Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 1-2.4.2023 - Αρ. Φύλλου 1613

Πλειστηριασμοί

Καταγγελία δικηγόρων

Τα 23 « κοράκια » και οι

αθέμιτες πρακτικές τους

> σελ . 15

κλογές στις 21 Μαΐου προκήρυξε ο Κ. Μητσοτάκης, εκβιάζοντας με επανάληψη μέχρι να ξαναβγεί για να συνεχίσει την εγκληματική πολιτική κεφαλαίου και ΕΕ. Βαθιά συναίνεση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στην πολιτική της νέας κυβέρνησης, διαφωνία για το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Ανάγκη εργατικής ανατρεπτικής αντιπολίτευσης για αποφασιστικούς και νικηφόρους αγώνες στους δρόμους.

Γι’ αυτό χρειάζεται ισχυρή αντικαπιταλιστική

και αντισυστημική Αριστερά, ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συνεχίζονται απεργίες και διαδηλώσεις θέτοντας ανώτερους στόχους Ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης

«Μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ οι βρομιές και οι συκοφαντίες ότι τάχα θα γκρεμίσουμε τον φράχτη», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, Δ. Παπαδημούλης, απαντώντας στη μομφή της ΝΔ ότι μπλόκαρε την επέκταση του τείχους στον Έβρο. Ειλικρινέστατος, αναμφίβολα. Διότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς μετατρέπουν την τραγωδία σε προεκλογική αντιπαράθεση, αλλά συμφωνούν επί της ουσίας και με τους φράχτες και με τα pushbacks και με όλα τα εγκλήματα κατά προσφύγων και μεταναστών που προκαλεί η πολιτική της ΕΕ για μια Ευρώπη-φρούριο. Αυτή που ευθύνεται για τους θανάτους σε Αιγαίο και Έβρο, στα ανοιχτά Ιταλίας και Τυνησίας Η πάλη ενάντια στην ιδιωτική ιδιοκτησία και πώς εκφράζεται σήμερα στον αγώνα κατά

Ανάλυση

ω την αντίφαση να

με θεωρούν στην

Ευρώπη μεταρ-

ρυθμιστή, αλλά ε-

δώ ένα μεγάλο κομμάτι της αστι-

κής τάξης, ιδίως της διαπλεκό-

μενης, να με θεωρεί ακραίο».

Αυτό έγραψε στα μέσα κοινωνι-

κής δικτύωσης ο Αλέξης Τσίπρας

τη Δευτέρα, με αφορμή το κύριο

άρθρο του δεξιού γαλλικού περι-

οδικού Le point, με τίτλο «Ποιος

Τσίπρας θα μεταρρυθμίσει τη

Γαλλία;». Ο Αλέξης Τσίπρας

έγραψε ότι «αιφνιδιάστηκε» από

το άρθρο, ωστόσο αυτό είχε δη-

μοσιευτεί πριν δύο εβδομάδες.

Το δημοσίευμα του γαλλικού

περιοδικού εγκωμιάζει τον Τσί-

πρα που κατάφερε να αυξήσει

τα όρια συνταξιοδότησης στην

Ελλάδα χωρίς να κουνηθεί φύλ-

λο και θέτει τον προβληματισμό

μήπως αυτό που χρειάζεται η

Γαλλία είναι έναν «αριστερό με-

ταρρυθμιστή» που θα περάσει

ανάλογα δυσάρεστα αντιλαϊκά

μέτρα άνευ αντιδράσεων.

Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και

του Αλέξη Τσίπρα να υιοθετή-

σουν άκριτα αυτόν το συλλογι-

σμό με την έναρξη της προεκλο-

γικής περιόδου δεν είναι τυχαία.

Απευθύνεται λιγότερο στους

ψηφοφόρους και περισσότερο

στα τμήματα της ελληνικής και

ευρωπαϊκής ελίτ που βλέπουν με

ανησυχία τη Γαλλία να καίγεται.

Ο Αλέξης Τσίπρας τούς κλείνει

το μάτι ότι μια πληθυντική «προοδευτική κυβέρνηση» μπορεί να

απορροφήσει τους κοινωνικούς

κραδασμούς και να περάσει

πιο αποτελεσματικά από τον

κλυδωνιζόμενο Κ. Μητσοτάκη

σκληρές πολιτικές, όπως αυτές που επιβάλλουν το Σύμφω-

νο Σταθερότητας της ΕΕ και τα

προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης. Με άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας πλασάρεται

ως καλύτερος διαχειριστής του συστήματος σε σύγκριση με το

ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Τζιαντζής

σοσιαλδημοκράτη μεταρρυθμιστή

φθαρμένο επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι διαβεβαιώσεις για την ανάγκη κυβέρνησης συνεργασίας με το

ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται διατεθειμένος να βάλει και άλλο νερό στο κρασί του, σημειώνοντας ότι «μαζί (με το ΠΑΣΟΚ) μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που δεν μπορεί κανένας μόνος», σε αντίθεση με μια «αυτοδύναμη αλαζονική» κυβέρνηση.

Όσο για τα όποια φιλολαϊ-

κά στοιχεία του προεκλογικού

προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν

πρέπει να ξεχνάμε ότι –όπως και

το 2015– αυτό είναι το πρόγραμμα του κόμματος και όχι της

όποιας κυβέρνησης προκύψειπ

που θα βρίσκεται υπό την αίρε-

ση της κυβερνητικής συμφωνίας

και της έγκρισης της Κομισιόν.

Με άλλα λόγια, οι περισσότερες

προεκλογικές υποσχέσεις προορίζονται καθαρά για εσωτερική προεκλογική κατανάλωση. Αποκαλυπτικές είναι οι δηλώσεις του

Γιώργου Χουλιαράκη. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Καθημερινή, χαρακτηρίζει

το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ «νομοτελειακό»

και αναγκαίο για να αποφύγει η χώρα την άτακτη χρεοκοπία.

Τρομοκράτες

ύο κυβερνήσεις που κλυδωνίζονται από ένα σαρωτικό κύμα αμφισβήτησης στο εσωτερικό τους.

Μία χώρα που οδεύει προς εκλογές και

μία άλλη που έχει πραγματοποιήσει πέ-

ντε εκλογικές αναμετρήσεις σε τριάμισι

χρόνια — και ίσως προετοιμάζεται για

μια έκτη. Μεταξύ τους, μια στρατιωτι-

κή, οικονομική και γεωπολιτική συμμα-

χία με βαθιές διακλαδώσεις στον χώρο

τον μυστικών υπηρεσιών. Και ξαφνικά,

μια φερόμενη υπόθεση τρομοκρατίας

που ενώνει τις δυο αυτές χώρες, καθώς

ως «δράστες» υποδεικνύονται μέλη των

κοινοτήτων που στο εσωτερικό των δύο

κρατών είναι ταυτισμένες με ρατσιστικά στερεότυπα. Στην υπόθεση των δύο «ιρανικής καταγωγής Πακιστανών» που

θα «αιματοκυλούσαν» εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας εντοπίζονται πολλές συμπτώσεις — με βασικότερη, το γεγονός ότι η ανακοίνωση για την εξάρθρωση του «δικτύου» συνέπεσε με την ανακοίνωση των βουλευτικών εκλογών.

Η υπόθεση των δύο μεταναστών που συνελήφθησαν ως «μέλη του τρομοκρατικού-ηγετικού στελέχους, που δραστηριοποιούνταν στο εξωτερικό, ως “εγκέφαλος” του δικτύου» (βγάλε νόημα!), φαίνεται πως «μπάζει» από πολλές πλευ-

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κάνει ότι δεν βλέπει τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», που είναι η δεύτερη μετα-προγραμματική αξιολό-

γηση χωρίς «ρήτρα διαφυγής»

και η βίαιη επιστροφή στη λογική των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων από το 2024. Ο

ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλά πια για «δεύτερη φορά Αριστερά», καθώς

ετοιμάζεται να ρίξει άγκυρα στη σοσιαλδημοκρατία. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές σε μια κυβέρνηση δημοκρατικής ομαλότητας, αλλαγής και προόδου», που θα στήσει

εξεταστικές επιτροπές για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Το μόνο σύνθημα που εξακολουθεί να έχει απήχηση στην κοινωνική πλειοψηφία στο νέο αφήγημα, είναι το να φύγει ο Μητσοτάκης, όποιο και αν είναι το τίμημα και οι πολιτικές «εκπτώσεις». Το πρόβλημα για την Κουμουνδούρου είναι ότι η αλλοπρόσαλλη συμμαχία με την οποία φιλοδοξεί να τον αντικαταστήσει αδυνατεί να εμπνεύσει και σαφέστατα δεν έχει τη δυναμική του 2012 ή του 2015.

ρές, με ισχυρότερη ίσως τη βιασύνη των αρχών να μιλήσουν για δίκτυο «τρομοκρατών» χωρίς να έχουν βρεθεί όπλα, εκρηκτικά ή κάποιο κρησφύγετο. Εν αναμονή εξελίξεων γύρω από αυτή την περίεργη –το λιγότερο– υπόθεση, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι «έκατσε γάντι» στη Νέα Δημοκρατία, ώστε να ξεκινήσει την προεκλογική περίοδο με την προσφιλή της ατζέντα «νόμος και τάξη». Την ίδια ατζέντα που προσπάθησε –ανεπιτυχώς– να επαναφέρει πριν λίγες εβδομάδες, όταν ενώ όλη η Ελλάδα σειόταν από τις διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη, η ΕΥΠ ανακοίνωνε ότι εντόπισε μια «Ρωσίδα κατάσκοπο» που… είχε διαφύγει στη Ρωσία.

από τα... ελαιοχώραφα ΕΥΠ ΣΕ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ

Τα δημόσια-κοινωνικά

αγαθά είναι στο κέντρο της

συζήτησης για μια ακόμα

φορά στις μέρες μας, με

αφορμή τη σιδηροδρομική

τραγωδία των Τεμπών, καθώς

και τον νόμο που ψηφίστηκε

πρόσφατα στην κατεύθυνση

της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Ο χαρακτήρας αυτών των

αγαθών και οι κοινωνικές και

λαϊκές ανάγκες που καλύπτουν

παραπέμπουν στον τρόπο

και στα κριτήρια λειτουργίας

των επιχειρήσεων που τα

παράγουν, αναδεικνύοντας

το ζήτημα της ιδιοκτησίας

τους. Η πάλη ενάντια στην

εμπορευματοποίηση των

κοινωνικών αγαθών και στις

ιδιωτικοποιήσεις, η προστασία

ή η διεκδίκηση του δημόσιου

χαρακτήρα τους ξαναφέρνουν

το ζήτημα του κράτους στον

καπιταλισμό, του χαρακτήρα

του και των ορίων του.

Το κεφάλαιο ούτε θέλει ούτε

μπορεί να θέσει το σύνολο της

κοινωνίας και των αναγκαίων

θεσμών της κάτω από τον

άμεσο έλεγχό του. Έχει ανάγκη

από ένα κράτος που θα

διασφαλίζει τους γενικούς όρους

πραγμάτωσης της υπεραξίας

και κοινωνικής αναπαραγωγής

του καπιταλιστικού τρόπου

παραγωγής, εκφράζοντας τα

γενικά και μακροπρόθεσμα

συμφέροντα της αστικής

τάξης και όχι του ενός ή του

άλλου ιδιώτη καπιταλιστή.

Ταυτόχρονα, απέναντι στα

ιδιωτικά συμφέροντα των

απομονωμένων ατόμων και

αντιμαχόμενων τάξεων και

ομάδων, θέλει να εμφανίζεται

πως εκπροσωπεί το «γενικό

συμφέρον της κοινωνίας»,

φροντίζοντας βέβαια αυτή να

παραμείνει πάση θυσία αστική

κοινωνία.

Αυτή η αναγκαία εμφάνιση από

το κράτος των γενικών αστι-

κών συμφερόντων ως γενικών

συμφερόντων του συνόλου της

κοινωνίας, το υποχρεώνει να

παίρνει υπόψη του τις εργατικές

διεκδικήσεις, να επιδιώκει την

εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέ-

σκειας, να κάνει συμβιβασμούς

και να επηρεάζεται από την

ταξική πάλη.

Εικονοκλάστες

Οι κρατικές επιχειρήσεις για μια σειρά δημόσιων αγαθών, παρότι εξυπηρετούσαν τα γενικά συμφέροντα του

κεφαλαίου, ήταν αποτέλεσμα της δράσης του κινήματος και της λανθάνουσας επαναστατικής απειλής. Η πολιτική και ιδεολογική υποχώρηση της εργατικής τάξης αντέστρεψε αυτή την πορεία. Η σημερινή

Ατομική ιδιοκτησία,

κράτος και κομμουνιστές

Μπάμπης Συριόπουλος

ύπαρξη κρατικών επιχειρήσεων σε μια σειρά τομείς (ενέργεια, ύδρευση, μεταφορές, τηλεπικοινω-

νίες, ταχυδρομεία, λιμάνια, αεροδρόμια, γενικά υποδομές,

κτίρια και δίκτυα) ήταν όρος

για τη διευκόλυνση της κοινω-

νικής αναπαραγωγής, ιδίως

εκεί που απαιτούνταν μεγάλες

επενδύσεις σε πάγιο κεφάλαιο

και σε τομείς με κερδοφορία

απαγορευτική για το ιδιωτικό

κεφάλαιο. Κυρίως όμως η δι-

όγκωση του δημόσιου τομέα

για την παραγωγή κοινωνικών

αγαθών και υπηρεσιών (πχ.

υγεία και παιδεία) ή η δημιουρ-

γία της κοινωνικής ασφάλισης,

ήταν το αποτέλεσμα των αγώνων της εργατικής τάξης, της επανάστασης του Οκτώβρη, της αντιφασιστικής νίκης και της επακόλουθης λαϊκής αυτοπεποίθησης. Οι κοινωνικές κατακτήσεις, το πολυθρύλητο κράτος πρόνοιας στη μεταπολεμική Ευρώπη, είναι αμφίβολο αν θα υπήρχαν (τουλάχιστον σ’ αυτή την έκταση) χωρίς τη διαρκή επαναστατική απειλή που εκπροσωπούσε ο Οκτώβρης. Αυτή την απειλή φρόντιζαν να υπενθυμίζουν και οι επαναστάσεις στη Λατ. Αμερική και το παγκόσμιο ‘68 στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο κάνοντας τις αστικές τάξεις να πληρώνουν βαρύ τίμημα για τη διατήρηση της εξουσίας και ιδιοκτησίας τους.

Εδώ και δεκαετίες -εξαιτίας των αλλεπάλληλων καπιταλιστικών κρίσεων και της πτώσης του ποσοστού κέρδους, της ύπαρξης πλεοναζόντων κεφαλαίων, της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών και της καπιταλιστι-

κής διεθνοποίησης, της δυνα-

τότητας αυξημένης κερδοφο-

ρίας σε τομείς που πρωτύτερα

δεν ήταν κερδοφόροι- άνοιξε

η όρεξη του κεφαλαίου για την

αντιστροφή αυτής της κατά-

στασης. Ωστόσο αυτό δεν θα

ήταν δυνατό χωρίς την πολιτική

και ιδεολογική υποχώρηση της

εργατικής τάξης, την ατιμωτι-

κή κατάρρευση του «υπαρκτού

σοσιαλισμού», το «τέλος της

ιστορίας», την ενσωμάτωση της

αριστεράς σε διαχειριστικές,

κυβερνητικές προτάσεις εντός

του καπιταλισμού. Η απεμπό-

ληση των στρατηγικών κομμου-

νιστικών σκοπών προς όφελος

των «ρεαλιστικών» λύσεων οδή-

γησε στο ξήλωμα κοινωνικών

κατακτήσεων που θεωρούνταν

δεδομένες. Η απομάκρυνση

της επαναστατικής απειλής, η

ήττα στο πεδίο των ιδεών και

των προγραμμάτων αποτυπώ-

θηκε στην καθημερινή πραγ-

ματικότητα της ζωής των εργα-

ζομένων και

εργατικής τάξης να πληρώσει το τίμημα.

Το αποτέλεσμα ήταν η εμπορευματοποίηση (η λεγόμενη «απελευθέρωση») κοινωνικών αγαθών, η λειτουργία κρατικών επιχειρήσεων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια κόστους-οφέλους, τιμών και κερδών, μισθών και εργασιακών σχέσεων, οι συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα (ΣΔΙΤ), η ιδιωτικοποίηση των πιο κερδοφόρων τομέων τους, η απαξίωση και εγκατάλειψη άλλων κτλ. Και πάλι βέβαια όταν υπάρχει ανάγκη το αστικό κράτος διασώζει ιδιωτικές επιχειρήσεις και τράπεζες κρατικοποιώντας τις ζημιές και ιδιωτικοποιώντας τα κέρδη. Η κυρίαρχη τάση στην αριστερά είναι η ουτοπική ελπίδα επιστροφής στον καπιταλισμό ενός προηγούμενου σταδίου, η αναπόληση του κράτους πρόνοιας χωρίς επαναστατικές ρήξεις και αλλαγές. Η πολιτική των αντινεοφιλελεύθερων

Το αστικό κράτος και η ταξική

Ο αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων

Ανάλυση

Επικαιρότητα

Εκλογές

στη Μαθηματική

Εταιρεία:

Στη μάχη

την Κυριακή

η Κίνηση

για την Αλλαγή

ΑΥΡΙΟ, Κυριακή 2 Απριλίου, θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας (ΕΜΕ),

με τη συμμετοχή και της Κίνησης για την

Αλλαγή στη Μαθηματική Εκπαίδευση (ΚΑΜΕΚΠ). Η Κίνηση εκτιμά ότι «η ΕΜΕ

υπό την εικοσαετή διοίκηση από την ίδια παράταξη δεν ανταποκρίνεται

κατ’ ελάχιστον στις ανάγκες των εργαζόμενων μαθηματικών, αλλά και

της μαθηματικής εκπαίδευσης» και

προσθέτει ότι «το ζητούμενο είναι μια

ΕΜΕ για την Επιστήμη και την κοινωνία». Υποψήφιοι της ΚΑΜΕΚΠ για το ΔΣ είναι οι: Αντώνης Βαρελόπουλος, Κυριακή (Κική) Γιαννάτου, Έλενα (Λένα) Εξάρχου, Φιλαρέτη Ζαφειροπούλου-Καρατζόγλου, Γιάννης Καραμπέρης, Γιώργος Κομπότης, Ιωάννα Μακρή, Γιάννης Μαρίνης, Ιάκωβος (Μάκης) Μαυρέλης, Σπύρος Ορφανάκης, Παναγιώτης Ρεμπάπης, Βαγγέλης Σιαχάμης, Γιάννης Σιούλας, Ελένη Σπυρίδωνος και Βαγγέλης Φακούδης. Για την Εξελεγκτική Επιτροπή: οι Παναγιώτης Γεωργούτσος, Βασίλης Νεστορίδης και Αλκιβιάδης (Άλκης)

Παπαδήμας. Η εκλογική διαδικασία θα γίνει (8 π.μ. – 7 μ.μ.) στα γραφεία της Εταιρείας (Πανεπιστημίου 34 και Ιπποκράτους).

Ο αγώνας

των καλλιτεχνών συνεχίζεται

ΜΑΧΗΤΙΚΗ συγκέντρωση στο υπουργείο Πολιτισμού πραγματοποίησαν την Τετάρτη (29/3) τα καλλιτεχνικά σωματεία με αφορμή τη νέα επίθεση της κυβέρνησης στους εργαζόμενους/ες του κλάδου. Σε πείσμα κυβέρνησης και διοικήσεων, οι καταλήψεις σε Ρεξ και Ολύμπια συνεχίζονται με πλήθος αγωνιστικών και καλλιτεχνικών δράσεων.

Στο νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή, προβλέπεται ο διαχωρισμός της πρόβας από την εργασία της παράστασης, δίνοντας το δικαίωμα στην εργοδοσία να πληρώνει την πρόβα με ατομικές συμβάσεις και όχι συλλογικές και εξαιρεί το τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό. Ταυτόχρονα, καταστρατηγώντας ακόμη και τη στοιχειώδη εργατική νομοθεσία, δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να απολύει εργαζόμενους οποιαδήποτε στιγμή.

Φούρνοι «Βενέτης»:

Εκδικητική

απόλυση

εργαζόμενης

επειδή απήργησε

Ακροβασίες | Βασίλης Παπαγεωργίου Με ένα ... κλικ

Παρέμβαση

στη

30 ΑΠΡΙΛΗ, ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ

Η βραδιά της 30 ης Απρίλη κρύβει κάτι

διαφορετικό φέτος για τους φίλους και

τις φίλες του Πριν . Κρατήστε την ημερομηνία και το βράδυ ελεύθερο κι έρχονται

ανακοινώσεις. Παραμονή Πρωτομαγιάς κι

εν μέσω μιας θερμής προεκλογικής περιόδου, μια καλή συνάντηση θα δώσει σε

όλες και όλους ώθηση. Μετά από χρόνια, λόγω πανδημίας και άλλων δυσκολιών, θα ξαναβρεθούμε σε μια όμορφη μουσική βραδιά.

ΔΥΝΑΜΙΚΗ κινητοποίηση, έξω από τον φούρνο «Βενέτης» στο σταθμό ΗΣΑΠ στο Ηράκλειο Αττικής, με αφορμή την απόλυση της εργαζόμενης Άννας Α., πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 29/3. Η εργοδοσία στον φούρνο προχώρησε στην απόλυσής της την Τετάρτη 22/3, λίγες μέρες αφότου είχε συμμετάσχει στις πανεργατικές απεργίες στις 8 και 16 Μάρτη. Ξεκάθαρος στόχος να δοθεί το «μήνυμα» και προς στους υπόλοιπους εργαζόμενους για το τι θα σημάνει η συμμετοχή τους σε μελλοντικές απεργίες. «Αυτές οι πρακτικές έχουν τις πλάτες της κυβέρνησης και τον νόμο Χατζηδάκη που θέλει να τσακίσει το συνδικαλισμό και το δικαίωμα στην απεργία. Δεν μας τρομοκρατούν, μας εξοργίζουν!», σημειώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου Αττικής.

ΕΚ∆ΗΛΩΣΗ

ΝΑΡ-νΚΑ ΠΑΤΡΑΣ

Το Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση

(νΚΑ) Πάτρας διοργανώνουν την Τρίτη

4/4 στις 6 μ.μ. στο Μέγαρο Λόγου και

Τέχνης (πλατεία Γεωργίου) εκδήλωση με

θέμα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη

τους - Η θέση των κομμουνιστών/στρι-

ών στον αγώνα για δημόσια κοινωνικά

αγαθά-υποδομές με εργατικό έλεγχο».

Ομιλητές: Μπάμπης Συριόπουλος (μέλος

ΠΕ του ΝΑΡ) και Ανδρέας Κοσίνας (μέλος ΚΣ της νΚΑ). ΣΕΛΙ∆Ο∆ΕΙΚΤΗΣ

Ο Σελιδοδείκτης διοργανώνει την Τετάρτη 5/4 στις 6.30 μ.μ. στα γραφεία της ΔΟΕ (Ξενοφώντος 15Α, Σύνταγμα), εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου της Όλγας Τσιλιμπάρη Κρυμμένη (εκδόσεις Άπαρσις). Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι Γιώτα

Ιωαννίδου (εκπαιδευτικός, μέλος της συντακτικής επιτροπής του Σελιδοδείκτη ), Γιώργος Καββαδίας (εκπαιδευτικός, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης) και η συγγραφέας.

για το ΝΑΤ Επιτυχημένη διαμαρτυρία ενάντια στη φιέστα που επιχείρησε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά η κυβέρνηση, με αφορμή την «αλλαγή πλεύσης του ΝΑΤ», για το οποίο μεθοδεύει και την τυπική κατάργησή του, πραγματοποίησαν την Τετάρτη (29/3) μέλη της ΠΕΝΕΝ και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Συνταξιούχων ΝΑΤ. Με κοινό πανό, μοίρασαν εκατοντάδες ανακοινώσεις φωνάζοντας παράλληλα συνθήματα καταγγελίας της πολιτικής κυβέρνησης και εφοπλιστών.

ΚΟΥΠΟΝΙ

θέατρο

Με την επίδειξη του παρόντος κουπονιού, το Πριν παρέχει

τη δυνατότητα σε 2 αναγνώστες

του να παρακολουθήσουν την παράσταση

Φελίτσε και ΛίλυΈνας άνθρωπος ανάμεσα

στους ανθρώπους

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Την Τετάρτη 5 Απριλίου θα πραγματοποι-

ηθεί η παρουσίαση

της Ελένης Καρασαββίδου με ένα κανονικό εισιτήριο των 14 ευρώ! Πολυχώρος Vault Theatre Plus (Μελενίκου 26, Γκάζι) Τηλέφωνο επικοινωνίας

Οι αγώνες περνούν σε ανώτερο στάδιο

Κώστας Μπουγιούκος

Οι ημέρες εξέγερσης που

ζει η Γαλλία τον τελευ-

ταίο μήνα όχι μόνο δεν

κοπάζουν αλλά περνούν

σε ανώτερο στάδιο. Τα

γεγονότα δεν ήρθαν ως κεραυνός εν

αιθρία και σίγουρα δεν οφείλονται

μόνο στην αντιδραστική απορρύθμιση

του ασφαλιστικού που επιχειρούν η

κυβέρνηση Μακρόν/Μπρον και η γαλ-

λική αστική τάξη. Φτάσαμε εδώ μετά

από μια μεγάλη σειρά αντιπαραθέσε-

ων, με σημείο εκκίνησης της επίθεσης

του κεφαλαίου τον νόμο Ελ-Κόμρι για

την εργασία (που συντάχθηκε από

τον Μακρόν όσο ήταν υπουργός στην

κυβέρνηση του σοσιαλιστή Ολάντ, λίγο πριν παραιτηθεί για να «ράψει»

το προεδρικό του κοστούμι). Συνεχί-

στηκαν με τους νόμους για την ιδιωτικοποίηση των τρένων, την έρευνα

και την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, τον νόμο για την καθολική ασφάλεια, την τρέχουσα ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση και τον επερχόμενο νόμο της «πλήρους απασχόλησης» (κάτι σαν τον νόμο Χατζηδάκη στην Ελλάδα).

Για να φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους, συγκρούσεις αυτής της έκτασης και έντασης με την αστυνομία, την κυβέρνηση απομονωμένη να χρησιμοποιεί τον πιο ολοκληρωτικό θεσμό της προεδροκεντρικής δημοκρατίας (το άρθρο 49.3, ανάλογο των ελληνικών ΠΝΠ), προηγήθηκαν πολλές μαζικές, καθώς και αρκετές μικρότερης κλίμακας κινητοποιήσεις.

Οι δυναμικές αυτές δείχνουν ότι δεν ευσταθούν και είναι αδιέξοδες οι συγκρίσεις

που γίνονται –άλλοτε χωρίς κακή πρόθεση και άλλοτε εκ

του πονηρού– με

την κατάληξη «να, οι Γάλλοι είναι στον δρόμο, ενώ εμείς...». Τα

επιτελείο του να «παγώσουν» την ψήφιση στην πρώτη θητεία τους, επικαλούμενοι την πανδημία.

Το μεγαλύτερο συνδικάτο, η CFDT (κεντροδεξιά, γκωλική δεξιά), που είχε ξεκινήσει με γραμμή συμβιβασμού, αναγκάστηκε να την αλλάξει και να ζητά πλήρη απόρριψη του νόμου.

Η CGT, το μεγαλύτερο συνδικάτο της

Αριστεράς και δεύτερο σε αριθμό μελών, ξεπέρασε ακόμα και την παραδοσιακή

Οι ημέρες εξέγερσης στη Γαλλία έχουν «προϊστορία», ενώ αναδεικνύουν το νήμα σύνδεσης του αυθόρμητου με το συνειδητό

κινήματα δεν κινούνται

ούτε ως ελατήρια ούτε γραμμικά, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους

και τώρα είναι ξεκάθαρα στα πάνω —

όχι μόνο στη Γαλλία. Το τελευταίο είναι

παραπάνω από εμφανές, αν παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά των συνδικάτων από τον Ιανουάριο, οπότε ξεκίνησε η δεύτερη φάση της αντιπαράθεσης

για το ασφαλιστικό. Είχε προηγηθεί ο πρώτος γύρος, με νικητή το κίνημα, το οποίο ανάγκασε τον Μακρόν και το

γραμμή του μαχητικού

ρεφορμισμού, οργανώνοντας αποκλεισμούς εργοστασίων

ενέργειας και διυλιστηρίων και συγκρούστηκε με την

αστυνομία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο

συνέδριό της, που γίνεται αυτή την εβδομάδα, ενώ προωθήθηκε ως νέα γραμματέας η εκλεκτή του προηγούμενου «κεντριστή» Μαρτίνεζ, υπήρξε αντίδραση από τη βάση, η οποία απέρριψε τον απολογισμό δράσης, ζητώντας αλλαγή γραμμής στην αντιπαράθεση με αστυνομία και εργοδοσία. Όλα αυτά, γιατί η πίεση από τον κόσμο στους δρόμους επέβαλε τη δική του ατζέντα, του αδιαπραγμάτευτου αγώνα και της σύγκρουσης μέχρι να αποσυρθεί το

σύνολο της αντιμεταρρύθμισης — και τίποτα λιγότερο.

Όσα συμβαίνουν στη Γαλλία είναι εικόνα ακριβώς αυτής της κατάστασης, όπου το νήμα της εξέγερσης και η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, έπειτα από χρόνια επιθέσεων από την πλευρά της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, αναζητούν την ολοκλήρωσή τους μέσα από τις πολιτικές/συνδικαλιστικές δομές. Όχι μόνο για να εκφραστούν αλλά και για να γίνουν και πολιτικά επικίνδυνα και νικηφόρα. Η ανάπτυξη της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ του αυθόρμητου, ανυποχώρητου ριζοσπαστισμού και της συνειδητής οργανωμένης πάλης μπορεί να πάει μπροστά τόσο τον κόσμο του αγώνα όσο και τις πρωτοπορίες και αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Καθώς όλα αυτά ισχύουν όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για άλλες χώρες (Γερμανία, Ισραήλ, ΗΠΑ, Βρετανία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και, φυσικά, Ελλάδα), φαίνεται ότι η ιστορική ανάγκη του κόσμου της εργασίας να αγωνιστεί για να κερδίσει όλα όσα του έχει κλέψει το κεφάλαιο είναι πλέον στο προσκήνιο. Οι δυνατότητες της εργατικής τάξης στην εποχή μας είναι ανεξάντλητες. Το νήμα της σύνδεσης του αυθόρμητου με το συνειδητό ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Μεγαλώνει, δυναμώνει και θα νικήσει.

Αστικά ΜΜΕ και αναλυτές, εκτός

και εκτός Γαλλίας, διαπιστώνουν

ότι όσα συμβαίνουν στη χώρα εδώ

και τρεις μήνες έχουν πολύ βαθύτερες αιτίες από την αντιδραστική

μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού

και την αύξηση των ορίων ηλικίας — όσο κι αν αυτή η πλευρά είναι από

μόνη της ιδιαιτέρως σημαντική.

Τονίζουν, επίσης, ότι πρέπει να αντι-

μετωπιστούν ως συνέχεια άλλων

μεγάλων κινημάτων που έχουν εκδηλωθεί τα τελευταία χρόνια. Ακόμα

κι αν δεν τολμούν να παραδεχτούν

πως, πιθανότατα, αποτελούν σκη-

νές από ταινία προσεχώς, η οποία

θα προβληθεί στους δρόμους και

τις πλατείες της Γαλλίας και πολλών

ακόμη χωρών.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ανάμεσα στις δύο πιο πρόσφ ατες πα-

νεθνικές κινητοποιήσεις, της 23 ης

και της 28 ης Μαρτίου, μεσολάβησε

μία ακόμη σημαντική αναμέτρη-

ση, που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Επίκεντρο, αυτή τη φορά, δεν ήταν το συνταξιοδοτικό

και «θέατρο» των συγκρούσεων

δεν ήταν το Παρίσι ή κάποια άλλη

πόλη. Το διακύβευμα είχε να κάνει

με την προσπάθεια ιδιωτικοποίη-

σης του νερού και της άρδευσης

σε μια αγροτική περιοχή, στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας, που

θέτει σε άμεσο κίνδυνο την επιβί-

ωση χιλιάδων μικρομεσαίων γαι-

οκτημόνων και εργατών γης, ενώ

ανοίγει τον δρόμο στην εφαρμογή

αυτού του μοντέλου σε όλη τη Γαλ-

λία, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της λειψυδρίας.

Η συγκέντρωση, μάλιστα, εξελίχθη-

κε γρήγορα σε πραγματική μάχη

ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες αποφασισμένους διαδηλωτές και τις

δυνάμεις καταστολής, που έδρασαν

ως καταδρομείς, χτυπώντας στο

ψαχνό – θυμίζοντας σκηνές που

έχουν εκτυλιχθεί και στην Ελλά-

δα, στις Σκουριές, την Κερατέα, τη

Λευκίμμη και αλλού. Συνέπεια της

εγκληματικής δράσης της αστυνο-

μίας και της στρατοχωροφυλακής

ήταν να υπάρξουν αρκετοί

Χρίστος Κρανάκης

Εργάτες και νεολαία διατηρούν τη φλόγα της εξέγερσης

Συγκλονιστικές σε παλμό, έκταση και εμβέλεια συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη και τον κόσμο παρακολουθεί με ενδιαφέρον και θαυμασμό μια κοινωνία που εξεγείρεται όχι απλά για έναν νόμο, αλλά απέναντι σε μια ολόκληρη πολιτική! Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνει και το γεγονός πως μεγαλειώδεις απεργίες και συγκεντρώσεις «ταρακουνούν» τις γαλλικές πόλεις, ακόμα και δύο εβδομάδες μετά την (αντιδημοκρατική) ψήφιση του νόμου για το του συνταξιοδοτικό.

Περιθώριο διαπραγματεύσεων και συμβιβασμού, πλέον, δεν υπάρχει. Οι δύο πόλοι μοιάζουν να μην έχουν άλλη επιλογή από την ολομέτωπη σύγκρουση. Η μεν αστική πλευρά έχει πιθανότατα αποφασίσει ήδη να «ξεγράψει»

έναν πιστό πολιτικό σύμμαχο και ικα-

Όσο οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται και παραμένουν μαζικές και μαχητικές, η κρατική καταστολή κλιμακώνεται.

Οι σοβαροί τραυματισμοί διαδηλωτών πληθαίνουν και δεν είναι λίγοι εκείνοι που

θεωρούν πως μόνο από τύχη δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής νεκρός…

νό της εκπρόσωπο, τον Μακρόν, τον οποίο χρησιμοποιεί ως «όχημα» για

να περάσει όχι μόνο το πολυπόθητο συνταξιοδοτικό σήμερα, αλλά τουλάχιστον άλλα δύο σκληρά αντεργατικά

νομοσχέδια μέχρι το τέλος του χρόνου. Η πλευρά του εργατικού κινήματος τροφοδοτείται από την αυξημένη λαϊκή απαιτητικότητα, που δεν αρκείται σε ημίμετρα, αλλά απαιτεί την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου, την ταυτόχρονη μείωση του ορίου συνταξιοδό-

τησης στα 60 και την πτώση της κυβέρνησης Μακρόν. Ακόμα και όσα εργατικά συνδικάτα ταυτίζονταν παραδοσιακά με δεξιές/εργοδοτικές θέσεις και

όσα από αυτά αρχικά αρκέστηκαν στο να ζητήσουν δημόσια διαβούλευση για

τον νόμο, προς το παρόν παρασύρονται από την κοινωνική ορμή και στηρίζουν τις απεργίες.

Η κοινωνική έκρηξη, όπως εκδη-

λώνεται στη Γαλλία, δεν είναι ταυτόσημη με τα κινηματικά ξεσπάσματα στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, ούτε εντάσσεται σε μια παροδική και σπασμωδική ταξική αντιπαράθεση, όπως πολλές από όσες είχαμε συνηθίσει. Αντίθετα, φαίνεται πως πληροί ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις που την καθιστούν μια πρωτόλειας μορφής εργατική εξέγερση. Αρχικά, αναγνωρίζει και αντιλαμβάνεται ως κοινωνική πρωτοπορία την εργατική τάξη και συντάσσεται πίσω από αυτή. Δεύτερον, διατηρεί ξεκάθαρη και αιχμηρή αιτηματολογία στη λογική του «κοινωνικά αναγκαίου, αλλά καπιταλιστικά ανέφικτου», πάνω στην οποία συσπειρώνονται και ενοποιούνται διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Τέλος, υιοθετεί συγκρουσιακές μορφές αντίστασης ποικίλλων τρόπων και χαρακτήρων, πολλές από

Σύγκρουση

περισκ πιο

Δεν ανέχονται ούτε τον Κόρμπιν

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν, πρώην επικεφαλής των Εργατικών, δεν δήλωσε ποτέ κομμουνιστής ή επαναστάτης, κινείται πάντα εντός των ορίων του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, αποτελεί αναμφίβολα μια εμβληματική

φυσιογνωμία της αποκαλούμενης

«αριστερής πτέρυγας» του κόμμα-

τος — και γι’ αυτό, έχει δεχθεί τό-

νους λάσπης. Σήμερα, δε, θεωρείται

απολύτως ανεπιθύμητος από τη

νυν ηγεσία, η οποία ετοιμάζεται να

αναλάβει την εξουσία μετά τις επόμενες εκλογές, τουλάχιστον με βάση

τις δημοσκοπήσεις. Είναι ο λόγος, άλλωστε, για τον οποίο αποφασί-

στηκε ήδη ο αποκλεισμός του από τα ψηφοδέλτια. Η παρουσία του

σε αυτά θεωρήθηκε ότι θα έστελνε

το λάθος μήνυμα προς το –ακραία

αντιδραστικό– σύστημα της αστι-

κής εξουσίας του Ηνωμένου Βασιλείου, τα συμφέροντα του οποίου

αποτελούν απόλυτη προτεραιότητα

και είναι αδιαπραγμάτευτα και για τους Εργατικούς, όπως βεβαίως και

για τους κυβερνώντες Τόρις.

Τη δεύτερη Σύνοδο για τη Δημοκρατία πραγματοποίησε ο Μπάιντεν, με στόχο να ενισχύσει το ιδεολογικό περίβλημα του ανταγωνισμού με τον άξονα Κίνας-Ρωσίας: «Με τους δημοκράτες ή τον αυταρχισμό;». Πρόκειται για τη σύγχρονη εκδοχή του διλήμματος που πρόβαλε ο Μπους, όταν εισέβαλε σε Ιράκ και Αφγανιστάν, μετά την 11η Σεπτεμβρίου: «Ή είστε μαζί μας ή εναντίον μας».

στον Τραμπ; Κομμάτια και

Κορυφώνεται το πολιτικό δράμα με

πρωταγωνιστή τον Τραμπ, καθώς

έγινε ο πρώτος τέως πρόεδρος των

ΗΠΑ σε βάρος του οποίου ασκήθηκε

δίωξη για εξαγορά της σιωπής μιας

σταρ της βιομηχανίας του πορνό. Η

«ανάγνωση» μπορεί να έχει τρεις

πλευρές. Πρώτον, ως προσπάθεια

τμήματος του κατεστημένου να τον

στριμώξει και να τον αναγκάσει να

μην είναι υποψήφιος το 2024, κα-

θώς θεωρεί ότι δυσφημεί τη χώρα.

Δεύτερον, ως την ευκαιρία που αναζητούσε ο ίδιος ώστε να εμφανιστεί πολιτικά διωκόμενος, να φανατίσει

την – έτσι κι αλλιώς πολυπληθή –

βάση του και να αναγκάσει τους Ρεπουμπλικάνους να τον στηρίξουν. Και τρίτον, ως απόδειξη της επιλεκτικότητας που υπάρχει όσον αφορά στα εγκλήματα που διώκονται.

Οι φτωχοί Αμερικανοί και η ανθρωπότητα έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος από τις αποφάσεις των εκάστοτε προέδρων του Λευκού Οίκου.

Καλά τα παραμύθια του κεφαλαίου

και των κυβερνήσεών του για το

περιβάλλον και την «πράσινη οικο-

νομία», όμως όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο κέρδος και τον ανταγωνισμό. Είναι, άλλωστε, ο λόγος

που η ΕΕ συγκρούεται με τις ΗΠΑ, ενώ οδήγησε στο να γίνουν πάλι…

μπίλιες οι «27». Αφορμή, αυτή τη

φορά, ήταν η διακοπή από το 2035

των πωλήσεων οχημάτων με μηχα-

νές εσωτερικής καύσης που χρη-

σιμοποιούν ορυκτά καύσιμα, την οποία οι αυτοκινητοβιομηχανίες της Γερμανίας και δευτερευόντως της Ιταλίας αντιμετωπίζουν ως ζωτική απειλή. Του απέναντι στρατοπέδου ηγήθηκε η Γαλλία, η οποία βρήκε ευκαιρία να πάρει ρεβάνς για τις ήττες που έχουν υποστεί οι δικοί της όμιλοι στον κλάδο — και ταυτόχρονα να απαιτήσει ανταλλάγματα για τη δική της εμμονή στην πυρηνική ενέργεια, την οποία επιμένει να πουλά ως «πράσινη»!

είμαι έτοιμος να διχάσω το έθνος». Αυτή ήταν η δήλωση που έκανε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, στις 30 Μαρτίου, μετά τις πολύ μεγάλες διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα εναντίον των πρόσφατων πολιτικών επιλογών του. Έτσι, εκδήλωσε την προσωρινή υποχώρησή του από τη δικαστική αναθεώρηση που είχε εξαγγείλει και για την οποία κατηγορήθηκε ως πραξικοπηματίας, αναγκάζοντας ακόμα και υπουρ-

γούς και πρέσβεις να κατέλθουν σε

απεργία. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο

κύμα διαδηλώσεων που έχει γνωρίσει το

Ισραήλ στη σύγχρονη ιστορία του, το οποίο πέτυχε εν μέρει τον σκοπό του, ένα στοιχείο που

αναμφίβολα πρέπει να κρατήσουμε.

Φυσικά, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης το μέγεθος των αυταπατών που καλλιεργεί η κουβέντα περί

ανεξάρτητης δικαιοσύνης στον σημερινό καπιταλισμό.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι κινήσεις Νετανιάχου αξί-

ζουν την προσοχή μας. Ανάμεσα στα

άλλα διότι, προκειμένου να εξευμενίσει το ακροδεξιό κόμμα Ιουδαϊκή

Ισχύς που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, υποσχέθηκε τον σχηματισμό μίας εθνικής φρουράς, η οποία θα τεθεί υπό την πολιτική

ηγεσία του φανατικού σιωνιστή και εθνικιστή ηγέτη του παραπάνω κόμματος, Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ. Του ανθρώπου, δηλαδή, που δίνει τον τόνο σε αυτή τη διαδικασία «δικαστικής μεταρρύθμισης», τραβώντας την

ατζέντα στα άκρα, τόσο ώστε να ανησυχεί ακόμα και μεγάλο τμήμα της

εβραϊκής μεσαίας τάξης.

Πρακτικά, η «δικαστική μεταρρύθμιση» δίνει απόλυτη εξουσία επί του δικαστικού σώματος στην κυβέρνηση, προωθώντας παράλληλα μία

σειρά σκληρά μέτρα που στρέφονται

ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα. Πρόκειται για μια πορεία αλλα-

γών που για πολλούς αναλυτές έχει

βάθος και αντανακλά την υπαρξιακή

κρίση του Ισραήλ εντός των νέων διεθνών συνθηκών. Στοχεύει, δε, στην ακόμα μεγαλύτερη σκλήρυνση του ισραηλινού κράτους, ώστε να συνεχίσει πάση θυσία να έχει το πάνω χέρι έναντι των δυνάμεων που πρεσβεύουν μια πιο διαλλακτική πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Η βάση της παρούσας κρίσης στο Ισραήλ είναι κοινωνική και εθνική. Καθόλου τυχαία, οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν τον Ιανουάριο ενάντια στο δικαστικό πραξικόπημα κατέληξαν να προβάλλουν ως κεντρικό σύνθημα την ψήφιση ενός νέου δημοκρατικού συντάγματος που να εξασφαλίζει την ισοτιμία όλων των πολιτών και, ταυτόχρονα, την έναρξη διαπραγματεύσεων με την παλαιστινιακή ηγεσία. Ενώ σημαντική μερίδα του ισραηλινού κεφαλαίου έδειξε ότι επιθυμεί ηρεμία κι αξιοπιστία για να μην βυθιστεί σε κρίση η ισραηλινή οικονομία. Το αν και με ποιον τρόπο θα επιτευχθεί αυτό, μένει να αποδειχθεί.