ΤΑ ΟΡΙΑ ΞΕΠΕΡΝΙΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΜΕΣ, ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΛΛΙΩΣ! Μετράµε πλέον κάποιους µήνες που το φοιτητικό κίνηµα κινητοποιείται σταθερά σε όλη την Ελλάδα και παίρνει ξεκάθαρη θέση ενάντια στα σχέδια και τους νόµους της κυβέρνησης για την Παιδεία αλλά και για τη ζωή της νεολαίας συνολικά. Στο ΑΠΘ οι φοιτητικοί σύλλογοι κάνουν κάθε εβδοµάδα γενικές συνελεύσεις και παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, το κάµπους είναι γεµάτο µε δράσεις από φοιτητές που ξαναπαίρνουν τις σχολές τους πίσω! Σε άλλες σχολές πανελλαδικά, οι φοιτητές κάνουν ανοιχτά µαθήµατα στα προαύλια των ιδρυµάτων και απαιτούν τα πανεπιστήµιά µας να ξανανοίξουνε, ενώ σε πολλά ιδρύµατα γίνονται κινητοποιήσεις από το σύνολο των µαζικών φορέων της πανεπιστηµιακής κοινότητας. Η κυβέρνηση από την άλλη είχε κάνει εξαρχής ξεκάθαρες τις προθέσεις της. Μέσα στην πανδηµία και µε όλη την πανεπιστηµιακή κοινότητα να αντιδράει πέρασε ένα νόµο τοµή, που βάζει την αστυνοµία µέσα στις σχολές, ενώ παράλληλα πετάει χιλιάδες νέους έξω από την τριτοβάθµια εκπαίδευση. Την ίδια στιγµή που τα πανεπιστήµια εγκλωβίζονται στο σφιχτό κλοιό της υποχρηµατοδότησης, 30 εκ. θα δοθούν για την πανεπιστηµιακή αστυνοµία, ενώ πακτωλός χρηµάτων δίνεται σε πολεµικούς εξοπλισµούς και στο χρέος. ∆ια στόµατος Χρυσοχοΐδη, είχαν διαµηνύσει ότι στα µέσα Απρίλη θα µπουν οι πρώτες αστυνοµικές δυνάµεις στα ιδρύµατα. Αυτό δε θα συµβεί! Το απέτρεψε η µαζική δράση της νεολαίας, η αγωνιστική δράση των φοιτητικών συλλόγων που σε όλη την Ελλάδα και ειδικά µετά την εκκένωση της πρυτανείας του ΑΠΘ έδειξαν ότι το σχέδιο της κυβέρνησης δε θα περάσει και ο νόµος θα ανατραπεί! Την ίδια στιγµή όµως, το φοιτητικό κίνηµα και όλες οι αγωνιστικές δυνάµεις που δρουν στο εσωτερικό του, έρχονται αντιµέτωποι µε συγκεκριµένα όρια. Όρια που θέτει ο αρνητικός συσχετισµός που έχει διαµορφωθεί στην περίοδο που διανύουµε, οι κλειστές σχολές και η αδυναµία µαζικών διαδικασιών και συλλογικής συζήτησης σε ταθερή βάση, η υποχώρηση των συλλογικών διαδικασιών τα προηγούµενα χρόνια που είχε ως αποτέλεσµα την υποχώρηση και των ίδιων των φοιτητικών συλλόγων, που είναι το µεγαλύτερο όπλο στα χέρια των φοιτητών.
Σε αυτή λοιπόν την αντιφατική εικόνα έχουµε να απαντήσουµε. Στη νέα πολιτική και κινηµατική καµπή που διαµορφώνεται, θα κριθεί, αν το φοιτητικό κίνηµα θα υπερβεί τα όρια του και θα κάνει τοµές στη συγκρότησή του, ώστε να είναι νικηφόρο. Ή αν θα εγκλωβιστεί σε µερικές επιλογές και διαµαρτυρίες, που δεν του δίνουν τα καύσιµα για να αντιπαρατεθεί σε µια συνθήκη που κυβερνήσεις-ΕΕ-ΟΟΣΑ, από την άδικη και ταξική διαχείριση της πανδηµίας, µέχρι τα αντιεκπαιδευτικά µέτρα βάζουν στο στόχαστρο τα µορφωτικά και εργασιακά µας δικαιώµατα, τις ελευθερίες µας. Τα καθήκοντα λοιπόν είναι συγκεκριµένα. Οι αγώνες των φοιτητών πρέπει να υπερβούν τη µονοστοχία γύρω από την πανεπιστηµιακή αστυνοµία. Χωρίς καµία υποτίµηση αυτής της µάχης, οφείλουµε να αντιληφθούµε σε βάθος το που στοχεύουν οι προωθούµενες αλλαγές. Θέλουν να διαµορφώσουν ένα πανεπιστήµιο για λίγους, µε κατακερµατισµένα γνωστικά αντικείµενα, όπου τα δίδακτρα είναι κανονικότητα, µε αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας, µε βάθεµα της επιχειρηµατικοποίησης και ιδιωτικοποίηση πλευρών του. Ένα πανεπιστήµιο εν τέλει, εχθρικό για τη µεγάλη πλειοψηφία των νέων που πλήττονται από την κρίση και αδυνατούν να «αγοράσουν» τα πτυχία τους. Για να συγκρουστεί το κίνηµα νικηφόρα µε την κυβερνητική πολιτική και την κυβέρνηση, πρέπει να συγκρούεται µε τις επιταγές της ΕΕ και τη συνθήκη της Μπολόνια και τον ΟΟΣΑ. Η πολιτική που εφαρµόζεται δεν είναι ένα παράδοξο και µια εκδίκηση µιας κακιάς δεξιάς κυβέρνησης, αλλά πάγιες θέσεις και κατευθύνσεις της πολιτικής του