Ο Νοέμβρης και οι άλλοι μήνες του χρόνου Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 αποτέλεσε την εκρηκτική έναρξη μιας επανεξόρμησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και μιας νέας άνοιξης των επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών. Αυτή η έκρηξη ριζοσπαστισμού άλλαξε τους κοινωνικούς συσχετισμούς υπέρ της εργατικής τάξης, κλόνισε την αστική κυριαρχία. Η αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να ξεχάσει τους αγώνες και τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης και προσπαθεί να συντρίψει το πνεύμα του Πολυτεχνείου με κάθε τρόπο.
Σήμερα, 48 χρόνια μετά το Νοέμβρη του ’73 και 32 χρόνια μετά το υποτιθέμενο τέλος της ιστορίας, ο κόσμος του κυρίαρχου παγκόσμια καπιταλισμού, παρά την πρόοδο της επιστήμης με τις δυνατότητες που συνεπάγεται, χαρακτηρίζεται από μια «ανάπτυξη» που καταστρέφει τον άνθρωπο και τη φύση και διευρύνει τις ανισότητες και τη φτώχεια. Αντί για τον ειρηνικό κόσμο που υπόσχονταν οι νικήτριες αστικές τάξεις, βλέπουμε παλιούς και νέους ανταγωνισμούς με κίνητρο το κέρδος, την αναβίωση των εθνικισμώνμικρών και μεγάλων-, πολέμους και προσφυγιά. Αντί για την παγκόσμια επικράτηση της δημοκρατίας, εξαπλώνεται ένας νέος ολοκληρωτισμός συχνά με κοινοβουλευτικό μανδύα, «θεσμικά» πραξικοπήματα, ένα καθεστώς διαρκούς «έκτακτης ανάγκης», απαραίτητο συμπλήρωμα της βαθύτερης εκμετάλλευσης της εργαζόμενης πλειονότητας. Αυτός ο παράλογος κόσμος του κεφαλαίου εκτρέφει τον κάθε είδους ανορθολογισμό και σκοταδισμό, τη μισαλλοδοξία και τη σύγχρονη ακροδεξιά. Η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι ενδεικτική για τις προτεραιότητες της αστικής τάξης. Το ελληνικό κράτος έχει χρήματα για μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες, αλλά δεν μπορεί να
εξασφαλίσει επαρκή αριθμό ΜΕΘ, αγοράζει περιπολικά και αύρες αλλά όχι λεωφορεία. Τα σχεδόν 2 χρόνια πανδημίας ανέδειξαν αυτούς που είναι πραγματικά αναγκαίοι για την ύπαρξη της κοινωνίας: το γιατρό και τη νοσηλεύτρια του ΕΣΥ, το διανομέα, τον ερευνητή για τα εμβόλια, το μετανάστη εργάτη γης, την πωλήτρια του σουπερμάρκετ, τον λιμενεργάτη και τον οδηγό φορτηγού. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι αποτελούν τη σύγχρονη, πολύμορφη, χειρωνακτικά και διανοητικά εργαζόμενη, εργατική τάξη που -αντί να έχει εξαφανιστεί όπως συχνά λέγεται- είναι πια η κοινωνική πλειονότητα. Αντίθετα, ο κόσμος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου αποδεικνύεται όχι μόνο άχρηστος και παρασιτικός, αλλά και επιβλαβής. Η επιδίωξη του κέρδους, τα συμφέροντα των μετόχων, ο ανταγωνισμός των πολυεθνικών του φαρμάκου, οι γεωπολιτικές προτεραιότητες των αστικών τάξεων εγκαταλείπουν περιοχές του πλανήτη και δισεκατομμύρια ανθρώπων στο έλεος της πανδημίας. Η νίκη των διανομέων στην e-food και των λιμενεργατών στην COSCO, ο συνεχιζόμενος αγώνας των εκπαιδευτικών, οι απεργίες για