ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΡ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΧΗΣ
Ένας ιδιότυπος µεσαίωνας στην εποχή της πληροφορικής
! Οι µέρες µας σφραγίζονται από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση και ύφεση που αποκτά πλέον τροµακτική έκταση και βαρύτητα. Αυτό εξηγεί το πραξικόπηµα ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ που µας γυρίζει πίσω στο 19ο αιώνα. Η κρίση αυτή επιδρά και στο χώρο της εκπαίδευσης, στη χώρα µας αλλά και παγκόσµια, αφήνοντας τα σηµάδια της. Πρώτα στην επιθετικότερη προώθηση των αντιδραστικών µεταρρυθµίσεων, όπως ο νόµος Διαµαντοπούλου, αλλά και οι νόµοι στην Ελλάδα (από τη ΝΔ), σε Γαλλία, Ιταλία για το σύνολο της εκπαίδευσης: νοµοσχέδια για έρευνα – µεταπτυχιακά, αξιολόγηση, νέα Αναλυτικά Προγράµµατα και βιβλία, αναγνώριση των Κολλεγίων, ιδιωτικοποίηση κλπ. Πρόκειται για τη λογική πρόσδεσης στην καπιταλιστική κερδοφορία και το επιχειρηµατικό κριτήριο, ακόµη περισσότερο. Ακολουθεί η µείωση ακόµη περισσότερο της δηµόσιας χρηµατοδότησης, η µείωση προσωπικού (αποκλεισµός από την πρόσληψη αναπληρωτώνωροµισθίων, η αύξηση επισφαλών θέσεων εργασίας, η µείωση µισθών, η προσπάθεια οι υποδοµές να βαραίνουν γονείς και εκπαιδευτικούς. Τέλος µε την προσπάθεια αυταρχικής θωράκισης του συστήµατος από πρακτικές αµφισβήτησης, µε την µεθοδευµένη προσπάθεια κατάργησης του ασύλου, τις συλλήψεις και τις δίκες µετά από κάθε κινηµατική ανάταση.
Από τη µια, οι νέες εκρηκτικές δυνατότητες της επιστήµης, οι ασύγκριτες απελευθερωτικές δυνατότητες της εργασίας, της τεχνολογίας και των σύγχρονων παραγωγικών δυνάµεων που δηµιουργεί η ίδια η ταξική πάλη. Το ευρύτερο δυνητικό πλεονέκτηµα της σύγχρονης εργασίας, που είναι περισσότερο παρά ποτέ κοινωνικοποιηµένη, διεθνοποιηµένη, παραγωγική και επιστηµονικά συγκροτηµένη. Από την άλλη, η ίδια η αστική τάξη, αντιδραστική, φοβική στις δηµιουργούµενες υλικές και πνευµατικές δυνάµεις, τις περιορίζει και τις καταπνίγει στα αδιέξοδα όρια της αγοράς. Η αστική τάξη και το κεφάλαιο στην εποχή µας από τη µια : αξιοποιεί όσο ποτέ άλλοτε τα εκρηκτικά επιτεύγµατα της επιστήµης, για να επαναστατικοποιήσει τα µέσα παραγωγής και να αποσπάσει µεγαλύτερο κέρδος και υπεραξία µετατρέπει σε αντικείµενο εκµετάλλευσης όχι µόνο τις χειρωνακτικές και τις στοιχειώδεις διανοητικές ικανότητες της εργατικής δύναµης, αλλά και αναβαθµισµένα διανοητικά στοιχεία της (δηµιουργικότητα, φαντασία, καινοτόµο πνεύµα). µετασχηµατίζει την εργασία από απλή σε σύνθετη, από µερική σε ολική, µόνο και µόνο όµως για να γίνει δυνατός ένας ακόµα µεγαλύτερος κατατεµαχισµός της, στα πλαίσια ενός νέου ηλεκτρονικού διανοητικού τεϊλορισµού. και από την άλλη: ➡ επιδρά στην ίδια την κατεύθυνση και τους όρους ανάπτυξης της επιστήµης, διαστρέφοντάς την σε µια εχθρική δύναµη απέναντι στην εργασία και τον άνθρωπο ➡ αξιοποιεί την επιστήµη και τη γνώση έτσι ώστε να συσκοτίζει τον εκµεταλλευτικό πυρήνα των κοινωνικών, παραγωγικών σχέσεων και να τις εµφανίζει τις αστικές αξίες ως τις µοναδικές αλήθειες, ιστορικά αναλλοίωτες ➡ αναπαράγει σε µεγαλύτερο βαθµό την αποξένωση του ανθρώπου από τα προϊόντα της εργασίας του, τη διαδικασία παραγωγής, την κοινωνία αλλά και τον εαυτό του. Πάντα µε καθοριστικό κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας του, πράγµα που οδηγεί
όλα τα παραπάνω να γίνονται στο πλαίσιο της ακόµη µεγαλύτερης εξαθλίωσης, ιδίως σε περιόδους κρίσης. Σ ’ α υ τ έ ς λ ο ι π ό ν τ ι ς σ υ ν θ ή κ ε ς τ ο εκπαιδευτικό σύστηµα αναλαµβάνει να εκπαιδεύσει ανθρώπους όχι γενικά ικανούς προς εργασία, αλλά ανθρώπους για τη µισθωτή, εκµεταλλευτική εργασιακή σχέση. Η πολιτική αυτή οδηγεί σε µια νέας ποιότητας εκπαίδευση, δηµόσια και ιδιωτική, «στην επιχειρηµατική εκπαίδευση» ή «στην εκπαίδευση της αγοράς» της νέας εποχής. Μια εκπαίδευση που όλο και περισσότερο, υποτάσσεται άµεσα στην ανάγκη διαµόρφωσης της νέας εργασιακής ικανότητας, του απασχολίσιµου, καταρτίσιµου, ασφαλίσιµου, προσαρµόσιµου. Δηλαδή ενός ευέλικτου εργατικού δυναµικού, προσαρµοστικού στις ραγδαία µεταβαλλόµενες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, τόσο από την άποψη των γνώσεων και των δεξιοτήτων του, όσο και από την σκοπιά των κοινωνικών συµπεριφορών, της ιδεολογίας και των ιδεολογικών πρακτικών, των αξιών και του πολιτισµού του, της εκχώρησης της ανθρώπινης δηµιουργικότητας και σκέψης, του ανθρώπινου είναι και της ανθρώπινης συνείδησης. Η ακολουθούµενη πολιτική δεν είναι µια νεοφιλελεύθερη προσωρινή ιδιοµορφία αλλά απότοκος της σηµερινής κρίσης του καπιταλισµού. Στη βάση αυτού του δεδοµένου επιχειρούν µια σειρά από αναδιαρθρώσεις στην οργάνωση της εργασίας, της παραγωγικής διαδικασίας, στο κράτος και στους τοµείς που συνδέονται µε τα έξοδα αναπαραγωγής της εργατικής τάξης (υγεία , παιδεία, ασφάλιση). Κοινό στοιχείο όλων αυτών των αναδιαρθρώσεων και των πολιτικών τους είναι η ακόµη πιο συστηµατική κινητοποίηση όλων των πόρων και των µηχανισµών του συστήµατος µε πυρήνα την αύξηση της εκµετάλλευσης της εργασίας για την αναστύλωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Μετατοπίζουν όλο και περισσότερο τα έξοδα αναπαραγωγής του εµπορεύµατος εργατική δύναµη στις προϋπάρχουσες µισθολογικές απολαβές της ίδιας της εργατικής τάξης τις οποίες µάλιστα µειώνουν. Από αυτή τη σκοπιά οι συντηρητικές αναδιαρθρώσεις που επιχειρούνται στην εκπαίδευση στην κοινωνική ασφάλιση, και στη σύνταξη αποτελούν στρατηγικής σηµασίας επιδίωξη του κεφαλαίου. Τυχόν δε υλοποίηση τους θα αποτελέσει στρατηγικής σηµασίας ήττα όχι µόνο του εκπαιδευτικού αλλά του εργατικού κινήµατος στη νέα εποχή.
1