. Δεν είναι όμως και πολύς ο καιρός από τις πιο θανατηφόρες εξάρσεις της πανδημίας στη χώρα μας, όταν ο περισσότερος κόσμος συνειδητοποίησε πόσο αναγκαίο είναι ένα ισχυρό και ποιοτικό δημόσιο σύστημα υγείας, που να μπορεί να περιθάλψει όλους και όλες δωρεάν. Οι δεκάδες χιλιάδες άδικοι θάνατοι εκτός ΜΕΘ ή λόγω της συνολικής δυσλειτουργίας ενός ΕΣΥ υπό κατάρρευση, που μόνο «οι ήρωες γιατροί και νοσηλευτές» κρατούσαν όρθιο, αλλά και οι πολλές χιλιάδες ζωές που σώθηκαν, έδειξαν
να γίνει ο νεκροθάφτης του ΕΣΥ και του δημόσιου χαρακτήρα του. Το «νομοσχέδιο Γκάγκα» καταργεί την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών του ΕΣΥ, που ήταν από τους θεμέλιους λίθους του συστήματος, και δίνει πλήρη ασυδοσία κυρίως στους Πανεπιστημιακούς καθηγητές-γιατρούς να αλωνίζουν στις ιδιωτικές κλινικές. Αυτό πρακτικά σημαίνει την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων. Δηλαδή ο ασθενής, αν δεν χώνει βαθιά το χέρι στην τσέπη, θα αφήνεται στην τύχη του. Αυτή τη στιγμή το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό» αποκτά πλήρες νόημα. Είναι επιτακτικά αναγκαίο οι εργαζόμενοι και ο λαός να ξεσηκωθούν και να βρεθούν στο πλάι των υγειονομικών για να μην περάσει το νομοσχέδιο, για να υπερασπίσουμε τη δημόσια υγεία. Ήδη οι ενώσεις των νοσοκομεια-
φάσεις της ΚΣΕ που συνεδρίασε την περασμένη βδομάδα. Στις 4 Δεκέμβρη θα συνεδριάσει το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο για να εγκρίνει τις Θέσεις προς τη συνδιάσκεψη, οι οποίες θα παρουσιαστούν σε ανοιχτή εκδήλωση στην Αθήνα στις 7 Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, ξεκινάει πανελλαδικός κύκλος συνελεύσεων στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κεντρικό στοιχείο στην πορεία για τη συνδιάσκεψη θα είναι η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και η αναζήτηση εργατικής διεξόδου από την πολύπλευρη κρίση και τον
πόλεμο. Οι εργατικές κινητοποιήσεις και η αναβαθμισμένη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, με σημαντικές στιγμές την
απεργία στις 9/11 και το φετινό μαζικό Πολυτεχνείο, δείχνουν δυνατότητες αναμέτρησης με όρους ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής. Παράλληλα, δίνουν πολύτιμες εμπειρίες για να αντιμετωπιστούν οι αυταπάτες για «προοδευτική» κοινοβουλευτική εναλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ, που προϋποθέτει ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο οι πυλώνες της πολιτικής λεηλασίας της κοινωνίας αλλά και του περιβάλλοντος, μαζί με την πρόσδεση σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Επιπλέον, αυτή η αναμέτρηση θα είναι το έδαφος όχι μόνο για την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων, αλλά και για την προώθηση των αναγκαίων ανατροπών για τη στρατηγική ήττα της αστικής τάξης, που έχουν προαπαιτούμενο την επαναστατική τομή. Σε μια περίοδο που δυναμώνουν οι πολιτικές αναζητήσεις και προβληματισμοί σε ευρύτε-
ρα τμήματα των εργαζόμενων και της μαχόμενης νεολαίας, διαπιστώνει η ΚΣΕ, η 5η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φιλοδοξεί να είναι μια διαδικασία διαλόγου των μελών και των οργανώσεων, με πλατύ άνοιγμα σε αγωνιστές και συλλογικότητες για το αναγκαίο σήμερα πολιτικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, μια πολιτική εκμετάλλευσης, πολέμου, περιβαλλοντικής καταστροφής. Το άνοιγμα αυτό επιχειρείται στη βάση μιας ενωτικής λογικής, με πυξίδα το «ο λαός θα σώσει τον λαό», την ανεξαρτησία από τη γραμμή της άρχουσας τάξης στον άδικο αστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, αλλά και διεθνιστική αντιπολεμική στάση στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία, μακριά από τη στοίχιση σε ένα από τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάει πέρα από τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Από τη μια, το ΚΚΕ αντί κλιμάκωσης των αγώνων προβάλλει την εκλογική του ενίσχυση, ενώ αποσυνδέει τους στόχους της ανατροπής και της επαναστατικής ρήξης από τη διεκδίκηση βελτίωσης της ζωής των εργα-
καθώς πρόσφατα το Συμβούλιο των υπουργών Άμυνας της ΕΕ αποφάσισε την εκπαίδευση έως και 15.000 στελεχών των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων σε πολλές τοποθεσίες στα κράτη μέλη της. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η ελληνική κυβέρνηση θα πάρει μέρος στο πρόγραμμα, ενώ αναφέρεται πως υπάρχει έτοιμο σχέδιο, με πιθανές τοποθεσίες το Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων στη Νέα Πέραμο, το Κέντρο Εκπαίδευσης Ανορθόδοξου Πολέμου στη Ρεντίνα Θεσσαλονίκης, στρατόπεδα στη Θεσσαλία (Στεφανοβίκειο,
Όλυμπος) ή ακόμα και στην Αλεξανδρούπολη. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται πως η Ελλάδα έχει αποστείλει μεγάλο αριθμό βλημάτων στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν συνέχεια την παρουσία τους, με νέες υποδομές στη Λάρισα για περισσότερα μεγάλα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, αλλά και σε Σούδα και Αλεξανδρούπολη. Ταυτόχρονα, πιέζουν για αντικατάσταση των S-300 και TOR-M1 από δυτικά συστήματα. Την ίδια ώρα, σε επικίνδυνη τροχιά μπαίνει το παιχνίδι των εξορύξεων, με την ελληνική κυβέρνηση να διαρρέει πως προγραμματίζεται επέκταση των
ζομένων. Από την άλλη, το ΜέΡΑ25 παραμένει μια φιλοΕΕ δύναμη που απευθύνει προτάσεις συγκυβέρνησης σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις αδυναμίες της, έχει πάρει αριστερές ανατρεπτικές θέσεις και οι αγωνιστές/στριές της έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των αγώνων τα δύσκολα αυτά χρόνια, στη μάχη ενάντια στην ολέθρια και αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης στην πανδημία, τους εργατικούς και νεολαι-
Mobil.
της
φιλοΕΕ Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Η Ελλάδα είναι στη δεύτερη χειρότερη θέση, μαζί με την Εσθονία και πίσω μόνο από την Τσεχία. Η χώρα μας είναι από τις πρώτες στην ΕΕ σε ανεξόφλητους λογαριασμούς ρεύματος, ενώ πληθαίνουν οι εντολές διακοπής ηλεκτροδότησης.
Από τον Απρίλιο του 2022, όταν ο πληθωρισμός ανέβηκε δυναμικά, η απώλεια της αγοραστικής δύναμης του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα κυμαίνεται γύρω στο -19%! Όσο λιγότερο αμείβεσαι, καθώς δαπανάς όλο τον μισθό σου για να καλύψεις βασικές ανάγκες, η ακρίβεια λεηλατεί μεγαλύτερο μέρος του και ταυτόχρονα σε σπρώχνει προς τη φτώχεια. Όλο και περισσότεροι αντιμετωπίζουν αυτή την απειλή. Σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, τα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα χαμηλότερο από 750 ευρώ έχουν απώλεια αγοραστικής δύναμης έως και 40%. Στο αμέσως επόμενο εισοδηματικό κλιμάκιο (7511.100 ευρώ) η απώλεια κυμαίνεται από 9% έως 14%.
Στις σημερινές συνθήκες, η πάλη του εργατικού κινήματος για μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τα επιδόματα
ανεργίας έρχεται στην πρώτη γραμμή και αποτελεί το βασικό εργατικό-λαϊκό αίτημα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της επίθεσης του κεφαλαίου. Έχει ιδιαίτερη σημασία όλες οι επιμέρους διεκδικήσεις σε χώρους και κλάδους να συμπυκνώνονται σε ένα πολιτικό αίτημα του εργατικού κινήματος για αυξήσεις στους μισθούς, το οποίο πρέπει να στηρίξει με όλες
στήριξη ΠΑ-
πετσόκο-
υπογραμμίσει πως η εργατική τάξη στην Ελλάδα χάνει διπλά: Και από τον αλματώδη πληθωρισμό, που είναι
πολύ μεγαλύτερος στα βασικά είδη, αλλά και από τους εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς. Αν και σε όλη την ΕΕ η εκμετάλλευση βαθαίνει, η Ελλάδα ξεχωρίζει για το γεγονός πως οι μισθοί είναι καθηλωμένοι κάτω από τα προ-μνημονιακά επίπεδα. Και αυτή η τάση προφανώς δεν αφορά μόνο τον κατώτατο, αλλά επηρεάζει το σύνολο των μισθών και τραβά προς τα κάτω τον μέσο μισθό των εργαζομένων, δίνοντας τεράστια περιθώρια για αύξηση της υπεραξίας που αντλείται από το κεφάλαιο. Ο μέσος μισθός κινείται μόλις στα 800 ευρώ καθαρά, ενώ σχεδόν δύο στους τρεις εργαζόμενους (63,6%) λαμβάνουν κάτω από 1.000 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ τρεις στους δέκα μισθωτούς δουλεύουν σε καθεστώς υποαπασχόλησης, με μισθούς 300 και 400 ευρώ. Μάλιστα, ο μέσος μισθός συνεχίζει να συρρικνώνεται τόσο σε ονομαστικούς όσο και σε πραγματικούς όρους. Το
α΄ τρίμηνο του 2022, ο ονομαστικός μέσος μισθός μειώθηκε κατά περίπου 4,5%, ενώ η μείωση του πραγματικού μέσου μισθού άγγιξε το 12% (Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων, Νοέμβριος 2022, ΙΝΕ-ΓΣΕΕ). Η μείωση του ονομαστικού μέσου μισθού –δηλαδή του ποσού που λαμβάνει ο εργαζόμενος– οφείλεται στο γεγονός πως οι περισσότερες νέες συμβάσεις εργασίας αφορούν είτε μειωμένο ωράριο (συχνά καθαρά προσχηματικό, γιατί κρύβει οκτάωρο ή και παραπάνω και άρα άγρια εκμετάλλευση), είτε εργασία με πολύ χαμηλό μισθό, δείγμα της χειροτέρευσης της θέσης της εργατικής τάξης. Η μείωση του πραγματικού μισθού οφείλεται στον υψηλό πληθωρισμό. Ο συνδυασμός της πραγματικής μείωσης των μισθών και της σχετικής στασιμότητας της απασχόλησης μεταβάλλει τη διανομή του εισοδήματος και τη σχέση κερδών-μισθών σε βάρος της εργασίας. Στο Δελτίο
ναντι στις δυσκολίες και τις αναποδιές. Οι σύντροφοι και φίλοι του θα τον θυμόμαστε πάντα, όπως και τη
μητέρα του
σχεδόν το χρέος στον
Το Σάββατο 26/11, από τις 9 μ.μ. και μετά, οι Magic de Spell, οι Υπεραστικοί και οι JazzMatazz live θα βρεθούν στη σκηνή της Λαμπηδόνας (Άλσος Αγ. Τριάδας) σε μια συναυλία για την οικονομική ενίσχυση του χώρου. Είσοδος ελεύθερη (προαιρετική οικονομική ενίσχυση).
Συντονισμός Συλλογικοτήτων
Χρήστο Αβραμίδη και τον συγγραφέα.
μέσω των περιβόητων Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) απογειώνεται, καθώς –χωρίς υπερβολή– πίσω από σχεδόν κάθε μικρό και μεγάλο έργο βρίσκεται ένας ιδιώτης που με κάποια συμμετοχή σε κεφάλαια αποκτά τη διαχείριση και λειτουργία κομβικών υποδομών, με το κατάλληλο αντίτιμο φυσικά. Ρόλο-κλειδί στην υπόθεση των ΣΔΙΤ θα διαδραματίσει το «Ταμείο Ανάκαμψης». Τα ποσά που αντιστοιχούν στην Ελλάδα ανέρχονται σε 18,191 δισ. ευρώ σε επιδοτήσεις και σε 12,728 δισ. ευρώ δάνεια. Τα δάνεια αυτά πρόκειται να πάνε κατευθείαν στο μεγάλο κεφάλαιο με διαχειριστή τις τράπεζες και θα συγκροτούν ένα χρηματοδοτικό πακέτο που θα αποτελείται από τα δάνεια του Ταμείου Ανάκαμψης (περίπου 50% της χρηματοδότησης), τραπεζικό δανεισμό (περίπου 30%) και ίδια κεφάλαια το λοιπό 20%. Τι είναι όμως οι ΣΔΙΤ; Σύμφωνα με το sdit.gov.gr, αποτελούν συμβάσεις, κατά κανόνα μακροχρόνιες, οι οποίες συνάπτονται μεταξύ ενός δημόσιου και ενός ιδιωτικού φορέα με σκοπό την εκτέλεση έργων ή/και την παροχή υπηρεσιών. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ μιας παραδοσιακής δημόσιας σύμβασης κι ενός ΣΔΙΤ αφορά τον χρόνο εξόφλησης. Στις μεν δημόσιες συμβάσεις η αποπληρωμή γίνεται ως το τέλος της περιόδου κατασκευής, στις δε ΣΔΙΤ ο ιδιώτης χρηματοδοτεί την κατασκευή και αμείβεται από το κράτος ή τους χρήστες σε ένα βάθος χρόνου που φθάνει ακόμη και τα 30 έτη. Οι ΣΔΙΤ μετρούν πάνω από τρεις δεκαετίες, καθώς το πρώτο κύμα εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1990, με έργα όπως η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Αττική Οδός και ο νέος αερολιμένας Αθηνών. Από άποψη κυβερνήσεων, τα πρωτεία μέχρι στιγμής είχαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που ενέκριναν 13 τέτοια έργα (35% του συνόλου έως το 2019). Ακολουθούν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ του Α. Σαμαρά με 9 έργα (24%), του Λ. Παπαδήμου με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ με 8 έργα (22%) και της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή που ενέκρινε 6 τέτοια έργα (ή το 16%). Η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη αναμένεται να πάρει την πρωτιά από τις προηγούμενες!
Το τελευταίο χρονικό διάστημα πάνω από τρεις «ντουζίνες» έργων μέσω ΣΔΙΤ, συνολικού εκτιμώμενου ύψους άνω των 5 δισ. ευρώ, βρίσκονται σε κάποιο στάδιο διαγωνιστικής διαδικασίας, είτε λιγότερο ώριμο είτε σημαντικά προχωρημένο ή ακόμα και εν αναμονή υπογραφής συμβάσεων. Μάλιστα, αν σε αυτό το πακέτο προστεθούν και έργα που αναμένεται να «βγούνε» προσεχώς (π.χ. τα ΣΔΙΤ του ΟΣΕ για το σιδηροδρομικό δίκτυο σε τρία τμήματα, με προϋπολογισμό άνω των 1,3 δισ. ευρώ), έστω και σταδιακά, τότε το ύψος των κεφαλαίων που θα απαιτηθούν εκτινάσσεται στα 6-6,5 δισ. ευρώ. Στο «μενού» περιλαμβάνονται κρίσιμες κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες για τον λαό και τη νεολαία που θα παραδοθούν στο κεφάλαιο. Από φράγματα για ύδρευση
και άρδευση μέχρι φοιτητικές εστίες και σχολεία. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στο σχέδιο Μητσοτάκη για τη δήθεν επίλυση του στεγαστικού προβλήματος της νέας γενιάς. «Κοιτάμε μία σειρά από επιλογές σύμπραξης με τον ιδιωτικό τομέα και παράλληλα αξιοποίησης της ανεκμετάλλευτης περιουσίας που έχει το δημόσιο», είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός «εισάγοντας» ακόμα και το δικαίωμα στη στέγη στη «ρουλέτα» των ΣΔΙΤ. Πρόσφατα το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών προκήρυξε διαγωνισμούς ΣΔΙΤ για πέντε έργα συνολικού προϋπολογισμού 1,2 δισ. ευρώ. Πρόκειται για δύο έργα φραγμάτων, δύο οδικά έργα καθώς και την ανάδειξη Φορέα Λειτουργίας και Συντήρησης του Μετρό Θεσσαλονίκης. Στο έργο του Μετρό Θεσσαλονίκης περιλαμβάνεται η συντήρηση των σταθμών, των σηράγγων
καθώς και του τροχαίου υλικού, ενώ αφορά τη βασική γραμμή και την επέκταση προς Καλαμαριά. Προϋπολογισμός του έργου είναι 292 εκατ. ευρώ και η διάρκεια του ΣΔΙΤ είναι συνολικά 12 χρόνια. Στο έργο του οδικού άξονα ΕΟ2, προϋπολογισμού 358,8 εκατ. ευρώ, περιλαμβάνεται η αναβάθμιση τριών τμημάτων του οδικού άξονα Θεσσαλονίκης-Έδεσσας, καθώς και η λειτουργία και η συντήρησή τους. Το έργο «Κάθετος Άξονας Δράμα-Αμφίπολη (Παλαιοκώμη)» ανέρχεται σε 200,4 εκατ. ευρώ, ενώ η «Κατασκευή φράγματος ποταμού Ενιπέα Φαρσάλων», προϋπολογισμού 185,5 εκατ. ευρώ, προβλέπει και έργα για την ύδρευση της πόλης των Φαρσάλων και 31 οικισμών της περιοχής, πληθυσμού περίπου 10.000 κατοίκων. Επίσης, το έργο «αξιοποίησης του υδάτινου δυναμικού του Ταυρωνίτη Ποταμού ΠΕ Χανίων Κρήτης» για την
2100, με βάση
κράτη; Τι, επίσης, μπορεί να περιμένει κάνεις από ένα συνέδριο για το κλίμα το οποίο επιχορηγείται με μυθικά ποσά από την Coca-Cola, ενώ πραγματοποιείται στο έδαφος και υπό την προεδρία μιας δικτατορίας όπως είναι αυτή της Αιγύπτου; Ο οποιοσδήποτε θα έλεγε «όχι πολλά πράγματα» — το ίδιο που εκτιμούσε και ο κόσμος του κινήματος, αλλά και οι ειδικοί αναλυτές πριν από περίπου μισό μήνα. Τα μόνα συμπεράσματα, λοιπόν, που αξίζει να κρατήσουμε από τη φετινή COP27 είναι τα εξής δύο: Πρώτον, λογικά σηματοδότησε το επίσημο τέλος του περιβόητου στόχου αύξησης της μέσης θερμοκρασίας έως τον 1,5 βαθμό Κελσίου. Δεύτερον, ιδρύθηκε το «Ταμείο απωλειών και ζημιών» από την κλιματική κρίση (Loss and Damage Fund). Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο. Ένα τέτοιο Ταμείο αποτελεί πάγιο αίτημα των φτωχότερων και πιο ευάλωτων κρατών εδώ
και τουλάχιστον 30 χρόνια. Ο πλούσιος βορράς ήταν αντίθετος σε αυτό, τουλάχιστον μέχρι την προηγουμένη εβδομάδα. Ένα τέτοιο ταμείο, άλλωστε, σημαίνει την κινητοποίηση κεφαλαίων από τον Βορρά προς τις ευάλωτες κοινότητες του Νότου. Με τη διαφορά ότι, έτσι όπως είναι ορισμένοι αυτοί οι δύο «κόσμοι» από την ιδρυτική χάρτα των COP, το 1992 στο Ρίο, ο αποκαλούμενος Νότος συνεχίζει να περιλαμβάνει χώρες όπως η Κίνα και η Σαουδική Αραβία. Πάνω σε αυτό πάτησε η πρόταση της ΕΕ για τη δημιουργία ενός Ταμείου που όμως θα ανακατατάσσει τις χώρες που μέχρι τώρα θεωρούνταν αναπτυσσόμενες — μια τακτική που είχε σκοπό να διασπάσει το γκρουπ των αναπτυσσόμενων χωρών
και της Κίνας (G77). Η οργισμένη αντίδραση των «μικρών» σε αυτό και η σύνταξή τους στο πλευρό της Κίνας ακύρωσε την… πονηρή κίνηση τη ΕΕ και, λόγω και της πίεσης που αναδείχθηκε από αυτή την ξαφνική στροφή, πέτυχαν τελικώς τη δημιουργία ενός τέτοιου ταμείου με τις οριοθετήσεις του 1992. Παρ’ όλα αυτά, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η χρηματοδότησή του παραμένει τουλάχιστον έωλη στο τελικό κείμενο. Σε επίπεδο διεθνών σχέσεων, πάντως, αυτή η εξέλιξη βγάζει μεγάλη νικήτρια την Κίνα, πολύ περισσότερο καθώς και στο δεύτερο επίδικο, αυτό της μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και συνολικά των «αερίων του θερμοκηπίου», δεν δεσμεύτηκε για τίποτα ιδιαίτερο στο άμεσο
μέλλον. Αναφορικά τώρα, με την «παραίτηση» από τον στόχο του 1,5 βαθμού Κελσίου, η σχεδόν κωμική διαδικασία των διαπραγματεύσεων –που μάλιστα χρειάστηκε πάνω από 40 ώρες παράταση για να τελεσφορήσει–«σκότωσε» τις όποιες ελπίδες της ανθρωπότητας, αφού κανένα από τα εθνικά σχέδια δράσης δεν προϊδεάζει σημαντικές αλλαγές. Με τα λόγια του Αλοκ Σάρμα, προέδρου της περυσινής COP26, «πέρυσι στη Γλασκώβη η υπόθεση του 1,5 oC ήταν αδύναμη, φέτος έχει τεθεί σε μηχανική υποστήριξη». Μάλιστα, σε σχέση με τις εκπομπές ρύπων, το τελικό κείμενο απηχεί μάλλον μια γλώσσα αρκετά πιο ήπια, σε σχέση με τις προηγούμενες COP, όσον αφορά τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Τον επόμενο Νοέμβρη λοιπόν, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα είναι πολύ ταιριαστό για το σύνολο των «Πετροκρατών» να τελειώσουν μια και καλή τις ελπίδες που θα έχουν απομείνει, αν δεν έχουν ήδη πεθάνει. Ο μόνος τρόπος, ίσως, για να μην γίνει αυτό, είναι τα κινήματα να καταφέρουν να θέσουν βάσεις για πραγματικές αλλαγές στο σύνολο του παγκοσμίου status quo, αλλά και γενικότερα να γκρεμίσουν τον βασικό υπαίτιο της υπερθέρμανσης του πλανήτη: Την παντοκρατορία της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων.
ζητήματος. Το ενδεχόμενο διεξαγωγής μιας εκ των μεγαλυτέρων απεργιών της τελευταίας τεσσαρακονταετίας μοιάζει όλο και πιο πιθανό. Συγκεκριμένα, την τρέχουσα εβδομάδα, επιτροπή των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους πραγματοποιεί έκτακτη συνεδρίαση με σημαντική πιθανότητα να προκηρυχθεί μεγάλη απεργία εντός του Δεκεμβρίου. Η σκέψη για απεργία «φούντωσε», όταν η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων στις Μεταφορές προστέθηκε στα υπόλοιπα τρία σωματεία
αντιστέκονται στη πρόταση του Λευκού Οίκου –άλλα έντονα άλλα πιο «χλιαρά»– αριθμούν κοντά στα 120.000 άτομα, αριθμός που αντιστοιχεί στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό των 2/3 των συνολικών εργαζομένων στα τρένα. Πέραν των σιδηροδρομικών και οι εργάτες στα ναυπηγεία ψήφισαν μαζικά κατά της συμφωνίας. Φυσικά, υπάρχουν (όπως πάντα) και φιλοεργοδοτικά σωματεία που πιέζουν για την επικύρωση αυτής. Η απόρριψη της συμφωνίας από τους εργαζομένους στις μεταφορές, αποτελεί χτύπημα στην κυβέρνηση Μπάιντεν, καθώς οι εργάτες δεν εμ-
μείωσης της εντατικοποίησης της εργασίας. Τα σωματεία βρίσκονται υπ’ ατμόν και επεξεργάζονται δύο πιθανές ημερομηνίες για την έναρξη απεργίας των σιδηροδόμων, ενώ υπάρχουν πιθανότητες αυτή να συνοδευτεί από ταυτόχρονη απεργία στα ναυπηγεία. Επιχειρηματικοί κολοσσοί βρίσκονται σε σύγχυση, απαιτώντας απεργοσπαστικά μέτρα για να αποφευχθεί το «βραχυκύκλωμα» της οικονομίας.
Τα νέα μοντέλα iPhone της αμερικανικής Apple είναι παραδοσιακά από τα πλέον δημοφιλή προϊόντα της αποκαλούμενης «Black Friday» και της εορταστικής περιόδου. Μόνο που για να παραχθούν στις ποσότητες που απαιτούνται και με το επιθυμητό κόστος, ώστε να προκύψει ικανοποιητική κερδοφορία, κάποιοι ζουν όχι απλώς μαύρες Παρασκευές, αλλά μαύρες εβδομάδες και μήνες. Απόδειξη η εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη μεγαλύτερη μονάδα παραγωγής iPhone της Κίνας, ενδεχομένως και ολόκληρου του κόσμου, που βρίσκεται στην πόλη Ζενγκζού και ανήκει στην υπεργολάβο Foxconn. Σε φωτογραφίες και βίντεο που αναρτήθηκαν σε κινεζικά κοινωνικά μέσα και επιβεβαιώθηκαν από δυτικά, εκατοντάδες εργάτες της μονάδας εμφανίζονται να διαδηλώνουν και να συγκρούονται με την αστυνομία, διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες και τις χαμηλές αμοιβές, παρά τις υποσχέσεις που τους είχε δώσει η εταιρεία.
«Πάγο» στα σχέδια των Σκωτσέζων εθνικιστών για τη διεξαγωγή δεύτερου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία έβαλε η (ομόφωνη) απόφαση που έλαβε το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία ξεκαθαρίζει πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με τη συναίνεση του βρετανικού κοινοβουλίου. Σημειώνεται πως το SNP και η πρωθυπουργός της Σκωτίας, Νίκολα Στέρτζον, είχαν θέσει στόχο οι
κάλπες να στηθούν τον Οκτώβριο του 2023, ελπίζοντας βάσιμα ότι το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό από εκείνο του 2014, όταν το «όχι» επικράτησε με 55%. Πλέον, βρίσκονται σε αναζήτηση εναλλακτικών σχεδίων, με μία από τις πιθανές εκδοχές να προκρίνει τη μετατροπή των επόμενων βουλευτικών εκλογών –θα διεξαχθούν έως το 2024–σε ντε φάκτο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία. Το σίγουρο είναι ότι στο Λονδίνο υπάρχει μία ωρολογιακή βόμβα, ίσως και δύο, αν συνυπολογίσουμε τη Β. Ιρλανδία.
Τρέχουν για να τα ξαναβρούν οι κυβερνήσεις Γερμανίας και Γαλλίας, καθώς το κλίμα μεταξύ τους το τελευταίο διάστημα ήταν ιδιαιτέρως κακό, εξαιτίας των ανταγωνιστικών τους συμφερόντων σε μια σειρά τομείς. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι το στοιχείο το οποίο φαίνεται πως τις ανάγκασε να αλλάξουν ρότα: Η απειλή των… ΗΠΑ, οι οποίες ετοιμάζονται να θέσουν σε εφαρμογή ένα μεγάλο «πακέτο»
Ελντοράντο για τις πολεμικές βιομηχανίες αποδεικνύεται η Ουκρανία, όπου καταναλώνονται ασύλληπτες ποσότητες όπλων και πυρομαχικών. Η Δύση «σπρώχνει» εκεί όλα τα παλιά της συστήματα, ενώ η βιομηχανίες της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Σλοβακίας γνωρίζουν κυριολεκτικά πιένες, έχοντας πολλαπλασιάσει την παραγωγή
επιδοτήσεων και φοροαπαλλαγών προς τις αμερικανικές επιχειρήσεις, καθώς και προς όσες προτιμούν τη χώρα για τις επενδύσεις τους. Συμπεριλαμβανομένων μάλιστα των ευρωπαϊκών, πολλές από τις οποίες εμφανίζονται έτοιμες να… μεταναστεύσουν, απαιτώντας από τις Βρυξέλλες και τις κυβερνήσεις των «27» ανάλογα μέτρα και «δώρα». Έτσι, Παρίσι και Βερολίνο ετοιμάζονται να απαντήσουν με ένα ηχηρό «πρώτα η Ευρώπη» στο αντίστοιχο σύνθημα που λάνσαραν Ομπάμα και Τραμπ και συνεχίζει ο Μπάιντεν.
τες προβλέπουν ότι κινδυνεύει σύντομα να καταστεί μία «νεκρή πόλη», υπό την έννοια ότι η μέση ταχύτητα κίνησης των οχημάτων μπορεί να πέσει στα 10 χιλιόμετρα ανά ώρα, ενώ η ατμοσφαιρική ρύπανση θα καταστήσει τον βίο των κατοίκων αβίωτο. Αυτή είναι και η βασική δικαιολογία για την κυβέρνηση της Αιγύπτου, η οποία αποφάσισε να οικοδομήσει από το μηδέν μία νέα πρωτεύουσα, πενήντα χιλιόμετρα ανατολικά της σημερινής. Η περιοχή όπου οικοδομείται η νέα πόλη βρίσκε-
έρημο σε ένα εξαιρετικά αφιλόξενο
όμως το φαραωνικό σχέδιο, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο υλοποιούν από κοινού ο αιγυπτιακός στρατός, κινέζικες κατασκευ-
αστικές εταιρείες και επενδυτές από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, προχωρά με ταχύτατους ρυθμούς. Έτσι, μέσα σε εφτά μόλις χρόνια, η αρχική φάση οικοδόμησης έχει ολοκληρωθεί, με τους πρώτους μάλιστα κατοίκους να αναμένεται να εγκατασταθούν εκεί εντός του 2023. Η νέα πρωτεύουσα θα περιλαμβάνει τον υψηλότερο ουρανοξύστη της Αφρικής, ένα τεράστιο στάδιο 90.000 θέσεων, εντυπωσιακά τζαμιά και κυβερνητικά κτίρια, στέγες με ηλιακά πάνελ, λεωφόρους με εννέα λωρίδες και σύνδεση με το Κάιρο με ένα γρήγορο ηλεκτρικό τρένο. Βεβαίως, όπως συμβαίνει συνήθως, η πραγματικότητα κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Η νέα πρωτεύουσα αναμένεται να λειτουργήσει περισσότερο ως ένα ασφαλές οχυρό για την αιγυπτιακή ελίτ, παρά
γισής τους από τον λαό αδύνατη. Για πολλούς επικριτές του νέου πλάνου, είναι οι εικόνες των πλημμυρισμένων δρόμων από διαδηλωτές, όπως εκείνων της εξέγερσης της πλατείας Ταχρίρ, που προληπτικά στοχεύει να αποφύγει ο Αιγύπτιος πρόεδρος. Άλλωστε, το πρώτο πράγμα που θα συναντά κάποιος ταξιδιώτης από το Κάιρο, θα είναι οι τεράστιες εγκαταστάσεις του στρατού στη δυτική είσοδο της πόλης. Αυτά συμβαίνουν την ώρα που η οικονομική κατάσταση για τα φτωχά στρώματα της Αιγύπτου χειροτερεύει και η χώρα
βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας. Απίστευτες δυνατότητες και πόροι κατευθύνονται στην οχύρωση της εξουσίας των ελίτ.